O dziewczynie, która tęskniła, i komandosie, który płakał ebook

tekst © copyright by Magdalena Markowska 2022

© copyright by Wydawnictwo Ezop sp. z o.o. 2022

projekt okładki i ilustracje Anna Jamróz

redakcja i korekta Elżbieta Cichy

Wydawnictwo Ezop sp. z o.o.

01-829 Warszawa, al. Zjednoczenia 1/226

tel. 22 8341756

e-mail:[email protected]

www.ezop.com.pl

Wydanie pierwsze

Warszawa 2022

ISBN 978-83-65230-88-1

Zapraszamy do naszego sklepu internetowego www.ezop.com.pl!

Marcie i jej Rodzicom – w podziękowaniu za wspólne chwile w Otter Ferry i Harrogate, spacery z Bagietką i Borysem, nieumyślne płoszenie owiec i wieczory w domowym kinie.

Poli i Rochowi Clintowi – w podziękowaniu za Wasz dziecięcy zachwyt życiem zwykłego misia, który pojechał w daleki świat, za Wasze pomysły, z których całkiem sporo znalazło się w książce, słowem: za nasze pisarskie trio.

Rozdział 1~POŻEGNANIE

Był lutowy poranek. Typowy angielski lutowy poranek z siąpiącym deszczem i mgłą. Marta stała na schodach i patrzyła, jak tata przekręca klucz w zamku, upewnia się, że drzwi zamknięte, po czym przekazuje klucze panu z firmy skupującej i sprzedającej domy i podpisuje ostatni dokument.

– To wszystko. Życzę powodzenia na drugiej półkuli – powiedział ten pan.

– Na wszelki wypadek nie dziękuję – odparł tata z uśmiechem.

Uścisnęli sobie dłonie i poszli w kierunku furtki. Marta spojrzała jeszcze raz na dom i ogród. Niebawem zamieszka tu inna rodzina. Obce dziecko zajmie jej pokój, obcy pies będzie szczekał w ogródku, obcy samochód wjedzie do garażu. Marta nawet nie wie, co to za ludzie kupili ich dom. Mama co prawda próbowała jej powiedzieć, ale Marta była tak zła, że nie chciała słuchać. A teraz, na kilka minut przed odjazdem, chciałaby spotkać tych niedobrych nowych mieszkańców, by im zabronić, absolutnie im zabronić usuwać z ogrodu kamień. Rok temu pochowali pod nim Bagietkę. Była już stara i zmęczona. Mama mówiła, że i tak długo żyła jak na pracującego psa. Bo Bagietka, choć nie wyżeł, lecz jamnik, aportowała kaczki jak mało który pies. I była ulubienicą dziadka.

– O, Marta, dobrze że jeszcze zdążyłam! – krzyknął ktoś od furtki. – Wczoraj o czymś zapomniałam!

To Izzy, kochana przyjaciółka, prawie siostra. Właśnie stanęła zdyszana przed Martą, otworzyła dłoń, w której ściskała szary guzik od bluzy harcerskiej. Marta wzięła ten guzik i zapięła w kieszeni kurtki.

– Izzy, zrobisz coś dla mnie? – zapytała.

– Pewno – zgodziła się od razu dziewczynka.

– Napiszesz mi, kto wprowadził się do mojego domu? Wiesz, czy ludzie z dziećmi, czy jacyś starsi? Czy mają psa?… Czy zostawili w ogrodzie kamień? – wyjaśniła Marta.

– Nie ma sprawy, wszystko ci napiszę – obiecała Izzy.

– Dzięki. – Marta się uśmiechnęła. – I dzięki za guzik.

– Taksówka podjeżdża! – zawołała mama i po chwili zajęła się rozmową z kierowcą i pakowaniem bagażu.

Dziewczynki popatrzyły na siebie w milczeniu. Drobny deszcz kapał na ich żółte kurtki, moczył wystające spod kaptura kosmyki włosów. Tyle rzeczy zostało już powiedzianych o przyjaźni na zawsze, o rozmowach na czacie, o odwiedzinach za rok, że nie wiadomo, co powiedzieć jeszcze, żeby ułatwić rozstanie. Marcie przyszło do głowy, że chciałaby chwycić przyjaciółkę za rękę, przebiec z nią przez ulicę, wpaść do jej domu, do kuchni i piec z mamą Izzy sodowe bułeczki. Nie, tego już zrobić nie można. Marta to wie, Marta to rozumie, Marta ma przecież dziesięć lat, a dziesięcioletnie dzieci nie mogą się mazgaić jak przedszkolaki. Schyliła się więc w milczeniu, podniosła jakiś patyk i zaczęła kreślić na wilgotnej ziemi esy-floresy.

