Bestia w jego oczach ebook

Palec śledzi krzywizny moich pleców, zostawiając za sobą gęsią skórkę. Choć ze wszystkich sił udaję, że śpię, drżę pod jego lekkim jak puch dotykiem, niezdolna powstrzymać reakcji własnego ciała. Oddech więźnie w gardle.

Dlaczego on mi to robi?

Nienawidzę siebie prawie tak bardzo, jak nienawidzę tego mężczyzny. Ach, jakże ja nim gardzę… Nigdy w życiu nie czułam tak silnej nienawiści do nikogo i niczego. Nienawidzę jego włosów, uśmiechu, oczu. Nienawidzę słów, które wypowiada tym swoim zachrypniętym głosem. Rzeczy, które robi. Tego, jakim jest człowiekiem, jak mnie traktuje, jak na mnie wpływa. Bólu, jaki zadają mi jego dłonie, by za chwilę ofiarować niewyobrażalną rozkosz. Dzikie pożądanie pali mnie żywym ogniem, mieszając się z agonią.

Nienawidzę tego.

Nienawidzę.

Tak bardzo tego, kurwa, nienawidzę. Palec zatrzymuje się u dołu moich pleców, by obwieść rąbek bielizny. Czuję, że ciało budzi się do życia, rozpala żarem. On się tego spodziewa – potrafi rozniecić ogień. Wie, jak mnie dotykać.

Chciałabym oblać się benzyną i podpalić, sczeznąć w płomieniach, byle uciec od tych uczuć… Ale to na nic. Choćbym zmieniła się w kupkę popiołu, nie uwolnię się od niego. Tak działają siły natury – wiatr przywiałby mnie z powrotem.

Powietrze robi się ciężkie niczym od gęstego, czarnego dymu. A może to płuca tężeją, podobnie jak wszystkie moje mięśnie?

Chcę krzyczeć, uwolnić się. Uciec. Lecz tego nie robię – wiem, że natychmiast by mnie złapał. Nie raz tak było. I nie raz się jeszcze powtórzy.

Wciąż nie otwieram oczu, gdy palec znów pełznie wzdłuż mojego kręgosłupa. Staram się zapanować nad odczuciami.

„Nic się nie dzieje – powtarzam sobie – ja przecież śpię. On także śpi. To tylko sen. A może koszmar?”

Tak naprawdę mnie nie dotyka, choć wiem, że to robi… Wiem, że tak. Każda ze zdradzieckich komórek mojego organizmu budzi się pod jego dotykiem, każdy nerw drży jak pod napięciem. To się nie dzieje naprawdę. Nic tutaj nie dzieje się naprawdę. Zaczynam się zastanawiać… Może tak byłoby lepiej?

Palec zatrzymuje się przy moim karku, tym razem na dłużej. Pięć, dziesięć, piętnaście… Odliczam w głowie sekundy, czekając na jego kolejny ruch, starając się przewidzieć, co zrobi za chwilę, jakbyśmy grali w szachy, a ja miała jakiekolwiek szanse na kontratak.

Wszystko na nic. Nawet te myśli. Zdążył już zbić mojego króla. Szach-mat.

Raz jeszcze przeciąga palcem wzdłuż pleców, by w połowie zboczyć z obranej trasy. Bada pozostałe obszary, jakby rozgrzana skóra była malarskim płótnem.

Ciekawość bierze górę nad rozsądkiem i zaczynam się zastanawiać, co takiego próbuje nakreślić. Ruchy wydają się przypadkowe, bezmyślne, ale za dobrze go znam… Niczego nie robi bezcelowo. Tym szaleństwem kierują zawiłe reguły, a każde wypowiedziane słowo zdradza jego dalsze zamiary.

A te rzadko bywają dobre.

Zaciskam mocniej powieki, próbując odczytać szyfr, jakim posługuje się palec tańczący na moich plecach. Czyżby odmalowywał sielski obraz życia, który mi kiedyś obiecywał? Czyżby znowu wsączał mi w skórę kłamstwa? Może pisze miłosny list, przysięgając poprawę?

Lub raczej żądanie okupu?

Ach, gdyby tak narysował linę. Znalazłabym sposób, by wyrwać ją z ciała i powiesić go na niej. Zasłużył na to, tego jestem pewna.

W końcu udaje mi się wyłapać wzór splotów i zakrętów powtarzanych przez palec. Widzę oczyma wyobraźni, że pisze pochylonymi literami jedno samotne słowo.

Vitale.

Nazywa się Ignazio Vitale, choć jeszcze niedawno kazał mi mówić na siebie Naz. To właśnie Naz mnie oczarował, to on zdobył moje serce i sprawił, że stopniało. Dopiero po jakimś czasie zorientowałam się, że prawdziwy jest Ignazio, a gdy poznałam oblicze Vitale, było już za późno na odwrót.

A może nigdy nie miałam na to szansy…?

– Dość tego! – Stół zadrżał, gdy książka z hukiem spadła na blat. – Nie zniosę tego dłużej. Walić to.

Nie podnoszę wzroku. Śledzę fragment tekstu, pobieżnie przyswajając zawarte w nim informacje. Wertowałam podręcznik już dziesiątki razy. Ostatnich kilka dni spędziłam przyklejona do niego, jakby wiedzę dało się zgłębić przez osmozę.

– To zbyt skomplikowane – jęczy, rozpraszając resztki mojego skupienia. – Większość tych rzeczy nie ma najmniejszego sensu.

Przerzucam stronę, mamrocząc pod nosem:

– „Czasem to pytania są trudne, a odpowiedzi proste”.

– I kto tak mówił? Pluto? Mówię ci, Karisso, w moim podręczniku w ogóle o tym szajsie nie piszą!

Słysząc to, ostatecznie tracę zainteresowanie zadaniem. Zerkam ponad małym, okrągłym stolikiem na moją przyjaciółkę, Melody Carmichael. Buja się na krześle w akcie frustracji.

– Plato, nie Pluto – poprawiam ją. – A wręcz Platon.

Macha ręką, robiąc tę swoją słynną minę pod tytułem: „Phi, a kogo to obchodzi?!”.

