It Ends With Us (wydanie filmowe) ebook

Mojemu ojcu, który bardzo się starał nie być potworem. I mojej matce, która dopilnowała, żeby nie było nas w pobliżu, kiedy się nim stawał.

Część pierwsza

Rozdział pierwszy

Siedzę okrakiem na balustradzie i spoglądam na bostońskie ulice z wysokości dwunastego piętra. Chcąc nie chcąc, myślę o samobójstwie.

Nie, nie o własnym. Lubię swoje życie i chciałabym się przekonać, co mnie jeszcze czeka.

Skupiam się raczej na innych ludziach i na tym, jak podejmują decyzję o rozstaniu się ze światem. Czy kiedykolwiek tego żałują? Podczas tego krótkiego swobodnego spadania tuż po skoku i na sekundę przed zderzeniem z ziemią na pewno czują odrobinę żalu. Może spoglądają na gwałtownie zbliżający się bruk i myślą: „O kurczę, to był zły pomysł”.

Z jakiegoś powodu mam jednak co do tego wątpliwości.

Dużo rozmyślam o śmierci. Zwłaszcza dzisiaj, bo zaledwie dwanaście godzin temu wygłosiłam jedną z najbardziej imponujących mów pożegnalnych, jakie kiedykolwiek słyszeli mieszkańcy Plethory w stanie Maine. No dobrze, może wcale nie była najbardziej imponująca. Równie dobrze można by ją uznać za najbardziej beznadziejną. Chyba wszystko zależy od tego, czy spytalibyście o opinię mnie czy moją matkę. Moją matkę, która po dzisiejszym dniu nie będzie się do mnie odzywała przez co najmniej rok.

Nie zrozumcie mnie źle. Moja mowa pożegnalna nie była na tyle głęboka, żeby mogła przejść do historii tak jak ta wygłoszona przez Brooke Shields na pogrzebie Michaela Jacksona. Albo ta wygłoszona przez siostrę Steve’a Jobsa. Albo przez brata Pata Tillmana. Ale na swój sposób była imponująca.

Początkowo się denerwowałam. W końcu był to pogrzeb wielkiego Andrew Blooma – uwielbianego burmistrza mojego rodzinnego miasteczka i właściciela najlepiej prosperującej agencji handlu nieruchomościami w mieście. Męża uwielbianej Jenny Bloom, najbardziej szanowanej w całej Plethorze asystentki nauczyciela. Oraz ojca Lily Bloom – tej dziwnej dziewczyny z potarganymi rudymi włosami, która kiedyś zakochała się w bezdomnym i okryła rodzinę wielką hańbą.

Mowa o mnie. To ja jestem Lily Bloom, a Andrew był moim ojcem.

Gdy tylko skończyłam swoją mowę pożegnalną, wsiadłam na pokład samolotu, wróciłam do Bostonu i przywłaszczyłam sobie pierwszy dach, jaki udało mi się znaleźć. Jak mówiłam, nie dlatego że mam skłonności samobójcze. Po prostu bardzo potrzebuję świeżego powietrza i ciszy, a za cholerę nie mogę na nie liczyć w swoim pozbawionym dostępu do dachu mieszkaniu na trzecim piętrze, które zajmuję ze współlokatorką lubiącą słuchać własnego śpiewu.

Nie wzięłam jednak pod uwagę, że na dachu może być zimno. Jakoś wytrzymam, ale przyjemnie nie jest. Na szczęście widać gwiazdy. Martwi ojcowie, denerwujące współlokatorki i wątpliwej jakości mowy pożegnalne nie wydają się aż tak okropne, gdy nocne niebo jest wystarczająco bezchmurne, by można było dosłownie poczuć wspaniałość wszechświata.

Uwielbiam, gdy niebo wywołuje we mnie poczucie bycia kimś nieważnym.

Podoba mi się tu dzisiaj.

A właściwie… pozwólcie, że ujmę to w czasie przeszłym, który lepiej oddaje moje uczucia.

Podobało mi się.

Na moje nieszczęście ktoś z taką siłą otworzył drzwi, że jak przypuszczam, za chwilę będę mieć towarzystwo. Słychać trzaśnięcie i czyjeś szybkie kroki. Nawet nie zadaję sobie trudu, żeby spojrzeć w tamtym kierunku. Ktokolwiek to jest, najprawdopodobniej nie zauważy, że siedzę na balustradzie po lewej stronie. Zjawił się tak nagle, że jeśli uzna, że jest sam, nie będzie to moja wina.

Wzdycham cicho, zamykam oczy i opieram głowę o otynkowaną ścianę, przeklinając wszechświat, który odebrał mi tę spokojną chwilę introspekcji. Mógłby przynajmniej dopilnować, żeby intruz był kobietą – jeśli już mam mieć towarzystwo, wolałabym damskie. Jestem nieduża, lecz silna i w większości sytuacji chyba potrafię dać sobie radę, ale teraz jest mi zbyt przyjemnie, żebym miała tkwić na dachu z jakimś obcym mężczyzną w środku nocy. Mogłabym zacząć się obawiać o swoje bezpieczeństwo i zapragnąć się stąd wynieść, a naprawdę nie chcę się stąd wynosić. Jak już powiedziałam… przyjemnie mi tu.

W końcu pozwalam swoim oczom na wycieczkę w stronę sylwetki pochylonej nad balustradą. Oczywiście jak na złość jest to bez wątpienia mężczyzna. Nawet gdy się pochyla, widzę, że jest wysoki. Szerokie barki silnie kontrastują z bezradnością, z jaką trzyma się za głowę. Z trudem dostrzegam gwałtowne unoszenie się i opadanie jego ramion, kiedy głęboko wciąga powietrze, by potem je z siebie wyrzucić.

Wygląda jak ktoś na skraju załamania nerwowego. Zastanawiam się, czy czegoś nie powiedzieć, żeby dać mu znać, że ma towarzystwo, albo czy nie chrząknąć, lecz zanim mam okazję przejść do czynów, szybko się odwraca i kopie jedno ze stojących za nim krzeseł ogrodowych.

Wzdrygam się, gdy krzesło z nieprzyjemnym zgrzytem przesuwa się po dachu, ale ten gość, najwyraźniej nie wiedząc, że ma widownię, nie poprzestaje na jednym kopniaku. Kopie krzesło raz po raz, bez końca. Ono zaś, zamiast się połamać w zderzeniu z siłą jego stopy, tylko coraz bardziej się od niego oddala.

To krzesło jest chyba z jakiegoś polimeru odpornego na ekstremalne warunki.

Kiedyś widziałam, jak cofając samochodem, mój ojciec najechał na stół ogrodowy wykonany z takiego tworzywa, i ten stół, gdyby mógł, zaśmiałby mu się w twarz. Wgniótł się zderzak, a na meblu nie było nawet zadraśnięcia.

Ten gość najwyraźniej zdaje sobie sprawę, że nie ma szans w starciu z materiałem takiej jakości, bo w końcu przestaje kopać. Stoi nad krzesłem z zaciśniętymi pięściami. Szczerze mówiąc, trochę mu zazdroszczę. Po mistrzowsku wyładowuje agresję na meblach ogrodowych. Najwidoczniej podobnie jak ja miał gówniany dzień, lecz w przeciwieństwie do mnie, powstrzymującej złość, która narasta, by w końcu przejawić się pod postacią biernej agresji, on znajduje dla swojej ujście.

Kiedyś znajdowałam ujście dla złości w ogrodnictwie. Zawsze gdy coś mnie stresowało, szłam do ogródka i wyrywałam wszystkie chwasty, jakie zdołałam znaleźć. Odkąd jednak dwa lata temu przeprowadziłam się do Bostonu, nie mam ogródka. Ani tarasu. Nie mam nawet chwastów.

Może powinnam zainwestować w krzesło ogrodowe odporne na ekstremalne warunki.

Jeszcze przez chwilę gapię się na tego typa, zastanawiając się, czy kiedykolwiek sobie pójdzie. Ciągle tylko stoi, wpatrując się w krzesło. Nie zaciska już dłoni. Spoczywają na jego biodrach i dopiero teraz zauważam, że jego koszula nie jest dobrze dopasowana wokół bicepsów. Wszędzie indziej tak, ale nie na tych potężnych barkach. Zaczyna gmerać w kieszeniach, aż w końcu znajduje to, czego mu brakowało, i – bez wątpienia wciąż szukając ujścia dla agresji – zapala skręta.

Mam dwadzieścia trzy lata, studiowałam i parę razy zdarzyło mi się popalać na imprezach. Nie zamierzam osądzać kogoś, kto ma ochotę puścić dymka w samotności. Ale właśnie na tym polega problem – on nie jest sam. Po prostu jeszcze o tym nie wie.

