Conan Wojownik (7) - Robert E. Howard - ebook

Conan Wojownik (7) ebook

Robert E. Howard

5,0

Opis

Książka dostępna w katalogu bibliotecznym na zasadach dozwolonego użytku bibliotecznego. Tylko dla zweryfikowanych posiadaczy kart bibliotecznych

Fragmenty biograficzne umieszczone pomiędzy poszczególnymi opowiadaniami oparte są na A Probable Outline of Conan’s Career napisanym przez P. Schuylera Millera i Dr Johna D. Clarka, opublikowanym w The Hyborian Age (Los Angeles: LANY Cooperative Publications, 1938) oraz rozszerzonym wydaniu tej publikacji An Informal Biography ofConan the Cimmerian stworzonym przez P. Schuyler’a Millera, Johna D. Clarka i L. Sprague de Campa, wydanego przez Amra, Vol. 2, No. 4, copyright 1959 G.H. Scithers, zezwolenie G.H. Scithers. Amra (Box 9120, Chicago, 60690), to część niezależnej organizacji Hyborian Legion, stowarzyszenia ludzi, których hobby są opowieści z zakresu heroic fantasy, a w szczególności
opowiadania o Conanie.

Zawartość zbioru:

  • Czerwone ćwieki
  • Skarby Gwahlura
  • Za Czarną Rzeką

Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:

Androidzie
iOS
czytnikach certyfikowanych
przez Legimi
czytnikach Kindle™
(dla wybranych pakietów)
Windows
10
Windows
Phone

Liczba stron: 285

Odsłuch ebooka (TTS) dostepny w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:

Androidzie
iOS
Oceny
5,0 (1 ocena)
1
0
0
0
0
Więcej informacji
Więcej informacji
Legimi nie weryfikuje, czy opinie pochodzą od konsumentów, którzy nabyli lub czytali/słuchali daną pozycję, ale usuwa fałszywe opinie, jeśli je wykryje.

Popularność




Robert E. Howard  

Conan wojownik

Przekład: Zbigniew Królicki

Wydawnictwo PIK

Mapa na wyklejce powstała na podstawie notatek i szkiców Roberta E. Howarda oraz map stworzonych przez P. Schuylera Millera, Johna D. Clarka, Davida Kyle’a i L. Sprague’a de Campa.

Fragmenty biograficzne umieszczone pomiędzy poszczególnymi opowiadaniami oparte są na A Probable Outline of Conan’s Career napisanym przez P. Schuylera Millera i Dr Johna D. Clarka, opublikowanym w The Hyborian Age (Los Angeles: LANY Cooperative Publications, 1938) oraz rozszerzonym wydaniu tej publikacji An Informal Biography of Conan the Cimmerian stworzonym przez P. Schuyler’a Millera, Johna D. Clarka i L. Sprague de Campa, wydanego przez Amra, Vol. 2, No. 4, copyright 1959 G.H. Scithers, zezwolenie G.H. Scithers. Amra (Box 9120, Chicago, 60690), to część niezależnej organizacji Hyborian Legion, stowarzyszenia ludzi, których hobby są opowieści z zakresu heroic fantasy, a w szczególności opowiadania o Conanie.

 WSTĘP

Pośród wszystkich gatunków fikcji literackiej, tym, który zapewnia najprawdziwszą rozrywkę, jest heroic fantasy: historie o szermierce na miecze i czarach, dziejące się w wyimaginowanym świecie — zarówno na naszej planecie, dawno, dawno temu, jak i w odległej przyszłości, lub w innym wymiarze—gdzie magia ogarnia wszystko, każdy mężczyzna jest silny, każda kobieta piękna, każdy problem prosty, a życie pełne przygód. W takim świecie błyszczące miasta wznoszą strzeliste iglice do gwiazd; czarownice, ukryte w podziemnych norach rzucają złowrogie zaklęcia, złowieszcze duchy skradają się wśród starych ruin, pradawne monstra przedzierają przez gąszcze dżungli, a losy królestw zależą od zakrwawionego ostrza szerokiego miecza w ręku bohatera o ponadludzkiej sile i męstwie.

Jednym z największych pisarzy heroic fantasy był Robert Ervin Howard (190636), który większość swego krótkiego życia spędził w Cross Plains w Texasie. Howard był bardzo płodnym twórcą piszącym dla ówczesnych magazynów z opowiadaniami. Duży wpływ wywarli na niego tacy autorzy jak: Jack London, Talbot Mundy, Harold Lamb, Edgar Rice Burroughs, czy HP. Lovecraft.

Najsłynniejszą postacią stworzoną przez Howarda, jest Conan Cymeryjczyk. Żył on około dwunastu tysięcy łat temu, w Hyborian Age, gdzieś pomiędzy zatopieniem Atlantydy, a początkami historii pisanej. Potężnie zbudowany barbarzyński awanturnik z północnej Cymmerii, brodził w rzekach krwi, pokonywał wrogów, zarówno ziemskich, jak i z zaświatów, by w końcu zostać królem Hyborian, rządzić królestwem Aquilonii.

Za życia Howarda opublikowano osiemnaście opowiadań o Conanie, a po zbyt wczesnej śmierci autora, odnaleziono kilka dalszych, w rękopisie. Miałem zaszczyt przygotowania ich do druku i uzupełnienia tych, których R.E. Howard nie zdążył dokończyć.

Conan, jako młodzieniec przybył do królestwa Zamorii (patrz mapa) i przez kilka lat wiódł niepewny żywot złodzieja, zarówno tam, jak i w Corinthii oraz Nemedii. Następnie, jako najemny żołnierz walczył najpierw pod sztandarami wschodniego Turanu, później w królestwie Hyborian. Zmuszony do ucieczki z Argosu, został piratem u wybrzeży Kush, przy boku Shemitki — Belit i z zastępem czarnoskórych korsarzy. Wówczas to załużył sobie na miano Amra Lew.

Po śmierci Belit, Conan wraca do zawodu najemnika w Shem i przyległym królestwie Hyborian. Później przeżywa wiele przygód wśród murzyńskich banitów, kozaków na wschodnich stepach, piratów na Morzu Vilayet (?) i wśród szczepów górskich w Himelian Mountains na granicy Iranistanu oraz Vendhya. Następnie, ponownie zaciąga się do wojska w Koth i Argos, w wyniku czego, na krótko zostaje współwładcą opustoszałego miasta Tmbalku. Potem wraca na morze; najpierw jako pirat na wyspach Baracha, by następnie zostać kapitanem statku Zingarańskich piratów.

W tym tomie odnajdujemy Conana, który ukończył już trzydzieści kilka lat. 

