Final proposal ebook i audiobook

ROZ­DZIAŁ PIERW­SZY

Ford

WIATR SMAGA GA­ŁĘ­ZIE DRZEW, A NIEBO ROZ­ŚWIE­TLA SIĘ ja­snym bla­skiem, gdy w od­dali ude­rzają pio­runy. Przez kró­ciutką chwilę do­strze­gam gniewny ocean po­ni­żej ściany okien znaj­du­ją­cej się przede mną.

A po­tem po­now­nie za­pada ciem­ność.

Po­dróż tu­taj nie zmniej­szyła zbyt­nio mo­jej wście­kło­ści.

W po­ło­wie pu­sta szklanka whi­sky w mo­jej dłoni rów­nież nie.

By­łem pe­wien, że z każdą milą, która od­dziela mnie od braci, ich uspo­ka­ja­ją­cych to­nów i bzdur­nych wy­ja­śnień, moja fu­ria osłab­nie... ale by­łem w błę­dzie.

Czas spra­wił je­dy­nie, że moje my­śli się roz­sza­lały, a po­czu­cie winy w trze­wiach stało się sil­niej­sze.

Na­dal to wi­dzę. Świeżo wy­dru­ko­wana książka w twar­dej okładce le­żąca na stole. Słowa na jej stro­nach zre­da­go­wane tak, żeby się ro­ze­szła na pniu. Dla pu­bliki z jej nie­na­sy­co­nym ape­ty­tem na jedną z trzech rze­czy: skan­da­liczne hi­sto­rie, prze­wod­nik „od zera do mi­lio­nera” albo smaczki przy­datne do zszar­ga­nia re­pu­ta­cji.

Szok i po­dziw za­wsze do­brze się sprze­da­wały.

Kto mógł prze­wi­dzieć, że ta ła­godna bio­gra­fia Ma­xtona Sharpe’a, mo­jego ojca, sprawi, że tak się po­czuję?

To, co było w książce, nie po­winno mnie wku­rzać. Albo ra­czej to, czego w książce nie było. I tak nie po­winno mnie to wku­rzać.

Ale wku­rza.

Biorę ko­lejny łyk, czu­jąc pa­le­nie i cie­pło al­ko­holu, i szep­czę: Po pro­stu Ford.

Pie­przyć to.

Dźwięki są­czą się do mo­jej głowy. Ci­chy szum roz­mów klien­tów baru, któ­rzy utknęli tu ra­zem ze mną. Wy­cie wia­tru na ze­wnątrz. Wi­bro­wa­nie mo­jej ko­mórki na la­dzie, in­for­mu­jące o jed­nej pie­przo­nej wia­do­mo­ści za drugą. Moi bra­cia. Tro­chę się spóź­nili.

Te­atralny.

Prze­wraż­li­wiony.

Śmieszny.

Czy nie tych słów użyli, żeby mnie opi­sać? Żeby wszystko unie­waż­nić?

Li­czy się tylko to, co mó­wią lu­dzie, któ­rych ko­chasz.

Echo słów mo­jej mamy w gło­wie.

Mój te­le­fon wi­bruje od ko­lej­nej wia­do­mo­ści. Co? Czyżby od­rzu­to­wiec wy­lą­do­wał z po­wro­tem w No­wym Jorku i na­gle za­częli się mar­twić, że je­cha­łem w bu­rzy? A gdzie była ich tro­ska wcze­śniej?

Jak już po­wie­dzia­łem, pie­przyć to.

Będę się dą­sać, pi­jąc tego drinka.

I na­stęp­nego.

I jesz­cze jed­nego.

W końcu i tak te­raz ni­g­dzie nie mogę pójść.

Roz­glą­dam się po nie­wiel­kim ba­rze, bar­dziej niż pe­wien, że tłum tu­taj jest nie­zwy­kły, a ci lu­dzie nie zna­leźli się w nim ze względu na at­mos­ferę. Je­ste­śmy po pro­stu je­dy­nymi kre­ty­nami, któ­rzy po­sta­no­wili prze­je­chać przez cy­klon tro­pi­kalny i te­raz cze­kamy, aż ktoś uprząt­nie z drogi drzewo z ko­rze­niami le­żące ja­kąś milę stąd.

Bar jest czę­ścią ra­czej ni­ja­kiego, nie­spek­ta­ku­lar­nego, po­zba­wio­nego wszyst­kiego za­jazdu po­ło­żo­nego na pa­sie plaży tuż za Hamp­tons. Mia­sto w po­ło­wie drogi po­mię­dzy tu­taj a ni­g­dzie. Prze­ciętne miej­sce, które do­brze sy­tu­owani igno­rują po dro­dze na plac za­baw w Hamp­tons, a przed­sta­wi­ciele klasy śred­niej za­uwa­żają i ża­łują, że nie stać ich na choćby dzień po­bytu.

To miej­sce... cho­lera, na­wet nie pa­mię­tam jego na­zwy – tak zwy­kłej i nie­cie­ka­wej, że mi umyka – jest prze­sta­rzałe i po­spo­lite. Bor­dowa skóra i ciemne drewno wy­dają się mo­ty­wem prze­wod­nim. Ta­nie wy­po­sa­że­nie i po­spo­lite, ma­sowo pro­du­ko­wane ob­razki są wy­stro­jem, któ­rego żadne wnę­trze już nie po­trze­buje.

Ma po­ten­cjał.

Ale wy­daje się, że wła­ści­ciel po­sta­na­wia nie in­we­sto­wać pie­nię­dzy, żeby ten po­ten­cjał wy­do­być.

Nie żeby mnie to w ogóle ob­cho­dziło.

Może i nie ma wol­nych miejsc na noc, ale jest su­cho i w tej chwili wy­daje się bez­piecz­nie przy sza­le­ją­cej na ze­wnątrz bu­rzy. Och, i mają al­ko­hol. To jest zde­cy­do­wa­nie plus.

Po mo­jej pra­wej coś gło­śno ude­rza o pod­łogę, po czym sły­szę sfru­stro­wane wes­tchnię­cie ko­biety.

– Za­mknęli drogi. Za­mknęli, kurwa, drogi. Wie­rzysz w to?

Skoro nie mogę być w domu w Sag Har­bor – do­kąd zmie­rza­łem – to po­wi­nie­nem móc pić w spo­koju.

A Pani Ga­duła, która po­sta­na­wia usiąść obok mnie, nie jest spe­cjal­nie spo­kojna.

Nie mam dziś do tego na­stroju.

– Ładne usta – mam­ro­cze męż­czy­zna po mo­jej dru­giej stro­nie.

– Halo? Sły­sza­łeś mnie? – po­wta­rza ko­bieta, wy­wo­łu­jąc moje cięż­kie wes­tchnię­cie. – Za­mknięte. Utknę­li­śmy.

Ani z ci­szy z mo­jej strony, ani z ko­men­ta­rza mo­jego są­siada naj­wi­docz­niej nie wy­wnio­sko­wała, że nie ob­cho­dzi mnie, co do mnie mówi.

– Do­sko­nała ob­ser­wa­cja – mó­wię do swo­jego drinka. – Utknę­li­śmy tu wszy­scy z pew­nego po­wodu i nie jest nim at­mos­fera.

– Nie wy­daje mi się, że­bym mó­wiła do cie­bie.

– Do­brze. Świet­nie. – Za­chwy­cony, że nie mu­szę z ni­kim roz­ma­wiać, kiw­nię­ciem palca pro­szę bar­mana o ko­lejny drink, gdy na­gle coś, co po­wie­działa, do­ciera do mnie z pełną siłą. – Chwila. Za­mknęli drogi?

ROZ­DZIAŁ DRUGI

Ford

ODWRA­CAM SIĘ W STRONĘ STO­JĄ­CEJ OBOK NIE­ZNA­JO­MEJ o za­chryp­nię­tym gło­sie i pach­ną­cej in­try­gu­ją­cymi per­fu­mami. Mój wzrok na­po­tyka parę wiel­kich, sza­fi­ro­wych oczu, zwę­żo­nych, ale prze­peł­nio­nych cie­ka­wo­ścią. Jej usta są pełne i obec­nie za­ci­śnięte, po­liczki za­ró­żo­wione od, jak za­kła­dam, chłodu pa­nu­ją­cego na ze­wnątrz. Włosy w ko­lo­rze ciem­nego blondu, upięte w swo­bodny kok, te­raz są ra­czej wil­gotne, tak jak jej kurtka.

Po­wie­dzieć, że jest ładna, by­łoby nie­do­mó­wie­niem. W rze­czy­wi­sto­ści jest, na swój spo­sób, na­prawdę za­chwy­ca­jąca.

To jed­nak ten ro­dzaj za­chwytu, w któ­rym łą­czą się po równo to, co słod­kie, i to, co piękne. Bar­dziej przy­po­mina dziew­czynę z są­siedz­twa niż wy­ra­fi­no­waną, sek­sowną ko­bietę, a unie­siona brew mówi mi, że ona wie, że na nią pa­trzę i oce­niam.

I nie jest tym szcze­gól­nie za­chwy­cona.

A to pech.

