Oddech Wschodu ebook

Część I 

Do­tyk Pół­nocy

Część II

Od­dech Wschodu

Część III

Krzyk Po­łu­dnia

W przy­go­to­wa­niu

W ob­ję­ciach wroga

Dla mo­jej ma­łej iskierki, Mi­chasi

Rozdział 1

Oczekiwanie

Laura sie­działa po tu­recku na łóżku w swo­jej nie­wiel­kiej ka­wa­lerce. Na be­żo­wej ka­pie z wielką man­dalą roz­ło­żyła kilka opa­słych, świeżo przy­nie­sio­nych z bi­blio­teki to­mów. Od­gar­nęła z twa­rzy orze­chowe loki, zwią­zała je na czubku głowy w kok i wpięła w śro­dek ołó­wek, ni­czym gej­sza.

Jęk­nęły sprę­żyny fo­tela. Leon, ka­na­powy pie­sek w kro­wie łatki, wdra­py­wał się na stare, wy­słu­żone sie­dzi­sko. Od czasu do czasu wy­da­wał prze­cią­głe po­mruki nie­za­do­wo­le­nia. Fo­tel w końcu był stary i nie­wy­godny, nie to, co mię­ciutka sofa ze świeżo wy­pra­nym, pach­ną­cym na­kry­ciem. Dziew­czyna kon­se­kwent­nie igno­ro­wała te dźwięki, za­głę­biona w lek­tu­rze. Nie­znu­że­nie prze­glą­dała stro­nice, szu­ka­jąc od­po­wie­dzi na nur­tu­jące ją od pew­nego czasu py­ta­nia. Ga­briel wszystko cier­pli­wie jej tłu­ma­czył, ale po po­wro­cie do Pol­ski wszystko wy­da­wało się od­le­głym, ba­śnio­wym snem.

Ona sy­reną? Czy jak to Ga­briel mó­wił – aqu­arianną? Przez pierw­szy ty­dzień swo­jego no­wego ży­cia nie­ustan­nie wkła­dała ręce pod wodę i ob­ser­wo­wała zmie­nia­jący się ko­lor skóry – biały z błę­kitną po­światą.

Na­ci­nała nad­gar­stek i pa­trzyła z nie­do­wie­rza­niem, jak szybko tkanka zra­sta się pod wpły­wem wody. Ga­siła świa­tło i po­ru­szała ra­mie­niem, po­dzi­wia­jąc, jak jej zna­mię na pra­wej ręce ema­nuje nie­bie­skim świa­tłem ni­czym zo­rza po­larna i oświe­tla plam­kami cały po­kój. To było trudne do ogar­nię­cia przez nie­przy­zwy­cza­jony do pa­ra­nor­mal­nych za­gad­nień umysł.

Zna­mię opla­ta­jące pra­wie całe przed­ra­mię wy­glą­dało jak piękna flo­ralna bran­so­leta. Za dnia przy­po­mi­nało le­dwo wi­do­czny ta­tuaż z ko­ziego mleka, swoją szla­chet­ność uka­zy­wało zaś w ciem­no­ściach i pod do­ty­kiem wody. „To zda­rzyło się na­prawdę”, mó­wiła so­bie. Jed­nak jej ludzki umysł po­trze­bo­wał na­uko­wego wy­ja­śnie­nia. Ry­tuał przej­ścia?

Ga­briel tłu­ma­czył… Ga­briel… Ogar­nął ją przy­jemny dreszcz na wspo­mnie­nie tego imie­nia.

Nie­sa­mo­wi­cie uro­kliwy młody aqu­aria­nin, który mo­men­tal­nie spra­wiał, że jej serce pró­bo­wało opu­ścić klatkę pier­siową. Mo­gła go­dzi­nami pa­trzeć w jego prze­ni­kliwe, księ­ży­cowo nie­bie­skie oczy i do­ty­kać ak­sa­mit­nej, kru­czo­czar­nej grzywki. Cały jego ród żył w ukry­ciu od ty­sięcy lat. Były to istoty dłu­go­wieczne, piękne, mą­dre, wy­wo­dzące się z głę­bin mor­skich, które od­kryły, jak przy­sto­so­wać się do ży­cia na lą­dzie.

Ga­briel tłu­ma­czył, że aqu­aria­nie nie pla­nują ry­tu­ałów. To się dzieje samo. Raz na ja­kiś czas wy­spa wy­syła sy­gnał w eter. Ni­gdy nie wia­domo, kto na niego od­po­wie, ale wszy­scy jej miesz­kańcy wie­rzą, że jest to od­po­wied­nia osoba – i to się spraw­dza.

Laura za­uwa­żyła, że aqu­aria­nie po­kła­dają wiarę w pewne bó­stwo, pewną moc, ale ni­gdy jej nie na­zy­wają. Ta moc kie­ruje ich ży­ciem, a oni w pełni jej się od­dają.

Na­dal nie mo­gła tego zro­zu­mieć, nie po­tra­fiła po pro­stu uwie­rzyć. Jed­nak ry­tuał się od­był, czego była do­wo­dem. I miała te­raz sio­strę. Ariana była dru­gim ogni­wem ry­tu­ału. Cząstką wody, która tchnęła w Laurę ma­giczne wła­ści­wo­ści w za­mian za zu­peł­nie ludz­kie ce­chy po­zwa­la­jące od­dy­chać po­wie­trzem na po­wierzchni.

Tak na­prawdę zy­skała na tym znacz­nie wię­cej. Wie­działa, że te­raz nie tylko ma sio­strę, ale rów­nież całą ro­dzinę. Bra­ko­wało jej wspól­nych chwil spę­dzo­nych z Ga­brie­lem, Ollą, Le­ifem i bliź­nia­kami.

Laura pierw­szy raz od wielu lat czuła, że gdzieś przy­na­leży. Jed­nak cały czas nie mo­gła oprzeć się wra­że­niu, że to cu­do­wny sen, który za­raz się skoń­czy i znik­nie jak bańka my­dlana pę­ka­jąca pod do­ty­kiem palca dziecka. W jej sercu za­tliła się rów­nież inna na­dzieja.

– Czy ist­nieje szansa, żeby ule­czyć moją cio­cię? – spy­tała Ga­briela, kiedy była jesz­cze na wy­spie.

On uśmiech­nął się le­ciutko i po­ca­ło­wał jej dłoń.

– Nie wiem skar­bie, to nie­wy­klu­czone.

– Czy mogę ją tu przy­wieźć i za­aran­żu­jemy ko­lejny ry­tuał? – py­tała.

– To tak nie działa. Czło­wiek musi zo­stać wy­brany.

Laura się nie­cier­pli­wiła, ale nie za­mie­rzała się pod­da­wać. Mu­siał ist­nieć ja­kiś spo­sób.

Moc aqu­arian mo­gła zmie­nić świat. Mo­gła le­czyć raka, de­men­cję, sta­rość. Mo­gła po­wstrzy­mać wojny i okru­cień­stwo. Prawo su­rowo za­bra­niało roz­po­wszech­nia­nia sta­ro­żyt­nej wie­dzy. Nie za­mie­rzała ro­bić nic wbrew ich woli, ale w jej gło­wie już na­ro­dził się pe­wien po­mysł. Na­dal miała tylko strzępki in­for­ma­cji, które nie­udol­nie pra­gnęła po­skła­dać w ca­łość.

Mi­to­lo­gie wy­po­ży­czone z bi­blio­teki nie­stety nie oka­zały się po­mocne. Po­mimo dłu­giego i żmud­nego stu­dio­wa­nia Laura do­wie­działa się je­dy­nie, że nor­dyccy bo­go­wie byli bar­dzo okrutni i otwar­cie mó­wili, że nie ma więk­szej chwały niż zro­bie­nie krwa­wej mia­zgi z prze­ciw­nika. Im wię­cej krwi, tym le­piej. Jęk­nęła po prze­stu­dio­wa­niu opisu ry­tu­ału krwa­wego orła. Był to ro­dzaj tor­tur po­le­ga­jący na wy­kro­je­niu z nie­szczę­śnika że­ber i roz­ło­że­niu ich na kształt skrzy­deł. Zde­cy­do­wa­nie była prze­ciwna ta­kiemu roz­wią­zy­wa­niu spo­rów.

Znała jed­nego czło­wieka, który mógł udzie­lić jej po­rady. Re­mek był stu­den­tem bio­lo­gii na Uni­wer­sy­te­cie Me­dycz­nym. W wol­nych chwi­lach zaj­mo­wał się tro­pie­niem istot nad­przy­ro­dzo­nych i gra­niem na ba­sie. Cho­dził z czer­woną ban­danką prze­wią­zaną na ru­da­wych wło­sach i w czar­nych gla­nach, na­wet la­tem. Laura była pewna, że jest fa­nem ze­społu Guns N’Ro­ses. Do­brze, że przy­naj­mniej nie cho­dził w czar­nym cy­lin­drze.

Było jedno ale… Od­kry­cie se­kretu aqu­arian po­sta­wił so­bie za punkt ho­noru. W do­datku przy­jaź­nił się z Lja­mem, który nie tylko tro­pił fan­ta­styczne stwory, ale także na nie po­lo­wał.

Laurę prze­szedł zimny dreszcz. Czy wstę­pu­jąc w sze­regi sy­ren, mu­siała po­rzu­cić zna­jo­mość z tą dwójką? Od­po­wiedź była oczy­wi­sta.

Wie­działa, że na tym się nie skoń­czy. Nie­ba­wem bę­dzie mu­siała na za­wsze po­że­gnać swoje naj­lep­sze przy­ja­ciółki. Dłu­go­wiecz­ność miała wy­soką cenę. Skrzy­wiła się jesz­cze bar­dziej na myśl o nie­unik­nio­nym roz­sta­niu. A gdyby tak zli­kwi­do­wać po­działy? Czy ist­niała ja­kaś re­cepta na zdrowy, har­mo­nijny świat? Prze­ło­żyła książki z po­wro­tem na sto­lik. Leon le­ni­wie wstał z fo­tela i usa­do­wił się na ka­na­pie, da­jąc do zro­zu­mie­nia, że jest nie­za­do­wo­lony, że tak długo to trwało. Laura chwy­ciła pi­lota i włą­czyła te­le­wi­zję. Przez chwilę ska­kała bez sensu po ka­na­łach, aż w końcu za­trzy­mała się na Ani­mal Pla­net. Wła­śnie le­ciała po­wtórka „Za­kli­na­cza psów”.

Pro­wa­dzący od­wie­dzał ro­dziny, które miały kło­po­tliwe psy.

– Leon, patrz i się ucz!

Pies uniósł lekko łe­bek, ale zo­rien­to­waw­szy się, że to tylko fał­szywy alarm i Laura nie trzyma nic do je­dze­nia, po­ło­żył się z po­wro­tem i za­mknął oczy.

Pre­zen­ter był dzi­siaj u lu­dzi, któ­rzy mieli ho­do­wlę rot­twe­ile­rów. Psy zdo­mi­no­wały całe ich ży­cie, zaj­mo­wały ka­napę, a kiedy ktoś z do­mow­ni­ków pró­bo­wał usiąść, war­czały i ob­na­żały zę­bi­ska. To samo działo się, gdy mąż pró­bo­wał przy­tu­lić żonę.

Pro­wa­dzący po szyb­kich oglę­dzi­nach stwier­dził, że tak fa­tal­nej sy­tu­acji jesz­cze w ży­ciu nie wi­dział i bę­dzie to dla niego nie lada wy­zwa­nie. Za­bawne, że po­wta­rzał to w każ­dym od­cinku, na­wet kiedy po­skra­miał cią­gle uja­da­ją­cego pu­delka. „Bu­duje na­pię­cie jak Hitch­cock, nie ma co”, skwi­to­wała Laura. Mimo wszystko chęt­nie oglą­dała po­skra­mia­nie psów. Za­kli­nacz tłu­ma­czył do ka­mery, że trzeba na­mie­rzyć osob­nika alfa i to jego zdo­mi­no­wać. Je­żeli psu się po­każe, że czło­wiek rzą­dzi, on to po pro­stu za­ak­cep­tuje, nie bę­dzie się sprze­ci­wiać, tylko po­kor­nie przyj­mie nową rolę. Reszta stada się do­sto­suje. Ja­koś nie chciało jej się w to wie­rzyć. Chwilę póź­niej na ekra­nie zo­stał tylko za­kli­nacz i rze­czony sa­miec alfa. Ro­dzina zo­stała po­pro­szona o po­cze­ka­nie w ogro­dzie, po­nie­waż – jak to pro­wa­dzący okre­ślił – „sceny mogą być zbyt dra­styczne”. Miał ra­cję, po­czą­tek po­skra­mia­nia wy­glą­dał nieco dra­ma­tycz­nie.

Pies war­czał i po­ka­zy­wał zęby, gniew­nie stro­sząc sierść na karku. Tre­ser nie pa­trzył mu w oczy, tylko ob­ser­wo­wał swoje czarne adi­dasy. Laura za­sta­na­wiała się, czy jest aż tak nie­roz­sądny, czy to ja­kaś sztuczka. O dziwo, pies prze­stał być agre­sywny. Za­in­te­re­so­wał się za to pla­strem boczku, który po­skra­miacz umie­ścił przed nim na pod­ło­dze. Pro­wa­dzący od­wró­cił się z po­wro­tem do ka­mery i po­ka­zał kciuk do góry. Jego bladą, zde­ner­wo­waną twarz po­kry­wały czer­wone plamy, które spra­wiały, że wy­glą­dał jak wielka kulka źle wy­mie­sza­nych lo­dów ma­li­no­wych.

– To zwy­kłe prze­kup­stwo – po­wie­działa do Le­ona, choć mo­gła się za­ło­żyć, że nie miałby nic prze­ciwko ta­kiej tre­su­rze. Chwilę póź­niej pro­wa­dzący już trzy­mał rękę na karku by­dlę­cia i przy­ci­skał go do ziemi. Czwo­ro­nóg pisz­czał prze­raź­li­wie.

