Myśliwy ebook i audiobook

Ty­tuł ory­gi­nału: Jäga­ren

Prze­kład z ję­zyka szwedz­kiego: Pa­try­cja Włó­czyk-Na­stały

Co­py­ri­ght © Ka­milla Ore­svärd, 2024

This edi­tion: © Word Au­dio Pu­bli­shing In­ter­na­tio­nal/Gyl­den­dal A/S, Co­pen­ha­gen 2024

Pro­jekt gra­ficzny okładki: Mette Breth

Re­dak­cja: Anna Po­inc-Chra­bąszcz

Ko­rekta: Aneta Iwan

ISBN 978-91-8076-183-3

Kon­wer­sja i pro­duk­cja e-bo­oka: www.mo­ni­ka­imar­cin.com

Wszel­kie po­do­bień­stwo do osób i zda­rzeń jest przy­pad­kowe.

Word Au­dio Pu­bli­shing In­ter­na­tio­nal/Gyl­den­dal A/S

Kla­re­bo­derne 3 | DK-1115 Co­pen­ha­gen K

www.gyl­den­dal.dk

www.wor­dau­dio.se

Pro­log

Iskra wy­strzela i świeci na tle czar­nego nieba.

Poza krę­giem świa­tła do­strzega cie­nie skra­da­ją­cych się noc­nych stwo­rzeń i wy­daje jej się, że wi­dzi parę oczu błysz­czą­cych w ciem­no­ściach. Jest jej zimno, więc szczel­niej okrywa się ko­cem i przy­gląda się męż­czy­znom sie­dzą­cym na­prze­ciwko niej, za­ci­ska­ją­cym dło­nie na drew­nia­nej rę­ko­je­ści oszczepu. Cie­nie tań­czą na ich po­waż­nych twa­rzach. Zbli­żają do sie­bie głowy i coś szep­czą, żeby po chwili spoj­rzeć w mrok. Ma wra­że­nie, że na ko­goś cze­kają. Albo na coś.

Pro­stuje obo­lałe plecy i spo­gląda w niebo, na mo­rze gwiazd i cienki sierp księ­życa. My­śli, że to nie­sa­mo­wite, że trzy mi­liony lat temu pierwsi lu­dzie wi­dzieli to samo, po czym jesz­cze moc­niej otula się ko­cem, po­chyla głowę i opiera ją na rę­kach. Za jej ple­cami, w su­chej, wy­so­kiej tra­wie, coś sze­le­ści, a po­ni­żej, w błot­ni­stym ba­jorku, re­cho­czą żaby. Wzdryga się, sły­sząc w ciem­no­ściach upiorne krzyki mał­pia­tek, nie­wia­ry­god­nie po­do­bne do pła­czu dziecka.

Czuje obez­wład­nia­jące zmę­cze­nie. Otar­cia na sto­pach pieką, kłoda, na któ­rej sie­dzi, jest twarda. Ona sama śmier­dzi, a włosy kleją jej się do głowy pod prze­po­coną ban­daną. Tę­skni za cie­płym prysz­ni­cem, pach­ną­cym my­dłem i mięk­kim łóż­kiem z je­dwa­bi­stą po­ścielą. Ale na to bę­dzie mu­siała po­cze­kać. Ju­tro za­czyna się ostatni etap po­dróży i przed nią dal­sza wę­drówka na pół­noc, przez zło­to­żółty kra­jo­braz parku na­ro­do­wego. Nogi będą cięż­kie, a wy­peł­nione pły­nem pę­che­rze na pię­tach po­pę­kają, lecz ona chce do­koń­czyć to, po co tu przy­była. Po­tem, gdy wrócą do domu, wszystko bę­dzie ina­czej.

Za­myka oczy, od­pusz­cza i po­zwala gło­wie opaść na ra­mię ko­biety sie­dzą­cej obok. Wy­czuwa po­licz­kiem, że jest mięk­kie, i się roz­luź­nia. Sły­szy chrzą­ka­nie hi­po­po­ta­mów. Bli­sko. Sły­szy, jak się pasą. Me­to­dycz­nie rwana trawa ko­ły­sze ją do snu, a ona so­bie na niego po­zwala.

Już pra­wie śpi, gdy coś zrzuca ją z kłody. To dzieje się tak szybko, że nie może się na to przy­go­to­wać, i ude­rza ple­cami o twardą, su­chą zie­mię. Traci od­dech i z tru­dem ła­pie po­wie­trze, rów­no­cze­śnie wy­cią­ga­jąc ręce po omacku i pró­bu­jąc wstać, ale prze­szka­dza jej coś ostrego i twar­dego. Stara się to od sie­bie od­su­nąć. Pcha i ude­rza, lecz jest bez szans wo­bec twar­dych mię­śni pod grubą skórą. Łka ze stra­chu. Co to jest?

Udaje jej się prze­krę­cić na brzuch i po­dej­muje wy­si­łek, by się od­czoł­gać. Strach dźga ją ni­czym ostry nóż, do jej ust wdzie­rają się brud i kurz, więc pluje i pry­cha. Bębny. Sły­szy bębny. Skąd, do cho­lery, wzięły się tu­taj bębny?

Za pierw­szym ra­zem, gdy ostre zęby wbi­jają jej się w skórę, nie krzy­czy. Do­piero za dru­gim, kiedy chwy­tają mięk­kie ciało tuż nad łok­ciem, szok mija, a ona wrzesz­czy ze stra­chu i trud­nego do opi­sa­nia bólu.

Ale jej głos gi­nie w ha­ła­sie. Sły­szy krzyki in­nych osób i wi­dzi cięż­kie buty tuż przy swo­jej twa­rzy. Ktoś na niej staje i szar­pie ją za rękę, więc znowu krzy­czy. Czuje kosz­marny ból, jakby ktoś wy­ry­wał jej ra­mię.

To coś ma ręce – my­śli zdez­o­rien­to­wana, mio­ta­jąc się dziko. Udaje jej się wy­rwać i błą­dzi po omacku. Nie ro­zu­mie, co się dzieje. Nie my­śli o smro­dzie ani o bólu, tylko o tych rę­kach. Ludz­kich rę­kach, które ją cią­gną, szar­pią i po­py­chają.

Po­now­nie krzy­czy, gdy mocne szczęki za­ci­skają się na jej ra­mie­niu, i sta­wia opór, kiedy oprawca cią­gnie ją po ziemi i od­dala od obo­zo­wi­ska oraz po­czu­cia bez­pie­czeń­stwa. Ro­ze­dr­gana wiązka świa­tła z la­tarki pada na to, co ją wle­cze, a ona wi­dzi cęt­ko­wane, ku­dłate fu­tro i umię­śnione tylne nogi. Świa­tło znika, a ona so­bie uświa­da­mia, że jest znacz­nie go­rzej, niż my­ślała.

Sta­wia opór, po omacku szu­ka­jąc cze­goś, czego mo­głaby się zła­pać. Chwyta za coś, lecz bańka na­dziei pęka, gdy tka­nina wy­śli­zguje jej się z ręki. Krzy­czy z roz­pa­czy. Błą­dzi po­ra­nio­nymi pal­cami i na­gle za­lewa ją fala wdzięcz­no­ści, kiedy czuje czy­jąś rękę w swo­jej dłoni, lecz chwyt się roz­luź­nia, a ona szo­ruje po ziemi. Jest w sta­nie my­śleć tylko o tym, że musi zo­stać w obo­zo­wi­sku.

Jej dło­nie krwa­wią, gdy chwyta za ka­mie­nie i ga­łę­zie, po któ­rych jest cią­gnięta. Za­piera się po­ka­le­czo­nymi sto­pami i no­gami, od­cią­gana co­raz da­lej od ognia.

Kiedy be­stia w końcu się za­trzy­muje, ona za­sła­nia głowę rę­kami i pró­buje zła­pać od­dech. W od­dali sły­chać dźwięki obo­zo­wi­ska, a ona wie, że musi coś zro­bić. Siada i krzy­czy. Be­stia robi krok do tyłu, więc ona za­czyna się czoł­gać. Ostre zęby szybko jed­nak po­zba­wiają ją złu­dzeń. Be­stia cią­gnie ją da­lej, da­leko od po­zo­sta­łych. Cichną wy­da­wane przez nich dźwięki, ich głosy.

Cięż­kie łapy stają na jej klatce pier­sio­wej i do­ci­skają ją do ziemi. Od­wraca twarz od smrodu po­chy­lo­nego nad nią, śli­nią­cego się czar­nego py­ska. Wi­dzi kon­tury du­żej głowy i szczęk. Zęby ob­na­żone w zło­wiesz­czym gry­ma­sie.

Wi­dzi też błysz­czące żółte oczy, zwie­rzęcą żą­dzę, za­nim ma­sywne szczęki uci­szają jej zdy­szany krzyk.

1

– Nu­mer alar­mowy sto dwa­na­ście, słu­cham?

– Moja sio­stra… – Ci­sza i me­ta­liczny trzask, po któ­rym na­stę­puje szloch. – Ona chyba nie żyje.

– Jak się pani na­zywa?

– Ju­lia. Na­zy­wam się Ju­lia Jo­hans­son.

– A pani sio­stra?

– Fanny Lund­berg.

– Skąd pani wie, że Fanny nie żyje?

– Bo nie od­dy­cha! – Tym ra­zem głos krzy­czy. – Po pro­stu leży. Nie ru­sza się. I wszę­dzie jest krew.

– Ro­zu­miem. – Głos jest spo­kojny. Rze­czowy. Nie­mal bez­duszny. – Jest pani ranna?

– Nie.

– Ktoś inny jest ranny?

– Nie. Tylko Fanny.

– Pro­szę mi po­dać ad­res, pod któ­rym się pani te­raz znaj­duje.

– Kur­czę, co to za ulica? – Sły­chać szybki od­dech. Ja­kieś stu­ka­nie. – Chwi­leczkę. Jest tu­taj ja­kaś ko­perta. To ulica Karl Gu­sta­vs­ga­tan trzy­na­ście.

Na mo­ment za­pada ci­sza i po chwili znowu od­zywa się spo­kojny głos:

– Ju­lio?

Ci­sza.

– Sły­szysz mnie, Ju­lio?

– Tak.

– Po­moc już do cie­bie je­dzie. Chcę, że­byś do tego czasu zo­stała na li­nii.

Sły­chać szloch, a ko­mi­sarz Stina Se­ger wy­łą­cza na­gra­nie. Pod­nosi wzrok i spo­gląda na swo­jego ko­legę Da­vida Sand­berga-Sa­libę, a na­stęp­nie na Lo­visę Do­uglas sie­dzącą obok niego.

– Te­le­fon ode­brano po­nad trzy go­dziny temu, do­kład­nie o czwar­tej trzy­dzie­ści sie­dem. – Stina Se­ger opiera się na krze­śle i kła­dzie przed­ra­miona na pod­ło­kiet­ni­kach. – Ofiara, Fanny Lund­berg, zo­stała z du­żym praw­do­po­do­bień­stwem za­mor­do­wana w swoim domu w dziel­nicy Va­sa­stan dziś w nocy. Jej młod­sza sio­stra, którą sły­szymy na na­gra­niu, Ju­lia Jo­hans­son, mieszka gdzie in­dziej, ale wła­śnie przy­je­chała w od­wie­dziny do Göte­borga. Kiedy wcze­snym ran­kiem we­szła do miesz­ka­nia Fanny, zo­ba­czyła sio­strę le­żącą na pod­ło­dze w kuchni. Mar­twą. – Stina krzy­żuje ra­miona, czu­jąc przez ma­te­riał je­den z gu­zi­ków. Czarna ma­ry­narka wy­daje jej się dzi­siaj od­po­wied­nia. – Tech­nicy są już na miej­scu. Da­vid, je­dziesz tam ze mną.

Da­vid kiwa głową, lecz spra­wia wra­że­nie zmę­czo­nego, więc Stina stwier­dza, że po dro­dze oboje mu­szą so­bie ku­pić kawę, żeby się obu­dzić.

– A ja? – pyta Lo­visa, mocno ude­rza­jąc dłu­go­pi­sem w no­tes, który trzyma na ko­la­nach.

Stina spo­gląda na nią i wi­dzi, że Lo­visa jest go­towa sta­nąć do walki, ale ona nie ma za­miaru jej na to po­zwo­lić.

– Zbierz in­for­ma­cje na te­mat ofiary – pro­po­nuje. – Kim była, gdzie pra­co­wała, re­la­cje ro­dzinne. No wiesz, tego typu rze­czy.

