Geopolityka fundamentalizmów muzułmańskich ebook

[1] Gwiazdka pojawia się przy słowach, które znalazły się w słowniku pojęć na końcu książki. Znajduje się jedynie przy pierwszym wystąpieniu danego słowa w tekście.

A) Nie ma jednego islamu

Islam jest jedną z trzech religii monoteistycznych; został objawiony prorokowi Muhammadowi na Półwyspie Arabskim w pierwszej połowie VII wieku. Razem z nim narodziła się cywilizacja arabsko-muzułmańska, która w ciągu jednego wieku poszerzyła swój zasięg terytorialny w regionie basenu Morza Śródziemnego i dotarła aż do Persji, tworząc tym samym dar al-islam* – terytorium islamu. Słowo „islam” odnosi się więc zarówno do religii głoszonej przez Muhammada, jak i krajów, w których władza powołuje się na prawo muzułmańskie. Religia muzułmańska była wektorem tworzącym kulturę, ale i – w dużo większym stopniu – wytworzyła pełnowartościową przestrzeń cywilizacyjną. Jej ekspansja spowodowała rozprzestrzenianie się języka arabskiego i szerzenie się tradycji związanych z islamem.

„Islam” oznacza po arabsku „poddanie się” (Bogu i jego prawom). Dla wierzących muzułmanów słowo „Allah” znaczy dosłownie „jedyny Bóg”, który jest stwórcą wszechświata. Muhammad, kupiec i właściciel karawany, późniejszy przywódca podbojów pochodzący z klanu Kurajszytów – arabskiego plemienia z Mekki – został wybrany przez Allaha i otrzymał słowo boże za pośrednictwem archanioła Gabriela. Islam, który chronologicznie rzecz ujmując, został objawiony jako trzecia religia monoteistyczna, uznaje wielu proroków judaizmu oraz chrześcijaństwa i ustanawia Muhammada jako ostatniego z nich. Zasady i zalecenia, które powinny być przestrzegane przez wyznawców islamu, zostały zebrane w świętej księdze – Koranie* (z języka arabskiego „recytacja”) – składającej się ze 114 rozdziałów nazywanych surami; te z kolei są podzielone na wersety. Tekst koraniczny jest częścią prawa muzułmańskiego – szariatu*, czyli „zespołu zasad objawionych Muhammadowi przez Boga, stosowanych w życiu religijnym i społecznym muzułmanów wewnątrz ich wspólnoty”[2]. Szariat przypomina zatem o podwójnej tożsamości islamu: kieruje on zasadami wiary w takim samym stopniu co zasadami życia społecznego we wspólnocie muzułmańskiej. Koran, sunna* (czyli zespół opowieści o czynach Proroka) oraz idżma’ i kijas stanowią źródła prawa muzułmańskiego.

Sunnizm* i szyizm*

Pod względem liczby wyznawców islam staje się obecnie największą religią monoteistyczną na świecie. Składa się jednocześnie z wielu odłamów. Sunnici uznają tradycję Proroka i sukcesję władzy po jego śmierci. Stanowią około 90% ludności muzułmańskiej. Z kolei szyici[3], których liczba w zależności od źródeł jest szacowana na od 10 do 15%, przeciwstawiali się sukcesji władzy, która nastąpiła po śmierci Proroka, i uznali Alego, jego kuzyna i zięcia, za jego prawowitego następcę. Szyici[4] uważają imamów* za jedyne źródło władzy duchowej i doczesnej w przeciwieństwie do sunnitów, dla których pozostają oni prowadzącymi modlitwę.

Szyici dzielą się na zajdytów*, imamitów* oraz ismailitów*. W związku z odrzuceniem pierwotnej sukcesji po Proroku właśnie imamów traktują oni jako najważniejszych członków wspólnoty i jej prawdziwych przywódców, tworząc kult imamatu. Wymienione wcześniej odłamy wyodrębniły się z powodu różnic w kwestii uznawania kolejnych imamów. W tym względzie zajdyci są najmniej rygorystyczni w przeciwieństwie do stanowiących większość imamitów, którzy wierzą, że dwunasty imam (żyjący w IX wieku) nie umarł. Nie mając religijnego przywódcy, od tamtej pory przyjmują tymczasową opiekę sunnitów, której rezultatem była ich integracja i osiągnięcie większego sukcesu niż pozostałe dwa prądy. Tymczasem przykład aktualnej wojny domowej w Syrii pokazuje, że sunnici i szyici wciąż mogą różnić się od siebie w sposób radykalny. Co więcej, fundamentaliści tych dwóch odłamów islamu działają inaczej i podlegają różnym doktrynom.

