Najdziksze serca ebook

w

NAJDZIKSZE SERCA

JAMES OLIVER CUR WOOD

NAJDZIKSZE SERCA

С

PRZEŁOŻYŁ JERZY MARLICZ

Tytuł oryginału angielskiego THE ICEBOUND HEARTS

Okładkę projektował JANUSZ WYSOCKI

Ilustracje ANDRZEJA JURKIEWICZA

Wydanie V

Pisarz amerykański JAMES OLIVER CURWOOD (1878—1927) urodził się w stanie Michigan, w małym miasteczku Owosso. Ojciec jego spokrewniony był z angielskim pisarzem marynistą S. Maryatem, matka — z indiańską księżniczką z plemienia Mohawk. Dzieciństwo spędził Curwood na fermie w stanie Ohio, a mając lat kilkanaście wyruszył w długą wędrówkę po sąsiednich stanach; polował na dzikie zwierzęta, próbował handlu skórami, a przede wszystkim poznał i pokochaj surową, wspaniałą przyrodę, która później stała się tłem jego powieści.

W latach 1898—1900 Curwood studiował na uniwersytecie stanu Michigan, a następnie pracował w Detroit jako reporter. W roku 1908 wydał swoją pierwszą książkę pt. „The Courage of Captain Plum”. Wkrótce twórczość literacka stała się jego pasją. Materiał do swych powieści czerpał z obserwacji w czasie swych podróży po rozległych przestrzeniach Stanów Zjednoczonych i Kanady. Zapuszczał się na tereny oddalone o setki mil od cywilizacji, poznawał twarde życie traperów i poszukiwaczy złota, a także życie zwierząt Dalekiej Północy.

Najbardziej znane powieści Curwooda to „Włóczęgi Północy” i „Szara wilczyca” — ze zwierzętami w roli głównych bohaterów oraz „Łowcy wilków”, „Łowcy złota”, „Dolina Ludzi Milczących” i „Najdziksze serca” — książka o dramatycznych przygodach mieszkańców północnych rejonów Ka.nady: traperów, policjantów i ... zakochanych.

1. Najgorsza rzecz na świecie

Na przylądku Fullerton^ o tysiąc mil na północ od cywilizacji, sierżant William Mac Veigh zaciskając w palcach ołówek kreślił ostatnie zdania półrocznego raportu, przeznaczonego dla dowódcy północno-wscho.d-niej królewskiej konnej policji w Regina.

Donoszą, że uczyniłem wszystko, co leżało w mojej mocy, by schwytać Dawida Scottie Deanem, mordercą. Nie zrezygnowałem bynajmniej z myśli ującia go, sądzą jednak, że porzucił on mój rewir i znajduje sią obecnie na terytorium fortu Churchilla. Przetrząsnąliśmy okolicą na przestrzeni trzystu mil w kierunku południowy..m, idąc wzdłuż Zatoki Hudsona aż do przylądka Eskimo; w kierunku północnym dotarliśmy do przesmyku Wagera. W ciągu trzech mie-siący trzykrotnie zapuszczaliśmy sią ku wschodowi i przeszukawszy obszar tysiąca sześciuset mil, nie natrafiliśmy na Dawida Deane’a ani na żadną wieść o nim. Uprzejmie radzą roztoczyć przy pomocy patroli ścisły nadzór nad południową granicą barren *.

B a r r e n — rozlegle kamieniste przestrzenie w północnej Kanadzie pokryte jeziorami i bagnami.

— Tak! — odsapnął głośno Mac Veigh rozprostowując zgięty nad pismem kark. — Skończyłem!

Na swym tapczanie w kącie małej chatki, smaganej wichrem i śnieżycą, Pelletier ciężko uniósł chorą głowę i wyszeptał:

— Bardzo się z tego cieszę, Mac! A teraz daj mi, proszę, łyk wody i poślij kulę w łeb przeklętego husky *, co tak wyje pod drzwiami, jakby już węszył moją śmierć.

— Nerwy, tak? — spytał Mac Veigh przeciągając się całym gibkim, młodym ciałem. — No, a co byś dopiero zrobił, gdybyś tak jak ja, dwa razy do roku, musiał wymęczyć podobny raport?

— To wcale nie jest dłuższe od listów, któreś pisał do swej dziewczyny.

Urwał nagle. Zapadła chwila przykrego milczenia. Potem Pelletier rzekł ściszonym głosem:

.— Przepraszam cię najmocniej, Mac! To gorączka temu winna! Zapomniałem na chwilę, że ty i ona — zerwaliście!

— To nic! — mruknął drżąco Mac Veigh chyląc się nad beczułką z wodą. — Widzisz — kończył niosąc choremu napełniony już kubek — raport to zupełnie co innego. Gdy piszę bezpośrednio do Wielkiego Mogoła *, działa to na nerwy. A ubiegły rok, Pelly, nie przyniósł nam powodzenia. Nie schwytaliśmy Scottie Deane’a i pozwoliliśmy ujść wielorybnikom... Ale, ale, nie wspomniałem nic o wilkach...

— Napisz o tym w postscriptum — doradził Pelletier.

— Postscriptum do takiego dygnitarza! — wykrzyk-

Husky — pies eskimoski.

Wielki Mogoł — niegdyś tytuł monarchy mongolskiego. Tu mowa o dowódcy policji.

nął Mac Veigh, niedowierzająco spoglądając na kolegę. — Och, Pelly, nie warto już nawet brać cię za puls! Gorączka cię żre! Straciłeś głowę zupełnie!

Mówił serdecznym tonem, starając się wywołać uśmiech na bladą twarz chorego. Pelletier z głębokim westchnieniem opadł na poduszkę.

— Tak, nie warto brać mię za puls! — powtórzył smutnie. — To nie jest zwykła choroba, Mac! To coś. co tkwi w mym mózgu... Pomyśl tylko, od dziewięciu miesięcy jesteśmy tutaj i nigdy nie widniałem twarzy białego człowieka, prócz twojej... Dziewięć miesięcy bez dźwięku kobiecej mowy!... Od dziewięciu miesięcy patrzę na tę szarą, martwą krainę, a zorza polarna skrada się ku nam po nocach, sycząc jak stado żmij... I te czarne skały sterczą wokół nas, równie nagie i niewzruszone jak przed tysiącem lat! Być może, nasze czyny są chwalebne! Ale to wszystko! Jesteśmy bohaterami — all right! * Któż jednak wie o tym prócz mnie i ciebie oraz naszych kolegów z konnej policji w liczbie sześciuset czterdziestu dziewięciu? Mój Boże! cóż bym dał za to, aby choć na chwilę ujrzeć twarz białej dziewczyny i na sekundę, na jedną sekundę dotknąć jej dłoni... To by wygnało ze mnie gorączkę, bo gorączka ta pochodzi tylko z samotności... Och, Billy, szaleję i konam w tym szaleństwie!