– Chan­dler? – mówi do te­le­fonu, któ­rego wcze­śniej nie za­uwa­ży­łem przy jej uchu. – No. Mu­szę le­cieć. Nie py­taj. Coś wy­my­ślę. Jak za­wsze. – Od­kłada gło­śno ko­mórkę na ladę i od­wraca się do mnie z jesz­cze cięż­szym wes­tchnię­ciem niż moje. – Tak. To wła­śnie po­wie­dzia­łam. O dro­gach. – Pod­kre­śla koń­cówkę wy­razu, jak gdyby fak­tycz­nie cho­dziło o wię­cej niż jedną. – W każdą ze stron można po­je­chać około milę i to by było na tyle z po­dró­żo­wa­nia dzi­siej­szego wie­czoru.

– Chry­ste.

– Przy­kro mi, że to ja mu­sia­łam ci o tym po­wie­dzieć. – Wzru­sza ra­mio­nami, wcale nie prze­pra­sza­jąco.

Ma­cham obo­jęt­nie ręką.

– Co się stało?

– Hm... gwał­towne obe­rwa­nie chmury? Bu­rza roku 2022? Ten sam po­wód, dla któ­rego, jak za­kła­dam, sie­dzisz tu­taj w tym mniej-niż-atrak­cyj­nym ba­rze tak jak ja?

– Kurwa mać – mam­ro­czę.

– Och. Czyli to w po­rządku, gdy ty mó­wisz kurwa, ale gdy ja to ro­bię, mam­ro­czesz pod no­sem, jak gdyby dama nie mo­gła blu­zgać?

Śmieję się lekko, żeby zi­gno­ro­wać roz­brzmie­wa­jący w mo­jej gło­wie alarm, który ostrzega:ona jest sza­lona. A na­uczony do­świad­cze­niem wiem, że trzeba go słu­chać.

– Nie sko­men­to­wa­łem two­jego blu­zga­nia ani sło­wem, ani spoj­rze­niem, ani ni­czym in­nym. – Kręcę głową i po­cie­ram dło­nią szczękę. – Ja tylko... po­my­śla­łem, że za­mknię­cie drogi jest tym­cza­sowe, do­póki nie sprzątną z niej tego drzewa.

– Cóż, naj­wy­raź­niej ko­lejne upa­dło za tym pierw­szym, a po­tem na­stępne. – Wska­zuje kciu­kiem za sie­bie. – Ocean prze­dziera się przez opa­skę brze­gową i za­lewa drogę, więc uznano, że prze­jazd jest zbyt nie­bez­pieczny.

– Śmiał­bym się, ale to było do prze­wi­dze­nia. – Prze­cze­suję dło­nią włosy. – Dzięki za przy­nie­sie­nie złych wie­ści.

– Mo­gło być go­rzej. To miej­sce mo­gło być za­mknięte. Mógł im się skoń­czyć al­ko­hol. To zna­czy...

– Za­ła­pa­łem, dzięki.

– No weź – mówi, a po­tem sztur­cha mnie, jak gdy­by­śmy znali się dłu­żej niż chwilę. – Nie może być aż tak źle.

Po­sy­łam jej uśmiech, który nie ma nic wspól­nego z ra­do­ścią.

– Czyż­byś była ró­żo­wym jed­no­roż­cem?

– I to mówi czło­wiek, który pró­buje być gbu­ro­wa­tym dup­kiem tylko po to, że­bym z nim nie ga­dała i mu nie prze­szka­dzała. – Osten­ta­cyj­nie za­gląda mi do szklanki. – Whi­sky, prawda?

– Ró­żowy jed­no­ro­żec i do tego czyta w my­ślach? – Uno­szę brwi i gwiż­dżę. – Je­stem pod ogrom­nym wra­że­niem.

Kła­nia się i po­syła mi uśmiech, który roz­świe­tla jej twarz. Jezu, my­li­łem się. Jest w niej też mnó­stwo seksu.

– Dzię­kuję. To jedna z wielu mo­ich im­pre­zo­wych sztu­czek.

– Jedna z two­ich wielu? – py­tam.

– Och, onumie się uśmie­chać – mam­ro­cze tuż po­nad wrzawą, a jej oczy znowu na­po­ty­kają mój wzrok. – Do­brze ci w nim. Po­wi­nie­neś czę­ściej go no­sić.

Po­sy­łam jej spe­szone spoj­rze­nie.

– Za­pa­mię­tam.

– Och, wi­dzę. Odro­bina sło­dy­czy i wra­camy do zrzę­dli­wo­ści. – Siada i ob­raca się na stołku w moją stronę. Wraz z ru­chem ude­rza mnie nuta jej per­fum. Co za iro­nia, że pachną jak słońce za­mknięte w bu­telce.

– Wła­śnie. – Ki­wam krótko głową, jak gdy­bym był po­iry­to­wany jej osobą i tym, że mi prze­szka­dza, a by­łem i po­wi­nie­nem być na­dal, a jed­nak wcho­dzę w to, choć z ła­two­ścią mógł­bym odejść od baru. – Wi­dzisz? Próby roz­śmie­sze­nia mnie są bez­owocne.

– Za­pa­mię­tam – po­wta­rza moje słowa z uśmiesz­kiem. – I tak mam lep­sze rze­czy do ro­boty, niż sie­dzieć tu i pró­bo­wać cię roz­śmie­szać.

Moja ko­lej, żeby się ob­ró­cić w jej stronę. Zde­rzamy się ko­la­nami.

– Czyżby?

– Ow­szem. – Za­ma­wia kie­li­szek ca­ber­net sau­vi­gnon i po­now­nie pa­trzy na mnie wy­cze­ku­jąco.

– A co ta­kiego lep­szego masz do ro­boty? – wska­zuję na bar i, jak na za­wo­ła­nie, po­now­nie sły­chać grzmot przy­pie­czę­to­wu­jący, że tu­taj utknę­li­śmy i ona nie może stąd wyjść.

Prze­chyla głowę na bok i wy­py­cha ję­zy­kiem po­li­czek.

– Sprawy.

– Sprawy? Bar­dzo szcze­gó­łowe.

– A może tak: sprawy, któ­rymi nie chcę się zaj­mo­wać? Sprawy, któ­rych uni­kam? Sprawy, któ­rym pró­buję nadać sens? Czy to już jest wy­star­cza­jąco szcze­gó­łowe dla pana, Pa­nie Zrzędo?

Ja­kiś błysk w jej oku mówi mi, że coś ukrywa.

– Ja­sne. W po­rządku. To już inna para ka­lo­szy.

– Naj­wy­raź­niej będę po­trze­bo­wać ka­lo­szy, żeby się stąd wy­do­stać, je­śli woda da­lej ma się pod­no­sić.

– I po­trafi żar­to­wać.

– Za­wsze. Dla­czego ty je­steś zrzę­dliwy? To co­dzien­ność? – Mruży oczy i przy­gląda mi się ba­daw­czo, przy­gry­za­jąc jed­no­cze­śnie dolną wargę. – Hmm. Jed­nak nie przy­pię­ła­bym ci ta­kiej łatki. Hu­mo­rza­sty może. Albo my­śli­ciel, ale tylko dla wy­wo­ła­nia efektu. Ale na pewno nie nie­ustan­nie zrzę­dliwy.

– Dzięki za ana­lizę psy­cho­lo­giczną. – Prze­su­wam pu­stą szklankę w stronę bar­mana, sy­gna­li­zu­jąc po­trzebę ko­lej­nej. – Nie pro­si­łem o nią.

– A jed­nak ten ko­men­tarz wła­śnie po­twier­dził moją dia­gnozę.

– Znasz się na wszyst­kim – mó­wię.

Jej uśmiech robi się co­raz więk­szy. Cho­lera. Trudno go nie od­wza­jem­nić. Czy nie wie­działa, że moim pla­nem było przyjść tu­taj i roz­my­ślać? Me­dy­to­wać nad tą whi­sky i wma­wiać so­bie, że mam wszel­kie prawo czuć się zra­niony, wku­rzony i wszystko po­mię­dzy?

– No to o co cho­dzi? Pro­blemy z dziew­czyną? Prze­je­chało ci psa? Za­bra­kło pa­liwa?

Moją je­dyną od­po­wie­dzią jest pu­sty wzrok.

– O mój Boże. – Kła­dzie dłoń na sercu. – To twój pies, prawda? – Oczy za­cho­dzą jej łzami, czego się kom­plet­nie nie spo­dzie­wa­łem, a jej głos staje się co­raz cich­szy. – Tak mi przy­kro. – Wy­ciąga dłoń i ści­ska moje ko­lano.

Oto moje opcje.

Mogę po­zwo­lić temu kłam­stwu żyć i wy­ko­rzy­stać je, żeby na­brała do mnie sym­pa­tii i w końcu dała mi spo­kój. Kiw­nąć głową, po­rzu­cić to miej­sce i prze­nieść się na jedno z krze­seł pod oknem na­prze­ciwko.

Zu­peł­nie sam.

Ale gdy otwie­ram usta, by to zro­bić, nic z nich nie wy­cho­dzi. To zna­czy... ist­nieje gor­sze to­wa­rzy­stwo od tej wspa­nia­łej ko­biety, która wy­daje się – jak na ra­zie – mieć świetną oso­bo­wość.

– Wy­bacz, że cię roz­cza­ruję, ale nie mam psa, który zgi­nął.

Bły­ska­wica ude­rza po­now­nie i wo­kół nas sły­chać kilka gwał­tow­nych wde­chów. Ko­bieta obok mnie kiwa głową, pra­wie jak gdyby była mną roz­cza­ro­wana, a ja nie je­stem pe­wien dla­czego.

