Roryk Nieśmiały Detektyw, t. 5. Podejrzany Klaun ebook

Spis treści

Przyjaciele i krewni

Klaun z chrześcijańską rybą

Pantera w kozaczkach

Agencja Lachmann

Spór o Tiffy

Najszybsze w historii wyznanie winy

Misiaczek i Ślimaczek

Zaskakujące spotkanie

Bezsensowne marnowanie pieniędzy

Pani Zeigler pąsowieje

Dzwoniący zadek

Zataczając się i chwiejąc

Atak

Wszystko stoi na głowie

Olśnienie w windzie

Maska opada

Chciwość

Ksiądz, hydraulik i kangur

Punkty orientacyjne

Okladka

Tytuł oryginalny: Rory Shy, der schüchterne Detektiv. Ein Clown unter Verdacht

Autor: Oliver Schlick

Przekład: Emilia Skowrońska

Ilustracje (okładka i wnętrza): Fiete Koch

Grafika na stronach rozdziałowych: Shutterstock © Ola Ko

Kierownik redakcji: Magdalena Cicha-Kłak

Redakcja: Joanna Rutkowska-Marchewka

Korekta: Magdalena Marczewska

Przygotowanie wersji elektronicznej: Paweł Kowalski

Oliver Schlick: Rory Shy, der schuchterne Detektiv. Ein Clown unter Verdacht

© Ueberreuter Verlag GmbH, Berlin 2023

© Copyright for the Polish edition by Wydawnictwo Juka-91, Warszawa 2025

dwukropek.com.pl

Wydawnictwo Juka-91 Sp. z o.o.

ul. Jutrzenki 118

02-230 Warszawa

Infolinia 800 650 300

[email protected]

Przyjaciele i krewni

Dziś rano Doktor Herkenrat wczołgał się pod kanapę. Teraz jest szósta wieczorem, a on wciąż tam siedzi. Nie ruszył się nawet o milimetr. Ze wstydu. I słusznie! Poprzedniego dnia mój bojaźliwy cocker-spaniel po raz kolejny wywołał porządne zamieszanie.

Krótko po siedemnastej poszłam z nim na plac Boringera, aby obejrzeć procesję z okazji Dnia Świętego Marcina. No i dowiedziałam się, że mojego psa napawają przerażeniem nie tylko wiewiórki, koty, motyle i salamandry –lecz także instrumenty dęte.

Kiedy procesja ruszyła, a orkiestra zaczęła grać Idę z moją pochodnią, Doktor Herkenrat wpadł w szał, w panice przebiegł przez ulicę i – rabum, rabam, rabuuum –wpadł na trębacza, tubistę i, co nie mniej ważne, zupełnie niezaangażowanego w występ sprzedawcę precli. Mój spaniel wył przy tym tak histerycznie, że dwa konie policyjne i koń Świętego Marcina się wystraszyły i stanęły dęba. Co przeraziło jakąś małą dziewczynkę do tego stopnia, że źle złapała swój lampion i ten natychmiast stanął w płomieniach.

Ogień szybko ugaszono, ale Doktor Herkenrat i ja mamy surowy zakaz uczestniczenia w procesji z okazji Dnia Świętego Marcina – aż do odwołania. Wydany przez policjantkę na koniu. A także Świętego Marcina we własnej osobie.

Dlatego też nie bardzo mam ochotę oglądać mojego bojaźliwego psa, który jęczy teraz i zerka nieśmiało spod kanapy, co prawdopodobnie ma oznaczać: Matyldo, przepraszam, że znowu spanikowałem. Przysięgam, że już będę umiał nad sobą panować. Słowo honoru cocker-spaniela!

Ale tak łatwo mu ze mną nie pójdzie. Demonstracyjnie go ignoruję, siadam w fotelu i sięgam po gazetę, którą dziś rano przyniosła pani Zeigler.

Pani Zeigler, naszej pomocy domowej, nigdy nie przyszłoby do głowy sprawdzenie wiadomości online. Jest staroświecka i preferuje druk.