 CZERWONE ĆWIEKI

Robert E. Howard 

Będąc kapitanem „Wastrela” Conan przez dwa lata z nadzwyczajnym powodzeniem kontynuował piracką karierę. Jednakże inni piraci zingarańscy patrzyli na przybysza zawistnym okiem i w końcu zmusili go do opuszczenia wybrzeży Shemu. Conan uchodzi na ląd, a słysząc o spodziewanej u granic Stygii wojnie, przystaje do Wolnych Towarzyszy — zgrai kondotierów pod dowództwem Zaralla. Jednak zamiast obfitych łupów znajduje tylko mało urozmaiconą służbę strażniczą na pogranicznym posterunku w Sukhmet, blisko granicy z Czarnymi Królestwami. Wino jest kwaśne, a zdobycz niewielka i Conan wkrótce ma już dosyć czarnych kobiet. Nuda kończy się wraz z pojawieniem się w Sukhmet Valerii z Czerwonego Braterstwa — kobiety pirata, którą znał z czasów swego pobytu na Wyspach Barachańskich. Valeria zabiła stygijskiego oficera, zalecającego się do niej w niewybredny sposób i uchodzi przed zemstą jego rodziny, a Conan podąża jej śladem na południe, w nieprzebytą puszczę Czarnych Królestw. 

 1

Siedząca na koniu kobieta ściągnęła cugle zmęczonemu rumakowi. Wierzchowiec stanął na szeroko rozstawionych nogach, z opuszczoną głową, jak gdyby nawet ciężar zdobionego złotem wędzidła z czerwonej skóry był dla niego zbyt wielki. Kobieta wyjęła obutą stopę ze srebrnego strzemienia i płynnym ruchem zsiadła z pozłacanego siodła. Uwiązała szybko cugle do rozwidlonego drzewa i odwróciła się z rękami wspartymi na biodrach, badając otoczenie.

A nie wyglądało ono zachęcająco. Gigantyczne drzewa otaczały sadzawkę, w której dopiero co napoiła konia. W posępnym półmroku wyniosłych pasaży utworzonych przez splątane konary rozrastały się, ograniczając widok, kępy poszycia. Kobieta zadrżała kuląc wspaniałe ramiona i zaklęła pod nosem.

Była wysoka, dobrze zbudowana, o pełnych piersiach i ramionach. Jej wygląd zdradzał niezwykłą siłę, nie ujmującą jednak nic z jej kobiecego wdzięku. Stanowiła uosobienie kobiecości, niezależnie od swej postury i zważywszy na otoczenie, raczej nieodpowiedniego stroju. Zamiast spódniczki nosiła krótkie, jedwabne spodnie o szerokich nogawicach kończących się na szerokość dłoni powyżej kolan. Spodnie podtrzymywała szeroka jedwabna szarfa, służąca jako pas. Buty z miękkiej skóry o wywiniętych, sięgających prawie do kolan cholewach i jedwabna koszula z szerokimi rękawami i kołnierzem, dopełniały stroju.

Na jednym kształtnym biodrze wisiał prosty, obosieczny miecz, a na drugim długi sztylet. Opaska ze szkarłatnego atłasu przytrzymywała jej niesforne złote włosy, przycięte prosto u ramion. Na tle ponurej, pierwotnej puszczy wyglądała niezwykle malowniczo, a zarazem dziwnie obco. Jej postać kojarzyła się raczej z bielą nadmorskich obłoków, malowanymi masztami i stadami krążących mew, a w wielkich oczach odbijał się błękit morskich fal.

Była to Valeria z Czerwonego Braterstwa, której czyny sławiono w pieśniach i balladach, gdziekolwiek zebrała się morska brać.

Próbowała przebić spojrzeniem ponury, zielony pułap, splątanych gałęzi i dojrzeć niebo, które powinno się nad nim znajdować, lecz niebawem zrezygnowała mrucząc ciche przekleństwo. Pozostawiając uwiązanego konia ruszyła na wschód, od czasu do czasu oglądając się na sadzawkę by zapamiętać drogę.

Panująca wokół cisza wprawiała ją w przygnębienie. Żaden ptak nie zaśpiewał wysoko w konarach, żaden szelest w krzakach nie wskazywał na obecność drobnej zwierzyny. Przez całe staje podróżowała przez królestwo zadumanej ciszy, naruszanej jedynie odgłosami jej ucieczki. Uprzednio ugasiła pragnienie w sadzawce, ale teraz czuła skurcze głodu i zaczęła rozglądać się za owocami, którymi podtrzymywała swe siły od kiedy wyczerpała się żywność w jukach. Wkrótce ujrzała przed sobą wyłaniającą się z mroku i wznoszącą wśród drzew, turnię z czarnej, podobnej do krzemienia skały. Wierzchołek turni skrywała gęsta chmura listowia. Może szczyt skały wznosi się ponad wierzchołki drzew i mogłaby z niego zobaczyć, co znajduje się dalej? — o ile oczywiście dalej znajdowało się cokolwiek prócz tej wyglądającej na bezkresną puszczy, przez którą jechała od tylu dni.

Wąski występ tworzył naturalną półkę wiodącą w górę pionowej ściany skalnej. Wspiąwszy się na jakieś pięćdziesiąt stóp dotarła do pasa liści otaczających skałę. Pnie drzew nie tłoczyły się wprawdzie przy samej turni, lecz końce niższych gałęzi wyciągały się ku niej, osłaniając szczyt woalem listowia. Valeria poruszała się po omacku w gąszczu liści, nie widząc nic ani przed, ani za sobą, aż wreszcie dojrzała błękit nieba i w chwilę później wyszła na otwartą, nagrzaną słońcem przestrzeń. U swych stóp zobaczyła rozciągającą się po horyzont bezkresną puszczę.

Valeria stała na szerokim występie, znajdując się niemalże na tym samym poziomie co wierzchołki drzew. Z występu wznosiła się skalna iglica stanowiąca szczyt turni. Jednakże w tej chwili coś innego przykuwało uwagę kobiety. Stopą trąciła coś wśród nawianych tu, zeschłych liści zaścielających półkę. Rozrzuciła liście kopnięciem i spojrzała na ludzki szkielet. Powiodła doświadczonym okiem po zbielałych kościach, ale nie dostrzegła ani śladu złamań czy innych oznak przemocy. Człowiek ten najwidoczniej umarł naturalną śmiercią, chociaż nie potrafiła sobie wyobrazić, dlaczego musiał wspiąć się w tym celu na tak wysoką turnię.