Zaciąga się głęboko i zaczyna się odwracać w stronę balustrady. Wypuszczając dym, zauważa mnie. Kiedy nasze spojrzenia się spotykają, zastyga w bezruchu. Mój widok ani go nie zaskakuje, ani nie bawi. Facet stoi jakieś trzy metry ode mnie, lecz w świetle gwiazd widzę, jak powoli przesuwa wzrokiem po moim ciele, w żaden sposób nie zdradzając, o czym myśli. Niełatwo przejrzeć takiego gościa. Lekko mruży oczy i zaciska usta jak męska wersja Mona Lizy.

– Jak masz na imię? – pyta.

Czuję ten głos w żołądku. Niedobrze. Głosy powinny się zatrzymywać w uszach, ale czasami – właściwie to niezbyt często – czyjś głos przenika przez moje uszy i rozbrzmiewa w całym ciele. On ma właśnie taki głos. Głęboki, nasycony pewnością siebie i trochę jakby miękko-maślany.

Nie odpowiadam. Facet ponownie zbliża skręta do ust i się zaciąga.

– Lily – mówię w końcu. Mój głos brzmi okropnie. Zbyt słabo, by w ogóle zdołał dotrzeć do jego uszu, a tym bardziej rozbrzmieć w jego ciele.

Gość lekko unosi brodę i kiwa do mnie głową.

– Lily, czy mogłabyś stamtąd zejść?

Dopiero gdy wypowiada te słowa, zauważam jego postawę. Stoi wyprostowany, wręcz sztywny. Prawie jakby się bał, że spadnę. Nie zamierzam spaść. Balustrada ma co najmniej trzydzieści centymetrów szerokości, a ja w przeważającej mierze znajduję się po stronie dachu. Gdybym zaczęła się zsuwać, z łatwością mogłabym się czegoś złapać, a poza tym wiatr mi sprzyja.

Spoglądam w dół, na swoje stopy, potem znowu na niego.

– Dzięki, ale nie. Wygodnie mi tu, gdzie jestem.

Odwraca się lekko, jakby nie był w stanie patrzeć prosto na mnie.

– Proszę, zejdź stamtąd. – Teraz to już raczej żądanie, mimo że użył słowa „proszę”. – Stoi tu siedem wolnych krzeseł.

– O mały włos zostałoby sześć – mówię, przypominając mu, że właśnie próbował wykończyć jedno z nich.

Nie dostrzega w mojej odpowiedzi niczego zabawnego. Widząc, że nie mam zamiaru wypełnić jego polecenia, robi dwa kroki w moją stronę.

– Tylko dziesięć centymetrów dzieli cię od śmierci. A ja mam jej dość jak na jeden dzień. – Znowu mi pokazuje, żebym zeszła. – Przez ciebie zaczynam się denerwować. Nie wspominając o tym, że psujesz mi haj.

Przewracam oczami i przerzucam nogi na stronę dachu.

– Broń Boże, żeby skręt miał się zmarnować. – Zeskakuję na dół i wycieram ręce o dżinsy. – Lepiej? – pytam, ruszając w jego stronę.

Gwałtownie wypuszcza powietrze, jakby dotąd, widząc mnie na balustradzie, wstrzymywał oddech. Mijam go, idąc ku tej stronie dachu, z której roztacza się lepszy widok, i przy okazji jestem zmuszona zauważyć, że niezłe z niego ciacho.

Nie. Ciacho brzmi obraźliwie.

On jest piękny. Zadbany, czuć od niego pieniędzmi i wygląda na kilka lat starszego ode mnie. Gdy odprowadza mnie wzrokiem, w kącikach jego oczu pojawiają się zmarszczki, a jego usta zdają się zaciskać, mimo że wcale się nie zaciskają. Gdy docieram do tej strony dachu, z której widać ulicę, wychylam się i patrzę na samochody, starając się nie dać po sobie poznać, jakie zrobił na mnie wrażenie. Już po samej jego fryzurze poznaję, że facet należy do ludzi, których specjalnością jest robienie wrażenia na innych, więc postanawiam nie łechtać jego ego. Nie żeby w jakikolwiek sposób dał mi do zrozumienia, że cierpi na jego przerost. Ale nosi koszulę Burberry, a jeszcze mi się nie zdarzyło, żeby na moim radarze pojawił się ktoś, kto ot tak mógłby sobie na nią pozwolić.

Słyszę zbliżające się kroki i po chwili nieznajomy przechyla się przez balustradę obok mnie. Kątem oka widzę, że znowu zaciąga się skrętem. Potem podsuwa go mnie, ale tylko macham dłonią. Ostatnią rzeczą, jakiej mi potrzeba, jest upalenie się w obecności tego faceta. Sam jego głos działa na mnie jak narkotyk. Z jakiegoś powodu pragnę go znowu usłyszeć, więc rzucam pytanie:

– No więc czym ci tak podpadło to krzesło?

Spogląda na mnie. Naprawdę na mnie spogląda. W skupieniu patrzy mi w oczy, jakby wszystkie moje tajemnice uwidoczniły się na twarzy. Jeszcze nigdy nie widziałam tak ciemnych oczu. Chociaż może i widziałam, tylko że te wydają się ciemniejsze, bo należą do tak onieśmielającego człowieka. Nie odpowiada na moje pytanie, lecz nie tak łatwo stłumić moją ciekawość. Skoro zmusił mnie do zejścia z bardzo bezpiecznej i wygodnej balustrady, oczekuję, że będzie mnie zabawiał konwersacją.

– Chodzi o kobietę? – drążę. – Złamała ci serce?

Śmieje się cicho.

– Szkoda, że moje problemy nie są tak banalne jak sprawy sercowe. – Opiera się o ścianę, żeby nadal mieć mnie w zasięgu wzroku. – Na którym piętrze mieszkasz? – Oblizuje palce i gasi nimi skręta, po czym wkłada go z powrotem do kieszeni. – Nigdy wcześniej cię tu nie widziałem.

– To dlatego, że tu nie mieszkam. – Pokazuję w stronę swojego bloku. – Widzisz ten budynek towarzystwa ubezpieczeniowego?

Mruży oczy, spoglądając we wskazanym kierunku.

– No.

– Mieszkam w budynku obok. Jest za niski, żeby można go było stąd zobaczyć. Ma tylko trzy piętra.

Znowu na mnie patrzy, opierając się łokciem o balustradę.

– Skoro mieszkasz tam, to co robisz tutaj? Przyszłaś w odwiedziny do chłopaka czy coś?

Z jakiegoś powodu jego pytanie sprawia, że czuję się płytka. Jest zbyt proste – amatorski podryw. Sądząc po wyglądzie tego gościa, stać go na więcej. Myślę, że bardziej wyszukane teksty rezerwuje dla kobiet, które uznaje za warte wysiłku.

– Masz fajny dach – rzucam.

Unosi brew, czekając na dalsze wyjaśnienia.

– Chciałam pooddychać świeżym powietrzem. Pomyśleć. Otworzyłam Google Earth i znalazłam najbliższy apartamentowiec z przyzwoitym tarasem na dachu.

Patrzy na mnie z uśmiechem.

– Przynajmniej jesteś oszczędna – mówi. – To dobra cecha.

Przynajmniej?

Kiwam głową, bo rzeczywiście jestem oszczędna. I to naprawdę dobra cecha.

– Dlaczego miałaś ochotę pooddychać świeżym powietrzem? – pyta.

Dlatego że pochowałam dziś ojca, wygłosiłam powalająco beznadziejną mowę pożegnalną, a teraz mam wrażenie, że brak mi tchu.

Znowu spoglądam przed siebie i powoli wypuszczam powietrze.

– Czy moglibyśmy przez chwilę nie rozmawiać?

Wygląda na to, że moja prośba o ciszę sprawia mu pewną ulgę. Przechyla się przez barierkę i wpatruje w ulicę. Jego ramię bezwładnie zwisa po drugiej stronie. Przez jakiś czas trwa w tej pozycji, a ja cały czas mu się przyglądam. Prawdopodobnie o tym wie, ale najwyraźniej mu to nie przeszkadza.

– W ubiegłym miesiącu z tego dachu spadł jakiś facet – mówi.

Normalnie zdenerwowałby mnie jego brak poszanowania dla mojej prośby o ciszę, ale jestem lekko zaintrygowana.

– Wypadek?

Wzrusza ramionami.

– Nie wiadomo. To się stało późnym wieczorem. Jego żona twierdziła, że przygotowywała kolację, a on powiedział, że idzie na dach, żeby pstryknąć kilka zdjęć zachodzącego słońca. Był fotografem. Uznano, że przechylił się przez balustradę, żeby uchwycić panoramę, i się poślizgnął.

Spoglądam na balustradę, zastanawiając się, jak ktokolwiek mógłby z niej spaść przez przypadek. Potem jednak przypominam sobie, że zaledwie przed chwilą sama na niej siedziałam.

