Gra bez zasad. Hugo ebook

Copyright © for the text by B.A. Feder

Copyright © for this edition by Wydawnictwo KDW

Redakcja:

Katarzyna Mirończuk

Korekta:

Joanna Błakita

Korekta po składzie:

Alicja Szalska-Radomska | Studio Ale buk!

Skład i korekta techniczna:

Mateusz Cichosz | Studio Ale buk!

Projekt okładki, oprawa graficzna:

Justyna Knapik | fb.com/justyna.es.grafik

ISBN: 978-83-975092-5-2

Wydanie I

Kontakt: [email protected]

IG: https://instagram.com/wydawnictwo_kdw/

FB: www.facebook.com/WydawnictwoKDW

www.wydawnictwokdw.com

Dla wszyst­kich, na któ­rych dro­dze sta­nęła osoba nie­lę­ka­jąca się ich mroku, bo po­dobny no­siła w so­bie. Nie je­ste­ście stra­ceni. Wy­star­czy, że wpu­ści­cie do środka odro­binę świa­tła.

I dla mo­jej Babci – naj­pięk­niej­szej du­szy, jaką kie­dy­kol­wiek po­zna­łam. Ode­szłaś, za­nim zdą­ży­łam Ci po­ka­zać tę książkę. Mimo wszystko wiem, że by­ła­byś ze mnie dumna i cie­szy­ła­byś się ra­zem ze mną. Po­wie­dzia­ła­byś też, bym da­lej parła do przodu.

Dzię­kuję za Twoją obec­ność w moim ży­ciu, za wiarę we mnie i na­ukę, by wal­czyć o swoje ma­rze­nia tak, abym na końcu mo­gła po­wie­dzieć: mia­łam piękne ży­cie.

Tę­sk­nię za Tobą. Co­dzien­nie. Jed­nak już nie pła­czę, tak jak Ci kie­dyś obie­ca­łam, tylko z uśmie­chem pie­lę­gnuję w gło­wie Twój ob­raz. Do zo­ba­cze­nia, Bab­ciu.

A także dla wszyst­kich tych, któ­rzy ko­goś stra­cili. Wiem, że to boli, ale prze­trwamy. Je­stem ra­zem z Wami.

Trigger warning i kilka słów wstępu od au­torki

Dro­dzy Czy­tel­nicy!

Za­nim za­to­nie­cie w lek­tu­rze, mam obo­wią­zek uprze­dzić Was, na co po­win­ni­ście być przy­go­to­wani pod­czas czy­ta­nia tej po­wie­ści.

Z ra­cji tego, że trzy­ma­cie w rę­kach ro­mans ma­fijny w kon­wen­cji dark, książka prze­zna­czona jest wy­łącz­nie dla osób peł­no­let­nich.

Znaj­dzie­cie w niej:

– prze­kleń­stwa;

– mal­tre­to­wa­nie, prze­moc fi­zyczną oraz psy­chiczną;

– bru­talne, krwawe sceny tor­tur;

– mor­der­stwa;

– pro­duk­cję i han­del nar­ko­ty­kami oraz inne nie­le­galne dzia­łal­no­ści, któ­rymi pa­rają się or­ga­ni­za­cje prze­stęp­cze;

– sceny ero­tyczne no­szące zna­miona fe­ty­szy, per­wer­syj­nych za­cho­wań oraz prak­tyk za­li­cza­nych do BDSM. Opi­sane fe­ty­sze to: wią­za­nie/krę­po­wa­nie/unie­ru­cho­mie­nie oraz uży­wa­nie za­ba­wek sek­su­al­nych, oraz ero­tyczne gry fa­bu­larne, w tym CNC Kink Play (con­sen­sual non-con­sent, zgoda bez zgody, czyli do­bro­wolne wcze­śniej­sze wy­ra­że­nie przy­zwo­le­nia i chęci na od­gry­wa­nie sceny w trak­cie seksu, w któ­rej do­mi­nu­jący używa siły/przy­musu na ule­głym);

– mo­le­sto­wa­nie sek­su­alne oraz gwałt;

– sza­rych mo­ral­nie bo­ha­te­rów.

Tę hi­sto­rię prze­ni­kają brud, zło i amo­ral­ność.

Każdy z bo­ha­te­rów nosi ba­gaż trau­ma­tycz­nych do­świad­czeń, które go ukształ­to­wały. To nie jest opo­wieść o mi­ło­ści, w któ­rej do­bra du­sza ra­tuje czarny cha­rak­ter przed osta­tecz­nym upad­kiem. Tu­taj wszyst­kie po­sta­cie to swo­iści czarni bo­ha­te­ro­wie, a wy­bie­lić ich może je­dy­nie mrok.

Mam świa­do­mość, że Gra bez za­sad nie jest lek­turą dla każ­dego, dla­tego pro­szę: weź­cie pod uwagę po­wyż­sze ostrze­że­nie i je­śli ży­wi­cie obawy, że ta te­ma­tyka mo­głaby wy­wo­łać w Was traumę lub obu­dzić tę, z którą mie­rzy­li­ście się w prze­szło­ści, za­dbaj­cie o swój kom­fort psy­chiczny i za­nim za­cznie­cie czy­tać tę hi­sto­rię, roz­waż­cie, czy je­ste­ście go­towi ją po­znać.

Pra­gnę też wspo­mnieć, że Gra bez za­sad nie jest kon­ty­nu­acją zna­nej Wam (mam na­dzieję) Gry w po­zory, choć główny bo­ha­ter tej po­wie­ści – Hugo Bru­nel – wy­stę­puje w Grze w po­zory jako po­stać dru­go­pla­nowa.

Z ko­lei trzy­mana przez Was w dło­niach Gra bez za­sad jest w ca­ło­ści po­świę­cona lo­som Huga oraz Eva­ri­sty. Nie mu­si­cie znać tre­ści Gry w po­zory, by czy­tać tę książkę, je­śli jed­nak chcie­li­by­ście po­znać prze­szłość Huga, a także hi­sto­rię kor­sy­kań­skiej ma­fii, za­chę­cam Was do się­gnię­cia rów­nież po Grę w po­zory.

Bę­dzie mi bar­dzo miło, je­śli to zro­bi­cie! Ostrze­gam jed­nak, że Gra bez za­sad może Wam za­spoj­le­ro­wać Grę w po­zory, więc miej­cie to na wzglę­dzie.

Po­świę­ci­łam dużo czasu na re­se­arch oraz przy­go­to­wa­nie się do na­pi­sa­nia tej po­wie­ści, aby jak naj­le­piej od­dać re­alia ame­ry­kań­skiej Cosa No­stry oraz mar­syl­skiej Unione Corse. Znaj­dzie­cie więc tu­taj wiele rze­czy­wi­stych aspek­tów ma­fij­nego śro­do­wi­ska oraz opisy sy­tu­acji, które miały i wciąż mają miej­sce w świe­cie Cosa No­stry – choćby ry­tuał ini­cja­cyjny czy struk­tura hie­rar­chii tej or­ga­ni­za­cji.

Chcę jed­nak pod­kre­ślić, że to nie jest książka non-fic­tion i wszyst­kie po­sta­cie stwo­rzy­łam wy­łącz­nie na po­trzeby fa­buły – bo­ha­te­ro­wie są fik­cyjni, a wszel­kie po­do­bień­stwo do praw­dzi­wych osób jest przy­pad­kowe.

Ży­czę Wam do­brej za­bawy oraz wielu emo­cji pod­czas lek­tury i dzię­kuję, że wy­bra­li­ście moją książkę spo­śród ty­sięcy in­nych ty­tu­łów!

Z mi­ło­ścią

B.A. Fe­der

Playlista

Ex Ha­bit – Who Do You Want

Omido & Ex Ha­bit – Ple­ase

Sti­leto feat. Ma­da­len Duke – Dead or Alive

Self De­cep­tion – PSY­CHO

Like a Storm – Love the Way You Hate Me

Rain City Drive feat. Day­se­eker – Me­di­cate Me

Fame on Fire – Wi­thout Me

Mem­phis May Fire – Mi­sery

OL­LIE – He­ar­tless

Nic­kel­back – I’d Come for You

Bad Omens – The De­ath of Pe­ace of Mind

Da­vid Ku­sh­ner – Day­li­ght

KIR­RA47 – In the Sha­dows You’ll Hear My Vo­ice

Skil­let – Fire In­side of Me

State of Mine feat. Eva Un­der Fire – Su­rvi­vor

Ver­sus Me – Ter­ri­fied

NO­THING MORE – If it Do­esn’t Hurt

Eva Un­der Fire feat. Matt B From Ashes to New – Co­ming for Blood

The Score – Ene­mies

Ima­gine Dra­gons – Eyes Clo­sed

Nic­kel­back – Fi­gu­red You Out

Sleep The­ory – Stuck in My Head

Bobi An­do­nov – Burn

New Me­di­cine – Fire Up the Ni­ght

April Jai feat. Na­tion Ha­ven – Mo­rally Grey (Na­tion Ha­ven Edi­tion)

CRMNL – Wic­ked as They Come

CRMNL – De­vil In­side

Lin­kin Park – Ly­ing from You

Three Days Grace – In­fra-Red

Three Days Grace – Time of Dy­ing

Skil­let – Co­ma­tose

Pa­ra­more – Let the Fla­mes Be­gin

Nic­kel­back – Stan­ding in the Dark

Bad Omens – No­where to Go

Ka­phy x NERV KNØW x BLVKES– Snake

Eva Un­der Fire – De­vil in Dis­gu­ise

Josh Ross, Ju­lia Mi­cha­els – Want This Beer

Eve­ry­body Lo­ves an Outlaw – Blood on a Rose

Ci­ti­zen Sol­dier – Thank You for Ha­ting Me

Sleep The­ory – Fal­lout

From Ashes to New – He­ar­ta­che

Mem­phis May Fire – Hell Is Empty

Bi­shop Briggs – White Flag

Au­stin Gior­gio – Cho­ke­hold

Wage War – God­speed

The Score – Stron­ger

From Ashes to New feat. Aga­inst the Cur­rent, Chrissy Co­stanza – Ba­rely Bre­athing

Lin­kin Park – Po­ints of Au­tho­rity

Bil­lie Eilish – All the Good Girls Go to Hell

Chris Brown – Un­der the In­flu­ence

Catch Your Bre­ath – 21 Gun Sa­lute

Ex Ha­bit – Too Late to Love You

no­te­fly, HVLO, IOVA – In a Grave

Chase Atlan­tic – Into It

Two Feet – Lost the Game

Ho­zier – Take Me to Church

Nic­kel­back – Side of a Bul­let

Skil­let – Mad­ness in Me

Ekoh, Lø Spi­rit – Good Things

Wage War – Ma­gne­tic

Papa Ro­ach – Le­ave a Li­ght On (Talk Away the Dark)

Wage War – Ma­nic

Self De­cep­tion – Be­au­ti­ful Di­sa­ster

Słowniczek pojęć

Na dole każ­dej strony, na któ­rej ze­tknie­cie się z wło­skimi lub fran­cu­skimi okre­śle­niami, znaj­dzie­cie szcze­gó­łowe przy­pisy wy­ja­śnia­jące. Mam jed­nak świa­do­mość, że ta hi­sto­ria ob­fi­tuje w wiele słów zwy­kle nie­uży­wa­nych na co dzień, więc można je szybko za­po­mnieć. Dla uła­twie­nia stwo­rzy­łam za­tem słow­ni­czek po­jęć w skró­cie opi­su­ją­cych po­szcze­gólne sta­no­wi­ska ame­ry­kań­skiej Cosa No­stry oraz mar­syl­skiej Unione Corse. W każ­dej chwili bę­dzie­cie mo­gli do nich wró­cić w trak­cie lek­tury, je­śli po­czu­je­cie taką po­trzebę. Mam na­dzieję, że to uła­twi Wam czy­ta­nie.

Po­ję­cia od­no­szące się do Cosa No­stry

Capo-fa­mi­glia – wy­bie­rany przez po­zo­sta­łych ma­fio­sów szef ro­dziny prze­stęp­czej.

Capo-man­da­mento – pre­tor; klany (ro­dziny ma­fijne) dzia­ła­jące na jed­nym ob­sza­rze łą­czą się w tzw. man­da­menti, któ­rymi kie­rują capo-man­da­mento.

Ca­po­re­gime (lub capo-de­cina) – ka­pi­tan (w skró­cie capo), do­wo­dzi żoł­nie­rzami ma­fii.

Con­si­gliere – do­radca szefa.

Co­sca – klan, ro­dzina ma­fijna.

Cu­pola – ina­czej Ko­puła, w Sta­nach Zjed­no­czo­nych zwana też Ko­mi­sją, struk­tura kie­row­ni­cza Cosa No­stry; wszystko, co ma miej­sce w ło­nie Cosa No­stry, wy­maga ak­cep­ta­cji Ko­puły.

Omertà – za­sada za­cho­wa­nia mil­cze­nia, zmowa mil­cze­nia.

Sol­dato – żoł­nierz, pod­lega pod ca­po­re­gime.

Sot­to­capo – pod­szef, za­stępca szefa ro­dziny ma­fij­nej.

Po­ję­cia od­no­szące się do Unione Corse

Caïd – szef, przy­wódca klanu.

Le bras droit – prawa ręka szefa w struk­tu­rach fran­cu­skiej ma­fii.

Le Mi­lieu – pół­świa­tek; ogólna na­zwa okre­śla­jąca we Fran­cji prze­stęp­czość zor­ga­ni­zo­waną.

