Nawrócona ebook

וינמ

Dla kobiety, która ‌pocałowała dom

Formą bezczasowości są ‌słowa: teraz i tutaj.

TOMASZ ‌MANN, JÓZEF ‌I JEGO BRACIA,PRZEŁ. ‌EDYTA SICIŃSKA

I

GÓRA JOWISZA

1

Jest ‌wcześnie rano, ‌pierwsze ‌promienie słońca ‌właśnie wyłaniają się zza ‌górskiego grzbietu.

Przez okno, ‌z którego spoglądam ‌na dolinę, widzę ‌w oddali ‌dwoje zbliżających się ‌ludzi. ‌Sądzę, ‌że ‌idą ze wzgórz Saint-Hubert, ‌z których ‌roztacza się widok ‌zarówno na ‌szczyt Mont Ventoux, jak ‌też na dolinę ‌Monieux; potem ‌przez jakiś czas pójdą ‌rzadkim lasem ‌dębowym ‌na wyżynie, po której ‌włóczą się wilki.

Słynna ‌Rocher du Ciré ‌– stroma, monumentalna ‌skała, gdzie wysoko i w niedostępnym ‌punkcie roi ‌się od ‌pszczół, a kamień w blasku ‌słońca ‌lśni od miodu, ‌który dosłownie ‌skapuje ze skały ‌– stoi wyniosła ‌i samotna, swoją masywnością zatopiona w porannej mgle. Tych dwoje ludzi to wszystko widziało i w milczeniu przeszło obok.

Światło pada z ukosa na niewielkie jeszcze postaci. Od miejsca, w którym obecnie posiadłość La Plane niczym warujący pies leży nad doliną, mozolnie schodzą w dół drogą w kształcie litery S, prowadzącą na lewy brzeg rzeki – dla nich jest to prawa strona, ponieważ idą pod prąd. Pojawiają się i znikają w zależności od tego, czy wyłaniają się między drzewami, czy za nimi znikają. Dotarłszy do otwartej łąki na stoku, schodzą trochę szybciej. Widzą wyłaniające się, na wpół ukończone wieże na wysokiej skalnej ścianie, niczym znak rozpoznawczy, któremu można zaufać. Gdy słońce wznosi się jeszcze trochę i oświetla dolinę poniżej, ich oczom ukazuje się wioska; ponieważ wszystkie domy zostały zbudowane z naturalnego kamienia i w półmroku były prawie niezauważalne, wydaje się, jakby wieś w jakiś cudowny sposób odrywała się od skalnej ściany i za sprawą światła nabierała kształtów. Jakby ktoś odsuwał grubą kotarę, odsłaniając uśpiony krajobraz.

Granat świtu szybko się rozpływa. Przewagę zyskują żółtoszare odcienie. Ciepłe powietrze przepędza ostatnie chmury, które zmieniają się w olbrzymie prześwitujące głazy na fioletowym niebie; ponad nurtem rzeki unosi się biały welon, który paruje w oczach. Nad dachami krąży już stado żołn pszczołojadów.

Kiedy dwoje ludzi podchodzi jeszcze kilkaset metrów bliżej, zauważam, że mężczyzna podpiera się nieociosanym drewnianym kijem. Kobieta utyka, chodzenie wyraźnie sprawia jej trudność. Oboje wyglądają na wyczerpanych. Czy kobieta zwichnęła kostkę na jednej z nieprzystępnych ścieżek na wyżynach, czy ból jest spowodowany ocierającym obuwiem i długimi, ciężkimi dziennymi marszami? Reguluję lornetkę i teraz dostrzegam również, że kobieta jest w zaawansowanej ciąży. Mężczyzna nosi obszerną koszulę roboczą, a na głowie prosty kapelusz. Czasem pomaga kobiecie pokonać jakąś przeszkodę, podtrzymując ją za łokieć. Za nimi wyłania się drugi mężczyzna z dużym workiem na plecach. Idzie ich śladem i prowadzi ze sobą muła.

Jak wcześnie wstali dziś rano? Czy ocknęli się z zimna pod drzewem? Czy obudzili się w gospodzie? We wspaniałej ciszy wiosennego poranka rozlega się jeszcze śpiew skowronków w nadrzecznych krzewach. Słychać go nawet tutaj; urywane melodyjne, szaleńcze trele. Kiedy słońce znajduje się całkiem nad wzgórzem, nad wykrzywionymi dębami bezgłośnie prześlizguje się sowa i znika aż do następnego wieczoru. Ponadczasowa cisza; dalekie wycie wilka; trzepot skrzydeł kukułki monotonnie nawołującej ponad opuszczonymi lasami koło Saint-Jean. O wczesnej porze okolica pachnie niebiańsko, emanuje nieziemską pięknością. W ten wiosenny poranek kielichy wszystkich irysów są otwarte, kwitnie dzika wiśnia, rozmaryn jest obsypany małymi jaskrawymi kwiatami, wraz z ciepłem rosy wzbija się aromat tymianku. Ciepło rosy, Chamutal – przychodzi mi na myśl żydowskie imię kobiety.

Wiem, kim oni są. Wiem, przed kim uciekają.

Chciałbym ich oboje przyjąć tu, w domu, ugościć czymś pokrzepiającym, czego może jeszcze nie znają, na przykład filiżanką kawy.

Gdzie mają zamieszkać, skoro ich dom od tysiąca lat nie istnieje, a średniowieczna część wsi zniknęła pod trawą i krzewami? W parę sekund pierwszy samochód może ich przyprawić o atak serca ze strachu, przez co młoda kobieta być może przedwcześnie zacznie rodzić.

