Zaklinacz dusz. Przeprowadzanie w zaświaty ebook

RE­DAK­CJA: Ire­na Klo­skow­ska

SKŁAD: To­masz Piłasie­wicz

PRO­JEKT OKŁADKI: Piotr Pi­siak

Wy­da­nie I

Białystok 2014

ISBN 978-83-7377-673-9

© Co­py­ri­ght for this edi­tion by Stu­dio Astrop­sy­cho­lo­gii, Białystok 2012.

All ri­ghts re­se­rved, in­c­lu­ding the ri­ght of re­pro­duc­tion in who­le or in part in any form.

Wszel­kie pra­wa za­strzeżone. Żadna część tej pu­bli­ka­cji nie może być po­wie­la­na ani roz­po­wszech­nia­na za po­mocą urządzeń elek­tro­nicz­nych, me­cha­nicz­nych, ko­piujących, na­gry­wających i in­nych bez pi­sem­nej zgo­dy po­sia­da­czy praw au­tor­skich.

15-762 Białystok

ul. An­to­niuk Fabr. 55/24

85 662 92 67 – re­dak­cja

85 654 78 06 – se­kre­ta­riat

85 653 13 03 – dział han­dlo­wy – hurt

85 654 78 35 – www.ta­li­zman.pl – de­tal

sklep fir­mo­wy: Białystok, ul. An­to­niuk Fabr. 55/20

Więcej in­for­ma­cji znaj­dziesz na por­ta­lu www.psy­cho­tro­ni­ka.pl

Skład wersji elektronicznej:

Virtualo Sp. z o.o.

Tak jakoś dziw­nie się składa,

że te do­bre emo­cje nam nie szkodzą.

– To­masz Ste­fan Gre­gor­czyk

WSTĘP

Od mo­men­tu Kon­wer­gen­cji Har­mo­nicz­nej, czy­li od nocy z 16 na 17 sierp­nia 1987 roku Zie­mia zaczęła pod­wyższać swo­je wi­bra­cje. Od tej chwi­li roz­począł się po­wol­ny pro­ces oczysz­cza­nia pól kar­micz­nych. Zie­mia, jako isto­ta in­te­li­gent­na, pod­wyższała swo­je wi­bra­cje stop­nio­wo, wy­ko­rzy­stując do tego celu szczególnie dni prze­si­leń: wio­sen­ne­go, let­nie­go, je­sien­ne­go i zi­mo­we­go. Wte­dy to właśnie na pla­netę spływały stru­mie­nie pod­wyższo­nych ener­gii elek­trycz­nych i ma­gne­tycz­nych, które po prze­si­leniu wzno­siły ją do po­zio­mu nie­co wyższe­go niż przed prze­si­leniem. W ten sposób Zie­mia kon­se­kwent­nie i me­to­dycz­nie wy­cho­dziła z nie­na­tu­ral­nie zaniżone­go po­zio­mu wi­bra­cji, który zo­stał jej na­rzu­co­ny przez wie­ki pa­no­wa­nia ga­dzich rodów.

Jed­nakże lu­dzie bu­dzi­li się znacz­nie wol­niej. Nadal pod­le­ga­li men­tal­ności ma­te­ria­li­stycz­nej, którą ko­do­wa­no nam od wieków. Dla lu­dzi ważne było mieć, a nie być. Po­wstał więc rozdźwięk pomiędzy po­zio­mem wi­bra­cji Zie­mi a ludźmi po­zo­stającymi ciągle jesz­cze pod wpływem pa­no­wa­nia wzor­ca władzy i pie­niądza. Po śmier­ci ta­kiej oso­by oka­zy­wało się, że jej du­sza nie jest w sta­nie ode­rwać się od Zie­mi, nie może sa­mo­dziel­nie przejść do Zaświatów, po­nie­waż jej wi­bra­cje są zbyt ni­skie.

Po­wstała luka ener­ge­tycz­na, de­fi­cyt ener­gii. Oso­by bar­dziej ma­te­ria­li­stycz­ne lub po pro­stu z gor­szym mo­ra­le, nie mogły sa­mo­dziel­nie odejść. Za­ist­niała pil­na ko­niecz­ność „pod­sa­dze­nia” za ciężkich dusz do ta­kie­go po­zio­mu, aby mogły opuścić pla­netę. Pro­blem miał dwa ob­li­cza: po pierw­sze cho­dziło o do­bro uwięzio­nych dusz, po dru­gie o pro­ces oczysz­cza­nia sa­mej pla­nety. Ni­sko­wi­brujące du­sze, pałętające się bezład­nie po Zie­mi, obciążały jej wi­bra­cje.

Zor­ga­ni­zo­wa­no wielką akcję od­pro­wa­dza­nia dusz. W ak­cji brały udział zarówno oso­by z tego świa­ta, jak i z Zaświatów. Ze stro­ny tam­te­go świa­ta wy­ru­szały spe­cjal­ne isto­ty tzw. Ra­tow­ni­cy. Ze stro­ny Zie­mi uru­cho­mio­no po pro­stu obec­nie żyjących lu­dzi. Ta­kim człowie­kiem był np. Bru­ce Moen, który współpra­co­wał w prze­pro­wa­dza­niu dusz z nieżyjącym Ro­ber­tem Mon­roe. Fakt, że je­den z nich był po tej, a dru­gi po tam­tej stro­nie w ni­czym nie prze­szka­dzał, wprost prze­ciw­nie, obaj pa­no­wie utwo­rzy­li fe­no­me­nal­nie sku­tecz­ny duet. Po­wstały też różne spon­ta­nicz­ne gru­py du­cho­we, które mo­dliły się za du­sze zmarłych.

W tam­tych la­tach obo­je z To­ma­szem St. Gre­gor­czy­kiem zaj­mo­wa­liśmy się bio­te­ra­pią, ra­die­stezją oraz wszel­ki­mi ta­jem­ni­czy­mi zja­wi­ska­mi. Ba­da­liśmy ka­mien­ne kręgi i ka­mie­nie dia­bel­skie na te­re­nie Pol­ski. Po­ma­ga­liśmy Zie­mi w oczysz­cza­niu blo­kad ener­ge­tycz­nych i uru­cha­mia­niu na­tu­ral­nych przepływów życio­daj­nych pasm. Uru­cha­mia­liśmy ener­gię Zie­mi, nie­ja­ko na jej życze­nie, pro­wa­dze­ni prze­zna­cze­niem do miejsc wy­ma­gających po­mo­cy. Dla­cze­go to ro­bi­liśmy? Bo nic nie zmie­ni się samo z sie­bie i żadna obca cy­wi­li­za­cja nie zro­bi tego za nas. W pro­ce­sie od­no­wy Zie­mi musi uczest­ni­czyć czyn­nik ludz­ki.