– Nic mu się nie dzieje, spo­koj­nie – mó­wił do ka­mery. – Jest zdez­o­rien­to­wany.

Bry­tan chwilę jesz­cze się opie­rał, po czym ustą­pił. Pro­wa­dzący gła­skał go po brzu­chu, a pies wy­wa­lił ję­zyk z roz­ko­szy.

– Te pro­gramy są wy­re­ży­se­ro­wane – po­wie­działa Laura, któ­rej ni­gdy nie udało się w pełni wy­tre­so­wać Le­ona. „To jest pies z am­bi­cjami, nie bę­dzie wy­ko­ny­wał cyr­ko­wych sztu­czek”, tłu­ma­czyła so­bie. Nie ozna­czało to, że pies był nie­po­słuszny. Był od­da­nym, naj­lep­szym przy­ja­cie­lem i chęt­nie słu­chał swo­jej pani, jed­nak tylko wtedy, kiedy miał na to ochotę.

Się­gnęła po te­le­fon i za­lo­go­wała się na skrzynkę ma­ilową. Nie­cier­pli­wie cze­kała na wia­do­mość od Ga­briela. Za­ło­żyli wspólne konto, dzięki któ­remu mo­gli ko­mu­ni­ko­wać się tylko przez za­pi­sy­wa­nie ko­pii ro­bo­czych, ka­su­jąc po­przed­nie. Ga­briel twier­dził, że wów­czas wia­do­mo­ści będą trud­niej­sze do prze­chwy­ce­nia przez nie­po­wo­łane osoby. Nie­stety, jego ko­mu­ni­katy po­ja­wiały się co­raz rza­dziej i były co­raz bar­dziej zdaw­kowe, jakby pi­sał je w po­śpie­chu. „Ma dużo pracy”, „ma pro­blem z do­stę­pem do in­ter­netu”, tłu­ma­czyła go. Syn hra­biego dźwiga dużo na bar­kach – zwłasz­cza te­raz, kiedy przy­rodni brat, Za­giel, ich opu­ścił.

Rozdział 2

Mara

Laura długo le­żała w łóżku, co pięć mi­nut od­świe­ża­jąc pocztę. Po­kój oświe­tlony był mgli­stym bla­skiem ulicz­nej la­tarni, są­czą­cym się przez fi­ranki. Upra­gniona wia­do­mość nie nad­cho­dziła. Czy po­winna się mar­twić? Ile dni mi­nęło od ostat­niego kon­taktu z jego strony? Mu­siała spraw­dzić datę, żeby się upew­nić. Pięć. To jesz­cze nie tra­ge­dia. Laura pa­mię­tała, że aqu­aria­nie zu­peł­nie ina­czej od­bie­rają upły­wa­jący czas niż zwy­kli lu­dzie. Może ty­dzień dla niego był jak kilka go­dzin dla in­nych?

Na­prawdę ciężko było jej przy­zwy­czaić się do tego. Te my­śli i wiele in­nych obaw prze­la­ty­wało jej przez głowę, kiedy pró­bo­wała po­grą­żyć się we śnie. Cie­kawe, co Ga­briel te­raz robi?

Astro­no­miczne lato miało się ku koń­cowi, co ozna­czało, że białe noce na wy­spie Fri­sørd za­mie­nią się w atra­men­towe i za­mek spo­wije mrok na kilka ko­lej­nych mie­sięcy. Tak bar­dzo chcia­łaby po­je­chać tam z po­wro­tem. Z dru­giej strony oba­wiała się tego, jak to bę­dzie da­lej wy­glą­dać. Byli za­rę­czeni, ale Ga­briel nie kwa­pił się, żeby za­pla­no­wać piękną ce­re­mo­nię i wy­stawny bal. Kil­ka­krot­nie pró­bo­wała za­cząć roz­mowę, ale za każ­dym ra­zem zmie­niał te­mat. Znie­cier­pli­wiona, po szó­stej nie­uda­nej pró­bie za­py­tała w końcu, czy może woli wziąć ślub w ta­jem­nicy w Las Ve­gas, z ob­rącz­kami w kształ­cie cza­szek. Ga­briel po swo­jemu za­my­ślił się z wy­re­ży­se­ro­waną za­dumą, po czym stwier­dził, że to by było „coś”. Tak czy owak, nic nie usta­lili i Laura da­lej cze­kała. Czy było jej przy­kro? Gdyby miała od­po­wie­dzieć so­bie ci­chutko, w ta­jem­nicy, to tro­chę tak. Z oka­zji za­rę­czyn Ga­briela i Ariany – dzie­dziczki rodu Ma­ene­ter – w wa­ka­cje wy­dano wspa­niały bal, na który przy­byli go­ście z naj­róż­niej­szych za­kąt­ków świata. Cała sala ba­lowa pę­kała w szwach i na pierw­szy rzut oka wi­dać było, że nie szczę­dzono na­wet na ser­wet­kach do wy­cie­ra­nia pon­czu z ust. Na ścia­nach po­wie­szono naj­droż­sze je­dwa­bie, a dla go­ści utkano ar­cy­kosz­towne szaty prze­pla­tane zło­tem i sre­brem. Laura ni­gdy, prze­ni­gdy nie przy­zna­łaby się do tego gło­śno, ale cie­szy­łaby się, gdyby mo­gli wziąć ślub na plaży o wscho­dzie słońca albo na kli­fie o za­cho­dzie i urzą­dzić po­tem ogni­sko w ka­me­ral­nym gro­nie. Do ślubu Ariany i Ga­briela oczy­wi­ście nie do­szło, mimo wspa­nia­łego balu. Nie­długo po uro­czy­sto­ści za­rę­czyny ze­rwano. Ślub miał przy­pie­czę­to­wać so­jusz z po­łu­dniową wy­spą sy­ren, Se­gre­gadą*. Na ko­niec ne­go­cja­cji po­sta­no­wiono spi­sać sto­sowne do­ku­menty i ślub od­wo­łać.

W końcu za­pa­dła w płytki, nie­spo­kojny sen. Od­dy­cha­jąc ciężko, szła przez ciemną, bez­gwiezdną do­linę. Kurz i brud wzbi­jały się w po­wie­trze z każ­dym jej kro­kiem i wpa­dały do oczu, utrud­nia­jąc mo­zolną wę­drówkę. Kasz­lała świsz­cząco i co ja­kiś czas mu­siała ro­bić po­stój, żeby za­czerp­nąć tchu. Do­tarła do czar­nej turni i po­dą­żyła wzro­kiem w górę – była wy­soka i spa­dzi­sta. Za­częła wspi­nać się po stro­miź­nie, co kosz­to­wało ją mnó­stwo wy­siłku. Znowu czuła się kru­cha i bez­radna jak dziecko. Wdra­pała się z tru­dem na sam szczyt. Ku jej za­sko­cze­niu, pod jej sto­pami ro­sła do­rodna róża. Laura miała ochotę na­kryć ją klo­szem, jak Mały Książę, aby osło­nić ją przed ca­łym złem tego świata. Ro­biąc da­szek z dłoni, chro­niąc oczy przed opa­da­ją­cym py­łem, pró­bo­wała ogar­nąć wzro­kiem ho­ry­zont. Wi­działa lek­kie ścieżki świa­teł od­bi­ja­jące się na tle mrocz­nej do­liny. Gdy wró­ciła wzro­kiem pod swoje nogi, oka­zało się, że ko­lo­rowy kwiat znik­nął. Za­miast niego na sza­rym pąku tlił się ogień. Był to wi­dok nie­zwy­kle piękny i przej­mu­jący, a za­ra­zem no­stal­giczny i smutny. Chciała chwy­cić różę w ręce, ale ta roz­sy­pała się w po­piół. Z tym me­lan­cho­lij­nym uczu­ciem się obu­dziła. Przez całe przed­po­łu­dnie miała kiep­ski na­strój.

W końcu stra­ciła cier­pli­wość i zmie­niła swoją ostat­nią wia­do­mość: „Wszystko okej? Mar­twię się”. „Prze­stań za­cho­wy­wać się jak za­ko­chana na­sto­latka”, zga­niła się w my­ślach. Masz zo­stać żoną waż­nego ary­sto­kraty – na Boga, tro­chę ho­noru i po­wagi. Wło­żyła te­le­fon do szu­fladki i po­sta­no­wiła za­po­mnieć o Ga­brielu na resztę dnia. Z po­czątku nie było to ła­twe, bo na­wet nie ru­sza­jąc te­le­fonu, z przy­zwy­cza­je­nia od­świe­żała pocztę na lap­to­pie. Jak to jest, że czuła się taka za­leżna od tego, kiedy od­po­wie i co? Dość! Po­sta­no­wiła włą­czyć ra­do­sną mu­zykę i tro­chę po­sprzą­tać w domu. Wy­szo­ro­wała pod­łogę na ko­la­nach, starła do­kład­nie kurz z sza­fek, a na­wet umyła okna i wzięła się za pa­sto­wa­nie par­kietu. Gdyby jej przy­ja­ciółka, Mo­nika, te­raz ją zo­ba­czyła, stwier­dzi­łaby, że sprawa jest po­ważna. Po­wierzch­nia nie była duża, a Laura dys­po­no­wała te­raz su­per­siłą i su­per­szyb­ko­ścią, w związku z czym uwi­nęła się ze wszyst­kim w go­dzinę i nie miała już nic do ro­boty.

„Obiad”, po­wie­działa do sie­bie i za­częła przy­go­to­wy­wać trzy­da­niowy po­si­łek skła­da­jący się z zupy kremu, plac­ków ziem­nia­cza­nych i crème brûlée. Laura spe­cjal­nie wy­brała da­nia, które we­dług niej były naj­bar­dziej cza­so­chłonne, a skład­ni­ków do nich nie miała w domu. Po­de­szła am­bit­nie do te­matu i po wi­zy­cie w kilku skle­pach udało się wy­brać jej zda­niem naj­lep­sze pro­dukty. Po­mi­dory na zupę krem prze­cież trzeba było ku­pić na rynku, na dru­gim końcu mia­sta. Kiedy obiad był go­towy, Laura nie­chęt­nie usia­dła do po­siłku. Wcale a wcale nie była głodna. Po­chli­pała tro­chę zupy, zja­dła pół placka, a de­seru w ogóle nie ru­szyła.

Pa­trzyła nie­na­wist­nie na szafkę, w któ­rej wcze­śniej zo­stał uwię­ziony te­le­fon. „Jesz­cze go­dzina”, mó­wiła do sie­bie. Zło­żyła świętą obiet­nicę, że nie spraw­dzi te­le­fonu do wie­czor­nych wia­do­mo­ści.

Pa­dła na po­duszki na łóżku i znowu chwy­ciła jedną z ksią­żek wy­po­ży­czo­nych z bi­blio­teki. Na okładce znaj­do­wał się wielki smok, który opla­tał ogni­sty na­pis „Be­stia­riusz”. Nie wy­glą­dała jak książka na­ukowa, ra­czej jak ko­lo­rowa en­cy­klo­pe­dia dla dzieci i mło­dzieży. I tak w isto­cie było. Laura lu­stro­wała ko­lejne po­staci, ich ce­chy, moce i słabe strony. Nie mo­gła oprzeć się wra­że­niu, że ta po­zy­cja jest skie­ro­wana do fa­nów gier kom­pu­te­ro­wych i kar­cia­nych. W końcu zna­la­zła coś, co mo­gło jej do­ty­czyć.

Wod­niki, ru­sałki

Ga­tu­nek ży­jący w je­zio­rach i wodach.

Wredne, małe istoty, które nie­po­strze­że­nie wcią­gną cię w wir wody i utopią.

Laura miała ochotę wy­buch­nąć szcze­rym, do­no­śnym śmie­chem.

Na są­sied­niej stro­nie opi­sany był de­mon dop­pel­gan­ger – zły brat bliź­niak. Ry­sow­nik przed­sta­wił go jako męż­czy­znę o sza­rym, pu­stym spoj­rze­niu. Laura za­mknęła książkę z hu­kiem i spoj­rzała na ze­ga­rek. Za pięć siódma. Już od­ru­chowo się­gała do ko­módki, kiedy Leon jęk­nął. Dziwny zbieg oko­licz­no­ści.

„No do­bra, wy­trzy­mam jesz­cze pięć mi­nut”, po­my­ślała. W końcu upra­gniona go­dzina na­de­szła i Laura za­lo­go­wała się trzę­sąca ręką na pocztę. Pa­trzyła chwilę w ekran, po czym ci­snęła te­le­fon na łóżko ze zło­ścią. Od­po­wiedź od Ga­briela przy­szła kilka go­dzin temu. Wście­ka­jąc się na sie­bie, chwy­ciła smart­fon i klik­nęła w ostat­nią wia­do­mość. Nie­cier­pli­wie cze­kała, igno­ru­jąc cha­rak­te­ry­styczne szczy­pa­nie w ży­łach, aż kó­łeczko po­stępu prze­sta­nie się krę­cić. Mo­gła się za­ło­żyć, że kółko robi so­bie z niej drwiny – wy­da­wało jej się, że kręci się całą wiecz­ność. Kiedy ko­pia ro­bo­cza wresz­cie się za­ła­do­wała, serce po­de­szło jej do gar­dła. Jej oczom uka­zał się krótki ko­mu­ni­kat: „Kło­poty. Za­dzwo­nię nie­ba­wem.”

Rozdział 3

Wieczór panieński

Laura przez ko­lejne dni od­cho­dziła od zmy­słów. Za­pi­sała mi­lion ko­pii ro­bo­czych, jed­nak każda po­zo­sta­wała bez od­po­wie­dzi. „Co się dzieje? Czy nic mu się nie stało? Czy jest cały? Czy Ljam do­rwał któ­re­goś z na­szych?” Czarne sce­na­riu­sze nie miały końca.