– Co za różnica?

– Jeden był filozofem, a drugi to pies z kreskówki.

Z tego już nie wybrnie. Ma przewalone, a test jest za jakieś… pół godziny.

– Tia, podejrzewam, że nawet szczekanie cholernego psa ma więcej sensu niż gderanie tego kosmicznego pierdziela – mówi, przerzucając gruby plik notatek.

Filozofia, nasza ostatnia lekcja, ostatni egzamin na pierwszym roku Uniwersytetu Nowojorskiego, a ona jak zwykle pod ścianą. Typowe.

– No weź, posłuchaj tego pieprzenia – wzdycha i zaczyna czytać: – „Wielu jest umiłowanych przez wrogów, nienawidzonych zaś przez swych przyjaciół”, no… I co to niby miało znaczyć?

Wzruszam ramionami.

– Że ludzie są tylko ludźmi, jak sądzę – mówię, po czym wracam do książki, ale zaraz dodaję: – Poza tym to wcale nie Platon, tylko Dr. Seuss.

– Serio, dziewczynko? Będziesz mi tu teraz cytować autora książek dla dzieci?

– W pewnym sensie on też był filozofem. Większość jego książek dotyczy logiki, rozumu, społeczeństwa i ludzkiej natury. Można się z nich wiele nauczyć.

– Jasne. Ja tam kibicuję innemu filozofującemu doktorkowi – stwierdza Melody, stawiając wreszcie krzesło na cztery nogi. Głośne tąpnięcie odbija się echem po małej kawiarni. – Dr. Dre najlepiej ogarnął sprawę, stwierdzając, że „najpierw bracia, potem szmaty albo spiszą cię na straty”, tak w wolnym tłumaczeniu.

Mówi to tak poważnie, że nie mogę powstrzymać się od śmiechu.

– Sądziłam, że czcisz Tupaca Shakura!

– Ten to bankowo zawstydziłby Pluta – odpowiada.

Tym razem jej nie poprawiam, bo nie mam pewności, czy nie zapamiętała prawidłowej nazwy czy się zgrywa.

– „Tchórz ginie po tysiąckroć, bohater tylko raz”. No, no. To było głębokie.

– Szekspir – dodaję. – Cytat z Juliusza Cezara.

– Bez jaj.

– A jednak.

Melody przewierca mnie wzrokiem, teatralnym ruchem otwierając podręcznik. Zarzekała się, że to olewa, ale mimo to wraca do nauki, próbując przyswoić coś na ostatnią chwilę. Niewiele brakuje, żeby oblała filozofię. Potrzebuje dobrej oceny, by podciągnąć się w klasyfikacji. Poniżej trójki czeka ją zawieszenie.

A ja? Choć nie grozi mi taka wpadka, mam zupełnie inne przeboje ze swoim stypendium. Nie wszyscy tutaj pochodzą z rodziny bogatych rekinów z Wall Street, jak Melody. Co poniektórzy nie mogą sobie pozwolić na lenistwo. Moja mama nie zdołałaby mi pomóc. Kompletnie nie ogarniam, jak w ogóle daje sobie radę. A ojciec? Cóż… Nie każdy ma ojca w pobliżu.

Jeśli teraz spadnie mi średnia i będę musiała zacząć sama się utrzymywać, mam przerąbane jak stąd do Kansas. Mówiąc krótko – bez kasy od uniwerka niechybnie spadnę z rowerka.

– Która z nas w ogóle wpadła na tak genialny pomysł, by wybrać ten fakultet? – marudzi Melody, dramatycznie szeleszcząc kartkami.

– Ty – mówię. – Twierdziłaś, że to nie może być trudne.

– Bo nie powinno – upiera się. – To filozofia. Każdy powinien mieć własną opinię, a przecież nie ma złych odpowiedzi, gdy chodzi o czyjąś opinię, co nie? No wiesz, powinno być logicznie i racjonalnie, powinno być z sensem, ale żeby zaraz te egzystencjalne, pseudonaukowe rozkminy…?

– Nie jest tak źle.

Szczerze, całkiem polubiłam filozofię, pomijając te bardziej przegięte aspekty. Gdyby nie nasz profesor, może bym ją nawet pokochała.

– Jak to nie? Za dużo główkowania!

Przewracam oczami, zamykam książkę i rozpieram się w krześle. Słowa zlewają mi się w głowie w ocean pustki, ciągnąc na dno wszystko, co staram się zapamiętać.

Rozglądam się po kawiarni i próbuję oczyścić umysł. Sięgam po miętowo-czekoladową herbatę. Nadal jest ciepła, choć stała zapomniana dłuższy czas.

– To do ciebie podobne, paradować w szalu i zamawiać gorącą herbatę w marcu przy ponad dwudziestostopniowej temperaturze.

Wzdrygam się i pociągam łyk, rozkoszując się łagodnym, czekoladowym aromatem. Zwykle w swoich wąskich jeansach, sweterkach i wysokich butach wtapiam się w tłum. Nie moja wina, że kiedy zdarza się jeden cieplejszy dzień, ludzie zachowują się, jakby trwało karaibskie lato.

Melody z kolei zdaje się kombinować, by ubrać się jak najbardziej skąpo i jednocześnie nie zostać oskarżoną o sianie zgorszenia. W tej chwili – w mikroszortach i krótkim topie – ociera się o tę granicę. Samo patrzenie na nią wydaje się nieprzyzwoite.

– Co jest nie tak z moją apaszką? – pytam, sięgając do miękkiego materiału. – To moja ulubiona.

– Jest różowa i… szalikowata! Z pewnością to właśnie miał na myśli Arystoteles, mówiąc: „Jak straszna jest prawda, gdy nic nie można na nią poradzić”, nic bowiem nie możemy poradzić na tę cholerną apaszkę!

Wybucham śmiechem tak głośnym, że zwraca uwagę studentów obok. Posyłam im przepraszające spojrzenie i znów poprawiam Melody – to słowa Sofoklesa. Te albo raczej ciut do nich podobne: „Jak przerażająca może być świadomość prawdy, gdy ta nie niesie ze sobą ukojenia”…

– Pewna jesteś?