Les be­aux voy­ous – „do­brzy chłopcy” lub „do­brzy lu­dzie”, ni­skie sta­no­wi­sko we fran­cu­skiej ma­fii; lu­dzie, któ­rzy wy­ko­nują roz­kazy i skła­dają się na une équ­ipe multi-qu­ali­fiée, czyli ze­spół o wszech­stron­nych umie­jęt­no­ściach.

Les po­ulets – po­toczne okre­śle­nie po­li­cjan­tów we Fran­cji, w za­leż­no­ści od kon­tek­stu ma pe­jo­ra­tywny lub żar­to­bliwy wy­dźwięk.

Par­rain – oj­ciec chrzestny, naj­wyż­sze sta­no­wi­sko przy­wód­cze we fran­cu­skiej ma­fii.

Spécia­li­ste – spe­cja­li­sta, po­śred­nie sta­no­wi­sko we fran­cu­skiej ma­fii; praca spe­cja­li­stów za­leżna jest od ich umie­jęt­no­ści, np. jedni od­po­wia­dają za ochronę, dru­dzy za stra­te­gię.

Część pierwsza

Odległość między życiem a śmiercią jest nieokreślona. Dlatego nikt nie wie, gdzie kończy się jedno, a zaczyna drugie.

Edgar Allan Poe

Prolog

Rytuał

Przeszłość

Pa­lermo, Sy­cy­liaEva­ri­sta, 24 lata

Tkwi­łam w od­osob­nie­niu od po­nad trzech go­dzin. Nie by­łam w sta­nie usie­dzieć w miej­scu, więc w na­dziei, że zmę­cze­nie po­zwoli mi za­po­mnieć o stra­chu, prze­mie­rza­łam po­kój wzdłuż i wszerz, od jed­nej sza­rej ściany do dru­giej. Po kil­ku­dzie­się­ciu mi­nu­tach wpa­try­wa­nia się w jej struk­turę po­ję­łam, że ciem­niej­sze roz­tarte plamy by­naj­mniej nie były efek­tem kiep­skiego na­ło­że­nia farby, lecz re­zul­ta­tem do­my­cia krwi z chro­po­wa­tej po­wierzchni.

Cóż, ra­czej nie­uda­nym…

Za wszelką cenę pró­bo­wa­łam od­ciąć umysł od wła­snych emo­cji, przy­kry­wa­jąc je płasz­czy­kiem sar­ka­zmu – tylko to po­zwa­lało mi ostat­nio do­szczęt­nie nie osza­leć, nie my­śleć o nim. Prze­cież za­po­mnieć się nie dało…

Po­środku po­miesz­cze­nia usta­wiono rząd pro­stych drew­nia­nych krze­seł. Tu­taj nie było miej­sca na wy­godę, a ja do­sko­nale zda­wa­łam so­bie z tego sprawę. Ten nie­wer­balny sy­gnał w po­staci be­to­no­wego lo­chu, w któ­rym by­łam za­mknięta, sta­no­wił za­le­d­wie pre­lu­dium do tego, co mieli zro­bić ze mną póź­niej.

Nie bez po­wodu przy­je­cha­li­śmy na Sy­cy­lię, do ro­dzin­nej po­sia­dło­ści, któ­rej uży­wano tylko na „spe­cjalne oka­zje”. Na­sze ży­cie to­czyło się w Sta­nach i cho­ciaż było da­le­kie od ide­ału, to wła­śnie Pa­lermo na­pa­wało mnie trwogą, po­nie­waż to tu­taj miała do­biec końca co­dzien­ność, jaką do tej pory zna­łam.

Przez nie­wielki luft do środka wpa­dały ostat­nie pro­mie­nie za­cho­dzą­cego słońca. Bez­tro­skie, ni­czego nie­świa­dome two­rzyły mi­go­czące łuny na ośli­zgłej zim­nej po­sadzce, tań­cząc u mo­ich stóp. Mia­łam wra­że­nie, że sym­bo­li­zują resztki świa­tła, które dzi­siej­szej nocy opu­ści moją du­szę.

Co za pie­przona iro­nia.

Cze­ka­łam na ry­tuał ini­cja­cyjny. Naj­praw­do­po­dob­niej by­łam je­dy­nym re­kru­tem, który nie zo­stał nim z wła­snej woli. O nie… Zna­la­złam się tu­taj wy­łącz­nie z roz­kazu ojca.

Je­steś słaba. Moja córka, krew z mo­jej krwi! Już ni­gdy wię­cej mnie nie znie­wa­żysz, ro­zu­miesz?! Mo­żesz być pewna, że wy­ple­nię z cie­bie każdą ułom­ność, Eva­ri­sto.

Gorz­kie, wy­po­wie­dziane z po­gardą słowa pa­dre1 od­biły się echem w moim roz­trzę­sio­nym umy­śle. Wciąż pa­mię­ta­łam siar­czy­sty po­li­czek, który mi wów­czas wy­mie­rzył, tak że moja głowa aż od­sko­czyła do tyłu. Nie­mal czu­łam ostry kant biurka, o który ude­rzy­łam twa­rzą, kiedy upa­da­łam. Nie za­po­mnia­łam spły­wa­ją­cej po czole krwi ani bólu – za­równo tego fi­zycz­nego, jak i psy­chicz­nego – zwłasz­cza gdy zimna stal lufy do­tknęła mo­jej skroni, a ja otrzy­ma­łam od ojca wy­bór: pod­po­rząd­kuję się jego woli albo umrę. Mimo wszystko chcia­łam żyć, dla­tego po­kor­nie po­chy­li­łam głowę.

Nie po­mo­gły za­wo­dze­nie matki, sprze­ciw star­szego brata ani łzy i bła­galne szlo­cha­nie młod­szej sio­stry. Głowa ro­dziny pod­jęła de­cy­zję, a ja za­ak­cep­to­wa­łam ten układ, po­nie­waż ozna­czał, że ura­tuję ko­goś jesz­cze – ko­goś, na kim bar­dzo mi za­le­żało.

Tym spo­so­bem tego wie­czoru ofi­cjal­nie wstę­po­wa­łam w sze­regi Cosa No­stry2 jako pierw­sza i je­dyna ko­bieta. Od te­raz moją nad­rzędną fa­mi­glią3 miał zo­stać no­wo­jor­ski klan Riina, któ­remu prze­wo­dził mój oj­ciec, czło­wiek nie­gdyś da­rzący mnie mi­ło­ścią. To uczu­cie jed­nak wy­pa­ro­wało, gdy po­peł­ni­łam je­den nie­wy­ba­czalny błąd.

Już wów­czas się spo­dzie­wa­łam, że po­niosę kon­se­kwen­cje, je­śli zo­stanę zła­pana – co osta­tecz­nie na­stą­piło – ale ni­gdy w ży­ciu nie przy­pusz­cza­łam, że pa­dre od­rzuci nie­śmier­telną za­sadę o nie­an­ga­żo­wa­niu ko­biet w branżę, jak pre­fe­ro­wał na­zy­wać swoją dzia­łal­ność. Z mo­jego po­wodu po­sta­no­wił zro­bić wy­ją­tek, zresztą nie­je­den.

Co do za­sady sze­fo­wie kla­nów dą­żyli do tego, by jak naj­bar­dziej od­se­pa­ro­wać swoje ro­dziny – te, z któ­rymi żyli pod jed­nym da­chem – od… tych dru­gich ro­dzin.

Oj­ciec nie zdra­dzał więc szcze­gó­łów swo­jej pracy matce, ku­zyn­kom, mo­jej sio­strze ani tym bar­dziej mnie. Z ca­łej fa­mi­glii do klanu na­le­żeli tylko En­rico i po­je­dyn­czy ku­zyni. A te­raz mia­łam do­łą­czyć do niego rów­nież ja. Teo­re­tycz­nie po­win­nam być za­szczy­cona… Cóż, wcale się tak, do cho­lery, nie czu­łam.

Za­ci­snę­łam po­wieki, gdy do mo­ich uszu do­tarło skrzy­pie­nie uchy­la­nych drzwi. Nie od­wró­ci­łam się, nie by­łam pewna, czyje kroki wy­brzmiały w po­miesz­cze­niu. Za­mar­łam, w my­ślach li­czy­łam do dzie­się­ciu, żeby nad sobą za­pa­no­wać.

– Eva, już czas.

Z jed­nej strony zna­jomy głos En­rica przy­niósł czę­ściowe uko­je­nie, ale z dru­giej tor­tu­ro­wał moje bę­benki, wpro­wa­dza­jąc je w re­zo­no­wa­nie.

Nie od­po­wie­dzia­łam, struny gło­sowe od­mó­wiły współ­pracy. Za­schło mi w gar­dle. Pró­bo­wa­łam prze­łknąć resztki śliny, lecz nada­rem­nie.

Na­gle cie­płe dło­nie brata de­li­kat­nie spo­częły na mo­ich ra­mio­nach. Drgnę­łam, ale nie dla­tego, że się go oba­wia­łam, tylko przez czu­łość ge­stu, na który so­bie po­zwo­lił.

Po­ję­łam, że to ostatni ludzki od­ruch, fi­nalna bra­ter­ska chwila. Wkrótce En­rico bę­dzie moim ca­po­re­gime4, a ja zo­stanę jego żoł­nie­rzem. Od te­raz miały nas łą­czyć wy­łącz­nie roz­kazy.

Od­bie­ra­łam to jako ko­lejną część za­pla­no­wa­nej z roz­my­słem kary ojca. Za­mie­rzał po­zba­wić mnie nie tylko swo­body i wol­nej woli, lecz rów­nież brata, który do tej pory był moją opoką i naj­lep­szym przy­ja­cie­lem.

– Wiesz, że je­śli bym mógł coś zro­bić, to…

– Wiem – prze­rwa­łam mu cierp­kim to­nem. – To nie twoja wina. Sama to na sie­bie spro­wa­dzi­łam.

Taka była prawda i mu­sia­łam to otwar­cie przy­znać.

Gdyby nie de­cy­zje pod­jęte w prze­szło­ści, w ogóle bym się tu­taj nie zna­la­zła. Za­pewne da­lej ży­ła­bym tak jak wcze­śniej: uko­chana, star­sza córka bossa, nie­mal ni­czego nie­świa­doma. Trzy­mana pod klo­szem, do­póki nie zna­le­ziono by mi na­rze­czo­nego. Ta­kiego, z któ­rym mój ślub umoc­niłby po­zy­cję ojca w Cosa No­strze. Tyle że… to nie by­łoby moje ży­cie. Czy po­win­nam więc ża­ło­wać, że przy­naj­mniej pró­bo­wa­łam zdo­być nie­za­leż­ność?

Na­gle En­rico ob­ró­cił mnie ku so­bie i po­pa­trzył mi w oczy. Był tak wy­soki, że mu­siał nie­mal zgiąć się wpół, by na­wią­zać ze mną kon­takt wzro­kowy. Je­śli do tej pory nie by­łam do­sta­tecz­nie prze­ra­żona, to pu­ste spoj­rze­nie jego kasz­ta­no­wych tę­czó­wek „na­pra­wiło” ten stan.

Za­dy­go­ta­łam, gdy kor­ty­zol roz­prze­strze­niał się po moim ciele ni­czym nie­za­wodna mor­der­cza tru­ci­zna i zaj­mo­wał or­gany, wy­nisz­cza­jąc je w tem­pie, w ja­kim wy­buch nu­kle­arny zmiata z po­wierzchni ziemi całe mia­sta.

– Tak, jed­nak gdy­bym mógł… – kon­ty­nu­ował.

– Ale nie mo­żesz! – krzyk­nę­łam, z fru­stra­cji wy­rzu­ciw­szy ręce w górę. Pra­wie ni­gdy nie pod­no­si­łam głosu na brata, lecz tym ra­zem czara mo­jej go­ry­czy się prze­lała. – Nie mo­żesz cof­nąć czasu! – Chwy­ci­łam jego nad­garstki, wkła­da­jąc w to całą swoją siłę. – Nikt nie może! Dla­tego, co­kol­wiek to jest, miejmy to już wresz­cie za sobą – do­koń­czy­łam i go wy­mi­nę­łam, po czym ru­szy­łam w stronę drzwi.

Wie­dzia­łam, że mam tylko dwa wyj­ścia: przy­jąć z god­no­ścią to, co przy­szy­ko­wał dla mnie pa­dre i sta­wić temu czoła, albo już te­raz wy­brać miej­sce wła­snego po­chówku. Jak na ra­zie ob­sta­wa­łam przy opcji nu­mer je­den. Przy­rze­kłam so­bie, że prę­dzej sama po­ślę się do pia­chu, niż od­dam ten przy­wi­lej ojcu.

***

W sa­lo­nie, do któ­rego zo­sta­łam za­pro­wa­dzona, pa­no­wał mrok, roz­świe­tlany drga­ją­cymi pło­mie­niami świec usta­wio­nych na pa­ra­pe­tach, jed­nak bez pro­blemu wi­dzia­łam zgro­ma­dzo­nych lu­dzi. Zna­łam więk­szość z tych męż­czyzn. Ko­ja­rzy­łam ich twa­rze, a także imiona, a na­wet sta­no­wi­ska nie­któ­rych z nich. Chcąc nie chcąc, co ja­kiś czas ob­ra­ca­łam się w ich to­wa­rzy­stwie, gdy sta­wali w drzwiach ga­bi­netu ojca. Resztę ze­bra­nych przed­sta­wił mi En­rico.

Pa­dre sie­dział u szczytu dłu­giego pro­sto­kąt­nego stołu, jak przy­stało na capo-fa­mi­glia5, i po­sy­łał mi wro­gie spoj­rze­nie. Nie­chęt­nie to przy­zna­wa­łam, ale za­bo­lało. Nie­gdyś, gdy by­łam jesz­cze dziec­kiem, pa­trzył z uczu­ciem, a przy­naj­mniej tak ­są­dzi­łam. Do­piero póź­niej zro­zu­mia­łam, że on nie zna mi­ło­ści. Ist­niała tylko wła­dza.

