Ważne rozmowy Krysi o świecie. Tom 2. Rozmowy o konsumpcjonizmie ebook

Wstęp

Krysia jest dzieckiem. Mimo że to mała dziewczynka, zadaje dużo pytań. Rodzice i dziadkowie Krysi wciąż nie mogą się nadziwić, że taka niewielka istota interesuje się tyloma trudnymi tematami. Czasem mają chęć powiedzieć jej: „Poczekaj, aż dorośniesz” albo „Jesteś za mała, aby to zrozumieć”, ale zamiast tego cierpliwie starają się wytłumaczyć dziewczynce zagadnienia, o które pyta.

A wszystko zaczęło się od rozmów o kobietach.

Pewnego dnia Krysia wpadła jak burza do kuchni i już w progu zadała bardzo trudne pytanie z rodzaju tych, które powodują, że rodzice patrzą na siebie i każde z nich chce, aby to drugie uporało się z odpowiedzią. „Kiedy dorośniesz, kochanie, wtedy o tym porozmawiamy. Teraz nie zaprzątaj sobie główki takimi sprawami” – powiedział tata.

Dziewczynka spojrzała raz na mamę, raz na tatę, podparła się pod boki i odrzekła smutno: „Sądzicie, że dzieci myślą tylko o zabawie? To nieprawda! Myślimy o różnych rzeczach. Dzieci rozumieją więcej, niż wam się wydaje”.

Rodzice stali bez ruchu, patrząc na odchodzącą Krysię. Tego dnia postanowili, że już nigdy, przenigdy nie zbędą dziewczynki żadną wymówką. Nawet jeśli temat wydawałby się im za trudny i za skomplikowany dla małego dziecka.

Taki oto początek miały Ważne rozmowy Krysi o świecie.

Świat Julii

Każdego roku lato zachwycało tak samo. Sprawiało, że wieś wyglądała niezwykle malowniczo. Stojąc na wzgórzu, Krysia z zapartym tchem – niczym na obraz znakomitego malarza – patrzyła na wszystko, co ją otaczało. Miała uczucie, że czas stanął tutaj w miejscu. Może w dziewiętnastym wieku, a może jeszcze dawniej. Wtedy, gdy ludzkość nie wiedziała jeszcze, co to przemysł i cywilizacja. Życie w tej maleńkiej wsi jawiło się jako tradycyjnie proste i zgodne z rytmem natury.

Na tle niebieskiego, bezchmurnego nieba wyraźnie odcinał się ciemnozielony bór. Duma tutejszych. Największe upały można było znieść dzięki jego wysokim świerkom, które dawały cień i kojący chłód. Zapach żywicy i torfu niósł się po całej okolicy, otrzeźwiając znużonych mieszkańców. Bór wydawał dziwne, tajemnicze dźwięki. Roznoszone echem pohukiwania głuszca i postukiwanie dzięciołów dla niezaznajomionych z przyrodą brzmiały magicznie, a nawet strasznie. Miejscowi jednak wiedzieli, że to tylko zabawy rozradowanych latem ptaków. O tej porze roku nad wzgórzami miękko szybowały krępe myszołowy i prążkowane trzmielojady. Jeśli ktoś obserwował niebo wystarczająco długo, mógł dojrzeć również polującego sokoła, a nawet olbrzymiego orła. Krysia wcale się nie dziwiła, że ulubionym tematem malarskim jej przyjaciela Andrzejka są pejzaże. Jak można chcieć malować coś innego, kiedy wokół tyle piękna…

Nieopodal boru, w dolinie i na wzgórzach, tam gdzie ludzie mieli swoje domy, natura niespodziewanie zbliżała się do nich sama. Spacerując, nierzadko można było natknąć się na rysia i lisa. Czasem i niedźwiedzia. One jednak nieczęsto zapuszczały się do wsi. Jeśli już tak się zdarzało, to szybko wracały na swój teren. Miejscowi nie mieli z nimi kłopotów, a i misiom nikt nie przeszkadzał. Ci, którzy łowili pstrągi, robili to w niższych partiach rzeki. Wodospady w wysokich górach pozostawiali niedźwiedziom.

