Aced. Wymarzony ebook

Nigdy bym nie przypuszczał, że będę szedł między halami zdjęciowymi studia Warner Bros. w drodze do mojej pierwszej pracy w Hollywood. Ja, Dylan Prescott, zmierzałem do Studia Szesnastego, gdzie miałem nagrywać film. To było zajebiście niewiarygodne. Ale byłem tu. I musiałem przyznać, że się denerwowałem. W końcu nie tylko miałem grać w filmie, ale grać w filmie u boku największej współczesnej gwiazdy kina akcji – Ace’a Locke’a.c Tego Ace’a Locke’a, który walczył z ninjami w Ostatnim dziecku ulicy. Tego Ace’a Locke’a, który ocalił okręt wojenny przed zatonięciem po tym, jak trafiły w niego trzy rakiety w pierwszej części Insurekcji. Dokładnie tego Ace’a Locke’a, który był gwiazdą niemal wszystkich moich nieprzyzwoitych fantazji.

Tak, właśnie tego Ace’a Locke’a.

Kiedy trzy miesiące temu pierwszy raz przyjechałem do L.A., nie zamierzałem zostawać aktorem. Byłem skoncentrowany na karierze modela, póki moja agentka nie zaczęła ględzić, że mam twarz, którą pokochałaby kamera. Co było chyba oczywiste. W końcu już rozbierałem się podczas sesji zdjęciowych niemal do naga. Ale wtedy ona wspomniała o telewizji i kinie, a to wzbudziło moje zainteresowanie.

A więc, dzięki odrobinie szczęścia, kroczyłem teraz ku swojej przyszłości. Zatrzymałem się na środku ulicy, by popatrzeć dokoła. Sławna wieża ciśnień z logo wytwórni Warner Bros., a po lewej plan zdjęciowy Brooklyńskich nocy, jednego z moich ulubionych seriali policyjnych. Po ulicach jeździły otwarte busiki pełne turystów. I wszystko to na tle ogromnego wzgórza, oddzielającego Burbank od Hollywoodu.

Prawie się uszczypnąłem. Co ja tu, do diabła, robię?

Zacisnąłem dłonie na mapie, którą mi dano, i ruchem ramion poprawiłem plecak. Już miałem zrobić krok, gdy usłyszałem za sobą pisk opon, a zaraz potem głośny klakson. Spłoszyłem się i odwróciłem, by ujrzeć odlotowe lamborghini. Było czarne jak noc, z trzmielowo-żółtymi pasami na dole. Szyby miało tak ciemne, że nie widziałem, jaki idiota jechał wąską uliczką niczym najgorszy pirat drogowy. Z wnętrza dobiegała głośna muzyka.

Tymczasem koła zaczęły kręcić się powoli, a auto zbliżyło się do mnie. Zmrużyłem oczy, próbując zajrzeć do środka, lecz bezskutecznie. Wkrótce jednak problem sam się rozwiązał, ponieważ samochód zatrzymał się, a przez opuszczoną szybę po stronie kierowcy głowę wychylił Ace „Pieprzony” Locke i przemówił do mnie. Tak, naprawdę do mnie.

– Hej, pajacu, może zejdziesz mi z drogi, co?!

Okej, może nie tyle przemówił, co się wydarł… ale uważnie na mnie patrzył – chyba. Znaczy, trudno było to stwierdzić z powodu ciemnych okularów.

– Mam cię rozjechać? Przesuń się, dobra? Niektórzy mają ważne sprawy do załatwienia.

Zanim zdążyłem odpowiedzieć, Ace schował się do środka i nacisnął pedał gazu. Czarna bestia wydała z siebie pomruk, co zapewne miało zmobilizować mnie do ruszenia tyłka, ale dopiero gdy po raz kolejny użył klaksonu, zszedłem na bok, potykając się o własne nogi. Auto przesuwało się powoli, aż znalazło się na mojej wysokości, a ja spojrzałem w dół na twarz, którą do tej pory oglądałem wyłącznie na ekranie.

– Wiesz – zaczął Ace, przekrzykując głośną muzykę rockową – byłoby dla ciebie bezpieczniej, gdybyś wykupił sobie wycieczkę busem.

