Złe miejsce ebook

Dean R. Koontz

Złe miejsce

Przełożył

MIROSŁAW KOŚCIUK 

Tytuł oryginału:

THE BAD PLACE

Obwolutę i okładkę projektował:

ADAM OLCHOWIK

Redaktor:

MAREK GUMKOWSKI

Redaktor techniczny:

JANUSZ FESTUR

Copyright © 1990 by Nkui, Inc

For the Polish edition

Copyright © 1991 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

ISBN 83-85079-70-X

Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o.

Warszawa 1991. Wydanie I

Skład w Zakładzie Fototype w Milanówku

Printed in Czechoslovakia

Cena det. 28 000 zł.

Nauczyciele wpływają na nasze życie częstokroć o wiele silniej, niż im się wydaje. Od czasów szkoły średniej, aż do chwili obecnej, miałem nauczycieli, którym zawsze pozostanę wdzięczny – nie tylko za to, czego mnie nauczyli, ale przede wszystkim za nieocenione przykłady dobroci, poświęcenia i szczodrości ducha, dzięki czemu uwierzyłem w przyrodzone gatunkowi ludzkiemu dobro.

Książkę tę poświęcam:

Davidowi O’Brienowi

Thomasowi Doyle’owi

Richardowi Forsythe’owi

Johnowi Bodnarowi

Carlowi Campbellowi

Steve’owi i Jean Hernishinom

Odmienny obraz każde widzi oko

I każde ucho inny słyszy śpiew,

A każde serce, gdy wejrzeć głęboko,

Ukaże własną sromotę i grzech.

Diabły ukryte pod ludzkim przebraniem

Na koniec piekieł zasiedlą podziemia,

Lecz dobroć, przyjaźń i miłość powstanie

Z dna serca biednego stworzenia.

Księga Zliczonych Smutków

1.

Noc była bezwietrzna i zdumiewająco cicha, jakby ulica przemieniła się w opuszczoną plażę zamarłą w oku cyklonu, już po przejściu jednej nawałnicy, a przed nadejściem następnej. W nieruchomym powietrzu unosił się słaby zapach dymu, choć samego dymu nigdzie nie było widać.

Rozciągnięty na zimnym chodniku, twarzą ku ziemi, Frank Pollard odzyskał przytomność, lecz nie poruszył się, czekając, aż opadnie zeń oszołomienie. Zamrugał, usiłując odzyskać ostrość widzenia. Miał wrażenie, że gdzieś wewnątrz jego oczu trzepoczą niezliczone welony. Zaczerpnął głęboki haust chłodnego powietrza, odnajdując w nim woń niewidzialnego dymu i krzywiąc się z powodu cierpkiego posmaku.

Wokół niego tłoczyły się cienie, przywodzące na myśl zgromadzenie ubranych w długie szaty postaci. Stopniowo wzrok wyostrzył mu się, lecz w słabym żółtawym świetle, które napływało gdzieś z tyłu, niewiele mógł zobaczyć. Oddalony o jakieś sześć czy osiem stóp duży pojemnik na śmieci tak niewyraźnie rysował się w mroku, że przez moment wydał mu się nieprawdopodobnie obcy, niczym wytwór pozaziemskiej cywilizacji. Frank przyglądał mu się przez dobrą chwilę, zanim uświadomił sobie, co to jest.

Nie miał pojęcia, gdzie się znajduje ani jak tu trafił. Musiał stracić przytomność zaledwie na kilka sekund, bo serce waliło mu, jak gdyby dopiero co uciekał, ratując życie.

Świetliki na wietrze...

Słowa te przemknęły mu przez głowę, ale nie miał pojęcia, co mogły znaczyć. Gdy usiłował skoncentrować się i wyłowić z nich jakiś sens, powyżej prawego oka odezwał się tępy ból.

Świetliki na wietrze...

Jęknął cicho.

Pomiędzy nim a kontenerem przemknął szybki, giętki cień. Małe, lecz błyszczące zielone oczy popatrzyły na niego z lodowatym zainteresowaniem.

Przestraszony, podniósł się na kolana. Wyrwał mu się mimowolny piskliwy okrzyk, bardziej przypominający stłumione zawodzenie piszczałki niż głos człowieka.

Zielonooki obserwator zniknął. To był tylko kot. Zwyczajny czarny kot.

Frank stanął na nogi, zatoczył się i omal nie potknął o leżący na jezdni obok niego przedmiot. Ostrożnie pochylił się i podniósł go: torba podróżna, wykonana z miękkiej skóry, zapakowana do pełna i zaskakująco ciężka. Przypuszczał, że należała do niego. Nie mógł sobie przypomnieć. Z torbą w ręku podszedł niepewnym krokiem do pojemnika i oparł się o jego przerdzewiały bok.

Obejrzawszy się spostrzegł, że znajduje się pomiędzy rzędami czegoś, co wyglądało na jednopiętrowe, ozdobione sztukaterią domy czynszowe. Wszystkie okna były czarne. Po obu stronach, zwrócone przodem do krawężnika, na zadaszonych parkingach stały samochody mieszkańców. Stojąca na końcu ulicy latarnia rzucała dziwną, żółtą poświatę, bardziej przypominającą oświetlenie gazowe niż światło żarówki elektrycznej. Jej blask był zbyt słaby, aby odsłonić szczegóły okolicy, w której się znajdował.

Kiedy już uspokoił przyśpieszony oddech, a jego tętno wróciło do normy, uświadomił sobie nagle, że nie ma pojęcia, kim jest naprawdę. Znał tylko swoje nazwisko – Frank Pollard – i to było wszystko. Nie wiedział ile ma lat, z czego się utrzymuje, skąd przybył, dokąd się udaje i dlaczego. Tak go to zaskoczyło, że przez chwilę oddech zamarł mu w piersiach, a zaraz potem serce zaczęło tłuc się jak oszalałe. Pośpiesznie wypuścił powietrze z płuc.

Świetliki na wietrze...

Cóż, u diabła, mogło to znaczyć?

Pulsujący nad prawym okiem ból przewiercał mu czoło.

Gorączkowo rozejrzał się na lewo i na prawo, szukając przedmiotu czy widoku, który zdołałby rozpoznać – czegokolwiek, co dałoby mu punkt zaczepienia w świecie, jawiącym mu się nagle jako całkowicie obcy. Gdy noc nie ofiarowała mu niczego, na czym mógłby się oprzeć, sięgnął w głąb siebie, desperacko szukając czegoś znajomego. Jego własna pamięć okazała się jednak jeszcze ciemniejsza niż ulica, na której się znajdował.

Stopniowo zaczął sobie uświadamiać, że zapach dymu osłabł, a na jego miejsce pojawiła się słaba, lecz przyprawiająca o mdłości woń gnijących w pojemniku śmieci. Smród rozkładu obudził w nim myśli o śmierci, co z kolei niejasno przypomniało mu, że ucieka przed kimś lub przed czymś, co chce go zabić. Kiedy jednak usiłował sobie przypomnieć, dlaczego i przed kim ucieka, nie mógł dotrzeć do właściwych zakamarków pamięci. Prawdę mówiąc, o tym, że ucieka, wiedział bardziej instynktownie niż na podstawie jakiegokolwiek wspomnienia.

Owionął go leciutki podmuch wiatru. Zaraz potem powróciła cisza, jak gdyby martwa noc usiłowała powrócić do życia, lecz starczyło jej sił zaledwie na jedno drżące tchnienie. Poruszony nim zmięty kawałek papieru z szelestem potoczył się po chodniku i zatrzymał przy jego prawym bucie.

Jeszcze jeden podmuch.

Papier odfrunął w noc.

Znowu zapanowała martwa cisza.

Coś się działo. Frank wyczuwał, że owe krótkotrwałe powiewy miały swoje złowrogie źródło, że niosły ze sobą groźbę.

Nie opuszczała go irracjonalna pewność, że zostanie zmiażdżony przez potworną siłę. Popatrzył w bezchmurne niebo, na ponurą i pustą czerń przestrzeni i urągliwy blask odległych gwiazd. Jeżeli nawet coś się ku niemu stamtąd zbliżało, to nie potrafił tego dojrzeć.

Noc westchnęła jeszcze raz. Tym razem mocniej. Jej oddech był ostry i wilgotny.

Był ubrany w sportowe buty, białe skarpety, dżinsy i koszulę w niebieską kratę. Nie miał kurtki, a przydałaby mu się teraz. Powietrze co prawda nie było lodowate, najwyżej rześkie, lecz wciąż go prześladował wewnętrzny chłód – zimny, dławiący strach. Nie mógł opanować drżenia, wystawiony na chłodne pieszczoty nocnego powietrza, równocześnie walcząc z rozchodzącym się gdzieś z głębi ciała zimnem.

Podmuch zamarł w oddali.

Noc odzyskała swój niczym nie zmącony spokój.

Przekonany, że musi się stąd wydostać – i to szybko – oderwał plecy od śmietnika. Niepewnym krokiem ruszył wzdłuż ulicy, oddalając się od końca szeregu palących się ulicznych lamp. Podążał w stronę ciemności, czyniąc to zupełnie bezwiednie, przeświadczony, że to miejsce nie jest bezpieczne i że pełne bezpieczeństwo, o ile można było je znaleźć, znajduje się gdzie indziej.

Wiatr ponownie przybrał na sile, a jego podmuchy przyniosły ledwo słyszalny odgłos dziwnego gwizdu, przypominającego płynącą z daleka muzykę kościanej piszczałki.

Po przejściu paru kroków, gdy jego nogi nabrały pewności, a oczy dostosowały się do mroku nocy, dotarł do zbiegu ulic. Z obu stron ciągnęły się kute w żelazie bramy, osadzone w bladych stiukowych łukach. Spróbował otworzyć najbliższą furtkę. Nie była zamknięta, a jej jedyne zabezpieczenie stanowił prosty zatrzask. Głośne skrzypienie zawiasów wywołało grymas na twarzy Franka, któremu pozostawało tylko mieć nadzieję, że jego prześladowca nie usłyszał tego dźwięku.

Teraz bowiem, chociaż w zasięgu wzroku nie było nikogo, Frank nie miał żadnych wątpliwości, że jest ścigany. Wiedział o tym równie dobrze, jak zając wie o ruszającym w pole lisie.

W plecy uderzył go kolejny podmuch, niosąc ze sobą muzykę fletu, choć ledwie słyszalną i pozbawioną wyraźnej melodii, ale natrętną. Przenikała go. Wzmagała strach.