– Kiedy usłyszałem od siostry, co się wydarzyło, byłem w stanie myśleć tylko o tym, czy ostatecznie udało mu się zrobić to zdjęcie. Miałem nadzieję, że aparat nie spadł razem z nim, bo, no wiesz, byłoby naprawdę szkoda. Umrzeć z powodu miłości do fotografii i nie zrobić ostatniego zdjęcia, które przypłaciło się życiem.

Jego słowa doprowadzają mnie do śmiechu. Choć nie jestem pewna, czy powinnam się śmiać.

– Zawsze mówisz dokładnie to, co myślisz?

Wzrusza ramionami.

– Większości ludziom nie.

Uśmiecham się. Podoba mi się, że choć mnie nie zna, z jakiegoś powodu nie uważa mnie za „większość ludzi”.

Opiera się plecami o balustradę i splata ręce na piersi.

– Urodziłaś się w Bostonie?

Kręcę głową.

– Nie. Po studiach przeprowadziłam się tu z Maine.

Marszczy nos i wygląda to całkiem seksownie – facet w koszuli Burberry i z fryzurą za dwieście dolarów, który robi śmieszne miny.

– Więc trafiłaś do bostońskiego czyśćca, co? To musi być okropne.

– Co masz na myśli?

Kącik jego ust lekko się unosi.

– Turyści traktują cię jak miejscową, miejscowi traktują cię jak turystkę.

Śmieję się.

– Rany, to bardzo trafny opis sytuacji.

– Mieszkam tu od dwóch miesięcy. Nie trafiłem jeszcze nawet do czyśćca, więc idzie ci lepiej niż mnie.

– Co cię sprowadza do Bostonu?

– Robię specjalizację. Poza tym mieszka tu moja siostra. – Stuka nogą w dach i dodaje: – Właściwie to mieszka tuż pod nami. Wyszła za łebskiego bostończyka i kupili sobie całe ostatnie piętro.

Spoglądam w dół.

– Całe?

Kiwa głową.

– Ten cholerny farciarz pracuje w domu. Nawet nie musi zdejmować piżamy, a rocznie zarabia siedmiocyfrowe kwoty.

Rzeczywiście, cholerny farciarz.

– Robisz specjalizację? Jesteś lekarzem?

Potakuje.

– Neurochirurgiem. Został mi jeszcze tylko niespełna rok i będę mógł się tak oficjalnie nazywać.

Elegancki, wygadany, a do tego bystry. I w dodatku pali trawę. Gdyby to było pytanie w teście, zaczęłabym się zastanawiać, który z tych elementów nie pasuje do obrazka.

– Czy lekarze powinni palić trawę?

Uśmiecha się cierpko.

– Pewnie nie. Ale gdybyśmy od czasu do czasu sobie na to nie pozwalali, to wierz mi, o wiele więcej z nas skakałoby z takich dachów. – Znowu spogląda przed siebie, opierając brodę na przedramionach. Zamyka oczy, jakby rozkoszował się podmuchem wiatru na twarzy. W takim wydaniu nie wygląda aż tak onieśmielająco.

– Chcesz usłyszeć coś, o czym wiedzą tylko miejscowi?

– Jasne – odpowiada, znowu skupiając na mnie uwagę.

Pokazuję na wschód.

– Widzisz ten budynek? Ten z zielonym dachem.

Kiwa głową.

– Za nim, przy Melcher, stoi drugi budynek. A na nim trzeci. To pełnoprawny dom wzniesiony na dachu tamtego. Z ulicy go nie widać, a sam budynek jest tak wysoko, że niewiele osób o nim wie.

Chyba zrobiło to na nim wrażenie.

– Naprawdę?

Kiwam głową.

– Zauważyłam go, kiedy siedziałam na Google Earth, więc sprawdziłam, o co chodzi. Okazuje się, że pozwolenie na budowę wydano w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym drugim roku. Byłoby super, nie? Mieszkać w domu stojącym na innym budynku.

– Miałabyś dla siebie cały dach – zauważa.

O tym nie pomyślałam. Gdyby dom był mój, mogłabym założyć na górze ogród. Miałabym ujście dla swoich frustracji.

– Kto w nim mieszka? – pyta.

– W zasadzie nie wiadomo. To jedna z wielkich bostońskich tajemnic.

Śmieje się, a potem uważnie mi się przygląda.

– A jakie są pozostałe wielkie bostońskie tajemnice?

– Twoje imię. – Gdy tylko wypowiadam te słowa, walę się ręką w czoło. Zabrzmiały tak tandetnie, że pozostaje mi tylko śmiać się z samej siebie.

Uśmiecha się.

– Ryle – mówi. – Nazywam się Ryle Kincaid.

Wzdycham, markotniejąc.

– Świetne imię.

– Dlaczego tak cię to zasmuca?

– Dlatego że oddałabym wszystko za wspaniałe imię.

– Lily ci się nie podoba?

Przechylam głowę i unoszę brew.

– Na nazwisko mam… Bloom*.

Milczy. Czuję, że stara się nie okazywać współczucia.

– Wiem. Brzmi okropnie. To dobre dla dwuletniej dziewczynki, a nie dla dwudziestotrzyletniej kobiety.

– Dwuletnia dziewczynka podrośnie i będzie się nazywała tak samo. Z imion i nazwisk się nie wyrasta, Lily Bloom.

– Na moje nieszczęście. Na domiar złego uwielbiam ogrodnictwo. Uwielbiam kwiaty. Uprawę roślin. To moja pasja. Zawsze marzyłam, żeby otworzyć kwiaciarnię, ale obawiam się, że gdybym to zrobiła, ludzie uznaliby moje pragnienia za nieautentyczne. Pomyśleliby, że próbuję zbić kapitał na nazwisku i że tak naprawdę kwiaciarstwo wcale nie jest moim wymarzonym zawodem.

– Może i tak – mówi. – Ale jakie to miałoby znaczenie?

– Pewnie żadnego. – Zaskoczona słyszę własny szept: – Kwiaciarnia Lily Bloom. – Widzę, że lekko się uśmiecha. – To naprawdę wymarzone nazwisko dla kwiaciarki. Ale mam dyplom z zarządzania. Zajmowałabym się czymś poniżej swoich możliwości, nie uważasz? Pracuję dla największej firmy marketingowej w Bostonie.

– Prowadzenie własnego przedsiębiorstwa nie jest pracą poniżej swoich możliwości – odpowiada.

Unoszę brew.

– Chyba że przedsiębiorstwo splajtuje.

Kiwa głową.

– Chyba że splajtuje – przyznaje. – A jak masz na drugie, Lily Bloom?

Wydaję z siebie jęk, a on nadstawia uszu.

– Chcesz powiedzieć, że jest jeszcze gorzej?

Chowam twarz w dłoniach i kiwam głową.

– Rose?

Zaprzeczam.

– Gorzej.

– Violet?

– Chciałabym. – Krzywię się, a potem mamroczę: – Blossom**.

Na chwilę zapada cisza.

– O rany – mówi cicho.

– No. Blossom to panieńskie nazwisko mojej matki i rodzice uznali, że synonimiczność ich nazwisk to przeznaczenie. Więc kiedy się urodziłam, oczywiście od razu pomyśleli o jakimś kwiatku.

– Twoi rodzice muszą być strasznymi dupkami.

Jedno z nich jest. Było.

– Ojciec umarł w tym tygodniu.

Spogląda na mnie.

– Jasne. Nie dam się nabrać.

– Mówię poważnie. Właśnie dlatego tu dzisiaj przyszłam. Chyba po prostu muszę się porządnie wypłakać.

Przez chwilę przygląda mi się podejrzliwie, upewniając się, czy nie żartuję. Nie przeprasza za gafę. Zamiast tego w jego oczach pojawia się trochę większe zaciekawienie, jakby naprawdę był zaintrygowany.

– Byliście ze sobą zżyci?

Trudne pytanie. Opieram brodę na rękach i znowu spoglądam na ulicę.

– Nie wiem – odpowiadam, wzruszając ramionami. – Jako córka go kochałam. Ale jako człowiek nienawidziłam.

Znów czuję, że mi się przygląda.

– To mi się podoba – mówi w końcu. – Ta twoja szczerość.

Podoba mu się moja szczerość. Chyba się rumienię.

Milczymy chwilę i znów słyszę jego głos:

– Żałujesz czasem, że ludzie nie są bardziej przezroczyści?

– To znaczy?

Trąca kciukiem kawałek odłupanego tynku, aż ten odrywa się od elewacji. Wyrzuca go za balustradę.

– Mam wrażenie, że każdy udaje kogoś, kim nie jest, a głęboko w środku wszyscy jesteśmy tak samo popieprzeni. Po prostu jedni ukrywają to lepiej niż inni.

