Motel Calivista ebook

Ty­tuł ory­gi­nału: Front Desk

Co­py­ri­ght © 2019 by Yang Yang

Co­py­ri­ght © for the co­ver art by Ma­ike Plenzke, 2019

Co­py­ri­ght © for the Po­lish trans­la­tion by Anna Hal­bersz­tat, 2022

Co­py­ri­ght © Wy­daw­nic­two Po­znań­skie sp. z o.o., 2022

Re­dak­torka pro­wa­dząca • Aneta Cruz-Ką­ciak

Mar­ke­ting i pro­mo­cja • Ka­ro­lina Ki­sio­łek

Re­dak­cja • Ka­ro­lina Bo­ro­wiec-Pie­niak

Ko­rekta • Jo­anna Paw­łow­ska, Anna No­wak

Kon­wer­sja do ebo­oka • Ma­te­usz Cze­kała

Ad­ap­ta­cja okładki • Magda Bloch

Ze­zwa­lamy na udo­stęp­nia­nie okładki książki w in­ter­ne­cie.

Tekst dzie­łowy w książce zło­żono kro­jem Al­ber­tina au­tor­stwa Chrisa Branda.

eISBN 978-83-67324-24-3

Zyg­zaki

Grupa Wy­daw­nic­twa Po­znań­skiego sp. z o.o.

ul. Fre­dry 8, 61-701 Po­znań

tel.: 61 853-99-10

re­dak­cja@zyg­zaki.pl

www.zyg­zaki.pl

Dla Eliota, Til­dena i Niny,

pamięci mo­jego zmar­łego dziadka

oraz dla mo­ich ro­dzi­ców,

któ­rzy na­uczyli mnie ma­rzyć

Ro­dzice po­wie­dzieli mi, że Ame­ryka to ta­kie nie­sa­mo­wite miej­sce, w któ­rym bę­dziemy mo­gli miesz­kać w domu i mieć psa, ro­bić to, na co przyj­dzie nam ochota, oraz jeść tak dużo ham­bur­ge­rów, że aż nam po­czer­wie­nieją twa­rze. Jak do­tąd je­dyne, co udało nam się zre­ali­zo­wać, to ta część z ham­bur­ge­rami, ale wciąż mia­łam na­dzieję. Poza tym tu­tej­sze ham­bur­gery są cał­kiem do­bre.

Naj­lep­szego bur­gera po­chło­nę­łam w cen­trum lo­tów ko­smicz­nych Ho­uston ze­szłego lata. Nie pla­no­wa­li­śmy nic tam ku­po­wać – wszy­scy wie­dzą, że je­dze­nie w mu­zeum jest ja­kieś pięć­dzie­siąt ty­sięcy razy droż­sze niż gdzie­kol­wiek in­dziej. Ale wy­star­czył za­pach skwier­czą­cego be­konu, gdy prze­cho­dzi­li­śmy obok ka­fe­te­rii, żeby ko­lana się pode mną ugięły. Ro­dzice mu­sieli usły­szeć bur­cze­nie w moim brzu­chu, bo za­raz po­tem mama za­częła grze­bać w to­rebce w po­szu­ki­wa­niu drob­nych.

Wy­star­czyło nam pie­nię­dzy tylko na jed­nego ham­bur­gera, więc mu­sie­li­śmy się nim po­dzie­lić. Ale, o rety, co to był za bur­ger! Ogromny, z praw­dzi­wym be­ko­nem i ma­jo­ne­zem, i ogór­kami!

Mama lubi mi do­ku­czać, że po­żar­łam wtedy ca­łość na raz, zo­sta­wia­jąc im za­le­d­wie ja­kieś okruszki. Chciała­bym my­śleć, że zo­sta­wi­łam im jed­nak tro­chę wię­cej.

Inną wspa­niałą rze­czą w cen­trum lo­tów ko­smicz­nych była dar­mowa kli­ma­ty­za­cja. Tego lata miesz­ka­li­śmy w sa­mo­cho­dzie. To może i brzmi jak nie­zła za­bawa, ale nią nie było, bo mie­li­śmy po­psutą kli­ma­ty­za­cję. Po ham­bur­ge­rze tata ulo­ko­wał się przed kli­ma­tyza­to­rem i zo­stał tam do za­mknię­cia. Jakby chciał zmie­nić swoje palce w lody na pa­tyku.

My z mamą cho­dzi­ły­śmy od wy­stawy do wy­stawy. Z tru­dem za nią na­dą­ża­łam. W Chi­nach była in­ży­nierką, więc uwiel­bia ma­te­ma­tykę i ra­kiety. Za­chwy­cała się tym mo­du­łem i ko­lej­nym, i na­stęp­nym też. Ża­ło­wa­łam, że nie ma z nami mo­jego ku­zyna Shena. On rów­nież uwiel­bia ra­kiety.

Gdy do­szły­śmy do budki fo­to­gra­ficz­nej, twarz mamy się roz­pro­mie­niła. W budce można było so­bie zro­bić zdję­cie, na któ­rym wy­glą­dało się jak praw­dziwy astro­nauta w ko­smo­sie. We­szłam jako pierw­sza. Wło­ży­łam głowę w wy­cię­cie w tek­tu­rze i uśmiech­nę­łam się, gdy fa­cet po­wie­dział „se­eer”. Kiedy przy­szła ko­lej na mamę, po­my­śla­łam, że za­baw­nie bę­dzie wsko­czyć do jej zdję­cia. W efek­cie na fo­to­gra­fii zna­la­zła się ona w kom­bi­ne­zo­nie astro­nauty, uno­sząca się nad zie­mią, a ja sta­łam obok niej w klap­kach i ro­bi­łam pal­cami kró­li­cze uszy.

Twarz mamy wy­krzy­wiła się, gdy to zo­ba­czyła. Bła­gała fa­ceta, żeby po­zwo­lił jej zro­bić jesz­cze jedną fotkę, ale on rzu­cił tylko: „Nie da rady. Jedno zdję­cie na osobę”. Przez chwilę my­śla­łam, że mama się roz­pła­cze.

Na­dal mamy tę fo­to­gra­fię. Za każ­dym ra­zem, gdy na nią pa­trzę, ża­łuję, że nie mogę cof­nąć się w cza­sie. Gdy­bym mo­gła, nie ze­psu­ła­bym jej zdję­cia. I da­ła­bym jej wię­cej mo­jego bur­gera. Nie ca­łego, ale na pewno jesz­cze kilka kę­sów.

* * *

Pod ko­niec tego lata mój tata do­stał pracę jako po­moc­nik w kuchni chiń­skiej re­stau­ra­cji w Ka­li­for­nii. Ozna­czało to, że już nie mu­sie­li­śmy gnieź­dzić się w samo­cho­dzie – mo­gli­śmy prze­pro­wa­dzić się do nie­wiel­kiego miesz­ka­nia z jedną sy­pial­nią. A tata co­dzien­nie przy­cho­dził z pracy ze sma­żo­nym ry­żem. Cza­sami też, nie­stety, z wiel­kimi bą­blami na ca­łych ra­mio­nach. Mó­wił, że to tylko aler­gia. Ale ja tak nie my­śla­łam. Uwa­ża­łam, że to dla­tego, że przez cały dzień sma­żył je­dze­nie w skwier­czą­cym woku.

Mama też za­częła pra­co­wać w re­stau­ra­cji, jako kel­nerka. Wszy­scy ją lu­bili, więc do­sta­wała wy­so­kie na­piwki. Udało jej się na­wet prze­ko­nać szefa, żeby po­zwo­lił mi przy­cho­dzić ra­zem z nią po szkole, bo nie miała mnie z kim zo­sta­wić.

Szef mamy był po­marsz­czo­nym Chiń­czy­kiem o bia­łych wło­sach. Śmier­dział czosn­kiem i nie­na­wi­dził mar­no­tra­wie­nia cze­go­kol­wiek – ani oleju, ani pa­pieru to­a­le­to­wego, a już z pew­no­ścią nie dar­mo­wych za­so­bów ludz­kich.

– My­ślisz, że dasz radę z kel­ne­ro­wa­niem, mała? – za­py­tał mnie.

– Tak, pro­szę pana – po­wie­dzia­łam. Pod­eks­cy­to­wa­nie pul­so­wało mi w uszach. Moja pierw­sza praca! By­łam zde­ter­mi­no­wana, żeby go nie za­wieść.

Był tylko je­den pro­blem – mia­łam wtedy za­le­d­wie dzie­więć lat i po­trze­bo­wa­łam obu rąk, żeby utrzy­mać sta­bil­nie je­den ta­lerz. Inne kel­nerki po­tra­fiły za­nieść pięć dań na­raz. Nie­które na­wet nie po­trze­bo­wały do tego dłoni – ba­lan­so­wały ta­le­rzami na ra­mie­niu.

Gdy nad­szedł wie­czorny ruch, też za­ła­do­wa­łam tacę pię­cioma da­niami. Wielki błąd. Kiedy moje drobne plecy ugięły się pod cię­ża­rem, wszyst­kie ta­le­rze ru­nęły na zie­mię. Go­rąca zupa opry­skała klien­tów, a sma­żone kre­wetki fru­wały po ca­łej re­stau­ra­cji.

Z miej­sca zo­sta­łam zwol­niona, mama też. Nie po­mo­gły bła­ga­nia czy obiet­nice, że bę­dziemy zmy­wać przez ko­lejne mi­liony lat. Przez całą drogę do domu wal­czy­łam, żeby się nie roz­pła­kać.

My­śla­łam o trójce mo­ich ku­zy­nów w domu. Żadne z nich ni­gdy wcze­śniej nie zo­stało zwol­nione. Tak jak i ja, wszy­scy byli je­dy­na­kami. W Chi­nach każde dziecko jest je­dy­na­kiem, od­kąd rząd po­sta­no­wił, że ro­dzina może mieć tylko jedno dziecko. Więc jako że żadne z nas nie miało ani braci, ani sióstr, by­li­śmy dla sie­bie jak ro­dzeń­stwo. Opusz­cze­nie ich było naj­trud­niej­szą czę­ścią wy­jazdu z Chin.

Nie chcia­łam, żeby mama wi­działa, jak pła­czę w samo­cho­dzie, ale w nocy i tak mnie usły­szała. Przy­szła do mo­jego po­koju i przy­sia­dła na łóżku.

– Hej, wszystko jest w po­rządku – po­wie­działa po chiń­sku, przy­tu­la­jąc mnie mocno. – To nie twoja wina.

Otarła mi łzy z po­liczka. Przez cien­kie ściany sły­sza­łam kłó­cą­cych się mę­żów i żony i pła­czące dzieci w są­sied­nich miesz­ka­niach. Każde było tak za­tło­czone jak na­sze.

– Mamo, czemu tu przy­je­cha­li­śmy? – za­py­ta­łam. – Czemu przy­je­cha­li­śmy do Ame­ryki?

Od­wró­ciła wzrok i nic nie mó­wiła przez dłuż­szy czas. Nad nami prze­le­ciał sa­mo­lot, a opra­wione zdję­cia wi­szące na ścia­nach za­drżały.

Spoj­rzała mi w oczy.

– Bo tu jest więk­sza wol­ność i więk­sze moż­li­wo­ści – po­wie­działa w końcu. Nie miało to żad­nego sensu, bo wcale nie były one więk­sze w Ame­ryce. Tu­taj więk­sze są tylko ceny!

– Ale mamo…

– Pew­nego dnia zro­zu­miesz – po­wie­działa, ca­łu­jąc mnie w czu­bek głowy. – A te­raz idź spać.

Za­sy­pia­łam, my­śląc o mo­ich ku­zy­nach. Tę­sk­ni­łam za nimi i mia­łam na­dzieję, że i oni za mną tę­sk­nią.

* * *

Po tym, jak mama zo­stała zwol­niona z re­stau­ra­cji, za­częła bar­dzo po­waż­nie szu­kać pracy. Jak to mó­wiła – mu­siała znowu wsko­czyć na ko­nia. Był rok 1993, a ona ku­po­wała każdą chiń­ską ga­zetę, jaką tylko zna­la­zła. Oglą­dała ru­bryki z ofer­tami pracy przez lupę, ni­czym na­uko­wiec. I wtedy wła­śnie na­tknęła się na nie­zwy­kłą pro­po­zy­cję.

Nie­jaki Mi­chael Yao za­mie­ścił ogło­sze­nie, że za­trudni do­świad­czo­nego me­na­dżera mo­telu. Był wła­ści­cie­lem nie­wiel­kiego mo­telu w Ana­heim w Ka­li­for­nii i szu­kał ko­goś, kto by po­pro­wa­dził to miej­sce. Praca gwa­ran­to­wała dar­mowe za­kwa­te­ro­wa­nie! Mama pod­sko­czyła i chwy­ciła za te­le­fon – nasz czynsz po­chła­niał więk­szość pen­sji taty. (A po­dobno tu wol­ność i moż­li­wo­ści miały być więk­sze!).

Ku jej za­sko­cze­niu pan Yao był rów­nie en­tu­zja­stycz­nie na­sta­wiony. Wy­da­wało się, że nie prze­szka­dza mu brak do­świad­cze­nia ro­dzi­ców, za to na­prawdę po­do­bało mu się, że są parą.

– Dwoje w ce­nie jed­nego! – za­żar­to­wał po man­da­ryń­sku z moc­nym taj­wań­skim ak­cen­tem, gdy po­ja­wi­li­śmy się u niego w domu na­stęp­nego dnia.

Ro­dzice uśmie­chali się ner­wowo, a ja sta­ra­łam się sie­dzieć tak nie­ru­chomo, jak to tylko moż­liwe, żeby ni­czego nie ze­psuć, tak jak ze­psu­łam ma­mie pracę w re­stau­ra­cji. Sie­dzie­li­śmy w sa­lo­nie domu pana Yao, czy ra­czej re­zy­den­cji. Zmu­sza­łam się do pa­trze­nia na pod­łogę, by nie ga­pić się na czu­bek głowy pana Yao, tak błysz­czący w świe­tle, jakby był po­sma­ro­wany biał­kiem jajka.

Otwo­rzyły się drzwi i do środka wszedł chło­piec na oko w moim wieku. Miał na so­bie T-shirt z na­pi­sem „Mam wszystko w”,a pod nim ob­raz­kiem mi­ski zupy, prze­kre­śloną li­terą „z” i do­daną „d”. Unio­słam brwi.

– Ja­son, przy­wi­taj się – po­wie­dział pan Yao do chłopca.

– Dzień do­bry – wy­mam­ro­tał Ja­son.

Moi ro­dzice uśmiech­nęli się do niego.

– W któ­rej kla­sie je­steś? – za­py­tali go po chiń­sku.

– Idę do pią­tej – od­po­wie­dział po an­giel­sku.

– Ach, tak jak Mia – stwier­dziła mama. Uśmiech­nęła się do pana Yao. – An­giel­ski pań­skiego syna jest bar­dzo do­bry.

Od­wró­ciła się do mnie.

– Sły­sza­łaś, Mia? Bez ak­centu.

Po­liczki mi pło­nęły. Mój ję­zyk jakby stał się bez­władną jasz­czurką.

– Oczy­wi­ście, że do­brze mówi po an­giel­sku. Uro­dził się tu­taj – po­wie­dział pan Yao. – To jego pierw­szy ję­zyk. Oj­czy­sty.

Oj­czy­sty. Wy­mó­wi­łam bez­gło­śnie to słowo. Za­sta­na­wia­łam się, czy gdy­bym na­prawdę ciężko pra­co­wała, też by­ła­bym w sta­nie pew­nego dnia mó­wić an­giel­skim jak ro­do­wici Ame­ry­ka­nie. Czy może to było zu­peł­nie poza moim za­się­giem? Spoj­rza­łam na mamę, która po­trzą­snęła głową. Ja­son znik­nął w swoim po­koju, a pan Yao za­py­tał ro­dzi­ców, czy mają ja­kieś py­ta­nia.

– Dla pew­no­ści, mo­żemy miesz­kać w mo­telu za darmo? – ode­zwała się mama.

– Tak – od­parł pan Yao.

– A… co z… – Mama z tru­dem wy­po­wia­dała słowa. Po­trzą­snęła głową za­wsty­dzona. – Czy do­sta­niemy wy­na­gro­dze­nie?

– Och, ja­sne, wy­na­gro­dze­nie – po­wie­dział pan Yao, jakby mu to w ogóle nie przy­szło do głowy. – Co po­wie­cie na pięć do­la­rów od go­ścia?

Zer­k­nę­łam na mamę. Wi­dzia­łam, że li­czy w gło­wie, bo za­wsze wtedy miała taki roz­ma­rzony wy­raz twa­rzy.

– Trzy­dzie­ści po­koi, pięć do­la­rów za po­kój, to sto pięć­dzie­siąt do­la­rów za noc – po­wie­działa mama z sze­roko otwar­tymi oczami. Po­pa­trzyła na tatę. – To dużo pie­nię­dzy!

To rze­czy­wi­ście była ogromna suma. Mo­gli­by­śmy ku­po­wać ham­bur­gery co­dzien­nie, po jed­nym dla każ­dego z nas – na­wet nie mu­sie­li­by­śmy się nimi dzie­lić!

– Kiedy mo­że­cie za­cząć? – za­py­tał pan Yao.

– Ju­tro – po­wie­dzieli mama z tatą rów­no­cze­śnie.

Pan Yao się za­śmiał.

Gdy ro­dzice wstali, by uści­snąć mu dłoń, wy­mam­ro­tał:

– Mu­szę was ostrzec. To nie jest naj­ład­niej­szy mo­tel na świe­cie.

Ro­dzice po­ki­wali gło­wami. Wi­dzia­łam, że nie robi to im żad­nej róż­nicy, jak ten mo­tel wy­gląda. Mógł przy­po­mi­nać wnę­trze to­a­lety au­to­karu, je­śli o nas cho­dziło; sto pięć­dzie­siąt do­la­rów dniówki i dar­mowe miesz­ka­nie – wcho­dzi­li­śmy w to.

Mo­tel Ca­li­vi­sta mie­ścił się na rogu Co­ast Bo­ule­vard i Me­adow Lane. Był to nie­wielki mo­tel, pierw­szy z trzech sto­ją­cych w rzę­dzie. Za­jazd To­paz oraz Mo­tel La­guna znaj­do­wały się tuż obok i były więk­sze, ale od razu uzna­łam, że nasz mo­te­lik jest naj­lep­szy. Z kre­mo­wymi ścia­nami i czer­wo­nymi drzwiami, wy­glą­dał cie­pło i za­chę­ca­jąco. Pod­nio­słam wzrok na szyld i prze­czy­ta­łam: NI­SKIE CENY. TE­LE­WI­ZJA KA­BLOWA. DO DI­SNEY­LANDU – TYLKO 10 KI­LO­ME­TRÓW. Pod­eks­cy­to­wana za­py­ta­łam ro­dzi­ców, czy to ozna­cza, że mo­gli­by­śmy tam po­je­chać.

– Pew­nie mo­gli­by­śmy – stwier­dziła mama.

Uśmiech­nę­łam się, de­lek­tu­jąc się tą chwilą. Na­sze ży­cie się zmie­niało. Zo­sta­niemy ludźmi by­wa­ją­cymi w Di­sney­lan­dzie.

A żeby było jesz­cze le­piej – w Ca­li­vi­ście był ba­sen! Znaj­do­wał się tuż przed bu­dyn­kiem. Woda mi­go­tała w zło­tym słońcu. Za­mknę­łam oczy i wy­obra­zi­łam so­bie, jak la­tem ska­czę na bombę do ba­senu. Bę­dzie su­per!

Tuż za nim znaj­do­wała się re­cep­cja. W sa­mo­cho­dzie spy­ta­łam ro­dzi­ców, czy mo­gła­bym po­ma­gać w przyj­mo­wa­niu go­ści, a tata za­śmiał się krótko i po­wie­dział: „Zo­ba­czymy”.

Pan Yao cze­kał na nas w re­cep­cji. Wpu­ścił nas i pod­niósł prze­grodę, że­by­śmy wszy­scy mo­gli wejść za ladę.

Re­cep­cję sta­no­wił długi drew­niany kon­tuar, roz­cią­ga­jący się nie­mal na całą sze­ro­kość po­miesz­cze­nia. Na­stęp­nie pan Yao za­pro­wa­dził nas do miesz­ka­nia służ­bo­wego, które znaj­do­wało się tuż za nią. Naj­pierw po­ka­zał sa­lon z wsta­wio­nym do niego łóż­kiem.

– Bę­dzie­cie spać tu­taj – po­wie­dział ro­dzi­com, wska­zu­jąc na nie. – Że­by­ście sły­szeli go­ści w środku nocy.

– Przy­jeż­dżają też w środku nocy? – za­py­tał tata.

– Oczy­wi­ście. To jest mo­tel – przy­tak­nął pan Yao.

– Ale czy to nie obu­dzi ro­dzi­ców? – za­py­ta­łam.

Pan Yao prze­wró­cił oczami.

– O to wła­śnie cho­dzi.

Póź­niej za­pro­wa­dził nas do nie­wiel­kiej sy­pialni znaj­du­ją­cej się na prawo od sa­lonu i kuchni.

– Dziew­czynka może spać tu­taj – stwier­dził pan Yao. Z ja­kie­goś po­wodu wciąż na­zy­wał mnie „dziew­czynką”, choć już kilka razy mó­wi­łam mu, jak mam na imię.

Zo­sta­wi­łam moje rze­czy w sy­pialni, a na­stęp­nie do­łą­czy­łam do ro­dzi­ców i pana Yao w re­cep­cji. Aku­rat tłu­ma­czył im dzia­ła­nie brzę­czyka.

– Jedno złe na­ci­śnię­cie i ko­niec! – po­wie­dział. – Wi­dzi­cie tę szybę?

Wska­zał na grubą szybę ota­cza­jącą po­miesz­cze­nie.

– Ta szyba jest ku­lo­od­porna. Wi­dzi­cie, że zbliża się ja­kiś zły czło­wiek, to nie mu­si­cie się mar­twić. Nie może was skrzyw­dzić. Ale je­śli na­ci­śnie­cie brzę­czyk…

Przy­ło­żył palce do przy­ci­sku znaj­du­ją­cego się pod kon­tu­arem i roz­le­gło się gło­śnie bu­cze­nie.

– …drzwi się otwie­rają – po­wie­dział pan Yao.

– I wtedy co? – spy­ta­łam.

– I wtedy on wej­dzie do środka.

Ro­zej­rza­łam się, by spraw­dzić, czy w biu­rze znaj­dują się ja­kieś inne ma­giczne gu­ziki czy ku­lo­od­porne szyby – ale ich nie było. Za­py­ta­łam pana Yao, jak roz­po­znamy, że ktoś jest złym czło­wie­kiem.

– Po wy­glą­dzie, oczy­wi­ście – po­wie­dział, co spra­wiło, że za­czę­łam się za­sta­na­wiać, bo prze­cież to nie jest tak, że źli lu­dzie cho­dzą so­bie z przy­le­pioną do czoła kar­teczką mó­wiącą „Je­stem zły”.

– Naj­waż­niej­sze to nie wpusz­czać żad­nych złych lu­dzi! – ostrzegł pan Yao. Jego źre­nice roz­sze­rzyły się, gdy wy­ma­wiał słowo zły.