Za czarną żelazną bramą, po której bokach rosły zarośla i kępy pierzastej paproci, biegł chodnik, prowadzący między dwoma piętrowymi domami. Posuwając się nim Frank dotarł na prostokątne podwórze. Mrok rozpraszały jedynie rozmieszczone w przeciwległych końcach placu słabe żarówki, wskazujące przejście. Drzwi mieszkań na parterze wychodziły bezpośrednio na zadaszoną promenadę; mieszkania na piętrze miały drzwi ukryte pod balkonem z żelazną balustradą. Ciemne okna wychodziły na trawniki, rabaty azalii i sukulentów oraz nieliczne palmy.

Na jednej z mdło oświetlonych ścian rysował się deseń z cieni ostro zakończonych palmowych liści, a wzór ten był tak nieruchomy, że zdawał się wyrzeźbiony w kamiennej okładzinie. W tym momencie znowu zaświergotał miękko tajemniczy flet, budząc silniejszy niż przedtem wiatr, który ożywił cienie na ścianie. Wśród rozedrganych plam światła i cienia zjawiła się na krótko zniekształcona, czarna sylwetka biegnącego przez podwórze Franka. Natknął się na inną ścieżkę, minął jakąś bramę i w końcu wypadł na ulicę, na którą wychodził front budynku.

Była to boczna uliczka, pozbawiona jakiegokolwiek oświetlenia. Tu noc panowała wszechwładnie.

Powiew, który nadszedł, był jeszcze dłuższy i silniejszy. Kiedy raptownie się urwał, a wraz z nim zamilkło zawodzenie fletu, zdawało się, że noc zawisła w absolutnej próżni, jakby oddalający się podmuch zabrał ze sobą każdą cząsteczkę zdatnego do oddychania powietrza. Frank poczuł kłucie w uszach, jak przy gwałtownej zmianie Wysokości; gdy ruszył w stronę zaparkowanych po drugiej stronie ulicy samochodów, powietrze napłynęło gwałtownie z powrotem.

Obejrzał cztery samochody, zanim natknął się na otwarte drzwi. Wślizgując się za kierownicę forda, rozwarł je na całą szerokość, aby wpuścić do środka jak najwięcej światła.

Spojrzał za siebie na przebytą przed chwilą drogę.

Spowity w mroku, uśpiony dom otaczała martwa cisza. Zwyczajny budynek, a jednak wyglądał złowieszczo.

Nikogo nie było widać.

A mimo to Frank wiedział, że ktoś się do niego zbliża. Sięgnął pod deskę rozdzielczą wozu, wyciągnął wiązkę przewodów i pośpiesznie uruchomił silnik, dopiero wówczas uświadamiając sobie, że taka umiejętność sugeruje życie na bakier z prawem. Nie czuł się jednak złodziejem. Nie miał poczucia winy, a poza tym policja nie budziła w nim niechęci czy obawy. Prawdę mówiąc, w tej chwili z radością powitałby gliniarza, który pomógłby mu uporać się z prześladowcą. Nie czuł się jak przestępca, raczej jak człowiek przez długi czas zmuszony do wyczerpującej ucieczki przed nieubłaganym, zawziętym wrogiem.

Gdy sięgał po klamkę otwartych drzwi, gdzieś nad nim na krótko rozbłysło bladobłękitne światło i w tej samej chwili eksplodowały wszystkie szyby forda po stronie kierowcy. Grad drobnych odłamków hartowanego szkła zaścielił tylne siedzenie klejącą się warstwą. Ponieważ przednie drzwi były otwarte, eksplodująca szyba nie zrobiła mu krzywdy, niemal w całości spadając na chodnik.

Zatrzaskując gwałtownie drzwi, spojrzał przez pustą ramę na pogrążone w ciemnościach zabudowania, lecz nie dostrzegł nikogo.

Frank wrzucił bieg, zwolnił hamulec i mocno wdusił pedał gazu.

Odjeżdżając od krawężnika zaczepił o tylny zderzak stojącego przed nim wozu. Krótki, ostry zgrzyt giętego metalu przeszył ciszę nocy.

Atak jeszcze się nie skończył. Na czas nie dłuższy niż sekunda, nad samochodem ponownie rozbłysło iskrzące, błękitne światło, przednia szyba na całej swej szerokości pokryła się tysiącami drobnych pęknięć, choć nie uderzył w nią żaden przedmiot. Frank odwrócił twarz i mocno zacisnął oczy, w samą porę, by uniknąć oślepienia przez rozpryskujące się odłamki. Przez chwilę nic nie widział przed sobą, nie zmniejszył jednak szybkości – wolał narazić się na zderzenie, niż ryzykować hamowanie i schwytanie przez niewidzialnego wroga. Deszcz szklanych okruchów zasypał jego pochyloną głowę, na szczęście tępe krawędzie bezpiecznego szkła nie zrobiły mu żadnej krzywdy.

Otworzył oczy i mrużąc je pod naporem wpadającego do środka powietrza usiłował coś dojrzeć. Pozostawił już częściowo za sobą obszar zwartej zabudowy i dojeżdżał do skrzyżowania. Mocno zakręcił kierownicą w prawo, tylko nieznacznie dotykając hamulca, i wpadł na jakąś lepiej oświetloną ulicę.

Gdy wychodził z zakrętu, na chromach auta, niczym ognie świętego Elma, zalśniło szafirowobłękitne światło, czemu towarzyszyła eksplozja tylnej opony. Nie słyszał strzału. W ułamek sekundy później pękła druga tylna opona.

Samochód zachwiał się, zjechał nieco w lewo, po czym zaczął zarzucać od krawężnika do krawężnika.

Frank gorączkowo kręcił kierownicą.

Obie przednie opony wybuchły jednocześnie.

Samochodem potężnie zatrzęsło, ale ucieczka powietrza z przednich kół powstrzymała na chwilę sunący w lewo tył, co pozwoliło Frankowi zapanować nad rozszalałą kierownicą.

Także teraz nie padł żaden strzał. Nie miał pojęcia, dlaczego to wszystko się dzieje – a jednak w jakiś sposób wiedział.

To było naprawdę przerażające: gdzieś w głębi podświadomości dokładnie pojmował, co się stało, czym jest ta dziwna siła, która w zastraszającym tempie niszczy samochód. Zdawał też sobie sprawę, że szanse jego ucieczki są raczej nikłe.

Słaby niebieskawy błysk...

Implozja zniszczyła tylną szybę. Wokół niego przemknęła chmura lepkich, a równocześnie kłujących kawałków szkła. Odpryski uderzyły go w głowę, uwięzły we włosach.

Frank skrył się za zakrętem, jadąc dalej na czterech dziurawych oponach.

Odgłos łopoczących gum i grzechot metalowych obręczy słychać było pomimo ryku wiatru rozgniatającego mu twarz.

Spojrzał we wsteczne lusterko. Noc piętrzyła się za nim niczym ogromny czarny ocean, a mrok rozpraszały jedynie rzadko rozrzucone lampy uliczne, których nikły blask przywodził na myśl światła dwóch rzędów statków, płynących w konwoju.

Gdy wychodził z zakrętu, miał na liczniku trzydzieści mil na godzinę. Nie zważając na zniszczone opony usiłował przyśpieszyć do czterdziestu, ale wtedy pod maską coś zagrzechotało, wśród zgrzytów i pisków silnik zaczął się krztusić i nie dało się z niego nic więcej wycisnąć.

W połowie drogi do kolejnego skrzyżowania światła wysiadły lub eksplodowały – Frank nie wiedział dokładnie. Choć latarnie rozstawiono w znacznych odstępach, rzucany przez nie blask starczał, by zapewnić niezbędną widoczność.

Silnik zakasłał ponownie i ford zaczął tracić prędkość. Nie dotykając hamulca Frank przejechał przez skrzyżowanie na czerwonym świetle, a następnie wdusił pedał gazu do oporu, ale bez skutku.

Na koniec posłuszeństwa odmówiła także kierownica. Bezużyteczne koło obracało się luźno w jego spoconych dłoniach. Najwidoczniej opony rozleciały się ostatecznie. W zetknięciu z nawierzchnią stalowe obręcze krzesały snopy złotych i turkusowych iskier.

Świetliki na wietrze...

Wciąż nie rozumiał, co to znaczy.

Poruszając się z prędkością dwudziestu mil na godzinę samochód sunął prosto na prawy krawężnik. Frank nacisnął hamulec, lecz prędkość ani kierunek jazdy nie uległy zmianie.

Wóz uderzył w krawężnik, przeskoczył go, z jękiem rozdzieranych przez stal cienkich blach ściął latarnię, by wreszcie z hukiem zatrzymać się na pniu olbrzymiej palmy daktylowej, rosnącej przed białym bungalowem. Nim jeszcze chłodne nocne powietrze zdążyło stłumić echo uderzenia, w domu rozbłysły światła.

Frank gwałtownie otworzył drzwi, chwycił leżącą na siedzeniu obok skórzaną torbę i wyskoczył na zewnątrz, strząsając z siebie lepiące się kawałki szkła.

Chociaż nie było zimno, poczuł na twarzy wyraźny chłód, wywołany przez ściekające z czoła strużki potu. Oblizał wargi i poczuł smak soli.

Jakiś człowiek otworzył frontowe drzwi bungalowu i wyszedł na werandę. Światła pojawiły się również w sąsiednim domu.

Frank popatrzył za siebie. Miał wrażenie, że dostrzega mknący nad ulicą niewielki obłok połyskującego szafirowo pyłu. Dwie przecznice dalej wybuchły żarówki ulicznych latarni, tak jakby nagle przepłynął przez nie bardzo silny prąd. Połyskliwe niczym lód odłamki szkła z chrzęstem opadły na asfalt. Wydało mu się, że w panujących ciemnościach widzi wysoką, mglistą postać, oddaloną najwyżej o przecznicę, która zmierza w jego stronę. Nie był jednak całkiem pewien.

Na lewo od Franka mężczyzna z bungalowu ruszył biegiem w stronę palmy, przy której stał ostatecznie znieruchomiały ford. Coś mówił po drodze, lecz Frank go nie słuchał.

Ściskając torbę zawrócił na pięcie i zaczął biec. Nie wiedział dokładnie, przed czym ucieka, dlaczego jest tak wystraszony i gdzie może znaleźć schronienie, a jednak mimo wszystko biegł, bo był pewien, że jeśli pozostanie na miejscu jeszcze parę sekund, zostanie zabity.

2 .

Pozbawiony okien tylny przedział furgonetki rozświetlały słabe błyski czerwonych, niebieskich, zielonych, białych i bursztynowych lampek kontrolnych elektronicznego sprzętu inwigilacyjnego. Najwięcej światła dawały jednak dwa ekrany komputerowe, których miękka, zielona poświata nadawała temu mogącemu przyprawić o klaustrofobię pomieszczeniu wygląd kabiny łodzi podwodnej.