Wstaje i czuje na so­bie spoj­rze­nie Lo­visy, wie, że ta chcia­łaby za­jąć miej­sce Da­vida. Albo jesz­cze le­piej jej miej­sce. Ru­sza w kie­runku drzwi, a Da­vid idzie za nią.

– Do zo­ba­cze­nia – mówi.

– Mhm – od­po­wiada Lo­visa ci­cho.

Stina się od­wraca i na­po­tyka jej wzrok, w któ­rym nie ma ani odro­biny cie­pła.

2

Stina otwiera drzwi miesz­ka­nia na pod­da­szu przy Karl Gu­sta­vs­ga­tan w dziel­nicy Va­sa­sta­den w Göte­borgu. Nie­bie­skie ochra­nia­cze na buty lekko sze­lesz­czą, gdy wcho­dzi do środka. Po­ko­nuje dwa schodki w dół i idzie przez długi przed­po­kój z bia­łymi ścia­nami i pod­łogą wy­ło­żoną sza­rymi płyt­kami. Na ścia­nie wisi ob­raz przed­sta­wia­jący czer­wono-czarną Sta­tuę Wol­no­ści, a pod nim stoi wą­ski sto­lik z usta­wioną na bla­cie srebrną mi­ską.

Na końcu przed­po­koju Stina skręca w lewo i przy­staje. Sły­szy za ple­cami po­gwiz­du­ją­cego Da­vida.

– Ład­nie tu – stwier­dza męż­czy­zna.

– Mhm – bąka Stina, roz­glą­da­jąc się wo­kół.

Ude­rzają ich świa­tło i prze­strzeń, wy­soki su­fit robi wra­że­nie, a przez duże okna wpada do środka sza­ro­srebrne po­ranne świa­tło. Tech­nicy są wszę­dzie. Peł­zają po pod­ło­dze, stoją po­chy­leni nad klamką i ku­cają nad okrą­głym dy­wa­nem, w rę­kach trzy­ma­jąc lampy UV, pędzle i wa­ciki. Sły­chać ich ści­szone głosy i pstry­ka­nie apa­ratu fo­to­gra­ficz­nego. Wszyst­kie do­wody trzeba ze­brać do pro­bó­wek i pla­sti­ko­wych wo­recz­ków, na­leży spo­rzą­dzić do­ku­men­ta­cję.

Stina na­wią­zuje kon­takt wzro­kowy z jed­nym z tech­ni­ków. Męż­czy­zna ma na twa­rzy ma­seczkę, więc wi­dać tylko jego ciem­no­brą­zowe oczy.

– Mo­żemy wejść? – pyta Stina.

Męż­czy­zna kiwa głową.

– Jest tam – in­for­muje, po­ka­zu­jąc pal­cem w nie­bie­skiej rę­ka­wiczce miej­sce, gdzie leży ofiara.

Stina od­wraca głowę. W tej sa­mej chwili po jej ple­cach prze­biega dreszcz, jakby ktoś prze­je­chał jej pa­znok­ciem wzdłuż krę­go­słupa, i wi­dzi dwie stopy wy­sta­jące zza wy­spy ku­chen­nej. Jedna z nich jest ubrana w pu­chatą ró­żową skar­petę w ser­duszka. Druga jest goła. Stina wpa­truje się w nią. Pa­znok­cie po­ma­lo­wane na ró­żowo mocno kon­tra­stują z siną skórą.

Ostroż­nie idzie po lśnią­cym dę­bo­wym par­kie­cie, żeby ni­czego nie do­tknąć, po­chyla się i spo­gląda na ciało.

– O kurwa! – wy­rywa jej się. Cofa się, czu­jąc smród od­cho­dów i krwi, ale głów­nie z po­wodu tego, co wi­dzi. Mocno za­ci­ska po­wieki i na­gle ma wra­że­nie, jakby coś ją chwy­ciło i za­ssało do czar­nej dziury. Za­ta­cza się, szybko otwiera oczy i po­trząsa głową. Roz­gląda się, jakby do­piero się obu­dziła. Chce się chwy­cić wy­spy ku­chen­nej, by za­pa­no­wać nad za­wro­tami głowy, lecz bie­rze się w garść. Wie, że nie może. Mocno przy­gryza dolną wargę i zmu­sza się do spoj­rze­nia na ko­bietę. Musi się sku­pić. To za­zwy­czaj po­maga.

Ko­bieta leży na boku. Lewa po­łowa jej twa­rzy jest wci­śnięta w pod­łogę, a ra­mię za­sła­nia­jące głowę za­krwa­wione i po­ra­nione. Ofiara ma na so­bie cienką białą ko­szulę nocną po­pla­mioną krwią. Na ciele wi­dać ślady licz­nych ran kłu­tych. Stina czuje wście­kłość.

Spo­gląda w dół, na tech­nika Dana Ko­wal­skiego, który sie­dzi sku­lony przy ko­bie­cie, z jedną ręką w czar­nej tor­bie.

– No – mówi, nie pa­trząc na Stinę. Jego ru­do­blond włosy ści­śle przy­le­gają do głowy, a szczu­płe ra­miona po­krywa biały kom­bi­ne­zon ochronny lekko sze­lesz­czący przy każ­dym ru­chu. – Ro­bimy, co mo­żemy.

– Nie py­ta­łam – oznaj­mia Stina.

– To prawda – od­po­wiada Dan, wciąż nie pod­no­sząc głowy. – Ale so­bie po­my­śla­łaś, prawda?

Stina od­wraca wzrok i roz­gląda się, żeby nie pa­trzeć na zma­sa­kro­wane ciało. My­śli o tym, że miesz­ka­nie na pod­da­szu praw­do­po­dob­nie zo­stało prze­ro­bione. Jest piękne z tą otwartą prze­strze­nią, wy­so­kimi stro­pami, po­ma­lo­wa­nymi na biało drew­nia­nymi bel­kami u su­fitu i ra­mami okien­nymi. Ja­sne i mi­ni­ma­li­styczne, jakby żyw­cem wy­jęte z ma­ga­zynu wnę­trzar­skiego. Wy­soko na ścia­nach wisi sztuka współ­cze­sna bę­dąca po­łą­cze­niem fo­to­gra­fii, graf­fiti oraz ta­śmy ozdob­nej w gwiazdki. Ob­razy są utrzy­mane w brą­zo­wo­sza­rej to­na­cji, z nie­wielką do­mieszką czer­wieni, i pa­sują do ko­lo­ry­styki miesz­ka­nia.

Stina na­dal się roz­gląda. Na czar­nym ka­mien­nym bla­cie stoi chro­mo­wany eks­pres do kawy w są­siedz­twie bia­łej do­niczki ze świe­żymi zio­łami. Wisi nad nią li­stwa ma­gne­tyczna z ze­sta­wem pię­ciu noży ku­chen­nych Glo­bal.

Obok blatu znaj­dują się lo­dówka i za­mra­żarka. Lśniącą po­wierzch­nię po­kry­wają rdzawe ślady. Stina przy­gląda się im i oczami wy­ob­raźni wi­dzi, jak ko­bieta, chwie­jąc się na no­gach, wy­ciąga ręce i prze­jeż­dża pal­cami po lśnią­cej lo­dówce, po czym upada na pod­łogę. Za­sta­na­wia się, ile cio­sów znio­sła, za­nim się pod­dała. Uświa­da­mia so­bie, że wszę­dzie wi­dzi plamy krwi. Po­now­nie spo­gląda w dół, na Dana Ko­wal­skiego.

– Więc nic nie zna­leź­li­ście? – pyta.

– Nie, jesz­cze nie. – Dan wzdy­cha, wkła­da­jąc wa­cik do wo­reczka fo­lio­wego.

– Gdzie jest jej sio­stra, która za­dzwo­niła? Wciąż tu­taj?

Dan po raz pierw­szy pod­nosi wzrok. Kiwa głową w kie­runku, w któ­rym mają iść.

– Jest tam. Na pół­pię­trze.

– Skoń­czy­li­ście z nią?

– Tak – od­po­wiada Dan, wra­ca­jąc do pracy.

– I?

– Zo­ba­czymy, co po­każą ba­da­nia. Na ra­zie chyba po­trze­buje roz­mowy z psy­cho­lo­giem.

– Ja­sne. Ale naj­pierw chcia­ła­bym za­mie­nić z nią parę słów.

Dan znowu spo­gląda w górę. Ich spoj­rze­nia się spo­ty­kają. Wy­gląda na zmę­czo­nego i Stina ma wra­że­nie, jakby pa­trzyła w lu­stro. Zmę­cze­nie jest pa­ra­li­żu­jące, bra­kuje jej tchu. Wsuwa rękę do kie­szeni. Wy­czuwa kon­tury bli­stra z ta­blet­kami i to ją uspo­kaja. Ostatni raz zerka na ciało, po czym od­wraca wzrok i pa­trzy na Da­vida.

– Chodźmy z nią po­roz­ma­wiać.

3

Sio­stra ofiary, Ju­lia Jo­hans­son, sie­dzi w rogu bia­łej ka­napy na­roż­nej, przy­kryta ple­dem i z po­duszką w zyg­zaki na ko­la­nach. Ma dłu­gie włosy z prze­dział­kiem na środku, ja­sne pa­semka za­sła­niają twarz. Wpa­truje się w te­le­wi­zor wi­szący na ścia­nie na­prze­ciwko. Przez krzy­kliwe ame­ry­kań­skie głosy prze­bija się śmiech pu­blicz­no­ści, lecz twarz Ju­lii nie wy­raża żad­nych emo­cji, gdy do niej pod­cho­dzą.

Stina zerka na po­li­cjanta w mun­du­rze sto­ją­cego obok Ju­lii. Jedno spoj­rze­nie wy­star­cza. Od razu ro­zu­mie, kiwa głową i znika na scho­dach pro­wa­dzą­cych w dół.

– Cześć, Ju­lio – mówi Stina, ostroż­nie sia­da­jąc po dru­giej stro­nie ka­napy. – Na­zy­wam się Stina Se­ger i je­stem z po­li­cji. A to jest Da­vid Sand­berg-Sa­liba. Rów­nież po­li­cjant. – Stina za­wie­sza głos, spo­gląda na dło­nie Ju­lii i za­uważa, że od­padł jej długi, spi­cza­sty pa­zno­kieć, a na pal­cach ma mnó­stwo ta­nich pier­ścion­ków. – Bar­dzo ci współ­czuję, ale mu­szę ci za­dać kilka py­tań. Jak tylko skoń­czymy, bę­dziesz mo­gła stąd pójść – do­daje Stina.

Ju­lia wzru­sza ra­mio­nami, nie od­ry­wa­jąc wzroku od te­le­wi­zora.

– Mo­żesz nam opo­wie­dzieć, co za­sta­łaś, wcho­dząc do miesz­ka­nia?

Ju­lia ciężko wzdy­cha i za­sła­nia oczy ręką, jakby tru­chlała na samą myśl, że ma o tym mó­wić. Stina waha się przez chwilę, czy po­winna ją na to na­ra­żać. I tak już wiele prze­szła. Ale nie mają wy­boru.

– Na­prawdę mu­simy to wie­dzieć – na­lega Stina. – Po­tem bę­dziesz wolna.

Ju­lia kiwa głową i szybko mówi ci­chym gło­sem, jakby re­cy­to­wała wy­li­czankę:

– Wró­ci­łam do miesz­ka­nia. Chciało mi się pić i ru­szy­łam w kie­runku lo­dówki, żeby wy­jąć sok. Nie pa­trzy­łam pod nogi, więc się o nią po­tknę­łam. – Ju­lia od­wraca głowę i po raz pierw­szy pa­trzy na Stinę. Pod jej oczami wi­dać po­zo­sta­ło­ści noc­nego ma­ki­jażu, usta są wą­skie, za­cięte. – Sta­nę­łam na jej sto­pie – cią­gnie Ju­lia, a Stina wi­dzi, że dolna warga ko­biety za­czyna drżeć. – Póź­niej po­śli­zgnę­łam się na krwi i pra­wie się na nią prze­wró­ci­łam. – Oczy Ju­lii za­cho­dzą łzami, a ona znowu od­wraca głowę w stronę te­le­wi­zora. – Tak od­kry­łam, że nie żyje.

– Bar­dzo ci współ­czuję – po­wta­rza Stina. – Do­pil­nu­jemy, że­byś mo­gła z kimś o tym po­roz­ma­wiać. To ważne w przy­padku ta­kich trau­ma­tycz­nych prze­żyć.