B) Fundamentalizm muzułmański[5], muzułmański fundamentalizm radykalny, islam polityczny

Islam i fundamentalizm muzułmański

Charakter islamu i cele jego wyznawców różnią się znacząco od charakteru fundamentalizmu muzułmańskiego i celów jego zwolenników. Islam jest religią, a fundamentalizmy muzułmańskie są ideologiami politycznymi. Muzułmanie* tworzą wspólnotę wierzących zwaną ummą* (umma islamijja), która przyjmuje zasady islamu i jego świętych tekstów. Fundamentaliści muzułmańscy z kolei wdrażają zasady polityczne wynikające z islamu. Ich celem jest wzmocnienie ummy. W języku francuskim fundamentalizm muzułmański jest określany jako islamisme[6]. Sufiks -isme dodany do słowa „islam” wskazuje na domaganie się wprowadzenia do polityki zasad ujętych w Koranie. Doktryna polityczna wypływa z przekazu religijnego, ale różni się od niego, tymczasem obydwa terminy są często błędnie utożsamiane. Islam jest religią prawa i od samego początku problematyka systemu rządów była w niego wpisana. Wymiar polityczny jest więc częścią integralną tej religii, ale muzułmańskie zasady fundamentalistyczne ujmują konstrukcję polityczną jako jeszcze dalej idącą: państwo islamu musi obejmować całe społeczeństwo, jego prawa, zasady ekonomiczne i jednostki. Wieloaspektowość fundamentalizmów muzułmańskich jest jednocześnie polityczna i społeczna.

Wprowadzenie w życie takiej polityki wymaga różnych sposobów działania. Aby stworzyć strukturę władzy fundamentalistycznej i zapewnić jej dominację nad społeczeństwem muzułmańskim, wyodrębniły się trzy różne typy muzułmańskich fundamentalizmów: aktywizm polityczny, aktywizm misjonarski oraz użycie siły i działalność terrorystyczna zwana również nurtem dżihadu. Do każdego z trzech typów przypisane są poszczególne sposoby działania: działalność polityczna dla pierwszego, dla drugiego prozelityzm i kaznodziejstwo, dla trzeciego przemoc i zamachy. Odpowiada to trzem typom podmiotów, którymi są: muzułmańskie ruchy polityczne (al-harakat al-islamijja as-sijasijja), muzułmańskie działalności misyjne (ad-da’wa) oraz muzułmańska walka zbrojna (al-dżihad). Niemniej jednak niektóre ruchy fundamentalistyczne mogą korzystać z wszystkich trzech typów działalności (przyjrzymy się temu w rozdziale II). Takim przykładem jest w szczególności Stowarzyszenie Braci Muzułmanów.

Wspólnym punktem tych trzech nurtów jest narzucenie ideologii związanej z islamem poprzez stworzenie państwa islamu, wpływanie na moralność wspólnoty albo wzniecenie wojny religijnej przeciwko niewiernym. Mimo że muzułmańskie ideologie fundamentalistyczne wypływają z interpretacji związanych z islamem, to islamem nie są.

Muzułmański fundamentalizm radykalny

Trzeci rodzaj aktywizmu – nazywany muzułmańskim fundamentalizmem radykalnym albo nurtem dżihadu – odnosi się do przemocy i terroryzmu. Jest tym, który zakłada użycie broni dla ochrony ummy i poszerzenia dar al-islam. Nie idzie na ustępstwa, a jego żądania są zdecydowanie antyzachodnie, sprzeciwiają się kolonializmowi i imperializmowi (zobacz rozdział III).

Islam polityczny a Zachód

Zachód odegrał kluczową rolę w tworzeniu omawianych pojęć: w ustanawianiu terminologii, która opisuje muzułmańskie fundamentalizmy, i tego, co z nimi związane. Taką samą rolę odegrał w ich błędnym utożsamianiu. Francuskie słowo islamisme pojawiło się w XVIII wieku, zwłaszcza w pismach Voltaire’a. Jako termin tłumaczący rzeczywistość muzułmańskich ruchów fundamentalistycznych zaczęło się przyjmować dopiero od lat siedemdziesiątych XX wieku. Irańska rewolucja z 1979 roku spowodowała umiędzynarodowienie konceptu w tym samym momencie, w którym Amerykanie stworzyli wyrażenie „islam polityczny” (w opozycji do islamu apolitycznego z okresu, w którym w krajach arabskich królował świecki nacjonalizm arabski, czyli w latach 1945–1970). Jednakże ta apolityczność jest aktualnie podawana w wątpliwość, ponieważ rządy nacjonalistyczne nieprzerwanie włączały kontrolę religii do swojej polityki. W ten sposób islam miałby się stać polityczny w momencie zaostrzenia polityki rządów arabskich względem Zachodu, a w szczególności Stanów Zjednoczonych. Jednakże muzułmańska myśl fundamentalistyczna rozwinęła się w zwesternizowanych warunkach, dokładnie rzecz ujmując – w reakcji na ruch kolonialny.

