Locked. Wykluczony ebook

TYTUŁ ORYGINAŁU

LOCKED

Copyright © 2016. Locked by Ella Frank & Brooke Blaine Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber, 2019Copyright © by Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber, 2019Redaktor prowadząca: Beata Bamber Redakcja: Anna ĆwikKorekta: Patrycja Siedlecka Fotografia na okładce: © Дмитрий Киричай/Adobe Stock Opracowanie graficzne okładki: Marcin Bronicki, behance.net/mbronicki Projekt typograficzny, skład i łamanie: Beata BamberWydanie 1 Gołuski 2020 ISBN 978-83-66429-58-1Wydawnictwo Papierówka Beata Bamber Sowia 7, 62-070 Gołuski www.papierowka.com.plPrzygotowanie wersji ebook: Agnieszka Makowska www.facebook.com/ADMakowska

ELLA FRANKBROOKE BLAINE

LOCKEDWykluczonyPRZEŁOŻYŁAAnna Czyżewska

1. WSZYSTKO TRAFIŁ SZLAG

– Ace, menadżer już tu jest.

Do pewnego stopnia byłem świadom, że Dylan coś do mnie mówi, ale stojąc przy olbrzymim oknie apartamentu prezydenckiego w Syn, nie potrafiłem oderwać wzroku od mrowia dziennikarzy tłoczących się na dole przed wejściem. Z każdą minutą wydawało się, że jest ich coraz więcej, a panika, którą odczuwałem do tej pory, przemieniła się w kompletne odrętwienie. Jak to możliwe, by życie zmieniło się tak radykalnie w ciągu zaledwie kilku minut?

– Ace? – odezwał się Dylan ponownie. – Myślę, że chyba powinieneś usiąść.

„Ci wszyscy ludzie na pewno nie przyszli tu dla mnie. Przecież wiadomości nie mogły tak szybko do nich dotrzeć”.

Chociaż powtarzałem w myślach te słowa, wiedziałem, że to nieprawda. Obrazy w mojej głowie zmieniały się jak w kalejdoskopie – paparazzi przebrany w uniform boya hotelowego, stojący pośrodku apartamentu Dylana, klikanie jego aparatu, gdy wykradał nasze intymne chwile. Dylan biegnący za nim jedynie w ręczniku owiniętym wokół bioder. Ja, próbujący wciągnąć Dylana z powrotem do pokoju, gdy mój świat walił się w zawrotnym tempie.

Oparłem czoło o zimną szybę, zamknąłem oczy i próbowałem uspokoić walące z niepokojem serce.

– Daj mu chwilę – powiedział Dylan, odrywając dłoń od mojego ramienia.

Wiedziałem, że powinienem się odwrócić i stanąć twarzą w twarz z rzeczywistością, ale to oznaczałoby, że jestem gotów zająć się konsekwencjami tego, co się wydarzyło. Gdzieś w oddali dzwonił mój telefon i nietrudno było odgadnąć, kto próbował się ze mną skontaktować. Roger, mój menadżer, albo Martina, rzeczniczka prasowa. Do diabła, albo oboje w trybie konferencyjnym.

„Sekret, który z całych sił starałem się ukryć, który z tak wielkim trudem próbowałem ochronić…”

Pokręciłem głową, nie odrywając czoła od szyby. Co to oznacza dla mojej kariery? Owszem, świat wiedział, że jestem gejem, ale do tej pory nigdzie nie ukazały się żadne zdjęcia, które by to potwierdzały. Według Rogera i Martiny, a nawet rodziców, moja kariera by nie przetrwała, gdybym afiszował się z jakimś mężczyzną tuż przed nosami potencjalnych widzów. I niestety zanosiło się na to, że w najbliższym czasie przekonam się, czy mieli rację, ponieważ nie było możliwości, bym wyparł się kogoś, kogo tak bardzo potrzebowałem.

– Ace – odezwał się Dylan takim głosem, jakby uspokajał narowistego mustanga, a ja nie mogłem go za to winić.

Pewnie myślał, że jestem o krok od rzucenia się do ucieczki, dlatego wziąłem głęboki, jakże potrzebny wdech i wreszcie postanowiłem zaakceptować rzeczywistość.

Dylan stał na wyciągnięcie ręki, ubrany w dżinsy i koszulkę, i właśnie wtedy, w momencie gdy nasze spojrzenia się spotkały i zobaczyłem jego poważną twarz, uzmysłowiłem sobie, że to, co tak naprawdę chcę… nie, co muszę zrobić, to odpędzić od niego strach. I nie chodziło o strach przed tym, co miało nadejść, bo szczerze mówiąc nie miałem pojęcia, jakie piekło rozpęta się wokół nas dwóch. Pragnąłem jedynie, by wiedział, że chociaż zamknąłem się w sobie i wpadłem w panikę, to jednak nie żałowałem związania się z nim.