Albo się upalił, albo ma niebywałe skłonności do introspekcji. Tak czy inaczej, nie przeszkadza mi to. Według mnie najlepsze rozmowy to te, w których nie ma prawdziwych odpowiedzi.

– Nie wydaje mi się, żeby odrobina powściągliwości była czymś szkodliwym – mówię. – Naga prawda nie zawsze jest przyjemna.

Przygląda mi się badawczo.

– Naga prawda – powtarza. – To mi się podoba. – Odwraca się i idzie na środek dachu. Reguluje oparcie jednego ze stojących tam leżaków i sadowi się na nim, po czym wsuwa ręce pod głowę i patrzy w niebo. Biorę sąsiedni i ustawiam go w takiej samej pozycji.

– Lily, powiedz mi jakąś nagą prawdę.

– À propos czego?

Wzrusza ramionami.

– Nie wiem. Czegoś, z czego nie jesteś dumna. Czegoś, dzięki czemu poczuję się trochę mniej popieprzony.

Wpatruje się w niebo, czekając na moją odpowiedź. Przesuwam wzrokiem po linii jego żuchwy, łuku policzków, konturze ust. Kontempluje widok, ściągając brwi. Nie mam pojęcia dlaczego, ale chyba potrzebuje teraz rozmowy. Zastanawiam się nad jego pytaniem i próbuję sformułować szczerą odpowiedź. Gdy na nią wpadam, odwracam się od niego i spoglądam na niebo.

– Mój ojciec był agresywny. Nie wobec mnie, ale wobec matki. Czasem, kiedy się kłócili, wpadał w taką złość, że ją bił. Przez następny tydzień albo dwa starał się jej to wynagrodzić. Kupował kwiaty albo zabierał nas na dobrą kolację. Czasami mi też kupował różne rzeczy, bo wiedział, że nie znoszę, kiedy się kłócą. W dzieciństwie wyczekiwałam tych ich wieczornych kłótni. Wiedziałam, że jeśli ją uderzy, dwa następne tygodnie będą wspaniałe. – Milknę na chwilę. Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek przyznałam się do tego przed sobą samą. – Oczywiście gdybym mogła, wolałabym, żeby jej nie dotykał. Ale przemoc była nieodłącznym elementem ich małżeństwa i stała się dla nas normą. Kiedy podrosłam, zdałam sobie sprawę, że nie reagując na nią, byłam równie winna jak on. Przez większość życia go nienawidziłam, ale chyba jestem niewiele lepsza od niego. Może obydwoje jesteśmy złymi ludźmi.

Ryle spogląda na mnie w zamyśleniu.

– Lily – mówi z naciskiem. – Nie ma czegoś takiego jak źli ludzie. Po prostu wszyscy czasami robimy złe rzeczy.

Otwieram usta, żeby coś powiedzieć, ale po jego słowach milknę. „Po prostu wszyscy czasami robimy złe rzeczy”. W pewnym sensie to chyba prawda. Nikt nie jest wyłącznie zły albo wyłącznie dobry. Niektórzy muszą bardziej się starać, by zdusić w sobie zło.

– Twoja kolej – stwierdzam.

Sądząc po jego reakcji, nie ma ochoty grać we własną grę. Ciężko wzdycha i przeczesuje włosy palcami. Otwiera usta, żeby coś powiedzieć, lecz po chwili je zamyka. Przez moment się zastanawia, aż wreszcie mówi:

– Dzisiaj wieczorem patrzyłem, jak umiera mały chłopiec. Miał tylko pięć lat. Razem z młodszym bratem znaleźli pistolet w sypialni rodziców. Młodszy trzymał broń, a ona przypadkiem wypaliła.

Czuję ucisk w żołądku. Obawiam się, że to dla mnie trochę za dużo prawdy.

– Kiedy trafił na stół operacyjny, niewiele można było zrobić. Wszyscy wokół – pielęgniarki, inni lekarze – współczuli rodzinie. „Biedni rodzice”, powtarzali. Ale kiedy musiałem wejść do poczekalni i powiedzieć tym rodzicom, że ich dziecko nie przeżyło, nie było mi ich ani trochę szkoda. Chciałem, żeby cierpieli. Chciałem, żeby poczuli ciężar swojej ignorancji, bo przecież trzymali naładowany pistolet w zasięgu dwojga niewinnych dzieci. Chciałem, żeby wiedzieli, że nie tylko stracili dziecko, ale i zrujnowali życie temu, które przez przypadek pociągnęło za spust.

Jezu Chryste. Nie byłam przygotowana na coś tak przytłaczającego.

Nawet nie jestem w stanie pojąć, jak ta rodzina po czymś takim żyje.

– Szkoda mi brata tego chłopca – mówię. – Nie wyobrażam sobie, jak to doświadczenie na niego wpłynie.

Ryle strzepuje coś z kolana.

– Zniszczy mu życie.

Przekręcam się na bok, żeby spojrzeć mu w oczy, i podpieram się na ręce.

– Czy to jest trudne? Codzienne oglądanie takich scen?

Lekko kręci głową.

– Powinno być o wiele trudniejsze, ale im dłużej mam do czynienia ze śmiercią, tym bardziej staje się ona dla mnie częścią życia. Nie jestem pewny, co o tym myśleć. – Znowu nawiązuje ze mną kontakt wzrokowy. – Powiedz coś jeszcze – prosi. – Mam wrażenie, że moja naga prawda była bardziej pokręcona od twojej.

Nie zgadzam się z tym, ale mówię mu o swoim pokręconym wyczynie sprzed zaledwie dwunastu godzin.

– Dwa dni temu mama spytała, czy mogłabym wygłosić mowę pożegnalną na pogrzebie ojca. Powiedziałam, że czułabym się nieswojo – że mogłabym za bardzo płakać, żeby przemawiać przed zgromadzonymi ludźmi – ale to było kłamstwo. Po prostu nie miałam ochoty tego robić, bo uważam, że mowy pożegnalne powinni wygłaszać ludzie, którzy szanowali zmarłych. A ja nie darzyłam ojca zbyt wielkim szacunkiem.

– Zrobiłaś to?

Kiwam głową.

– Tak. Dziś rano. – Siadam na leżaku i podwijam nogi, patrząc mu w twarz. – Chcesz to usłyszeć?

Uśmiecha się.

– Pewnie.

Składam ręce na kolanach i biorę wdech.

– Nie miałam pojęcia, co powiedzieć. Mniej więcej godzinę przed pogrzebem wyznałam mamie, że nie chcę tego robić. Ale ona twierdziła, że to proste i że ojciec chciałby, żebym wygłosiła tę mowę. Że muszę tylko stanąć na mównicy i powiedzieć o nim pięć wspaniałych rzeczy. No więc… właśnie tak zrobiłam.

Ryle też podpiera się łokciem, wydaje się jeszcze bardziej zaciekawiony. Widząc moją twarz, domyśla się, że będzie gorzej.

– O nie, Lily. Co takiego zrobiłaś?

– Już mówię. Pozwól, że to dla ciebie odegram. – Podnoszę się i staję za oparciem leżaka. Prostuję się i udaję, że spoglądam na to samo zatłoczone pomieszczenie, w którym znalazłam się dziś rano. Chrząkam. – Dzień dobry. Nazywam się Lily Bloom, jestem córką zmarłego Andrew Blooma. Dziękuję wam wszystkim, że dzielicie z nami ból po jego odejściu. Chciałam oddać mu cześć, dzieląc się z wami pięcioma wspaniałymi rzeczami, które go dotyczyły. Po pierwsze… – Patrzę na Ryle’a i wzruszam ramionami. – I tyle.

Siada na leżaku.

– Jak to?

Zajmuję miejsce na swoim i kładę się z powrotem.

– Stałam tam przez bite dwie minuty, nie mówiąc ani słowa więcej. Nie mogłabym powiedzieć o tym człowieku żadnej dobrej rzeczy, więc tylko w milczeniu gapiłam się na ludzi, aż w końcu mama zrozumiała, co się dzieje, i kazała wujkowi usunąć mnie z mównicy.

Ryle przechyla głowę.

– Żartujesz? Wygłosiłaś antymowę pożegnalną na pogrzebie własnego ojca?

Kiwam głową.

– Nie jestem z tego dumna. Chyba nie. To znaczy gdyby był lepszym człowiekiem, mówiłabym o nim przez godzinę.

Ryle kładzie się z powrotem.

– Rany. – Kręci głową. – Chyba zostałaś moją bohaterką. Właśnie zjechałaś nieboszczyka.

– To niesmaczne.

– No tak. Naga prawda boli.

Śmieję się.

– Twoja kolej.

– Tego nie przebiję – mówi.

– Na pewno dasz radę.

– Wątpię.

Przewracam oczami.