– Ni­gdy też nie twier­dzi­łem, że w ogóle mam psa – kon­ty­nu­uję. – To ty do­szłaś do ta­kich wnio­sków.

– Ale masz psa, prawda? – pyta, jakby to było bar­dzo ważne.

– A dla­czego to ma zna­cze­nie?

– Bo je­śli masz psa, to to coś o to­bie mówi.

– Co na przy­kład? – py­tam, cho­ciaż my­ślę tak samo.

Wzru­sza ra­mio­nami.

– Że nie sku­piasz się tylko na so­bie. Że chcesz dzie­lić z kimś czas i prze­strzeń. Że nie bo­isz się ubru­dzić rąk... To zna­czy zbie­ra­nie kup jest ko­niecz­no­ścią.

– Co? – na­gle wy­plu­wam drinka.

– Nikt nie lubi lu­dzi, któ­rzy nie chcą sprzą­tać kup po wła­snym psie.

– Za­ska­ku­jesz mnie na każ­dym kroku – mam­ro­czę i wpa­truję się w swoją szklankę, za­nim prze­niosę wzrok z po­wro­tem na nią.

– Do­brze. Za­sko­cze­nia to do­bra rzecz. – Po­syła mi uśmiech o mocy me­ga­wata.

Kim jest ta ko­bieta i dla­czego na­gle nie chcę, żeby prze­stała mó­wić?

– Za­tem? Pies? Brak psa? Co?

– Brak psa. – Uno­szę ręce. – Tylko nie oce­niaj. Ko­cham psy. Duże psy. Ale to jest mi­nus miesz­ka­nia w mie­ście.

I dla­czego mnie ob­cho­dzi, czy ona po­my­śli o mnie ina­czej po tej od­po­wie­dzi?

– W mie­ście?

– Na Man­hat­ta­nie.

Unosi brwi, ale nie zdra­dza, ja­kie do­my­sły wy­raża jej mina.

– A dla­czego to wina mia­sta?

– Bo psy za­słu­gują na po­dwórko, po któ­rym mo­głyby bie­gać, a moje miesz­ka­nie w wie­żowcu ra­czej na to nie po­zwala.

– Są prze­cież pro­fe­sjo­na­lni wy­pro­wa­dza­cze psów.

– Ja­sne, ale spa­cer a po­dwórko do za­bawy to dwie różne rze­czy. Skoń­czy­łaś już psie prze­słu­cha­nie?

Za­ci­ska usta i po­now­nie pa­trzy na mnie w ten spo­sób, ale nie dzieli się swo­imi my­ślami.

– Tak. Pew­nie. Ale na­dal... Och, ro­zu­miem. Prze­szka­dzam ci w uża­la­niu się nad sobą – szep­cze z de­li­kat­nym ski­nię­ciem głową, a po­tem po­now­nie zmie­nia te­mat tej cha­otycz­nej roz­mowy. – Moim zda­niem nie mo­głeś wy­brać na to lep­szego wie­czoru. To zna­czy ni­czego tym nie osią­gniesz, ale od czasu do czasu jest to po­trzebne.

– Tak. Ja­sne. Coś w tym stylu.

Wiem, że na­stępne py­ta­nie, które zada, za­brzmi: Co się stało? Jest ko­bietą. I to bez wąt­pie­nia ko­bietą z bujną wy­ob­raź­nią.

Ale za­miast za­cho­wy­wać się w prze­wi­dy­walny spo­sób, scho­dzi ze stołka i roz­gląda się do­koła, po czym ru­sza na drugą stronę baru. Pa­trzę, jak bie­rze coś do ręki, a na­stęp­nie wraca i sta­wia mię­dzy nami drew­nianą mi­skę – która wy­gląda jak z lat sie­dem­dzie­sią­tych.

Alarm ostrze­ga­jący o pier­ścionku za­rę­czy­no­wym.

Jak mo­głem nie za­uwa­żyć tego ra­czej spo­rego pier­ścionka z dia­men­tem na jej le­wej dłoni? I dla­czego jego wi­dok mnie dziwi?

– Ja­kiś pro­blem? – pyta.

Kręcę prze­cząco głową i zdaję so­bie sprawę, że wpa­truję się w mi­skę, którą wła­śnie przy­nio­sła, za­sta­na­wia­jąc jed­no­cze­śnie, jaki jest jej na­rze­czony ku­tas lub mąż ku­tas.

– Co to?

– Prze­ką­skowy miks. Pro­szę, po­wiedz, że ja­dłeś ta­kie w dzie­ciń­stwie.

W ra­mach od­po­wie­dzi prze­wra­cam tylko oczami.

– Na każ­dej ta­kiej smut­nej im­pre­zie musi być coś do je­dze­nia. – Wkłada do ust garść za­war­to­ści mi­ski. – I al­ko­hol. – A po­tem upija łyk wina. – I... ktoś, kto bę­dzie ci współ­czuł i po­wie, że masz stu­pro­cen­tową ra­cję, na­wet je­śli ta osoba uważa, że się my­lisz. – Pod­nosi rękę. – Za­tem to jest mój biedny wkład, bo to miej­sce chyba nie ma nic lep­szego do za­ofe­ro­wa­nia. – Po­now­nie siada na stołku. – Po­wi­nie­neś się czuć za­szczy­cony.

– Je­stem. – Po raz pierw­szy szcze­rze się uśmie­cham. Nie wy­daje mi się, że­bym kie­dy­kol­wiek sta­rał się tak bar­dzo jak ona po­pra­wić hu­mor ob­cej oso­bie. – Na­prawdę.

– To miej­sce nie może ci za­ofe­ro­wać wol­nego po­koju ani ni­czego in­nego poza tą mi­ską, w któ­rej dzi­siej­szego wie­czoru grze­bało już pew­nie z dzie­sięć róż­nych rąk, ale ja mogę ci za­ofe­ro­wać moją wspa­niałą oso­bo­wość i dys­kretne ucho. – Uśmie­cha się sze­roko.

– I wła­śnie zja­dłaś garść mie­szanki za­raz­ków – za­uwa­żam.

– A po­tem po­pi­łam je wi­nem, żeby al­ko­hol za­bił za­razki. Pro­ste. – Bie­rze łyk wina, żeby pod­kre­ślić swoją teo­rię. – Do­dat­kowo dach wy­daje się sta­bilny, a my je­ste­śmy w tej chwili susi.

– W tej chwili wy­daje się wła­ści­wym okre­śle­niem.

Stuka kie­lisz­kiem o moją szklankę.

– Za­tem na zdro­wie – mówi, a po­nie­waż ja tylko na nią pa­trzę, kon­ty­nu­uje: – No, co? Je­stem ty­pem dziew­czyny, któ­rej szklanka jest za­wsze w po­ło­wie pełna.

– Naj­wy­raź­niej.

Wy­ciąga dłoń.

– Elle. Wła­ści­wie to El­lery. Miło cię po­znać.

– El­lery? Nie­ty­powo.

Chi­cho­cze.

– Ha. Cie­kawy spo­sób na to, by po­wie­dzieć, że imię jest in­te­re­su­jące, dziwne, zna­czące. – Wzru­sza ra­mio­nami, jak gdyby już to wszystko sły­szała. – To na­zwi­sko ro­dowe. Se­le­eery El­le­eery – udaje dzie­cięcą prze­drzeź­niankę, a po­tem za­czyna się śmiać. – Boże, jak ja tego nie­na­wi­dzi­łam, gdy by­łam młod­sza. Ale te­raz już mi tak bar­dzo nie prze­szka­dza.

– Ford. Wła­ści­wie to For­dham. – Ści­skam jej dłoń. – Na­zwano mnie tak na cześć uni­wer­sy­tetu albo firmy mo­to­ry­za­cyj­nej, nie mamy za­tem o czym roz­ma­wiać, Se­lery El­lery.

– W ta­kim ra­zie w kwe­stii imion je­ste­śmy kwita.

– Ow­szem – mam­ro­czę.

Oboje spusz­czamy wzrok i orien­tu­jemy się, że da­lej wy­mie­niamy uścisk dłoni, szybko więc co­famy ręce, po czym zwra­camy oczy w stronę okna, żeby prze­rwać tę na­głą nie­zręcz­ność, która się mię­dzy nami po­ja­wiła.

Nie­zręcz­ność do­pra­wiona za­uro­cze­niem.

Cho­lera. Nie spo­dzie­wa­łem się tego.

Prze­su­wam dło­nią po wło­sach i prze­śli­zguję wzro­kiem w jej stronę. Uśmie­cha się ła­god­nie, pa­trząc na przed­sta­wie­nie, ja­kie Matka Na­tura urzą­dza na ze­wnątrz – uję­cia znisz­cze­nia pod­świe­tlone bły­ska­wi­cami – i po raz pierw­szy za­uwa­żam ma­lutki do­łe­czek na jej po­liczku.

Oczy­wi­ście, że musi go mieć. Za­bawna. Bez­czelna. Cu­do­wna. I ma do­łe­czek.

A ja mam taką sła­bość do do­łecz­ków.

– Do­kąd za­tem zmie­rza­łeś, za­nim Fred ci prze­szko­dził? – pyta, gdy roz­bły­ski na chwilę ustają.

– Fred? – py­tam, od­wra­ca­jąc od niej wzrok.

– Bu­rza tro­pi­kalna, w któ­rej utknę­li­śmy.

– Ra­cja. Sorry. Ten Fred.