– Ace, menadżer…

– Może chwilę poczekać – powiedziałem i zrobiłem trzy kroki potrzebne, by znaleźć się tuż przed nim. Ująłem jego twarz w dłonie i przesunąłem kciukiem po dolnej wardze. – Wszyscy mogą poczekać jeszcze pieprzoną chwilę.

Dylan chwycił moje nadgarstki, a w jego oczach dostrzegłem współczucie. Przyglądał mi się, próbując ustalić, jak się czuję. Nastrój miałem gówniany i wiedziałem, że to po mnie widać. Ale zanim zrodzą się między nami jakieś nieporozumienia, zanim wkroczą obcy ludzie ze swoimi skrajnymi opiniami na temat nas samych i naszego związku, pragnąłem, by Dylan miał stuprocentową jasność, że nie zmienię podejścia do niego.

Przełknąłem ślinę, próbując znaleźć słowa, którymi mógłbym wyrazić wszystkie przetaczające się przez moje serce emocje. Ale zanim się odezwałem, Dylan zsunął ręce niżej i objął mnie w pasie, a potem wtulił twarz w zagłębienie między moim ramieniem a szyją.

– Wszystko w porządku? – wyszeptał.

Przyciągnąłem go bliżej, zupełnie jakbym się obawiał, że jeśli nie będzie tuż obok, to w jakiś sposób wymknie mi się z rąk i nigdy więcej nie dostanę szansy, by trzymać go w ramionach.

– Nie – mruknąłem. – Ale teraz moje serce przestało walić jak oszalałe po raz pierwszy od momentu, kiedy otworzyłeś tamte drzwi i wszystko trafił szlag.

– Proszę pozwolić, bym w imieniu hotelu wyraził ubolewanie z powodu zaistniałej sytuacji. Jest nam niewymownie przykro – odezwał się Charles Toth, asystent menadżera Syn, podchodząc do nas. – Powiadomiliśmy już lokalne władze i na pewno znajdziemy odpowiedzialne za całe zajście osoby, o nic nie muszą się panowie martwić. To niemal niemożliwie, by ktokolwiek nieupoważniony dostał się na to piętro, więc naprawdę nie mam pojęcia…

– Niemal? – Dylan uniósł głowę. – Niemal niemożliwe? W jakiś sposób tamten facet zdołał ukraść nie tylko jeden z waszych uniformów, ale także kartę do windy oraz drugą, otwierającą mój pokój. O jak wielkim pieprzonym niedbalstwie to świadczy, zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę, jacy goście mieszkają na tym piętrze?

O cholera… Dylan był wściekły i mimo że wokół nas rozpętała się gównoburza, nie potrafiłem powstrzymać uśmiechu na dźwięk jego władczego tonu.

Charles zbladł i zaczął nerwowo gestykulować.

– Osobiście gwarantuję, że zrobimy…

– Nie marnuj czasu na składanie obietnic, których nie możesz dotrzymać – kontynuował Dylan, a asystent menadżera z każdym jego słowem robił się coraz bledszy. – Pofatygowałeś się już może, żeby wyjrzeć na zewnątrz? Nawet z czterdziestego piątego piętra dobrze widać ten dziki tłum. Co zamierzacie z tym zrobić? Co ze szkodami, które już ponieśliśmy? Co z przyszłością Ace’a?

Czując, jak napina mięśnie, przytrzymałem Dylana na miejscu. Jego szyja robiła się coraz bardziej czerwona i nie miałem pewności, czy nie udusi mężczyzny, który stał przed nami w swoich wypolerowanych na wysoki połysk mokasynach od Gucciego i dosłownie trząsł się ze strachu. Ostatnią rzeczą, której potrzebowaliśmy w tym pięknym dniu, było morderstwo.

– Ja… eee… My całkowicie ufamy wymiarowi sprawiedliwości… – wydusił z siebie Charles.

– …który za pomocą magicznej różdżki wymaże zdjęcia, które widział już pewnie każdy z dostępem do Internetu? – warknął Dylan. – Jasne.

– Doceniam to, że chcecie pomóc, ale czy mógłbyś dać nam kilka minut prywatności? – zapytałem Charlesa, a fakt, że kazałem mu wyjść, zdawał się go dziwić.

– Oczywiście, panie Locke – powiedział, wycofując się tyłem do wyjścia. – Ja… będę stał na straży pod drzwiami do momentu… Dobrze.