Ju­lia po­now­nie wzru­sza ra­mio­nami. Drżą­cym pal­cem po­ciera skórę pod okiem i jesz­cze bar­dziej roz­ma­zuje ma­ki­jaż. Stina my­śli o tym, co czeka Ju­lię, i od­ru­chowo wy­ciąga rękę, żeby ją po­cie­szyć, ale w ostat­niej chwili ją cofa.

– Czy ktoś jesz­cze był w miesz­ka­niu, gdy wró­ci­łaś? – pyta Da­vid sto­jący tuż za Stiną.

– Nie. Fanny miesz­kała sama.

– To nie wy­klu­cza, że ktoś tu był.

– Tak, ale ni­kogo nie było.

Stina roz­gląda się wo­kół. Wy­gląda przez okno i po prze­ciw­nej stro­nie wi­dzi ka­mie­nicę oraz bez­chmurne błę­kitne niebo nad czer­wo­nymi da­chami. Mia­sto bu­dzi się do ży­cia, lecz do miesz­ka­nia nie do­cie­rają żadne dźwięki. Na ulicy stoi kilka ra­dio­wo­zów, a wej­ście do ka­mie­nicy za­bez­pie­czono nie­bie­sko-białą ta­śmą po­li­cyjną, przed którą stoją ga­pie z te­le­fo­nami w rę­kach wy­mie­szani z dzien­ni­ka­rzami i fo­to­gra­fami. Za to tu, na gó­rze, pa­nuje ci­sza. Okna są dźwię­kosz­czelne. Nikt nie sły­szał krzyku Fanny.

– Duże miesz­ka­nie jak dla jed­nej osoby – stwier­dza.

– Tak. – Ju­lia dra­pie skrzy­dełko nosa pa­znok­ciem ma­łego palca. – Ku­piła je po śmierci swo­jego ojca. Je­ste­śmy przy­rod­nimi sio­strami. Mamy tę samą matkę.

– Do­stała duży spa­dek?

– Tak. – Ju­lia od­wraca głowę w kie­runku Stiny i po­woli nią kiwa. Na­stęp­nie na­ciąga koc pod brodę i otula się nim.

– Mo­żesz nam opo­wie­dzieć, co się wy­da­rzyło wczo­raj wie­czo­rem? – prosi Da­vid.

Stina spo­gląda na niego. Na jego ciemne włosy i brą­zowe oczy. Sły­szy spo­kojny głos, cał­kiem inny, niż gdy Da­vid jest wście­kły. Tak samo dło­nie, te­raz miękko sple­cione, po­tra­fią być bru­talne i zła­mać rękę lub zwich­nąć szczękę.

– Już mó­wi­łam.

– Opo­wiedz, jak spę­dzi­łaś wie­czór.

Ju­lia wzdy­cha, wy­pusz­cza koc z ręki i kła­dzie ją na ko­la­nie.

– Okej. By­łam z kum­pelą w klu­bie Spri­tluc­kan.

– Czyli pra­cu­jesz w branży ho­te­lowo-re­stau­ra­cyj­nej?

Stina sły­szy, że jej part­ner stara się być miły, żeby Ju­lia się roz­luź­niła, ale wi­dzi, że ko­bieta nie wie, co Da­vid ma na my­śli.

– Do Spri­tluc­kan cho­dzą głów­nie lu­dzie za­trud­nieni w branży re­stau­ra­cyj­nej i roz­ryw­ko­wej – wy­ja­śnia Stina. – Wy­dają tam na­piwki z week­endu.

– Aha. – Ju­lia mruga. – Nie wie­dzia­łam. The­rese rze­czy­wi­ście pra­cuje w tej branży.

– The­rese? Tak ma na imię twoja ko­le­żanka?

– Tak.

– Mo­żesz nam po­dać jej na­zwi­sko i dane kon­tak­towe, żeby mo­gła to po­twier­dzić?

– Te­raz?

– Tak. – Stina sięga po to­rebkę, wyj­muje czarny no­tes i znaj­duje dłu­go­pis w bocz­nej kie­szonce. Otwiera go na pu­stej stro­nie i po­daje Ju­lii. – Za­pisz tu­taj.

Ju­lia bie­rze no­tes i za­czyna pi­sać. Stina od­wraca głowę w kie­runku ko­minka i się roz­gląda. Za­gląda do po­piołu i czar­nych, okop­co­nych po­zo­sta­ło­ści po ogniu. Na ścia­nie obok ko­minka wisi ob­raz z mo­ty­wem Buddy, na stole stoi czarno-biały wa­zon z białą li­lią, a Stina my­śli, że to wy­gląda tak, jakby ktoś pró­bo­wał stwo­rzyć wra­że­nie przy­tul­no­ści.

– Pro­szę.

– Dzię­kuję. – Stina bie­rze od Ju­lii no­tes i wkłada go do to­rebki. – Okej. O któ­rej do­tar­łaś do Spri­tluc­kan?

– Ja­koś o pół­nocy.

– Czyli do tego czasu by­łaś w domu?

– Nie. Wy­szłam stąd mniej wię­cej o dwu­dzie­stej dru­giej i po­szłam do The­rese. Sie­dzia­ły­śmy u niej i pi­ły­śmy, po­tem po­szły­śmy do Spri­tluc­kan.

– Jak długo tam by­ły­ście?

– Do za­mknię­cia. Ja­koś o trze­ciej. Po­tem… – Ju­lia od­chrzą­kuje, ro­biąc le­dwo za­uwa­żalną pauzę, i kon­ty­nu­uje: – Po­szły­śmy do Tin­tin coś zjeść. Póź­niej wró­ci­łam do domu i… – Ju­lia spusz­cza wzrok i do­tyka koca. – Chciało mi się pić, więc po­de­szłam do lo­dówki po sok. Wtedy ją zna­la­złam i za­dzwo­ni­łam na po­li­cję. Od razu.

– By­ły­ście w Café Tin­tin na En­gel­brekts­ga­tan czy Lin­néga­tan?

Ju­lia robi wiel­kie oczy. Jakby znowu nie zro­zu­miała.

– Są dwie.

– Aha. Nie znam na­zwy ulicy, ale to była prze­cznica do Ave­nyn.

Stina kiwa głową.

– Czyli En­gel­brekts­ga­tan. Co było po­tem?

– Usia­dłam tu i cze­ka­łam, tak jak ka­zała mi ta dys­po­zy­torka.

– I nic nie wi­dzia­łaś? A może coś sły­sza­łaś?

Ju­lia marsz­czy brwi.

– Niby co?

– Ja­kie­goś czło­wieka? Sa­mo­chód? Co­kol­wiek?

– Nie.

– Która to była go­dzina?

– Około wpół do pią­tej.

– Miesz­kasz tu­taj? – pyta Da­vid.

– Nie. To zna­czy tak. Przy­jeż­dżam na kilka dni i wtedy tu miesz­kam.

– Czę­sto tu by­wasz?

– Nie. To drugi raz. Wła­ści­wie to nie mia­ły­śmy z Fanny kon­taktu do śmierci na­szej mamy pół roku temu. Można po­wie­dzieć, że to nas po­łą­czyło. Mamy tylko sie­bie. – Ju­lia spusz­cza wzrok i do­daje: – Mia­ły­śmy.

– Przy­kro mi – mówi Stina i szybko milk­nie. Ro­zu­mie to uczu­cie pustki po stra­cie bli­skiej osoby.

– Dla­czego nie mia­ły­ście kon­taktu? – do­py­tuje Da­vid.

– Był świ­nią. – Ju­lia ści­ska po­duszkę i zyg­zaki zle­wają się ze sobą. – On tego nie chciał.

– Kto taki?

– Oj­ciec Fanny.

– Dla­czego?

– Był dla matki okropny. A mnie do­stał w pa­kie­cie, więc po­dej­rze­wam, że mnie też nie­na­wi­dził, cho­ciaż wcale mnie nie znał.

– Fanny nie miała też kon­taktu ze swoją, to zna­czy z wa­szą mamą? – pyta Stina.

– Nie. On tego nie chciał. Ale te­raz za­czy­na­ły­śmy się za­przy­jaź­niać. – Ju­lia wy­ciera nos grzbie­tem dłoni, gło­śno nim po­cią­ga­jąc. – To straszne, że ktoś ją za­bił.

Stina pró­buje przej­rzeć Ju­lię i nie czuje jej bólu. Wi­dzi ślady łez i stra­chu, ale nie do­strzega praw­dzi­wej, wiel­kiej roz­pa­czy, którą wi­dać u więk­szo­ści lu­dzi w ta­kiej sy­tu­acji. Może z po­wodu tego, o czym wła­śnie opo­wie­działa. Że tak na­prawdę nie znała Fanny zbyt do­brze. Albo wciąż nie do­tarło do niej to, co się stało.

– Jak my­ślisz, dla­czego ktoś to zro­bił? – pyta Stina.

Ju­lia roz­kłada ręce.

– Nie mam po­ję­cia – mówi.

– Może miała ja­kichś wro­gów?

– Nie.

– Z kim się spo­ty­kała?

– Nie umiem po­wie­dzieć. Dużo tre­no­wała. Wiem, że cza­sami wy­cho­dziła z ludźmi z pracy.

– Gdzie tre­no­wała?

– W Sats. I cza­sami bie­gała.

Milkną. Naj­wyż­szy czas za­koń­czyć tę roz­mowę – my­śli Stina. Ju­lia po­trze­buje po­mocy, żeby przez to przejść, i musi po­roz­ma­wiać z psy­cho­lo­giem.

– Chcesz zo­stać w Göte­borgu przez ja­kiś czas? – pyta Stina, pod­no­sząc się z ka­napy.

– Tak, w su­mie mogę zo­stać. Nie mu­szę wra­cać do domu. – Spo­gląda na nich oboje. – Wolno mi tu zo­stać? W miesz­ka­niu Fanny?

Stinę za­ska­kuje to py­ta­nie. Na­prawdę chce tu być? Na jej miej­scu w ogóle nie roz­wa­ża­łaby ta­kiej opcji.

– To nie my o tym de­cy­du­jemy. Ale miesz­ka­nie bę­dzie za­plom­bo­wane do za­koń­cze­nia oglę­dzin miej­sca zda­rze­nia. Nie wiem, ile to po­trwa.

Ju­lia kiwa głową i ob­gryza zła­many pa­zno­kieć. Znowu wpa­truje się w te­le­wi­zor. Nic nie mówi, gdy wy­cho­dzą. Na­wet na nich nie pa­trzy.

4

Aron Fa­sth idzie po­su­wi­stym kro­kiem po sza­rym as­fal­cie. Za ple­cami ma ce­glaną wieżę ko­ścioła. Jego ciało rzuca na drogę długi, ru­chomy cień, a on czuje ssa­nie w żo­łądku, gdy do jego noz­drzy do­ciera za­pach świe­żego chleba do­cho­dzący z pie­kar­nio-cu­kierni. Ostat­nio pra­wie przez cały czas jest głodny. Targa nim głód. Nie tylko ten fi­zyczny, lecz także ten inny. Po­ścig, który go na­pę­dza i przy­wiódł go aż tu­taj.

Co­raz czę­ściej ła­pie się na tym, że tę­skni za swoim daw­nym ży­ciem. Na­wet za ta­kimi rze­czami, o któ­rych ni­gdy by nie po­my­ślał, jak usu­wa­nie kro­wiego łajna, jeż­dże­nie cięż­kimi tacz­kami i od­śnie­ża­nie. Po­strze­gał ży­cie na wsi jako karę i za­zdro­ścił tym, któ­rzy miesz­kają w mie­ście i nie mu­szą się zaj­mo­wać zwie­rzę­tami ani my­śleć o po­go­dzie. Ale te­raz za tym tę­skni. A naj­bar­dziej za roz­le­głym, ciem­nym la­sem i sa­mot­no­ścią.

Prze­pusz­cza nie­bie­ski au­to­bus miej­ski i prze­cho­dzi na drugą stronę drogi. Spa­liny die­sla za­bi­jają za­pach świe­żych wy­pie­ków, a on my­śli o tym, że mia­sto zde­cy­do­wa­nie nie jest dla niego. To tempo. Ci wszy­scy lu­dzie. Że ni­gdy tu nie jest ci­cho i na­prawdę ciemno. Ale o dziwo, to wła­śnie w mie­ście, wśród tych wszyst­kich lu­dzi, czuje się naj­bar­dziej sa­motny. Tu­taj może znik­nąć, wto­pić się w tłum. Na wsi to było nie­moż­liwe. Za­wsze zna­lazł się ktoś, kto wie­dział, gdzie jest i co robi.