Już otwierałem usta, by wyjaśnić, że nie jestem turystą – a przynajmniej sądzę, że właśnie to bym powiedział – ale zanim mój mózg zaczął formułować choć jedno cholerne słowo, Ace docisnął pedał gazu i odjechał. Mogłem już tylko gapić się jak kretyn na tył jego samochodu.

Cholera, i to by było na tyle w kwestii dobrego pierwszego wrażenia. Czytanie scenariusza zapowiadało się piekielnie niezręcznie i to bynajmniej nie dlatego, że leciałem na gwiazdę naszego filmu, ale przez to, że Ace Locke okazał się totalnym chujem.

„Warto czasem pokusić się o szczerość”, pomyślałem, wychodząc ze studia. Nie pamiętam już, kiedy ostatni raz czułem się tak dobrze.

Kurwa, kto by przypuszczał, że Marky Mark wystąpi w moim nowym filmie? To było jak uśmiech losu albo coś takiego. Ale nie zamierzałem tego roztrząsać, bo Dylan na żywo okazał się jeszcze bardziej atrakcyjny, niż sobie wyobrażałem. Po prostu… zapierał dech w piersiach.

Zawsze zastanawiałem się, jaki ma kolor oczu, kiedy bezwstydnie zwalniałem, przejeżdżając obok jego bilbordu, ale przysięgam, nigdy bym nie zgadł. Miały przepiękny odcień morskiej zieleni, tak rzadko spotykany, że żadna siła nie mogłaby mnie powstrzymać przed wpatrywaniem się w nie. A jego włosy… Naprawdę wielka szkoda, że musiał je ściąć, bo były to dokładnie takie włosy, jakie miało się ochotę chwycić, by skierować te cudne usta tam, gdzie się chciało.

„A skoro mowa o ustach…”, myślałem, otwierając drzwi lamborghini. Dylan był naprawdę wygadany i rosła we mnie chęć, by zamknąć mu je moimi własnymi, mimo że otaczali nas ludzie – zarówno obcy, jak i znajomi. Na pewno będą z nim kłopoty. W ciągu kilku godzin zdołał sprawić, że stałem się nieostrożny. A to mogło oznaczać tylko jedno. Wdepnąłem w niezłe gówno.

Zająłem miejsce za kierownicą, a gdy drzwi auta się zamykały, Dylan wyszedł ze studia i posłał mi zaintrygowane spojrzenie. Poczułem, że mój fiut twardnieje. Po raz pierwszy od dawna przejmowałem się tym, co ktoś mógł o mnie pomyśleć. Bardzo chciałem znaleźć się w tym momencie w jego głowie. Czy imponował mu mój samochód? Czy uważał, że jestem seksowny? Czy lubił moje filmy…

Serio? Co ja jestem, jakaś dwunastoletnia dziewczynka?

Uruchomiłem silnik, a gdy z głośników ryknęła muzyka, zauważyłem, że Dylan wywraca oczyma. Tak, trochę mi zajmie zdobycie jego sympatii. Chwila… co ja gadam? Od kiedy obchodzi mnie, co inni myślą na mój temat?

Nacisnąłem guzik i opuściłem szybę, widząc, że ruszył w moją stronę. Gdy tylko się zbliżył, przystanął i schylił się, by zajrzeć do wnętrza samochodu. A potem uniósł brew, jakby to, co zobaczył, nie zrobiło na nim najmniejszego wrażenia.

– Postaraj się mnie nie potrącić, co? Byłoby szkoda, gdybyś przejechał mnie tym samym samochodem, w którym robisz sobie dobrze do mojego zdjęcia, nie sądzisz? „Bezczelny”, takim właśnie opisałbym go słowem, bo naprawdę nie potrafiłem wyobrazić sobie, żeby ktokolwiek inny miał czelność powiedzieć mi coś takiego prosto w twarz. I, cholera, przez to pragnąłem go jeszcze bardziej. Skupiłem wzrok na tych jego przemądrzałych ustach i przytaknąłem.

– Racja.