Kiedy wreszcie zamknął za sobą drzwi, pokierowałem Dylana w stronę kanapy. – Okej – westchnąłem przeciągle. – Zastanówmy się, jakie mamy możliwości.

– Czy nie powinieneś najpierw

odebrać? – zapytał Dylan, bo mój telefon znów zaczął dzwonić. Poszedłem do sypialni poszukać komórki. Na ekranie wyświetlało się powiadomienie o dziesięciu nieodebranych połączeniach od Rogera i Martiny oraz o całej masie SMS-ów. Stałem tam, gapiąc się na wyświetlacz, i niespodziewanie ogarnęło mnie uczucie déjà vu. Nieco ponad rok temu towarzyszyła mi ta sama gorączka, te same telefony, ta sama rozpacz. Z tą różnicą, że wtedy nie było zdjęć. Cholerny szef Shayne wyjawił mój sekret prasie, ale zanim sytuacja wymknęła się spod kontroli, Shayne mi pomogła, a afera powoli przycichła.

Wróciłem do salonu i wtedy to do mnie dotarło. Na kanapie ujrzałem pięknego mężczyznę nerwowo przeczesującego włosy i zdałem sobie sprawę, że poprzednim razem byłem sam.

– Dylan… – szepnąłem bezwiednie, siadając obok niego.

Spojrzał na mnie, a ja nie mogłem się powstrzymać, by nie przesunąć palcami wzdłuż jego szczęki.

– Proszę, nie przejmuj się mną. Boże… – powiedział, potrząsając głową. – Masz za dużo własnych problemów, by jeszcze martwić się o mnie.

Na dźwięk jego słów zacisnąłem usta w wąską kreskę, bo mimo że faktycznie miałem co najmniej milion powodów do zmartwień, moje myśli skupiały się wyłącznie na nim. Czyż uzmysłowienie sobie, że Dylan jest numerem jeden na liście trosk, nie uświadomiło mi czegoś ważnego?

Odchrząknąłem i wziąłem go za rękę. Dopiero czując drżenie smukłych palców, zdałem sobie sprawę, jak bardzo jest zdenerwowany. Zapragnąłem jakoś go uspokoić. Niestety było to trudne zadanie, ponieważ moje dłonie również się trzęsły.

– Okej, a więc… – urwałem, po czym westchnąłem. – Musimy ustalić, co zamierzamy teraz zrobić. Co ty chcesz zrobić.

– Ja? – zapytał Dylan, otwierając szeroko oczy.

Ścisnął moje palce i ostrożnie wyswobodził dłoń, a potem wstał. Kiedy zaczął chodzić po pokoju, niemal słyszałem, jak pracują trybiki w jego głowie. Twarz Dylana stała się maską bez wyrazu i nie mogłem niczego z niej wyczytać.

Nagle zatrzymał się i spojrzał wprost na mnie, a ja miałem przeczucie, że cokolwiek teraz powie, trafi mnie tym prosto w serce.

– Ace… Słuchaj, powiem cokolwiek chcesz, żebym powiedział. Albo nie powiem ani słowa, jeśli tak będziesz wolał. Mogę ukrywać się w tym pokoju, póki wszyscy sobie nie pójdą. Naprawdę. Ale z mojej perspektywy wygląda to tak, że jeśli wyjdziesz stąd sam i wszystkiemu zaprzeczysz, to na jakiś czas będziemy musieli przestać się spotykać. Być może na zawsze…

– Nie ma takiej opcji – powiedziałem, wstając.

Jeśli czegokolwiek byłem pewien, to tego, że właśnie tej jednej rzeczy nie chcę. Dotknąłem palców, które Dylan wykręcał nerwowo, i pokręciłem głową.

– To, co jest między nami, się nie skończy. Chyba że stwierdzisz, że właśnie tego chcesz.

Przygryzł wargę, ściskając moją rękę tak mocno, że niemal odciął w niej dopływ krwi.

– Ja… Ja…

– Wiem, że to bardzo trudne. Cholera, nawet jeszcze nie dotarło do mnie, z czym tak naprawdę się to wszystko wiąże. Ale jeśli tego chcesz… Jeżeli chcesz mnie, to jestem gotów wyjść przez te drzwi, trzymając cię za rękę, i powiedzieć światu, żeby się odpieprzył.

Wiedziałem, że słowa, które właśnie wypowiedziałem, są słuszne i żadne inne rozwiązanie nie wchodzi w rachubę. Podjąłem tę decyzję w dniu, kiedy po raz pierwszy stanąłem z nim twarzą w twarz, i jeśli postanowił zostać ze mną niezależnie od tego, co nas potem czeka, nie obchodziło mnie, co inni ludzie mieli do powiedzenia na ten temat. On i moja decyzja nie podlegali negocjacjom.