W mie­ście wszystko jest inne i mu­siał wy­ka­zać się po­my­sło­wo­ścią, by tu prze­trwać. To nie leży w jego na­tu­rze, ale przy­szło mu się tego na­uczyć. Nie wszystko, co ro­bił przez te lata, było do­bre. Nie­które rze­czy były na­prawdę złe, ale za­wsze de­cy­duje się tylko na to, co jest ko­nie­czne. Czę­sto musi być nie­wi­dzialny, żeby móc prze­pro­wa­dzić to, co so­bie po­sta­no­wił, i za­le­d­wie kilka mi­nut temu, gdy sie­dział w spo­koju na cmen­ta­rzu, wpadł na to, jak to zrobi tym ra­zem.

Po­pra­wia czapkę z dasz­kiem i sły­szy śmiech dziecka za ży­wo­pło­tem. Po­wi­nien był po­my­śleć o tym wcze­śniej. Matka była li­sto­noszką na wsi w tych naj­trud­niej­szych la­tach, gdy bra­ko­wało im pie­nię­dzy, a oj­ciec ję­czał sku­lony na łóżku. To nie to samo co praca w Göte­borgu. Tu­taj nie wi­duje się li­sto­no­sza. Oczy­wi­ście wszy­scy za­uwa­żają pocztę w skrzynce, lecz nikt, może poza bar­dzo nie­licz­nymi wy­jąt­kami, nie umie po­wie­dzieć, jak wy­gląda jego li­sto­nosz.

Na wsi nie można być ano­ni­mo­wym. Wszy­scy wie­dzą, kim jest jego matka. Że to Lil­le­mor Fa­sth. Plot­ko­wano. Mó­wili, że matka nie ma lekko. Ro­dzina stra­ciła to, co było prze­ka­zy­wane z po­ko­le­nia na po­ko­le­nie, i Lil­le­mor mu­siała pod­jąć pracę li­sto­noszki, aby wy­ży­wić naj­bliż­szych.

Aron Fa­sth za­trzy­muje się przy kra­węż­niku, bie­rze głę­boki wdech i za­myka oczy. Jest rano, ale nie­długo słońce bę­dzie wy­soko na nie­bie. Dni wciąż są cie­płe, lecz nocą za­czął się wdzie­rać je­sienny chłód i ani się obej­rzą, a na­sta­nie ciem­ność.

Wie, że nie musi my­śleć o po­go­dzie, ale robi to z przy­zwy­cza­je­nia i gdy bę­dzie po wszyst­kim, wróci do domu i od­bie­rze to, co do niego na­leży. Wie, że już ni­gdy nie bę­dzie tak jak kie­dyś. Ro­zu­mie to. To cena, którą bę­dzie mu­siał za­pła­cić.

5

– Za­czę­li­ście? – Stina wpada do salki kon­fe­ren­cyj­nej. Jest spóź­niona aż pięt­na­ście mi­nut i wie, że wy­gląda na zmę­czoną. Omiata wzro­kiem po­miesz­cze­nie. Wszy­scy na nią pa­trzą, z wy­jąt­kiem Lu­casa, który sie­dzi po­chy­lony nad ko­mórką i czeka, aż ona coś po­wie.

– Nie, nie za­czę­li­śmy. – Lo­visa zdej­muje dło­nie z kla­wia­tury lap­topa i unosi plik do­ku­men­tów, po czym rzuca je na stół. – Cze­ka­li­śmy na cie­bie, więc sie­dzimy tu już ja­kiś czas.

Stina się uśmie­cha i po­sta­na­wia zi­gno­ro­wać przy­tyk Lo­visy.

– Dzię­kuję, Lo­viso – mówi i bie­rze od niej pa­piery. Je­den ze sko­ro­szy­tów wy­śli­zguje jej się z ręki i spada na pod­łogę. – Mo­żesz zro­bić pod­su­mo­wa­nie? Zdaje się, że je­steś do­brze przy­go­to­wana.

– Ow­szem, je­stem i mogę.

Stina się schyla, żeby pod­nieść sko­ro­szyt. Gło­śno prze­klina, gdy pro­stu­jąc się, ude­rza głową w blat, i siada na krze­śle przy krót­szej kra­wę­dzi stołu kon­fe­ren­cyj­nego. Ma­suje so­bie głowę i wi­dzi, że Da­vid się do niej uśmie­cha. Od­wza­jem­nia uśmiech, lecz czuje to obez­wład­nia­jące zmę­cze­nie i znowu się za­sta­na­wia, czy na­prawdę tego chce i czy da radę ko­lejny raz. Ale znowu nie od­po­wiada so­bie na to py­ta­nie, tylko je od sie­bie od­suwa i wsłu­chuje się w dźwięczny głos Lo­visy.

– Ofiara to Fanny Lund­berg, lat trzy­dzie­ści pięć, uro­dzona w Sztok­hol­mie. Do­ra­stała na wy­spie Li­dingö. Kiedy miała osiem lat, jej ro­dzice się roz­wie­dli. Ona zo­stała z oj­cem w willi, a matka wy­pro­wa­dziła się do miesz­ka­nia na Söder. Fanny stu­dio­wała prawo go­spo­dar­cze w Wyż­szej Szkole Han­dlo­wej w Sztok­hol­mie. Pięć lat po obro­nie dy­plomu prze­pro­wa­dziła się do Göte­borga, a gdy dwa lata póź­niej zmarł jej oj­ciec, odzie­dzi­czyła osiem­na­ście mi­lio­nów ko­ron. Krótko po­tem ku­piła miesz­ka­nie w dziel­nicy Va­sa­sta­den, gdzie dzi­siej­szego ranka zna­le­ziono ją mar­twą. Jej matka zmarła na raka pół roku temu. Fanny miała przy­rod­nią sio­strę Ju­lię, młod­szą od niej o trzy­na­ście lat, z którą nie­dawno na­wią­zała kon­takt. Nie zna­la­złam in­nych człon­ków ro­dziny. – Lo­visa ob­raca dłu­go­pis mię­dzy pal­cami i kon­ty­nu­uje pod­su­mo­wa­nie: – Ze wstęp­nego ra­portu tech­nicz­nego wy­nika, że Fanny zo­stała za­mor­do­wana późno w nocy lub wcze­śnie rano. Jej sio­stra za­dzwo­niła na sto dwa­na­ście o czwar­tej trzy­dzie­ści sie­dem, więc wiemy, że do za­bój­stwa do­szło wcze­śniej. Z oglę­dzin zwłok wy­nika, że ofiara zo­stała za­mor­do­wana w swoim domu. Sprawca jest nie­znany. – Lo­visa spo­gląda na Dana Ko­wal­skiego, który po­twier­dza jej słowa ski­nie­niem głowy. – Ciało zo­stało prze­trans­por­to­wane do za­kładu me­dy­cyny są­do­wej i roz­po­częły się oglę­dziny miesz­ka­nia. Dan, mo­żesz nam po­wie­dzieć, co tam zna­leź­li­ście?

Dan po­now­nie przy­ta­kuje i wstaje. Po­ciera dłońmi o uda i chrząka.

– Poza na­rzę­dziem zbrodni, o któ­rym jest mowa w ra­por­cie, nic. Jak do­tąd – mówi.

– Ale zna­leź­li­ście na­rzę­dzie zbrodni? – do­py­tuje Da­vid.

– Tak. Jak, prawda, wspo­mnia­łem, można o tym prze­czy­tać w ra­por­cie.

– Jesz­cze nie zdą­ży­łem się z nim za­po­znać, więc może nam to zre­fe­ru­jesz?

Dan prze­cze­suje ręką rzad­kie włosy.

– Na­rzę­dzie zbrodni to nóż ku­chenny Glo­bal. Zlo­ka­li­zo­wa­li­śmy go dość szybko. Wi­siał na li­stwie ma­gne­tycz­nej w kuchni, zgod­nie ze swoim prze­zna­cze­niem. Zo­stał umyty, ale były na nim ślady krwi.

– Czyli to nóż ku­chenny ofiary?

– Zga­dza się.

– To może su­ge­ro­wać, że to nie było mor­der­stwo z pre­me­dy­ta­cją.

– Nie­wy­klu­czone.

– Ale także do­wo­dzi, że sprawca dzia­łał z zimną krwią, skoro umył nóż i po­wie­sił go na li­stwie – za­uważa Stina. – Ma­cie od­ci­ski pal­ców?

Dan spo­gląda na nią.

– Nóż zo­stał prze­ka­zany do ba­da­nia pod ką­tem śla­dów DNA, od­ci­sków pal­ców i włó­kien. Jak wiesz, trzeba to zro­bić w od­po­wied­niej ko­lej­no­ści, więc wy­niki po­znamy do­piero za kilka dni.

Stina kiwa głową.

– Coś jesz­cze? – pyta.

– Tak. Fakt, że ofiara zo­stała zma­sa­kro­wana, może wska­zy­wać na za­bój­stwo w afek­cie. Na dło­niach i przed­ra­mio­nach ofiary zna­leź­li­śmy ob­ra­że­nia świad­czące o tym, że pró­bo­wała się bro­nić przed na­past­ni­kiem albo na­wet ode­brać mu na­rzę­dzie zbrodni. Na ciele ofiary są też liczne si­niaki, które do­dat­kowo po­twier­dzają tezę, że pró­bo­wała ode­przeć atak. Ana­li­zu­jemy próbki krwi zna­le­zio­nej w miesz­ka­niu i mamy na­dzieję, że po­wie­dzą nam coś o sprawcy. W tego ro­dzaju zbrod­niach z uży­ciem noża sprawca czę­sto rani też sie­bie, więc szanse są spore.

– Czy mamy tu­taj do czy­nie­nia z na­pa­ścią sek­su­alną?

– Nie, nic na to nie wska­zuje. Ofiara od­była sto­su­nek sek­su­alny wcze­śniej tego sa­mego wie­czoru, lecz wy­gląda na to, że za obo­pólną zgodą.

– Mo­żemy po­zy­skać DNA?

– Tak. Zna­leź­li­śmy w niej spermę i wy­sła­li­śmy ją do ana­lizy.

– Świet­nie. – Stina my­śli, że być może tym ra­zem im się po­szczę­ści. Je­śli mor­derca upra­wiał seks z Fanny i zo­sta­wił swoje DNA, to może szybko go zła­pią.

– A po­dej­rzani? Co po­wie­cie o sio­strze? O tej Ju­lii? – pyta Lo­visa na­gląco, a Stina my­śli, że ko­le­żanka chce prze­jąć pro­wa­dze­nie spo­tka­nia, po­nie­waż jak zwy­kle uważa, że wszystko dzieje się zbyt wolno.

– To musi być dla niej pie­kiel­nie trudne – stwier­dza Da­vid.

– Jest w szoku?

– Praw­do­po­dob­nie tak. Trudno, żeby nie była, bio­rąc pod uwagę, co ją spo­tkało. Wró­ciła do miesz­ka­nia i do­słow­nie po­tknęła się o za­mor­do­waną sio­strę. Po­ra­dze­nie so­bie z czymś ta­kim może nie być ła­twe.

– Na pla­mach krwi było wi­dać ślady jej stóp – in­for­muje Dan i za­czyna prze­glą­dać swoje pa­piery.

– Tak, mó­wiła, że się po­śli­zgnęła.

W salce kon­fe­ren­cyj­nej za­pada ci­sza, a Stina czuje na so­bie spoj­rze­nia ko­le­gów. Chcą po­znać jej wnio­ski i usły­szeć od niej, co mają ro­bić. Cią­gle ktoś od niej cze­goś chce. Stina na­po­tyka wzrok Da­vida i wy­daje jej się, że do­strzega w nim pewne zdzi­wie­nie. Po­pra­wia stos le­żą­cych przed nią pa­pie­rów i wstaje. Nie ma czasu na prze­my­śle­nia. Trzeba dzia­łać. Jak za­wsze.

– Chcę, że­by­śmy w ocze­ki­wa­niu na wie­ści z za­kładu me­dy­cyny są­do­wej i od in­for­ma­ty­ków sku­pili się na Ju­lii i roz­py­ty­wa­niu są­sia­dów. Rób­cie swoje. O ile wcze­śniej nie na­stąpi ża­den prze­łom w spra­wie, wi­dzimy się ju­tro. – Stina wstaje. – Chyba nie mu­szę wam przy­po­mi­nać, że mamy do czy­nie­nia z mor­der­stwem, na któ­rym mu­simy skon­cen­tro­wać całą na­szą uwagę.