Roz­glą­dam się. Nie­któ­rzy lu­dzie za­snęli. Inni ga­pią się w te­le­fony. Kilku roz­ma­wia z nie­zna­jo­mymi, któ­rzy sie­dzą obok. Ale gdy prze­no­szę wzrok z po­wro­tem na nią, od­kry­wam, że naj­wy­raź­niej te­raz jej ko­lej, by mnie ob­ser­wo­wać. Moje dło­nie. Moje przed­ra­miona z pod­wi­nię­tymi rę­ka­wami. Moja klatka pier­siowa i dwa roz­pięte górne gu­ziki ko­szuli. Wzdryga się, gdy jej wzrok na­po­tyka mój i wie, że zo­stała zła­pana.

Te­raz też je­ste­śmy kwita.

– Dzięki za nic, Fred – rzu­cam zło­śli­wie.

– Amen – przy­ta­kuje szep­tem, na­gle za­jęta wy­cie­ra­niem ser­we­tką mo­krych śla­dów po na­szych kie­lisz­kach.

De­ner­wuje się przy mnie. To cie­kawe. A może za­nie­po­koił ją fakt, że zła­pa­łem ją na tym, jak mi się przy­gląda, cho­ciaż ma pier­ścio­nek na palcu?

– No więc... do­kąd się wy­bie­ra­łeś, For­dzie-na­zwany-na-cześć-uni­wer­sy­tetu? Czy to ma ja­kiś zwią­zek z tym uża­la­niem się nad sobą?

– Sag Har­bor – mó­wię szorstko.

– Nie­źle. – Unosi brwi, ale za­raz je opusz­cza, gdy za­uważa, że nie po­dzie­lam jej en­tu­zja­zmu. – Jed­nak nie? – Po­nie­waż nie od­po­wia­dam, kon­ty­nu­uje: – Mu­sisz wy­brać, jedno albo dru­gie. Obo­jęt­ność nie wcho­dzi w grę, gdy urzą­dzasz im­prezę uża­la­nia się nad sobą. Ale Sag Har­bor. No. Je­steś bli­sko, a jed­nak tak da­leko przy tej po­go­dzie.

– Je­stem. – Ki­wam głową, ale nie mó­wię nic wię­cej. El­lery są­czy wino i wdaje się w gadkę szmatkę z bar­ma­nem.

Ob­ser­wuję ich in­te­rak­cję. Dziew­czyna jest z całą pew­no­ścią sek­sowna. Bez­dy­sku­syj­nie cu­do­wna. I ten szczery uśmiech, który roz­świe­tla jej twarz, gdy się na niej po­ja­wia.

Ona jest za­jęta, Ford.

A roz­miar ka­mie­nia na jej palcu mówi, że jej fa­cet chce, by wszy­scy wie­dzieli, że tak jest. Zro­zu­miałe.

Jest późno. Whi­sky za­czyna ude­rzać mi do głowy. I ani tro­chę nie zbli­ży­łem się do od­kry­cia, dla­czego dzi­siej­szy wie­czór i wszystko, co wy­da­rzyło się wcze­śniej, tak mocno mnie ude­rzyło. Upi­jam ko­lejny łyk drinka, po czym na chwilę za­my­kam oczy.

Mógł­bym jej ku­pić więk­szy dia­ment.

Jezu. Skąd, u dia­bła, wzięła się ta myśl?

Kręcę głową i tłu­mię śmiech. To al­ko­hol. Bez dwóch zdań.

Ale gdy spo­glą­dam na El­lery, jej nie­bie­skie oczy lśnią z cie­ka­wo­ści, a brwi marsz­czą się, jak gdyby chciały mnie za­py­tać, z czego się śmia­łem.

– Roz­my­śla­łem, czy po­wi­nie­nem się prze­rzu­cić na piwo – mó­wię, jak gdyby to tłu­ma­czyło moją przy­pad­kową we­so­łość.

– Piwo?

– Tak. To bę­dzie długa noc i chyba po­wi­nie­nem zmie­nić tempo.

– To wszystko za­leży od tego, do czego chcesz je do­sto­so­wać. – Wy­bu­cha głę­bo­kim śmie­chem, a mój umysł wę­druje w kilka miejsc i wszyst­kie są zwią­zane z nią. Krzy­żuje ręce na pier­siach. – Do­bra, wy­rzuć to z sie­bie. Tę hi­sto­rię. Wi­no­wajcę, który stoi za twoim uża­la­niem się. Po­wiedz mi, kogo po­win­nam nie­na­wi­dzić za to, że cię za­smu­cił.

Wsze­dłem tu­taj, nie chcąc z ni­kim roz­ma­wiać, a te­raz, z ja­kie­goś po­wodu, ona spra­wiła, że już mi to tak nie prze­szka­dza. Moje pier­wotne wa­ha­nie mi­nęło.

– To w za­sa­dzie dość głu­pie...

– Wi­dać, że cię mar­twi, więc nie po­wie­dzia­ła­bym, że jest głu­pie.

– Po­kłó­ci­łem się z braćmi – mó­wię w końcu.

– Okej. Za­tem sprawy ro­dzinne. To za­wsze jest trudne. O co po­szło?

– To długa hi­sto­ria.

Roz­gląda się przez chwilę po po­miesz­cze­niu, po czym wzru­sza ra­mio­nami i po­now­nie spo­gląda mi w oczy.

– Chyba mamy na to czas, skoro w za­sa­dzie utknę­li­śmy tu na ja­kąś chwilę. Czy to ma coś wspól­nego z tym?

– Z czym? – py­tam, pa­trząc tam, gdzie wska­zuje.

– Z muszką, która wisi na two­jej szyi. Je­stem bar­dzo cie­kawa, co za idiota de­cy­duje się na ele­gancką im­prezę w tak po­tworną po­godę. – Udaje, że drży, ale jej uśmiech jest fi­glarny.

Pry­cham.

– Ja. Moi bra­cia. My je­ste­śmy tymi idio­tami.

– Och. Ups. Po­win­nam so­bie za­tkać usta stopą.

– Idiota to zde­cy­do­wa­nie naj­mil­sza z obelg, ja­kie dzi­siaj usły­sza­łem... więc przyj­muję.

– Aż tak źle?

Ki­wam głową.

– Coś w tym stylu.

Ktoś śmieje się gło­śno po dru­giej stro­nie po­miesz­cze­nia, pod­czas gdy ona bie­rze ko­lejną garść prze­ką­sek. Przy­glą­dam się jej, gdy wyj­muje wszyst­kie precle i kła­dzie je obok mi­ski. Dziwne.

Na­po­tyka mój wzrok i mruga.

– Żyję na kra­wę­dzi.

Wy­bu­cham śmie­chem.

– Bu­rza tro­pi­kalna i za­razki jed­nej nocy.

– Za­po­mnia­łaś wspo­mnieć o za­an­ga­żo­wa­niu się w re­la­cję z ta­jem­ni­czym i zrzę­dli­wym męż­czy­zną.

– Tak. To też. – Z ja­kie­goś po­wodu na­pię­cie w mo­ich bar­kach ma­leje z każ­dym ko­men­ta­rzem, który wy­mie­niamy.

– Muszka... – Wy­krzy­wia usta i robi minę, jakby chciała ob­sta­wiać. – Za wcze­śnie na bo­żo­na­ro­dze­niową im­prezę...

– Bio­rąc pod uwagę, że jest kwie­cień, idziesz do­brym tro­pem.

– Zga­duję za­tem, że to ban­kiet z na­gro­dami dla prze­ło­żo­nych, czyli dla was, je­śli to ty i twoi bra­cia je­ste­ście jego or­ga­ni­za­to­rami... Nie wiem, może zbiórka albo jesz­cze coś in­nego... Och. Mam! To było przy­ję­cie z oka­zji pre­miery filmu. – Prze­chyla głowę na bok. – Tylko nie mów, że je­steś sław­nym ak­to­rem, który ukrywa się w tym sen­nym mia­steczku nad mo­rzem i ma za­miar ku­pić ten za­jazd, żeby tchnąć w niego nowe ży­cie? Pla­nu­jesz zro­bić z tej miej­scówki na przy­kład pen­sjo­nat dla elit, bo ty i twoi przy­ja­ciele ma­cie dość tego, że ni­g­dzie na wa­ka­cjach nie mo­że­cie za­cho­wać pry­wat­no­ści.

– Czy ktoś ci po­wie­dział, że masz bujną wy­ob­raź­nię?

Jej uśmiech staje się szer­szy.

– Ko­lejna z wielu mo­ich im­pre­zo­wych sztu­czek.

– Naj­wy­raź­niej.

– Czy twoje mil­cze­nie ozna­cza, że tak na­prawdę je­steś Chri­sem Hem­swor­them w prze­bra­niu?

– Cii. Nie zdra­dzaj mnie.

– Twoja ta­jem­nica jest u mnie bez­pieczna – szep­cze. – Twój ame­ry­kań­ski ak­cent jest do­sko­nały. Więc...

– Zbiórka cha­ry­ta­tywna.

– Wie­dzia­łam! – Ude­rza pię­ścią w blat.

– To co­roczna ele­gancka im­preza, którą or­ga­ni­zu­jemy – mó­wię, my­śląc o gali na rzecz osób z cho­robą Al­zhe­imera, którą urzą­dzamy, żeby uczcić pa­mięć na­szego zmar­łego ojca. – I tak, zro­bi­li­śmy ją po­mimo nad­cho­dzą­cej bu­rzy, bo to tra­dy­cja i... cho­lera wie po co jesz­cze.

