DUMNE ORŁY TO MY !!! ebook i audiobook



Mamy „tak” – to tak. Mamy „nie” – to nie.

Ciach-ciach, cyk-cyk, ciach-ciach, cyk-cyk – słychać dźwięk nożyczek i spadające na wypolerowaną podłogę białe piórka młodziutkiego orzełka.

– Baczki przycinamy czy tylko lekko podcinamy? – spytał fryzjer Antek małego orlika o imieniu Kiwuś, który z wielką niechęcią przyszedł dziś do salonu fryzjerskiego. Fryzjer Antek to pies rasy spaniel. Żadne z dzieci nie lubi do niego przychodzić, bo strzyże jak chce, zwykle bardzo nierówno. Jednak tak dziwnie się składa, że wszystkim dorosłym jego strzyżenie bardzo się podoba. To w sumie i tak nieistotne. Jako jedyny fryzjer w okolicy nie ma żadnej konkurencji. Zatem może sobie strzyc, jak mu się podoba. Co się zaś tyczy samego strzyżenia, to który z młodych orłów lubi wpaść pod kosiarkę? Nie mówimy tutaj rzecz jasna o młodych orlicach. Z nimi sprawa ma się całkiem inaczej. Przecież małe orlice uwielbiają, jak ich piórka zmieniają kolor, stają się kręcone lub proste, no i ich długość również się zmienia. Najlepiej, jak tym przemianom towarzyszy spokojna, relaksująca muzyka, można się napić dobrego, cieplutkiego mleczka, poplotkować z ciekawym drobiazgów z dziewczęcego życia fryzjerem oraz – co oczywiste – przeglądać się raz po raz w wielgaśnym lustrze i na bieżąco oceniać postępy prac fryzjerskich. My jednak mówimy o młodych orlikach, które nie przepadają za pewnymi czynnościami. Który z nich lubi myć zęby, odrabiać lekcje, bawić się z dziewczynami, chodzić do szkoły czy w końcu chodzić do fryzjera? Żaden! No, może jedynie Piórko. Piórko lubi chodzić do fryzjera. Tak, tak, chodzi o tego małego orzełka, który wraz z rodziną mieszka na skale przy tej małej górce, gdzie rzeka skręca do lasu. Piórko urodził się z jednym jedynym piórkiem na małej główce, a dokładniej nad lewym okiem. Lewym – niebieskim okiem. Bo to drugie, prawe, ma przecież zielone. To lewe

– niebieskie ma po tacie, a to prawe – zielone po mamie. Ale Piórko to temat na inną historię…

Wróćmy jednak do Kiwusia. Siedzi zatem Kiwuś na fotelu u fryzjera i męczy się okrutnie (powodów jest kilka: niewygodny fotel, brzydka muzyka, strata czasu, bo mógłby strzelić kilka goli w meczu na boisku piłkarskim przy stawie, no i w końcu stres, który pojawia się, gdy Kiwuś zadaje sobie pytanie: Ciekawe, jak mnie ostrzyże? Pamiętacie, że spaniel Antek strzyże jak mu się podoba, zwykle nierówno…).

– Przycinamy, przycinamy!

Mama stanowczym głosem przerwała rozmyślania Kiwusia. Siedziała w wygodnym fotelu w kącie zakładu fryzjerskiego (tuż przy drzwiach). Jednak przeczytawszy wszystkie lokalne gazety i obejrzawszy wszystkie fryzury w nieco podstarzałym katalogu, była już nieco znudzona, a nawet trochę zniecierpliwiona oczekiwaniem na finał tej wizyty.

– On musi dziś pięknie wyglądać! – dodała. – Przecież idziemy do teatru!

– Zeskakuj, Kiwuś – powiedział fryzjer po skończonej robocie (o dziwo, poszło mu dziś całkiem nieźle!).

Mama małego orzełka uregulowała należność, pochwaliła nową fryzurę syna i pożegnała się ze spanielem Antkiem.

Kiwuś nie zdążył nawet podziękować fryzjerowi i pożegnać się z nim, ponieważ usłyszawszy od mamy informację o pójściu do jakiegoś teatru, od razu zaczął obmyślać plan, jak się od tego wymigać, dzięki czemu mógłby pograć z kolegami w piłkę.

W drodze do domu Kiwuś nieśmiało zagadnął mamę:

– Mamusiu, naprawdę muszę iść dziś do teatru?

– Tak – odpowiedziała krótko, zwięźle i stanowczo mama.

To krótkie „tak” mamy ostatecznie, nieodwołalnie i bezdyskusyjnie znaczyło, że mimo iż się nie chce, trzeba do teatru iść.

