Pozory mylą ebook

Dedykuję Robertowi, który potrafi nakłonić nasze komputery i drukarki do działania, nawet gdy nie mają na to ochoty.

Drodzy Czytelnicy!

Cort Grier zadebiutował na kartach mojej powieści Kłamstwa i tajemnice, po raz drugi pojawił się w Undaunted, by flirtować z główną bohaterką.

Już wtedy byłam przekonana, że ze swoją skomplikowaną osobowością zasługuje na to, by poświęcić mu osobną opowieść. Oto ona.

Spotykamy Corta, gdy zaszyty na ranczu w Wyoming udaje ubogiego kowboja. Poznaje przyjaciółkę swojego kuzyna, którą zraża do siebie już na samym początku znajomości, kpiąc z jej zamiłowania do robótek na drutach i zaczytywania się w romansach. Jednak nie wiedział, że ma do czynienia z poczytną powieściopisarką, która szuka materiału do kolejnych książek, towarzysząc oddziałowi najemnych komandosów w niebezpiecznych misjach.

Będzie wesoło, kiedy w końcu oboje poznają prawdę na swój temat.

Świetnie się bawiłam przy pisaniu tej powieści, choć zarazem muszę przyznać, że w paru miejscach przybrała nieoczekiwany dla mnie obrót. Mam nadzieję, że się Wam spodoba!

Wasza oddana fanka

Diana Palmer

Rozdział pierwszy

Dla Corta Griera życie już dawno straciło smak.

Na wielkim ranczu w zachodnim Teksasie hodował byki rozpłodowe rasy santa gertrudis. Był dojrzałym mężczyzną, miał trzydzieści trzy lata i stanął u progu nowych wyzwań, które nadadzą sens jego życiu. A najważniejszym z tych wyzwań było założenie rodziny, o czym marzył już od dłuższego czasu.

Jego ojciec ożenił się powtórnie i zamieszkał w stanie Vermont, bracia, z wyjątkiem jednego, byli żonaci i mieli dzieci, a Cort pragnął pójść w ich ślady.

Dotąd przeżył sporo miłostek, w tym kilka niezobowiązujących związków, które utwierdziły go w przekonaniu, że kobiety interesują się wyłącznie jego fortuną. Ostatnia, z którą się spotykał, była piosenkarką. Wręcz roześmiała mu się w twarz, gdy wspomniał o dzieciach. Oznajmiła, że też wkroczyła w najważniejszy, najbardziej twórczy okres swego życia, i zamierza skupić się na karierze. Ani myślała zamieszkać na cuchnącym ranczu w Teksasie i wychowywać czeredę bachorów. Przyznała też, że nie jest pewna, czy kiedykolwiek zdecyduje się na dziecko.

Mimo tego typu zgrzytów, Cort wręcz nałogowo uwielbiał kobiety i przez wiele lat z zapałem smakował ich wdzięki. Co prawda nigdy nie zabiegał o opinię playboya, ale przez jego sypialnię przewinął się cały tabunek urodziwych pań. Szkopuł w tym, że owe panie szybko traciły powab nowości i w oczach Corta stawały się niemal identyczne. Podobnie wyglądały, tak samo czuł się w ich towarzystwie, to samo miały do powiedzenia. Być może, tłumaczył sobie, znużyły go już te rozkoszne igraszki. Z natury był realistą, a nawet cynikiem, więc patrzył na życie bez złudzeń, a wraz z upływem lat jego cynizm tylko się pogłębiał. Obecnie znajdował się na takim etapie życia, że więcej radości sprawiało mu prowadzenie rancza, niż uganianie się za panienkami w El Paso.

Co ciekawe, właśnie ranczo okazało się zaporą nie do przebycia dla jego potencjalnych wybranek. Każda z nich reagowała z entuzjazmem, kiedy wspominał o wielkich stadach bydła santa gertrudis, gdy jednak zjawiała się na ranczu, docierało do niej, że zwierzęta są brudne i cuchną, a zachwyt mijał bez śladu. Nawiasem mówiąc, zatrudniani przez Corta kowboje też nie grzeszyli czystością, a jedna ze ślicznotek omdlała, gdy zobaczyła, jak pracownik wyciąga cielaka z brzucha rodzącej matki.

Żadnej z tych kobiet nie mieściło się również w głowie, że mogłaby zamieszkać tak daleko od miasta. Szczególną przeszkodą było przebywające w pobliżu bydło, drażniły je też hałaśliwe maszyny gospodarcze. Natomiast gdyby w grę wchodził apartament przy Park Avenue w Nowym Jorku, to jak najbardziej tak. Mile też byłaby widziana biżuteria od Tiffany’ego oraz kreacje od najmodniejszych projektantów. Ale bydło? Nigdy, przenigdy!

Z drugiej strony Cort nie przepadał za tak zwanymi dziewczynami z sąsiedztwa. Zresztą kiedy był młodszy, w okolicy z trudem można było się ich doszukać. Większość ranczerów miała synów, i to nawet liczne gromadki, ale dziewczyn było jak na lekarstwo.

Zarazem zdawał sobie sprawę, że tylko kobieta, która wychowała się na ranczu, potrafi docenić uroki takiego życia. Musiał to być ktoś, kto uwielbia spędzać czas na świeżym powietrzu, lubi zwierzęta i komu niestraszne są związane z wiejskim życiem niedogodności, znoje i trudy. Doszedł więc do nieuchronnego wniosku, że szukanie wybranki w ekskluzywnych dzielnicach metropolii nie jest najlepszym pomysłem i powinien rozejrzeć się po okolicy. O ile w ogóle była tu jakaś wiejska dama godna jego uwagi.

Kiedyś poznał w Georgii młodą i atrakcyjną kobietę. Bawił wówczas u Connora Sinclaira, multimilionera, który miał tam dom nad jeziorem. Urodziwa Emma wyróżniała się specyficznym poczuciem humoru, co przykuło uwagę Corta. Przyłapał się na tym, że naprawdę jej słucha, zamiast tylko podziwiać jej urodę, co zdarzało mu się bardzo rzadko. Emma pracowała jako asystentka Connora, ale Cort szybko wyczuł, że tych dwoje łączy coś więcej. A bystry i zazdrosny Connor z chirurgiczną precyzją odseparował Corta od Emmy i dopilnował, by już nie mieli okazji się spotkać. Jakiś czas później Cort dowiedział się od swojego brata, Casha Griera, który był szefem policji w Jacobsville w południowym Teksasie, że Connor poślubił Emmę i doczekali się syna. A Cort przez cały ten czas szukał okazji, by ponownie dotrzeć do Emmy i odbić ją zaborczemu pracodawcy. Jednak przespał sprawę, lub też, co bardziej prawdopodobne, po prostu nie miał u zakochanej w Connorze Emmy żadnych szans. Natomiast ona jeszcze bardziej zyskała w jego oczach, bo stała się niedosiężnym ideałem. Wciąż rozpamiętywał jej błyszczące inteligencją i humorem oczy, niezapomniane riposty, życzliwość, urodę i niewymuszony wdzięk. Efekt był taki, że gdy zestawił z Emmą te wszystkie kobiety, które dotąd przewinęły się przez jego życie, to żadna z nich nie mogła się z nią równać. A już najgorsze było to, że oczy tych ślicznotek błyszczały nie inteligencją i życzliwością, ale żądzą dolarów i brylantów.