Za­pew­ne dla­te­go po­moc dla dusz, które nie mogły same przejść, za­ist­niała jako na­tu­ral­na kon­se­kwen­cja na­szych za­in­te­re­so­wań. Było to dla nas wiel­kie wyróżnie­nie. Po­ma­ga­liśmy im zwiększyć po­ziom ener­ge­tycz­ny, przy­najm­niej na czas przejścia, a następnie prze­pro­wa­dza­liśmy je przez szma­rag­do­wo-sza­fi­ro­wy kanał, spe­cjal­nie zbu­do­wa­ny przez To­ma­sza. Na końcu kanału, w Zaświa­tach, cze­ka­li już na nich Opie­ku­no­wie i naj­bliżsi, którzy chcie­li ich po­wi­tać po dru­giej stro­nie. Cie­szy­liśmy się z każdej uwol­nio­nej du­szy, jak­by to był ktoś z ro­dzi­ny. Mie­liśmy świa­do­mość, że tak na­prawdę wszy­scy je­steśmy jedną wielką ro­dziną. Nie miało dla nas zna­cze­nia, kto pro­sił o po­moc, ja­kiej był rasy, na­ro­do­wości, po­cho­dze­nia. Nie, to zupełnie nie miało zna­cze­nia. Ważne dla nas było, aby pomóc lu­dziom i na­szej ko­cha­nej Zie­mi. Za­uważyliśmy, że zgłaszały się du­sze osób zmarłych współcześnie oraz osób zmarłych już wie­le lat temu. Po­ja­wiały się du­sze ry­baków, których ku­try nig­dy nie dopłynęły do brze­gu, du­sze osób za­mor­do­wa­nych w cza­sie II woj­ny świa­to­wej, du­sze sa­mobójców, du­sze lu­dzi, których ciała już daw­no spo­czy­wały na cmen­ta­rzach i ta­kie, które do­pie­ro co opuściły ciało. Prze­pro­wa­dza­liśmy je gru­pa­mi lub po­je­dyn­czo, często nie znając ich wcześniej­szych losów. To było wiel­kie sprząta­nie.

Zie­mia, po­dob­nie jak człowiek, wokół swo­jej ma­te­rial­nej powłoki ma ko­lej­ne ciała ener­ge­tycz­ne. Każda następna war­stwa ciała ener­ge­tycz­nego Zie­mi po­sia­dała inną wi­brację, którą du­sza mu­siała po­ko­nać w dro­dze po­wrot­nej do praw­dzi­we­go Domu w Zaświa­tach.

Obec­nie, tj. po prze­si­le­niu wio­sen­nym 2012 roku wszyst­kie blo­ka­dy wokół Zie­mi, wszyst­kie Fo­ku­sy i bra­my zo­stały już nie­mal całko­wi­cie roz­pusz­czo­ne. Jed­nakże ciągle od­pro­wa­dzam nie­wiel­kie grup­ki dusz, a ko­lej­ne nadal proszą o po­moc. Jest ich już znacz­nie mniej, to in­for­ma­cja, że ak­cja ra­tow­ni­cza od­pro­wa­dza­nia za­gu­bio­nych po­wo­li do­bie­ga końca. Gdy Zie­mia przej­dzie w wyższy wy­miar du­sze będą mogły swo­bod­nie po­wra­cać do Domu w Zaświa­tach.

Książka ta po­wstała dla upa­miętnie­nia wszyst­kich prze­pro­wa­dzo­nych; tych ano­ni­mo­wych i tych, którzy opo­wie­dzie­li nam swo­je hi­sto­rie. Po­moc dla nich była praw­dziwą przy­jem­nością. Nie ma tu zna­cze­nia, ja­kie błędy popełnili na dro­dze swo­ich życio­wych doświad­czeń, dla­cze­go ich wi­bra­cje oka­zały się za ciężkie, dla­cze­go sami nie mo­gli odejść w spo­ko­ju. Nie ma zna­cze­nia, po­nie­waż wszy­scy tu na Zie­mi je­steśmy jak dzie­ci w ogrom­nej szko­le. Uczy­my się i mamy pra­wo błądzić. Gdy po dru­giej stro­nie będzie­my ana­li­zo­wać przeżyte wcie­le­nie, sami wyciągnie­my od­po­wied­nie wnio­ski i w przyszłości nie popełnimy już tego sa­me­go błędu.

ZA­KO­PA­NE

Zaczęło się w 2001 roku. Byłam wte­dy na pierw­szym roku stu­diów eko­no­micz­nych na Aka­de­mii Eko­no­micz­nej w Kra­ko­wie. Uczel­nia nie miała jesz­cze sta­tu­su uni­wer­sy­tec­kie­go. Stu­dio­wałam za­ocz­nie dru­gi fa­kul­tet. Byłam jedną z naj­star­szych osób na roku. Na stu­diach po­znałam dziew­czy­ny z Białego Du­naj­ca. Były ode mnie o wie­le młod­sze, ale nie prze­szka­dzał im mój wiek. Na prze­rwie między zajęcia­mi czy­tałam właśnie Gwiaz­dy mówią, gdy Re­na­ta zerknęła mi przez ramię za­in­try­go­wa­na ko­lo­ro­wym ty­go­dni­kiem. Opo­wie­działam jej, czym się zaj­muję gdy nie pra­cuję i nie wku­wam na za­li­cze­nie.

Wówczas oka­zało się, że „na­wie­dzo­ne” te­ma­ty nie są jej całko­wi­cie obce. Już daw­no za­uważyłam, że pew­ne zda­rze­nia lub spo­ty­ka­ne oso­by nie są przy­pad­ko­we. Owszem wie­działam, że nie ma w życiu przy­padków, że wszyst­ko jest za­pla­no­wa­ne, ale cza­sem zupełnie nie­po­zor­nie po­ja­wiało się w moim życiu ta­kie so­bie niby nic nie­znaczące zda­rze­nie, które po­tem oka­zy­wało się punk­tem zwrot­nym na mo­jej ziem­skiej dro­dze. Mi­cha­el New­ton (ten psy­cho­log) pisał w „Wędrówkach dusz”, że na na­szej dro­dze życia po­roz­sta­wia­ne są „czer­wo­ne chorągiew­ki”, ta­kie zna­ki spe­cjal­ne, na które mamy zwrócić szczególną uwagę. Nie­do­brze, jeśli je prze­ga­pi­my. Ale zwy­kle in­tu­icyj­nie wie­my, że to jest ten mo­ment. Ta­kim zna­kiem była Re­na­ta.

Za­py­tała, czy mogłabym pomóc jej koleżance, której mąż zginął tra­gicz­nie.

Mężczy­zna, oj­ciec dwóch ślicz­nych dziew­czy­nek, w wie­ku około czter­dzie­stu lat popełnił sa­mobójstwo. Po­wie­sił się w domu, gdy ni­ko­go nie było. Po­tem chy­ba zdał so­bie sprawę, ja­kie głupstwo popełnił. Wdo­wa miała wrażenie, że zmarły nie opuścił domu, wi­działa po­ru­szającą się klamkę u drzwi, słyszała kro­ki i trza­ski drew­nia­nej podłogi. Miała wrażenie, że jest ob­ser­wo­wa­na.

