Zokōntek ôd Pucha ebook

Noj­przōd mie żeś dała Krzi­sia, a po­tym

Pu­chowi no­wego du­cha.

Wszy­sko, co jo na­pi­sza,

Niych wroco pro­sto ku cie­bie.

Moja ksi­ōnżka je go­towo i wito

Matka, co ja chce tre­fić.

To by bōł mōj gy­szynk do cie­bie, moja miyło,

Jak by to niy bōł twōj da­rek dō mie.

Wy­stymp

STYMP je do przed­sta­wia­nio lu­dzi, ale Krziś i ôd niego kam­ra­cio, co już byli wōm przed­sta­wiyni, ôni te­roz by­dōm sie ro­ze­sto­wać. Tōż to je prze­ciw­iyń­stwo. Jak my spy­tali Pu­cha, jake je prze­ciw­iyń­stwo ôd stympu, to ôn pe­dzioł: „Jake je co ôd czego?”. To nōm niy pōmo­gło tyla, co my sie spo­dziy­wali, ale na szczyń­ście Sowa mioł ci­cho krew i pra­wiōł, że prze­ciw­iyń­stwo Stympu, mōj ko­chany Pu­chu, to je Wy­stymp. A że ôn zno roz­majte słowa, toch je zi­cher, że to je to.

Mōmy Wy­stymp, bo ze­szły ty­dziyń, jak Krziś mi pe­dzioł: „A co ze tōm gy­szich­tōm, coś mioł ôpo­wie­dzieć, co sie stało Pu­chowi, jak...”, a jo wartko na to: „A co ze dzie­wiyńć razy sto sie­dym?”. Jak my to mieli za so­bōm, to my sie wzi­ōnli za krowy, co prze­cho­dziyły po dwie na mi­nuta bez wrota, a na polu ich było trzi­sta, tōż wiela ich ôsta­nie po pōł­to­ryj go­dziny? Fest sie roz­po­lōmy przi ta­kich zo­ba­wach, a jak już sie na­roz­po­lōmy, to sie swi­jōmy i idymy spać... A Puch, co czuj­nie sie­dzi tro­cha du­żyj na swo­jim stołku przi na­szym zo­gōwku, ôn mo sōm ze so­bōm Wielke My­śli ô Ni­czym, aż tyż za­wiyro ôczy, gowa mu ôpado i na pal­cach idzie za nami do Lasa. Tam durch mōmy ma­giczne przi­gody, jesz­cze cu­dow­niyj­sze ani­żeli te, coch wōm już ôpo­wie­dzioł. Ale te­roz, jak sie bu­dzymy rano, ône sie tra­cōm, pod­wiela je po­ra­dzymy chy­cić. Jak sie za­czy­nała ta ôstat­nio? „Roz jak Puch cho­dziōł po Le­sie, to tam było sto sie­dym krōw na wro­tach...”. Niy. Wi­dzi­cie, że ôna sie nōm stra­ciyła. Ta była chyba noj­lep­szo. No ja. Sam mo­cie pora in­k­szych, wszy­skich tych, co je pa­miyn­tōm. Ale wia­dōmo, że to na­prowda niy ma ro­ze­sta­nie, bo Las by­dzie sam dycki stoł... A kożdy, fto je Kam­rat do Mi­siōw, tyn go może znojś.

A.A.M.