Ponadto, muzułmańskie ruchy fundamentalistyczne na dobre zaistniały na scenie politycznej w latach siedemdziesiątych XX wieku, ale ich konceptualizacja ideologiczna i intelektualna miała miejsce już w latach sześćdziesiątych. Nie była to więc szybka „kariera polityczna”, gdyż najpierw wpisały się one w konstrukcję kulturową krajów muzułmańskich, które wówczas mierzyły się z nacjonalizmami arabskimi[7] i stawały oko w oko ze śladami zarówno wcześniejszej, jak i ówczesnej zachodniej obecności.

Można więc mówić o kontekście powstania fundamentalizmów sunnickich, ale aby rzeczywiście móc się rozwinąć, muzułmańska doktryna fundamentalistyczna musiała się oprzeć na wizji islamu bazującej na jego podstawach.

C) Fundamentalizm sunnicki

Fundamentalizm występuje we wszystkich wielkich religiach monoteistycznych i zakłada powrót do ich początkowych reguł, których sens został wypaczony wraz z biegiem czasu. Chodzi zatem o powrót do dosłownego traktowania świętych tekstów danej religii bez uwzględniania przemian społeczeństw ją wyznających. W islamie fundamentaliści chcą powrócić do pierwotnego przesłania Koranu i hadisów* sunny Proroka. Pierwsze formy fundamentalizmu pojawiły się tuż po okresie proroctw. Rozwinęły się one później do aktualnych nurtów fundamentalistycznych: wahhabizmu i salafijji.

Współczesne fundamentalizmy przyjęły pełną interpretację Koranu, czyli tafsir*. To, co rozróżnia współczesne ruchy, to stosunek do idżtihadu*.

Tradycyjnie współczesne muzułmańskie fundamentalizmy odwołują się do szkoły hanbalickiej, jednej z czterech sunnickich szkół prawa[8], które powstały w okresie między śmiercią Proroka a XI wiekiem. W VIII i IX wieku w ramach prawa muzułmańskiego powstawały przepisy, których brakowało w pierwotnych świętych tekstach. Ich celem było udzielenie odpowiedzi na zadawane przez muzułmanów pytania dotyczące codziennych sytuacji nieprzewidzianych ani w Koranie, ani w sunnie. W ten sposób stworzono zasady prawodawstwa muzułmańskiego – fikh* – zgodnego ze świętymi tekstami. Doktorzy prawa muzułmańskiego wywodzący się z czterech wspomnianych wcześniej szkół prawa sunnickiego różnie podchodzili do tych problematycznych sytuacji. Dokonywali ich interpretacji – idżtihadu. Wszystkie działania indywidualne, rytualne czy związane z życiem codziennym wspólnoty zaczęto oceniać względem skali wartości stworzonej przez przedstawicieli tych szkół.

Źródła współczesnych muzułmańskich fundamentalizmów wywodzą się właśnie głównie z hanbalizmu*, choć inne grupy kontestacyjne, takie jak charydżyci* (sami będąc potępianymi przez hanbalitów), również broniły podobnych kwestii, w szczególności dotyczących moralizmu. Doktrynę hanbalicką wyróżniają dwie cechy: kwestia interpretacji zasad prawa muzułmańskiego skonstruowanego w odniesieniu do świętych tekstów oraz kwestia uwzględniania kontekstu spisywania tych tekstów.

Na początku IX wieku, za czasów kalifatu* słynnego Al-Ma’muna, Ahmad Ibn Hanbal (780–855), doktor prawa muzułmańskiego, założył szkołę prawa, którą z czasem zaczęto nazywać od jego imienia. W przeciwieństwie do innych alimów* Ibn Hanbal sprzeciwiał się „islamowi oświeconemu” siłą narzuconemu wspólnocie muzułmańskiej przez Al-Ma’muna. Hanbalici kwestionowali władzę tego kalifa i tolerowali tylko interpretację opierającą się na trzech kryteriach. Po pierwsze, osoba interpretująca musiała być uczonym – alimem. Po drugie, interpretowana sytuacja w żadnym wypadku nie mogła pojawić się wcześniej w Koranie czy sunnie Proroka (w takim przypadku nie ma bowiem żadnej potrzeby interpretacji). W końcu, zaproponowane rozwiązanie musiało zostać jednogłośnie zaakceptowane przez wspólnotę muzułmańską.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej