Until You ebook i audiobook

ROZ­DZIAŁ PIERW­SZY

Crew

WYCZER­PA­NIE MIE­SZA SIĘ Z EU­FO­RIĄ, GDY POD­JEŻ­DŻAM pod stary wik­to­riań­ski dom i za­trzy­muję sa­mo­chód. Kurz, który unosi się z nie­bru­ko­wa­nego pod­jazdu, wpada przez otwarte okna, osiada na nas i po chwili z tyl­nego sie­dze­nia do­biega prze­sa­dzony ka­szel.

– Je­śli to jest to świeże wiej­skie po­wie­trze, o któ­rym cią­gle mó­wisz – rzuca sar­ka­stycz­nie Addy, a Pa­ige wy­daje z sie­bie ko­lejne dra­ma­tyczne kaszl­nię­cie, jed­no­cze­śnie od­pę­dza­jąc chmurę pyłu od twa­rzy – to nie, dzięki.

Chi­cho­czę. Moje miesz­czu­chy czeka bru­talne prze­bu­dze­nie. Znają tylko zgiełk Chi­cago.

– To tylko kurz, dziew­czyny.

– Za­raz nam po­wiesz, że kurz bu­duje cha­rak­ter – mówi Pa­ige i prze­wraca oczami.

– Oczy­wi­ście, że tak.

Wi­dzę w lu­sterku wstecz­nym, jak wy­mie­niają spoj­rze­nia, które mogą ozna­czać albo kło­poty, albo ak­cep­ta­cję. Kto je tam wie. Ale za­nim zdążę się nad tym za­sta­no­wić, obie dziew­czyny otwie­rają drzwi i wy­ska­kują z sa­mo­chodu. Ich okrzyki pod­eks­cy­to­wa­nia mie­szają się ze śmie­chem roz­brzmie­wa­ją­cym w po­wie­trzu, gdy bie­gną w kie­runku we­randy, opie­rają dło­nie o szyby okienne, za­glą­dają do środka, po czym zbie­gają po scho­dach na trawę pro­wa­dzącą do nie­ogro­dzo­nego po­dwó­rza na ty­łach domu.

Sie­dzę da­lej w sa­mo­cho­dzie, z dłońmi na kie­row­nicy, uśmie­cham się z ulgą, a całe na­pię­cie z ostat­nich osiem­na­stu mie­sięcy po­woli od­pływa z mo­jego ciała. A przy­naj­mniej za­czyna, bo na­pra­wie­nie wszel­kiego zła, które nas do­pro­wa­dziło do tego miej­sca, zaj­mie wię­cej niż kilka chwil.

Dom i jego oto­cze­nie nie za­wo­dzą mo­ich wspo­mnień z dzie­ciń­stwa. Ma szary si­ding z ciem­no­nie­bie­skimi okien­ni­cami i choć jest dość mały w po­rów­na­niu do działki, na któ­rej stoi, jego obec­ność jest nie­za­prze­czalna na polu dzi­kich kwia­tów po pra­wej, bu­dyn­ków go­spo­dar­czych po le­wej i ogrom­nej ogro­dzo­nej we­randy z huś­tawką, którą mam tuż przed oczami.

Dom.

Z dala od świa­teł mia­sta, kor­ków, cha­osu i nie­bez­pie­czeń­stwa.

Tym bę­dzie przez kilka naj­bliż­szych mie­sięcy – z jego skrzy­pie­niem i trzesz­cze­niem, ci­szą i wszyst­kim po­mię­dzy – miej­scem do od­po­czynku, zdro­wie­nia i po pro­stu by­cia bez za­mętu ze­wnętrz­nego świata. I nie mógł­bym być bar­dziej wdzięczny.

Chwila, którą so­bie da­łem, mija. Głę­boki od­dech, żeby przy­jąć fakt, że na­prawdę wła­śnie to zro­bi­łem. Że to znio­słem. Że to miej­sce po­cie­sze­nia, które mia­łem w dzie­ciń­stwie, te­raz za­to­czyło pełne koło i stało się moje, gdy je­stem do­ro­sły. Jest zu­peł­nie inne od Chi­cago z jego cią­głą pa­pla­niną i pod­skór­nym stra­chem wy­mie­sza­nym z ad­re­na­liną to­wa­rzy­szącą każ­demu te­le­fo­nowi, który od­bie­ra­łem.

Z jego cią­głym przy­po­mi­na­niem mi, co się stało, gdzie­kol­wiek się ob­ró­ci­łem.

Nie tylko dziew­czyny będą mu­siały się przy­zwy­czaić do ży­cia na wsi.

– Tato! Tato! Chodź, zo­bacz! – krzy­czy Pa­ige, ma­cha­jąc na mnie ręką, że­bym przy­szedł i zo­ba­czył, co zna­la­zły.

Jej oczy są pełne eks­cy­ta­cji i ten wi­dok na­tych­miast wpra­wia mnie w osłu­pie­nie, bo jest tak po­dobna do swo­jej matki.

Jak ona mo­gła od nich odejść? Odej­ście ode mnie to jedno – zde­cy­do­wa­nie mam swoje wady – ale od nich? Dwóch nie­sa­mo­wi­tych osób, które ra­zem stwo­rzy­li­śmy? Jak po­mysł o wy­jeź­dzie za gra­nicę, prze­lot­nym ro­man­sie i krót­kich te­le­fo­nach może być sa­tys­fak­cjo­nu­jący dla ja­kie­go­kol­wiek ro­dzica, a co do­piero ich matki?

Po pro­stu tego nie ro­zu­miem.

– Tato – od­zywa się jed­nym sło­wem moja nie­cier­pliwa i na­bur­mu­szona na­sto­latka.

– Tak. Idę. – Kręcę głową, pró­bu­jąc po­zbyć się na­głego ukłu­cia, które czuję od czasu do czasu. Czuję, że za­wio­dłem swoje dziew­czyny, bo nie udało mi się prze­ko­nać ich matki o isto­cie jej obec­no­ści w ich ży­ciu. To twoja sprawa, Britt. Mój uśmiech roz­sze­rza się jed­nak, gdy wy­su­wam się zza kie­row­nicy i roz­pro­sto­wuję nogi na ziemi, która na­leży do ro­dziny Mad­de­nów dłu­żej, niż żyję.

Ro­dzina. Ko­rze­nie. Spo­kój.

Czy nie tego dla nich chcia­łem? Tro­chę świe­żego po­wie­trza? Moż­li­wo­ści włó­cze­nia się? No­wych do­świad­czeń? Z dala od cią­głego przy­po­mi­na­nia o... stra­cie i pracy, która im mnie pra­wie ode­brała?

– Co zna­la­zły­ście? – Do­cie­ram do Pa­ige i gła­dzę dło­nią jej plecy, pod­czas gdy ona wska­zuje na tył domu, a całe jej ciało wi­bruje z nie­wiary w tę jedną rzecz, o któ­rej im nie po­wie­dzia­łem. Po­trze­bo­wa­łem ja­kiejś nie­spo­dzianki, na wy­pa­dek gdyby po ci­chu sza­lały z nie­po­koju na myśl o zo­sta­wie­niu swo­jego ży­cia na ja­kiś czas.

– Ba­sen? – krzy­czy Addy, która ma te­raz szare oczy otwarte sze­roko jak spodki, a po­liczki za­ru­mie­nione. – Mamy ba­sen?

– O czym wy mó­wi­cie? Jaki ba­sen? – py­tam non­sza­lancko i pod­cho­dzę do miej­sca, w któ­rym mogę go zo­ba­czyć. – Ha. Kto by po­my­ślał? Jak to się stało?

Ich pi­skliwe krzyki prze­ci­nają po­wie­trze, gdy te dwie iden­tyczne je­de­na­sto­latki rzu­cają się na mnie i du­szą w naj­moc­niej­szym uści­sku, na jaki je stać. „Dzię­kuję” i „o Boże” lecą nie­ustan­nie z ich ust, gdy dziew­czyny pod­bie­gają do brzegu ba­senu, za­nu­rzają w nim ręce i spraw­dzają wodę.

Ten ucisk w mo­jej klatce jesz­cze bar­dziej po­pusz­cza.

To była do­bra de­cy­zja, Crew. Może nie naj­ła­twiej­sza, bo za­bra­łeś je ze wszyst­kiego, co znały, ale wła­ściwa.

– Może wej­dziemy do środka i zo­ba­czymy, jak tam jest. Pięć po­koi i...

– Tak! – zo­staje wy­krzy­czane uni­sono, gdy dziew­czyny prze­py­chają się wo­kół mnie i bie­gną do drzwi fron­to­wych. Idę za nimi lżej­szym kro­kiem i z peł­niej­szym ser­cem.

Na­stęp­nych dwa­dzie­ścia mi­nut to cha­otyczne zwie­dza­nie. Prze­cho­dzimy od po­koju do po­koju. Za­glą­dam pod prze­ście­ra­dła, któ­rymi przy­kryte są me­ble, jak mi się wy­daje, cał­kiem nowe. Cie­szę się, że choć to dom, z któ­rego on się prak­tycz­nie wy­pro­wa­dził, nie sprze­dał jesz­cze me­bli.

Po­koje zo­stają wy­brane – Pa­ige de­cy­duje się na żółty, a Addy na ja­sno­brą­zowy – cho­ciaż wiem, że naj­pew­niej będą spać w tym sa­mym, bo rzadko kiedy się roz­dzie­lają. Ostroż­nie jed­nak ak­cep­tuję ich de­cy­zje. Przy­szło im to zbyt ła­two, je­stem ra­czej przy­zwy­cza­jony do tego, że kłócą się o wiele rze­czy, mimo że po­zo­stają naj­lep­szymi przy­ja­ciół­kami.