– A co będziesz teraz robić? – zapytała po dłuższej chwili.

– Nic takiego… Mama uparła się, że zaprosi mi na dzisiaj Molly, więc przyjdzie zaraz. – Isabel westchnęła ciężko i spojrzała na przyjaciółkę.

Patyk znieruchomiał w połowie kolejnego floresa.

– Fajnie – mruknęła Marta.

Mama wychyliła się z taksówki:

– Marta, już się żegnałyście wczoraj, cały tydzień się żegnałyście! Uściskaj Izzy i wskakuj do samochodu, szybko!

– To cześć, Izzy – szepnęła cicho dziewczynka.

– Cześć… Odezwiesz się na Skypie, gdy dolecisz do Australii? – upewniła się Isabel.

– Tak, ale najpierw lecę na dwa tygodnie do Polski, pamiętasz?

– Pamiętam. Przecież wiem, że jesteś Polką. Pozdrów od nas prababcię Helę. – Isabel wykonała ruch, jakby chciała przytulić przyjaciółkę.

– Pozdrowię i… i muszę już iść, Izzy – rzuciła Marta, wykonała gwałtowny półobrót i pędem pobiegła do taksówki.

Isabel patrzyła za samochodem, który potoczył się wolno do skrzyżowania, a, gdy ustawił się bokiem, kierując się w stronę lotniska, zobaczyła, że Marta wyciera chusteczką twarz.

Rozdział 2~PREZENT DLA MARTY

W czasie kiedy Marta płynęła ponad chmurami w kierunku Polski, pewna dziewczynka kroczyła ze swoją mamą ulicami Gorzowa Wielkopolskiego, niedużego zielonego miasta, w stronę biblioteki. Tym razem nie szły po książki. Szły po malowanki relaksacyjne i zeszyty z łamigłówkami, które mama widziała tam kiedyś wystawione na sprzedaż, a które świetnie nadałyby się na prezent, zwłaszcza dla kogoś, kto już niedługo będzie musiał spędzić w samolocie dwadzieścia cztery godziny. Jednak dziś w bibliotece coś się zmieniło, stół z malowankami zniknął, natomiast na wysuniętych szufladkach katalogu książek siedziały miśki. Mama i córka rozejrzały się niepewnie. Jakieś dzieci głaskały te misie, więc zrobiły to samo. Mama dotknęła takiego jednego szydełkowego, raczej śmiesznego, z małą główką i bardzo długimi rękami i nogami.

– Taki dziwny, niewymiarowy – mruknęła.

– Ten dziwny jest ładny – powiedziała szybko dziewczynka. – Chociaż brudny.

– Nie brudny, tylko melanżowy, czyli szyty z dwóch nitek. Ten jest uszyty z brązowej i czarnej, dlatego jest taki brunatny – odezwała się zza pleców mamy pani bibliotekarka. Miała miły uśmiech, a na rękach jeszcze więcej kolorowych miśków, które układała na kolejnych szufladkach.

– Czy te pluszaki są na sprzedaż? – zapytała nieoczekiwanie mama i gdy usłyszała, że tak, zwróciła się do córki: – To co, Polcia, bierzemy tego miśka?

– Bierzemy!

Nie, misiek nie był dla Polci. Tego dnia mama i Polcia szukały prezentu dla Marty – dziewczynki, której życie było trochę pogmatwane. Marta była Polką mieszkającą od urodzenia w Anglii i do rodzinnego kraju przyjeżdżała tylko na święta oraz wakacje. Do tego już niebawem miała przeprowadzić się do nowego domu w dalekiej, bardzo, bardzo dalekiej Australii, która leży za więcej niż siedmioma górami i siedmioma morzami. Ta Australia leży za najwyższymi górami świata, za rozległymi polami ryżu i za ogromnym oceanem, w którym żyją kolorowe ryby. Ona leży tak daleko stąd, że kiedy my jemy śniadanie, w Australii ludzie szykują już kolację.

