Długie spacery nad Olzą ebook

Grążele

Gdy przyjeżdżałem do niej starą rozklekotaną damką,

żeby zobaczyć, jak fruwa w laboratorium

w białym kitlu, wśród próbówek, menzurek

i kolb różnego rodzaju,

żeby objąć ją wpół,

przy okazji zatrzymywałem się na zewnątrz,

blisko krawędzi betonowej niecki, służącej

za basen na wypadek pożaru,

w której pływały żółte grążele

i różowe karasie,

tak piękne, że je też chciałem

objąć i pocałować.

Długie spacery nad Olzą

Zacznij prawym brzegiem

jak Julian Przyboś,

gdy był młody i zakochał się

w Marzenie Skotnicównie,

zacznij od mostu, który teraz łączy

opadający w dół kanion ulicy Głębokiej

z prostą równiutką Saską Kępą

po czeskiej stronie,

idź niespiesznie wzdłuż fosy,

okrążającej zamek, podziwiaj

skaliste progi przecinające rzekę,

podziwiaj jesiony,

które jeszcze tam stoją

koło kortów tenisowych

i są jak stare konfesjonały pełne

zwierzeń,

są jak przechowalnie

z walizkami, do których nikt nie chce

zajrzeć, bo trzeba by zmówić kadisz,

wiele zim, wiele nut upchnięto w ich słojach,

jak w rowkach płyt długogrających

zapisane zostały wędrówki

z ukochanymi psami

i z maleńką dziewczynką, którą przyniósł

wiatr do naszego domu

jak listek mięty,

i zapisały się twoje rękawiczki ze skóry renifera,

które zgubiłaś na odcinku między szklarnią

a kominem elektrociepłowni,

a to, co się nie zapisało, tego nie ma

i nie ma pewności, że kiedykolwiek było,

wejdź więc na most kolejowy

kierujący pociągi w głąb Moraw,

omiń rzeźnię, pamiętaj, że czeskie świnie

kwiczą tak samo jak polskie,

zatocz koło

i wróć lewym brzegiem

do śródmieścia.

Bez passe-partout

Mój ojciec, tak mało o nim wiem,

mógł zostać malarzem, ale wyszło inaczej

wojenka, leguny, szczypiorniak i hazard.

Jego cudem ocalały rysunek

– elewacja katedry w Brunszwiku –

wykonany w niewoli w przejściowym obozie,

zapamiętałem jak widmo we śnie,

cztery rozety, jubilerska dokładność,

jak laubzegą wycięte gotyckie koronki.

Przypuszczam,

że go wypuszczali i mógł z bliska podziwiać

relikwie Welfów, grób Henryka Lwa?

Wisiał w cienkiej ramce za szkłem bez passe-partout

na Puławskiej w ciasnym mieszkaniu

moich wesołych ciotek (wciąż mylą mi się

ich imiona i daty urodzin),

w ciemnym przedpokoju nad szafą,

gdzie piętrzyły się przeczytane kryminały

Agathy Christie i Simenona,

krok od Belwederu i kościoła garnizonowego,

w którym jego pułkowy kolega

grywał dla hecy na organach

słynne fokstroty w rodzaju Stardust.

Ciekawe jakby się potoczyło,

gdyby wybrał malarstwo

zamiast Bellony. Czy zostałby futurystą,

czy batalistą na wzór Kossaka i Styki?

Pytania bez sensu, nie mówił zbyt wiele,

raczej strzegł swych kolorów.

Kawki

W stolicy wiatrów w Wygwizdowie

nad głowami fruwają śmieci,

są też inne atrakcje,

walki kogutów w stodole

i mniej gorszące

przy zarosłych torach, w domenie perzu

w strefie wolnej od LGBT tam,

gdzie ucztują kawki klan zbójecki.

Spójrz, oto właśnie

patroszą padlinę, rozłupują orzechy,

czyszczą rewir, zostawiając wypluwki.

Bezwzględne. O tak! I gorliwe!

W czarnych mundurach,

jak okrutnik Torquemada

i jego naśladowcy

upiory z Waffen-SS.

Jeden dzień pieszo

Nie szukaj natchnień

w ogrodzie botanicznym

ani w zburzonej synagodze,

ani w Prado.

Polub spóźnienia,

naucz się fruwać

we śnie,

zostaw samochód,

kluczyki wrzuć do rzeki,

nie oglądaj TV

i nie kupuj gazet,

wyłącz telefon,

przeżyj jeden dzień

pieszo, bez gniewu

i nienawiści,

słuchaj trzcin,

bądź uczniem rzekotki

i minstrela

spod mostu,

zerwij jabłko,

złap wiatr

za kołnierz,

okryj się deszczem,

włóż garnek

dziurawy na głowę

i rządź!