Valeria wdrapała się na wierzchołek iglicy i rozejrzała się po widnokręgu. Leśny pułap — wyglądający ze szczytu skały jak zielony dywan — był tak samo nieprzenikniony z góry, jak z dołu. Nie mogła nawet dostrzec sadzawki przy której zostawiła konia. Spojrzała ku północy, w kierunku z którego przybyła. Ujrzała jedynie falujący, zielony ocean, rozciągający się coraz dalej i dalej. Pasmo wzgórz, które przekroczyła kilka dni wcześniej zagłębiając się w leśne pustkowie, odznaczało się teraz tylko niewyraźną, niebieską linią w oddali.

Na wschodzie i zachodzie widok był taki sam, pozbawiony nawet niebieskiej linii górskiego pasma, lecz gdy skierowała wzrok na południe zesztywniała nagle i wstrzymała oddech. O milę dalej las rzedniał i urywał się gwałtownie, ustępując miejsca porośniętej kaktusami równinie, zaś pośrodku równiny wznosiły się mury i wieże wielkiego miasta. Valeria zaklęła ze zdumienia. To było wprost niewiarygodne!

Nie zdziwiłby jej widok innego ludzkiego osiedla; kopiastych chat czarnych ludzi, czy też skalnych kryjówek tajemniczej, brązowej rasy, która jak głosiły legendy zamieszkiwała niektóre obszary tej niezbadanej krainy. Jednakże napotkanie otoczonego murami miasta tutaj, o tak wiele długich tygodni marszu od najbliższych przyczółków cywilizacji, było niepokojącym przeżyciem.

Przytrzymywała się iglicy, aż ręce zaczęły jej omdlewać, wtedy opuściła się na półkę, marszcząc brwi w zadumie. Przybyła z daleka —z obozu najemnych żołnierzy leżącego na trawiastych równinach przy nadgranicznym mieście Sukhmet, gdzie awanturnicy z wielu krain i ras bronili stygijskich rubieży przed zagonami, ciągnącymi czerwoną falą z Darfaru. Uchodziła na oślep, przez ziemię, której zupełnie nie znała. Teraz wahała się między pragnieniem jazdy wprost do miasta na równinie, a instynktowną ostrożnością doradzającą ominąć je szeroko i podjąć dalej samotną ucieczkę. Cichy szelest liści wyrwał ją z tych rozmyślań. Obróciła się na pięcie zwinnie jak kot i zastygła w bezruchu, patrząc szeroko otwartymi oczami na stojącego przed nią człowieka.

Był to mężczyzna gigantycznej postury, o mięśniach prężących się płynnie pod zbrązowiałą od słońca skórą, odziany w strój podobny do ubioru Yalerii z wyjątkiem szerokiego skórzanego pasa, jaki nosił zamiast szarfy. U pasa zwisał mu szeroki miecz i sztylet.

— Conan Cymmerianin! — wykrztusiła kobieta. — Co ty tutaj robisz?

Uśmiechnął się nieznacznie, a w jego niebieskich oczach zapalił się błysk zrozumiały dla każdej kobiety, gdy obrzucił spojrzeniem jej wspaniałą sylwetkę zatrzymując nieco dłużej wzrok na wypukłościach wspaniałych piersi ukrytych pod cienką koszulą i odsłoniętych skrawkach białego ciała, widocznych między spodniami, a cholewami butów.

— Nie wiesz? — zaśmiał się. — Czyż nie wyraziłem jasno mojego podziwu, kiedy ujrzałem cię po raz pierwszy?

— Ogier nie wyraziłby tego jaśniej — odparła pogardliwie. — Jednak nigdy nie spodziewałam się, że mogę cię spotkać tak daleko od Sukhmet; od beczek piwa i mis z mięsiwem. Naprawdę pojechałeś za mną, czy też kijami wypędzili cię z obozu za łotróstwo?

Roześmiał się na jej zuchwalstwo i napiął potężne bicepsy.

— Wiesz, że Zarallo nie ma tylu łotrów by zdołali mnie wypędzić z obozu — wyszczerzył zęby w uśmiechu. — Oczywiście, że pojechałem za tobą. Masz szczęście, dziewucho! Kiedy zadźgałaś tego stygijskiego oficera utraciłaś łaski i ochronę Zarałlo, a Stygijczycy wyjęli cię spod prawa.

— Wiem o tym — odparła ponuro — ale co innego mogłam zrobić? Widziałeś jak mnie sprowokował.

— Jasne — zgodził się. — Gdybym tam był, sam bym go zadźgał. Jednak kiedy kobieta przebywa w męskim obozie wojennym, może się spodziewać takich rzeczy.

Valeria tupnęła obutą stopą i zaklęła.

— Dlaczego mężczyźni nie dadzą mi żyć po męsku?

— To oczywiste! — ponownie obrzucił ją wygłodzonym spojrzeniem. — Rozsądnie uczyniłaś uciekając. Stygijczycy obdarliby cię ze skóry. Brat tego oficera ścigał cię; nie wątpię, że szybciej niż sądziłaś. Był już bardzo blisko, kiedy go dopadłem. Miał lepszego konia niż ty. Jeszcze kilka mil, a dogoniłby cię i poderżnął ci gardło.

— I co? — dopytywała się.

— Co i co? — wydawał się być zdumiony.

— I co z tym Stygijczykiem?

— A jak sądzisz? — odparł niecierpliwie. — Zabiłem go, oczywiście, a trupa zostawiłem sępom. To mnie zatrzymało i nieomal zgubiłem twój trop, kiedy przekraczałaś kamieniste grzbiety wzgórz. Inaczej już dawno bym cię dogonił.

— A teraz myślisz, że zawleczesz mnie spowrotem do obozu Zarallo? — sarknęła.

— Nie mów głupstw — mruknął. — No, dziewczyno nie bądź taką złośnicą. Wiesz, że nie jestem taki, jak ten Stygijczyk, którego zadźgałaś.

— Włóczęga bez grosza! — urągała.

Roześmiał się na to.

— A siebie jak byś nazwała? Nie masz tyle pieniędzy by kupić sobie łatę na siedzenie spodni. Twój wzgardliwy ton mnie nie zwiedzie. Wiesz, że dowodziłem większymi okrętami i liczniejszymi załogami niż ty kiedykolwiek w swoim życiu. A co do tego, że nie mam grosza przy duszy — który korsarz ma pieniądze  przez dłuższy czas? Roztrwoniłem w morskich portach świata dość złota, by napełnić nim galerę. Wiesz o tym dobrze.

— Gdzie są teraz te piękne okręty i śmiałkowie, którymi dowodziłeś? — sarknęła.