2. CHCĘ CIĘ TRZYMAĆ ZA RĘKĘ

– Jest nam niezmiernie przykro, panie Locke. Jeśli cokolwiek moglibyśmy zrobić…

Zatrzasnąłem drzwi tuż przed nosem menadżera, zirytowany jego niekończącą się litanią przeprosin, którą wygłaszał z progu mojego apartamentu przez ostatnie dziesięć minut. Zjawiła się również policja i spisano nasze zeznania, ale skoro nic nie zostało skradzione – a ten sukinsyn dał nogę – nie mogli wiele zrobić.

„Czy jest za wcześnie na cholernego drinka?”

– No więc? Jak poszło? – zapytał Dylan, gdy przenieśliśmy już spakowane torby do salonu. – Ułożyliście jakiś plan?

Przed zupełnie niepotrzebną rozmową z głównym menadżerem Syn odbyłem naradę wojenną z Rogerem i Martiną na temat tego, co powinno i co nie powinno wydarzyć się w najbliższej przyszłości. A jako że oni nie potrafili się ze sobą porozumieć, jak zresztą zawsze, postanowiłem pozostać przy moim własnym cholernym planie.

– Powiem im, żeby poszli się pieprzyć – odpowiedziałem.

– Pieprzyć? A co to… konkretnie znaczy?

– To znaczy, że nasze zdjęcia są już na wszystkich portalach plotkarskich, a skoro Martina uważa, że na tym etapie nie ma sensu czemukolwiek zaprzeczać, to chyba nie ma też sensu dalej się ukrywać. Nie sądzisz?

– Chyba masz rację.

– Wyjdziemy więc głównymi drzwiami i pozwolimy im cykać tyle fotek, ile zapragną.

– Chwila… Co?!

– Albo to, albo alternatywa, czyli nasze zdjęcia w samych ręcznikach na pierwszych stronach wszystkich brukowców. A tego wolałbym uniknąć.

Dylan przyglądał mi się przez moment, po czym potrząsnął głową, jakby myślał, że się przesłyszał.

– Czyli… chcesz, żebyśmy stąd wyszli i przedarli się przez ten tłum na zewnątrz? Razem?

Doskonale zdawałem sobie sprawę, że właśnie tej chwili przez długi czas starałem się uniknąć. Dlatego odczuwałem teraz mieszaninę tak wielu różnych emocji. Złość. Frustrację. Urazę. Rezygnację. Smutek. Ale gdzieś pomiędzy nimi skrywał się też posmak wolności i to utwierdziło mnie w mojej decyzji.

– Tak – mruknąłem. – Jeśli nie masz nic przeciwko, uważam, że wyjście tam i pokazanie im wszystkim środkowego palca jest najlepszą opcją.

Zaskoczony Dylan parsknął śmiechem.

– Więc chcesz dosłownie pokazać prasie środkowy palec. Jasne. Świetny plan.

– Okej, może zostaniemy przy trzymaniu się za ręce, ale przekaz pozostanie ten sam.

Wyraz rozbawienia zniknął z jego twarzy, gdy spojrzał w dół na swoje spłowiałe spodnie i zwyczajną zieloną koszulkę. Ale zanim zdążył się odezwać, powiedziałem:

– Nawet nie próbuj myśleć o tym, żeby się przebrać

– Ale… wyglądam okropnie. Nie mogę tak się pokazać.

Prześlizgnąłem się wzrokiem po jego ciele.

– Według mnie wyglądasz piekielnie seksownie.

– Chyba już bym wolał zdjęcia w ręcznikach.

Przesunąłem palcem po brzegu koszulki Dylana i pozwoliłem palcom wsunąć się pod materiał, by poczuć gładką, ciepłą skórę jego brzucha.

– Wyglądasz perfekcyjnie…

– Jesteś stuknięty.

– Najprawdopodobniej tak.

Dylan uniósł kąciki ust, a kiedy pojawił się jeden z jego dołeczków, potrząsnąłem głową, nerwowo wciągając powietrze.

– Nie masz bladego pojęcia, jak bardzo jesteś pociągający, prawda? Będą włazić sobie na głowy, żeby tylko zrobić zdjęcia twojej twarzy.

– Chyba jesteś nieco nieobiektywny.

– Myślałem tak, jeszcze zanim stałeś się mój. – Gdy wypowiedziałem te słowa, uświadomiłem sobie, że nigdy nie byłem tak blisko powiedzenia mu, co naprawdę do niego czuję. I jeśli mogłem wnioskować po tym, jak pociemniały oczy Dylana, chyba doskonale to rozumiał.