— Cicho... cicho... — uspokajał Mac Veigh tuląc dłoń kolegi w swoich silnych dłoniach. — Uspokój się, Pelly! Pomyśl o przyszłości... Jeszcze tylko parę miesięcy podobnego życia i zluzują nas. Pomyśl, co za raj przyjdzie potem! I jak głęboko odczujemy ten raj, my, którzy teraz jesteśmy w piekle. A wkrótce przywiozę ci list

All right (ang.) — w porządku. od twojej dziewczyny, od twej małej, kochanej dziewuszki!..

Twarz chorego rozjaśniła się.

— Niech ją Bóg ma w swej opiece! — zawołał. — Tak, będzie od niej moc listów, cały tuzin! A mój list do niej schowałeś dobrze?

— Tak!

Mac Veigh zbliżył się znów do prymitywnego stolika i siadłszy przy nim uzupełnił raport tymi słowy:

Pelletier- zapad! na dziwaczną mózgową chorobę. Chwilami obawiam się, że zwariuje, ale jeśli będzie żył, sądzę, że należy go czym prędzej wysłać gdzieś na południe. Idę do fortu Churchilla o dwa tygodnie wcześniej, niż należy, muszę bowiem dostać dla niego lekarstwa. Pozwalam sobie dodać parę słów do tego, co w ostatnim, mym raporcie pisałem o wilkach. Niejednokrotnie napotykaliśmy wilcze hordy, liczące od pięćdziesięciu do tysiąca sztuk. Późną je-sienią w tym roku jedna z takich hord zaatakowała wielkie stado karibu *. Działo się to o piętnaście mil od wybrzeża, a na trzymilowej przestrzeni naliczyliśmy potem szkielety stu sześćdziesięciu pomordowanych zwierząt. Moim zdaniem. w tym okręgu wilki zabijają rocznie nie mniej niż pięć tysięcy sztuk karibu.

Łączę wyrazy szacunku William Mac Veigh, sierżant

Karibu — renifer północnoamerykański.

Złożył raport, umieścił go wraz z innymi cennymi rzeczami w nieprzemakalnym ceratowym worku, który zawsze nosił ze sobą, i powrócił do łoża chorego.

— Bardzo mi żal, Pelly, zostawiać cię tak samego! rzekł. — Ale będę śpieszył, doprawdy! Czterysta pięćdziesiąt mil po lodzie to najwyżej dziesięć dni drogi. Z powrotem także dziesięć dni lub dwa tygodnie i już dostaniesz lekarstwa i listy. Hura!

— Hura! — zawtórował Pelletier.

Mac Veigh odwrócił głowę i po omacku szukał na kołdrze ręki chorego.

— Mój Boże, Billy 1 Czy widzisz słońce? — wykrzyknął naraz Pelletier.

Mac Veigh pochylił się ku małemu oknu chatynki Chory zerwał się z posłania. Patrzyli razem przez szybę, obejmując wzrokiem południowo-wschodnią stronę nieba, gdzie na ołowianym tle znaczyła się wąska, purpu-fowozłota smuga.

— To słońce! — modlitewnie wyszeptał Mac Veigh.

— Pierwszy raz od czterech miesięcy! — westchnął Pelletier.

Patrzyli tak, jak konający z głodu ludzie patrzą na upragnione jadło. Złoty błysk lśnił parę chwil ledwie i skonał. Pelletier chwiejnie powrócił do swego tapczanu.

W trzydzieści minut potem cztery psy, sanki i człowiek sunęli szybko poprzez martwą szarzyznę podbiegunowego dnia. Sierżant Mac Veigh dążył do oddalonego o przeszło czterysta mil fortu Churchilla.

Droga, która wiedzie od śniegiem i wichrem smaganej chatynki na cyplu Fullerton do fortu Churchilla, jest chyba najbardziej pustynną drogą na świecie. Równie samotny jest tylko ów domek na wyspie Hershel, gdzie dwadzieścia jed^i drewnianych krzyży znaczy dwadzieścia jeden grobów, w których snem wiecznym śpią biali ludzie. Ale na wyspę Hershel zaglądają czasem wielorybnicy. Jedynie katastrofa lub występek kierują wielorybnicze statki do przylądka Fullerton. I na przylądku Fullerton właśnie konają ludzie zabijani wieczną samotnością — najstraszliwszą rzeczą na świecie. W małej chatce mężczyźni dostawali obłąkania.

Ponury półmrok przygniatał Mac Veigha, gdy wiódł swój psi zaprząg po lodzie w kierunku południowym. Bał się o Pelletiera. Modlił się, by chory mógł choć czasem ujrzeć słońce. Drugiego dnia podróży stanął przy tajnej skrytce, w której wczesną jesienią schował worek ryb na karmę dla psów. Na piąty dzień odnalazł nową skrytkę, a szóstą noc spędził w igloo * eskimoskim na przylądku Eskimo. Dziewiątego dnia wieczorem dotarł do fortu Churchilla, robiąc przeciętnie pięćdziesiąt mil dziennie.

Ludzie, którzy się odważą odbyć zimą taką podróż, przybywają zazwyczaj do celu półmartwi. Twarz Mac Veigha spękana była od wiatru. Oczy miał zaognione; w nogach straszliwe kurcze. W ciepłym łóżku przespał całą dobę bez przebudzenia. Ocknąwszy się sklął dyżurnego oficera, że mu pozwolono tak długo spać, zjadł od razu trzy posiłki i błyskawicznie pozałatwiał wszelkie sprawy.

Serce rozgorzało w nim radością, gdy spośród przeznaczonej na Fullerton poczty wydobył dziewięć listów do Pelletiera, wszystkie adresowane jednakim, drobnym kobiecym pismem. Ale do niego samego nie było nic. Nic, co by przypominało korespondencję otrzymaną dla

Igloo — domek eskimoski zbudowany z bloków zamarzniętego śniegu. towarzysza — i bolesna pustka w duszy Mac Veigha stała się prawdziwą męką.

Uśmiechając się dziwnie, wykroczył przeciwko prawu. Otworzył jeden z przeznaczonych dla Pelletiera listów — ten, co był wysłany najpóźniej — i przeczytał go. List był pełen czułej dziewczęcej miłości i w czerwonych oczach Mac Veigha błysnęły łzy. Siadł potem przy stole i napisał do nieznanej dziewczyny. Przyznał się, że otworzył jej ostatni list, i długo opowiadał o chorym koledze.