– Całkowicie.

Melody jęczy, po raz drugi z hukiem zamykając książkę, i wyrzuca w górę ręce.

– Obleję ten pieprzony test.

Piżmo.

Otacza mnie, wkrada się w moje zmysły, gdy mozolnie czołgam się ku progom świadomości. Pachnie świeżą ziemią i mokrym drewnem, po prostu samcem, z lekką nutą słodyczy. Woń unosi się wokół jak delikatna bryza. Czuję ją na skórze, ciepłą, nasyconą i…

O Boże, to przecież woda kolońska.

Oczy same mi się otwierają, kiedy to sobie uświadamiam. Zapach staje się mocniejszy, w miarę jak odzyskuję świadomość. Mrugam kilkakrotnie, wpatrując się w obcy, biały sufit. Wiatrak obraca się nade mną tak powoli, że mogę śledzić wzrokiem jego skrzydła. Czuję powiew na twarzy. W pokoju panuje półmrok, przez okno wpada słabe światło.

„Zbliża się świt”, myślę, dostrzegając miękką pomarańczową poświatę, padającą na skrawek podłogi. A może to zachód słońca?

Serce zaczyna mi walić, a każde uderzenie sprawia ból. Niemal wstrząsa całym moim ciałem. Czuję się obolała, dudni mi w głowie i w piersiach. Popadam w panikę. Staram się to opanować, ale bezskutecznie. Nie mam pojęcia, gdzie jestem, jak się tu znalazłam i jak długo przebywam w tym miejscu, zdezorientowana, zmieszana, obolała.

W dodatku zaraz eksploduje mi pęcherz.

Powoli siadam na łóżku. Nadawałoby się dla króla. Okazuje się dużo większe niż te, w których dotąd spałam. Materac wydaje się puszysty niczym chmurka, a obezwładniający zapach przylgnął na dobre do poduszek i pościeli.

Wszystko dookoła jest śnieżnobiałe, świeże i czyste. Tak bezosobowe, że wzięłabym to miejsce za pokój hotelowy, gdyby tylko w zasięgu wzroku znajdowała się jakaś łazienka.

Nadstawiam uszu, ale wokół panuje cisza, zakłócana jedynie szumem wiatraka. Atak paniki nieco odpuszcza, gdy orientuję się, że jestem ubrana – nadal w te same, koszmarne ejtisowe ciuchy. To było zeszłej nocy, prawda?

Kiedy tak zastanawiam się, co zrobić, z oddali dobiega odgłos kroków. Miarowy i przesadnie donośny. Wstrzymuję oddech, gdy gałka w drzwiach się obraca.

O cholera.

O cholera.

O kurwa.

W co ja się wpakowałam?

Na jego widok zaczynam kojarzyć. Bar, taniec, alkohol, wyjście na zewnątrz w poszukiwaniu Melody, spotkanie z nim. Pamiętam, że rozmawialiśmy, że na niego patrzyłam, a potem już nic. Urwał mi się film.

Nosi to samo ubranie, w którym widziałam go ostatnio, najwyraźniej nadal się nie przebrał. A może ma wyłącznie czarne garnitury?

Waha się na widok mnie, siedzącej na łóżku. Pewnie myślał, że jeszcze śpię. Chwyta za gałkę, ale chwilę później ją puszcza i podchodzi bliżej. Instynktownie zasłaniam się kołdrą, choć jestem ubrana. Ten akt obronny wstrzymuje go po raz drugi. Przystaje i patrzy na mnie bez słowa.

Nie wiem, co robić, co powiedzieć, jak powinnam się czuć ani nawet co, do cholery, myśleć, więc tylko się gapię.

Po chwili kącik jego ust się unosi, ukazując dołeczek.

– Ocknęłaś się.

– Owszem.

Uch. Mój głos brzmi jak drapanie o papier ścierny, a gardło mam zdarte do żywego.

– Martwiłem się – mówi. – Straciłaś przytomność.

– Gdzie jesteśmy?

– U mnie.

U niego. O Boże…

– Jak się tu…

– Ktoś cię odurzył. Narkotykami.

Zamieram na dźwięk tych słów i gapię się na niego. Odurzona? Ktoś dał mi dragi?

Panika znowu we mnie wzbiera. Czuję, jak wściekle ściska i pali mi gardło.

– Ty mnie odurzyłeś?

Jego nastrój gwałtownie się zmienia. Znika rozbawienie. Zaciskają mu się szczęki, zwężają oczy i falują nozdrza, kiedy przygląda mi się z mrożącym krew w żyłach gniewem.

– Nic ci nie zrobiłem.

– Ja… eee… nie miałam na myśli… – Przyciągam do siebie kolana. Najchętniej zaszyłabym się w głębi siebie, byle uciec od tego tonu. – Nie wiedziałam…

– Zataczałaś się i nie mogłaś ustać na nogach, gdy na ciebie wpadłem – tłumaczy. – Miałaś płytki oddech, nieobecny wzrok, wszystko leciało ci z rąk. Straciłaś przytomność na chodniku, miałaś słabe tętno. Ktoś ci czegoś dosypał do drinka. Było to po tobie widać gołym okiem, skarbie.

„Skarbie”, wymsknęło mu się z nonszalancją, ale nie odnalazłam w tym słowie zbyt wiele ciepła. Chłód w jego głosie wywołuje ciarki. Już samą swoją obecnością ten mężczyzna przyprawia mnie o zawroty głowy.

– Więc, ehm, widząc, że jestem nieprzytomna, wziąłeś mnie do siebie? – pytam z niedowierzaniem.

– A co miałem zrobić? – Wzrusza ramionami. – Zabrać cię do szpitala, a może na komisariat po tym, jak piłaś… choć nie masz wystarczająco dużo lat?

– Mogłeś zabrać mnie do domu.

– Owszem… Gdybym tylko wiedział, gdzie mieszkasz. Byłaś sama, a w twoim dokumencie widnieje skrytka pocztowa z innego stanu. Raczej nie dałbym rady podrzucić cię na pocztę w Syracuse?