Poruszając się z trudem, para wchodzi teraz do mojej wsi.

Budzę się ze snu na jawie. Zamykam okno, rozpalam w kominku na rześkie poranne godziny, nastawiam kawę. Od czasu do czasu czuję niedorzeczną chęć wyjrzenia przez okno. Słoneczne plamy przesuwają się po starych płytkach podłogowych; jest leniwy, spokojny dzień.

Ta wieś nazywała się kiedyś Góra Jowisza – Mons Jovis. Na długo przed początkiem rachuby czasu ułożono tu jedne na drugich pierwsze nieociosane kamienie, co stanowiło kontynuację osadnictwa neolitycznego. Obraz zatraca się w mroku czasów, ale pozostaje namacalny w najstarszych domach wyżej położonej wsi, które obróciły się w ruinę. W starej kaplicy na skraju wąwozu znaleziono kiedyś kamień z łacińską inskrypcją poświęconą Marsowi Nabelcusowi, bóstwu czczonemu w tej okolicy przez Rzymian.

W średniowieczu prymitywne domy były rozproszone między trudno dostępnymi skałami i wyrośniętymi dębami, osłonięte wysoką skalną ścianą, naturalnym, niemal stumetrowym murem. Czasem można się jeszcze natknąć na stare piwnice pośród suchej trawy, poszycia i zarośniętych tymiankiem głazów. Ciemne jamy pachną pleśnią i ziemią, nawet w upalne dni. Tu, w tym zdziczałym miejscu pełnym jeżyn i uschniętej wyki, gdzie w ciągu dnia często siedzę, marząc, znajdowała się kiedyś izba, w której rodzono i umierano.

Około dziesiątego wieku wybuchały waśnie o głębokie studnie znajdujące się pod niektórymi piwnicami. Podczas upałów – osławionych canicule – woda była słonawa i wywoływała zatrucia wśród mieszkańców. Obwiniano o to i torturowano włóczęgów, choćby w celu pielęgnowania idei składania ofiar. Tam, na wzgórzach, w kotłowaninie rafales, mistrala i tramontany, stały chybotliwe budowle, bezokiennymi plecami zwrócone do wiatru, dzięki czemu przetrwały wieki. Nie różniły się w istotny sposób od prymitywnych kamiennych konstrukcji, bories, wznoszonych przez pasterzy na suchej równinie albo w lasach dębowych. Już wtedy robiono w kamieniu mały otwór obserwacyjny, który zimą zatykano skórą wilka czy lisa, czasem mocno napiętym pęcherzem świni.

Średniowieczne domy budowano na wąskich parcelach o grząskim podłożu. Metrowej grubości ściany, ciężkie i układane w pośpiechu, opierały się o siebie. Z biegiem stuleci stawały się coraz wyższe, ale znajomość budownictwa już nie ewoluowała. Dlatego od końca osiemnastego wieku wiele domów po prostu się zawaliło. Ruiny przekształcały się w malownicze sterty kamieni porośnięte dzikim winem, które w październiku barwi się krwistą czerwienią. Zachowane budynki od dawna wspierają się na wąskich, ciężkich fasadach jak staruszkowie na lasce. Dzięki reperacjom przetrwały wieki. Zwietrzałe spoiwo z gliny i piasku zastąpiono cementem. Stare dębowe dźwigary i zaimprowizowane przypory wzmocniono betonem, domy trzymają się razem za sprawą metalowych prętów wsuniętych przez mury, a następnie przyśrubowanych, wykończonych ozdobną stalą kowalną w postaci zamykających pierścieni – niektóre przypominają szczypce skorpiona.

To zrozumiałe, że tych dwoje zakochanych przyszło tutaj. Wieś niejednokrotnie dawała schronienie przejezdnym i uciekinierom. Żydom w jedenastym wieku, hugenotom w siedemnastym. Kiedy o jakimś miejscu mówiono, że jest tolerancyjne, wieść o nim rozchodziła się wśród tułaczy. Około osiemnastego wieku, gdy wieś została wymieniona w annałach pod nazwą Monilis, gmina liczyła niemal tysiąc mieszkańców. Wąskie ulice były wówczas zatłoczone, pozbawione światła i na wysokości siedmiuset metrów ponure podczas zim, lecz chłodne w czasie długich upalnych miesięcy latem. W rowach tworzyła się breja stanowiąca pożywkę dla szczurów. Nimi z kolei karmią się pchły, a pchłami dżuma. W czternastym wieku opisano pierwsze przypadki zarazy w regionie. Cztery wieki później, podczas wielkiej epidemii, która dotarła przez Marsylię, wzniesiono dżumowe mury – pilnie strzeżone grube ściany z łupków, przy których zabijano uchodźców próbujących minąć strażników. Ludzkie hieny przemierzały okolicę, żeby ograbiać leżące tu i tam zwłoki z ostatnich rzeczy. Nacierały się mieszaniną tymianku, rozmarynu, lawendy i szałwii, a resztę zrobił zabobon, bo najwyraźniej środek ten chronił złodziei przed zarażeniem. Słyszałem kiedyś, jak pewna staruszka nazwała tę klasyczną już mieszankę ziół les quatre bandits[1]. Mur dżumowy znajduje się zaledwie parę kilometrów dalej, zarośnięty trawą i zielem.