Wargi Dylana zadrżały, a on wyprostował się i ruszył w dalszą drogę, przesuwając palcami po górnej krawędzi drzwi. Dałbym sobie rękę uciąć, że słyszałem jeszcze, jak mówi:

– Zwłaszcza że mam teraz na sobie twoje ulubione calviny… Do zobaczenia jutro, przystojniaku.

Później tego samego popołudnia udałem się do parku Temescal Canyon, żeby spotkać się z Kennym, moim przyjacielem i trenerem. Biorąc pod uwagę, jak wymagające były sceny akcji w Insurekcji 2, bezwzględnie musiałem zachować najlepszą formę, co oznaczało superdługie godziny spędzane na siłowni, a dzisiejszego popołudnia wspinaczkę w górę kanionu. Podskoczyłem do domu, żeby się przebrać i zmienić samochód, a kiedy wjechałem czarnym range roverem na miejsce parkingowe tuż obok jeepa Kenny’ego, zobaczyłem, że czeka już na mnie, opierając się o bagażnik z założonymi na piersi rękami i skrzyżowanymi nogami.

– No, wreszcie – powiedział, gdy wysiadłem z auta. – Zaczynałem podejrzewać, że mnie wystawiłeś.

Obszedłem samochód dookoła, a gdy Kenny podał mi rękę, przyciągnąłem go do siebie, więżąc w przyjacielskim uścisku i poklepując przy tym po plecach.

– Nie marudzić. Wiesz, że o tej porze są kurewskie korki.

– Tutaj są kurewskie korki o każdej porze.

Istotnie. Przysięgam, z każdym rokiem robiło się coraz gorzej. Miałem nieodparte wrażenie, że każdy mieszkaniec Los Angeles wybierał się w drogę, akurat kiedy bardzo mi się dokądś śpieszyło. Dzisiejszy dzień nie był wyjątkiem.

– Ojej, ale przecież dostałeś szansę, żeby nacieszyć się słońcem na łonie natury – odparłem.

– W tym pieprzonym skwarze? Nie uszliśmy trzech kroków, a ze mnie pot się leje, jakbyśmy przebiegli z osiem kilometrów.

Osiem kilometrów? Świetny żart. Gdybyśmy dziś biegali, zaplanowałby nam trasę na co najmniej trzynaście albo i więcej, ale nie to mieliśmy w planach.

Zamierzaliśmy się wspinać na całkiem spory pagórek. A na dokładkę ten podły sukinsyn chciał, żebym zatrzymywał się co półtora kilometra i robił jakieś przypominające tortury ćwiczenia.

Zerknąłem na słońce i pokręciłem głową. Kenny potrafił zmieniać się w prawdziwego tyrana, jeśli w grę wchodził trening. Nie żebym miał do niego pretensje, bo w końcu to on utrzymywał mnie w szczytowej formie przez pięć ostatnich lat. A bez tego nie odniósłbym w zawodzie takiego sukcesu.

– Od kiedy stałeś się mięczakiem, Kenny? Ktoś mógłby pomyśleć, że to ja biegnę za tobą i poganiam cię pejczykiem.

Kenny uniósł brew i posłał mi zadowolony uśmiech.

– Doprawdy, Ace. To nie czas na flirtowanie.

– Nie? Myślałem, że mam prawo oczekiwać choć krótkiej wymiany uprzejmości, zanim dam się komuś zerżnąć.

Roześmiał się i przytaknął.

– Racja. A ty doskonale mnie znasz. Nie zamierzam cię oszczędzać. Więc rusz tyłek, ogierze.

Pokazałem mu środkowy palec, ale chwilę później i tak zmierzaliśmy już w stronę szlaku. Chociaż było okrutnie gorąco, widzieliśmy na parkingu kilka innych samochodów, dlatego zadbałem o to, by opuścić daszek czapeczki najniżej, jak mogłem, i założyłem moje ulubione aviatory. Inwigilacja, której byłem nieustannie poddawany, sprawiała, że zawsze pozostawałem czujny, mimo że nie spodziewałbym się paparuchów akurat tutaj.