– Fakt. – Kiwam głową.

Nigdy nie zmieniłam adresu. Wyniosłam się z Syracuse tuż po skończeniu szesnastu lat.

– A więc przyjechaliśmy tutaj, bo w żadnym razie nie mogłem zostawić cię na ulicy.

Wpatruję się w niego i zaczyna do mnie docierać…

Pomijając fakt, że znajduję się w obcym łóżku, w domu nieznajomego, i że nie pamiętam, jak się tu dostałam, doznaję dziwnej ulgi. Jeśli to, co mówi, jest prawdą, mam przed sobą wybawcę… rycerza w lśniącej zbroi. Choć sama nie kupuję bycia damą w opresji.

– Dziękuję. Nazywam się, eee… Karissa.

Znał moje imię, ale doszłam do wniosku, że wypada oficjalnie się przedstawić. Może poczuję się ciut mniej koszmarnie, kiedy nie będzie już tak całkiem obcy.

– A ja Ignazio.

Dziwię się na dźwięk tak rzadkiego imienia, a on, widząc moją minę, uśmiecha się, a nawet parska krótkim śmiechem.

– Możesz mi mówić Naz, jeśli wolisz.

– Naz. – To imię dziwnie brzmi w moich ustach. – Nigdy nie spotkałam żadnego Naza.

– Lubię myśleć, że jestem jedyny w swoim rodzaju.

Wpatruje się we mnie, a ja znowu nie wiem, jak zareagować. Czuję się jak kretynka, gdy siedzę taka owinięta w pościel przesiąkniętą męskim zapachem. Wyobrażam sobie, że tak pachniałaby jego skóra, gdybym zbliżyła się do niego na tyle, by to poczuć.

Serce już mi tak nie łomocze, a niepokój opadł, ale głowa konkretnie mnie napieprza. No i naprawdę muszę się wysikać.

– Czy, eee… – Czuję, że się rumienię. – Mogłabym skorzystać z twojej łazienki?

Kiwa potakująco głową i wskazuje dłonią w stronę wyjścia z pokoju.

– Jest na końcu korytarza, ostatnie drzwi po lewej.

Z trudem wygrzebuję się z łóżka. Chryste, jak długo byłam nieprzytomna? Kryjąc twarz, na chwiejnych nogach przemykam obok Naza i idę na koniec korytarza. Łazienka jest gigantyczna, wszystko utrzymane w bieli, tak jak w sypialni, stopy chłodzi marmurowa posadzka. Zapalone światło razi mnie w oczy, a ja zezuję, próbując przystosować się do tej jasności. Po załatwieniu swoich spraw wsuwam dłonie pod kran i… jęczę z niedowierzaniem na widok odbicia w lustrze.

Wyglądam jak śmierć.

Oczy przekrwione, makijaż rozmazany niczym wielka plama koloru. Włosy splątane na czubku głowy jak ptasie gniazdo. No i nadal mam na sobie ten przeklęty spandex.

Zdegustowana, próbuję doprowadzić się do porządku. Myję twarz, przeczesuję palcami włosy, ale niewiele udaje mi się zdziałać. W końcu poddaję się i wracam nieśpiesznym krokiem do pokoju, bo wiedząc, jak wyglądam, nie bardzo mam na to ochotę.

Naz stoi w progu, wyluzowany, z rękami w kieszeniach. Zdaje się, że obecność nieznajomej dziewczyny w sypialni ani trochę mu nie przeszkadza. Czy cokolwiek zdołałoby wytrącić go z równowagi?

Obraca się w moją stronę, łapiąc znów kontakt wzrokowy, a ja zatrzymuję się na korytarzu.

– Zwykle tak nie wyglądam – mówię, wskazując na siebie. Czuję, że powinnam jakoś się wytłumaczyć ze swojego katastrofalnego wizerunku.

Znowu się uśmiecha. Ma ładny uśmiech – ciepły, ale nie nazbyt przyjazny. Szczery, niewymuszony. Prawdziwy. Niewiele wiem o tym człowieku, lecz nie wygląda mi na kogoś, kto robiłby cokolwiek bez potrzeby.

– Domyśliłem się – odpowiada, skanując mnie wzrokiem, przez co ponownie się rumienię. – Eighties night?

– Tia.

Przyglądam mu się uważnie i próbuję zgadnąć, ile ma lat. Uśmiechając się, mruży oczy, ale nie dostrzegam zbyt wielu zmarszczek.

– A ty dobrze pamiętasz lata osiemdziesiąte? – Próbuję go podejść.

– Dość dobrze.

– W jakim byłeś wtedy wieku?

To chyba bardziej eleganckie niż zapytanie o metrykę wprost, co nie?

Widzę na jego twarzy rozbawienie. Przejrzał mnie.

– A jak myślisz?

Waham się.

– Nastoletnim?

– Blisko.

Ale wtopa. Uch.

– Znaczy się byłeś już pełnoletni? Starszy?

– Młodszy.

Uff.

– Czyli masz około – staram się na szybko policzyć jego wiek, ale moje myśli spowija gęsta mgła – czterdziestki?

Jezu, czterdziestolatek.

– Niedługo skończę trzydzieści siedem lat.

A zatem trzydzieści sześć. Facet jest osiemnaście lat starszy ode mnie.

Ugh, osiemnaście!

Dwa razy starszy.

– Dzięki, Naz – odpowiadam cichutko.

Co za niezręczna sytuacja. Dojrzały mężczyzna. A ja? Pewnie jestem dla niego głupiutkim, nieporadnym dzieckiem.

– Naprawdę, doceniam.

Kiwa głową prawie niezauważalnie.

Odrywam od niego wzrok, by rozejrzeć się w poszukiwaniu swoich rzeczy, ale nigdzie ich nie dostrzegam. Pokój jest teraz znacznie jaśniejszy, wszystko zalewa miękki blask. Godzina musi być wczesna, ale Melody na pewno już się zorientowała, że mnie nie ma.

– Wiesz może, gdzie znajdę swój telefon? – pytam. Przytakuje, wyciągając go z kieszeni.