Ta surowa okolica miała poczucie własnej godności i przez wieki przeciwstawiała się centralizmowi Paryża. Ludność ulegała coraz większemu wymieszaniu. Hiszpanie, Marokańczycy i Włosi, zabłąkani marynarze, którzy przyjeżdżali z Marsylii i płodzili dzieci z miejscowymi pięknościami z suchych, niezamieszkanych wzgórz. Nędzarze z załzawionymi oczami siedzieli na wiosennym wietrze pośród dzikich irysów, maków i ubogo zasianego orkiszu. Ich dzieci miały sklepione szorstkie stopy, przenikliwe spojrzenie i pokaleczoną skórę. Czasem przechodziła tędy plądrująca banda, tu i tam grzmotnęła jakiegoś pasterza głową o ścianę, zgwałciła parę kobiet, a gdy tylko wieś obleciał strach, zabierała, co chciała. Potem znikała za grzbietem pagórków, pozostawiając wolną rękę wiatrowi, słońcu, ciszy, trwodze i modlitwom.

W ten sposób wieś, niczym włóczęga z dawnych czasów, wchodzi w wiek dwudziesty. Prawie nic się nie zmieniło; wczesnym jesiennym porankiem pasterze nadal ciągną główną ulicą ze swoimi stadami, których ciepłe ciała parują, odgłos delikatnych kopyt i cicho dźwięczących dzwonków w różnych tonacjach nie odbiega w istotny sposób od tego z czasów, gdy Wergiliusz pisał swoje sielanki; na asfalcie zostaje ślad z bobków i kłaczków wełny, podczas gdy zwierzęta się tłoczą, a jagnięta wykonują zwariowane podskoki. Listonosz, paląc papierosa, spokojnie czeka w małym samochodzie dostawczym, aż stado opuści wieś. W starym romańskim kościele nadal w niedzielę odprawia się mszę. Wierni trochę fałszują w trakcie śpiewania, w nabożnych pieśniach jest to po prostu nieodzowne.

Zimą wieś zostaje czasem na wiele dni zasypana śniegiem. Mieszkańcy żyją wtedy z zapasów w piwnicach i zamrażarkach. W czasie długiego upalnego lata przyroda jest surowa i oszałamiająca, susza nadweręża grunty, zbiera się lawendę, a nad wyżyną unosi się zapach dymu, podczas gdy z roślin tłoczony jest drogocenny olej. Pory przejściowe są najpiękniejsze; wtedy kraina może odetchnąć, w winorośli zaś brzęczą pszczoły samotnice. Rozważano kiedyś pociągnięcie linii kolejowej w poprzek wyglądającego na prehistoryczny wąwozu, w powykręcanym korycie rzeki, żeby ułatwić dotarcie do wsi z niżej położonej równiny; szybko z tego zrezygnowano, ponieważ niewykonalne okazało się pokonanie drogi choćby nawet konno. Dopiero od lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku wyżyna stała się łatwo dostępna – drogą szybkiego ruchu przez wysoki na tysiąc metrów grzbiet Les Abeilles.

Dni nie znają godzin. Można wpatrywać się w słoneczną plamę przesuwającą się po surowej podłodze, rodzaj białego światła, które zdaje się drżeć, a późnym popołudniem wspina się na ścianę, zanim zniknie. Nic się nie dzieje, oto całe wydarzenie, od którego nie można oderwać wzroku. Czas biegnie własnym rytmem.

2

Właściwie to wiejski rabin Joszua Obadiasz, stojąc wczesnym rankiem przed synagogą, widzi uchodźców, którzy schodzą ze wzgórza tamtej wiosny roku 1091. Posłaniec na koniu prawdopodobnie już kilka dni wcześniej uprzedził go o ich przybyciu. Rabin martwi się o tych młodych ludzi – nie tylko dlatego, że z powodu mieszanego małżeństwa potrzebują schronienia, lecz także dlatego, iż wie, że kobieta w najbliższych dniach urodzi, podczas gdy jemu doprowadzenie do porządku mieszkania dla nich może zająć jeszcze wiele tygodni. Będzie udzielał im dachu nad głową tak długo, jak będzie to konieczne. Może się tylko domyślać, dlaczego nie przybyli tu konno. Niewykluczone, że zostali napadnięci przez rozbójników albo koniokradów. Może przebrali się za prostych ludzi, żeby w ten sposób nie zwracać na siebie uwagi prześladowców. Czeka z niecierpliwością, aż znajdą się w obrębie murów, i wysyła żonę, żeby odebrała ich przy południowej bramie, do dziś znanej jako Portail Meunier. Kuśtykając, dochodzą do jego domu – blisko miejsca, w którym ja, tysiąc lat później, niczego nie podejrzewając, często latem spędzałem czas na czytaniu i byłem szczęśliwszy niż gdziekolwiek indziej na tym padole łez.

Chamutal ma głębokie otarcie na prawej stopie; tak mocno skręciła kostkę, że zerwała więzadła. Stopa spuchła i poczerwieniała, krew nagromadziła się, tworząc czarne plamy pod skórą i kostce grozi stan zapalny. Żona rabina zwilża ją mieszanką oleju lawendowego, pokrzywy i letniej wody. Mąż Chamutal, Dawid Todros z Narbony, informuje Joszuę Obadiasza o ostatnich wydarzeniach.

Rabin w zamyśleniu kiwa głową i skubie brodę; jego żona robi okłady na delikatną, zranioną stopę młodej kobiety.

– Jak brzmi twoje prawdziwe imię? – pyta rabin.