* * *

Pod­czas gdy pan Yao po­ka­zy­wał ro­dzi­com znaj­du­jącą się z tyłu pral­nię i środki czysz­czące, ja zo­sta­łam w re­cep­cji. Wspię­łam się na sto­łek za kon­tu­arem. De­li­kat­nie się­gnę­łam w dół i do­tknę­łam brzę­czyka pal­cem. Był tłu­sty, jakby na­ci­skano na niego ty­siące razy. Po­woli przy­ci­snę­łam i usły­sza­łam, jak pik­nął. Na­ci­snę­łam po­now­nie. Bzzz. Bzzz. Bzzz. Prąd po­pły­nął przez opuszki mo­ich pal­ców.

Za­mknę­łam oczy i wy­obra­zi­łam so­bie, jak mel­duję go­ści. „Ależ tak, pani Con­nolly, z przy­jem­no­ścią za­pro­wa­dzę pa­nią do po­koju. Tędy!”, po­wie­dzia­ła­bym. „Oczy­wi­ście, że mogę po­móc z ba­ga­żem. Cała przy­jem­ność po mo­jej stro­nie”.

By­łam tak po­grą­żona w wy­my­ślo­nych roz­mo­wach z go­śćmi, że pra­wie nie usły­sza­łam, kiedy praw­dziwy gość pod­szedł i za­pu­kał w szybę. Pod­nio­słam wzrok i zo­ba­czy­łam szczu­płego czar­nego męż­czy­znę około pięć­dzie­siątki, uśmie­cha­ją­cego się i ma­cha­ją­cego do mnie. Zro­bił gest ręką, że­bym go wpu­ściła.

– Och, ja­sne – po­wie­dzia­łam i na­ci­snę­łam brzę­czyk. Bzzz.

Po­pchnął drzwi i wszedł do środka.

– Wła­śnie zo­ba­czy­łem pana Yao na par­kingu. Mu­si­cie być no­wymi me­na­dże­rami – po­wie­dział i wy­cią­gnął rękę nad kon­tu­arem. – Mam na imię Hank.

Uśmiech­nę­łam się i uści­snę­łam mu dłoń.

– Je­stem Mia. Miło pana po­znać.

– Ile masz lat, Mia?

– Dzie­sięć.

– Po­wiedz no, nie je­steś zbyt młoda, żeby pro­wa­dzić to miej­sce? – prze­ko­ma­rzał się ze mną.

Ro­ze­śmia­łam się. Od razu po­lu­bi­łam Hanka.

– Po­ma­gam ro­dzi­com – wy­ja­śni­łam. – A pan? Mieszka pan tu­taj?

– Pew­nie – po­wie­dział i wska­zał na je­den z po­koi. – To mój po­kój. Nu­mer dwa­na­ście.

Hank po­wie­dział, że nie jest ta­kim ty­po­wym go­ściem, który zo­staje tylko na dzień czy dwa. Był ty­go­dnio­wym. Ty­go­dniowy to ktoś, kto płaci za ty­dzień. Było pięć ta­kich osób w mo­telu – pani Q, pan T, Hank, Billy Bob i Fred.

– Po­znasz ich. Wszy­scy są bar­dzo mili. Może mów mi po imie­niu?

Uśmiech­nę­łam się.

– Do­brze! Lu­bi­cie tu miesz­kać? – za­py­ta­łam.

– O, tak. Cóż, je­dy­nym mi­nu­sem jest pan Yao. Wszy­scy go nie­na­wi­dzą.

– Na­prawdę? Wy­daje się w po­rządku.

Wy­ma­ga­jący, ale w po­rządku.

Hank prych­nął.

– Uwierz mi, wszystko o nim można po­wie­dzieć, ale nie to, że jest w po­rządku.

Za­nim zdo­ła­łam za­py­tać Hanka, co ma na my­śli, otwo­rzyły się tylne drzwi i wró­cili moi ro­dzice z pa­nem Yao. Gdy się od­wró­ci­łam, Hanka już nie było.

– Pod­pisz­cie tu, na prze­ry­wa­nej li­nii – po­wie­dział pan Yao, pod­su­wa­jąc moim ro­dzi­com umowę długą na sześć stron.

Ro­dzice roz­pro­mie­nili się, gdy z dumą pi­sali swoje na­zwi­ska. Pan Yao wziął pod­pi­sany do­ku­ment i scho­wał do torby.

– Bar­dzo panu dzię­kuję, pa­nie Yao, za da­nie nam tej szansy – po­wie­dział mój oj­ciec. – Na­wet pan nie wie, jak wiele to dla nas zna­czy.

Głos mu się za­ła­mał.

– Obie­cu­jemy, że do­brze zaj­miemy się pań­skim mo­te­lem – do­dała mama. – Nie za­wie­dziemy pana.

Pan Yao po­ki­wał głową i pod­niósł klu­cze do mo­telu. Gdy ro­dzice po nie się­gnęli, cof­nął rękę tak, żeby jesz­cze na chwilę zna­la­zły się poza ich za­się­giem.

– Je­ste­ście od­po­wie­dzialni za wszystko, co się dzieje w tym mo­telu, ro­zu­mie­cie? – za­py­tał. – Coś się po­psuje, wy za to pła­ci­cie.

Moi ro­dzice przy­tak­nęli.

– Pod żad­nym po­zo­rem nie mo­że­cie zo­sta­wić mo­telu bez opieki. Ni­gdy. Jedno z was za­wsze musi być na miej­scu.

Ro­dzice po­now­nie przy­tak­nęli ener­gicz­nie, choć ja po­my­śla­łam: Za­raz – co? Nie mogę wyjść jed­no­cze­śnie z oboj­giem ro­dziców? A co z Di­sney­lan­dem?

Ale tak na­prawdę to trzeci wa­ru­nek spra­wił, że szczęka mi opa­dła.

Pan Yao od­wró­cił się do mnie.

– Nie mo­żesz ko­rzy­stać z ba­senu, dzie­ciaku.

– Dla­czego nie? – za­py­ta­łam.

– Je­śli sko­rzy­stasz z ba­senu, wtedy wszy­scy go­ście będą chcieli z niego sko­rzy­stać.

– I?

– Po­myśl tylko o ca­łej tej wo­dzie i ręcz­ni­kach, które zmar­nują. To nie jest do­bre dla śro­do­wi­ska.

Zmarsz­czy­łam brwi. Ja­koś nie mia­łam po­czu­cia, że cho­dzi mu o śro­do­wi­sko.

– Ona to ro­zu­mie. Nie bę­dziesz ko­rzy­stać z ba­senu, prawda, Mia? – Mama po­trzą­snęła głową.

Spoj­rza­łam na nią, wi­dzia­łam de­spe­ra­cję w jej oczach.

– Okej – od­par­łam.

– Do­brze. – Pan Yao uśmiech­nął się, za­do­wo­lony. Rzu­cił moim ro­dzi­com klu­cze.

* * *

Tej nocy re­cep­cję wy­peł­nił słodki za­pach ja­śmi­no­wej her­baty. Moi ro­dzice za­pa­rzali ją tylko na spe­cjalne oka­zje. Przed wy­jaz­dem z Chin spa­ko­wa­li­śmy jej nie­wielką puszkę i za każ­dym ra­zem, gdy zda­rzyło się coś do­brego, mama wy­cią­gała parę list­ków i ro­biła her­batę.

Chyba nie wy­da­rzyło się zbyt dużo do­brych rze­czy, bo wciąż sporo jej zo­stało. Ale wszystko miało się zmie­nić. Tego wie­czoru moi ro­dzice hoj­nie za­czerp­nęli z puszki.

Uspo­ka­ja­jący aro­mat prze­niósł mnie z po­wro­tem do domu babci, do chwil, kiedy wszy­scy zbie­ra­li­śmy się wo­kół stołu. Pod­czas tych wiel­kich ro­dzin­nych spę­dów mój ku­zyn Shen i ja za­wsze chi­cho­ta­li­śmy i ga­da­li­śmy jedno przez dru­gie.

Na samą myśl o She­nie po­czu­łam ból brzu­cha, ostry jak brzy­twa. Wciąż pa­mię­tam dzień mo­jego wy­jazdu. Wi­dzia­łam twarz Shena przy­ci­śniętą do szyby przy bramce bez­pie­czeń­stwa na lot­ni­sku; mru­gał z wście­kło­ścią, jakby pró­bo­wał po­wstrzy­mać łzy. Ro­bi­łam to samo.

Pod­czas lotu do­sta­li­śmy małe opa­ko­wa­nia ma­sła do chleba. W Chi­nach ma­sło było bar­dzo dro­gie, więc po­pro­si­łam o do­dat­kowe i scho­wa­łam do kie­szeni. Mie­sią­cami prze­cho­wy­wa­łam je dla Shena w lo­dówce, aż w końcu do­tarło do mnie, że nie wra­camy. Więc je zja­dłam.

Głos mamy przy­wró­cił mnie do rze­czy­wi­sto­ści.

– Hej, Mia! Po­patrz tu! Po­patrz na mnie! – po­wie­działa z uśmie­chem.

– Co? – za­py­ta­łam.

Pod­nio­słam wzrok i zo­ba­czy­łam mamę ku­ca­jącą przed kon­tu­arem, trzy­ma­jącą w gó­rze ręce, jakby za­mie­rzała zro­bić zdję­cie. Taki ma zwy­czaj. Ma­wia, że na­leży ro­bić zdję­cia mi­łym chwi­lom w ży­ciu, na­wet je­śli mia­łyby to być tylko uda­wane zdję­cia.

Gdy mama na­ci­skała spust swo­jego wy­my­ślo­nego apa­ratu, tata i ja wy­pro­sto­wa­li­śmy się i uśmiech­nę­li­śmy na­szymi naj­ład­niej­szymi uśmie­chami.

– Ba­kła­żan! – po­wie­działa po chiń­sku, a ja za­chi­cho­ta­łam, bo choć to wła­śnie mó­wili lu­dzie w Chi­nach, kiedy ktoś ro­bił zdję­cie, śmiesz­nie było to usły­szeć w Ame­ryce.

* * *

Gdy ro­dzice się roz­pa­ko­wy­wali, ja wy­mknę­łam się, by zna­leźć Hanka. Za­bra­łam dla niego fi­li­żankę ja­śmi­no­wej her­baty – te­raz, gdy bę­dziemy za­ra­biać sto pięć­dzie­siąt do­la­rów dzien­nie, z pew­no­ścią bę­dziemy mo­gli ku­pić jej wię­cej. Kiedy tu je­cha­li­śmy, wi­dzia­łam po dro­dze chiń­ski su­per­mar­ket.

Po­kój Hanka mie­ścił się z tyłu, za pral­nią. Przed wej­ściem stała do­niczka z sa­dzon­kami po­mi­do­rów kok­taj­lo­wych. Za­pu­ka­łam do drzwi.

Otwo­rzył od razu. Uniósł brwi na wi­dok her­baty.

– To dla mnie? – wy­krzyk­nął.

Uśmiech­nę­łam się i po­da­łam mu fi­li­żankę.

– Jest z Chin – po­wie­dzia­łam.

– Nie ga­daj!

Fa­cet z po­koju obok otwo­rzył drzwi, żeby zo­ba­czyć, co się dzieje. Był to biały męż­czy­zna w po­dob­nym wieku co Hank. Miał na so­bie ha­waj­ską ko­szulę, a na ra­mie­niu mały ta­tuaż przed­sta­wia­jący ża­glówkę. Z jego po­koju do­la­ty­wał za­pach po­pcornu.

– Billy Bob! Po­znaj Mię. To nowa me­na­dżerka. I po­patrz, przy­nio­sła mi her­batę z Chin! – ode­zwał się Hank.

– Miło cię po­znać, Mia – po­wie­dział Billy Bob, wy­cią­ga­jąc rękę.

Po­trzą­snę­łam nią.

– Cała przy­jem­ność po mo­jej stro­nie.

Billy Bob się uśmiech­nął.

– Trzeba po­wie­dzieć, że je­steś dużo mil­sza niż po­przedni me­na­dżer!

– On trak­to­wał nas jak oby­wa­teli dru­giej ka­te­go­rii – do­dał Hank.

– Na­prawdę? – za­py­ta­łam.

Hank po­ki­wał głową. Ostroż­nie pod­niósł fi­li­żankę do ust i na­pił się.

– Och, to jest na­prawdę do­bre. – Od­wró­cił się do Billy’ego Boba. – Mu­sisz tego spró­bo­wać.

Otwo­rzyło się wię­cej drzwi i wkrótce wszy­scy ty­go­dniowi zna­leźli się na ze­wnątrz. Roz­ma­wiali i po­pi­jali her­batę pod błysz­czą­cym pół­księ­ży­cem. Po­dob­nie jak Billy Bob, oni też byli biali. Pani Q miała dłu­gie, fa­lu­jące włosy, które opa­dały jej na plecy. Fred – duży brzuch, który trząsł się, gdy się śmiał. A pani T – bro­ka­towe, ko­cie oprawki oku­la­rów, które no­siła na czubku nosa. Hank miał ra­cję: wszy­scy byli bar­dzo mili.

Ty­go­dniowi za­py­tali, czy chcę za­grać z nimi w Mo­no­poly, ale ro­biło się późno i mu­sia­łam po­móc ro­dzi­com w roz­pa­ko­wy­wa­niu ba­gaży. Ży­czy­łam wszyst­kim do­brej nocy i już mia­łam wra­cać do służ­bo­wego miesz­ka­nia, kiedy na­gle so­bie przy­po­mnia­łam.

– Hej, Hank, co mia­łeś na my­śli, mó­wiąc wcze­śniej o panu Yao? – za­py­ta­łam. – Że można dużo o nim po­wie­dzieć, ale nie to, że jest w po­rządku?

Hank za­ci­snął szczęki.

– Wkrótce się do­wiesz, młoda. Ten czło­wiek ma ka­mień za­miast serca.

Wciąż roz­brzmie­wały we mnie słowa Hanka. Pan Yao był su­rowy, pew­nie, może na­wet tro­chę dra­ma­ty­zo­wał, ale żeby miał ka­mień za­miast serca? Hank z pew­no­ścią nie miał ra­cji. Prze­cież to czło­wiek, który po­wie­rzył nam swój mo­tel, po­zwo­lił tu miesz­kać za darmo i pła­cił nam sto pięć­dzie­siąt do­la­rów za dzień!

Pierw­szą rze­czą, jaką za­mie­rza­łam zro­bić na­stęp­nego dnia, było wy­ja­śnie­nie, co Hank miał na my­śli, ale mama za­pla­no­wała coś in­nego.

– Chodźmy zo­ba­czyć dzi­siaj twoją nową szkołę! – oznaj­miła.

Jęk­nę­łam. Ko­lejna klasa, ko­lejny rok jako ta nowa. Kiedy się czło­wiek prze­pro­wa­dza tak czę­sto jak ja, spraw­dza­nie szkół jest ni­czym te­sto­wa­nie pa­sty do bu­tów. Jak do­tąd by­łam w czte­rech róż­nych szko­łach i pię­ciu róż­nych kla­sach.

Szkoła pod­sta­wowa Dale znaj­do­wała się pięć prze­cznic od mo­telu i była znacz­nie więk­sza od mo­jej sta­rej pod­sta­wówki. Zbli­żał się ko­niec sierp­nia, lek­cje miały się za­cząć do­piero za kilka dni. Gdy prze­cho­dzi­łam z mamą przez duży, pu­sty par­king, roz­my­śla­łam nad tym, ja­kie dzieci się tu uczyły. Mia­łam na­dzieję, że miłe.