Za­glą­dam do głów­nej sy­pialni, w któ­rej jest wię­cej miej­sca, niż będę kie­dy­kol­wiek po­trze­bo­wał. Łóżko pod ścianą ma nowy ma­te­rac owi­nięty w fo­lię. Wiel­kie wy­ku­szowe okna wy­cho­dzą na za­chód. W ła­zience znaj­dują się ka­bina prysz­ni­cowa i wol­no­sto­jąca wanna.

Wszystko jest po pro­stu wspa­niałe.

Wie­dzia­łem, że mój wu­jek Ian prze­bu­do­wał to miej­sce kilka lat temu, ale tego się na pewno nie spo­dzie­wa­łem. Je­śli do­brze pa­mię­tam, jest ra­czej ty­pem czło­wieka od pro­jek­tów skoń­czo­nych w po­ło­wie i prze­sa­dzo­nych wy­stro­jów.

Dla­tego zgo­dzi­łem się na jego ofertę: przy­jazd do Re­demp­tion Falls i na­prawę kilku rze­czy w domu, za­nim wy­stawi go na sprze­daż pod ko­niec wrze­śnia.

Tro­chę za­dań dla zło­tej rączki i odro­bina pracy ma­nu­al­nej w za­mian za miej­sce, w któ­rym mo­żemy się za­trzy­mać na naj­bliż­sze cztery mie­siące.

Jak dla mnie – nie­zła umowa.

To jed­nak w ogóle nie przy­po­mina pro­jek­tów skoń­czo­nych w po­ło­wie, któ­rych się spo­dzie­wa­łem.

– Nie­sa­mo­wite.

– Ale fajne.

Ko­men­ta­rze dziew­czyn po­dą­żają za mną, gdy spraw­dzam każde po­miesz­cze­nie w domu. Z przy­zwy­cza­je­nia za­pi­suję, gdzie znaj­dują się drzwi i okna, które w naj­bliż­szych dniach mam przy­go­to­wać do in­sta­la­cji naj­no­wo­cze­śniej­szego sys­temu alar­mo­wego.

Mimo że je­stem na przy­mu­so­wym urlo­pie w po­li­cji, na­dal mam to we krwi.

Trudno się do tego przy­zwy­czaić – być gliną, ale jed­no­cze­śnie nie móc nim być. Prze­su­wam dło­nią po pra­wym boku, a stward­niała bli­zna pod ko­szulą wy­raź­nie przy­po­mina mi ko­lejny po­wód, dla któ­rego się tu zna­la­złem. Dla­czego wy­co­fa­łem się z Chi­cago dla tych dwóch dziew­czyn, które chi­cho­czą, zbie­ga­jąc po scho­dach, jedna za drugą.

– Po­sta­no­wi­ły­śmy, że ten do­dat­kowy po­kój bę­dzie na­szym po­ko­jem in­flu­en­cer­skim – mówi Pa­ige.

– Po­ko­jem in­flu­en­cer­skim? – py­tam, wzdy­cha­jąc w du­chu, gdy sta­wiam na pod­ło­dze kilka to­reb z za­ku­pami, które zro­bi­li­śmy po dro­dze.

– Tak. Lu­dzie ko­chają bliź­nięta. Po­sta­wimy tło...

– Ce­kiny czy gład­kie tło? – prze­rywa jej Addy.

– Bę­dziemy miały jedno i dru­gie. Róż­no­rod­ność jest ważna. A po­tem ku­pimy tę lampę pier­ście­niową, na którą tata się zgo­dził i...

– Tri­pod do trzy­ma­nia te­le­fonu.

– To bę­dzie ta­kie nie­sa­mo­wite. – Pa­ige koń­czy za nie obie. I, jak gdyby to ćwi­czyły, obie prze­krzy­wiają głowy i pa­trzą na mnie z ocze­ki­wa­niem. – Prawda, tato?

Moje wes­tchnie­nie jest gło­śną re­zy­gna­cją na wieść, że w per­spek­ty­wie mam obej­rze­nie ja­kie­goś mi­liona tu­to­riali o wło­sach i ma­ki­jażu. Każdy czło­wiek ma swoje gra­nice wy­trzy­ma­ło­ści, a ja na­prawdę, je­stem już bli­sko.

– Tak, ja­sne. Nie­sa­mo­wite. Ale nie do końca je­stem za­chwy­cony tym, że wa­sze twa­rze będą w in­ter­ne­cie. To ja będę kon­tro­lo­wał to, co zo­sta­nie opu­bli­ko­wane. Bez praw­dzi­wych na­zwisk. Bez ozna­cza­nia, gdzie je­ste­ście. Jest wielu...

– Złych lu­dzi, któ­rzy chcą zro­bić złe rze­czy. – Addy prze­wraca oczami i pry­cha, a Pa­ige po­wta­rza bez­gło­śnie ten re­fren, który sły­szały tak wiele razy, ile ja mu­sia­łem oglą­dać ich tu­to­riale do­ty­czące urody.

– Czy to nie ty mó­wisz, że w każ­dej sy­tu­acji można iść na kom­pro­mis? – pyta Pa­ige, mru­ga­jąc oczami i sztur­cha­jąc sio­strę, prze­ko­nana, że tego nie wi­dzę.

Wiem, kiedy trak­tują mnie jak prze­ciw­nika, i te­raz bez wąt­pie­nia tak jest.

– Ow­szem – mó­wię, ki­wa­jąc głową, po czym za­czy­nam wyj­mo­wać je­dze­nie z to­reb i usta­wiać je obok na bla­cie.

– Dla­czego to ro­bisz? – pyta Pa­ige.

– Co ro­bię? – Czy na­dal roz­ma­wiamy o bez­pie­czeń­stwie w in­ter­ne­cie? O by­ciu in­flu­en­ce­rem? Co?

– Wyj­mu­jesz je­dze­nie z torby i kła­dziesz je na bla­cie. Dla­czego nie wsta­wisz go od razu do sza­fek?

Moja dłoń ze sło­ikiem sosu do ma­ka­ronu za­trzy­muje się w po­ło­wie drogi na blat. Ona ma ra­cję.

– Po pro­stu... – Tak ro­biła wa­sza matka. Słowa za­mie­rają mi na ustach, a ja zmu­szam się do uśmie­chu, żeby to ukryć. – Nie­ważne. Wiesz co? Masz ra­cję. – Pod­cho­dzę do spi­żarki z torbą za­ku­pów i za­czy­nam ukła­dać jej za­war­tość na pół­kach bez ładu i składu. Wiem, że póź­niej w ty­go­dniu za­peł­nię ją i prze­or­ga­ni­zuję, ale na ra­zie to wy­star­czy.

Tych kilka pro­duk­tów wy­gląda nędz­nie na pół­kach spi­żarki, ale mamy spi­żarkę, a to wię­cej, niż mie­li­śmy w sta­rym miesz­ka­niu, w któ­rym je­dze­nie prze­cho­wy­wa­li­śmy w schowku na kurtki.

Te­raz mu­szę zna­leźć ta­le­rze w tym ba­ła­ga­nie pu­deł, które przy­nio­słem z sa­mo­chodu. Z rę­kami na bio­drach pa­trzę na dzie­sięć kar­to­nów upchnię­tych w kuchni, prze­kli­na­jąc się za to, że żad­nego nie opi­sa­łem.

– Tam jest list od two­jego, kim­kol­wiek on jest – mówi Addy, wska­zu­jąc na stertę pa­pie­rów na końcu blatu.

– To mój dzia­dek stry­jeczny, co ozna­cza, że to wasz pra­dzia­dek stry­jeczny –wy­ja­śniam, choć sam na­zy­wam go wuj­kiem.

– Wow. Mu­sia­łeś ko­goś cho­ler­nie wku­rzyć.

– Ję­zyk – ostrze­gam, od­sta­wia­jąc ostat­nią część za­ku­pów, i od­wra­cam się, żeby zo­ba­czyć, jak szpera w ster­cie pa­pie­rów. – Po pierw­sze, nie bądź taka wścib­ska. A po dru­gie, kto jest na mnie wku­rzony?

– Ten, kto to na­pi­sał. – Pod­nosi kilka li­stów. – A one tu so­bie po pro­stu le­żały. To nie ty mó­wisz, że to, co leży na wierz­chu, nie jest tajne?

Nie­sa­mo­wite, co dzieci pa­mię­tają, gdy to pa­suje do ich celu.

Pod­cho­dzę, biorę od niej plik pa­pie­rów i fi­glar­nie kle­pię ją nim po gło­wie.

– Ktoś przy­wiózł tu z Chi­cago swoje py­skate od­zywki.

– My­śla­łeś, że zo­sta­wi­łam tam to, co we mnie naj­lep­sze? – Po­syła mi uśmiech, który mówi, że w naj­bliż­szych la­tach zde­cy­do­wa­nie będę miał kło­poty.

Kogo ja oszu­kuję? Już mam kło­poty.

 – Szczę­ściarz ze mnie – dro­czę się.

– Czy to od tej pani, która mieszka tam? – pyta Pa­ige, wska­zu­jąc w stronę chatki.

– Tak mi się wy­daje – od­po­wia­dam.

Czy to nie był je­den je­dyny mi­nus w ofer­cie wujka Iana? Że mam być te­raz go­spo­da­rzem bu­dynku dla lo­ka­torki chatki po pra­wej stro­nie pod­jazdu? Peł­ni­łem już kie­dyś taką funk­cję i był to co naj­mniej kosz­mar.