Dziewczyna się waha; czy on pyta o jej dawne chrześcijańskie imię?

Uprzedza ją Dawid.

– Sara – mówi. – Moja żona ma na imię Sara. Chamutal to pieszczotliwe imię, które dostała ode mnie.

Kładzie rękę na jej dłoni.

Wszyscy siedzą w milczeniu.

Czasy są burzliwe. Religijny pokój, ustanowiony kiedyś przez Karola Wielkiego, powoli się wykruszył przez polityczną niestabilność. Feudalni wojownicy wszędzie sięgnęli po władzę i autonomicznie rządzą swoimi terenami; centralistyczny porządek traci na znaczeniu, dochodzi do nadużyć, prawo stosowane jest dowolnie. Przez kilka wieków żydzi i chrześcijanie żyli ze sobą we względnym spokoju, teraz jednak coraz częściej są zgłaszane brutalne napady na ludność żydowską. W ostatnich miesiącach wielu Żydów z Hiszpanii uciekło na południe Prowansji – zwłaszcza do Narbony, miasteczka nad morzem, które zalewają bezdomni w poszukiwaniu szczęścia albo bezpiecznego schronienia. Ojciec Dawida, wielki rabin Narbony, którego wszyscy nazywają Roi aux Juifs, ponieważ jego ród ma się wywodzić bezpośrednio od króla Dawida, starzeje się. Z trudem radzi już sobie z pracą, jest wyczerpany i cierpi na bezsenność; poza tym martwi się losem swojego najstarszego syna i synowej.

Dwoje uciekinierów wyprawił w to odległe miejsce w Vaucluse w nadziei, że pozostaną poza zasięgiem chrześcijańskich rycerzy, których z Rouen wysłał normandzki ojciec dziewczyny, żeby ją sprowadzili z powrotem. Ucieczka w stronę Hiszpanii stanowiła zbyt duże ryzyko; na drodze do Santiago de Compostela roiło się od chrześcijańskich pielgrzymów. Teren wokół Tuluzy i Albi był z kolei zbyt niespokojny z uwagi na walki z manichejczykami i narodziny ruchów heretyckich. Z byle powodu dochodziło do utarczek i odbywały się egzekucje. Do dużych miast też nie mogli uciec: wszędzie werbowano na wyprawy na Bliski Wschód, pojawiały się zgraje odmieńców, którzy stanowili zagrożenie na drogach i wszczynali awantury z napotkanymi podróżnymi.

Rabin Todros wysłał więc świeżo zaślubioną parę w kierunku, o którym rozwścieczony ojciec Chamutal nigdy by nie pomyślał: za Arles, wzdłuż Rodanu, za niewielką garnizonową miejscowość Awinion – gdzie wtedy jeszcze nawet nie istniał słynny most – dalej w stronę Carpentras, stamtąd na wzgórza w dużej mierze niezamieszkanych Prealp, jeszcze dalej w kierunku Sisteron, na południowo-wschodnią stronę Mons Ventosus, gdzie, jak wiedział, mieszkała mała społeczność żydowska: w odludnej górskiej wiosce Moniou – zniekształcenie słów Mons Jovis. Jego kolega Obadiasz na pewno zaoferuje młodym małżonkom schronienie i dach nad głową. Pochodzący z hiszpańskiego Burgos Joszua Obadiasz był jego przyjacielem z młodości, z czasów gdy obaj studiowali Torę w żydowskiej uczelni w Narbonie. Od 1032 roku opuszczona górzysta okolica Moniou stanowiła część Świętego Cesarstwa Rzymskiego, dla szukających żony galijskich rycerzy znajdowała się więc za granicą. Poza tym górska okolica słynęła z tego, że żydzi i chrześcijanie zwykle odnosili się do siebie pokojowo. Obadiasz aprobująco skinął młodemu Todrosowi i powiedział, że jego ojciec podjął rozważną decyzję.

W południe błądzę po średniowiecznych ruinach wsi. Obecny burmistrz polecił niedawno nazwać pozostałości średniowiecznej dzielnicy „Le Jardin de Saint-André”, od ruin kaplicy, które znajdują się wysoko nad wsią na samej krawędzi wąwozu. Gdzieniegdzie nad dziką trawą sterczy połowa romańskiego łuku. Wspinam się stromą ścieżką. Podejmowano próby odrestaurowania starych murów – romantyczne przymiarki do rekonstrukcji, zwykle w wykonaniu grupki ochotników, młodych ludzi, którzy przyjeżdżają tu spędzić lato i całymi dniami taszczą kamienie i kilofy, zanim wrócą do swojego wakacyjnego obozu. Wznoszą niewielkie budowle łudząco przypominające te prastare, obrabiają motyką wyrównane na chybił trafił tereny, pod którymi znajdują się jeszcze ruiny i na których wyrastają młode wiązy i dęby. Nikt nie przejmuje się historyczną wrażliwością tego miejsca. Obecnie wygląda ono jak zielona oaza, tarasowa zabudowa pełna dzikich kwiatów, ogrody z murkami jeden nad drugim, wzniesionymi ze średniowiecznych gruzów. Wydaje się, że od wieków nic się tu nie zmieniło. Ten spokojny ogród stanowił jednak swego czasu najbardziej zaludnioną część wsi, z wąskimi uliczkami i wysokimi mrocznymi domami gęsto obok siebie. Tętniąc życiem, panowały tu hałas, smród i codzienna różnorodność średniowiecznej symbiozy, intensywnie i mocno ze sobą połączone. Tu ludzie żyli i umierali, spali, pracowali i złorzeczyli, uprawiali miłość i wydawali na świat dzieci w najbardziej prymitywnych warunkach. Teraz kolorowy zaskroniec szybko wije się pod łamliwymi gałęziami, uciekając spod moich stóp. Parę kóz, które przedarły się za zdezelowane ogrodzenie, chodzi po skale nade mną, skaczą i przeżuwają, jak w ekstazie patrzą żółtymi diabelskimi oczami i znikają w stronę nieba za grzbietem wzgórza. Nad wysoką skałą wolno krąży myszołów. Cisza wydaje się złowroga. Jakbym głęboko pod ziemią słyszał pomruki czasu.

