Zwiastun agonii ebook

Zapowiedź

— Wiiiktooor — szczupły mężczyzna trzymał w dłoni rewolwer, mierząc w stronę nieodległej tarczy. Wzorowa, sportowa postawa, lekko zmrużone oczy — wydawało się, że nie słyszał siwego jak gołąbek człowieka, siedzącego przy niewielkim ognisku.

Huknął strzał, spowijając siwym dymem broń i strzelca. Wiktor stał przez chwilę nieruchomo, wciąż mierząc. Płynnym ruchem odciągnął kurek i strzelił ponownie. To była szósta przestrzelina. Środek tarczy zniknął malowniczo wycięty szóstką kul. Spokojnie sprawdził czy bęben jest pusty i wsunął broń do fantazyjnie zdobionego olstra na biodrze. Dopiero wtedy na jego twarzy zagościł zdawkowy uśmiech.

— Jestem już po śniadaniu — odpowiedział, idąc w stronę ogniska. Michał nie miał w zwyczaju odpuszczać sobotniego ogniska, zwłaszcza w taką słoneczną pogodę. Na turystycznym stoliku obok stały posegregowane, dobrze oprawione kiełbaski i chleb. Do staropolskiego grilla brakowało jeszcze kilku piw, ale na strzelnicy przestrzegano zasad bezpieczeństwa aż do przesady. Strzelcy musieli obyć się bez alkoholu.

— Śniadanie, śniadaniem, a partyzancka kiełbaska musi być! -stwierdził z pełnym przekonaniem Michał, podając młodszemu koledze zgrubnie ociosany kij. Wiktor westchnął z rezygnacją. Nie potrafił odmówić swemu rozmówcy.

— Ale ziemniaczki prezesa zostawisz dla kogoś innego — mruknął, kapitulując. Usiadł na ściętym pieńku i sięgnął po kiełbasę.

— Jak możesz w ogóle tak mówić — z udawanym oburzeniem rzucił Michał, próbując ratować własną pieczeń. Koniec zwęglonego kija, który od dobrych kilku minut groził pęknieciem, wpadł razem z kiełbasą w największy ogień. Kilkoma ruchami pełnymi desperacji zdołał wypchnąć częściowo zwęgloną śląską poza zasięg ognia.

— No, nie będziesz miał problemów z trawieniem — skwitował Wiktor, rozsiadając się wygodnie. Do uszu obu mężczyzn doszedł warkot silnika. Wąską, polną drogą, prowadzącą do osi strzeleckiej powoli przeciskał się niewielki, biały samochód. Kierowca starał się z całych sił oszczędzać zawieszenie.

— On na pewno nie odmówi ziemniaczków prezesa — mruknął Michał, zdzierając zwęgloną warstwę mięsa. Obaj obserwowali nadjeżdżające auto. Zatrzymało się nieopodal.

— No witam panowie. Brakowało mi was, jak powietrza — przywitał się hałaśliwie kierowca. Przysadzisty, wydawał się uśmiechać całą swoją imponującą postacią. Przywitali się męskim uściskiem dłoni.

— Hoho, naruszamy wytyczne sanitarne — mruknął z przekąsem Wiktor, uważnie spoglądając na nowo przybyłego, zauważając brak maseczki chroniącej twarz.

— Taa, niedługo będzie trzeba majtki na twarz zakładać — uśmiechnięty nie stracił humoru — zresztą zaraz się porządnie okadzę dymem. To będzie można uznać za odkażanie — ruchem głowy wskazał na otwarty bagażnik samochodu.

— No nie żałowałeś sobie dziś — pomiędzy kolegami pojawił się Michał, przegryzając bułkę z kiełbasą. Z uznaniem spoglądał na kilka sztuk zabytkowej broni.

— Myślisz, że znowu ogłoszą całkowitą kwarantannę i poczytałeś sobie za punkt honoru, żeby wystrzelać się do ostatniej kulki? — Wiktor zabawił się w wieszcza, szturchając prezesa w bok. Dziś Adam zamierzał dać z siebie wszystko…

— Jaki z ciebie dziś wesołek… — odpowiedział nie zrażony przybysz. W tym przerzucaniu się słownymi ukąszeniami, przekomarzaniem dało się wyczuć autentyczną sympatię całej trójki. Ktoś postronny mógłby ich łatwo wziąć za ojca i synów — choć byli jedynie przyjaciółmi.

— Lufy stygną panowie — Adam sięgnął do bagażnika po broń — dziś zamierzam zaszaleć, jak nigdy! — chwilę później nad lasem przetoczyła się palba…

*

Wiktor bez pośpiechu przejeżdżał przez centrum miasta. Mimo sobotniego popołudnia, było niemal pusto. Zmarszczył brwi. Cała radość wynikająca z czasu spędzonego wspólnie z przyjaciółmi, gdzieś wyparowała. Nieliczni ludzie z maseczkami na twarzach chyłkiem przemykali chodnikiem, jak gdyby groziło im niebezpieczeństwo. A przecież już ponad dwa lata minęły od ogłoszenia światowej epidemii. Początkowa panika dawno już minęła i wszystko powinno wrócić do normy. Tymczasem wcale się na to nie zanosiło.

Westchnął cicho i uruchomił radio. Zamiast muzyki usłyszał ponury głos przedstawiciela rządu.

— Ze względu na stwierdzoną mutację patogenu i brak skutecznych procedur leczniczych, prezes rady ministrów ogłosił następujące restrykcje…

Twarz kierowcy, w miarę jak słuchał bezosobowo rzucanych słów, markotniała coraz bardziej. Wyglądało na to, że na strzelnicy miał przebłysk jasnowidzenia. Tym razem do kwarantanny włączono również obiekty sportowe-w zasadzie wszystko, poza sklepami z żywnością, dostępnymi jedynie w ścisłym reżimie sanitarnym. Zwykle sceptycznie odnosił się do wszelkich rządowych ogłoszeń. Zdawał sobie sprawę, ile plew trzeba byłoby odsiać, żeby zobaczyć w nich choć ziarno prawdy. Tym razem zaniepokoił się jednak nie na żarty. Ogłoszona właśnie kwarantanna groziła tak naprawdę całkowitym paraliżem gospodarczym. O siebie się nie kłopotał. Zdolny stolarz z rzeźbiarskim zacięciem i własnym warsztatem nigdy nie mógł narzekać na brak zamówień, zwłaszcza ostatnio. Nigdy się nie spodziewał, że tyle zarobi na produkcji trumien….

— A co, jeśli tym razem nie kłamią? — mruknął sam do siebie i podświadomie przyspieszył.

Zatrzymał się na podjeździe okolonym przez własnoręcznie wykonany, rzeźbiony płotek. Tak, arcydzieło, z którego był dumny. Miał tę iskrę bożą w dłoni. Tylko co z tego, jeśli nie będzie ludzi gotowych zapłacić za jego pracę….

Przerzucił torbę z bronią przez ramię i ruszył ku drzwiom.

— Taataa… — radosny okrzyk sześciolatka pozwolił Wiktorowi na moment zapomnieć o troskach. Przytulił szczupłego blondynka do piersi, nie bacząc na dłonie brudne od prochu.

— Tata, tata — z pokoju gościnnego dobiegł głos małżonki — tata zrobił zakupy? — ironia przebijała się w przyjemnym głosie kobiety.

— Ocho, nasza dziewczyna wstała dziś lewą nogą — rzucił w odpowiedzi Wiktor zakładając syna „na barana”. Wpadli z rumorem do pokoju.

— Patataj!! — krzyczał młody, trzymając ojca za głowę. Pogalopowali wokół stołu. Drobna blondynka, siedząca na wygodnym narożniku, widząc tę błazenadę, odłożyła książkę, roześmiała się głośno i zaczęła klaskać w takt galopady. Przy którymś okrążeniu sprytnie zastawiła drogę i wsunęła się w ramiona Wiktora.

— Tęskniłam — mruknęła, wtulając się w niego. Odwzajemnił jej uścisk. Czując jej bijące serce i drobne dłonie synka, wciąż trzymające go za czoło, uśmiechnął się sam do siebie. Miał w życiu ogromne szczęście. Miał ich…. Dlaczego dobra moneta miałaby się odwrócić?

*

Ciemności nocy