– Czy mo­żemy pójść się z nią przy­wi­tać? Zo­ba­czyć, jaka jest i czy ma dzieci? – pyta Addy.

– Nie. Zo­staw­cie ją. Je­śli tam mieszka, to naj­pew­niej lubi pry­wat­ność. Ostat­nim, czego się spo­dziewa, je­ste­ście wy dwie, na­pa­da­jące na nią. Poza tym...

– Poza tym co?

Poza tym nie zdą­ży­łem jesz­cze spraw­dzić panny Ten­ny­son West.

– Nic. Nie­ważne. – Uśmie­cham się do dziew­czyn, a po­tem spo­glą­dam na no­tatki i po ko­lei je prze­rzu­cam.

To są skargi na jej chatkę.

Skargi wy­naj­mu­ją­cego? Zaj­mij się tym.

Ci­śnie­nie wody jest nie­sta­bilne.

Kli­ma­ty­za­cja działa z prze­rwami.

Pod­grze­wacz cie­płej wody zdaje się nie­sprawny, pra­cuje tylko spo­ra­dycz­nie.

Li­sty są na po­czątku uprzejme. Po­tem, gdy prze­glą­dam ko­lejne, stają się bar­dziej sta­now­cze.

Nie­które są pi­sane od­ręcz­nie, czar­nym pi­sa­kiem, inne na kom­pu­te­rze. Na kar­tecz­kach sa­mo­przy­lep­nych i pa­pe­te­rii. I każdy z nich jest pod­pi­sany imie­niem Tenny.

Wszyst­kie są uza­sad­nio­nymi skar­gami wy­naj­mu­ją­cego. Nie mogę po­wie­dzieć, że sam nie pi­sał­bym po­dob­nych, gdyby mnie to do­ty­czyło.

Ale skargi to ostat­nia rzecz, z którą chcę mieć do czy­nie­nia. Przy­je­cha­łem tu­taj po pro­ste ży­cie dla dziew­czy­nek i sie­bie. Nie po to, żeby mu­sieć zaj­mo­wać się jesz­cze jedną osobą, jesz­cze jedną kom­pli­ka­cją, jesz­cze jed­nym bó­lem głowy.

A na­jem­czyni sta­nowi w za­sa­dzie kom­pli­ka­cję, mimo że lubi trzy­mać się na ubo­czu.

Nie je­stem wiel­kim fa­nem kom­pli­ka­cji. Zwłasz­cza że gdy po­ja­wia się jedna, po­ciąga za sobą ko­lejne.

I to mnie naj­bar­dziej mar­twi.

Zer­kam przez okno ku­chen­nej wnęki w stronę chatki. Jest ja­kieś sto jar­dów da­lej, a dęby ro­snące wo­kół po­sia­dło­ści pra­wie cał­ko­wi­cie mi ją za­sła­niają. To nie zna­czy, że mi­ja­jąc ją po dro­dze do domu, nie zer­k­ną­łem, pró­bu­jąc oce­nić, z kim przyj­dzie mi dzie­lić po­sia­dłość.

Z eklek­tycz­nych do­ni­czek na fron­to­wym ganku wy­le­wały się ko­lo­rowe kwiaty, a na szczy­cie scho­dów umiesz­czono parę ró­żo­wych klap­ków. Na pod­jeź­dzie stał za­par­ko­wany star­szy, ale do­brze utrzy­many jeep. Te­ren wo­kół po­se­sji był przy­strzy­żony, a trawa równo sko­szona. Na drzwiach wej­ścio­wych znaj­do­wała się siatka bez­pie­czeń­stwa, co wy­da­wało się tro­chę nie na miej­scu, bio­rąc pod uwagę, że naj­gor­szym prze­stęp­stwem, ja­kie miało miej­sce w Re­demp­tion Falls w ostat­nim roku, była grupa na­sto­lat­ków gra­ją­cych w ba­se­ball ze skrzyn­kami na li­sty. Ale w końcu za­mie­rzam za­in­sta­lo­wać tu­taj sys­tem alar­mowy, więc ja­kie mam prawo oce­niać?

Ona dba o to miej­sce. To mu­szę jej przy­znać.

Miejmy tylko na­dzieję, że jest miłą, utrzy­mu­jącą po­rzą­dek, po­wścią­gliwą są­siadką, a nie wy­ma­ga­jącą i na­rzu­ca­jącą się, jak su­ge­ro­wa­łyby te li­sty.

– Tato? Zie­mia do taty!

Pa­ige ma­cha­jąca mi rę­kami przed no­sem spro­wa­dza mnie z po­wro­tem do iden­tycz­nych, uśmiech­nię­tych twa­rzy, które stoją przede mną.

– Tak. Co? Je­stem tu­taj. Po pro­stu roz­my­ślam.

– Wy­bierz liczbę od jed­nego do trzech – mówi Addy z szel­mow­skim uśmiesz­kiem.

Pa­trzę to na jedną, to na drugą.

– Dwa.

Dziew­czyny z krzy­kiem pod­ska­kują, po czym ru­szają w stronę tyl­nych drzwi.

– Chwila. Co zna­czy nu­mer dwa?

– Je­den to roz­pa­ko­wy­wa­nie. Trzy to obiad. Dwa to pły­wa­nie! – krzy­czy Pa­ige znad ra­mie­nia.

– A ty wy­bra­łeś dwa – do­daje Addy i zrzuca swoją ko­szulkę, zo­sta­jąc tylko w spor­to­wym sta­niku i szor­tach.

Za­nim zdążę od­po­wie­dzieć, sły­szę plusk, po­tem ko­lejny, po któ­rych na­stę­pują wy­bu­chy śmie­chu do­la­tu­jące przez tylne drzwi, które zo­sta­wiły otwarte.

Wro­biły mnie. Nie­ważne, jaki nu­mer bym wy­brał, i tak wią­załby się z pły­wa­niem.

Zbyt do­brze znam moje dziew­czyny.

I po­mimo mi­liona rze­czy, które po­wi­nie­nem zro­bić, gdy one są za­jęte, pod­cho­dzę do otwar­tych drzwi, nie chcąc pa­trzeć na nic in­nego poza dziew­czyn­kami. Na twa­rzy od razu po­ja­wia mi się uśmiech, a serce jest tro­chę spo­koj­niej­sze, gdy wi­dzę, że po tym wszyst­kim, co w ostat­nim roku prze­żyły, ba­wią się te­raz jak dzieci.

To był wła­ściwy ruch, Crew. Wła­ściwe miej­sce. Wła­ściwy czas.

Bez pa­trze­nia wstecz. Czy nie to po­wie­dzia­łem so­bie, gdy kilka dni temu opu­ści­li­śmy gra­nice Chi­cago? Moje nowe motto, by iść na­przód? Że mu­szę przyj­mo­wać rze­czy ta­kimi, ja­kie są, nie przej­mo­wać się drob­nost­kami i nie pa­trzeć wstecz.

Mu­sisz się tego trzy­mać, Crew.

Śmiech na ze­wnątrz tylko mnie w tym utwier­dza.

– Skok na bombę! – krzy­czy Addy, po czym kilka se­kund póź­niej ogromny plusk roz­bry­zguje wodę do­okoła.

Te­raz mu­szę zna­leźć w tym ba­ła­ga­nie ręcz­niki i za­sta­no­wić się, jak zjemy spa­ghetti, które ku­pi­łem na obiad, bo nie zda­wa­łem so­bie sprawy, że wu­jek Ian za­brał ze sobą wszyst­kie garnki i pa­tel­nie, gdy się pa­ko­wał przed wy­jaz­dem na Flo­rydę.

ROZ­DZIAŁ DRUGI

Ten­ny­son

NA ZE­WNĄTRZ JEST GO­RĄCO CZY CO? UFF.

Wiercę się na krze­śle i po­now­nie czy­tam scenę roz­gry­wa­jącą się na ekra­nie mo­jego kom­pu­tera. Pe­wien sma­ko­wity, sek­sowny agent Delta Force, aro­gancka ko­bieta, którą ma ura­to­wać, ale która wal­czy z nim na każ­dym kroku, i ta che­mia mię­dzy nimi, jaka wła­śnie ich roz­pa­liła, za­mie­nia­jąc się w nie­po­ha­mo­wane po­żą­da­nie dłoni, ust i na­gich ciał.

Mój re­dak­tor­ski umysł zszedł na ma­nowce w środku tej na­prawdę go­rą­cej sceny seksu. Po­win­nam my­śleć o tym, że nie­re­alne jest, by jedną dło­nią opie­rał się o ścianę, drugą trzy­mał na jej karku, a jed­no­cze­śnie do­dat­kową przy­trzy­my­wał ją na tej ścia­nie... ale nie po­tra­fię.

Za­tra­ci­łam się w tej hi­sto­rii. W che­mii mię­dzy nimi. W tej cho­ler­nie do­brej sce­nie.

– Tra­cisz ro­zum, Ten­ny­son – mam­ro­czę, po­cie­ra­jąc oczy i od­su­wa­jąc się od ekranu. Wy­raź­nie po­trze­buję prze­rwy, skoro wy­obra­żam so­bie sie­bie jako bo­ha­terkę przy­ci­śniętą do ściany.

Mimo że moje ma­rze­nia na ja­wie są kom­ple­men­tem dla zdol­no­ści au­tora, kwe­stia opra­co­wa­nia tej książki w ter­mi­nie nie za­po­wiada się już tak po­zy­tyw­nie.