— Głównie na dnie morza — odparł uprzejmie. — Zingarańczycy zatopili mój ostatni okręt przy brzegach Shemu. Właśnie dlatego zaciągnąłem się do Wolnych Towarzyszy pod komendę Zarallo, ale kiedy pomaszerowaliśmy nad granicę Darfaru przekonałem się, że mnie nabrali. Zapłata była nędzna, wino kwaśne, a poza tym nie lubię czarnych kobiet. Tylko takie przychodziły do naszego obozu w Sukhmet; z kółkami w nosach i spiłowanymi zębami — ba! Dlaczego przyłączyłaś się do Zarallo? Sukhmet leży o wiele dni drogi od słonej wody.

— Czerwony Ortho chciał uczynić mnie swoją kochanką — odparła ponuro. — Pewnej nocy, gdy rzuciliśmy kotwicę przy wybrzeżu Kush, skoczyłam za burtę i dopłynęłam do brzegu. Było to koło Zabhela. Kupiec ze Shemu powiedział mi, że Zarallo prowadzi swych Wolnych Towarzyszy by strzegli granicy z Darfarem. Nie było innej oferty. Przyłączyłam się do karawany podążającej na wschód i dotarłam do Sukhmet.

— Szaleństwem było zapuszczać się na południe — komentował Conan — ale było to również mądre, bo patrolom Zarallo nie wpadło do głowy szukać cię w tym kierunku. Tylko brat człowieka, którego zabiłaś natrafił na twój ślad.

— Co masz zamiar teraz zrobić? — spytała.

— Skręcić na zachód — odparł. Byłem już tak daleko na południu, ale nie tak bardzo na wschód. O wiele dni drogi na zachód leżą rozległe sawanny, gdzie czarne szczepy wypasają bydło. Mam wśród nich przyjaciół. Dotrzemy do wybrzeża i znajdziemy jakiś statek. Mam już dość dżungli.

— Ruszaj więc — doradziła. — Ja mam inne plany.

— Nie bądź głupia! — po raz pierwszy zirytował się. — Nie możesz włóczyć się po tej puszczy.

— Mogę, jeśli zechcę.

— Co chcesz robić?

— To nie twoja sprawa — ucięła.

— Tak, moja — odparł chłodno. — Myślisz, że jechałem za tobą tak daleko by zawrócić i odjechać z pustymi rękami? Bądź rozsądna dziewucho; nic ci nie zrobię.

Ruszył ku niej. Valeria odskoczyła, dobywając miecza.

— Trzymaj się z dala, barbarzyński psie! Nadzieję cię jak pieczoną świnię!

Zatrzymał się niechętnie i zapytał: — Chcesz, żebym zabrał tę zabawkę i dał ci parę klapsów?

— Słowa! Nic tylko słowa! — szydziła. W zuchwałych oczach tańczyły ogniki, jak odblaski słońca na błękitnej wodzie.

Wiedział, że to prawda. Żaden człowiek nie mógł rozbroić gołymi rękami Valerii z Czerwonego Braterstwa. Zmarszczył się groźnie, miotany przeciwstawnymi uczuciami. Był zły, lecz również rozbawiony i pełen podziwu dla jej odwagi. Płonęła w nim żądza, by złapać tę piękną dziewczynę i skruszyć w swych żelaznych ramionach, ale pragnął też gorąco nie czynić jej krzywdy. Wahał się między pragnieniem przytulenia jej, a chęcią solidnego potrząśnięcia. Wiedział, że jeżeli zbliży się jeszcze o krok, Valeria zatopi mu miecz w sercu. Zbyt wiele razy widział ją zabijającą ludzi w potyczkach granicznych i podczas kłótni w tawernach, by mieć jakieś złudzenia. Wiedział, że jest tak szybka jak tygrysica. Mógł dobyć swego miecza i rozbroić ją wytrącając ostrze z jej dłoni, ale myśl o podniesieniu miecza na kobietę, nawet bez zamiaru zranienia, była mu niemiła.

— Niech cię licho, ty ladaco! — wykrzyknął zirytowany — Zabiorę ci...

Złość odebrała mu rozsądek; ruszył ku niej, przygotowanej do zadania śmiertelnego pchnięcia. Śmieszną i groźną scenę przerwał nagle wstrząsający dźwięk. Oboje drgnęli gwałtownie.

— Co to było? — wykrzyknęła Valeria.

Conan odwrócił się szybko jak kot, a wielki miecz zabłysnął mu w dłoni. Puszcza w dole rozbrzmiewała przeraźliwymi odgłosami — końskim kwikiem przerażenia i agonii zmieszanym z trzaskiem łamanych kości.

— Lwy zabijają konie! — krzyknęła Valeria.

— Lwy, akurat! — prychnął Conan z błyskiem w oku. — Słyszałaś ryk lwa? Ja też nie! Słuchaj jak trzaskają kości — nawet lew nie zrobiłby tyle hałasu zabijając konia.

Pospiesznie ruszył w dół. Podążyła za nim, zapominając o osobistej urazie w instynktownym dla awanturników odruchu jednoczenia się wobec wspólnego zagrożenia. Kiedy przedarli się przez zielony welon otaczających skałę liści, kwik ucichł.

— Znalazłem twego konia uwiązanego tam przy sadzawce — mruczał stąpając tak bezgłośnie, że przestała się dziwić, jak zdołał ją zaskoczyć na skale. — Przywiązałem swego obok i ruszyłem po twoich śladach. Teraz uważaj!

Wynurzyli się z gęstwiny liści i spojrzeli na dolne partie lasu. Nad nimi zielony pułap rozciągał się mrocznym baldachimem, przez który sączyło się nikłe światło tworząc nefrytowej barwy półmrok. Gigantyczne pnie drzew o sto jardów dalej wyglądały upiornie i groźnie.

— Konie powinny być tam, za tymi zaroślami — szepnął Conan, a jego głos był jak tchnienie wiatru wśród gałęzi. — Słuchaj!

Valeria nasłuchiwała i krew zastygła jej w żyłach. Bezwiednie położyła swą białą dłoń na muskularnym, brązowym ramieniu towarzysza.

Zza zarośli dochodziły odgłosy straszliwej uczty; głośny trzask pękających kości i rozdzieranego ciała połączony z żuciem i mlaskaniem.

— Lwy nie robiłyby takiego hałasu — szeptał Conan. — Coś zjada nasze konie, ale to nie jest lew... Na Croma!

Dźwięki urwały się nagle i Conan zaklął cicho. Nagły podmuch wiatru poniósł ich zapach w kierunku miejsca, gdzie gąszcz ukrywał niewidocznego zabójcę.