Ubrany w sportowe buty, beżowe sztruksy i brązowy sweter Robert Dakota siedział na obrotowym krześle na wprost dwóch bliźniaczych terminali. Uderzał rytmicznie stopą o deski podłogi, a prawą ręką radośnie dyrygował niewidzialną orkiestrą.

Na głowie miał zestaw złożony ze słuchawek stereo oraz małego mikrofonu umieszczonego tuż przy ustach. W tym momencie słuchał właśnie One O’Clock Jump Benny Goodmana, doskonałej wersji klasycznej swingowej kompozycji Counta Basiego, sześć i pół minuty niebiańskiego szczęścia. Gdy Jess Stacy jeszcze raz zagrał na pianinie temat, a Harry James włączył się ze znakomitą partią na trąbkę,zmierzając do najsłynniejszego zakończenia w całej historii swingu, Bobby nie posiadał się ze szczęścia.

Równocześnie jednak nie spuszczał z oka obu ekranów. Terminal po prawej połączony był mikrofalowo z systemem komputerowym Decodyne Corporation, przed siedzibą której zaparkował swoją furgonetkę. Dzięki temu mógł na nim obserwować, czym zajmował się w biurze Tom Rasmussen w czwartek o 1.10 w nocy – a nie było to nic dobrego.

Rasmussen odszukiwał i kopiował jeden po drugim zbiory danych zespołu zajmującego się projektowaniem oprogramowania, który ukończył ostatnio nowy i rewolucyjny program Decodyne o nazwie „Czarnoksiężnik”. „Czarnoksiężnik” wyposażony został w starannie przemyślane instrukcje wzbraniające dostępu obcym: elektroniczne zwodzone mosty, fosy i wały. Jednakże Tom Rasmussen był ekspertem w dziedzinie komputerowych zabezpieczeń i nie było fortecy, której by nie zdobył, jeśli tylko miał wystarczająco dużo czasu. Prawdę mówiąc, gdyby „Czarnoksiężnik” nie był opracowany w systemie komputerowym odizolowanym od świata zewnętrznego, Rasmussen dobrałby się do zbioru danych spoza murów Decodyne, korzystając ze swego komputera i linii telefonicznej.

Jak na ironię, od pięciu tygodni pracował w Decodyne w charakterze nocnego strażnika. Zatrudniono go na podstawie rozlicznych, bardzo przekonujących – a, oczywiście, fałszywych dokumentów. Dzisiejszej nocy sforsował ostatnie zabezpieczenia „Czarnoksiężnika”. Za chwilę opuści biuro z pakietem dyskietek, wartych dla konkurencji grube pieniądze.

One O’Clock Jump skończył się.

– Muzyka stop – rzucił Bobby do mikrofonu.

Ta słowna komenda spowodowała, że skomputeryzowany system compact-discu przerwał pracę, otwierając równocześnie kanał łączności z Julie, jego żoną i wspólnikiem.

– Jesteś tam, dziecino?

Na swym posterunku, w samochodzie ustawionym w najdalszym kącie parkingu z tyłu biurowca Decodyne, przez słuchawki odbierała tę samą muzykę. Westchnęła.

– Czy Vernon Brown grał kiedykolwiek lepiej na puzonie niż podczas tego nocnego koncertu w Carnegie?

– A co powiesz o Krupie na bębnach?

– Ambrozja dla uszu. I afrodyzjak. Muzyka sprawia, że chcę iść z tobą do łóżka.

– Nie chcę. Nie jestem śpiący. Poza tym jesteśmy prywatnymi detektywami, pamiętasz?

– Wolałabym, żebyśmy byli kochankami.

– Kochaniem nie zarobimy na nasz chleb powszedni.

– Zapłacę ci – odparła.

– Tak? Ile?

– Och, w kategoriach chleba powszedniego... pół bochenka.

– Wart jestem cały bochenek.

– Prawdę mówiąc, wart jesteś cały bochenek, dwa rogale i grahamkę – zgodziła się Julie.

Miała miły, gardłowy, a zarazem bardzo seksowny głos. Uwielbiał jej słuchać, zwłaszcza przez słuchawki, gdy zdawało mu się, że to anioł szepce wprost do jego uszu. Byłaby doskonałą śpiewaczką bigbandową, gdyby żyła w latach trzydziestych lub czterdziestych – no i gdyby miała słuch. Znakomicie tańczyła swinga, ale nie potrafiła niczego poprawnie zanucić. Kiedy przychodziła jej ochota, aby pośpiewać wspólnie z utrwalonymi na starych nagraniach Margaret Whiting, Andrews Sisters, Rosemary Clooney czy też Marion Hutton, Bobby, przez szacunek dla muzyki, zmuszony był opuszczać pokój.

– Co robi Rasmussen? – zapytała.

Bobby rzucił okiem na ekran z lewej strony, sprzęgnięty z wewnętrznym systemem kamer strzegących Decodyne. Rasmussen uważał, że przechytrzył kamery i nie był obserwowany. W rzeczywistości śledzili go od kilku tygodni, noc po nocy, rejestrując wszystkie jego poczynania na taśmie video.

– Stary Tom nadal przebywa w pokoju George’a Ackroyda, przy jego komputerze. – Ackroyd kierował projektem „Czarnoksiężnik”. Bobby przeniósł spojrzenie na drugi monitor, który pokazywał dokładnie to samo, co Rasmussen oglądał na ekranie komputera Ackroyda. – Skończył właśnie kopiowanie ostatniego zbioru danych „Czarnoksiężnika” na dyskietkę.

Rasmussen wyłączył komputer w pokoju Ackroyda.

Równocześnie zgasł sprzężony z nim ekran na wprost Bobby’ego.

– Skończył. Teraz ma już cały program.

– A to glista. Musi być z siebie zadowolony – powiedziała Julie.

Bobby odwrócił się ku nadal czynnemu ekranowi po lewej, pochylił się i z uwagą obserwował czarno-biały obraz Rasmussena siedzącego przy terminalu Ackroyda.

– Sądzę, że się uśmiecha.

– Zaraz zetrzemy mu ten uśmiech.

– Zobaczymy, co teraz zrobi. Chcesz się założyć, czy zostanie na miejscu, skończy służbę i wyparuje dopiero rano – czy też od razu ucieknie?

– Od razu – odparła Julie. – Albo wkrótce. Nie będzie chciał ryzykować schwytania z dyskietkami. Zniknie, dopóki nikogo tam nie ma.

– Nie będzie zakładu. Myślę, że masz rację.

Przekazywany obraz zaczął podskakiwać, ale i tak widać było, że

Rasmussen nadal tkwi na krześle przy biurku Ackroyda. Jakby nieco wyczerpany, odchylił się do tyłu, ziewnął i potarł oczy spodem dłoni.

– Wygląda jakby odpoczywał, gromadzi energię – powiedział Bobby.

– Czekając, aż się ruszy, posłuchajmy następnego kawałka.

– Dobry pomysł.

Przekazał kompaktowemu odtwarzaczowi komendę „Muzyka start” – i w nagrodę usłyszał In the Mood Glenna Millera.

Na ekranie Tom Rasmussen podniósł się z krzesła. Ponownie ziewnął, przeciągnął się i przeszedł w poprzek słabo oświetlonego pokoju do dużego okna wychodzącego na Michaelson Drive – ulicę, przy której stał wóz Bobby’ego.

Gdyby Bobby przecisnął się do przodu, do szoferki, prawdopodobnie ujrzałby Rasmussena stojącego w oknie na pierwszym piętrze, podświetlonego przez stojącą na biurku Ackroyda lampę i wpatrzonego w noc. Pozostał na swoim miejscu, zadowalając się tym, co widzi na ekranie.

Orkiestra Millera powtarzała słynny motyw z In the Mood, za każdym razem nieco ciszej, tak że w końcu niemal zupełnie umilkła... by nieoczekiwanie wybuchnąć pełną mocą i powtórzyć cały cykl.

W biurze Ackroyda Rasmussen odwrócił się w końcu od okna i spojrzał w stronę zamocowanej na ścianie pod sufitem kamery. Zdawało się, że patrzy wprost na Bobby’ego, jakby świadomy obecności śledzących go oczu. Podszedł bliżej i uśmiechnął się.

– Muzyka stop – polecił Bobby i orkiestra Millera natychmiast zamilkła.

Zwracając się do Julie, powiedział:

– Mam tu coś dziwnego...

– Kłopoty?

Nie przestając się uśmiechać, Rasmussen stanął dokładnie pod kamerą. Z kieszeni koszuli wyciągnął złożony arkusz papieru, rozpostarł go i podsunął przed obiektyw. Dużymi, czarnymi literami wydrukowano na nim dwa słowa: ŻEGNAJ DUPKU.

– Na pewno kłopoty – powiedział Bobby.

– Jak duże?

– Nie wiem.

W chwilę później już wiedział. Ciszę nocy rozdarł ogień automatycznej broni. Słyszał jej łoskot pomimo założonych słuchawek, ujrzał też, jak kule dziurawią ściany furgonetki.

Julie musiała pochwycić odgłosy kanonady, gdyż zawołała:

– Bobby, nie!

– Zmiataj stąd, dziecino! Uciekaj!

Nim skończył to mówić, zerwał z głowy słuchawki i padł na podłogę, rozciągając się tak płasko, jak tylko potrafił.

3.

Frank Pollard sprintem pokonywał kolejne ulice, przemykał się z alejki w alejkę, od czasu do czasu przecinając trawniki przed ciemnymi domami. Na którymś z podwórzy zaatakował go duży czarny pies o żółtych oczach. Ujadając i kłapiąc zębami gonił go aż do płotu, a gdy Pollard zaczął się wspinać, nagle schwycił go za nogawkę spodni. Frankowi serce tłukło się boleśnie w piersi, gardło miał rozpalone i wyschnięte, bo oddychając wciągał otwartymi ustami ogromne hausty chłodnego, suchego powietrza. Nogi przeszywał ból. Zawieszona na prawym ramieniu podróżna torba ciągnęła w dół, jakby była z żelaza, i przy każdym gwałtownym kroku wywoływała piekące kłucie w nadgarstku i stawie barkowym. A jednak nie przystanął, nie spojrzał za siebie. Czuł bowiem, że po piętach depcze mu coś potwornego, stworzenie, które nigdy nie potrzebuje wypoczynku, które obróci go w kamień, jeśli ośmieli się podnieść na nie oczy.

Przebiegł na drugą stronę szerokiej ulicy, opustoszałej o tak późnej porze, i pomknął w kierunku najbliższego zespołu zabudowań. Przez bramę dostał się na podwórze, pośrodku którego znajdował się pusty basen ze spękaną i pokrzywioną cembrowiną.

Najbliższe otoczenie pogrążone było w ciemnościach, ale wzrok Franka już dostosował się do otaczającej nocy. Widział dostatecznie wyraźnie, by ominąć nieckę basenu. Poszukiwał schronienia. Może będzie tu wspólna pralnia, do której mógłby się włamać.

Uciekając przed nieznanym prześladowcą, dowiedział się o sobie jeszcze czegoś: miał trzydzieści czy czterdzieści funtów nadwagi i brakowało mu kondycji. Rozpaczliwie potrzebował chwili spokoju, by złapać oddech – i zastanowić się.

Przemykając wzdłuż drzwi mieszkań na parterze zauważył, że niektóre z nich były otwarte, luźno zwisając na rozbitych zawiasach. Przyjrzawszy się dokładniej dostrzegł pokrywające wiele szyb siateczki spękań, dziury, a nawet powybijane całe tafle szkła. Trawa na podwórzu była martwa, krucha niczym stary papier. Zarośla przekształciły się w plątaninę martwych badyli, a obumarła palma pochylała się nad nimi nienaturalnie. Osiedle było opuszczone i zapewne czekało na przybycie ekipy rozbiórkowej.

Podszedł do kruszących się betonowych schodów w północnej części podwórza i popatrzył za siebie. Ktokolwiek... cokolwiek go ścigało, było jeszcze niewidoczne. Sapiąc wspiął się na biegnącą wzdłuż pierwszego piętra galerię i ruszył od mieszkania do mieszkania, aż wreszcie napotkał uchylone drzwi. Były wypaczone, zawiasy obracały się z trudem, lecz nie robiły zbyt wiele hałasu. Wślizgnął się do środka i mocno ciągnąc, zamknął za sobą drzwi.

Mieszkanie było prawdziwą studnią cieni, oleiście czarnych i nieskończenie głębokich. Słaba popielata poświata wskazywała, gdzie znajdują się okna, nie dawała jednak tyle światła, by rozjaśnić wnętrze.

Nasłuchiwał w napięciu.

Cisza była równie głęboka jak ciemność.

Zachowując ostrożność, Frank skierował się do najbliższego okna, z którego widać było galerię i podwórze. W ramie tkwiło zaledwie kilka odłamków szkła, za to pod nogami chrzęściły i zgrzytały liczne okruchy. Starał się iść jak najwolniej, aby nie pokaleczyć stóp i uniknąć zbędnego hałasu.

Przy samym oknie zatrzymał się i ponownie zamienił w słuch.

Cisza.

Niczym lodowata ektoplazma ospałego ducha napłynął do środka niemrawy strumień zimnego powietrza, podzwaniając lekko paru wyszczerbionymi kawałkami szyby, które nie zdążyły jeszcze wypaść z ramy.

Przy każdym oddechu z ust Franka ulatywały w mrok blade pasemka pary.

Nie zmącona niczym cisza trwała dziesięć sekund, dwadzieścia, pełną minutę.

Może udało mu się uciec.

Miał właśnie odwrócić się od okna, gdy na zewnątrz usłyszał czyjeś kroki. Dźwięk dobiegał z odległego końca podwórza, od strony chodnika prowadzącego do ulicy. Ciężkie, podkute buty dzwoniły o beton, a każdy krok odbijał się głuchym echem od stiukowych ścian okolicznych budynków.

Frank zamarł w bezruchu, oddychając cicho przez usta, jakby w obawie, że jego prześladowca może być wyposażony w słuch dzikiego kota.

Po wejściu na podwórze obcy przystanął. Minęła dłuższa chwila, zanim podjął marsz. Chociaż z powodu nakładającego się echa dźwięki były zwodnicze, wyglądało na to, że powoli kieruje się wzdłuż cembrowiny basenu na północ, ku tym samym schodom, po których przed chwilą Frank dostał się na pierwsze piętro.

Każdy zdecydowany, stawiany z dokładnością metronomu krok rozbrzmiewał niczym donośny dźwięk tykającego katowskiego zegara, stojącego obok gilotyny, który odmierza ostatnie sekundy, jakie pozostały do wyznaczonego momentu opadnięcia ostrza.

4.

Dodge, niczym żywa istota, jęczał za każdym razem, gdy kula przeszywała jego blaszane ściany. Ran przybywało po kilkanaście naraz, a zadawano je z tak zajadłą furią, że pociski pochodzić musiały z co najmniej dwóch automatów. Rozpłaszczony na podłodze Bobby Dakota usiłował zwrócić na siebie uwagę Pana Boga za pomocą żarliwych, zwróconych ku niebu modlitw. W tym samym czasie nieustannie zasypywał go grad kawałków metalu. Jeden z ekranów implodował, za chwilę jego los podzielił drugi terminal. Pogasły także wszystkie lampki kontrolne, a jednak wewnątrz furgonetki nie było zupełnie ciemno; w miarę jak jedna za drugą opancerzone stalą kule waliły w obudowę aparatury, z niszczonych podzespołów tryskały snopy bursztynowych, zielonych, karmazynowych i srebrnych iskier. Leciało na niego szkło i kawałki plastiku, drewno i strzępki papieru. W wozie rozszalał się istny huragan śmieci. Najgorszy ze wszystkiego był jednak hałas. Oczami duszy widział siebie zamkniętego w ogromnym żelaznym bębnie, wokół którego ustawiło się sześciu wielkich motocyklistów, tłukąc w ściany jego więzienia metalowymi obręczami kół. Wielcy faceci o potężnych mięśniach, byczych karkach, zmierzwionych, gęstych brodach i wściekle kolorowych trupich główkach wytatuowanych na ramionach, a nawet – niech to diabli – na twarzach; rośli jak Thor, bóg wikingów, lecz o płonących, obłąkanych oczach.

Bobby miał żywą wyobraźnię. Zawsze myślał, że jest to jedna z jego najważniejszych zalet, źródło siły. Nie bardzo potrafił jednak wyobrazić sobie, w jaki sposób miałby wydostać się z tego piekła.

Z upływem każdej sekundy, gdy grad kul powiększał dzieło zniszczenia, rosło jego zdumienie, że nie został jeszcze trafiony. Przywarł do podłogi nie mniej ściśle niż dywan, usiłując wyobrazić sobie, że jego ciało ma ćwierć cala grubości, że jest celem o niewiarygodnie niskim profilu, ale i tak spodziewał się, iż lada moment odstrzelą mu tyłek.

Nie przewidział potrzeby użycia broni; to nie była sprawa takiego rodzaju. W każdym razie nie wyglądała na sprawę takiego rodzaju. Rewolwer kalibru 38 spoczywał w schowku przy kierownicy, daleko poza jego zasięgiem, co jednak nie martwiło go zbytnio, gdyż z pojedynczym rewolwerem przeciwko dwóm automatycznym karabinom nie miał żadnych szans.

Kanonada urwała się.

Po niszczycielskiej kakofonii nastała cisza tak doskonała, że Bobby’emu wydało się, że ogłuchł.

W powietrzu unosił się smród gorącego metalu, przegrzanych podzespołów elektronicznych, spalonej izolacji, a także... benzyny. Widocznie któryś pocisk musiał uszkodzić zbiornik. Silnik nadal pracował na jałowym biegu, a z pogruchotanej aparatury wokół Bobby’ego wciąż jeszcze wyskakiwały iskry. Szanse ucieczki z płomieni były o wiele mniejsze niż prawdopodobieństwo wygrania pięćdziesięciu milionów dolarów w stanowej loterii.

Gorąco pragnął wyjść na zewnątrz, gdyby jednak wypadł z furgonetki, mógłby trafić prosto pod lufy automatów czekających na niego zbirów. Z drugiej strony, jeżeli w dalszym ciągu będzie tkwił na podłodze w kompletnych ciemnościach, licząc na to, że bez sprawdzania uznają go za martwego, dodge może się zająć płomieniem, niczym polane benzyną obozowe ognisko, a on sam upiecze się jak frytka.

Bez trudu wyobraził sobie jak wychodzi z wozu i natychmiast wita go grad kul, jak podskakuje i skręca się w spazmatycznym tańcu śmierci na asfalcie ulicy, niczym połamana marionetka miotająca się w plątaninie nitek. Jeszcze łatwiej przyszło mu jednak wyobrazić sobie zwijające się w ogniu płaty skóry, pokryte bąblami dymiące ciało, płonące jak pochodnia włosy, wytopione oczy, poczerniałe na węgiel zęby czy spopielające język płomienie, które wraz z oddechem, poprzez gardło, docierają do płuc.

Czasami nadmierna wyobraźnia staje się prawdziwym przekleństwem.

Opary benzyny zgęstniały do tego stopnia, że oddychanie przychodziło mu z najwyższym trudem, toteż zaczął się podnosić.

Gdzieś na zewnątrz zatrąbił samochód. Słyszał zbliżający się szybko, pracujący na wysokich obrotach silnik.

Ktoś krzyknął i automat znowu plunął ogniem.

Bobby grzmotnął o podłogę, zastanawiając się, co, u diabła, może się tam dziać. Jednak w miarę jak trąbiący bez przerwy samochód był coraz bliżej, uświadomił sobie, co musiało się zdarzyć: Julie. Zdarzyła się Julie. Czasami była niczym jakiś naturalny żywioł. Zjawiała się jak burza, jak przecinająca ciemne niebo błyskawica. Powiedział jej, żeby się wynosiła, chciał ją ocalić. Nie posłuchała go. Miał ochotę dać jej solidnego kopniaka za upór, ale także kochał ją za to.

5.

Odsuwając się od wytłuczonego okna, Frank usiłował zgrać swoje kroki z rytmem stóp mężczyzny na podwórzu w dole, mając nadzieję, że w ten sposób zagłuszy towarzyszący im chrzęst szkła. Wydawało mu się, że jest w salonie, całkowicie pustym, jeśli nie liczyć piasku pozostawionego przez ostatnich lokatorów czy też naniesionego oknami przez wiatr. I rzeczywiście, nie mylił się. Idąc w poprzek pokoju dotarł do korytarza, przebywając tę drogę względnie cicho i na nic nie wpadając.

Po omacku, pośpiesznie pokonał hol, ciemny niczym nora drapieżnika. Otoczył go zaduch wilgoci, pleśni i moczu. Minął wejście do pokoju, w najbliższych drzwiach skręcił na prawo i znalazł się przy następnym zdewastowanym oknie. Tym razem rama była zupełnie pusta. Okno nie wychodziło na podwórze, lecz na oświetloną, opustoszałą ulicę.