– Jasne, że tak. Nie pozwól, żebym czuła się gorsza z nas dwojga. Powiedz, jaka była twoja ostatnia myśl, której większość ludzi nie wypowiedziałaby na głos.

Wkłada ręce za głowę i patrzy mi prosto w oczy.

– Chcę się z tobą pieprzyć.

Rozdziawiam usta. A po chwili zamykam je z powrotem.

Chyba odebrało mi mowę.

Rzuca mi niewinne spojrzenie.

– Prosiłaś o ostatnią myśl, więc ci powiedziałem. Jesteś piękna. Ja jestem facetem. Gdybyś lubiła jednorazowe przygody, zabrałbym cię na dół do swojej sypialni, żeby się z tobą pieprzyć.

Nie jestem w stanie nawet na niego spojrzeć. Jego słowa wywołują we mnie mnóstwo różnych emocji.

– No tak, ale ja nie lubię jednorazowych przygód.

– Domyśliłem się – odpowiada. – Twoja kolej.

Zachowuje się tak nonszalancko. Jakby jego słowa wcale mnie nie zaszokowały.

– Potrzebuję trochę czasu, żeby dojść do siebie – przyznaję ze śmiechem. Staram się wymyślić coś lekko szokującego, ale nie potrafię przejść do porządku dziennego nad tym, co właśnie usłyszałam. Może dlatego, że jest neurochirurgiem i nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że ktoś tak wykształcony mógłby z taką swobodą używać słowa „pieprzyć”.

Biorę się w garść… do pewnego stopnia. A potem mówię:

– No dobrze. Skoro już poruszyliśmy ten temat… pierwszy facet, z którym uprawiałam seks był bezdomny.

Ożywia się i spogląda na mnie.

– O, muszę usłyszeć coś więcej na ten temat.

Wyciągam rękę i kładę na niej głowę.

– Wychowałam się w Maine. Mieszkaliśmy w dość porządnej okolicy, ale ulica za naszym domem nie była w najlepszym stanie. Nasze podwórko graniczyło z domem przeznaczonym do rozbiórki sąsiadującym z dwiema opuszczonymi działkami. Zaprzyjaźniłam się z facetem o imieniu Atlas, który tam pomieszkiwał. Nikt oprócz mnie nie wiedział, że tam jest. Zanosiłam mu jedzenie, ubrania i inne rzeczy. Dopóki nie dowiedział się o tym mój ojciec.

– Co zrobił?

Zaciskam zęby. Nie wiem, dlaczego o tym wspomniałam, skoro codziennie muszę się starać, żeby o tym nie myśleć.

– Pobił go. – Jeśli chodzi o tę historię, nie mam ochoty na więcej nagiej prawdy. – Twoja kolej.

Przez chwilę przygląda mi się w milczeniu, jakby wiedział, że moja opowieść ma ciąg dalszy. Potem jednak odwraca wzrok.

– Myśl o małżeństwie mnie odpycha – mówi. – Dobijam do trzydziestki i wcale nie chcę mieć żony. A już zwłaszcza nie chcę dzieci. Jedyne, czego chcę od życia, to sukces. Wielki sukces. Tylko że jeśli powiem o tym głośno, wyjdę na aroganta.

– Chodzi ci o sukces zawodowy czy o społeczny?

– O oba – odpowiada. – Dzieci może mieć każdy. Każdy może wziąć ślub. Ale nie każdy może być neurochirurgiem. Czerpię z tego wielką dumę. I nie chcę być jedynie wspaniałym neurochirurgiem. Chcę być najlepszy w swojej dziedzinie.

– Masz rację. Rzeczywiście wychodzisz na aroganta.

Uśmiecha się.

– Moja mama się martwi, że marnuję sobie życie, dlatego że ciągle tylko pracuję.

– Jesteś neurochirurgiem i twoja mama jest tobą rozczarowana? – pytam ze śmiechem. – Boże, przecież to obłęd. Czy rodzice kiedykolwiek są zadowoleni z dzieci? Czy dzieci kiedykolwiek są dość dobre?

Kręci głową.

– Moje by nie były. Niewielu ludzi ma takie ambicje jak ja, więc moje dzieci byłyby skazane na porażkę. Właśnie dlatego nigdy nie będę ich miał.

– Ryle, w zasadzie uważam, że to, co mówisz, zasługuje na szacunek. Mnóstwo osób nie chce przyznać, że są zbyt wielkimi egoistami, żeby mieć dzieci.

Kręci głową.

– O, ja jestem stanowczo zbyt wielkim egoistą, żeby mieć dzieci. I stanowczo zbyt wielkim egoistą, żeby być w związku.

– Jak tego unikasz? Po prostu nie chodzisz na randki?

Szybko spogląda mi w oczy, a na jego ustach pojawia się lekki uśmiech.

– Jeśli mam czas, znajdują się dziewczyny, które zaspokajają moje potrzeby. Niczego mi pod tym względem nie brakuje, jeśli o to pytasz. Ale miłość nigdy nie wydawała mi się atrakcyjna. Zawsze jest przede wszystkim ciężarem.

Chciałabym patrzeć na miłość w ten sposób. Moje życie byłoby wtedy o wiele łatwiejsze.

– Zazdroszczę ci. Ja ciągle wierzę, że gdzieś tam istnieje mężczyzna, który byłby dla mnie idealny. Zwykle łatwo się nudzę facetami, bo nikt nie spełnia moich oczekiwań. Czuję się, jakbym bez końca szukała Świętego Graala.

– Powinnaś spróbować mojej metody – mówi.

– Czyli?

– Jednorazowe przygody. – Unosi brew, jakby to było zaproszenie.

Dobrze, że jest ciemno, bo moja twarz płonie.

– Nie potrafiłabym się z kimś przespać, wiedząc, że nic więcej z tego nie będzie. – Mówię. Nie brzmi to przekonująco.

Powoli bierze głęboki wdech i przewraca się na plecy.

– To nie w twoim stylu, co? – pyta z nutą rozczarowania w głosie.

Czuję się równie zawiedziona jak on. Nie jestem pewna, czy rzeczywiście bym mu odmówiła, gdyby wykonał pierwszy krok, ale chyba właśnie straciłam swoją szansę.

– Więc nie przespałabyś się z nowo poznaną osobą… – Znowu patrzy mi w oczy. – Ale jak daleko byłabyś skłonna się posunąć?

Nie potrafię odpowiedzieć. Przewracam się na plecy, bo patrzy na mnie w taki sposób, że mam ochotę ponownie przemyśleć sprawę jednorazowych przygód. Chyba niekoniecznie jestem im przeciwna. Po prostu nigdy nie proponował mi ich nikt, kogo byłabym skłonna wziąć pod uwagę.

Aż do teraz. Chyba. Bo czy to w ogóle była propozycja? Flirtowanie zawsze szło mi beznadziejnie.

Wyciąga rękę i łapie za krawędź mojego leżaka. Jednym gładkim ruchem i z minimalnym wysiłkiem przysuwa go do swojego, a ich boki lekko o siebie uderzają.

Cała sztywnieję. Jest teraz tak blisko, że czuję ciepło jego oddechu. Gdybym miała unieść głowę i na niego spojrzeć, nasze twarze dzieliłyby zaledwie centymetry. Nie chcę na niego patrzeć, bo prawdopodobnie by mnie pocałował, a jeśli pominąć kilka nagich prawd, zupełnie nic o nim nie wiem. Wcale jednak nie ciąży mi to na sumieniu, gdy ciężko kładzie rękę na moim brzuchu.

– Jak daleko byś się posunęła, Lily? – Jego głos brzmi dekadencko. Miękko. Przenika mnie aż po palce u nóg.

– Nie wiem – szepczę.

Jego dłoń zaczyna pełznąć ku krawędzi mojej bluzki. Powoli przesuwa ją w górę, odsłaniając skrawek mojego brzucha.

– Jezu – szepczę, czując ciepło jego skóry na swojej.

Wbrew zdrowemu rozsądkowi znowu patrzę mu w oczy i jego spojrzenie całkowicie mnie hipnotyzuje. Są w nim nadzieja, głód i całkowita pewność siebie. Przygryza dolną wargę, a jego dłoń zaczyna powoli wsuwać mi się pod bluzkę. Wiem, że czuje, jak serce łomocze mi w piersi. Do diabła, pewnie nawet to słyszy.

– Czy to za daleko? – pyta.

Nie wiem, skąd się to we mnie bierze, ale kręcę głową i mówię:

– Ani trochę.

Uśmiecha się i muska palcami dół mojego stanika, delikatnie przesuwając opuszkami po moim ciele, które pokryło się gęsią skórką.

Gdy tylko zamykam oczy, powietrze przeszywa przenikliwy dźwięk. Ręce Ryle’a sztywnieją i obydwoje uświadamiamy sobie, że to telefon. Jego telefon.