Na­tych­miast po­czu­łam po­trzebę, by skró­cić ojca o głowę. Nie­na­wi­dzi­łam go za to, do czego mnie zmu­szał. Za to, że na każ­dym kroku uniesz­czę­śli­wiał matkę, że zro­bił z mo­jego brata prze­stępcę, aż w końcu… Nie­na­wi­dzi­łam go za to, że ba­wił się we władcę ma­rio­ne­tek i ste­ro­wał nami wszyst­kimi we­dle wła­snego uzna­nia.

Po pra­wej stro­nie ojca za­sia­dał jego con­si­gliere6 Te­rzo. Pa­trząc w zmru­żone oczy męż­czy­zny, na­bra­łam ochoty, by na­pluć mu w twarz. Nie zno­si­łam tego ob­le­śnego, tłu­stego su­kin­syna, który za każ­dym ra­zem osten­ta­cyj­nie wle­piał wzrok w de­kolt mo­jej sio­stry Carli.

Dal­sze miej­sca zaj­mo­wali od­po­wied­nio sot­to­capo7 oraz wy­brani capo. Jedno pu­ste krze­sło cze­kało na czwar­tego ka­pi­tana, En­rico, który wciąż tkwił przy moim boku. Na­prze­ciwko, ni­czym mar­mu­rowe po­sągi, sie­dzieli żoł­nie­rze. Jak za­ło­ży­łam, pię­ciu naj­lep­szych i naj­bar­dziej sku­tecz­nych.

Wszyst­kie spoj­rze­nia były utkwione we mnie. Bez­li­to­śnie drą­żyły na wy­lot ni­czym wier­tła do me­talu.

Sta­łam przed tymi męż­czy­znami i po­tra­fi­łam my­śleć je­dy­nie o tym, że gar­dzę nimi ca­łym swoim je­ste­stwem i gdy­bym tylko mo­gła, wy­krzy­cza­ła­bym im to w twa­rze. Wie­dzia­łam jed­nak, jak by się to skoń­czyło, dla­tego za­ci­snę­łam szczęki.

Nie­liczni znali cha­rak­ter „chrztu”, a ci, któ­rzy w nim uczest­ni­czyli, ni­gdy o tym nie opo­wia­dali. Ze strzę­pów in­for­ma­cji z tru­dem uzy­ska­nych od brata wie­dzia­łam, że prze­bie­gał ina­czej w za­leż­no­ści od ro­dziny, choć efekt po­zo­sta­wał taki sam: zo­sta­wa­łeś wcie­lony, a wpo­jony strach miał sku­tecz­nie znie­chę­cić cię do zdrady, zdrada ozna­czała bo­wiem wy­rok no­szący miano eg­ze­ku­cji.

Prze­czu­wa­łam więc, że będą chcieli mnie zła­mać, nie by­łam jed­nak pewna, w jaki spo­sób tego do­ko­nają. Poza tym, czy nie zo­sta­łam już do­sta­tecz­nie zgnę­biona? Co wię­cej mo­gli mi zro­bić? Co jesz­cze ode­brać?

Nie­mal po­mo­dli­łam się w du­chu, abym opu­ściła ten po­kój w jed­nym ka­wałku, cho­ciaż bio­rąc pod uwagę moje prze­wi­nie­nia, już sam fakt, że tra­fi­łam tu­taj, a nie do dołu z wap­nem, był wy­graną roz­grywką z ko­stu­chą.

W pew­nym mo­men­cie Te­rzo wstał, czym prze­rwał za­wie­sze­nie, a za nim po­dą­żyli wszy­scy oprócz ojca. Nogi krze­seł zło­wiesz­czo za­zgrzy­tały po drew­nia­nym par­kie­cie. Po­now­nie wy­ło­wi­łam za­stra­sza­jący wzrok pa­dre. Z tru­dem dum­nie unio­słam brodę.

– W imię Ro­dziny, Ro­dzina cię przyj­muje – oświad­czył su­cho do­radca.

Z wy­sił­kiem, od któ­rego pot wy­stą­pił mi na czoło, zdo­ła­łam po­wstrzy­mać drże­nie pal­ców. Tak mocno wbi­łam pa­znok­cie w za­ci­śnięte dło­nie, że kilka ude­rzeń serca póź­niej po­czu­łam, jak cie­pła krew spływa po ich wnę­trzu.

Po chwili En­rico pod­szedł do mnie z gro­bową miną. Sta­ra­łam się do­szu­kać w jego ob­li­czu ja­kiejś wska­zówki albo choćby prze­jawu wspar­cia. Na próżno. Nie mia­łam do niego pre­ten­sji, po­nie­waż oboje zo­sta­li­śmy zmu­szeni do ode­gra­nia swo­ich ról, jak za­wsze, gdy oj­ciec nas ob­ser­wo­wał.

Brat nie­spo­dzie­wa­nie uniósł złotą igłę, którą trzy­mał przed mo­imi oczami tak, bym do­brze ją wi­działa. Drgnę­łam, cho­ciaż po­czu­łam też swego ro­dzaju ulgę. Spo­dzie­wa­łam się uj­rzeć ra­czej pi­sto­let lub nóż.

Może jed­nak nie będę wą­chała kwiat­ków od spodu. Jesz­cze…

– Do Cosa No­stry wcho­dzi się po­przez krew – oznaj­mił. – I opusz­cza się ją rów­nież przez krew. – Z tymi sło­wami brat zła­pał moją rękę, którą gwał­tow­nie otwo­rzył.

Gdy po raz pierw­szy w ży­ciu użył wo­bec mnie siły, za­dy­go­ta­łam, li­cząc na to, że nikt oprócz niego tego nie do­strzegł. Nie za­mie­rza­łam da­wać im tej cho­ler­nej sa­tys­fak­cji, już ni­gdy wię­cej.

Na mi­li­se­kundę En­rico za­ci­snął szczęki, gdy za­uwa­żył po­oraną pa­znok­ciami skórę, po czym bez słowa głę­boko na­kłuł mi igłą pa­lec wska­zu­jący. Gdy­bym nie była jak spa­ra­li­żo­wana, naj­pew­niej bym syk­nęła, ale ża­den dźwięk nie wy­do­stał się z mo­ich spierzch­nię­tych warg.

Brat na­ci­snął opuszkę. Kiedy z rany wy­pły­nęła krew, uło­żył moją dłoń nad ob­raz­kiem z wi­ze­run­kiem świę­tej. Za­kła­da­łam, że była to Naj­święt­sza Ma­ria Panna, lecz nie mia­łam pew­no­ści, po­nie­waż pa­trzy­łam na całą tę scenę nie­wi­dzą­cym wzro­kiem.

W od­ru­chu obron­nym od­cię­łam od­czu­wa­nie swo­jego ciała, chcia­łam być tylko po­stron­nym ob­ser­wa­to­rem. Wma­wia­łam so­bie, że to się nie dzieje, że moje ży­cie nie bę­dzie wy­glą­dało tak jak te­raz, że nie bę­dzie pełne prze­mocy, agre­sji i nie­wy­po­wie­dzia­nych wprost gróźb.

– Po­wta­rzaj za mną – mruk­nął En­rico, roz­sma­ro­wu­jąc krew po ca­łym ob­ra­zie. – Przy­rze­kam, że ni­gdy nie zdra­dzę ro­dziny oraz przy­ja­ciół i będę po­słuszna roz­ka­zom z mi­ło­ścią i omertą8.

– Przy­rze­kam, że ni­gdy nie zdra­dzę ro­dziny oraz przy­ja­ciół i będę po­słuszna roz­ka­zom z mi­ło­ścią i omertą – po­wie­dzia­łam. Mój głos brzmiał obco, jakby był od­da­lony o całe ga­lak­tyki.

– Kto zdra­dza ro­dzinę, tego czeka śmierć – do­dał.

Po kil­ku­na­stu se­kun­dach wi­ze­ru­nek z twa­rzą świę­tej zo­stał pod­pa­lony, za­nim zdą­żyła za­schnąć na nim krew. Kiedy pło­mień le­ni­wie tra­wił pa­pier wraz z moją ju­chą, En­rico na­ka­zał, abym wzięła go w dło­nie i prze­kła­dała z ręki do ręki.

Wy­ko­na­łam po­le­ce­nie, cho­ciaż część mnie miała ochotę pod­biec do ojca i wy­trzeć tym roz­ża­rzo­nym świst­kiem jego za­do­wo­loną z sie­bie gębę.

– Je­śli kie­dy­kol­wiek zła­mię swoją przy­sięgę, niech moje ciało spło­nie ni­czym ta święta. Wcho­dzę do or­ga­ni­za­cji jako żywa, opusz­czę ją jako mar­twa.

Po raz ko­lejny po­wtó­rzy­łam słowa po bra­cie, w pełni świa­doma, że tym ra­zem nie są to tylko pu­ste fra­zesy, a druga szansa nie bę­dzie mi dana.

Rozdział 1

Mafiusa9

Niecały rok późniejObec­nie

Man­hat­tan, Nowy Jork, USAEva­ri­sta, 25 lat

– Za­bij mnie. Te­raz – po­pro­si­łam szep­tem sio­strę, sztywno sto­jąc obok niej w holu jed­nej z wielu no­wo­jor­skich ka­mie­nic ­na­szego ojca.

Oczy­wi­ście na dzi­siej­sze spo­tka­nie wy­brał tę man­hat­tań­ską, na Up­per East Side: naj­więk­szą, naj­bar­dziej eks­klu­zywną, na któ­rej da­chu pysz­niły się ba­sen, sauna i gi­gan­tyczne ja­cuzzi. Czarny mar­mur po­kry­wał ściany nie­mal po sam su­fit i uatrak­cyj­niał wnę­trze na równi z krysz­ta­ło­wymi ży­ran­do­lami oraz zło­tymi ba­rier­kami gra­ni­to­wych spi­ral­nych scho­dów pro­wa­dzą­cych na pię­tro.

Przez więk­szość czasu miesz­kały tu­taj matka wraz z Carlą. Wcze­śniej prze­by­wa­łam tu z nimi, jed­nak gdy zo­sta­łam ­sol­dato10, za­czę­łam sta­cjo­no­wać tam, gdzie En­rico i nie­mal wszy­scy jego żoł­nie­rze, czyli na Bro­okly­nie. W ten spo­sób oj­ciec od­ci­nał mnie od naj­bliż­szych mi ko­biet.

– Ni­kogo to nie zdziwi – do­da­łam, gdy Carla wy­dała z sie­bie coś na kształt jęk­nię­cia. – W końcu i tak sami się wszy­scy za­tłu­czemy. Po cho­lerę zwle­kać?

By­łam tak samo wy­stro­jona jak ona, z tym że jej ob­fite piersi wręcz wy­ska­ki­wały z cia­sno opię­tego gor­setu czar­nej ko­ron­ko­wej sukni, z ko­lei moje, o zgrozo, ule­gły jesz­cze więk­szemu spłasz­cze­niu. Na­tura to ka­wał suki, w do­datku nie­spra­wie­dli­wej.

Carla była młod­sza o dwa lata, ale nikt by w to nie uwie­rzył, bio­rąc pod uwagę, że prze­wyż­szała mnie o głowę, miała ostrzej­sze rysy twa­rzy, włosy czarne jak kru­cze pióra, a także ku­sząco pełne bio­dra. Wdała się w na­szą świę­tej pa­mięci nonnę11, ja na­to­miast – w matkę.

By­łam drobna, sta­now­czo zbyt de­li­katna jak na sy­cy­lij­skie stan­dardy i mę­skie wy­obra­że­nia „ide­al­nej żony” i choć nie zno­si­łam być na­zy­wana „tą małą Eva­ri­stą”, w tym mo­men­cie dzię­ko­wa­łam w my­ślach za swój nie­po­zorny, nie­po­żą­dany we wło­skiej kul­tu­rze wy­gląd, po­nie­waż tylko on mógł mnie te­raz ura­to­wać.

Teo­re­tycz­nie…

Bła­ga­łam w du­chu, by Gia­cobbe Viz­zini oka­zał się ty­po­wym przed­sta­wi­cie­lem męż­czyzn, ja­kich zna­łam od uro­dze­nia. Czyli ta­kim z wiel­kimi ja­jami i ma­łym mó­zgiem.

Gia­cobbe był pod­sze­fem jed­nego z naj­więk­szych bo­stoń­skich kla­nów. W ku­lu­arach na­zy­wano go Be­stią. Otrzy­mał ten przy­do­mek za liczne mordy z tor­tu­rami, w któ­rych gu­sto­wał, ale nie cho­dziło wy­łącz­nie o to. W na­szym cho­rym śro­do­wi­sku krew od za­wsze pły­nęła stru­mie­niami, a dla człon­ków każ­dej z ro­dzin był to chleb po­wsze­dni. Pod tym wzglę­dem ­Gia­cobbe nie od­bie­gał od po­zo­sta­łych. Za­sły­nął jed­nak spe­cja­li­za­cją w ćwiar­to­wa­niu wro­gów, gdy ci jesz­cze żyli. Po­dobno osią­gnął w tym praw­dziwe mi­strzo­stwo. Zna­lazł spo­sób na to, by ofiara wy­krwa­wiała się w po­żą­da­nym przez niego tem­pie, jak naj­dłu­żej po­zo­sta­jąc przy­tomna.

