Rozdział 1
– ELENO, ZOSTAŃ, PROSZĘ, chwilę po zajęciach – poprosiła pani Wernke,
kiedy rozległ się dzwonek na zakończenie lekcji.
Pozostali uczniowie wyszli na przerwę, a ja zostałam w pustej sali z nauczycielką, której mina nie wróżyła niczego dobrego. Na początku zajęć
otrzymaliśmy ocenione wypracowania. Dostałam mierny, choć niemiecki to
mój ulubiony przedmiot! Ze ściśniętym żołądkiem podeszłam do biurka
wychowawczyni.
– W ostatnich miesiącach twoje wyniki w nauce pozostawiają wiele do
życzenia – zaczęła pani Wernke i spojrzała na mnie poważnie. – Jedynka z matematyki, jedynka z angielskiego, a teraz jeszcze mierny z niemieckiego, co nawiasem mówiąc, zawdzięczasz tylko mojej sympatii, bo
należała ci się jedynka! Jeśli nie przyłożysz się do nauki, będziesz
musiała powtarzać klasę.
Powtarzać klasę? O Boże, tylko nie to! To by oznaczało, że rok dłużej
będę chodziła do szkoły!
– Eleno, co się z tobą dzieje? Masz jakieś problemy?
– Ja? Nie… to znaczy… ja… sama nie wiem, co się dzieje – wyjąkałam
zawstydzona.
To nie do końca było prawdą, bo całkiem dobrze wiedziałam, dlaczego tak
źle napisałam tę pracę. Krótko przed Bożym Narodzeniem zeszłego roku Tim
ze mną zerwał. To mnie całkowicie rozbiło i długo nie mogłam się
pozbierać, a potem co rusz zdarzało się coś, co odciągało mnie od nauki:
przejrzałam podstępną grę mojej fałszywej koleżanki Kiki,
przygotowywałam się do występów w kadrze i w różnych zawodach, poza tym
codziennie trenowałam dwa konie oddane mi na szkolenie, Lenziego i Skyfalla, czasem też Fritziego, który należał do mnie. Jednak żaden z tych argumentów nie przekonałby pani Wernke – a już na pewno nie moich
rodziców. Tata i mama nie byli surowi, jeśli chodzi o szkołę, ale pewnie
tylko dlatego, że ani ja, ani mój starszy brat Christian nie dawaliśmy
im ku temu powodów słabymi stopniami czy zagrożeniem powtarzania klasy.
– Wiem przecież, Eleno, że jesteś bardzo inteligentną dziewczynką. –
Pani Wernke wstała i sięgnęła po torebkę. – Obawiam się jednak, że za
mało czasu poświęcasz na naukę.
Nie miałam nic na swoją obronę, więc jedynie spuściłam głowę. Przez
większą część tygodnia wracałam do domu dopiero po szesnastej i nie
zostawało mi dużo czasu na ogarnięcie wszystkiego, co miałam do
zrobienia, więc zamiast siedzieć przy biurku i odrabiać zadania domowe,
wolałam iść do stajni i razem z Melike, Nickiem i Timem zajmować się
końmi.
– Od pani Vollandt wiem, że sprawdzian z angielskiego ogólnie wypadł
bardzo słabo i będzie poprawa. Dobrze by było, gdybyś wykorzystała tę
szansę i wzięła się ostro do roboty. W przeciwnym razie może nie być
zbyt wesoło.
– Czy powie pani o tym moim rodzicom? – zapytałam ze strachem.
– Niestety, nie mam innego wyjścia. Jesteś zagrożona powtarzaniem klasy.
Po tych słowach zostawiła mnie samą. Wyszłam z sali na korytarz i załamana ruszyłam schodami na parter.
W jakiś sposób cały czas udawało mi się wypierać myśli o złych ocenach,
a pomogły mi w tym dramatyczne wydarzenia ostatnich tygodni. W wieczór
zawodów w Alsfeld spłonęła stodoła, duża ciężarówka taty i przyczepa
mieszkalna, a ja byłam przekonana, że to Kiki podłożyła ogień. Na
zawodach skakałam na Lenzim, czyli na Lancelocie, i na Skyfallu, na
którym po raz pierwszy w życiu brałam udział w konkursie skoków w klasie
C, a najlepsze, że na obu zajęłam punktowane miejsca. Tim pojechał na
Rolandzie, klaczy mojego brata, ale ostatecznie o włos przegrał z Niklasem Schütze, chłopakiem Melike. Brat Kiki, Fabian, w czasie zawodów
porwał Ariane, ale udało nam się ją odnaleźć i uwolnić, a policja szybko
ustaliła, kto stoi za podpaleniem w naszej stadninie. Co prawda okazało
się, że Kiki i Fabian Denningerowie nie mieli z tym nic wspólnego, ale i tak zabrali od nas konie i przenieśli do kogoś innego, a ja cieszyłam
się jak dziecko, że nie będę się już z nimi widywać. Pożar strawił nie
tylko stodołę z zapasami siana i słomy, ale też ciężarówkę z siodłami i uprzężami. Na szczęście wszystko było ubezpieczone i odszkodowanie
pokryło straty. No właśnie, ostatnie tygodnie i miesiące obfitowały w pełne grozy przygody, które mogły zakończyć się znacznie gorzej, niż się
zakończyły. Jedyne, co mnie jeszcze prześladowało, to złe oceny w szkole.
Wyszłam na podwórze i rozejrzałam się w poszukiwaniu Melike, mojej
najlepszej przyjaciółki. Dostrzegłam ją na ławce przy wejściu do
stołówki. Siedziała skoncentrowana i coś pisała – pewnie SMS-a do
Niklasa.
– Hej! – Melike uniosła głowę i przesunęła się trochę, żeby zrobić mi
miejsce. – Co masz taką minę?
Westchnęłam ciężko i opowiedziałam jej o rozmowie z panią Wernke.
– Mierny z niemieckiego i jedynka z angielskiego? – Melike zmarszczyła
czoło i popatrzyła na mnie z niedowierzaniem. – Co się stało?
– Jakiś idiotyczny sprawdzian z gramatyki. – Wzruszyłam ramionami. – I zapomniałam przeczytać lektury na niemiecki.
– Co teraz przerabiacie?
– Pojęcia nie mam. Jakieś głupoty o gościu, który był dzieckiem z nieprawego łoża, a potem został zabity, bo ktoś myślał, że jest Żydem, a nie był, i takie tam.
– Andorra Maksa Frischa – stwierdziła przyjaciółka rzeczowo. Po raz
kolejny przeraziła mnie swoją wiedzą. – W zeszłym roku też to
przerabialiśmy i powiem ci, że mi się podobało. W tej książce chodzi o winę, uprzedzenia i… rany, Elena!
Melike złapała mnie za ramię i potrząsnęła mocno. W jej oczach
błyszczała złość.