– Mówisz serio, co?

– Owszem. Wiem o tym od urodzinowej imprezy. Moją pierwszą myślą było to, że Russ jest naprawdę głupi, jeśli pozwala ci chociaż na chwilę zniknąć w tłumie. A drugą, że jakiś pieprzony szczęściarz poderwie cię, zanim ja będę miał okazję.

Dylan złączył nasze usta w słodkim pocałunku, po czym powiedział z uśmiechem:

– Mogliby sobie próbować, ale ja byłem zbyt zajęty myśleniem o jubilacie.

Pogładziłem z czułością jego policzek i zapytałem jeszcze raz, dla pewności:

– Jesteś przekonany, że chcesz to zrobić?

Dylan przymknął powieki, poddając się pieszczocie. Przez chwilę patrzyłem na jego ciemne, gęste rzęsy.

– Nie – wyszeptał, a moje serce na chwilę stanęło.

Ale zaraz potem otworzył oczy i to, co w nich ujrzałem, przywróciło mnie do życia. Jego spojrzenie było pełne zrozumienia, pożądania i tej samej emocji, którą ja również odczuwałem: zaborczości.

– Niczego nie jestem pewien – dodał. – Niczego poza tobą. Pragnę cię, Ace. A dzięki temu będę cię miał.

Pocałowałem go w czoło i chwyciłem za rękę.

– Dobra, zróbmy to.

Zrobiłem krok w stronę naszych toreb, ale Dylan nie ruszył się z miejsca. Spojrzałem na niego zdziwiony:

– Nie będę musiał, no wiesz… niczego mówić, prawda? – spytał zakłopotany.

Parsknąłem śmiechem.

– Nie. Wręcz przeciwnie. Lepiej, jeśli obaj w ogóle się nie odezwiemy. Widok nas dwóch trzymających się za ręce przyniesie lepszy efekt niż jakiekolwiek słowa. Ale chyba powinieneś założyć okulary przeciwsłoneczne.

– Czemu?

– Zaufaj mi.

3. UCZTA DLA KRÓLA

– Nie, nie musisz przyjeżdżać… Nie, nie chcę wydawać oświadczenia. Roger… – Ace ze znużeniem mówił do słuchawki, chodząc tam i z powrotem po swojej olbrzymiej kuchni.

Gdy nasze spojrzenia się spotkały, na chwilę uniósł kąciki ust, ale zaraz potem na powrót skupił się na rozmowie.

Wisiał na telefonie przez ostatnie dwie godziny. Po tym, jak dotarliśmy do jego domu, wzięliśmy prysznic i zeszliśmy na dół, by coś zjeść. Nie zanosiło się jednak na to, żeby w najbliższym czasie cokolwiek miało się zmienić. Mój telefon też nieustannie się odzywał i kiedy po raz kolejny usłyszałem dźwięk powiadamiający o nowym SMS-ie, zerknąłem na wyświetlacz. To był Derek.

„Czy mogę już powiedzieć: A nie mówiłem?”

– Odpieprz się – wymamrotałem, pisząc dokładnie to samo w wiadomości. Ledwo zdążyłem ją wysłać, przyszedł kolejny SMS, tym razem od Russa.

„Hej… Widziałem właśnie w wiadomościach Wasze zdjęcia. Zadzwoń”.

Nie zamierzałem nawet odpisywać. Tymczasem Derek pisał:

„Świetny ręcznik, swoją drogą. Dobrze widzieć, że nadal ćwiczysz”.

Och, do diabła.

Dokładnie w momencie, kiedy zaczął dzwonić do mnie nieznany numer, zerknąłem na Ace’a i podjąłem szybką decyzję. Wyłączyłem telefon, rzuciłem go na kanapę, a potem zająłem miejsce przy wyspie kuchennej, w której Ace wywiercał właśnie dziurę wzrokiem. Z każdą kolejną minutą spędzoną z telefonem przy uchu stawał się coraz bardziej sfrustrowany.

– Nie, nie zamierzam niczemu zaprzeczać. Wyjście z Syn było wystarczająco jasnym komunikatem, nie sądzisz?

Okręciłem się na stołku i oparłem plecami o blat, po czym rozsunąłem szeroko nogi, czekając, aż Ace zwróci na mnie uwagę. Odkąd wróciliśmy, prowadził jedną rozmowę telefoniczną za drugą, a im dłużej to trwało, tym bardziej czerwona stawała się jego twarz. Nadszedł czas, by złapać oddech po ciągnącym się w nieskończoność dniu. Kiedy więc Ace skierował się w moją stronę, zmysłowo przygryzłem wargę. Niestety niczego nie zauważył. Minął mnie, zbyt pogrążony w rozmowie, by dostrzec moje zaproszenie.