— Nadchodzi! — mruknął Cymmerianin unosząc miecz.

Zarośla zatrzęsły się gwałtownie i Valeria ścisnęła ramię Conana. Niewiele wiedząc o dżungli, zdawała sobie jednak sprawę, że żaden zwierz, jakiego kiedykolwiek widziała nie mógłby tak wstrząsać wysokimi krzewami.

— Musi być wielki jak słoń — zawtórował jej myślom Conan. — Co u diabła... — jego głos zamarł w zdumionej ciszy.

Z gęstwiny wyłoniła się głowa jak z sennego koszmaru szaleńca. Wyszczerzona paszcza obnażała rzędy ociekających śliną, żółtych kłów. W pomarszczonym, jaszczurczym pysku jarzyły się olbrzymie ślepia, jak tysiąckrotnie powiększone oczy pytona, spoglądające bez mrugnięcia na dwoje skamieniałych ludzi przywierających do skały. Pokryte łuską, obwisłe wargi umazane były krwią kapiącą z ogromnej paszczy.

Przypominając krokodyli, lecz znacznie większy, łeb osadzony był na długiej, okrytej łuskami szyi o rzędach sterczących, zębatych kolców. Dalej miażdżąc krzewy wrzośca i młode drzewka, kołyszącym chodem poruszał się tułów; gigantyczny, beczkowaty korpus na absurdalnie krótkich nogach. Białawy brzuch niemal ciągnął się po ziemi, podczas gdy zębaty grzbiet wznosił się wyżej niż Conan mógłby dosięgnąć stając na palcach. Z tyłu ciągnął się długi, kolczasty ogon, jak u skorpiona.

— Z powrotem na skałę, szybko! — rzucił Conan, ciągnąc za sobą dziewczynę. — Nie sądzę, żeby umiał się wspinać, ale może stanąć na tylnych łapach i dosięgnąć nas...

Potwór zbliżał się, gniotąc krzaki i łamiąc drzewka; uciekali przed nim na skałę, jak liście gnane wiatrem. Nurkując w gęstwinę listowia Valeria rzuciła okiem w tył i ujrzała przerażające monstrum stojące na swych masywnych, tylnych łapach tak, jak to Conan przewidział.

Na widok tego Valeria wpadła w panikę.

Wyprostowana, bestia wyglądała na jeszcze większą; zakończony potwornym pyskiem łeb górował nad drzewami. Żelazna dłoń Conana zamknęła się na przegubie dziewczyny ciągnąc ją głową naprzód w maskujący zamęt liści i z powrotem w gorące promienie słońca właśnie w chwili, gdy potwór opadł przednimi łapami na turnię ze wstrząsem, od którego cała skała zadygotała.

Olbrzymi łeb wylądował z trzaskiem wśród gałązek tuż za uciekającymi, którzy przez jedną przerażającą chwilę spoglądali na koszmarne oblicze obramowane zielonymi liśćmi; na płonące ślepia i rozdziawioną paszczę. Gigantyczne kły kłapnęły bezsilnie i łeb cofnął się, znikając sprzed ich oczu jakby zanurzył się w sadzawce.

Spozierając w dół przez połamane gałęzie opierające się .o skałę zobaczyli, że potwór przywarował na zadzie u stóp skały wpatrując się w nich nieruchomym spojrzeniem.

Valeria wzdrygnęła się.

— Długo będzie tam czatował — jak myślisz?

Conan trącił stopą czaszkę leżącą wśród liści pokrywających półkę.

— Ten człowiek musiał wspiąć się tutaj uciekając przed tym lub innym podobnym potworem. Musiał umrzeć z głodu. Nie ma żadnych kości połamanych. Ten tam w dole to musi być smok — taki o jakim czarni mówią w swych legendach. Jeżeli tak, to nie odejdzie stąd dopóki oboje nie będziemy martwi.

Valeria patrzyła na niego pustym wzrokiem, zapomniawszy o niechęci.

Usiłowała opanować ogarniający ją strach. Tysiące razy dowiodła swej zuchwałej odwagi w zaciekłych walkach na morzu i lądzie; na śliskich od krwi pokładach płonących okrętów wojennych, na murach obleganych miast i na zdeptanych piaskach plaż gdzie straceńcy z Czerwonego Braterstwa nożami rozstrzygali walki o przywództwo. Jednakże groza obecnej sytuacji mroziła krew w jej żyłach. Śmierć od miecza w ogniu walki była niczym, lecz bezczynne i bezradne wysiadywanie na nagiej skale obleganej przez potworny relikt dawnych wieków w oczekiwaniu na śmierć głodową — na tę myśl ogarniała ją panika.

— Będzie musiał odejść, by jeść i pić — powiedziała bezradnie.

— Nie będzie musiał daleko odchodzić — dowodził Conan. — Dopiero co nażarł się końskiego mięsa, a jako gad może obejść się długo bez jedzenia i picia. Wydaje się jednak, że nie zapada w sen po jedzeniu, jak węże. A w każdym razie nie potrafi wspiąć się na turnię.

Conan przemawiał z niezmąconym spokojem. Był barbarzyńcą — straszliwa cierpliwość dziczy i jej dzieci była częścią jego natury, tak jak gwałtowne żądze i namiętności. Potrafił znosić takie sytuacje ze spokojem nieosiągalnym cywilizowanej osobie.

Czy nie moglibyśmy dostać się na drzewa i uciec podążając po gałęziach jak małpy? pytała Valeria z rozpaczą w głosie.

Potrząsnął głową. Myślałem o tym. Gałęzie dotykające turni są zbyt cienkie. Złamałyby się pod naszym ciężarem. Poza tym mam wrażenie, że ten diabelski stwór mógłby wyrwać każde z tych drzew z korzeniami.

— To znaczy, że będziemy po prostu siedzieć tu na tyłkach, aż umrzemy z głodu, tak?! krzyknęła z wściekłością. Kopnięta czaszka potoczyła się z chrzęstem po półce. — Ja nie mam zamiaru! Zejdę na dół i utnę mu ten przeklęty łeb!

Conan usadowił się na skalnym występie u stóp iglicy. Spoglądał z podziwem na błyszczące oczy i spiętą, drżącą postać, lecz widząc, że w tym nastroju jest zdolna do każdego szaleństwa, nie wyraził głośno swego podziwu.