6

To był długi dzień. Stina od wcze­snego ranka pra­co­wała nad sprawą Fanny Lund­berg i te­raz je­dzie do domu tak­sówką tylko po to, żeby się prze­brać. Opiera głowę o szybę. Czuje na czole jej chłód, a mo­no­tonny od­głos opon trą­cych o as­falt spra­wia, że się roz­luź­nia. Słońce chyli się ku za­cho­dowi i Stina wi­dzi w od­dali oświe­tlony dia­bel­ski młyn w Li­se­berg i At­mos­Fear na tle czer­wo­nego nieba. Przy­ci­ska pa­lec do szyby i prze­suwa nim w dół. Sły­chać ci­chy pisk, a ona my­śli o tym, że wo­la­łaby zo­stać w domu i obej­rzeć mecz, za­miast iść na im­prezę.

Ko­lega Görans­son, po­li­cyjny im­pre­zo­wicz, za­pro­sił wszyst­kich swo­ich naj­bliż­szych przy­ja­ciół, czyli prak­tycz­nie całą ko­mendę. W ciągu dnia zaj­rzał do jej po­koju, żeby się upew­nić, że Stina po­jawi się na im­pre­zie. Był taki pod­eks­cy­to­wany i za­do­wo­lony, że nie miała wy­boru, mu­siała pójść. Poza tym prze­kła­dał tę im­prezę pięć razy, po­nie­waż trzeba było po­móc ko­le­gom. Te­raz ich ko­lej, żeby zro­bić coś dla niego.

Stina pa­trzy na mi­ga­jący za szybą Göte­borg i my­śli o Fanny Lund­berg. Uszko­dze­nia ciała świad­czą o tym, że mor­derca praw­do­po­dob­nie dzia­łał w afek­cie, co samo w so­bie wcale nie jest ta­kie nie­ty­powe. Prze­ciw­nie, do za­bój­stwa czę­sto do­cho­dzi pod­czas kłótni, która wy­myka się spod kon­troli. Fanny bro­niła się przed roz­wście­czo­nym na­past­ni­kiem, lecz w miesz­ka­niu nie ma śla­dów po­twier­dza­ją­cych, że za­bój­stwo po­prze­dziła kłót­nia albo bójka. Poza śla­dami krwi i prze­wró­co­nym stoł­kiem ba­ro­wym przy wy­spie ku­chen­nej wszystko wy­daje się nie­tknięte. Po­nadto sprawca zna­lazł czas na umy­cie noża i za­tar­cie ewen­tu­al­nych śla­dów.

Stina ma przed oczami Fanny Lund­berg le­żącą na lśnią­cym par­kie­cie, za­krwa­wioną i zma­sa­kro­waną. My­śli o śmierci i o tym, że kie­dyś uda­wało jej się trzy­mać ją na dy­stans, ale te­raz za­wsze jest obecna. Stina wcale tego nie chce, lecz śmierć przy­cze­piła się do niej jak pi­jawka i zmie­niła jej świat w miej­sce, w któ­rym już chyba nie chce być.

Otwiera to­rebkę, wsuwa rękę do bocz­nej kie­szonki i znaj­duje bli­ster so­brilu. Wyj­muje go i wy­ci­ska na dłoń ta­bletkę, po czym wkłada ją do ust. Zbiera ślinę i po­łyka pa­stylkę. Po­tem za­myka oczy i czeka. Uchyla po­wieki, do­piero gdy tak­sów­karz ha­muje. Spo­gląda na żółtą ka­mie­nicę. Kie­rowca, który z tego, co można wy­czy­tać na iden­ty­fi­ka­to­rze, na­zywa się Ali Oman, od­wraca głowę i uśmie­cha się, po­ka­zu­jąc śnież­no­białe zęby.

– Karta? – pyta.

Stina kiwa głową, wyj­muje kartę i wkłada ją do ter­mi­nalu, który tak­sów­karz po­daje jej mię­dzy sie­dze­niami.

– Dzię­kuję – mówi męż­czy­zna i od­dziera pa­ra­gon.

– To ja dzię­kuję – od­po­wiada Stina, bio­rąc od niego pa­ra­gon. Na­stęp­nie zgniata kwi­tek, wrzuca do to­rebki, z tru­dem wy­siada z sa­mo­chodu i staje na pu­stej ulicy. Czuje zimny wiatr na go­łych no­gach i po­pra­wia spód­nicę luźną w pa­sie.

Tak­sówka od­jeż­dża, a Stina prze­cho­dzi na drugą stronę ulicy. Obie­cuje so­bie, że dziś wie­czo­rem nie bę­dzie my­ślała o pracy, i sły­szy stu­ka­nie ob­ca­sów nio­sące się echem mię­dzy bu­dyn­kami. Na chwilę przy­staje. Buty już ją za­czy­nają uci­skać i ża­łuje, że je wło­żyła. Nie po­winna no­sić szpi­lek. Jej stopy ich nie to­le­rują. Nie­stety jest już za późno – my­śli i sły­szy basy wy­do­by­wa­jące się z bu­dynku przed nią. Pod­cho­dzi do niego, otwiera drzwi i Pa­ra­dise City Guns N’ Ro­ses ude­rza w nią całą siłą. Bie­rze głę­boki wdech, wśli­zguje się do środka i na­gle znaj­duje się wśród roz­grza­nych ciał i do­no­śnych gło­sów.

Nie zdąża zdjąć płasz­cza, a ru­miany Görans­son już pod­cho­dzi z sze­ro­kim uśmie­chem i wy­ciąga do niej ręce.

– Stina Se­ger! – woła, żeby prze­krzy­czeć ha­łas, i bie­rze ją w ra­miona. – Tak się cie­szę, że przy­szłaś.

Stina przez chwilę pod­daje się spo­co­nemu uści­skowi, ale szybko się z niego wy­swo­ba­dza, a Görans­son wy­cza­ro­wuje nie wia­domo skąd smu­kły kie­li­szek i wkłada jej go w dłoń.

– Zdro­wie – mówi, a ona daje się otu­lić tym cie­płym po­wi­ta­niem.

Trudno się oprzeć Görans­so­nowi i Stina so­bie uświa­da­mia, że bę­dzie za nim tę­sk­nić. Wy­pija duży łyk bą­bel­ków i wi­dzi, jak Görans­son zerka w kie­runku drzwi, by po­wi­tać ko­lej­nego go­ścia. Po­dąża za jego wzro­kiem i krztusi się, wi­dząc, kto wła­śnie przy­szedł. To Dan Ko­wal­ski. W do­datku nie sam.

7

Dan Ko­wal­ski pro­stuje się, wkłada pa­lec za koł­nie­rzyk ko­szuli i po­lu­zo­wuje go. Wi­dzi, że wszy­scy na niego pa­trzą. Za­cie­ka­wione i wy­cze­ku­jące, za­mglone al­ko­ho­lem spoj­rze­nia kie­rują się w jego stronę, a jego zmie­sza­nie ro­śnie. Tak bar­dzo nie lubi być w cen­trum uwagi, że te­raz czuje silny, nie­mal fi­zyczny dys­kom­fort. Może dla­tego wy­brał pracę z tru­pami. Tak jest ła­twiej. Ni­gdy nie ocze­kują od­po­wie­dzi ani w ogóle ni­czego.

Jego były szef z cza­sów w Lid­köping po­wie­dział mu kie­dyś, że jest aspo­łeczny i nie można z nim po­ga­dać. Dan od­parł, że roz­mowa jest prze­re­kla­mo­wana. Li­czy się tylko to, co się sobą re­pre­zen­tuje. Te­raz nie jest już tego taki pe­wien. Wiele razy ża­ło­wał, że nie po­trafi roz­ma­wiać z ludźmi i nie jest ła­two go lu­bić. Że jest taki cho­ler­nie kan­cia­sty. Ale tak już ma. Ja­koś to bę­dzie. Nie ma fo­bii spo­łecz­nej, lecz pre­fe­ruje mniej­sze sku­pi­ska ludz­kie.

Po­mimo tego przy­szedł na im­prezę Görans­sona i te­raz my­śli, że po­peł­nił błąd, da­jąc się na­mó­wić. Palą go te wszyst­kie spoj­rze­nia i czuje, że się poci, cho­ciaż za­uważa, że wła­ści­wie to nie na niego wszy­scy pa­trzą. Kie­ruje wzrok na Annę i musi się po­wstrzy­my­wać, żeby nie po­cią­gnąć jej za rękę i stąd nie wyjść. Za to ona wy­daje się kom­plet­nie nie­wzru­szona tym za­in­te­re­so­wa­niem. Śmieje się do Görans­sona, gdy ten po­daje jej kie­li­szek i mówi coś, czego Dan nie sły­szy.

Lekko się od­chyla i omiata Annę spoj­rze­niem. To była ciężka prze­prawa, ale w końcu udało mu się ją na­mó­wić, żeby się prze­brała. Nie żeby su­kienka, którą te­raz ma na so­bie, była ja­kaś skromna. Prze­ciw­nie, jest bar­dzo krótka i tak ob­ci­sła, że od­sła­nia mnó­stwo jej po­nęt­nego ciała, lecz i tak jest o wiele lep­sza od stroju, który naj­pierw na sie­bie wło­żyła, tych dzi­wacz­nych me­ta­lo­wych ob­rę­czy na brzu­chu łą­czą­cych spód­nicę z bluzką. Udało mu się ją też na­mó­wić do upię­cia mocno roz­ja­śnio­nych, łam­li­wych lo­ków, żeby nie było tak wi­dać ciem­nego od­ro­stu. Ba, na­wet jej w tym po­mógł. Ale naj­bar­dziej cie­szy się z tego, że zdjęła te ko­zaki za ko­lano à la Pretty Wo­man.

Szcze­rze mó­wiąc, wo­lałby, żeby zo­stała w domu. Pró­bo­wał ją do tego prze­ko­nać, ale wtedy spy­tała, czy się jej wsty­dzi. Mieszka tu od roku, a jesz­cze nie po­znała jego przy­ja­ciół. Co miał od­po­wie­dzieć? Że nie ma przy­ja­ciół, lecz gdyby ich miał, toby się jej wsty­dził? Cóż, mu­siał ją za­brać na tę im­prezę. Anna nie lu­biła zo­sta­wać sama, za to on tę­sk­nił za tymi spo­koj­nymi i ci­chymi dniami z cza­sów, za­nim się do niego wpro­wa­dziła.

Dan sły­szy gło­śny śmiech prze­bi­ja­jący się przez mu­zykę, pod­nosi wzrok i w tłu­mie na­po­tyka spoj­rze­nie Stiny. Szybko od­wraca głowę, ale zdąża za­uwa­żyć, jaka jest dzi­siaj piękna.

– Dan?! – Anna cią­gnie go za rękę. – Za­tań­czymy?

Dan bie­rze głę­boki wdech i kiwa głową. Na­stęp­nie spo­gląda na ze­ga­rek Omega Spe­ed­ma­ster, za­wsze do­kład­nie od­mie­rza­jący czas. Te­raz po­ka­zuje dzie­więt­na­stą sie­dem­na­ście, więc wie­czór do­piero się za­czyna i bę­dzie długi.

8

Stina się chwieje. W jed­nej ręce trzyma szpilki, a drugą pod­piera się o ścianę, żeby pod­łoga pod nią prze­stała wi­ro­wać. Spo­koj­nie po­chyla głowę. My­śli, że po­winna była prze­rzu­cić się na wodę już kilka go­dzin temu, i wlewa w sie­bie resztę piwa. Czka i kręci głową. Cho­lera, trzeba było już dawno je­chać do domu.

Od­rywa się od ściany i ru­sza w kie­runku brą­zo­wych skó­rza­nych ka­nap w holu. Bie­rze głę­boki wdech. Uświa­da­mia so­bie, że przej­ście na drugą stronę bę­dzie ją dużo kosz­to­wać. Omiata lo­kal spoj­rze­niem. Nie­liczni, któ­rzy tu jesz­cze są, sie­dzą w grup­kach przy sto­li­kach i za­wzię­cie dys­ku­tują nad ostat­nimi kro­plami al­ko­holu.

Na par­kie­cie ja­kaś sa­motna, mocno sple­ciona ze sobą para ko­ły­sze się do pio­senki It Must Have Been Love śpie­wa­nej przez Ma­rie tym cha­rak­te­ry­stycz­nym gło­sem z chrypką. On ma na so­bie czarne spodnie i ko­szulę z pod­wi­nię­tymi rę­ka­wami, a ona bar­dzo krótką spód­nicę. Stina mocno za­ci­ska po­wieki, po czym je otwiera i ła­piąc ostrość, wi­dzi to­wa­rzyszkę Dana opla­ta­jącą ra­mio­nami ja­kie­goś męż­czy­znę, któ­rego Stina nie zna. Czka i od­wraca wzrok.