Pchnę­ły­śmy drzwi do se­kre­ta­riatu. Se­kre­tarka, pani z bu­rzą blond lo­ków, które pod­ska­ki­wały za każ­dym ra­zem, gdy po­ru­szyła głową, wy­glą­dała na bar­dzo za­sko­czoną na­szym wi­do­kiem.

– W czym mogę po­móc? – za­py­tała.

– Dzień do­bry. Chcia­ła­bym za­pi­sać córkę do szkoły. Wła­śnie się tu prze­pro­wa­dzi­li­śmy – od­po­wie­działa mama.

Se­kre­tarka prze­su­nęła po mnie wzro­kiem. Wier­ci­łam się w mo­ich po­strzę­pio­nych spodniach i sta­rym, za du­żym T-shir­cie z lum­peksu Go­odwill.

– Ro­zu­miem – po­wie­działa. Na­ci­snęła gu­zik na te­le­fo­nie sto­ją­cym na biurku. – Pani dy­rek­tor? Nowa uczen­nica do pani.

* * *

Dy­rek­torka, pani Evans, miała na so­bie ma­ry­narkę, choć na ze­wnątrz było po­nad trzy­dzie­ści stopni. Mama mó­wiła o tak wy­glą­da­ją­cych oso­bach „wład­cze białe ko­biety”. Na­le­gała, żeby po­ka­zać nam szkołę, choć mama za­pew­niała, że nie jest to ko­nieczne. Wi­dzia­łam, że chcia­łaby już wró­cić do mo­telu.

– To zaj­mie tylko dzie­sięć mi­nut – po­wie­działa dy­rek­torka, pro­wa­dząc nas w stronę sali gim­na­stycz­nej. – Mia, opo­wiedz mi o so­bie.

Otwo­rzy­łam usta, ale za­nim zdo­ła­łam co­kol­wiek po­wie­dzieć, mama wy­pa­liła:

– Wła­śnie prze­pro­wa­dziła się tu­taj z Chin.

Uch. Dla­czego za­wsze mu­siała mó­wić lu­dziom ta­kie rze­czy? To na­wet nie była prawda. Prze­by­wa­li­śmy tu od dwóch lat!

Oczy­wi­ście gdy tylko mama to po­wie­działa, dy­rek­torka za­częła mó­wić do mnie, jak­bym była ja­kimś in­dy­kiem.

– Na­aapra­aaw­dęęę? Wo­ooow. Ja­aak ciii się pooo­do­ooba­aaa tu­uuta­aaj? – za­py­tała.

– Bar­dzo mi się po­doba – od­po­wie­dzia­łam szybko.

Dy­rek­tor Evans przy­ło­żyła dłoń do piersi i ode­tchnęła z ulgą.

– Znasz an­giel­ski! Och, to świet­nie. Mu­szę przy­znać, że nie mamy tu wielu chiń­skich dzieci. W pią­tej kla­sie jest tylko jedno.

Uśmiech­nęła się do mnie i do­dała:

– Je­stem pewna, że bę­dzie za­chwy­cony, że do­łą­czysz do klasy.

* * *

W dro­dze do domu mama i ja gra­ły­śmy w na­szą zwy­kłą grę – pa­trzy­ły­śmy na duże ame­ry­kań­skie domy i pró­bo­wa­ły­śmy od­gad­nąć, kto w nich mieszka.

– Ro­dzina z dwiema cór­kami – po­wie­działa mama, wska­zu­jąc na ró­żowe za­słony w oknach na pię­trze.

– I ko­tem – do­da­łam. W drzwiach wej­ścio­wych znaj­do­wała się mała klapka.

Od­wró­ci­łam się do niej.

– Czemu mu­sia­łaś po­wie­dzieć dy­rek­torce, że do­piero przy­je­cha­łam z Chin?

– Żeby ci tro­chę od­pu­ściła.

Prze­sta­łam wpa­try­wać się w domy i spoj­rza­łam na mamę.

– Co masz na my­śli?

– Sły­sza­łaś, co mó­wiła, w two­jej kla­sie bę­dzie te­raz tylko dwójka chiń­skich dzieci.

– I?

– I to praw­do­po­dob­nie ozna­cza, że po­zo­stałe dzieci są białe.

– I?

– Więc będą znacz­nie lep­sze od cie­bie z an­giel­skiego – po­wie­działa rze­czowo mama.

Spoj­rza­łam na zie­mię.

– Nie je­stem tego taka pewna – od­par­łam. Może an­giel­ski nie był moim pierw­szym ję­zy­kiem, jak Ja­sona, ale był znacz­nie lep­szy niż wtedy, kiedy tu przy­je­cha­łam. Tak my­ślę. Poza tym lu­bi­łam an­giel­ski. Po­do­bało mi się, że można po­wie­dzieć „zgu­bić wą­tek” czy „śnieżny puch”, czego nie można wy­ra­zić po chiń­sku.

Ale nie­ważne, jak bar­dzo lu­bi­łam an­giel­ski. Mama już za­de­cy­do­wała.

– A ja je­stem pewna – po­wie­działa.

Z za­sko­cze­niem za­uwa­ży­ły­śmy, że wó­zek do sprzą­ta­nia stoi w tym sa­mym miej­scu, w któ­rym był, gdy wy­cho­dzi­ły­śmy. Nie prze­su­nął się na­wet o cen­ty­metr. W cza­sie kiedy nas nie było, ta­cie udało się sprząt­nąć tylko dwa po­koje.

– Nie wiem, jak się upo­rać z tymi wszyst­kimi po­miesz­cze­niami – po­wie­dział, ocie­ra­jąc pot z czoła.

– Po­mogę ci – za­ofe­ro­wa­łam, pod­cią­ga­jąc rę­kawy. W Chi­nach cza­sami po­ma­ga­łam babci myć pod­łogę w kuchni.

– Nie. Nie chcę, że­byś się zbli­żała do tych rze­czy – za­pro­te­sto­wała mama.

Wska­zała na wó­zek z naj­róż­niej­szymi ko­lo­ro­wymi bu­tel­kami peł­nymi środ­ków czysz­czą­cych.

– To będę ob­słu­gi­wać re­cep­cję! Za­wo­łam was, gdy­bym cze­goś po­trze­bo­wała.

Wy­pa­dłam z po­koju i zbie­głam po scho­dach, za­nim zdą­żyli po­wie­dzieć „nie”.

* * *

Dam radę, po­wie­dzia­łam so­bie, idąc do re­cep­cji. Nie bę­dzie tak jak w re­stau­ra­cji. Tym ra­zem nie za­wiodę. Je­dyne, co mam ro­bić, to po­da­wać klu­cze i przyj­mo­wać pie­nią­dze. Jak trudne to może być?

Za­ję­łam po­zy­cję, wspiąw­szy się na re­cep­cyjny sto­łek i krzy­żu­jąc ręce na biurku.

Nie mi­nęło wiele czasu, za­nim go­ście za­częli przy­cho­dzić. Nie­stety, jak tylko mnie zo­ba­czyli, od razu pro­sili o roz­mowę z me­na­dże­rem.

A wtedy mu­sia­łam iść po mamę. Bie­ga­łam po scho­dach w górę i w dół. Za każ­dym ra­zem mama mu­siała prze­rwać to, co wła­śnie ro­biła, i zbiec ze mną po stop­niach do re­cep­cji, tylko po to, żeby wrę­czyć klucz i wziąć pie­nią­dze. Za pią­tym ra­zem po­my­śla­łam: Do­syć tego.

Zro­bi­łam nie­wielką wi­zy­tówkę i po­sta­wi­łam ją na biurku. Na­pi­sa­łam na niej:

Mia Tang

me­na­dżerka

Na­stęp­nym ra­zem, gdy przy­szedł gość i chciał, że­bym za­wo­łała me­na­dżera, wska­za­łam na tę kartkę. I wpa­try­wa­łam się w niego bar­dzo in­ten­syw­nie.