Mamy „tak” – to tak. Mamy „nie” – to nie. Koniec. Kropka.

Jedynie podsumowanie, że tak równa się tak, a nie równa się nie.

Zatem pierwsze pytanie:

Czy Kiwuś musi iść dziś do teatru?

Odpowiedź brzmi:

Zdecydowanie tak.

Zatem drugie pytanie:

Czy Kiwuś pójdzie pograć dziś w piłkę z kolegami i koleżankami?

Odpowiedź brzmi:

Na pewno nie pójdzie.

Zatem trzecie pytanie:

Czy Kiwusiowi opłaca się dąsać na mamę i całą sytuację?

Odpowiedź brzmi:

Nie opłaca się. Niczego to nie zmieni. I tak musi iść do teatru, więc lepiej niech się z tego cieszy, a nie marudzi i dąsa.

Można zadać jeszcze czwarte, piąte, szóste, siódme i… siedemdziesiąte siódme pytanie, ale sami rozumiecie, że to strata czasu…

Mamy „tak” – to tak. Mamy „nie” – to nie.

 „Piłka to coś więcej niż sport”

O dziwo, okazało się, że w teatrze są wszyscy koledzy Kiwusia z drużyny, wraz ze swoimi rodzinami. Wszyscy wystrojeni.

Rozpoczęło się przedstawienie pt. „Piłka to coś więcej niż sport”.

– Piłka jest jedna, a bramki są dwie – obwieścił aktor, który wcielił się w rolę znanego wszystkim w Orlej Polanie trenera.

Na scenie nie rozegrano co prawda meczu, były za to ciekawe rozmowy o piłce.

– Dlaczego piłka to coś więcej niż sport? – aktor pytał drugiego aktora.

– Piłka zawsze daje nadzieję na zwycięstwo! – padła odpowiedź.

Była supersceneria, ukazująca Orlą Polanę z jej pięknymi rzekami, jeziorami, morzem, górami i oczywiście pięknymi polanami.

Była przepiękna muzyka (w wykonaniu orlej orkiestry) i znakomite śpiewy:

– Do bojuuuu, Orłyyyyyyyyyyyyyyyyy!!! – orzeł tenor zaśpiewał na zakończenie spektaklu.

– Brawooooo! Brawooooo! Brawooooo! – słychać było gromkie oklaski z widowni.

– Bis! Bis! Bis! – domagała się publiczność.

Orzeł tenor dał się namówić i wraz z całą salą odśpiewał gromko:

– Do bojuuuu, Orłyyyyyyyyyyyyyyyy!!!



Pożegnanie trenera Ałki i powitanie trenera Bączka

Tuż po spektaklu i tuż przed weekendową potańcówką, odbywającą się w parku pod Orlim Gniazdem, Ibiz –

szef Piłkarskiego Związku Orlej Polany, zorganizował uroczystą konferencję. Jej bohaterami byli smok Ałka (były trener) oraz orzeł Bączek (nowy trener). Smok Ałka ze łzami w oczach żegnał się z wszystkimi kibicami Orlej Polany. Z powodów rodzinnych musiał wrócić do domu. Jego żona bowiem urodziła mu cztery smoczątka, a poważna kontuzja lewego skrzydła uniemożliwiła jej przylot do męża. Na sam koniec powiedział:

– Kochani, w sercu będę miał was do końca życia. Trenerowi Bączkowi, chłopcom i kibicom z całego serca życzę zdobycia mistrzostwa w najbliższym turnieju. No cóż, dla mnie ta przygoda się kończy. Rodzina jest mi najbliższa i dlatego wracam do niej. Pa, kochani!

Smok Ałka jednym machnięciem swoich wielkich skrzydeł wzbił się w górę. Zamachał jeszcze trzy czy cztery razy i poszybował bardzo wysoko. Wydawało się, że dotyka swoim smoczym nosem wiszącego na niebie księżyca. Buchnął jeszcze na sam koniec ogniem z paszczy, zatoczył trzy koła nad głowami żegnających go mieszkańców Orlej Polany i… fruuuuuuu… – pofrunął do swojej smoczycy i swoich smoczątek.

Wszystkim, którzy zebrali się, by pożegnać trenera, zrobiło się bardzo smutno.

– W sporcie i w życiu jest tak, że nie ma czasu na przestoje! Nie ma czasu na pustkę! – zaczął drżącym głosem ciągle wzruszony prezes Ibiz.

Chrząknął, wziął głęboki wdech, opanował się nieco i kontynuował: