Nie znaleziono wyników
Jeden z najbardziej cenionych autorów literatury współczesnej, zdecydowanie najlepiej znany pisarz japoński, niemal etatowy kandydat do Literackiej Nagrody Nobla. Eseista i tłumacz z języka angielskiego. Jest autorem niemal wszystkich nowych przekładów na język japońskich klasyków literatury amerykańskiej tj. Francisa Scotta Fitzgeralda, Raymonda Carvera, Johna Irvinga, Trumana Capote’a. Wiele lat spędził mieszkając w Stanach Zjednoczonych, skąd wrócił do Japonii w 1995 r.
Haruki Murakami urodził się w Kioto w 1949 r., dzieciństwo spędził w Kobe, młodość zaś w Tokio, gdzie studiował teatrologię na Wydziale Literatury tokijskiego Uniwersytetu Waseda. Wraz z żoną w drugiej połowie lat 70-tych prowadził klub jazzowy Peter Cat, a muzyka była i jest, co doskonale pokazują książki Murkamiego, ważną częścią jego życia. Każda z jego powieści ma swoją ścieżkę dźwiękową, a w tle wydarzeń niemal bez przerwy gra muzyka: jazz, standardy muzyki klasycznej czy rockowej. O muzyce dyskutują też jego bohaterowie, a zadziwiająco wielu z nich świetnie orientuje się w historii klasycznej i rozrywkowej muzyki zachodniej.
Innym hobby pisarza jest bieganie, szczególnie na długich dystansach, które zaczął uprawiać na początku lat 80-tych, po sprzedaży klubu. Już po roku od rozpoczęcia treningu powtórzył wyczyn starożytnych, biegnąc w pojedynkę z Aten do Maratonu. Od tego momentu starty w różnego rodzaju biegach są stałym punktem w grafiku pisarza. Ma on na swoim koncie dziesiątki maratonów i triatlonów. W 2007 r. na kartach książki O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu Haruki Murakami zawarł swoje doświadczenia i refleksje dotyczące biegania. Ten swoisty dziennik, powstający podczas przygotowań do Maratonu Nowojorskiego w 2005 r., zawiera zarówno plan treningowy, jak i niemal filozoficzne rozważania autora o wpływie biegania na jego życie i sztukę.
W przeciwieństwie do wielu swoich kolegów i koleżanek po piórze, najsłynniejszy z japońskich autorów długo wcale nie myślał o zostaniu pisarzem. Właściwie, decyzję o napisaniu pierwszej książki Haruki Murakami podjął niemal przypadkiem, i jak sam mówi, pod wpływem olśnienia. Miało ono miejsce w 1978 r. na meczu baseballowym, kiedy to siedzącego na trybunach Murakamiego uderzyła dość nagła myśl, że mógłby napisać powieść. Myśl ta była na tyle nieodparta i pociągająca jednocześnie, że jeszcze tego samego wieczora, po powrocie ze stadionu, zasiadł on do pisania. W ten sposób, w 1979 r. w wieku 30 lat, opublikował Haruki Murakami Słuchaj pieśni wiatru, swoją debiutancką powieść. Jego pierwsza fabuła została ciepło przyjęta w Japonii, co skłoniło autora do kontynuacji tak obiecująco zaczętej literackiej przygody. W związku z tym, już w 1980 r. wydał Haruki Murakami Flipper roku 1973, a w dwa lata później ukazuje się Przygoda z owcą. Te trzy pierwsze książki pisarza bywają również nazywane, od przydomka łączącego je bohatera, Trylogią Szczura.
Następne lata, to kolejne fabuły i stopniowo budowana pisarska renoma. Dzięki wydanym jeszcze w latach 80-tych powieściom: Koniec świata i Hard-boiled Wonderland (nagroda Jun’ichiro Tanizaki) i Tańcz, tańcz, tańcz Haruki Murakami bezdyskusyjnie ugruntował swoją zawodową pozycję, a także zdobył międzynarodowy rozgłos.
Swoje książki Haruki Murakami tworzy w charakterystycznym dla niego stylu, a ich przyporządkowanie często nie jest ani proste, ani oczywiste. Przez specyficzne pomieszanie motywów i stylów okraszone niesamowitymi postaciami i wydarzenia, mówiącymi zwierzętami i wyrokami przeznaczenia, często jego utwory bywają określane jako realizm magiczny. Poetyka czystego realizmu jest pisarzowi raczej obca, co nie znaczy, że w jego dorobku brak tytułów będących tego typu tekstami. Na kartach Norwegian Wood Haruki Murakami udawania, że jest mistrzem również całkowicie realistycznej narracji, a powieść wydana w 1987 r. okazała się wielkim sukcesem.
W zasadzie jednomyślnie za szczytowe osiągnięcie autora uznawana jest wydana w 1995 r. Kronika ptaka nakręcacza, niezwykły zapis zwykłego życia Toru Okady. Za powieść Kronika ptaka nakręcacza Haruki Murakami został nagrodzony nagrodą literacką Yomiuri w 1996 roku.
Również najnowsza, powstająca 5 lat, książka pisarza to zdaniem wielu jedno z bardziej znaczących dzieł w czterdziestoletniej karierze autora. Jednak za wydaną w 2017 r. dwutomową Śmierć komandora Haruki Murakami zebrał nie tylko głosy zachwytu, ale i wiele głosów świętego oburzenia. W rodzinnej Japonii środowiska prawicowe uznały powieść za niemal zdradę narodową, a władze Hong-Kongu oceniły jako wysoce nieprzyzwoitą i nie tylko opatrzyły klauzulą od 18 lat, ale dodatkowo ocenzurowały. W Polsce Śmierć komandora była prawdziwym literackim wydarzeniem roku i zdobyła nominacje w plebiscycie serwisu LubimyCzytać.