„Hmm… Może potrzebuje bardziej oczywistego sygnału”.

Zerknąłem na swój strój – który pożyczyłem od Ace’a po prysznicu, bo na naszą wycieczkę zabrałem niewielki zapas własnych ciuchów – i uśmiechnąłem się przebiegle. A potem jednym ruchem pozbyłem się koszulki, co momentalnie przyciągnęło jego uwagę. Posłałem mu sugestywne spojrzenie, po czym wróciłem do poprzedniej pozycji, z łokciami na blacie i szeroko rozłożonymi nogami. To sprawiło, że Ace się zatrzymał i zaczął przesuwać wzrokiem po moim ciele.

Niestety osoba, z którą rozmawiał, powiedziała coś, co sprawiło, że znowu skupił się na konwersacji.

– W porządku – powiedział, wzdychając ciężko. – Możemy się spotkać, ale nie dziś wieczór. Jutro po skończonych zdjęciach… Tak, może być tutaj.

Okej, może czas sięgnąć po broń większego kalibru. Nie zamierzałem pozwolić światu jeszcze bardziej wchodzić z butami w nasze życie prywatne. Musiałem odwrócić uwagę Ace’a od całego tego chaosu i skupić ją na sobie.

Zerknąłem na blat, czy jest czysty, a potem zeskoczyłem ze stołka. Kiedy Ace znów skierował kroki w moją stronę, odwróciłem się i powoli pochylając się aż do kostek, opuściłem szorty w dół. Jako że pod nimi byłem goły, miał doskonały widok na mój tyłek. Zaraz potem wyprostowałem się i spojrzałem wprost na Ace’a. Stopą odrzuciłem szorty na bok, a mój kutas wielce się uradował na widok podniecenia na jego twarzy. Słyszałem, jak ktoś w słuchawce powtarza: „Ace, Ace!”, ale on był zbyt zajęty lustrowaniem mojego nagiego ciała, by zwrócić na to uwagę.

Oblizując usta, cofnąłem się, a gdy dotknąłem plecami blatu, podciągnąłem się na rękach i usiadłem na nim. Ace uniósł brwi i przełknął głośno ślinę.

Tymczasem ja powoli rozłożyłem przed nim nogi.

lass="calibre2"> „Twój ruch”.

– Eee… Tak, Roger. Jestem, jestem – mruknął Ace, nie spuszczając ze mnie wzroku, zwłaszcza kiedy przesunąłem dłonią w dół brzucha i złapałem się za kutasa.

– Kurwa – sapnął. – Co? Nie, to nic. Słuchaj, muszę lecieć…

Mężczyzna w słuchawce najwyraźniej chciał powstrzymać go przed rozłączeniem się, ale teraz to ja miałem przewagę. Dziś w nocy Ace był mój i zamierzałem zrobić wszystko, by nie tylko jego uwaga, lecz również ciało skupiło się wyłącznie na mnie.

4. SŁODKI. ZGRABNY. MÓJ.

Nigdy nie pojmowałem, po co facetowi ochroniarz, póki nie stanąłem twarzą w twarz z morzem paparazzich czekających przed główną bramą mojego osiedla w poniedziałkowy poranek, jeszcze przed świtem.

– O cholera… – powiedział siedzący obok Dylan, kiedy otworzyła się brama i flesze setek aparatów rozbłysły jak uderzające raz po raz błyskawice. Efekt był oślepiający i chociaż słońce wciąż jeszcze nie wzeszło, musiałem sięgnąć po okulary przeciwsłoneczne, by móc zobaczyć rozciągającą się za tłumem drogę. I przy okazji nikogo nie potrącić, aczkolwiek nie mogłem powiedzieć, że byłbym naprawdę zdruzgotany, gdyby coś takiego się wydarzyło.

„Natrętne dupki”.

Powoli przejeżdżałem range roverem przez wykrzykujący pytania tłum i jedyne, o czym potrafiłem myśleć, to: „Po co w ogóle się tak wysilają? Czy sądzą, że otworzę okno i im odpowiem? Niepotrzebnie zdzierają sobie gardła”.

Kątem oka zobaczyłem, jak Dylan zsuwa sobie kapelusz na twarz, i poczułem wyrzuty sumienia. Nie mógłbym go winić, gdyby po tym, co przeszliśmy przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny, postanowił zwiać gdzie pieprz rośnie. Boże, czy naprawdę minęło tylko tyle czasu? Dwadzieścia cztery godziny? Miałem wrażenie, że trwały całą wieczność.

Kiedy wreszcie wyminęliśmy cały ten motłoch, zdjąłem okulary i dotknąłem ręki Dylana.

– Przepraszam – powiedziałem.

Między jego brwiami pojawiła się głęboka zmarszczka.

– Za co przepraszasz? Przecież nie prosiłeś, żeby za tobą jeździli.

– Nie prosiłem. I ty też nie. Wiem, że w tej robocie tak bywa, ale jest mi przykro, że zostałeś w to wciągnięty.

– Nie chcę więcej słyszeć żadnych przeprosin, rozumiemy się? Jestem z tobą, a oni wszyscy kiedyś wreszcie dadzą sobie spokój, prawda?

„Może. Chyba. Taką mam nadzieję”, pomyślałem, lecz zamiast mu odpowiedzieć spytałem:

– Czy Paige przywiozła wczoraj z twojego mieszkania wszystko, czego potrzebujesz, czy musimy tam po drodze zajechać?

– Nie. Mam to, co będzie mi dziś potrzebne. Jeszcze raz podziękuj jej ode mnie.

– Zrobi się.

Gdy wczorajszej nocy zdaliśmy sobie sprawę, że wyjście na zewnątrz najpewniej będzie się wiązało z wywołaniem totalnego szaleństwa, zadzwoniłem do Paige z prośbą o przysługę. W przeciwieństwie do Shayne, którą prasa natychmiast by rozpoznała, Paige mogła spokojnie wejść do mieszkania Dylana i z niego wyjść.

Jazda do studia minęła w spokoju, jak zwykle o tej porze. Reszta Los Angeles jeszcze się nie obudziła i tylko kilka aut przez całą drogę podążało za nami. Kiedy wreszcie przejechaliśmy przez bramę studia Warner Bros., poczuliśmy się wolni jak w domu. Przynajmniej na kilka najbliższych godzin. Zaparkowałem na swoim miejscu postojowym przed halą zdjęciową, a Dylan ścisnął mi dłoń i uśmiechnął się łobuzersko.

– Łamiemy twoją zasadę – powiedział. – Czy nie ostrzegałeś mnie przed umawianiem się ze współpracownikami?

– Ta zasada wciąż obowiązuje. Jestem od niej jedynym wyjątkiem.

Nachyliłem się i ująłem go za kark, a potem przyciągnąłem do siebie i pocałowałem. W pierwszym momencie zamarł, jakby obawiał się, że ktoś może nas obserwować, ale szybko się rozluźnił, a jego usta stały się miękkie i chętne.

Gdy wreszcie zdołałem się od niego oderwać, uśmiechnąłem się i powiedziałem:

– Życzę panu miłego dnia w pracy, panie Prescott.

– Cóż, kto by się spodziewał? Wygląda na to, że Ace Locke zmienił swoją opinię na temat całowania. Muszę powiedzieć, że mnie to cieszy.

– Przemądrzały dupek – parsknąłem, rozbawiony tym, że nadal pamiętał, co powiedziałem mu w dniu, kiedy się poznaliśmy.

Dylan odwrócił się i sięgnął po torbę leżącą na tylnym siedzeniu, tymczasem ja otworzyłem drzwi i wysiadłem dokładnie w chwili, gdy Ron podjechał na parking sportowym autem.

– Dzień dobry – powiedziałem, obserwując, jak wysiada. Dziś założył koszulkę z napisem: „Nie za dobrze dogaduję się z narcyzami”. – Całkiem dobry tekst.

– Ubrałem się tak dla ciebie. O co chodzi z tą gównoburzą? Mój telefon prawie eksplodował.

– To długa historia.

– Cóż, z radością posłucham. Błagam, powiedz tylko, że w rzeczywistości nie umawiasz się z tym… – Ron zamilkł na widok Dylana wysiadającego z mojego auta.

– Cześć, Ron – powiedział Dylan.

Nasz oniemiały reżyser przez moment spoglądał to na mnie, to na niego, po czym zacisnął mocno szczękę.

– No tak – powiedział wreszcie. – Do zobaczenia na planie, chłopaki.

Zerknąłem na zmartwionego Dylana.

– Nic mu nie będzie.

– Jeśli zacznie mnie dziś opieprzać, nie wtrącaj się.

– Dobra, dobra.

– Ace, mówię poważnie. Otworzysz usta i natychmiast z tobą zrywam.

Obszedłem SUV-a, stanąłem przed Dylanem i przechyliłem głowę na bok.

– Grozisz mi?

– Tak! Teraz, kiedy ludzie o nas wiedzą, pod żadnym pozorem nie możesz powiedzieć ani słowa w mojej obronie.