– Zdaje się, że często go gubisz.

– Na to wygląda – mruczę, sięgając po komórkę. – Skąd wiedziałeś, że to mój?

– Miałaś go ze sobą.

– Nie, wcześniej. W sali profesora Santino.

– Ach… Słyszałem, jak o niego pytałaś.

– Serio?

– Tak. Stojąc na korytarzu, powiedziałaś: „Mój telefon”.

Przyglądam mu się z niedowierzaniem, przebiegając kciukiem po pęknięciu wzdłuż wyświetlacza. Cholernie liczę na to, że komórka nadal działa, bo nie mam kasy na nową. Ledwo starcza mi na pieprzony czynsz.

– Masz świetny słuch.

– Owszem – potwierdza i rusza w moim kierunku. Nieruchomieję, kiedy przechodzi obok. Ociera się o mnie ramieniem, a znajomy zapach wody kolońskiej przylega do mojego ubrania tak samo jak do pościeli, w której śpi.

– Niewiele mnie omija, Karisso.

Obserwuję, jak dociera do końca korytarza i schodzi po schodach. Próbuję włączyć telefon, ale padł. Widać wyłącznie czarny ekran.

Nie mam wyboru, muszę iść za Nazem.

To dwupiętrowy dom. Duży i w znacznej mierze pusty. W pełni umeblowany, ale pozbawiony dekoracji. Mijając kolejne drzwi, zaglądam do pokoi. W salonie zauważam swoje buty, które od razu zakładam. Teraz muszę tylko znaleźć dowód.

– Proszę – mówi Naz, podnosząc go ze stolika, jakby czytał mi w myślach. – Zdaje się, że nie miałaś ze sobą nic więcej.

– Właśnie tak. Ja… uch… powinnam już iść.

Kieruję się w stronę drzwi. Naz chrząka znacząco.

– Podwieźć cię?

Przystaję zdezorientowana.

– Po… podwieźć?

Dopiero zdaję sobie sprawę, że nie wiem, gdzie jestem.

– Tak, do miasta.

Jezu, więc znalazłam się poza Manhattanem?

– Uch, jasne, pewnie. Dobra.

Chwilę później dowiaduję się, że jesteśmy na Brooklynie, w bananowej dzielnicy na południowym zachodzie miasta. Miejscówka Naza okazuje się większa niż okoliczne domy. Ciekawe, czym zajmuje się ten facet, że może pozwolić sobie na taką chatę. Choć w sumie wolę nie wiedzieć. Czuję się wystarczająco dziwnie z księciem z bajki u boku, a co dopiero, gdyby miał się okazać dziedzicem prawdziwej fortuny.

Lśniący czarny mercedes zaparkowany na podjeździe zanosi się raźnym warkotem, gdy Naz wciska guzik przy kluczykach. Świetnie pasuje mu ten samochód. Tak jak on jest imponujący. Po prostu wspaniały. Siedząc w fotelu pasażera, czuję się jeszcze mniejsza. Podczas jazdy w ogóle się nie odzywam.

– Pewnie jesteś głodna? – pyta, podjeżdżając pod Starbucksa i nie zostawiając mi czasu na odpowiedź. – Na co masz ochotę?

Nie odpowiadam, ale mój żołądek mówi sam za siebie. Burczenie brzmi jak warkot silnika, musiał je usłyszeć.

– Na cokolwiek.

Unosi brew.

– Co powiesz na wielkie nic?

– Dołóż do tego małe coś. Coś… czekoladowego.

Śmieje się głośno i opuszcza szybę, żeby złożyć zamówienie. Po chwili dostajemy dwie kawy z bitą śmietaną i dużą ilością cukru, a do tego czekoladową muffinkę. Dziękuję mu, ale wzrusza ramionami, jakby to nie było nic wielkiego.

– Więc dokąd mam cię zabrać? – pyta, włączając się z powrotem do ruchu.

– Uniwersytet Nowojorski. Mieszkam w akademiku – wyjaśniam.

Przed nami jakieś dwadzieścia minut jazdy. Wgryzam się w muffinkę i sączę kawę. Staram się zająć czymś myśli. Czymkolwiek, byle nie sytuacją, w którą się właśnie władowałam.

Kiedy dojeżdżamy, czuję się już całkiem maleńka i nic nieznacząca. Jak sumka zebrana na pomoc biednej dzielnicy.

Zajeżdżamy pod garaże niedaleko mojego lokum.

– Jeszcze raz dziękuję – mówię nerwowo, rozpinając pasy i sięgając do klamki. – Naprawdę.

Teraz to ja nie daję mu czasu na odpowiedź. Sytuacja jest wystarczająco niezręczna. Nie trzeba mi wymuszonych uprzejmości. Wysiadam, ściskając kubek z kawą, i zatrzaskuję drzwi. Robię kilka kroków, ale słyszę za sobą opuszczającą się szybę i ten głos…

– Karisso.

Zerkam przez ramię, zastanawiając się, czemu nie odpuszcza. Zatyka mnie na widok różowego przedmiotu, który trzyma w dłoni.

To mój telefon.

Serio?

Wzdycham i cofam się, żeby sięgnąć po niego przez okno. Chcę go zabrać, ale Naz przytrzymuje mój nadgarstek. Niezbyt mocno, jednak nie pozwala mi to na żaden ruch. Skórę ma ciepłą i nieco szorstką.

– Posłuchasz mojej rady? Uważaj, komu ufasz. Nie zawsze trafisz na kogoś, kto cię ocali.

– Ja, uch…

Jego słowa wywołują we mnie dreszcze. Nie mam pojęcia, co odpowiedzieć.

– Dobra – mamroczę w końcu.

Puszcza moją rękę i zmienia bieg, by wycofać samochód. Odchodzę kilka kroków.

– Zadzwoń do mnie kiedyś – mówi. – Fajnie byłoby zobaczyć, jak wyglądasz bez tych ciuchów.

– Na pewno nie dasz rady? – pyta Melody, po dziecięcemu wykrzywiając usta w podkówkę.

