Skradziona tajemnica warchoła. Umiłowanie piękna zaklętego w słowie ebook

Niebanalny świat emocji

13 maja 2017, 18:51

Nasze życie emocjonalne to mała część wszechświata. Aby czuć się zdrowo potrzebujemy emocjonalnej różnorodności, czyli życia faktycznego, bogatego w różne emocje.

Emocje rządzące światem sprawiają, że człowiek jest zdolny do porozumiewania się bez słów. Prawdziwi emocjonalni sztukmistrzowie mają łatwość w nawiązywaniu kontaktów interpersonalnych, są powszechnie lubiani i doceniani przez otoczenie, łatwo odnoszą sukcesy. Galernicy wrażliwości swoją otwartością do świata i pozytywnym nastawieniem popychają nas, by ciągle iść naprzód, by zbytnio nie troszczyć się o sprawy drugorzędne. Na piedestale stawiają wrodzone poczucie humoru i niczym nieskrępowaną wyobraźnię. Emocje formowały się na drodze ewolucji i pomagają nam przystosować się do otaczającego świata. Człowiek posługujący się emocjami i dążący do rozwijania swojej inteligencji emocjonalnej nieustannie jest w biegu. Oznacza to, że nie tkwi beznamiętnie w jednym punkcie, tylko ciągle na nowo podejmuje wyzwania intelektualne. To sprawia, że czasami wykształcenie, czy zajmowane stanowisko jest bez większego znaczenia w relacjach interpersonalnych. Pobudzanie do myślenia i kształtowanie własnej indywidualności, wyznaczanie granic bądź stawianie przed sobą nowych celów do pokonania sprawia, że mechanizm intuicyjnego rozumowania i pojmowania rzeczy w istocie innej rzeczy nabiera określonego kształtu. Nasze życie emocjonalne to mała część wszechświata. „Aby czuć się zdrowo potrzebujemy emocjonalnej różnorodności, czyli życia faktycznego, bogatego w różne emocje”. Umiejętny sposób reagowania i przeżywania wzmacnia naszą odporność i pomaga nam radzić sobie z trudnościami. Gdy doświadczamy emocji pozytywnych zaczynamy widzieć więcej i stajemy się bardziej kreatywni. Przyswajamy więcej informacji i łatwiej jest nam przyjąć szerszą perspektywę. Mateusz Banaszkiewicz w artykule „Śmiech przez łzy” pisząc o emocjach nadmienia, że emocje pozytywne oddziałują korzystnie na nasz organizm. Potrafią np. chronić przed nadmierną aktywacją układu sercowo-naczyniowego lub przywracać jego optymalne funkcjonowanie. Ten stan dobrze opisuje określenie „śmiech przez łzy”. Kontakty z innymi ludźmi i dzielenie się emocjami sprzyjają działaniu układu immunologicznego, lepszemu zdrowiu psychicznemu i przystosowaniu do trudnej sytuacji. „Ludzie, którzy dzielą się emocjami, skarżą się na mniejszą liczbę symptomów chorobowych.” Emanowanie pozytywnym podejściem do życia cechuje ludzi obdarzonych optymizmem, którzy zamiast piętrzyć problemy starają się je sukcesywnie rozwiązywać. Emocjonalne spostrzeganie świata sytuacje kłopotliwe zdecydowanie ułatwia, a wszystko by cieszyć się spokojem i czystym spojrzeniem na zaistniały stan rzeczy. W takiej zgodzie na świat i zaakceptowaniu trudności należy szukać pomocy, dostrzegając wyłącznie dobre strony. Galernicy subtelności doskonale odnajdują się również w sytuacjach stresujących. Ich odporność na stres jest dużo większa i łatwiej opanowują sytuację wymagającą większego zaangażowania. Emocje to umiejętność, która poprawia jakość naszego życia i którą możemy stale rozwijać. Pracując nad emocjami rozwijamy nie tylko nasze umiejętności związane z opanowywaniem stresu, czy zdobywamy łatwość nawiązywania kontaktów, ale także wzbogacamy nasze słownictwo i łatwość wypowiadania myśli. Mnogość wątków nasuwających się podczas rozkładania na części pierwsze doznawanych przeżyć, czy wypowiadanie się na tematy tego, co odczuwamy wzbogaca nasze słownictwo, sprzyja rozwijaniu elokwencji. Człowiek wrażliwy opanowujący sztukę pracy nad nimi potrafi również zabezpieczyć się przed samotnością. Oddając się tworzeniu, pasji ciągle na nowo uczy się reagowania na emocje drugiego człowieka.

