Leszek Biały książę krakowski i sandomierski Princeps Poloniae (ok. 1188 - 23/24 listopada 1227) książka papierowa

Publikacja ta, jest pierwszą biografią Leszka Białego, władcy polskiego, doby rozbicia dzielnicowego. Leszek Biały był ostatnim władcą krakowskim, którego wszyscy dzielnicowi książęta piastowscy uznawali, choćby czysto nominalnie i w określonych okolicznościach, za posiadającego pewne uprawnienia zwierzchnie nad całością ziem polskich (stąd użycie w tytule terminu „princeps Poloniae”).
Bohater książki był w pewnym sensie, postacią wyjątkową wśród władców piastowskich. Historiografia zdecydowanie nie doceniła jego roli w procesie jednoczenia ziem polskich. Książę charakteryzujący się łagodnością, dobrocią, prawością, nadający przywileje Kościołowi, był traktowany jako słaby, pozbawiony charakteru i talentu władca. Jego śmierć, tragiczna i niwecząca część, z trudem wypracowanego dorobku, tylko podkreślała ten negatywny wizerunek. Autor odrzucił te krzywdzące księcia opinie. Jednocześnie przeanalizował na nowo różne stereotypy, oparte na dramatycznych lub anegdotycznych elementach życiorysu władcy.