Coś zaszeleściło za jego plecami.

Obrócił się, bezradnie mrugając nie widzącymi w ciemnościach oczami i z trudem tłumiąc okrzyk.

To musiał być przemykający pod ścianą szczur, który natrafił na zeschłe liście lub skrawki papieru. To tylko szczur.

Frank nasłuchiwał odgłosu kroków, lecz jeśli nawet prześladowca był blisko, to ściany skutecznie tłumiły wszelkie dźwięki.

Jeszcze raz wyjrzał przez okno. W dole rozciągał się martwy trawnik, suchy jak piach, lecz bardziej od niego brązowy, którego zwiędłe źdźbła nie zapewniały najmniejszej amortyzacji. Spuścił na dół torbę. Wylądowała z głuchym łoskotem. Krzywiąc się na myśl o czekającym go skoku, wspiął się na parapet i przykucnął w wybitym oknie z rękami zaciśniętymi na ościeżnicy. Zawahał się.

Podmuch wiatru zwichrzył mu włosy i zimną pieszczotą przejechał po twarzy. Był to zwyczajny wiatr, nie mający nic wspólnego z nienaturalnymi podmuchami, którym towarzyszyła nieziemska, niezwykła muzyka odległego fletu.

Nagle z salonu za plecami Franka wyleciała błękitna, pulsująca błyskawica i pomknęła korytarzem w stronę drzwi. W chwilę później nastąpiła eksplozja, a rozprzestrzeniająca się fala uderzeniowa wstrząsnęła ścianami. Wydawało się, że powietrze zestaliło się w twardą substancję. Drzwi wejściowe rozsypały się na kawałki. Słyszał jak ich fragmenty spadają na podłogę kilka pokoi dalej.

Skoczył natychmiast. Udało mu się wylądować na stopach, jednak kolana nie wytrzymały obciążenia. Jak długi rozciągnął się w zeschłej trawie.

W tym momencie zza rogu pojawiła się duża ciężarówka. Naczepa miała ściany z listewek i drewniane drzwi z tyłu. Kierowca sprawnie zmienił bieg i minął blok, nieświadomy obecności Franka.

Poderwał się na nogi, złapał torbę i wybiegł na ulicę. Po wyjściu zza zakrętu ciężarówka nie nabrała jeszcze szybkości, toteż Frank zdołał uchwycić się drzwi z tyłu naczepy, po czym podciągnął się na jednej ręce, aż stanął na tylnym zderzaku.

Gdy ciężarówka przyśpieszyła, popatrzył za siebie, na niknące w oddali zabudowania.

W żadnym z okien nie połyskiwało tajemnicze błękitne światło; wszystkie były ciemne i puste, jak ziejące w czaszce oczodoły.

Na najbliższym skrzyżowaniu pojazd skręcił w prawo, mknąc coraz szybciej w pogrążoną we śnie noc.

Wyczerpany Frank przywarł do drzwi. Byłoby mu wygodniej, gdyby pozbył się skórzanej torby podróżnej, ściskał ją jednak mocno, bo podejrzewał, że jej zawartość pomoże mu dowiedzieć się kim jest, skąd przybył i przed czym ucieka.

6.

Wyłącz się i uciekaj! Bobby naprawdę myślał, że rzuci wszystko i ucieknie, kiedy tylko zaczęły się kłopoty. „Zmiataj stąd, dziecino! Uciekaj!” Miała uciekać tylko dlatego, że on jej tak kazał, jakby była posłuszną żoneczką, a nie pełnoprawnym wspólnikiem, cholernie dobrym detektywem. Brał ją za mięczaka, który pęknie, gdy tylko zrobi się gorąco. No cóż, do diabła z tym.

Przed oczami stanęła jej ukochana twarz – wesołe niebieskie oczy, usiany piegami zadarty nos, pełne usta – obramowana gęstymi włosami o barwie złotego miodu, zmierzwionymi (jak to najczęściej bywało) niczym u małego chłopca, który właśnie ocknął się z drzemki. Chciała złapać go za ten perkaty nos, ścisnąć na tyle mocno, aby w jego błękitnych oczach zalśniły łzy, żeby wiedział, jak bardzo ją rozzłościł sugerując ucieczkę.

Prowadziła obserwację ze stanowiska z tyłu budynku Decodyne, z samochodu ulokowanego w odległym końcu należącego do korporacji parkingu, ukrytego w głębokim cieniu rozłożystego indiańskiego laurowca. W momencie, gdy Bobby powiedział o kłopotach, uruchomiła silnik toyoty. Nim w słuchawkach rozbrzmiały strzały, wrzuciła bieg, zwolniła ręczny hamulec, włączyła reflektory i wdusiła do oporu pedał przyśpieszenia.

Z początku jechała w słuchawkach i wywoływała Bobby’ego, lecz z drugiej strony docierał do niej jedynie ogłuszający łoskot. Potem w słuchawkach zapanowała martwa cisza, więc ściągnęła je z głowy i rzuciła na tylne siedzenie.

Wyłącz się i uciekaj! A niech go diabli!

Gdy zbliżała się do końca ostatniego rzędu stanowisk, zdjęła prawą nogę z gazu, wciskając równocześnie lewą pedał hamulca. Mały samochód wpadł w poślizg, który wyrzucił go na biegnącą wokół biurowca drogę dojazdową. Zakręciła ostro kierownicą i dodała gazu, zanim jeszcze tył wozu przestał ściągać na bok. Zapiszczały opony. Z wyciem silnika, z jękliwym grzechotem torturowanego metalu, samochód skoczył do przodu.

Strzelali do Bobby’ego, a Bobby prawdopodobnie nie mógł się nawet bronić, gdyż nie troszczył się zbytnio o noszenie pistoletu przy każdej robocie. Zabierał broń tylko wtedy, gdy charakter sprawy wskazywał na możliwość użycia siły. Zlecenie Decodyne wyglądało bezpiecznie, szpiegostwo przemysłowe potrafi czasami być nieprzyjemne, lecz w tym przypadku mieli przeciwko sobie Toma Rasmussena, komputerowca, chciwego sukinsyna, cwanego jak pies czytający Szekspira, rekordzistę w kradzieżach komputerowych, ale równocześnie człowieka, którego ręce nie były splamione czyjąś krwią. Rasmussen stanowił żyjący w wieku wysokiej technologii odpowiednik potulnego urzędnika-defraudanta, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie.

Natomiast Julie zabierała broń na każdą robotę. Bobby był optymistą; ona – pesymistką. Bobby oczekiwał, że ludzie będą działać we własnym interesie i zachowają się rozsądnie, zaś Julie każdego z pozoru normalnego człowieka podejrzewała o utajoną psychopatię. W głębi schowka przy kierownicy tkwił przypięty do ścianki smith & wesson 357 magnum, a uzi z dwoma zapasowymi magazynkami, po trzydzieści nabojów każdy, leżał na fotelu obok. Z tego, co usłyszała w słuchawkach zanim zamilkły, wynikało, że bardziej przydatny będzie właśnie uzi.

Toyota dosłownie przefrunęła wzdłuż ściany Decodyne i gwałtownie skręciła w lewo, w Michaelson Drive, niemal stając na dwóch kołach i prawie wymykając się spod kontroli. Z przodu, przy krawężniku na wprost budynku, stał dodge Bobby’ego, a na jezdni obok zatrzymała się inna furgonetka – ciemnoniebieski ford – z szeroko otwartymi drzwiami.

Dwóch mężczyzn, którzy najwidoczniej wysiedli z forda, stało o cztery czy pięć jardów od dodge’a i pruło do niego z automatów tak zawzięcie, że można było pomyśleć, iż nie interesuje ich tkwiący wewnątrz człowiek, że chcą uregulować jakieś dziwaczne osobiste porachunki z samą furgonetką. Przerwali ogień i zwrócili się w jej stronę, gdy wypadła z podjazdu na Michaelson Drive, po czym pośpiesznie założyli nowe magazynki.

Najwłaściwszą rzeczą byłoby przebyć dzielące ją od tamtych dwieście jardów, zjechać na bok, wyślizgnąć się z wozu i posługując się nim jako osłoną podziurawić opony forda, a następnie przytrzymać ich pod ogniem do czasu przybycia policji. Niestety, nie miała na to wszystko czasu. Właśnie unosili lufy karabinów.

Przerażała ją pustka panująca nocą na ulicach stolicy Okręgu Orange, pozbawionych wszelkiego ruchu, zalanych światłem sodowych lamp w żółtym kolorze moczu. Znajdowali się w dzielnicy banków i biur – żadnych domów, restauracji czy barów nie było w obrębie kilku przecznic. Równie dobrze mogłoby to być miasto na Księżycu bądź też wizja świata po przejściu apokaliptycznej zarazy, z której ocalało bardzo niewielu.

Nie miała czasu, żeby tych dwóch potraktować zgodnie z zaleceniami podręczników, nie mogła też liczyć na żadną pomoc, dlatego musiała zrobić to, czego się najmniej spodziewali: wystąpić w roli kamikadze, posłużyć się samochodem jako bronią.

Kiedy tylko odzyskała pełną kontrolę nad toyotą, wgniotła w podłogę pedał gazu i pomknęła prosto na nich. Otworzyli ogień, lecz ona ześlizgnęła się już z siedzenia i przesunęła nieco w bok, usiłując nie wychylać głowy ponad deskę rozdzielczą, a równocześnie w miarę nieruchomo trzymać kierownicę. Zajęczały uderzające w samochód kule, posypało się szkło. W sekundę później wóz Julie uderzył jednego ze strzelców z taką mocą, że impet zderzenia rzucił jej głowę do przodu, prosto na kierownicę, rozcinając czoło, ściskając szczęki aż do bólu. W tym samym momencie, w którym poczuła piekący ból twarzy, usłyszała, jak ciało odskakuje od przedniego zderzaka i spada na maskę.

Krwawiąc obficie z rany na czole, Julie wcisnęła hamulec i równocześnie usiadła. Na wprost siebie ujrzała szeroko rozwarte oczy nieboszczyka wciśniętego w pustą ramę przedniej szyby. Jego twarz znalazła się tuż nad kierownicą – roztrzaskane zęby, rozdarte wargi, rozcięty podbródek, porozbijane policzki. Nie miał lewego oka, a jedna ze złamanych nóg wsunęła się do wnętrza wozu, wygięta dziwacznie na desce rozdzielczej.