– Co ty właściwie wyprawiasz, co? Powtarzanie klasy? Wiesz w ogóle,
jakie to idiotyczne? Poza tym chyba się domyślasz, z kim byś wtedy
chodziła na lekcje?
– Tak, pewnie… – Załamana spuściłam głowę. – Sprawdzian z angielskiego
będzie powtórzony. Może tym razem pójdzie mi lepiej.
– Tak sam z siebie? Nie ma szans. Musisz się dobrze przygotować.
Tyle to i ja wiedziałam. Problem polegał jednak na tym, że nie miałam
najmniejszej ochoty zakuwać angielskiej gramatyki, i to zwłaszcza teraz,
kiedy pogoda w końcu dopisywała i mogłam pojeździć konno z przyjaciółmi.
Na przyszły tydzień zapowiedziano nam jeszcze pracę klasową z matematyki, a ja niestety nie miałam zielonego pojęcia o obliczaniu pól
trójkątów i rozwiązywaniu równań z pierwiastkiem.
– Cześć. – Jak na komendę podniosłyśmy głowy, żeby zobaczyć, kto się z nami wita.
Przy ławce stała Ariane Teichert i uśmiechała się przyjaźnie – choć
wciąż jeszcze nieco nieśmiało. Podeszła do nas sama, bez swojej
zwyczajowej świty złożonej z Tessy i Ricky, które na co dzień nie
odstępowały jej na krok.
– Cześć, Ariane – odparła Melike. – Jak się czuje twój ojciec?
– Na szczęście już całkiem nieźle. – Ariane poruszyła głową, jakby
odrzucała na plecy burzę blond loków, choć po tej fryzurze zostało już
tylko wspomnienie. Na głowie miała krótkiego blond jeżyka. – Dzisiaj
mama odbiera go ze szpitala.
Jeszcze całkiem niedawno Ariane nie była do nas, mówiąc delikatnie,
przyjaźnie nastawiona. Ba, nawet bardzo poważnie obraziła Melike – lecz
od tamtego czasu wiele się wydarzyło. Fabian, jej były chłopak, porwał
ją z zawodów, a jej ojciec tak się tym zdenerwował, że jego serce nie
wytrzymało i wylądował w szpitalu. A i nową fryzurę Ariane zawdzięczała
swojemu byłemu chłopakowi i jego siostrze Kiki. Rodzeństwo Denningerów
dodało jej do napoju jakichś narkotyków, żeby później zrobić Ariane
kompromitujące zdjęcia, które chcieli opublikować w Internecie. Ariane
straciła przytomność, a Kiki zgoliła jej piękne, długie loki, żeby się
zemścić za złe traktowanie.
– Czego Wernke od ciebie chciała? – zapytała Ariane.
Nie byłam jeszcze przyzwyczajona do nagłej zmiany jej zachowania. Nie
spodziewałam się z jej strony przyjaźni po tak długim czasie wrogości
czy obojętności, więc nic dziwnego, że z początku zawahałam się z odpowiedzią.
– Powiedziała mi – wyjaśniłam w końcu – że jeśli się nie wezmę do nauki,
będę musiała powtarzać rok.
– O! – jęknęła Ariane. W przeciwieństwie do mnie była całkiem dobra w szkole, bo przykładała się nie tylko do jazdy konnej.
– Z angielskim mogłabym ci pomóc – zaproponowała Melike. – Jestem niezła
z gramatyki. Ale jeśli chodzi o matmę, to wybacz…
– Z angielskim jakoś dam sobie radę – odparłam ponuro. – Znacznie gorzej
jest właśnie z matmą. W przyszłym tygodniu zaliczę kolejną jedynkę.
– Ja mogłabym ci pomóc – zaproponowała Ariane i speszyła się trochę,
widząc moje spojrzenie. – To znaczy, jeśli chcesz oczywiście.
Ariane była najlepsza z matematyki, znacznie lepsza niż chłopaki.
– Ja… to znaczy byłoby super – wyjąkałam. – A znajdziesz na to czas?
– No wiesz… – Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się krzywo. – Nie mam
chłopaka, to trochę czasu wygospodaruję.
W tym momencie odezwała się moja komórka, więc szybko spojrzałam na
ekran. Tim napisał do mnie w WhatsApp: „O 3 będę w stajni. Wyskoczymy na
przejażdżkę w terenie? Całusy, T.”.
Rozległ się dzwonek, a Melike zerwała się z ławki.
– Super, to mamy ustalone – powiedziała. – Ze mną podciągniesz
angielski, a z Ariane matmę. Zrozumiano?
Wkuwanie idiotycznej gramatyki było ostatnią rzeczą, na jaką miałam
ochotę – no, może poza ślęczeniem nad jeszcze głupszymi równaniami – ale
nie uśmiechały mi się ciągłe kłótnie z rodzicami i powtarzanie klasy.
– Oczywiście. – Udało mi się nawet zmusić do uśmiechu.
– Jeśli chcesz, możemy zacząć dzisiaj po lekcjach – zaproponowała
Ariane. – Czy spieszysz się do domu?
Mały diabełek w mojej głowie podpowiedział mi szybko, że pogoda jest
piękna i słońce świeci. Jutro zaczniesz, po co już dzisiaj?! Albo w ogóle pojutrze! Tim będzie o trzeciej, więc czeka was cudowna
przejażdżka po łąkach albo lesie…
Zawahałam się i już otworzyłam usta, żeby odmówić, ale w porę
dostrzegłam ostrzegawcze spojrzenie Melike. Westchnęłam.
– Nie, nie spieszę się. Byłoby super, gdybyśmy mogły zacząć już dzisiaj
– odpowiedziałam, po czym odpisałam Timowi: „Sorry, muszę zakuwać matmę.
Może zobaczymy się później? Całuski! E.”.
Rozdział 2
DESZCZOWE PIERWSZE dwa tygodnie maja i wspaniała pogoda pobudziły
przyrodę do życia. Zieleń dosłownie eksplodowała, wszędzie było widać
młode liście i kwiaty, w powietrzu unosiły się cudne zapachy, a trawa na
łąkach tak urosła, że lada dzień trzeba będzie pomyśleć o sianokosach.
Przejechałam rowerem z przystanku autobusowego do stadniny, jak zawsze
mijając po drodze ratusz, i przez całą drogę zastanawiałam się nad
niespodziewaną zmianą w zachowaniu Ariane.