Wpraw­dzie do­tych­czas zaj­mo­wałam się bio­te­ra­pią, kręgami ka­mien­ny­mi, me­ga­li­ta­mi, ka­mie­nia­mi dia­bel­ski­mi na te­re­nie Pol­ski, ale czułam, że obo­je z Tom­kiem damy so­bie radę, to było coś no­we­go.

Wkrótce więc po­je­cha­liśmy do Za­ko­pa­ne­go. Re­na­ta całko­wi­cie wie­rzyła, że je­steśmy w sta­nie pomóc. Po­dzi­wiałam jej wiarę. Ro­bi­liśmy to pierw­szy raz.

Na­wie­dzo­ny dom stał przy jed­nej z naja­trak­cyj­niej­szych ulic mia­sta. Go­spo­dy­ni usa­do­wiła nas w dużym po­ko­ju i sta­ran­nie za­mknęła drzwi. Córki nie brały udziału w spo­tka­niu. Po­roz­ma­wia­liśmy trochę o tym, co się tu­taj wy­da­rzyło, To­mek za­pa­lił świe­ce – sym­bol Chry­stu­sa i włączył mu­zykę re­lak­sa­cyjną. Gdy już byliśmy go­to­wi, prze­pro­wa­dził ce­re­mo­nię od­pro­wa­dze­nia du­szy. Wszy­scy sie­dzie­liśmy wokół okrągłego stołu, co spra­wiło, że po­wstał na­tu­ral­ny krąg złożony z czte­rech osób: To­mek, ja, Re­na­ta i wdo­wa po zmarłym.

Naj­pierw należało przy­go­to­wać i oczyścić sa­mych prze­ka­zujących, czy­li nas, a następnie przesłać ener­gię dla du­szy zmarłego.

Po zakończe­niu prze­ka­zu zo­ba­czyłam w wi­zji trumnę przy­wa­loną ciężkim drew­nia­nym klo­cem. Po chwi­li drze­wo znikło, a z trum­ny po­frunął w górę biały gołąbek. To było bar­dzo ja­sne przesłanie, wyraźny znak, że prze­kaz ener­gii za­działał. Jak się oka­zało, To­mek za­pro­sił do miesz­ka­nia również inne du­sze go­to­we do przejścia i wi­dział, że kil­ka z nich sko­rzy­stało z oka­zji, aby uwol­nić się od resz­tek ziem­skich okowów. Byli również i tacy, którzy tyl­ko się przyglądali. Za­pew­ni­liśmy ich, że pomożemy, jeśli tyl­ko wyrażą go­to­wość do przejścia w Zaświa­ty.

Po zakończe­niu se­an­su Re­na­ta za­pro­siła nas do re­stau­ra­cji ho­te­lu położone­go za­le­d­wie kil­ka metrów da­lej, na tej sa­mej uli­cy co dom wdo­wy. Było to miej­sce jej ak­tu­al­ne­go za­trud­nie­nia, gdzie pra­co­wała jako re­cep­cjo­nist­ka i bar­man­ka jed­no­cześnie. Pod­czas obia­du za­uważyłam, że per­so­nel trochę dziw­nie, acz­kol­wiek dys­kret­nie, spoglądał w na­szym kie­run­ku. Wy­czu­wałam napiętą at­mos­ferę. Wy­da­wało się, że na­sza mi­sja skończo­na, jed­nakże Re­na­ta miała nie­co inne zda­nie. Przy­znała, że w ho­te­lu stra­szy. Nic wcześniej nie mówiła, ale po­sta­no­wiła upiec dwie pie­cze­nie na jed­nym ogniu.

Re­cep­cja znaj­do­wała się na par­te­rze, do po­koi gościn­nych wcho­dziło się po scho­dach. Pra­cow­ni­ce niechętnie zo­sta­wały na nocną zmianę, od­czu­wały czyjąś obec­ność, słyszały kro­ki i szme­ry. Re­na­ta sama nie­jed­no­krot­nie od­bie­rała wrażenie nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­nej obec­ności. Często siedząc sa­mot­nie na noc­nym dyżurze, w ni­skim fo­te­lu za kon­tu­arem re­cep­cji słyszała zbliżające się kro­ki, wsta­wała więc szyb­ko z fo­te­la, po­pra­wiając na so­bie mun­du­rek, aby obsłużyć klien­ta, który za­pragnął napić się drin­ka w środ­ku nocy… i na scho­dach nie było ni­ko­go. Cza­sem za­uważała jak­by cień człowie­ka prze­my­kający za jej ple­ca­mi, a raz na­wet zo­ba­czyła po­stać star­sze­go mężczy­zny.

Gdy usta­li­liśmy, że je­dzie­my do Za­ko­pa­ne­go, Re­na­ta zaczęta od­czu­wać wzmożone ru­chy wśród duchów. Po­ja­wiały się jako cie­nie, szu­rały, stu­kały bar­dziej niż zwy­kle, jak­by były czymś po­ru­szo­ne. Re­na­ta za­warła ze zja­wa­mi pakt, że przy­wie­zie nas (Tom­ka i mnie) ale pod wa­run­kiem, że prze­staną stra­szyć. Nic mi o tym nie po­wie­działa. Obiad był pysz­ny, je­dliśmy go pod ob­strzałem za­in­try­go­wa­nych spoj­rzeń per­so­ne­lu.

– Czy na­prawdę mu­siałaś wszyst­kim opo­wie­dzieć? – spy­tałam.

– Mu­siałam – przy­znała bez­rad­nie – po­wie­działam sze­fo­wej, a po­tem wieść roz­niosła się pocztą pan­to­flową.

– No cóż, trud­no – wes­tchnęłam.

Na miej­sce se­sji za­pro­po­no­wała pokój 104, gdyż za­uważyła, że tam znaj­du­je się epi­cen­trum zja­wisk. Tym ra­zem byliśmy we tro­je. Jak po­przed­nio, To­mek za­pa­lił świe­ce i po­pro­wa­dził ce­re­mo­nię przejścia. Za­uważyłam, że ko­lo­ry używa­nej ener­gii po­ja­wiają się sa­mo­ist­nie, za­nim To­mek je za­ini­cju­je, tak jak­by ktoś uczył nas ko­lej­ności prze­syłania uwal­niających da­wek.

Tak więc naj­pierw popłynęła ener­gia ko­lo­ru białego, oczysz­czająca du­sze po­trze­bujące po­mo­cy w przejściu w Zaświa­ty, następnie ener­gia ko­lo­ru nie­bie­skie­go, od­ci­nająca od wi­bra­cji ni­skich emo­cji i przy­wiąza­nia do spraw ziem­skich, po­tem fio­le­to­wa ener­gia umac­niająca po­zy­tyw­ne wi­bra­cje w oczysz­czo­nej du­szy, a na ko­niec ja­sno­zie­lo­na uzdra­wiająca. Na zdjęciu zro­bio­nym tuż po se­sji, nad głową Re­na­ty, widać właśnie taką ja­sno­zie­loną poświatę ener­gii uzdra­wiającej i cho­ciaż był to jej pierw­szy raz i nie miała pojęcia, co właści­wie robi, to zna­ko­mi­cie współpra­co­wała po­ma­gając po­trze­bującym du­szom.

Po se­sji zo­ba­czyłam przed oczy­ma du­szy ob­ra­zek na­ma­lo­wa­ny me­todą na­iwną, były na nim licz­ne, okrągłe twa­rze dzie­ci sku­pio­ne ra­zem, przy­ciśnięte jed­na do dru­giej, było ich tak wie­le. Sam ob­raz wi­zji był jed­nak nie­zro­zu­miały. Nie zo­ba­czyłam star­sze­go pana, który wy­stra­szył moją koleżankę. Wkrótce przyszły pew­ne wyjaśnie­nia. Re­na­ta po­szpe­rała w hi­sto­rii ho­te­lu. Oka­zało się, że w XIX wie­ku była to tzw. „umie­ral­nia dok­to­ra Sach­sa”, czy­li sa­na­to­rium dla nie­ule­czal­nie cho­rych na gruźlicę, zwy­kle bied­nych dzie­ci, które tu­taj kończyły swój żywot. Te­raz licz­ne główki po­sta­ci z wi­zji stały się bar­dziej zro­zu­miałe. To były te cho­re oso­by, które umie­rały w smut­ku i bez­sil­ności. Ich du­sze nie odeszły sa­mo­dziel­nie do Zaświatów.

Po­zo­stała jesz­cze po­stać star­sze­go pana. Z ho­te­lem łączyła się pew­na hi­sto­ria. Za­nim ho­tel zy­skał swój ak­tu­al­ny sta­tus, był w po­sia­da­niu star­sze­go, sa­mot­ne­go mężczy­zny. Pew­na młoda, przed­siębior­cza ko­bie­ta sfałszo­wała do­ku­men­ty i przywłasz­czyła so­bie bu­dy­nek, wy­ko­rzy­stując za­ufa­nie i nie­dołęstwo star­ca. Mężczy­zna po śmier­ci po­zo­sta­wał nadal na te­re­nie ho­telu, gdyż czuł się skrzyw­dzo­ny. Nie od­szedł tego dnia, nie był jesz­cze go­to­wy, po­zo­stał w swo­im domu.

Z później­szych re­la­cji Re­na­ty do­wie­działam się, że stu­ki i trza­ski u wdo­wy ustały. Z pra­cy w ho­te­lu wkrótce zre­zy­gno­wała, więc nie umiała mi po­wie­dzieć, czy du­sza mężczy­zny nadal tam prze­by­wa, czy też uwol­nił się wresz­cie od ziem­skich utra­pień.

Od tego cza­su pro­fil na­szych za­in­te­re­so­wań uległ pew­nym zmia­nom, spon­ta­nicz­nie zaczęły po­ja­wiać się pew­ne sy­tu­acje, gdzie du­sze pro­siły o po­moc w przejściu w Zaświa­ty. Roz­po­czy­nał się nowy roz­dział na­sze­go życia – po­ma­ga­nie za­gu­bio­nym du­szom w przejściu w Zaświa­ty.

ASTAR SHE­RAN

Pew­nej nie­dzie­li po południu sie­dzi­my so­bie w dużym po­ko­ju. Zje­dliśmy już obiad i od­po­czy­wa­my, oglądając Tour de Fran­ce (wyścigi ko­lar­skie). W pew­nym mo­men­cie To­mek od­czu­wa czyjąś obec­ność na bal­ko­nie. Szyb­ko sięga po apa­rat fo­to­gra­ficz­ny. Apa­rat za­wsze leży w po­go­to­wiu, gdyż na­uczy­liśmy się już, że w każdej chwi­li może zda­rzyć się coś dziw­ne­go. Spoglądam ze zdzi­wie­niem, jak To­mek robi całą serię zdjęć, ujęcie po ujęciu i na­wet nie zmie­nia położenia apa­ratu. Co jest gra­ne, wszedł w trans? Spoglądam na bal­kon, lecz ja tam nie widzę ni­cze­go cie­ka­we­go, poza pra­niem roz­wie­szo­nym na sznu­rach. To­mek kończy fo­to­gra­fo­wa­nie. Jest czymś za­afe­ro­wa­ny. Co tam było? Nic nie wi­działam.

– Ja też nie wi­działem, ale wy­czu­wałem, że coś tam jest.

Po wywołaniu kli­szy na ko­lej­nych ujęciach wy­cho­dzi jakaś dziw­na po­stać. Rozkłada­my zdjęcia na sto­le. Na ośmiu ko­lej­nych ujęciach wyraźnie widać jakąś syl­wetkę. Wygląda, jak­by uno­siła się w po­wie­trzu. Jest większa od nor­mal­ne­go człowie­ka. Na wszyst­kich zdjęciach widać ją w ta­kim sa­mym położeniu. To po­stać wy­so­kie­go mężczy­zny w białej sza­cie. Sza­ta przy­po­mi­na te bi­blij­ne: jest pro­sta, roz­cięta na pier­siach, chy­ba po to, aby przeszła przez głowę. Roz­cięcie zakończo­ne jest sznur­ka­mi, które swo­bod­nie spływają po klat­ce pier­sio­wej. Powyżej naj­wy­raźniej znaj­du­je się głowa. Jest mniej wi­docz­na niż biaława sza­ta, ale daje się rozróżnić twarz, za­rys owa­lu i jak­by oko. Jest dziw­ne, to ra­czej nie oko ale owal­ny otwór, w którym widać głębię. Dru­gie­go oka nie mogę za­uważyć. Po­stać jest częścio­wo prze­zro­czy­sta, przez jej szatę widać pra­nie i kra­jo­braz w dali poza bal­ko­nem.

Ktoś nas od­wie­dził, ktoś ważny. Przy­szedł na chwilę doglądnąć, czy wszyst­ko w porządku.

I co dziw­ne po­zo­wał do zdjęcia. Po­zwo­lił Tom­ko­wi zro­bić aż osiem ujęć sa­me­go sie­bie. To ewe­ne­ment. Wie­le od­bie­ra­my, wie­le wi­dzi­my, ale niewie­le uda­je się sfo­to­gra­fo­wać. To­mek wręcz żalił się, że co in­ne­go od­bie­ra, a co in­ne­go wy­cho­dzi mu na kli­szach. On swo­im umysłem od­bie­ra znacz­nie więcej in­for­ma­cji niż apa­rat. Często wy­czu­wa obok jakąś obec­ność i próbuje różnych sztu­czek. Na przykład usta­wia apa­rat w in­nym kie­run­ku, a po­tem robi szyb­ki zwrot ciała i strze­la zdjęcie w kie­run­ku, gdzie był in­te­re­sujący go obiekt. Nie­ste­ty „łobu­zia­ki” za­wsze umkną mu na czas i w obiek­ty­wie po­zo­sta­je utrwa­lo­na tyl­ko część. Wy­czu­wa­liśmy, że to była jakaś ważna oso­ba. Czyżby Chry­stus? Może któryś z na­szych Opie­kunów? Może Anioł Stróż? Nie udało się spre­cy­zo­wać. Do cza­su.