Na lek­cji przy­rody w mo­jej po­przed­niej szkole do­wie­dzia­łam się, że je­śli chcesz, aby ssak coś zro­bił, mu­sisz się w niego wpa­try­wać. A to dla­tego, że ssaki są stwo­rze­niami spo­łecz­nymi i hie­rar­chicz­nymi. Na szczy­cie tej hie­rar­chii znaj­duje się alfa (li­der), a po­ni­żej bety i omegi. Róż­nica mię­dzy alfą a betą jest taka, że alfa wy­grywa każdy taki kon­kurs na wpa­try­wa­nie się.

Więc pa­trzy­łam i pa­trzy­łam, aż oczy za­szły mi mgłą i za­czę­łam wi­dzieć po­dwój­nie, ale na­wet wtedy nie po­zwo­li­łam so­bie na mru­gnię­cie. W końcu męż­czy­zna się zła­mał i po­wie­dział:

– Okej, okej, w po­rządku. Po­trze­buję po­koju tylko na jedną noc.

Tak! Za­dzia­łało!

– To bę­dzie dwa­dzie­ścia do­la­rów plus po­da­tek.

Zo­ba­czy­łam, jak sięga do kie­szeni, wy­ciąga dwa­dzie­ścia pięć do­la­rów i prze­suwa po biurku w moją stronę. Wy­da­łam mu resztę i po­da­łam klucz. Przez cały czas nie mo­głam uwie­rzyć, że to się na­prawdę dzieje. By­łam tylko dziec­kiem, ale po­pro­si­łam osobę do­ro­słą o pie­nią­dze i do­sta­łam je!

Za­sto­so­wa­łam tę stra­te­gię wo­bec wszyst­kich, któ­rzy tego dnia prze­kro­czyli próg re­cep­cji. Wska­zy­wa­łam, pa­trzy­łam. Wska­zy­wa­łam, pa­trzy­łam. W końcu na­wet nie mu­sia­łam się wpa­try­wać, lu­dzie po pro­stu da­wali mi pie­nią­dze. By­łam taka szczę­śliwa, że ze­sko­czy­łam ze stołka, otwo­rzy­łam au­to­mat z na­po­jami i po­czę­sto­wa­łam się wa­ni­lio­wym.

Wzię­łam też puszkę dla Hanka. Nie­stety nie było go w po­koju. Fred, je­den z po­zo­sta­łych ty­go­dnio­wych, po­wie­dział, że pra­cuje i wróci późno.

Gdy znów zna­la­złam się w re­cep­cji, roz­dzwo­nił się te­le­fon.

W Ca­li­vi­ście mie­li­śmy sta­ro­modny, po­ma­rań­czowy te­le­fon, ale przy­ci­sków było na nim znacz­nie wię­cej niż na zwy­kłych apa­ra­tach. Nie wie­dzia­łam, do czego służą te do­dat­kowe gu­ziki, i przez chwilę wy­obra­ża­łam so­bie, że je­śli na­ci­snę zły, mo­tel za­cznie la­tać.

– Halo? – po­wie­dzia­łam, pod­no­sząc słu­chawkę.

– Czy to re­cep­cja? – za­py­tał głos.

Po­pa­trzy­łam na świe­cący przy­cisk i zo­ba­czy­łam, że dzwo­niono z po­koju nu­mer sześć, który wła­śnie wy­na­ję­łam panu Ste­inowi.

Od­chrząk­nę­łam.

– Jak mogę panu po­móc, pa­nie Stein? – za­py­ta­łam naj­uprzej­miej, jak po­tra­fi­łam.

– Po­trze­buję bu­dze­nia ju­tro o pią­tej rano.

– Bu­dze­nie. Piąta rano – po­wtó­rzy­łam. – Za­ła­twione.

– Tylko nie za­po­mnij! Mu­szę wy­je­chać na bar­dzo ważne spo­tka­nie!

Obie­ca­łam, że nie za­po­mnę, i odło­ży­łam słu­chawkę. Przez na­stępne pół go­dziny stu­dio­wa­łam skom­pli­ko­wany sys­tem te­le­fo­niczny. W szu­fla­dzie zna­la­złam in­struk­cję ob­sługi, ale była to jedna z tych, któ­rych nie dało się czy­tać. Jak ta in­struk­cja do wal­kie-tal­kie, które moja mama ro­biła w fa­bryce w Chi­nach. Jej krótko­fa­lówki były świetne, ale gdy wy­sy­łali je do Ame­ryki, nikt nie był w sta­nie zro­zu­mieć, jak dzia­łają, bo in­struk­cje były pełne li­te­ró­wek i in­nych błę­dów.

Za­chi­cho­ta­łam i za­sta­no­wi­łam się, czy sys­tem tele­fo­niczny Ca­li­vi­sty też po­cho­dzi z Chin, tak jak ja. Po­czu­łam, że jest mi do niego za­dzi­wia­jąco bli­sko.

– No do­bra, stary przy­ja­cielu – po­wie­dzia­łam do te­le­fonu. – Do dzieła.

Wpi­sa­łam kod ozna­cza­jący bu­dze­nie i wpro­wa­dzi­łam nu­mer po­koju oraz go­dzinę. Ku mo­jemu za­sko­cze­niu sys­tem wy­dał z sie­bie pik­nię­cie. Za­dzia­łało!

Roz­pie­rała mnie duma, gdy za­sy­pia­łam tego wie­czoru. To był wspa­niały pierw­szy dzień. Wy­na­ję­łam dwa­na­ście po­koi, z tego sie­dem zu­peł­nie sama. Co wię­cej, udało mi się uru­cho­mić sys­tem te­le­fo­niczny. Nie mu­sia­łam mar­twić się po­ran­nym wcze­snym ­wsta­wa­niem, żeby obu­dzić pana Ste­ina. Mo­głam spać spo­koj­nie, wie­dząc, że wspa­niały sys­tem te­le­fo­niczny zrobi to za mnie.

I wtedy nad­szedł po­ra­nek.

O świ­cie pani Cli­fton z po­koju nu­mer pięć przy­bie­gła do re­cep­cji w pi­ża­mie. Za­częła wa­lić w szybę.

– Otwie­rać! Mu­szę po­roz­ma­wiać z me­na­dże­rem.

Ro­dzice i ja wy­sko­czy­li­śmy z łó­żek i wpu­ści­li­śmy ją do środka.

– Co się stało?

– Obu­dzono mnie o szó­stej rano, bez po­wodu, to się stało!

Prze­klęty sys­tem te­le­fo­niczny. Mu­siał po­my­lić bu­dze­nie pana Ste­ina w po­koju nu­mer sześć o pią­tej rano z pa­nią Cli­fton w po­koju nu­mer pięć o szó­stej!

Za­mar­łam na myśl o panu Ste­inie.

Spoj­rza­łam na ze­gar wi­szący na ścia­nie. 6.10! Spóźni się na swoje bar­dzo ważne spo­tka­nie!

Tak jak sta­łam, wy­bie­głam przez tylne drzwi, pę­dzi­łam wzdłuż mo­telu i pra­wie zde­rzy­łam się z pa­nem ­Ste­inem, gdy jego drzwi się otwo­rzyły. Pan Stein wy­szedł z po­koju w szla­froku, mru­żąc oczy w pro­mie­niach po­ran­nego słońca.

– Która go­dzina? – za­py­tał.

Gło­śno prze­łknę­łam ślinę.

* * *

Tego dnia mu­sie­li­śmy zwró­cić pie­nią­dze za­równo panu Ste­inowi, jak i pani Cli­fton. Gdy od­da­wa­łam bank­noty, na które tak ciężko za­pra­co­wa­łam, tata po­ło­żył mi rękę na ple­cach, a ja wal­czy­łam z na­pły­wa­ją­cymi do oczu łzami. Od razu przy­po­mniały mi się lek­cje z pa­nią Flet­cher w ze­szłym roku.