Ale gdy wstaję od biurka i zmie­rzam do kuchni, słodki ból w pod­brzu­szu nie mija, przy­po­mi­na­jąc mi, ile czasu mi­nęło, od­kąd upra­wia­łam seks z kimś, albo ra­czej z czymś in­nym niż mój przy­ja­ciel na ba­te­rie.

– I mi­nie jesz­cze dużo czasu – mru­czę, na­dal nie­pewna, jak ra­dzić so­bie na polu mi­no­wym re­la­cji po tym cha­osie, ja­kim było moje ży­cie.

Ży­cie, które ko­cha­łam, do­póki... nie prze­sta­łam.

To ży­cie jest lep­sze, Tenny. Sama je zbu­do­wa­łaś. Sama je kon­tro­lu­jesz. Nie mu­sisz go przed ni­kim ukry­wać.

By­cie sin­gielką to mój... wy­bór. I na ra­zie za­mie­rzam żyć hi­sto­riami, które re­da­guję, żeby za­spo­koić te po­trzeby. Albo przy­naj­mniej prze­ko­nam sie­bie, że to za­ła­twi sprawę.

Od­krę­cam kran w kuchni, żeby umyć ręce, a on za­czyna gło­śno drgać, a z nim cały blat i nie­rdzewny zlew.

No i znowu to samo.

Nie ma to jak tan­detna hy­drau­lika, która wy­rywa cię z sek­sow­nych ma­rzeń.

Mój jęk wy­peł­nia kuch­nię i wy­la­tuje za okno. I być może jest gło­śniej­szy i dra­ma­tycz­niej­szy niż zwy­kle, w na­dziei, że kto­kol­wiek wpro­wa­dził się do domu Iana i prze­jął za­rzą­dza­nie bu­dyn­kami, usły­szy go ze swo­jego lo­kum. Że ten dźwięk przy­cią­gnie go tu szybko, żeby zro­bić po­rzą­dek z tą ro­snącą li­stą pro­ble­mów, którą, jak mi obie­cano, na­prawi w dniu swo­jego przy­jazdu.

Brzmi jak po­wieść ro­man­tyczna, którą trzeba na­pi­sać. Dla ko­biety nie ma nic sek­sow­niej­szego od męż­czy­zny, który po­trafi użyć swo­ich dłoni, by coś na­pra­wić.

Zwłasz­cza gdy cho­dzi o go­rącą wodę, chłodne po­wie­trze i brak zmar­twień, że rura w ścia­nie pęk­nie i za­leje ci dom.

Moje jęki po­zo­stają jed­nak bez od­po­wie­dzi, bo osoba, którą pró­buję we­zwać, jest od­da­lona ode mnie o dłu­gość co naj­mniej bo­iska.

To nie po­wstrzy­muje mnie przed za­ci­śnię­ciem ust i rzu­ca­niem nie­za­słu­żo­nymi szty­le­tami w stronę jego domu. Zre­da­go­wać jesz­cze tro­chę tek­stu czy w końcu skon­fron­to­wać się z tym no­wym fa­ce­tem, który, mam na­dzieję, szybko za­re­aguje?

Poza tym Ian po­wie­dział na po­że­gna­nie, że jego bra­ta­nek obie­cał na­pra­wić wszyst­kie usterki w pierw­szym ty­go­dniu swo­jego po­bytu. I że to była część ich umowy – co­kol­wiek to zna­czyło.

A je­stem pewna, że mi­nął już po­nad ty­dzień. Kilka do­staw­cza­ków przy­je­chało i po­je­chało – ser­wis ba­se­nów, na­prawy urzą­dzeń i tym po­dobne. Sam miesz­ka­niec prze­je­chał obok wiele razy, nie za­trzy­mu­jąc się ni­gdy na moim pod­jeź­dzie, żeby przyjść i się przy­wi­tać.

Wy­czu­wam, że ten nowy pre­zen­tuje ten sam styl, co jego wu­jek – uni­ka­nia mnie, aż sama się tym zajmę, żeby mieć już to zro­bione.

To nie tak, że nie jest mi przy­kro, że stan psy­chiczny Iana się po­gor­szył, ale prze­cież mimo to mu­szę tu miesz­kać.

Nie je­stem hy­drau­li­kiem ani spe­cem od ogrze­wa­nia. To są tech­niczne sprawy, zu­pełne inne od wy­miany po­rwa­nej mo­ski­tiery czy na­prawy ze­psu­tej ża­lu­zji.

Ga­pię się na mo­ni­tor, na któ­rym miga kur­sor, a po­tem z po­wro­tem na dom.

Praca? Spo­tka­nie z wła­ści­cie­lem i próba wy­czu­cia, jak mam do niego po­dejść w kwe­stii mo­ich nie­roz­wią­za­nych spraw? Czy wy­prawa do mia­sta na kie­li­szek wina w Re­demp­tion Pub, gdzie się tro­chę zso­cja­li­zuję, ale bez wąt­pie­nia stanę się po­wo­dem plo­tek?

Gdy dwa lata po two­jej prze­pro­wadzce wciąż na­zy­wają cię „nową w mie­ście”, sta­jesz się te­ma­tem plo­tek za każ­dym ra­zem, gdy zro­bisz coś nie­ty­po­wego dla co­dzien­nej ru­tyny.

A zwra­ca­nie na sie­bie uwagi jest ostat­nią rze­czą, któ­rej chcę.

Jesz­cze raz od­krę­cam kran i tym ra­zem wita mnie jęk do­cie­ra­jący z rury.

A za­tem nowy go­spo­darz.

– Życz mi szczę­ścia, Hani – mó­wię do kota zwi­nię­tego na ka­na­pie, ma­cha­ją­cego obo­jęt­nie ogo­nem, po czym wy­cho­dzę przez fron­towe drzwi i kie­ruję się w górę za­ku­rzo­nego pod­jazdu.

Mój wa­ka­cyjny go­spo­darz mi­gnął mi kilka razy. Przy­naj­mniej ten fa­cet, który, jak za­kła­dam, jest stry­jecz­nym wnu­kiem Iana. Wy­ta­tu­owane ra­mię wy­sta­wało za otwarte okno sa­mo­chodu, a czapka ba­se­bal­lowa była opusz­czona ni­sko na oczy. Ale mi­gnię­cia to wszystko, bo gdy tylko za sa­mo­cho­dem uno­siła się chmura ku­rzu, nie wi­dzia­łam już nic wię­cej.

I cho­ciaż nie za­uwa­ży­łam ni­g­dzie jego żony czy dzieci, wiem, że przy­je­chała z nim ro­dzina. Przy­naj­mniej tak za­kła­dam, bio­rąc pod uwagę krzyki, ja­zgot i chi­chot, które sły­szę co ja­kiś czas, gdy wiatr przy­wiewa je w moim kie­runku.

Ten dom za­słu­guje na ro­dzinę. Na ba­wiące się dzieci, szcze­ka­jące psy i two­rzące się wspo­mnie­nia. Może Ian też to wi­dzi i dla­tego je­sie­nią wy­sta­wia go na sprze­daż.

Ba­wiące się dzieci.

Ro­dzina wy­zna­cza­jąca swoje ka­mie­nie mi­lowe.

Ude­rze­nie jest moc­niej­sze, niż się spo­dzie­wa­łam. Czy nie tego wszyst­kiego kie­dyś chcia­łam? I my­śla­łam, że do­stanę? A te­raz się za­sta­na­wiam, jak co­kol­wiek z tych rze­czy jest moż­liwe... bio­rąc pod uwagę, do czego do­pu­ści­łam.

Szybko kręcę głową, jak gdyby miało to roz­wiać tę na­głą me­lan­cho­lię, któ­rej nie chcę zro­bić miej­sca w swo­jej gło­wie.

Nie po­zwa­lam so­bie żyć za­sta­na­wia­niem się „co je­śli”.

Poza tym nad moją głową świeci słońce, do­okoła ro­sną kwiaty, a ja żyję na wła­snych wa­run­kach. Jak mo­gła­bym być tym roz­cza­ro­wana?

Gdy­bym tylko jesz­cze za­ła­twiła kwe­stię na­praw w chatce, by­ła­bym usta­wiona.

Py­ta­nie brzmi: mam go za­bić uprzej­mo­ścią czy być aser­tywna i wy­ma­ga­jąca, żeby nie po­my­ślał, że może mnie ła­two spła­wić?

I jak obie z tych opcji wpłyną na na­szą dłuż­szą re­la­cję? Czy mam się nie wy­chy­lać? Bo je­śli tak, to po­wi­nien szybko za­jąć się mo­imi spra­wami.

Kto wie? Może jego żona jest miła, w tym nie­in­wa­zyj­nym ty­pie chcę się z tobą za­przy­jaź­nić, ale nie za­da­wać ci mi­liona py­tań.

Miło by było móc wy­pić z kimś kie­li­szek wina od czasu do czasu.

Może osta­tecz­nie nie bę­dzie tak źle.

I może po­win­nam prze­stać nad­mier­nie o wszyst­kim roz­my­ślać.

Czy nie by­łoby miło dla od­miany?

Śmieję się z sie­bie, gdy do­cie­ram do za­krętu dłu­giego, za­ku­rzo­nego pod­jazdu, mi­jam wielki dąb i moim oczom uka­zuje się ich dom. W tym krót­kim cza­sie, od­kąd się wpro­wa­dzili, to miej­sce wy­gląda na bar­dziej oży­wione niż kie­dy­kol­wiek w po­przed­nich la­tach. Na huś­tawce na ganku leży tur­ku­sowa bluza z kap­tu­rem. Na traw­niku przed do­mem stoi czarna hu­laj­noga. Ko­sze na śmieci nie­da­leko ga­rażu są prze­peł­nione zgnie­cio­nymi pu­dłami po prze­pro­wadzce.