W 2001 roku uka­zała się książka Ka­zi­mie­rza Bzow­skie­go „Siły Zie­mi – tu i te­raz” (Wyd. Loka), w której au­tor za­mieścił cie­kawą re­lację pew­ne­go młode­go małżeństwa. Młodzi lu­dzie mie­li córkę. Pani domu nie wie­działa, że jest w ciąży po raz dru­gi. We własnym domu od­wie­dził ją wy­so­ki mężczy­zna w białej sza­cie prze­pa­sa­nej złotym sznu­rem. Mężczy­zna miał po­nad dwa me­try wzro­stu, uka­zał się jej, wisząc w po­wie­trzu. Oznaj­mił, że od pięciu mie­sięcy jest w ciąży. Nie uwie­rzyła, bo nadal nor­mal­nie mie­siączko­wała.

Na dru­gi dzień ra­zem z mężem po­szli jed­nak do gi­ne­ko­lo­ga, który po­twier­dził wia­do­mość. Po uro­dze­niu się syn­ka, ta­jem­ni­czy gość opie­ko­wał się chłopcem. Przy­cho­dził, zo­sta­wiał ma­te­rial­ne pre­zen­ty, za­pa­lał światło w po­ko­ju, gdy dziec­ko bało się ciem­ności. Gdy chłopczyk podrósł, nie­zna­jo­my przy­cho­dził i roz­ma­wiał z nim. Pan Bzow­ski skon­tak­to­wał się te­le­fo­nicz­nie z osobą prze­by­wającą w Ber­li­nie, która badała tego typu zja­wi­ska i uzy­skał od­po­wiedź, że to jest Astar She­ran – „oj­ciec du­cho­wy pla­ne­ty Zie­mia”. Po­stać po­ja­wia się od pew­ne­go cza­su w Hisz­pa­nii, Fran­cji, w Niem­czech, imię jego według Su­merów ozna­czało „władcę lub księcia” z Sa­tur­na.

Więc to był Astar She­ran, od­wie­dził nas, ba, wpadł na chwilę zo­ba­czyć, co tam u nas słychać. Może wpa­da częściej, ale ja nie umiem tego ode­brać?

Często na­to­miast od­bie­ram inne zja­wi­sko, również opi­sa­ne przez pana Bzow­skie­go, ale w skryp­cie „UFO nad nami”. Jest to „gra­nie ko­ni­ka po­lne­go”. Tak, często słyszę je za oknem. Naj­le­piej la­tem, gdy okna i drzwi bal­ko­no­we są otwar­te. Miesz­kam w blo­ku, na dużym osie­dlu, i ra­czej praw­dzi­we cy­ka­dy tu nie zaglądają. Cza­sem słyszę tę mu­zykę tuż za ścianą. Kie­dyś wy­biegłam na bal­kon i zro­biłam zdjęcia apa­ra­tem w te­le­fo­nie komórko­wym. Cy­ka­da „grała” tuż obok mnie, słyszałam jej źródło pół me­tra od sie­bie. A miesz­kam na ósmym piętrze. Gdy­by to był praw­dzi­wy ko­nik po­lny, mu­siałby wi­sieć w po­wie­trzu na wy­so­kości około dwu­dzie­stu dwóch metrów. Nie­ste­ty na zdjęciach wyszła tyl­ko ciem­ność.

Pew­nej nocy mam sen:

Wer­sal­ka, na której śpię, jest dość ni­ska. Śpię na boku, twarzą do środ­ka po­ko­ju. Obok mo­je­go łóżka, tuż przy twa­rzy, stoi małe dziec­ko. Dziec­ko wygląda na nie­mow­la­ka. To dziw­ne, że stoi. Pa­trzy na mnie. Błyska­wicz­nie budzę się. Otwie­ram oczy. Przez mo­ment jesz­cze widzę jego buzię.

Następnej nocy ko­lej­ny sen:

Zno­wu głęboko śpię i widzę to samo dziec­ko obok łóżka. Wyciąga do mnie rączkę, ale nie może dosięgnąć.

Zno­wu budzę się i widzę je jesz­cze przez chwilę.

Je­stem za­nie­po­ko­jo­na, nie wiem o co cho­dzi.

Za kil­ka dni zno­wu sen:

Tym ra­zem ja sama je­stem małym dziec­kiem. Leżę jak­by nadal na swo­jej wer­sal­ce, jed­nak wer­sal­ka jest oto­czo­na ja­ki­miś fal­ban­ka­mi, nad nią widzę kabłąk, taki jak w wi­kli­no­wym ko­szycz­ku. Za­czy­nam we śnie ko­ja­rzyć, do li­cha, to chy­ba wózek lub jakaś kołyska.

Czyżby jakaś du­szycz­ka chciała się wcie­lić? Ja nie chcę. Robię test ciążowy. Wszyst­ko w porządku. Uff. Więc o co cho­dzi?

Właśnie chodzę na kurs Ta­ro­ta. Po­sta­na­wiam za­py­tać. Pro­wadząca rozkłada kar­ty.

– Ja­kieś dzie­ci po­trze­bują po­mo­cy – wyjaśnia.

– Więc to nie o mnie cho­dzi?

– Nie.

Śmieją się ze mnie. A ja mam „za­gwozdkę” – nic nie wiem o żad­nych dzie­ciach.

W tym cza­sie moja mama – również me­dium – ma sen o po­dob­nej wy­mo­wie: śni się jej, że do pie­cza­ry zagląda dwo­je małych dzie­ci.

Ana­li­zu­je­my zna­cze­nie snu. Wie­my, że pie­cza­ra to sym­bol ma­ci­cy. Jeśli więc zaglądają tam dzie­ci, to zna­czy, że ja­kieś dzie­ci chcą się uro­dzić.

Do­pie­ro po dwóch ty­go­dniach do­wia­du­je­my się, że ku­zyn­ka jest w ciąży. Wkrótce państwo młodzi biorą ślub. In­for­ma­cje stają się bar­dziej kla­row­ne. Już wie­my, gdzie szu­kać. Obo­je z Tom­kiem ba­da­my sy­tu­ację.

Już wie­my: pod­czas ce­re­mo­nii ślub­nej i we­se­la może wy­da­rzyć się coś nie­do­bre­go. To­mek od­bie­ra, że praw­do­po­dob­nie pan­nie młodej gro­zi po­tknięcie się o coś wy­so­kim ślub­nym pan­to­fel­kiem. Nie­na­ro­dzo­ne dziec­ko wie, co się może zda­rzyć i już te­raz pro­si o po­moc. Jed­no­cześnie dziec­ko wie, kto może mu pomóc. Nie zwra­ca się do przyszłej mat­ki ani do ojca. Bo wie, że nie od­biorą sy­gnałów. Zwra­ca się do mnie, da­le­kiej ciot­ki. Nie idę na ślub ani na we­se­le. Uczest­nicząc w ce­re­mo­nii, mo­gli­byśmy się zde­kon­cen­tro­wać i coś prze­oczyć.