Ru­sza, czu­jąc pod bo­symi sto­pami kle­jącą się pod­łogę. My­śli, że do­brze so­bie ra­dzi, i wtedy po­tyka się o krze­sło, za­ta­cza się, robi kilka roz­pacz­li­wych kro­ków i pada na miękką ka­napę.

– Uff – wzdy­cha, opie­ra­jąc głowę, za­myka oczy i rzuca szpilki na pod­łogę. Wszystko wi­ruje. Głowa jest ciężka. Od­pocz­nie tu tylko chwilkę i po­je­dzie do domu. Sły­szy swój od­dech. Ciężki i nie­trzeźwy.

– Hej!

Stina z tru­dem pod­nosi ciężką głowę. Czka, mruży oczy i wi­dzi Dana Ko­wal­skiego z bu­telką piwa w ręce. Dan. Śmieje się i po­kle­puje dło­nią ka­napę.

– Dan – mówi gło­śno. – Trzy­ma­łeś się ode mnie z da­leka przez cały wie­czór. Odź, usiądź obok mnie. – Par­ska śmie­chem. – To zna­czy „chodź”. – Kręci głową i chi­cho­cze.

Dan dra­pie się po po­liczku i spo­gląda na nią.

– Jak się wła­ści­wie czu­jesz? – pyta.

– Czuję się świet­nie. – Stina uśmie­cha się sze­roko i ko­lejny raz do­staje czkawki. – A ty?

– Do­brze.

– To su­per, w ta­kim ra­zie usiądź obok mnie.

Dan wy­pija łyk piwa. Wy­gląda, jakby się wa­hał, lecz ko­niec koń­ców siada obok niej.

– Mogę? – Stina wy­ciąga rękę po bu­telkę, ale on nie wy­ko­nuje żad­nego ge­stu wska­zu­ją­cego na to, że za­mie­rza dać jej piwo.

– Nie masz dość? – pyta za­miast tego i przy­gląda się jej.

– Ależ skąd! – Stina po­chyla się i wy­szar­puje mu bu­telkę z ręki. Przy­kłada ją do ust i pije. Piwo nie jest zbyt smaczne. Cie­płe i roz­ga­zo­wane, lecz to jej nie prze­szka­dza. Po­tem czka. Uśmie­cha się sze­roko i pró­buje sku­pić na nim wzrok. – Jak ci się układa z nową ko­bietą?

– Ko­bietą?

– No tak. Tą, z którą przy­sze­dłeś. Wi­dzia­łam ją, jak tań­czy. – Stina kiwa głową w kie­runku par­kietu.

– Tak. – Dan spusz­cza wzrok. – Nie wiem, czy to był do­bry po­mysł, żeby tu dzi­siaj z nią przy­cho­dzić.

– Dla­czego? – Stina czka i kilka razy za­myka oczy, by ob­raz jej się nie roz­ma­zy­wał.

– Anna nie jest do końca… Jak by to ująć? Jesz­cze się nie za­akli­ma­ty­zo­wała.

– Po­bie­rze­cie się?

Dan się wzdryga i robi wiel­kie oczy.

– Czy się po­bie­rzemy? Chyba nie.

– Dla­czego nie?

– Chyba naj­pierw mu­simy się tro­chę le­piej po­znać.

– Ale u cie­bie mieszka?

– Tak.

– Nie tę­skni za oj­czy­zną?

– Pew­nie cza­sami, prawda, tę­skni, ale chciała przy­je­chać do Szwe­cji… – Dan wzru­sza ra­mio­nami. – Wy­daje mi się, że przede wszyst­kim tę­skni za ro­dziną i… – za­miast skoń­czyć zda­nie, wy­pija łyk piwa.

Stina po­ta­kuje. Te­raz jesz­cze bar­dziej kręci jej się w gło­wie, a czarne i białe ka­fle zle­wają się ze sobą. Znowu czka. Pró­buje się sku­pić i dra­pie się w głowę.

– Ro­dzina jest ważna. Trzeba się o nią trosz­czyć, za­nim nie jest za późno – mówi.

W tym sa­mym mo­men­cie po jej po­licz­kach za­czy­nają pły­nąć łzy. Nie jest w sta­nie stłu­mić uczuć i tę­sk­noty.

– Yyy… Stino? – Dan wpa­truje się w nią osłu­piały. – Co się stało?

– Ekhm… – Stina po­ciąga no­sem. – Po pro­stu strasz­nie mi smutno.

– Co się stało?

– Ona… Moja mama. – Stina szlo­cha.

– Co z twoją mamą?

– Nie żyje.

– Rany, tak mi przy­kro. – Dan po­pra­wia się na ka­na­pie. – To się stało nie­dawno?

– Tak. Dwa mie­siące temu. My­ślę o niej. Co­dzien­nie.

Dan mil­czy przez chwilę, po czym pyta:

– Rak?

– Nie. ALS.

Dan bie­rze głę­boki wdech.

– Tak mi przy­kro. Nie wie­dzia­łem. To straszna cho­roba. Ni­gdy nic nie mó­wi­łaś.

– Dla­czego mia­ła­bym mó­wić? – Stina wy­ciera smarki spod nosa wierz­chem dłoni.

Dan wzru­sza ra­mio­nami.

– Nie wiem. Może rze­czy­wi­ście się tego nie robi. W każ­dym ra­zie w dzi­siej­szych cza­sach.

– Tę­sk­nię za nią. – Ostat­nie słowo znika, a ona za­sła­nia twarz rę­kami, po­chyla się i pła­cze. Cały czas ma ści­śnięty żo­łą­dek. Pła­cze i pła­cze, ale to nie mija i cią­gle przy­po­mina jej, że mamy już nie ma i ni­gdy nie wróci.

Stina czuje na ple­cach cie­płą rękę. Ręka naj­pierw leży nie­ru­chomo, lecz po chwili za­czyna je nie­po­rad­nie gła­skać, pró­bu­jąc ją po­cie­szyć. Nie wie­dząc, jak do tego do­szło, Stina kła­dzie głowę na ra­mie­niu Dana. Czuje jego cie­pło. Świat wi­ruje. Mu­zyka. Łzy. Stina unosi głowę i wy­mio­tuje. Pro­sto na be­żowe spodnie ko­legi.

9

Stina bu­dzi się w swoim łóżku. Jest jej zimno i moc­niej otula się koł­drą. W domu pa­nuje ci­sza, a ze­ga­rek w te­le­fo­nie po­ka­zuje czwartą. Spała tylko kilka go­dzin, a mimo to jest cał­kiem roz­bu­dzona. Do­pada ją nie­po­kój i nie jest w sta­nie dłu­żej le­żeć w łóżku, więc siada i łyka ta­bletkę na­senną, po czym wśli­zguje się z po­wro­tem pod koł­drę i czeka. Tuż przed za­śnię­ciem czuje rękę głasz­czącą ją po gło­wie i się uśmie­cha.

Trzy go­dziny póź­niej dzwoni bu­dzik. Stina włą­cza drzemkę, prze­wraca się na bok i my­śli o tej ręce i o tym, że jest w łóżku sama. Mu­siało jej się przy­śnić.

Na­stęp­nym ra­zem, gdy dzwoni bu­dzik, ból głowy jest gor­szy od zmę­cze­nia, więc wstaje, łyka ta­bletkę prze­ciw­bó­lową, po czym idzie pod prysz­nic. Cie­pła woda spływa po jej ciele, a ona długo tkwi z po­chy­loną głową, oparta rę­kami o ka­felki. Po wyj­ściu spod prysz­nica czuje się odro­binę le­piej, po­nie­waż ból głowy tro­chę od­pusz­cza. Ściera parę z lu­stra. Spo­gląda na swoje od­bi­cie i za­czyna ana­li­zo­wać po­przedni wie­czór, jed­no­cze­śnie szczot­ku­jąc mo­kre włosy. Kro­pelki wody pry­skają na lu­stro, two­rząc nie­re­gu­larny wzór. Kiedy przy­po­mina so­bie o tym, że obrzy­gała Dana Ko­wal­skiego, od­kłada szczotkę, siada na to­a­le­cie i wbija wzrok w ścianę. Źle się stało. Ko­wal­ski jest nie­mal ma­nia­kal­nie pe­dan­tyczny i praw­do­po­dob­nie nie przy­jął tego zbyt do­brze. Stina za­myka oczy i ma ochotę wśli­zgnąć się z po­wro­tem do łóżka, na­cią­gnąć koł­drę na głowę i za­snąć. Ale to żadne roz­wią­za­nie. Myśl o Fanny Lund­berg zmu­sza ją do dzia­ła­nia. Ma pracę do wy­ko­na­nia.

Jest spóź­niona. Ubiera się, znaj­duje w lo­dówce jo­gurt pitny, który wlewa w sie­bie na sto­jąco, i bie­gnie do przed­po­koju. Ude­rza się pal­cem w próg i gło­śno prze­klina z bólu. Po za­ło­że­niu płasz­cza my­śli, że ze względu na po­przedni wie­czór po­winna wziąć tak­sówkę, lecz wy­biera sa­mo­chód. Tak jest szyb­ciej.

10

Stina wy­biega z windy, gdy tylko ta się za­trzy­muje. Wita się ski­nie­niem głowy z An­der­sem i Almą, któ­rzy roz­ma­wiają przy biurku, pod­cho­dzi do eks­presu i wy­biera po­dwójne espresso. Cze­ka­jąc na kawę, na­lewa so­bie szklankę wody, którą opróż­nia kil­koma za­chłan­nymi ły­kami i znowu ją na­peł­nia.

Salka kon­fe­ren­cyjna pęka w szwach i Stina naj­pierw pod­cho­dzi do okna i je uchyla. Na chwilę przy­myka oczy i po­zwala, by rześ­kie po­wie­trze ochło­dziło jej po­liczki. Na­stęp­nie bie­rze głę­boki wdech, za­gryza zęby i od­wraca się do ze­bra­nych.

– Dzień do­bry. – Jej głos jest szorstki i za­chryp­nięty, więc unosi szklankę z wodą i wy­pija duży łyk. Od­chrzą­kuje i do­daje: – W ta­kim ra­zie za­czy­namy. Prze­słu­cha­li­ście są­sia­dów?

– Tak, tych, z któ­rymi udało nam się skon­tak­to­wać – od­po­wiada szybko Lo­visa.

– Z iloma nie udało się na­wią­zać kon­taktu?

– Wła­ści­wie to tylko z jedną osobą, ale być może naj­waż­niej­szą. Są­siadki miesz­ka­ją­cej pod Fanny nie ma od tam­tej nocy, w któ­rej do­ko­nano za­bój­stwa, i nikt nie wie, gdzie się po­dziewa, co jest dziwne, po­nie­waż za­wsze in­for­muje są­sia­dów, gdy wy­jeż­dża.

– Wejdź­cie do jej miesz­ka­nia – wy­daje po­le­ce­nie Stina i my­śli o tym, że Lo­visa też była wczo­raj na im­pre­zie, ale wy­gląda świeżo jak za­wsze. Mię­dzy nimi jest ja­kieś dwa­dzie­ścia lat róż­nicy i to wi­dać. A może Lo­visa miała na tyle zdro­wego roz­sądku, by wró­cić wcze­śniej do domu, co Stina też po­winna była zro­bić, bio­rąc pod uwagę, że wła­śnie roz­po­częli śledz­two w spra­wie za­bój­stwa.

– Już to zro­biono – in­for­muje Lo­visa.

– Zro­biono?

– Po za­bój­stwie reszta lo­ka­to­rów się prze­stra­szyła i we­szła do miesz­ka­nia są­siadki Fanny, żeby spraw­dzić, czy wszystko w po­rządku. Oka­zało się, że ni­kogo tam nie ma.

– My też oglą­da­li­śmy to miesz­ka­nie?

– By­łem tam z Per­s­so­nem – mówi je­den z umun­du­ro­wa­nych po­li­cjan­tów. – Mo­żemy po­twier­dzić, że było pu­ste.

– Po­cze­kajmy kilka dni i zo­baczmy, czy są­siadka się po­jawi. Je­śli nie, bę­dziemy się za­sta­na­wiać, co da­lej.

– Okej – rzuca Lo­visa. – Z po­zo­sta­łymi są­sia­dami udało nam się skon­tak­to­wać, ale nikt ni­czego nie wi­dział ani nie sły­szał. To w su­mie nic dziw­nego, bo wszy­scy wtedy spali.

Stina kiwa głową.

– Roz­szerz­cie wy­wiad na są­sied­nie bu­dynki. A co z ka­me­rami mo­ni­to­ringu w oko­licy?

– Żadna nie jest skie­ro­wana na wej­ście do ka­mie­nicy ofiary, ale jedna znaj­duje się na Va­sa­ga­tan, dzięki czemu mamy wgląd w to, kto się krę­cił w po­bliżu miesz­ka­nia.

– Za­kła­da­jąc, że nie przy­szedł od strony Park­ga­tan – za­uważa Stina. – Wtedy ka­mera go nie uchwy­ciła, prawda?

– Zga­dza się i dla­tego zde­cy­do­wa­nie nie mamy peł­nego ob­razu. – Lo­visa zerka z ukosa na Da­vida, a po­tem znowu z sze­ro­kim uśmie­chem spo­gląda na Stinę. Ma taką minę, jakby chciała jesz­cze coś po­wie­dzieć.

– Tak? – pyta Stina, kła­dzie ręce na stole i po­chyla się w jej kie­runku. – Chcesz coś do­dać?

Uśmiech Lo­visy znika, a ona kręci głową.

– Nie.

– Na pewno? Bo masz taką minę, jak­byś chciała.

– Na pewno.

Stina się do­my­śla, skąd ten uśmie­szek Lo­visy, i za­sta­na­wia się, ile osób oprócz niej wie, że wczo­raj obrzy­gała Ko­wal­skiego. Pew­nie wszy­scy – my­śli, omia­ta­jąc ich wzro­kiem. Le­piej za­ska­ki­wać niż być za­ska­ki­wa­nym.

– A tak na mar­gi­ne­sie, to mam na­dzieję, że ba­wi­li­ście się wczo­raj na im­pre­zie tak do­brze jak ja.

Wszy­scy na nią pa­trzą, a Da­vid gło­śno się śmieje.

– Nie tak do­brze – mówi.

– Cóż, to dys­ku­syjna sprawa – oznaj­mia Stina. – Ale o tym po­roz­ma­wiamy przy ka­wie. Te­raz pra­cu­jemy. Co wiemy o Fanny Lund­berg?

– Ja mogę – za­ofe­ro­wała się szybko Lo­visa.

– Świet­nie.

– Zga­ście świa­tło – prosi, włą­cza­jąc pro­jek­tor. Na bia­łym ekra­nie po­ja­wia się zdję­cie Fanny Lund­berg. – Tak wy­glą­dała.

Stina pa­trzy na mocno opa­loną ko­bietę o ja­sno­blond wło­sach do ra­mion z długą grzywką. Fanny się uśmie­cha, po­ka­zu­jąc śnież­no­białe zęby. Stina my­śli, że to opa­le­ni­zna z so­la­rium, włosy roz­ja­śnione, a zęby wy­bie­lone. Ko­bieta ze zdję­cia kom­plet­nie nie przy­po­mina tej, która le­żała na pod­ło­dze. Je­dyne, co jest na­prawdę po­do­bne, to włosy.

– Zna­cie już jej prze­szłość i wła­ści­wie nie mam nic szcze­gól­nego do do­da­nia na ten te­mat. Fanny Lund­berg szybko pięła się po szcze­blach ka­riery. Ukoń­czyła Wyż­szą Szkołę Han­dlową i roz­po­częła pracę w kan­ce­la­rii ad­wo­kac­kiej, lecz dwa lata temu wy­da­rzyło się coś in­te­re­su­ją­cego. Po śmierci ojca zre­zy­gno­wała z po­sady praw­niczki i za­trud­niła się w se­kre­ta­ria­cie na pół etatu.

– Hm, dziwny zwrot w ka­rie­rze, ale może chciała tro­chę zwol­nić – mówi Stina.

– Tak, tylko kto po­święca czas i pie­nią­dze na stu­dia praw­ni­cze, robi apli­ka­cję no­ta­rialną, pra­cuje kilka lat, po czym rzuca wszystko dla gów­nia­nej pracy? Poza tym mu­siała być na­prawdę by­stra, skoro stu­dio­wała w Wyż­szej Szkole Han­dlo­wej w Sztok­hol­mie. Trzeba mieć na­prawdę do­bre wy­niki, żeby się tam do­stać.

– Wiem, ale pie­nią­dze nie sta­no­wiły już dla niej pro­blemu, a nie każdy jest za­in­te­re­so­wany ro­bie­niem ka­riery. Trudno w to uwie­rzyć, ale nie­któ­rzy lu­dzie ce­nią so­bie w ży­ciu inne war­to­ści. Moż­liwe, że po śmierci ojca do­szła do wnio­sku, że praca i ka­riera to nie wszystko. Może to ją zmu­siło do re­flek­sji.

Lo­visa spo­gląda na nią.

– Okej, ale i tak uwa­żam, że to dziwne.

– Może na póź­niej­szym eta­pie okaże się, że to ma ja­kieś zna­cze­nie. Zo­ba­czymy. Miała męża albo była w związku? Tak czy owak, upra­wiała seks, prawda, Dan?

Dan kiwa głową.

– Nie była mę­żatką ani w sta­łym związku – od­po­wiada Lo­visa.

– Mhm. – Stina spo­gląda na ta­blicę su­cho­ście­ralną, która jesz­cze nie jest za­pi­sana, lecz z cza­sem i bie­giem śledz­twa się wy­pełni. – A przy­ja­ciele? – do­daje.

– Na ra­zie do nich nie do­tar­li­śmy. Po­pro­si­li­śmy o bil­lingi, a in­for­ma­tycy do­stali jej te­le­fon oraz kom­pu­ter i za­częli prze­glą­dać ich za­war­tość – po­in­for­mo­wał Da­vid.

– Okej. Nie­długo po­winni się ode­zwać. Lo­viso, spraw­dzisz ze mną alibi sio­stry. Ze­znała, że ten wie­czór spę­dziła z przy­ja­ciółką. Po­win­ny­śmy też zaj­rzeć do Café Tin­tin, gdzie po­szły coś zjeść, za­nim Ju­lia wró­ciła do miesz­ka­nia Fanny.

Stina wy­pija duży łyk wody. Ma su­cho w ustach i uczu­cie nie­po­koju w żo­łądku.

– Sio­stra po­ja­wia się po tych wszyst­kich la­tach, a pół roku póź­niej Fanny zo­staje za­mor­do­wana – przy­po­mina Da­vid, kła­dąc ręce na stole. – Tro­chę dziwny zbieg oko­licz­no­ści, prawda?

– Tak – mówi Stina. – Zga­dzam się z tobą. Za­sta­na­wia mnie też ich hi­sto­ria ro­dzinna. Może coś się za nią kryje?

– Po­dej­rze­wasz sio­strę? – pyta Lo­visa, spo­glą­da­jąc na Da­vida.

– Sam nie wiem. Twier­dzę tylko, że to dziwny zbieg oko­licz­no­ści. A wiemy, jak to z nimi jest.

– Wiemy, że w więk­szo­ści przy­pad­ków ofiara zna swo­jego oprawcę. – Stina znowu pa­trzy na ta­blicę i zdję­cie ofiary. – W tym wy­padku sio­stra lub ktoś z ro­dziny zde­cy­do­wa­nie mogą zo­stać wy­ty­po­wani na sprawcę.

Wszy­scy jej się przy­glą­dają.

– Nie wiemy, z czym mamy tu­taj do czy­nie­nia. W naj­gor­szym wy­padku może się oka­zać, że Fanny jest pierw­szą z wielu ofiar.

11

Clara Ols­son bie­gnie bru­ko­waną alejką w kie­runku bia­łego sze­re­gowca w Eklan­dzie. Od­ska­kuje na bok, żeby nie na­dep­nąć śli­maka bez muszli, który prze­cina ścieżkę, zo­sta­wia­jąc za sobą nie­przy­jemny ślu­zo­waty ślad. Clara chce tylko do­trzeć do drzwi. W dro­dze z ga­rażu do domu za­trzy­my­wała się aż cztery razy, by po­roz­ma­wiać z któ­rymś z są­sia­dów. Nie da się przejść nie­zau­wa­żo­nym, ktoś za­wsze chce za­mie­nić parę słów. Zwy­kle to lubi, ale nie dzi­siaj. Dzi­siaj ma­rzy tylko o tym, by wejść do domu, na­lać so­bie kie­li­szek wina, usiąść na ka­na­pie, po­ło­żyć zmę­czone nogi na ła­wie i się roz­luź­nić. Nie za­mie­rza na­wet ma­lo­wać pa­znokci u stóp, cho­ciaż na­prawdę po­winna to zro­bić.

Wkłada dłoń za pa­sek spodni i ma­suje so­bie lę­dź­wie. Lu­dzie nie ro­zu­mieją, że praca ko­sme­tyczki po­trafi być wy­kań­cza­jąca. My­ślą, że dni mi­jają jej na wcie­ra­niu w klien­tów dro­gich kre­mów, ale to coś wię­cej. Dzi­siaj zro­biła trzy ma­saże ca­łego ciała. Każdy z nich to jak tre­ning na si­łowni. Na­biera od tego krzepy, ale to ją wy­kań­cza fi­zycz­nie.

Nie wspo­mi­na­jąc już o tym, ja­kie to ob­cią­ża­jące psy­chicz­nie. W tej pracy trzeba też być psy­cho­lo­giem. Klienci ocze­kują od niej do­brych rad na każdy te­mat, od wy­cho­wy­wa­nia dzieci po go­to­wa­nie i związki. Wczo­raj gruba Bo­dil spy­tała ją, czy po­winna się roz­wieść. To chore. Na­wet nie zna czło­wieka, a ona pyta ją o coś ta­kiego.

No i ten ma­ki­jaż. Za­gryza zęby. Klientki przy­cho­dzą ze zdję­ciami, żeby jej po­ka­zać, jak chcą wy­glą­dać. Kręci głową. Czy na­prawdę my­ślą, że wyjdą z sa­lonu i będą wy­glą­dać jak Kim Kar­da­shian albo Ma­rie Ser­ne­holt? Wpraw­dzie Clara jest świetna w swoim fa­chu, lecz da­leko jej do cu­do­twór­czyni.

Za­trzy­muje się przed drzwiami, otwiera to­rebkę i wsuwa do niej rękę. Ma tam za dużo rze­czy. Jej palce do­ty­kają po­madki, szczotki do wło­sów, ta­ble­tek prze­ciw­bó­lo­wych, port­fela, tam­ponu, tu­szu do rzęs i dłu­go­pisu, za­nim wresz­cie znaj­duje klu­cze i je wy­ciąga. Wkłada klucz do zamka i go prze­kręca. Za­mek sta­wia lekki opór i musi de­li­kat­nie po­ru­szyć klu­czem, nim w końcu udaje jej się go ob­ró­cić. Po­kaźny pęk klu­czy brzdęka o bran­so­letki na jej nad­garstku, a ona spo­gląda w kie­runku okna ku­chen­nego i wi­dzi, że lampka, którą za­wsze za­pala, nie świeci. My­śli, że ża­rówka mu­siała się prze­pa­lić, otwiera drzwi i wcho­dzi do środka. Sta­wia to­rebkę na pod­ło­dze i z hu­kiem rzuca klu­cze na ko­modę. Wła­śnie ma zdjąć buty, gdy czuje ja­kiś dziwny za­pach i za­miera. To obcy za­pach. Roz­po­znaje go, ale nie po­trafi go zi­den­ty­fi­ko­wać.

Sztyw­nieje i my­śli, że coś jest nie tak, gdy na­gle czuje, jak od tyłu obej­mują ją i ści­skają dwie silne ręce. Krzy­czy, a ni­ski głos szep­cze jej do ucha:

– Wi­taj w domu.

12

Lo­visa Do­uglas idzie po mar­mu­ro­wej po­sadzce w ho­telu Go­thia. Pa­trzy na wy­pro­sto­wane plecy Stiny i na jej blond włosy opa­da­jące na ra­miona. Nie ro­zu­mie, dla­czego Stina z nią tu przy­je­chała. Rów­nie do­brze Lo­visa mo­gła sama spraw­dzić to alibi. Ale może Stina chce mieć ją na oku? Nie zdy­stan­so­wała się wo­bec sprawy Mörcka. Udo­wod­niła to wiele razy i Lo­visa za­czyna mieć tego dość. Czuje się nie­do­ce­niona. Stina i cała reszta wy­dają się nie za­uwa­żać, że gdyby nie ona, to może wcale nie roz­wią­za­liby tej sprawy. A w każ­dym ra­zie nie zro­bi­liby tego tak szybko. I kto wie, co by się wtedy wy­da­rzyło?