Pra­wie nic nie ja­dła, go­dzi­nami le­żała, wpa­tru­jąc się w su­fit, od czasu do czasu zmu­szała się, żeby wy­pić szklankę wody, cho­ciaż chęt­niej wy­pi­łaby szklankę wódki.

Po­szko­do­wany Leon mu­siał na­prawdę mocno się na­pra­co­wać, żeby do­pro­sić się o spa­cer.

Kiedy tak le­żała i wy­obra­żała so­bie, że Ga­briel jest uwię­ziony w ja­skini trolli, za­dzwo­nił dzwo­nek do drzwi. „Odejdź”, my­ślała z go­ry­czą. Jed­nak gość był uparty i dzwo­nił raz po raz. Za­kryła głowę po­duszką, igno­ru­jąc wy­siłki osoby za drzwiami. Czło­wiek w końcu stra­cił cier­pli­wość – nie prze­sta­wał dzwo­nić, tak że obrzy­dliwy ja­zgot draż­nił uszy bez prze­rwy.

– Już idę. – Laura z tru­dem zwle­kła się z łóżka. Po­drep­tała, żeby otwo­rzyć i ochrza­nić dow­cip­ni­sia. W drzwiach stała wy­soka bru­netka.

– Matko Bo­ska prze­naj­święt­sza! – za­wo­łała Mo­nika z prze­ra­że­nia i za­kryła usta dło­nią.

Pod pa­chą miała za­pa­ro­wany słoik z żół­ta­wym pły­nem, mar­chewką i ma­ka­ro­nem. Laura od kilku dni za­sła­niała się cho­robą i nie od­bie­rała te­le­fo­nów.

– Co się stało? – za­py­tała, prze­stę­pu­jąc przez próg.

Laura zro­biła krzywą minę i prze­cze­sała ner­wowo loki.

– Nic.

– Prze­cież wi­dzę.

Mo­nika już zna­la­zła się w środku i zdej­mo­wała ba­le­riny. Była to osoba, któ­rej nie dało się od­pra­wić z kwit­kiem. Nie mi­nęło pięć mi­nut i już mie­szała ro­sół na nie­wiel­kiej ku­chence ga­zo­wej w cia­snej kuchni. Się­gnęła po wielką łyżkę wa­zową, na­lała zupy do głę­bo­kiej mi­seczki i pod­su­nęła ją Lau­rze pod nos.

– We­ge­ta­riań­ski. Jedz.

Laura wzięła łyżkę i po­mie­szała klu­ski. Zmu­siła się do zje­dze­nia pierw­szej por­cji.

– Po­kłó­ci­li­ście się?

– Nie. – Mach­nęła ręką.

– Zo­sta­wił cię?

– Nie.

– No to nie jest naj­go­rzej!

Laura po­ki­wała smutno głową.

– Ma ja­kieś pro­blemy.

– Pro­blemy? Ja­kie?

– Nie wiem. Nic nie wiem. Nie cier­pię nie­pew­no­ści. – Znowu zbie­rało jej się na łzy. – Ma do mnie za­dzwo­nić.

Mo­nika pa­trzyła na nią scep­tycz­nie, więc Laura sku­piła się na okach, które pły­wały w ro­sole.

– I tyle?

– Tyle.

– Dziew­czyno! Jak cię zo­ba­czy­łam, to my­śla­łam, że ktoś umarł – Mo­nika wy­pu­ściła po­wie­trze z ulgą, wa­chlu­jąc się dło­nią.

– Su­ge­ru­jesz, że prze­sa­dzam? – za­py­tała Laura z ni­kłą na­dzieją w gło­sie, że jed­nak wszystko jest w po­rządku.

– I to jak! Może ściga go skar­bówka za błąd w pi­cie, a ty tu prze­ży­wasz ka­tu­sze, jakby go krzy­żo­wano. Gdyby to było coś po­waż­nego, to już by tu był albo te­le­fon by się ury­wał. A on nie dzwoni? Zna­czy nic pil­nego – skwi­to­wała Mo­nika.

Ta dziew­czyna, kiedy chciała, po­tra­fiła być bar­dzo prze­ko­nu­jąca.

Laura de­spe­racko pra­gnęła uwie­rzyć przy­ja­ciółce.

– Dzi­siaj jest czwar­tek – przy­po­mniała po­waż­nie bru­netka. – A to ozna­cza tylko jedno…

– Bab­ski wie­czór! – od­po­wie­działa Laura, jakby była w Fa­mi­lia­dzie.

– Pra­wi­dłowa od­po­wiedź. Wy­grywa pani… yyy… do­pro­wa­dze­nie pani do stanu uży­wal­no­ści.

Pięć go­dzin póź­niej sie­działy w sa­lo­nie u Ewy na po­dusz­kach roz­rzu­co­nych na pod­ło­dze. Przed nimi znaj­do­wały się: po­pcorn, lody (po opa­ko­wa­niu na głowę), wino i ko­reczki. Z tyłu po­koju usta­wiły pro­jek­tor, two­rząc kon­struk­cję ze wszyst­kich to­mów en­cy­klo­pe­dii PWN.

Laura miała wra­że­nie, że pi­ra­mida trzyma się na przy­sło­wiowe słowo ho­noru i lada chwila może ru­nąć. Na ścia­nie przed ich twa­rzami koń­czył się „Pa­mięt­nik”. Wszyst­kie trzy pła­kały jak bo­bry, przy­ci­ska­jąc chu­s­teczki do oczu i dło­nie do serc.

– To co? Te­raz „Ti­ta­nic”? – za­py­tała Ewa, zgrabna blon­dynka, o uro­dzie mo­delki Vo­gue.

Mo­nika po­krę­ciła głową. Zde­cy­do­wa­nie po­trze­bo­wały cze­goś we­so­łego. Ewa, ro­zu­mie­jąc in­ten­cję ko­le­żanki, za­częła opo­wia­dać, jak prze­bie­gła jej ostat­nia randka.

– Nie­moż­liwe! – krzyk­nęła zdu­miona Laura i za­nio­sła się śmie­chem, od­rzu­ca­jąc bu­rzę orze­cho­wych lo­ków.

Mo­nika za­dbała, żeby jej przy­ja­ciółka wy­glą­dała jak czło­wiek. Zro­biły so­bie bab­skie po­po­łu­dnie. Sie­działy z ma­secz­kami i ogór­kami na twa­rzy, bez­tro­sko plot­ku­jąc. Po­tem Mo­nika uparła się, żeby Laurę po­rząd­nie ucze­sać i uma­lo­wać.

– Se­rio! Se­rio! – po­wta­rzała Ewa.

– Ładne kwiatki!

Oka­zało się, że Ewa zo­stała za­pro­szona na ro­man­tyczne świę­to­wa­nie czte­ro­mie­sięcz­nicy związku z Da­nie­lem, klien­tem banku, na któ­rego kie­dyś wy­lała kawę. Marny po­czą­tek zna­jo­mo­ści nie zwia­sto­wał cu­dów. A tu pro­szę, chło­pak ku­pił jej z tej oka­zji mysz z blu­eto­othem do gra­nia, która wy­glą­dała jak mały sta­tek ko­smiczny z „Gwiezd­nych Wo­jen”. Do­stała też naj­now­szego „Bat­tle­fielda” – jedną z tych gier, gdzie gracz ma dwa za­da­nia: nie dać się za­bić i jed­no­cze­śnie zli­kwi­do­wać jak naj­wię­cej wro­gów. Ide­alny pre­zent dla de­li­kat­nej blon­dynki, któ­rej ulu­biona książka to „Ania z Zie­lo­nego Wzgó­rza”. W ro­man­tycz­nym menu po­ja­wiły się czipsy, po­pcorn i piwo.

– Mi­sia, te­raz mo­żemy wię­cej czasu spę­dzać ra­zem, oświad­czył mi – żar­to­wała Ewa, uda­jąc czuły ton.

– No i co te­raz? – do­py­ty­wała się Mo­nika, okrę­ca­jąc ko­smyk czar­nych wło­sów wo­kół palca.

– No co, mu­szę te­raz z nim grać… – skrzy­wiła się, wy­wo­łu­jąc ko­lejną salwę śmie­chu.

– Dla­czego nie mógł ku­pić srebr­nego łań­cuszka z wi­sior­kiem w kształ­cie serca, per­fum albo cho­ciażby cze­ko­la­dek? – kon­ty­nu­owała z ża­lem Ewa.

– Prze­cież to by było za pro­ste! – stwier­dziła Mo­nika.

– Poza tym, Ewa, fa­cet się wy­si­lił. Ku­pił ci ory­gi­na­lny pre­zent… Można by po­wie­dzieć, że ni­gdy w ży­ciu ta­kiego nie do­sta­łaś. I pew­nie nie do­sta­niesz – pod­su­mo­wała Laura.

– Już to wi­dzę. Za­raz gwiazdka. Wi­dzia­łam, jak w skle­pie oglą­dał mie­cze świetlne…

– A po­wie­dzia­łaś mu, że nie tra­fił z pre­zen­tem? – spy­tała Laura.

– A skąd, nie mia­łam serca. Cie­szył się jak przed­szko­lak, który roz­pa­ko­wuje swój wy­cze­kany po­da­ru­nek pod cho­inką.

Dzi­siej­sze spo­tka­nie było wy­jąt­kowe, po­nie­waż nadano mu rangę ma­łego wie­czoru pa­nień­skiego. Laura tłu­ma­czyła, że fakt, iż przy­jęła pier­ścio­nek od pew­nego ta­jem­ni­czego bru­neta, nie ozna­cza ry­chłego ślubu, ale ko­le­żanki były nie­ugięte. „Czwar­tek to taki mały pią­tek, za­rę­czyny to taki mały pa­nień­ski”, ar­gu­men­to­wała Ewa.

– Dziew­czyny, mu­szę wam się do cze­goś przy­znać – po­wie­działa Mo­nia po chwili mil­cze­nia. – Spo­ty­kam się z kimś… Nie mó­wi­łam wcze­śniej, bo nie chcia­łam za­pe­szać. No, ale by­li­śmy już na kilku rand­kach, więc po­my­śla­łam, że się przy­znam.

– Mów szybko, kto to? – za­częła Laura.

– Jak wy­gląda? – do­ło­żyła Ewa.

– Ile ma lat?

– Gdzie pra­cuje?

– Ma wła­sne miesz­ka­nie?

– Spo­koj­nie moje dro­gie. Chce­cie wie­dzieć wię­cej, niż ja na ra­zie wiem. A może chce­cie go po­znać? Na­pi­sał mi wła­śnie, że jest w Czeko…

– Tak!

– Wy­ru­szamy! – za­rzą­dziła Ewa, koń­cząc swoją por­cję lo­dów.

– Laura, ale to miał być twój mi­ni­pa­nień­ski wie­czór…

– Nie ma­rudź, mamy pa­nień­skie sa­baty co ty­dzień. Pisz mu, że może wpad­niemy.

– Może wpad­niemy? – za­py­tała zdez­o­rien­to­wana Mo­nika.

– Tak! Niech so­bie nie my­śli, że wszystko rzu­camy i le­cimy. Wy­pijmy po kie­liszku wina przed wyj­ściem – zde­cy­do­wała Ewa.

Tak zro­biły. Laura po­szła sko­rzy­stać z to­a­lety. Gdy wró­ciła, za­uwa­żyła, że pi­cie ostat­niej lampki od­było się w eks­pre­so­wym tem­pie – dziew­czyny stały już ubrane w kurtki, go­towe do wyj­ścia. „Niech so­bie nie my­śli, że rzu­camy wszystko i le­cimy… taa ja­sne”, po­my­ślała. Chwy­ciła swój kie­li­szek i po­cią­gnęła łyk. Od pew­nego czasu jej głowa znacz­nie wzmoc­niła się i mu­siała na­prawdę mocno się po­sta­rać, żeby po­czuć w gło­wie szum. Czego nie można było po­wie­dzieć o jej ko­le­żan­kach, które były już w wy­śmie­ni­tych hu­mo­rach. Mo­nika cho­wała się za pro­giem i wy­chy­lała głowę, żeby po­ka­zać Lau­rze ję­zyk, kiedy ta nie pa­trzyła. Ewa pę­kała ze śmie­chu bez lo­gicz­nej przy­czyny.

Wy­szły z domu po­spiesz­nie. Przy­wi­tał je chłodny, późny, je­sienny wie­czór, chod­niki i ulice lśniły po nie­daw­nym desz­czu.

– Za­mó­wię tak­sówkę – zde­cy­do­wała Mo­nika.

– Co ty, prze­cież to tylko dwa przy­stanki tram­wa­jowe stąd – po­wie­działa Laura.

– Ale…

– Daj spo­kój, przej­dziemy się! Prze­cież nie chcemy po­ja­wić się zbyt szybko – prze­ko­ny­wała ko­le­żanki. Tak na­prawdę uwa­żała, że przyda im się krótki spa­cer. Może tro­chę się orzeź­wią i głu­pawka je opu­ści.

– No, ra­cja – po­twier­dziła Ewa.

Mo­nika nie miała już ar­gu­men­tów i mu­siała ustą­pić.

Wol­nym kro­kiem (przy­ja­ciółki Laury były na ob­ca­sach) ru­szyły w stronę głów­nego dep­taka Ło­dzi.

– Laura, kiedy po­znamy tego two­jego Ga­briela? – za­py­tała Ewa, prze­ry­wa­jąc ci­szę.

Dzi­siaj naj­wi­docz­niej był sa­bat, pod­czas któ­rego oma­wiano głów­nie sprawy mi­ło­sne.

– Nie wiem, na­ma­wia­łam go, żeby przy­je­chał, ale te­raz jest bar­dzo za­jęty.

– Zbyt za­jęty, żeby przy­je­chać do swo­jej na­rze­czo­nej? – do­py­ty­wała Ewa.