Siedzi naprzeciwko mnie, wszystkie ciuchy wywalone dookoła, tyle że tym razem celowo, a przed nią leży pusta walizka.

– Na pewno. Wpadłabym, gdybym tylko mogła, ale nie dam rady.

– Jeśli chodzi o kasę, to mogę…

Nie pozwalam jej skończyć. Mrużę złowrogo oczy, co ucina temat.

– Nie mogę.

Patrzy na mnie z żalem pomieszanym ze współczuciem. Jest niedziela. Od jutra mamy posesyjną labę. Przez tydzień nie będzie żadnych zmartwień. Melody wybiera się do Aruby razem z kumpelami z liceum. Widziałam kiedyś te dziewczyny, ale żadnej z nich nie rozpoznałabym na ulicy. Z całej paczki jedynie Melody została na studia w Nowym Jorku.

Więc gdy ona będzie celebrować wolność, zażywając kąpieli słonecznych, ja zostanę tu sama. Owszem, problem stanowi kasa. Nie mogłabym sobie pozwolić na jej styl życia, choć wciąż nalega, żebym z nią pojechała. Jestem wdzięczna, kiedy stawia kolację albo wyciąga mnie na miasto, ale wczasy na Karaibach byłyby grubą przesadą. Istnieje granica pomiędzy przyjmowaniem pomocy a byciem obiektem charytatywnych działań, a w ostatni weekend zdążyłam już niebezpiecznie się do niej zbliżyć.

Ale chodzi o coś jeszcze. Zwyczajnie nie mogę.

– Mówiłam ci, nie mam paszportu.

– A ja mówiłam, że w takim razie spokojnie możemy polecieć na Florydę.

– Na co odpowiedziałam, że nie pozwolę, żebyś przeze mnie zmieniała swoje plany. Leć i baw się dobrze. Poświruję na miejscu, pożebrzę w okolicy, może wpadnie kilka groszy…

Śmieje się i zaczyna wrzucać ubrania do walizki.

– Nie chcesz odwiedzić mamy?

– Nie, wpadnę do niej za kilka tygodni na Wielkanoc.

Koniec pakowania. Melody upchnęła w walizce więcej ciuchów, niż ja w ogóle posiadam. W końcu pada koło mnie na łóżko i rzuca mi się na szyję z teatralnym westchnieniem: „Będę za tobą bardzo tęsknić, Całuśnico, nie baw się za dobrze beze mnie”.

Rozbraja mnie ta ksywa. Podsłuchała kiedyś, jak mama żegnała się ze mną w ten sposób, i tak już zostało.

– Spróbuję, choć nie będzie łatwo. Wiesz, tyle się dzieje w pustych korytarzach, wymarłych salkach i zamkniętych bibliotekach…

– Brzmi wprost niebiańsko. Aż żal, że nie zostaję.

– Noo, totalnie. Ominie cię cały ten szał…

Melody odciska na moim policzku niezdarnego buziaka i zrywa się, by w ostatniej chwili wepchać do walizki jeszcze kilka bambetli. Kończy dosłownie w momencie, gdy dzwoni jej telefon, a głos w słuchawce informuje, że na dole czeka samochód gotowy zabrać ją na lotnisko.

– Będę do ciebie dzwonić. Codziennie. Co godzinę!

– Błagam, nie – odpowiadam stanowczo. – Wystarczy, że mama to robi.

Chichocze, ciągnąc za sobą walizę do wyjścia. Prawdę mówiąc, nie spodziewam się od niej ani jednego telefonu.

Kiedy zamykają się za nią drzwi, rzucam książkę na bok i kładę się na łóżku. Cały tydzień… Siedem dni pustki. Melody nie ma ledwie minutę, a ja już jestem śmiertelnie znudzona.

Sprzątam, czytam, znowu sprzątam. Czytam jeszcze trochę, po czym zaczyna ssać mnie w żołądku. Łapię paczkę z zupką chińską i udaję się do małej kuchni, którą dzielimy z innymi studentami. Budynek jest niemal w całości opustoszały, pomijając kilka osób, które zostały tak jak ja. Napełniam garnek wodą i stawiam go na gazie. Czekając, aż woda się zagotuje, wyciągam telefon, żeby zadzwonić do mamy.

Nikt nie odpowiada.

Wzdycham i zostawiam krótką wiadomość. Jak na osobę, która wariuje, ilekroć nie odbiorę, dość często odsyła mnie do automatycznej sekretarki. Rozłączam się, a potem na dłuższą chwilę wbijam wzrok w imię znajdujące się tuż pod nią na liście kontaktów.

Naz.

Mogłabym do niego zadzwonić. W końcu sam dał mi numer i nawet poprosił, żebym to zrobiła. Nie wspominałby o tym, gdyby tego nie chciał, prawda? Ale co miałabym mu powiedzieć? „Cześć, pamiętasz mnie? Tę dziewczynę, którą zeskrobałeś z chodnika, pijaną w sztok, na pełnej nieświadomce? Wiesz, tę, którą czułeś się w obowiązku przenocować, bo nie wiedziałeś, gdzie mieszka? Tak, tę, której następnego dnia musiałeś kupić śniadanie, a ona nawet nie zaproponowała, że za siebie zapłaci, bo nie miała grosza przy duszy. Pamiętasz ją? Och, przykro mi, że zachowałeś to wspomnienie”.

Jęczę, zerkając w stronę rondla. Widać tylko kilka pojedynczych banieczek. Niech lepiej ta woda się pośpieszy.

Znowu patrzę na telefon, na jego imię. Byłoby niegrzecznie nigdy nie oddzwonić, prawda? W końcu mi pomógł.

Raz jeszcze łypię na garnek. Woda nadal nie wrze. Niech to szlag.

Tymczasem mój palec sam wciska symbol słuchawki. Robię to bez zastanowienia, bo inaczej na pewno bym zrezygnowała.

Przykładam telefon do ucha i nasłuchuję. Pierwszy sygnał jest jakoś przesadnie głośny, odbija się echem po całym moim ciele, skręca wszystkie wnętrzności. Robi mi się niedobrze. Czuję, że muszę usiąść. Rozglądam się po kuchni, ale krzesło, które zwykle tu stało, zniknęło.