Opuszcza czoło na moje ramię.

– Niech to szlag.

Gdy jego ręka wyślizguje się spod mojej bluzki, marszczę brwi. Gmera w kieszeni w poszukiwaniu komórki, wstaje i odchodzi kilka kroków, żeby odebrać połączenie.

– Doktor Kincaid. – Słucha w skupieniu, zaciskając dłoń na karku. – A Roberts? Nie mam dzisiaj dyżuru. – Znów milczy, a potem mówi: – No dobrze, daj mi dziesięć minut. Już jadę.

Kończy rozmowę i wsuwa telefon z powrotem do kieszeni. Gdy się do mnie odwraca, wygląda na nieco zawiedzionego. Pokazuje drzwi prowadzące na klatkę schodową.

– Muszę…

Kiwam głową.

– W porządku.

Przygląda mi się przez kilka sekund i unosi palec.

– Nie ruszaj się – mówi, znowu sięgając po telefon. Podchodzi bliżej, trzymając go w górze, jakby zamierzał pstryknąć mi zdjęcie. Chcę zaprotestować, ale w zasadzie nie wiem dlaczego. Jestem ubrana. Tyle że z jakiegoś powodu czuję się naga.

Robi mi zdjęcie, gdy leżę na leżaku z rękami luźno spoczywającymi nad głową. Nie mam pojęcia, do czego jest mu potrzebne, ale cieszę się, że je pstryknął. Cieszę się, że odczuwa potrzebę zapamiętania, jak wyglądam, choć wie, że nigdy więcej się nie spotkamy.

Przez kilka sekund wpatruje się w zdjęcie na wyświetlaczu, a potem się uśmiecha. Kusi mnie, żeby też pstryknąć mu zdjęcie, ale nie jestem pewna, czy chcę pamiętać o kimś, kogo już nie zobaczę. Ta myśl trochę mnie przygnębia.

– Miło było cię poznać, Lily Bloom. Mam nadzieję, że twoje marzenie nie podzieli losu większości marzeń i uda ci się je spełnić.

Uśmiecham się, równie zasmucona co zdziwiona tym facetem. Nie jestem pewna, czy kiedykolwiek zdarzyło mi się spędzić czas z kimś takim jak on – kimś prowadzącym zupełnie inny styl życia i mieszczącym się w innym przedziale podatkowym niż ja. Prawdopodobnie nigdy więcej się to nie powtórzy. Jestem jednak mile zaskoczona, widząc, że wcale się aż tak bardzo nie różnimy.

Pierwsze wrażenie okazało się mylne.

Przez chwilę wpatruje się w swoje stopy i wygląda na nieco skrępowanego. Jakby utknął między pragnieniem powiedzenia mi czegoś więcej a potrzebą odejścia. Spogląda na mnie po raz ostatni. Nie ma już twarzy pokerzysty – w ułożeniu jego ust dostrzegam rozczarowanie. Po chwili odwraca się i rusza w przeciwną stronę. Otwiera drzwi, a gdy pospiesznie schodzi po schodach, słyszę jego cichnące kroki. Znowu jestem na dachu sama, lecz ku mojemu zaskoczeniu teraz trochę mnie to zasmuca.

Rozdział drugi

Lucy – moja współlokatorka, która uwielbia słuchać własnego śpiewu – szybko przechodzi przez salon, zgarniając klucze, buty i okulary przeciwsłoneczne. Siedzę na kanapie i otwieram pudełka pełne moich rzeczy z czasów, gdy mieszkałam z rodzicami. Zabrałam je wczoraj, po pogrzebie ojca.

– Pracujesz dzisiaj? – pyta Lucy.

– Nie. Do poniedziałku mam urlop okolicznościowy.

Zatrzymuje się.

– Do poniedziałku? – pyta z oburzeniem. – Szczęściara.

– Tak, Lucy. Mam wielkie szczęście, że umarł mi ojciec. – Mówię to oczywiście sarkastycznym tonem, lecz krzywię się, gdy sobie uświadamiam, że tak naprawdę niewiele w tym sarkazmu.

– Wiesz, co mam na myśli – mamrocze. Chwyta torebkę i balansując na jednej nodze, wsuwa na drugą but. – Nie wracam dziś na noc. Zostanę u Alexa. – Zatrzaskuje za sobą drzwi.

Pozornie mamy ze sobą wiele wspólnego, ale pomijając to, że nosimy ubrania w tym samym rozmiarze, jesteśmy w tym samym wieku i obie mamy czteroliterowe imiona zaczynające się na L i kończące na Y, niewiele spraw czyni z nas kogoś więcej niż tylko współlokatorki. Wcale mi to jednak nie przeszkadza. Pomijając nieustanne śpiewanie, Lucy jest nawet znośna. Sprząta i często jej nie ma. To dwie najważniejsze cechy współlokatorki.

Gdy zdejmuję wieczko kolejnego z pudełek, dzwoni mój telefon. Sięgam po niego na drugi koniec kanapy. Widząc, że to mama, przyciskam twarz do oparcia i teatralnie szlocham w poduszkę.

Przysuwam telefon do ucha.

– Słucham?

Odzywa się po trzech sekundach.

– Cześć, Lily.

Wzdycham i opadam na oparcie kanapy.

– Cześć, mamo. – Naprawdę jestem zaskoczona, że chce ze mną rozmawiać. Od pogrzebu minął dopiero jeden dzień. Myślałam, że zanim się do mnie odezwie, upłyną jeszcze trzysta sześćdziesiąt cztery.

– Jak się czujesz? – pytam.

Głośno wzdycha.

– W porządku – odpowiada. – Dzisiaj rano ciocia i wujek wrócili do Nebraski. Czeka mnie pierwsza samotna noc od czasu…

– Poradzisz sobie, mamo – zapewniam ją, starając się, żeby zabrzmiało to przekonująco.

Milczy – odrobinę zbyt długo – a potem mówi:

– Lily, chcę, żebyś wiedziała, że nie powinnaś się wstydzić z powodu tego, co się wczoraj stało.

Milczę. Nie wstydzę się. Ani trochę.

– Każdemu czasem odbiera mowę. Nie powinnam była cię stawiać w takiej sytuacji, wiedząc, że ten dzień i tak jest dla ciebie trudny. Powinnam była poprosić o wygłoszenie przemowy twojego wujka.

Zamykam oczy. Znam to na pamięć. Mama neguje coś, co jest dla niej niewygodne. Bierze na siebie winę za coś, czego nie zrobiła. Wmówiła sobie, że wczoraj odebrało mi mowę i dlatego nie byłam w stanie nic powiedzieć. Jasne. Już mam jej powiedzieć, że to wcale nie była pomyłka. Że nie odebrało mi mowy. Po prostu nie miałam nic dobrego do powiedzenia o tym nijakim człowieku, którego wybrała na mojego ojca.

Tylko że jakaś część mnie naprawdę ma poczucie winy z powodu tego, co zrobiłam – bo nie powinnam była tego robić w obecności mamy – więc po prostu godzę się na jej grę i postanawiam ją podjąć.

– Dzięki, mamo. Przepraszam, że tak mnie zatkało.

– Nic nie szkodzi, Lily. Muszę już kończyć, pędzę do agencji ubezpieczeniowej. Umówiłam się na spotkanie w sprawie polis twojego ojca. Zadzwoń do mnie jutro, dobrze?

– Zadzwonię – mówię. – Kocham cię, mamo.

Kończę połączenie i rzucam telefon na kanapę. Otwieram pudełko po butach leżące na moich kolanach i wyjmuję jego zawartość. Na samym wierzchu spoczywa puste drewniane serduszko. Przesuwam po nim palcami i przypominam sobie wieczór, w którym je dostałam. Gdy tylko wspomnienie nabiera kształtów, odpycham je od siebie. Tęsknota to dziwna sprawa.

Rozgarniam stare listy i wycinki z gazet. Pod nimi znajduję to, czego szukałam. I jednocześnie to, czego w pewnym sensie miałam nadzieję nie znaleźć.

Moje pamiętniki w formie listów do Ellen.

Przesuwam po nich dłońmi. W tym pudełku są trzy, ale łącznie jest ich pewnie z osiem albo dziewięć. Odkąd je napisałam, nie zaglądałam do żadnego z nich.

Kiedy byłam młodsza, nie chciałam przyznać, że piszę pamiętnik, bo wydawało mi się to strasznie oklepane. Wmówiłam sobie, że robię coś fajniejszego, bo formalnie rzecz biorąc, wcale nie piszę pamiętnika. Każdy wpis kierowałam do Ellen DeGeneres. Oglądałam jej program od pierwszego odcinka w 2003 roku, gdy byłam jeszcze mała. Codziennie po szkole zasiadałam przed telewizorem i byłam przekonana, że gdyby Ellen mogła mnie poznać, na pewno by mnie pokochała. Pisałam do niej regularnie aż do szesnastego roku życia, tak jak ktoś inny mógłby pisać w pamiętniku. Oczywiście wiedziałam, że zwierzenia jakiejś przypadkowej dziewczyny są ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuje Ellen DeGeneres. Na szczęście niczego jej nie wysłałam. Mimo to lubiłam adresować do niej notki, więc to robiłam, dopóki prowadziłam pamiętnik.