— Siadaj — mruknął, chwytając ją za nadgarstek i sadzając sobie na kolanach. Była zbyt zaskoczona by się opierać gdy wyjął miecz z jej dłoni i wepchnął go z powrotem do pochwy. — Siedź cicho i uspokój się. Złamałabyś tylko swój miecz na jego łuskach Pożarłby cię jednym kęsem lub zgniótł jak jajko swym kolczastym ogonem. Jakoś wydostaniemy się z tych tarapatów, ale na pewno nie damy się przeżuć i połknąć.

Valeria nie odpowiedziała i nie próbowała zrzucić jego ręki ze swej kibici. Czuła strach, a to uczucie było czymś nowym dla Valerii z Czerwonego Braterstwa. Tak więc potulnie siedziała na kolanach towarzysza. Zarallo, który przeklął ją jako diablicę prosto z piekielnego seraju, byłby szczerze zdumiony. Conan bawił się leniwie jej złotymi lokami, najwyraźniej pochłonięty tylko tym podbojem. Ani szkielet u jego stóp, ani potwór czający się w dole w najmniejszym stopniu nie przeszkadzały mu i nie zmniejszały jego zainteresowania.

Niespokojne oczy dziewczyny błądzące wśród listowia, odkryły barwne plamy wśród zieleni. Duże, ciemnoczerwone kule owoców zwisały z konarów drzewa i szczególnie gęstych i jasnozielonych liściach. Uświadomiła sobie, że jest głodna i spragniona, chociaż pragnienie nie męczyło jej dopóki nie dowiedziała się, że nie może zejść z turni, by znaleźć żywność i wodę.

— Nie musimy głodować — powiedziała. — Tam są owoce, można ich dosięgnąć.

Conan popatrzył we wskazanym kierunku.

— Gdybyśmy je zjedli obeszłoby się bez smoka — mruknął. — Czarni ludzie Kush nazywają je Jabłkami Derkety. Derketa jest Królową Zmarłych. Wypij trochę soku albo skrop nim swoje ciało, a będziesz martwa zanim zwalisz się do stóp turni.

— Och!

Valeria pogrążyła się w zatrwożonym milczeniu. Wygląda na to, że nie ma wyjścia z tej paskudnej sytuacji — rozmyślała. Nie widziała żadnej szansy ucieczki, a Conan zdawał się być zainteresowany jedynie jej smukłą talią i złotymi lokami. Jeżeli próbował ułożyć plan ucieczki, to nie okazywał tego.

— Gdybyś zdjął ze mnie swoje ręce choć na chwilę i wdrapał się na ten wierzchołek — rzekła wreszcie — zobaczyłbyś coś, co by cię zdziwiło.

Rzucił jej pytające spojrzenie, lecz posłuchał wzruszając potężnymi ramionami. Przywierając do skalnej iglicy powiódł wzrokiem po otaczającej puszczy. Stał długą chwilę w milczeniu, upozowany na skale jak statua z brązu.

— To miasto otoczone murami, jak nic — wymamrotał w końcu. — To tam chciałaś iść, kiedy próbowałaś wysłać mnie samego w drogę do wybrzeża?

— Zobaczyłam je zanim nadszedłeś. Kiedy opuszczałam Sukhmet nic o nim nie wiedziałam.

— Kto by pomyślał, że tu można znaleźć miasto? Nie wierzę, żeby Stygijczycy kiedykolwiek przeniknęli tak daleko.

Czy czarni ludzie mogli wybudować takie miasto? Nie widzę stąd na równinie, żadnych śladów upraw ani poruszających się ludzi.

— Jak mogłeś mieć nadzieję, że zobaczysz to wszystko z tej odległości? — dopytywała się.

Wzruszył ramionami i opuścił się na dół.

— No, ludzie z miasta nie mogą nam teraz pomóc, a nawet gdyby mogli, nie wiadomo, czy by chcieli. Ludy Czarnych Krain są w większości wrogie wobec obcych. Prawdopodobnie naszpikowaliby nas dzidami...

Conan przerwał i stał w milczeniu wpatrując się w szkarłatne kule pośród liści, jak gdyby zapomniał, o czym mówił.

— Dzidy! — wymamrotał. — Co za przeklęty głupiec ze mnie, że nie pomyślałem o tym wcześniej. Widać, jak śliczna kobieta działa na mężczyznę.

— O czym mówisz? — pytała Valeria.

Nie odpowiadając na jej pytanie zszedł do gęstwiny liści i spojrzał przez nie w dół. Olbrzymia bestia warowała u stóp skały, obserwując turnię z przerażającą cierpliwością gadziego rodu. Tak mógł patrzeć u zarania dziejów przedstawiciel tego gatunku na ich przodków — jaskiniowców zapędzonych na wysoką skałę. Conan przeklął go bez zapału i począł ucinać gałęzie, sięgając i odrąbując je tak daleko, jak tylko zdołał sięgnąć. Gwałtowne poruszania liści niepokoiły potwora. Uniósł zad i tłukł swym ohydnym ogonem, łamiąc drzewka jak wykałaczki. Conan obserwował go uważnie kątem oka i kiedy Valeria była przekonana, że potwór zaraz rzuci się znów na skałę, Cymmerianin wycofał się na występ niosąc ucięte gałęzie: trzy cienkie drzewca długie prawie na siedem stóp, ale nie grubsze od kciuka. Uciął też kilka mocnych, cienkich pędów winorośli.

— Gałęzie są za lekkie na drzewce włóczni, a pnącza nie grubsze od sznurka — powiedział, wskazując na listowie wokół turni. — Nie wytrzymałyby naszego ciężaru — ale w jedności siła. Tak zwykli mówić nam, Cymmerianom Aquilońscy renegaci, kiedy przybywali w nasze góry zebrać wojska i najechać  na swój własny kraj. Lecz my zawsze walczyliśmy klanami i szczepami.

— Co to do diabła ma wspólnego z tymi kijami? — dopytywała się.

— Poczekaj a zobaczysz.

Zbierając kije w jedną wiązkę, wepchnął między nie rękojeść swego sztyletu. Związał je razem pędami winorośli i kiedy zakończył dzieło, otrzymał włócznię niemałej mocy, o krzepkim siedmiostopowym drzewcu.

— Co dobrego tym zrobisz? — dociekała. — Mówiłeś, że ostrze nie przebije jego łusek.

— Nie ma łusek wszędzie — odparł Conan. — Jest więcej niż jeden sposób zdzierania skóry z pantery.

Podchodząc do skraju liści sięgnął włócznią i ostrożnie przeszył ostrzem jedno z Jabłek Derkety, odchylając się w bok, by uniknąć ciemnoczerwonych kropli kapiących z przebitego owocu. Niebawem wycofał ostrze i pokazał jej błękitną stal splamioną szkarłatnoczerwonym sokiem.