Jeszcze kilka lat wcześniej, kiedy chodziłyśmy razem do podstawówki w Steinau, byłyśmy dobrymi koleżankami. Najpierw pobierała lekcje jazdy
konnej u mojego dziadka, a potem rodzice kupili jej Domino, kasztanowego
kucyka, więc codziennie jeździłyśmy razem. Jednak pewnego dnia wszystko
się zmieniło. Teichertowie przeprowadzili się z małego domku w Steinau
do luksusowej willi w Königshofen, a Ariane znalazła sobie nowe
przyjaciółki. Do dzisiaj pamiętam, jak bardzo przeżywałam, że już mnie
nie zaprasza na swoje urodziny, a w szkole mija bez słowa. Dostała od
rodziców klacz o imieniu Wróżka, prawdziwego konia, a ja dalej musiałam
się męczyć na moim kucyku Siriusie. Na dodatek jej ojciec dokupił
jeszcze dwa młode, utalentowane wierzchowce, które mój tata osobiście
trenował i wystawiał na zawodach. Potem jednak ojciec Ariane zabrał
zwierzęta z naszej stadniny i przeniósł je do „Słonecznej”, do Richarda
Jungbluta, największego wroga moich rodziców. Tyle że zapomniał zapłacić
za kilka miesięcy wynajmu boksów i objeżdżania swoich zwierząt.
Ariane zadurzyła się w Timie, lecz szybko się zorientowała, że niczego u niego nie wskóra. To sprawiło, że zaczęła wyładowywać swoje frustracje
na mnie. Rozpętała kampanię nienawiści przeciwko mnie na portalach
społecznościowych i rozpuszczała bardzo krzywdzące plotki o naszej
stadninie. Dzięki Melike i Timowi udało się odbić piłeczkę i wiadro
pomyj, zamiast wylądować na mojej głowie, wylało się prosto na nią. Po
tamtej akcji nie miałam już złudzeń – Ariane stała się moją zagorzałą
przeciwniczką.
Tym ostrożniej podchodziłam do jej niespodziewanej propozycji, że
zostanie godzinę po zajęciach i w świetlicy będzie tłumaczyła mi
matematykę. Jej serdeczność budziła we mnie nieufność, bo z doświadczenia wiedziałam, że Ariane niczego nie robi ot tak, bez
ukrytego celu. Dlaczego chciała dawać mi korepetycje? Co zamierzała
osiągnąć? Po akcji z uwalnianiem jej w czasie turnieju w Alsfeld
całkowicie by mi wystarczyło, gdyby przestała mnie obgadywać. Nie
potrzebowałam wyrazów wdzięczności w postaci pomocy w nauce. Czyżby
sobie ubzdurała, że tak po prostu zapomnę o wszystkim, co zrobiła i co
powiedziała w ostatnich latach?
Przejechałam przez bramę na podjazd, lecz nie zatrzymałam się, żeby
odwiedzić Fritziego, bo byłam zbyt głodna. Pedałując, minęłam resztki
spalonej stodoły. Na schodach przed gospodą babci leżał Twix, mój
brązowo-biały jack russel terrier, ale kiedy mnie zobaczył, zerwał się
jak szalony i zaczął szczekać z radości. W kilka sekund pokonał dzielący
nas dystans i ujadając, biegł obok, a z radości doskakiwał do moich
nogawek.
– No już, już dobrze – starałam się go uspokoić. – Ja też się za tobą
stęskniłam, Twiksi.
Nie było samochodu mamy, więc postawiłam rower przy gospodzie „U Wodopoju” i tylnymi drzwiami weszłam do gospody, która dla gości była
jeszcze zamknięta. Jak każdego dnia, babcia gotowała obiad dla całej
naszej rodziny i wszystkich pracowników stadniny. Wystarczyło, by ktoś
nie pojawił się punktualnie o pierwszej po południu przy stole, a robiła
się strasznie zła. Na szczęście jednak przyzwyczaiła się, że Christian i ja czasem wracamy ze szkoły po południu. Odkładała dla nas wtedy
jedzenie, ale i tak wzburzona fukała, jak można kazać dzieciom tak długo
siedzieć na lekcjach.
– Cześć, babciu – przywitałam się, wchodząc do wielkiej kuchni.
– Dlaczego wracasz dopiero teraz? – Babcia była w złym humorze. –
Przecież w poniedziałki kończysz wcześniej?
– Napisałam mamie SMS-a, że zostaję dłużej – wyjaśniłam.
– Nic mi nie przekazała – burknęła babcia i wyjęła talerz z szafki.
Poczułam, jak cieknie mi ślinka na widok pyszności, które przygotowała.
Babcia nałożyła mi kilka ziemniaków z wody, szparagi i kotlet, a całość
polała obficie sosem holenderskim, tak jak lubię, i wstawiła talerz do
kuchenki mikrofalowej. Steinau leży w zagłębiu szparagowym, więc od
końca kwietnia do początku czerwca jadamy szparagi niemal codziennie, w każdej możliwej odsłonie, a pod koniec sezonu mamy ich dosłownie po
dziurki w nosie i przez kilka kolejnych miesięcy nie możemy nawet na nie
patrzeć.
– Kotlet jest trochę suchy – ostrzegła mnie babcia.
– Nic nie szkodzi, dziękuję.
Zajęłam miejsce przy dużym kuchennym stole i zaczęłam pałaszować obiad,
a między kolejnymi kęsami sprawdzałam smartfon, czy przyszły jakieś nowe
wiadomości. W domu obowiązywał całkowity zakaz korzystania z telefonów
przy jedzeniu, lecz babcia nie robiła z tego problemu, dopóki z talerza
znikało jedzenie. W pięć minut pochłonęłam całą ogromną porcję i zaczęłam się zbierać, żeby biec do stajni, lecz właśnie wtedy wróciła
mama. Zatrzymała się przy mnie i opuściła szybę. To był zły znak.
– Cześć! – zawołałam. – Skoczę szybko do stajni i…
– Później się tym zajmiesz – przerwała mi. – Musimy porozmawiać.
Na maneżu trenowali Tim i Niklas.
– Ale…
– Nie ma żadnego ale. Wracaj, proszę, do domu. – Zmierzyła mnie
nieznoszącym sprzeciwu wzrokiem, więc powlokłam się za jej samochodem i pomogłam wypakować zakupy i zanieść je do kuchni.
– Kiedy zamierzałaś mi powiedzieć o swoich wybitnych osiągnięciach w szkole? – zapytała mimochodem, ustawiając w lodówce jogurty, mleko i jajka. – Dopiero, kiedy dostaniesz świadectwo bez promocji do następnej
klasy?
Świetnie! Czy Wernke naprawdę nie miała nic lepszego do roboty, niż
wydzwaniać do moich rodziców i psuć mi dzień?
– Ja… no bo… myślałam… że poczekam, aż napiszę dobrze kolejną kartkówkę
– wydukałam.
– Wspaniały pomysł! – Mama oparła ręce na biodrach. – Jak to w ogóle
możliwe, że tak bardzo się opuściłaś w nauce? Jedynka z angielskiego!
Mierny z niemieckiego! Obijasz się, zamiast pracować!
Spuściłam głowę i zacisnęłam usta.