Otwieram następne pudełko po butach i znajduję kolejne pamiętniki. Przekładając je, natrafiam na ten pisany, kiedy miałam piętnaście lat. Otwieram go, szukając wpisu z dnia, w którym poznałam Atlasa. Przed jego pojawieniem się w moim życiu działo się niewiele rzeczy godnych zapisania, lecz mimo to jakimś cudem zapełniłam sześć grubych zeszytów.

Przysięgłam sobie, że nigdy nie będę tego czytała, ale po śmierci ojca dużo myślę o swoim dzieciństwie. Może jeśli wrócę do pamiętników, uda mi się znaleźć w sobie trochę siły, żeby mu wybaczyć. Choć obawiam się, że może to doprowadzić do jeszcze większego żalu.

Kładę się na kanapie i zaczynam czytać.

Droga Ellen,

zanim Ci napiszę, co się dzisiaj wydarzyło, mam świetny pomysł na nowy element twojego programu. Nazywa się Ellen w domu.

Myślę, że mnóstwo osób chciałoby cię zobaczyć poza pracą. Zawsze się zastanawiam, jaka jesteś prywatnie, gdy masz przy sobie tylko Portię i nie otaczają cię kamery. Może producenci mogliby jej dać kamerę, żeby czasami się podkradała i nagrywała, jak robisz zwyczajne rzeczy, na przykład oglądasz telewizję, gotujesz albo pracujesz w ogródku. Przez kilka sekund kręciłaby to z ukrycia, a potem mogłaby zawołać: „Ellen w domu!” i napędzić Ci stracha. Nie byłoby to nie fair, bo przecież uwielbiasz kawały.

No dobrze, skoro już Ci o tym powiedziałam (już dawno miałam to zrobić, ale ciągle zapominałam), napiszę o wczorajszym dniu. Był ciekawy. To chyba najciekawszy dzień, jaki dotąd opisuję, jeśli pominąć ten, w którym Abigail Ivory spoliczkowała pana Carsona za to, że wpatrywał się w jej dekolt.

Pamiętasz, jak jakiś czas temu pisałam Ci o pani Burleson, która mieszka za nami? O tej, która zmarła w noc wielkiej zamieci śnieżnej? Mój tata powiedział, że miała takie zaległości podatkowe, że jej córka nie była w stanie przejąć prawa własności domu. Jestem pewna, że wcale się tym nie przejęła, bo dom i tak zaczął popadać w ruinę. Pewnie miałaby z nim przede wszystkim kłopot.

Od śmierci pani Burleson, czyli od jakichś dwóch lat, dom stoi pusty. Wiem o tym, bo mam z pokoju widok na podwórko i nie przypominam sobie, żeby ktokolwiek tam wchodził albo wychodził.

Aż do wczorajszego wieczoru.

Leżałam w łóżku i tasowałam karty. Wiem, że to brzmi dziwnie, ale czasami po prostu to robię. Nawet nie umiem grać w karty. Ale kiedy rodzice się kłócą, tasowanie kart mnie uspokaja i mam się na czym skupić.

W każdym razie na dworze było ciemno, więc od razu zauważyłam światło. Nie świeciło mocno, ale wydobywało się z tego starego domu. Przypominało światło świecy, więc wyszłam na tylną werandę i odszukałam lornetkę taty. Próbowałam dojrzeć, co się tam dzieje, ale niczego nie zobaczyłam. Było stanowczo zbyt ciemno. Po chwili światło zgasło.

Dzisiaj rano, szykując się do szkoły, zauważyłam, że za domem pani Burleson coś się porusza. Przykucnęłam przy oknie i zobaczyłam, jak ktoś wymyka się tylnymi drzwiami. To był chłopak z plecakiem. Rozejrzał się, jakby chciał się upewnić, że nikt go nie widzi, po czym przeszedł między naszym domem a domem sąsiadów i zatrzymał się na przystanku autobusowym.

Nigdy wcześniej go nie widziałam. Jechał moim autobusem po raz pierwszy. Zajął miejsce z tyłu, a ja pośrodku, więc ze sobą nie rozmawialiśmy. Ale kiedy wysiadł przed szkołą, zobaczyłam, że wchodzi do budynku, więc widocznie też się tam uczy.

Nie pojmuję, dlaczego spał w tym domu. Prawdopodobnie nie ma tam prądu ani bieżącej wody. Myślałam, że chciał wygrać jakiś zakład, ale dzisiaj wysiadł z autobusu na tym samym przystanku co ja. Ruszył ulicą, jakby wybierał się gdzieś indziej. Pobiegłam prosto do swojego pokoju i zaczęłam go obserwować przez okno. Tak jak się spodziewałam, kilka minut później zobaczyłam, że znowu wchodzi chyłkiem do tego pustego domu.

Nie wiem, czy powinnam powiedzieć o tym mamie. Nie chciałabym być wścibska, bo to przecież nie moja sprawa. Ale jeśli ten chłopak nie ma się gdzie podziać, mama chyba będzie wiedziała, jak mu pomóc – w końcu pracuje w szkole.

Sama nie wiem. Chyba zaczekam parę dni, zanim jej o tym powiem. Może ten chłopak wróci do domu. Może po prostu chciał odpocząć od rodziców. Tak samo jak ja chciałabym czasem odpocząć od swoich.

To tyle. Dam Ci znać, co się wydarzy jutro.

Lily

Droga Ellen,

szybko przewijam twój taniec na początku programu. Kiedyś patrzyłam, jak tańczysz wśród publiczności, ale teraz trochę mnie to już nudzi i wolałabym po prostu posłuchać, co mówisz. Mam nadzieję, że nie jesteś na mnie zła.

No dobrze, więc odkryłam, kim jest ten chłopak. Nadal nocuje w opuszczonym domu. Minęły dwa dni, ale nikomu jeszcze o tym nie powiedziałam.

Nazywa się Atlas Corrigan i chodzi do ostatniej klasy. Niczego więcej o nim nie wiem. Spytałam o niego Katie, kiedy usiadła obok mnie w autobusie. Przewróciła oczami i powiedziała mi, jak on się nazywa. A potem dodała: „Nic więcej o nim nie wiem, ale śmierdzi”. Zmarszczyła nos, jakby poczuła obrzydzenie. Miałam ochotę na nią nawrzeszczeć i powiedzieć, że to nie jego wina, że nie ma bieżącej wody. Zamiast tego tylko na niego spojrzałam. Chyba trochę za długo mu się przyglądałam, bo to zauważył.

Po powrocie do domu poszłam do ogródka, żeby trochę popracować – moje rzodkiewki były już gotowe do wyrwania. Tylko one zostały w ogródku. Robi się zimno, więc na razie nie mogę posadzić niczego więcej. Pewnie nic by się nie stało, gdybym poczekała z wyrwaniem ich jeszcze kilka dni, ale wyszłam z domu także dlatego, że jestem wścibska.

Zauważyłam, że części rzodkiewek brakuje. Wyglądało na to, że zniknęły całkiem niedawno. Wiem, że sama ich nie wyrwałam, a rodzice nigdy nie grzebią w moim ogródku.

Wtedy pomyślałam o Atlasie i uznałam, że to prawie na pewno on. Wcześniej nie przyszło mi do głowy, że skoro nie ma dostępu do prysznica, to prawdopodobnie nie ma też jedzenia.

Poszłam do domu i zrobiłam dwie kanapki. Wyjęłam z lodówki dwa napoje gazowane i opakowanie czipsów. Włożyłam to wszystko do woreczka śniadaniowego, zaniosłam do opuszczonego domu i położyłam obok drzwi na tylnej werandzie. Nie byłam pewna, czy Atlas mnie zauważył, więc bardzo głośno zapukałam, a potem pobiegłam z powrotem do domu i od razu poszłam do swojego pokoju. Zanim dotarłam do okna, żeby sprawdzić, czy Atlas otworzy drzwi, torebka zniknęła.

Dzięki temu wiem, że mnie obserwował. Trochę się teraz denerwuję, że on wie, że ja wiem o jego obecności w tym domu. Nie mam pojęcia, co mu powiem, jeśli jutro będzie próbował ze mną porozmawiać.

Lily

Droga Ellen,

widziałam dziś Twój wywiad z kandydatem na prezydenta Barackiem Obamą. Denerwujesz się, przeprowadzając wywiady z ludźmi, którzy mogą rządzić naszym krajem? Nie znam się na polityce, ale wątpię, żeby udało mi się zachować poczucie humoru w tak stresującej sytuacji.