„Przeznaczeni” nowa powieść Katarzyny Grocholi

Izabela Kostun 26 kwietnia 2017, 16:07

Codziennie nieustannie dążyć do poznania i trwać w wierze stawania się człowiekiem, lepszym, mądrzejszym, pretendującym do szerzenia ujmujących przeżyć…

...gapiów. Zdolność do przyswajania treści odnoszących się do bytu i miejsca człowieka we wszechświecie przewyższa łatwość spajania się z treścią. Zawsze będącą na bieżąco, aktualną i niezwykle precyzyjną w swej materii i prostocie odnoszącej się do zaangażowanego tłumu. Budulec pod przyszłościowe spostrzeganie świata i ludzi tak, by esencjonalnie wyciągać to, co najlepsze zachęca do zmian zachodzących w życiu bez zbytniej frasobliwości i nadęcia sytuacyjnego. Wszystko powinno odbywać się w naturalnych warunkach sprzyjających pogłębianiu rewolucyjnego stadium wyzbywania się przeciętności. Wychodzenie z cienia to tylko pretekst, by znów cieszyć się magią otaczającej codzienności, szarej, przeciętnej towarzyszki życia. By coraz częściej i pełniej z uśmiechem patrzeć w przyszłość i nie poddawać się melancholii odchodzącego, traconego wciąż bezpowrotnie czasu. Banalność całej strategii opracowywanej na bieżąco polega na ujednolicaniu materiału, który ma świadczyć o przeżyciach głównych bohaterów. Szata uczuciowa, niepospolitość formy, czy dyspozycyjność to tylko warunki, by całość stawała się pełniejszą, spójną wypowiedzią. Obrazowość i tekstualność potrafią stwarzać cudowne miraże przyprawiające o szybsze bicie serca, dlatego forma jako całość musi być pojmowana w ten właśnie sposób. Tylko całość i precyzyjność może doprowadzić do końcowego efektu uwydatniającego banalność i przesyt wyrazu. Nadmierna efektowność może jednak nieco przysłonić nastrój wewnętrznych przeżyć bohaterów dlatego w łagodny sposób traktowania treści prowadzimy do degustowania całości precyzyjną formę. Zawadiacki charakter malkontentów prowadzi do uzyskiwania form zabawnych i gotowych na wszystko tylko po to, by śmiech miał dominujące znaczenie w odbiorze dzieła. Humor jest bezcenny w chwili podejmowania dyskusji na tematy wartościujące dzieło między kategoriami estetycznymi i przywracającymi status aktywnego doręczyciela emocji oraz wzruszeń.

Porywając się na przekształcanie fikcji w świat realnych przeżyć bohaterów dochodzi się do wniosku, że bardzo to wszystko fajne, tylko niekoniecznie ma się wrażenie zaistnienia realnych zmian. Czekając więc na efekt końcowy, kiedy wszystko zostaje oddane we właściwym miejscu we właściwe ręce mediatora urzekającego zbawiennym apanażem urzekających form możemy się domyślać szczęśliwego zbiegu okoliczności mającego na celu angażowanie tłumu. Widownia to element scalający koniec i początek, wewnętrzną całość i zewnętrzne traktowanie powierzchowne tekstu jako bariery pomiędzy być, mieć, a stawać się. Przez kolejne strony powieści wciąż stawać się nowym odbiorcą, pokonującym etapy dojrzewania emocjonalnego, mentalnego, narzucającemu własny odbiór czytanego dzieła. Taki prototyp dojrzałego odbiorcy sztuki to doskonałe rozwiązanie wszystkich narzucających się problemów. Świadome wikłanie się w dylematy bohaterów może przyczyniać się do ich bagatelizowania lub przeciwnie do ich wyolbrzymiania. Zachowanie dystansu to złoty środek pogodzenia obu stron. Chłodne podejmowanie decyzji oraz zimny osąd sytuacji prowadzą do eliminowania błędów. Zbytnia przezorność jednak na nic się nie zda jeśli w grę będą wchodziły skrajne emocje. Wówczas najlepszym rozwiązaniem staje się angażowanie tłumu. To masa sprawi, że szale się rozłożą, a wygrana będzie należeć do zwycięzcy.