Julie ponownie odszukała hamulec i nadepnęła go z całej siły. Nagła zmiana szybkości poruszyła zwłokami. Bezwładne ciało przetoczyło się przez maskę i gdy wóz podskakując zatrzymał się, spadło pod przednie koła.

Z rozkołatanym sercem, ciągle mrugając, aby usunąć zalewającą prawe oko krew, chwyciła z sąsiedniego fotela uzi, gwałtownie pchnęła drzwi i wypadła na zewnątrz. Pobiegła szybko, nie zapominając o tym, by trzymać się blisko ziemi.

Drugi strzelec siedział już w niebieskiej furgonetce. Dodał gazu, zapomniawszy zmienić bieg, toteż poruszał się ze straszliwym piskiem opon, które zaczęły już dymić.

Julie puściła dwie krótkie serie, dziurawiąc obie opony forda od swojej strony.

Kierowca nie zatrzymał się. Wrzucił w końcu właściwy bieg i próbował wyminąć ją, jadąc dalej na ocalałych oponach.

Ten facet być może zabił Bobby’go; teraz uciekał. Jeśli Julie go nie powstrzyma, prawdopodobnie nigdy nie zostanie odnaleziony. Przezwyciężając wewnętrzny opór uniosła uzi wyżej i opróżniła magazynek w boczne okno szoferki. Furgonetka przyśpieszyła, po czym zwolniła raptownie i ze stale spadającą prędkością skręciła w prawo, poruszając się po długim łuku w stronę dalszego krawężnika, na którym wreszcie się zatrzymała.

Nikt z niej nie wysiadł.

Nie spuszczając wozu z oczu, Julie sięgnęła w głąb swojej toyoty, złapała z siedzenia zapasowy magazynek i przeładowała automat. Ostrożnie podeszła do samochodu, którego silnik wciąż pracował na wolnych obrotach, i otworzyła drzwi. Czujność była w tym przypadku zbędna, gdyż człowiek za kierownicą nie żył. Walcząc z mdłościami sięgnęła do stacyjki i wyłączyła silnik.

Zostawiła forda za sobą i pośpieszyła do podziurawionego jak rzeszoto dodge’a. Jedynym odgłosem, jaki do niej docierał, był szelest poruszanych słabym wiatrem bujnych zarośli, oddzielających teren korporacji od ulicy, przerywany od czasu do czasu łagodnym poszumem palmowych liści. Później usłyszała również pracujący na luzie silnik dodge’a, poczuła smród benzyny, więc natychmiast krzyknęła:

– Bobby!

Nim dobiegła do białej furgonetki, tylne drzwi rozwarły się z trzaskiem i stanął w nich Bobby, strząsając z siebie kawałki metalu, strzępy plastiku, odłamki szkła, drzazgi drewna i skrawki papieru. Z trudem łapał oddech, co było zrozumiałe, gdyż opary benzyny musiały wyprzeć niemal całe powietrze z tylnego przedziału dodge’a.

Z oddali dobiegł ryk syren.

Oboje odeszli pośpiesznie od samochodu. Zrobili zaledwie parę kroków, kiedy rozbłysło pomarańczowe światło i z głośnym „fuuuum” nad rozlaną na chodniku benzyną uniosły się płomienie, które błyskawicznie otoczyły furgonetkę rozedrganą zasłoną. Wyszli z rozciągającej się wokół dodge’a strefy gorąca i mrużąc oczy przez chwilę wpatrywali się w ogień, po czym spojrzeli na siebie.

Syreny dźwięczały nieco bliżej.

– Krwawisz – powiedział.

– Trochę otarłam skórę na czole.

– Jesteś pewna?

– To nic wielkiego. A co z tobą?

Zrobił głęboki wdech.

– Wszystko w porządku.

– Naprawdę?

– Tak.

– Nie jesteś ranny?

– Najmniejszego draśnięcia. Istny cud.

– Bobby?

– Tak?

– Nie zniosłabym, gdybyś tam zginął.

– Nie zginąłem. Czuję się świetnie.

– Dzięki Bogu – powiedziała.

A potem kopnęła go w prawą kostkę.

– Au! Co jest, do diabła?

Kopnęła go w lewą kostkę.

– Julie, do cholery!

– Nigdy mi nie mów, żebym uciekała.

– Co?

– Jestem pełnoprawnym wspólnikiem we wszystkim.

– Ale...

– Jestem tak samo jak ty sprytna, tak samo szybka...

Popatrzył na martwego człowieka na jezdni, na drugiego w fordzie częściowo widocznego przez otwarte drzwi, i powiedział:

– To pewne, dziecino.

– ... równie twarda...

– Wiem, wiem. Nie kop mnie więcej.

– Co z Rasmussenem? – zapytała.

Bobby popatrzył na budynek Decodyne.

– Myślisz, że nadal tam jeszcze jest?

– Jedyny wyjazd z parkingu łączy się z Michaelson Drive, a on się tam nie pokazał, więc jeżeli nie uciekł na piechotę, ciągle jest w środku. Musimy go dopaść, zanim wyślizgnie się z pułapki razem z dyskietkami.

– Tak czy inaczej, nie ma na nich niczego wartościowego —- powiedział Bobby.

W Decodyne mieli oko na Rasmussena od chwili, gdy zaczął ubiegać się o pracę, a to dlatego, że agencja Dakota and Dakota Investigations – która podpisała z kompanią kontrakt na ochronę firmy – dokładnie zbadała doskonale podrobione dokumenty oszusta. Zarząd Decodyne postanowił grać z Rasmussenem w kotka i myszkę dopóki nie wyda się, komu przekaże „Czarnoksiężnika”, kiedy już wejdzie w jego posiadanie; zamierzali wystąpić na drogę sądową wobec człowieka, który wynajął Rasmussena, gdyż bez wątpienia jego pracodawca musiał być jednym z poważniejszych konkurentów Decodyne. Pozwolili Tomowi Rasmussenowi dojść do przekonania, że unieszkodliwił dyżurne kamery, podczas gdy w rzeczywistości objęto go ciągłą obserwacją. Pozwolili mu również przełamać zabezpieczenia biblioteki programów i odnaleźć potrzebne informacje, wśród których – o czym nie mógł wiedzieć – umieścili tajne instrukcje powodujące, że każda skopiowana przez niego dyskietka stanie się bezwartościowym śmieciem, pełnym fałszywych danych.

Płomienie z rykiem i trzaskiem pochłaniały furgonetkę. Julie obserwowała, jak ich odbicia pląsają, chwiejnie wznosząc się w górę szklanych ścian i ślepych, czarnych okien Decodyne, jakby pragnęły sięgnąć dachu i tam zastygnąć w formie gargulców.

Podnosząc nieco głos, tak aby pokonać huk ognia i wycie zbliżających się syren, powiedziała:

– No tak, myśleliśmy, że uwierzył, iż przechytrzył zabezpieczający system zapisu video. Tymczasem najwyraźniej wiedział, że jest obserwowany.

– Na pewno wiedział.

– Więc równie dobrze mógł się okazać na tyle bystry, aby odszukać powtykane w zbiorach komendy uniemożliwiające kopiowanie, a następnie w jakiś sposób je obejść.

Bobby zmarszczył brwi.

Masz rację.

Więc prawdopodobnie na tych dyskietkach ma pełnowartościowego „Czarnoksiężnika”, bez żadnych przekłamań.

– Niech to diabli, nie mam zamiaru tam wchodzić. Dosyć już dzisiaj do mnie strzelano.

Policyjny wóz patrolowy wypadł zza rogu dwie przecznice dalej i pędził w ich kierunku z wyjącą syreną i włączoną sygnalizacją, wysyłającą na przemian fale niebieskiego i czerwonego światła.

– Nadciągają zawodowcy – odezwała się Julie. – Dlaczego nie pozwolimy im załatwić reszty?

– Zostaliśmy wynajęci do wykonania tej roboty. Mamy zobowiązania. Poza tym honor prywatnego detektywa to rzecz święta. Co by o nas pomyślał Sam Spade?

– Sam Spade może nam nagwizdać – odparła.

– Co sobie pomyśli Philip Marlowe?

– Philip Marlowe może nam nagwizdać.

– Co o nas pomyśli nasz klient?

– Nasz klient może nam nagwizdać.

– Kochanie, „nagwizdać” nie jest wyrażeniem powszechnie używanym.

– Wiem o tym, ale jestem damą.

– Z pewnością nią jesteś.

Gdy czarno-biały samochód zahamował tuż przed nimi, druga policyjna maszyna pojawiła się z tyłu, a trzecia wypadła na Michaelson Drive z jeszcze innej strony.

Julie położyła uzi na chodniku i uniosła ręce do góry, chcąc uniknąć nieszczęśliwej pomyłki.

– Naprawdę się cieszę, że żyjesz, Bobby.

– Będziesz mnie jeszcze kopać?

– Na razie nie.

7.

Frank Pollard wisiał uczepiony naczepy. Przejechał w ten sposób dziewięć czy dziesięć przecznic, nie zwracając na siebie uwagi kierowcy. W trakcie jazdy spostrzegł znak witający podróżnych w Anaheim, zorientował się więc, że znajduje się w południowej Kalifornii, choć w dalszym ciągu nie wiedział, czy tutaj mieszka i czy pochodzi z tego miasta. Sądząc z przenikającego powietrze chłodu, była zima – niezbyt chłodna, dokładnie taka, jaka powinna być w tym klimacie. Przygnębiła go świadomość, że nie zna daty ani nawet aktualnego miesiąca. Drżąc na całym ciele zeskoczył z ciężarówki, gdy zwolniła i skręciła w drogę dojazdową biegnącą przez dzielnicę magazynów. Duże, obudowane pofałdowaną blachą budynki – niektóre świeżo pomalowane, inne upstrzone smugami rdzy, oświetlone lub nie – majaczyły na tle wygwieżdżonego nieba.

Ściskając torbę podróżną zaczął się od nich oddalać. Wzdłuż ulic biegły rzędy obskurnych bungalowów. W wielu miejscach spotykało się nadmiernie rozrośnięte krzewy i drzewa: nie przycinane palmy z koronami pełnymi zeschłych liści; krzaczaste hibiscusy o na wpół zamkniętych bladych kwiatach, połyskujących łagodnie w mroku; żywopłoty tak stare, że więcej w nich było gałęzi i patyków niż zieleni; udrapowana na dachach i płotach bougainvilla, zjeżona tysiącami sterczących na wszystkie strony odrośli. Buty na miękkiej podeszwie nie robiły najmniejszego hałasu. Gdy szedł, jego cień wędrował od przodu do tyłu, w miarę jak zbliżał się, a następnie mijał kolejne latarnie.

Samochody, przeważnie starsze modele, częstokroć ze śladami rdzy lub stłuczek, stały przy krawężnikach i na podjazdach. Możliwe, że w niejednym z nich w stacyjce tkwiły kluczyki. W dowolnie wybranym wozie mógł zresztą i tak spiąć zapłon na krótko. Jednakże na łączących poszczególne domy murach z pustaków, a także na ścianach zdewastowanych budynków dostrzegł wykonane farbą w aerozolu, połyskujące fosforescencyjnym blaskiem graffiti latynoskich gangów, toteż nie chciał brać się za samochód, który mógł należeć do któregoś z ich członków. Ci chłopcy nie zawracali sobie głowy szukaniem telefonu, żeby zadzwonić na policję, kiedy przyłapali kogoś na próbie kradzieży jednego z ich samochodów – po prostu rozwalali mu głowę lub pakowali nóż w szyję. Frank i tak miał dosyć kłopotów, nawet z całą głową i nie przekłutym gardłem, dlatego też szedł dalej pieszo.

Po przejściu dwunastu przecznic znalazł się w otoczeniu dobrze utrzymanych domów i lepszych samochodów, i dopiero teraz zaczął się rozglądać za łatwą zdobyczą. Dziesiątym samochodem, do którego podszedł, był roczny zielony chevrolet, zaparkowany opodal latarni. Miał otwarte drzwi; kluczyki były wsunięte pod fotel kierowcy.

Chcąc jak najbardziej oddalić się od opuszczonego bloku, gdzie po raz ostatni natknął się na nieznanego prześladowcę, Frank uruchomił chevroleta i pojechał z Anaheim do Santa Ana, a potem na południe, jadąc Bristol Avenue w stronę Costa Mesa. Był zaskoczony swoją znajomością ulic. Wyglądało na to, że znał te strony bardzo dobrze. Rozpoznawał budynki, centra handlowe, parki i podwórza, obok których przejeżdżał, chociaż ich widok nie potrafił rozniecić najsłabszego płomyka w jego wypalonej pamięci. W dalszym ciągu nie pamiętał kim jest, gdzie mieszka, z czego się utrzymuje, przed czym ucieka, a także skąd wziął się nocą w opustoszałej alei.

Doszedł do wniosku, że nawet o tak późnej porze – zegar w samochodzie wskazywał 2.48 – największe możliwości napotkania policji drogowej ma na autostradzie, dlatego trzymał się dróg lokalnych, przejeżdżając przez Costa Mesa oraz wschodnie i południowe obrzeża Newport Beach. W Corona del Mar wyskoczył na Pacific Coast Highway i dotarł nią aż do Laguna Beach, napotykając po drodze rzadką mgłę, która gęstniała w miarę posuwania się na południe.

Laguna, malownicza miejscowość wypoczynkowa i miejsce zamieszkania wielu artystów, opadająca ku morzu ze stromych zboczy okolicznych wzgórz i ścian kanionu, teraz skryła się w gęstej mgle. Z rzadka mijały go pojedyncze samochody, a nadciągające znad Pacyfiku kłęby wilgoci stały się wystarczająco zwarte, by zmusić go do zmniejszenia szybkości do piętnastu mil na godzinę.

Ziewając i pocierając piekące oczy, skręcił na odchodzącą na wschód od szosy boczną drogę i zaparkował przy krawężniku naprzeciwko ciemnego, dwupiętrowego domu w stylu Cape Cod, który wydawał się nieco nie na miejscu na Zachodnim Wybrzeżu. Chciał wynająć pokój w motelu; przed podjęciem próby zameldowania się musiał jednak wiedzieć, czy ma jakieś pieniądze bądź karty kredytowe. Po raz pierwszy w ciągu tej nocy miał także czas na to, by poszukać dokumentów. Sprawdził kieszenie dżinsów, lecz niczego w nich nie znalazł.

Zapalił górne światło, wziął na kolana skórzaną torbę podróżną i rozpiął zamek. Jej wnętrze było całkowicie wypełnione oklejonymi banderolami paczkami dwudziesto i studolarowych banknotów.

8.

Kłębiąca się nieustannie cienka zupa szarej mgły przechodziła stopniowo w znacznie gęściejszy gulasz. Parę mil dalej w kierunku oceanu mgła była zapewne tak gęsta, że nocne powietrze musiało wyglądać jak zawiesista kasza.

Chroniony od chłodu nocy tylko przez sweter, lecz rozgrzany faktem uniknięcia niemal pewnej śmierci, Bobby oparł się o jeden z wozów patrolowych stojących przed Decodyne i obserwował Julie chodzącą tam i z powrotem z rękami w kieszeniach brązowej skórzanej kurtki. Patrzenie na nią nigdy go nie męczyło. Byli małżeństwem od siedmiu lat i przez cały ten czas razem mieszkali i pracowali, spędzając ze sobą dosłownie dwadzieścia cztery godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu. Bobby nigdy nie należał do mężczyzn, którzy razem z kolegami przesiadują w barze lub godzinami grają w piłkę – po części dlatego, że trudno było znaleźć trzydziestokilkuletnich facetów o zbliżonych do jego zainteresowaniach: muzyka big-bandów, sztuka i popkultura lat trzydziestych i czterdziestych oraz klasyczne komiksy Disneya. Julie również nie szukała towarzystwa przyjaciółek, gdyż bardzo niewiele trzydziestoletnich kobiet pasjonuje się epoką big-bandów, kreskówkami Warner Brothers, sztukami walki czy ćwiczeniami strzeleckimi dla zaawansowanych. Pomimo że przebywali razem tak długo, ich związek nadal tchnął świeżością, a ona w dalszym ciągu pozostawała najbardziej interesującą i pociągającą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkał.

– Dlaczego zabiera im to tak wiele czasu? – spytała, spoglądając na oświetlone obecnie okna Decodyne, rysujące się we mgle zamazanymi prostokątami.

– Okaż im cierpliwość, kochanie – powiedział Bobby. – Nie mają przecież dynamizmu Dakota and Dakota. To tylko skromna ekipa SWAT, specjalnych oddziałów policji.

Michaelson Drive została kompletnie zablokowana. Wzdłuż ulicy stało osiem policyjnych wozów – samochodów i furgonetek. Chłodną noc rozdzierały co chwila dobywające się z zamontowanych w pojazdach radiotelefonów spokojne, metalicznie brzmiące głosy. Policjant siedział za kierownicą jednego z wozów, inni funkcjonariusze w mundurach tkwili rozstawieni po obu końcach przecznicy, jeszcze dwóch widać było przy samych drzwiach wejściowych biurowca Decodyne. Reszta była wewnątrz, zajęta poszukiwaniem Rasmussena. W tym samym czasie ludzie z laboratorium policji i biura koronera zawzięcie fotografowali i mierzyli, nim wreszcie zezwolili zabrać zwłoki obydwu przestępców.

– Co będzie, jeśli wymknie się z dyskietkami? – zadała kolejne pytanie Julie.

– Nie uda mu się.

Skinęła głową.

– Jasne, wiem o czym myślisz. „Czarnoksiężnik” został opracowany na komputerze pracującym w systemie zamkniętym, bez jakichkolwiek połączeń zewnętrznych. Ale kompania ma przecież jeszcze jeden system, wyposażony we wszystkie urządzenia umożliwiające wyjście na zewnątrz, prawda? Co się stanie, jeśli umieści dyskietkę w jednym z tamtych terminali i prześle zapis telefonicznie?

– Nie może. Ten drugi, połączony ze światem system różni się całkowicie od tego, w którym stworzono „Czarnoksiężnika”. One nie są kompatybilne.

– Rasmussen jest cwany.

– Ponadto działa jeszcze zabezpieczenie wyłączające na noc system otwarty na zewnątrz.

– Rasmussen jest cwany – powtórzyła.

Podjęła swoją wędrówkę bez celu.

Rozcięcie na czole, w miejscu, gdzie uderzyła się o kierownicę, kiedy nacisnęła hamulec, przestało krwawić, choć nadal było czerwone i wilgotne. Wytarła twarz papierowymi chusteczkami, lecz smugi wyschniętej krwi, wyglądające prawie jak blizny, pozostały pod prawym okiem i na szczęce. Za każdym razem, gdy wzrok Bobby’ego spoczywał na tych plamach lub zranionym czole, odczuwał ukłucie niepokoju, uświadamiając sobie, co mogło ją spotkać, co mogło spotkać ich oboje.

Nie był zaskoczony, że skaleczenia i krew na twarzy podkreślały tylko jej urodę, sprawiając, że wydawała się bardziej krucha, a tym samym cenniejsza. Julie była piękna, choć Bobby zdawał sobie sprawę, że była taka bardziej w jego oczach niż dla innych ludzi, co jednak ostatecznie nie powinno dziwić, bo jego oczy były jedynymi, przez które mógł ją oglądać. Choć teraz pozlepiane przez unoszącą się w nocnym powietrzu wilgoć, jej kasztanowobrązowe włosy były na co dzień gęste i lśniące. Miała szeroko rozstawione oczy, ciemne jak półsłodka czekolada, gładką skórę w naturalnym odcieniu karmelowych lodów i pełne usta, które zawsze wydawały mu się słodkie.

Ilekroć obserwował ją, a ona nie zdawała sobie sprawy z jego napiętej uwagi, lub kiedy był z dala od niej i usiłował wywołać w duszy jej obraz, wówczas zawsze przychodziły mu na myśl określenia artykułów spożywczych: kasztany, czekolada, toffi, śmietana, cukier, masło. Wydawało mu się to zabawne, lecz równocześnie rozumiał głęboki sens nasuwających się porównań: kojarzyła mu się z jedzeniem, gdyż ona, bardziej niż jedzenie, utrzymywała go przy życiu.

Jakieś poruszenie przy oddalonym o sześćdziesiąt stóp wejściu do Decodyne, na końcu obsadzonego palmami chodnika, przyciągnęło uwagę obojga Dakotów. Do drzwi podszedł ktoś z ekipy SWAT i rozmawiał krótko ze stojącymi tam policjantami. Po chwili jeden z nich machnięciem ręki przywołał Julie i Bobby’ego.

Kiedy do niego podeszli, powiedział:

– Znaleźli tego Rasmussena. Chcecie go zobaczyć i upewnić się, czy ma właściwe dyskietki?

– Tak – potwierdził Bobby.

– Koniecznie – dodała Julie, a jej gardłowy głos wcale nie brzmiał sexy, lecz twardo.

9.