„Ech, życie celebryty. Jakież ono, kurwa, wspaniałe”. Któż nie chciałby być non-stop śledzony? Kocham moją pracę, ale czasem chciałbym po prostu wyskoczyć do fast foodu o pierwszej w nocy i zamówić cheeseburgera, nie przejmując się tym, że wszyscy natychmiast zaczną spekulować, czy napycham się, żeby przybrać na wadze do roli, czy zajadam złamane serce. A ja chwilami najzwyczajniej w świecie mam ochotę na burgera.

– Jak tam poranne czytanie scenariusza? Sądzisz, że film będzie tak zajebisty jak jedynka? Wiesz, co mówią o sequelach…

– Zamknij się, dupku, bo jeszcze zapeszysz. Poza tym nie pisałbym się na to, gdybym nie uważał, że damy czadu.

– Fakt – powiedział Kenny ze śmiechem. – A skoro jesteśmy w temacie dawania czadu, zrób dwadzieścia pompek.

Obrzuciłem go zimnym spojrzeniem i odparłem:

– Nienawidzę cię. Chciałbym, żebyś to wiedział.

A potem położyłem się na ziemi i zacząłem robić pompki na środku zakurzonej, stromej ścieżki. Następnie przeszedłem do kombinacji podskoków i pompek, największego przekleństwa wszystkich trenujących. Po dwudziestu wstałem i otarłem brudne ręce o spodnie.

– Kutas – wysapałem, kiedy znów zaczęliśmy iść, a Kenny zachichotał za moimi plecami.

– Wody? – zapytał, podając mi butelkę.

Wyrwałem mu ją i po wzięciu kilku łyków przystawiłem sobie do krocza, gestem sugerując, żeby po nią sięgnął. Facet nie był w moim typie, a w dodatku nie był też gejem, ale skoro zamierzał torturować mnie na każdym kroku, planowałem zrobić, co w mojej mocy, by choć trochę mu odpłacić.

Kenny wywrócił oczyma i odebrał mi butelkę.

– Założę się, że paparuchy dałyby się pociąć za to ujęcie. „Ace obsługiwany przez nowego chłopaka na spacerze po kanionie”.

– Niezły tytuł. Dam cynk tym kolesiom, gdzie się wybieramy na kolejną randkę.

– Nie zamierzam być twoim pierwszym chłopakiem, ale dziękuję za ofertę – odpowiedział Kenny, po czym obrzucił mnie uważnym spojrzeniem. – A są jacyś… eee, kandydaci?

– Kandydaci?

– Nie rżnij głupa. Jesteśmy przyjaciółmi, możemy gadać o takich rzeczach. Nie umawiałeś się z nikim od czasu tej akcji z Shayne i zakładałem, że skoro się ujawniłeś, to… no wiesz…

– Zacznę się dobierać do każdego faceta, którego spotkam?

– Większość ludzi na twoim miejscu właśnie tak by zrobiła.

– A skąd wiesz, że ja tego nie robię?

Kenny zwolnił kroku i spojrzał na mnie.

– Serio?

– To, że nie czytałeś o tym w gazetach, nie znaczy, że tak nie jest. Ale fakt, to nie w moim stylu. – Zerknąłem na niego przez ramię. Dzieliła nas spora odległość. – Zamierzasz dać mi dzisiaj wycisk czy mam się sam wspinać na tę gównianą górę?

Kręcąc głową, Kenny podbiegł bliżej i szturchnął mnie łokciem w bok.

– No dobra, więc kim on jest?

– Kto kim jest?

– Jeśli się nie puszczasz, mimo że możesz, to znaczy, że jesteś typem preferującym związki. A skoro widzę, że w tej chwili przejawiasz wielką ochotę, by urwać mi jaja za to, co powiedziałem, zgaduję, że masz kogoś na oku.

„Pieprzyć przyjaciół, którzy czytają w tobie jak w otwartej książce. Następnym razem trenuję sam”.

Kiedy dłuższą chwilę nie odpowiadałem, Kenny ponownie się odezwał:

– No dawaj! A jak nie chcesz puścić pary z gęby, to na ziemię i pięćdziesiąt pompek.