– Bo je­ste­ście męż­czy­znami i nikt, na­wet Matka Na­tura, nie bę­dzie wam sta­wiać ogra­ni­czeń!

– Te­raz, gdy wy­szło to z two­ich ust, brzmi dość nie­do­rzecz­nie. Ale tak. Coś w tym stylu.

Kiwa głową i zerka na mnie znad brzegu swo­jego kie­liszka.

– I wa­sza kłót­nia po­szła o co? Nie mieli chru­pią­cych tar­ti­nek czy któ­ryś z two­ich braci pod­ry­wał twoją dziew­czynę i to cię wku­rzyło? Albo... – kręci głową, jakby chciała jesz­cze za­dać py­ta­nie. – Coś jesz­cze bar­dziej skan­da­licz­nego? No już, da­waj te so­czy­ste szcze­góły.

– Nic so­czy­stego ani skan­da­licz­nego. Przy­kro mi, że cię roz­cza­ro­wa­łem. – Uśmie­cham się. Wy­obra­że­nie so­bie, że moi bra­cia mo­gliby spu­ścić wzrok ze swo­ich żon na tyle długo, by spoj­rzeć na ko­goś in­nego, jest ko­miczne. Gdyby ist­niał ob­ra­zek przed­sta­wia­jący ko­goś, kto do­słow­nie po­łyka ha­czyk, to by­liby na nim oni.

Poza tym może i je­ste­śmy tro­jacz­kami, ale nasz gust w kwe­stii ko­biet dia­me­tral­nie się różni. Ja je­stem... Po pro­stu Ford.

Jeżę się na tę myśl i mój gniew roz­pala się na nowo.

Jak mam jej po­wie­dzieć, że moje zde­ner­wo­wa­nie ma zwią­zek z po­czu­ciem by­cia nie­wi­dzial­nym, i jed­no­cze­śnie nie wyjść na cipę? Że moje na­zwi­sko de­fi­niuje to, kim je­stem i jak lu­dzie mnie po­strze­gają. I że choć za­wsze tak było, to nie zda­wa­łem so­bie sprawy z tego, że mnie rów­nież za­głu­sza?

– My po pro­stu... mie­li­śmy różne zda­nia. Po­ja­wiło się coś nie­spo­dzie­wa­nego i ja po­strze­ga­łem to ina­czej niż oni. Pa­dły pewne słowa i nie by­łem za­chwy­cony tym, co zo­stało po­wie­dziane.

– To zna­czy, że je­ste­ście bli­sko.

– A nie wszyst­kie ro­dzeń­stwa są?

Pry­cha i jest w tym zde­cy­do­wana drwina, która wzbu­dza moją cie­ka­wość.

– Oczy­wi­ście, że są – mówi, ale to nie brzmi prze­ko­nu­jąco.

– No więc tak, je­ste­śmy bli­sko.

Chwila, czy czę­ściowo dla­tego mnie to tak wku­rzyło? Że nie mieli po­ję­cia, o co mi cho­dzi? Że, choć zwy­kle po­tra­fimy koń­czyć za sie­bie zda­nia, a na­wet my­śli, tym ra­zem nie zro­zu­mieli, że wcale nie zra­niło mnie to, co było po­wie­dziane, ale to, co nie zo­stało po­wie­dziane?

Kiwa głową, jak gdyby ro­zu­miała.

– Okej, czyli w tej chwili nie lu­bimy two­ich braci, tak? Je­ste­śmy na nich tak wku­rzeni, że znowu za­mó­wimy ko­lejkę?

Ki­wam głową.

– Brzmi nie­źle.

– A ilu ich masz? Ja­kie mają imiona? – pyta. – Bo wiesz, trudno wbi­jać szpilki w la­leczki vo­odoo do­mo­wej ro­boty, je­śli nie są sper­so­na­li­zo­wane.

Przy tej dziew­czy­nie czuję się tak swo­bod­nie, że nie­omal jej od­po­wia­dam i to bez wa­ha­nia.

Ale je­stem Sharpe i przez lata na­uczy­łem się, że gdy lu­dzie się o tym do­wia­dują, nie za­wsze re­agują po­zy­tyw­nie. Zwłasz­cza bio­rąc pod uwagę roz­głos, który ude­rzy w moją ro­dzinę, gdy tylko ukaże się ta bio­gra­fia. Ostat­nim, czego mi trzeba, jest po­da­wa­nie jej imion mo­ich braci, żeby mo­gła do­dać dwa do dwóch i spie­nię­żyć hi­sto­rię o jed­nym z nich po­grą­żo­nym w ża­ło­bie i dą­sa­ją­cym się w ja­kimś za­jeź­dzie.

– Jest ich dwóch – mó­wię z mach­nię­ciem ręki, nie do­da­jąc, że je­ste­śmy kimś wię­cej niż tylko braćmi, bo iden­tycz­nymi tro­jacz­kami. – Ich imiona są nie­istotne. Po pro­stu... czy kie­dy­kol­wiek za­uwa­ży­łaś, jak inni pa­trzą na cie­bie albo cię po­strze­gają, i to cię tro­chę od­rzu­cało?

Wyj­muje ko­lejne precle z mie­szanki i kła­dzie je na stole na sto­siku.

– W pew­nym sen­sie tak. To mi działa na nerwy. Cza­sami jest otrzeź­wia­jące. I naj­czę­ściej mi nie schle­bia.

Zwłasz­cza gdy jest to ob­ser­wa­cja two­jego ojca.

Od­chrzą­kuję, bo czuję na­gły przy­pływ emo­cji.

– Tra­fi­łaś w sedno.

– Przy­kro mi.

Czy­stość w tej pro­stej od­po­wie­dzi daje mi do my­śle­nia. Sły­szę w niej szcze­rość, tak rzadką w obec­nych cza­sach, zwłasz­cza od zu­peł­nie ob­cej osoby.

Wy­raz jej oczu jest rów­nie szczery.

I musi to być mie­szanka póź­nej go­dziny, trze­ciej szklanki whi­sky i cho­ler­nych wy­da­rzeń tego wie­czoru, ale Jezu... nie­na­wi­dzę tej na­głej pre­sji w klatce i mu­szę się przejść.

Wstaję gwał­tow­nie ze stołka, a oczy El­lery roz­sze­rzają się ze zdu­mie­nia na mój na­gły ruch.

– Co się...

– Pro­szę o uwagę! – krzy­czy w tym sa­mym mo­men­cie ko­bieta sto­jąca nie­da­leko wej­ścia do baru.

Lu­dzie szu­rają no­gami, ale milkną i zwra­cają twa­rze w stronę mile uśmiech­nię­tej ko­biety, która bacz­nie wszyst­kich ob­ser­wuje.

– Po­słu­chaj­cie!!! – ry­czy nasz bar­man, żeby zwró­cić uwagę tych klien­tów, któ­rzy są zbyt za­jęci roz­mową, aby na nią spoj­rzeć.

– Cześć. Mam na imię Amy – za­czyna, gdy w po­miesz­cze­niu za­pada ci­sza. – Jak nie­któ­rzy z was wie­dzą, wła­dze po­in­for­mo­wały wła­śnie, że za­mknęli na noc drogę w obu kie­run­kach. Je­śli ktoś tego jesz­cze nie sły­szał, ups, przy­kro mi, że je­stem po­słań­cem. Za­tem tak, to ozna­cza, że utknę­li­ście tu­taj na noc, je­śli nie za­ła­twi­li­ście so­bie po­koju w jed­nym z ho­teli ka­wa­łek da­lej. My też mamy wszystko za­jęte. – Przez po­miesz­cze­nie prze­ta­cza się gło­śny jęk. – Do­bra no­wina jest taka – kon­ty­nu­uje Amy – że mo­że­cie zo­stać tu­taj. To nie Ritz, ale jest su­cho, mamy wy­godne krze­sła, a po­kaz świa­teł na ze­wnątrz jest wi­do­wi­skowy. – Uśmie­cha się, wska­zu­jąc na okna. – Ko­lejna zła wia­do­mość? Na mocy prawa sta­no­wego mu­sie­li­śmy prze­stać sprze­da­wać al­ko­hol ja­kieś czter­dzie­ści mi­nut temu. Za­mkniemy więc bar...

– Po­waż­nie? – beł­ko­cze ja­kiś męż­czy­zna z dru­giego końca po­miesz­cze­nia, znad stołu, na któ­rym stoi mnó­stwo pu­stych kie­lisz­ków. Bar­man po­syła Amy spoj­rze­nie, które mówi, że po­ra­dzi so­bie z nim, je­śli bę­dzie mu­siał.

– Po­waż­nie – po­wta­rza ko­bieta z uśmie­chem peł­nym zro­zu­mie­nia. Pod­nosi pa­lec. – Ale to nie zna­czy, że nie mo­żemy sprze­dać wam bu­telki wa­szej ulu­bio­nej tru­ci­zny te­raz... albo tego, co z niej zo­stało, że­by­ście pili ją so­bie spo­koj­nie w ciągu nocy. – W po­miesz­cze­niu roz­lega się kilka okrzy­ków. – Po­my­śla­łam, że to może ko­goś uszczę­śli­wić.

Roz­lega się kla­ska­nie w ra­mach po­kazu na­szego smut­nego stanu de­spe­ra­cji, a Amy dyga.