Skończył zapewniając ją, że dla człowieka konającego w samotności (pisząc — samotność, myślał — obłąkanie) będzie niezwykle radosną niespodzianką, gdy dowie się, że ta, którą kocha, ma zamiar przybyć najbliższej wiosny do fortu Churchilla, by wziąć z nim ślub. Potem zapieczętował swój list, wręczył dyżurnemu oficerowi, spakował żywność oraz lekarstwa i gotów już był do drogi.

Tegoż dnia przybył do fortu pewien Metys'*, który polował na białe lisy nie opodal przylądka Eskimo i służył nieraz policji jako wywiadowca. Przyniósł wieść, ze widział dwoje białyćh, kobietę i mężczyznę, o dziesięć mil na północ od rzeki Maguese. Wiadomość ta zelektryzowała Mac Veigha.

— Zatrzymam się po drodze w obozowisku Eskimosów — rzekł do oficera. — Warto się tą sprawą zająć. Nie słyszałem nigdy, aby biała'kobieta zaszła tak daleko na północ.'Jest to może Scottie Deane w przebraniu.

— Wątpliwe — pokiwał głową oficer. — Scottie to wysoki, szeroko rozrośnięty drab. Coujag mówi, że kobieta była średniego wzrostu i szła mocno zgarbiona. Ale

Metys — mieszaniec; półkrwi biały, półczerwonoskóry. jeśli tam są istotnie biali ludzie; warto się dowiedzieć, skąd' się wzięli.

Następnego ranka Mac Veigh ruszył5 na północ: Trzeciego dnia podróży, późnym wieczorem, odnalazł pół tuzina igloo, tworzących wieś Eskimosów. Bye-Bye, wódz plemienia, nie miał dlań żadnych dobrych nowin. W podzięce za funt słoniny, ofiarowany hojną1 dłonią gościa, oświadczył, że w okolicy nie spotykano od dawna białych ludzi.

Mac Veigh podarował mu jeszcze funt słoniny'i Bye--Bye dodał, że o białych ludziach nikt tu nawet nie słyszał. Potem wódz gapił się z bezmyślnym wyrazem twarzy, a Mać Veigh tłumaczył mu, że nazajutrz rano wyrusza pomimo wszystko na poszukiwanie białych, którzy bezwzględnie powinni się w tych stronach znajdować. Tejże nocy, kiedy śnieżyca hulała w najlepsze, Bye-Bye wymknął się z obozu i przepadł.

O świcie, co był niemal równie mroczny jak noc, Mac Veigh, pozostawiwszy w igloo swoje psy i sanki, obuł rakiety śnieżne * i ruszył na północo-wschód. Miał zamiar zatoczyć wielkie półkole i następnej nocy dopiero wrócić do obozu.

Śnieżyca od razu wzięła go w obroty. Już o sto jardów od chat stracił z oczu trop Bye-Bye’a. Szperał potem cały dzień w osłoniętych od wichru miejscach, szukając resztek ogniska lub śladów. Po południu wicher ustał, niebo się przetarło i chwycił mróz tak straszny, że drzewa pękały z hukiem rewolwerowych strzałów.

Chłodne światełka gwiazd rozbłysły już na niebie, gdy Mac Veigh rozpaliwszy nędzny ogień zasiadł do wieczornego posiłku. Noc była cicha i jasna. Daleko na południu widniała ciemna smuga boru; najbliższy bór w kierunku północnym był oddalony o trzysta mil. Pośrodku leżało barren. Nie przebywały tu żadne żywe istoty, więc i głos się tu nie ozwał żaden. Ku wschodowi barren wydłużało się niezmiernie, niby potworny palec szeroki na dziesięć mil; tamtędy właśnie Mac Veigh zakreślił sobie powrotną drogę. Tam, jak sądził, najłatwiej będzie odnaleźć jakiś ślad.

Skończywszy kolację, zapalił fajkę i siadł w pobliżu ognia, obejmując wzrokiem barren. Nie wiadomo dlaczego był zdenerwowany i podniecony; żałował nawet, że nie wziął ze sobą któregoś psa dla towarzystwa.

Przywykł co prawda do samotności; śmiał się żyjąc w takiej pustce, która innych ludzi doprowadzała do obłędu. Ale tej nocy uwzięła się na niego jakaś moc nieznana i żarła mu duszę. Myślał o koledze złożonym niemocą, o Scottie Deane i o sobie. Prawdę mówiąc, trudno było orzec, który z nich trzech jest najbardziej pożałowania godny!

W płomieniu ogniska zamajaczył mu dziwny obraz. Widział oto Scottie Deane’a, jak walczy ratując zagrożoną stryczkiem szyję. Potem zjawił się Pelletier, konający w obłędzie samotności. A pomiędzy tymi dwoma ujrzał jeszęze jedną twrarz, bladą i łagodną, twarz ukochanej dziewczyny. Wierzył kiedyś wbrew logice, że napisze do niego... Ale wiara ta go zawiodła!

Wstał i uśmiechnął się półradośnie, półsmutnie, myśląc o dziewczęcym sercu, które wiernie czeka powrotu Pelletiera. Przypiął narty i ruszył poprzez barren. Kroczył szybko i ostro badał oczyma widnokrąg. Gwiazdy lśniły coraz jaśniej. Chrzęst rakiet na śniegu łączył się z pierwszym, lekkim sykiem zorzy polarnej; przypominającym skrzyp płozy sań po wyślizganym lodzie.

Uboga w dźwięki noc ożyła upiornym życiem. Cień Mac Veigha tańczył przed nim, a gałęzie krzaków obok drogi czyniły tajemnicze znaki. Mac Veigh wytężył wzrok. Rozsądek mówił mu, że nic nie dojrzy, ale instynkt w głębi duszy twierdził co innego. Niejednokrotnie przystawał, słał słuch na zwiady i węszył, czy nie dojdzie go woń dymu. Zachowywał się jak drapieżne zwierzę. Zarośla pozostały w tyle. Jak oko sięgło, leżała oświetlona gwiazdami równina śnieżna. Z północy wiatr przynosił dziwne szmery i szepty.

Stanął raptem i mocniej ujął fuzję. W dali ozwał się jakiś obcy, dźwięk. Uniósł futrzane nauszniki i słuchał czujnie. Wyraźnie już rozróżniał słaby, śpiewny zgrzyt płóz po twardym śniegu.

Od równiny zbliżały się sanie i Mac Veigh jął się gotować do czynu. Zrzucił śpiesznie futrzane rękawice, zatknął je za pas i wdział inne, lżejsze. Obejrzał rewolwer. Potem nieruchomy, milczący, czekał.

1

Rakiety śnieżne — rodzaj nart; obręcze z drzewa wyplatane paskami ze skóry, chroniące przed zapadaniem się w śnieg.