Już na drugiej stronie natrafiam na artykuł dotyczący sprawy Amandy Kent. Kilka tygodni wcześniej tajemnicze zniknięcie pisarki wywołało niemałe poruszenie i prasa nadal rozpisuje się na ten temat. Nagłówek brzmi: Nieśmiały sukces! Jak Roryk Nieśmiał odnalazł zaginioną autorkę bestsellerów.

Nad artykułem znajduje się zdjęcie Roryka, przedstawiające go w typowej dla niego pozie: pochylona głowa, wzrok utkwiony w ziemi i detektyw, który nieśmiało skubie płatek ucha.

Fakt, że pomimo swojej skrajnej nieśmiałości Roryk rozwiązuje wszystkie sprawy, uczynił z niego celebrytę. Wszyscy go znają.

Przy czym właściwie nikt nie wie, że z nim pracuję. Po tym, jak kiedyś uratowałam go z niezręcznej sytuacji, zaproponował mi robotę w charakterze swojej asystentki. Od tego czasu kilkakrotnie wspierałam go w różnych dochodzeniach. Za darmo, ale z dużą ambicją detektywistyczną, kryminalistycznym zapałem i wielokrotnie sprawdzoną niezamykającą się jadaczką.

Kiedy teraz czytam ten artykuł i coraz bardziej marszczę czoło (połowa z tego została zmyślona), Doktor Herkenrat znowu cicho piszczy, żeby mnie przejednać.

– Spokojnie możesz powstydzić się jeszcze trochę. Masz ku temu wszelkie powody – mówię, nie podnosząc wzroku. – Zwłaszcza że mnie w to wszystko wciągnąłeś. Dlaczego właściwie dostałam zakaz udziału w kolejnych procesjach? Przecież to nie ja wywołałam zamieszki i nie ja przeraziłam połowę uczestników.

Doktor Herkenrat ostrożnie wygląda spod kanapy, zezuje na mnie bojaźliwie, stara się wyglądać jak skruszony grzesznik i przybiera minę w stylu „błagam, wybacz mi”.

Bo doskonale wie, że pod wpływem takiego spojrzenia nie będę już potrafiła się na niego gniewać.

– No już dobrze, dobrze. Chodź tu, ty tchórzu. – Klękam przed kanapą i drapię go za uszami, a on dyszy z ulgi.

W rodzinie ludzie czasami się kłócą. A potem się godzą. To część życia.

Doktor Herkenrat jest częścią rodziny Bondów, odkąd pięć lat temu tata, mama i ja wzięliśmy go ze schroniska dla zwierząt. Miał wtedy zaledwie kilka tygodni, ale już rzucał te swoje melancholijne zezowate spojrzenia, które natychmiast podbijają serce każdego, kto nie ma tego najważniejszego narządu z kamienia.

Fakt, że wybraliśmy akurat Doktora Herkenrata i przyjęliśmy go do naszej rodziny, odróżnia go od wszystkich krewnych. W końcu przyjaciół można sobie wybrać. W przypadku rodziny nie ma już takiej możliwości.

Rodzisz się, nabierasz powietrza po raz pierwszy – i już siedzi ci na głowie mniej lub bardziej liczna rodzina składająca się z rodziców, dziadków, a często i rodzeństwa, ciotek, wujków, kuzynów i wielu innych krewnych. A potem jeszcze trzeba się z nimi dogadać!

Nie żebym miała powody do narzekania. Jeśli chodzi o mamę i tatę, nie powiem złego słowa. Dotyczy to również większości moich krewnych.

Szczególnie lubię ciocię Werę, młodszą siostrę mamy. Jest fotografką, mieszka na łodzi ze swoją dziewczyną i ma najbardziej zaraźliwy śmiech, jaki kiedykolwiek słyszałam. Albo moja kuzynka Lucy, córka Tima, brata mojego taty. Jest o rok ode mnie starsza, ma mnóstwo piegów i prawie taki sam talent do szerzenia chaosu jak Doktor Herkenrat. Jako sześciolatka ćwiczyła kiedyś stanie na rękach na poręczy balkonu, co wywołało zakrojoną na szeroką skalę akcję ratunkową. Wydarzenie to do dziś jest tematem rozmów podczas rodzinnych uroczystości.