– Jezu…

Ocierając pot ze skroni, zastanawiałem się, co, u diabła, mam powiedzieć.

„Wiesz, stary… Czasem przejeżdżam koło pewnego bilbordu i walę konia, fantazjując o modelu, który na nim jest, a tak się złożyło, że poznałem go dziś na planie i teraz próbuję ogarnąć, jak to zrobić, żeby nie zaciągnąć go do łóżka przed końcem pierwszego dnia zdjęć”.

Może jednak łatwiej zrobić te pompki…

– Słuchaj…

– Wiedziałem! Kurwa, wiedziałem!

– Gówno wiesz, Kenny – odparłem i wzruszyłem ramionami. – Pewien facet, którego gdzieś wcześniej widziałem, przyszedł dziś na czytanie scenariusza, a ja… nie spodziewałem się tego. I tyle.

– O cholera. – Kenny wyglądał na zaniepokojonego. – Jest producentem albo kimś takim? Scenarzystą?

– Modelem. To jego pierwszy film.

– Och… – Zatrzymał się i położył mi dłoń na ramieniu. – Chyba nie myślisz o tym, żeby go poderwać, co?

„Mój kutas myśli wyłącznie o tym”.

– Może. A może nie.

– Słuchaj, wiesz, że chcę twojego szczęścia i jestem jak najbardziej za tym, żebyś kogoś sobie znalazł, ale… Pamiętasz, co mówią o umawianiu się z ludźmi z pracy?

– Żeby nie rżnąć ich w przerwach na papierosa?

Kenny dał mi kuksańca i skinął głową w kierunku miejsca, gdzie czaiło się dwóch mężczyzn z wielkimi aparatami.

– „W ogóle ich nie rżnij”, to właśnie mówią.

Westchnąłem i zacząłem masować kark. Biorąc pod uwagę fakt, że już i tak powiedziałem Dylanowi i Russowi znacznie więcej, niż powinienem, to chyba nieszczególnie profesjonalnie podszedłem do początku naszej współpracy. Zresztą miałem wątpliwości, czy w ogóle byłbym zdolny do zachowania pełnego profesjonalizmu w towarzystwie Dylana.

Sprawiał, że stawałem się nieostrożny. Przy nim zapominałem, że jestem w pomieszczeniu pełnym ludzi, których w większości nie znałem zbyt dobrze. A wszystko przez to, że od tygodni obsesyjnie o nim myślałem.

Ledwo go znałem, ale w chwili, gdy pojąłem, kim jest, mój mózg się wyłączył, a fiut przejął jego funkcje.

Jak już wcześniej wspomniałem… sprawiał, że stawałem się nieostrożny.

Znów mnie obserwowali. Czułem na sobie ich przenikliwe spojrzenia, zupełnie jakby stali tuż obok, a nie na drugim krańcu sali. Kiedy podniosłem głowę, blondyn szybko odwrócił wzrok, ale Dylan… ten bezczelny dupek patrzył wprost na mnie, jak gdyby chciał, żebym go zmusił, by ukląkł przede mną i mi obciągnął.

Czyż nie jest to kusząca wizja?

Krótsze i postawione z przodu włosy jeszcze bardziej podkreślały jego atrakcyjność i przykuwały uwagę do silnej szczęki i pełnych ust. Ust stworzonych do tego, by wziął w nie mojego fiuta i doprowadził mnie do szaleństwa.

Ból w kroczu był nieznośny i zanim zorientowałem się, co robię, ściągnąłem z siebie koszulkę. Rzuciłem ją na matę, mimowolnie zerkając w stronę Dylana. Przygryzł dolną wargę i wędrował wzrokiem po moim ciele.

Tak, kurwa. Patrzył na mnie z dokładnie takim wyrazem twarzy, jaki miał na bilbordzie. Jakby mówił: „Chodź i mnie skosztuj”. Chociaż akurat teraz wolałbym, żeby to jego usta znalazły się na moim ciele.

Zanim masochistycznie doprowadziłem się do pełnego wzwodu, odwróciłem się do Angelo i strzeliłem szyją.