Pie­przony psy­chol…

– Pro­szę cię, wy­lu­zuj i prze­stań stu­kać tymi ob­ca­sami. Znowu wpad­niesz w kło­poty – po­wie­działa ci­cho Carla, czym prze­rwała moje roz­my­śla­nia.

– A ty prze­stań znowu pra­wić mi ka­za­nia – od­pa­ro­wa­łam. – To chore, że oj­ciec za­pro­sił go do na­szego domu. Ja­kim cu­dem udaje ci się za­cho­wać taki spo­kój? Chyba masz świa­do­mość, co o nim mó­wią.

Carla zer­k­nęła na mnie z ukosa.

– Je­stem pewna, że to tylko plotki – wy­szep­tała. – Wiesz, jak jest… Oni lu­bią wzbu­dzać strach i re­spekt, dla­tego pew­nie nikt nie za­prze­cza tym po­gło­skom.

W sy­tu­acjach ta­kich jak ta utwier­dza­łam się w prze­ko­na­niu, że sio­stra, choć in­te­li­gentna, jest też wy­bit­nie na­iwna.

– W każ­dej plotce tkwi ziarno prawdy – syk­nę­łam. – Gdy­byś spę­dzała z tymi ludźmi tyle czasu co ja, zro­zu­mia­ła­byś, co mam na my­śli. Uwierz mi więc na słowo. Viz­zini to sa­dy­sta.

Pół roku temu Gia­cobbe miał za­tłuc swoją na­rze­czoną na śmierć po tym, jak zdra­dziła go z ochro­nia­rzem. Fakt, były to nie­po­twier­dzone in­for­ma­cje, a ja nie zna­łam wię­cej szcze­gó­łów, ale ich nie po­trze­bo­wa­łam.

Tyle mi wy­star­czyło, abym po­jęła, że Viz­zini jest mo­de­lo­wym przy­kła­dem psy­cho­paty, któ­rego kręci wi­dok bólu wy­krzy­wia­ją­cego ludz­kie twa­rze, a jęki ago­nii za­pewne sta­no­wią mu­zykę dla jego uszu. Gar­dzi­łam tym męż­czy­zną, cho­ciaż jesz­cze nas so­bie nie przed­sta­wiono.

Ro­zu­mia­łam wy­mie­rza­nie spra­wie­dli­wo­ści. By­ła­bym hi­po­krytką, gdy­bym twier­dziła ina­czej, skoro w ja­kimś stop­niu ak­cep­to­wa­łam fakt, że pra­wie cała moja ro­dzina to banda mor­der­ców, a ja sama w ciągu ostat­nich mie­sięcy po­cią­gnę­łam za spust wię­cej razy, niż­bym so­bie tego ży­czyła.

Za­sada była pro­sta: je­śli ktoś znie­wa­żył twój klan bądź z nim za­darł, na­le­żało mu od­pła­cić tym sa­mym. Coś, czego jed­nak resztki przy­zwo­ito­ści nie po­zwa­lały mi po­chwa­lać, to tor­tu­ro­wa­nie wro­gów, o za­bój­stwach ko­biet już nie wspo­mi­na­jąc.

W moim od­czu­ciu wy­star­czy­łaby kulka mię­dzy oczy jako szybka eli­mi­na­cja pro­blemu. To przy­naj­mniej hu­ma­ni­tarne. Cho­ciaż tyle mo­gli­śmy ofia­ro­wać tym, któ­rych odzie­ra­li­śmy z ży­cia. Nie­stety by­łam w mniej­szo­ści.

Nie­długo po ini­cja­cji po­peł­ni­łam błąd, zresztą nie po raz pierw­szy, i zwie­rzy­łam się ojcu ze swo­ich po­glą­dów. Zo­sta­łam uznana za słabe ogniwo – po­now­nie – a pa­dre usta­no­wił so­bie cel, by stwo­rzyć mnie od nowa, na wła­sne po­do­bień­stwo. Od tam­tego mo­mentu dni wy­zna­czały mi chło­sty, które „miały za­har­to­wać cha­rak­ter”, a przez długi ję­zyk, jako je­dyna z ca­łego klanu, by­łam obecna pod­czas każ­dej eg­ze­ku­cji, a żoł­nierz ojca pil­no­wał, by moje oczy za­wsze po­zo­sta­wały sze­roko otwarte. Oczy­wi­ście je­śli to nie ja by­łam zmu­szona ową eg­ze­ku­cję prze­pro­wa­dzić.

Tra­ci­łam sie­bie ka­wa­łek po ka­wałku każ­dego dnia od nie­mal roku. Prze­ra­ża­jący był fakt, że nie mu­sia­łam już za­sła­niać ust, by nie zwy­mio­to­wać, gdy któ­ryś z pa­choł­ków ojca prze­ci­nał zdraj­com ścię­gna Achil­lesa, a kiedy za­czy­nali peł­zać, wbi­jał noże w ich plecy, aż przy­po­mi­nali po­duszkę kra­wiecką.

Brzy­dzi­łam się sobą do tego stop­nia, że w nocy szo­ro­wa­łam dło­nie tak mocno, aż skóra na nich za­czy­nała pło­nąć. Mimo to mia­łam wra­że­nie, że nie mogę zmyć krwi tych ob­cych lu­dzi, któ­rzy byli na tyle głupi – bądź na tyle od­ważni – by za­drzeć z Cosa No­strą.

Fla­sh­backi naj­dra­stycz­niej­szych scen wra­cały w naj­mniej ocze­ki­wa­nych mo­men­tach. Wów­czas le­dwo pa­no­wa­łam nad wła­snym cia­łem i tra­ci­łam kon­takt z rze­czy­wi­sto­ścią, za wszelką cenę wal­cząc o od­dech. Nie­na­wi­dzi­łam tego, choć jed­no­cze­śnie wie­dzia­łam, że na to za­słu­ży­łam, po­nie­waż nie zro­bi­łam nic, by skró­cić cier­pie­nie ofiar.

A dzi­siaj mia­łam po­znać naj­gor­szego z nas. Be­stię. Bio­rąc pod uwagę wszyst­kie in­for­ma­cje ze­brane na te­mat Gia­cobbe, po ci­chu li­czy­łam, że na­wet nie za­szczyci mnie spoj­rze­niem. Trzy­ma­łam się tej my­śli kur­czowo ni­czym tra­twy dry­fu­ją­cej na otwar­tym mo­rzu. Z dru­giej strony jesz­cze więk­sze prze­ra­że­nie bu­dziła ta druga wer­sja wy­da­rzeń, że Gia­cobbe do­strzeże po­ten­cjał w Carli.

A je­śli prze­su­nie spoj­rze­niem po jej syl­wetce i od razu uzna, że ta ko­bieta bę­dzie w sta­nie uro­dzić mu tu­zin dzieci? To Carla była ży­wym przy­kła­dem ma­fiusy,nie ja. W in­nych oko­licz­no­ściach po­my­śla­ła­bym: „I chwała, kurwa, Bogu!” – choć w Boga nie wie­rzy­łam – ale nie te­raz. Nie wy­obra­ża­łam so­bie, że ten su­kin­syn po­łoży łap­ska na mo­jej słod­kiej sio­strze.

Już te­raz nie­na­wi­dzi­łam Gia­cobbe ca­łym swoim spróch­nia­łym ser­cem. Tym­cza­sem to wła­śnie on miał wy­brać jedną z nas na żonę.

Prę­dzej roz­pła­tam so­bie gar­dło, niż od­dam sie­bie lub Carlę w jego ręce. Po moim tru­pie zro­bią ze mnie rzeźną krowę. Tylko… Ja­kim cu­dem ­zdo­łam ura­to­wać nas obie?

Ojca nie­na­wi­dzi­łam jesz­cze bar­dziej za to, że wszystko za­aran­żo­wał i nie brał pod uwagę, co mia­ły­śmy do po­wie­dze­nia. Jako ko­biety mo­gły­śmy je­dy­nie z po­korą speł­niać na­sze obo­wiązki. Sta­no­wi­ły­śmy pro­dukt, to­war, któ­rym można było do­wol­nie ob­ra­cać, by­leby od­by­wało się to z ko­rzy­ścią dla ak­tu­al­nie po­sia­da­ją­cych nas męż­czyzn. W tym wy­padku, na ra­zie, na­le­ża­ły­śmy do pa­dre i to on de­cy­do­wał o na­szej przy­szło­ści, a także te­raź­niej­szo­ści.

– Wiesz, że mu­simy to zro­bić. Dla wła­snego do­bra – szepnę­ła na­gle Carla, zu­peł­nie jakby czy­tała mi w my­ślach. – Je­śli prze­ciw­sta­wimy się ojcu, to… – urwała, nie dała rady do­koń­czyć. – Taka jest na­sza rola. Tak… tak trzeba.

Mia­łam wra­że­nie, że pró­buje prze­ko­nać do słusz­no­ści tej de­cy­zji nie tyle mnie, co samą sie­bie.

Ko­cha­łam ją, mimo że by­ły­śmy różne ni­czym ogień i lód. Ja mia­łam wpa­jane po­słu­szeń­stwo za po­mocą ła­ma­nia mo­jej woli, na­to­miast Carla po pro­stu uro­dziła się z po­czu­ciem obo­wiązku, tak jak jeź­dziec z lej­cami w dło­niach. A może zwy­czaj­nie kie­ro­wał nią strach przed gnie­wem pa­dre?

– Nie mu­sia­ły­by­śmy, gdy­byś zgo­dziła się na mój pier­wotny po­mysł – od­par­łam z wes­tchnie­niem. – Ro­zu­miem twój strach, ale tu­taj cho­dzi o na­sze ży­cie! Cho­ciaż raz mo­gła­byś wy­jąć głowę z pia­sku i po­sta­wić sie­bie na pierw­szym miej­scu!

Carla zwró­ciła twarz w moją stronę. Jej ciemne, smutne spoj­rze­nie oko­lone dłu­gimi rzę­sami jed­no­cze­śnie mnie ugo­dziło i upo­mniało.

– Po­sta­wić sie­bie, tak? – po­wtó­rzyła z nie­do­wie­rza­niem. – Jak ty to so­bie wy­obra­żasz, Eva? Ucieczka? Na­prawdę? Już o tym dys­ku­to­wa­ły­śmy! Nie zdą­ży­ły­by­śmy opu­ścić na­wet te­renu ka­mie­nicy!

– Tak, ale…

– Poza tym… – prze­rwała mi – za­po­mnia­łaś, jak to się ostat­nio dla cie­bie skoń­czyło? – wy­szep­tała przez za­ci­śnięte zęby. – Zresztą nie tylko dla cie­bie – do­dała tak ci­cho, że le­dwo ją usły­sza­łam.

Jak zwy­kle Carla brzmiała ni­czym mój su­rowy głos roz­sądku. Nie umknęła mi jed­nak nutka czu­ło­ści w jej gło­sie, gdy użyła skrótu mo­jego imie­nia, który sto­so­wali tylko ona i En­rico, po­nie­waż je­dy­nie im na to po­zwa­la­łam.

Od­pę­dzi­łam od sie­bie fan­to­mowy ból, na­wie­dza­jący moje ciało ile­kroć wra­ca­łam my­ślami do tam­tych wy­da­rzeń. Oczy­wi­ście, że pa­mię­ta­łam. Po­czu­łam jed­nak żal do Carli, że tak bez­tro­sko mi to wy­po­mniała, zwłasz­cza że była świa­doma, jak mocno to prze­ży­wa­łam.

– Czyli bo­isz się kon­se­kwen­cji, które by cię spo­tkały z mo­jej winy, gdyby nas zła­pali? – od­wark­nę­łam. – Do­brze ro­zu­miem? To chcia­łaś po­wie­dzieć?

– Nie, Eva. – Po­krę­ciła głową ze smut­kiem. – Boję się, że tym ra­zem oj­ciec by cię za­bił… Nie… Nie mogę cię stra­cić.

Za­mar­łam. Nie po­dej­rze­wa­łam, że wła­śnie to prze­ra­żało ją naj­bar­dziej. Są­dzi­łam, że nie chciała sły­szeć o ucieczce, po­nie­waż nie za­mie­rzała spaść w ran­kingu ulu­bień­ców ko­cha­nego ta­tu­sia, w któ­rym kie­dyś sama zaj­mo­wa­łam nie­chlubne pierw­sze miej­sce.

Na­bra­łam ochoty, aby dać so­bie w pysk za to, że źle oce­ni­łam sio­strę. Kiedy prze­sta­łam wąt­pić w jej uczu­cia? Kiedy sta­łam się taka cy­niczna?

Pla­no­wa­łam ją prze­pro­sić, ale nie zdą­ży­łam. Do po­miesz­cze­nia wszedł Te­rzo i ob­rzu­cił nas oce­nia­ją­cym spoj­rze­niem.

– Wy­glą­da­cie bar­dzo ele­gancko. – Z apro­batą ski­nął głową, nie mo­gąc ode­rwać wzroku od piersi Carli. Bra­ko­wało jesz­cze tylko, żeby po­cie­kła mu ślina.

Przy­się­gam, że mu­sia­łam wy­krze­sać nad­ludzką sa­mo­kon­trolę, by nie skrę­cić mu karku.

Czu­łam się jak dziwka, bła­ga­jąca w my­ślach, by tym ra­zem nie pa­dło na nią, by ła­skawy los oszczę­dził jej ko­niecz­no­ści roz­kła­da­nia nóg przed ko­lej­nym zwy­rod­nial­cem, który naj­praw­do­po­dob­niej tej nocy znisz­czy ją nie tylko fi­zycz­nie, lecz rów­nież psy­chicz­nie – wy­rą­bie ko­lejną dziurę w i tak już ­po­szat­ko­wa­nej du­szy.