– Oboje z tatą zostawiamy tobie i Christianowi bardzo dużo wolności –
ciągnęła mama. – Ufamy wam, że będziecie mieli dobre wyniki w nauce bez
ciągłego pilnowania i kontrolowania ocen. Ale najwyraźniej w twoim
przypadku pomyliliśmy się z zaufaniem, bo go nadużyłaś!
– Mamo, ja tylko… – zaczęłam cicho, ale mama nie dała mi dokończyć.
– Eleno, bardzo, ale to bardzo mnie rozczarowałaś! Nie tylko słabymi
ocenami, ale też tym, że słowem o nich nie wspomniałaś. Szkoła jest
ważniejsza niż jazda konna! I dlatego od dzisiaj masz szlaban na zawody
– dopóki się nie podciągniesz w nauce. Tak czy inaczej, codzienne
trenowanie dwóch koni to za dużo dla piętnastolatki, która chodzi do
szkoły.
Wpatrywałam się w nią z niedowierzaniem.
– Ale mamo… ja przecież jestem w kadrze! – zaprotestowałam. – Muszę brać
udział w kwalifikacjach do mistrzostw Hesji!
– Przede wszystkim musisz być na tyle dobra w szkole, żebyś nie została
w klasie – odparła lodowatym tonem. – Jak nie będziesz już zagrożona,
możesz startować w tylu zawodach, w ilu ci się zamarzy. Ale dopóki nie
poprawisz ocen, nie mamy o czym rozmawiać.
Z tymi słowami odwróciła się i zajęła rozpakowywaniem reszty zakupów.
– Dzisiaj muszę jeszcze objechać konie – powiedziałam.
– Nie ma problemu. Możesz robić, co chcesz, jak tylko skończysz zadania
domowe i przyniesiesz je do sprawdzenia.
Wprawdzie liczyłam się z kazaniem i może nawet z lekką awanturą, ale na
pewno nie z tak drastyczną karą jak zakaz startów! Otworzyłam usta,
chcąc zaprotestować i wyjaśnić mamie, że dzisiaj miałam już pierwsze
korepetycje z matmy, a jutro Melike będzie mnie uczyć gramatyki
angielskiej, lecz wiedziałam, że teraz wszystko na nic. Mamy nie dało
się przekonać obietnicami. Nie zmięknie, dopóki nie zobaczy efektów.
– Przy okazji, przyszedł do ciebie list – powiedziała, nie patrząc w moją stronę. – Z Ameryki.
Bez słowa chwyciłam plecak i wyszłam z kuchni. Przychodząca poczta
trafiała na komódkę pod lustrem w garderobie. Dziś, na samym wierzchu
leżała ręcznie zaadresowana, bladoniebieska koperta z nadrukiem air
mail. Podekscytowana spojrzałam na dane nadawcy na odwrocie: Brenda
Murray, Oaktree Farm, Fall River, Massachusetts.
Rozdział 3
BRENDA MURRAY, amerykańska gwiazda jazdy konnej, kupiła w ubiegłym roku
konia, którego powierzono mojej opiece. Trenowałam Quintano aż do końca
roku, a przed Bożym Narodzeniem trafił do Ameryki. Brenda należała do
najlepszych zawodniczek w Stanach Zjednoczonych, posiadała całą kolekcję
tytułów i trofeów za zwycięstwa w zawodach krajowych i międzynarodowych
i brała nawet udział w Igrzyskach Olimpijskich. Strata Quintano sprawiła
mi wiele bólu, ale przecież od początku wiedziałam, że ten dzień w końcu
nadejdzie, bo koń należał do pana Nötzlego, handlarza ze Szwajcarii,
który płacił mi za jego trenowanie. Pocieszałam się tym, że wałach
trafił w naprawdę dobre ręce.
Brenda była wspaniałą amazonką, która kochała konie. Kiedy kupowała
Quintano, zaproponowała, żebym przyjechała kiedyś go odwiedzić. Wówczas
uznałam, że tak tylko powiedziała, z grzeczności. Dorośli mówią czasem
takie rzeczy, a potem o nich zapominają. Teraz jednak trzymałam w dłoni
list od Brendy i z niedowierzaniem wpatrywałam się w jej pismo –
zapraszała mnie z przyjaciółką na wakacje do Ameryki, na swoją farmę!
Jeszcze raz przeczytałam wszystko, co napisała, żeby się upewnić, że
dobrze zrozumiałam, ale za drugim i trzecim razem nic się nie zmieniło.
Pospiesznie wydobyłam z plecaka komórkę i wybrałam numer do Melike.
Przyjaciółka odebrała już po drugim sygnale.
– Co robisz w wakacje? – zapytałam prosto z mostu.
– Rodzice chcą mnie zmusić do odwiedzin kraju przodków – odparła z westchnieniem. – Wiesz przecież. Czemu pytasz?
– Nie uwierzysz! Dostałam właśnie list od Brendy Murray! – Rzuciłam się
na łóżko. – Zaprasza mnie z jedną przyjaciółką na sześć tygodni do
Stanów, na swoją farmę!
– Nie!
– A właśnie, że tak! Czy to nie jest genialne?!
– Dziewczyno! To jakieś szaleństwo! – Usłyszałam jej kroki i trzaśnięcie
drzwiami. – Gdzie jest ta farma? Sprawdzę w Google Maps.
– Eee, poczekaj… – Odwróciłam kopertę, żeby odczytać adres. – Fall
River, Massachusetts.
Stukot klawiszy, kiedy Melike wpisywała dane do komputera.
– O do diabła, ale wypas! – krzyknęła po kilku sekundach. – To całkiem
niedaleko Bostonu. Jak się nazywa jej farma?
– Oaktree. – Z podekscytowania poczułam mrowienie w żołądku.
Ameryka! Jeszcze nigdy w życiu nie leciałam samolotem, bo wakacje, które
normalni ludzie spędzali gdzieś na wyjazdach, u nas były ciężką pracą w stadninie. Kiedy koledzy i koleżanki z klasy podróżowali po Francji czy
Hiszpanii albo opalali się na Majorce, Malediwach czy innych równie
egzotycznych wyspach, ja musiałam wywozić zużyte siano i podawać koniom
świeżą słomę albo wystawiałam konie na jakichś zawodach. Tak było od
zawsze.
– O rany, Elena! – Głos Melike aż drżał z podniecenia. – To rzeczywiście
w pobliżu Bostonu i Cape Cod! Będziemy mogły odwiedzać Niklasa! Jest
szansa, że nie umrę z tęsknoty za nim.
Uśmiechnęłam się szeroko. Niklas chodził do międzynarodowej szkoły i już
w przyszłym tygodniu zaczynał wakacje – całe niewiarygodne trzy miesiące
wolnego, jak w większości amerykańskich szkół. Kilka ostatnich tygodni
spędzał z rodziną w Stanach, gdzie Schütze’owie posiadali dom nad morzem
i mieszkanie w mieście. Starszy brat Niklasa, Theodor, miał w przyszłym
roku szkolnym rozpocząć naukę w college’u niedaleko Bostonu.