Nie przestając wypatrywać nocnych patroli, Frank Pollard wyciągnął z torby paczki pieniędzy, po czym ułożył je w stos na siedzeniu obok. Naliczył piętnaście paczek banknotów dwudziestodolarowych i jedenaście paczek setek. Sądząc po ich grubości, każda zawierała około stu banknotów. Kiedy skończył rachować w pamięci, okazało się, że ma przy sobie sto czterdzieści tysięcy dolarów. Nie miał pojęcia, skąd pochodziły te pieniądze ani też, czy należały do niego.

Pierwsza z dwóch bocznych, zapinanych na zamek kieszeni odsłoniła kolejną niespodziankę – portfel, co prawda bez gotówki czy kart kredytowych, ale za to z dwoma ważnymi dokumentami stwierdzającymi tożsamość: kartą ubezpieczeniową i wydanym w Kalifornii prawem jazdy. Razem z portfelem znajdował się tam paszport Stanów Zjednoczonych. Fotografie w paszporcie i prawie jazdy ukazywały tego samego człowieka: trzydziestokilkuletniego, z brązowymi włosami, okrągłą twarzą, wydatnymi uszami, piwnymi oczami, łagodnym uśmiechem i dołkami na policzkach. Uświadomiwszy sobie, że nie pamięta własnego wyglądu, przesunął tylne lusterko w takie położenie,że mógł zobaczyć część swojej twarzy i porównać ją z jednym z dokumentów. Problem polegał na tym... że prawo jazdy i paszport były wystawione na nazwisko Jamesa Romana, a nie Franka Pollarda.

Rozpiął drugą z bocznych kieszeni i znalazł w niej jeszcze jedną kartę ubezpieczeniową, paszport i kalifornijskie prawo jazdy, wszystkie na nazwisko George’a Farrisa, choć z fotografią Franka.

Nazwisko James Roman nic dla niego nie znaczyło.

George Farris był również pustym dźwiękiem.

A Frank Pollard, za którego się uważał, stanowił tylko zlepek liter przypisanych człowiekowi niezdolnemu przypomnieć sobie własnej przeszłości.

– W co się, u diabła, wplątałem? – powiedział głośno. Zapragnął usłyszeć własny głos, aby się przekonać, że istnieje naprawdę, że nie jest jedynie opornym duchem, który nie chce opuścić tego świata i przenieść się do innego, przeznaczonego mu przez śmierć.

Gdy gęsta mgła spowiła zaparkowany samochód, odgradzając go całkowicie od zewnętrznego świata, odczuł przygniatającą, straszliwą samotność. Nie przychodził mu do głowy nikt, do kogo mógłby się zwrócić, żadne miejsce, gdzie mógłby się ukryć i poczuć bezpiecznie. Człowiek bez przeszłości nie widział przed sobą również przyszłości.

10.

Gdy Bobby i Julie w towarzystwie policjanta nazwiskiem McGrath wysiedli z windy na drugim piętrze, ujrzeli Toma Rasmussena siedzącego na wypolerowanej podłodze z szarych winylowych płytek. Opierał się plecami o ścianę korytarza i miał ręce skute przed sobą, połączone dodatkowo długim łańcuchem z kajdankami krępującymi kostki nóg. Najwyraźniej był obrażony. Usiłował ukraść oprogramowanie wartości dziesiątków, a może setek milionów dolarów i z okna biura Ackroyda z zimną krwią dał sygnał do zabicia Bobby’ego, a teraz dąsał się jak dziecko, ponieważ został złapany. Wykrzywił szczurzą twarz i wydął dolną wargę, a jego żółtobrązowe oczy zwilgotniały, jakby gotów był wybuchnąć płaczem, gdyby tylko ktoś spróbował na niego nakrzyczeć. Już sam jego widok doprowadził Julie do furii. Miała ochotę wybić mu zęby i wtłoczyć w głąb gardła, aż do żołądka, tak by mógł przeżuć ostatni posiłek.

Gliniarze znaleźli go wreszcie za pudełkami, które poustawiał, aby zamaskować swą żałosną kryjówkę. Widocznie obserwując fajerwerki z okna w pokoju Ackroyda został zaskoczony pojawieniem się toyoty Julie. Julie wjechała na parking Decodyne znacznie wcześniej w ciągu dnia i cały czas trzymała się z daleka od budynku, pozostając w cieniu gałęzi lauru, dzięki czemu nikt jej nie zauważył. Zamiast uciekać w chwili, gdy zginął pierwszy z bandytów, Rasmussen zawahał się, niewątpliwie rozważając, kto jeszcze może znajdować się na zewnątrz. Potem usłyszał syreny i nie pozostało mu nic innego, jak tylko ukryć się w nadziei, że policja pobieżnie przeszuka budynek i dojdzie do przekonania, iż zdołał uciec. Mając do dyspozycji komputer, Rasmussen był geniuszem, kiedy jednak trzeba było robić chłodne kalkulacje w wirze walki, stawał się znacznie mniej błyskotliwy, niż mu się wydawało.

Pilnowało go dwóch uzbrojonych po zęby policjantów. Wyglądali nieco śmiesznie, gdy tak stali nad zwiniętym w kłębek, roztrzęsionym, bliskim płaczu facetem, ubrani w kuloodporne kamizelki, z karabinami automatycznymi w garści, z ponurym wyrazem twarzy wpatrzeni w zatrzymanego.

Julie znała jednego z nich, Sampsona Garfeussa, jeszcze z czasów pracy w biurze szeryfa, gdzie Sampson także był na służbie, zanim przeniósł się do policji w Irvine. Czy to jego rodzice byli bardzo przewidujący, czy też on sam starał się ze wszystkich sił dorosnąć do swego imienia, dość że był wysoki i zwalisty jak skała. Trzymał w dłoni otwarte pudełko, zawierające cztery małe dyskietki. Pokazał je Julie i zapytał:

– To z powodu tego szukaliśmy go?

– Możliwe – odparła.

Odbierając od żony dyskietki Bobby powiedział:

– Będę musiał zejść piętro niżej do biura Ackroyda, uruchomić komputer, włożyć dyskietki i sprawdzić, co na nich jest.

– Proszę bardzo – zgodził się Sampson.

– Będzie pan musiał mi towarzyszyć – rzekł Bobby, zwracając się do McGratha, policjanta, który przyjechał z nimi windą. – Ktoś powinien mnie kontrolować, upewnić się, że nie robię z tym żadnych numerów. – Wskazał na Toma Rasmussena. – Nie chcemy, żeby ten gnojek twierdził potem, że to były czyste dyskietki i że to ja chciałem go wrobić, kopiując własnoręcznie program.

Gdy tylko Bobby i McGrath weszli do winy i zjechali na pierwsze piętro, Julie przykucnęła na wprost Rasmussena.

– Wiesz, kim jestem?

Rasmussen popatrzył na nią w milczeniu.

– Jestem żoną Bobby’ego Dakota. Bobby był w tamtej furgonetce, ostrzelanej przez twoich najemnych zbirów. To właśnie mojego Bobby’ego próbowałeś zabić.

Odwrócił od niej wzrok i wbił go w swoje skute nadgarstki.

– Wiesz, co bym chciała ci zrobić? – Zbliżyła dłoń do jego twarzy i poruszyła długimi paznokciami. – Na początek złapałabym za gardło, przycisnęła głowę do ściany i wsadziła ci dwa z tych ślicznych, ostrych paznokci prosto w oczy, głęboko, tak głęboko, żeby dosięgnąć twojego szalonego móżdżku, po czym wierciłabym nimi, by sprawdzić, czy nie da się tam zrobić nieco porządku.

– O Jezu, proszę pani – odezwał się kolega Sampsona. Nazywał się Burdock i gdyby nie Sampson, wyglądałby naprawdę potężnie.

– No cóż – powiedziała – on jest zbyt pokręcony, by mógł mu pomóc więzienny psychiatra.

– Nie rób głupstw, Julie – wtrącił Sampson.

Rasmussen spojrzał na nią, na sekundę ich oczy spotkały się, lecz to wystarczyło, by pojął, jak jest wściekła, i wystraszył się. Rumieniec dziecięcego zakłopotania i złości ustąpił miejsca bladości. Zwracając się do Sampsona, głosem o wiele bardziej piskliwym i drżącym, niż tego pragnął, powiedział:

– Zabierzcie ode mnie tę szaloną dziwkę.

– Właściwie to ona nie jest szalona – wyjaśnił Sampson. – Przynajmniej nie w sensie klinicznym. Obawiam się, że w dzisiejszych czasach bardzo trudno zrobić z kogoś wariata. Wiesz, całe to zamieszanie z prawami obywatelskimi. Nie, nie powiedziałbym, że jest szalona.

Nie spuszczając oczu z Rasmussena Julie powiedziała:

– Stokrotne dzięki, Sam.

– Zwróć uwagę, że nic nie mówiłem o drugiej części jego określenia – dobrodusznie odparł Sampson.

– Tak. Rozumiem, co masz na myśli.

Rozmawiając z policjantem bacznie obserwowała Rasmussena.

Każdy piastuje w sobie jakiś szczególny strach, prywatnego dręczyciela uwzględnionego w planie budowy organizmu, który czai się w ciemnych zakamarkach umysłu. Julie wiedziała, czego Tom Rasmussen bał się najbardziej na świecie. Nie wysokości. Nie zamkniętych przestrzeni. Nie bał się również tłumu, kotów, latania, robaków, psów czy ciemności. W ciągu ostatnich tygodni Dakota and Dakota zgromadzili bogaty zbiór danych na jego temat i po ich przejrzeniu okazało się, że cierpi na lęk przed ślepotą.

W więzieniu, co miesiąc, z obsesyjną wręcz regularnością domagał się badania oczu, skarżąc się na słabnący wzrok, a ponadto okresowo kazał sobie robić testy na syfilis, cukrzycę i inne choroby, które, nie leczone, mogą doprowadzić do oślepnięcia. Gdy przebywał poza więzieniem – a miał już dwie odsiadki – raz w miesiącu odwiedzał okulistę w Costa Mesa.

Wciąż klęcząc przed Rasmussenem, Julie schwyciła go za podbródek. Gwałtownie szarpnął głową, lecz w końcu zwróciła jego twarz ku sobie. Dwoma palcami drugiej dłoni przejechała wzdłuż policzka z taką siłą, że na jego wyblakłej skórze powstały czerwone pręgi, choć nie tak mocno, by go zadrapać do krwi.

Krzyknął piskliwie i spróbował uderzyć ją skutymi rękami, lecz strach i łańcuch mocujący nadgarstki do kostek skutecznie opóźniły jego ruchy.

– Co robisz, u diabła?