W dniu ślubu sia­da­my ra­zem z Tom­kiem w miesz­ka­niu, pod krysz­tałem. (Mam w po­ko­ju nie­ma­te­rial­ny krysz­tał wiszący na wy­so­kości około dwóch metrów od podłogi. Jest nie­wi­docz­ny.) Ra­zem prze­syłamy pan­nie młodej ener­gię. To­mek za­uważa, że stru­mień z jed­nej jego ręki bie­gnie w kie­run­ku, gdzie znaj­du­je się kościół, w którym młoda para właśnie bie­rze ślub. Stru­mień z dru­giej ręki idzie w in­nym kie­run­ku.

– Gdzie? – py­tam, bo nie po­tra­fię ich zo­ba­czyć.

– Chy­ba do tej du­szy, pew­nie jesz­cze nie wcie­liła się w płód.

Wy­da­je się, że to dziw­ne, aby nie­na­ro­dzo­ne jesz­cze dziec­ko mogło pro­sić o po­moc. Trze­ba jed­nak wie­dzieć, że in­kar­nu­je­my na Zie­mi (i nie tyl­ko na Zie­mi) wie­lo­krot­nie. Du­sza jest nieśmier­tel­na, nie­ustan­nie się uczy, chce po­zna­wać. Aby tego do­ko­nać nie wy­star­czy po­ja­wić się na Zie­mi raz, tyl­ko w jed­nym wcie­le­niu, jak tego uczy współcze­sne chrześcijaństwo. Du­sza in­kar­nu­je wie­lo­krot­nie. Wchodząc w ludz­kie ciało, ma możliwość po­zna­wać różne aspek­ty by­cia w na­szej ni­skiej, trójwy­mia­ro­wej ma­te­rii. Du­sza świa­do­mie nakłada na sie­bie ogra­ni­cze­nia, ja­kie nie­sie wcie­le­nie się w ma­te­rię, po to, aby po­znać miłość, radość, współczu­cie, przy­jaźń oraz strach, gniew, dumę, pychę, za­zdrość i wie­le in­nych emo­cji oraz uczuć.

Du­sza, żyjąc tyl­ko raz, nie mogłaby po­znać tych wszyst­kich do­znań i wrażeń. Bo­gac­twa życia nie da się przełożyć na je­den żywot ludz­ki. Gdy­byśmy żyli tyl­ko raz, lu­dzie mie­li­by rację, użalając się nad sobą, że sąsia­do­wi to się do­brze po­wo­dzi a im nie­szczególnie. Ale żyje­my nie­skończe­nie wie­le razy i mamy możliwość po­znać każdy aspekt życia, wcie­la­my się w oso­by „do­bre” i „złe”, po­nie­waż tak na­prawdę nie ma „do­bra” ani „zła”. Jest tyl­ko na­uka, doświad­cza­nie życia. Raz je­steśmy księciem, a raz żebra­kiem.

A co się dzie­je między wcie­le­nia­mi? Pomiędzy wcie­le­nia­mi prze­by­wa­my już bez ciał ma­te­rial­nych, w tzw. Zaświa­tach, czy­li w świe­cie du­cho­wym. Miej­sce to zna­ko­mi­cie opi­su­je Mi­cha­el New­ton w cy­klu swo­ich książek „Wędrówki dusz” oraz „Prze­zna­cze­nie dusz”.

Du­sza dziec­ka, które zgłosiło się o po­moc, w Zaświa­tach jest kom­pletną istotą. Zna swo­je wszyst­kie po­przed­nie in­kar­na­cje, wie, nad czym ma pra­co­wać. De­cy­dując się na ko­lej­ne wcie­le­nie wie, w ja­kiej ro­dzi­nie ma się uro­dzić, zna swo­ich przyszłych ro­dziców oraz ogólny pro­gram życia do wy­ko­na­nia. Po tam­tej stro­nie je­steśmy dużo mądrzej­si, bo zna­my wszyst­kie swo­je in­kar­na­cje. Mamy też cały sztab wyżej roz­wi­niętych po­mocników i prze­wod­ników, którzy cały czas służą radą. Po wspólnym usta­le­niu sce­na­riu­sza przyszłego życia de­cy­du­je­my się na wcie­le­nie. Nic więc dziw­ne­go, że nie­na­ro­dzo­ne dziec­ko kon­tak­to­wało się, prosząc o po­moc. Z po­zio­mu Zaświatów była to nor­mal­na, pełno­war­tościo­wa du­sza znająca swo­je prze­zna­cze­nie.

Po kil­ku mie­siącach na świat przy­szedł zdro­wy chłopczyk, któremu dano na imię To­mek. Po­zo­sta­wało dla nas za­gadką, dla­cze­go moja mama wi­działa we śnie dwo­je dzie­ci zaglądających do pie­cza­ry. Na świat przyszło tyl­ko jed­no dziec­ko. Za­gad­ka wyjaśniła się bar­dzo szyb­ko, wkrótce ku­zyn­ka zno­wu była w ciąży. Dzie­ci spie­szyły się na świat. Ju­lia uro­dziła się bez kom­pli­ka­cji i obo­je ro­dzeństwo cieszą się do­brym zdro­wiem.

OD­RZU­CO­NA OFER­TA

Do­wie­działam się, że zmarł da­le­ki wu­jek. Nie wi­działam go od lat dzie­cięcych.

Pomyślałam: gdy­byś wuj­ku po­trze­bo­wał po­mo­cy w przejściu w Zaświa­ty to przyjdź i daj znać. Pomożemy ci.

Tej nocy spałam aku­rat w dużym po­ko­ju na złożonej wer­sal­ce. Leżałam na wznak pogrążona w głębo­kim śnie. Zo­ba­czyłam białą po­stać mężczy­zny z nie­co wy­stającym brzusz­kiem. W ręku trzy­mał jakiś do­ku­ment for­ma­tu A-4 złożony we czwo­ro. Pod­szedł do łóżka, de­li­kat­nie wcisnął pa­pier pomiędzy moje ramię a opar­cie wer­sal­ki i spo­koj­nie od­szedł. Wi­działam, że ten pa­pier to for­mu­larz. Po­zo­stał nie­wy­pełnio­ny. Zro­zu­miałam; to du­sza wuj­ka ode­brała moją men­talną ofertę po­mo­cy i spe­cjal­nie przyszła w nocy, aby po­wia­do­mić, że dziękuje, lecz nie sko­rzy­sta z po­mo­cy.

Wu­jek, po­dob­nie jak jego oj­ciec, należał do Koła Róż Różańco­wych przy koście­le pa­ra­fial­nym. Wi­docz­nie sil­na wia­ra po­mogła mu utrzy­mać wy­so­ki po­ziom ener­gii i z przejściem po­ra­dził so­bie sam. Jego syn kon­ty­nu­uje ro­dzinną tra­dycję.

Za­sta­na­wiające, jak łatwo można skon­tak­to­wać się z duszą. Nie ma zna­cze­nia od­ległość ani miej­sce ak­tu­al­ne­go po­by­tu. Du­sza bez pro­ble­mu usłyszy wia­do­mość prze­zna­czoną dla niej i bezbłędnie od­naj­dzie drogę.