Ale oczywiście znajdą się i tacy moi krewni, których uważam za raczej irytujących: na przykład taki wujek Achim. Najstarszy brat taty ma talent do opowiadania kiepskich, nieśmiesznych dowcipów. Można by pomyśleć, że już samo to jest wystarczająco złe. Ale jeszcze gorsze od kiepskich żartów są źle opowiedziane kiepskie żarty. A wujek Achim słynie właśnie z tej umiejętności.

– A więc… ksiądz, hydraulik i kangur wchodzą do sklepu obuwniczego. Ksiądz mówi… Nie, odwrotnie: hydraulik mówi… Nie, czekaj: to nie był sklep obuwniczy, to była lodziarnia! W każdym razie… kangur mówi: „Ale nie w niedzielę!”. O nie, to dopiero na końcu. Jeszcze raz: Ksiądz, hydraulik i krokodyl idą na stację benzynową… Nie, to też nie tak. Lepiej zacznę od początku.

Fakt, że wujek Achim zawsze dostaje tylko kilka udręczonych, pełnych politowania uśmiechów, wcale nie sprawia, że uważa swoje żarty za naprawdę kiepskie. Podejrzewa, że powodem przytłumionych reakcji jest to, że jego publiczność nie zrozumiała puenty.

– W niedzielę! Rozumiesz? W niedzielę! Hi, hi, hi. A przecież w sobotę kangur nie mógł wiedzieć, że ksiądz i hydraulik zgubią się w drodze do kościoła. Wspaniałe, prawda?

Odkąd podczas kilku rodzinnych uroczystości byłam świadkiem tego smutnego spektaklu, wiem, że istnieje jeszcze lepszy sposób na opowiadanie kiepskich dowcipów: źle opowiedziane kiepskie dowcipy, które później są nieumiejętnie wyjaśnione. Dlatego też na rodzinnych imprezach zawsze staram się siedzieć jak najdalej od wujka Achima. Pomijając jednak męczące żarty, jest całkiem w porządku.

Nawet przy najlepszej woli nie można powiedzieć tego o ciotecznej babce Wandzie. To zdecydowanie niezbyt miła osoba: skąpa, pozbawiona poczucia humoru, użalająca się nad sobą i apodyktyczna. Poza tym jest fałszywa i ciągle rozpyla swoją truciznę.

Jedyną dobrą cechą ciotki Wandy jest to, że mieszka pięćset kilometrów stąd. Ale niestety przyjeżdża do nas dwa razy w roku na tydzień.

Można tylko podziwiać mamę za samokontrolę, jaką wykazuje podczas tych wizyt. Ja na jej miejscu za każdym razem miałabym ochotę dosypać ciotuni arszeniku do jedzenia. Bo zawsze ma do mamy jakieś anse. Mój ojciec natomiast jest jej absolutnym ulubieńcem i w jej oczach nie byłby zdolny zrobić nic złego.

Tata jest praworządnym obywatelem. Ale gdyby na ten przykład miał, powiedzmy, zamiłowanie do rozpalania ognia, a ktoś przyłapałby go z kanistrem benzyny i zapalniczką przed płonącą stodołą, ciocia Wanda natychmiast stanęłaby w jego obronie i wyjaśniłaby wszystkim, że nie ma mowy, aby kochany Thomas miał cokolwiek wspólnego z owym pożarem. A jeśli tak, to z pewnością kierował się szlachetnymi pobudkami. Albo że to wszystko przez zły wpływ jego żony.

Jej zdaniem jedyna rzecz, która „kochanemu Thomasowi” kiepsko poszła, to wybór żony. I dlatego ciotka Wanda zawsze jest dla mamy niemiła. Prawi jej fałszywe komplementy, uśmiecha się przyjaźnie i mówi:

– Och, Kristino, jaka piękna nowa fryzura. Po raz kolejny widać, że dobry fryzjer może zdziałać cuda nawet z rzadkimi i matowymi włosami.

