Wiła – słowiański dark romance ebook

Wiła – południowosłowiański demon (odpowiednik słowiańskiej rusałki czy południcy) sprowadzający na ludzi obłęd i szaleństwo, ale też mogący obdarzyć różnymi darami. Zwykle wiły występowały w większych grupach i sprowadzały na mężczyzn niemożliwe do zaspokojenia żądze.

Wiłami stawały się zazwyczaj młode dziewczęta, których śmierć była niespodziewana, nieszczęśliwa lub zadana przez nie same.

Wypełnia mnie ekscytacja, gdy okazuje się, że będę mogła pójść z rodzicami na swoje pierwsze przyjęcie. To znak, że nie postrzegają mnie już jako dziecka, że staję się kobietą. Staram się tak zachowywać, gdy przyjeżdżamy do krawca, aby pobrał wymiary na nowe sukienki, chociaż prawda jest taka, że mam ochotę tańczyć i krzyczeć z radości. Jestem dorosłą osobą! Nie dziewczynką, która powinna siedzieć w domu. Wreszcie! Moja rodzicielka i krawcowa robią ustalenia, omawiają materiały i kroje, a ja stoję przy szybie i oglądam miasto. Rzadko tu bywam, dotąd wszędzie bywałam rzadko, ale teraz się to zmieni. Będę gościć na przyjęciach, będę poznawać ludzi. Prawie skaczę z radości, gdy wychodzimy i idziemy załatwić pozostałe sprawunki, zanim ojciec po nas przyjedzie. Prostuję się, chcę wydawać się wyższa, niż faktycznie jestem, poważniejsza. Trochę jak moja mama, wytworna i doskonała. Taka też jestem, gdy idziemy parkiem, witając się od czasu do czasu z którąś z jej przyjaciółek, którym mnie przedstawia. Stoję dzielnie, udając, że słucham, ale nudzę się szybko, bo ich rozmowy są identyczne. Odpływam myślami, wyobrażając sobie, że tańczę na balu i nagle pojawia się ona. Muzyka.

To muzyka jest pierwsza – to ją słyszę i to ona sprawia, że się odwracam i widzę kogoś, kto skrada mi oddech. Czy można zdefiniować piękno i doskonałość? Jeżeli tak – ja nie potrafię, ale właśnie na nie patrzę. Włosy ma jasne, muśnięte słońcem, usta wygięte w uśmiechu, sylwetkę smukłą. Jest wysoki, palce dłoni ma długie, to one przyciągają moje spojrzenie, to w nich trzyma smyczek, którym wodzi po strunach instrumentu. Stoi na małej, letniej scenie, otoczony ludźmi, wcześniej ktoś grał, ale to było nieistotne, tym razem takie nie jest. Ta muzyka jest inna. Nagle, jakby poczuł, że na niego patrzę, przenosi wzrok na mnie. Muzyka zmienia się, gra szybciej – albo tak mi się tylko wydaje. Może to moje serce tak bije? Szybciej i szybciej, dotykam językiem wyschniętych nagle ust, świat zmniejsza się, jest tylko muzyk i jego niezwykła gra.