Liczba przekraczająca odbiorców popularnych powieści powinna zadowalać i szczycić się niebagatelnością wyrazu. Emocje decydujące o kręgu zainteresowanych dziełem wznoszą ponad przeciętność i wystawiają na światło dzienne najlepsze cząstki tubylczego ja. Autor bowiem jest tą postacią, od której wymaga się najwięcej zaangażowania w sprawy tamtejszej codzienności. Zawsze powinien stać na straży ideałów i priorytetów dominujących w naturze pierwowzoru. Sprzeciwiać się może każdy, kto jest pretendującym do statusu wyższego rzędu odbiorcą prawd wcielonych. Takie zażegnywanie konfliktów sprzyja radosnej atmosferze sięgającej dalej i głębiej niż oko przeciętnego odbiorcy dzieła. Wikłając się w pojedynki szermierzy nasuwają się wątpliwości o racjonalności poczynań. Warto wówczas zaangażować drugi głos. Ten sprawi, że całość będzie spójniejsza. Elementy wpływające na charakter dzieła, zmieniające jego pierwotne zamierzenia muszą nabierać cech wartościujących w kolejnych fazach tworzenia. Detale takie jak: kontrastowość, ujednolicenie, czy koloryzacja zawsze wzbogacają całość przekazu. Warto zadbać, aby logika nie wyprzedzała fabuły i odwrotnie, aby fabuła szła w zgodzie z logicznym rozumowaniem. Wywyższanie ponad przeciętność prowadzi do zguby małe literackie formy narracyjne i dekonstruuje ich finezyjność i wielobrazowość. Łączenie różnych światów możliwych sprzyja zaistnieniu zmian w obszarze treści. Powoływanie do istnienia postaci o skrajnych upodobaniach estetycznych również dowodzi odwagi, ale także bazuje na już raz poznanym materiale całościowym. Dla uniknięcia podobnych dwuznacznych sytuacji angażuje się widowisko. Wówczas widać najlepiej, kto gdzie pasuje. Delikwenci, czyli podmioty występujące w grze opartej na językowych schematach zostają unurzani w sytuacyjnym tle, by dać wyraz konkretnemu zamierzeniu. Uzyskując efekt scalający poszczególne wątki, odbiorca sięga po ulubioną pozycję jeszcze raz. Wracając do raz przeczytanego dzieła rekonstruuje pokaz od początku, tylko po to, by nasycić zgłodniałego ducha. Takie powoływanie do istnienia daje upust wewnętrznej sile twórczej, która z kolei przeistacza się w producenta wolności. Pojmowanej szeroko wyrazicielki myśli spójnych z całością dzieła powoływanych do istnienia przy okazji tworzenia artystycznego przedstawienia. Wyobraźnia jest najważniejsza, to od niej wszystko się zaczyna. Światy realne i wymyślone mieszają się z fikcją fabularną dając niezwykle ciekawy efekt końcowy.

Lekkość pióra przyczyniającego do tworzenia

Izabela Kostun 28 września 2014, 14:41

Czasochłonne uzupełnianie artystycznego zamiłowania do eksponowania walorów intuicyjnego spostrzegania, gotowego na spotkanie własnej duszy, upatrującej ufności w Panu

Swoboda artystyczna poszerzająca horyzonty myślowe, stanowiąca o potędze emocji wzbraniających się od poznania rozumu będącego wyrazicielem przeciętności wyzwań jakie niesie życie, nie zawsze zmierza ku światłości, zawsze jednak przynosi natchnienie.

Umiłowanie piękna zaklętego w słowie

Izabela Kostun 28 września 2014, 14:13

Podpowiedzi anioła stojącego na straży miłości rządzącej światem stają się wskazówką, by spróbować raz jeszcze. Bardziej finezyjnie z polotem.

Abstrakcyjne myślenie o stawaniu się człowiekiem przejawiającym radosny sposób spostrzegania współczesnego świata nastawionego na eliminację tych zwyciężonych i pogrążonych w nieładzie własnych, myśli, czynów i postaw zawsze dążących do ideałów, to sposób realizacji determinacji wzbudzania cnót i zalet duszy. Widzącej więcej niż w stanie pojąć jest ludzkie serce i wyobraźni pełniącej rolę fanatyczki.

Czekanie na fascynację

28 września 2014, 13:56

Ujmowanie treścią przejawiającą się w umyśle poznającego to banalność spostrzegania opartego na definicji ludzkich emocji i inteligencji wypełniającej ducha walki.

Twórczość i artysta pojmowany jako dystrybutor mądrości stającej się częścią zamysłu twórcy, zaczynającego starania o uwolnienie spod więzów prawdy i uczciwości, człowieka eliminującego wszystko to, co niepiękne staje się warunkiem uzyskania szczęścia i blasku oczu. Twórcza dusza bowiem, to przejaw geniuszu stworzenia.

Przyszłość należy do nieskazitelności duszy

28 września 2014, 13:42

Postawa zaangażowania w przyszłość ujmującą wdziękiem brzmiących słów nadziei, wiary, milczenia, tak powinna wyglądać wizytówka z prawdziwego zdarzenia

Ufność spoczywająca w przeznaczeniu nasuwa wątpliwości o słuszności podejmowanych tematów dotyczących rozwiązywania konfliktów wiążących się z poznaniem.

Wybaczyć zuchwałość

28 września 2014, 7:36

Upadek anioła smutku gubiącego pióra będące ozdobą duszy, przyobleczone na poczekaniu.

Intuicyjny sposób reagowania na otaczającą rzeczywistość staje się punktem rozważań nasuwających wątpliwości o słuszności wyboru.

Jasność i światło spojrzenia

28 września 2014, 6:59

Pytania pozostawiamy sobie, gdy wpadamy w zakłopotanie odnoszące się do postaw życia.

Trójdzielność i elementarność poszukiwań znaczących dużo i mówiących wiele o człowieku to odpowiedzialność, by stwarzać i łączyć, nie zjednywać.