Mimo że okolice były gęsto zalesione, z daleka dało się dostrzec, którędy płynie rzeka. Promienie słońca odbijały się od wody, refleksami informując o jej położeniu. Czasem wydawało się, że dno pokrywa milion drobnych diamencików, ale to tylko łuski lipieni, troci i nakrapianych pstrągów migotały tak w słońcu.

Dzieci ze wsi popołudnia spędzały nad rzeką lub w lesie, gdzie łatwiej było znieść prażące słońce. Na szczęście prawie każdego wieczoru padał dający chwilowe orzeźwienie lekki deszcz. Chłodniejsze wieczory świetnie nadawały się do gier i zabaw na boisku.

I tamtego dnia grupka przyjaciół, nie zważając na chłodzące krople, grała na boisku w piłkę. Byli prawie wszyscy: Zuzia, Krysia, Andrzejek, Jacek i Wiktorek. Brakowało tylko Klary, ale wreszcie pojawiła się i ona. Przyprowadziła ze sobą koleżankę. Była nią Julia.

*

Od roku Julia mieszka ze swoimi rodzicami na obrzeżach wsi, jeszcze dobry kawałek za domem Wiktorka. Na ziemi odziedziczonej po dziadkach rodzice Julii wybudowali dom. Wzbudza on zainteresowanie i złość okolicznych mieszkańców. Istotnie, na tle drewnianych, prostych chat, ten murowany kolos wygląda trochę dziwnie.

Julia twierdzi, że to zamek. I trochę go przypomina. Ma dwie strzeliste wieżyczki i wysokie, dwuskrzydłowe frontowe drzwi – jak w prawdziwym zamku. Szyby w oknach są jak w kościołach, z witrażami. Kiedy świeci słońce, migotają w jego promieniach. I, jak prawdziwy zamek, ten także otacza fosa – tak twierdzi tato Julii. Dziadek Krysi, kiedy to słyszy, śmieje się i mówi: „Sadzawkę, sąsiedzie, sadzawkę macie przed chałupą, a nie fosę!”. Ze wszystkich okolic zlatują tu kaczki i całymi dniami pluskają się w świeżej wodzie. Mama Julii przegania je, ponieważ obgryzają jej „specjalnie sprowadzane” rośliny wodne. Kaczki wzlatują w powietrze, by po kilkunastu sekundach znowu przysiąść na wodzie. Ona ponownie je przegania, a one ponownie powracają. I tak każdego dnia.

Mama Julii ma na imię Elwira. Jest bardzo śliczna i bardzo zadbana. Miękkie blond włosy sięgają jej prawie do pasa. Zawsze chodzi na wysokich obcasach. Nawet w domu. Na jej długich, pomalowanych paznokciach błyszczą małe kamyczki. W zasadzie mama Julii cała się mieni i błyszczy jak jakaś gwiazda filmowa, a przy tym zawsze ładnie pachnie. Chyba nikt nigdy nie widział jej w ubraniu innym niż doskonałym: modnym, idealnie wyprasowanym i podkreślającym jej urodę.

Pani Elwira każdy poranek spędza w klubie fitness, gdzie korzysta z bieżni. Dziadek Jurek wciąż się dziwi, dlaczego ktoś chce biegać w dusznym pomieszczeniu, kiedy pod nosem ma leśne ścieżki. A ona biega, a nawet pływa od czasu do czasu. Mimo to, wciąż nie może pozbyć się zbędnych kilogramów, które przeszkadzają jej „czuć się naprawdę dobrze”. Kilka razy w roku wyjeżdża za granicę do swojego ulubionego salonu SPA, gdzie „robią ją na bóstwo”. Po powrocie jest wypoczęta i radosna, lecz nie na długo. Już po kilku tygodniach planuje kolejny wyjazd, aby się odprężyć i zgubić kilka deko.