– Powiedziałaś już rodzicom o zaproszeniu? – zapytała przyjaciółka. –
Myślisz, że pozwolą ci na wyjazd?
Przypomniałam sobie niezadowoloną minę mamy, kiedy rozmawiałyśmy o moich
ocenach.
– Jeszcze się nad tym nie zastanawiałam – odparłam i usiadłam. – Miałam
taką awanturę, że na razie nie będę ryzykować. Idiotka Wernke zadzwoniła
do mamy i powiedziała, że zostanę na drugi rok, jeśli się nie przyłożę
do nauki.
– To było do przewidzenia – stwierdziła Melike rzeczowo. – Ale głowa do
góry, wciąż jeszcze masz szansę się z tego wyciągnąć. No a Stany to
dodatkowa motywacja do ciężkiej pracy.
Postanowiłyśmy, że chwilowo nie powiemy rodzicom o zaproszeniu i poczekamy, aż wszystko się nieco uspokoi. Na razie mogłabym liczyć
jedynie na kategoryczne „Mowy nie ma!”, a to zamykałoby szanse na dalszą
dyskusję. Dlatego schowałam list od Brendy do szuflady biurka, a potem
wypakowałam książki i zeszyty z plecaka, z mocnym postanowieniem
odrobienia wszystkich zadań, jakie na mnie czekały. Dzięki Ariane nie
musiałam ślęczeć już nad matmą, ale zostały jeszcze niemiecki i angielski.
Z okna pokoju widziałam plac do skoków ukryty w cieniu wysokich drzew.
Tim i Niklas stępowali obok siebie. Obaj puścili wodze i rozmawiali.
Tata dołączył do nich na Cotopaxim, a Pryszczol na Intermezzo kłusem
objeżdżał przeszkody.
– To hide, hid, hidden – mamrotałam pod nosem i zapisywałam w zeszycie
angielskie czasowniki nieregularne. – To tear, tore, torn. To rise,
rose, risen. To fly, flew, flown…
Lecieć!
Elena flies to America… Rozmarzyłam się i oczyma wyobraźni zobaczyłam,
jak obie z Melike wsiadamy na pokład samolotu, który ma nas zabrać do
Ameryki. Lot jest tak długi, że stewardesy roznoszą posiłki i można
oglądać filmy – o tym wiedziałam od przyjaciółki i koleżanek z klasy,
dla których podróż samolotem na wakacje była czymś tak normalnym, jak
dla mnie jazda autobusem.
Przez uchylone okno słyszałam szczekanie Robbiego, naszego berneńczyka,
głos taty i rżenie któregoś z koni, a z daleka niósł się terkot
traktora. Postanowienie, by możliwie jak najszybciej odrobić wszystkie
zadania domowe, dramatycznie osłabło. Nie potrafiłam się skupić na
liście nieregularnych czasowników angielskich, bo tak bardzo ciągnęło
mnie do stajni! Może udałoby mi się przekraść niezauważenie obok
gabinetu mamy i choć na chwilę wyjść na dwór, żeby opowiedzieć Timowi o zaproszeniu od Brendy? Zadania domowe nie zając, nie uciekną przecież.
Brzęczenie komórki zasygnalizowało nadejście wiadomości WhatsApp.
Podniosłam szybko telefon, żeby sprawdzić, kto do mnie napisał.
Wiadomość przesłała Franzi, przewodnicząca naszej klasy. Ciekawe, czego
mogła ode mnie chcieć? Otworzyłam wiadomość i niewiele brakowało, a dostałabym zawału serca: „Cześć! Chciałam tylko ustalić, jak jutro rano
robimy z referatami – zaczynasz ty czy ja? Daj znać, pzdr, Franzi”.
– Niech to szlag! – jęknęłam zrozpaczona.
Jak mogłam o tym zapomnieć? Od sześciu tygodni wiedziałam, że muszę
przygotować referat na historię z imperializmu brytyjskiego, ale cały
czas odpychałam to od siebie, aż w końcu zadanie całkowicie wypadło mi z głowy. Co teraz? Moja nauczycielka historii nie była osobą, która się
łatwo lituje, więc jeśli następnego dnia nie stanęłabym przed klasą z gotową pracą, kolejną jedynkę miałabym murowaną. Ściągnięcie czegoś z Internetu i przepisanie, nawet ze zmianami, nie wchodziło w rachubę, bo
Theissen i tak by to zauważyła, a wtedy dostałabym jeszcze naganę.
Szybko dokończyłam więc listę czasowników nieregularnych i wymyśliłam z nimi dziesięć zdań. Potem sięgnęłam po książkę do historii i otworzyłam
na odpowiedniej stronie, gdzie zostawiłam kartkę z dokładnym tematem
referatu. Włączyłam komputer, przezwyciężyłam pokusę sprawdzenia, co się
dzieje na Facebooku, i zabrałam się do poszukiwania informacji na temat
imperialistycznej polityki Anglii w XIX wieku. Tymczasem zadzwonił Tim,
żeby zapytać, co się ze mną dzieje i czy nie jestem chora. Opowiedziałam
mu o zakazie, który dała mi mama za złe oceny, i o referacie, który
musiałam przygotować na następny dzień.
– Zadzwonię później – obiecałam. – Dobrze?
– Pewnie! – odparł troszkę rozbawiony. – I zakuwaj!
Od kiedy Tim uratował mojego brata Christiana na mistrzostwach Hesji
przed przejechaniem przez ciężarówkę, obaj świetnie się rozumieli, a Tim
codziennie przyjeżdżał do naszej stadniny na treningi. Kilka tygodni
temu nawet przeniósł tu swoje konie i zaczął ćwiczyć pod okiem taty,
który zajmował się również Niklasem. Wcześniej, kiedy jeszcze
spotykaliśmy się w tajemnicy, byłabym strasznie niepocieszona, gdybyśmy
nie mogli się zobaczyć, ale teraz wiele się zmieniło. Spotykaliśmy się w szkole i w stajni, dzwoniliśmy do siebie i nikt już nie mógł nam w tym
przeszkodzić. Wszystko nagle stało się proste. Nie musiałam się obawiać,
że Tim zniknie z mojego życia, bo nie będę już mogła chodzić do stajni.
Kto, jeśli nie on, miałby mnie lepiej zrozumieć? Kto inny miałby
wiedzieć, że nauka jest w tej chwili ważniejsza niż jazda konna? Tim był
bardzo zdyscyplinowanym i świadomym obowiązków człowiekiem. Nie znałam
nikogo takiego jak on. Już od dawna musiał pracować jak niewolnik w stadninie swojego ojca, cały czas chodząc do szkoły. To dlatego nie miał
wolnego czasu i żadnych przyjaciół. Znacznie łatwiej byłoby mu rzucić
szkołę zaraz po gimnazjum – czego zresztą oczekiwał jego surowy ojciec.
