Aż zabraknie nam gwiazd ebook

Prolog

Pro­log

Czy zasta­na­wia­li­ście się kie­dyś nad tym, co się dzieje, gdy umiera gwiazda?

Gwiazdy zamie­niają wodór w tlen, żeby mogły świe­cić. Póź­niej, kiedy wodór się koń­czy, a w jądrze zostaje sam hel, gwiazda staje się chłod­niej­sza i jaśniej­sza. Nastę­puje eks­plo­zja. To zja­wi­sko jest znane jako „super­nowa”; gwiazda umiera, a z jej pozo­sta­ło­ści powstaje błysz­cząca gwiazda neu­tro­nowa.

Ze wszyst­kich zna­nych nam gwiazd naj­dal­szą jest Deneb. Znaj­duje się około trzech tysięcy lat świetl­nych od naszej pla­nety, więc dzi­siej­szej nocy, gdy zoba­czymy, jak lśni nad naszymi gło­wami, będziemy patrzeć na świa­tło, które roz­po­częło swoją podróż w cza­sach Impe­rium Rzym­skiego. Na tej samej zasa­dzie świa­tło, które emi­tuje teraz, będzie widoczne dopiero za trzy tysiące lat, o ile wtedy będziemy jesz­cze ist­nieć jako ludzie.

To ozna­cza, że jeśli w tej chwili Deneb by wybu­chła, nawet nie zda­li­by­śmy sobie z tego sprawy. Dla nas wciąż błysz­cza­łaby tak samo jak zawsze.

Sie­dem mie­sięcy temu w mojej galak­tyce zga­sła gwiazda. Miała na imię Deneb i była moją star­szą sio­strą.

Inny fakt naukowy jest taki, że cza­sami po śmierci gwiazdy nie two­rzy się gwiazda neu­tro­nowa, tylko czarna dziura.

1. Gwiazdozbiór Andromedy

1

Gwiaz­do­zbiór Andro­medy

Maia

W moim pokoju stoi jesz­cze puste łóżko.

Zostały także gwiazdy przy­kle­jone do sufitu. Mój ulu­biony gwiaz­do­zbiór, Andro­meda, znaj­duje się tuż nad moim łóż­kiem. Pamię­tam legendę o Andro­me­dzie, ponie­waż sio­stra opo­wia­dała mi ją każ­dej nocy, ale teraz sta­ram się o tym nie myśleć.

Jest dokład­nie 9.58 rano i za dwie minuty zadzwoni budzik. Tej nocy pra­wie nie spa­łam. Obu­dziły mnie pierw­sze pro­mie­nie słońca, które wci­snęły się mię­dzy zasłony, i od tam­tej pory wpa­truję się w sufit w ciszy, błą­dząc gdzieś myślami. Nie prze­staję się zasta­na­wiać, dla­czego nie zdję­łam tych gwiazd. Minęło już sie­dem mie­sięcy od tam­tego dnia, dzie­wią­tego sierp­nia, kiedy obie­ca­łam sobie, że to zro­bię.

Ale gwiazdy wciąż tu są.

Dowie­dzia­łam się dopiero z tele­wi­zyj­nych wia­do­mo­ści. Wypa­dek z udzia­łem wielu pojaz­dów, osiem osób zabi­tych, kil­ka­na­ście ran­nych. Ni­gdy nie byłam dobra z mate­ma­tyki, ale wie­dzia­łam, że mama i Deneb powinny już prze­je­chać ten odci­nek auto­strady, kiedy doszło do wypadku. Albo, co naj­wy­żej, obie są wśród ran­nych. Nie dopusz­cza­łam do sie­bie alter­na­tywy.

Dalej trzy­ma­łam się naj­ko­rzyst­niej­szych moż­li­wo­ści, nawet wtedy, gdy dosta­łam tele­fon ze szpi­tala.

Wzdy­cham i wycią­gam rękę, żeby wyłą­czyć budzik. Potem wstaję z łóżka i wlokę się do łazienki. Ponie­waż przed pój­ściem spać nie zmy­łam maki­jażu, wokół oczu mam czarne obwódki od tuszu, przez co wyglą­dam jak szop pracz. Myję twarz i zbie­ram włosy w kucyk. Moje mię­śnie są zmę­czone i bra­kuje mi sił, by nor­mal­nie się poru­szać.

Zasłonka do wanny leży na pod­ło­dze, bo mama zerwała ją tydzień temu i jesz­cze nie byłam w sta­nie zawie­sić jej ponow­nie. Nie ma już pasty do zębów, więc przed pracą będę musiała wysko­czyć do super­mar­ketu. Nie pamię­tam, kiedy ostatni raz otwie­ra­łam lodówkę, ale liczę, że mamy cho­ciaż coś na śnia­da­nie, bo nie uśmie­cha mi się jechać na drugi koniec mia­sta z pustym żołąd­kiem.

Wra­cam do pokoju, żeby się ubrać i poście­lić łóżko. Wczo­raj zosta­wi­łam na biurku otwarty notat­nik, ale wolę nie wie­dzieć, co napi­sa­łam. Byłam taka zmę­czona, że wszyst­kie moje wspo­mnie­nia są nie­wy­raźne. Rzu­cam ostat­nie spoj­rze­nie na gwiazdy na sufi­cie i na łóżko, na któ­rym spała Deneb, i przed wyj­ściem robię głę­boki wdech. Chcia­łam odwlec ten moment naj­dłu­żej, jak się da, ale nie mogę wiecz­nie sie­dzieć w zamknię­ciu.

Witaj­cie w cudow­nym życiu Mai Allen.

Cho­ciaż zegar wska­zuje już dzie­siątą rano, dom jest pogrą­żony w cał­ko­wi­tej ciem­no­ści, ponie­waż ktoś zacią­gnął wszyst­kie zasłony. Ostroż­nie zamy­kam za sobą drzwi i włą­czam świa­tło na kory­ta­rzu. Sły­szę deli­katny szmer tele­wi­zora, a na ścia­nie w salo­nie widzę nie­bie­skie bły­ski. Wygląda to jak sce­ne­ria hor­roru, ale w pokoju dzien­nym nie czeka na mnie żaden ogromny mor­ski potwór, jak w legen­dzie o Andro­me­dzie, tylko moja matka.

Po wej­ściu do środka od razu otwie­ram okno i odsła­niam zasłony. Za moimi ple­cami mama wydaje z sie­bie jęk. Kiedy na nią patrzę, w gar­dle czuję ucisk, który pra­wie nie pozwala mi oddy­chać. Śpi na sofie w roz­mem­ła­nym ubra­niu i z potar­ga­nymi wło­sami. Na pod­ło­dze walają się torebki po fryt­kach i puszki po piwie. Ten widok spra­wia, że prze­wraca mi się w żołądku, a poczu­cie winy wci­ska się głę­boko do trzewi.

Wczo­raj pra­co­wa­łam do późna. W piąt­kowe wie­czory w barze są tłumy, więc do domu wró­ci­łam dopiero o trze­ciej nad ranem. Kiedy weszłam, mama była jesz­cze trzeźwa. Pró­bo­wa­łam ją nakło­nić, żeby poło­żyła się do łóżka, ale zapew­niła, że ma wszystko pod kon­trolą. Oczy­wi­ście wie­dzia­łam, że kła­mie, bo ona ni­gdy nie ma niczego „pod kon­trolą”, ale byłam zbyt zmę­czona, żeby się kłó­cić.

Powin­nam była bar­dziej nale­gać.

– Mamo – szep­czę, potrzą­sa­jąc nią deli­kat­nie. Wydaje jęk i zaci­ska powieki. – Chodź, zapro­wa­dzę cię do łóżka.

Nie otwie­ra­jąc oczu, przy­ta­kuje i pozwala sobie pomóc. Tak strasz­nie śmier­dzi alko­ho­lem, że aż pieką mnie oczy. Wkła­dam ramię pod jej kark i z tru­dem udaje mi się posa­dzić ją na sofie. Potem zbie­ram w sobie wszyst­kie siły, żeby ją pod­nieść. Całe szczę­ście, że jest chętna do współ­pracy. Zarzu­cam sobie jej rękę na ramiona i powoli cią­gnę ją w stronę kory­ta­rza. Teraz jest to dla mnie łatwiej­sze niż jesz­cze kilka mie­sięcy temu. Boli mnie myśl, że to może przejść w nawyk.

– Nie powin­naś spać na sofie. – Ganię ją po cichu, widząc, jak trudno jej iść. Na pewno mocno bolą ją plecy.

– Zasie­dzia­łam się – odpo­wiada i prze­żuwa ślinę, jakby zaschło jej w ustach. Kiedy prze­cho­dzimy obok mojego pokoju, patrzy na zamknięte drzwi. – Twoja sio­stra jest w środku? Chcę, żeby poszła do… super­mar­ketu, tak. Nie ma już piwa.

Czuję ukłu­cie w klatce pier­sio­wej. Jest gorzej, niż sądzi­łam. Mimo że bar­dzo się sta­ram, by łzy nie napły­nęły mi do oczu, nie daję rady ich powstrzy­mać. Mru­gam, żeby je ukryć, i oddy­cham z ulgą, kiedy wresz­cie wcho­dzimy do jej sypialni.

Mama opada na łóżko wyczer­pana, udaje mi się zdjąć jej buty, a potem przy­kry­wam ją kocem, by nie zmar­zła. Na chwilę wycho­dzę do kuchni po szklankę wody i tabletkę i obie rze­czy zosta­wiam na szafce noc­nej.

– Weź to po prze­bu­dze­niu – mówię jej.

Chcę już odejść, ale łapie mnie za rękę. Kiedy się odzywa, oczy ma już pra­wie zamknięte, a jej głos jest szep­tem.

– Dzię­kuję, Deneb.

Prze­ły­kam ślinę.

– Odpo­czy­waj, mamo.

Wycho­dzę z pokoju i zamy­kam za sobą drzwi. W klatce pier­sio­wej wciąż czuję bole­sny ucisk, ale nie mam już łez.

Myślę, że część mamy umarła w dniu wypadku. Ta druga część wciąż tu jest i użala się nad sobą. Wcze­śniej pra­co­wała jako kucharka w barze szyb­kiej obsługi, ale ją zwol­nili, a teraz chce, bym uwie­rzyła, że szuka pracy, pod­czas gdy obie wiemy, że tak nie jest. Całe dnie spę­dza w domu, żyjąc mię­dzy sofą a łóż­kiem. Cza­sem, kiedy sia­damy razem do kola­cji, opo­wiada mi o chło­paku, który dopro­wa­dził do wypadku.

Miał dopiero szes­na­ście lat. Wybrał się ze zna­jo­mymi na imprezę. Pił. Sądził, że jest na tyle trzeźwy, by usiąść za kół­kiem, i wyje­chał na drogę. Jego lek­ko­myśl­ność wpę­dziła do grobu jego i jego zna­jo­mych. Chcia­ła­bym powie­dzieć, że mi przy­kro, bo miał przed sobą całe życie, ale nie czuję niczego. Ten chło­pak znisz­czył moją rodzinę.

Kiedy to się stało, moja sio­stra miała tylko dwa­dzie­ścia dwa lata. Ona też miała jesz­cze wszystko przed sobą.

Gdy zabie­ram się do sprzą­ta­nia salonu, trzęsą mi się ręce. Biorę worek na śmieci i wrzu­cam do niego wszyst­kie puszki po piwie i resztki prze­ką­sek. Wyłą­czam tele­wi­zor. Potem wra­cam do kuchni i ener­gicz­nie myję ręce, jak­bym mogła usu­nąć ze skóry wspo­mnie­nia z tego poranka i w ten spo­sób wyrzu­cić je z głowy, ale nie jest to moż­liwe.

Jak głosi legenda, Kasjo­peja, kró­lowa Etio­pii, była tak piękna i próżna, że uwa­żała się za lep­szą od mor­skich nimf. Wście­kły bóg Nep­tun posłał do jej kraju potwora. Jedy­nym spo­so­bem na zła­go­dze­nie jego gniewu było odda­nie potwo­rowi księż­niczki Andro­medy. Dziew­czynę przy­wią­zano do skały na plaży i zmu­szono do pod­da­nia się karze, na którą nie zasłu­żyła. Kiedy Andro­meda sądziła, że zbliża się jej koniec, usły­szała gło­śny szum wia­tru. Per­se­usz, pół­bóg, przy­był na swoim skrzy­dla­tym koniu, by ją ura­to­wać.