2. Billy spotyka kobietę

Z mroku bardzo wolno wynurzały się sanki. Kształt ich rysował się coraz wyraźniej i Mać Veigh stwierdził, że przejdą tuż obok niego. Rozróżniał kolejno: postać ludzką, trzy psy i sanie. Było coś niesamowitego w małej karawanie żywych istot, co wypływały z nocnej ciemni.

Płozy przestały teraz skrzypieć. Człowiek sunął naprzód bardzo wolno, z głową zwieszoną na piersi; psy i sanie wlokły się jak upiorna smuga. Ani samotny wędrowiec, ani jego zwierzęta nie podejrzewały ną^et obecności Mac Veigha, podczas gdy on, oddalony o.plęi-

2 — Najdziksze serca                                   ......... .-v___

naście kroków zaledwie, stał-bez ruchu i bez słowa. Mijali go już, gdy postanowił działać.

Skoczył naprzód z głośnym — haloo! Odpowiedział mu głuchy okrzyk, psy stanęły w miejscu, a człowiek zawrócił i podbiegł do sań. Mac Veigh ujął rewolwer. W minutę był tuż. W migotliwym świetle gwiazd uniosła się ku niemu twarz bardzo blada. Mac Veigh cofnął się pełen zdumienia, bowiem wielkie przerażone oczy, które patrzyły nań z białej jak płótno twarzy, były oczyma kobiety.

Odjęło mu głos i możność ruchu, a kobieta uniosła' ręce i odrzuciła z czoła futrzany kaptur, aż włosy jej zalśniły w mroku. Była to kobieta biała! Mac Veigh dostrzegł w jej źrenicach coś, co przejęło go dreszczem, i mimo woli spojrzał na ładunek sani. Stanowiła go długa skrzynia z ledwo ciosanych desek. Odstąpił krok wstecz.

— Mój Boże! — odezwał się — czy pani sama?

Skłoniła głowę, a w głosie jej usłyszał łkanie.

— Tak, sama jestem!

Przysunął się do niej szybko.

— Jestem sierżant Mac Veigh z królewskiej konnej policji — rzekł uprzejmie. — Proszę mi powiedzieć, dokąd pani idzie i dlaczego jest pani tu, w tej pustce, sama jedna?

Kaptur opadł jej całkiem na plecy, gdy zwróciła ku niemu twarz. W oczach jej lśniły gwiazdy. Oczy miała dziwnie piękne i pełne smutku. A Mac Veigh, od roku blisko nie widujący białych kobiet, uznał tę, którą miał przed sobą, za skończenie piękną. Była młodziutka; w poświacie nocnej wyglądała na dziewczynkę prawie, a w oczach jej, ustach i linii brody widniało tyle podobieństwa do tamtej, o której śnił, że mimo woli wyciągnął ręce i utulił jej drżące dłonie, pytając ponownie:

— Dokąd pani idzie? I dlaczego jest pani tutaj sama?

— Idę tam! — odrzekła zwracając głowę ku widniejącej w dali linii boru. — Idę z nim, moim mężem!

Wyrwała dłonie z jego rąk, odstąpiła ku saniom i patrzyła nań. W oczach jej zrodził się nieufny błysk: bała się, a jednocześnie gotowa była bronić zaciekle siebie i tego trupa. Psy tuliły się do jej nóg i Mac Veigh widział, jak lśnią w mroku ich obnażone kły.

— Umarł trzy dni temu — wymówiła kobieta spokojnie — więc wiozę go do swoich, nad Little Seal.

— To przecie dwieście mil drogi! — wybełkotał Mac Veigh patrząc na nią jak na wariatkę. — Pani zginie!

— Wędruję już dwa dni — odparła kobieta — i jakoś idę!

— Dwa dni przez barren?!

Mac Veigh rzucił okiem na skrzynię, dziwnie straszną w upiornym blasku zorzy polarnej. Potem znów spojrzał na kobietę. Zwiesiła głowę na piersi, a włosy opadły jej wokół twarzy lśniącą i splątaną gęstwą. Ramiona jej drgały raz po raz i Mac Veigh wiedział, że płacze.

Krew popłynęła szybciej w jego żyłach. Milczał. To cudne zjawisko, które przyszło ku niemu niespodzianie z głębi barren, odebrało mu mowę. Kobiety uosabiały dlań zawsze dobro i piękno, a jeszcze bardziej wyidealizował je w okropnej samotności swego istnienia. Teraz widział przed sobą kobietę, która łączyła urok kochanki z najwyższą cnotą żony.

Drobna, wynędzniała istota, którą miał przed sobą, narażała się na śmierć z miłości do nieżyjącego już męża. Wiedział, że jest półobłąkana. Ale obłęd ten płynął z kochania silniejszego niż najgorszy lęk; zrodziło go przywiązanie nie liczące się z niczym; ani z wichurą, ani z mrozem, ani z wyczerpaniem sił. I Mac Veigh uczuł ogromną chęć zbliżenia się do niej, gdy stałą tak maleńka i zmęczona, plecami wsparta o trumnę. Chciał utulić ją w ramionach, rzec, że o takiej właśnie miłości on latami marzył i marzenie to jedynie utrzymywało go przy życiu.

Spojrzała nań oczyma smutnego dziecka.

— Chodź, maleńka! — przemówił łagodnie. — Pójdziemy razem. Odprowadzę cię bezpiecznie do twoich nad Little Seal. Nie możesz przecie iść sama jedna! Umarłabyś w drodze. Mój Boże, gdybym to ja nim był...

Urwał, gdyż podniosła ku niemu bladą twarz i wylęknione oczy.

— Co? — spytała.

— Nic! — odrzekł. — Tylko że ciężko nlusi być skonać temu, co zostawia taką żonę jak pani. A teraz pani pozwoli, że posadzę ją na sankach?

— Psy nie mogą nawet temu poradzić... — zaprotestowała cicho. — Ciągnęłam wraz z nimi!

— One nie mogą, lecz ja mogę! — uśmiechnął się serdecznie Mac Veigh i ująwszy ją wpół, zręcznie posadził na sankach. Potem zdjął plecak i umieścił obok niej; wreszció podał jej swój karabin. A kiedy kładł broń w poprzek jej kolan, kobieta uparcie szukała jego oczu.

— Może mnie pani zastrzelić, jeśli będę niegrzeczny! — zażartował Billy. Próżno starał się ukryć radość, którą budziła w nim jej obecność.

Urwał raptem, nasłuchując.

— Co to było?

— Nie słyszałam nic — odrzekła kobieta. Twarz jej zbladła jeszcze bardziej, a oczy stały się zupełnie czarne.

Mac Veigh zwrócił się do psów ze słowami zachęty.