KU­ZYN BOG­DAN

Ko­lej­ny wu­jek, Adol, miesz­kał sa­mot­nie w małym dom­ku na wsi. Sam go zbu­do­wał i sam umiał na­pra­wić wszel­kie uster­ki. Je­dy­ny syn z ro­dziną już daw­no wy­pro­wa­dził się do mia­sta, a ojca od­wie­dzał rzad­ko.

– Na­ucz się, jak za­my­kać za­wo­ry wody i prądu. Gdy mnie brak­nie, mu­sisz to robić sam – mówił oj­ciec, ale syn nie wy­ka­zy­wał za­in­te­re­so­wa­nia.

– Co ty się tata już na dru­gi świat wy­bie­rasz?

– Brak wie­dzy szko­dzi.

Oj­ciec wkrótce zmarł, należało za­bez­pie­czyć do­mek przed zimą i po­wstał pro­blem. Syn przy­je­chał na wieś, otwo­rzył klu­czem wejścio­we drzwi i bez­rad­nie rozglądał się po ścia­nach. Nie­ste­ty nie pamiętał, gdzie są za­wo­ry, co trze­ba zro­bić, jak po­za­my­kać i za­bez­pie­czyć mie­nie. Gdy tak smętnie spoglądał na ścia­ny, na­gle obok nie­go stanął… oj­ciec. Młody mężczy­zna stru­chlał. Do­pie­ro nie­daw­no po­cho­wa­li go na po­bli­skim cmen­ta­rzu. Zmarły miał taką samą po­stać jak za życia tyl­ko prze­zro­czystą i fos­fo­ry­zującą zie­lo­nym ko­lo­rem, wyglądał bar­dziej jak zie­lo­na mgła, ale jego wzrost, wygląd i rysy twa­rzy były zupełnie ta­kie same. Ujął syna za nad­gar­stek i opro­wa­dził po domu, po­ka­zując mu po ko­lei, co ma zro­bić. Uchwyt był zim­ny. Włosy Bog­da­na stanęły dęba, cały sztyw­ny i zzie­le­niały ze stra­chu posłusznie stąpał za oj­cem tak długo, aż ten nie puścił jego nad­garst­ka. Gdy tyl­ko zmarły zwol­nił uchwyt, syn wy­sko­czył z miesz­ka­nia i nie oglądając się za sie­bie, popędził co tchu do miesz­kającej obok ro­dzi­ny. Wpadł do miesz­ka­nia ciot­ki bla­dy, zdy­sza­ny i tak zmie­nio­ny na twa­rzy, że do­mow­ni­cy bali się o jego zdro­wie.

– Co się stało? – py­ta­li.

Mężczy­zna długo nie mógł od­po­wie­dzieć, bo ze stra­chu szczękał zębami. Cały się trząsł i był bla­dy. Syn ciot­ki wyciągnął bu­telkę czy­stej wódki, nalał kie­li­szek i podał ku­zy­no­wi. Ten dusz­kiem wy­chy­lił, po czym nalał so­bie jesz­cze. Do­mow­ni­cy cier­pli­wie cze­ka­li.

Po chwi­li zde­ner­wo­wa­ny ku­zyn opo­wie­dział, co mu się wy­da­rzyło. Bu­tel­ka po­mogła, ale Bog­dan stwier­dził, że noga jego więcej nie po­sta­nie w tym dom­ku. Sprze­dał po­siadłość za nie­wielką kwotę, po to, aby jak naj­szyb­ciej po­zbyć się na­wie­dzo­ne­go domu.

Po la­tach pożałował po­chop­nej de­cy­zji, a w ro­dzi­nie po­zo­stała za­baw­na opo­wieść o tym, jak to ku­zyn wy­stra­szył się własne­go ojca.

Gdy­by wie­dział co­kol­wiek o życiu po życiu… Ale nie­ste­ty, nie wie­dział.

PANI STRA­SZA­KO­WA

Śpię w małym po­ko­ju, twarzą do jego środ­ka. Tuż przy łóżku sta­je biała po­stać. To sta­ra ko­bie­ta. Jest ni­ska, ma kręcone, roz­wi­chrzo­ne włosy. Wyglądają jak po trwałej on­du­la­cji. Ko­bie­ta opie­ra się obie­ma dłońmi, całym ciężarem na la­sce. Robi wrażenie zmęczo­nej. Budzę się, jak za­wsze w ta­kiej sy­tu­acji. Kto to może być? Już wiem, że jeśli ktoś przy­cho­dzi w nocy i sta­je obok łóżka, tak abym go zo­ba­czyła, to zna­czy, że pro­si o po­moc. Nie po­tra­fi sam odejść w Zaświa­ty. Nie roz­po­znałam oso­by. Za­pew­niam, że w naj­bliższym cza­sie pomożemy jej odejść. Mam na­dzieję do­wie­dzieć się coś o tej oso­bie. Jeśli przyszła do mnie, to możliwe, że znam ją oso­biście. Wkrótce przy­jeżdża do nas ciot­ka miesz­kająca na wsi. Opo­wia­da o sąsiad­ce, która właśnie zmarła kil­ka dni temu.

– Czy ta sąsiad­ka była ni­ska? – py­tam – czy nosiła laskę? Czy miała kręcone włosy?

– No ta­kie siwe, kręcone – od­po­wia­da ciot­ka.

– A la­ska, miała laskę?

– No tak, na sta­rość pod­pie­rała się laską.

Więc to ona – myślę – nie mówię nic, moje ciot­ki nie wiedzą, że od­pro­wa­dzam du­sze. Nie zro­zu­miałyby. Znałam tę ko­bietę.

W dzie­ciństwie wy­cho­wy­wałam się u bab­ci na wsi. Ta sąsiad­ka miesz­kała obok, w domu ogro­dzo­nym dru­cianą siatką i za­wsze za­mkniętą bramą. To był nie­dostępny dom. Ich dzie­ci nie bawiły się z in­ny­mi dziećmi i nie wy­cho­dziły poza obręb podwórka. Miesz­kańcy po­se­sji mie­li po­czu­cie wyższości nad in­ny­mi. W wie­ku czter­na­stu lat prze­pro­wa­dziłam się do mia­sta i miesz­kałam z ro­dzi­ca­mi. Czy to nie dziw­ne? Te­raz, po trzy­dzie­stu kil­ku la­tach, ta ko­bie­ta przy­cho­dzi do mnie z prośbą o po­moc.

Kie­dyś, przed I wojną świa­tową, gdy mat­ka mo­ich dziadków umie­rała, sy­no­wie pro­si­li:

– Mamo, jak już Tam będziesz, to przyjdź do nas i opo­wiedz, jak Tam jest.

– Do­brze – od­po­wie­działa mat­ka – przyjdę.

Zmarła, a kil­ka dni po po­grze­bie, w nocy, do­mow­ni­cy zo­ba­czy­li błąkającą się wokół domu po­stać. Wyglądała jak prze­zro­czy­sty białawy obłok. Miała na so­bie długą, powłóczystą szatę i zaglądała do okien. Wszy­scy się wy­stra­szy­li i zaczęli się mo­dlić.