Przy­pusz­czam, że mama i ja przy­po­mi­namy Andro­medę i Kasjo­peję, tyle że ona ule­gła potwo­rowi i tylko ja mogę utrzy­mać ją na powierzchni. W praw­dzi­wym świe­cie nie ist­nieją pół­bo­go­wie. Nie ma też nikogo, kto przy­bę­dzie ci na ratu­nek.

Przed wyj­ściem biorę tele­fon, klu­cze i tro­chę pie­nię­dzy, szybko rzu­cam okiem na zawar­tość lodówki. Nie mia­łam ochoty wybie­rać się do super­mar­ketu, ale zmie­ni­łam zda­nie. Potrze­buję wyjść stąd jak naj­szyb­ciej. Pospiesz­nie scho­dzę po scho­dach z por­tyku i patrzę w niebo, które zapeł­niło się chmu­rami.

Kiedy pró­buję otwo­rzyć samo­chód, uświa­da­miam sobie, że w nocy zapo­mnia­łam go zamknąć, i prze­kli­nam pod nosem. Miesz­kamy w małym mia­steczku i znamy wszyst­kich sąsia­dów, ale nie lubię grze­szyć pew­no­ścią sie­bie. Wsia­dam i uru­cha­miam sil­nik. Kiedy patrzę w lusterko wsteczne, żeby ruszyć, zaczy­nam krzy­czeć tak gło­śno, że mój głos nie­sie się po całej oko­licy.

W moim samo­cho­dzie śpi jakiś chło­pak.

2. Poznając Liama Harpera

2

Pozna­jąc Liama Har­pera

Liam

Wzdy­cham i mocno ści­skam kie­row­nicę. Zapar­ko­wa­łem przed domem dwa­dzie­ścia minut temu i dziwne, że jesz­cze nikt nie przy­szedł, by mnie stąd wycią­gnąć. Muzyka gra tak gło­śno, że sły­szę ją nawet w aucie. Nie muszę się mar­twić o to, czy hałas prze­szka­dza sąsia­dom. Zna­jąc mamę, na pewno zapro­siła całe osie­dle.

Roz­świe­tla się ekran tele­fonu leżą­cego na sie­dze­niu pasa­żera. Adam od rana przy­syła mi wia­do­mo­ści. Nawet ich nie prze­czy­ta­łem. Tak naprawdę przez cały dzień nie korzy­sta­łem z tele­fonu. Rano go wyci­szy­łem, uprze­dza­jąc nie­uchronną lawinę powia­do­mień, która miała nadejść. Jestem pewien, że tysiące osób wspo­mniało o mnie na Twit­te­rze i Insta­gra­mie.

Liam Har­per obcho­dzi uro­dziny i jego obser­wu­jący wysy­łają mu życze­nia ze wszyst­kich stron świata.

A ja nie czuję nic.

Dzie­więt­na­ście lat to nic wyjąt­ko­wego. Kiedy mia­łem szes­na­ście, marzy­łem, żeby być peł­no­letni, bo sądzi­łem, że stanę się „doro­sły” i że moje życie zmieni się o sto osiem­dzie­siąt stopni. Będę miał wię­cej swo­body, będę się uma­wiał z dziew­czy­nami, cho­dził do dys­ko­tek i będę mógł pić alko­hol i palić papie­rosy zawsze, kiedy naj­dzie mnie na to ochota. Rzecz w tym, że teraz, kiedy już to wszystko robię, moje życie jest tak samo żało­sne jak wcze­śniej. Albo nawet jesz­cze bar­dziej.

W końcu posta­na­wiam odblo­ko­wać tele­fon po raz pierw­szy tego dnia. Dzięki zrzu­tom ekranu, które przy­słał mi Adam, prze­ko­nuję się, że fak­tycz­nie, moje nazwi­sko rzą­dzi na Twit­te­rze. Są setki twe­etów z życze­niami. Nie pamię­tam, ile ich dosta­łem w zeszłym roku, ale liczby musiały gwał­tow­nie spaść, bo Adam opa­trzył zdję­cie komen­ta­rzem peł­nym wyrzutu:

„Byłoby ich wię­cej, gdy­byś nie znik­nął na cały dzień”.

Nie cier­pię tego, że on zawsze ma rację.

Adam wszedł do naszego życia, kiedy mama zatrud­niła w swo­jej fir­mie nowego dyrek­tora do spraw komu­ni­ka­cji. Jest pro­jek­tantką mody i jej marka jest już znana w Anglii i za gra­nicą. Kiedy czło­wiek znaj­duje się w cen­trum zain­te­re­so­wa­nia, musi dbać o swój wize­ru­nek. Adam miał jej tylko dora­dzać, a osta­tecz­nie się z nią oże­nił.

Teraz jest moim ojczy­mem. Wciąż pełni także funk­cję naszego „agenta”, a od kiedy wyro­bi­łem sobie nazwi­sko na YouTu­bie, nie ma spo­sobu, żeby zosta­wił mnie w spo­koju. Gdyby to ode mnie zale­żało, zacho­wał­bym swoją toż­sa­mość w tajem­nicy. Chciał­bym być zwy­czaj­nym chło­pa­kiem, który wrzuca do inter­netu różne głu­poty, ale raczej nie mogłem na to liczyć. Mama zoba­czyła we mnie szansę na posze­rze­nie grona swo­ich klien­tów i od kilku lat wszy­scy moi obser­wu­jący wie­dzą, że jestem jej synem. Poja­wiła się nawet w paru moich fil­mi­kach.

Każda plama na moim wize­runku wpły­nę­łaby nega­tyw­nie na jej wize­ru­nek. Wła­śnie dla­tego Adam cią­gle mi przy­po­mina, jak mam się zacho­wy­wać i czego ni­gdy, pod żad­nym pozo­rem, nie wolno mi robić. Ma taką obse­sję, że aż dziwne, że tak długo zwle­kał z wyrzu­ce­niem mi, że moje pro­file w mediach spo­łecz­no­ścio­wych są mar­twe od wielu godzin.

Szcze­rze mówiąc, uśmie­cha­nie się do kamery to ostat­nie, na co mam teraz ochotę. Wiem jed­nak, że nie mam innego wyj­ścia, więc prze­glą­dam się w lusterku wstecz­nym i mierz­wię dło­nią burzę loków. Potem włą­czam oświe­tle­nie wewnętrzne, biorę tele­fon i zaczy­nam nagry­wać.

Zaj­muje mi to tylko trzy­dzie­ści sekund. Jestem już tak przy­zwy­cza­jony, że wycho­dzi dobrze za pierw­szym razem. Witam się, dzię­kuję za wszyst­kie życze­nia i żegnam się z cza­ru­ją­cym uśmie­chem. Nagra­nie publi­kuję na moich sto­ries na Insta­gra­mie, a potem wcho­dzę na Twit­tera i laj­kuję kilka twe­etów od moich obser­wu­ją­cych. Wszyst­kie wydają się jed­na­kowe, więc nie zawra­cam sobie głowy czy­ta­niem do końca choćby jed­nego. Jeśli ktoś by się o tym dowie­dział, pomy­ślałby, że jestem dup­kiem. No cóż. Miałby rację. Jestem dup­kiem i co z tego? Tak wygląda życie w realu. Żadna z tych osób nie zna mnie naprawdę. Po co mieć miliony obser­wu­ją­cych w inter­ne­cie, skoro jak przy­cho­dzi co do czego, czuję się kom­plet­nie samotny?

Jesz­cze raz prze­glą­dam się w lusterku, popra­wiam koł­nie­rzyk bluzy, zmu­szam się do jed­nego z moich naj­lep­szych uśmie­chów i wysia­dam z samo­chodu. Miesz­kamy na pry­wat­nym osie­dlu w Lon­dy­nie, mury ota­cza­jące pose­sję są wyso­kie na ponad dwa metry. Wciąż się zasta­na­wiam, do czego służą, bo nie prze­szko­dziły w tym, żeby tego wie­czoru mój dom zapeł­nił się obcymi.

Nie­trudno jest mi prze­mknąć nie­zau­wa­żo­nym. Idę szybko mię­dzy ludźmi, nie patrząc na nikogo, i wzdy­cham z ulgą, gdy w tłu­mie dostrze­gam zna­jomą twarz. To atle­tycz­nie zbu­do­wana kobieta, któ­rej ramiona są trzy razy szer­sze od moich. Odpo­wiada za bez­pie­czeń­stwo na wszyst­kich impre­zach mamy. Ponie­waż jest ubrana w uni­form, bar­dzo wąt­pię, by przy­szła bawić się na przy­ję­ciu.

– Spóź­ni­łeś się – rzuca z poważną miną, kiedy pod­cho­dzę.

Posy­łam jej zaro­zu­miały uśmiech.

– Cze­ka­nie jest naj­lep­sze.

W środku muzyka gra gło­śniej. Gdy­bym to ja orga­ni­zo­wał tę imprezę, zała­twił­bym ekipę oświe­tle­niową, żeby stwo­rzyć lep­szy kli­mat. Mama wolała włą­czyć żyran­dole zwi­sa­jące z sufitu i nadać przy­ję­ciu bar­dziej wyra­fi­no­wany cha­rak­ter, co wyraź­nie poka­zuje, jakie są jej praw­dziwe inten­cje. Moje uro­dziny to tylko kolejna oka­zja, żeby zapro­sić part­ne­rów biz­ne­so­wych i influ­en­ce­rów, z któ­rymi mogłaby współ­pra­co­wać w przy­szło­ści.

Zasta­na­wiam się, czy nasi goście też uznają, że impreza jest nudna jak flaki z ole­jem. Nie dziwi mnie widok tele­fo­nów w górze. Zazwy­czaj spo­tka­nie z innymi oso­bi­sto­ściami zna­nymi z inter­netu jest rów­no­znaczne z nagry­wa­niem nawet naj­mniej­szych szcze­gó­łów, żeby potem wrzu­cić je do sieci. Roz­po­znaję twa­rze kilku zna­nych youtu­be­rów, do któ­rych Adam pew­nie pora­dziłby mi podejść, ale nie jestem w nastroju. Mój salon jest pełen ludzi, a nie widzę żad­nego z moich kum­pli.

Żadna z tych osób nie przy­szła do mnie.

Daw­niej wcale bym się tym nie prze­jął. Liam sprzed roku wszedłby tu, robiąc z sie­bie bła­zna, i w mig prze­ko­nałby do sie­bie wszyst­kich obec­nych. Potem wybrałby się z kum­plami do dys­ko­teki, a następ­nego poranka obu­dziłby się ska­co­wany w łóżku jakiejś pozna­nej w nocy dziew­czyny. Wró­ciłby do domu, żeby sta­nąć przed kamerą i gadać jakieś bzdury, a póź­niej cały pro­ces powta­rzałby się od początku. Dzień po dniu, dzień po dniu i tak dalej. Aż to wszystko stra­ci­łoby sens.

W tym roku moje dzie­więt­na­ste uro­dziny zbie­gły się w cza­sie ze zgro­ma­dze­niem dwu­na­stu milio­nów sub­skry­ben­tów na YouTu­bie. Adam zapro­po­no­wał, byśmy uczcili to w wiel­kim stylu, ale sta­now­czo odmó­wi­łem. Chcia­łem tylko, żeby przez kilka dni wszy­scy zosta­wili mnie w spo­koju, a zamiast tego dostaję tę imprezę.

Cho­ciaż pod­cho­dzi do mnie kilku zna­jo­mych, nawet się nie zatrzy­muję, tylko idę pro­sto na tylne patio. Wita mnie zimny podmuch, na nie­bie nie widać ani jed­nej gwiazdy. Biorę haust świe­żego powie­trza, jak­bym dusił się w środku.

– Teraz raczy­łeś się zja­wić? – Ktoś wzdy­cha za moimi ple­cami. – Palant. Tyle osób całuje ci dupę, że nie zamie­rzam skła­dać ci życzeń.

Po raz pierw­szy tego wie­czoru na moich ustach poja­wia się szczery uśmiech.

Evan jest moim naj­lep­szym przy­ja­cie­lem od nie­pa­mięt­nych cza­sów. Jeste­śmy jak bra­cia. Był przy mnie, kiedy otwo­rzy­łem swój kanał na YouTu­bie, poja­wił się w wielu moich fil­mi­kach, a potem posta­no­wił otwo­rzyć wła­sny. Nie­dawno dobił do sied­miu milio­nów sub­skry­ben­tów. Może i jego kanał nie rósł tak szybko jak mój, ale two­rzy naprawdę war­to­ściowe tre­ści i jest dumny ze swo­ich osią­gnięć. No i znacz­nie lepiej ode mnie radzi sobie z tą całą „popu­lar­no­ścią”. Z każ­dym dniem nabie­ram coraz więk­szej pew­no­ści, że jest do tego stwo­rzony.

Odwra­cam się do niego i pozwa­lam, by uści­snął mnie tak, że nie­mal trzesz­czą mi kości. Potem odpy­cham go ze śmie­chem i w żar­tach wymie­niamy parę cio­sów.

– No i? Jak się czu­jesz jako dzie­więt­na­sto­la­tek? – pyta, po czym mie­rzy mnie wzro­kiem z góry na dół. – Jestem roz­cza­ro­wany, stary. Wyglą­dasz na takiego samego dupka co wczo­raj.

– Czuł­bym się lepiej, gdy­by­śmy mieli alko­hol.

– No jasne, że mamy alko­hol. – Łapie mnie za ramię i cią­gnie. Kiedy zauważa, że nie prze­staję roz­glą­dać się dookoła, dodaje z gry­ma­sem: – Wiesz, że bar­dzo sza­nuję twoją matkę, ale jej przy­ja­ciele mnie prze­ra­żają. Widzia­łem dziew­czynę ubraną jak papuga.

– One się przy­naj­mniej myją.

– Stary, prze­stań się już cze­piać.

Znowu się uśmie­cham. Kilka mie­sięcy temu Evan wymy­ślił sobie, że przez tydzień nie będzie brał prysz­nica, a potem nagrał fil­mik w takim sta­nie i wrzu­cił go do inter­netu. Oczy­wi­ście jego obser­wu­ją­cym nie­zbyt spodo­bał się ten pomysł.

– A skoro o mojej matce mowa, wiesz, gdzie ona jest? Nie da się jej zna­leźć w tym tłu­mie.

Przy­ja­ciel kręci głową.

– Nie, ale wcze­śniej widzia­łem Adama, jak roz­ma­wiał z Michelle.

– No tak – odpo­wia­dam i nagle się spi­nam. Evan zna mnie lepiej niż kto­kol­wiek inny, więc szybko zauważa zmianę mojego nastroju.

– Spró­buj myśleć o czymś innym, okej? Tylko dziś. – Zachęca, ude­rza­jąc mnie ramie­niem. – Baw się, stary. Nie co dzień koń­czy się dzie­więt­na­ście lat.

Przy­ta­kuję roz­tar­gniony i pozwa­lam, żeby popro­wa­dził mnie w stronę basenu. Evan nie prze­staje się uśmie­chać do gości. Poru­sza się swo­bod­nie, bo w takich sytu­acjach czuje się jak ryba w wodzie. Cie­szy się też więk­szą wol­no­ścią niż ja. Odkąd prze­pro­wa­dził się do Lon­dynu na stu­dia, jest panem swo­jego życia i sam podej­muje decy­zje. Naukę łączy z YouTube’em, bo to go uszczę­śli­wia. A przede wszyst­kim nikt nie kwe­stio­nuje każ­dej rze­czy, jaką posta­na­wia opu­bli­ko­wać, choćby była naj­bar­dziej absur­dalna.

Pod tym wzglę­dem się róż­nimy. Po pierw­sze dla­tego, że Adam tak mnie ciśnie, że nie mogę nawet ode­tchnąć. I także dla­tego, że w głębi duszy spo­dzie­wa­łem się, że mama się wściek­nie, kiedy jej powiem, że chcę rzu­cić naukę. Ale nie zro­biła tego. Prze­ciw­nie – nawet mnie do tego zachę­cała.

Idziemy w stronę sof przy base­nie, gdzie zwy­kle zale­gają moi kum­ple. Zazwy­czaj jest nas czte­rech, ale kiedy tam docie­ramy, widzimy tylko Maxa. Zrywa się na równe nogi i pod­cho­dzi do nas z uśmie­chem. Faj­nie, że się zja­wił, choć tak naprawdę nie łączą nas zbyt bli­skie rela­cje. Ale przy­naj­mniej wiem, że przy­szedł tu dla mnie.

– Sta­rze­jesz się, co? – mówi na powi­ta­nie.

– Dzie­więt­na­ście lat, stary – odpo­wiada Evan, kle­piąc mnie po ple­cach. – A wydaje się, jakby zale­d­wie wczo­raj wsa­dzał sobie ołówki do nosa.

Prze­wra­cam oczami, a Max uśmie­cha się szy­der­czo.

– Wszyst­kiego naj­lep­szego, Liam – mówi. – Przy­tu­lił­bym cię, ale nie przy ludziach.

Evan kiwa głową z poważną miną.

– Musimy dbać o naszą repu­ta­cję.

– Wal­cie się.

Obaj wybu­chają śmie­chem. Udaję, że się złosz­czę, ale tak naprawdę nie mogę powstrzy­mać uśmie­chu. Aku­rat wtedy, gdy zaczy­nam odzy­ski­wać nadzieję na ten wie­czór, odwra­cam się i zauwa­żam ją w tłu­mie.

Oto kolejny powód, dla któ­rego nie chcia­łem tu przy­cho­dzić.

Michelle i ja pozna­li­śmy się w zeszłym roku na pew­nym even­cie. Ona pro­wa­dziła rela­cję na żywo na Insta­gra­mie, a Eva­nowi i mnie strze­lił do głowy cudowny pomysł, by wydur­niać się za jej ple­cami. Jej obser­wu­jący osza­leli, kiedy popro­siła, bym do niej dołą­czył i powie­dział coś sen­sow­nego. Roze­szły się plotki, że ze sobą flir­tu­jemy, i Adam dostrzegł w tym szansę.

Michelle wyro­biła sobie markę w mediach spo­łecz­no­ścio­wych za sprawą cier­pli­wo­ści i cięż­kiej pracy. Chce być pro­jek­tantką, tak jak moja mama, i na razie zaj­muje się w inter­ne­cie pora­dami w kwe­stiach mody. Liczby nie kła­mią, jest dobra w tym, co robi. Pew­nego popo­łu­dnia Adam zapro­sił ją do domu i zapro­po­no­wał nam układ, na który ni­gdy nie powi­nie­nem był się zgo­dzić.

Żad­nych uczuć, żad­nego zaan­ga­żo­wa­nia. Pry­wat­nie mie­li­śmy być przy­ja­ciółmi, ale publicz­nie mie­li­śmy uda­wać parę i zyskać roz­po­zna­wal­ność dzięki popu­lar­no­ści tego dru­giego. Nasz plan miał wszystko, by się powieść. Mie­li­śmy zre­wo­lu­cjo­ni­zo­wać media spo­łecz­no­ściowe.

Ale się w niej zako­cha­łem.

A Michelle zaczęła się spo­ty­kać z jed­nym z moich naj­lep­szych kum­pli.

Kiedy widzę, że idzie w moją stronę w sukience według jed­nego z naj­now­szych pro­jek­tów mamy, czuję, jak żołą­dek pod­cho­dzi mi do gar­dła. Każdy zwró­ciłby uwagę na to, jak sukienka dopa­so­wuje się do jej cudow­nych kształ­tów, ale ja nie odry­wam wzroku od jej oczu. Staje przede mną z uśmie­chem.

– Wszystko mi jedno, ile masz lat, zawsze będziesz knyp­kiem. Wiesz o tym, prawda? – pyta w żar­tach.

Zakrawa na iro­nię, że mówi do mnie w taki spo­sób, bio­rąc pod uwagę, że jestem od niej wyż­szy o jakieś dwa­dzie­ścia cen­ty­me­trów. Ale nie wspo­mi­nam o tym.

– Jesteś tylko o rok star­sza, a już uwa­żasz się za doj­rzal­szą.

– O doj­rza­ło­ści poroz­ma­wiamy wtedy, gdy prze­sta­niesz walić pię­ściami w ścianę jak jakiś tro­glo­dyta.

Powstrzy­muję uśmiech.

– Wiesz, że tego nie robię.

– Wszy­scy to robi­cie.

Spo­dziewa się, że zaprze­czę, ale cho­ciaż nie ma racji, posta­na­wiam odpu­ścić.

– Prze­pra­szam, co powie­dzia­łaś? – pytam iro­nicz­nie, pod­no­sząc rękę do ucha. – Życzysz mi wszyst­kiego naj­lep­szego? Och, dzięki, Michelle, jesteś bar­dzo miła.

Popy­cha mnie ze śmie­chem.

– Nie potrze­bu­jesz wię­cej życzeń.

Wzru­szam ramio­nami.

– Życzeń ni­gdy za wiele.

Przez kilka chwil patrzymy na sie­bie w mil­cze­niu, aż w końcu ona się uśmie­cha i wyj­muje z torebki tele­fon. Odwra­cam wzrok, nagle czuję zakło­po­ta­nie. Dobrze wiem, co się zaraz wyda­rzy.

– Insta­gram? – suge­ruje Michelle. Udaję, że mnie to nie rusza, i zacho­wuję się jak gdyby ni­gdy nic.

– Tylko żebym ład­nie wyszedł.

Oczy­wi­ście. Michelle jest praw­dziwą eks­pertką. Staje obok mnie, kła­dzie moją rękę na swo­ich ramio­nach i daje mi buziaka w poli­czek, by zro­bić zdję­cie. Uśmie­cham się, nie patrząc w kamerę, żeby wyglą­dało natu­ral­niej. Kiedy już jest gotowe, odsuwa się, nie odry­wa­jąc wzroku do tele­fonu.

– Przy­stoj­niak – mówi żar­to­bli­wym tonem. Pisze coś, a potem poka­zuje mi fotkę. – Jest okej?

Sta­ram się, żeby moja mina nie zdra­dziła hura­ganu emo­cji, które miaż­dżą moją klatkę pier­siową. Po pro­stu przy­ta­kuję i usi­łuję nie przy­wią­zy­wać wagi do tego, co napi­sała u góry, bo wiem, że tak naprawdę wcale tak nie czuje.

„Szczę­śli­wej dzie­więt­nastki, skar­bie. Kocham cię”.

Wtedy zja­wia się Max i obej­muje ją od tyłu. Michelle się wzdryga i ner­wowo roz­gląda dookoła, czy przy­pad­kiem ktoś na nas nie patrzy. Jestem cie­kaw, jak on się z tym wszyst­kim czuje. To nie może być nic przy­jem­nego, kiedy twoja dziew­czyna udaje, że spo­tyka się z jed­nym z two­ich kum­pli. Muszą trzy­mać swój zwią­zek w tajem­nicy, bo gdyby to wyszło na jaw, zro­biłby się wielki skan­dal. „Tylko u nas: Liam Har­per zdra­dzony przez swoją dziew­czynę i przez naj­lep­szego przy­ja­ciela!”

Oni idą razem do domu, a ja sia­dam z Eva­nem, który świet­nie mnie zna i od razu podaje mi drinka. Wypi­jam jed­nym hau­stem i krzy­wię się, gdy alko­hol prze­la­tuje mi przez gar­dło. Potem roz­glą­dam się i uświa­da­miam sobie, że oszu­kuję samego sie­bie. Nie mogę już dłu­żej.

To wszystko, moje życie, to prze­sada. Impreza, moja matka, Adam, Michelle, Max, dwa­na­ście milio­nów sub­skry­bu­ją­cych, któ­rzy ocze­kują, że codzien­nie będę wrzu­cał fil­miki, zdję­cie, na któ­rym Michelle kła­mie, pisząc, że mnie kocha, tysiące twe­etów z życze­niami, któ­rych i tak jest za mało, to, że brak mi pomy­słów, a przede wszyst­kim świa­do­mość tego, że w niczym nie przy­po­mi­nam już chło­paka, który rok temu uśmie­chał się do kamery.

Speł­ni­łem wszyst­kie swoje marze­nia.

I jestem cho­ler­nie nie­szczę­śliwy.

To, co wcze­śniej było moją pasją, zamie­niło się w kosz­mar.

Evan jest jedyną osobą, z którą się żegnam przed wyj­ściem z ogrodu. Idę do kuchni i biorę butelkę wódki. Po chwili flaszka leży na tyl­nym sie­dze­niu auta, a ja po pro­stu jadę przed sie­bie. Wybiorę się do jakie­goś hotelu. Albo gdzie­kol­wiek. Byle tylko z dala od świata. Evan ma rację: powi­nie­nem o wszyst­kim zapo­mnieć i dobrze się bawić, przy­naj­mniej tego wie­czoru.

Życie Liama Har­pera może zacze­kać do jutra.

Osta­tecz­nie nie co dzień koń­czy się dzie­więt­na­ście lat.

3. Intruz

3

Intruz

Maia

No to świet­nie. Może on nie żyje.

Przy­kle­jam nos do szyby i sta­ram się coś doj­rzeć. Wysia­dłam z samo­chodu tak szybko, że nie przyj­rza­łam się intru­zowi. Tak się wystra­szy­łam, że teraz serce wali mi jak młot i mam przy­spie­szony oddech. Pró­buję się uspo­koić, bo w miarę moż­li­wo­ści muszę dzia­łać roz­sąd­nie.

Nie chcę się chwa­lić, ale mam mocne płuca, więc mój krzyk musiał był sły­szalny w całej oko­licy. Dla­tego dzi­wię się, że koleś nawet nie drgnął. Przy­cho­dzą mi do głowy tylko dwie moż­li­wo­ści: albo nie żyje, albo jest nie­przy­tomny, i szcze­rze mówiąc, nie wiem, która z nich jest gor­sza. Mar­twe ciało zna­le­zione w samo­cho­dzie w sobotni pora­nek to jak scena wyjęta pro­sto z hor­roru, zgoda, ale co, jeśli się obu­dzi i okaże się nie­bez­pieczny?

Szyby są matowe i widzę tylko samą postać. Wygląda nor­mal­nie, nie jest ani zbyt krępy, ani wyjąt­kowo chudy, na pewno dość wysoki, bo jest oparty o prze­ciw­le­głe okno, a jego dłu­gie nogi zaj­mują całe sie­dze­nie. Nie rusza się ani o mili­metr i moż­liwe, że nie oddy­cha. Wcze­śniej myśla­łam o tym, by zadzwo­nić na poli­cję, ale miesz­kam w małej miej­sco­wo­ści i nie wiem, ile zająłby im przy­jazd. Szkoda, że w pobliżu nie ma nikogo, kto mógłby mi pomóc. Oko­lica jest pusta. Przy­pusz­czam, że sąsie­dzi dalej śpią. Kto to wie.

Prze­ły­kam ślinę i wizu­ali­zuję sobie to, co zamie­rzam zro­bić.

Sta­ra­jąc się nie hała­so­wać, otwie­ram drzwi samo­chodu. Chło­pak poru­sza się we śnie. Wstrzy­muję oddech. Na szczę­ście od razu zaczyna chra­pać, jak gdyby ni­gdy nic. Jestem tak przy­zwy­cza­jona do tego zapa­chu, że wyczu­wam go dopiero po dłuż­szej chwili. On nie jest nie­przy­tomny, a tym bar­dziej mar­twy. Po całych nocach ser­wo­wa­nia drin­ków woń wódki roz­po­znam wszę­dzie.

Koleś jest pijany jak bela.

Nachy­lam się, by przyj­rzeć mu się dokład­niej, i prze­ły­kam ślinę. Cho­lera. Na pewno jeste­śmy w podob­nym wieku. W sierp­niu skoń­czy­łam osiem­na­ście lat, a ten chło­pak jest co naj­wy­żej rok albo dwa lata ode mnie star­szy. Każdy by zauwa­żył, jaki jest przy­stojny. Na gło­wie ma pełno ciem­nych, dzi­kich loków, które opa­dają mu na czoło, przez co nie mogę zoba­czyć oczu; ma pro­sty nos i ostre rysy.

Masa emo­cji zagnież­dża się w moim brzu­chu. Szybko odwra­cam wzrok. Dobra, powin­nam sku­pić się na tym, co ważne.

Jak, do cho­lery, ten koleś zna­lazł się w moim samo­cho­dzie?

Oraz, co jest jesz­cze pil­niej­sze: jak mam go stąd wycią­gnąć?

Ten chło­pak o wzro­ście metr osiem­dzie­siąt, który nie prze­staje chra­pać w moim samo­cho­dzie, kom­plet­nie pokrzy­żo­wał mi plany. Powin­nam już być w super­mar­ke­cie. Patrzę na niego, przy­gry­za­jąc wargę, i zasta­na­wiam się, czy mam go obu­dzić, czy nie. Ma na sobie dżinsy, które ide­al­nie leżą na bio­drach, i bluzę z kap­tu­rem. Ale to, że podoba mi się jego styl ubie­ra­nia (i że jest przy­stojny), wcale nie ozna­cza, że jest nie­szko­dliwy.

Przy­su­wam się, żeby lepiej mu się przyj­rzeć. Wtedy znaj­duję odpo­wiedź na wszyst­kie moje pyta­nia, mam ją tuż przed moimi oczami: jego tele­fon.

Zasnął, trzy­ma­jąc go w dłoni. Jego ręka jest uło­żona w taki spo­sób, że tele­fon leży na zagłówku. Naj­lo­gicz­niej byłoby wyjąć go od strony bagaż­nika, ale zamek zaczął szwan­ko­wać w zeszłym tygo­dniu, więc nie chcę ryzy­ko­wać. Zaci­skam usta. To fatalny pomysł, ale nie mam innego wyj­ścia. Tak czy ina­czej, chyba ma twardy sen. Przy odro­bi­nie szczę­ścia nie obu­dzi się.

Dam radę.

Nie zasta­na­wiam się dłu­żej i wsa­dzam nogę do środka. Nabie­ram powie­trza i odpy­cham się, aż znaj­duję się na sie­dze­niu. Umiesz­czam kolano mię­dzy jego roz­ło­żo­nymi nogami i naka­zuję sercu, by się uspo­ko­iło, bo zaraz wyrwie mi się z piersi, a jed­no­cze­śnie wycią­gam się, jak tylko mogę, żeby dosię­gnąć tele­fonu. Kiedy muskam go opusz­kami pal­ców, zdaje mi się, że sły­szę chór śpie­wa­jący Hal­le­lu­jah.

Nagle Pan Pijany poru­sza się we śnie, a jego ręka opada pod wła­snym cię­ża­rem i ląduje obok mojego kolana. Pod­ska­kuję tak, że ude­rzam głową o sufit samo­chodu. Choć zro­bi­łam sobie krzywdę, ledwo czuję ból, bo w tej chwili nie myślę jasno. Jestem uwię­ziona mię­dzy jego koń­czy­nami i wpa­dam w panikę. Muszę się stąd wydo­stać. Natych­miast. Cofam się nie­zdar­nie, opie­ra­jąc rękę gdzie popad­nie, bez zasta­no­wie­nia. Kiedy wresz­cie mam nogi na ziemi, zamy­kam drzwi z hukiem.

Czuję, że serce zaraz wysko­czy mi z piersi.

Cho­lera, cho­lera, cho­lera.

Wszystko przez głupi tele­fon.

Daję sobie kilka chwil na zła­pa­nie odde­chu, a potem włą­czam urzą­dze­nie. Trzęsą mi się ręce. Wyska­kuje powia­do­mie­nie, bo ma pra­wie dwa­dzie­ścia nie­ode­bra­nych połą­czeń, ale nie będę mogła spraw­dzić, kto dzwo­nił, dopóki nie wstu­kam hasła. Muszę zna­leźć kon­takt pod nazwą „mama” albo „tata”, żeby zadzwo­nić i zapy­tać, kto to w ogóle jest i dla­czego zna­lazł się w moim samo­cho­dzie.

Pró­buję kilku absur­dal­nych kom­bi­na­cji, jak poczwórne zero albo „jeden, dwa, trzy, cztery”. Wszyst­kie są nie­po­prawne i w końcu blo­kuję kartę. Klnę. Cze­kam nie­cier­pli­wie, aż minie dwa­dzie­ścia pięć sekund, kiedy nagle ekran staje się czarny.

Pró­buję włą­czyć ponow­nie, ale to na nic. Bate­ria roz­ła­do­wana. Eks­tra.

Gdyby nie wyglą­dał na drogi, rzu­ci­ła­bym tym zło­mem o ścianę.

Zaci­skam powieki i pró­buję zacho­wać spo­kój. Znowu przy­trzy­muję przy­cisk zasi­la­nia, modląc się, żeby zadzia­łał. Aku­rat wtedy sły­szę stu­ka­nie w szybę i ze stra­chu tele­fon o mało nie wyla­tuje mi z rąk. Odwra­cam się z ser­cem w gar­dle.

Już nie śpi.

Panika miaż­dży mi płuca. Cofam się kilka kro­ków, nie spusz­cza­jąc wzroku z auta. Znowu stuka w szybę, coraz bar­dziej pona­gla­jąco, ale ja się nie ruszam – jedy­nie prze­ły­kam ślinę. Pod­czas gdy on może mnie dokład­nie widzieć, ja z tru­dem dostrze­gam jego twarz. Pró­buje otwo­rzyć drzwi, ale nie udaje mu się to, a ja zaczy­nam prze­kli­nać samą sie­bie. Nie pamię­tam, żebym go zamy­kała.

Naj­pierw w moim samo­cho­dzie był śpiący chło­pak, a teraz jest uwię­ziony.

Sytu­acja robi się coraz gor­sza.

On powoli opusz­cza szybę.

– Wypu­ścisz mnie?

Wzdry­gam się, sły­sząc jego głos.

Jest głę­boki i szorstki. Czuję, że żołą­dek wywraca mi się na drugą stronę, ale docho­dzę do wnio­sku, że to przez tę całą absur­dalną sytu­ację. Jego duże nie­bie­skie oczy patrzą na mnie z nie­cier­pli­wo­ścią. Choć otwie­ram usta, nie mam poję­cia, co powie­dzieć, i tylko potrzą­sam głową. On wzdy­cha. Dosłow­nie chwilę potem odpy­cha się rękami, żeby wyjść przez okno.

O. Mój. Boże.

Cofam się tak szybko, na ile pozwa­lają mi nogi. To zwinny chło­pak, ale jest jesz­cze pod wpły­wem alko­holu. Kiedy sta­wia stopy na ziemi, zata­cza się i chwyta się samo­chodu, żeby się nie prze­wró­cić. Zgina się wpół i kła­dzie sobie dło­nie na skro­niach. Boli go głowa. Innymi słowy: ma kaca.

– Kim jesteś? – wypa­lam bez zasta­no­wie­nia.

Nie wiem, jakim cudem wydu­si­łam te słowa. Nie chcę, by wie­dział, że mnie onie­śmiela, więc zakła­dam ręce na piersi i marsz­czę czoło, cze­ka­jąc na odpo­wiedź. Pan Pijany patrzy na mnie z gry­ma­sem.

– Co?

Zaczy­nam się coraz bar­dziej nie­cier­pli­wić.

– Zapo­mnia­łeś, jak się nazy­wasz?

– My się znamy? – pyta, pro­stu­jąc się z tru­dem.

Rze­czy­wi­ście, jest ode mnie wyż­szy o jakieś dzie­sięć cen­ty­me­trów. Brodę na­dal trzy­mam wysoko, aby poka­zać pew­ność sie­bie. Nie prze­staję tupać nogą, ale przy odro­bi­nie szczę­ścia może tego nie zauważy.

– Spa­łeś w moim samo­cho­dzie – przy­po­mi­nam mu, wska­zu­jąc głową pojazd. – Tak więc to ja zadaję tu pyta­nia.

Tak mocno marsz­czy czoło, że cała jego twarz się ściąga. Patrzy na auto, a potem na mnie i powta­rza tę sekwen­cję kilka razy.

– W twoim samo­cho­dzie? – dziwi się. Przy­ta­kuję, jakby to było oczy­wi­ste, a on łapie się za głowę. – Szlag, co ja, do cho­lery, robi­łem w nocy?

Posta­na­wiam opu­ścić nieco gardę. Wydaje się tak zdez­o­rien­to­wany, że trudno mi uznać go za zagro­że­nie. Obser­wuję go w mil­cze­niu, aż opusz­cza ręce i pyta:

– Byłaś ze mną?

– Nie, nawet nie wiem, kim jesteś.

Przy­ta­kuje, nie zwra­ca­jąc na mnie więk­szej uwagi.

– Możesz mi powie­dzieć, gdzie jeste­śmy?

Dla­czego wcze­śniej na to nie wpa­dłam? On nie jest stąd. Znam wszyst­kich miesz­kań­ców tego zadu­pia. Gdyby miesz­kał tu ktoś choćby w naj­mniej­szym stop­niu do niego podobny, przy­po­mnia­ła­bym sobie.

– Miln­row. – Nie reaguje, więc dodaję: – Anglia.

– Raczej trudno byłoby mi wyje­chać z kraju.

Wku­rzam się, bo to był sar­kazm. Prze­wra­cam oczami i usi­łuję zacho­wać dystans. On tym­cza­sem prze­szu­kuje kie­sze­nie. Klnie pod nosem.

– Zgu­bi­łem tele­fon.

– Tutaj jest.

Igno­ruję jego spoj­rze­nie, w któ­rym widać mie­szankę dez­orien­ta­cji i wyrzutu, i podaję mu go. Jego palce przy­pad­kowo muskają moje, co spra­wia, że natych­miast się odsu­wam. Na szczę­ście jest zbyt skon­cen­tro­wany na włą­cze­niu tele­fonu, by to zauwa­żyć. Szybko się prze­ko­nuje, że jest roz­ła­do­wany, i pry­cha wku­rzony.

Powin­nam mu powie­dzieć, że ma ze dwa­dzie­ścia nie­ode­bra­nych połą­czeń, ale nie chcę, by wie­dział, że węszy­łam.

– Szlag. – Pod­nosi wzrok. – Nie masz przy­pad­kiem łado­warki?

Ucie­kam wzro­kiem, bo nie czuję się swo­bod­nie, patrząc mu w oczy. Ale tylko pogar­szam sytu­ację, bo nagle zer­kam na jego sze­ro­kie ramiona, a kiedy moje spoj­rze­nie wędruje dalej w dół i napo­tyka pasek w dżin­sach, które nie­bez­piecz­nie przy­le­gają do jego bio­der, czuję, że mam sucho w ustach.

Wzdry­gam się i pospiesz­nie myślę o czymś innym. Mój głos staje się jesz­cze bar­dziej oschły, o ile to w ogóle moż­liwe.

– Nawet nie wiem, kim jesteś. Masz mi wyja­śnić, co, do cho­lery, robi­łeś w moim samo­cho­dzie.

Obser­wuje mnie w mil­cze­niu przez kilka dłu­gich sekund i oba­wiam się, że zauwa­żył, jak lustro­wa­łam go od stóp do głów. Ale tylko potrząsa głową.

– Niczego nie pamię­tam. – Nagle na jego twa­rzy poja­wia się zdzi­wie­nie i chło­pak marsz­czy czoło. – Chwila, co powie­dzia­łaś?

– Zapy­ta­łam, co robi­łeś w moim samo­cho­dzie.

– Nie, wcze­śniej.

– Chcę wie­dzieć, kim jesteś.

Teraz wygląda na jesz­cze bar­dziej zasko­czo­nego.

– Nie wiesz, kim jestem? – pyta, przy­swa­ja­jąc tę wia­do­mość ze zdu­mie­niem, a potem kręci głową, jakby nie dopusz­czał takiej moż­li­wo­ści. – Słu­chaj, jeśli uda­jesz, że mnie nie znasz, żeby mnie nie prze­stra­szyć, to lepiej, żebyś wie­działa, że…

Zauważa zmianę w moim wyra­zie twa­rzy i nie koń­czy zda­nia. Patrzę na niego z nie­do­wie­rza­niem. O co mu cho­dzi?

– Udaję? – powta­rzam. Wydaje mi się to tak sur­re­ali­styczne, że trudno mi w to uwie­rzyć. Mogli­by­śmy dalej tak dys­ku­to­wać, ale po co? Wysiadł już z mojego samo­chodu. Już nic wię­cej od niego nie potrze­buję. – Wiesz co? Nie­ważne. Tylko tracę przez cie­bie czas.

Roz­ma­wiamy zale­d­wie kilka minut, a już jestem w złym humo­rze. Oczy­wi­ście traci na atrak­cyj­no­ści, gdy tylko otwo­rzy usta. Posta­na­wiam, że to absur­dalne zda­rze­nie musi się tu zakoń­czyć, i omi­jam go, idąc do drzwi od strony kie­rowcy.

Kiedy łapie mnie za ramię, serce zaczyna mi walić jak młot.

– Cze­kaj – prosi, cią­gnąc mnie, abym się odwró­ciła. – Potrze­buję pomocy, okej? Nie wiem, gdzie jestem ani jak się tu dosta­łem. Mam roz­ła­do­wany tele­fon i…

– To nie mój pro­blem.

Szar­pię ramie­niem, żeby mnie puścił. Na dziś już mi wystar­czy. On jed­nak nie zamie­rza się pod­dać. Otwie­ram drzwi samo­chodu, a on zamyka je ponow­nie.

– Potrze­buję tylko łado­warki. Wyko­nam jeden tele­fon i spa­dam.

Mam złe prze­czu­cia. Musi wyczu­wać, że znowu odmó­wię, bo pod­nosi ręce i dodaje:

– Jestem nie­groźny. Możesz mnie prze­szu­kać, jeśli chcesz.

Tak jak myśla­łam, to dupek.

– Wypró­buj ten numer na moich sąsia­dach. Na pewno będziesz miał wię­cej szczę­ścia.

Im szyb­ciej odjadę, tym szyb­ciej dotrę do super­mar­ketu, a potem będę mogła znowu zamknąć się w swoim pokoju. Otwie­ram drzwi, ale on znowu je zamyka. Moja cier­pli­wość jest na wyczer­pa­niu. Odwra­cam się do niego, powstrzy­mu­jąc chęć roz­wa­le­nia mu głowy o szybę. On jed­nak nic sobie z tego nie robi. Podaje mi rękę.

– Jestem Liam. – Milk­nie. – Har­per.

Nie wiem, czy ocze­kuje, że zare­aguję w jakiś szcze­gólny spo­sób, ale zakła­dam ręce na piersi i tylko patrzę na jego wycią­gniętą dłoń.

– Pro­szę – dodaje ciszej.

Czuję ukłu­cie lito­ści. To jasne, że ani myśli się pod­da­wać, i cho­ciaż działa mi na nerwy, skoń­czymy to wcze­śniej, jeśli prze­sta­niemy prze­rzu­cać się sło­wami. Przy­ta­kuję i podej­muję decy­zję, choć wiem, że będę jej żało­wać.

– Dzie­sięć minut. – W końcu ustę­puję. – I ani minuty wię­cej.

Kiedy na niego spo­glą­dam, widzę, że na jego twa­rzy coś się zmie­niło. Nie wiem, kim on jest, ale zasta­na­wiam się, czy ist­nieją gwiaz­do­zbiory inspi­ro­wane takim uśmie­chem jak ten jego.

4. Nazwa gwiazdy

4

Nazwa gwiazdy

Liam

Do głowy przy­cho­dzą mi tylko dwa wyja­śnie­nia tego, co się dzieje: albo ta dziew­czyna świet­nie gra, albo nie ma zie­lo­nego poję­cia, kim jestem.

Sta­now­czo odrzu­cam myśl, że może cho­dzić o to dru­gie.

Cze­kam w mil­cze­niu, pod­czas gdy ona wal­czy z zam­kiem w drzwiach swo­jego domu, i korzy­sta­jąc z oka­zji, że na mnie nie patrzy, przy­glą­dam się jej uważ­nie. To drobna bru­netka z wło­sami obcię­tymi na wyso­ko­ści ramion. Wcze­śniej byłem zbyt zaspany, żeby zwró­cić na to uwagę, ale kiedy wresz­cie udaje jej się otwo­rzyć drzwi, wcho­dzi pierw­sza i wska­zuje, bym ruszył za nią – wtedy wle­piam w nią wzrok i nagle uznaję, że nie tylko jest cał­kiem nie­zła. Jest wię­cej niż świetna.

– Pospiesz się z łaski swo­jej – wypala, nie patrząc na mnie.

Jej wrogi ton zmu­sza mnie do rusze­nia z miej­sca.

Dom jest mały i pach­nie środ­kiem dezyn­fe­ku­ją­cym, jakby ktoś wła­śnie zro­bił tu grun­towne porządki. Za bar­dzo boli mnie głowa, bym zwra­cał uwagę na szcze­góły, ale na pierw­szy rzut oka widać, że to miej­sce w niczym nie przy­po­mina naszej willi. Jak ona powie­działa – że gdzie jeste­śmy? Nie przy­po­minam sobie, bym kie­dy­kol­wiek sły­szał nazwę tego zadu­pia.

Szlag. Co ja, do cho­lery, robi­łem w nocy?

Pamię­tam, że widzia­łem Michelle i Maxa razem na impre­zie i że potem wsia­dłem do samo­chodu z butelką wódki. Poje­cha­łem za mia­sto, zapar­ko­wa­łem na jakiejś pustej działce i zaczą­łem pić, aż wszystko wokół zro­biło się zama­zane. To, co się stało póź­niej, to jedna wielka zagadka. W jakiś spo­sób wylą­do­wa­łem w samo­cho­dzie nie­zna­jo­mej z nie­złym cha­rak­ter­kiem, która teraz pro­wa­dzi mnie, jak sądzę, do swo­jego pokoju.

Pomiesz­cze­nie jest dość spore, bio­rąc pod uwagę wiel­kość reszty domu. Są tu dwa iden­tyczne łóżka sto­jące przy bocz­nych ścia­nach, ale – pod­czas gdy jedno jest nie­za­słane – wydaje się, że na tym dru­gim od dawna nikt nie spał. Jed­nak ogól­nie rzecz bio­rąc, panuje tu porzą­dek, co z jakie­goś powodu w ogóle mnie nie zaska­kuje. Pod­no­szę wzrok na sufit i uświa­da­miam sobie, że jest pełen pla­sti­ko­wych gwiazd.

Wow. Nie­zła eks­cen­tryczka.

– Przy­tul­nie – rzu­cam, bo chcę być miły.

Odbur­kuje coś w odpo­wie­dzi. Zostaję przy drzwiach, a ona prze­szu­kuje szu­flady szafki noc­nej. Nie chcę kusić losu, więc trzy­mam oczy z dala od niej. Żeby zająć się czymś innym, wyglą­dam na kory­tarz. Są tu jesz­cze dwa pokoje, ale oba zamknięte i wszę­dzie panuje cisza jak makiem zasiał. Zasta­na­wiam się, czy mieszka sama.

Ile może mieć lat? Wystar­cza­jąco, żeby się unie­za­leż­nić? Dociera do mnie, że nie znam też jej imie­nia. Szlag, nie jestem nawet pewien, czy jest peł­no­let­nia. Dla dobra nas obojga będzie lepiej, jak się wresz­cie sku­pię.

– Mam. – Jej głos przy­wraca mnie do rze­czy­wi­sto­ści.

Podaje mi białą łado­warkę. Patrzę na dziew­czynę i widzę jej ciemne oczy, zapad­nięte policzki i te pełne wargi. Przy­gląda mi się nie­cier­pli­wie, więc pospiesz­nie biorę łado­warkę.

– Dzięki.

Wska­zuje jakiś punkt za mną.

– Tam możesz pod­łą­czyć.

Pod­łą­czyć. No jasne. Łado­warki się pod­łą­cza.

– Masz aspi­rynę? – pytam ledwo żywy. – Zaraz pęk­nie mi głowa.

To ryzy­kowny krok, ale nie mogę już dłu­żej wytrzy­mać. Ona zakłada ręce na piersi i patrzy na mnie podejrz­li­wie.

– Potrze­buję cze­goś, co pomoże na kaca. – tłu­ma­czę.

– Wystar­czy nie pić.

– Bar­dzo śmieszne.

– Miało być dzie­sięć minut, zostało ci już tylko sie­dem – przy­po­mina mi oschłym tonem.

Nie cier­pię prze­gry­wać na argu­menty, ale trzy­mam gębę na kłódkę. Muszę się jak naj­szyb­ciej dowie­dzieć, w jaki spo­sób się tu zna­la­złem, a przede wszyst­kim, jak wró­cić. Adam pew­nie odcho­dzi od zmy­słów. Zni­kam w swoje uro­dziny bez słowa wyja­śnie­nia? W jego oczach to tak, jak­bym popeł­nił zbrod­nię.

Odwra­cam się w poszu­ki­wa­niu gniazdka i opie­ram się poku­sie, by na nią spoj­rzeć, gdy sły­szę jakiś szmer za ple­cami. Potem wyj­muję z kie­szeni tele­fon i pró­buję go pod­łą­czyć. Wygląda jed­nak na to, że dziś rano los obró­cił się prze­ciwko mnie, bo łado­warka się nie nadaje.

Mam prze­srane.

Co ja teraz zro­bię?

Zasła­niam gniazdko cia­łem i udaję, że uży­wam tele­fonu, tylko po to, żeby zyskać na cza­sie, cho­ciaż ona wcale na mnie nie patrzy. Wbija wzrok w gwiazdy na sufi­cie. Jeśli chcę, żeby mi pomo­gła, muszę szybko coś wymy­ślić, bo zaraz po pro­stu wyrzuci mnie stąd na kopach. Wku­rza się za każ­dym razem, gdy otwie­ram usta.

– No i? – pyta po kilku sekun­dach.

Biorę się w garść, a potem się odwra­cam i oddaję łado­warkę.

– Nie pasuje.

Na początku jest zasko­czona, ale wyraz jej twa­rzy ulega zmia­nie, kiedy widzi mój tele­fon. I nagle, zamiast zło­ści, dostrze­gam zawsty­dze­nie, jakby to była jej wina, że nie ma spe­cjal­nej łado­warki do tele­fonów z naj­wyż­szej półki.

Jej głos brzmi jed­nak rów­nie lodo­wato i sar­ka­stycz­nie jak wcze­śniej:

– Szkoda. Wygląda na to, że nie będę mogła ci pomóc.

– Nie mam dokąd pójść. – Brzmię tak despe­racko, że współ­czuję sam sobie. Kiedy na mnie spo­gląda, w jej oczach dostrze­gam waha­nie. Tym­cza­sem w skro­niach na­dal czuję prze­szy­wa­jący ból. – Potrze­buję aspi­ryny. Pro­szę.

Na szczę­ście ustę­puje. Poka­zuje, żebym usiadł, a sama wycho­dzi z pokoju. Kiedy po chwili wraca z tabletką i szklanką wody, wymyka mi się wes­tchnie­nie ulgi. Łykam bez zasta­no­wie­nia.

– Lepiej?

Zanim zadziała, musi minąć tro­chę czasu, ale i tak odpo­wia­dam:

– Dzięki.

– Przy­kro mi, że moja łado­warka się nie nadaje. Mam tylko taką.

Bie­rze ode mnie szklankę, sta­wia ją na szafce noc­nej i siada na łóżku w bez­piecz­nej odle­gło­ści. Moż­liwe, że jest skłonna pomóc mi bar­dziej, niż mi się wydaje.

– Możesz mi przy­po­mnieć, jak się nazywa ta miej­sco­wość? – pytam.

– Miln­row.

– Gdzie to dokład­nie jest? – pytam z zamknię­tymi oczami. Pod­no­szę ręce do skroni i bła­gam, by aspi­ryna zadzia­łała jak naj­szyb­ciej.

– Pół godziny jazdy z Man­che­steru i jakieś czte­ry­sta kilo­me­trów od sto­licy.

Gwał­tow­nie pod­no­szę głowę.

– Co? Ile kilo­me­trów od Lon­dynu?

Jak ja się, do cho­lery, tu zna­la­złem?

Nie­zna­joma chyba czyta w moich myślach, bo jej twarz się spina.

– Jecha­łeś auto­stradą pra­wie czte­ry­sta kilo­me­trów po pijaku? – Jej głos jest pełen wyrzutu. Wygląda tak, jakby za chwilę miała mnie wal­nąć pię­ścią w twarz.

– Gdy­bym przy­je­chał wła­snym samo­cho­dem, nie wylą­do­wał­bym w twoim.

To jest tak logiczna odpo­wiedź, że dziew­czyna się uspo­kaja. Chowa pazury, choć na­dal jest podejrz­liwa.

– Co dwa dni jeź­dzi tędy nocny auto­bus. Przy­sta­nek jest kilka ulic dalej. Chyba udało nam się roz­wią­zać zagadkę.

Czuję, że wszystko wokół wiruje. Nie pamię­tam, żebym wsia­dał do czy­je­goś samo­chodu, ale nie pamię­tam też, żebym kupo­wał bilet na auto­bus. O czym ja myśla­łem? Cóż, okej, tak naprawdę wiem, o czym myśla­łem: chcia­łem się zna­leźć moż­li­wie naj­da­lej od matki, Adama i reszty mojego życia.

Nie sądzi­łem, że Pijany Liam potrak­tuje to aż tak dosłow­nie.

– Skoro miesz­kasz w Lon­dy­nie, a zna­la­złeś się tutaj, to powi­nie­neś zadzwo­nić do swo­ich rodzi­ców. Pew­nie się mar­twią – odzywa się nie­zna­joma.

Nie­mal śmieję się gorzko. Mama się o mnie mar­twi? A to dobre. Adam na pewno teraz histe­ry­zuje, ale nie dla­tego, że go obcho­dzę, tylko dla­tego, że nie może mnie pil­no­wać i ma świa­do­mość, że każde z moich dzia­łań moje zaszko­dzić wize­run­kowi matki. W każ­dym razie ona ma rację. Powi­nie­nem do nich zadzwo­nić i choć raz w życiu mogliby zadać sobie trud bycia rodzi­cami.

Kło­pot w tym, że nie wiem, jak im wyja­śnić, co się stało. Nie mogę im prze­cież powie­dzieć, że w nocy wypi­łem tyle, że wsia­dłem do auto­busu jadą­cego doni­kąd. Osza­le­liby. A poza tym wcale ich nie potrze­buję. Nauczy­łem się sam roz­wią­zy­wać swoje pro­blemy. Znajdę jakiś spo­sób, żeby wró­cić. I skon­tak­to­wać się z Eva­nem, żeby mnie krył.

– Możesz mnie pod­rzu­cić na przy­sta­nek? – pytam. – Powi­nie­nem jak naj­szyb­ciej wró­cić.

Mruga, jak­bym sobie z niej żar­to­wał.

– Już ci powie­dzia­łam, auto­bus jeź­dzi co dwa dni. Jeste­śmy na zadu­piu. I jest sobota. Nikt nie chce przy­jeż­dżać do Miln­row w zwy­kły dzień, a co dopiero w week­end.

Jej odpo­wiedź jest jak cios w brzuch.

– To co mam zro­bić? Cze­kać tu, aż przy­je­dzie następny auto­bus?

– Mowy nie ma. Miało być dzie­sięć minut, a sie­dzisz tu już pięt­na­ście. Robię ci przy­sługę. – Znowu ten wrogi ton. Chyba zauważa, że nie jestem w nastroju do kłótni, bo milk­nie, a potem odzywa się łagod­niej­szym gło­sem. – W każ­dym razie po co tu przy­je­cha­łeś? Ucie­ka­łeś przed czymś? Masz pro­blemy z rodzi­cami?

Obser­wuję ją przez chwilę. Na jej twa­rzy szu­kam oznak, że kła­mie, ale nie znaj­duję niczego. A więc to wszystko na serio?

– Naprawdę nie wiesz, kim jestem?

Moje pyta­nie kolejny raz wytrąca ją z rów­no­wagi.

– Wiem tylko tyle, że masz na imię Sean.

– Liam.

– Nie­ważne.

– Har­per. Nazy­wam się Liam Har­per. – Liczę, że zare­aguje, sły­sząc nazwi­sko mojej matki, ale ona pozo­staje nie­wzru­szona. Wzdy­cham zmę­czony. – Wygląda na to, że na zadu­pie nie dociera też inter­net.

Mój nagły atak ją zaska­kuje.

– Tylko ja mogę się cze­piać mojego mia­steczka – mówi ostrze­gaw­czo.

– Raczej wio­ski.

– Mogło być gorzej.

Patrzę na nią i się nad tym zasta­na­wiam.

– Tak, masz rację.

Cisza. Nie odwraca wzroku, ale umiem wyczuć, kiedy dener­wuję jakąś dziew­czynę, i cho­ciaż ona pró­buje to ukryć, jest jasne, że moja obec­ność ją drażni. Mimo to twier­dzi, że nie ma poję­cia, kim jestem. To może być moja prze­waga, więc posta­na­wiam zaosz­czę­dzić sobie szcze­gó­łów:

– Nie ucie­kam. Nawet nie wiem, jak tu dotar­łem. Ale muszę wró­cić do domu, zanim rodzice się dowie­dzą, że mnie nie ma. Mówisz, że przez naj­bliż­sze dwa dni nie będzie żad­nego auto­busu, a nie zamie­rzam tyle cze­kać, więc jako jedyna możesz mi pomóc.

Unosi brwi. Okej, jesz­cze mnie nie wywa­liła, więc gra­tu­luję sobie krót­kiej, lecz sku­tecz­nej prze­mowy.

– Ja? – Dziew­czyna dziwi się, nie wie­dząc, do czego zmie­rzam.

– Chcę, żebyś zawio­zła mnie do Lon­dynu.

Bez­po­śred­nio i bez znie­czu­le­nia. Odpo­wiada auto­ma­tycz­nie:

– Nie.

– No weź, nie mam jak wró­cić – mówię i wstaję, ale wciąż zacho­wuję dystans.

– To nie mój pro­blem. Mam coś do zała­twie­nia, a przez cie­bie tylko tracę czas.

Szlag. Muszę ją prze­ko­nać, zanim powie, że mam sobie iść. Szybko roz­glą­dam się po pokoju w poszu­ki­wa­niu inspi­ra­cji, ale jedyne, co widzę, to notat­niki na biurku.

– Wyna­gro­dzę ci to. – Pró­buję dalej, choć jesz­cze nie wiem, jak miał­bym jej się odwdzię­czyć.

– Nie jestem zain­te­re­so­wana.

– Mogę zapła­cić.

Pro­po­nuję to nie­mal auto­ma­tycz­nie, bo już się prze­ko­na­łem, że ludzie dla pie­nię­dzy zro­bią wszystko. Patrzy na mnie podejrz­li­wie.

– Nie opłaci mi się, jeśli pokry­jesz tylko koszty paliwa.

– Dał­bym ci wię­cej. Pie­nią­dze to nie pro­blem.

Czuję odro­binę nadziei, widząc waha­nie w jej oczach. Zasta­na­wiam się, na co prze­zna­czy te pie­nią­dze. Pozwoli sobie na jakąś zachciankę czy naprawdę potrze­buje tej kasy?

– Ile? – pyta.

– A ile chcesz?

– Czte­ry­sta.

– Trzy­sta pięć­dzie­siąt.

– Mógł­byś zamó­wić tak­sówkę i jesz­cze by ci zostało.

– Bie­rzesz czy nie?

– Czte­ry­sta. – Upiera się przy swo­jej stawce, zakła­da­jąc ręce na piersi. – Albo przez naj­bliż­sze dwa dni będziesz spał na przy­stanku.

Ocze­kuje, że będę pro­te­sto­wał, ale mam zwią­zane ręce. Więc cho­wam dumę do kie­szeni i się zga­dzam.

– W porządku, niech będzie czte­ry­sta.

Nie wygląda jed­nak na zbyt prze­ko­naną. Daję jej kilka sekund na zasta­no­wie­nie. Kiedy przy­gryza wargę, mój wzrok pada na jej usta, a potem prze­suwa się niżej. Nie przy­po­mina Michelle, ale podoba mi się. Nie umiał­bym powie­dzieć, czy jest w moim typie, bo chyba nie mam żad­nego okre­ślo­nego typu, ale każdy by zauwa­żył, że jest ładna. Wygląda naprawdę świet­nie. Zmu­szam się do odwró­ce­nia wzroku tylko dla­tego, że wymaga tego sytu­acja.

– Muszę wró­cić do domu przed nocą – mówi po dłuż­szym namy­śle.

– Poje­dziemy od razu do Lon­dynu. Zdą­żysz.

– Okej. Umowa stoi.

Uf, kamień z serca. Może przy odro­bi­nie szczę­ścia zdo­łam ją jesz­cze prze­ko­nać, żeby poży­czyła mi tele­fon, bym mógł zadzwo­nić do Evana. Wszystko idzie jak po maśle, ale jest jedna kwe­stia.

– Masz prawko? – pytam.

– Słu­cham?

– Wiem, że wiele szes­na­sto­la­tek jeź­dzi bez.

– Mam osiem­na­ście lat, dupku – wypala. – I ni­gdy nie pro­wa­dzi­ła­bym bez doku­men­tów.

Ukry­wam uśmiech. Świet­nie. Jest peł­no­let­nia.

Patrzy mi pro­sto w oczy, ale po chwili się odwraca i szuka swo­jego tele­fonu oraz klu­czy. Chyba naprawdę się przy mnie dener­wuje. Mil­czę, aż ponow­nie odwraca się w moją stronę.

– Powin­ni­śmy już jechać – mówi, nie patrząc wprost na mnie.

– A ty powin­naś powie­dzieć mi, jak masz na imię. Jeśli mnie porwiesz i cię zła­pią, poli­cja będzie chciała infor­ma­cji.

Chcia­łem ją roz­ba­wić, ale jesz­cze się opiera. Przy­gląda mi się nie­uf­nie i odpo­wiada:

– Mam na imię Maia.

Maia. Podoba mi się.

– To nazwa gwiazdy – zauwa­żam.

– Lubisz astro­no­mię? – pyta zasko­czona.

Kilka mie­sięcy temu Michelle adop­to­wała kotkę i poma­ga­łem jej wybrać imię. Prze­ko­pa­łem cały inter­net w poszu­ki­wa­niu tych naj­ład­niej­szych i „Maia” znaj­do­wała się wśród moich pro­po­zy­cji. Nie będę jej opo­wia­dał całej histo­rii, więc tylko wzru­szam ramio­nami.

– Coś w tym stylu – odpo­wia­dam krótko.

Nie pamię­tam, jakie imię wybrała w końcu Michelle, ale mam nadzieję, że nie to. Za każ­dym razem, gdy je usły­szę, na pewno będę przy­po­mi­nał sobie o tej dziew­czy­nie.

5. Podróż

5

Podróż

Liam

– Zapnij pas.

– Tak jest, sier­żan­cie.

Maia prze­wraca oczami. Robię, jak mówi, choć nie ukry­wam uśmie­chu. Jestem dobry we wku­rza­niu ludzi, powie­dział­bym, że to jedna z moich zalet. Ona ma cha­rak­te­rek i myślę, że będę się świet­nie bawił, wbi­ja­jąc jej szpilki przez całą drogę.

Posta­na­wiam jed­nak zacze­kać z tym, aż znaj­dziemy się na auto­stra­dzie i nie będzie już mogła wyko­pać mnie z auta. Zanim wyje­cha­li­śmy, minęło pra­wie pół godziny, bo jesz­cze nie była do końca prze­ko­nana. Wytrzy­ma­łem bez narze­ka­nia jak praw­dziwy mistrz, choć nie rozu­mia­łem, co ją tak mar­twi, prze­cież będzie z powro­tem co naj­wy­żej późno w nocy. Okej, to wiele godzin jazdy, ale zamie­rzam dobrze jej zapła­cić. Wydaje mi się, że to uczciwy układ.

A mimo to wciąż zacho­wuje się tak, jakby to była dla niej tor­tura.

Przed wyjaz­dem dowie­dzia­łem się też, że nie mieszka sama. Weszła do jed­nego z pokoi, żeby poże­gnać się z matką, która jesz­cze spała. Maia chyba nie powie­działa jej zbyt wiele, a ona o nic nie dopy­ty­wała, co spra­wia, że już mamy coś wspól­nego. Pozwa­lasz córce wsiąść do samo­chodu z nie­zna­jo­mym i nawet cię nie inte­re­suje, dokąd jedzie? Cóż, brzmi jak coś, co zro­bi­łaby też moja matka.

Maia jedzie do wyjazdu z Miln­row. Ja patrzę przez okno, roz­ko­ja­rzony. Teraz, gdy aspi­ryna zadzia­łała, nie boli mnie już głowa, ale ten gru­chot jest tak nie­wy­godny, że nie wiem, jak wytrzy­mam tu pra­wie cztery godziny. Moje nogi są za dłu­gie na to sie­dze­nie. Wiercę się nie­spo­koj­nie, a ona prze­staje na chwilę patrzeć na drogę, by spoj­rzeć na mnie.

– A więc bogaty dzie­ciak nie jest przy­zwy­cza­jony do małych samo­cho­dów, co?

Prze­wra­cam oczami. Nazywa mnie tak, odkąd powie­dzia­łem, że pie­nią­dze to nie pro­blem.

– Jesteś wrogo nasta­wiona, Maia. Można by pomy­śleć, że mnie pod­ry­wasz.

– Przy­kro mi, ale nie jesteś w moim typie.

– Ta, jasne.

– Faceci, któ­rzy udają twar­dzieli, są dla mnie śmieszni.

Powstrzy­muję uśmiech.

– Pró­bu­jesz zra­nić moje ego?

– Prawda boli.

– Uwa­żasz, że udaję twar­dziela. Cóż, nie jest źle. – Tak naprawdę uwa­żam, że to inte­re­su­jące. Odchy­lam się na opar­cie i uśmie­cham kpiąco. Ponie­waż ona nie odpo­wiada, posta­na­wiam jej jesz­cze tro­chę dogryźć. – Powiedz, robi­łaś mi zdję­cia, kiedy spa­łem? Na pewno obkle­isz nimi swój pokój.

– Nie, a gdy­bym je zro­biła, to po to, żeby poka­zać poli­cji.

Znowu to samo.

– Spę­dzimy razem dużo czasu. Byłoby dobrze, gdy­byś prze­stała trak­to­wać mnie jak prze­stępcę.

– Nie wiem, czy nim jesteś, czy nie.

To już naprawdę mnie wku­rza. Widzę, że mocno ści­ska kie­row­nicę i nie prze­staje ner­wowo zer­kać w lusterko wsteczne. Jest spięta, odkąd wyje­cha­li­śmy. A więc to przeze mnie? Wyobra­żam sobie, że woń alko­holu nie­zbyt pomo­gła mi wywrzeć pozy­tywne wra­że­nie, no i od wczo­raj nie bra­łem prysz­nica. Nie było publicz­nej toa­lety w tym prze­klę­tym auto­bu­sie, do któ­rego musia­łem wsiąść pijany i który zosta­wił mnie pośrodku niczego.

Gdy o tym teraz myślę, uzmy­sła­wiam sobie, że nie prze­glą­da­łem się też. Opusz­czam osłonę prze­ciw­sło­neczną, żeby przej­rzeć się w lusterku, ale w tej samej chwili Maia skręca, gwał­tow­nie zjeż­dża­jąc z drogi, i zatrzy­muje samo­chód na polnej ścieżce. Serce wali mi jak młot. Co, do cho­lery…?

Zanim zdążę zapy­tać, wysiada z auta i okrąża je, żeby otwo­rzyć drzwi z mojej strony. Zaczy­nam myśleć, że mnie tu zostawi, ale ona wypala:

– Ty pro­wa­dzisz.

– Co? – mam­ro­czę oszo­ło­miony.

– Ty pro­wa­dzisz. No już, ruszaj się.

Nie reaguję, więc cią­gnie mnie za ramię.

– Liam, pro­szę.

Widząc jej despe­ra­cję, reaguję i wysia­dam. Maia bły­ska­wicz­nie zaj­muje moje miej­sce. Potem zamyka drzwi i czeka z rękami zało­żo­nymi na piersi, aż wsiądę. Daję sobie kilka sekund, żeby prze­two­rzyć to, co się wła­śnie stało. Ta dziew­czyna ma nie­równo pod sufi­tem.

Tak czy ina­czej wsia­dam do samo­chodu.

– W porządku. – Wzdy­cham i zapi­nam pas. Moje nogi są za dłu­gie, więc szu­kam uchwytu pod fote­lem, żeby go prze­su­nąć.

Maia na mnie nie patrzy. Jest blada i ner­wowo wbija sobie paznok­cie w ramiona. Jesz­cze chwilę wcze­śniej pomy­ślał­bym, że to z mojej winy, ale wąt­pię, żeby pozwo­liła mi pro­wa­dzić, gdyby myślała, że zro­bię jej krzywdę. Tak bar­dzo boi się jeź­dzić? Ja też byłem zestre­so­wany, kiedy zro­bi­łem prawo jazdy, ale ni­gdy do tego stop­nia.

– Dobrze się czu­jesz? – pytam.

Wzdryga się na dźwięk mojego głosu. Wygląda tak, jakby zaraz miała dostać ataku paniki. Prze­łyka ślinę i kiwa głową, choć wiem, że robi to tylko po to, żebym prze­stał dopy­ty­wać.

– Jedź ostroż­nie – prosi.

– Jasne.

Strasz­nie dziwna dziew­czyna.

Nie mówię nic wię­cej i manew­ruję autem, żeby wró­cić na drogę. Mil­czymy przez kolejne pięć minut. Maia tylko patrzy przez okno, spięta, z rękami wciąż zało­żo­nymi na piersi, a ja rzu­cam jej ukrad­kowe spoj­rze­nia i ner­wowo bęb­nię pal­cami w kie­row­nicę. Trudno mi się sku­pić, kiedy sie­dzi obok. Zanim wyszli­śmy z jej domu, ledwo ufała mi na tyle, żeby pozwo­lić mi wsiąść do swo­jego samo­chodu, a teraz chce, żebym pro­wa­dził. Cokol­wiek się z nią dzieje, musi to być coś poważ­nego.

I nie sądzę, żeby cisza poma­gała.

– Byłaś kie­dyś w Lon­dy­nie?

Spina się jesz­cze bar­dziej. Patrzę na nią kątem oka, a potem znowu sku­piam się na dro­dze.

– Nie – odpo­wiada krótko.

– No to powin­naś. Na pewno ci się spodoba. – Patrzy na mnie z nie­do­wie­rza­niem. – Wszyst­kim się podoba – dodaję.

Scep­tycz­nie mlasz­cze języ­kiem, ale popra­wia się na sie­dze­niu i przy­suwa się nieco bli­żej.

– Sły­sza­łam, że to bar­dzo smutne mia­sto.

– Cóż, z doświad­cze­nia wiem, że nie warto wie­rzyć plot­kom.

Tym przy­ku­wam jej uwagę. Na szczę­ście chyba już prze­stała myśleć o tym, co – jak mi się wydaje – ją mar­twi.

– Śmiało. – mówię zachę­ca­jąco, rzu­ca­jąc jej szyb­kie spoj­rze­nie. – Pytaj, o co chcesz. Pro­wa­dzę twój samo­chód, a ty nawet nie wiesz, ile mam lat.

– Nie obcho­dzi mnie to. – Kła­mie szybko w obron­nym geście.

– Nie uda­waj twar­dzielki, Maia. Przej­rza­łem cię.

Spo­dzie­wam się, że znowu się najeży, ale ona tylko wzdy­cha zre­zy­gno­wana.

– Ile masz lat? – pyta.

– Dzie­więt­na­ście.

– Wystar­cza­jąco, żeby pójść do wię­zie­nia za porwa­nie – rzuca gorzko.

Tym razem się nie uśmie­cham.

– To ty nale­ga­łaś, żebym usiadł za kół­kiem.

Natych­miast wyła­puje pyta­nie ukryte w moich sło­wach. Popra­wia się na sie­dze­niu, jakby nagle poczuła się nie­zręcz­nie.

– Nie jestem przy­zwy­cza­jona do dłuż­szych tras.

– Jako kie­rowca? – Zga­duję tylko. Wyobra­żam sobie, że wie­lo­krot­nie podró­żo­wała z rodzi­cami.

– Ogól­nie. – Milknę, żeby mówiła dalej. To chyba ją roz­luź­nia. – Codzien­nie jeż­dżę do Man­che­steru tam i z powro­tem, ale to się nie liczy. To tylko pół godziny drogi.

– Pra­cu­jesz tam?

– Nie. Cóż, mniej wię­cej.

– Ale pra­cu­jesz, prawda?

– Jestem kel­nerką.

– Cie­kawe, co?

– To, że pra­cuję w barze, nie ozna­cza, że lubię zada­wać się z pija­kami – wypala oschle.

Z tru­dem powstrzy­muję śmiech. Szybko zała­pała żart.

– Stu­diu­jesz? – pytam dalej.

– Nie.

Nie chcę, żeby to wyglą­dało jak prze­słu­cha­nie, więc mówię:

– Ja też nie. Nie posze­dłem na uni­we­rek, bo chcia­łem się poświę­cić wyłącz­nie temu, co robię.

Sta­ram się wzbu­dzić w niej cie­ka­wość, ale ona tylko wzru­sza ramio­nami, zupeł­nie nie­za­in­te­re­so­wana moimi spra­wami. Nie­zły cios dla mojego ego. Tak naprawdę wiem, że lepiej, by nie wie­działa, kim jestem, na dłuż­szą metę przy­spo­rzy mi to mniej pro­ble­mów. Ale trak­tuje mnie jak zwy­kłego dupka, a jakaś część mnie nie może się docze­kać, by powie­dzieć prawdę, tylko po to, żeby jej zaim­po­no­wać.

– Żału­jesz, że nie posze­dłeś na uni­wer­sy­tet? – podej­muje po chwili. – Gdy­bym ja miała taką szansę, nie zmar­no­wa­ła­bym jej.

– Domy­ślam się. Zre­zy­gno­wa­łem, żeby robić to, co naprawdę mnie uszczę­śli­wia.

Dzi­wię się, że moje kłam­stwo brzmi tak wia­ry­god­nie.

– To jest w porządku – odpo­wiada.

– Dla­czego nie możesz stu­dio­wać?

– Pra­cuję. Nie dała­bym rady tego połą­czyć. Poza tym może w twoim świe­cie ludzie się nad tym nie zasta­na­wiają, ale stu­dia są dro­gie.

Myślę o tym, co powie­działa, i przy­ta­kuję. Ni­gdy nie przy­szło mi to do głowy.

– Masz rację – zga­dzam się. – W moim świe­cie nikt się nad tym nie zasta­na­wia.

Teraz, gdy mam tego świa­do­mość, widzę, że to dość smutne. I nie­spra­wie­dliwe. Maia obej­muje się ramio­nami i patrzy w drugą stronę.

– Wła­śnie.

– A co byś stu­dio­wała? – pytam. Chcę zmie­nić temat, żeby nie przyj­mo­wała cią­gle postawy obron­nej. Poza tym nie mogę zaprze­czyć, że jestem cie­kaw.

Jak na kogoś, kto z powodu „swo­jego świata” ni­gdy nie pla­no­wał stu­dio­wać, Maia nie ma żad­nych wąt­pli­wo­ści.

– Dzien­ni­kar­stwo.

– Dla­tego masz tyle notat­ni­ków? Piszesz?

Nie wiem, kto jest teraz bar­dziej zasko­czony: czy ona, orien­tu­jąc się, że zwró­ci­łem na to uwagę, czy ja, gdy uświa­da­miam sobie, że rze­czy­wi­ście to zro­bi­łem.

– Skąd wiesz, że mam tyle notat­ni­ków?

– Leżały na twoim biurku. Jestem dobrym obser­wa­to­rem.

– I dla­tego możesz być prze­stępcą.

Bie­rze mnie z zasko­cze­nia i nie mogę powstrzy­mać śmie­chu. Moja reak­cja spra­wia, że Maia sztyw­nieje, ale na jej ustach osta­tecz­nie maluje się nie­śmiały uśmiech. To zachęca mnie do kon­ty­nu­owa­nia roz­mowy.

– Tak naprawdę nie wiem nic na temat astro­no­mii. Twoje imię zna­la­złem na stro­nie z imio­nami dla kotów.

Teraz to ona się śmieje. Nie mogę się oprzeć, by znów na nią nie spoj­rzeć, choć znowu szybko sku­piam się na dro­dze. Bar­dzo ład­nie się śmieje.

– Wie­dzia­łam, że to kłam­stwo. Nie wyglą­dasz mi na astro­no­micz­nego nerda.

– Mówisz tak dla­tego, że jestem przy­stojny?

– Dla­tego, że wyglą­dasz na kre­tyna.

Przy­kła­dam rękę do klatki pier­sio­wej, jakby tra­fiła mnie pro­sto w serce.

– Ranisz mnie.

– Na pewno.

Wymyka mi się uśmiech. Ani myślę przy­zna­wać tego na głos, ale mimo wszystko chyba tro­chę ją lubię.

– Twoi rodzice wie­dzieli, że Maia to nazwa gwiazdy?

– Tata uwiel­biał astro­no­mię. Zawsze powta­rzał mamie, że ożeni się z nią tylko pod warun­kiem, że pozwoli mu nadać dzie­ciom takie imiona, jakie zechce. On wybrał też imię dla mojej sio­stry. – Robi pauzę i na mnie patrzy. – Ma na imię Deneb. To naj­bar­dziej odda­lona od Ziemi gwiazda znana czło­wie­kowi.

Zalega krę­pu­jąca cisza. Maia przy­suwa się do drzwi i wygląda na to, że się w sobie zamyka. Odchrzą­kuję.

– To na pewno fajny facet. Twój ojciec – rzu­cam.

– Nie żyje.

Szlag. Serce wali mi tak mocno, że o mało nie wypa­damy z drogi.

– Przy­kro mi – mówię bez tchu.

Pospiesz­nie odpo­wiada, tak jakby wła­śnie uświa­do­miła sobie, jak szorstko zabrzmiało to, co powie­działa.

– W porządku. Zmarł, kiedy mia­łam dzie­sięć lat. Nie mogłeś wie­dzieć.

Znowu mam wra­że­nie, jakby cisza miała nas wchło­nąć.

– Ja też nie mam ojca – wyznaję. Nie wiem, dla­czego tak bar­dzo chcę jej o tym opo­wie­dzieć. – Zmył się, kiedy skoń­czy­łem dwa­na­ście lat. Wycho­wy­wała mnie matka.

Za bar­dzo przy­pu­dro­wa­łem sytu­ację, ale nie musi wie­dzieć nic wię­cej na temat mojej rodziny. Wyobra­żam sobie, że powie, że jej przy­kro, jak wszy­scy, ona jed­nak rzuca tylko:

– Do dupy.

A ja się śmieję, bo ma cał­ko­witą rację.

– Nie podo­bało mu się, że moja mama odnio­sła więk­szy suk­ces niż on.

Ni­gdy nie mógł znieść tego, że tak dobrze sobie radzi. Kiedy jej nazwi­sko zaczęło być znane w kraju, kłót­nie w domu stały się tak czę­ste, że cią­gle sie­dzia­łem w swoim pokoju. Potem się roz­wie­dli i mój ojciec po pro­stu znik­nął bez słowa. Już wię­cej się z nim nie widzie­li­śmy i wcale tego nie potrze­bu­jemy. Adam jest nudzia­rzem, ale trak­tuje mamę znacz­nie lepiej.

Na kolejne czter­dzie­ści minut zapada cisza, która nie jest już taka krę­pu­jąca. Maia nuci pio­senki, które lecą w radiu, i podzi­wia kra­jo­braz za oknem. Po dłu­gim namy­śle posta­na­wiam zje­chać na MOP. Par­ku­jemy obok kawiarni, w któ­rej chyba nie ma zbyt wielu klien­tów.

– A więc jed­nak pla­no­wa­łeś mnie porwać… – mówi cicho, roz­glą­da­jąc się wokół.

– Zapra­szam cię na kawę. Muszę się pobu­dzić.

Wysia­dam, nie pozwa­la­jąc jej odpo­wie­dzieć. Po kilku sekun­dach ona robi to samo.

– Tego nie było w umo­wie – przy­po­mina, patrząc na mnie ponad dachem samo­chodu.

Uśmie­cham się i rzu­cam jej klu­czyki.

– Nie ma nic złego w zapro­sze­niu ład­nej dziew­czyny na coś do picia.

Ona łapie je w locie.

– Nie flir­tuj ze mną – ostrzega.

– Nie flir­tuję, Maia. Możesz sobie o mnie fan­ta­zjo­wać, jak będziesz szła spać.

Uśmie­cham się i ruszam w stronę kawiarni. Ona idzie za mną nie­chęt­nie. Kiedy otwie­ram jej drzwi, zakłada ręce na piersi i czeka, aż wejdę pierw­szy. Przy­pusz­czam, że pró­buje mnie wku­rzyć, ale prawda jest taka, że jej cha­rak­te­rek nawet mnie bawi. Wcho­dzi za mną i wydaje mi się, że widzę, jak się uśmie­cha, gdy myśli, że nie patrzę.

Z ulgą stwier­dzam, że w kie­sze­niach mam pie­nią­dze. Byłoby bar­dzo nie­grzecz­nie zapro­sić ją na coś do picia, za co musia­łaby zapła­cić sama.

– Kawa? – pro­po­nuję, kiedy sta­jemy w kolejce. Przed nami jest tylko dwoje klien­tów. Pra­cow­nicy obsłu­gują bar­dzo spraw­nie.

– Cze­ko­lada. Nie lubię kawy.

– Chyba się nie doga­damy.

– Na pewno.

Znowu się uśmie­cham. Kiedy jed­nak przy­pad­kowo wymie­niam spoj­rze­nie z dziew­czyną sie­dzącą w głębi, bru­tal­nie zde­rzam się z rze­czy­wi­sto­ścią.

Szlag.

Jak mogłem nie pomy­śleć o tym wcze­śniej?

Szlag. Szlag. Szlag.

Maia wciąż stoi obok mnie zamy­ślona, bo nor­malny czło­wiek ni­gdy nie zwró­ciłby uwagi na to, czy ktoś obser­wuje go z dru­giego końca kawiarni. Dziew­czyna sztur­cha łok­ciem swoje kole­żanki i wszyst­kie zaczy­nają się na mnie gapić. Udaję, że tego nie zauwa­żam. Po chwili wyj­mują swoje tele­fony. Po kry­jomu zaczy­nają robić mi zdję­cia, jakby potrze­bo­wały dowo­dów na to, że mnie widziały. Że ist­nieję i tu jestem.

Muszę się nimi zająć, zanim sytu­acja się pogor­szy.

– Daj mi chwilę – mówię do Mai, a ona przy­ta­kuje, nie zwra­ca­jąc na mnie więk­szej uwagi, bo grze­bie w swoim tele­fo­nie. Zapi­suję sobie w gło­wie, że póź­niej będę musiał ją popro­sić, żeby pozwo­liła mi zadzwo­nić do Evana.

Modląc się, by nie widziała, dokąd odcho­dzę, ruszam w stronę dziew­czyn. Ich oczy otwie­rają się jesz­cze sze­rzej, kiedy widzą, że kie­ruję się wła­śnie do nich, i zaczy­nają się dener­wo­wać. Z ulgą stwier­dzam, że przy­naj­mniej odło­żyły tele­fony. Dobrze. Na oko oce­niam, że mają jakieś pięt­na­ście lat.

– Jesteś Liam Har­per – odzywa się jedna z nich piskli­wym gło­sem. Led­wie może oddy­chać. – Ten praw­dziwy?

Przy­ta­kuję, a potem wybu­cha chaos.

Cichy chaos, dzięki nie­bio­som.

Roz­ma­wiamy przez chwilę i zga­dzam się, kiedy pro­szą mnie o zdję­cie. Nale­gam, żeby wyka­so­wały te, które zro­biły mi wcze­śniej z Maią, ale wiem, że nie mam jak spraw­dzić, czy fak­tycz­nie to zro­bią. Jedna z nich prosi mnie nawet o auto­graf. To, że jestem do tego wszyst­kiego „przy­zwy­cza­jony”, nie ozna­cza, że nie wydaje mi się to sur­re­ali­styczne. Mieć miliony obser­wu­ją­cych w inter­ne­cie to coś zupeł­nie innego niż sta­nąć z nimi twa­rzą w twarz i prze­ko­nać się, że ist­nieją naprawdę.

Żegnam się z dziew­czy­nami i wra­cam do Mai. Dalej szep­czą i ten cały szum zwraca uwagę innych klien­tów. Na pewno teraz wielu zechce wie­dzieć, kim jestem, i zaży­czą sobie ze mną zdjęć – nawet jeśli mnie nie znają – tylko dla­tego, że zoba­czyli reak­cję tam­tych.

Przy­pusz­czam, że będziemy musieli szybko wra­cać do samo­chodu.

– Tamta dziew­czyna popro­siła cię o auto­graf – szep­cze Maia, kiedy do niej wra­cam.

Nie pró­buję zaprze­czyć, bo i tak nie dam rady już zbyt długo tego przed nią ukry­wać.

– Tak – odpo­wia­dam, nie udzie­la­jąc żad­nych wyja­śnień.

Za wszelką cenę uni­kam jej spoj­rze­nia. Ona przy­gląda mi się z zacie­ka­wie­niem. Aku­rat kiedy nad­cho­dzi nasza kolej, zadaje pyta­nie, któ­rego się spo­dzie­wam, odkąd obu­dzi­łem się w jej samo­cho­dzie:

– Kim jesteś?

A ja nie odpo­wia­dam. Nie wiem, jak jej wytłu­ma­czyć, że już sam tego nie wiem.

6. Jestem youtuberem

6

Jestem youtu­be­rem

Liam

Po tym, jak te dziew­czyny zro­biły sobie ze mną zdję­cia, reszta klien­tów nie spusz­cza nas z oka. To oczy­wi­ste, że Maia nie jest przy­zwy­cza­jona do zwra­ca­nia na sie­bie uwagi tak jak ja, bo skrę­po­wana zakłada ręce na piersi. Pro­po­nuję, byśmy wyszli, niczego nie zama­wia­jąc.

Zosta­wiam ją w samo­cho­dzie, a potem zamy­kam się w kawiar­nia­nej toa­le­cie. Opie­ram ręce o umy­walkę i patrzę w lustro. Mam nadzieję, że żadne z tych zdjęć nie ujrzy świa­tła dzien­nego, bo wyglą­dam gorzej, niż sądzi­łem. Mam wygnie­cione ubra­nie, roz­czo­chrane włosy i fio­le­towe cie­nie pod oczami, które wyraź­nie wska­zują na gów­nianą poprzed­nią noc.

Myję twarz i pal­cami pró­buję dopro­wa­dzić włosy do ładu. Nie mogę się docze­kać, kiedy wrócę do domu i się prze­biorę. Śmier­dzę alko­ho­lem. Rzu­cam ostat­nie spoj­rze­nie w lustro i docho­dzę do wnio­sku, że wyglą­dam w miarę nie­źle. Potem zakła­dam kap­tur i wycho­dzę z toa­lety. Opusz­czam lokal ze spusz­czoną głową.