El­lery na­chyla się i ten sło­neczny za­pach znowu jest wy­czu­walny, tym ra­zem zmie­szany z jej szam­po­nem.

– Chyba za­tem pora pod­jąć de­cy­zję, Ford – szep­cze.

– Jaką?

– Whi­sky czy piwo?

ROZ­DZIAŁ TRZECI

Ford

Cztery go­dziny wcze­śniej

CAŁY WIE­CZÓR MNIE TO ZŻERA.

To kłam­stwo.

Zżera mnie, od­kąd prze­czy­ta­łem roz­dział dwu­dzie­sty drugi. Ten za­ty­tu­ło­wany „Oj­co­stwo”. Roz­dział, w któ­rym mój oj­ciec pi­sze o swo­ich trzech chło­pa­kach. Jego naj­więk­szym osią­gnię­ciu. Opi­sał w szcze­gó­łach pro­blemy z Cal­la­ha­nem i to, jaki był z niego dumny, i to, że Led­ger był uoso­bie­niem jego sa­mego, uro­dzony, by wejść w jego za­wo­dowe buty, gdy oj­ciec po­sta­nowi je zwol­nić.

Aka­pit po aka­pi­cie po­świę­cone moim bra­ciom i ich miej­scu w ro­dzi­nie Sharpe’ów. W za­sa­dzie to we wszech­świe­cie Sharpe’ów.

– O co ci cho­dzi? – pyta Cal­la­han, wcho­dząc do pen­tho­use’u. Wszę­dzie jest syf – ubra­nia, żar­cie, ba­gaże, wa­lizki z ko­sme­ty­kami ich żon – który zro­bi­li­śmy, wpa­da­jąc tu i wy­pa­da­jąc w ra­mach przy­go­to­wań na wie­czór. On się tym nie przej­muje. Pod­nosi ja­kiś cu­kie­rek, wkłada go do ust i opada na ka­napę. – Wzią­łeś kij wy­jęty z dupy Led­gera i wsa­dzi­łeś do swo­jej?

– Cal­la­han. On był dla mnie naj­więk­szym wy­zwa­niem. – Ma­xton mówi to z uśmie­chem. Ale za tym kryje się po­czu­cie dumy. Mi­łość. Po­czu­cie, że je­dyną rze­czą, która mo­głaby tego twar­dziela rzu­cić na ko­lana, byli jego sy­no­wie. – Cal­la­han jest uparty jak osioł, ale, cho­lera, na­prawdę mnie za­ska­kuje. Chowa swoją in­tu­icję i ta­lent do po­dej­mo­wa­nia wła­ści­wych de­cy­zji za zu­chwa­łym za­cho­wa­niem. Jakby czuł się nie­kom­for­towo, bę­dąc tak do­brym w tym, co przyj­dzie mu do głowy. W tym sen­sie przy­po­mina swoją mamę. Prze­by­wa­nie w jego obec­no­ści jest jak by­cie bli­sko niej.

– Od­wal się, Cal­la­han.

Nie­wła­ściwa re­ak­cja.

W przy­padku mo­jego bra­ciszka to jak rzu­ca­nie przy­nęty re­ki­nowi. Prak­tycz­nie wi­dzę, jak nad­sta­wia uszu na te słowa.

I może chcę, żeby tak było. Może chcę, żeby mnie w to wcią­gnął, dzięki czemu do­stanę bójkę, do któ­rej cią­gnie mnie przez cały wie­czór.

– Uuu – mówi z gwizd­nię­ciem.

– Co to za dźwięk? – pyta Led­ger, który wcho­dzi do po­koju. Pa­trzy na Cal­la­hana, po­tem na mnie, po­tem znów na Cal­la­hana.

I dla­tego wła­śnie by­cie tro­jacz­kami ozna­cza ból dupy. Plu­sem jest to, że in­tu­icyj­nie wy­czu­wamy, co się u nas dzieje... Mi­nu­sem – sy­tu­acja, w któ­rej nie chcesz, żeby kto­kol­wiek wie­dział.

A te­raz... cho­lera, te­raz nie wiem, czego, do dia­bła, chcę.

– Twój kij? Jest te­raz w jego du­pie – wy­ja­śnia Cal­la­han.

– Od­pieprz się – mam­ro­czę.

I te­raz Led­ger jest za­in­try­go­wany.

– Mój naj­star­szy. Led­ger Ma­xtorn Sharpe. – Imien­nik zo­staje wspo­mniany z naj­ła­god­niej­szym uśmie­chem i bły­skiem po­dziwu w oczach. – Gdy na niego pa­trzę, wi­dzę młod­szą wer­sję sie­bie, tylko dzie­sięć razy lep­szą. Je­śli po­ja­wia się prze­szkoda, on się z nią mie­rzy. Je­śli na­po­tyka wy­zwa­nie, nie może się do­cze­kać, żeby udo­wod­nić, że po­trafi wię­cej. Jest po­tęż­nym prze­ciw­ni­kiem we wszyst­kich spra­wach biz­ne­so­wych.

– My­śli pan, że lu­dzie tak pana po­strze­gają? – py­tam i od czło­wieka na­prze­ciwko do­staję to, czego się spo­dzie­wa­łem. Po­woli po­ja­wia­jący się uśmiech po­głę­bia li­nie wy­ryte na jego twa­rzy. Li­nie, któ­rych hi­sto­rie chciał­bym po­znać, ale mam po­czu­cie, że rów­na­łoby się to po­wsta­wa­niem jed­nej książki za drugą wy­peł­nio­nych roz­ma­itymi opo­wie­ściami.

– Nie ob­cho­dzi mnie, jak lu­dzie mnie po­strze­gają. Ni­gdy nie ob­cho­dziło. My­ślę, że pod tym wzglę­dem Led­ger jest po­do­bny. Bar­dziej za­cięty, niż ja by­łem, je­śli to można so­bie wy­obra­zić, ale oka­zuje też wię­cej serca ode mnie. Jest ła­twiej do­stępny, pod­czas gdy ja tak bar­dzo sta­ra­łem się nie być Ma­xto­nem Sharpe’em z Bro­nxu, że nie ob­cho­dziło mnie, komu na­dep­ną­łem na od­cisk, byle do­stać to, co chcia­łem.

– I co to daje?

– Czyni go lep­szym czło­wie­kiem, niż ja by­łem. Niż je­stem. Z tym wiążą się więk­sze ocze­ki­wa­nia, ale wąt­pię, że męż­czy­zna, na któ­rego wy­rósł Led­ger, bę­dzie miał ja­kie­kol­wiek pro­blemy z ich speł­nie­niem.

– Naj­pierw uni­kasz al­ko­holu, a te­raz taka po­stawa – Led­ger, uro­dzony dy­plo­mata, mówi to, usa­da­wia­jąc się na końcu ka­napy, po prze­kąt­nej do mnie. – Co się dzieje? – sły­szę jego py­ta­nie, ale wi­dzę tylko stronę za cho­lerną stroną po­chwał skie­ro­wa­nych pod jego ad­re­sem. Naj­lep­szy w kla­sie w Whar­ton. Na­groda Mło­dego Przed­się­biorcy. Hi­sto­ria po hi­sto­rii o tym, że jest do­kład­nie taki, jak czło­wiek, któ­rego ubó­stwiał.

Czło­wiek, któ­rego ja rów­nież ubó­stwia­łem, ale te­raz czuję, jak­bym był dla niego nie­wi­dzialny.

– Ford? – po­na­wia py­ta­nie.

I jakby na sy­gnał Cal­la­han prze­suwa się na ka­na­pie, a wów­czas coś ude­rza z głu­chym ło­sko­tem o pod­łogę. Na­chyla się i tłumi śmiech.

– Wy­gląda, że tata też chce do­łą­czyć do tej roz­mowy – żar­tuje, gdy pod­nosi eg­zem­plarz próbny książki i kła­dzie go na sto­liku. – Wiesz, jak nie­na­wi­dził na­szych kłótni.

W po­koju za­pada ci­sza, pod­czas gdy my wpa­tru­jemy się w okładkę książki. Czarno-biała fo­to­gra­fia na­szego ojca. Nie wi­dać na niej ko­loru jego oczu, ale ich wy­ra­zi­stość – za­równo pod wzglę­dem ja­ko­ści zdję­cia, jak i do­kład­no­ści tę­czó­wek – jest fa­scy­nu­jąca. Ma spo­kojny wy­raz twa­rzy, a jego usta, iden­tyczne z na­szymi, ukła­dają się w pro­stą kre­skę.

To jest za­chwy­ca­jące uję­cie czło­wieka, któ­rego wszy­scy ko­cha­li­śmy. Zdję­cie, które w pe­wien spo­sób od­zwier­cie­dla in­ten­syw­ność męż­czy­zny, z któ­rym do­ra­sta­li­śmy, ze­sta­wioną z mięk­kim ser­cem czło­wieka zbli­ża­ją­cego się do końca swo­jego ży­cia.

Aż za­ci­ska mi się gar­dło, gdy pró­buję prze­two­rzyć emo­cje wy­wo­łane tą okładką i tymi trzy­stoma trzy­na­stoma stro­nami za nią.

Exposé jego ży­cia. Chwile z jego dzie­ciń­stwa, które za­wa­żyły na jego ży­ciu. Bieda. Oj­ciec, który uciekł. Matka, która wal­czyła i bez prze­rwy pra­co­wała. Jego pra­gnie­nie, by ni­gdy nie zna­leźć się w ta­kim po­ło­że­niu, gdy do­ro­śnie. Prze­dzie­ra­nie się przez col­lege, któ­rego osta­tecz­nie nie skoń­czył, bo za­bra­kło fun­du­szy.