Jednak Tim uparł się, że zrobi maturę i pójdzie na studia.
Skoncentrowałam się na brytyjskim kolonializmie, przyczółkach handlowych
na wybrzeżach Afryki i na konfliktach między mocarstwami kolonialnymi.
Udało mi się stworzyć trzystronicowy referat, który zapisałam
najstaranniejszym charakterem pisma, na jaki potrafiłam się zdobyć. W końcu mogłam wysłać Franzi odpowiedź.
Rozległo się pukanie do drzwi i do pokoju weszła mama. Była zaskoczona,
widząc mnie przy biurku.
– Myślałam, że poszłaś spać – powiedziała i spojrzała na moje łóżko. –
Byłaś tak cicho…
– Musiałam skończyć na jutro referat z historii – odparłam, jakby trzy
godziny jednym ciągiem przy biurku były czymś najzwyklejszym na świecie.
– Chcesz przeczytać?
– Chętnie. – Skinęła głową. Wyraźnie jej ulżyło. Poza tym miałam
wrażenie, że nie jest już tak zła.
– Angielski i matmę też już załatwiłam. Melike i Ariane dają mi korki.
– Ariane? Ona daje ci korepetycje? – Mama uniosła brwi. – Jak to?
– Nie mam pojęcia, co się stało. Zaproponowała, to się zgodziłam. –
Wzruszyłam ramionami. – Dzisiaj po lekcjach spędziłyśmy już godzinę na
nauce.
– No proszę…
– Mamo, ja naprawdę nie chcę powtarzać roku – powiedziałam z naciskiem i podałam jej zeszyty od angielskiego i matematyki. – Obiecuję, że dam z siebie wszystko.
Mama uśmiechnęła się i pogłaskała mnie po głowie.
– No, ale teraz pora na przerwę. Rozpaliłam grilla, za piętnaście minut
będzie kolacja.
Rozdział 4
DZIĘKI POMOCY ARIANE ostatnią pracę klasową z matematyki napisałam na
czwórkę. Również czas spędzony z Melike nad gramatyką angielską
przerodził się w sukces, bo z powtarzanego sprawdzianu też dostałam
czwórkę. A za referat z historii pani Theissen dała mi aż pięć z minusem.
– No i super! – Melike uśmiechnęła się zadowolona, kiedy podsunęłam jej
pod nos sprawdzian z angielskiego. – Jak będziesz miała takie oceny, to
nikomu nie przyjdzie do głowy, żeby zostawić cię w klasie, więc możemy
przystąpić do realizacji trzeciego etapu naszego planu.
Przyjaciółka opracowała strategię tak przebiegłą, że nie pozostawiała
moim rodzicom najmniejszej szansy, by mogli mi zabronić wyjazdu do
Ameryki. Swoim rodzicom o zaproszeniu opowiedziała już dużo wcześniej,
lecz jednocześnie zobowiązała ich do całkowitego milczenia, tak samo
zresztą jak Niklasa i Tima.
Etap pierwszy planu Melike polegał na wysłaniu e-maila do Brendy Murray,
w którym podziękowałam za zaproszenie i wyjaśniłam, że z powodu słabych
wyników w nauce nie mogę jeszcze poprosić rodziców o pozwolenie na
wyjazd. Brenda odpisała niezwłocznie, że całkowicie jej wystarczy, jeśli
dam znać z kilkutygodniowym wyprzedzeniem. Potem z Melike udałyśmy się
do Urzędu Miejskiego w Steinau i wzięłyśmy dla mnie formularz wniosku
paszportowego. Dowiedziałyśmy się także, że nie musimy występować o wizę
wjazdową do Stanów Zjednoczonych i że wystarczy nam zgoda na wjazd, o którą możemy wystąpić online.
Drugi etap planu Melike polegał na „konsolidacji wysiłków na rzecz
poprawy wyników”, jak przyjaciółka eufemistycznie określiła zakuwanie
przedmiotów, które wcześniej zawaliłam. Żeby zrealizować ten etap,
musiałam każdego dnia sumiennie odrabiać zadania domowe, zanim mogłam
wyjść pojeździć konno. Co więcej, nie chodziło jedynie o zadania ze
szkoły, ale również te, które wymyślała dla mnie Melike. Ten etap planu
zakończyć się miał rozmową z wychowawczynią, która zapewniłaby mnie – i przede wszystkim moich rodziców – że nie jestem już zagrożona
powtarzaniem roku. Po tej rozmowie byłyśmy gotowe do przystąpienia do
realizacji trzeciego etapu planu.
Przez ostatnich kilka tygodni nie było właściwie okazji, by w spokoju
usiąść z obojgiem rodziców przy stole i porozmawiać. Tata wracał ze
stajni bardzo późno, kiedy my już byliśmy po kolacji. Rodzice wynajęli
wszystkie boksy, a poza tym rozpoczął się przecież sezon zawodów. Na
dodatek i tata, i dziadek bez przerwy dawali lekcje i prowadzili
treningi. Jednak dziś wieczorem udało się nam usiąść przy wspólnym
posiłku, a ja aż trzęsłam się z ekscytacji. Miałam nadzieję, że tata
będzie w dobrym humorze! Wiedziałam, że jeśli teraz się nie zgodzi, nie
będę już miała szans go przekonać.
– Chciałam was o coś zapytać – zwróciłam się do rodziców, kiedy
siedzieliśmy na tarasie i jedliśmy steki z grilla. – Chodzi o wakacje
letnie.
– No i? – Tata odkroił kawałek mięsa.
Zaskoczona dostrzegłam szybkie spojrzenie, które wymienili z mamą.
Ogarnęło mnie złe przeczucie.
– Pamiętacie, że Quintano został sprzedany Brendzie Murray, prawda? –
zaczęłam starannie przygotowaną i wielokrotnie przećwiczoną przed
lustrem w łazience przemowę, która miała ich przekonać. – Bardzo jej się
wtedy spodobał mój styl jazdy i powiedziała, że chętnie zaprosiłaby mnie
do Ameryki.
– Mhm.
– A teraz… właśnie to zrobiła.
– Że co? Jak to? – zapytał Christian, nie przerywając żucia. – Zaprosiła
cię do Ameryki?!
– Tak. I to już kilka tygodni temu. Napisała do mnie list.
– To dlaczego dopiero teraz o tym mówisz? – Brat popatrzył na mnie
zdezorientowany. – Nie mogłaś wcześniej się pochwalić? Tak się przecież
nie robi!
– Ot, cała Elena. – Tata uśmiechnął się szeroko. – Wiesz przecież, że
potrafi dochowywać tajemnic.