– Ma dużo obo­wiąz­ków…

– Coś mi się w tym wa­szym związku nie po­doba – stwier­dziła Ewa. – Jak można nie mieć in­ter­netu i te­le­fonu ko­mór­ko­wego w dzi­siej­szych cza­sach?

Laura wzru­szyła ra­mio­nami. To prawda, ten zwią­zek nie był nor­malny. Ostatni raz wi­działa go i sły­szała po­nad mie­siąc temu. Ga­briel od­wiózł ją na lot­ni­sko w An­de­nes. Do­brze pa­mię­tała jego głę­bo­kie jak je­ziora po­lo­dow­cowe, ja­sno­błę­kitne oczy, smutne w dniu po­że­gna­nia, przy­sło­nięte nie­sforną grzywką. Po­ło­że­nie wy­spy mu­siało po­zo­stać ta­jem­nicą – ze względu na bez­pie­czeń­stwo. Jej ko­le­żanki wie­działy je­dy­nie, że pod­czas po­bytu w Nor­we­gii do­szło do drob­nej róż­nicy zdań mię­dzy nią, Rem­kiem, ich przy­ja­cie­lem i trol­lami.

Laura i Re­mek otarli się o śmierć, bę­dąc jeń­cami w ja­skini trolli. Udało im się uciec z ich łap dzięki wiel­kiemu szczę­ściu i odro­bi­nie sprytu. Oka­zało się bo­wiem, że nie wszyst­kie stwory były złe. Ucieczkę umoż­li­wił im je­den z młod­szych trolli, Orum. Po po­wro­cie z Nor­we­gii Laura wy­ja­śniła ko­le­żan­kom, że byli to po pro­stu lu­dzie, któ­rzy ucie­kli z za­kładu psy­chia­trycz­nego we wcze­snych la­tach dzie­więć­dzie­sią­tych i w nor­we­skich la­sach zdzi­czeli do reszty. Do­brze, że ku­piły ten kit. Laura nie lu­biła kła­mać, ale wie­działa też, że tylko tak może ochro­nić swoje przy­ja­ciółki. Wie­dza i nie­wie­dza to w świe­cie sy­ren główne karty prze­tar­gowe. Nie­wie­dza mo­gła ura­to­wać czy­jeś ży­cie, wie­dza ska­zać go na śmierć.

– Laura! Nie od­po­wie­dzia­łaś na moje py­ta­nie? – Ewa nie da­wała za wy­graną.

– Daj spo­kój.

Mo­nika po­pa­trzyła na nią po­dejrz­li­wie. Czuła, że coś jest nie tak. Chciała bar­dzo po­móc przy­ja­ciółce, ale ta nie da­wała jej na to szans. Pod­czas gdy Laura nie od­zy­wała się po­nad dwa ty­go­dnie, bę­dąc w Nor­we­gii, jej ko­le­żanki przy­go­to­wały mi­sję ra­tun­kową. Ta­kie były – go­towe rzu­cić wszystko, by ra­to­wać jedną z nich. Miały już zor­ga­ni­zo­wany cały wy­jazd. Za­bu­ko­wały bi­lety, wzięły urlopy w pracy, wy­na­jęły sa­mo­chód przez in­ter­net. Na­wet wy­po­sa­żyły się w pa­ra­li­za­tory i gaz łza­wiący. W ostat­niej chwili, dzień przed po­dróżą, do­stały od Laury wy­cze­ki­waną wia­do­mość, że wszystko jest w po­rządku. Od tej pory Mo­nika nie prze­sta­wała być czujna. To nie jest nor­malne, że ktoś tak znika i po­ja­wia się, mó­wiąc, że nic się nie stało.

Ewa za­trzy­mała się gwał­tow­nie, wy­ry­wa­jąc ją z za­my­śle­nia.

– Dziew­czyny, wie­cie co, chyba le­piej bę­dzie, jak pój­dziemy w lewo.

Laura i Mo­nika spoj­rzały na drogę i od razu zro­zu­miały, o co cho­dzi. Grupka pod­chmie­lo­nych ty­pów spod ciem­nej gwiazdy go­rącz­kowo dys­ku­to­wała po tej stro­nie ulicy. Za­raz mo­gło dojść do bójki.

– Ra­cja, tędy bę­dzie szyb­ciej – po­wie­działa Mo­nika na tyle gło­śno, że fa­ceci ją usły­szeli.

To był błąd. Od­biły w lewą stronę, ale Laura ką­tem oka zo­ba­czyła, że męż­czyźni ru­szyli w ich kie­runku. Niech to szlag! Miała na­dzieję, że unikną kon­fron­ta­cji. Ma­sze­ro­wały na­prawdę szybko, zwa­ża­jąc na dwu­na­sto­cen­ty­me­trowe szpilki. Od klubu dzie­liło je około pół ki­lo­me­tra, a więk­szość drogi wio­dła przez park. Laura na­słu­chi­wała kro­ków za nimi, ale nic nie wska­zy­wało, że są śle­dzone.

– Chyba so­bie od­pu­ścili – wy­mam­ro­tała po chwili na­pię­tej ci­szy.

– Dzięki Bogu – stwier­dziła Ewa.

We­szły do parku i Laura mo­men­tal­nie po­ża­ło­wała, że na­mó­wiła ko­le­żanki na spa­cer. Nocą miej­sce to spra­wiało wra­że­nie opusz­czo­nego i nie­przy­ja­znego. Szły te­raz aleją róż, która la­tem mo­głaby ucho­dzić za ide­alne miej­sce na wy­zna­nie mi­ło­ści, za­rę­czyny czy se­sję ślubną. Dzi­siaj wy­glą­dała, krótko rzecz uj­mu­jąc, nędz­nie. Kwia­tów o tej po­rze roku nie było, a z błot­ni­stej ziemi ster­czały je­sienne szpony drzew i krze­wów, które wiatr dawno ob­darł z resz­tek li­ści. Z la­tarni są­czyło się tru­pio blade świa­tło. Chyba było zwar­cie w cen­tral­nej puszce, po­nie­waż ża­rówki co chwilę ga­sły. Na­gle z są­sied­niej alejki wy­szło trzech bar­czy­stych męż­czyzn i Laura od razu roz­po­znała ich syl­we­tki. Dziew­czyny in­stynk­tow­nie za­wró­ciły spo­koj­nym ru­chem, aby nie bu­dzić po­dej­rzeń. Ku ich trwo­dze przy wyj­ściu z parku po­ja­wiło się ko­lej­nych dwóch osił­ków.

Rozdział 4

Kiepska niespodzianka

Wszyst­kie drogi ucieczki miały od­cięte, po­nie­waż z pra­wej strony znaj­do­wał się mur ogól­niaka, na­to­miast z le­wej par­kowe ba­jorko za­miesz­kałe przez ka­czą ro­dzinę. Czy miały szansę uciec przez zimny staw w ta­kich bu­tach? Na­ra­zi­łyby się rów­nież na stratę te­le­fo­nów ko­mór­ko­wych – roz­sąd­niej było je po pro­stu od­dać na­past­ni­kom.

Byli już tylko kilka me­trów od nich. Pię­ciu ro­słych, umię­śnio­nych męż­czyzn na trzy dziew­czyny. Na pierw­szy rzut oka nie miały szans.

Spa­ni­ko­wana Ewa wy­cią­gnęła drżącą ręką te­le­fon i pró­bo­wała wy­brać „je­den, je­den, dwa”. Nie­stety, naj­bliż­szy oprych spo­strzegł, co się święci i na­tych­miast wy­rwał jej smart­fon z ręki.

– Daj mi to, la­leczko, nie mo­żemy po­zwo­lić, żeby nam ktoś tu prze­szka­dzał – po­wie­dział cy­nicz­nie.

Ewę i Mo­nikę za­tkało, stres spo­wo­do­wał, że z miej­sca wy­trzeź­wiały. Blade i prze­ra­żone, sta­nęły jak naj­bli­żej sie­bie na trzę­są­cych się no­gach. Laura zro­biła krok do przodu, wy­su­wa­jąc się przed sze­reg.

– Od­daj ten te­le­fon – po­wie­działa spo­koj­nie.

– Bo co? – wark­nął zło­czyńca, gła­dząc się po bro­dzie smart­fo­nem. Był brzydki jak noc li­sto­pa­dowa i je­chało od niego czę­ściowo prze­tra­wio­nym al­ko­ho­lem zmie­sza­nym z po­tem. Ewa zmarsz­czyła no­sek.

– Bo po­ża­łu­jesz! Nie jest twój. Nie mamy czasu na po­ga­duszki, spie­szymy się – po­wie­działa ostro Laura.

Ko­le­żanki pa­trzyły na nią zdzi­wione. Czy Laura wsku­tek szoku zwa­rio­wała? Roz­sąd­niej było ich nie draż­nić.

– O, mamy wa­leczną! Do­brze! Ta bę­dzie moja! Lu­bię, kiedy sta­wiają opór – po­wie­dział drugi, przy­su­wa­jąc się i za­cie­ra­jąc ręce. W jego oczach można było do­strzec mroczny, po­żą­dliwy ognik. Ła­two było się do­my­ślić, że pa­nom nie cho­dzi o te­le­fony i go­tówkę. Mę­ski re­chot prze­to­czył się echem po pu­stym parku, spra­wia­jąc, że ptaki od­le­ciały z drzew.

– Co was tak bawi, pół­główki? – spy­tała Laura.

Ewa jęk­nęła, ale nie od­wa­żyła się ode­zwać. To za­cho­wa­nie w ogóle nie było w stylu Laury. Stała pewna sie­bie, z za­ło­żo­nymi rę­koma. Jej twarz wy­ra­żała znie­cier­pli­wie­nie i po­li­to­wa­nie, jakby na­prawdę uwa­żała na­past­ni­ków za pół­głów­ków.

– Za­raz za­śpie­wasz ina­czej…

Męż­czy­zna przy­su­nął się bar­dzo bli­sko, stał kilka cen­ty­me­trów od niej, mie­rząc ją wzro­kiem z góry. W swo­ich czer­wo­nych tramp­kach się­gała mu le­d­wie do ra­mie­nia.

– Nie od­pusz­czasz, no do­brze… Za­raz na­uczymy cię tro­chę kul­tury… – po­wie­dział, mru­żąc oczy.

Za­mach­nął się wiel­kim łap­skiem i za­dał cios. W tym mo­men­cie zda­rzyło się kilka rze­czy na­raz. Ewa krzyk­nęła, Mo­nika za­kryła oczy. Osi­łek z te­le­fo­nem za­klął so­czy­ście i za­czął ma­so­wać so­bie prawe ra­mię. W ciem­no­ściach ciężko było okre­ślić, co się tak na­prawdę stało. Wy­glą­dało na to, że wy­soki ude­rzył ko­legę, który wcze­śniej wy­rwał Ewie te­le­fon. Dam­ski bok­ser usły­szał ko­biecy szept:

– Za tobą, pół­główku!

– Co…

Nim zdą­żył się ob­ró­cić, po­czuł ostre roz­cię­cie na po­liczku. Splu­nął krwią. Po­le­ciały ko­lejne prze­kleń­stwa i wszyst­kie opry­chy ru­szyły do ak­cji, ro­biąc przy tym miny jak roz­wście­czone ro­so­maki. Laura po­ru­szała się mię­dzy nimi bez­sze­lest­nie jak kot, ku­cała, ob­ra­cała się, uni­ka­jąc cio­sów, oszu­ku­jąc ich i spra­wia­jąc, by okła­dali sie­bie na­wza­jem. W mo­men­cie gdy już wszy­scy le­żeli z si­nia­kami i gu­zami, la­men­tu­jąc (je­den twar­dziel na­wet wzy­wał ma­mu­się), Laura strzep­nęła ręce, po­pra­wiła skó­rzaną kurtkę, pod­nio­sła te­le­fon Ewy z ziemi i wrę­czyła go ko­le­żance. Mo­nika i Ewa nie mo­gły otrzą­snąć się z szoku po tym, co się stało. Laura ru­szyła pew­nie, zgrab­nie prze­ska­ku­jąc le­żące mę­skie ciała.

– Idzie­cie? – spy­tała, oglą­da­jąc się przez ra­mię.

Po­dą­żyły za nią, omi­ja­jąc fa­ce­tów. Ewa „nie­chcący” na­dep­nęła szpilką na dłoń zbira, który na­zwał ją la­leczką.

Gdy zna­la­zły się do­sta­tecz­nie da­leko, Mo­nika pod­bie­gła do Laury i zła­pała ją za ra­mię.

– Kiedy za­mie­rza­łaś nam po­wie­dzieć?

– O czym?

– O tym, że z cie­bie jest kung-fu panda!

– E tam…

– Laura… Ja na stu­diach cho­dzi­łam na sztuki walki przez dwa lata. Ale nie by­ła­bym w sta­nie po­ko­nać na­wet naj­mniej­szego z nich. Mo­żesz mi ła­ska­wie wy­ja­śnić, co się stało w Nor­we­gii? Bie­rzesz ja­kieś ste­rydy? – Ko­le­żanka wy­ła­ziła ze skóry, żeby do­wie­dzieć się cze­goś wię­cej.

– Prze­stań, to zwy­kły przy­pływ ad­re­na­liny i tro­chę sprytu. Mó­wi­łam wam prze­cież, że za­czę­łam bie­gać, a w Nor­we­gii ćwi­czy­łam łucz­nic­two. A na tych pół­głów­ków wy­star­czyło spoj­rzeć, żeby się zo­rien­to­wać, że in­te­li­gen­cją nie grze­szą. Dużo mięsa, małe mó­zgi.

– Laura… – Mo­nika nie da­wała za wy­graną.

– Daj mi spo­kój. Chyba do­brze, że nas nie wy­ko­rzy­stali i nie okra­dli?

– Tak, ale…

– No to tyle na ten te­mat.

– Ech.