Jej, w naszym życiu tyle się ostatnio dzieje – Ty właśnie przeprowadziłaś wywiad z kimś, kto może zostać naszym następnym prezydentem, a ja dokarmiam bezdomnego chłopaka.

Dziś rano, kiedy przyszłam na przystanek, Atlas już tam czekał. Początkowo byliśmy sami i nie ukrywam, że czułam się niezręcznie. Widziałam, jak autobus wyjeżdża zza rogu, i marzyłam, żeby jechał trochę szybciej. Kiedy się zatrzymał, Atlas podszedł do mnie i nie patrząc mi w twarz, powiedział „dziękuję”.

Drzwi autobusu się otworzyły i puścił mnie przodem. Nie odpowiedziałam „nie ma za co”, bo byłam lekko zszokowana swoją reakcją. Ellen, na dźwięk jego głosu poczułam dreszcze.

Czy kiedykolwiek głos jakiegoś chłopaka podziałał na Ciebie w taki sposób?

Och, wybacz… Czy kiedykolwiek głosjakiejś dziewczynypodziałał na ciebie w taki sposób?

W drodze do szkoły nie usiadł obok mnie ani nic z tych rzeczy, ale gdy wracaliśmy wszedł do autobusu ostatni. Nie było wolnych miejsc, ale widząc, jak przesuwa wzrokiem po ludziach w środku, domyśliłam się, że nie szuka wolnego miejsca. Szukał mnie.

Kiedy nasze spojrzenia się spotkały, bardzo szybko spuściłam wzrok na kolana. Nie cierpię tego, że w obecności chłopaków brakuje mi pewności siebie. Może z tego wyrosnę, kiedy w końcu skończę piętnaście lat.

Usiadł obok mnie i położył sobie plecak między nogami. Wtedy zrozumiałam, o czym mówiła Katie. Rzeczywiście trochę śmierdział, ale ja go za to nie potępiam.

Początkowo milczał i tylko gmerał przy dziurze w dżinsach. To nie była dziura mająca dodawać stylu. Poznałam, że jest prawdziwa, że te spodnie są po prostu stare. W zasadzie to wyglądały na trochę za małe, bo było mu widać kostki. Ale był na tyle chudy, że w pozostałych miejscach pasowały jak ulał.

– Powiedziałaś komuś? – spytał.

Spojrzałam na niego, a on wpatrywał się we mnie, jakby czuł niepokój. Po raz pierwszy mogłam mu się przyjrzeć. Miał ciemnobrązowe włosy, ale pomyślałam, że może gdyby je umył, nie byłyby aż takie ciemne. Oczy miał jasne, niepasujące do reszty. Były naprawdę błękitne, takie, jakie widuje się u psów rasy husky. Nie powinnam ich porównywać do oczu psa, ale to pierwsze skojarzenie, jakie mi się nasunęło na ich widok.

Pokręciłam głową i odwróciłam się do okna. Myślałam, że skoro już usłyszał, że nikomu o nim nie powiedziałam, wstanie i poszuka sobie innego miejsca, ale wcale tego nie zrobił. Autobus zatrzymał się na kilku przystankach, część ludzi wysiadła. Zebrałam się na odwagę i szeptem spytałam:

– Dlaczego nie mieszkasz z rodzicami?

Wpatrywał się we mnie przez kilka sekund, jakby próbował ocenić, czy można mi zaufać. Wreszcie powiedział:

– Bo oni tego nie chcą.

I wtedy wstał. Pomyślałam, że go rozzłościłam, ale po chwili zdałam sobie sprawę, że wstał dlatego, że autobus zatrzymał się na naszym przystanku. Złapałam swój plecak i wyszłam za nim. Tym razem nie starał się ukryć, dokąd idzie. Ostatnio poszedł ulicą i skręcił za róg, żebym nie widziała, jak przechodzi przez nasze podwórko. Ale dzisiaj poszedł razem ze mną w stronę mojego domu.

Kiedy dotarliśmy do miejsca, w którym powinnam była skręcić w stronę drzwi, obydwoje się zatrzymaliśmy. Kopnął ziemię czubkiem buta i spojrzał na dom widoczny za moimi plecami.

– O której wracają twoi rodzice?

– Koło piątej – powiedziałam. Dochodziła czwarta.

Wyglądał, jakby zamierzał powiedzieć coś jeszcze, ale tego nie zrobił. Po prostu pokiwał głową i ruszył w stronę opustoszałego domu, w którym nie było jedzenia, prądu ani wody.

Wiesz, Ellen, zdaję sobie sprawę, że to, co potem zrobiłam, było głupie, więc nie musisz mi tego mówić. Zawołałam go po imieniu, a kiedy się zatrzymał i odwrócił, powiedziałam:

– Jeśli się pospieszysz, możesz wziąć prysznic, zanim wrócą.

Serce biło mi jak oszalałe, bo wiedziałam, w jakie wpakowałabym się kłopoty, gdyby rodzice zastali pod naszym prysznicem bezdomnego chłopaka. Równie dobrze mogłabym umrzeć. Ale zwyczajnie nie potrafiłam patrzeć, jak idzie do tego domu, i niczego mu nie zaproponować.

Znowu spojrzał na ziemię i udzieliło mi się jego zakłopotanie. Nawet nie kiwnął głową. Po prostu poszedł za mną, nie mówiąc ani słowa.

Kiedy brał prysznic, cały czas czułam paniczny strach. Ciągle spoglądałam przez okno, sprawdzając, czy nie pojawił się samochód któregoś z rodziców, choć wiedziałam, że zanim wrócą, minie co najmniej godzina. Bałam się, że któryś z sąsiadów widział, jak Atlas wchodzi do środka, mimo że sąsiedzi nie znali mnie na tyle dobrze, by wiedzieć, że zwykle nie zapraszam gości.

Dałam Atlasowi ubranie na zmianę. Wiedziałam, że powinien nie tylko wyjść przed powrotem moich rodziców, ale i znaleźć się gdzieś daleko stąd. Ojciec na pewno rozpoznałby swoje ubranie na nastolatku przypadkowo spotkanym w naszej dzielnicy.

Między spoglądaniem przez okno a zerkaniem na zegarek wkładałam różne rzeczy do jednego ze swoich starych plecaków. Jedzenie niewymagające przechowywania w lodówce, dwie koszulki ojca, dżinsy, pewnie jakieś dwa rozmiary za duże, i skarpetki na zmianę.

Kiedy zapinałam plecak, Atlas wyłonił się z korytarza.

Miałam rację. Nawet gdy jego włosy były mokre, widziałam, że są jaśniejsze niż wcześniej. Teraz jego oczy wydawały się jeszcze bardziej błękitne.

W łazience, musiał się ogolić, bo wyglądał młodziej niż wcześniej. Przełknęłam ślinę i spuściłam wzrok z powrotem na plecak, zaszokowana zmianą, jaka zaszła w jego wyglądzie. Bałam się, że odgadnie, o czym myślę.

Jeszcze raz spojrzałam przez okno i podałam mu plecak.

– Chyba będzie lepiej, jeśli wyjdziesz tylnymi drzwiami, żeby nikt cię nie zobaczył.

Wziął ode mnie plecak i przez chwilę wpatrywał się w moją twarz.

– Jak masz na imię? – spytał, zarzucając bagaż na ramię.

– Lily.

Uśmiechnął się. Uśmiechnął się do mnie po raz pierwszy, a mnie przyszła do głowy paskudna, płytka myśl. Zastanawiałam się, jak to możliwe, że ktoś o tak wspaniałym uśmiechu ma tak gównianych rodziców. Natychmiast się za tę myśl znienawidziłam, bo przecież rodzice powinni kochać swoje dzieci bez względu na to, czy są śliczne, brzydkie, chude, grube, mądre albo głupie. Tylko że czasami nie da się kontrolować własnych myśli. Trzeba po prostu ćwiczyć umysł, żeby nie zapuszczał się więcej w te rejony.

Wyciągnął rękę i powiedział:

– Jestem Atlas.

– Wiem – odparłam, nie podając mu ręki. Nie mam pojęcia, dlaczego jej nie uścisnęłam. Nie bałam się go dotknąć. To znaczy bałam się, ale nie dlatego, że uważam się za kogoś lepszego od niego. Po prostu bardzo się przy nim denerwowałam.

Cofnął rękę i kiwnął głową.

– Lepiej już pójdę.

Odsunęłam się, żeby mógł przejść. Pokazał na kuchnię, pytając cicho, czy to tam są tylne drzwi. Pokiwałam głową i poszłam za nim korytarzem. Kiedy dotarł do wyjścia, zobaczyłam, że na chwilę przystaje na widok mojego pokoju.