Włosy mamy nie są ani rzadkie, ani matowe. Ciotka Wanda jest po prostu starą raszplą. Podczas ostatniej wizyty, gdy wszyscy siedzieliśmy przy stole i jedliśmy kolację, zapytała niewinnie:

– Thomasie, a pamiętasz dziewczynę, z którą chodziłeś przed poznaniem Kristiny? Cóż to była za miła młoda kobieta! I jak do siebie pasowaliście! Niedawno ją spotkałam. Wyszła za mąż za dentystę, ale teraz znów jest singielką. Może byś do niej zadzwonił? Na pewno się ucieszy.

Tata był zakłopotany, a mama przez chwilę wyglądała, jakby jednak rozważała pomysł kupienia arszeniku. Ale potem uśmiechnęła się uprzejmie, posprzątała talerze i zapytała:

– Likier migdałowy do kawy, ciociu Wandziu? Jak zwykle?

Główną rzeczą, która działa mi na nerwy, jest to, że ciotka Wanda ciągle czepia się mojego wyglądu i ubrań i daje mi (niezbyt mądre) rady życiowe: Matyldo, zawsze widzę cię tylko w tych adidasach. Poruszając się po świecie w takich butach, nigdzie w życiu nie zajdziesz. Spójrz na swoją ciotkę Werę. Lepiej nosić inne buty. W przeciwnym razie skończysz, mieszkając na łodzi.

Na szczęście odkryłam, jak uciszyć ciotkę Wandę: wystarczy nie pozwolić jej dojść do słowa. A ponieważ mam spory talent do szybkiego i nieustannego gadania, po prostu nawijam do niej tak długo, aż zaczyna jej szumieć w uszach. Dzięki temu mam zwykle potem spokój na parę godzin.

Doktor Herkenrat również nie przepada za ciotką. Bo kiedyś nazwała go maszyną do pożerania kiełbasek. Ciotka Wanda ma na pieńku także z panią Zeigler. Odkąd absolutnie musiała jej pokazać, jak prawidłowo wstawić zmywarkę.

Krótko mówiąc, to krewna z piekła rodem. I po jej wyjeździe wszyscy oddychają z ulgą.

Muszę jednak przyznać jej jedno: ciotka Wanda nieświadomie dała mi sposobność do ponownego zostania detektywką.

Wątpię, by moi rodzice byli zachwyceni faktem, że ich dwunastoletnia córka ściga przestępców. Dlatego postanowiłam im o tym nie wspominać i prowadzić sprawy z Rorykiem wyłącznie podczas ich wyjazdów. Co ma miejsce dość regularnie, bo mama i tata zajmują się filmowaniem przyrody i natury, dlatego często są poza domem.

Ich ostatnia podróż odbyła się kilka tygodni temu – wylecieli na Wyspy Owcze. Po powrocie zajęli się montowaniem materiału filmowego. Cięcie, nagrywanie komentarzy, dodawanie muzyki do obrazów… Wszystko to dzieje się u nas w domu, w małym pokoju montażowym, który urządzili w piwnicy.

Ich następna podróż zaplanowana została dopiero na połowę grudnia. Dlatego też nie spodziewałam się, że będę mogła tak szybko znów pracować z nieśmiałym detektywem.

Aż do czasu, gdy kilka dni temu zadzwoniła ciotka Wanda, by powiedzieć nam, że rezygnuje ze swego dotychczasowego mieszkania i się przeprowadza.

Włosy stanęły mi dęba, bo bałam się, że za chwilę przekaże nam dobrą nowinę: A wiecie, gdzie się przeprowadzam?Do was!

Co, ku mojej (i mamy) ogromnej uldze, jednak nie nastąpiło. Zamiast tego ciotka wyjaśniła z wyrzutem, że przeprowadza się do domu spokojnej starości.

Tam przynajmniej będę mieć jakieś towarzystwo. Bo nikt z rodziny się o mnie nie troszczy.

Marudziła w tym tonie przez kolejne dziesięć minut, aż doszła do swojej prawdziwej prośby: żeby tata i mama pomogli jej w pakowaniu i przeprowadzce. W końcu od czego są krewni? A dla ciebie, kochany Thomasie, zawsze byłam jak matka. Przecież raz w życiu możesz coś dla mnie zrobić.

* * *

Kiedy dziś rano moi rodzice wsiedli do samochodu, aby odbyć pięćsetkilometrową podróż do ciotki Wandy, oboje wyglądali, jakby mieli rozstrój żołądka.

Spakowanie do pudeł i kartonów wszystkich bibelotów, które wredna krewna zbierała przez całe życie, oraz zorganizowanie przeprowadzki zajmie im kilka dni. Dziś jest środa, tata i mama wrócą najprawdopodobniej dopiero w następny poniedziałek lub we wtorek.

Godzinę temu zadzwoniłam do Roryka i powiedziałam mu, że od jutra będę mogła prowadzić z nim kolejne sprawy.

* * *

– Już od… eee… jutra? – wyjąkał poirytowany. – Ale… hm… przecież ty masz szkołę, Matyldo.

– Nazwijmy to zbiegiem okoliczności lub szczęśliwym zrządzeniem losu, ale czwartkowe i piątkowe lekcje zostały odwołane. Nauczyciele mają jakiś kurs. Poza tym mogę pracować również w sobotę i niedzielę, bo moi rodzice wrócą dopiero w poniedziałek.

Oczywiście detektywi pracują również w dni wolne od pracy, bo – uwaga, truizm! – przestępcy nie zważają na weekendy, a w cztery doby można spokojnie rozwiązać jakąś sprawę. Do odnalezienia zaginionej pisarki mnie i Rorykowi wystarczyły zaledwie dwie.

Niestety, detektyw poinformował mnie, że w tej chwilina tapecie nie ma nic aż tak spektakularnego:

– W ciągu ostatnich kilku dni badałem rutynową sprawę. To był… eee… zazdrosny mąż, który myślał, że jego żona ma kochanka, ponieważ wychodziła z domu w każdy wtorek wieczorem i nie mówiła, dokąd idzie. Jak się okazało, wcale nie ma kochanka. W każdy wtorek żona chodzi na grupę wsparcia dla żon zazdrosnych mężów. Tak więc na razie nie mamy żadnej sprawy. Jest za to… khem, khem, mnóstwo pracy biurowej. Oczywiście w tym przypadku również przydałaby mi się twoja… eee… pomoc.

W większości powieści detektywistycznych śledczy nieustannie biorą udział w walkach lub pościgach, tropią podejrzanych, rozbrajają bomby lub odważnie skaczą na płozy startującego helikoptera, aby uniemożliwić złoczyńcy ucieczkę.

W prawdziwym życiu połowa pracy detektywa upływa na znacznie mniej ekscytujących czynnościach takich jak przygotowywanie teczek z aktami, wprowadzanie danych z faktur, sortowanie paragonów, pisanie raportów…

Nie było jednak innego wyjścia. Obiecałam Rorykowi, że pomogę mu w biurze. Jutro rano o dziesiątej.

* * *

Jak podczas każdego wyjazdu rodziców, tak i tym razem wprowadziła się do nas pani Zeigler, żeby się mną opiekować. A skoro o niej mowa…

– Coś długo jej nie ma, prawda? – mówię do Doktora Herkenrata i marszczę czoło w zamyśleniu.

Pani Zeigler miała tylko pójść do „Kotleta”, rzeźnika na placu Boringera. Kupić kiełbasę dla psa, salceson i trochę wędliny. Ale powinna już wrócić. Pewnie spotkała jakąś znajomą i się zagadała.

Naraz Doktor Herkenrat zrywa się na równe łapy i nadstawia uszu, a w następnej chwili słyszę zgrzyt przekręcanego w zamku klucza. Potem kroki na korytarzu – i w końcu zdezorientowana pani Zeigler wpada do salonu.

Od razu widzę, że coś jest nie tak: nasza gospodyni jest blada jak ściana i wygląda, jakby zobaczyła ducha. Doktor Herkenrat skamle przestraszony, a pani Zeigler zatacza się po dywanie i ma nieobecny wyraz twarzy.