– Więcej nie masz w zanadrzu? – spytałem, próbując odwrócić uwagę od piekielnie seksownego mężczyzny obserwującego każdy mój ruch.

– Och, spójrzcie państwo, kto zamierza dać dziś z siebie wszystko – odpowiedział Angelo. – To może pokażemy tym chłopakom, jak to robią prawdziwi faceci?

– Nie ma sprawy.

Twarz Angelo zmieniła się w pozbawioną wyrazu maskę. Rzucił się do przodu, mierząc w moją twarz. Złapałem go za rękę i rozpoczęliśmy wymianę ciosów, zaciekle walcząc o przewagę. Zawsze trenował ze mną na poważnie i nie dawał forów, co szczerze doceniałem, cholera, nawet mi się to podobało. Zwłaszcza teraz, gdy musiałem pozbyć się odrobiny nagromadzonej frustracji.

Ręka Angelo owinęła się od tyłu wokół mojej szyi, a jego usta zbliżyły do mojego ucha.

– Skup uwagę na przeciwniku, Ace, nie na tym gorącym towarze za mną. Uwolniłem się z uścisku i odepchnąłem go.

– O czym ty, kurwa, mówisz?

Roześmiał się.

– Myślisz, że nie zauważyłem, jak ciągle zerkasz w tamtą stronę? Nie chciałbym rozłożyć cię na łopatki przed twoim nowym przyjacielem.

– Możesz, kurwa, spróbować.

Na ułamek sekundy znów uciekłem wzrokiem w kierunku Dylana i właśnie wtedy Angelo zaatakował, kompletnie mnie zaskakując. Nie spodziewałem się, że ukucnie i podetnie mi nogę. Upadłem, uderzając o matę. Mocno. Nachylił się nade mną i ze zwycięskim uśmiechem przygwoździł do podłogi, naciskając ręką na moją klatkę piersiową.

– Szach i mat – powiedział.

Stęknąłem i zrzuciłem go z siebie, a kiedy wyciągnął do mnie rękę, złapałem ją i podciągnąłem się na nogi.

– Ale z ciebie dupek.

Angelo roześmiał się. Puścił moją dłoń, po czym cofnął się o kilka kroków, by ponownie przyjąć pozycję.

– Wiesz, studio nie płaci mi za to, żebym cię rozpieszczał i głaskał po główce, kochanie. To nie moja wina, że ładna buźka cię dekoncentruje.

– Jezu, ile ty dzisiaj gadasz.

– A co, mylę się?

Kątem oka dostrzegłem, że Dylan uchyla się przed prawym sierpowym, wyprowadzonym przez blondyna, i miałem wielką nadzieję, że moja twarz zachowała neutralny wyraz.

– Jesteś starą plotkarą. I szczerze wątpię, żeby studio płaciło ci akurat za to.

– Płacą mi, żebym cię nakręcał. I wydaje mi się, że dzisiaj zasłużyłem na premię.

Uniosłem ręce, znów gotowy do walki, ale właśnie wtedy wszedł Ron i wydał z siebie przeraźliwe gwizdnięcie.

– Dobra, panienki, zmykajcie na lunch. Muszę o czymś pogadać z Angelo. Zadbajcie o to, by się nawodnić, żeby potem znowu mógł wam skopać tyłki.

Chór jęków odbił się echem od ścian sali, a ludzie ruszyli w stronę namiotu z cateringiem. Uścisnąłem dłoń Angelo i posłałem mu pewny siebie uśmieszek, dając do zrozumienia, że policzę się z nim po powrocie, a potem sięgnąłem do torby, którą zostawiłem na krześle. Wyjąłem pojemnik z gotowym posiłkiem od LeanNGreen i wtedy zauważyłem Dylana, który wrócił z talerzem w jednej ręce i butelką wody w drugiej.