Ujął rzemień, z którego pomocą kobieta wlokła uprzednio swój ponury ciężar, i ruszył poprzez barren. Zazwyczaj obecność nieboszczyka przygnębiała go, dziś jednak było inaczej. Dzienne znużenie znikło; czuł się radosny jak nigdy. Był w towarzystwie kobiety!

Raz po raz zwracał głowę i patrzył na nią. Czuł ją ciągle za plecami, a gdy przemawiała do psów, niski jej głos brzmiał mu w uszach jak muzyka. Chciało mu się śpiewać, ale opamiętał się i pogwizdywał tylko. Dziwił się, jak kobieta i psy mogły uciągnąć sanie. Płozy ryły głęboko miękki śnieg i czuł, że słabnie. Odpoczywał parokrotnie; wreszcie kobieta zeskoczyła z sań i stanęła u jego boku.

— Mogę już iść! — rzekła. — Panu zbyt ciężko!

— Śnieg jest bardzo miękki... — odparł Mac Veigh. — Chodźmy!

Wyciągnął ku niej rękę, a kobieta z dziwnym wyrazem oczu podała mu swoją. Zmieszana, spojrzała wstecz na trumnę; Mac Veigh zrozumiał. Ścisnął mocniej jej palce i przysunął się bliżej. Dłoń w dłoni, szli teraz poprzez barren. Billy milczał, ale krew jak ogień buszowała w nim. Maleńka rączka w jego dłoni drżała i kurczyła się trwożnie; parokrotnie próbowała się wymknąć, ale miast puścić, trzymał silniej jeszcze; więc została, posłuszna już, rozdygotana i ciepła. Patrząc w dół, mógł dojrzeć łagodny kobiecy profil.

Długie, lśniące pasmo włosów wyswobodziło się spod jej kapturka, a wiatr igrając nim rzucił je na ramię Mac Veigha. Przytulił je do swych warg niby skarb najdroższy. Kobieta nie odrywała oczu od linii horyzontu, gdzie wyraźnie już majaczył ciemny bór. Policzki mu płonęły ni to wstydem, ni to bezmierną radością. Wreszcie przezwyciężył słabość i strącił włosy ze swego ramienia.

W trzy kwadranse później dotarli do pierwszych chaszczy. Wciąż jeszcze trzymał ją za rękę. Nie puścił jej i wówczas, gdy raptem, nasrożywszy się, cały przemieniony w słuch, krzyknął:

— Co to takiego?!

— Nic — odrzekła kobieta. — Nie słyszę nic.. Tylko wiatr szumi pośród gałęzi...

Odsunęła się od ni^go. Psy skomląc tuliły się do sań. Poprzez barren przeszło głuche tchnienie.

— Śnieżyca nawraca ku nam! — rzekł Billy Mac Veigh. — Musiałem słyszeć jęk wiatru...

3. Na cześć żywego

Billy wymówił te słowa i milczał, potem czas jakiś, łowiąc uchem dźwięk, który nie brzmiał wcale jak poświst wichru. Miał pewność, że słyszał coś, nawet bardzo blisko, prawie u swych stóp — a jednak nie umiał określić, co to było. Spojrzał na kobietę. Uparcie patrzyła na niego.

— Teraz i ja słyszę — rzekła. — To wiatr! Przeraził mnie! Wydaje nieraz takie dziwne głosy hulając po zaspach. Przed chwilą przysięgłabym prawie, że dziecko płacze...

Billy widział jej ręce kurczowo zaciśnięte na piersi, a w oczach, co wciąż patrzyły mu w twarz, malowały się jednocześnie lęk i rozpacz. Zrozumiał, że lada chwila mogła się załamać pod wpływem przygniatającej atmosfery barren. Uśmiechnął się do niej i przemówił tak, jak się przemawia do dziecka:

— Zmęczona maleńka?

— Och, tak, tak, zmęczona jestem!

— Głodna i zmarznięta?

— Tak.,..

— Więc zatrzymamy się tutaj.

Zrobili jeszcze parę kroków, aż stanęli w świerkowej gęstwie tak zwartej, że czyniła naturalną osłonę przed śniegiem i wichrem; pod stopami brunatne igły tworzyły miękki kobierzec. Gwiazdy znikły ponad sklepieniem konarów, a Mac Veigh, radosny, jął pogwizdywać w mroku. Wyładował plecak i rozesławszy na ziemi jedną ze swych der tuż obok trumny, drugą derką otulił ramiona kobiety.

— Proszę siedzieć tutaj — rzekł — a ja rozpalę ogień.

Na wierzch cennego strzępka brzozowej kory zgarnął kupkę igieł i skrzesał ognia. W chwiejnym świetle znalazł inne paliwo i poty dorzucał je na stos, aż płomień jął bić na dwa metry w górę. Kobieta zakryła twarz i zdawać by się mogło, że śpi. W ciągu pół godziny Billy gromadził chrust, aż zebrał go dostateczny zapas.

Wtenczas wygrzebał z zarzewia stos czerwonych węgli i wkrótce zapach kawy i przysmażanej wędzonki zbudził kobietę. Uniosła głowę i odrzuciła derkę, która okrywała dotąd jej ramiona. Zdjęła także kaptur i Mac Veigh uśmiechnął się ku niej poprzez żar ogniska. Kasztanowate włosy o rdzawym odcieniu opadły jej na ramiona i plecy, wijąc się i lśniąc w blasku płomieni; czas jakiś siedziała tak, z oczyma utkwionymi w twarz Bil-ly’ego. Potem zebrała włosy oburącz, a on patrzał, jak zręcznymi palcami dzieli je na pasma i splata w gruby warkocz.

— Kolacja gotowa! — rzekł. — Czy tu będzie ją pani jadła?

Skinęła głową i uśmiechnęła się doń po raz pierwszy. Przyniósł kawę, suchary, wędzonkę i parę innych rzeczy z plecaka i ustawił wszystko na podesłanej w tym celu derce. Teraz siadł naprzeciwko niej. Zauważył, że ma niebieskie oczy i że lekki rumieniec barwi jej twarz. Gdy patrzał na nią, zarumieniła się bardziej jeszcze i uśmiechnęła się do niego po raz .wtóry. -

Uśmiech jej i zmieszanie podziałały na niego tak, że przez chwilę nie czuł nawet smaku jedzenia, które machinalnie łykał. Potem mówił o dalekiej placówce na cyplu Fullerton i o biednym Pelletier, który konał z samotności.

— Bardzo dawno nie widziałem kobiety takiej* jak pani! — wyznawał szczerze. — Zdaje mi się, że jestem w niebie! Pani nie wie, jak wielką odczuwam samotność... — Głos mu drżał. — Chciałbym, żeby Pelletier zobaczył panią choć na chwilkę. To by mu wróciło życie...

Pod wpływem jej łagodnych oczu coraz to nowe słowa cisnęły się mu na wargi.