Synagoga i dom Dawida Todrosa znajdowały się prawdopodobnie blisko siebie – najwyżej dwieście metrów od miejsca, gdzie stoi stary dom, w którym piszę te słowa. Na pewno nie dalej, bo wtedy leżałyby już poza obrębem murów. Parcele domów po południowej stronie były uderzająco małe. Świadczy to o tym, że po tej stronie znajdowała się żydowska dzielnica; Żydom stale przyznawano małe działki budowlane, ograniczając w ten sposób ich wpływy i bogactwo. Dzięki temu, że parcele zbiegające się w szpic w miejscu, w którym sam mieszkam, są rozpoznawalne na napoleońskich kopiach średniowiecznych map, wiem, że już wtedy stały tu takie budynki. Dwoje uciekinierów bez wątpienia często chodziło tą uliczką. Ich obecność jest jeszcze wyczuwalna we wspaniałej ciszy dokoła. Schodzę z powrotem do dzisiejszej wsi – jakby dało się ot tak przejść z dawno zapomnianej epoki do czasów współczesnych.

Siadam przy stole do pracy i ponownie wertuję artykuł naukowy, który przed wieloma laty dostałem od sędziwego znajomego z południowych Niemiec, od kilkudziesięciu lat zamieszkującego stary idylliczny dom w pobliżu.

– Przeczytasz, jak będziesz miał trochę czasu – powiedział.

Zrobiłem kopię i włożyłem ją do szuflady starego biurka mojego dziadka, obok zeszytów, które mi kiedyś podarował. Tytuł artykułu, jak później zauważyłem, brzmi po prostu Monieux. Został opublikowany w 1969 roku, a jego autorem jest Norman Golb, sławny znawca dawnych hebrajskich dziejów.

3

Dopiero gdy młoda kobieta siedzi, mocząc zwichniętą kostkę w misce z olejem lawendowym, jej mąż uświadamia sobie, jaka jest wyczerpana. Opuchlizna nie schodzi, obrzęk z tymi czarno-żółtymi plamami brzydko wygląda. Dziecko gwałtownie porusza się w jej brzuchu, rabin obawia się, że kobieta zaraz zacznie rodzić. Kładą ją na krótkim łóżku z dębowego drewna, żeby odpoczęła. Ponieważ nie przestaje drżeć, rozpalają w piecu. Gdy tylko zaczyna się robić ciepło, kobieta natychmiast zasypia. Słoneczne plamy przesuwają się po starych kafelkach.

Jest spokojny, bezwietrzny dzień. Myszołów wisi nad stromą skalną ścianą, tam, w górze, przy wieży w budowie, skąd dobiega słaby odgłos młotków uderzających o kamień. Rabin zastanawia się, jak wytłumaczyć podejrzliwemu księdzu z małego kościoła w Saint-Pierre, po drugiej stronie Moniou, że nowo przybyła jasnowłosa kobieta o niebieskich oczach jest sefardyjską Żydówką.

Około szóstej słońce chowa się za wysoką skałą. W mgnieniu oka światło staje się niebieskawe i blade, podczas gdy w lasach po drugiej stronie doliny drży coraz czerwieńszy żar. Po równinie przebiega powiew wiatru. Przez chwilę mocno szumią krzewy i drzewa nad brzegiem rzeki. Potem na tej opustoszałej wyżynie znowu panuje nieskończona cisza.