Zrzuciłem torbę na podłogę i usiadłem na ławce. Ruszył w moją stronę, a sposób, w jaki utrzymywał kontakt wzrokowy, naprawdę robił wrażenie. Nie mogłem sobie przypomnieć, kiedy ktoś zachowywał się w mojej obecności z taką pewnością siebie, co może i trąciło narcyzmem, ale taka była prawda. W moim towarzystwie ludzie zwykle jąkali się albo milkli, ale ten facet pożerał mnie wzrokiem i, cholera, to naprawdę działało na moją nadmiernie pobudzoną wyobraźnię. Zastanawiałem się, czy powinienem wstać, lecz jak tylko poczułem, że drganie penisa zmienia się w równomierne pulsowanie, uznałem, że lepiej pozostać w tej pozycji.

Jezu, jak zachowywać się przyzwoicie w towarzystwie tego faceta?

Nie miałem cholernego pojęcia, ale musiałem coś wymyślić, i to szybko, bo Dylan był coraz bliżej.

– Nie jadamy tego samego co plebs, nie? – zapytał.

Zerknąłem na pojemnik, który trzymałem, a potem na smażonego kurczaka na jego talerzu.

– Wiesz, ty będziesz przed kamerami w ciuchach, a ja większość czasu spędzę bez koszulki.

Dylan wbił wzrok w moją wciąż gołą klatę, kąciki jego ust uniosły się i ujrzałem… cholera ciężka, dołeczek, który chciałem polizać.

– Nikt nie będzie na to narzekał. A na pewno nie ja. Więc skoro musisz jeść jarmuż i inne gówno, to jedz.

Doskonale wiedziałem, co się działo. Dylan otwarcie ze mną flirtował. Bardzo chciałem przycisnąć go do najbliższej ściany i pocałować, ale miałem bolesną świadomość, że otaczają nas ciekawskie spojrzenia.

– Uch, nie jestem fanem jarmużu – odparłem.

Zmrużył oczy, najprawdopodobniej dlatego, że zignorowałem jego próbę flirtu. Starając się prowadzić najbardziej niezobowiązującą pogawędkę, jak to tylko możliwe, żeby utrzymać w ryzach swojego fiuta, rozejrzałem się dookoła i zapytałem:

– A gdzie twój kolega? Przestaliście się przyjaźnić, kiedy dostałeś od niego w dziób?

Dylan uniósł brew, lecz zamiast zrobić zawstydzoną minę uśmiechnął się szeroko i zmysłowo.

– Wyszedł, żeby do kogoś zadzwonić. Ale wciąż się przyjaźnimy. W końcu to nie jego wina. Jeśli miałbym kogoś obarczać odpowiedzialnością, to ciebie.

Nachmurzyłem się, a Dylan odpowiedział na niezadane jeszcze pytanie:

– Rozproszyłeś mnie. Zdekoncentrowałem się na moment i dostałem w szczękę. Dokładnie w taki sam sposób ty wylądowałeś na tyłku.

Bezwiednie otworzyłem usta i już miałem zaprzeczyć, kiedy puścił do mnie oczko.

– Chcesz mnie pocałować, żeby nie bolało? Odwdzięczę się.

Cholera. Miałem rację, myśląc, że Dylan będzie sprawiał kłopoty. Siedziałem, gapiąc się na niego, a syrena w mojej głowie wyła: „Przestań, zanim to zabrnie za daleko!”.

Wstałem, żeby zyskać choć odrobinę więcej kontroli nad nieposkromionymi żądzami. Tymczasem Dylan nie ruszył się z miejsca. Czułem się kompletnie obezwładniony. Przysięgam, musiał być hipnotyzerem.

– To kiepski pomysł – powiedziałem, chociaż mój fiut uważał mnie za pieprzonego idiotę.

Nigdy wcześniej nikt mnie tak nie kręcił, a jednak myśl o poddaniu się temu uczuciu wydawała mi się przerażająca. W głowie kołatało się milion myśli, ale najgłośniejszy był głos Kenny’ego, ostrzegający przed wszystkimi rzeczami, które mogły pójść nie tak.

Dylan przechylił głowę, a kiedy powędrował wzrokiem w dół mojego ciała, musiałem całą siłą woli powstrzymać się przed zrobieniem kroku do tyłu.

– Co jest złym pomysłem? To, że ty miałbyś pocałować mnie w policzek, czy ja ciebie w… twój?