Szydełkowy misiek był według Poli idealnym prezentem dla Marty i na długą podróż, i na nowe życie. Nie mogła doczekać się, kiedy zobaczy kuzynkę i spędzi z nią kilka dni. Co prawda widziały się ostatnio dawno, pół roku temu, i sześcioletnia Pola już zapomniała szczegóły tamtego spotkania, ale to, co pamiętała dokładnie, to budowanie wraz z bratem, Martą i okolicznymi dzieciakami bazy na osiedlowym drzewie. Zużyli wtedy deski, płyty, palety i wszystko inne, co znaleźć można było w garażu, a czego tata nie pilnował zajęty gośćmi. Pamiętała też wycinanie laleczek z bristolu, które Marta jakoś śmiesznie nazywała.

– Mamo, kiedy spotkamy Martę? – dopytywała teraz zniecierpliwiona.

– Za dwa dni. Wytrzymasz? – Mama uśmiechnęła się do córki.

– Nie wytrzymam. Kiedy miną te dwa dni? Dlaczego nie przyjedzie już dziś? – wyrzuciła z siebie Pola.

– Bo dziś zatrzymuje się u swojej prababci w Gdańsku. Przyjedzie do nas z rodzicami pojutrze i zostaną na weekend, wiesz o tym – tłumaczyła mama.

– To mogę chociaż spać z tym nowym misiem? Jak ty go nazwałaś? Małżowy?

– Melanżowy – powiedziała mama ze śmiechem. – Melanżowy, taki przetykany dwiema nitkami. I oczywiście, że możesz z nim dziś spać. I jutro też.

***

W piątkowy poranek obudził Polę dzwonek do drzwi. No, nie przesadzajmy, nie był to jakiś wczesny ranek, prawdę mówiąc minęła już dziewiąta, ale wciąż było to przedpołudnie. Pola lubiła podczas świąt i ferii odbić sobie poranne wstawanie do przedszkola i wylegiwała się wtedy pod kołdrą do dziesiątej. Dziś jednak był wyjątkowy dzień – dzień przyjazdu gości – i to właśnie uświadomiła sobie, gdy tylko usiadła na łóżku. Wyskoczyła z niego i tak jak stała w piżamie i z miśkiem w ręku, wybiegła na schody. Marta, ciocia i wujek właśnie witali się z domownikami, trochę było z tym zamieszania, więc Pola stanęła cicho za nimi i przyglądała się Marcie. Ale ona wysoka, taka jak mój brat – przemknęło jej przez myśl. Czy będzie chciała bawić się ze mną? Może będzie wolała skakać na kinekcie, zamiast wycinać i malować albo ubierać lalki? Spojrzała na brunatnego chudego miśka, którego trzymała w dłoniach i zawstydziła się, że taki nieładny, dziwny i w ogóle, że misiek. Może by i odrzuciła go gdzieś pod schody, ale właśnie Marta wychyliła się zza dorosłych i uśmiechnęła na widok Poli.

– Cześć. Fajnego masz miśka – powiedziała.

– Cześć… Ten misiek jest dla ciebie – odrzekła Pola.

– Dla mnie? Dzięki. Takiego chudzielca nigdy nie miałam, zabawny – zaśmiała się Marta i Pola odetchnęła z ulgą, bo ten śmiech był szczery.

***

Po śniadaniu dziewczynki usiadły w pokoju Poli. Marta w ogóle nie okazała zainteresowania kinektem, czym podbiła serce kuzynki do reszty. Rozłożyły więc wszystkie lalki i miśki i przystąpiły do przebierania ich i ustrajania biżuterią. Brat Poli nie wytrzymał. Nie tak sobie wyobrażał spotkanie z Martą, toteż porzucił samotne skakanie przed telewizorem i zakradł się do pokoju dziewczyn. Dziewczynki szybko wybiły mu z głowy skuwanie misiów kajdankami, klapnął więc na dywan i trzymając tego brzydkiego szydełkowego miśka, którego nie wiedzieć czemu mama z Polą wybrały, zapytał Martę:

– A jak ty go właściwie nazwałaś?

Pola nie pozwoliła Marcie dojść do głosu.

– No właśnie, jak go nazwiesz? Bo ja przez dwa dni myślałam i myślałam, ale żadne imię jakoś nie pasowało.

Marta nabrała powietrza, by odpowiedzieć, ale Roch był szybszy:

– Może nazwiesz go Pankracy? – zapytał.

– Pankracy??? – wtrąciła się Pola, słysząc takie dziwne imię.

– Tak, nasza mama mówiła, że on ma taki kolor jak jakiś tam Pankracy z jej dzieciństwa – wyjaśnił jej brat.

– Mowy nie ma, żaden cacy Pankracy! – odrzuciła pomysł Pola.

Marta otworzyła usta.

– No to może Józio? – nie ustępował Roch.

– Szkoda, że nie Fruzio – odpaliła bez zastanowienia jego siostra.

Marta podniosła rękę jak w szkole, gdy chce się coś powiedzieć.

– Wiem! Mam dla niego bombowe imię! Mamba! – wykrzyknął podekscytowany chłopak.

Marta przymknęła oczy.

– To może od razu Karramba – burknęła Pola i odwróciła się do ściany.

– Izzy – powiedziała szybko Marta.

– Co Izzy? – chcieli wiedzieć Pola i Roch.

– Izzy, tak nazwę misia, skoro jest dla mnie. Tak się nazywa moja przyjaciółka, Isabel, ale wołamy na nią Izzy, żeby było krócej.

Nastąpiło dziwne milczenie. Roch milczał, bo właśnie dowiedział się, że chudy misiek jest dziewczyną. Pola milczała, bo zrozumiała, że klamka zapadła, że Marta nadała imię pluszakowi – więc pluszak naprawdę idzie do niej. Marta milczała, bo właśnie pomyślała o swojej kochanej Isabel daleko w Anglii i mocno za nią zatęskniła.

– A dokąd ty właściwie zabierasz Izzy? – zapytała po chwili Pola.

– No jak to gdzie? Tam, gdzie wstaje słońce – odparła bez radości w głosie Marta.

***

Szary zimowy ranek był już za oknem, gdy Marta otworzyła oczy i przeciągnęła się pod ciepłą kołdrą. Pola nie spała, przypatrywała się kuzynce i leżącej obok niej Izzy.

– A gdzie jest to miejsce, gdzie wstaje słońce? – zapytała szeptem, bo wczorajsze słowa Marty brzmiały tak tajemniczo, że nie mogła o nich zapomnieć.

– Wiesz, jadę na drugą półkulę, do Australii… – Marta zawiesiła głos, ale widząc, że sześcioletnia dziewczynka nic a nic nie rozumie, zaczęła opowiadać: – Będę długo leciała samolotem, cały dzień i całą noc, i jeszcze kawałek następnego dnia. Pokonam tysiące, tysiące kilometrów, przelecę nad morzami i statkami, które wiozą nam z ciepłych krajów pomarańcze i kiwi, nad pustyniami, po których chodzą brązowe wielbłądy, nad wyspami pełnymi kokosowych palm. Polecę na południe i jeszcze trochę w bok. O, masz tu w pokoju globus, to pokażę ci.

Pola wpatrywała się w milczeniu w palec Marty wędrujący po kolorowej kuli, który zatrzymał się gdzieś na jej spodzie. Nadal nie wiedziała, dokąd Marta się wybiera.

– Ziemia to piłka, Polu. To piłka, którą ktoś kopnął i krąży wokół Słońca i do tego ciągle się buja, wiruje. Gdy Słońce oświetla naszą część planety, czyli Europę, mamy dzień. Gdy Ziemia jak piłka obróci się i Słońce oświetla Australię, wtedy dzień jest właśnie w Australii. Rozumiesz?

Pola chyba rozumiała.

– Jeśli będziesz chciała popatrzeć w moją stronę, na Australię, spójrz rano na horyzont, gdzie wędruje Słońce – dodała Marta. – Tam będzie południowy wschód.

Pola skurczyła się, miała tak samo przerażoną minę jak nieszczęsny misiek. Wszystko jej się mieszało: Australia z półkulą, wschód i zachód, Ziemia jak piłka, dzień i noc. Nie mogła tego ogarnąć, za dużo i za szybko jak na jej małą głowę. Wolała już o nic nie pytać, żeby nie zezłościć Marty. Lepiej się do niej przytulić. I do misia. Bo Polcia przywiązała się przez te dni do Izzy i nie chciała jej oddawać. Pogłaskała teraz śmiesznego melanżowego miśka, tego miśka z długimi rękami i nogami, trochę nieładnego, przygarbionego i szepnęła:

– Będę o tobie pamiętać, Izzy. I ty też o mnie pamiętaj.

Rozdział 3~IZZY WYRUSZA W ŚWIAT

– Marta, zakładaj buty, wychodzimy – oznajmiła krótko mama dziewczynki.