Kiedy jest już ciemno, młoda kobieta budzi się przerażona. Nie ma pojęcia, gdzie się znajduje, na moment wpada w panikę. Powoli dostrzega kontury ściennej szafy, ciemnej skrzyni, krzesła. Czuje, jak jej lędźwie przeszywa ostry ból, który zapiera jej dech. Wydaje zduszony okrzyk. Zaraz potem otwierają się drzwi. Na ściany pada nikły blask migoczącego płomienia. To starsza kobieta, przyniosła miskę z wodą i parę ręczników. W milczeniu, z pochyloną głową i złożonymi rękoma siada przy pocącej się i przewracającej z boku na bok ciężarnej, żeby czuwać. Szepcze stare, niezrozumiałe modlitwy. Po godzinie nasilających się bólów porodowych młoda kobieta znowu zapada w sen; w środku nocy ponownie budzi się z bijącym sercem i jest jej niedobrze z bólu. Staruszka zniknęła. Nieprawdopodobnie wielki księżyc ukazał się nad wzgórzem po wschodniej stronie. Przez małe okno wdziera się do środka światło, lśniące i drżące niczym żywa istota. Kobieta czuje, że pilnie musi się wysikać; rozespana zwleka się z łóżka, szuka rozdeptanych butów, chwiejnym krokiem wychodzi na dwór. Jej ciało przeszywa ból porodowy. Dysząc, rozgląda się skołowana po uliczce, której nie zna. Chwiejnym krokiem idzie dalej i trafia między skały i niskie krzaki. Tam kuca, z bólu kręci jej się w głowie. Myśli, że sika, ale to odchodzą wody płodowe. Ponieważ przybrała taką pozycję, poród nagle na dobre się zaczyna. Prawie nieprzytomna z bólu czuje, że jej łono się rozdziera. Jęczy jak umierające zwierzę, wyje i płacze, upada do tyłu między dwa kamienie, raniąc sobie dolną część pleców. Z jej podbrzusza wyłania się główka. Kobieta dyszy jak opętana, prze i stęka, grzebie rękami w suchej ziemi, to znów bezradnie pcha lędźwie, sięga między nogi, czuje wypływającą krew, trzęsie się ze strachu i z bólu. Księżyc zdaje się świecić jeszcze jaśniej; nocny chłód przenika jej przemoknięte podbrzusze. Kiedy coś nieruchomego wyślizguje się spomiędzy jej nóg na ziemię i żwir, na chwilę traci przytomność. Potem nagle rozlegają się wołanie i kroki w wąskiej ulicy, trzaskanie drzwi. Ktoś ją podpiera, wraz z łożyskiem wypływa z niej obfity strumień krwi. Bezlitosny księżyc razi ją w oczy. Kobieta zanosi się płaczem, woła imię matki. Staruszka dużym nożem przecina pępowinę, chlusta wodą na podbrzusze kobiety, która rzuca głową na boki; chwyta bladego noworodka za stópki, potrząsa nim tam i sam, uderza, dopóki dziecko nie wyda z siebie narastającego z wolna dźwięku – łkania, które przechodzi we wrzask i przenikliwy krzyk. Kiedy nieprzytomną młodą kobietę trzy inne wnoszą do środka, piekarz wskazuje na coś, co leżało obok noworodka: dużego węża, który w nocnym chłodzie ledwie będąc w stanie się poruszać, niezwykle powoli i jak we śnie wślizguje się między skały. W pierwszych godzinach brzasku młody Dawid szepcze przy łożu żony stare słowa: Baruch ata Adonaj Elohejnu, Melech ha-olam...

W pierwszych dniach po porodzie oboje nadal są głęboko przepełnieni strachem. Pamiętają cień jeźdźców w zaułku w Narbonie i wciąż czują zagrożenie. Ponieważ nic się nie dzieje, niezmienne wzgórza tchną spokojem, a codzienne życie w tej odludnej wsi zdaje się zapewniać im bezpieczeństwo, powoli się uspokajają. Dawid Todros siedzi wieczorami przy posłaniu żony. W ciągu dnia pomaga rabinowi Obadiaszowi w chederze przy synagodze.

Ósmego dnia po narodzinach dziecko zostaje obrzezane. Otrzymuje, jak głosi przekaz, imię Jakub. Chamutal pozostaje w łóżku, ale słyszy na dole krzyk i płacz noworodka pośród wypowiadanych półgłosem modlitw. Potem rozmowy, śmiech, picie. Zasypia z bólem w nabrzmiałych młodych piersiach.

Zgodnie z tradycją pierworodny syn jest wykupywany. Niemowlę zostaje wniesione na szali, obok niego leżą ząbki czosnku. Obecni w pokoju mężczyźni biorą po jednym ząbku i żują; to przepędza złe demony. Dawid podaje syna rabinowi Obadiaszowi, który pełni funkcję kohena. Wręcza mu rytualną sumę wykupu i z powrotem bierze syna w ramiona. Zasiadają do stołu, na prosty posiłek. Dzień jest gorący, słońce świeci nad doliną, koryto rzeki jest prawie puste. Jaszczurki umykają po starych kamieniach domu między bluszcz i dzikie wino. Maki i dziki orkisz kołyszą się na ciepłym wietrze. W chłodnej głębi parowu kilka kilometrów niżej pustelnik modli się przy kościółku pod zwisającą skałą do Pana chrześcijan i zostaje napadnięty przez niedźwiedzia, który niedbałym ruchem lewej łapy skręca mu kark.

Pod wieczór trawiastą równiną przy rzece jedzie grupa jeźdźców, prowadzona przez osławionego Rajmunda z Tuluzy, ambitnego, dobiegającego pięćdziesiątki szlachcica, którego wzrok pada na wioskę. Rajmund odwraca się na przystrojonym siwku i woła do swoich ludzi:

– Jak się nazywa to orle gniazdo, tam na skale?

Rycerz, do którego się zwrócił, wzrusza ramionami. Są w drodze na wschód, na pielgrzymce, która potrwa rok i z której zabijaka Rajmund z Tuluzy, przyszły sławny krzyżowiec, wróci z wyłupionym okiem. Wie o poszukiwaniach szlachetnie urodzonej uciekinierki, a nawet zna wysokość nagrody wyznaczonej przez ojca; normandzcy rycerze w drodze na podbite tereny Sycylii często przejeżdżali przez Prowansję i nocowali u wysoko postawionych właścicieli ziemskich. Nie przychodzi mu do głowy, że powinien szukać w tej wiosce. Młoda matka ma w tamtej chwili dwadzieścia lat. Nie zdaje sobie sprawy, że niebezpieczeństwo jest tak blisko. Ale Dawid z całą pewnością widział rycerzy na równinie. Serce wali mu jak oszalałe, ogarnia go mroczne przeczucie. Wchodzi do domu śmiertelnie zaniepokojony, znajduje żonę klęczącą przy łóżku.