Wtedy dotarło do niego, jak bardzo puste jest jego życie, i poczuł się rozpaczliwie samotny. Owszem, ranczo wciąż było dla niego ważne, ale przestawało mu już wystarczać. Utknął tu i czuł, że musi wyjechać stąd na jakiś czas, zafundować sobie wakacje.

Skontaktował się z Bartem Riddle’em, dalekim kuzynem mieszkającym w Catelow w stanie Wyoming, i poprosił go, by przyjął go do pracy jako prostego kowboja, oczywiście incognito. Gdy wyjaśnił mu swoją sytuację, rozbawiony kuzyn oznajmił:

– Jeżeli chcesz sobie zrujnować zdrowie, uganiając się za bydłem i kopiąc doły na słupy do ogrodzenia, to czekam na ciebie niecierpliwie.

Mógł też zadzwonić do innego kuzyna, Cody’ego Banksa, szeryfa w hrabstwie Carne w stanie Wyoming. Ale Banks mieszkał w mieście, no i nie miał rancza, a Cort chciał pracować fizycznie. Postanowił, że odwiedzi Cody’ego, gdy nadarzy się taka okazja.

Z Bartem spotkał się na lotnisku. Uścisnęli sobie dłonie, a kuzynowi uśmiech nie schodził z ust.

c Jesteś właścicielem jednego z największych rancz w Teksasie, a mimo to chcesz u mnie pracować jako prosty kowboj? – upewnił się, przyglądając mu się z rozbawieniem.

– Po prostu znudziło mi się występowanie w roli chodzącej i gadającej skarbonki, a tak właśnie postrzegają mnie kobiety – odparł Cort, gdy wychodzili z lotniska. W jednej ręce niósł walizkę, w drugiej torbę z bagażem podręcznym i garnitur w pokrowcu.

– O rany, zazdroszczę ci takich problemów – wyznał Bart. – Jestem starszy od ciebie, już dawno pożegnałem się z młodością. Nie szastam pieniędzmi, gospodarzę po kawalersku. – Roześmiał się. – Wygląda na to, że już do końca życia będę mieszkać z psami i kotami.

– Zaraz, zaraz… – Zaintrygowany Cort spojrzał na niego. – Co słychać u pani weterynarz, z którą się kiedyś spotykałeś?

– Wzięła ślub i z mężem przeniosła się do Arizony.

– Przykro mi.

– Cóż, takie życie. – Bart wzruszył ramionami. – Mam dość uganiania się za spódniczkami. Owszem, jest w moim życiu kobieta, ale to przyjaciółka, można powiedzieć, jakby młodsza siostra. – I dodał z uśmiechem: – Zajmuje się literaturą, tworzy powieści.

– W zachodnim Teksasie nie brakuje pisarek – w zadumie powiedział Cort. – Takich zapowiadających się. Ale jakoś żadna z nich nie może nic opublikować.

– Ta nie ma z tym problemów, a jej ostatnia książka znalazła się na liście bestsellerów USA Today.

– Nieźle. A na listę New York Timesa też się wdrapała?

– Nie, ale od wydania książki minęło niewiele czasu. Naprawdę jest utalentowana.

– Jakiego powieści pisze?

– Romanse.

– Aha, słodziutkie i zakrapiane łezką historyjki – zadrwił Cort.

– Nie do końca. – Stanęli przy dużym czarnym pikapie Barta. – Wsiadaj. Ten staruszek być może dowiezie nas do domu. W każdym razie zakładam, że przynajmniej doturla się do połowy drogi.

Cort przyjrzał się wgnieceniom w karoserii i miejscom z obdrapaną farbą.

– Do czego używasz tego wozu? Zganiasz nim bydło z pastwiska?

– Służy mi do różnych celów. Mam drugi samochód, który prezentuje się trochę lepiej, ale oddałem go do warsztatu, bo pojawił się mały problem.

Cort wrzucił bagaże do auta, wskoczył na fotel pasażera i zamknął drzwi.

– Jakiego rodzaju problem? – zainteresował się, sięgając po pas bezpieczeństwa.

– Ktoś przypadkiem walnął w drzwi łyżką do zmiany opon.

– Przypadkiem? – zdumiał się Cort. – No dobra, jak było naprawdę?

Bart wyraźnie się speszył. Z niepewną miną uruchomił silnik, wyjechał z parkingu i mruknął:

– To długa historia.

– Mamy dużo czasu, słucham z zapartym tchem – upierał się rozbawiony Cort.

Wyoming zachwycał bogatą florą, w przeciwieństwie do rodzinnych stron Corta, gdzie dominowały tereny pustynne, górskie szczyty i sól. Szczęśliwie jego ranczo leżało na terenach, gdzie opady były nieco obfitsze niż w dalszej okolicy, więc nie miał problemów z paszą. Ale tak czy inaczej Catelow to całkiem coś innego. Sprawiało wrażenie, jakby deszcz co rusz zraszał ziemię, a mijane tereny wprost pyszniły się jaskrawą zielenią.

– Ładne pastwiska – zauważył Cort.

– To pozory, pasza jest u nas piekielnie droga. Rzadko tu pada deszcz, dlatego tak ważne są wody roztopowe. Szkopuł w tym, że w ostatnich latach opady śniegu też były skąpe. Ale jak komuś nie brak gotówki, może dogadzać swojemu bydłu, ot, choćby ten facet – wskazał mijane ranczo – to milioner. Ma rancza nie tylko tutaj, ale również w Montanie, a nawet wielką posiadłość w Australii. Nazywa się Jake McGuire.

– Znam go – odparł Cort. – Poznaliśmy się przed trzema laty na zjeździe hodowców bydła w Denver.

– To porządny gość. Można na niego liczyć w potrzebie. – Bart ciężko westchnął. – Kiedy masz forsę, stać cię i na paszę, i na działalność dobroczynną. Ale co ja tam wiem.

– Nie narzekaj, powodzi ci się całkiem nieźle – zauważył Cort, a w jego oczach zatańczyły wesołe błyski.

– Znam się na prowadzeniu rancza. – Bart wzruszył ramionami. – Tylko nie mam głowy do budżetu i rachunków.

– Więc się ożeń z księgową.

– Marzenie ściętej głowy. Dobra księgowa zawsze znajdzie pracę w mieście.

– Nigdy nie wiadomo, nie trać nadziei.

– Tak, tak… – Bart znów ciężko westchnął, po czym powiedział: – Muszę zatrzymać się w mieście i odebrać ze sklepu kilka lizawek solnych dla bydła.

– Zaczekam w samochodzie, chyba że mam pomóc przy załadunku.

– Sklep z paszami prowadzą Callisterowie. Właścicielem jest McGuire, a oni go dzierżawią. Zatrudniają krzepkich chłopaków, którzy pomagają klientom w załadunku.

– Ci Callisterowie? – zainteresował się Cort. – Z Montany?

– Tak, to oni. Najmłodszy syn, John, ożenił się z Sassy, która kiedyś pracowała w tym sklepie, i zakotwiczył tu na stałe. Mają syna. Na rodzinnym ranczu w Montanie został brat Johna, Gil, razem z żoną i dziećmi.

– To nie ranczo, tylko imperium – skwitował Cort.

– Zgadza się. A wiesz, kto jest ojcem chrzestnym żony Gila? K.C. Kantor.

– Aha, to ten milioner, który dorobił się fortuny jako najemnik. Brał udział w iluś tam wojnach w Afryce.

– Ciekawa rodzinka – podsumował Bart i zaczął hamować. – Jesteśmy na miejscu. – Sklep z paszami znajdował się niedaleko głównej ulicy Catelow. – Sekunda i jestem z powrotem – dodał Bart.

Cort rozejrzał się wkoło. Catelow przypominało mu niewielkie miasteczko niedaleko El Paso, w którym przez pewien czas mieszkał. Jedyną różnicę stanowiła zieleń. Tu rosło więcej drzew, niektóre były imponujących rozmiarów. Z lektur na temat Catelow zapamiętał nazwę gatunku – była to sosna wydmowa.

Pomyślał, że chętnie rozprostowałby nogi. Zanim wysiadł, kruczoczarne włosy ukrył pod stetsonem w kolorze kremowym i przekrzywił go na bok. Kiedy stanął na chodniku, przechodzące kobiety aprobująco zerkały na niego. Był wysokim mężczyzną o mocnej budowie ciała – długonogim, szczupłym w biodrach, za to szerokim w barach. Z taką prezencją mógłby zrobić filmową karierę, gdyż nie tylko wyróżniał się wspaniałą sylwetką, ale i twarzą twardziela, która wzbudzała powszechną uwagę. Takiej charyzmy mógłby mu pozazdrościć niejeden gwiazdor. Kobieta, na którą spojrzał, miała poczucie, jakby prócz niej nie istniała żadna inna. Kiedy mu na tym zależało, potrafił być naprawdę czarujący.

Zerknął na swoje zakurzone i oblepione krowim łajnem buty. Tuż przed wyjazdem do Catelow wybrał się na pastwisko, żeby obejrzeć niedomagającego byczka. Ale ze mnie łajza, pomyślał. Powinienem w podróż zabrać czyste obuwie.

Chodnikiem nadchodziły dwie kobiety.

– Nigdy bym nie pomyślała, że doczekamy się w mieście takiego sklepu – powiedziała jedna z nich do nieco wyższej koleżanki. Kasztanowe włosy z jaśniejszymi kosmykami miała upięte w kok. – Mają tu przeróżne, nawet najbardziej egzotyczne rodzaje włóczki. W sam raz do robienia na drutach…

– Robienie na drutach – parsknął Cort, gdy go mijały.

Kasztanowłosa obrzuciła go zdziwionym spojrzeniem. Twarz miała sympatyczną, ale niezbyt urodziwą. W ogóle się nie malowała. Szkoda, pomyślał. Gdyby choć trochę się postarała, mogłaby wyglądać jak normalna kobieta. W sumie miała całkiem ładne usta, krągły podbródek, miłą dla oka karnację. Jednak ubrana była jak bezdomna, a mocno upięty kok nie dodawał jej urody.

W sposób ostentacyjny zmierzyła go wzrokiem od stół do głów. Cort czuł na sobie spojrzenie jej piwnych oczu, gdy lustrowała jego smukłą figurę i szczupłą opaloną twarz częściowo ukrytą w cieniu kowbojskiego kapelusza.

– Szanowny panie, gdybym paradowała w tak ohydnych buciorach, policzyłabym do dziesięciu, nim odważyłabym się skrytykować czyjeś hobby – skwitowała niby łagodnym, a tak naprawdę jadowitym tonem.

Cort uniósł brwi, po czym spytał radośnie:

– A buja się pani?

– To znaczy? – spytała, marszcząc brwi.

– Bujanie się na fotelu jest w pakiecie z robieniem na drutach, nieprawdaż? No wie pani, fotele bujane, te sprawy – prowokował.

Obrzuciła go jeszcze bardziej niechętnym spojrzeniem i wycedziła:

– Nie potrzebuję fotela bujanego, żeby robić na drutach!

– Aha, czyli robi to pani na stojąco. Ciekawe… Czyli buja się pani na obcasikach?

Jego niewątpliwa uroda i aksamitny głos sprawiły, że oblała się rumieńcem. Zła jak osa szykowała się do ciętej riposty, gdy ktoś ją zawołał:

– Mina! – Chodnikiem szedł w ich stronę uśmiechnięty Bart. – Uszanowanie panience – rzucił przyjaźnie.

Roześmiała się i jej twarz uległa cudownej przemianie. Nagle wydała się bardzo pociągająca wysokiemu kowbojowi, który jeszcze przed chwilą z takim zapałem drwił z niej.

– Cześć, Bart. Nie widziałam cię od pikniku kościelnego.

– Ostatnio mało się udzielałem towarzysko. No wiesz, nie mogę narażać tabunów napastujących mnie kobiet na zbytnie upokorzenia.

Brunetka, która dotąd w milczeniu przysłuchiwała się rozmowie, zareagowała śmiechem, a Bart obrzucił ją wesołym spojrzeniem.

– Śmiej się, śmiej – powiedział. – Ale dobrze wiesz, jak to jest. Wokół ciebie też kręci się niezły tabunek, tyle że facetów. Widziałem na własne oczy. Zresztą nic dziwnego, taka urocza czarnulka…

– Bart, daj spokój – odparła ze śmiechem. – Albo poskarżę się mężowi, że ze mną flirtujesz.

– Nie, tylko nie to. – Bart wyciągnął ręce w obronnym geście. – Jeszcze tego mi trzeba, żeby John Callister pogonił mnie ze strzelbą.

– Nie masz się czego obawiać – zapewniła Sassy Callister. – Potrzebuje buhaja, a ten twój bardzo mu się spodobał.

– Zauważyłem. Podziękuj mu ode mnie za zainteresowanie. O rany, przepraszam, nie przedstawiłem wam mojego teksańskiego kuzyna. Poznajcie Corta Griera. – Dostrzegł, że Mina nie uśmiechnęła się ani nie skinęła głową. – To Sassy Callister. – Wskazał brunetkę, odwrócił się do drugiej z pań, której oczy ciskały gniewne iskry, i dokończył prezentacji: – A to Mina Michaels.

Cort ani Mina nie odezwali się do siebie, tylko mierzyli się złym wzrokiem.

Dopiero Bart przerwał niezręczną ciszę:

– No dobrze, na nas już pora. Cort przed chwilą przyleciał z Teksasu i pewnie marzy o odpoczynku.

– Biedaczek, taki kawał drogi. Musiał się namachać skrzydłami. I co, rączki omdlewają? – spytała kąśliwie Mina.

– Nie tak jak twoje od robienia na drutach. – Znów omiótł spojrzeniem jej nieumalowaną twarz i pozbawioną fasonu kieckę. Nigdy nie był chamem, ale teraz coś w niego wstąpiło. Po prostu czepił się nieszczęsnej istoty uwielbiającej robótki ręczne, no i wypalił: – Zgaduję, że kobiecie o prezencji stracha na wróble albo modelki z lumpeksu pozostało tylko machać drutami. Życie towarzyskie to nie jest twoja mocna strona, prawda?

Reakcja była błyskawiczna. Mina z całej siły nastąpiła mu na stopę, Cort zaklął paskudnie, a ona oznajmiła słodziutko:

– To brutalna napaść. No już, gnaj, biedaczku, na posterunek, by zakuli mnie w kajdany za bandycki atak.

Cort szykował się do ostrej riposty, by roznieść agresorkę w pył, jednak Bart, który znał wybuchowy temperament kuzyna, wykręcił mu ramię i zaciągnął do samochodu.

– Musimy już lecieć. Do zobaczenia!

– Po co ją ratowałeś?! – pieklił się Cort. Nadal był w cholerycznym nastroju. – Co za odpychające i szpetne babsko! W jednym miała rację, powinienem zawołać gliniarzy i zgłosić napaść. Wrzuciliby ją do celi, może straciłaby ten wredny ironiczny uśmieszek. – Stopa nieźle go bolała, ale nic dziwnego, skoro Mina miała na nogach ciężkie buciory. Swoją drogą, dziwna moda jak na kobietę z miasta, pomyślał. Ale co takie straszydło może wiedzieć o modzie?

– Nie przesadzaj, nie jest taka okropna…

– Może już przestaniemy o niej gadać? – wszedł kuzynowi w słowo i spokojniejszym tonem dodał: – Za to tamta druga babka wydawała się sympatyczna. To żona Johna Callistera, tak?

Bart chętnie opowiedziałby kuzynowi o Minie i o jej przeszłości, ale było jasne, że przynajmniej teraz niewiele by wskórał.

– Tak, Sassy bardzo udziela się w lokalnej społeczności. Jej matka zachorowała na raka, ale John załatwił jej dobry szpital i wyzdrowiała. Pewna kobieta, którą zatrudniali Collinsowie, umarła i osierociła córeczkę. Adoptowali ją i zamieszkała z nimi. To dobrzy ludzie.

– Pani Callister zrobiła na mnie miłe wrażenie.

– A co do Miny…

– Bardzo cię proszę! – gniewnie rzucił Cort. – Dość już nieprzyjemnych rzeczy na dzisiaj. Poza tym ta wiedźma robi na drutach, dasz wiarę? Ciekawe, czy zdaje sobie sprawę, jakie mamy stulecie.

Bart chciał odpowiedzieć, ale ugryzł się w język. Jeszcze nadarzy się okazja, by wrócić do tego tematu.

– Co powiesz na mocną czarną kawę? – zagadnął.

– Chętnie.

– Wykosztowałem się na Jamaican Blue Mountain – wyznał, zerkając z ciekawością na kuzyna, a gdy Cort wreszcie się uśmiechnął, dodał: – Tak, wiem. To twoja ulubiona.

– Właśnie stałeś się moim ulubionym kuzynem – stwierdził wesoło Cort.

– No myślę – odparł Bart, przeciągając śpiewnie samogłoski.

Usiedli przy niewielkim kuchennym stole, zajadając pizzę, którą kupili po drodze, i popijali pyszną kawę.

– Ładnie tu u ciebie – pochwalił Cort, rozglądając się po pomieszczeniu.

W kuchni panowała czystość, w oknach wisiały błękitne zasłony, w oczy rzucał się nowoczesny sprzęt.

– Uwielbiam gotować – przyznał Bart. – Dlatego kupiłem te wszystkie urządzenia, które mogą się przydać w uprawianiu sztuki kulinarnej.

– A ja mam dwie lewe ręce do gotowania – bez cienia skruchy odparł Cort. – Umiem zagotować wodę, choć nie zawsze mi się udaje. Po tym, jak ojciec wykopał za drzwi naszą macochę, przez dom przewinęła się cała armia kobiet.

– Pamiętam. – Bart zadumał się na moment. – Twój ojciec to niegłupi facet. Nie do wiary, że dał się omotać takiej kobiecie.

– Miłość bywa ślepa – mruknął Cort, bawiąc się uchwytem filiżanki z kawą. – Ojciec zraził do siebie mojego brata, Casha. Nawet po odejściu macochy Cash nie chciał mieć z nim nic wspólnego. Z Garonem, Parkerem i mną też nie rozmawiał, bo uważał, że kiedyś trzymaliśmy jej stronę. – Poprawił się na krześle i mówił dalej: – Człowiek uczy się przez całe życie. Garon w końcu wybrał się do Jacobsville, gdzie Cash jest naczelnikiem policji, i pogodził się z nim. Ja i Parker poszliśmy w jego ślady. Wciąż nie ma między nami pełnej zażyłości i zaufania, ale robimy postępy.

– Cash stał się prawdziwą legendą w policji. Spytaj naszego kuzyna Cody’ego Banksa, to ci powie – dodał Bart. – Podobno przez pewien czas pracował jako strażnik Teksasu. Odszedł, gdy pobił oficera dowodzącego.

– Ech, ten mój brat. Człowiek legenda – mruknął Cort.

Nagle poczuł się mały w porównaniu z Cashem. Brat dokonał rzeczy, o których żaden z nich nawet nie śnił. Pracował jako działający na zlecenie rządu zabójca, najemnik, żołnierz, strażnik Teksasu, ekspert do spraw bezpieczeństwa w internecie przy biurze prokuratora okręgowego w San Antonio. No i poślubił jedną z najsłynniejszych amerykańskich aktorek, Tippy Moore, pseudonim Świetlik z Georgii. Cash i Tippy mają córkę oraz malutkiego synka. Kiedy patrzyło się na nich, można by pomyśleć, że ledwie się pobrali.

– Nic nie mówisz – zauważył Bart.

– Myślałem o żonie i dzieciakach Casha. Tippy jest prawdziwą pięknością. Nawet gdy kręci się po domu nieumalowana, w dżinsach i bluzie dresowej, wygląda olśniewająco. Boże, ale z niego szczęściarz!

– Prawda. Widziałem tę jego żonkę na zdjęciach. Przepiękna kobieta. – Bart napił się kawy. – A jaka jest żona Garona?

– Małomówna. – Cort uśmiechnął się. – A także delikatna i ofiarna. Jest cudowną matką dla ich syna. Niewiele brakowało, a nie przeżyłaby porodu. Miała niesprawną zastawkę w sercu i nikomu się do tego nie przyznawała, a już na pewno nie Garonowi. Niemal oszalał, gdy się wreszcie dowiedział. Wzięli ślub, bo Grace zaszła w ciążę. Cash opowiadał, że musiał go upić do nieprzytomności, kiedy operowano Grace, a potem, gdy leżała na oddziale intensywnej terapii, też musiał w niego wlewać whisky, bo jej życie wisiało na włosku, przez co Garon po prostu tracił zmysły. Ciąża okazała się dodatkowym zagrożeniem w tej skrajnie trudnej sytuacji, a Garon niewiele wcześniej uratował Grace z rąk seryjnego zabójcy, który przystawił jej nóż do gardła. Potem mi powiedział, że podczas tych godzin spędzonych na szpitalnym korytarzu płacił za grzechy, których nawet nie popełnił.

– Biedak – podsumował Bart.

– A nasz ojciec wciąż ugania się za spódniczkami – zmienił temat Cort. – A raczej uganiał się, bo przed paroma miesiącami w Pensacoli, gdy akurat adorował jakąś wdówkę, szaloną motocyklistkę, poznał inną kobietę i na niej się skupił. Ponoć kiedyś była dziennikarką i pracowała w jakiejś gazecie. Jak wieść niesie, staruszek zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia, po dwóch tygodniach znajomości wzięli ślub i przenieśli się do Vermontu, skąd pochodzi jej rodzina.

– Świetnie!

– Parker od lat powtarza, że się nie ożeni. – Roześmiał się. – Migdali się z dwiema dziewczynami i wznosi modły do nieba, by nie dowiedziały się o sobie.

– A co z tobą? – spytał ostrożnie Bart.

Cort odetchnął głęboko i odpowiedział dopiero po dłuższej chwili:

– Sam nie wiem. Przez moją sypialnię przewinęło się trochę pięknych i zamożnych kobiet. I wszystkie miały ze sobą coś wspólnego.

– Czuły odrazę na myśl, że miałyby zamieszkać na cuchnącym ranczu na zapadłej prowincji. A fakt, że masz grubo wypchany portfel, nic tu nie zmienia – domyślił się Bart i gwałtownie spochmurniał. – Cóż, pchamy ten sam wózek. Nie jestem tak bogaty jak ty, ale sobie radzę i na pewno nie przymieram głodem, ale kobiety, które mnie odwiedziły na ranczu, już nigdy tu nie wróciły. – Zadumał się na moment. – Chociaż to nie do końca prawda. Jedna się nie zraziła. Ale akurat ona jest dla mnie jak siostra, którą straciłem w dzieciństwie – dodał ze smutnym uśmiechem. – Między nami nie iskrzy, nie ma szans na romans. Po prostu jesteśmy dla siebie przyjaźni i mili, bardzo ją lubię.

– Może też potrzebuję kogoś takiego – sarkastycznie podsumował Cort. – Przyjaciółki, która cierpliwie wysłucha moich narzekań, gdy nadchodzi czas płacenia podatków.

– Cuda się zdarzają.

– Tak mówią.

Tej nocy nawiedził go sen. W tym śnie Cort próbował przetrwać atak moździerzowy. Z bijącym wściekle sercem leżał na brzuchu za murem, zastanawiając się, jakie ma szanse na przeżycie.

Znów był w Iraku, w którym przed trzynastu laty walczył z bojówkami.

Leżący obok niego młody żołnierz modlił się, inny klął głośno za każdym razem, gdy spadł kolejny pocisk.

– Nienawidzę moździerzy! – wrzasnął.

– Też ich nie kocham – zgodził się Cort. – Gdzie nasz snajper? Musimy zdjąć obsługę moździerza.

– McDaniel dostał szrapnelem. – Wskazał przykrytą kocem postać. – Już sobie nie postrzela.

– Gdzie jego karabin? – spytał Cort, a gdy żołnierz mu go podał, stwierdził: – Trudno będzie stąd trafić. Jest wyżej od nas i ma się gdzie ukryć. – Wskazał palcem pozycję nieprzyjaciela. W zmroku można było tam dostrzec jakiś ruch.

Cort załadował karabin i przeszedł na bok zajmowanej przez nich pozycji. Poruszał się powoli i bezszelestnie. Miał doświadczenie jako myśliwy. Każdej jesieni z polowania przywoził co najmniej dwa ustrzelone jelenie. Przepadał za gulaszem z jeleniny. Nikt nie przyrządzał go równie dobrze jak Chiquita, nazywana w domu Chaca, która gotowała na ranczu, odkąd Cort był mały.

Wyszukał pozycję, z której miał szansę wypatrzeć żołnierza obsługującego nieprzyjacielski moździerz, przykucnął i oparł karabin na murku, który okalał teren zbombardowanego bunkra, gdzie przyczaiła się drużyna Corta.

Wziął na cel miejsce, gdzie najprawdopodobniej zaszył się nieprzyjaciel. I już po paru sekundach ujrzał tam nikły błysk – znak, że światło odbiło się od metalu. Cort nacisnął spust.

Nie wystrzelono już do nich żadnego pocisku. Cort nie wiedział, jaki skutek odniósł jego strzał, zabił czy tylko ranił nieprzyjaciela, tak czy inaczej zadanie wykonał.

– Dobry strzał – pochwalił go któryś z żołnierzy.

– Dzięki – odparł z uśmiechem. – Chciałem się zdrzemnąć, a on ciągle hałasował. Musiałem coś z tym zrobić.

– Też nie lubię hałasu.

Wszystko to wydarzyło się naprawdę, jednak sen nie tylko odtworzył przeszłość, ale przerodził się w koszmar. Okazało się, że w pobliżu była jakaś kobieta. Wprawdzie jej nie widział, ale słyszał, jak błagała kogoś, by zostawił ją w spokoju. Cort próbował ją odszukać, ale wciąż tylko słyszał jej głos.

– Nigdy nie wyjdę za mąż! – szlochała kobieta. – Nie pozwolę, żeby jakiś mężczyzna miał nade mną władzę.

Chciał jej wytłumaczyć, że zawsze będzie przy niej ktoś, kto ma nad nią władzę, chyba że zdecyduje się na pustelnicze życie i zamieszka w jaskini. W innym przypadku na jej losy będzie wpływać szef, uparta przyjaciółka, lekarz, adwokat… Władza to coś, co po prostu się pojawia, czy człowiek tego chce, czy nie, i nie ma przed nią ucieczki.

Właśnie to chciał wytłumaczyć nieznajomej, ale nigdzie nie mógł jej znaleźć.

Kobieta łkała cicho:

– Obiecywali, że z czasem to minie, że będzie łatwiej. Kłamali! Wcale nie będzie.

– Co ma być łatwiejsze?

– Życie.

Otworzył oczy i ujrzał nad sobą sufit. I był to sufit w domu Barta. Usiadł, przyciągnął do piersi kolana i oparł na nich czoło. Ten sen wydawał się taki realny. Głos kobiety brzmiał, jakby była poddawana torturom. Z niepokojem pomyślał, że ten głos wydał mu się znajomy. Kto dręczył tę kobietę? I kim ona jest?

W końcu zreflektował się, że to tylko sen. Opadł z powrotem na łóżko i zasnął.

Piętnowali cielaki, gdy podjechał do nich jeden z pracujących u Barta dorywczo kowbojów.

– Szykuje się impreza na cześć tej twojej pisarki – powiedział do Barta. – A wiesz, co jest najlepsze? Imprezę organizują w swoim domu Simpsonowie. Dziwne, nie sądzisz? Kiedy była mała, dzieciaki Simpsonów rzucały za nią kamieniami, gdy szła na przystanek szkolnego autobusu.

– Miała ciężkie życie – przyznał cicho Bart. – Dobrze, że wreszcie ludzie zaczynają ją doceniać.

– Co to za impreza? – zainteresował się Cort.

– Taka, na której wszyscy są mile widziani – z entuzjazmem odparł kowboj. – Wypucuję buty, poszukam czystych ciuchów i tak zaprezentuję się naszym pannom do wzięcia.

– Powodzenia, McAllister – rzucił rozbawiony Bart. – Ale mam dobrą radę. Przypnij do koszuli studolarowy banknot i przejdź się po galerii handlowej. W ten sposób szybciej złowisz jakąś panienkę niż na tej imprezie. Jesteś straszliwym beztalenciem, jeśli chodzi o podryw.

– Wiem. – McAllister westchnął. – Ale jak to mówią, cuda się zdarzają. A ja czekam z szeroko rozpostartymi rękami, aż wreszcie i mnie się przydarzy.

– Niezbyt wygodna pozycja – podkpiwał Bart.

– Cóż znaczy chwila niewygody, gdy mogę znaleźć miłość mojego życia? – odparował niezrażony kowboj.

– Kiedy odbędzie się ta impreza?

– W sobotni wieczór.

– Przyprowadzę ze sobą kuzyna. – Bart wskazał Corta. – Wieczór poza domem dobrze mu zrobi.

– Nie mogę tego samego powiedzieć o sobie. Twój kuzyn jest przystojniejszy niż my wszyscy razem wzięci i tak to się skończy, że piękne panie nas stratują, żeby się do niego dopchać – podsumował McAllister, a Cort ryknął śmiechem.

Panna Mina Michaels nie miała powodów do zadowolenia. Zbliżająca się impreza napawała ją strachem, choć dla wielu uczestników Mina, jako gość honorowy spotkania, będzie tylko nazwiskiem na okładce, ponieważ publikowała swoje powieści pod pseudonimem Willow Shane. Państwo Simpsonowie, którzy urządzali przyjęcie, byli dla niej mili i cenili jej twórczość, więc czuła się w obowiązku zjawić się u nich, poza tym na galę przyjdzie wielu miejscowych, którzy również okazywali jej sympatię.

Wprawdzie od czasu, gdy zamieszkała na ranczu, które kiedyś należało do jej ojca, było jej łatwiej, ale tak czy inaczej życie Miny Michaels nie było usłane różami. Ojciec porzucił matkę, gdy Mina miała dziewięć lat, a matka znalazła sobie zamożnego partnera, który od tamtej pory zajmował się ranczem. Jednak po jakimś czasie znudził się Antheą Michaels, a ona uwiodła żonatego mężczyznę, którego potem szantażem zmuszała do łożenia na jej utrzymanie. Kiedy Mina była mała, przez ich dom przewinęło się wielu mężczyzn, i widziała rzeczy, które napawały ją wstrętem. Jednak matka w najlepszym wypadku zbywała reakcje córki śmiechem, ale częściej brutalnie wykpiwała i robiła jej awantury za idiotyczne zasady moralne i bywanie w kościele, gdy ktoś z sąsiadów mógł ją tam podwieźć.

Matce nie wystarczył kochanek, który płacił jej rachunki. Prowadziła swobodne życie, przez jej łóżko przewinęło się wielu mężczyzn, między innymi zwabiła na erotyczne igraszki chłopaka, w którym zadurzyła się córka. Mina długo nie mogła się po czymś takim pozbierać, a chłopak był tak bardzo zawstydzony, że w ogóle przestał się do niej odzywać. Oczywiście wszystkie dzieciaki w szkole wiedziały o tym zdarzeniu i napawały się opowiastkami o matce dziwce i jej szmatławej córce. Natomiast Anthea odczuwała chorą satysfakcję, że wyrwała córce chłopaka i zniszczyła jej szansę na pierwszą niewinną miłość.

Wkrótce po tym, jak ojciec Miny porzucił rodzinę, ranczo przejął jego kuzyn Rogan Michaels. Był dobrym fachowcem, szybko ogarnął gospodarstwo i odnosił na tym polu sukcesy. Widząc, co się dzieje, nie dawał Anthei ani grosza na lekkomyślne wydatki. Dostawała tylko tyle, by mogła się utrzymać i łożyć na córkę. Jednak matka i tak przepuszczała wszystko, a dziewczynka żyła niemal w nędzy. O tym, że przez te wszystkie lata należały się jej pieniądze, dowiedziała się dopiero po śmierci matki.

W końcu żona kochanka Anthei odkryła, że mąż ma romans, i zagroziła, że od niego odejdzie. Ponieważ to ona w tym stadle była majętna, a mąż wypłacał Anthei haracz ze wspólnego konta, to źródełko błyskawicznie wyschło.

Wkrótce matka sprowadziła do domu mężczyznę, który obiecał, że pomoże w płaceniu rachunków. Okazał się jednak nie tylko łgarzem, ale również alkoholikiem ze skłonnościami do przemocy, niestety Anthea miała obsesję na jego punkcie. Natomiast Mina pałała do niego czystą nienawiścią. W weekendy nie trzeźwiał, racząc się whisky i łykając prochy. Potem weekendy przestały mu wystarczać, więc żeby zdobyć środki na nałóg kochasia, matka próbowała sprzedać zwierzęta hodowlane. Na szczęście w porę dowiedział się o tym Rogan, który zagroził, że zgłosi sprawę na policję i oskarży ją o próbę kradzieży, więc Anthea musiała zrezygnować.

Niestety również ona zaczęła zaglądać do butelki. Zamykała się w sypialni z kochankiem i bywało, że tkwili tam przez cały weekend. Miała bzika na punkcie tego pijaka. Henry nigdzie nie pracował, a najważniejszym jego zajęciem było zamienianie życia Miny w piekło. Wreszcie poskarżyła się na niego matce, na co Henry zareagował w swoim stylu, to znaczy stłukł Minę, a potem złośliwie poradził, żeby zgłosiła pobicie na policję.

Wbrew temu, czego się Henry spodziewał, posiniaczona, obolała i zdesperowana Mina posłuchała jego ironicznej rady. Uznała, że już nic gorszego nie może jej spotkać – najwyżej kolejny łomot od Henry’ego – natomiast otwiera się szansa, by coś zmienić. Miała szesnaście lat, żyła w biedzie i umierała ze strachu przed kochankiem matki, więc jakakolwiek zmiana wydawała się jej błogosławieństwem.

Na zgłoszenie odpowiedział zastępca szeryfa, który od niedawna pracował w policji. Kiedy stanął na progu ich domu, pierwsza dopadła go matka. Przysięgała, że córka spadła ze schodów, a potem próbowała obciążyć winą biednego Henry’ego. Stwierdziła, że nastoletnia córka nienawidzi jej partnera, obrzuca go wyzwiskami i wielokrotnie groziła, że złoży takie zeznania na policji, po których trafi za kratki. Anthea odegrała przed zastępcą szeryfa bardzo przekonującą scenę, nawet zanosiła się płaczem, a młody funkcjonariusz jej uwierzył i poszedł sobie.

Natomiast dla Miny zaczęło się prawdziwe piekło. O ile wcześniej Henry ją sprał, to teraz skatował, do krwi tłukąc sprzączką od pasa, kopiąc i rzucając o ścianę. Anthea z zainteresowaniem przyglądała się tej masakrze, a kiedy zasapany Henry wreszcie skończył, nalała sobie i jemu drinka.

Gdy szeryf Cody Banks zapoznał się z raportem zastępcy, nie dał wiary historyjce Anthei i od tej pory miał Minę na oku. Niestety nie udawało mu się przyłapać Henry’ego na gorącym uczynku, nie mógł też liczyć na zeznania matki dziewczyny, więc w sądzie doszłoby do sytuacji patowej: słowo nieletniej Miny przeciwko słowu Henry’ego. Do tego Anthea rozpuszczała po mieście plotki, że jej córka jest nałogową kłamczuchą.

Innymi słowy, życie dawało Minie w kość. W szkole miała pod górkę, ponieważ była nieśmiałym, wycofanym dzieckiem, nad którym pastwili się rówieśnicy, a w domu czekało na nią jeszcze gorsze piekło. Jedyną ucieczką stało się dla niej pisanie. Trzymała to w tajemnicy przed całym światem, dopuszczając do niego tylko garstkę najbardziej zaufanych osób. Już jako trzynastoletnia dziewczynka podjęła wprawdzie jeszcze nieporadne, ale bardzo ambitne literackie wyzwania, a zafascynowany nimi Rogan wspierał ją i zachęcał, żeby rozwijała swój talent. Natomiast Anthea nigdy nie dowiedziała się o próbach pisarskich córki.

Ponieważ Mina odstawała od reszty, na przykład nie chodziła na randki, inne dziewczyny dawały jej popalić. Tylko Sassy nie znęcała się nad nią, przeciwnie, traktowała z sympatią, co przerodziło się w przyjaźń. Bart poznał Minę niedługo po tym, jak matka załatwiła jej pracę kelnerki w restauracji. Oczywiście ani Anthea, ani kochaś-alkoholik nie byli w stanie zarobić na utrzymanie domu. Co prawda Rogan zajmował się ranczem, ale i tak brakowało pieniędzy na jedzenie i inne codzienne wydatki. Kiedy Mina upierała się, że nie chce pracować jako kelnerka, matka zaczęła jej grozić. A kiedy wcielała groźby w życie, Henry z zapałem ją w tym wspierał, natomiast Mina traciła ochotę do protestów. Zresztą Henry nie tylko uwielbiał tłuc Minę, ale także ją obmacywał, gdy Anthea nie patrzyła. Zresztą nawet gdyby widziała, co robi, niewiele by ją to obeszło. Nienawidziła córki, a Mina nie mogła zrozumieć, dlaczego.

Niewielkie dochody Miny z restauracji starczały na zakup żywności i opłacenie rachunków za prąd oraz wodę. Po uregulowaniu tych należności nic jej nie zostawało, co było dla niej bardzo bolesne. By jak najszybciej zrealizować swoje największe marzenie, czyli się usamodzielnić, każdą wolną chwilę, a także nocne godziny przeznaczała na naukę. Niestety nie miała już wsparcia ze strony Rogana, który wszedł w spółkę z Jakiem McGuire’em i wyjechał do Australii, by zarządzać olbrzymim ranczem. Na miejscu pozostawił pełnomocnika, który okazał się człowiekiem zimnym i nieprzyjaznym, a w Minie budził równie duży strach co Henry.

Ale nie tylko Sassy odnosiła się do niej przyjaźnie, również Bart tak ją traktował. Można powiedzieć, że stał się dla niej bratem, o którym zawsze marzyła. Wspierał Minę w jej poczynaniach, a przy tym cechował go zaraźliwy optymizm, co było dla niej bezcenne. By podnieść ją na duchu, często przypominał, że niedługo będzie świętować osiemnastkę i otrzyma świadectwo ukończenia szkoły, a wtedy ucieknie od matki i jej strasznego partnera. Obiecywał, że zrobi dla niej wszystko, co w jego mocy, a ona wiedziała, że to prawda, i bardzo ją to wzruszało. Bo choć jej codzienne życie było prawdziwym koszmarem, to jednak nie została na tym świecie całkiem sama.

Pewnego dnia, niedługo po osiemnastych urodzinach Miny i tuż przed ukończeniem szkoły, naćpany do nieprzytomności Henry zabrał Antheę do samochodu i pojechali do baru, żeby kupić alkohol. W drodze powrotnej Henry przycisnął gaz do dechy, nie wyrobił się na zakręcie i walnął w słup telefoniczny. Kierowca i pasażerka zginęli na miejscu.

Mina miała wyrzuty sumienia z powodu wielkiej ulgi, którą wtedy poczuła. Ale z matką nigdy nie była blisko, a od kiedy pojawił się Henry, życie Miny zmieniło się w piekło.

W przygotowaniach do pogrzebu pomógł jej Bart, a także polecił zaufanego adwokata do zarządzania posiadłością. W tamtym też czasie z Australii wrócił Rogan, który bardzo jej pomógł w tym trudnym okresie. Kiedy dowiedział się, przez co musiała przejść, nie posiadał się z oburzenia. Żałował, że nie było go na miejscu, bo na pewno by nie dopuścił do skrzywdzenia Miny. Ale teraz zajął się wszystkim. Między innymi tak ustawił sprawy finansowe dotyczące rancza, by Mina mogła całkowicie skupić się na tym, o czym od dawna marzyła i od czego zależała jej przyszłość, a mianowicie na pisaniu książek. Znał jej literackie próbki i był przekonany, że czeka ją wielka kariera. Zresztą tak samo uważał Bart.

Gdy Mina pochowała Antheę i Henry’ego, zdawało się jej, że zakopała w ziemi również złą przeszłość. Oczywiście nie było to takie proste, bo nękały ją straszne wspomnienia, jednak teraźniejszość i przyszłość rysowały się w znacznie pogodniejszych barwach.

Rogan, nawet gdy przebywał w Australii, czuwał nad ranczem Michaelsów, między innymi nie dopuścił Anthei do zarządzania finansami, co szybko doprowadziłoby do ruiny. A tak cały czas była zachowana płynność finansowa. Mina przed wyjazdem Rogana nauczyła się od niego podstaw zarządzania ranczem, a także poznała tajniki handlu bydłem, co bardzo jej się przydało po ukończeniu szkoły. Kowboje traktowali ją z dużą cierpliwością i pomagali w utrzymaniu rancza aż do powrotu Rogana. Szczególnie dużo nauczyła się od Billa McAllistera, który pracował u niej na pół etatu, a przez lata zgromadził ogromne doświadczenie, dzięki czemu potrafił tak organizować pracę, by robota była wykonana szybciej i taniej. Drugim jego pracodawcą był przyjaciel Miny, Bart. Tym sposobem szybko się okazało, że niewielkie ranczo Michaelsów może zapewnić Minie dochody zapewniające przeciętny standard życia.

Mina lubiła zajmować się ranczem, jednak jej przeznaczeniem była literatura. Przepadała za romansami, interesowała się też historiami o najemnikach i stróżach prawa, i w tworzonych przez siebie powieściach splatała te wątki. Niestety pierwszy jej utwór nie został dobrze przyjęty, ale nie załamała się, tylko zabrała się do roboty nad kolejną powieścią. Tym razem mocniej rozbudowała wątek romansowy, a przygodowy był w tle. Pomysł się spodobał i książka dobrze się sprzedała.

Dwa lata później Mina była już uznaną autorką młodego pokolenia i zbierała coraz pochlebniejsze recenzje. Jej powieści, w duchu nieco staroświeckie, z akcentem kładzionym na małomiasteczkowe życie, niestroniące od realistycznych scen akcji, stały się rozpoznawalne i zdobyły rzeszę wiernych czytelników, a po pewnym czasie Mina nawiązała kontakty z grupą najemnych żołnierzy. Ich dowódca przeczytał poleconą przez znajomego powieść Miny, i tak to się zaczęło. Najemnicy zaakceptowali żyjącą na głębokiej prowincji pisarkę, dzielili się z nią wiedzą na temat tajnych operacji, a nawet zabierali ze sobą na misje. Dzięki tak zdobytej wiedzy Mina mogła nadać swoim powieściom paradokumentalny realizm, co stało się jej ogromnym atutem w porównaniu z innymi autorami. Jeszcze bardziej zyskała w oczach czytelników, gdy rozniosła się wieść o jej bliskiej znajomości z najemnikami, którym zleca się najbardziej krwawe i brawurowe misje.

Miała wrażenie, że spełniają się jej marzenia, zwłaszcza gdy pomyślała o tym, jak jeszcze niedawno wyglądało jej życie. Cieszyło ją również to, że zarówno Rogan, jak i Bart są z niej dumni.

W wieku dwudziestu czterech lat współpracowała już z dużym wydawnictwem, a jej powieści regularnie gościły na listach bestsellerów. Ostatnia książka, która opowiadała o przemytniku broni, znalazła się na liście bestsellerów USA Today. Po cichu liczyła, że pojawi się również na innych listach. Recenzenci oceniali ją bardzo przychylnie i wszystko wskazywało na to, że Minę czeka świetlana przyszłość.

Nadal jednak nękała ją trudna przeszłość, co musiało mieć wpływ na jej różne reakcje. Ot, choćby ten wredny kowboj, który zamieszkał u Barta. Gdy tylko o nim pomyślała, od razu dostawała białej gorączki!

A najgorsze było to, że ten drań był wręcz zniewalająco przystojny i pociągający. Do tego sprawiał wrażenie, że świetnie zna się na kobietach. Czuła się przy nim nieswojo, jakby podświadomie wiedziała, że gdyby zechciał ją poderwać, nie znalazłaby w sobie siły, by go odrzucić. Dlatego postanowiła, że będzie unikać go jak ognia.

Jednego była pewna. Nigdy nie pozwoli, by w jej życiu zagościł jakiś facet. Zbyt dobrze wiedziała, jacy są mężczyźni. Przez długie lata przypatrywała się kolejnym kochasiom matki i przeżyła piekło z Henrym.

Wiedziała, że gdy facet zagląda do butelki, to staje się niebezpieczny, a ona już nigdy nie będzie zadawać się z takimi typkami. No, z wyjątkiem tych, którzy stali się jej prywatnymi nauczycielami.

Rozdział drugi

Dalsza część dostępna w wersji pełnej

Tytuł oryginału: Wyoming Heart

Pierwsze wydanie: Harlequin Books, 2019

Opracowanie graficzne okładki: Madgrafik

Ilustracja na okładce: Shutterstock

Redaktor prowadzący: Alicja Oczko

Opracowanie redakcyjne: Jakub Sosnowski

Korekta: Urszula Gołębiewska

© 2019 by Diana Palmer. All rights reserved.

© for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2020

Niniejsze wydanie zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A.

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych lub umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

HarperCollins jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela.

ISBN 978-83-276-5234-8

HarperCollins Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25

Konwersja do formatu EPUB, MOBI: Katarzyna Rek / Woblink