Hi­sto­ria o tym, jak za­po­cząt­ko­wał swoje im­pe­rium jako po­moc­nik kel­nera. Jak na­wią­zy­wał przy­jaź­nie z wła­ści­wymi go­śćmi, któ­rzy póź­niej w niego uwie­rzyli i go wsparli. Jak po­tem zo­stali przez niego so­wi­cie wy­na­gro­dzeni, gdy osią­gnął suk­ces, o któ­rym więk­szość tylko ma­rzy.

Bio­gra­fia mówi o mi­ło­ści jego ży­cia, na­szej ma­mie. O jego pierw­szych my­ślach, gdy ją spo­tkał. O jego ostat­nich my­ślach, gdy mu­siał po­cho­wać ją w tak mło­dym wieku. I o bólu serca, który na­dal czuł.

Są w niej roz­działy o ciem­nych in­te­re­sach i lu­dziach, któ­rzy pró­bo­wali go sa­bo­to­wać. O jego wy­głu­pach i za­bo­bo­nach. O jego fi­lo­zo­fiach w biz­ne­sie i ży­ciu.

Gros z tego wie­dzia­łem. O nie­któ­rych rze­czach prze­czy­ta­łem po raz pierw­szy i za­wsze będę wdzięczny, że mogę za­cho­wać w pa­mięci wię­cej prawdy o czło­wieku, który przez więk­szość na­szego ży­cia był dla nas ca­łym świa­tem.

I któ­rego te­raz nie ma.

Tym, czego się nie spo­dzie­wa­łem, była cie­ka­wość – a na­wet na­dzieja – na to, jak po­strze­gał mnie jako męż­czy­znę. I gdy prze­czy­ta­łem tę część o Cal­la­ha­nie, a po­tem jego my­śli o Led­ge­rze, wstrzy­ma­łem od­dech i prze­wró­ci­łem stronę.

– Ma pan więc Cal­la­hana bun­tow­nika i Led­gera o oso­bo­wo­ści typu A, pro­szę nam te­raz po­wie­dzieć o swoim środ­ko­wym synu, For­dha­mie.

Oczy Ma­xtona smut­nieją, a uśmiech ga­śnie na jego ustach.

– Moja żona skoń­czyła Uni­wer­sy­tet For­dham. To wła­śnie tam się po­zna­li­śmy. Mia­łem do­dat­kową pracę jako do­rę­czy­ciel kwia­tów i przy­pad­kiem na nią wpa­dłem. Od razu wy­ją­łem kar­teczkę z bu­kietu i wrę­czy­łem jej kwiaty. – Uśmie­cha się sze­rzej. – Stąd Ford otrzy­mał swoje imię. Ukłon w stronę dnia, w któ­rym wie­dzia­łem, że po­ślu­bię Carly.

Ten im­po­nu­jący męż­czy­zna opiera się o fo­tel i wy­gląda za okno swo­jej się­ga­ją­cej nieba wieży. Pod nim mia­sto pę­dzi na zła­ma­nie karku, a ja się za­sta­na­wiam, czy bra­kuje mu tego tempa, czy ra­czej do­ce­nia swoje obecne nie­spieszne ży­cie.

Cze­kam, aż zbie­rze my­śli. Mija chwila. Wspo­mnie­nia wra­cają po ci­chu, a emo­cje z nimi zwią­zane od­bi­jają się w wy­ra­zie jego twa­rzy.

– Ford jest... roz­jemcą w na­szej ro­dzi­nie. Za­cho­wuje rów­no­wagę w na­szym, cza­sami burz­li­wym, ży­ciu. On jest... Po pro­stu For­dem.

Po pro­stu For­dem.

Nie For­dha­mem Rhy­sem Sharpe’em, dru­gim w kla­sie w Whar­ton, za­le­d­wie uła­mek ni­żej od brata. Nie For­dem, sy­nem Ma­xtona i Carly, który trzy­mał ro­dzinę ra­zem po śmierci matki. Nie For­dem, męż­czy­zną, który uspraw­nił pewne kwe­stie hie­rar­chii służ­bo­wej w S.I.N., dzięki czemu firma stała się efek­tyw­niej­sza i sku­tecz­niej­sza. Nie moim sy­nem, tym, który dzwo­nił co wie­czór, żeby spraw­dzić, czy nic mi nie jest.

Pie­przo­nym Po pro­stu For­dem.

I tylko o tym po­tra­fi­łem my­śleć dzi­siaj wie­czo­rem, gdy moi bra­cia i ich żony, Sut­ton i Asher, stali przed całą chmarą lu­dzi z sze­ro­kimi uśmie­chami, ser­decz­nie ich wi­ta­jąc.

Jak oni mnie wi­dzą? Czy dla nich też je­stem nie­wi­dzialny? Czy je­stem Po pro­stu For­dem, środ­ko­wym sy­nem, o któ­rym czę­sto za­po­mi­nają i – co cie­kawe – nie­wiele o nim wie­dzą?

– Cho­dzi o tę książkę, prawda? – pyta Led­ger, od­ry­wa­jąc mnie od mo­ich my­śli. – Jej lek­tura przy­po­mniała nam wszyst­kim, że za nim tę­sk­nimy. Czy dla was było to tak samo trudne jak dla mnie?

– Dla­tego. – Ki­wam głową. – I z in­nych po­wo­dów.

Drink, o któ­rym myśl od­rzu­ca­łem przez cały wie­czór, wzywa mnie te­raz po imie­niu. Ale nie zbli­żam się do lo­dówki wy­peł­nio­nej pi­wem. My­ślę, że gdy za­cznę, nie będę umiał skoń­czyć. Wy­trzy­muję ra­czej wzrok Cal­la­hana.

– To nic nie zna­czy – w końcu mru­czy ci­cho, jak gdyby ostrze­gaw­czo.

Co, do cho­lery?

– Co? – pyta Led­ger, pod­czas gdy ja się za­sta­na­wiam, czy ko­men­tarz Cal­la­hana ozna­cza, że gdy prze­czy­tał książkę, też to za­uwa­żył. Albo mó­wiąc do­kład­niej, moją nie­obec­ność w niej.

Za­ska­ku­jące, je­śli tak jest. Mój brat, który zwy­kle my­śli tylko o so­bie, za­uwa­żył, pod­czas gdy ten, który zwy­kle zwraca uwagę na wszyst­kie szcze­góły, nie.

Ale po co to ostrze­że­nie?

– Boże broń, Po pro­stu Ford tylko po­gor­szy sprawę, prawda Cal? – py­tam.

– Czy ktoś może mnie oświe­cić, dla­czego wy dwaj ga­pi­cie się na sie­bie, pod­czas gdy ja stoję tu w kom­plet­nych ciem­no­ściach?

– Po pro­stu Ford – po­wta­rzam.

– Co z nim? Za­po­mnia­łeś, jak masz na imię? Czego nie ro­zu­miem? – pyta Led­ger, ale wiem, w któ­rej chwili to do niego do­ciera, bo ręka mu słab­nie, gdy unosi drinka do ust.

– Tak jak po­wie­dzia­łem, to nic nie zna­czy. Jak we wszyst­kich książ­kach, nie wszystko zo­staje za­warte w osta­tecz­nej wer­sji. Pewne tre­ści się usuwa. Win­word na pewno miał mnó­stwo ma­te­riału, któ­rego zwy­czaj­nie nie mógł wy­ko­rzy­stać – mówi Cal­la­han, na­wią­zu­jąc do au­tora.

– Usuwa? Masz na my­śli te nudne czę­ści, które ni­kogo nie cie­ka­wią, tak? Bo dla­czego miałby wy­ko­rzy­stać co­kol­wiek, co tata po­wie­dział o mnie, gdy może pi­sać o złym chło­paku Cal­la­ha­nie i pro­te­go­wa­nym Led­ge­rze?

Bo nie miał na mój te­mat do po­wie­dze­nia nic na tyle war­to­ścio­wego, by za­wrzeć to w książce.

No i pro­szę.

Więk­szość rze­czy spływa po mnie jak po kaczce. Rzadko coś mnie do­tyka emo­cjo­nal­nie. Pra­wie nic. Ale świa­do­mość, że mój oj­ciec miał o mnie tak złe zda­nie, jest przy­gnę­bia­jąca. Ta pre­sja, jaką czuję w klatce, jest dez­orien­tu­jąca. Ta po­trzeba udo­wod­nie­nia, że je­stem kimś wię­cej niż Po Pro­stu Cho­ler­nym For­dem wpra­wia mnie w za­kło­po­ta­nie.

– Pie­prze­nie – mówi Led­ger.

– Pie­prze­nie? – krzy­czę.

– A że­byś, cho­lera, wie­dział, pie­prze­nie – mówi Led­ger, wcho­dząc w moją prze­strzeń. – Za­pła­ci­łem cenę, o ja­kiej nie masz po­ję­cia, więc chrza­nić cie­bie i twoje durne ko­men­ta­rze.

Mię­sień w jego szczęce pul­suje, a w oczach iskrzy fu­ria, którą rzadko u niego wi­dzę. Bar­dzo do­brze, bo ja też je­stem wście­kły.

