15,90 zł
Dowiedz się więcej.
- Wydawca: Wydawnictwo Literackie/Oficyna Literacka Noir sur Blanc
- Kategoria: Literatura obyczajowa i piękna•Literatura piękna
- Język: polski
Łukasz Jarosz to autor rozpoznawalny, nagradzany i powszechnie publikowany. Takim autorom najtrudniej utrzymać formę. Szczęśliwie ten problem nie dotyczy Jarosza, który przychodzi do czytelnika z nową opowieścią.
"Pełnia Robaczego Księżyca" to zbiór wierszy będących czymś więcej niż zaproszeniem do świata widzianego oczyma autora. To kolejna, otwarcie autobiograficzna narracja zamknięta w niemal fabularne liryki. Jest bowiem tak, jak Jarosz deklaruje w jednym z wierszy: piszę „ja”, w pierwszej osobie, w swoim ciele, życiu, nikim się nie wyręczam.
To parafraza, ale ufam, że to również "deklaracja programowa".
Język Jarosza jest bezpośredni, powściągliwy i pełen spokoju. Ten spokój ma kształt mądrości, jaką odnaleźć można w sobie, kiedy już przeżyło się wiele i coraz trudniej powiedzieć "wiem na pewno".
Jest w tych lirykach coś z kołysania lasu, refleksów światła na powierzchni wody w nurcie rzeki. Jest wytchnienie, ale jest też napięcie będące owocem codziennych czynności, trosk istotnych, rozstań i utraty.
Otwartość i bezpośredniość tych wierszy to wartość sama w sobie. Jarosz nie udaje. Jarosz jest w swoich tekstach Jaroszem. Nie stroi min, nie przybiera póz, nie szykuje czytelnikowi fajerwerków z piętrowych metafor.
Być może te wiersze nie są wyznaniem, ale z całą pewnością są intymną, poruszającą historią opowiedzianą przez mężczyznę, który nie boi się drzemiącej w nim słabości wobec świata, od którego postanawia się nie odwracać. Z tym światem do nas, czytelników, przychodzi, mówiąc: to co zrobili ze mną inni, jest tym, czym piszę.
Jeśli to prawda, że słowa mieszkają w śmierci, jak oznajmia Łukasz Jarosz, oznacza to, że warto ją oswajać, być blisko, przestać się bać i zacząć żyć naprawdę. W moim odczytaniu, o tym właśnie jest ta książka.
Marcin Zegadło (poeta, publicysta, recenzent Gazety Wyborczej, autor blogu o książkach Ksiegozbiry)
Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi lub dowolnej aplikacji obsługującej format:
Liczba stron: 17
Podobne
Punkt obserwacyjny
Do tamtej jabłonki na wzgórzu kazał nam biegać
wuefista. Komin szpitalnej spalarni służył filmowcom
za komin krematorium. Mleko kwiatka przykładaliśmy
do kurzajki, górą oddychało szybkie skrzydło,
świat czysty i jasny pożyczał nas sobie,
żegnał bezbronnych nad kartką i w lustrze.
Ludzi wędrownych śpiących w piasku i śniegu.
Teraz wiem, że może nie być mój. Ukręcam
głowę słonecznikowi, rozszarpuję jego szyję,
by dotknąć białego, lepkiego puchu. Spoglądam
z oddali: na łące przekwitają mlecze i płacze koń.
Dotyk
Upał, pies biega wokół, aż pada bez sił.
Biorę go na ręce, bo rzeka jeszcze daleko.
W górze błękit; wiem, jak będzie wyglądał
ten wiersz i nasze życia. Kto mnie czyta,
kto pisze. I co będzie tematem zastępczym
w naszych rozmowach – to wszystko,
od czego brudzi się ciało, czyści myśl.
Końcówka maja, pies jest ciepły, ciężki. Obok
kościoła widzę weselników i młodą parę.
Stoją w bramie, patrzą na twarze świętych.
Nad nimi ogromne organy, żelazne płuco –
gdy bierze wdech i wydycha przeciągłe dźwięki,
młodzi rytmicznie ruszają w stronę ołtarza.
Cyfra
Rodzice kłócą się o kolor nagrobka,
pod którym chcą leżeć.
W ostrym żebrze, w szpikulcu śmierci
noc już była.
Będziemy ukarani – bo wierzyliśmy,
że nie jesteśmy tylko ciałem.
Reszta świata
Z córką nad rzeką. Jej chude ciałko przy brzegu
zarośniętym pokrzywami. Dostaliśmy dusze
z pierwszym oddechem. Wdeptuję słowa w wers,
mięśnie w powietrze. Wyobraźnię w wiarę.
Wszystko to przeplata ledwie słyszalna melodia
znikąd lub skądś. Z młyna serca, co toczy kamyki krwi.
Upał, rozkładamy nasz nietrwały dom, na nogach
schnie piach z dna. Dostałem ufność, tak śmiertelny,
bezużyteczny jak bezpłodna królowa, jak mrówka
na igiełce planety. Oddalony od tamtych chwil – w równie
gorący dzień ojciec maluje kwiecisty obraz w ogrodzie,
babka przy łóżku syczy modlitwy. Na kacu, ogolony,
lekko zadraśnięty Piłat idzie na spotkanie z kolejnym
oskarżonym. Jego pies nie poznaje swojego odbicia.
Gania wokół i obszczekuje srebrny talerz.
Fala
Dlaczego mnie tak biłaś? – pyta syn.
Odkładam gazetę, kładę się na mostku.
Z głową przy tafli przyglądam się drzewom,
długim roślinom cieknącym z dna. Czas
to gęsty jak żywica syrop,
obkleja głowę, podniebienie i płuca.
To dlatego jesteś taki udany – odpowiada matka.
Historia przemocy w krótkim dialogu. Kamień
rozdrabniany w ustach na lata, minuty, pyłki. Oblepiony
modlitwą i Bogiem. Przyglądam się rybom
i gdy myślę, że jestem daleko, moje odbicie
mąci przepływająca przy brzegu łódź.