Cholerni złodzieje.

Jestem roztrzęsiona, zdenerwowana i… gotowa się rozłączyć, kiedy na linii rozlega się kliknięcie przerywające sygnał w połowie brzmienia. Trwającą w nieskończoność ciszę przełamuje w końcu jego głos:

– Halo?

O Boże, o Boże, o Boże… Co ja sobie myślałam?!

– Uch, cześć… tu, um…

– Karissa.

W jego ustach moje imię, wypowiedziane tym niskim, zachrypniętym głosem, brzmi jak anielski śpiew. Mam ochotę poprosić, żeby je powtórzył. Jeszcze raz. I jeszcze…

– Więc mnie pamiętasz.

– Pamiętam. Jak się masz?

– Lepiej. – Znacznie lepiej, odkąd widział mnie ostatnio. – Chciałam tylko, no wiesz, podziękować.

– Cieszę się, że dzwonisz. Myślałem, że może znowu zgubiłaś telefon.

– Nie, mam go. Póki co!

Śmieje się, czym gasi nieco mój niepokój i sprawia, że sama się uśmiecham.

– To dobrze.

– Więc, jak powiedziałam, chciałam ci podziękować za wszystko, co dla mnie zrobiłeś… Wiesz, tam, w klubie, potem ta podwózka, mój telefon. Doceniam, naprawdę. Nie zdołam ci się wypłacić.

– Ależ zdołasz.

Na moment aż mnie zatyka.

– Doprawdy?

– Owszem.

– To ile jestem ci winna? Bo wiesz… Nie mam za dużo kasy.

Znowu się śmieje, tym razem nieco głośniej.

– Nie chcę twoich pieniędzy, Karisso. Mam własnych pod dostatkiem.

– A więc czego chcesz?

– Ciebie.

Wypowiada to pojedyncze słowo tak pewnie, że trudno mi przyjąć je do wiadomości. Przez chwilę gapię się bezmyślnie przed siebie. Mnie?

– Pozwól, że zabiorę cię na kolację. Wtedy uznam, że jesteśmy kwita.

– Nie… nie wiem, co powiedzieć.

– Powiedz, że będziesz gotowa za pół godziny.

– Teraz? – pytam z niedowierzaniem.

Chce mnie zabrać na kolację, i to teraz?

– A czemu nie? Najlepsza pora to zawsze chwila, która właśnie trwa.

Mogłabym wymyślić wiele lepszych okazji… Takich, w których nie siedzę ubrana w piżamkę ze Zrzędą z Ulicy Sezamkowej, we włochatych różowych kapciach, z włosami związanymi na czubku głowy w zmierzwioną kulkę.

– Sama nie wiem.

– Zrobimy tak. Za pół godziny podjadę pod bramę przy garażach, tam gdzie cię ostatnio wysadziłem. Jeśli będziesz, zabiorę cię, gdziekolwiek zechcesz. Jeśli nie, pojadę dalej.

Nim mam szansę odpowiedzieć, rozłącza się, a w mojej głowie rozbrzmiewa tylko urywany sygnał. Połączenie zakończone. Chwilkę stoję, wahając się i kontemplując, ale w końcu robię w tył zwrot, nie dając sobie szansy na przemyślenia. Wyłączam palnik pod wreszcie wrzącą wodą i pędzę do pokoju.

Mam tylko pół godziny.

Przedzieram się przez zawartość szafy, a ciuchy fruwają dookoła. Koszule spadają z wieszaków, pokonując najpierw drogę przez odbicie w lustrze. Przerzucam wszystko, co mam, i w pięć minut robię w mojej części szafy totalną demolkę. Bajzel Melody wygląda przy tym nader skromnie.

Postanawiam dokonać aneksji jej ubrań i biorę głęboki wdech przed daniem nura w niezmierzone zasoby. Te ciuchy są bardziej trendy, odsłaniają więcej… i zupełnie nie trafiają w mój styl. Z wieszaków przerzucam się na szuflady, przebieram się kilka razy, w końcu decyduję się na sweterkową czarną sukienkę z długim rękawem, wykopaną z samego dna szafy.

Nie ma czasu, by szukać dalej, zostało piętnaście minut. Rozpuszczam włosy i przeczesuję je palcami. Cały dzień spędziły ciasno upięte, więc teraz są pofalowane, ale nie zdążę ich wyprostować. Pociągam usta błyszczykiem, a rzęsy maskarą, ledwo starcza mi czasu na spryskanie się perfumami i wciągnięcie butów.

W napięciu patrzę na zegar. Czas już mi się skończył.

Wybiegam na korytarz, wpadam do windy, a potem sfruwam ze schodów na zewnątrz i cała zziajana docieram wreszcie do garaży. Zwalniam kroku i zatrzymuję się dopiero na widok czarnego mercedesa.

Robię się coraz lżejsza. Motylki w brzuchu zrywają się do lotu, jakby po raz pierwszy odkryły, po co im skrzydła. Kiedy ruszam w stronę auta, drzwi od strony kierowcy się otwierają i wysiada Naz. Ma na sobie kolejny czarny garnitur, tym razem z czerwonym krawatem przyciągającym wzrok do jego szerokiej piersi.

Podchodzi do drzwi pasażera i otwiera je dla mnie. A więc to, co piszą w bajkach, jest prawdą. Książę z bajki ma nienaganne maniery.

Uśmiecham się do niego, próbując trzymać fason. Biorę głęboki wdech, gdy obchodzi samochód i siada za kierownicą. Nieruchomieje na chwilę z ręką na skrzyni biegów, po czym zatrzymuje na mnie wzrok. Czuję, że płonę pod jego spojrzeniem, i przeklinam brak makijażu… Wiem, że nerwowość mam wypisaną na twarzy.

W jasnych, błękitnych oczach dostrzegam błysk satysfakcji. Bez słowa wycofuje wóz.

– Gdzie chcesz jechać? – pyta, włączając się do ruchu.

– Gdziekolwiek. Tam, gdzie ty.

– Brzmisz niepewnie.

