Transformers. Transformers 3 – Powieść filmowa – Ciemna strona księżyca ebook i audiobook

Nazywam się Optimus Prime.

Dawno temu byliśmy rasą inteligentnych, pokojowo nastawionych, mechanicznych istot.  Ale nadeszła wojna między Autobotami, które walczyły o wolność, a Decepticonami, które dążyły do tyranii.

Byłem tam, wiele wieków temu, kiedy bitwa osiągnęła punkt zwrotny. Byłem tam, kiedy przepadła nasza ostatnia nadzieja na zwycięstwo i pokój. Pamiętam wszystko, jakby zdarzyło się to całkiem niedawno.

Optimus Prime stał na polu bitwy, jakim stała się jego planeta. Kiedyś Cybertron był wspaniałym miejscem,  z lśniącymi wieżami sięgającymi nieba. Teraz był zrujnowany, ze zniszczonymi miastami i jałową ziemią. Atak Decepticonów był olbrzymi, a Autoboty zmuszone były formować się w małe grupy ruchu oporu.

Mieli plan. Optimus Prime obserwował, jak wielki statek kosmiczny o nazwie Arka wystartował i przeleciał nad jego głową. Przez krótką chwilę Optimus ośmielił się pomyśleć, że koniec wojny  może być blisko. Raptem wrogie myśliwce także wystartowały i poleciały za statkiem. Mniejsze i szybsze krążowniki Decepticonów szykowały się do ataku. To byłaby szybka walka, gdyby pilot statku Autobot (Autobot pełniący funkcję pilota statku/ Autobot pilotujący statkiem) nie był ekspertem od kontroli. Prowadził statek ostro na zakrętach i obracał się, wykonując beczki przez zrujnowane miasta i ukryte wąwozy. Kiedy samotny Autobot pomyślał, że zgubił wrogów, pokierował statkiem w górę, by opuścić atmosferę Cybertronu i uciec w przestrzeń kosmiczną.

Optimus obserwował, jak statek wzlatywał wyżej i wyżej, a wraz z nim rosły jego nadzieje. Ale potem zobaczył ostatniego bojownika-Decepticona, wystrzeliwującego swoje armaty. Arka została trafiona. Drzwi ładowni wybuchły, a statek zaczął obracać się, tracąc kontrolę. Płonący statek spadał w przestrzeń kosmiczną, a Optimus Prime pochylił głowę. Plan nie wypalił – wojna trwała nadal. Nadzieję trzeba będzie odnaleźć w innym miejscu, w innym czasie.

Lato 1961 roku, Stany Zjednoczone

Zachodzące słońce sprawiało, że piasek pustyni lśnił w jego promieniach. Wysoko można było zobaczyć księżyc wznoszący się na coraz ciemniejszym niebie. W kontraście do naturalnego krajobrazu rzędy gigantycznych, nowoczesnych anten radiowych omiatały niebo w poszukiwaniu sygnałów.

W środku, przy panelach sterowania, siedziało dwóch techników. Ich zadaniem było obserwowanie monitorów pod kątem nietypowych sygnałów w przestrzeni kosmicznej. Głównie szukali meteorytów i komet – czegokolwiek, co mogłoby stanowić zagrożenie dla Ziemi. Ale tak naprawdę mieli nadzieję na jakiś sygnał z kosmosu, dowodzący, że istnieje życie na innych planetach. Nagle komputery zaczęły wydawać głośne dźwięki i wyświetlać ostrzeżenie: wykryto UFO. MOŻLIWA KOLIZJA.

Na ekranach radarowych widać było ciemny kształt, lecący w kierunku Ziemi. Ale zanim wszedł w pole grawitacyjne planety, dryfujący obiekt rozbił się na powierzchni Księżyca. Naukowcy wykryli zderzenie na swoich przyrządach. Wiedzieli, że to nie był meteor. Musieli przekazać prezydentowi, że coś wylądowało na Księżycu . . . coś, co mogłoby być obcym statkiem kosmicznym.

Poinformowany o incydencie prezydent zadzwonił do dyrektora NASA, wydając polecenie: „Musimy wysłać ludzi na Księżyc jeszcze w tej dekadzie. Musimy dowiedzieć się, co to za wypadek i musimy wiedzieć o tym wcześniej niż ktokolwiek inny”.

20 lipca 1969 roku, Ziemia i Księżyc

Dyrektor NASA stał w pokoju Kontroli Misji. Słuchał wiadomości radiowych. Przez trzeszczące radio usłyszał głos, który powiedział: „Orzeł wylądował. Bez ostrzeżenia, transmisja z Księżyca została przerwana”. Wszyscy w Kontroli Misji zaczęli się przepychać, sprawdzać coś na monitorach, wpisywać kody.

 – Co się stało? – domagał się odpowiedzi dyrektor.

– Chyba awaria nadajnika – odpowiedział technik.

– Szybko, odzyskaj to! Skontaktuj się z naszymi ludźmi! – krzyczał dyrektor. Komunikacja jednak nie padła. Dyrektor nie wiedział, że obok pokoju Kontroli Misji działało drugie pomieszczenie kontrolne. W tym pokoju, ukrytym przed wszystkimi, przebywało właśnie trzech mężczyzn w czarnych garniturach. Jeden z nich mówił do mikrofonu.

– Orzeł, kryjesz się w skale. Masz misję do wykonania. I masz na to 21 minut.

Na Księżycu astronauci Buzz Aldrin i Neil Armstrong próbowali przyzwyczaić się do chodzenia w niskiej grawitacji. Nie mieli dużo czasu, odbijali się od powierzchni Księżyca w swoich wielkich kombinezonach kosmicznych. Za nimi czekał ich statek, Orzeł, a obok niego wbita amerykańska flaga. Astronauci wspięli się na wzgórze i stanęli jak wryci. Przed nimi, na ziemi, leżał ogromny, rozbity statek kosmiczny. Astronauci znaleźli dziurę w burcie statku  i wskoczyli do środka.

Wyglądało na to, że ten dziwny statek został poważnie uszkodzony, gdy doszło do zderzenia. Pył księżycowy pokrył wszystko i  astronauci musieli stąpać ostrożnie idąc drogą  przez szczątki. Kilka razy prawie wpadli w szczeliny, ale udało im się przedostać i w końcu znaleźli się w miejscu, które było prawdopodobnie pomieszczeniem kontrolnym gigantycznego statku. Astronauci zobaczyli kształt olbrzymiego, metalowego robota, leżącego w pyle.

– Houston, mamy tu istoty pozaziemskie. Bez oznak życia – doniósł Armstrong.

– Zrozumiałem, odbiór. Zróbcie zdjęcia, weźcie próbki i wracajcie do domu. – Usłyszeli odpowiedź. – W końcu okazało się, że nie jesteśmy sami.

– Nie, sir – odpowiedział Aldrin. – Nie jesteśmy sami.

Sam Witwicky spał. Przynajmniej chciał spać. Sam nie miał pracy, a wstanie z łóżka oznaczało kolejny dzień rozmów kwalifikacyjnych i szukania pracy.

Nowa dziewczyna Sama, Carly, zawołała:

– Obudź się, mój bohaterze! To właśnie ten dzień! – Weszła do pokoju Sama trzymając  wielkiego, wypchanego białego króliczka. Sam zerknął na nią spod kołdry, zobaczył królika, a potem... wciągnął kołdrę na głowę.

– Co to jest? – jęknął.

 – To jest królik! Na szczęście! – powiedziała Carly. Sam usiadł. Wyciągnął rękę, żeby złapać króliczą łapę.

– Carly, to super pomysł, ale szczęście przynosi królicza łapa, a nie cały królik.

– Cóż, potrzebujesz więcej szczęścia niż tylko łapa – zaśmiała się Carly. – W każdym razie, to po to, żebyś myślał pozytywnie. Załóż ładny krawat.

– Zdajesz sobie sprawę, jak zniechęcające jest uratowanie świata – dwa razy – i błaganie o pracę? – zapytał Sam, gdy wyszła z pokoju.

– Ludzie nie wiedzą, że uratowałeś świat, Sam – powiedziała. – To znaczy, ja tak. Wierzę ci. Sam zamarł.

– Zaraz, co to znaczy? To zabrzmiało jakbyś mi nie wierzyła.

– Nie było mnie tam, Sam. Zły dobór słów.

– Powinienem pracować z Autobotami –  powiedział Sam, wzdychając.

– Cóż, przynajmniej zapłacili za twoje studia – powiedziała Carly. – A prezydent dał ci medal bohatera.

Sam wrócił myślami do momentu, kiedy spotkał się z prezydentem. Nagrodzono go medalem za pomoc Optimusowi Prime, Bumblebee i pozostałym Autobotom w powstrzymaniu Upadłego i reszty Decepticonów od zniszczenia świata. Podobało mu się poznanie prezydenta, ale tego dnia… spotkał Carly. Bardziej podobało mu się spotkanie jej. Carly przywołała go do rzeczywistości.

– Hej, rusz się! – powiedziała. – Znalezienie pracy jest trudne dla wszystkich. Ale ja wiem, że ci się uda!

Ktoś zapukał do drzwi balkonowych. Na zewnątrz Sam zobaczył Wheeliego, małą niebieską, zdalnie sterowaną ciężarówkę – zmieniającą się w robota – którą spotkał podczas swojej ostatniej przygody z Autobotami. Wheelie mieszkał teraz z Samem i z innym małym Transformerem, który nazywał się Brains.  Obaj chcieli wejść do mieszkania.

  – Uch, przyprawiają mnie o dreszcze –  powiedziała Carly. –  Spóźnię się do pracy, a właśnie ją zaczęłam. Muszę iść.

Sam patrzył na wychodzącą Carly, a potem odwrócił się w stronę dwóch robotów stojących na zewnątrz. Sam wzruszył ramionami i podszedł do przesuwanych drzwi , aby wpuścić Wheeliego i Brainsa.

– To nie fair – zawołał Wheelie. – Ona każe nam żyć na podwórku!

– Ty i twój pomocnik nie możecie być tutaj bez pozwolenia – powiedział Sam. – Mówię poważnie. Wiesz, jak długo zajęło mi dojście do siebie po rozstaniu z Mikaelą. Nie chcę przez was stracić Carly. – Sam spojrzał na Brainsa, który siedział na podłodze, pożerając metalowe śrubki z psiej miski. Sam potrząsnął głową.

– Okay, dosyć tych śrubek. Słuchajcie, podoba wam się tu, prawda? Po prostu traktujcie Carly z szacunkiem. Sam spojrzał na zegar i powiedział:

– Uhu! Znowu się spóźnimy!

I pobiegł pod prysznic.

Z szarego nieba spadał lekki śnieg. Krajobraz był pozbawiony dźwięku: ani śpiewu ptaków, ani śmiechu bawiących się dzieci. Wszędzie panował spokój.

Cisza została nagle przerwana rykiem konwoju NEST-u pędzącego w dole opuszczonej drogi. Z przodu jechała wielka osiemnastokołowa ciężarówka. Była pokryta lodem i błotem, ale gdzieniegdzie prześwitywały fragmenty czerwonego i niebieskiego. Za ciężarówką pędziła  policyjna furgonetka, a za nią podążało kilka samochodów wojskowych Humvee. Skrót NEST oznaczał  Non-biological Extraterrestrial Species Treaty   i powstał dzięki Autobotom –  Transformerom, które przybyły z Cybertronu, by żyć pokojowo na Ziemi, w harmonii z ludźmi.  Żołnierze NEST-u wraz z innym personelem pracowali ręka w rękę z Optimusem Prime'em i jego kolegami Autobotami, aby zwalczać Decepticony i chronić Ziemię.

Gdy znaleźli się za zakrętem na drodze, zobaczyli miasto Prypeć. Było to miasto duchów. Na jego skraju, w ciszy stał park rozrywki. Wysoki diabelski młyn rdzewiał na tle panoramy, zderzaki samochodów były porośnięte wieloletnimi winoroślami.