— Możliwe, że pani nie pojmuje nawet, co to znaczy tak bardzo, bardzo długo nie widzieć białej kobiety. Pani nie sądzi chyba, że zwariowałem albo że mówię lub robię co złego? Doprawdy, staram się pohamować, ale jestem tak niezmiernie rad! Gdybyż Pelletier mógł panią widzieć!

Sięgnął raptem do kieszeni i wyjął paczkę listów.

— On ma tam na południu dziewczynę! — rzekł. — A ta dziewczyna jest podobna do pani! Jeśli w porę wręczę mu te listy, uzdrowią go. Jemu przecie nie lekarstw potrzeba! Jemu trzeba tylko białej kobiety, widoku jej, brzmienia jej głosu, dotknięcia ręki... Niczego więcej!

Wyciągnęła ramię i wzięła listy. W blasku ognia widział, że ręce jej drżą.

— Są małżeństwem? — spytała.

— Nie, ale pobiorą się prędko! — wykrzyknął pełen triumfu. — Ona jest najlepszą kobietą na świecie po...

Urwał. Ale ona dokończyła za niego:

— Najlepszą po tej, co na pana czeka.

— Nie, nie to chciałem powiedzieć! Pani się nie rozgniewa, gdy powiem prawdę. Chciałem powiedzieć, że jest najlepszą kobietą na świecie po... pani! Bo pani przyszła ku mnie w tej pustyni jak anioł... Przyniosła mi nadzieję i chęć do życia... A taki byłem nieszczęśliwy! Nawet gdyby pani znikła teraz na zawsze, zostałyby mi marzenia i sny... Ach, tylko ten, co wegetował w pustyniach śnieżnych, zdolny jest pojąć, że radością życia nie są gwiazdy ani księżyc, ani słońce, ani to powietrze, którym oddychają płuca... Radością życia jest kobieta, tylko kobieta!

Chował listy do kieszeni. Głos nieznajomej odezwał się dźwięczny i łagodny. Wplątany w trzask ognia i szmer wiatru, wydał się Billy’emu najczystszą muzyką.

— Mężczyzna taki jak pan powinien mieć kobietę, która by go kochała i dbała o niego. On właśnie był taki...

— On?!

Urwał i oczyma objął ponurą skrzynię.

Skinęła głową.

— Tak!

— Wiem, o czym pani myśli..., — rzekł Mac Veigh zwracając oczy w inną stronę. — Przeszedłem w życiu tyle... Miałem rodziców i siostrę — umarli! Matka najpóźniej, ale ja i tak byłem jeszcze dzieckiem... nie skończyłem lat osiemnastu. A nieraz mi się zdaje, że wszystko to stało się wczoraj. Gdy człowiek siedzi tutaj i miesiącami nie widuje słońca, a latami białych ludzi, czas prawie staje w biegu.

— I wszyscy pana bliscy... umarli?

— Jedna osoba żyje! Pisywała do mnie długo L myślą -łem, że dotrzyma słowa. Pelly, to jest Pelletier, myśli, że to tylko zwykłe nieporozumienie i że ona znów napisze... Nie mówiłem mu, że rzuciła mnie, by wyjść za innego. Bałem się, że i o swojej dziewczynie zwątpi... Gdy człowiek kona w samotności, łatwo staje się podejrzliwy!

Oczy kobiety błyszczały. Pochyliła się ku niemu.

— Powinien się pan cieszyć! — rzekła. — Jeśli rzuciła pana, znaczy, że była mało warta. Nie zasługuje na miano uczciwej kobiety! Gdyby nią była, miłość jej nie wygasłaby dlatego tylko, że pan daleko odjechał. Trzeba się cieszyć, bo naprawdę stało się dobrze!

Włożył znów rękę do kieszeni i wyjął płaskie zawiniątko z koźlej skórki. Wyglądał jak rozbawiony chłopak.

— A jednak byłbym może stracił wiarę do reszty, gdybym nie spotkał pani! — rzekł. — Chciałbym, żeby pani zrozumiała, jak wiele jej zawdzięczam... Jej i temu.

Otworzył zawiniątko. Wewnątrz znajdowały się duże, błękitne płatki i łodyżka uschłego kwiatu.

— Błękitny kwiat! — rzekła.

— Tak! Wie pani, co on oznacza? Indianie zwą go „I-o-waka”, czy coś w tym rodzaju, i wierzą, że przebywa w nim dusza najpiękniejszej i najczystszej z ziemskich istot Ja nazwałem go... kobietą!

Roześmiał się, a w śmiechu tym brzmiała radosna nuta.

— Pani doprawdy pomyśli, że zwariowałem trochę! Ale czy mogę opowiedzieć dąieje tego kwiatu?

Kobieta twierdząco skinęła głową. Kurcz zdławił jej gardło, ale Billy nie wiedział o tym.

— Byłem na dalekiej wyprawie koło Jeziora Niedźwiedziego — mówił Mac Veigh — i dziesięć dni i dziesięć nocy obozowałem samotnie z nogą zwichniętą w kostce. Okolica była ponura i dzika, obrzeżona górami porosłymi jodłową gęstwą, a w gęstwie tej gnieździły się gromadnie olbrzymie sowy strasząc mnie po nocach. Drugiego dnia choroby znalazłem towarzystwo. Był to błękitny kwiat. Rósł na wysokiej łodyżce tuż przy mym namiocie i dniami całymi, ćmiąc papierosy, leżałem na derce rozesłanej u jego stóp. A błękitny kwiat kołysał się, kiwał ku mnie główką i gwarzył coś na migi...

Czasami kwiat stawał się tak figlarny i wesoły, że mimo woli wybuchałem śmiechem. A on jakby zapraszał mnie do tańca... Potem znów trwał cichy i piękny, nasłuchując poszumów leśnych. A parę razy myślałem, ze się modli... Samotność, wiadomo, czyni człowieka głupim! Wraz z zachodem słońca mój kwiat tulił płatki i. układał się do snu jak dziecko znużone zabawami dnia. A ja czułem się wówczas taki opuszczony...

Ale gdy wstałem rano, on się już także zbudził... Aż nadszedł dzień, gdy wyzdrowiałem na tyle, że mogłem ruszyć w dalszą drogę. Dziewiątego wieczora patrzałem chciwie, jak po raz ostatni mój kwiat układa się do snu. Spakowałem rzeczy. Gdy odchodziłem następnego ranka, słońce już wzeszło; zrobiwszy kilkadziesiąt'kroków przystanąłem i spojrzałem wstecz. Niemądry byłem i słaby, prawda, ale wyznaję, chciało mi się płakać... Błękitny kwiat wyjawił mi tyle rzeczy, o których przedtem nie wiedziałem. Nauczył mnie myśleć... A gdy obej-rżałem się, stał cały w słonecznej powodzi i wiał płatkami ku mnie...

