Inne tempo ebook

Jacek Gutorow

Inne tempo

Biuro Literackie • Stronie Śląskie – Wrocław 2016

Poezje 25

Jacek Gutorow: Inne tempo

Rysunek na okładce:  Maciej Malicki

Korekta: Anna Krzywania

Projekt typograficzny i skład wersji elektronicznej: Mateusz Martyn

Copyright © by Jacek Gutorow

Copyright © by Maciej Malicki, 2008

Copyright © by Biuro Literackie, 2016

Biuro Literackie

ul. Sokolnicza 5/37, 53-676 Wrocław

tel. 71 346 01 42, [email protected]

www.biuroliterackie.pl

isbn 978-83-65358-36-3

Wszelkie powielanie lub wykorzystywanie niniejszego pliku elektronicznego inne niż jednorazowe pobranie w zakresie własnego użytku stanowi naruszenie praw autorskich i podlega odpowiedzialności cywilnej oraz karnej.

Spis wierszy

J. i K., jak zwykle

[Ledwie tknięty, wieża i czarne planty]

Ledwie tknięty, wieża i czarne planty.

Światło zatraca się w malignie.

Szarosine dzieci idą do szkoły

po rosistej darni, z której usunięto detale.

Suchy dryf

Zapłaczmy nad tym miejscem. Szerokość wstęgi

i jej splot w naszym wspólnym pandemonium,

kiedy sny dzielone są po uważaniu. Znaczki, muszki owocówki,

szorstka dolina w głąb ekranu, z którego suniemy

wprost na górki, uroczyska i nagle spiętrzone

wertepy. Płaczmy, bo nikt nie woła. Jedźmy

z tym koksem na brzeg świata, gdzie bogowie

jeszcze przed chwilą palili światła.

Pozostał po nich żwir. Nawet głodne spojrzenie

nie wskrzesi poranka, który mógł być tuż tuż,

za zakrętem. Pusty dźwięk nie odnajduje echa.

Tornado myśli to burza w szklance wody.

Okolica ma sucho w gardle; spieczone skały

fosforyzują w czas taniego zmierzchu.

Utknęliśmy tu na dobre – jak kursory

obojętne na ruchy myszką, trapy zawieszone w nicości,

szare eminencje, ale tylko we własnych oczach lub we własnym gronie.

To czas kursywy, kiedy wszystko odbywa się na stronie.

Czas myszkowania po nieistotnych zakamarkach pamięci.

Czas jak sztolnia, w której uczymy się żyć,

poboczne dygresje na samobójczym torze;

zapadnia otwiera się i jest czas zmarnowanej szansy,

długi jak życie. Dryf znosi nas poza ekran.

Wężej i ciaśniej, aż wciska nas w wir

sumujący wszystkie operacje. Stąd już niedaleko do gwiazd,

tych żebraczych, trzymających nas w szachu

od chwili urodzenia. Lecimy w dół skali, którą mierzyliśmy

stopień prawdziwości nas samych. Po szybie

spływają łzy, a niezakotwiczony statek wpatruje się jednym okiem

w nadchodzącą burzę. Edytor podkreśla błędy w tych obrazach:

żadnej zatoki, bo ta jest mirażem; żadnych łez, bo mamy suche oczy;

żadnej serenady na najwyższym piętrze, skąd dochodzą tylko

głosy opuszczonych istot. Ostatni widok

pruje się na wietrze i raz jeszcze

przybywa lat. Zapłaczmy nad tym miejscem,

które mocno nas trzyma, wchodzi pod skórę

i wypiera duszę. Na wieży nikt nie woła.

Na dole skrzętnie pracują cienie.

Ktoś wypożycza sprzęt i schodzi, ale nie jest

prorokiem w ten czas sypania po oczach,

kiedy skały następują po sobie jak przęsła kolejnych stron –

jeszcze jedna, jeszcze jedna, aż w naszym świecie

robi się uskok i jest marna, dwuwymiarowa perspektywa.

Na nią być może zasłużyliśmy. Bo na pewno nie na świt

na podgórskiej łące, sunący powoli przez zaplecza myśli.

Coś mogło schodzić do lądowania, ale zostaliśmy tutaj

sami i rozproszeni. Czekajmy cierpliwie.

Mgła

Bierze rozpęd i znika. Jakby jedna prosta,

tak oczywista, że jej nie widać. Ale utrudnia

dostęp. Wadzi nowo przybyłemu, który chciałby