– Nasi go­ście przy­byli. Oj­ciec prosi was do sa­lonu – do­dał, a ja mia­łam wra­że­nie, jakby krew od­pły­nęła mi z ciała.

Szlag…

Rozdział 2

Mała Evarista

Obecnie

Man­hat­tan, Nowy Jork, USAEva­ri­sta, 25 lat

Prze­kra­cza­jąc próg, by­łam w sta­nie my­śleć o jed­nym: w jaki spo­sób – naj­le­piej krwawy i nie­zwy­kle bo­le­sny – za­bić Gia­cobbe Viz­zi­niego. Do­szłam do wnio­sku, że tylko tak mogę oca­lić sie­bie oraz Carlę, skoro sio­stra sta­now­czo od­ma­wiała de­zer­cji.

Ow­szem, sto­so­wa­łam w tym wy­padku po­dwójne stan­dardy, ale dla Gia­cobbe – który ro­ścił so­bie prawo do tego, by przy­własz­czyć jedną z nas ni­czym rzecz – zro­bi­ła­bym wy­ją­tek i z nie­skry­waną przy­jem­no­ścią prze­te­sto­wa­ła­bym na nim bru­talne tech­niki żoł­nie­rzy ojca. A wi­dzia­łam ich tyle, że mia­ła­bym w czym wy­bie­rać.

Mor­der­cze wi­zje w moim umy­śle stały się jesz­cze bar­dziej na­tar­czywe, gdy tylko uj­rza­łam jego gębę, wy­krzy­wioną w tym cha­rak­te­ry­stycz­nym dla każ­dego zwy­rod­nialca pew­nym sie­bie uśmie­chu.

Gia­cobbe był wy­soki, szczu­pły i lekko si­wie­jący na skro­niach, ale nie­stety… cał­kiem przy­stojny. Roz­ta­czał aurę aro­gan­cji. Spo­sób, w jaki się po­ru­szał, spra­wiał, że na­bra­łam prze­ko­na­nia, iż uważa sie­bie za ósmy cud świata.

Ze­mdliło mnie.

Jak ktoś, kto był ucie­le­śnie­niem po­twora z naj­gor­szych kosz­ma­rów, mógł zo­stać tak so­wi­cie ob­da­rzony przez na­turę? W tym sa­mym mo­men­cie uświa­do­mi­łam so­bie, że prze­cież po­łowa dra­pież­ni­ków ży­ją­cych na tej pla­ne­cie jest za­chwy­ca­jąca, wręcz ab­sur­dal­nie piękna, a te atry­buty mają spo­wo­do­wać, by ofiara na ich wi­dok na se­kundę za­tra­ciła zdrowy roz­są­dek. Szkoda, że ta chwila czę­sto prze­są­dza o ży­ciu owej ofiary… Nie chcia­łam zna­leźć się w ta­kiej roli i za­zna­ja­miać z kon­se­kwen­cjami tego ty­siąca mi­li­se­kund.

Po­now­nie zlu­stro­wa­łam Viz­zi­niego. Na­gle czerń jego spoj­rze­nia spo­częła na mo­jej twa­rzy, a ja ska­mie­nia­łam ni­czym po­sągi boż­ków zdo­biące wej­ście do na­szej sy­cy­lij­skiej re­zy­den­cji.

Gia­cobbe wy­krzy­wił usta w uśmie­chu, bły­ska­jąc wręcz nie­na­tu­ral­nie bia­łymi zę­bami.

Za­pa­no­wa­łam nad mi­miką, aby nie po­ka­zać mu, jak bar­dzo mnie od­rzuca, choć zro­bi­łam to z tru­dem.

Nie mia­łam za­miaru zo­stać jego po­czę­stun­kiem. Już prę­dzej sama od­biorę so­bie ży­cie, tu i te­raz, w tym wła­śnie sa­lo­nie. Strzał w skroń wy­da­wał się atrak­cyj­niej­szą opcją niż choćby mi­nuta spę­dzona sam na sam z tym psy­cho­lem.

Le­dwo re­je­stro­wa­łam słowa Te­rza, który przed­sta­wiał nas bo­stoń­skiemu kla­nowi, cho­ciaż wy­glą­dało to bar­dziej jak pre­zen­cja koni arab­skich na VIP-owskiej au­kcji. Szcze­rze? Ko­nie w na­szej stajni były o wiele le­piej trak­to­wane.

Mia­łam ochotę par­sk­nąć śmie­chem. Cała scena przy­po­mi­nała ofi­cjalne spo­tka­nie przed­się­bior­ców, z za­cho­wa­niem za­sad naj­wyż­szej kul­tury. Człon­ko­wie obu kla­nów wy­glą­dali tak, jakby spo­tkali się je­dy­nie po to, by za­ła­twić nie­cier­piące zwłoki le­galne biz­nesy lub – jak uwiel­biał na­zy­wać to Te­rzo – „in­te­resy”. Wciąż ba­wiło mnie to że­nu­jące okre­śle­nie. Ci męż­czyźni wprost ko­chali za­krzy­wiać rze­czy­wi­stość. Byli w tym lepsi od nie­jed­nego pi­sa­rza.

Na­le­żało jed­nak za­cho­wać po­zory. W na­szym świe­cie gra po­zo­rów jest wszyst­kim. Mię­dzy in­nymi dla­tego tak mocno nie­na­wi­dzi­łam tego obrzy­dli­wego, za­kła­ma­nego śro­do­wi­ska. Być może zo­sta­łam skrzy­wiona, ale na­wet ścią­ga­nie ha­ra­czy, han­del nar­ko­ty­kami czy mor­der­stwa na zle­ce­nie nie mier­ziły mnie tak bar­dzo jak ob­łuda, która drą­żyła każdą parę bez­den­nych oczu wszyst­kich obec­nych na tej sali.

Szybko ob­rzu­ci­łam spoj­rze­niem stło­czo­nych w sa­lo­nie przed­sta­wi­cieli obu kla­nów. Byli nie­mal jed­na­kowo ubrani. Czarne ele­ganc­kie gar­ni­tury, lśniące świeżo wy­pa­sto­wane buty oraz wy­gła­dzone włosy. Ci starsi, przy­wią­zu­jący dużą wagę do wpływu lat dwu­dzie­stych i trzy­dzie­stych – wśród nich znaj­do­wał się oczy­wi­ście mój oj­ciec – no­sili gar­ni­tury w de­li­katne prążki.

Kurwa, ja­kie to wło­skie…

Każdy z tych męż­czyzn teo­re­tycz­nie miał nas chro­nić. Nas, czyli „biedne, bez­bronne ko­biety”. To było naj­więk­sze kłam­stwo spo­śród wszyst­kich prze­ka­zy­wa­nych z po­ko­le­nia na po­ko­le­nie, nie­sione z ust do ust przez pra­babki, babki, a póź­niej matki. Wbi­jane nam, mło­dym, do głów nie­mal za po­mocą tłuczka do mięsa.

Tym­cza­sem prawda oka­zy­wała się brzydka, ob­skurna ni­czym po­ra­sta­jąca rdzą bla­szana rura. A ja by­łam tego naj­lep­szym przy­kła­dem. Do­tkli­wie to od­czu­łam, i to wię­cej razy, niż po­tra­fi­ła­bym zli­czyć.

Wie­dzia­łam, że ci męż­czyźni są za­go­rza­łymi ama­to­rami „eks­pe­ry­men­tów me­dycz­nych” ro­dem z hor­ro­rów. Pra­gnęli nas bo­wiem po­ła­mać, tak by póź­niej móc po­skła­dać od nowa, we­dle wła­snego uzna­nia. By­ły­śmy dla nich wy­łącz­nie bez­wol­nymi lal­kami. Tę po­trzebę mieli za­ko­rze­nioną, wpa­janą od wcze­snego dzie­ciń­stwa. Wła­śnie to da­wało im po­czu­cie re­al­nej wła­dzy i z tego po­wodu byli tacy nie­bez­pieczni.

Nie prze­ra­żała mnie broń, którą no­sili w ka­bu­rach. Nie ba­łam się tego, że nie­któ­rzy z nich po­tra­fili skrę­cić czyjś kark w mgnie­niu oka. Nie. Znacz­nie gor­sze rze­czy ro­bili za za­mknię­tymi drzwiami swo­ich do­mów.

Gniewny im­puls spo­wo­do­wał, że ob­rzu­ci­łam ojca mor­der­czym spoj­rze­niem. Nie za­re­ago­wał. Na­wet nie pa­trzył w moją stronę. Przy­my­kał po­wieki pod wpły­wem uno­szą­cego się w po­koju dymu, czer­piąc przy­jem­ność z pa­le­nia cy­gara. Siwe ­ob­łoki bez­gło­śnie wi­ro­wały w re­flek­sach świa­tła rzu­ca­nego przez ogromny ozdo­biony krysz­ta­ło­wymi łez­kami ży­ran­dol.

Nie by­łam zdzi­wiona, że nie za­szczy­cił mnie za­in­te­re­so­wa­niem. Nie ob­cho­dziło go, co czeka któ­rąś z jego có­rek. Istotny był tylko fakt, aby bo­stoń­ska co­sca12 zo­stała sprzy­mie­rzeń­cem na­szego no­wo­jor­skiego klanu, a ślub jed­nej z nas z Gia­cobbe miał do tego do­pro­wa­dzić.

Po kilku mi­nu­tach od prze­mó­wie­nia Te­rza po­czu­łam za ple­cami czy­jąś obec­ność. Wbi­łam dłu­gie pa­znok­cie w skórę ko­per­tówki, którą ści­ska­łam w dło­niach.

Nie mu­sia­łam spraw­dzać, kto za mną sta­nął. Moje ciało za­re­ago­wało in­stynk­tow­nie na obec­ność dra­pież­nika i za­dy­go­tało. Po­dobno ist­niało coś ta­kiego jak pa­mięć mię­śniowa. Cóż, za­tem moje mię­śnie do­sko­nale wie­działy, że przy po­ten­cjal­nym łowcy na­leży się na­piąć, po czym szy­ko­wać do ewa­ku­acji.

– Eva­ri­sta Riina – szep­nął obok mo­jego ucha. – Twój oj­ciec wiele mi o to­bie opo­wia­dał, bella pic­cola Eva­ri­sta13.

Stru­chla­łam. Spo­sób, w jaki to po­wie­dział… Ktoś już kie­dyś uży­wał tych słów. Ktoś, kogo szcze­rze ko­cha­łam.

La mia bella pic­cola Eva­ri­sta…14

Na wspo­mnie­nie jego głosu łzy nie­mal sta­nęły mi w oczach, ale bły­ska­wicz­nie prze­go­ni­łam pie­cze­nie pod po­wie­kami.

Słowa Gia­cobbe zdo­łały prze­bić grubą war­stwę za­po­mnie­nia, którą wy­trwale pie­lę­gno­wa­łam w umy­śle od czasu, gdy inny męż­czy­zna mó­wił do mnie w ten spo­sób po raz ostatni.

Wiele osób lek­ce­wa­żąco po­słu­gi­wało się epi­te­tem „mała Eva­ri­sta”, ale tylko je­den czło­wiek wy­po­wia­dał to tak czule, że prze­sta­wa­łam od­bie­rać te słowa jako obe­lgę.

Po­czu­łam mdło­ści, a żo­łą­dek bo­le­śnie za­kłuł, przez co z tru­dem utrzy­ma­łam wy­pro­sto­waną po­stawę.

– Nie masz prawa uży­wać tego okre­śle­nia, do cho­lery – syk­nę­łam, gdy w końcu zdo­ła­łam za­pa­no­wać nad emo­cjami.

Sta­nę­łam do Gia­cobbe przo­dem, by zo­ba­czyć, że non­sza­lancko uśmiech­nięty gła­dzi kciu­kiem skórę wo­kół ust. Moją uwagę na­tych­miast przy­kuła długa bli­zna cią­gnąca się od ką­cika warg aż do ucha.

Wielka szkoda, że nie była śmier­telna.

– Czyżby mała Eva­ri­sta nie lu­biła kom­ple­men­tów? – Był tuż obok, tak że jego cie­pły od­dech, w któ­rym wy­czu­łam nutę whi­sky, do­tarł do mo­ich noz­drzy.

Na­tych­miast zro­bi­łam krok do tyłu, lecz on po­now­nie pod­szedł sta­now­czo zbyt bli­sko, bez­par­do­nowo miaż­dżąc ba­rierę mo­jej prze­strzeni oso­bi­stej.

Gdy­bym tylko miała pod ręką swój szty­let, za­pew­niam, że wła­śnie wy­krwa­wiał­byś się na po­sadzkę, pa­dalcu.

– Nie prze­pa­dam za spo­ufa­la­niem – wy­ce­dzi­łam przez zęby.

Mu­sia­łam ką­sać, tylko to mi ak­tu­al­nie po­zo­stało.

Bła­gam, niech któ­reś z uką­szeń bę­dzie tym osta­tecz­nym…

– Szkoda, bo ja uwiel­biam ta­kie za­bawy. – Cmok­nął z roz­ba­wie­niem i znie­nacka mocno chwy­cił mnie za bio­dro, jak­bym już na­le­żała do niego. – Ale nie przej­muj się, przy­wyk­niesz do nich. – Prze­je­chał pal­cem po moim czole, od­su­wa­jąc kilka ­za­błą­ka­nych ko­smy­ków na bok.

Po­czu­łam dreszcz obrzy­dze­nia. Czym prę­dzej od­trą­ci­łam jego rękę, a on ura­czył mnie peł­nym wyż­szo­ści spoj­rze­niem, uno­sząc brew.