Wydało mi się, że kwiat woła... Woła, bym wrócił! Podbiegłem, zerwałem go i odtąd się z nim nie rozstawałem... Był mi Biblią i towarzyszem wiernym... A ja wiedziałem, że tkwi w nim dusza najpiękniejszej i najczystszej z ziemskich istot — dusza kobiety! — głos mu drgnął. — Może... może to głupio z mojej strony, ale chciałbym, żeby pani go wzięła i schowała na pamiątkę po mnie.

Spojrzała nań i zauważył teraz, jak drżą jej wargi.

— Tak! Wezmę go! — rzekła. — Wezmę i zachowam na zawsze!

— Strzegłem go dla kobiety... dla jakiejkolwiek kobiety... — rzekł Billy. — Niemądry pomysł, prawda? I naopowiadałem pani tyle bredni, gdy właściwie miałem spytać, co się stało i co pani zamierza uczynić, gdy odnajdzie swoich? Czy pani może mi to powiedzieć?

— Umarł, oto wszystko! — odrzekła. — Obiecałam mu, że go zabiorę do nas. A co potem, nie wiem...

Odetchnęła głęboko, niemal z jękiem.

— Więc pani nie wie, co dalej?

Głos Mac Veigha jemu samemu wydał się dziwny. Wstał i drżąc cały, zaciskał pięści w straszliwej walce, patrząc na jej wzburzoną twarz. Słowa, których nie mógł wymówić, rwały mu się na wargi. Od chwili gdy się spotkali, przeżył całą gamę wzruszeń. Kochał ją, kochał tak głęboko, jak tylko człowiek kochać jest zdolny.

Stał nad nią, a błękitne oczy pytająco patrzyły mu w twarz. I raptem zobaczył to, o czym chwilowo zapomniał — długą, ponurą skrzynię za plecami kobiety. Zacisnął pięści, aż mu paznokcie weszły w ciało, i z głębokim westchnieniem odwrócił się od niej.

O sto kroków dalej, pośród sosen, znalazł płytę skalną, porośniętą purpurowym pnączem. Uciął nożem całe naręcze a gdy powrócił ze swą zdobyczą, pnącza zabłysły w świetle ognia jak pęk szkarłatnego kwiecia. Kobieta zerwała się na równe nogi i patrzała milcząc, jak Mac Veigh otula trumnę szkarłatnym całunem. Zwrócił się ku niej i rzekł miękko:

— Na cześć zmarłego!

Zbladła, ale w oczach jej lśniły gwiazdy. Billy podszedł ku niej, wyciągając ręce. Naraz przystanął, nasłuchując. Po chwili spytał ponownie:

— Co to takiego?

— Słyszałam psy i wiatr! — odparła.

— Widocznie coś trzeszczy w mej głowie! — rzeki Mac Veigh. — To brzmiało jak...

Przesunął dłonią po czole i spojrzał na psy zwinięte w kłębki i śpiące głęboko w pobliżu sanek. Kobieta nie zauważyła dreszczu, który przeszedł mu po plecach. Roześmiał się wesoło i porwał siekierę.

— A teraz urządzę obóz — rzekł. — Za godzinę śnieżyca nas złapie!

Na trumnie leżał namiot kobiety; Mac Veigh ustawił go w pobliżu ognia i wysłał wnętrze na dwie stopy głęboką warstwą sosnowych i cedrowych łapek. Swój jedwabny, służbowy namiot umieścił daleko w gęstwie drzew. Gdy skończył, pytająco spojrzał na kobietę i na trumnę.

— Jeśli się zmieści, chciałabym mieć to ze sobą — rzekła. I podczas gdy stała bez ruchu, z twarzą zwróconą ku ognisku, Mac Veigh zawlókł trumnę w głąb namiotu. Potem dorzucił świeżego paliwa na żarzące się głownie i podszedł ku niej, życząc dobrej nocy. Miała twarz bladą i półprzytomną, ale uśmiechnęła się na je-

go widok i zdała mu się w tej chwili piękna jak nigdy. Ujął jej obie ręce, spojrzał w błękitne oczy i wyszeptał cicho:

— Niech mi pani przebaczy, jeśli czynię co złego! Pani nawet nie wie,, jak bardzo byłem samotny i jak straszliwie samotny jestem nadal. I jakie to ważne dła mnie móc spojrzeć w twarz kobiety... Nie skrzywdzę pani, broń Boże! Ja...ja... — głos mu się załamał — wróciłbym mu życie, gdybym mógł, bo poznałem panią i... kocham!...

Wstrząsnęła się i odetchnęła głęboko, niemal z jękiem.

— Przebacz mi, maleńka! — mówił dalej. — Być może, oszalałem trochę... Na pewno nawet tak jest!... Ale życie bym dał za ciebie; odprowadzę cię bezpiecznie do twoich i... i... pocałuj mnie, proszę, na dobranoc!

Nie spuszczała oczu z jego twarzy. W świetle ognia widział jej źrenice, oślepiająco błękitne. Wolno wysunęła palce z jego ręki, potem złożyła mu dłonie na ramionach, unosząc w górę twarz. Pełen namaszczenia schylił się i pocałował ją.

— Niech cię Bóg strzeże! — rzekł.

Długie godziny siedział później przy ogniu. Wiatr hulał coraz silniejszy; z północy gnała zamieć śnieżna; sosny i jodły gięły się wokół niego, a z otwartej przestrzeni barren szł.o ponure wycie huraganu. Ale dźwięki te brzmiały dlań niby pieśń lub muzyka. Patrzał na maleńki namiot, gdzie spała ta, którą kochał, a serce kołatało w nim i duszę wypełniała radość.

Wciąż jeszcze czuł ciepło jej warg; widział cudowny błękit oczu i korzył się przed Bogiem w podzięce za nowe szczęście, jakiego doznał.

O dzień drogi na północ leży obóz tuziemców. Zawiezie ją tam i wyśle do Pelletiera gońca z lekarstwami i pocztą. Sam pójdzie dalej, z nią razem, i... Tu zaśmiał się na myśl o radosnej wieści, którą się z czasem podzieli z kolegą. Pocałunek palił mu bowiem usta, błękitne oczy lśniły ku niemu wśród płomieni, a nadzieja panowała wszechwładnie w jego duszy.

Późno było, północ chyba, gdy położył się wreszcie. Zasnął, a wiatr huczał i zawodził coraz donośniej. Zbudził się również bardzo późno. Las pełen był jękliwych dźwięków. Ogień przygasał. Skrzydła jej namiotu wciąż jeszcze zakrywały wejście, więc cichutko wstał i ostrożnie, by jej nie zbudzić, dorzucił drzewa. Spojrzał na zegarek i stwierdził, że spał blisko siedem godzin. Zawrócił potem do swego namiotu po zapasy przeznaczone na ranny posiłek. I naraz stanął ze zdumienia jak wryty.