„Mądrala”, pomyślałem, pragnąc się do niego uśmiechnąć i jednocześnie wiedząc, że musiałem to ukrócić, bo on… Cóż, był niebezpieczny.

– Żadne całowanie nie jest dobrym pomysłem.

Spojrzenie Dylana zatrzymało się na moich ustach, a ja zdałem sobie sprawę, że nigdy nie byłem do tego stopnia świadom każdego uderzenia serca jak właśnie w tym momencie. Nawet mnie nie dotknął, a mimo to znalazłem się na granicy wytrzymałości.

– Naprawdę? Mhm, może masz rację. A może nie… – Podrzucił butelkę z wodą i złapał ją, po czym wzruszył ramionami. – Może jesteś tchórzem.

Otworzyłem szeroko oczy, a on popatrzył z taką pewnością siebie, jakby rzucał mi wyzwanie, którego nie mogłem zignorować. Prowokował mnie i naprawdę miałem ochotę pójść za ciosem.

– Jesteś cholernie arogancki jak na nowicjusza. A wiesz, że wystarczy jedno moje słowo, żebyś wyleciał stąd szybciej, niż potrafiłbyś odkręcić tę butelkę?

Dylan powoli się cofnął i wzruszył ramionami.

– Wiem. Ale wtedy nie mógłbyś cały dzień się na mnie gapić, a obaj przecież zdajemy sobie sprawę, jak bardzo lubisz o mnie fantazjować.

Zazgrzytałem zębami, próbując powstrzymać się, by nic już więcej nie powiedzieć, jednak z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu nie mogłem pozwolić mu mieć ostatniego słowa.

– Prawda, ale mam bogatą wyobraźnię. Uważaj, Dylan. Ktoś zawsze obserwuje.

Kończył się tydzień prób, który, ku własnemu zdziwieniu, jakoś przetrwałem. Sądziłem, że jestem dobrze przygotowany na to, co mnie czeka, bo przecież byłem w dobrej formie. Ale kiedy trzeciego dnia zainscenizowano scenę sztormu i musieliśmy pokazać, czego się nauczyliśmy, stało się oczywiste, że przede mną jeszcze daleka droga. Całe szczęście, że przed rozpoczęciem zdjęć dostaliśmy wolny weekend.

Przechyliłem butelkę energetyka i długimi łykami opróżniłem ją do dna. Nie tylko ze względu na pragnienie opóźniałem wyjście – łudziłem się, że pewna osoba do mnie podejdzie.

Odkąd Ace uciął nagle naszą ostatnią rozmowę, trzymałem się na dystans, ponieważ odniosłem wrażenie, że daje mi do zrozumienia, że tego właśnie chce. Bo co robił, to już zupełnie inna bajka. Bezwstydnie mnie obserwował, kiedy wydawało mu się, że nie patrzę, a to łechtało moje ego jak cholera.

„Ktoś zawsze obserwuje”.

Czyż nie była to pieprzona prawda? Wyczuwałem, w którym miejscu sali się znajduje, nie musząc nawet odwracać się w tamtą stronę. Zupełnie tak jak teraz. Stał blisko drzwi wyjściowych, z torbą przewieszoną przez ramię, i rozmawiał z Ronem.

Jezu, jakie to żałosne. Po prostu idź i do niego zagadaj.

Wrzuciłem pustą butelkę do torby, żeby później móc wykorzystać ją ponownie, zasunąłem zamek i skierowałem się do wyjścia, ale Russ stanął mi na drodze.

– Hej – powiedział, posyłając mi nieśmiały uśmiech. – Masz jakieś plany na wieczór?

– W zasadzie rozważałem randkę z moją wanną i torbą soli do kąpieli. Brzmi nieźle, co?

– Och. Pewnie. Zwłaszcza po tym całym tygodniu.

Wyglądało na to, że chce dodać coś jeszcze, ale zamiast tego wsadził ręce do kieszeni i wbił wzrok w swoje stopy. Przez chwilę patrzyłem na niego w oczekiwaniu, ale nadal milczał, więc zagadałem:

– A ty co, masz jakąś gorącą randkę?

Poderwał głowę.