– Uwa­żaj, złotko – ostrzegł, chwy­ciw­szy za nad­gar­stek, który agre­syw­nie mi wy­krę­cił. – Nie chcesz wy­sta­wiać mo­jej wspa­nia­ło­myśl­no­ści na cier­pli­wość.

– Co chcesz przez to po­wie­dzieć? – Pró­bo­wa­łam wy­rwać rękę, ale Gia­cobbe trzy­mał ją mocno, i to bez więk­szego wy­siłku.

Szarp­nął mną, aż wpa­dłam pier­siami na jego tors.

– Och, la mia do­lce15 – żach­nął się krótko. – My­ślę, że do­sko­nale po­ję­łaś moje in­ten­cje. A je­śli nie… Cóż, wkrótce zro­zu­miesz, za­pew­niam. Albo ty… – urwał na chwilę – …albo twoja sio­strzyczka. W każ­dym ra­zie któ­raś z was.

W se­kun­dzie, w któ­rej wy­czu­łam w jego gło­sie groźbę w po­łą­cze­niu ze wzmianką o Carli, moja bra­wura ule­ciała ni­czym gaz z po­jem­nika pod ci­śnie­niem.

Kro­pla lo­do­wa­tego potu po­cie­kła mi wzdłuż krę­go­słupa, zo­sta­wia­jąc za sobą cienką wil­gotną ścieżkę. Wie­dzia­łam, że nie żar­to­wał.

Świ­dro­wał mnie tak na­chal­nym wzro­kiem, że na­bra­łam ochoty, by już te­raz pod­biec do pa­dre, wy­rwać be­rettę zza jego pasa i od­strze­lić so­bie łeb na miej­scu. Albo jemu.

– A te­raz wy­bacz, ale mu­szę po­roz­ma­wiać z Carlą. Bez obaw, jesz­cze do cie­bie wrócę. – I tak po pro­stu pu­ścił do mnie oczko, jakby to była naj­nor­mal­niej­sza rzecz na świe­cie, po czym ru­szył w kie­runku mo­jej sio­stry, która ak­tu­al­nie, ni­czego nie­świa­doma, roz­ma­wiała z jed­nym z jego lu­dzi.

Zna­łam sche­maty ma­ni­pu­la­cji zbyt do­brze, aby dać się tak szybko za­stra­szyć. Wie­dzia­łam, że Gia­cobbe to ba­wiło. Pod­nieca­ły go strach oraz bez­rad­ność. By­łam prze­ko­nana, że te dwie rze­czy dzia­łały na niego ni­czym afro­dy­zjak, dla­tego czym prę­dzej skar­ci­łam sie­bie w my­ślach i ścią­gnę­łam ło­patki, dum­nie wy­py­cha­jąc pierś do przodu.

Jesz­cze nic nie jest stra­cone. Za­wsze ist­nieje ja­kieś wyj­ście z sy­tu­acji. Myśl, do cho­lery, za­cznij my­śleć!, po­wta­rza­łam niemo pod no­sem, cho­ciaż na­trętny głos z tyłu głowy pod­po­wia­dał, że sprawa jest z góry prze­są­dzona, by­naj­mniej nie na moją ko­rzyść.

Rozdział 3

Moja

Przeszłość

Tampa, Flo­rydaEva­ri­sta, 23 lata

– Zdradź mi, la mia bella pic­cola, ja­kim cza­rem zo­sta­łem przez cie­bie znie­wo­lony, hm? – szep­tał mi do ucha, wkła­da­jąc we mnie dwa palce.

Wy­gię­łam plecy w łuk, moc­niej wbi­ja­jąc ło­patki w twardy ma­te­rac łóżka.

Nie mo­gli­śmy po­zwo­lić so­bie na­wet na przy­zwo­ity apar­ta­ment, dla­tego wy­bra­li­śmy je­den z naj­tań­szych mo­teli przy zjeź­dzie z au­to­strady, ale to nie miało żad­nego zna­cze­nia. Ważne było tylko to, że by­li­śmy ra­zem, wbrew wszyst­kim i wszyst­kiemu. Poza tym i tak nie po­win­ni­śmy zo­sta­wać tu­taj dłu­żej niż trzy noce. Mu­sie­li­śmy cią­gle zmie­niać miej­sca po­bytu. Tak, aby ich zmy­lić i uciec od nich jak naj­da­lej.

– To ty mi le­piej po­wiedz… – od­par­łam ci­cho przez lekko roz­chy­lone usta – …jak to się stało, że dla cie­bie by­łam go­towa od­mó­wić po­słu­szeń­stwa ojcu i po­rzu­ci­łam całą ro­dzinę, hm?

Po­czu­łam na skó­rze szyi, jak Adamo układa wargi w pe­łen sa­tys­fak­cji uśmiech.

– A to aku­rat nic dziw­nego. Je­stem obłęd­nie przy­stojny, więc z mar­szu za­wró­ci­łem ci w gło­wie. – Wsu­nął ko­lejny pa­lec.

Zdą­ży­łam par­sk­nąć śmie­chem, za­nim Adamo ostroż­nie przy­gryzł mi su­tek i nie pu­ścił, do­póki na mo­jej skó­rze nie po­zo­stał czer­wony ślad.

Krzyk­nę­łam, tar­gana nie tylko emo­cjami, ale także sub­tel­nym bó­lem, któ­rego tak po­żą­da­łam.

– Ko­cham cię – mruk­nął. – Choć­by­śmy mu­sieli ucie­kać przez całe ży­cie, ni­czego nie ża­łuję.

Spoj­rza­łam mu w oczy, chwy­ciw­szy jego twarz w dło­nie. Prze­bie­głam wzro­kiem po krzy­wiź­nie nosa i sze­ro­kiej żu­chwie, którą zdą­żył już po­kryć kil­ku­dniowy za­rost.

Wie­dzia­łam, że mó­wił szcze­rze. Był chyba je­dyną osobą na świe­cie, przez którą ni­gdy nie zo­sta­łam okła­mana.

– A ja ko­cham cie­bie – od­po­wie­dzia­łam, po czym wpi­łam się w jego cie­płe wargi.

Po chwili Adamo wstał, zrzu­cił spodnie i spo­glą­dał mi w oczy spod ścią­gnię­tych brwi.

– Zo­sta­niesz moją żoną, prawda? – spy­tał.

– Zo­stanę?

Uwiel­bia­łam się z nim dro­czyć. Przy nim mo­głam so­bie na to po­zwo­lić. Mo­głam być sobą, a on nie sto­so­wał za to kar, nie oce­niał. Ak­cep­to­wał w ca­ło­ści taką, jaka by­łam.

– O tak – stwier­dził i nie­spo­dzie­wa­nie wbił się we mnie jed­nym pchnię­ciem, a ja jęk­nę­łam i chwy­ci­łam jego barki.

– Poza tym… – kon­ty­nu­ował – je­steś moja. Na­zna­czy­li­śmy sie­bie na­wza­jem, pa­mię­tasz? – Prze­je­chał opuszką po ma­łym ta­tu­ażu tuż za moim uchem, przy li­nii wło­sów.

Nie by­łam w sta­nie my­śleć, nie wspo­mi­na­jąc już o od­po­wia­da­niu na py­ta­nia.

Na­gle przy­spie­szył i mocno pe­ne­tro­wał moje wnę­trze, nie zwal­nia­jąc tempa. Drża­łam z przy­jem­no­ści, kiedy szczy­pał sutki i zo­sta­wiał de­li­katne ślady ugry­zień na ra­mio­nach.

W pew­nym mo­men­cie ob­ró­cił mnie na brzuch i za­krył mi usta dło­nią.

Wdarł się od tyłu, nie zwa­ża­jąc na mój ury­wany krzyk, który po­chło­nęła jego ręka.

– Je­steś moja, a ja je­stem twój – mruk­nął i dał mi klapsa w po­śla­dek.

Po­ki­wa­łam głową, czu­jąc, że nad­cho­dzi pierw­sza fala or­ga­zmu.

– La mia bel­lis­sima fu­tura mo­glie16– wy­szep­tał, wciąż wbi­ja­jąc się głę­boko.

Pie­przył mnie dzi­siaj moc­niej niż zwy­kle, jakby chciał udo­wod­nić praw­dzi­wość wszyst­kich swo­ich słów.

Na se­kundę wy­szedł z mo­jego wnę­trza, ale je­dy­nie po to, bym mo­gła się zna­leźć na nim. Usia­dłam na Adamo okra­kiem, dzięki czemu ob­ję­łam go za szyję. Po­ło­żył mi dłoń mię­dzy ło­pat­kami i wszedł mocno od dołu.

– Znisz­czę każdą prze­szkodę, która sta­nie nam na dro­dze – oświad­czył, świ­dru­jąc wzro­kiem moją twarz.

– Wiem. A ja ni­gdy z nas nie zre­zy­gnuję.

Zwol­nił i po­ca­ło­wał mnie w czoło. Na ten prze­jaw nie­zwy­kłej czu­ło­ści, któ­rej nie za­zna­łam od ni­kogo in­nego, przez ciało prze­biegł mi dreszcz.

– Je­steś moim po­cząt­kiem, środ­kiem i koń­cem, Eva­ri­sto. – Gdy wy­po­wia­dał słowa tej przy­sięgi, wie­rzy­łam, że ni­gdy jej nie zła­mie.

Rozdział 4

La mia figlia17

Obecnie

Man­hat­tan, Nowy Jork, USAEva­ri­sta, 25 lat

Spo­tka­nie z bo­stoń­czy­kami skoń­czyło się szyb­ciej, niż są­dzi­łam, za­pewne za sprawą te­le­fonu, który ode­brał je­den z capo Gia­cobbe. Wy­chwy­ci­łam, że zbladł w ciągu se­kundy, po czym bły­ska­wicz­nie wy­szep­tał coś swo­jemu prze­ło­żo­nemu na ucho, a ten sztywno ski­nął głową i po­dzię­ko­wał mo­jemu ojcu za go­ścinę.

Cóż za strata, do­prawdy… Co­kol­wiek to jest, mam szczerą na­dzieję, że nie wyj­dzie­cie z tego cało, skur­wiele.

Może sprawa jesz­cze nie zo­stała prze­są­dzona? Może zdo­łam przed­sta­wić Carli nowy plan i jed­nak – ja­kimś cu­dem – na­mó­wię ją do ucieczki?

Gdy klan Gia­cobbe znik­nął z pola wi­dze­nia, wresz­cie po­zwo­li­łam so­bie na za­czerp­nię­cie głę­bo­kiego oczysz­cza­ją­cego od­de­chu, tym bar­dziej że po wy­mia­nie tych kilku zdań z Viz­zi­nim nie mu­sia­łam wię­cej zno­sić jego obec­no­ści.

Nie opu­ści­łam jed­nak gardy i cały czas śle­dzi­łam go wzro­kiem. Wszyst­kie mię­śnie mia­łam na­pięte do gra­nic moż­li­wo­ści, zwłasz­cza kiedy prze­niósł za­in­te­re­so­wa­nie na Carlę, któ­rej – o zgrozo – chyba to od­po­wia­dało albo tak do­brze uda­wała.

Zna­łam sio­strę, a mimo to cza­sami nie po­tra­fi­łam jej roz­szy­fro­wać. Ja nie­spe­cjal­nie umia­łam stwa­rzać po­zory, cho­ciaż sta­ra­łam się tego na­uczyć, na­to­miast Carli przy­cho­dziło to w spo­sób na­tu­ralny – była mi­strzy­nią w pro­wa­dze­niu nie­zo­bo­wią­zu­ją­cych, uprzej­mych roz­mów. Bra­łam też pod uwagę, że sio­stra zwy­czaj­nie nie zda­wała so­bie sprawy, z kim na co dzień ma do czy­nie­nia.

Pa­nie, miej ją w opiece, je­śli Gia­cobbe jej się spodo­bał…

Obie­ca­łam so­bie, że przy naj­bliż­szej moż­li­wej spo­sob­no­ści, kiedy w końcu bę­dziemy mo­gły po­roz­ma­wiać w cztery oczy, wbiję Carli tro­chę ro­zumu do głowy, a je­śli to nie po­skut­kuje, zro­bię wszystko, by ją stąd wy­cią­gnąć, choć­bym mu­siała ją obez­wład­nić i wy­wieźć nie­przy­tomną poza gra­nice kraju.

Już mia­łam umknąć w kie­runku swo­jej daw­nej sy­pialni, by zmyć z sie­bie resztki tego par­szy­wego dnia, ale głos pa­dre spra­wił, że na­tych­miast sta­nę­łam.

– Eva­ri­sta, do ga­bi­netu – oświad­czył z wark­nię­ciem, po czym przy­trzy­mał mi drzwi.

Strach, który już dawno za­szcze­pił we mnie oj­ciec, sku­tecz­nie za­ci­snął łap­ska wo­kół mo­jego żo­łądka, a ten w od­po­wie­dzi za­wią­zał się w cia­sny su­peł.

Ale roz­kaz to roz­kaz, a ja nie dość, że by­łam córką wiel­kiego Man­su­eta, to rów­nież jego sol­dato, więc nie mia­łam wyj­ścia. Mu­sia­łam wy­ko­nać po­le­ce­nie dla wła­snego do­bra.

– Tak jest – mruk­nę­łam, pró­bu­jąc ukryć nie­na­wiść wy­brzmie­wa­jącą w gło­sie.

Mi­nę­łam ojca, po czym zgod­nie z pro­to­ko­łem sta­nę­łam po­środku po­koju i złą­czy­łam ręce za ple­cami. Od­po­wia­dała mi ta za­sada. Dzięki temu pa­dre nie wi­dział, jak mocno za­ci­ska­łam dło­nie w pię­ści, które aż świerz­biły, żeby go udu­sić.