– Co robisz? – pyta przerażony. – Przecież obiecałaś nie odmawiać już chrześcijańskich modlitw.

Kobieta wstaje z trudem i w poczuciu winy, z jedną ręką na biodrze.

– Sama już nie wiem – mówi.

Znów się kładzie i zamyka oczy. We wspomnieniach widzi dym kadzidła wijący się za kościelnym oknem nad morzem.

4

Teraz lipy i wiązy barwią się na żółto i czerwono, poranki robią się zimne i przejrzyste. Młoda matka widzi, jak mężczyźni przynoszą do wsi zabite dziki, jelenie i zające. Podczas opalania skóry dzika powstaje gorzki, ostry dym, od którego robi się jej niedobrze. Nad niskimi dachami wije się dym z dębowego drewna. Nadciągają deszczowe dni. Urodzajny płaskowyż zmienia się w żałosną szarą nieckę, przez którą drogę toruje sobie zachodni wiatr.

Młoda kobieta z trudem przyzwyczaja się do prostego, twardego wiejskiego życia, którego wcześniej nie znała. Ponure wzgórza i skały czasem wydają się jej nierzeczywiste, jakby to wszystko było snem.

Pewnego deszczowego wieczoru zauważa cichą obecność licznych ślimaków i ropuch. Ropuchy gwiżdżą, dźwięk ten przypomina odgłos sowy, ale jest cieńszy i delikatniejszy. Gdy Chamutal przechodzi, niezgrabne zwierzęta odskakują na fasady domów. Bezradnie, niemal w ludzki sposób stoją z wyciągniętymi do góry przednimi nogami, jakby chciały błagać niebo o wsparcie. Kiedy jej kroki zamierają, z powrotem wpadają w stan apatii.

Ślimaki są inne. Bez jakiegokolwiek poczucia zagrożenia siadają po każdym wieczornym deszczu na środku małych półokrągłych otoczaków, którymi wyłożone są stare uliczki, wpełzają na siebie, żeby spółkować. Często giną pod stopami późnego przechodnia. Ich muszle trzeszczą i pokazuje się śluz. To, co miało kształt i treść, znowu staje się materią, martwą i pozbawioną delikatnej struktury. Niektórzy mieszkańcy zbierają ślimaki z otoczaków w trakcie ich gry miłosnej, wrzucają do miedzianej puszki i gotują żywcem, żeby od razu je zjeść.

Takie rzeczy sprawiają, że Chamutal jest rozbita.

Dorastała na opowieściach o przyrodzie, którą kieruje Bóg. Z żydowskim Bogiem, którego imienia nie wolno jej wymawiać, jest tak samo, ale ona nie zawsze wie, na czym polega różnica. Wystarczy, żeby zobaczyła w dzbanku z miodem lepiącą się i umierającą z głośnym brzęczeniem osę, małego czarnego skorpiona rozdeptywanego czyjąś stopą, a musi odwracać wzrok, zadręczać się pytaniem, który Bóg ma na to odpowiedź. Kiedy przystawia swoje kilkumiesięczne dziecko, małego Jakuba, do piersi, wpada w popłoch i czuje nieukierunkowany lęk. Czy nic nie zostanie z jej otoczonej taką ochroną młodości w pięknym domu na północy? Czemu służy to surowe życie wokół niej? Pochłania je przerażający, toczący się nieustannie taniec ze śmiercią. Teologowie pomijają tego rodzaju sprawy, jakby wszystko, co widzą dokoła, miało sens. Wydaje się jej czasem, że przez nieobecność wiary rodziców trafiła w jakąś próżnię. Choć została przeszkolona przez Dawida w kwestii Tory i starożytnej historii narodu żydowskiego, w jej poczuciu pewności powstała wyrwa i nie ma nikogo, z kim mogłaby o tym porozmawiać – chrześcijanie natychmiast by ją napiętnowali jako czarownicę i chcieli spalić na stosie, żydzi zwróciliby jej uwagę, że skoro jako prozelitka wątpi, jest osobą niegodną i nigdy nie będzie mogła zostać przyjęta do żydowskiej wspólnoty. Robi więc to, co kulturalne kobiety w tamtych czasach zawsze i wszędzie musiały robić: milczy, spuszcza głowę, modli się w ciszy. Czasem nie wie, do kogo, może do tego głosu w swoim wnętrzu, do zagubionego anioła, który czasami zdaje się sfruwać na jej ramię, od czego ona zaczyna mocno drżeć i sama siebie musi przywoływać do porządku, szepcząc pod nosem inkantacje.

Choć bardzo się stara przeniknąć do małej społeczności, a na ulicy ma dobre słowo dla każdego, rzadko spotyka się z jakąkolwiek reakcją, większość mieszkańców wsi mija ją obojętnie. Do tego szlachetna Normandka, a tym bardziej uprzywilejowana Żydówka, którą była w Narbonie, nie jest przyzwyczajona.