— Nie wiem, czy to dokona dzieła, czy nie — powiedział. — Jest tu dość trucizny, by zabić słonia, lecz... no, zobaczymy.

Valeria podążała tuż za nim, gdy opuszczał się między listowie.

Trzymając ostrożnie zatrute ostrze z daleka od siebie, Conan wychylił głowę z gęstwiny i zwrócił się do potwora:

— Na co tam czekasz, ty bękarci potomku podejrzanych moralnie rodziców? — Oto jedno z nielicznych pytań nadających się do druku. — Wystaw tu znów swój paskudny łeb, długoszyja bestio — czy też chcesz, żebym zszedł tam i kopnął cię w nieprawy krzyż?

I tak dalej — z elokwencją wprawiającą Valerię w zdumienie mimo jej obycia z wulgarnym językiem żeglarzy. Wywarło to zamierzony wpływ na potwora. Tak jak zbyteczne ujadanie psa niepokoi i rozwściecza inne, z natury ciche zwierzęta, tak krzykliwy głos człowieka budzi strach niektórych bestii, a szaloną wściekłość innych. Nagle, z przerażającą szybkością, kolos stanął na swych potężnych tylnych łapach wyciągając szyję we  wściekłej próbie dosięgnięcia tego hałaśliwego karła, którego jazgot zakłócał odwieczną ciszę prastarego królestwa.

Jednak Conan dokładnie ocenił odległość. Potężny łeb wylądował ze straszliwym trzaskiem wśród gałęzi, o jakieś pięć stóp poniżej Cymmerianina.

Potworna paszcza rozdziawiła się jak u wielkiego węża i w tej samej chwili Conan wbił włócznię w czerwone mięśnie gardzieli. Uderzył z całą siłą obu ramion, wbijając długie ostrze sztyletu po rękojeść w ciało, żyły i kości. W tej chwili szczęki zwarły się konwulsyjnie, przerąbując drzewce i prawie strącając Conana z wąskiej półki. Byłby spadł, gdyby stojąca za nim dziewczyna nie chwyciła go za pas. Przytrzymał się skalnego występu i rzucił jej uśmiech podziękowania.

W dole potwór tarzał się po ziemi, jak pies, któremu sypnięto pieprzem w ślepia. Potrząsał łbem z boku na bok, tarł łapami i raz po raz otwierał paszczę na całą szerokość. Wreszcie zdołał przydepnąć drzewce olbrzymią przednią łapą i wydrzeć ostrze. Wtedy uniósłszy tryskający krwią, rozwarty pysk, spojrzał na turnię z tak stężoną, inteligentną wściekłością w ślepiach, że Valeria zadrżała i dobyła miecza. Łuski na grzbiecie i bokach potwora zmieniły kolor z rdzawobrązowego na jaskrawoczer wony, lecz najstraszniejsze było to, że przerwał milczenie. Dźwięki, jakie wydobyły się z jego spływającej krwią gardzieli nie przypominały niczego, co mogłoby wydać z siebie jakiekolwiek żyjące na ziemi stworzenie.

Z odrażającym, zgrzytliwym rykiem smok rzucił się na turnię, będącą cytadelą wrogów. Raz za razem potężny łeb przebijał gęstwinę gałęzi, daremnie kąsając powietrze. Całym ciężarem niezgrabnego cielska tłukł o skałę, aż dygotała od podstawy do szczytu. Wreszcie, stając na tylnych nogach ścisnął skałę przednimi łapami, próbując wyrwać ją z korzeniami jak drzewo. Ten pokaz pierwotnej siły zmroził krew w żyłach Valerii, lecz Conan sam był bliski prymitywu, by odczuwać coś więcej niż pełne zrozumienia zainteresowanie. Barbarzyńca, inaczej niż Valeria, nie widział wielkiej różnicy między zwierzętami a ludźmi. Dla Conana miotający się u stóp skały potwór był zaledwie formą życia o innym kształcie zewnętrznym, lecz obdarzoną podobnymi do ludzkich cechami charakteru. We wściekłości potwora widział odpowiednik swego gniewu, a w rykach i charkocie tylko równoważnik przekleństw, jakimi uprzednio obrzucił gada. Poczuwając się do pokrewieństwa ze wszystkim co dzikie, nawet ze smokiem, nie doświadczał mdlącego przerażenia, jakie ogarnęło Valerię na widok okrutnej bestii.

Siedział spokojnie obserwując smoka i wskazując zmiany, jakim ulegały jego głos i ruchy.

— Trucizna zaczyna działać — powiedział z przekonaniem.

— Nie wierzę.

Valerii wydawało się niedorzecznością twierdzić, że cokolwiek choćby nie wiem jak śmiercionośnego, mogło poskutkować na tę górę mięśni i wściekłości.

— Słychać ból w jego głosie — stwierdził Conana. — Z początku był tylko wściekły z powodu ukłucia w szczękę. Teraz czuje pieczenie trucizny. Patrz! Zatacza się. Za parę chwil oślepnie. No, co ci mówiłem?

Smok nagle zachwiał się i ruszył z trzaskiem przez krzaki.

— Ucieka? — dopytywała się niespokojnie Valeria.

— Idzie do sadzawki — Conan zerwał się, błyskawicznie gotów do działania.—Trucizna wywołała pragnienie. Chodź! Za chwilę będzie ślepy, ale wróci do turni po węchu i jeżeli wyczuje, że jeszcze tu jesteśmy, będzie siedział pod nią do śmierci, a jego wrzaski mogą zwabić inne smoki. Chodźmy!

— Na dół? — Valeria była przerażona.

— Pewnie! Udamy się do miasta! Mogą nam tam uciąć głowy, ale to nasza jedyna szansa. Możemy wpaść po drodze na tysiąc innych smoków, ale zostać tu, to pewna śmierć. Jeżeli będziemy czekać aż zdechnie, możemy mieć tuzin innych na karku. Za mną, szybko!

Ruszył w dół zwinnie jak małpa, przystając tylko po to, by pomóc swej mniej zręcznej towarzyszce, która, dopóki nie ujrzała wspinającego się Cymmerianina, uważała że dorównuje każdemu mężczyźnie we wspinaczce po takielunku czy po pionowych ścianach skalnych. Zeszli w panujący pod gałęziami półmrok i cicho ześliznęli się na ziemię. Valerii zdawało się, że bicie jej serca można usłyszeć z daleka. Głośny bulgot i chłeptanie dochodzące zza gęstych krzewów wskazywały, że smok pije wodę z sadzawki.