Mama Julii sama urządziła dom. Według najnowszych „designerskich” trendów. Mówi, że ma do tego talent. Wszystkie ściany w zamku pomalowała na szaro. Tylko w salonie fiolet przełamuje tę monotonię. Szerokie biskupie pasy niczym rama okalają telewizor. Kino domowe bowiem to miejsce najważniejsze dla mieszkańców zamku. To tutaj się gromadzą. Na wygodnych, nowoczesnych sofach spędzają każdą wolną chwilę. Telewizor włączony jest niemal przez cały czas. Kiedy jedzą, kiedy rozmawiają i kiedy mają gości. Gdy Julia była malutka, nawet siusiu robiła przed telewizorem. Mama sadzała ją wówczas na nocniczku i włączała bajkę. Na szczęście teraz Julia chodzi za potrzebą do toalety.

Niewielką część piwnicy pani Elwira przeznaczyła na „wellness salon”. Nikt nie wie, dlaczego tak to miejsce nazwała, skoro to zwykły pokój do ćwiczeń. Taka domowa siłownia. Stoi tu nowoczesny sprzęt fitness: atlas, orbitrek i bieżnia. Chociaż od czasu urządzenia tego miejsca minął już rok, nikt z niego nie korzysta. Tata Julii nie lubi ćwiczyć, a mama woli chodzić ze znajomymi do klubu fitness.

Mimo że dom jest nowy i wszystkie rzeczy w nim nowe, to mama Julii wciąż go odnawia i przemeblowuje. A to zmienia kolor ścian, a to stół w kuchni, meble w ogrodzie, obrazki na ścianach… Przez cały czas coś kupuje. Kiedy przychodzą goście, z satysfakcją oprowadza ich po domu. W jadalni pokazuje nowe krzesła pokrywane prawdziwą skórą, sztuczne kwiaty dobrane do kolorystyki sypialni i wysokociśnieniowy sprzęt do mycia samochodu. Pani Elwira jest bardzo dumna ze swojego domu i rzeczy, które posiada.

Tata Julii nie dba o siebie tak, jak jego żona. Za to jest bardzo elegancki. Nawet latem chodzi w garniturze. Ciągle narzeka, że żona wydaje za dużo pieniędzy. Mówi, że sam ma tylko jedno hobby, a żona aż kilka. Hobby pana Tomka to markowe ubrania. Powtarza, że nie jest sztuką kupić drogo, lecz orientować się w wyprzedażach i kupować tanio. Lubi być modny, więc wciąż wymienia swoją garderobę na nową. Chętnie korzysta ze wszystkich promocji. W niektórych sklepach wyrobił sobie nawet kartę stałego klienta. Przyjaciele Julii nie lubią z nim rozmawiać, ponieważ używa bardzo dziwnego języka. Mówi: chodzę w nextach, gotuję w zepterze, śpię w marksie i spencerze, myję się diorem. Nie rozumieją, dlaczego nie mówi jak inni: chodzę w butach, gotuję w garnku, śpię w piżamie i myję się mydłem. Śmieją się z niego, a on wtedy groźnie kiwa palcem.

Pan Tomek rzadko bywa w domu, ponieważ bardzo dużo pracuje. Julia mówi, iż zdarza się, że przez cały tydzień go nie widzi. Kiedy on wraca z pracy, ona już śpi, a kiedy się budzi, taty już nie ma.

Pokój Julii mieści się na najwyższym piętrze zamku. Jest niezwykły. Jak z bajki. Tonie we wrzosie, dzięki czemu pasuje do widoku na wrzosowiska. Wielkie łóżko w kształcie serca z ogromnym baldachimem znajduje się na środku. Po jego prawej stronie stoi piętrowy, plastikowy domek do zabaw oraz toaletka. Stoi tu także stolik z różowym telewizorem – Julia może włączać go, kiedy zechce. Ma także swój własny laptop, którego zazdroszczą jej wszyscy koledzy. Dziewczynka ma mnóstwo rzeczy i zabawek, jakich inne dzieci nie mają. Wszystkie są tak drogie, że można byłoby je „wymienić na chałupę z polem”. Tak mówi dziadek Krysi.

