Lucja Słotka. Pisarz, który bał się upiorów ebook

Roz­dział 1

Mgła snuła się nad zie­mią. Po­wy­krę­cane ga­łę­zie przy­po­mi­nały wy­ra­sta­jące zni­kąd ręce, usi­łu­jąc po­chwy­cić każ­dego, kto pró­bo­wałby przejść. Świa­tło księ­życa tylko gdzie­nie­gdzie zdo­łało się prze­bić przez po­krywę li­ści i las był po­grą­żony w nie­po­ko­jąco nie­od­gad­nio­nym mroku. Z ciem­no­ści do­bie­gały szmery, pi­ski, a cza­sem gło­śniej­szy dźwięk, po któ­rym za­pa­dała krótka ci­sza.

Ewa od­dy­chała szybko, ury­wa­nie. Bie­gła przez wą­ski rów, sma­gana ga­łę­ziami krze­wów i drzew. Od czasu do czasu oglą­dała się za sie­bie z prze­ra­że­niem w wiel­kich błę­kit­nych oczach. Ju­lia z tru­dem do­trzy­my­wała jej kroku. Rana na brzu­chu krwa­wiła. Dziew­czyna pró­bo­wała ob­wią­zać ją pro­wi­zo­rycz­nym opa­trun­kiem, ale nie mo­gła się za­trzy­mać. Jej ubra­nie było w strasz­nym sta­nie. Ko­szulka, nie­gdyś biała, a te­raz zgni­ło­zie­lo­nej barwy szlamu, zwi­sała po­darta, tak że wi­dać było ciało. Krót­kie szorty ni­gdy nie ukry­wały zbyt wiele, ale po prze­pra­wie przez las nie zo­sta­wiały już żad­nego pola wy­obraźni, od­sła­nia­jąc pupę i w za­sa­dzie wszystko. Nie le­piej było z ubra­niem Ewy – dawno już stra­ciła krótką spód­niczkę i zo­stała w ską­pych maj­tecz­kach oraz ko­szulce na ra­miącz­kach, która nie­omal opa­dła, po­ka­zu­jąc kształtny biust. Mimo przej­mu­ją­cego je­sien­nego zimna na pra­wie na­gich cia­łach obu dziew­czyn per­lił się pot.

– Sły­sza­łaś? Co to było? – szep­nęła Ewa.

Ko­lejna se­ria trza­sków w głębi ciem­nego lasu spło­szyła ja­kie­goś ptaka, który prze­ra­żony za­ło­po­tał skrzy­dłami i wzbił się w po­wie­trze.

– Wiesz, że to on – wy­szep­tała Ju­lia. – Nie mo­żemy się za­trzy­mać. Wciąż mamy szansę.

– A Adam?

– On już nie wróci. – Głos Ju­lii się za­ła­mał. – Mu­sisz być dzielna.

Obie dziew­czyny bie­gły reszt­kami sił i tylko za­gro­że­nie spra­wiało, że w roz­pa­czy i de­spe­ra­cji prze­dzie­rały się da­lej. Na­gle Ewa po­tknęła się i upa­dła. Usi­ło­wała się pod­nieść. Bez­sku­tecz­nie. Ju­lia za­wa­hała się przez mo­ment. Po­pa­trzyła na Ewę, któ­rej stopa ob­su­nęła się na mo­krych ka­mie­niach i utkwiła pod wiel­kim gła­zem. Spoj­rzała jesz­cze raz za sie­bie, w ciem­ność, skąd do­bie­gały zło­wróżbne trza­ski. I co­raz gło­śniej­szy dźwięk cięż­kich kro­ków.

– Ewa, wsta­waj! Mu­simy ucie­kać! – bła­gała Ju­lia.

– Nie mogę już. Idź beze mnie – jęk­nęła Ewa, usi­łu­jąc wy­rwać stopę spod ka­mie­nia.

Szu­ra­nie i trza­ski zbli­żały się co­raz bar­dziej. Ju­lia z roz­pa­czą spoj­rzała przed sie­bie, po czym chwy­ciła Ewę za rękę i po­cią­gnęła. De­spe­ra­cja do­dała jej sił. Ewa uwol­niła stopę, za to stra­ciła ko­lejne czę­ści i tak już ską­pego odzie­nia.

– Bie­gnijmy! – krzyk­nęła. – Zo­bacz, dro­go­wskaz. Mamy stąd tylko dwa ki­lo­me­try do Ko­ścia­nego Zdroju.

W tym mo­men­cie z krza­ków wy­padł nie­okre­ślony kształt i z char­ko­tem rzu­cił się na Ewę. Wielka łapa ze­rwała z dziew­czyny resztki ko­szulki, a pa­zury po­zo­sta­wiły krwawe smugi na ple­cach.

– Nie, nie, nie! – ryk­nął ktoś i na­gle obok dziew­czyn po­ja­wił się wy­soki męż­czy­zna w śred­nim wieku, który usi­ło­wał ukryć swoje lata za po­mocą dłu­gich wło­sów zwią­za­nych w kitkę i okrą­głej cza­peczki umiesz­czo­nej cen­tral­nie na czubku głowy.

– Nie, nie, nie! – wrza­snęła Ewa.

– Nie, nie, nie! – za­wtó­ro­wała jej drobna blon­dynka w za du­żej blu­zie, która też we­szła na le­śną drogę.

– Nie, nie, nie! – za­wył nie­okre­ślony kształt, który po bliż­szym przyj­rze­niu się oka­zał się skrzy­żo­wa­niem mu­mii z wil­ko­ła­kiem. Przy czym nie było to po­łą­cze­nie szczę­śliwe. Różne czę­ści stwora po­wie­wały na wie­trze i spra­wiały wra­że­nie, jakby lada chwila miały od­paść. Jed­nak co naj­gor­sze, czer­wono ja­rzące się w ciem­no­ści oczy na­gle za­częły zmie­niać ko­lor na po­ma­rań­czowy, po­tem fio­le­towy, który na­stęp­nie płyn­nie prze­szedł w nie­bie­ski, żółty i wresz­cie biały. – Niech ktoś coś zrobi z tymi oczami!