– Mamo – mówił najmłod­szy z nich – ty już do nas le­piej nie przy­chodź, bo się bo­imy.

I zja­wa więcej nie przyszła.

TO­MEK UDO­SKO­NA­LA ME­TODĘ PRZE­PRO­WA­DZA­NIA DUSZ

– Miałem sen – To­mek jest za­fra­so­wa­ny. – Wy­ni­kało z nie­go, że muszę do­pra­co­wać me­todę prze­pro­wa­dza­nia dusz.

– Jaki sen? – py­tam.

– Śniło mi się, że po białej dro­dze jadą ko­la­rze. Na dro­dze w pew­nym miej­scu jest ostry zakręt. Na wirażu nie wy­ra­biają, prze­wra­cają się je­den na dru­gie­go. Coś muszę po­pra­wić.

Me­dy­tu­je, wcho­dzi w stan alfa i the­ta, ko­mu­ni­ku­je się z Prze­wod­ni­ka­mi i po­pra­wia for­mułę prze­pro­wa­dza­nia. To­mek two­rzy nie­wi­docz­ny kanał. Jest on w ko­lo­rze sza­fi­ro­wo-szma­rag­do­wym. To taki tu­nel usta­wio­ny pio­no­wo, ro­dzaj por­ta­lu dla dusz. Do kanału od miej­sca gdzie sie­dzi­my do­pro­wa­dza do­dat­ko­wy złoty kanał. Dzięki temu du­sze wcześniej przy­go­to­wa­ne wchodzą z naszą po­mocą do złote­go kanału i tam, jak ręka­wem do sa­mo­lo­tu, są trans­por­to­wa­ne do szma­rag­do­wo-sza­fi­ro­we­go por­ta­lu. Jeśli ce­re­mo­nie prze­pro­wa­dza­nia wy­ko­nu­je­my u mnie w domu, to kanał jest tu za­in­sta­lo­wa­ny na stałe, w rogu po­ko­ju i du­sze z po­ko­ju mają kanał tuż pod no­sem.

Zda­rza się, że prze­pro­wa­dza­my du­sze w in­nych miej­scach lub miej­sco­wościach. Właści­wie wszędzie, gdzie po­je­dzie­my. Wówczas To­mek two­rzy kanał na po­trze­by miej­sco­wych dusz. Cza­sem stoi on kil­ka metrów od miesz­ka­nia, w którym wy­ko­nu­je­my prze­pro­wa­dza­nie, wte­dy złoty kanał do­pro­wa­dzający jest od­po­wied­nio dłuższy. Utwo­rzo­ne por­ta­le po­zo­stają i mogą służyć du­szom. Du­sze same mogą z nich sko­rzy­stać. Nie­ste­ty za­uważyliśmy, że wolą po­cze­kać nie­raz na­wet cały rok, aż przy­je­dzie­my i od­pro­wa­dzi­my oso­biście. Wte­dy zgłaszają się już pierw­sze­go dnia. Cza­sem są nie­cier­pli­we. Za­wsze za­pra­sza­my wszyst­kich chętnych, z całego świa­ta. Jed­nak du­sza tuż po śmier­ci nadal po­sia­da tą samą men­tal­ność co przed śmier­cią, czy­li taką, jaką miała, będąc w po­sta­ci ludz­kiej. Dla­te­go du­sze z in­nych kul­tur rzad­ko przy­chodzą do nas, wolą po­szu­kać po­mo­cy na swo­im te­re­nie i w obrębie swo­jej kul­tury re­li­gij­nej.

Du­sza już wie, że nadal ist­nie­je, doświad­cza tego sama na so­bie. Opuściła swo­je ciało, które wy­da­wało się do­tych­czas naj­ważniej­sze i wi­dzi, jak leży tam zim­ne i bezwładne, a ona nadal żyje. Chce sko­mu­ni­ko­wać się z bli­ski­mi, po­wie­dzieć im, że nadal żyje, po­cie­szyć ich po swo­jej śmier­ci, ale nie umie się skon­tak­to­wać. Najłatwiej­szy kon­takt następuje przez sen. Dla­te­go po śmier­ci kogoś bli­skie­go oso­ba ta śni się naj­bliższym. W ten sposób próbuje ona prze­ka­zać in­for­ma­cje. Du­sza oso­by zmarłej często cze­ka na swój po­grzeb. Nie musi tego robić, jeśli po­tra­fi odejść sama, może to zro­bić w każdej chwi­li. Jed­nak wy­da­je się, że du­sze cze­kają na po­grzeb, po­nie­waż jest to for­ma sza­cun­ku dla żywych, którzy przy­chodzą, aby się pożegnać.

PO­GRZEB ZNA­JO­ME­GO

To­mek był na po­grze­bie zna­jo­me­go. Pod­czas mszy świętej, za­in­to­no­wa­no pieśń żałobną „Aniel­ski or­szak”. Jest tam taki tekst:

„Przybądźcie z nie­ba na głos na­szych mo­dlitw,miesz­kańcy chwały wszy­scy święci Boży.Z obłoków ja­snych zejdźcie aniołowiez rzeszą zba­wio­nych zejdźcie na spo­tka­nie”.

Re­fren brzmi:

„Aniel­ski or­szak niech Twą duszę przyj­mie,unie­sie z zie­mi ku wyżynom nie­baaż przed ob­li­cze Boga Naj­wyższe­go”.

Przy re­fre­nie pieśni To­mek za­uważył, że z góry od stro­ny skle­pie­nia po­ja­wiają się dwa ja­sne pro­mie­nie, schodzą one w dół, kie­rując się ku trum­nie zmarłego i za­bie­rają duszę zna­jo­me­go w górę.

Gdy w dal­szej ro­dzi­nie po­ja­wił się po­grzeb za­pragnęłam też to zo­ba­czyć, nie­ste­ty mam zbyt emo­cjo­nalną na­turę. Moje łzy przesłoniły cały wi­dok. Nie wi­działam nic.

A co, jeśli po­grzeb odbędzie się, msza święta od­pra­wio­na, trum­na po­cho­wa­na. Gra­barz łopatą przy­kle­pał, wszyst­ko zgod­nie z miej­sco­wy­mi obrządka­mi po­grzebowymi, a du­sza nie odeszła? Oczy­wiście, dopóki nie zaczęliśmy zaj­mo­wać się prze­pro­wa­dza­niem, w ogóle nie myślałam o pro­ble­mach dusz. Wy­da­wało mi się, że wy­star­czy po­grzeb, na­wet nie­ko­niecz­nie w obec­ności księdza, bo prze­cież ist­nie­je tzw. po­grzeb świec­ki. Jeśli na­wet ksiądz, oso­ba du­chow­na, nie gwa­ran­tu­je od­pro­wa­dze­nia du­szy na dru­gi brzeg, to co mają robić te bied­ne du­sze? I skąd ro­dzi­na ma mieć pew­ność, że zro­biła wszyst­ko, co należało zro­bić. Czy du­sza zmarłego odeszła?