Bez słowa za­siadł za biur­kiem, po czym wcią­gnął nieco dymu z wcze­śniej za­pa­lo­nego cy­gara. Wolną rękę po­ło­żył na ozdob­nej rę­ko­je­ści ele­ganc­kiej la­ski, którą wy­ko­nano dla niego na spe­cjalne za­mó­wie­nie. By­naj­mniej jej nie po­trze­bo­wał. Nie­stety Man­su­eto cie­szył się koń­skim zdro­wiem, jed­nak był mi­ło­śni­kiem dro­gich, zby­tecz­nych do­dat­ków, a co naj­waż­niej­sze, pod wy­sa­dza­nym ka­mie­niami szla­chet­nymi uchwy­tem la­ski ukryto szty­let. Wo­la­łam nie wie­dzieć, ile gar­deł roz­pła­tał za jego po­mocą.

– Mam dla cie­bie do­bre wie­ści – oświad­czył, czym z po­wro­tem przy­cią­gnął moją uwagę.

Przy­tak­nę­łam bez­gło­śnie, za wszelką cenę sta­ra­jąc się za­cho­wać spo­kój, i spoj­rza­łam mu w oczy, które ota­czała sieć zmarsz­czek ni­czym mi­ster­nie tkana pa­ję­czyna. Żło­bie­nia prze­cho­dziły da­lej na skro­nie i zni­kały w gę­stej si­wiź­nie wło­sów.

– Wy­gląda na to, że Gia­cobbe wy­star­czyło jedno spo­tka­nie, by wy­brać któ­rąś z was – kon­ty­nu­ował nie­wzru­szony.

Zmro­ziło mnie, choć w po­miesz­cze­niu pa­no­wał za­duch. Serce roz­po­częło sza­leń­czy ga­lop, ude­rza­jąc o że­bra.

– S-słu­cham? – Aż się za­jąk­nę­łam. Czu­łam, jak moje żyły skuwa bez­li­to­sny lód.

By­łam na sie­bie wście­kła za ten prze­jaw sła­bo­ści, a mimo to w my­ślach po­wta­rza­łam tylko: O nie… O nie, nie, nie!

– Nie bądź taka zdzi­wiona, Eva­ri­sto – syk­nął ze znie­cier­pli­wie­niem. – Viz­zi­niemu za­leży na cza­sie tak samo jak nam. Prze­ka­zał mi swoją de­cy­zję tuż przed wyj­ściem.

Za­czę­łam po­trzą­sać głową, jak opę­tana przez de­mona, któ­rego za wszelką cenę chcia­łam wy­pę­dzić. Au­to­ma­tycz­nie wy­ko­na­łam krok w tył, jesz­cze za­nim zdą­ży­łam to prze­my­śleć. Prze­czu­wa­łam, jaki wy­rok oj­ciec chce mi prze­ka­zać.

– Do­brze ci ra­dzę, stój – wy­ce­dził przez zęby. – Oboje do­sko­nale wiemy, że i tym ra­zem nikt cię nie ura­tuje.

Wstał, ob­szedł biurko i sta­nął na­prze­ciwko mnie, więc mu­sia­łam za­drzeć głowę, by wciąż utrzy­my­wać z nim kon­takt wzro­kowy.

Był nie­wia­ry­god­nie wy­so­kim męż­czy­zną, co tylko po­tę­go­wało wra­że­nie, że przy nim je­stem nic nie­zna­czącą mrówką, którą w każ­dej chwili może roz­dep­tać, co zresztą czy­nił, kiedy tylko nada­rzała się ku temu oka­zja.

Z obrzy­dze­niem skrzy­wił wą­skie usta i zmiaż­dżył mnie spoj­rze­niem.

– Wkrótce zo­sta­niesz panną młodą, mia fi­glia – oznaj­mił, a po jego ob­li­czu prze­my­kał naj­bar­dziej per­fidny pe­łen sa­tys­fak­cji uśmiech, jaki kie­dy­kol­wiek wi­dzia­łam.

– Ale…

Nie dał mi szansy wy­po­wie­dze­nia ko­lej­nych słów, po­nie­waż z im­pe­tem ści­snął moje po­liczki, wbi­ja­jąc w skórę szorst­kie palce na tyle sil­nie, że aż stęk­nę­łam. Na­chy­lił się, a jego ty­to­niowy od­dech przy­pra­wił mnie o mdło­ści.

– Chyba nie za­mie­rzasz opo­no­wać, prawda? Jak są­dzę, nie mu­szę ci przy­po­mi­nać, że wiąże cię ze mną nie tylko jedna przy­sięga, mam ra­cję? – wy­pluł z sie­bie, po czym drugą ręką wy­cią­gnął z kie­szeni ma­ry­narki ka­wa­łek błysz­czą­cego pa­pieru, który pod­sta­wił mi nie­mal pod nos.

Mój wzrok spo­czął na zdję­ciu Adamo. Tym, któ­rym oj­ciec mnie szan­ta­żo­wał, a które jed­no­cze­śnie było nie­for­mal­nym ­cy­ro­gra­fem pod­pi­sa­nym moją krwią.

Z całą pew­no­ścią fo­to­gra­fię wy­ko­nano z ukry­cia i mimo że męż­czy­zna miał na so­bie bluzę z za­rzu­co­nym na głowę kap­tu­rem, wszę­dzie bym go roz­po­znała, głów­nie przez opa­skę ­za­kry­wa­jącą jedno z jego oczu.

Wbrew mo­jej woli słone łzy zmo­czyły mi rzęsy, kiedy przy­po­mnia­łam so­bie mo­ment, w któ­rym je­den z żoł­nie­rzy ojca, na jego po­le­ce­nie, wy­dłu­bał Adamo gałkę oczną po tym, gdy nas schwy­tali.

To za to, że za dużo wi­dzia­łeś. I masz szczę­ście, że je­ste­śmy na tyle ła­skawi, by zo­sta­wić ci cię­żar po­sia­da­nia dru­giego oka. A je­śli kie­dyś przy­pad­kowo roz­wiąże ci się ję­zyk i zdra­dzisz ko­muś, co tu­taj za­szło, to go wy­rwiemy, a uwierz, że to wy­jąt­kowo bo­le­sne do­świad­cze­nie. Przy­ją­łeś do wia­do­mo­ści, śmie­ciu?

Kwas żo­łąd­kowy za­czął pa­lić mój prze­łyk.

Do­sko­nale pa­mię­tam obrzy­dliwe słowa, które pa­dre skie­ro­wał wów­czas do Adamo. Do dziś śnią mi się po no­cach, spra­wia­jąc, że czuję co­raz więk­szą winę i nie­na­wi­dzę ojca aż do bólu.

– Na ra­zie chło­pak jest cały i zdrowy – po­in­for­mo­wał Man­su­eto, przez co wró­ci­łam do rze­czy­wi­sto­ści. – Ale je­śli nie bę­dziesz po­słuszna, za­wsze może stra­cić o wiele wię­cej niż oko. Czy wy­ra­żam się ja­sno, mia amata fi­glia?18

– Tak – wy­du­ka­łam.

– Do­sko­nale – od­parł, po czym nie­spiesz­nie wró­cił za biurko. – A te­raz przejdźmy do sedna sprawy. Wcze­śniej tłu­ma­czy­łem Gia­cobbe, że Carla jest lep­szym ma­te­ria­łem na żonę, ale nasz bo­stoń­ski przy­ja­ciel bez­sprzecz­nie pre­fe­ruje… – za­wa­hał się przez chwilę – …bar­dziej cha­rak­terne ko­biety. A ja jako twój oj­ciec uwa­żam, że ten zwią­zek wyj­dzie ci na do­bre. – Złą­czył dło­nie i oparł łok­cie o ma­ho­niowy blat. – Może w końcu na­bie­rzesz ogłady, Eva­ri­sto. Po­dobno Viz­zini jest nie­zrów­nany we wpa­ja­niu lu­dziom ule­gło­ści. Są­dzę, że może być w tym na­wet lep­szy niż ja, gdy by­łem w jego wieku.

Nie­chęt­nie to przy­zna­wa­łam, ale za­bo­lało.

Nie chcia­łam uwie­rzyć w okru­cień­stwo tych słów. Mia­łam świa­do­mość, że nie­raz za­wio­dłam jako córka, ale nie są­dzi­łam, że wi­zja, w któ­rej inny męż­czy­zna mal­tre­tuje mnie je­dy­nie po to, by so­bie pod­po­rząd­ko­wać, sprawi mu przy­jem­ność. Cho­ciaż kogo ja pró­bo­wa­łam oszu­kać? Za­pewne ża­ło­wał, że sam nie za­koń­czył mo­jego ży­cia przez ska­to­wa­nie, kiedy była ku temu oka­zja.

– Na­prawdę tak mało dla cie­bie zna­czę? – Ze­bra­łam w so­bie od­wagę, by za­py­tać. – Prze­cież wiesz, że na­zy­wają go Be­stią. Tak po pro­stu od­dasz córkę w ręce tego mor­dercy? Ucie­szysz się, gdy mnie wy­koń­czy, mam ra­cję?

Man­su­eto uniósł głowę, a ja za­dy­go­ta­łam pod na­ci­skiem jego wy­ra­cho­wa­nego spoj­rze­nia.

– Nie­zwy­kle bez­tro­sko oce­niasz in­nych, moja droga. Je­stem za­wie­dziony. – Cmok­nął z dez­apro­batą, jak­bym znów była małą dziew­czynką, która bez po­zwo­le­nia pod­kra­dła sło­dy­cze z szafki nonny. – A kim ty niby je­steś, Eva­ri­sto, je­śli rów­nież nie mor­der­czy­nią? Chyba nie za­po­mnia­łaś o wszyst­kich tych, któ­rych wy­sła­łaś na drugą stronę? – wy­sy­czał. – Czy się mylę?

Po­chy­li­łam głowę, by oj­ciec nie do­strzegł wy­razu czy­stej nie­na­wi­ści, który mi­mo­wol­nie wy­pły­nął na moją twarz.

– Nie. Nie za­po­mnia­łam.

Rozdział 5

Za i przeciw

Obecnie

Sha­dows

– O czym my­ślisz? – spy­tała, le­żąc obok i trzy­ma­jąc dłoń na na­gim tor­sie męż­czy­zny.

Wy­raź­nie wi­działa, że nad czymś się za­sta­na­wiał. Od­czy­tała to po zmarszczce, która wów­czas po­wsta­wała mię­dzy jego brwiami. Przez czas, który spę­dzali na po­ta­jem­nych spo­tka­niach, zdą­żyła już do­brze po­znać mi­mikę part­nera.

– Roz­wa­żam za i prze­ciw.

– Za i prze­ciw? – po­wtó­rzyła zdzi­wiona.

– Nasz pier­wotny plan nie po­szedł tak, jak by­śmy chcieli.

Do­sły­szała w jego gło­sie mrok.

– Wiem – przy­znała. – Ale coś osią­gnę­li­śmy.

– Niby co? – wark­nął z fru­stra­cją. – Ona wciąż żyje, a do niego nie je­ste­śmy w sta­nie się do­brać! Pie­przeni żoł­nie­rze ota­czają go dwa­dzie­ścia cztery na dobę!

– Spójrz na to z in­nej per­spek­tywy – pró­bo­wała go uspo­koić. Nie lu­biła, gdy się zło­ścił. – Dla niego to na pewno był cios. Nie wy­ba­cza zdrady, zwłasz­cza ze strony bli­skich. A ona ma zła­mane serce i zo­stała uka­rana.

Na­gle z ca­łej siły ude­rzył dło­nią w wą­tły, chy­bo­tliwy sto­lik nocny, przez co pod­sko­czyła na łóżku. Sprę­żyny ma­te­raca nie­mal prze­bi­jały po­szy­cie i draż­niły jej skórę, ale zno­siła wszel­kie nie­do­god­no­ści. Ko­chała tego męż­czy­znę i wie­działa, że chwi­lowo nie mógł so­bie po­zwo­lić na nic lep­szego. Ale żadne przesz­kody nie miały dla niej zna­cze­nia. Pra­gnęła je­dy­nie tego, co on: ze­msty.

– To za mało! – ryk­nął. – Chcę, żeby oboje cier­pieli! Chcę wi­dzieć ich mar­twych! Chcę, żeby skoń­czyli tak samo, jak po­trak­to­wali Ales­sia, a na­wet go­rzej. Ma­rzę, żeby się wy­krwa­wiali.

– I tak bę­dzie – obie­cała i za­mie­rzała do­trzy­mać słowa.

Jej też za­le­żało na po­wo­dze­niu. Ro­biła to nie tylko dla niego, lecz przede wszyst­kim dla sie­bie, po­nie­waż ona także prze­żyła śmierć Ales­sia, bar­dziej, niż chciała to przy­znać. Poza tym za­in­we­sto­wała w całe przed­się­wzię­cie za dużo siły i ener­gii, by zre­zy­gno­wać po pierw­szym nie­po­wo­dze­niu.

Ry­zy­ko­wała ży­ciem, kła­miąc i wy­my­ka­jąc się na te spo­tka­nia. Nie przy­pusz­czała jed­nak, że tak szybko po­ko­cha tego męż­czy­znę. Ale tak wy­szło. Tym spo­so­bem zy­skała jesz­cze je­den po­wód, by do­pro­wa­dzić tę sprawę do końca.