– Dziecko, muszę się napić ajerkoniaku. Natychmiast!

Patrzę z otwartymi ustami, jak bierze butelkę z barku, opada na sofę, nalewa sobie kieliszek trunku i wypija go jednym haustem. A zaraz potem drugi.

– Co się stało? – pytam zdumiona

– Wypadek! – sapie pani Zeigler i z trudem łapie powietrze.

– Wypadek? Jest pani ranna? – Przyglądam się jej z niepokojem, ale nie widzę żadnych obrażeń.

– Nie. Nic mi nie jest! – wykrzykuje.

– Ale…

– Czy chodzi o Rajmunda? – pytam z troską. – Mam nadzieję, że nic mu się nie stało.

Nie byłabym zbyt zaskoczona. Rajmund, mąż pani Zeigler, mężczyzna niezdarny pod wieloma względami, często ulega wypadkom. Czasami wkłada rękę w wentylator, innym razem wywija orła na jedynej tafli lodu w promieniu dziesięciu kilometrów, a jeszcze innym – rozbija samochód o ogrodzenie.

– Nie, nie – odpowiada pani Zeigler i kręci głową. –Nie tym razem. Rajmund ma się dobrze. Wyjątkowo. – Oblizuje się nerwowo i drżącym ze zdenerwowania głosem zaczyna opisywać, co się wydarzyło.

Niestety, ta dobra kobieta ma pewien mały defekt. Nigdy nie udaje jej się przejść od razu do sedna sprawy, a w opowiadanych przez siebie historiach zawsze podaje mnóstwo szczegółów.

– Znasz Hildę Mommsen – mówi.

Nie mam pojęcia, kto to, ale szybko kiwam głową, żeby pani Zeigler nie zaczęła długich wyjaśnień.

– Hilda stała w mięsnym przede mną – opowiada nasza gospodyni. – I to trwało, i trwało. Nie mogła się zdecydować, czy chce kiełbasę grubą czy cienką. Jakby to miało jakieś znaczenie. Jej mąż, Robert, pochłonie wszystko, co się przed nim postawi. A potem jeszcze sprzątnęła mi sprzed nosa ostatnie pół kilo kaszanki!

– Wstrząsające! – stwierdzam. – A o co chodzi z tym wypadkiem?

– Już mówię. – Pani Zeigler dolewa sobie ajerkoniaku i nabiera głęboko powietrza, aż wreszcie wyrzuca z siebie z prędkością karabinu maszynowego: – W drodze powrotnej od rzeźnika mijałam park Flory i zobaczyłam… człowieka przechodzącego przez jezdnię. Kiedy znajdował się na środku ulicy, jakiś samochód nagle przyspieszył i go potrącił. To było straszne! Mężczyzna przeleciał łukiem w powietrzu. Natychmiast wezwałam służby ratunkowe, a dwóch innych świadków udzieliło mu pierwszej pomocy. I wiesz, co było w tym niewiarygodne? Kierowca tamtego samochodu tak po prostu przyspieszył i odjechał! Potrącił człowieka i uciekł z miejsca wypadku. Ale ja go widziałam. Dzięki temu, kiedy policja mnie przesłuchiwała, mogłam im go dokładnie opisać: to był klaun!

Patrzę sceptycznie na naszą gospodynię. Albo doznała szoku, albo wypiła o jeden kieliszek ajerkoniaku za dużo.

– Klaun, który kogoś potrącił i uciekł? No, no – mruczę. – A na tylnym siedzeniu siedzieli magik i biały królik?

– Nie ma powodu, by sobie ze mnie żartować – warczy pani Zeigler i obstaje przy swoim: – Mówię ci, dziecko! To był klaun, taki jak w cyrku! Z peruką, czerwonym nosem i szerokimi klaunimi ustami!

– Jasne – odpowiadam, odsuwam butelkę ajerkoniaku poza zasięg pani Zeigler, uśmiecham się uspokajająco i mówię: – Myślę, że na razie wystarczy.