Julia nie ma rodzeństwa. Nie ma też zwierząt. Jej mama uważa, że są brudne i roznoszą zarazki. Któregoś dnia jednak zgodziła się kupić Julii szczeniaczka. Rodzice długo zastanawiali się, jakiego psa dla niej wybrać. W końcu zdecydowali się na najmodniejszą wówczas rasę, cocker spaniela. Był bardzo drogi i śliczny. Niestety, zostawiał dużo sierści na markowych ubraniach pana Tomka. Po miesiącu pani Elwira oddała go komuś z rodziny.

Kiedyś Julia miała także źrebaka. Dostała go na urodziny. Był kochany. Ponieważ dziewczynka nie miała chęci dbać o niego i sprzątać po nim, rodzice sprzedali go pobliskiej stadninie koni.

Z początku grupa przyjaciół chętnie spotykała się u Julii. Dziewczynka była bardzo miła i z radością dzieliła się swoimi zabawkami. Przyjaciółki bawiły się w domku, inscenizując życie rodzinne, a chłopcy grali na komputerze. Po krótkim czasie jednak wszystkim znudziły się te atrakcje. Powrócili więc do swoich starych gier na boisku, nad rzeką i w lesie.

Kiedy Julia otrzymała źrebaka, znowu na kilka dni wszyscy przenieśli się do jej domu. Uwielbiali małego konika. Dzieci lubiły biegać z nim, karmić go i czesać. Tylko chętnych do wyrzucania kupek brakowało. Wraz ze źrebakiem, którego oddano, z domu Julii odeszli też jej przyjaciele.

Dziewczynka należała do paczki, więc uczestniczyła we wszystkich grach i meczach, które rozgrywały się we wsi. Była naprawdę dobra w kwadraty i w kosza – wyższa i szybsza od innych, miała przewagę. Wszyscy lubili grać z Julią. Ale nikt nie lubił z nią rozmawiać. Julia prawie niczym się nie interesowała, za wyjątkiem zakupów. Inne tematy ją nudziły.

*

Zdarzyło się to we wtorek, kiedy słońce prażyło wyjątkowo mocno. Przyjaciele ukryli się w swoim domku na drzewie w pobliżu rzeki. Jest największy z trzech, które sami wybudowali w lesie. Ma dwa wiszące pomosty, dwa punkty obserwacyjne i, co najważniejsze, duże „centrum dowodzenia”. Można do niego wejść po drabinie, po linie lub po schodkach. Cztery okna wyposażono w okiennice, a w drzwiach zamontowano zamek. Gdy któremuś z przyjaciół zdarzy się zapomnieć klucza, może poczekać na niewielkim, zadaszonym tarasie tuż przed wejściem. W domku jest dużo miejsca. Pośrodku stoi drewniana skrzynia, która służy jako stół. Wewnątrz niej znajdują się koce, lampy solarne, metalowe naczynia i mała kuchenka gazowa. Na ścianach porozwieszane są liczne mapy. Dzieci zaznaczyły na nich wszystkie ważne punkty: swoje domy, szałasy, domki na drzewach i kryjówki.

Krysia z Zuzią i Andrzejkiem leżeli na podłodze i streszczali sobie przeczytane ostatnio książki. Wiktorek, Jacek i Klara, siedząc na tarasie, przysłuchiwali się w ciszy dobiegającym z wnętrza domku opowieściom.

– Hej, niech ktoś mi pomoże – usłyszeli głos z dołu.

– O, cześć, Julia. Co tam dźwigasz? – zawołał Jacek, zbiegając po pomoście.

– Jabłka. Dała mi je mama Wiktorka. Powiedziała, że zapomniał zabrać.

– Aha, zapomniałem – uśmiechnął się chłopiec.

– Hurra, jabłka! – zawołała Klara, zabierając wypchaną po brzegi siatkę od Jacka.

Wszyscy usadowili się w domku i z zadowoleniem chrupali pyszne papierówki.

– Co tam jeszcze masz? – zapytała Klara, pokazując palcem na małą, szklaną rzecz w ręce Julii.