– Owszem.

Moja odpowiedź go rozbraja.

– Po prostu nie mam preferencji – wyjaśniam. – Planowałam zjeść zupkę instant. Wszystko inne będzie o niebo lepsze.

– Czemu miałabyś jeść coś takiego?

– Tylko to zostało. Poza tym ramen z paczki nie jest taki zły. Kosztuje jakieś dwadzieścia centów. Można na nim przeżyć za dolara dziennie. Jego mina wyraźnie sugeruje, że nie podziela mojego entuzjazmu.

– Próbowałeś go kiedyś?

– Nie, przyznaję, że nie miałem przyjemności.

– Więc będę musiała ci zrobić.

Unosi brwi, zdziwiony.

– Trzymam za słowo, ale nie tym razem. Dzisiaj ja zapraszam. Kiedy indziej zaprosisz mnie na ten prima sort ramen.

Jestem potwornie zawstydzona… Czuję, jak palą mnie policzki. Co ze mną nie tak? Czemu bredzę o zupkach instant? Chciałabym zapaść się pod ziemię, rozpuścić na tym chłodnym, skórzanym siedzeniu i nigdy nie wychynąć na powierzchnię.

– Zapomnij. Zachowuję się jak idiotka.

– Wcale nie. Jesteś tylko zdenerwowana.

– Aż tak widać?

– Umiem patrzeć na ludzi. Mam to w pakiecie.

– Z czym?

– Z moją pracą.

– Jaka to praca?

– Trochę tego, trochę tamtego. Jestem freelancerem.

W ogóle nie odpowiedział na pytanie.

Moje zmieszanie musi być bardzo widoczne. A może naprawdę umie przejrzeć człowieka na wylot… W każdym razie postanawia wyjaśnić:

– Powiedzmy, że ktoś potrzebuje wykonania pewnego zadania… Powiedzmy, zwija część interesu i musi zwolnić kilka osób. Zdarza się, że woli się kimś wyręczyć, żeby samemu nie brudzić sobie rąk. Mieć czyste konto. Zatrudnia więc niezależnego kontrahenta, rzeczoznawcę, który ogarnie temat.

– A ty jesteś znawcą czego?

– Postępowania z ludźmi. Wynajdywania rzeczy. Od razu przypominam sobie sytuację w sali profesora Santino: „Wiem, po co przyszedłeś”.

– Co miałeś znaleźć u mojego profesora?

Na twarzy Naza odmalowuje się zdziwienie, które jednak szybko znika. Nie odpowiada, tylko kręci głową, przez chwilę koncentrując się na drodze.

– Nie wolno mi mówić o pracy.

Zrozumiałe.

Zabiera mnie do restauracji przy Central Parku. Jednej z tych, gdzie na rezerwację czeka się tygodniami. Nigdy tu nie byłam. Nawet na wysokie standardy Melody to miejsce jest zbyt wytworne. Naz parkuje. Wysiadam, rozglądając się nerwowo, bo czuję się zdecydowanie zbyt skromnie ubrana, mimo tej sukienki. Nieśmiało przebąkuję, że w życiu nie dostaniemy tu stolika, ale Naz prowadzi mnie do środka, mijając oczekujące pary.

Pojawia się szefowa sali.

– Mają państwo rezerwację?

– Nie.

– Przykro mi, niestety nie mamy wolnych stolików na dzisiejszy wieczór – odpowiada, wertując plan rezerwacji, jakby faktycznie sprawdzała. – Obawiam się, że miejsc brakuje do końca tygodnia.

– Zrób coś dla mnie – mówi do niej Naz. – Przekaż szefowi kuchni, że Vitale przesyła pozdrowienia.

Przez chwilę mam wrażenie, że kobieta odmówi, ale trudno się spierać z kimś tak pewnym siebie. Z niechęcią znika w kuchni. Nie mija minuta, jak wraca, trzymając dwie karty dań i prezentując nam sztuczny uśmiech.

– Zaszła pomyłka. Stolik czeka.

– Tak też myślałem – mówi Naz.

A potem dotyka moich pleców i delikatnie popycha w stronę przewodniczki. Idę posłusznie, nie chcąc prowokować większej sceny. Już i tak wszyscy gapią się na nas, jakbyśmy wnosili bomby.

Zajmuję krzesło, które opiekunka sali dla mnie odsuwa, a Naz siada naprzeciwko. Kiedy kobieta odchodzi, wlepiam w niego gały.

– Jak to zrobiłeś?

– Co?

– Jak zdobyłeś nam ten stolik?

– Dzwoniłem z wyprzedzeniem.

– Więc?

– Więc szef mnie kojarzył. Wisi mi przysługę. Pojawia się kelner z pytaniem, czego się napijemy.

– Wody – mamroczę, a Naz dodaje:

– I przynieś najlepszego szampana, jakiego macie. Kelner mierzy nas wzrokiem, a ja tylko czekam, aż poprosi mnie o dowód, ale nic takiego się nie dzieje. Ulatnia się, żeby spełnić prośbę Naza. Fascynujące, jak ludzie na niego reagują. I równie alarmujące. Czy cokolwiek mogłoby stanąć na jego drodze?

– Jak to zrobiłeś? Pytam poważnie.

– Przecież ci wyjaśniłem.

– Kiedy dzwoniłeś? Nie zauważyłam.

– Zanim cię odebrałem.

Kręcę głową z niedowierzaniem.

– Przecież nie wiedziałeś, dokąd będę chciała pojechać.

– Czyżby? – unosi pytająco brwi. – Mówiłem ci, Karisso. Czytam z ludzi jak z otwartej księgi. Masz skłonność do podążania z prądem, gdziekolwiek poniesie cię fala. Wybrałem po prostu fajne miejsce, w którym będziesz mogła zacumować.

Jestem zdumiona. Tymczasem Naz, w pełni zrelaksowany, rozpiera się na krześle i zaczyna studiować menu. Właściwie nic o nim nie wiem, tymczasem on zdaje się znać mnie lepiej niż ktokolwiek do tej pory, przewidując, co zrobię, zanim ja sama będę to wiedzieć.