Oznaki ży­cia. Z ja­kie­goś po­wodu wy­wo­łują u mnie uśmiech.

Moje pu­ka­nie do drzwi po­zo­staje bez od­po­wie­dzi, mimo że na pod­jeź­dzie stoi za­par­ko­wana fur­go­netka. Cze­kam tam kilka mi­nut, tak na wszelki wy­pa­dek, ale nikt nie przy­cho­dzi. Po­go­dzona z wid­mem ko­lej­nej nocy spę­dzo­nej na grze w ru­letkę pod na­zwą „Czy bę­dzie cie­pła woda?”, od­wra­cam się i ru­szam w stronę domu.

I wtedy sły­szę głos do­bie­ga­jący z dru­giej strony bu­dynku. Wiem, że to tro­chę bez­czelne, ale idę przez po­dwó­rze, z na­dzieją na moż­li­wość za­miany słowa z tym, kto jest w domu, na­wet je­śli bę­dzie to tylko przy­ja­ciel­skie po­wi­ta­nie.

Aku­rat mam oznaj­mić swoją obec­ność, a na mo­ich ustach for­muje się „dzień do­bry”, gdy skrę­cam za róg i słabnę na wi­dok, który mnie wita.

Ten fa­cet, któ­rego wi­dzia­łam w fur­go­netce? Ten z wy­ta­tu­owa­nym ra­mie­niem, na któ­rego udało mi się tylko zer­k­nąć? Stoi ja­kieś pięt­na­ście me­trów ode mnie, a to wy­ta­tu­owane ra­mię jest po­łą­czone z bar­dzo atrak­cyj­nym, spo­co­nym męż­czy­zną bez ko­szuli. Wy­so­kim na ja­kiś metr osiem­dzie­siąt.

To jest go­spo­darz, na któ­rego mam być wku­rzona? On?

Jezu.

Nie­moż­liwe, żeby przy­pad­kiem był agen­tem Delta Force, prawda? Za­pew­niam, że nie mar­twi­ła­bym się tym, czy i gdzie po­ło­żyłby dło­nie, do­póki czu­ła­bym je na so­bie.

Ję­czy, schy­la­jąc się po coś, co wy­gląda jak pod­kład ko­le­jowy. To wy­wo­łuje re­ak­cję łań­cu­chową mię­śni ra­mion i ple­ców, które na­pi­nają się w spo­sób, o ja­kim nie wie­dzia­łam, że ist­nieje. Robi kilka cięż­kich kro­ków w stronę taczki i rzuca na nią pod­kład z ko­lej­nym stęk­nię­ciem, po któ­rym na­stę­puje gło­śne ude­rze­nie.

Gdy się od­wraca, mogę prze­lot­nie zer­k­nąć na jego pro­fil – pro­sty nos, kil­ku­dniowy za­rost, ciemne włosy opa­da­jące na czoło – za­nim cofa się kilka kro­ków w stronę sta­rej sto­doły, która, sza­cu­jąc po ster­cie śmieci, wy­gląda, jakby pró­bo­wał ją po­sprzą­tać.

– Chry­ste – ma­ru­dzi. Chwilę póź­niej na­stę­puje wes­tchnie­nie, po czym pod­nosi ko­lejną wielką drew­nianą belkę i prze­nosi ją na taczkę.

– Tato! – Z dru­giego końca po­dwó­rza do­biega dziew­częcy głos. Co­fam się i oboje sku­piamy swoją uwagę na jego źró­dle.

Na końcu po­dwó­rza stoi dziew­czynka, je­de­na­sto- lub dwu­na­sto­let­nia, z dło­nią na bio­drze i prze­krzy­wioną głową. Jest wy­soka i tycz­ko­wata, z twa­rzą w kształ­cie serca i bu­rzą gru­bych brą­zo­wych wło­sów na gło­wie.

– Co mama miała do po­wie­dze­nia? – pyta męż­czy­zna, ocie­ra­jąc brwi przed­ra­mie­niem.

– To co zwy­kle – mówi dziew­czynka. Wzru­sze­nie ra­mion. Szu­ra­nie stopą. Po­cią­gnię­cie no­sem. – Sam wiesz.

Jego ra­miona na­tych­miast opa­dają, wzdy­cha gło­śno, po czym pod­cho­dzi do dziew­czynki. Naj­wy­raź­niej nie otrzy­mała od mamy ta­kiej od­po­wie­dzi, na jaką li­czyła, bez względu na to, czego do­ty­czyła prośba.

– Przy­kro mi – szep­cze i schyla się przed nią, dzięki czemu ich spoj­rze­nia się spo­ty­kają. – Wszystko w po­rządku? – Dziew­czynka kiwa głową, ale wy­raz jej twa­rzy, przy­gry­za­nie dol­nej wargi i gwał­towne mru­ga­nie, jakby chciała od­go­nić łzy, ja­sno mó­wią, że to nie­prawda. – Bę­dzie le­piej. Obie­cuję. – Obej­muje jej twarz dło­nią. – Za­ufanko?

Po­syła mu blady uśmiech, de­li­kat­nie kiwa głową i szep­cze:

– Za­ufanko.

– Moja dziew­czynka.

A po­tem ta uro­cza dziew­czynka po­zwala się ojcu przy­tu­lić, mimo że krzywi nos, gdy za­uważa, jak bar­dzo jest spo­cony.

Two­rzą piękny wi­dok. Ka­wał chłopa po­cie­sza­jący swoją na­sto­let­nią córkę. Gdy­bym nie czuła się już jak pod­glą­daczka, to te­raz na pewno by tak było na wi­dok tej czu­łej chwili mię­dzy nimi.

To zde­cy­do­wa­nie nie czas ani miej­sce na ujaw­nia­nie swo­jej obec­no­ści. Bez słowa co­fam się za dom i ru­szam w stronę chatki.

Gdy tylko do­cie­ram do scho­dów, wzdry­gam się. Cho­lera. Cię­ża­rówka z na­pi­sem Re­demp­tion Falls Se­cu­rity, która wczo­raj pod­je­chała przed ich dom... a co je­śli za­in­sta­lo­wali im już ka­mery bez­pie­czeń­stwa?

Je­śli tak, to mój nowy go­spo­darz bę­dzie miał na­gra­nie, na któ­rym szpie­guję jego i jego córkę.

Świetny spo­sób na zro­bie­nie pierw­szego wra­że­nia, Tenny.

Albo na otrzy­ma­nie na­kazu eks­mi­sji.

Żad­nej eks­mi­sji. Pro­szę. Wszystko, tylko nie to. Spraw­dza­nie mo­jej zdol­no­ści kre­dy­to­wej i prze­szło­ści na­dal przy­pra­wiają mnie o ciarki. I za­wsze będą.

A ja uwiel­biam to miej­sce. I nie mam na my­śli tylko Re­demp­tion Falls, ale tę chatkę. Spo­kój i ci­sza po­zwa­lają mi pra­co­wać bez za­kłó­ceń. Ma kręte ścieżki, po któ­rych mogę spa­ce­ro­wać, gdy mu­szę oczy­ścić głowę. I czuję się tu­taj bez­piecz­nie, choć my­śla­łam, że ni­gdy wię­cej już tego nie do­świad­czę.

Za­tem tak, ostat­nim, czego po­trze­buję, jest wku­rza­nie go­spo­da­rza moją umową najmu, która wy­gasa za kilka mie­sięcy. Nie mam w naj­bliż­szych pla­nach szu­ka­nia no­wego miej­sca do ży­cia. Bę­dzie do­brze, Tenny.

Zer­kam w stronę głów­nego domu, gdy sły­szę ko­lejne ude­rze­nie drewna o taczkę. Przed oczami mam ja­sny i wy­raźny ob­raz tego pra­cu­ją­cego męż­czy­zny.

To tylko męż­czy­zna, Tenny. Prze­stań się za­cho­wy­wać, jak­byś ni­gdy wcze­śniej żad­nego nie wi­działa.

Jedno słowo: po­su­cha.

Dla­tego. Dla­tego wła­śnie zer­kam jesz­cze raz przez ra­mię, mimo że wiem, że już go nie uj­rzę.

Poza tym on jest tatą, mę­żem – jest za­jęty.

Ale gdy otwie­ram drzwi, za któ­rymi wita mnie uno­szący głowę na mój wi­dok Hani, wiem, że sku­pia­nie się na go­spo­da­rzu, który wy­wo­łuje moje pra­gnie­nie, jest o wiele ła­twiej­sze niż wpa­da­nie w wir nie­pew­no­ści „co je­śli”, które od nie­dawna mnie na­wie­dzają.

Co, je­śli Ka­leo oka­załby się męż­czy­zną, za któ­rego go uwa­ża­łam?

Co, je­śli po­słu­cha­ła­bym go tam­tej nocy? Czy na­dal by­ła­bym nie­świa­do­mie szczę­śliwa w na­szym domu na ska­li­stym wy­brzeżu Ka­pa­lua Bay? Czy na­dal ko­cha­ła­bym swoje ży­cie, nie wie­dząc o kłam­stwie, w któ­rym tkwi­łam?

Moje wes­tchnie­nie mie­sza się z mru­cze­niem Ha­niego, który wska­kuje na moje biurko i do­maga się uwagi.

Dużo tych „co je­śli”.

A ja się już nimi nie zaj­muję.

Nie stać mnie na to.

Wzywa mnie wy­ga­szony ekran kom­pu­tera. Hi­sto­ria, którą re­da­guję, tym bar­dziej.

Nic dziw­nego, że obec­nie wolę mie­rzyć się z fik­cją.

ROZ­DZIAŁ TRZECI

Ten­ny­son

RĘCE MI DRŻĄ, GDY PA­TRZĘ NA LIST. MOJE NA­ZWI­SKO I AD­RES na­ba­zgrane od­ręcz­nym pi­smem. Brak ad­resu zwrot­nego. Zna­czek pocz­towy su­ge­ru­jący, że wy­słano go z oko­licy.

Pry­watny list.

Ale prze­cież nikt nie wie, do­kąd mi taki list trzeba wy­słać. Nikt nie wie, że żyję, chyba że...

Pa­nika spra­wia, że upusz­czam resztę ra­chun­ków na stół i roz­dzie­ram ko­pertę, z ser­cem w gar­dle i ostrym po­sma­kiem stra­chu na ję­zyku.

Chi­chot, który się ze mnie wy­do­bywa, jest czę­ściowo hi­ste­ryczny, czę­ściowo wy­nika z ulgi, bo gdy wy­cią­gam list, oka­zuje się, że jest to za­pro­sze­nie do po­mocy przy or­ga­ni­za­cji Dnia Za­ło­ży­ciela Re­demp­tion Falls od Bobbi Jo Sim­mons, sa­mo­zwań­czej miej­skiej by­wal­czyni.

Dzień Za­ło­ży­ciela.

To wszystko?

– Jezu – mam­ro­czę, ki­wa­jąc głową. Cóż za prze­sadna re­ak­cja.

Na­uczy­łam się żyć z pa­ra­noją. Umiesz­czać ją z tyłu głowy, skąd wy­nu­rza się, gdy tylko ktoś obcy po­pa­trzy na mnie chwilę za długo albo gdy dzwoni te­le­fon i po dru­giej stro­nie na­stę­puje to lek­kie opóź­nie­nie, za­nim ode­zwie się akwi­zy­tor. I o czym do­wie­dzia­łam się te­raz, gdy otrzy­muję ręcz­nie ad­re­so­wane li­sty.

Ale to, że list jest nie­szko­dliwy, w ogóle nie zmniej­sza ataku pa­niki, który cią­gle sza­leje w moim ciele – drżą­cych dłoni, przy­spie­szo­nego bi­cia serca, za­wro­tów głowy. Pod­cho­dzę chwiej­nie do re­gału ap­tecz­nego, który stoi w po­koju go­ścin­nym, i otwie­ram górne szu­flady, szu­ka­jąc le­ków na re­ceptę, które mnie uspo­koją.

Pierw­sze pu­dełko jest pu­ste.

Grze­bię jedną dło­nią w dru­giej szu­fla­dzie, jed­no­cze­śnie otwie­ra­jąc trze­cią – i na­gle za­mie­ram w po­szu­ki­wa­niach na wi­dok zdję­cia, które umie­ści­łam tam mie­siące temu. Jest z in­nego czasu. In­nego miej­sca. In­nej mnie.

Mam ja­sne blond włosy i dziwne, bo na­gle przy­po­mi­nam so­bie, ile czasu było po­trzeba w sa­lo­nie fry­zjer­skim, żeby uzy­skać taki ko­lor.

Ale to nie na sie­bie pa­trzę.

Pa­trzę na męż­czy­znę, który stoi obok. Jego ciemne włosy, tro­chę przy­dłu­gie, zwi­jają się na koł­nie­rzyku dro­giej ma­ry­narki. Jego oliw­kowa skóra tylko pod­kre­śla głę­bię brą­zo­wych oczu i spra­wia, że blask jego uśmie­chu staje się jesz­cze ja­śniej­szy.

Ka­leo.

Męż­czy­zna, któ­rego uwa­ża­łam za cho­dzą­cego po wo­dzie.

Do­póki nie od­kry­łam, że jest wręcz prze­ciw­nie.

Pa­mię­tam tamtą noc, jakby to było wczo­raj. Im­prezę i jej eks­tra­wa­gan­cję. To­wa­rzy­stwo – naj­więk­sze gwiazdy fil­mowe, biz­nes­meni z li­sty For­tune 500, ma­gnaci prze­my­słu. Spo­sób, w jaki wszy­scy na nas pa­trzą.

Wspo­mnie­nia, któ­rych wo­la­ła­bym nie mieć. Wspo­mnie­nia, wo­bec któ­rych mu­szę uda­wać, że ni­gdy się nie wy­da­rzyły.

Od­wra­cam zdję­cie i wkła­dam je z po­wro­tem do szu­flady.

Mój od­dech jest już sta­bil­niej­szy, głowa czyst­sza, ale puls na­dal pę­dzi jak sza­lony.

Chrza­nić lek na re­ceptę, daj­cie mi wino.

Tego wła­śnie po­trze­buję.

Przy­jemne wino ró­żowe, które mogę są­czyć, za­sta­na­wia­jąc się, co zro­bić na ko­la­cję – je­śli co­kol­wiek – bo nie mam nic prze­ciwko pu­dełku lo­dów od czasu do czasu.

A dzi­siaj może być taki wła­śnie wie­czór, bo by­łam tak za­jęta pracą, że zbyt długo od­kła­da­łam wi­zytę w skle­pie spo­żyw­czym. Gdyby ist­niał kon­kurs na naj­star­szą rzecz w lo­dówce, naj­pew­niej bym go wy­grała.

W czym tkwi pro­blem? Ano w tym, że gdy otwie­ram za­mra­żarkę, a po­tem po­jem­nik, znaj­duję w nim tylko odro­binę lo­dów.

W my­ślach kle­pię się z uzna­niem po ple­cach za oka­zaną wcze­śniej po­wścią­gli­wość w ła­kom­stwie, ale jed­no­cze­śnie czuję jakby ugry­zie­nie w dupę, że sama zo­sta­wi­łam so­bie w pu­dełku tak mało.

Czy to nie jest ostat­nio hi­sto­ria ca­łego mo­jego ży­cia?

Za­tem wino.

Pod­no­szę list, który to wszystko za­czął, aku­rat gdy pierw­szy łyk wina do­ciera do mo­jego ję­zyka. Bobbi Jo, wi­dząc mnie w mie­ście, po­pro­siła kilka razy o po­moc przy miej­skich wy­da­rze­niach.

Za­wsze jej uni­ka­łam. Zby­wa­łam jej prośby. Za­wsze mó­wi­łam „nie”.

Dla­czego?

Bo się boję, że ktoś mnie roz­po­zna? Bo się boję, że zbyt przy­wiążę się do tego miej­sca i tych lu­dzi, na wy­pa­dek gdy­bym zo­stała zmu­szona odejść? Bo te wszyst­kie po­wody mnie prze­ra­żają?

Moje wes­tchnie­nie roz­brzmiewa w po­koju, a ja ba­wię się brze­giem li­stu i za­daję so­bie py­ta­nia.

Naj­wy­raź­niej ten cho­lerny list do­tknął mnie bar­dziej, niż chcę przy­znać.

Ktoś puka do drzwi, a ja pod­ska­kuję na ten dźwięk, pra­wie upusz­cza­jąc kie­li­szek z wi­nem.

Chwilę mi zaj­muje, za­nim zbiorę się w so­bie i uspo­koję puls, ale na­gle do­ciera do mnie. Go­spo­darz. Pan Go­rące Cia­cho.

Tylko on przy­cho­dzi mi na myśl, gdy się za­sta­na­wiam, kto mógłby pu­kać do mo­ich drzwi. Ale gdy je otwie­ram, nie ma za nimi tego męż­czy­zny, któ­rego wi­dzia­łam wczo­raj.

Jest za to jego córka. Tym ra­zem jed­nak są we dwie, iden­tyczne pod każ­dym wzglę­dem poza ubra­niem. A ta druga w dżin­so­wych szor­tach i żół­tym to­pie trzyma na rę­kach Ha­niego.

– Cześć – mó­wią jed­nym gło­sem z szel­mow­skimi uśmie­chami na ustach. Hani wita mnie za­do­wo­lo­nym mru­cze­niem i mie­rząc wzro­kiem, jakby chciał mi dać do zro­zu­mie­nia, że po­świę­ca­łam mu za mało uwagi, po­szedł więc po­szu­kać jej gdzie in­dziej.

Zdrajca.

Ale w końcu to, że nie za­uwa­ży­łam, jak się wy­śli­znął, gdy po­szłam do skrzynki na li­sty, to moja wina, nie jego.

– Och, dzień do­bry – mó­wię, pa­trząc to na jedną, to na drugą, a na mo­ich ustach szybko po­ja­wia się uśmiech.

– Je­ste­śmy Pa­ige...

– I Addy – mówi ta druga w żół­tym to­pie. – Miesz­kamy w tym wiel­kim sza­rym domu. – Wska­zuje nad ra­mie­niem, jak gdy­bym nie wie­działa, o któ­rym bu­dynku mówi. – Czy to twój kot?

– Miło was po­znać, dziew­czyny. Je­stem Tenny i tak, to mój kot. Ma na imię Hani.

– Był w sto­dole – mówi Pa­ige.

– Tata mówi, że nie po­win­ny­śmy tam wcho­dzić, do­póki nie skoń­czy jej sprzą­tać i nie upewni się, że jest bez­pieczna, i to jedna z rze­czy na li­ście rze­czy do zro­bie­nia, którą zo­sta­wił mu wu­jek Ian, ale...

– Ale usły­sza­ły­śmy miau­cze­nie i po­sta­no­wi­ły­śmy to zba­dać... i zna­la­zły­śmy tam kota.

Śmieję się. Te dziew­czyny są uro­cze, nie tylko z wy­glądu, ale rów­nież pod wzglę­dem tego, jak na­dają na tej sa­mej bliź­nia­czej fali, koń­cząc za sie­bie zda­nia.

– Cóż, dzięki za przy­nie­sie­nie go do domu. Nie jest ko­tem wy­cho­dzą­cym, więc dzi­wię się, że wy­był.

– Chciał nas po­znać – mówi Pa­ige. – Pew­nie dla­tego.

– Pew­nie tak – od­po­wia­dam, a Addy dra­pie go mię­dzy uszami, wpro­wa­dza­jąc go w stan bło­go­ści. Przy­glą­dam im się. Addy ma piegi na no­sie, a Pa­ige nie.

Przy­naj­mniej w ten spo­sób mogę je roz­róż­nić.

– Zo­sta­wi­łaś wuj­kowi Ia­nowi mnó­stwo li­ści­ków – mówi Pa­ige, a po­tem chi­cho­cze. – Tata po­wie­dział, że to świetny przy­kład tego, dla­czego na­jemcy są bó­lem sama-wiesz-gdzie.

– Na­prawdę? – py­tam, po­wstrzy­mu­jąc śmiech. Nie ma to jak dziecko, które roz­po­wiada twoje ta­jem­nice, gdy tego nie chcesz.

– No. Tak po­wie­dział, ale to było, za­nim cię po­zna­ły­śmy – mówi Addy.

– A ty je­steś fajna. I masz kota – do­daje Pa­ige.

– Zdra­dzę wam małą ta­jem­nicę – szep­czę. – Nie je­stem bó­lem w same-wie­cie-czym.

– Wiemy – od­po­wia­dają jed­no­gło­śnie, przy czym jedna z nich buja się na pię­tach, a druga wy­kręca szyję, żeby zaj­rzeć w głąb domu.

Albo oj­ciec je wy­słał, żeby mnie spraw­dziły, albo na­prawdę są cie­kawe.

Hani ze­ska­kuje z ra­mion Addy, ru­sza z gra­cją w stronę swo­jej mi­ski i miau­czy.

– Pora ko­la­cji. Wie­cie, że ni­gdy nie prze­ga­pił po­siłku?

Addy prze­chyla głowę na bok i wy­krzy­wia usta w za­my­śle­niu.

– Skoro o tym wspo­mnia­łaś, to jest dość gruby.

– Ciii – szep­czę. – Zra­nisz jego uczu­cia. – Wy­wo­łuję tym chi­chot, na który li­czy­łam. – Dzięki za przy­nie­sie­nie go...

– Czy mo­żemy po­móc go na­kar­mić? – pyta Pa­ige i, za­nim zdążę od­po­wie­dzieć, wcho­dzi przez otwarte drzwi i się roz­gasz­cza.

– Tak, mo­żemy? – Addy idzie za nią. – Su­per tu jest. Ład­niu­sio. – Ob­cho­dzi otwartą prze­strzeń, która służy za sa­lon, ja­dal­nię i biuro, prze­suwa pal­cami po stole, a po­tem po opar­ciu ka­napy, po czym od­wraca się w moją stronę. – Za­wsze chcia­ły­śmy zwie­rzaka, psa, ale nie mo­gły­śmy, bo...

– Miesz­kamy w Chi­cago i tata mówi, że to nie fair mieć psa, je­śli się nie ma po­dwórka.

– Ale tu­taj jest ogromny ogród, więc po­pra­cu­jemy nad nim, żeby za­opie­ko­wać się psem, gdy tu je­ste­śmy. Po­tem się w nim za­ko­chamy i nie bę­dziemy mieli wy­boru, jak tylko za­brać go ze sobą z po­wro­tem do domu.

– Och, nie prze­pro­wa­dzi­li­ście się tu na stałe? – To dla mnie no­wość.

– Nie – mówi Addy, pod­nosi zdję­cie mo­jej „ro­dziny” i się mu przy­gląda. – Tylko na lato. Tata po­wie­dział swo­jemu wuj­kowi, że po­może mu z do­mem, więc tu przy­je­cha­li­śmy.

– Przy­naj­mniej ta­kie po­wody nam po­dał: świeże po­wie­trze, słońce i mniej czasu przed ekra­nem. My jed­nak wiemy, że tu bar­dziej cho­dzi o niego – mówi Pa­ige, prze­wra­ca­jąc oczami. – Ale tu jest faj­nie, bo ten dom ma wię­cej po­koi, więc mamy do­dat­kowy, w któ­rym urzą­dzamy swoje stu­dio in­flu­en­cer­skie.

– Stu­dio in­flu­en­cer­skie?

– No. Tata lubi sku­piać się na jed­nym pro­jek­cie na­raz. Naj­pierw rze­czy wujka Iana. Po­tem coś, co na­zywa mrzon­kami, ale my tego nie ro­zu­miemy. Wiemy, że nie po­winno się pro­sić o zbyt wiele rze­czy jed­no­cze­śnie – do­daje Pa­ige – ale to jest na na­szej li­ście.

– Ma­cie li­stę? – py­tam, po czym wcho­dzę do kuchni i wy­cią­gam po­jem­nik z je­dze­niem Ha­niego. Ze spo­sobu, w jaki ociera się o moją nogę, wnio­skuję, że od­zy­ska­łam sta­tus ulu­bio­nej osoby w po­koju.

– Tak. Mamy. Tata mówi, że li­sty są ważne – oznaj­mia Pa­ige, na­stęp­nie pod­nosi mi­skę Ha­niego bez pro­sze­nia i przy­nosi mi ją. – Dla­czego na­zwa­łaś kota Hani?

Przed oczami prze­la­tują mi ob­razy, które wy­dają się jak z od­le­głej prze­szło­ści. Tur­ku­sowa woda. Plaże z czar­nym pia­skiem. Przy­ja­ciele, za któ­rymi bar­dzo tę­sk­nię. Tak wiele zo­sta­wi­łam za sobą w ży­ciu, o któ­rym już pra­wie za­po­mnia­łam, jak to było je pro­wa­dzić.

– To brzmi...

– Ha­waj­sko – koń­czę za Addy. – To imię zna­czy szczę­ściarz.

– Szczę­ściarz? – pyta Pa­ige. – To dla­czego nie na­zwa­łaś go Pan Szczę­ściarz?

Bo taka wła­śnie je­stem.

– Je­steś Ha­wajką? – pyta Addy, marsz­cząc nos i przy­glą­da­jąc mi się.

– Nie. Po pro­stu po­do­bało mi się to imię w tym wła­śnie ję­zyku.

Cze­kam na ko­lejne py­ta­nia, z któ­rych będę mu­siała się ja­koś wy­krę­cić, ale za­nim nad­cho­dzą, mru­cze­nie Ha­niego staje się gło­śniej­sze.

– Pro­szę – mówi Pa­ige, za­uwa­ża­jąc prośby kota, i bie­rze ode mnie po­jem­nik z je­dze­niem.

– Na ko­la­cję do­staje tylko je­den ku­bek – in­stru­uję je. Addy siada ze skrzy­żo­wa­nymi no­gami na pod­ło­dze obok mi­ski i obie go głasz­czą, gdy kot za­czyna jeść.

Są na­prawdę uro­cze, choć głowa mi pul­suje od prób na­dą­że­nia za ich ener­gią.

Mam prze­czu­cie, że Hani czę­sto bę­dzie ucie­kał w po­szu­ki­wa­niu ta­kiego uwiel­bie­nia.

– Chi­cago? – py­tam. – Stam­tąd się prze­pro­wa­dzi­li­ście?

– No. – Pa­ige się śmieje, gdy Hani ma­cha ogo­nem. – Po wszyst­kim, co się wy­da­rzyło, tata po­wie­dział, że po­trze­buje świe­żego po­wie­trza i pew­niej­szego gruntu pod sto­pami.

– Co­kol­wiek to zna­czy – do­daje Addy i prze­wraca oczami.

– Za­kła­dam, że to ozna­cza, że żadna z was nie chciała spę­dzać tu lata? Mu­siało być wam ciężko zo­sta­wiać przy­ja­ciół i dom na tak długo.

Obie wzru­szają ra­mio­nami.

– Tak, ale jest w po­rządku. Ona jest moją naj­lep­szą przy­ja­ciółką, więc mam ją na miej­scu. – Pa­ige zerka na sio­strę i jej twarz ła­god­nieje. – Je­dy­nym po­wo­dem, dla któ­rego nie chcia­ły­śmy się tu prze­no­sić, było to, że znaj­do­wała się na szczy­cie li­sty ocze­ku­ją­cych do Bo­lin­ger Stu­dio. A te­raz... je­ste­śmy tu­taj.

Spo­dzie­wa­łam się, że od­po­wie­dzią na moje py­ta­nie bę­dzie na­rze­ka­nie. Po­rzu­ce­nie przy­ja­ciół. Po­rzu­ce­nie tego, co znane. Ale na­dzieja na na­ukę w jed­nym z naj­bar­dziej pre­sti­żo­wych stu­diów ta­necz­nych w kraju zde­cy­do­wa­nie tym nie była. A wy­zna­nie Pa­ige jest dla mnie jak cios w brzuch.

Zna­łam kie­dyś tę mi­łość. Mia­łam tę pa­sję. I do­kład­nie wiem, jak to jest ze wszyst­kiego zre­zy­gno­wać.