– A jeśli to zrobię, zerwiesz ze mną?

– Na co najmniej tydzień.

Uniosłem brew.

– Cały tydzień?

– Okej, może na kilka dni.

– Jestem pewien, że dałbym radę wkupić się z powrotem w twoje łaski – powiedziałem, a on wywrócił oczami.

Chciałem go dotknąć, ale umknął przed moją ręką i szczerząc się w uśmiechu, zawołał:

– Niech pan lepiej zmyka do swojej przyczepy, panie Locke. Czas ucieka.

5. DUMNY I NIEUSTRASZONY

– Nie złość się – powiedział Ace, stojąc pośrodku swojej przyczepy i zapinając torbę.

Najgorszy dzień, jaki do tej pory spędziliśmy na planie, dobiegał końca. Wyczułem bijącą od pozostałych członków obsady irytację, więc poszedłem do przyczepy Ace’a, by tam wziąć prysznic i się przebrać.

Rzuciłem mu spojrzenie znad magazynu o fitnessie.

– Słucham? Dlaczego miałbym się złościć?

– Bo będziesz musiał zrezygnować z połowy swojej dziennej dawki ćwiczeń.

– Połowy mojej co…? O czym ty mówisz?

Ace podciągnął żaluzje i wskazał na lśniącą, czarną limuzynę zaparkowaną obok jego SUV-a.

– Dylan, obawiam się, że nie możesz już chodzić do domu piechotą, więc jeśli nie będziesz mi towarzyszył, zaczniesz jeździć tym.

– Dlaczego nie mogę iść pieszo? Przecież to jakieś półtora kilometra.

– Pamiętasz tłum, który przywitał nas dziś rano?

– Taa…

– Przywyknij do tego. Pewnie czekają teraz pod wszystkimi bramami studia, a nie mogę im pozwolić cię napaść.

Rzuciłem magazyn na kanapę, po czym podszedłem do Ace’a i położyłem mu dłonie na biodrach.

– Jeśli miałbym się o coś złościć, to tylko gdybyś powiedział, że musimy zrezygnować z naszych conocnych ćwiczeń – powiedziałem.

– Nie ma takiej opcji.

– Dobrze. W takim razie będę grzeczny i postaram się nie narzekać na kierowcę.

Ace wyszczerzył zęby, a potem przyciągnął mnie do siebie.

– Nienawidzę myśli o tym, że nie będzie cię dziś w moim łóżku – wymruczał tuż przy moich ustach.

– Wolałbym tam nie być, kiedy Roger wywierci ci dodatkową dziurę w tyłku. Poza tym od czasu do czasu powinienem przespać się u siebie – mruknąłem, na co Ace odepchnął mnie z pełnym niezadowolenia jękiem.

– Nie podoba mi się żadna z tych dwóch rzeczy, ale…

– Musisz stawić im czoła, chociaż ja pewnie włączę sobie jeden z twoich filmów, żeby dotrzymał mi towarzystwa. Zadzwonisz potem, bym wiedział, że Roger nie udusił cię gołymi rękami?

Ace roześmiał się, a potem złapał za torbę i otworzył przede mną drzwi.

– No co ty. On lubi sprawiać groźne wrażenie, ale nic mi nie zrobi. Oczywiście zadzwonię potem.

Wyszliśmy z przyczepy i skierowaliśmy się w stronę samochodów. Nic nie mogłem poradzić, że odczuwałem smutek na myśl o rozstaniu, nawet jeśli potrwa ono tylko jedną noc. Miałem wrażenie, że przez tych kilka tygodni przeżyłem więcej niż przez całe dotychczasowe życie. Ostatnie wydarzenia przypieczętowały obecność Ace’a w moim życiu w taki sposób, że gdybym zatrzymał się na chwilę i bardziej się nad tym zastanowił, mógłbym się wystraszyć, że wszystko dzieje się za szybko. Ale czułem, że to… właściwe tempo. Nie śpieszyliśmy się, po prostu poznawaliśmy siebie nawzajem i co niby miałem poradzić na to, że chciałem spędzać cały czas u boku tego pięknego mężczyzny?

Zerknąłem na Ace’a, który wyciągał kluczyki z kieszeni ciemnych dżinsów, a gdy mnie wyprzedził, pozwoliłem sobie podziwiać, jak świetnie wyglądał w nich jego tyłek.

„Och, tak. To wszystko moje”.

– Widzimy się o świcie? – zapytał, zerkając przez ramię, a kiedy zorientował się, na co patrzę, wybuchnął śmiechem.

– Co cię tak bawi?

– Ty. Cieszę się, że już się nie musimy ukrywać.