Z per­spek­tywy czasu Lo­visa jest skłonna zgo­dzić się z tym, że być może nie po­winna była się od­da­lać, ale gdyby wszystko po­szło zgod­nie z pla­nem, sy­tu­acja wy­glą­da­łaby zu­peł­nie ina­czej. By­łoby tro­chę psio­cze­nia. Stina i jej prze­ło­żeni po­gro­zi­liby jej pal­cem i po­wie­dzie­liby, że nie wolno tak ro­bić, lecz po chwili za­czę­liby ją po­kle­py­wać po ple­cach i uśmie­chać się do niej. Nie­stety tak się nie stało. Pra­wie przy­pła­ciła to ży­ciem i nie jest pewna, czy to po­mo­gło jej przy­szłej ka­rie­rze.

Cho­ciaż wła­ści­wie to się tym nie przej­muje. I tak od­nie­sie suk­ces. To tylko małe po­tknię­cie – jesz­cze bę­dzie się z tego śmiać. Może na­wet wy­ko­rzy­sta je w wy­wia­dach jako aneg­dotę. Me­dia ko­chają ta­kie hi­sto­rie. To się na­zywa sto­ry­tel­ling. A Lo­visa wie, czego chce, i te­raz znów za­czyna iść pew­nym kro­kiem.

Szybko opusz­cza rękę, którą bez­wied­nie po­ło­żyła na szyi. Musi tylko wy­eli­mi­no­wać ten iry­tu­jący od­ruch. Czę­sto przy­ła­puje się na tym, że trzyma dłoń na szyi, w miej­scu bli­zny, którą po­zo­sta­wił po so­bie nóż.

Wczo­raj Hasse za­su­ge­ro­wał, a wła­ści­wie na­wet wię­cej niż za­su­ge­ro­wał, że ma dla niej inne sta­no­wi­sko. Nie chciał po­wie­dzieć ja­kie, mimo że na niego na­ci­skała, lecz naj­wy­raź­niej pu­ścił w nie­pa­mięć jej wpadkę przy spra­wie Mörcka i te­raz to dla niej i dla jej ka­riery klu­czowa osoba. To ko­men­dant po­li­cji w naj­więk­szym stop­niu może za­dbać o to, by awan­so­wała i pięła się po szcze­blach ka­riery, i nic nie szko­dzi, że to kum­pel taty i że Lo­visa zna go od dziecka.

– Usiądźmy – pro­po­nuje Stina, za­trzy­mu­jąc się przy mo­dule sie­dze­nio­wym tuż przy scho­dach pro­wa­dzą­cych do czę­ści kon­fe­ren­cyj­nej.

Lo­visa kiwa głową i sia­dają, każda na swoim fo­telu. Lo­visa zerka na schody, wi­dzi, że nikt nie idzie, i spo­gląda na Stinę sie­dzącą ze skrzy­żo­wa­nymi no­gami i wpa­trzoną w te­le­fon. Jakby po­czuła na so­bie spoj­rze­nie Lo­visy, bo pod­nosi wzrok i mówi:

– Zaj­miesz się tym, okej?

– Ja­sne, ża­den pro­blem. – Lo­visa sama sły­szy, jak to brzmi. Nie lubi tego swo­jego tonu, jakby pra­co­wała w usłu­gach albo była uczen­nicą. Chce mieć zde­cy­do­wany i sta­now­czy głos, bez tego słod­kiego wy­dźwięku. Bar­dziej taki jak Stina, nie­chęt­nie przy­znaje przed samą sobą. Musi nad tym po­pra­co­wać.

– Dzień do­bry!

Lo­visa pod­nosi głowę. Stoi przed nią dziew­czyna, któ­rej in­ten­syw­nie czer­wone usta są je­dy­nym ko­lo­ro­wym ak­cen­tem w czar­nym out­fi­cie. Lekko ko­ły­sze się w przód i w tył i rzuca wo­kół ner­wowe spoj­rze­nia.

– The­rese? – upew­nia się Lo­visa, wsta­jąc.

– Tak.

– Cześć. Na­zy­wam się Lo­visa Do­uglas, a to moja ko­le­żanka Stina Se­ger. – Lo­visa przed­sta­wia je so­bie, a Stina uśmie­cha się uspo­ka­ja­jąco.

The­rese nie od­wza­jem­nia uśmie­chu, tylko kiwa głową i za­ci­ska czer­wone wargi.

– Usiądź, pro­szę. – Lo­visa wska­zuje ręką pu­sty fo­tel na­prze­ciwko sie­bie. Ści­sza głos, my­śląc o tym, że musi po­ćwi­czyć, żeby brzmieć do­ro­śle.

– Długo to po­trwa? – pyta The­rese, ucie­ka­jąc wzro­kiem w kie­runku scho­dów. – Je­stem w pracy.

– Ra­czej nie. Przejdźmy od razu do sedna sprawy. Wiesz, co się stało? – pyta Lo­visa, pod­czas gdy The­rese siada na brzegu fo­tela.

– Tak, to ja­kaś ma­sa­kra. – The­rese kręci głową, unosi rękę i do­tyka czar­nej, równo przy­cię­tej grzywki. – Biedna Ju­lia. Mogę so­bie tylko wy­obra­zić, co te­raz prze­żywa. Cho­ciaż wła­ści­wie nie mogę so­bie wy­obra­zić.

– Tak, to trudne. Ju­lia twier­dzi, że spę­dzi­ły­ście ze sobą cały wie­czór albo ści­ślej mó­wiąc, noc z nie­dzieli czwar­tego wrze­śnia na po­nie­dzia­łek pią­tego wrze­śnia. To prawda?

– Tak. – The­rese znowu do­tyka grzywki. – To prawda.

– Co ro­bi­ły­ście?

– Czy Ju­lia jest o coś po­dej­rzana? – The­rese pa­trzy na Stinę, a po­tem znowu na Lo­visę. – Bo je­śli tak, to może po­win­nam mieć ad­wo­kata czy coś ta­kiego?

– Nie po­trze­bu­jesz ad­wo­kata. To ru­ty­nowe py­ta­nia. Ju­lia zło­żyła ze­zna­nia, a my mu­simy je zwe­ry­fi­ko­wać, żeby ją wy­klu­czyć z li­sty po­dej­rza­nych i kon­ty­nu­ować śledz­two.

The­rese spo­gląda na Stinę, która kiwa głową.

– Aha, okej. Naj­pierw by­ły­śmy u mnie, a póź­niej po­szły­śmy do Spri­tluc­kan i skoń­czy­ły­śmy w Tin­tin.

– O ja­kim prze­dziale cza­so­wym mó­wimy?

The­rese milk­nie, na­ciąga na dło­nie rę­kawy ko­szuli i ści­ska je pal­cami.

– Przy­szła do mnie o dwu­dzie­stej dru­giej. By­ły­śmy ze sobą mniej wię­cej do czwar­tej.

– O któ­rej opu­ści­ły­ście Spri­tluc­kan?

– O trze­ciej. Jak za­my­kali.

– A Tin­tin?

The­rese wpa­truje się w nią, pusz­cza rę­kawy i dra­pie się w ło­kieć.

– O czwar­tej.

– Świet­nie. – Lo­visa się uśmie­cha, bie­rze te­le­fon i wstaje. – To tyle. Szybko po­szło, prawda?

The­rese po­ta­kuje, a Lo­visa wi­dzi, że jej ulżyło, co w su­mie nie jest ta­kie dziwne. Nie co dzień przyj­muje się w pracy dwie po­li­cjantki, które przy­cho­dzą za­da­wać py­ta­nia.

Lo­visa wyj­muje ko­mórkę.

– Mogę ci zro­bić zdję­cie? – pyta.

– Po co?

– Oczy­wi­ście tylko na po­trzeby tej sprawy. Za­raz idziemy do Tin­tin i dzięki two­jemu zdję­ciu per­so­ne­lowi ła­twiej bę­dzie cię zi­den­ty­fi­ko­wać.

– Aha – mówi The­rese wolno, wstaje i po­pra­wia czarną ko­szulę. – Nie znam Ju­lii zbyt do­brze. Cho­dzi­ły­śmy ra­zem do gim­na­zjum, a po­tem nie mia­ły­śmy ze sobą kon­taktu, aż do te­raz. Wie­działa, że miesz­kam w Göte­borgu, i do mnie za­dzwo­niła. – The­rese się pro­stuje i znowu do­tyka grzywki. – Wiesz, lu­dzie się zmie­niają. Ju­lia to prze­cież nie ta sama osoba co kie­dyś.

Lo­visa się uśmie­cha.

– Co masz na my­śli? – pyta.

– Cho­dzi mi tylko o to, że… – Roz­kłada ręce. – Rany, wła­ści­wie to nie wiem… Ga­dam od rze­czy. Mam na­dzieję, że znaj­dzie­cie mor­dercę.

– Oczy­wi­ście. Mo­żesz być tego pewna. – Lo­visa unosi te­le­fon. – Po­zwo­lisz mi cyk­nąć to zdję­cie?

– Ja­sne. – The­rese prze­krzy­wia głowę i uśmie­cha się, gdy Lo­visa ją fo­to­gra­fuje.

– Dzię­kuję. To wszystko.

Od­cho­dzą, a Stina zwraca się do Lo­visy:

– Za­dzwo­nisz do Café Tin­tin i spy­tasz, kto pra­co­wał w nie­dzielę? Może zrób to od razu.

Lo­visa kiwa głową. Wy­szu­kuje nu­mer do Café Tin­tin, rów­no­cze­śnie ob­ser­wu­jąc, jak Stina przy­staje i od­wraca się w kie­runku The­rese, która wciąż stoi w tym sa­mym miej­scu i na nie pa­trzy.

– Chcesz coś do­dać? – pyta Stina.

The­rese wbija wzrok w po­sadzkę, po czym pod­nosi głowę.

– Nie – mówi po­woli.

– Na pewno? Bo je­śli chcesz coś po­wie­dzieć, to śmiało.

Lo­visa spo­gląda na Stinę, a po­tem na The­rese. O co cho­dzi? – my­śli Lo­visa. – Czy Stina zo­ba­czyła coś, co ona prze­oczyła?

Ale The­rese kręci głową.

– Nie. Tylko tyle, że nie znam już Ju­lii. Jak wspo­mnia­łam, zmie­niła się.

13

– Wi­taj w domu.

Te słowa są jak bal­sam dla du­szy. Clara Ols­son za­myka oczy i czuje, jak wszystko z niej ucho­dzi. Zmę­cze­nie, iry­ta­cja, złość i wszyst­kie na­pię­cia po pro­stu zni­kają, a ona się uśmie­cha i kła­dzie ręce na obej­mu­ją­cych ją mu­sku­lar­nych ra­mio­nach. Da­lej ma za­mknięte oczy i roz­ko­szuje się cie­płem jego ciała. Głu­pio jej, że so­bie ubz­du­rała, że coś jest nie tak.

– Mhm, ko­cha­nie, dzię­kuję za ta­kie miłe po­wi­ta­nie – mówi i się śmieje, lecz śmiech za­mie­nia się w ci­chy pisk, gdy on nią ob­raca. To śmieszne, ale uwiel­bia, gdy to robi. To spra­wia, że Clara czuje się lekka jak piórko, a nie jak odro­binę zbyt pulchna trzy­dzie­sto­ośmio­latka.

– Ty już w domu? My­śla­łam… – prze­rywa, wi­dząc, że Si­mon trzyma w dło­niach ogromny bu­kiet czer­wo­nych róż. Wrę­cza jej kwiaty z po­wagą.

Clara czuje ich cię­żar i de­li­katny za­pach oraz to, że je­den ko­lec wbija jej się w przed­ra­mię, no i mo­tyle w brzu­chu.

– Ale… – Naj­pierw spo­gląda na róże, a póź­niej na jego twarz. – Z ja­kiej to oka­zji?

On na­po­tyka jej wzrok, z po­wagą na­chyla się nad nią i lekko ca­łuje ją w usta.

– Nie patrz – mówi, po czym za­sła­nia jej oczy i pro­wa­dzi ją przed sobą.

Clara speł­nia jego prośbę i ostroż­nie idzie do przodu.

– Uwa­żaj na próg – ostrzega Si­mon, a jego cie­pły od­dech ła­sko­cze ją w ucho i po­wo­duje, że przez jej ciało prze­biega przy­jemny dreszcz.

Clara robi kilka kro­ków, a on od­sła­nia jej oczy.

– Za­trzy­maj się – in­stru­uje ją Si­mon. – Ale nie patrz.