Zrobiłam na tacie wielkie wrażenie, ukrywając przed nim, jak świetnym
koniem do skoków okazał się mój ogier Fritzi. Rodzice mieli wtedy
poważne problemy finansowe – niewiele brakowało, a bank zlicytowałby
całą stadninę. Dlatego obawiałam się, że tata mógłby chcieć sprzedać
mojego konia. Nie wspomniałam im również o mojej znajomości z Lajosem,
ich dawnym przyjacielem, który zamieszkał w leśniczówce nad jeziorem, a którego wzięłyśmy z Melike za koniokrada. W przeciwieństwie do mojego
brata, który każdą nowość musiał natychmiast przekazać dalej, ja
potrafiłam dochować tajemnicy.
– Brenda zaprosiła mnie i Melike na sześć tygodni na swoją farmę –
ciągnęłam. – I… chciałam was zapytać… czy pozwolicie mi do niej
polecieć?
Postawiłam wszystko na jedną kartę i spięta oczekiwałam decyzji
rodziców, powtarzając w myślach wszystkie argumenty, które
przygotowałyśmy z Melike.
– Tak – odpowiedział tata, wprawiając mnie w kompletną konsternację, bo
potraktował moje pytanie, jakbym chciała iść do kina, a nie lecieć na
półtora miesiąca na inny kontynent.
– Co…? – wyjąkałam zaskoczona.
– Pewnie, możesz lecieć do Ameryki – powtórzył i uśmiechnął się szeroko.
– Bo widzisz, nie tylko ty potrafisz dochowywać tajemnic. Mama i ja
również. Kilka tygodni temu zadzwoniła do nas Brenda i opowiedziała o swoim zaproszeniu oraz twoim mailu.
Z wrażenia upuściłam nóż i widelec i rozdziawiłam usta.
– Czyli… że niby… od początku o wszystkim wiedzieliście?! – Z niedowierzaniem patrzyłam na tatę i mamę.
– Zgadza się, wiedzieliśmy – potwierdziła mama. – Byliśmy tylko ciekawi,
kiedy nam o tym powiesz.
– I możesz mi nie wierzyć, ale z prawdziwą radością obserwowaliśmy, jak
zaczęłaś się starać, żeby poprawić oceny w szkole – dodał tata. – Bardzo
nam zaimponowałaś.
Przez chwilę nie miałam pojęcia, co powiedzieć, ale w końcu zerwałam się
z miejsca i rzuciłam się im na szyje.
– Super – mruknął Christian z wyrzutem w głosie. – Czyli wszyscy o wszystkim wiedzieli, ale mnie nikt nie powiedział.
– Powiedziałabym ci – zapewniłam go. – Ale bałam się, że mógłbyś przez
przypadek coś wygadać.
Chyba naprawdę go to ubodło i rozczarowało. Wyglądał tak smutno, że aż
zaczęłam żałować, że go nie wtajemniczyłam w nasz plan. Tak czy inaczej,
byłam w takiej euforii, że nie mogłam myśleć o niczym innym. Poza tym
znałam go wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, że szybko mu przejdzie.
Miał kilka niemiłych cech, owszem, ale na szczęście nie był pamiętliwy.
– Muszę zadzwonić do Melike i wszystko jej opowiedzieć! – krzyczałam
podekscytowana. – Mogę?
– Pewnie! – Mama się roześmiała. – Z tego, co wiem, sporo jej
zawdzięczasz, jeśli chodzi o dobre oceny.
Jak szalona pognałam schodami na piętro, do swojego pokoju i podniosłam
komórkę, którą zostawiłam na biurku. Melike zgłosiła się po trzech
sekundach.
– No i?! – wrzasnęła w słuchawkę.
– Mogę lecieć! Mogę! Mogę! – piszczałam jak szalona i wyczerpana
rzuciłam się na łóżko. – Hurrrra! Melike! Lecimy do Ameryki!
Rozdział 5
W WIECZÓR POPRZEDZAJĄCY nasz wylot do Nowego Jorku byłam gotowa odwołać
całą eskapadę. Rodzice zorganizowali dla nas przyjęcie pożegnalne, a mama udekorowała cały taras amerykańskimi flagami. Heinrich i Stani z szopy przy maneżu przynieśli ławki, które latem stoją w ogródku piwnym,
i postawili duży wiszący grill, na którym skwierczały żeberka,
hamburgery i steki. Rodzice Niklasa przywieźli skrzynkę amerykańskiego
piwa, a dla młodzieży root beer, piwo korzenne, również amerykański
napój bezalkoholowy o specyficznym smaku. Mama i babcia przygotowały
sałatki, a tata z Lajosem zmieniali się przy grillowaniu. Wieczór był
cudowny i ciepły, a powietrze wraz z upływającym czasem niosło coraz
więcej woni z pobliskiego lasu. W stawie przy maneżu kumkały żaby, na
łące przy lesie pasły się sarny i nie płoszyły ich nawet nasze głośne
śmiechy.
Melike zadręczała pytaniami rodziców Niklasa oraz Lajosa, który również
sporo czasu spędził w Stanach. Chciała jak najwięcej wiedzieć o Nowym
Jorku, Bostonie i Wschodnim Wybrzeżu, o tamtejszych zwyczajach,
tradycjach i charakterze Amerykanów. Zachwycona wsłuchiwała się w odpowiedzi i zapisywała w telefonie wszystkie rady, co mamy robić, czego
unikać i co koniecznie zobaczyć.
Ja słuchałam ich jednym uchem i czułam, że z każdą minutą opuszcza mnie
odwaga. Wycieczka do Ameryki nagle przestała mi się jawić jako wielka
przygoda, a stała się czymś – sama nie wiem – groźnym. Znałam co prawda
angielski, ale co zrobię, jeśli nikt mnie nie będzie rozumiał? Albo
zaszkodzi mi tamtejsze jedzenie? Zachoruję? Albo dopadnie mnie tęsknota?
Przez całe piętnaście lat życia nigdy jeszcze nie wyjeżdżałam z domu. No
może z wyjątkiem wycieczek szkolnych, na których zawsze cierpiałam z tęsknoty za stadniną i rodziną.
Widziałam, jak wszyscy się śmieją, jedzą, piją i rozmawiają – Melike,
jej rodziców, Tima, jego mamę i młodszą siostrę, Niklasa, jego rodziców,
Lajosa, Pryszczola, Heinricha i Staniego, babcię, dziadków Tima,
Christiana i Ariane – i czułam się jak outsiderka. Tim, Christian,
Ariane i Pryszczol mówili o mistrzostwach Hesji, które miały się odbyć
już za tydzień w Pfungstadt, i o mistrzostwach Niemiec w Verden w połowie lipca, a do mnie docierała bolesna świadomość, że w tym roku po
raz pierwszy nie pojadę z nimi na te ważne zawody. Może to i głupie, bo
przecież miałam przez sześć tygodni trenować u jednej z najlepszych
zawodniczek świata, ale półtora miesiąca to szalenie długo! Będę
tęskniła za Twiksem, za moimi końmi, za stadniną, dziadkiem i babcią i za rodzicami, a przede wszystkim – za Timem! Mimo że mogliśmy rozmawiać
przez WhatsApp i pisać do siebie e-maile, będę bardzo daleko, kiedy on
pojedzie z Christianem, tatą i Pryszczolem na zawody.