Pani Flet­cher uczyła mnie w czwar­tej kla­sie w mo­jej ostat­niej szkole i co ty­dzień ro­biła nam test z or­to­gra­fii. Ten, kto po­praw­nie za­pi­sał wszyst­kie słowa, otrzy­my­wał na cały dzień spe­cjalny no­tes. Miał gu­mową okładkę, wy­glą­dał i pach­niał jak wielka ta­bliczka cze­ko­lady. A po­nie­waż do­sta­wało się go na cały dzień, można było wdy­chać ten wspa­niały cze­ko­la­dowy za­pach, kiedy tylko się chciało. Wszy­scy zwy­cięzcy wpi­sy­wali do no­tesu różne krót­kie wia­do­mo­ści i żarty, któ­rych my nie mo­gli­śmy prze­czy­tać. Jakby na­le­żeli do wy­jąt­ko­wego klubu.

Każdy chciał być w tym klu­bie, ja rów­nież. Ale kiedy za­czę­łam do­sta­wać moje te­sty po spraw­dze­niu przez na­uczy­cielkę i zo­ba­czy­łam wszyst­kie po­peł­nione przeze mnie błędy, zro­zu­mia­łam, że cze­ko­la­dowy no­tes jest dla mnie rów­nie osią­galny co księ­życ.

Prze­sta­łam na niego pa­trzeć, prze­sta­łam na­wet o nim my­śleć, aż pew­nego dnia, pod ko­niec roku, pani Flet­cher wy­wo­łała moje imię.

– A dzi­siej­szą zwy­cięż­czy­nią jest… Mia! – ogło­siła.

Cała klasa od­wró­ciła się, żeby na mnie spoj­rzeć. Nie mo­gli uwie­rzyć, że ja­kieś dziecko z Chin, które na­dal do­piero uczyło się an­giel­skiego, mo­gło wy­grać; ja też nie by­łam w sta­nie. To mu­siał być ja­kiś błąd. Ale nie – pani Flet­cher już pod­cho­dziła do mnie z no­te­sem. Po­ło­żyła go w mo­ich drżą­cych dło­niach, a ja pod­nio­słam go do nosa i zro­bi­łam głę­boki wdech. Kiedy bo­gaty, cze­ko­la­dowy za­pach wy­peł­nił mi noz­drza, za­chciało mi się pła­kać, taka by­łam szczę­śliwa.

A po­tem pod­nio­słam wzrok i zo­ba­czy­łam twarz pani Flet­cher. Wró­ciła do swo­jego biurka i znowu wpa­try­wała się w te­sty. Coś było nie tak.

– Za­cze­kaj­cie chwilę. Tu jest błąd. – Zmarsz­czyła brwi. – Mia, będę po­trze­bo­wała tego no­tesu z ­po­wro­tem.

Po­trzą­snę­łam głową i moc­niej za­ci­snę­łam na nim palce. Nie. Nie może pani tego zro­bić! Nie może mi go pani za­brać – do­piero mi go pani dała!

Ale zro­biła to. Wstała, po­de­szła do mnie i wy­rwała mi go z rąk, rów­nie szybko, jak go w nich po­ło­żyła. Ak­sa­mitny cze­ko­la­dowy za­pach znik­nął – wraz z od­czu­waną dumą.

Tak wła­śnie się czu­łam, od­da­jąc pie­nią­dze panu Ste­inowi i pani Cli­fton tam­tego dnia. Gdy pa­trzy­łam, jak prze­pa­dają pie­nią­dze, na które tak ciężko pra­co­wa­łam pierw­szego dnia w re­cep­cji, za­sta­na­wia­łam się, co jest lep­sze: mieć coś tylko po to, żeby po chwili zo­stało ci to ode­brane, czy ni­gdy tego nie mieć.

* * *

Póź­niej tego dnia przy­szedł do nas pan Yao ze swoim sy­nem, Ja­so­nem. Nie spo­dzie­wa­li­śmy się go, ale jako że to był jego mo­tel, mógł wpa­dać, kiedy chciał.

Ja­son i ja sie­dzie­li­śmy w re­cep­cji, a nasi ro­dzice roz­ma­wiali w sa­lo­nie. Gdy ba­wił się klu­czami, pró­bo­wa­łam do niego za­ga­dać.

– Za­mel­do­wa­łam wczo­raj kilku go­ści – po­wie­dzia­łam.

Le­dwo pod­niósł wzrok. Nie był zbyt roz­mowny.

– Su­per mi po­szło – do­da­łam ra­do­śnie. Prze­mil­cza­łam tę część o panu Ste­inie i pani Cli­fton. Nie mu­siał o tym wie­dzieć.

Do­cho­dzące z po­koju obok głosy na­szych ro­dzi­ców sta­wały się co­raz gło­śniej­sze.

– Nie na to się uma­wia­li­śmy – usły­sza­łam mamę.

– Tak stoi tu­taj w umo­wie, od czasu do czasu wa­runki mogą się zmie­nić – od­parł pan Yao.

Ja­son i ja po­pa­trzy­li­śmy na sie­bie i po­bie­gli­śmy do sa­lonu.

– Ale mi­nęły tylko dwa dni! Po­wie­dział pan, że mo­żemy mieć pięć do­la­rów od go­ścia. Ta­kie były pań­skie słowa – stwier­dziła mama.

– Po­wie­dzia­łem pięć do­la­rów, nie li­cząc pierw­szych dzie­się­ciu i ty­go­dnio­wych.

Ze­rwa­łam się do obrony mamy.

– Nie po­wie­dział pan tak. Mó­wił pan: pięć do­la­rów od go­ścia! Ni­gdy nie mó­wił pan nic o pierw­szych dzie­się­ciu czy ty­go­dnio­wych.

– A wła­śnie że tak! Sły­sza­łem, jak to mó­wił – upie­rał się Ja­son.

Po­pa­trzy­łam na niego zmru­żo­nymi oczami.

– Na­wet cię tam nie było! Po­sze­dłeś do swo­jego po­koju – ucię­łam.

– Dość! – wrza­snął pan Yao. – Taka jest umowa, zga­dza­cie się albo nie.

Po­pa­trzy­łam na mamę. Wi­dzia­łam, że ob­li­cza, jak dużo pie­nię­dzy stra­cimy na tym no­wym ukła­dzie. Sporo, jak można było wy­wnio­sko­wać z tego, że przy­gry­zała po­li­czek.

Od­wró­ci­łam się do pana Yao i spró­bo­wa­łam po­now­nie.

– Pro­szę, na­prawdę ciężko pra­cu­jemy. Ro­dzice skoń­czyli sprzą­ta­nie do­piero o ósmej wie­czo­rem. Go­ście też nie są tacy ła­twi w ob­słu­dze. Mu­sie­li­śmy zro­bić dwa zwroty dzi­siaj rano!

Pan Yao wy­ba­łu­szył oczy. Po­czu­łam, jak się kur­czę z alfy do omegi.

– Mu­sie­li­ście zro­bić dwa zwroty?

Przy­gry­złam wargę i po­ki­wa­łam głową.

– Za­pła­ci­cie za te zwroty! – wściekł się.

Tata otwo­rzył usta, żeby za­pro­te­sto­wać, ale za­raz je za­mknął.

– No da­lej – rzu­cił pan Yao. – Po­wiedz choćby słowo. Dzie­sięć ty­sięcy in­nych imi­gran­tów znaj­dzie się na wa­sze miej­sce.

Krew od­pły­nęła z twa­rzy taty.

– Pro­szę, pa­nie Yao. Chcemy tej pracy – za­pew­nił szybko. – Na­dal chcemy tej pracy, pro­szę.

Ką­ciki ust pana Yao się unio­sły.

Wy­cho­dząc, Ja­son na­chy­lił się w moją stronę. Wy­glą­dał na za­do­wo­lo­nego z sie­bie.

– Dwa zwroty, co? Wy­da­wało mi się, że mó­wi­łaś, że wczo­raj wszystko po­szło su­per.

Po­czu­łam, jak pieką mnie uszy.