Nad wejściem, splecione w kształt girlandy, wisialy purpurowe pnącza, które ściął ubiegłej nocy; powyżej, wypisane węglem na-jedwabnej ścianie, widniały wyraźnie trzy słowa: „Na cześć żywego!”

Ze zdławionym okrzykiem skoczył wstecz, do drugiego namiotu; i naraz myśl równie szybka jak ten ruch olśniła jego umysł. Pojął znaczenie girlandy. Kobieta w ten sposób wyraziła to, czego nie chciała wypowiedzieć w słowach. Nocą, gdy spał, podeszła tutaj i ubrała w pnącza jego namiot, wiedząc, że dostrzeże to rankiem.

Krew wrzała w nim gorąca i radosna. Przeciągnął się z uśmiechem szczęścia i naraz dłoń jego padła na pochwę, w której zwykle nosił rewolwer. Pochwa była pusta!

Przetrząsnął koce, ale broni między nimi nie znalazł. Zajrzał w kąt', gdzie z wieczora umieścił karabin; nie znalazł go również. Twarz jego stała się skupiona i groź

na; zaczął z wolna okrążać ogień, idąc do namiotu kobiety. Przyłożył ucho do ściany i słuchał. Nie ułowił żadnego dźwięku. Ani ruch, ani oddech śpiącej istoty nie ozwał się wewnątrz. Pełen wahania, jak ten, co się obawia ujrzeć rzecz straszną, odrzucił skrzydło namiotu. Posłanie z wonnych igieł, które przygotował z wieczora, stało nie tknięte. Obok widniała trumna. Przystanął nad nią. Skrzynia była otwarta i pusta; zawierała jedynie trochę uschłej i zmiętej jedliny. W następnej chwili Mac Veigh pojął prawdę. W skrzyni ukrywał się ktoś żywy. A kobieta...

Coś zwróciło raptem jego uwagę. Na brzegu skrzyni, złożony we czworo i przypięty, widniał skrawek papieru, umyślnie przymocowany tak, że ktokolwiek wszedł do namiotu, musiał go dojrzeć. Billy wziął papier i wyszedł na światło dzienne. Zdławiony okrzyk wydarł mu się z gardła, kiedy zaczął czytać słowa kobiety:       *

Niech pana Bóg ma w swej opiece za to, żeś był dobry dla mnie. Szliśmy przez śnieżycę, mój mąż i ja. Wiedzieliśmy, że pan nas ściga, i ujrzeliśmy ogień na skraju barren. Tę skrzynię mój mąż zrobił dla mnie, bym nie cierpiała od chłodu i wichru. Gdy zobaczyliśmy pana, zamieniliśmy się na miejsca i dlatego spotkał mnie pan — z trumną. On mógł pana łatwo zabić ale byłeś dobry dla mnie, więc żyjesz. Oby Bóg dał panu kiedyś uczciwą żonę, która by kochała pana tak, jak ja kocham jego. Zabił człowieka, to prawda, ale nie zawsze ten, co zabija, jest mordercą. Wzięliśmy broń pana, a śnieżyca zakryje nasz ślad. Zresztą pan nas nie będzie ścigał. Jestem tego pewna! Bo pan wie, co zna-

3 — Najdziksze serca

czy kochać kobietę, zatem wie pan również, jak bardzo ceni życie kobieta, która kocha mężczyznę.

Izabela Deane

4. Łowcy ludzi

Ogłuszony, półprzytomny, Mac Veigh przeczytał po raz wtóry list Izabeli Deane. Potem milcząc patrzał w ogień, aż nagły poryw wiatru wydarł mu papier z ręki i wraz z pyłem śnieżnym poniósł w dal.

To go zbudziło. Rzucił się w pogoń, ale raptem przystanął i roześmiał się. Smieeh był chropawy i gorzki, taki właśnie, pod którym nieraz mężczyzna ukrywa cierpienie. Wrócił do namiotu i zajrzał do wnętrza. Odrzucił skrzydła, by wpuścić dużo światła. Głąb skrzyni stała się widoczna. Przed paru godzinami w skrzyni tej ukrywał się Scottie Deane, morderca. A ona była jego żoną!...

Skręcił ku ognisku i ujrzał z.nów szkarłatne pnącza na swym namiocie i słowa napisane przez kobietę: „Na cześć żywego!” Żywy to był on... Coś zdławiło go w gardle, a na oczach poczuł wilgoć, z którą śnieg i wiatr nie miały nic wspólnego. Kobieta — wygrała!

Przyszło mu teraz na myśl, że słowa jej listu mówiły prawdę i że Scottie Deane łatwo mógł go zabić. W następnej chwili zdziwił się, czemu tego nie zrobił. Scottie ryzykował wiele, pozwalając mu żyć. Wyprzedzali go zaledwie o parę godżin i śnieg nie mógł całkowicie zatrzeć ich śladów. Obecność żony opóźniała ucieczkę Dea -ne’a. Ruszy ich tropem i doścignie ich. Zabrali mu broń, ale nie po raz pierwszy sierżant Mac Veigh gołymi rękoma aresztowałby mordercę.

Reakcja przychodziła szybko.' Poty krążył wokół ognia, aż znalazł trop mknących w dal sanek. Odcisk płóz na śniegu widniał wyraźnie. W głębi boru łatwiej jeszcze będzie go rozpoznać.

Pod nogami zaszeleścił papier. Spojrzał. Był to list Izabeli Deane.

Podniósł go i oczy Billy’ego padły na ostatnie napisane przez nią zdania: ,,Zresztą pan nas nie będzie ścigał. Jestem tego pewna! Bo pan wie, co znaczy kochać kobietę, zatem wie pan również, jak bardzo ceni życie kobieta, która kocha mężczyznę”.

Oto była przyczyna, dla której Scottie Deane go me zabił. Nie zrobił mu nic złego ze względu na żonę, która wierzyła weń.

Mac Veigh złożył list i wsunął do kieszeni na to miejsce, gdzie dawniej nosił błękitny kwiat. Potem wolno wrócił do ogniska.

— Mówiłem jej, że gdybym mógł, tobym mu życie wrócił! — myślał głośijp — i zdaje się, dotrzymam słowa... — Wracał mu stary zwyczaj mówienia sam ze sobą, nawyk, który się łatwo zdobywa żyjąc w samotności. Stał przed ogniem i śmiał się gorzko, nabijając fajkę. — Ej, gdyby tu nie szło o nią!...