Nie mogłam również pogodzić się z tym, w jak naturalny sposób Ariane
zasiadła przy stole z moimi rodzicami i przyjaciółmi – zupełnie jakby
przez ostatnie lata nic złego między nami się nie działo. Zaprosił ją
Christian, a ja podejrzewałam, że tylko po to, żeby zrobić mi na złość –
wciąż jeszcze nie potrafił przeboleć, że nie powiedziałam mu o zaproszeniu od Brendy. Melike uważała, że Ariane zmieniła się pod
wpływem dramatycznych wydarzeń w czasie zawodów w Alsfeld, lecz ja nie
potrafiłam sobie wyobrazić, by ktoś z dnia na dzień stał się innym
człowiekiem. Musiałam jednak przyznać, że tylko jej pomocy zawdzięczam
dobre oceny z matmy. Z niechęcią dostrzegałam, że po Alsfeld
rzeczywiście coś się w niej zmieniło. Mimo to tliła się we mnie iskierka
nieufności i nic na to nie mogłam poradzić. Cichy głos w głowie
podpowiadał, że Ariane czegoś chce, bo w swoim wyrachowaniu nigdy nie
robiła niczego bezinteresownie, i to od kiedy tylko ją poznałam.
Poczułam ukłucie zazdrości, widząc, jak siedzi między Timem a Christianem i się z nimi śmieje.
Wspólny wieczór zbliżał się ku końcowi. Następnego ranka musiałyśmy
wstać bardzo wcześnie, bo miałyśmy bilety na lot o ósmej pięćdziesiąt, a na lotnisku trzeba stawić się dwie godziny przed wylotem, choć mama
odprawiła nas dużo wcześniej przez Internet. Rodzina Koyupinarów
pożegnała się i wyjechała, Schütze’owie również ruszyli w drogę do domu,
odwożąc Ariane do Königshofen. Niklas i Tim mieli odprowadzić nas na
lotnisko, więc Tim z mamą i młodszą siostrą też pojechali do siebie.
Lajos objął mnie na pożegnanie i życzył wiele radości z wyjazdu, po czym
udał się do stajni, by przed powrotem do leśniczówki zajrzeć do swoich
końskich pacjentów.
Niespodziewanie poczułam łzy w oczach. Nie, wcale się już nie cieszyłam
na wyjazd do Ameryki! Gdybym tylko mogła zrezygnować z tej podróży, ani
chwili bym się nie wahała!
– Idę pożegnać się z Fritzim – powiedziałam, a mama pokiwała głową.
– Tylko weź klucz i zamknij, proszę, stajnię, jak będziesz wracała.
Ledwie wstałam z miejsca, Twix zerwał się z podłogi i zaczął radośnie
skakać. Schowałam do kieszeni pęk kluczy taty i ruszyłam przez parking w stronę stajni. Na rozgwieżdżonym niebie świecił księżyc w pełni, okrągły
i żółty jak piłka do tenisa. Żwir chrzęścił mi pod stopami, a spomiędzy
liści rododendronów wyskoczył kot spłoszony szczekaniem Twiksa. Z powodu
upałów drzwi do stajni stały otworem, a wejście blokowały jedynie
zaciągnięte kraty. Robbie wstał z legowiska obok drzwi do pomieszczenia
do mycia koni, ziewnął szeroko i zamachał leniwie ogonem. Jeszcze zanim
skręciłam w alejkę między boksami, Fritzi rozpoznał moje kroki i zarżał
cicho. Nie musiałam włączać lamp, bo przez okna wpadało dość światła
rzucanego przez księżyc w pełni. Otworzyłam drzwi boksu i weszłam do
środka. Gniady ogier oparł łeb na moim ramieniu, więc zaczęłam go
głaskać.
– Jutro wieczorem będę kilka tysięcy kilometrów stąd – powiedziałam
szeptem. – Nie mogę się nikomu przyznać, ale chyba trochę się tego
obawiam. Dobrze, że lecę tam z Melike, bo ona niczego się nie boi. Już
nie raz latała samolotem i nawet była w Ameryce.
Fritzi parsknął, a ja objęłam go za szyję i zaczęłam płakać. Tak
strasznie było mi źle! Czułam się jak tchórz. Dlaczego nie potrafiłam
cieszyć się na wyjazd jak moja przyjaciółka? Zresztą, kto by nie
skorzystał z szansy, jaką ja dostałam? Christian zazdrościł mi wyjazdu,
bo od lat marzył o wycieczce do Stanów Zjednoczonych. Ariane też
natychmiast zaczęłaby się pakować i szukać połączenia, choćby tylko ze
względu na zakupy w USA. Nawet mama mi wyznała, że przez całe życie
marzyła, by choć raz polecieć do Nowego Jorku i Bostonu. Tata brał tam
udział w kilku zawodach, lecz ja i Christian byliśmy za mali, żeby mogła
lecieć z nim, więc musiała zostać, by opiekować się dziećmi i stadniną.
A jej pierwszy urlop od lat, który miała spędzić z tatą w Irlandii,
przerwało porwanie Fritziego.
Mój ogier uniósł łeb i zastrzygł uszami.
– Eleno?
To był głos Lajosa.
– Jestem tutaj, przy Fritzim – odparłam i pospiesznie otarłam łzy z policzków. Po raz ostatni przytuliłam konia i wyszłam z boksu.
– No i jak? Podekscytowana? – zapytał Lajos.
– Mhm – mruknęłam jedynie.
– Nerwy cię zżerają, co? – Lajos był bardzo bystrym obserwatorem, nie
tylko w przypadku zwierząt. U ludzi również błyskawicznie wyczuwał
nastroje. Przed nim nie dało się niczego ukryć. – Przez cały wieczór
byłaś przygaszona.
Wzruszyłam ramionami.
– Do dzisiaj bardzo się cieszyłam na ten wyjazd i wiem, że nikt mnie nie
zrozumie, ale… ale najchętniej zostałabym tutaj.
Przed Lajosem nie musiałam udawać. Mimo półmroku spojrzał na mnie
uważnie.
– Ameryka jest tak daleko! A ja nigdy nie leciałam samolotem! –
Rozszlochałam się. – Co zrobię, jeśli dopadnie mnie tęsknota? Albo jeśli
tam będzie okropnie i nic mi się nie będzie podobało?
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