– Mia­łam przy­ja­ciółkę, która tań­czyła kilka razy z ich ze­spo­łem – mó­wię ła­god­nie, za­nim zdążę ugryźć się w ję­zyk. Alu­zje do mo­jej prze­szło­ści są za­bro­nione, ale ten błąd spra­wia, że Addy spo­gląda na mnie z co­raz więk­szym uśmie­chem.

– Na­prawdę?

Od ba­le­tek, znisz­czo­nych pal­ców u stóp i nie­zli­czo­nych go­dzin prób po ab­sur­dalne ilo­ści czasu spę­dza­nego przed mo­ni­to­rem, bóle karku i pracę re­dak­torki.

No pro­szę, jak moje ży­cie się zmie­niło.

– Na­prawdę. To było dawno temu. Była za­chwy­cona tym do­świad­cze­niem. Mó­wiła, że to jedno z naj­lep­szych w jej ży­ciu. – Kłam­stwo przy­cho­dzi mi ła­two, jak wszyst­kie ostat­nimi czasy, ale w gło­wie mam wy­raźne wspo­mnie­nia tego krót­kiego czasu, jaki spę­dzi­łam z trupą ta­neczną. – Za­łożę się, że to miej­sce nie zo­sta­nie za­jęte, za­nim szkoła się po­now­nie nie otwo­rzy. Naj­pew­niej je­steś bez­pieczna.

– Tak my­ślisz?

– Tak – mó­wię z uspo­ka­ja­ją­cym uśmie­chem.

– A ty tań­czy­łaś? – pyta, jakby po­tra­fiła przej­rzeć moje kłam­stwo na wy­lot.

– Tań­czy­łam. – Ki­wam głową. – Dawno temu.

– Ale su­per – do­daje Addy, wsta­jąc.

– To, że je­steś w Re­demp­tion Falls, nie ozna­cza, że mu­sisz re­zy­gno­wać z ćwi­czeń. I nie ozna­cza, że nie speł­nisz ma­rze­nia.

Po­ta­kuje, ale smu­tek w jej oczach nie mija.

– Tak bę­dzie – od­zywa się Pa­ige z nie­za­chwianą wiarą w swoją sio­strę, która topi mi serce. – Wiem, że tak bę­dzie. Poza tym naj­lep­sza w spę­dza­niu tu lata jest ucieczka od od­de­chu Ginny.

Mój śmiech jest pew­nie nie na miej­scu, bio­rąc pod uwagę, że je­stem tu­taj je­dyną do­ro­słą, ale ko­men­tarz Pa­ige jest tak ab­sur­dalny, że nie mogę się po­wstrzy­mać.

– Aż się boję za­py­tać, co to zna­czy.

– Na­sza nia­nia. – Addy udaje, że kne­bluje so­bie usta. – Jest miła i w ogóle. Robi z nami po szkole różne rze­czy, ale je­śli za bar­dzo się do cie­bie zbliży i chuch­nie, ludu, jej od­dech może cię zwa­lić z nóg.

Po­now­nie wy­bu­cham nie­sto­sow­nym śmie­chem, a Pa­ige chwyta się za gar­dło i wy­wala ję­zyk, uda­jąc, że zo­stała otruta.

– Na pewno nie jest tak źle.

– Nie. – Zde­cy­do­wane kiw­nię­cie. – Jest. Na­prawdę. Na­wet tata po­wie­dział, że ten od­dech jest tak okropny, że może ci po­krę­cić włosy na kla­cie.

Po­liczki mnie bolą od śmie­chu.

– Skoro mowa o wa­szych ro­dzi­cach – mó­wię, zer­ka­jąc szybko przez ku­chenne okno w stronę ich domu – na pewno się mar­twią i za­sta­na­wiają, gdzie je­ste­ście.

– Ach, ra­cja. Za­po­mnia­ły­śmy. – Wy­mie­niają mię­dzy sobą spoj­rze­nia, któ­rych nie umiem od­czy­tać, a po­tem po­sy­łają mi uśmie­chy od ucha do ucha. – Tata chciał, że­by­śmy tu przy­szły i za­pro­siły cię na ko­la­cję.

– Na­prawdę? – py­tam, za­sko­czona za­pro­sze­niem od czło­wieka, który ani razu nie wstą­pił, żeby po­znać osobę, z którą współ­dzieli po­sia­dłość.

– Tak. Na­prawdę – po­ta­kuje Addy.

– Po­wie­dział, że jest strasz­nie za­jęty przy­go­to­wy­wa­niem wszyst­kiego i źle mu z tym, że jesz­cze nie miał czasu, żeby wpaść i się z tobą przy­wi­tać – mówi Pa­ige, na do­kładkę do­da­jąc słodki uśmiech.

– Nie chcę się na­rzu­cać. To zna­czy... – Nie wy­glą­dam naj­le­piej w mo­ich spodniach do jogi, pod­ko­szulku i nie­dba­łym koku, ale w końcu nie spo­dzie­wa­łam się za­pro­sze­nia na ko­la­cję. Chcia­ła­bym zro­bić lep­sze pierw­sze wra­że­nie.

– Pro­szę. Chodź. Nie mo­żesz po­wie­dzieć „nie” – mówi Addy, pra­wie pod­ska­ku­jąc na pal­cach. – Wie­dzia­ły­śmy, że się zgo­dzisz, więc przy­go­to­wa­ły­śmy wię­cej je­dze­nia.

– Och. – Zer­kam po­now­nie przez okno, czu­jąc te­raz coś wię­cej niż zo­bo­wią­za­nie.

– Poza tym je­ste­śmy wy­trwałe – stwier­dza Pa­ige, trze­po­cząc rzę­sami, po czym chwyta moją dłoń i ją cią­gnie.

– Naj­wy­raź­niej – chi­cho­czę. Co mi szko­dzi? – Do­bra. Ja­sne.

Wy­buch ra­do­ści spra­wia, że Hani ru­sza ko­ry­ta­rzem, uznaw­szy, że w mo­jej sy­pialni bę­dzie ci­szej.

– O któ­rej? – py­tam, pró­bu­jąc wy­my­ślić coś, co mogę przy­nieść ze swo­ich pu­stych sza­fek, żeby do­rzu­cić się do po­siłku.

– Te­raz – mówi Addy, po­sy­ła­jąc Pa­ige spoj­rze­nie, a po­tem prze­no­sząc je z po­wro­tem na mnie. – Wy so­bie chwilę po­ga­da­cie, a my wszystko przy­go­tu­jemy.

– Aha. Okej. Hm... – Tego się nie spo­dzie­wa­łam. – Mu­szę po­my­śleć, co mam przy­nieść. Nie chcę, żeby wa­sza mama...

– Nie mamy mamy – mówi Pa­ige, a ja je­stem pewna, że za­sko­czony wy­raz mo­jej twa­rzy zbija je z tropu. – To zna­czy mamy, ale...

– Nie mieszka z nami – do­daje Addy. – Ani w za­sa­dzie na­wet w Sta­nach.

Dziew­czyny znowu jed­no­cze­śnie prze­wra­cają oczami, a ja za­sta­na­wiam się, jak za­re­ago­wać.

– Przy­kro mi. – To je­dyna od­po­wiedź, jaka przy­cho­dzi mi do głowy.

Obie wzru­szają ra­mio­nami w spo­sób, który mówi, że im nie za­leży, ale prze­lotny smu­tek w ich oczach wska­zuje na co in­nego.

– W po­rządku. Ra­dzimy so­bie – mówi Addy non­sza­lancko. – No więc? Ko­la­cja?

– Ja­sne. Tak. Okej.

Spa­cer w stronę ich domu jest wy­peł­niony ich po­ga­dusz­kami o ni­czym, co po­zwala mi po­zbyć się tego na­głego dys­kom­fortu, jaki od­czu­wam w związku z za­pro­sze­niem na ko­la­cję z bliź­niacz­kami i ich sa­mot­nym (i bar­dzo przy­stoj­nym) oj­cem. Za­kres te­ma­tów, które po­ru­szamy w na­szych po­ga­dusz­kach, jest sze­roki i cha­otyczny, ale zde­cy­do­wa­nie wy­wo­łuje uśmiech na mo­jej twa­rzy.

Mają je­de­na­ście lat. Pod­czas gdy Addy jest tan­cerką, Pa­ige to ar­tystka gra­jąca w piłkę nożną, ale czy re­kre­acyjna gra w piłkę to coś do­brego? Wo­la­łyby mieć psa niż kota (je­śli mają być szczere) i mają na­dzieję, że nie zra­nią mo­ich uczuć. Pró­bują wy­my­ślić fajną na­zwę dla swo­jego in­flu­en­cer­skiego konta i je­śli mam ja­kieś su­ge­stie, to czy mogę się z nimi po­dzie­lić? Tata każe im jeść wa­rzywa i to jest tak iry­tu­jące, bo de­ser jest naj­lep­szą czę­ścią po­siłku. Na­uczyły się już prze­pły­wać dłu­gość ba­senu na jed­nym od­de­chu i są cie­kawe, czy ja też po­tra­fię.

I dla­czego mam na imię Ten­ny­son? Jest dziwne i inne i one nie są do końca pewne, czy je lu­bią, ale, osta­tecz­nie, de­cy­dują, że przy­naj­mniej nikt inny ta­kiego nie ma, więc musi być fajne.

Ich więź jest nie­za­prze­czalna i godna po­zaz­drosz­cze­nia, zwłasz­cza że je­stem je­dy­naczką, ale cho­lera, przede wszyst­kim chcia­ła­bym mieć tyle ener­gii, co one.