W miarę jak uczy się rozumieć, że nigdy w pełni nie będzie należała do tej wspólnoty, rezygnuje z prób bycia uprzejmą. Od tego momentu jest na ogół milcząco akceptowana, ponieważ przyjęła swoją rolę odmieńca. Po jakimś czasie chrześcijańska starszyzna uprzejmie pozdrawia ją skinieniem głowy. Pytaniom w ich spojrzeniach raczej brakuje życzliwości, ale nie szkodzi, jest tu po prostu bezpieczna, a jej mąż zaprzyjaźnił się z rabinem Obadiaszem. Czego tu szuka, o to nikt jej nie pyta, ale cisza wokół niej, gdy stoi wśród innych mieszkańców na małym rynku, jest wymowna. Jasnowłosa Żydówka o szaroniebieskich oczach, coś tu się nie zgadza – widać, że tak myślą, lecz zachowują kamienną twarz. Pewnego dnia kilkoro dzieci rzuca w nią kamykami i śpiewa piosenkę: Mouri Jusiou, mouri, umrzyj, Żydzie, umrzyj.

Rozmyślając nad tym wszystkim, idzie o zmierzchu do domu, utykając z powodu boleśnie spuchniętej stopy, która wciąż nie chce wyzdrowieć, po nierównych kamieniach na Grande Rue – to nie więcej niż szeroki zaułek, obecnie część trasy spacerowej. Stara się nie rozdeptywać ślimaków, zwłaszcza tych spektakularnie ze sobą splątanych – miękka, poruszająca się masa transparentnej namiętności oszałamiająco i obscenicznie wylewa się z muszli w powolnej, sennej grze miłosnej.

5

Zima okazuje się niespodziewanie surowa. Tygodniami wieś leży pod grubą warstwą zamarzniętego śniegu. W przejrzyste dni po dolinie hula lodowaty mistral. Życie zamiera w oślepiającym blasku bieli i błękitu. W mrocznych domach ludzie, kaszląc, siedzą blisko pieca i palą dębowe polana, które pod koniec lata starannie poukładali za murkiem. Niebieski dym unosi się z mizernych kominów. Dym wisi w izbach. Mieszkańcy żyją z tego, co im jeszcze zostało w dusznych piwnicach i na poddaszach: cebula i brukiew, twardy orkisz, który z trudem daje się zemleć na mąkę, kawałki solonego mięsa gotowanego w wodzie albo pieczonego w popiele. Głód zagląda im w oczy. Martwe psy, zamarznięte w śniegu z plamą krwi na nosie, odziera się ze skóry, kroi i gotuje z dodatkiem ziół. Smakują obrzydliwie i mdło. Do wody wrzuca się pęczki suszonego tymianku; wywar zmieszany z resztką miodu pomaga na świst w płucach. Słoma w łóżkach wilgotnieje, dzieci się trzęsą z zimna i chudną. Szczury piszczą w piwnicach. Potem znowu przez wiele dni jest śmiertelnie biało i jasno. Nic się nie porusza. Wiatr napiera czasem na mury z cichym, szorstkim uderzeniem, tuż po północy; dolinę wypełnia na przemian ciepłe i zimne powietrze. Wiuuu – słychać – wiuuu. A potem nagle świszczy ostro w jakiejś szczelinie, po czym znowu zapada niezmącona cisza. Dawid czyta na głos w synagodze, monotonne głosy niosą pocieszenie. Sople lodu u niskich dachów, rozwiany śnieg przy drzwiach kilku większych domów. Nawoływania, przekleństwa, złorzeczenia, modlitwy, czekanie, spanie. Trzeszczący krok w niebieskawej uliczce. Skrzypienie starych zawiasów. Jest miesiąc tewet żydowskiego roku 4852. Dla chrześcijan to styczeń 1092 roku i znowu pada śnieg, o wpół do czwartej panuje ciemność, kilka wron krąży wśród płatków, które, gdy podnieść głowę, wyglądają na czarne, nie białe. Mkną w górę ku skalnej ścianie jak maleńcy zwiadowcy, którzy badają miejsce, lepią się do grot, gdzie śpią niedźwiedzie, czepiają się wież strażniczych i rzęs. Ludzie modlą się i drżą. Kaznodzieja pokutny chodzi po śniegu z kołatką, zapowiadając koniec świata.

W Fontaine-lès-Dijon chłopczyk w tym samym wieku co Jakub zostaje zawinięty w wełniane szale. Jest rozpieszczany przez matkę Aleth. Ma na imię Bernard. Kilkadziesiąt lat później, gdy dorośnie, a kości Chamutal już zbieleją, dostanie przydomek od miejsca, w którym założy klasztor cystersów, jasnej doliny – Clairvaux.

W skalnej ścianie nad wioską nagle trzeszczy ogromna kamienna masa. Ostry mróz sprawił, że kilkusettonowy głaz oddziela się od góry na parę centymetrów. Powstaje długie pęknięcie, pięćdziesiąt metrów nad synagogą. Jeśli kolos spadnie, jest wystarczająco wielki, żeby w drodze ku dolinie zmiażdżyć połowę wsi. Prawdopodobna trasa jego upadku biegnie wprost przez żydowską dzielnicę. Ale kolos nadal po prostu wisi, zapada się w żwirze i pozostaje na miejscu, naciskając na najwyższe kamienie starego obwałowania. Tysiąc lat później wciąż tam tkwi, mogę go zobaczyć, kiedy otworzę tylne drzwi swojego domu. Mistral ciągle jeszcze świszczy wokół niego. Mieszkańcy wsi robią znak krzyża i modlą się, żeby Bóg ich oszczędził. Młoda kobieta śni o zamierzającej się na nią ręce ojca i dygocząc, budzi się w nocy, po której nadchodzi odwilż.

6

Kilka lat później, czas płynie. W ich życiu niewiele się zmienia oprócz tego, że ich skóra zrobiła się szorstka, twarze ogorzałe, a dawne życie powoli się zaciera.