— Wróci, jak tylko napełni żołądek — mamrotał Conan. — Mogą upłynąć godziny, nim trucizna go zabije — o ile w ogóle zabije.

Daleko za lasem słońce opadało za horyzont. Mglisty półmrok puszczy zapełniły czarne cienie i niewyraźne kształty. Conan chwycił Valerię za rękę i oddalał się z nią cicho od podnóża skały. Czynił mniej hałasu niż wietrzyk przelatujący wśród pni; Valerii wydawało się, że stąpanie jej butów zdradza całej puszczy ich ucieczkę.

— Nie sądzę, żeby zdołał pójść za tropem — mruczał Conan. — Ale jeśli wiatr przyniesie mu nasz zapach, może nas Wywęszyć.

— Mitro, spraw by wiatr nie powiał! — wysapała Valeria. Blady owal jej twarzy majaczył w półmroku. W wolnej ręce ściskała miecz, ale dotyk oprawnej w rekinią skórę rękojeści wyzwalał w niej jedynie poczucie bezsilności. Mieli jeszcze kawał drogi do skraju puszczy, kiedy usłyszeli za sobą trzask i łomot. Valeria przygryzła wargę, tłumiąc okrzyk.

— Jest na naszym tropie! — szepnęła.

Conan potrząsnął głową.

— Nie poczuł naszego zapachu na skale, więc błądzi po omacku po lesie próbując nas znaleźć. Chodź! Albo dotrzemy do miasta, albo koniec z nami! On może wyrwać każde drzewo, na które byśmy się wspięli. Jeżeli tylko nie będzie wiatru...

Skradali się, aż drzewa przed nimi zaczęły rzednąć. Puszcza stała wokół jak czarny, nieprzenikniony ocean, a w oddali błąkający się smok wciąż łamał drzewa ze złowieszczym trzaskiem.

— Przed nami równina — dyszała Valeria. — jeszcze trochę i...

— Na Croma! — zaklął Conan.

— Mitro! — szepnęła Valeria.

Od południa zerwał się wiatr.

Przeleciał nad nimi prosto w stronę czarnej puszczy i natychmiast straszliwy ryk wstrząsnął lasem. Bezładne trzaski łamanych krzaków zmieniły się w jednostajny hałas, gdy smok ruszył jak huragan prosto ku miejscu, z którego dolatywał zapach wrogów.

— Biegiem! — warknął Conan, z oczyma płonącymi jak u wilka schwytanego w pułapkę. — Tylko to możemy zrobić!

Żeglarskie buty nie są stworzone do wyścigów, a życie pirata nie czyni go biegaczem. Po stu jardach Valeria dyszała i zwolniła kroku, podczas gdy trzaski z tyłu przeszły w narastający łomot — potwór wydostał się z gąszczu na mniej zarośniętą przestrzeń.

Żelazne ramię Conana otoczyło kibić dziewczyny na wpół ją unosząc, tak że stopami ledwie dotykała ziemi, pędząc z szybkością, jakiej sama nigdy by nie osiągnęła. Jeśli zdołają się utrzymać z dala od bestii, może ten zdradziecki wiatr zaraz ucichnie... Lecz wiatr wiał nadal i szybkie spojrzenie przez ramię ukazało Conanowi, że potwór prawie ich dogonił, nadciągając jak galera wojenna na skrzydłach huraganu. Cymmerianin odepchnął silnie Valerię, tak że przeleciała parę jardów łapiąc równowagę i upadła u stóp najbliższego drzewa, a sam stawił czoło pędzącej bestii. Przekonany, że wybiła jego ostatnia godzina, Cymmerianin zachował się zgodnie ze swoją naturą; rzucił się na spotkanie potwora.

Skoczył jak ryś, ciął, poczuł, jak jego miecz wbija się głęboko w łuski ochraniające potężny pysk — i straszliwe uderzenie odrzuciło go półżywego i pozbawionego tchu o pięćdziesiąt stóp dalej.

Cymmerianin sam nie wiedział jakim cudem stanął na nogach. W jego mózgu zachowała się tylko jedna myśl: że tam na drodze rozpędzonej bestii leży oszołomiona i bezradna kobieta. Ze świstem wciągnął powietrze w płuca i już stał nad nią z mieczem w dłoni.

Valeria leżała tam, gdzie ją pchnął, próbując podnieść się do siedzącej pozycji. Nie tknęły jej ani straszliwe kły, ani miażdżące łapy. Conan został uderzony barkiem lub przednią łapą potwora, który pognał dalej w nagłych kurczach agonii zapominając o niedoszłych ofiarach. Pędząc na łeb, na szyję trzasnął wreszcie nisko zwieszonym łbem o pień gigantycznego drzewa. Siła uderzenia wyrwała drzewo z korzeniami i zmiażdżyła ukryty w niekształtnej czaszce mózg zwierzęcia. Drzewo runęło przykrywając potwora; dwoje oszołomionych ludzi patrzyło, jak wstrząsane konwulsjami skrytego cielska gałęzie i liście nieruchomieją zwolna.

Conan postawił Valerię na nogi i ruszył ciągnąc ją za sobą. Kilka chwil później wyszli na bezdrzewną równinę okrytą ciszą i mrokiem. Conan przystanął na chwilę i obejrzał się za siebie. W mahoniowej głuszy nie zadrżał ani jeden liść, nie zaświergotał żaden ptak. Puszcza stała tak cicha, jak musiała być przed stworzeniem człowieka.

— Chodź — mruknął Cymmerianin biorąc dziewczynę za rękę. — Jeszcze tylko chwilę. Jeżeli inne smoki wyjdą z lasu...

Nie musiał kończyć zdania.

Miasto zdawało się bardzo odległe, dalej, niż to wyglądało z turni.

Valerii brakło tchu, a serce łomotało jej w piersiach. Przy każdym kroku spodziewała się, że usłyszy trzask krzaków i ujrzy następnego kolosa szarżującego na nich. Jednak nic nie zakłócało ciszy.

Kiedy oddalili się o milę od lasu, Valeria odetchnęła. Powoli wracała je pogodna pewność siebie. Słońce zaszło i równinę ogarnęła ciemność, rozjaśniana trochę przez gwiazdy zamieniające kępy kaktusów w przerażające zjawy.

— Nie ma bydła, nie ma pól uprawnych — mamrotał Conan. — Jak ci ludzie żyją?

— Może bydło zagnano na noc do zagród — sugerowała Valeria — a pola i pastwiska są po drugiej stronie miasta.

— Może — przytaknął. — Jednakże z turni nie dostrzegłem niczego takiego.