– Ford – mówi Cal­la­han, pró­bu­jąc uspo­koić na­pię­cie, które jak zwy­kle sam stwa­rza. – Je­ste­śmy do­ro­słymi, na któ­rych skie­ro­wane są ka­mery i o któ­rych fał­szywe plotki są normą. Wszy­scy wiemy, jak oni prze­krę­cają słowa i ro­bią sen­sa­cję z gówna, żeby sprze­dać ko­lejny eg­zem­plarz. Tak samo jest z tym – wska­zuje na książkę.

– Ale to były słowa taty! – krzy­czę. – One nie zo­stały zmy­ślone!

– Je­steś śmieszny. – Led­ger prze­wraca oczami. – Tata był z nas dumny. Na­wet z cie­bie...

– A gdyby role się od­wró­ciły? Co gdyby...

– Gówno by mnie to ob­cho­dziło. Cie­bie też nie po­winno – mówi Cal­la­han. – Prze­stań być ta­kim cho­ler­nym wraż­liw­cem.

Ale mnie ob­cho­dzi.

Ob­cho­dzi mnie bar­dziej, niż chcę przy­znać.

– Pie­przyć to. I pie­przyć was obu. – Idę w stronę drzwi i igno­ruję ich wo­ła­nie.

Nie ma sensu kon­ty­nu­ować roz­mowy, która zmie­rza do­ni­kąd.

Żad­nego.

Je­stem kimś o wiele wię­cej niż Po pro­stu For­dem. Pier­do­lić ich, je­śli my­ślą ina­czej.

Nie za­do­wolę się samą wzmianką.

By­ciem nie­sza­no­wa­nym Sharpe’em.

By­ciem po pro­stu ni­kim.

ROZ­DZIAŁ CZWARTY

El­lery

ROZGLĄ­DAM SIĘ PO ZA­CIE­NIO­NYM PO­MIESZ­CZE­NIU. Kilku klien­tów po­zo­sta­wio­nych wła­snemu lo­sowi wy­brało so­bie fo­tele i zwi­nęło się w nich w kłębki, żeby się umo­ścić na dłuż­szą chwilę. Inni ku­pili bu­telki z al­ko­ho­lem i szu­kają wy­god­nego miej­sca. Jesz­cze inni pod­jęli głu­pią de­cy­zję o tym, by wyjść i po­szu­kać szczę­ścia, pró­bu­jąc obejść blo­kady dro­gowe.

Ja, z dru­giej strony, stoję z bu­telką ca­ber­net wci­śniętą pod ra­mię, mi­ską prze­ką­sek w jed­nej dłoni, kie­lisz­kiem w dru­giej i ska­nuję po­miesz­cze­nie, jed­no­cze­śnie cał­ko­wi­cie igno­ru­jąc nie­ustanne brzę­cze­nie ko­mórki w mo­jej to­rebce, in­for­mu­jące o przy­cho­dzą­cych wia­do­mo­ściach.

Zde­cy­do­wa­łam się na tę po­dróż z ja­kie­goś po­wodu i naj­pew­niej jest nim osoba wy­sy­ła­jąca mi wia­do­mo­ści.

Roz­glą­dam się po po­miesz­cze­niu i czuję lekko roz­cza­ro­wana, że nie wi­dzę Forda.

Czy on też wy­szedł?

Ku­pił tę bu­telkę whi­sky, a po­tem uciekł do po­koju, który wcze­śniej za­re­zer­wo­wał, ale nic o tym nie po­wie­dział?

Czemu mnie to w ogóle ob­cho­dzi?

Bo tak. Czy nie taka wła­śnie je­stem? Trosz­cząca się o wszyst­kich i wszystko do­koła kosz­tem sa­mej sie­bie?

Ale w tym było coś wię­cej. Tu cho­dziło o... niego.

Na­wet nie zna­jąc do­kład­nych szcze­gó­łów tego, co przy­da­rzyło mu się dzi­siaj wie­czo­rem, wiem, że mu współ­czuję. Walka z braćmi. Świa­do­mość tego, jak cię po­strze­gają i po­czu­cie od­rzu­ce­nia.

I wcale nie za­kłuło mnie to dla­tego, że ten fa­cet speł­niał wszyst­kie wy­mogi, które sta­wiam męż­czy­znom, by uznać ich za atrak­cyj­nych. O Jezu, tak. Te ciemne włosy z lekką falą. Te bursz­ty­nowe oczy ze zło­tymi plam­kami. Ta silna szczęka i pro­sty nos. Te sze­ro­kie ra­miona i na­prawdę sek­sowne przed­ra­miona. Te dło­nie... och, tak, miał ta­kie fajne dło­nie.

Ta cała roz­pięta ko­szula i muszka zwi­sa­jąca mu z szyi tylko do­da­wały mu sek­sa­pilu.

Ale z każ­dej jego czę­ści, która pró­bo­wała być gbu­ro­wata, wy­ła­niało się coś in­nego. Spra­wiał wra­że­nie mi­łego, gdy pró­bo­wał być szorstki. Otwar­tego, gdy chciał zo­stać sam. Za­in­te­re­so­wa­nego, na­wet gdy pró­bo­wał być po­wścią­gliwy.

I może ta ostat­nia rzecz ude­rzyła mnie odro­binę moc­niej, niż po­winna. Zwłasz­cza że mi­nęły wieki, od­kąd ktoś pa­trzył na mnie z ta­kim ogniem w oczach.

A może to pierw­szy raz od dawna, gdy to w ogóle za­uwa­ży­łam? Albo chcia­łam, żeby ktoś to za­uwa­żył.

Czy to nie śmieszne, że tracę od­dech, gdy Ford wcho­dzi z po­wro­tem do strefy ba­ro­wej? Że je­stem pod­eks­cy­to­wana wi­zją lep­szego po­zna­nia go? Że czuję ulgę, że nie wy­szedł?

Po­nie­waż jego biała ko­szula jest cał­ko­wi­cie prze­mo­czona i przy­lega do klatki pier­sio­wej, za­kła­dam, że po­szedł po coś do sa­mo­chodu.

Ale nie za­sta­na­wiam się, dla­czego po­szedł do sa­mo­chodu, nie my­ślę o wi­nie, które ści­skam pod pa­chą, ani o czym­kol­wiek in­nym, bo je­stem nim zbyt za­uro­czona. Tym, jak pod­cho­dzi do ka­napy na dru­gim końcu po­miesz­cze­nia, gdzie te­raz wi­dzę bu­telkę whi­sky i szklankę na sto­liku przed nim. Tym, jak bez­ce­re­mo­nial­nie i non­sza­lancko roz­pina smutną, białą, mo­krą ko­szulę, która do niego przy­wiera, i zdej­muje ją z obu ra­mion po ko­lei, tak że wi­dać każdy cho­lerny pra­cu­jący mię­sień.

Jego za­ry­so­wane mię­śnie brzu­cha.

Jego sze­roką klatkę pier­siową z de­li­kat­nym śla­dem ciem­nych wło­sów.

Opa­loną skórę, która od­zwier­cie­dla go­dziny spę­dzone na ze­wnątrz bez ko­szuli.

Na mi­łość bo­ską...

Je­stem pewna, że huk, który sły­szę, wy­wo­łuje moja szczęka opa­da­jąca na pod­łogę.

Na­chyla się i szuka cze­goś w tor­bie, którą przy­niósł, da­jąc mi rów­nie atrak­cyjny wi­dok swo­ich ra­mion, po czym wy­ciąga bluzę.

Jest wy­bla­kła i wy­gląda na zno­szoną. Wciąga ją przez głowę, koń­cząc tym sa­mym część po­kazu ro­dem z filmu Ma­gic Mike, ale po­now­nie otwie­ram sze­roko oczy, gdy wi­dzę na jej prze­dzie logo Whar­ton Bu­si­ness. Świat jest mały. Czło­wiek nie nosi tak ko­cha­nej bluzy, je­śli nie cho­dził do tej szkoły.

Wy­gląda na to, że Ford jest też do­brze wy­kształ­cony.

Gdy pod­no­szę wzrok znad tych li­ter roz­po­ście­ra­ją­cych się te­raz na jego kla­cie, po­now­nie na­po­ty­kam jego bursz­ty­nowe oczy. Fiu, fiu! Gdy na­sze spoj­rze­nia się krzy­żują, w moim żo­łądku dzieją się za­bawne rze­czy, które nie po­winny się tam wy­da­rzać. Na jego twa­rzy za­kwita krzywy uśmiech, a szklanka whi­sky unie­siona w moją stronę jest za­pro­sze­niem do za­ję­cia pu­stego miej­sca obok.

Wbrew roz­sąd­kowi, stopy same pro­wa­dzą mnie w tamtą stronę.

Co ty wy­pra­wiasz, Elle?

Anio­łek na jed­nym ra­mie­niu udaje, że nie sły­szy dia­bełka na dru­gim. Na szczę­ście brzę­cze­nie ko­mórki strze­puje oba z nich, gdy pod­cho­dzę do sto­lika.

– Ko­niec kon­tem­pla­cji? – py­tam, gdy sta­wiam mi­skę z prze­ką­skami na sto­liku i uśmie­cham się do niego.

Pa­trzy na mnie znad kra­wę­dzi szklanki, po czym kiwa głową, wpra­wia­jąc w drże­nie kro­ple wody.

– Za­wsze by­łem łasy na do­brą whi­sky, a w tym miej­scu, o dziwo, można taką do­stać.