Laura chciała po­wie­dzieć swoim przy­ja­ciół­kom, co tak na­prawdę stało się w Nor­we­gii, ale nie mo­gła. Do­sko­nale wie­działa, jak się te­raz czują – jesz­cze kilka mie­sięcy temu drę­czyły ją te same wąt­pli­wo­ści. Spo­tkała nie­sa­mo­wi­tego męż­czy­znę, który po­sia­dał nad­ludz­kie moce i rów­nież nie mógł zdra­dzić źró­dła ich po­cho­dze­nia. To nie była tylko jej ta­jem­nica. Dzięki przej­ściu ry­tu­ału zy­skała nowe umie­jęt­no­ści: po­nad­prze­ciętny zmysł wzroku, szyb­kość, su­per­słuch i nie­by­wałą siłę. Po przej­ściach w ja­skini trolli nie opusz­czał jej lęk i świa­do­mość kru­cho­ści ży­cia. Wła­śnie wtedy za­częła no­sić przy so­bie nóż, aby móc się bro­nić. Tym ra­zem na­wet nie mu­siała go wy­cią­gać. Na­cię­cie na po­liczku zbira po­wstało na sku­tek „spo­tka­nia” z jej pier­ście­niem. Mo­gła pod­sko­czyć na­prawdę wy­soko, a do tego kon­tro­lo­wać tempo skoku. Je­śli na przy­kład chciała zo­stać w po­wie­trzu chwilę dłu­żej, niż po­zwa­lała na to gra­wi­ta­cja, po­tra­fiła to zro­bić. Naj­cie­kaw­sze w tym wszyst­kim było to, że sama nie wie­działa, czego może się po so­bie spo­dzie­wać. Stop­niowo od­kry­wała co­raz to now­sze zdol­no­ści. Uczyła się ich, a one w miarę na­uki i prak­tyki się roz­wi­jały. No i mu­siała bar­dzo uwa­żać, żeby nie zro­bić ni­komu krzywdy. Była za­sko­czona, kiedy udało jej się zła­pać w lo­cie spa­da­jący ze stołu kie­li­szek i to w ten spo­sób, że ze­brała całą ciecz w po­wie­trzu. Pra­wie nikt na ro­dzin­nej ko­la­cji tego nie za­uwa­żył, z wy­jąt­kiem Mo­niki. Ko­le­żanka od czasu po­wrotu za­częła jej się bacz­nie przy­glą­dać. Na pewno coś po­dej­rze­wała – le­piej dla niej, żeby nie pró­bo­wała od­kryć tych se­kre­tów, bo może skoń­czyć mar­nie. Nie z ręki Laury oczy­wi­ście, ale z ręki sy­ren. Rasa ta bo­wiem bar­dzo po­waż­nie pod­cho­dziła do spraw swo­jej pry­wat­no­ści. Od­kry­cie ich se­kretu przez czło­wieka ozna­czało dla niego tylko jedno: ry­chłą śmierć. Lau­rze zje­żyły się włosy na gło­wie. Wie­działa, że sy­reny po­tra­fią być bez­li­to­sne w spra­wach eg­ze­kwo­wa­nia swo­jego prawa. Była świad­kiem, jak je­den z dwóch sy­nów władcy zo­stał wy­gnany za nie­sub­or­dy­na­cję.

Czuła, że przyj­dzie dzień, kiedy bę­dzie mu­siała znik­nąć na za­wsze. Na ra­zie sta­rała się o tym nie my­śleć. Z jed­nej strony miała po­czu­cie, jakby nie pa­so­wała do tego świata, a z dru­giej nie chciała się z nim po­że­gnać.

– Laura, po pro­stu wiedz, że je­żeli chcesz nam o czymś po­wie­dzieć, to mo­żesz – pod­su­mo­wała Ewa.

– Wiem, dzięki. Je­ste­ście ko­chane.

– No to? – do­py­ty­wała Mo­nika.

– Nie mogę wam nic po­wie­dzieć. Nie pró­buj­cie od­kryć mo­jej ta­jem­nicy, bo ina­czej będę mu­siała znik­nąć na za­wsze. Ro­zu­mie­cie?

Ewa po­ki­wała smutno głową, na­to­miast Mo­nika za­ci­snęła usta w po­gar­dliwą li­nię.

– My­śla­łam, że je­ste­śmy naj­lep­szymi przy­ja­ciół­kami – nie od­pusz­czała.

– No tak, dla­tego wy­ka­żesz się zro­zu­mie­niem i zo­sta­wisz te­mat.

– Laura. Ja się o cie­bie po pro­stu mar­twię.

– Nie­po­trzeb­nie. Jak wi­dzisz, umiem o sie­bie za­dbać.

Po wyj­ściu z nie­przy­ja­znego parku ru­szyły ma­łym pa­sa­żem pro­wa­dzą­cym do głów­nego dep­taka. Klub znaj­do­wał się tuż za ro­giem.

Do Czeko lu­dzie usta­wiali się w ko­lejce, a przed klu­bem od­by­wała się se­lek­cja. Nie wpusz­czano lu­dzi ubra­nych na spor­towo albo ta­kich, któ­rzy swoim sta­nem zwia­sto­wali ka­ta­strofę. Dziew­czy­nom nie można było nic za­rzu­cić, ale swoje w ko­lejce mu­siały od­cze­kać. Laura za­sta­na­wiała się, czy bram­karz nie przy­czepi się do jej tram­pek.

Przed bramą klubu ktoś nie­pra­wi­dłowo za­par­ko­wał wiel­kiego, czar­nego Har­leya. Do kie­row­nicy straż miej­ska przy­mo­co­wała man­dat – wid­niała na nim naj­wyż­sza do­pusz­czalna suma.

– U… ktoś tro­chę wy­buli za par­ko­wa­nie – za­żar­to­wała Laura, prze­ry­wa­jąc ciężką ci­szę, która to­wa­rzy­szyła im od do­brych kilku mi­nut.

– Po­wiedzmy so­bie szcze­rze, są­dząc po sprzę­cie, stać go – do­dała Ewa.

Je­dyną osobą, która się nie za­śmiała, była Mo­nika. Spło­nęła ru­mień­cem. Trudno było stwier­dzić, czy na­dal się gniewa, czy jej my­śli po­wę­dro­wały gdzieś in­dziej.

– Mo­nika, wiesz czyj to mo­to­cykl? – za­gad­nęła Ewa.

– Nie mam bla­dego po­ję­cia – skła­mała. – O, na­sza ko­lej – do­dała, zmie­nia­jąc te­mat.

– Klub pełny – po­wie­dział bram­karz, za­trzy­mu­jąc je ręką, ni­czym po­li­cjant kie­ru­jący ru­chem.

Mo­nika po­pa­trzyła na niego spode łba. Nie po­zo­sta­wało nic, tylko cze­kać. Dziew­czyny prze­stę­po­wały z nogi na nogę z przodu ko­lejki, obej­mu­jąc rę­koma ra­miona. Po dzie­się­ciu mi­nu­tach zro­biło się dość zimno i nie­przy­jem­nie. Za­dźwię­czał dzwo­nek te­le­fonu Mo­niki – za­mie­niła kilka słów, in­for­mu­jąc swo­jego po­ten­cjal­nego chło­paka, że mar­zną w ko­lejce.

Po chwili ktoś za­dzwo­nił do bram­ka­rza.

– No stoją. Tak? To cie­kawe. No do­bra – po­wie­dział i się roz­łą­czył.

– Wchodź­cie. Ma­cie iść od razu do loży na pię­trze.

Dziew­czyny zo­sta­wiły kurtki w szatni i udały się we wska­za­nym kie­runku.

– Ten twój luby jest tu kimś waż­nym? – spy­tała Ewa.

– Nie wie­dzia­łam o tym – przy­znała Mo­nika. – Ale wy­gląda na to, że tak.

– Jak się po­zna­li­ście?

– Przy­szedł do mnie do banku do­wia­dy­wać się o kre­dyt, a po­tem spo­tka­łam go w tym skle­pie na dole i za­pro­sił mnie na ko­la­cję. Więc po­my­śla­łam so­bie, „a co mi tam” i zgo­dzi­łam się – po­wie­działa Mo­nika, prze­krzy­ku­jąc mu­zykę, kiedy wcho­dziły po pod­świe­tlo­nych od dołu scho­dach. Na po­licz­kach miała ru­mieńce i uśmiech nie scho­dził jej z twa­rzy. Wy­raź­nie cie­szyła się na to spo­tka­nie.

We­szły na pię­tro, tu­taj sta­nęły przed ko­lej­nym ochro­nia­rzem, który tylko na nie ski­nął i otwo­rzył drzwi. Dziew­czyny przy­wi­tała chmura dymu pa­pie­ro­so­wego. Po­mi­ja­jąc fakt, że pa­pie­rosy nor­mal­nie strasz­nie śmier­dzą i są nie­zdrowe, Laura przyj­mo­wała bodźce za­pa­chowe dużo wy­raź­niej niż zwy­kły czło­wiek. Ten smród wy­da­wał jej się nie do znie­sie­nia – był gor­szy niż w ja­skini trolli. W po­miesz­cze­niu je­dy­nym źró­dłem świa­tła były nie­bie­skie węże LED przy­le­pione pod su­fi­tem. Kilku męż­czyzn wstało z czer­wo­nych ka­nap i wy­szło. Zo­stał tylko je­den, ciemny blon­dyn z ku­cy­kiem i w oku­la­rach awia­tor­kach†. Z nogą na no­dze sie­dział wy­god­nie i pa­lił cy­ga­retkę. Był do­brze zbu­do­wany, ubrany w skó­rzaną kurtkę, czarne dżinsy i mo­to­cy­klowe buty z klamrą. No, to już się wy­ja­śniło, czemu Mo­nika nie śmiała się z man­datu. Prze­szła szybko przez lożę i po­ca­ło­wała go w po­li­czek.

– Dziew­czyny, to jest Erik, przy­je­chał na dok­to­rat ze Szwe­cji. Nie mówi po pol­sku, nie­złe cia­cho, nie?

Chło­pak zsu­nął oku­lary i pu­ścił oko do Laury, po­wo­du­jąc, że wpa­dła w szał. Mo­gła wiele o tym fa­ce­cie po­wie­dzieć. Po pierw­sze, na pewno nie miał na imię Erik, po dru­gie, na pewno nie stu­dio­wał, po trze­cie, nie był Szwe­dem. To stek bzdur. Miała na­dzieję, że już go ni­gdy nie spo­tka, a on na bez­czela wcho­dził z bu­tami w jej ży­cie po raz ko­lejny. Kosz­mar ze­szłego lata po­wró­cił.

Chło­pak tak szybko wy­ko­nał ruch pod­ci­na­nia szyi, że ani Mo­nika, ani Ewa nie zdą­żyły tego za­uwa­żyć. Znowu to samo, znowu bę­dzie gro­ził, ma­ni­pu­lo­wał…

Rozdział 5

Włamanie

– Cześć – po­wie­działa Laura su­cho po an­giel­sku.

– No cześć – po­wie­działa ra­do­śnie Ewa.

– To moje przy­ja­ciółki, Laura i Ewa – przed­sta­wiła dziew­czyny Mo­nika.

– Miło was wresz­cie po­znać – po­wie­dział kur­tu­azyj­nie.

– Cie­bie rów­nież! – za­śpie­wała Ewa.

Laura nie po­dzie­lała en­tu­zja­zmu ko­le­ża­nek. Miała ochotę wstać i wyjść, ale nie mo­gła zo­sta­wić dziew­czyn w rę­kach tego psy­cho­paty.

– To czego się na­pi­je­cie? – za­py­tał uprzej­mie.

– Po lampce wy­traw­nego wina.

– Laura, po­mo­żesz mi przy­nieść z baru? – za­py­tał.

Mo­nika po­pa­trzyła na niego zdzi­wiona.

– My­śla­łam, że taki VIP jak ty ma swój pry­watny bar w loży – po­wie­działa za­czep­nie.

– O, to jest do­bry po­mysł, ale, tak czy siak, mu­simy zejść na dół wy­brać al­ko­hole.

– Mo­niko, do­trzy­maj ko­le­żance to­wa­rzy­stwa, my za­raz przyj­dziemy – rzekł i po­ca­ło­wał ją w dłoń.

Laura nie mo­gła uwie­rzyć, że te triki dzia­łały. Mo­nika nie­chęt­nie, ale się zgo­dziła.

Ze­szli scho­dami na dół i prze­ci­ska­jąc się przez tłum na par­kie­cie, po­de­szli do baru. Laura usia­dła na wy­so­kim stołku ba­ro­wym i oparła się o blat. Chło­pak sta­nął obok niej.

– Czego do cho­lery chcesz? – za­py­tała po chwili mil­cze­nia.

– Ja po­pro­szę U-Bo­ota‡ i dwie lampki czer­wo­nego wina – po­wie­dział, pusz­cza­jąc oko do kel­nerki. – Co dla cie­bie?

– Nie wku­rzaj mnie…

– Laura, co tak ostro? Nie cie­szysz się, że wi­dzisz sta­rego zna­jo­mego?

Miała ochotę pod­bić mu oko.

– Nie! Co ty tu ro­bisz? Po­ja­wiasz się na­gle, wcią­gasz w to osoby trze­cie! Śle­dzi­łeś mnie, śle­dzi­łeś moją ko­le­żankę! Je­steś nie­nor­malny! – wy­buch­nęła.

– Spo­koj­nie, chcia­łem po pro­stu spraw­dzić, co u cie­bie. Wiesz, że nie mogę na ra­zie wró­cić na wy­spę. Nie mia­łem się gdzie po­dziać. Ty je­steś je­dyną „swoją”, którą znam.

– Nic dziw­nego, po tym, co zro­bi­łeś, na­leży ci się szu­bie­nica.

– Oj, już nie prze­sa­dzaj. Prze­cież wie­dzia­łem, że nic ci nie grozi…

– A mój pies, a po­zo­stali lu­dzie? Im ra­czej coś gro­ziło…

– No cóż. Prze­pra­szam – po­wie­dział, do­ty­ka­jąc lekko jej ra­mie­nia.

– Za­bierz rękę albo ci przy­łożę – wy­ce­dziła przez zęby. – Znik­nij po pro­stu z na­szego ży­cia.

– Do­piero przy­je­cha­łem. Twoja ko­le­żanka chyba mnie po­lu­biła… – mó­wił lekko.

Laura przy­ło­żyła dło­nie do skroni. Od nad­miaru emo­cji i dymu za­czy­nała bo­leć ją głowa. Gdy już ze­brała my­śli, po­wie­działa bar­dzo ci­cho, nie­mal bła­gal­nie:

– Nie chcę cię tu.

– Daj spo­kój, nie mo­żemy za­po­mnieć o tym, co było?

Za­giel ewi­dent­nie ba­ga­te­li­zo­wał swoje zbrod­nie.

– Ty chyba źle się czu­jesz? Nie! Nie mo­żemy. Moja ko­le­żanka może i cię po­lu­biła, ale za­raz cię znie­lubi, jak jej wszystko po­wiem.

– Ostroż­nie…

– O co ci cho­dzi?

– O nic. Szcze­rze, to po­doba mi się to ludz­kie ży­cie, mo­to­cykl, im­prezy…

– Świet­nie, cie­szę się twoim szczę­ściem, ale idź so­bie żyć po ludzku gdzie in­dziej.

– Laura, daj mi szansę. Wiesz, że źle się czu­jemy wśród lu­dzi, sa­motni. Na pewno mu­sia­łaś już to za­uwa­żyć. Oni są inni. Kie­rują nimi pro­ste emo­cje.

– Nie ma mowy.

– Nie mo­żesz po pro­stu za­po­mnieć o tym, co się stało? Prze­cież wiesz, że ro­bi­łem to dla do­bra aqu­arian. Ga­briel ro­bił gor­sze rze­czy…

Laura mi­mo­wol­nie wzdry­gnęła się po usły­sze­niu tej re­we­la­cji.

– Tak, te­raz pew­nie wy­daje ci się nie do po­my­śle­nia, że twój ko­chany mógłby mieć krew na rę­kach? Po­myśl chwilę. Je­stem jego od­bi­ciem. My­ślisz, że się zgło­si­łem do­bro­wol­nie? Czy wy­ko­rzy­stał mnie i zrzu­cił z klifu? To tylko wierz­cho­łek góry lo­do­wej…

– Prze­stań. Nie chcę tego słu­chać.

– Ach tak… Tak wła­śnie my­śla­łem. Chcesz pa­trzeć na sprawę tak jak ci wy­god­nie.

– Nie oczer­niaj go. Nie masz prawa.

– Wiesz w ogóle, gdzie on jest?

Laura wzru­szyła ra­mio­nami. Oczy­wi­ście, że nie wie­działa, ale nie miała za­miaru prze­grać w tej roz­grywce.

– Od­zy­wał się do cie­bie przez ostatni ty­dzień? – Za­giel po­czuł, że ma asa w rę­ka­wie.

– To nie ma zna­cze­nia.

– Do mnie się od­zy­wał i wiem, gdzie jest. Mi­łego wie­czoru – od­po­wie­dział, za­bie­ra­jąc za­mó­wione al­ko­hole i ru­szył do loży VIP.

Laura ciężko wy­pu­ściła po­wie­trze. To zde­cy­do­wa­nie nie był naj­szczę­śliw­szy dzień w jej ży­ciu. Za­uwa­żyła, że zy­sku­jąc nowe umie­jęt­no­ści, po­ja­wiały się rów­nież ciemne strony jej no­wych mocy. Szybko tra­ciła cier­pli­wość i ła­two się de­ner­wo­wała. Te­raz sie­działa przy ba­rze i mocno ści­skała rę­ko­jeść szty­letu. Ręce świerz­biły ją, aby go wbić w pew­nego blon­dyna z ku­cy­kiem. Nie po­zna­wała się. Jej uwagę zwró­ciły in­for­ma­cje na ekra­nie te­le­wi­zora nad ba­rem. W Mo­rzu Pół­noc­nym zna­le­ziono ciało mar­twego wie­lo­ryba. Zwłoki ssaka osia­dły na mie­liź­nie w oko­li­cach za­chod­niego wy­brzeża Nor­we­gii.

– Przy­czyny śmierci na­dal nie usta­lono – ra­por­to­wała mocno uma­lo­wana młoda re­por­terka. – To już trzeci taki przy­pa­dek w ciągu dwóch mie­sięcy…

„Trzeci przy­pa­dek? Przy­czyny nie usta­lono? A co wy w ogóle wie­cie?”, my­ślała Laura, wście­ka­jąc się na brak pro­fe­sjo­na­li­zmu dzien­ni­ka­rzy i oce­ano­gra­fów.

Ab­so­lut­nie wszystko ją wku­rzało. Kiedy bar­manka za­py­tała, co po­dać, Laura zła­pała się na tym, że szarp­nęła szty­let scho­wany w we­wnętrz­nej kie­szeni kurtki.

– U-Bo­ota, wzmoc­nio­nego.

– Robi się. Ale uwa­żaj, to jest drink mor­derca. Le­piej od razu za­mów so­bie tak­sówkę.

Laura po­pa­trzyła na nią, uno­sząc brwi w nie­do­wie­rza­niu. Bar­manka ob­ser­wo­wała z nie­po­ko­jem, jak dziew­czyna prze­chyla ku­fel i wy­pija za­war­tość jed­nym hau­stem.

– Ża­den drań nie jest tego wart. Wiesz o tym – po­wie­działa do niej pro­sto z mo­stu.

– To nie tak.

Te­raz to bar­manka uno­siła brwi. „Jesz­cze je­den ko­men­tarz i stracę cier­pli­wość”, po­my­ślała Laura. Jed­nak po chwili skar­ciła się w du­chu. Bar­manka prze­cież miała do­bre in­ten­cje. „Kurde, co się ze mną dzieje? To nie w moim stylu…” Czuła się roz­ry­wana na pół. Do jej głowy wkra­dły się nowe uczu­cia – agre­sja, wro­gość, fu­ria. Nie umiała nad tym za­pa­no­wać.

Po­czuła wi­bra­cję te­le­fonu, więc nie­zwłocz­nie wy­jęła go z kie­szeni dżin­sów i ode­brała. Nie­stety, mu­zyka klu­bowa za­głu­szyła roz­mówcę.

– Nic nie sły­szę, je­stem w klu­bie. Za­dzwo­nię póź­niej! Pa! – po­wie­działa.

Po chwili te­le­fon znowu za­drżał. Znie­cier­pli­wiona wy­jęła smart­fon i od­czy­tała wia­do­mość tek­stową:

Nu­mer nie­znany: Ucie­kaj, te­raz! R.

Wy­stu­kała na kla­wia­tu­rze:

Sy­tu­acja pod kon­trolą L.

Po chwili do­stała od­po­wiedź:

Nu­mer nie­znany: Mu­sisz na­tych­miast ucie­kać! Wy­rzuć te­lefon!

To wszystko nie trzy­mało się kupy. Re­mek mu­siał do­wie­dzieć się, że Za­giel tu jest. Laura nie za­mie­rzała przed nim ucie­kać. Tylko o co cho­dziło z wy­rzu­ca­niem te­le­fonu? Za­mó­wiła jesz­cze jed­nego U-Bo­ota i po­szła do loży VIP.

Gdy otwie­rała drzwi, usły­szała, jak pełna en­tu­zja­zmu Mo­nika coś opo­wiada. Jak tylko we­szła do po­miesz­cze­nia, ko­le­żanka prze­rwała hi­sto­rię. Wszyst­kie oczy skie­ro­wane były na nią.

– Dziew­czyny, chcę, że­by­śmy po­je­chały do domu.

– Ja chcę jesz­cze zo­stać – upie­rała się Mo­nika. – Ale wy, jak chce­cie, to jedź­cie. Mnie od­wie­zie Erik.

– Pro­szę was, chcę z wami po­roz­ma­wiać o czymś waż­nym.

– Ju­tro po­ga­damy – po­wie­działa Mo­nika.

– Wła­ści­wie to ja też je­stem zmę­czony – wtrą­cił nie­spo­dzie­wa­nie Za­giel, który przed­sta­wił się jako Erik. Mimo że dziew­czyny roz­ma­wiały po pol­sku, zo­rien­to­wał się, że kłócą się o po­wrót. – We­zwę nam tak­sówki. Nie mogę pro­wa­dzić po al­ko­holu.

Laura wie­trzyła w tym ko­lejny pod­stęp. W każ­dym ra­zie naj­waż­niej­sze, żeby po­je­chały do domu.

Oka­zało się, że ze względu na duży ruch bra­kuje tak­só­wek i wszy­scy mu­szą je­chać jedną ta­ryfą.

– Ewa, po­daj panu ad­res – po­pro­sił Za­giel, gdy wsie­dli.

Od­wieźli ją pod blok.

– Twoja ko­lej, Mo­niko – za­su­ge­ro­wał uprzej­mie.

– Moja? My­śla­łam, że naj­pierw od­wie­ziemy Laurę… – Mo­nice nie spodo­bał się taki ob­rót spraw.

– Nie. Laura mieszka bli­sko mo­jego ho­stelu. Tak bę­dzie wy­god­niej.

Gdy Mo­nika wy­sia­dła, Za­giel prze­siadł się do przodu.

– Po­pro­simy do Ho­stelu Wik­to­riań­skiego – oznaj­mił.

Tak­siarz ski­nął głową i ru­szył z dziw­nym uśmiesz­kiem. Jego mina wy­ra­żała uzna­nie dla Za­giela, który w jego oczach ob­ra­cał pa­nien­kami, jak tylko chciał, a one i tak ja­dły mu z ręki.

Laura po­słała mu kar­cące spoj­rze­nie do lu­sterka wstecz­nego. Na przed­niej szy­bie po­ja­wiły się ma­leń­kie kro­pelki desz­czu. Tak­sówka wje­chała na pod­jazd ho­stelu. Za­giel roz­li­czył się, zo­sta­wia­jąc kie­rowcy hojny na­pi­wek.

– Wie­dzia­łem, że się sku­sisz – po­wie­dział, za­my­ka­jąc po­woli drzwi. Za­dbał, aby tak­siarz to usły­szał, nie wia­domo po co. Ach, to mę­skie ego.

– Słu­chaj, chcę ci po­wie­dzieć jedno. Trzy­maj się od nas z da­leka – oznaj­miła twardo, igno­ru­jąc jego dwu­znaczną uwagę.

– A je­żeli się nie zgo­dzę?

Laura wzru­szyła ra­mio­nami i od­wró­ciła się na pię­cie. Nie chciało jej się dłu­żej dys­ku­to­wać. Jej ka­mie­nica mie­ściła się po dru­giej stro­nie ulicy, dwa nu­mery da­lej. Ru­szyła pew­nie, nie oglą­da­jąc się za sie­bie. Te­raz nie bała się Za­giela tak bar­dzo. Na­dal była słab­sza niż on w walce, ale przy­naj­mniej już nie taka bez­bronna jak w wa­ka­cje.

„Po co on się tu po­ja­wił? Co znowu knuje?”

Dźwięk zna­jo­mej me­lo­dii wy­gry­wa­nej na skrzyp­cach prze­rwał ci­szę. Laura wy­cią­gnęła te­le­fon jedną ręką z tyl­nej kie­szeni dżin­sów. Dzwo­nił nu­mer zza gra­nicy. Trzę­sącą ręką od­blo­ko­wała ekran i na­ci­snęła zie­loną słu­chawkę.

– Laura, słu­cham?

– Hej, piękna – przy­wi­tał ją po an­giel­sku sa­ty­nowy głos. Jej serce za­trze­po­tało jak ko­li­be­rek.

– Ga­briel, na­resz­cie! Co się dzieje?

Za­wró­ciła w stronę skwerku przy sta­cji ben­zy­no­wej. Złe emo­cje od razu roz­pły­nęły się ni­czym ciemne chmury po desz­czu.

– Nic spe­cjal­nego. Nie mogę za długo roz­ma­wiać. Wiesz, jak jest.

– Wiem.

Ni­czego nie pra­gnęła bar­dziej niż usiąść z nim na jed­nej ka­na­pie i roz­ma­wiać do rana przy bu­telce słod­kiego wina. Miała mu tyle do opo­wie­dze­nia.

– Dzwo­nię, żeby ci prze­ka­zać coś waż­nego. Nie przy­jeż­dżaj.

Laurę za­tkało i po­czuła, jak do żo­łądka wpa­dła jej bryła lodu. „No tak, kło­poty…”

– Coś się stało? Nie usta­li­li­śmy na­wet ter­minu… – spy­tała, sia­da­jąc na murku pod wielką aka­cją. Z ca­łych sił sta­rała się nie oka­zać roz­cza­ro­wa­nia i nie wpa­dać w pa­nikę.

– Ech. Ogól­nie jest kiep­sko. Od­wo­ła­nie ślubu z Arianą nie zo­stało do­brze przy­jęte w nie­któ­rych krę­gach. Ro­dzice roz­ka­zali, by na ra­zie się nie afi­szo­wać – wiesz, o co cho­dzi.

Laura prze­łknęła ślinę.

– To ty przy­jedź. Moje ko­le­żanki chcą cię po­znać.

– Nie dam rady.

– Nie mó­wię, że w tym mo­men­cie. Może za ty­dzień?

– Bar­dzo bym chciał, ale mam tu tro­chę obo­wiąz­ków.

– Za dwa?

– Nie­stety.

– No to kiedy? – si­liła się na wy­ro­zu­mia­łość.

– Na­prawdę nie wiem.

– A jest coś, co wiesz? Na przy­kład znasz datę na­szego ślubu?

Ga­briel mil­czał. Laura po­czuła, jak wszyst­kie nerwy w jej ciele za­ma­rzają. Czy on ją spła­wiał? Roz­my­ślił się?

– Ro­zu­miem – po­wie­działa szorstko. – Też uwa­żam, że nie po­win­ni­śmy się spie­szyć. Ale mu­sisz wie­dzieć, że nie będę cze­kać w nie­skoń­czo­ność.

– Co przez to ro­zu­miesz?

– Tak tylko mó­wię. Zmieńmy te­mat.

– Okej. Co u cie­bie?

– A w po­rządku. – Laura za żadne skarby nie chciała dać po so­bie po­znać, jak ją to za­bo­lało. – By­łam dzi­siaj z dziew­czy­nami na bab­skim wie­czo­rze. Ewa opo­wia­dała nam o tym, ja­kie do­stała pre­zenty. I nie zgad­niesz, kto do nas póź­niej do­łą­czył?

– Nie znam two­ich zna­jo­mych.

– Tego znasz. Za­giel.

– Nie dziwi mnie to. No to go po­zdrów.

– Tak po pro­stu?

– A co?

– Cze­kaj, prze­li­te­ruję ci to: Z A G I E L – twój nik­czemny brat, przez któ­rego pra­wie zgi­nę­łam w ostat­nie wa­ka­cje. Który na­ściem­niał ci, że nie żyję, a po­tem po­wie­dział kłam­stwo, ja­kich mało – że niby ja z nim. Za­bra­niał mi z tobą po­roz­ma­wiać. Czy coś ci świta?

– Prze­sa­dzasz.

Laura nie wie­rzyła wła­snym uszom. Jego brak zro­zu­mie­nia spra­wiał, że miała ochotę coś roz­wa­lić.

– No cóż. Po­win­nam się cie­szyć. Cho­ciaż je­den z braci Se­ihval ma dla mnie czas.

Pró­bo­wała na­dep­nąć mu na od­cisk.

– Laura, ja na­prawdę nie mam czasu na te twoje gierki i pro­blemy. Mam tu po­ważne sprawy. Będę koń­czyć.

– Ja­sne. Kończ. Ja so­bie po­ra­dzę.

– Ech, nie za­cho­wuj się, jak­byś miała mu­chy w no­sie.

– Ga­brielu, po­trze­buję cię w swoim ży­ciu. Po­trze­buję cza­sami po­ga­dać o spra­wach, które mnie mę­czą. Nie wiem, jak so­bie wy­obra­ża­łeś nasz zwią­zek, ale ja wła­śnie tak – że jedno bę­dzie dla dru­giego wspar­ciem. Pro­szę więc, od­po­wiedz, kiedy cię zo­ba­czę. Mogę przy­le­cieć do Nor­we­gii na week­end i spo­tkamy się na przy­kład w Oslo. Nie mu­szę po­ka­zy­wać się na wy­spie, je­żeli ma to być źle ode­brane.

– Nie. Nie mogę się na ra­zie z tobą wi­dy­wać.

– Nie znaj­dziesz czasu?

– Nie umiem ci od­po­wie­dzieć.

– Czy na­prawdę ocze­kuję nie­moż­li­wego? – Czuła się jak kre­tynka, na­tar­czywa kre­tynka.

Ga­briel nie od­po­wia­dał. Wy­da­wało jej się, że za­pro­po­no­wała wszyst­kie do­stępne opcje, a on każdą od­rzu­cił.

– Okej. W ta­kim ra­zie… – serce biło jej bar­dzo mocno i głos się ła­mał. – Nie wi­dzę dla nas przy­szło­ści. Na­sze wi­zje związku roz­jeż­dżają się w róż­nych kie­run­kach.

– Laura… To nie tak.

– Także Ga­brielu Se­ihval, je­śli w tej chwili nie od­szcze­kasz tego, że nie przy­je­dziesz, to…

– To co?

– Ko­niec.

– Laura… nie gnie­waj się.

– Nic nie od­po­wiesz? Kiedy cię zo­ba­czę? – Już miała łzy w oczach. – Za mie­siąc?

– Nie mogę nic obie­cać.

– Zmie­ni­łeś zda­nie?

– Nie bądź śmieszna.

– Wo­bec tego od­po­wiedz. Co jest dla cie­bie waż­niej­sze niż my?

Nie wy­trzy­mała ko­lej­nej próby prze­mil­cze­nia.

– Co się dzieje? – drą­żyła te­mat.

– Nic ta­kiego.

– Nic ta­kiego? Przez nic ta­kiego zo­sta­wiasz mnie w sta­nie ja­kie­goś dziw­nego za­wie­sze­nia?

Ga­briel w su­mie ni­gdy nie po­wie­dział, że ją ko­cha. Oświad­czył się, to prawda. Wy­star­czyło, żeby resztę so­bie do­śpie­wała? Miał coś, co ją przy­cią­gało i wy­da­wało jej się, że to mi­łość. Na­gle prze­stra­szyła się, że to może nie wy­star­czyć.

– Laura, zro­zum, mam przez cie­bie pro­blemy.

Nie wie­działa, jak ma to ro­zu­mieć. Ża­ło­wał pod­ję­tej de­cy­zji? Prawdę mó­wiąc, to Ariana pod­jęła de­cy­zję. On na nią przy­stał. Czy pod­jąłby ją sam? Za­czy­nała wąt­pić w praw­dzi­wość tego uczu­cia.

– Skoro je­stem dla cie­bie pro­ble­mem, to dajmy so­bie spo­kój – po­wie­działa bar­dzo po­woli, ce­dząc każde słowo.

– Nie do końca o to mi cho­dziło, że ty jako ty.

– Nie tłu­macz się. Wy­star­czy.

– Skoro tak sta­wiasz sprawę.

– Nie przy­je­dziesz?

– Nie – głos miał smutny i zimny jak ka­mień.

Po­krę­ciła głową, pró­bu­jąc wy­ma­zać to, co wła­śnie usły­szała. Trzę­sły jej się ko­lana, jakby za­miast sta­wów i tka­nek wy­peł­niła je nie do końca za­sty­gła ga­la­reta. W ta­kich chwi­lach pró­bo­wała uda­wać przed samą sobą, że za­cho­wuje hart du­cha i zimną de­ter­mi­na­cję. Chciała mu po­ka­zać, że nie jest je­dyny na świe­cie. Do niej usta­wia się ko­lejka. Czy na­prawdę Ga­briel my­ślał, że może ją w ten spo­sób trak­to­wać?

Stare po­rze­ka­dło gło­siło: „Pa­mię­taj dziew­czyno, jak męż­czyź­nie za­leży, to żeby świat się wa­lił, znaj­dzie spo­sób, żeby się z tobą skon­tak­to­wać”.

Po­sta­no­wiła po­sta­wić wszystko na jedną kartę. Ła­ski bez!

– Świet­nie – po­wie­działa cierpko. – W ta­kim ra­zie że­gnam na za­wsze!

Roz­łą­czyła się. Świat za­wi­ro­wał, jakby miała ze­mdleć.

„Co ja wła­śnie zro­bi­łam?” Pod­cią­gnęła nogi pod klatkę pier­siową i upar­cie hip­no­ty­zo­wała swój te­le­fon, sku­biąc ner­wowo róg kurtki. Nie od­dzwo­nił.

Rozdział 6

Łowcy głów

Laura z im­pe­tem otwo­rzyła drzwi na klatkę scho­dową. Miesz­kała w jed­nej z pięk­niej­szych mo­der­ni­stycz­nych ka­mie­nic, pa­mię­ta­ją­cej jesz­cze czasy przed­wo­jenne. Wzdłuż sze­ro­kich scho­dów wiła się ele­gancka, szara po­ręcz, a na każ­dym pię­trze znaj­do­wały się dwie pary wy­so­kich, dę­bo­wych drzwi. Wspięła się po scho­dach na dru­gie pię­tro i po­czuła, jak serce pod­cho­dzi jej do gar­dła. Wszystko wska­zy­wało na to, że ktoś był w jej miesz­ka­niu. Lekko uchy­lone drzwi skrzy­piały nie­znacz­nie, wpusz­cza­jąc do środka smugę świa­tła z klatki scho­do­wej. Bez wa­ha­nia wy­cią­gnęła szty­let i sta­nęła po ci­chu przy ścia­nie koło wej­ścia, go­towa do ataku. Na­słu­chi­wała. W gęst­nie­ją­cym mroku ktoś się czaił, po od­gło­sach kro­ków usta­liła, że są to dwie do­ro­słe osoby. Gdzie do cho­lery był Leon? Sku­piła się na po­szu­ki­wa­niu dźwięku czte­rech łap, ale nie­stety nic ta­kiego nie usły­szała. Wy­tę­żyła słuch i w końcu od­na­la­zła ci­che bi­cie psiego ser­duszka – dwa razy wol­niej­sze niż nor­mal­nie. Fala wście­kło­ści ją za­mro­czyła. Go­towa była wpa­ro­wać do miesz­ka­nia i zgła­dzić wła­my­wa­czy na miej­scu, nie za­da­jąc py­tań.

– Ej, Ted – dźwięk głosu jed­nego z nich wy­cią­gnął ją z ot­chłani czy­stego obłędu. – Wy­daje mi się, że ta rybka tu nie wróci.

– Wróci po psa, głą­bie – od­po­wie­dział Ted.

Kim oni, u dia­bła, byli? Laura nie roz­po­zna­wała ich gło­sów ani nie przy­po­mi­nała so­bie żad­nego Teda. W do­datku na­zy­wali ją „rybką”. Czyżby znali jej dru­gie ob­li­cze? Ale skąd?

– A co je­żeli, wiesz… Rzuci na nas czar?

– Nie bądź śmieszny, Ju­ras.

Ju­ras i Ted. Te imiona lub ksywy nic jej nie mó­wiły.

– Wiesz, że one są sprytne i po­do­bno nie­by­wale piękne.

– Na szczę­ście je­ste­śmy przy­go­to­wani.

Laura po­sta­no­wiła dzia­łać. Ży­cie jej psiego przy­ja­ciela było w nie­bez­pie­czeń­stwie. W ostat­nie wa­ka­cje pra­wie go stra­ciła. Wtedy czuła, że serce pęka jej na dwie czę­ści. Wy­krę­ciła nu­mer po­li­cji i po­cze­kała na sy­gnał.

– Halo?

– Dzień do­bry, na­zy­wam się Laura Irys, w moim domu są wła­my­wa­cze, je­stem na klatce. Ulica Sien­kie­wi­cza 56 miesz­ka­nia 10 – po­wie­działa ci­chutko.

– Już wy­sy­łam pa­trol.

Laura scho­wała te­le­fon i da­lej trzy­mała w po­go­to­wiu nóż.

– Ted! Szybko. Bed­narz mówi, że wła­śnie użyła te­le­fonu. Już tu jest – szep­tał. – Scho­waj się.

Laurę za­mu­ro­wało. Jaki Bed­narz, do ja­snej anielki, i skąd wie­dział, że wła­śnie użyła te­le­fonu?

Przy­po­mniał jej się ta­jem­ni­czy SMS od Remka (naj­praw­do­po­dob­niej od niego – nie znała ni­kogo in­nego o imie­niu na R): „Ucie­kaj, wy­rzuć te­le­fon!”. Ad­re­na­lina pul­so­wała w jej ży­łach. Czyli wcale nie cho­dziło o Za­giela. Wła­my­wa­cze też nie byli ama­to­rami szu­ka­ją­cymi bank­no­tów w skar­pe­cie pod łóż­kiem.

– Wy­co­fał gliny – Ju­ras za­mel­do­wał Te­dowi, jak się sprawy mają.

„Jak to wy­co­fał? To się nie może dziać na­prawdę. Kim są ci lu­dzie?” Na­gle drzwi ka­wa­lerki otwo­rzyły się i wy­sko­czył do­brze zbu­do­wany męż­czy­zna z ko­mi­niarką na twa­rzy i ja­kimś dziw­nym urzą­dze­niem emi­tu­ją­cym fale. Laura miała wra­że­nie, jakby świat się ko­ły­sał. Czas zwol­nił. To urzą­dze­nie ją ogłu­piało, otę­piało jej zmy­sły. Po­czuła się, jakby stała na statku pod­czas sztormu, a wiel­kie fale igrały z ło­dzią, ko­ły­sząc nią na boki. Zła­pała się za po­ręcz, żeby za­cho­wać rów­no­wagę. Szty­let upadł na pod­łogę z brzę­kiem, a na­past­nik kop­nął go tak, że sto­czył się po scho­dach na dół.

– Ju­ras, szybko, kaj­dany!

Kaj­dany? To słowo prze­biło się przez chmurę otę­pie­nia wprost do świa­do­mo­ści Laury.

Pod­sko­czyła, jak mo­gła naj­wy­żej, po­ry­wa­jąc z sobą trzy­ma­ją­cego ją za nad­garstki Ju­rasa. Wy­lą­do­wała na pół­pię­trze.

– Złap ją za usta – krzy­czał Ted. – Nie po­zwól jej się ode­zwać!

Sy­reny, oprócz wszyst­kich cu­dow­nych wła­ści­wo­ści, miały jesz­cze jedną umie­jęt­ność, którą mo­gły wy­ko­rzy­stać w walce z ludźmi i trol­lami. Po­tra­fiły wy­da­wać dźwięki, które pa­ra­li­żo­wały prze­ciw­nika. Laura te­raz ża­ło­wała, że się jesz­cze tego nie na­uczyła.

Zro­biła głę­boki wdech i za­nu­ciła pierw­szą wolną me­lo­dię, jaka jej przy­szła do głowy – „Ima­gine” Johna Len­nona. Na­past­nicy pa­trzyli na nią zdu­mieni. Jej głos sam się zwie­lo­krot­nił i roz­cią­gał. Bacz­nie ob­ser­wo­wała opry­chów, jed­nak ża­den z nich nie wy­glą­dał, jakby był spa­ra­li­żo­wany. „Dość tego cyrku”, stwier­dziła i po­sta­no­wiła wró­cić do tra­dy­cyj­nych me­tod uniesz­ko­dli­wia­nia prze­ciw­ni­ków. Ju­ras cały czas trzy­mał ją za nad­garstki, roz­cią­gnęła więc ręce na dwie strony i ude­rzyła go głową w twarz. Ju­ras osu­nął się na ścianę nie­przy­tomny. Z nosa spły­wała mu strużka krwi. Je­den z głowy. Do­słow­nie.

– Twoja ko­lej, Ted! – po­wie­działa, scho­dząc po scho­dach.

Ted po­pa­trzył na nią zdzi­wiony i za­czął coś prze­sta­wiać w urzą­dze­niu. Na­gle do jej uszu do­biegł ostry, nie­przy­jemny świst, który wwier­cał się jak śru­bo­kręt pro­sto do mó­zgu. Zła­pała się za uszy i pa­dła na ko­lana.

– Nie, moja złota rybko – po­wie­dział Ted, za­kła­da­jąc jej kaj­danki.

– Wy­łącz to!

Wło­żył urzą­dze­nie za pa­sek i za­cią­gnął ją do miesz­ka­nia, za­my­ka­jąc drzwi kop­nia­kiem. Rzu­cił ją na sofę, a sam usiadł na ta­bo­re­cie na­prze­ciwko. Z nor­mal­nymi kaj­dan­kami nie mia­łaby pro­blemu, ale te były dziwne. Przy każ­dej pró­bie na­cią­gnię­cia ma­te­riału po­ra­żały ją prą­dem. W do­datku Ted trzy­mał ją na muszce, na szczę­ście wy­łą­czył urzą­dze­nie po­wo­du­jące szum w gło­wie. Od­szu­kała pa­nicz­nym wzro­kiem Le­ona. Psiak le­żał na pod­ło­dze i bar­dzo po­woli od­dy­chał. Wy­glą­dał, jakby spał.

– Co mu zro­bi­li­ście? – za­py­tała z wy­rzu­tem. Oczyma wy­ob­raźni za­ci­skała dło­nie na gar­dle Teda.

– Nie martw się, nic mu nie bę­dzie. Czego nie można po­wie­dzieć o to­bie – za­śmiał się z wła­snego żartu.

Laura spoj­rzała na niego jak na ostat­niego kre­tyna.

– Kim je­steś?

Na­past­nik zi­gno­ro­wał jej py­ta­nie. Wy­jął ko­mórkę i wy­brał nu­mer.

– Mam ją. Ju­ras nie­przy­tomny. Wy­ślij wspar­cie i więź­niarkę… Nie tę… Daj tę opan­ce­rzoną. Szybko, bo spie­szę się do domu na mecz.

Więź­niarkę opan­ce­rzoną? Na­dal czuła się słabo po tym obez­wład­nia­ją­cym dźwięku.

Żeby zre­ge­ne­ro­wać siły, mu­siała do­stać się do wody.

– Daj mi pić – po­wie­działa twardo.

– Nie ze mną te nu­mery.

Po pięt­na­stu mi­nu­tach mil­cze­nia prze­rwała ci­szę.

– Co się te­raz ze mną sta­nie?

– Nie wiem i wolę nie wie­dzieć – wzru­szył ra­mio­nami.

– Jak to nie wiesz?

– To zwy­kłe zle­ce­nie, nic oso­bi­stego… – Ted ani na chwilę nie spu­ścił jej z oczu, na­dal ce­lu­jąc lufą w serce.

– Zwy­kłe zle­ce­nie? – zdzi­wiła się Laura, uno­sząc brwi.

– Wy­jąt­kowo do­brze płatne.

Laura już miała za­dać ko­lejne py­ta­nie, kiedy roz­le­gło się pu­ka­nie do drzwi.

– Na­resz­cie – po­wie­dział pod no­sem Ted. – Zdążę jesz­cze na pierw­szą po­łowę…

Do miesz­ka­nia wkro­czył męż­czy­zna ubrany na czarno, w ko­mi­niarce, z ka­ra­bi­nem pod pa­chą.

– Do­bra ro­bota – za­sa­lu­to­wał. – Przej­muję ją.

– Po­mogę ci ją prze­nieść do cię­ża­rówki. Strasz­nie wierzga.

– To nie bę­dzie ko­nie­czne.

Ted po­pa­trzył na niego po­dejrz­li­wie. Laura zre­zy­gno­wana ob­ser­wo­wała ich buty. Ten, który przy­szedł, miał mo­to­cy­klowe botki…

– Ha­sło?

– Co?

– Po­daj ha­sło ope­ra­cji – po­wie­dział Ted, ce­lu­jąc w niego bro­nią.

– Yyyy… Ade­no­zy­no­tri­fos­fo­ran!

– Co?

– Wi­dzisz, mam tu taki pa­pro­szek – po­ka­zał na kostki w pra­wej dłoni, po czym z ca­łej siły za­mach­nął się i po­czę­sto­wał Teda pię­ścią w twarz. – Wpadł ci do oka?

Od­wró­cił się do Laury i zdjął ko­mi­niarkę.

– Za­giel? Co ty tu…?

– Wie­jemy! Za­raz przy­jadą na­stępni! – po­wie­dział, zdej­mu­jąc jej kaj­danki.

– Bierz tylko to, co po­trzeba. Ja we­zmę Le­ona. Wyj­dziemy przez su­szar­nię. Za­par­ko­wa­łem na ty­łach ka­mie­nicy…

– Za­giel… ale…?

– Nie czas na py­ta­nia. Opo­wiem ci po dro­dze. Ru­szaj się! – po­sta­wił ją na nogi i za­pro­wa­dził do zlewu w kuchni. Wło­żył jej głowę pod zimny stru­mień.

Laura oprzy­tom­niała na­tych­miast. Po­pa­trzyła na niego zdu­miona, po czym szybko za­częła pa­ko­wać rze­czy. Usły­szeli, że ja­kieś więk­sze auto pod­jeż­dża na par­king.

Za­giel wy­chy­lił się przez okno i za­nu­cił de­li­katną me­lo­dię. Z auta nikt nie wy­siadł.

– Mu­sisz mnie tego na­uczyć – po­wie­działa Laura.

Za­giel za­rzu­cił spor­tową torbę na ra­mię, wziął Le­ona na ręce i otwo­rzył drzwi nogą. Wy­szedł na klatkę scho­dową i zszedł do su­szarni. Laura wy­cią­gnęła nie­przy­tomne ciel­sko Teda na klatkę i kop­nęła tak, że sto­czyło się po scho­dach. Za­mknęła drzwi i po­bie­gła po szty­let.

Te­le­fon Teda za­dzwo­nił, spra­wia­jąc, że się wzdry­gnęli. Po­pa­trzyła py­ta­jąco na Za­giela.

– Chodź! – po­go­nił ją.

Na­gle usły­szeli, że drzwi cię­ża­rówki się otwie­rają.

– Pójdę spraw­dzić, co tak długo. Ted nie od­biera – mó­wił je­den fa­cet do dru­giego.

Laura i Za­giel za­częli biec w stronę su­szarni. Gdy tylko za­mknęli za sobą drzwi, usły­szeli, że ktoś wcho­dzi na klatkę scho­dową i idzie na górę.

– Po­cze­kaj tu – po­wie­dział Za­giel, od­da­jąc jej psa, kła­dąc torbę na ziemi i jed­no­cze­śnie za­bie­ra­jąc jej szty­let.

Nie zdą­żyła od­po­wie­dzieć, a on już był na klatce tuż za męż­czy­zną. Po chwili usły­szała jęk zdzi­wie­nia, prze­kleń­stwo, kilka strza­łów i krzyk męż­czy­zny. Za­sty­gła, przy­ci­ska­jąc ucho do zim­nych drzwi su­szarni. Za­giel nie wra­cał.

Po­ło­żyła Le­ona na ziemi. Na szczę­ście pies od­dy­chał równo. Mu­sieli mu po­dać mocne leki usy­pia­jące, a może na­wet nar­kozę.

– No, gdzie on jest? – nie­cier­pli­wiła się. In­stynk­tow­nie po­ło­żyła rękę na klamce i już miała ją na­ci­snąć. Na­gle ktoś za­pu­kał w okno su­szarni, spra­wia­jąc, że się wzdry­gnęła, a strach zaj­rzał jej do serca.

– Szybko! – Za­giel po­na­glał z po­dwórka.

Laura pod­bie­gła do okna, otwo­rzyła je i wy­rzu­ciła torbę na traw­nik. Po­tem de­li­kat­nie wzięła śpią­cego Le­ona i po­dała go przez okno Za­gie­lowi, który za­niósł psa i uło­żył na tyl­nym sie­dze­niu czar­nego forda mon­deo. Laura za­ła­do­wała torbę do ba­gaż­nika i wsko­czyła na sie­dze­nie pa­sa­żera z przodu. Za­giel usiadł na miej­scu kie­rowcy, wy­cią­gnął spod kie­row­nicy ka­ble i złą­czył dwa, uru­cha­mia­jąc za­płon. Laura po­pa­trzyła na niego py­ta­jąco.

– Nie zdą­ży­łem do wy­po­ży­czalni sa­mo­cho­dów – po­wie­dział.

No cóż, w tych oko­licz­no­ściach była mu w sta­nie to wy­ba­czyć.

Wci­snął gaz do de­chy i ru­szyli z pi­skiem opon.

– Kto to był? – spy­tała.

– Nie wiem. Mó­wili coś?

– Wiem, że je­den na­zy­wał się Ted, a drugi Ju­ras, po­ma­gał im Bed­narz. Ted po­wie­dział, że to nic oso­bi­stego, ko­lejne zle­ce­nie, i że skoń­czy się to dla mnie źle.

– W schowku jest CB-ra­dio. Wy­cią­gnij i włącz.

Wy­ko­nała po­słusz­nie po­le­ce­nie i za­mon­to­wała sprzęt na uchwy­cie przy szy­bie.

Za­giel po­maj­stro­wał przy urzą­dze­niu i po chwili usły­szeli roz­mowę.

– Zero sie­dem, zgłoś się!

– Je­stem, wiesz, że to było śmieszne tylko raz.

– Wpa­dło zgło­sze­nie na ulicę Sien­kie­wi­cza, dzwo­niący do­no­sił, że sły­szał strzały.

– Jadę tam.

Przez ra­dio i przez okno usły­szeli, jak włą­cza się sy­rena. W od­dali zo­ba­czyli nie­bie­skie świa­tła ko­guta.

– Mia­łem tam zgło­sze­nie około go­dziny temu. Ale dziew­czyna, która dzwo­niła, po­do­bno ma orze­cze­nie o nie­peł­no­spraw­no­ści umy­sło­wej. Za­dzwo­niła drugi raz i po­wie­działa, że to jed­nak mi­sie ko­ala.

Laura po­pa­trzyła z nie­do­wie­rza­niem na ra­dio. Za­giel zje­chał ostroż­nie na pas do par­ko­wa­nia i zga­sił świa­tła.

– Co ro­bisz? Po­win­ni­śmy ich za­trzy­mać i po­wie­dzieć, co się na­prawdę stało.

– Nie mo­żemy. Za­bi­łem czte­rech lu­dzi. Mu­sia­łem upew­nić się, że nie będą nas śle­dzić.

– Co­ooo??? Zwa­rio­wa­łeś??? Wsa­dzą cię za to za kratki. Ludz­kie wię­zie­nia są dużo gor­sze niż wy­gna­nie.

– Ci­cho… nie mo­głem ry­zy­ko­wać.

– Tak czy owak, ja mogę wró­cić i zło­żyć ze­zna­nia, że mnie za­ata­ko­wali i na­gle po­ja­wił się za­ma­sko­wany wy­ba­wi­ciel, który ich wy­koń­czył.

Za­giel od­pa­lił sil­nik i za­wró­cił auto. Ra­dio znowu za­szu­miało.

– Cztery ciała męż­czyzn leżą na klatce scho­do­wej. Wy­cią­gnęli ko­pyta o 23:34…

– Ekhm… Rul­ski, mam na­dzieję, że nie za­pi­su­jesz tak ra­portu…

– …Przy­czyna śmierci nie­znana. Wzy­wam wspar­cie. Wy­ślij­cie de­tek­tywa Mi­sia, ko­ro­nera i resztę tej bandy – za­mel­do­wał Rul­ski.

– Rul­ski, ja cię sły­szę!

– Prze­pra­szam pa­nie ko­men­dan­cie.

Za­giel je­chał po­woli i spo­koj­nie jak gdyby ni­gdy nic. Mi­nęli Ho­stel Wik­to­riań­ski i pod­je­chali pod ka­mie­nicę Laury. Już dwa sa­mo­chody stały na sy­gnale, blo­ku­jąc do­jazd do ka­mie­nicy. Dwóch po­li­cjan­tów roz­wi­jało ta­śmę po­li­cyjną, a po prze­ciw­nej stro­nie ulicy ze­brał się nie­mały tłum ga­piów. Za­giel bar­dzo po­woli omi­nął sa­mo­chód po­li­cyjny i po­je­chał da­lej.

– Co ro­bisz? My­śla­łam, że zro­zu­mia­łeś, że chcę zło­żyć ze­zna­nia.

– Laura, zejdź na zie­mię. Ten, kto ich wy­na­jął, po­ciąga za sznurki także w po­li­cji.

– Prze­cież ko­mi­sa­riat to naj­bez­piecz­niej­sze miej­sce.

Za­giel za­śmiał się kwa­śno.

– Lauro, przy­kro mi, ale mu­simy znik­nąć. Przy­naj­mniej na ja­kiś czas. Tu nie je­steś bez­pieczna.

– No, za­bi­łeś prze­cież tych, co po mnie przy­szli. Na­dal nie wiem, kto to był.

– To łowcy głów.