Rozdział 6

Les poulets19

Obecnie

Mar­sy­lia, Fran­cjaHugo, 36 lat

– Je­ste­ście, kurwa, idio­tami. Idio­tami! – ryk­ną­łem na swo­ich lu­dzi sto­ją­cych w sze­regu.

Z nie­skry­waną sa­tys­fak­cją do­strze­głem, że wszy­scy drgnęli.

Ce­lowo cho­dzi­łem za ich ple­cami, tak by czuli za­gro­że­nie. Dźwięk mo­ich po­wol­nych kro­ków od­bi­jał się od wil­got­nych ścian pod­ziemi, w któ­rych dru­ko­wa­li­śmy pie­nią­dze póź­niej prane przez Sy­cy­lij­czy­ków.

Do­piero po dłuż­szej chwili uświa­do­mi­łem so­bie, że ko­piuję za­cho­wa­nie ojca, by­łego ca­ïda20. Po­czu­łem obrzy­dze­nie do sa­mego sie­bie, a gniew roz­grzał moje or­gany we­wnętrzne. Mimo że za­ją­łem jego sta­no­wi­sko, w ni­czym nie za­mie­rza­łem przy­po­mi­nać Bénédicte’a pie­przo­nego Bru­nela. Nie­na­wi­dzi­łem go, gdy jesz­cze żył, a po śmierci znie­na­wi­dzi­łem jesz­cze bar­dziej, o ile w ogóle było to moż­liwe.

Ode­pchną­łem na­tar­czywe my­śli o ojcu, bez słowa sta­ną­łem po­środku po­miesz­cze­nia i wpa­trzy­łem się w ska­mie­niałe twa­rze mo­ich żoł­nie­rzy. Sły­sza­łem tylko ich przy­spie­szone od­de­chy i od­głos jed­no­staj­nie ka­pią­cej z su­fitu wody, któ­rej kro­ple ude­rzały w be­to­nowe pod­łoże.

– Ma­cie świa­do­mość, że śmierć jed­nego z mun­du­ro­wych przy­spo­rzy nam sporo pro­ble­mów? – wy­ce­dzi­łem przez zęby, choć było to nie­do­po­wie­dze­nie stu­le­cia. Fakt, że od­strze­lili taj­niaka, mógł być gwoź­dziem do na­szej trumny.

Co do za­sady nie mia­łem żad­nego pro­blemu z tym, że w Mar­sy­lii było o jed­nego funk­cjo­na­riu­sza mniej, ale od­kąd ze sta­no­wi­ska dy­rek­tora ge­ne­ral­nego DGSI21 ustą­pił Geo­r­ges De­lin, któ­rego od lat łą­czyły brudne po­wią­za­nia z fran­cu­skim pod­zie­miem, a jego miej­sce za­jął Ad­rien Fo­ur­nier, mu­sia­łem zmie­nić po­dej­ście i przy­jąć nowe za­sady gry usta­lane przez Fo­ur­niera. Wie­dzia­łem, że nie od­pu­ści i za wszelką cenę bę­dzie chciał zna­leźć win­nego śmierci swo­jego czło­wieka.

Wes­tchną­łem i po­zwo­li­łem swo­bod­nie opaść dłoni, w któ­rej trzy­ma­łem klamkę. Oczy­wi­ście wszy­scy au­to­ma­tycz­nie od­pro­wa­dzili gnata spoj­rze­niami. Do­brze. Chcia­łem, aby mieli świa­do­mość nie­uchron­nego.

– Sze­fie, ale nie wie­dzie­li­śmy, że wpadną tam służby, i to aku­rat tego dnia, o tej kon­kret­nej go­dzi­nie… – mruk­nął Raul, je­den z mo­ich naj­bar­dziej za­ufa­nych spe­cja­li­stów. Kie­ro­wał całą grupą pod­czas ostat­niej ak­cji prze­ka­za­nia pie­nię­dzy na­szym sy­cy­lij­skim współ­pra­cow­ni­kom.

Uśmiech­ną­łem się z prze­ką­sem i zbli­ży­łem do męż­czy­zny, a on po­słusz­nie spu­ścił wzrok i wbił go w pod­łogę.

– Wiesz, Raul, są­dzi­łem, że skoro twoje imię ozna­cza „mą­drego wilka”, to wy­ka­żesz więk­szą in­te­li­gen­cję. – Przy­ło­ży­łem lufę do jego pod­bródka. – Czy nie uprze­dza­łem was, co ozna­cza zmiana na sta­no­wi­sku dy­rek­tora DGSI?

– Uprze­dza­łeś, sze­fie…

– No wła­śnie – wark­ną­łem i od­su­ną­łem broń od Raula, po czym prze­sze­dłem się wzdłuż sze­regu, po ko­lei ce­lu­jąc w każ­dego z pod­wład­nych. – Od­kąd dy­rek­to­rem jest Ad­rien pier­do­lony Fo­ur­nier, do­sko­nale wie­cie, że je­ste­śmy pod­da­wani cią­głej in­wi­gi­la­cji, a mimo to nie wpa­dli­ście na po­mysł, że stale ob­ser­wują Stary Port?! Nie prze­szło wam przez te tępe łby, że może warto by­łoby naj­pierw do­ko­nać oglę­dzin oko­licy, za­nim za­czę­li­ście prze­rzu­cać torby ze szma­lem na łódki cho­ler­nych ma­ka­ro­nia­rzy?!

– Tak, ale… – Głos znów za­brał Raul, lecz za­milkł, gdy bły­ska­wicz­nie zna­la­złem się za jego ple­cami.

– Ale co?!

– Ale… – jęk­nął. – Ale oni wy­glą­dali zu­peł­nie jak Sy­cy­lij­czycy, no może z wy­jąt­kiem jed­nego, bo miał ka­mi­zelkę ku­lo­od­porną i…

Prze­rwa­łem mu wy­bu­chem grom­kiego śmie­chu, cho­ciaż za­równo ja, jak i Raul do­sko­nale wie­dzie­li­śmy, że po­mię­dzy mną a do­brym hu­mo­rem zieje prze­paść.

– Że­bym was do­brze zro­zu­miał. – Skrzy­żo­wa­łem ra­miona na tor­sie. – Po­je­cha­li­ście do portu, zna­leź­li­ście ło­dzie Sy­cy­lij­czy­ków, uprzej­mie ich przy­wi­ta­li­ście, wy­sy­ła­jąc so­bie ca­łu­ski, i od razu prze­szli­ście do rze­czy bez spraw­dze­nia, czy do­okoła jest czy­sto – wy­punk­to­wa­łem. – A kiedy w końcu zza rogu wy­ło­nili się go­ście, któ­rzy z wro­dzoną dla sie­bie sub­tel­no­ścią NA PEWNO nie przy­po­mi­nali taj­nia­ków, bo prze­cież kto by ich, kurwa, ocze­ki­wał, otwo­rzy­li­ście ogień i od­wa­li­li­ście jed­nego z nich! – Zła­pa­łem Raula za wszarz i przy­cią­gną­łem jego głowę do swo­jej. – Do­brze zre­kon­stru­owa­łem se­kwen­cję wy­da­rzeń?

– Ale, sze­fie, oni wy­sko­czyli tak na­gle, że… – uciął, do­strze­gł­szy moje roz­sze­rza­jące się noz­drza.

Nie wy­trzy­ma­łem. Gniew na ich bez­myśl­ność sku­tecz­nie pod­niósł mi ci­śnie­nie. Bez słowa grzmot­ną­łem Raula uchwy­tem pi­sto­letu w po­ty­licę. Ru­nął ni­czym bez­władna ma­rio­netka, na­wet nie zdą­żył wy­dać żad­nego dźwięku. Prze­sze­dłem nad nim i po­pa­trzy­łem po ze­bra­nych. Sku­lili się w so­bie w ocze­ki­wa­niu naj­gor­szego.

– A te­raz ład­nie wska­że­cie mi tego, który po­cią­gnął za spust i za­bił agenta Ge­ne­ral­nej Dy­rek­cji Bez­pie­czeń­stwa We­wnętrz­nego – po­wie­dzia­łem.

***

Aku­rat do­pie­ra­łem ko­szulę, pró­bu­jąc zmyć z niej roz­bry­zgnięte kro­ple krwi, gdy z po­miesz­cze­nia obok usły­sza­łem głos Ga­briela.

Na­tych­miast, po prze­ję­ciu Unione Corse22, wie­dzia­łem, kto zaj­mie sta­no­wi­sko le bras droit23. W tej roli wi­dzia­łem tylko Ga­briela. Ni­gdy nie za­wiódł, a co naj­waż­niej­sze, sku­tecz­nie ha­mo­wał moje au­to­de­struk­cyjne za­pędy i rów­nie sil­nie jak ja nie­na­wi­dził po­przed­niego prze­ło­żo­nego, mo­jego ojca.

– Wzy­wa­łeś mnie? – spy­tał.

– Tak, do­brze, że je­steś – od­par­łem gło­śniej i ob­rzu­ci­łem ma­te­riał oce­nia­ją­cym spoj­rze­niem. Ko­szula nada­wała się na śmiet­nik. To już ko­lejna w tym ty­go­dniu. W za­sa­dzie nie mia­łem bla­dego po­ję­cia, po co w ogóle pró­bo­wa­łem je za­pie­rać. Był to ro­dzaj na­wyku, któ­rego nie po­tra­fi­łem zmie­nić.

Ci­sną­łem ręcz­nik na umy­walkę i wy­sze­dłem z przy­le­ga­ją­cej do ga­bi­netu ła­zienki.

Ga­briel stał na­prze­ciw mo­jego biurka i po­słusz­nie cze­kał, aż zajmę miej­sce. Wi­dzia­łem, że od razu do­strzegł ślady na moim ubra­niu i do­sko­nale wie­dział, co zro­bi­łem, ale tego nie sko­men­to­wał. W każ­dym ra­zie jesz­cze nie.

– Ci skoń­czeni kre­tyni, na czele z Rau­lem, od­wa­lili nie tylko agenta DGSI, ale też jed­nego z les po­ulets – oświad­czy­łem bez ce­re­gieli.

Ga­briel zbladł.

– Hm… praw­do­po­do­bień­stwo wy­nosi wię­cej niż pięć­dzie­siąt pro­cent?

– Ow­szem, cho­ciaż rzecz ja­sna nie mają pew­no­ści, nie zdą­żyli prze­trze­pać tru­pom kie­szeni, ale za­uwa­żyli u fa­ceta spe­cy­ficzną od­znakę eli­tar­nej jed­nostki – wes­tchną­łem. – Krótko mó­wiąc, nie dość, że zgi­nął agent, to jesz­cze ofi­cer z od­działu CRS 824. – Opa­dłem na sie­dzi­sko skó­rza­nego fo­tela. – Je­den z na­szych żoł­nie­rzy w końcu to z sie­bie wy­du­sił.

– Wy­du­sił w sen­sie do­słow­nym czy…

– W ta­kim sen­sie, że po­mię­dzy wrza­skami – prze­rwa­łem mu z wark­nię­ciem.

Się­gną­łem do kie­szeni spodni, po czym rzu­ci­łem na śro­dek biurka to, co w niej spo­czy­wało.

Ga­briel nie wy­da­wał się prze­jęty fak­tem, że na bla­cie wy­lą­do­wał świeżo ucięty pa­lec, z któ­rego wciąż ka­pała krew, ak­tu­al­nie bru­dząca he­ba­nowe drewno. Już dawno przy­zwy­cza­jony, wie­dział, że w ra­mach wy­mie­rza­nia kar uwiel­bia­łem po­zba­wiać wi­no­waj­ców czę­ści ciała. By­łem jed­nak za­wie­dziony, że tym ra­zem ki­kut miał po­szar­pane mię­śnie oraz ścię­gna. To cię­cie nie wy­szło mi naj­le­piej.

– Wła­ści­ciel jesz­cze żyje? – do­py­tał, wska­zu­jąc od­cięty kciuk.

– Nie, bo to on od­strze­lił kur­czaka, a póź­niej do­bił agenta.

– Hugo…

Z ca­łej siły ude­rzy­łem pię­ścią w blat, więc Ga­briel na­tych­miast za­milkł.

– Je­śli znów za­mie­rzasz mnie po­uczać, do­brze ci ra­dzę, po­rząd­nie to prze­myśl. Koń­czy mi się do cie­bie cier­pli­wość – ostrze­głem. – Mu­szą wie­dzieć, że ich dzia­ła­nia niosą za sobą kon­se­kwen­cje.

– Ale oni to wie­dzą, przy­ja­cielu. – Za­czął ge­sty­ku­lo­wać. Ro­bił tak, kiedy był zde­ner­wo­wany. – Nie da­jesz im o tym za­po­mnieć, skoro przy każ­dej moż­li­wej oka­zji eli­mi­nu­jesz któ­re­goś z nich. W końcu doj­dzie do tego, że za­brak­nie ci lu­dzi!

– Su­ge­ruję, abyś przy­sto­po­wał. – Pod­nio­słem się i opar­łem dłońmi o biurko. – Trak­tuję cię jak członka ro­dziny i wiele ci za­wdzię­czam, ale nie za­po­mi­naj, że wciąż je­stem twoim sze­fem.

Ga­briel wy­czuł groźbę w moim gło­sie. Bły­ska­wicz­nie ski­nął głową i od­pu­ścił.

– Par­rain…25 – mruk­nął. – Wy­bacz.

– Nie. Na­zy­waj. Mnie. Tak – pod­kre­śli­łem każde słowo. – Po­wie­dzia­łem ci już, że nie za­mie­rzam za­jąć tego sta­no­wi­ska. Je­stem za­in­te­re­so­wany tylko na­szą ro­dziną i na­szą działką. Ni­czym, kurwa, wię­cej.