Medalion szczęścia DODRUK ebook

W środku nocy obudził mnie jakiś hałas. Wyrwana z głębokiego snu nie wiedziałam, co się dzieje. Może to złodziej? Zaczęłam nasłuchiwać odgłosów spod drzwi, czy jakiś łobuz czasem nie szykuje się do włamania ani czy nikt nie chodzi po mieszkaniu, ale akurat teraz, jak na złość, się uspokoiło. Wstałam więc ostrożnie i poszłam do przedsionka. Tam wyjrzałam przez boczne okienko, wstrzymując oddech. Na szczęście nie oberwałam od nikogo w głowę, a na zewnątrz panowała niczym niezmącona cisza. Pewnie mi się przyśniło. Elektroniczny zegar piekarnika w kuchni wyświetlał pierwszą trzydzieści. Toż to środek nocy! Dobrze, że jutro — ups! przepraszam, przecież to już dzisiaj — sobota.

Ziewnęłam szeroko, skurczyłam się z chłodu i wróciłam do łóżka. Zwinięta w kłębek usiłowałam rozgrzać stopy, ale bez skutku. Kurczę, co tak zimno? Obróciłam się na drugi bok. Ale i to nie pomogło. Po omacku poszukałam w szufladzie skarpetek, włożyłam je, a potem wydobyłam z szafy wełniany koc i narzuciłam na kołdrę. Umościłam się wreszcie i czekałam, aż przyjdzie sen.

Ale cisza! Słyszałam, jak w salonie głośno tyka zegar, miarowo odmierzając upływający czas. I trzeszczenie starych mebli. Nagle zrobiło mi się straszno. Sama w takim wielkim domu… Na uboczu…

Poczułam, jak mocniej zabiło mi serce.

Mieszkałam tu od niedawna. Dom odziedziczyłam po starej, zdziwaczałej ciotce, której nikt nie lubił i nie odwiedzał.

Żeby była jasność — ja też jej nie odwiedzałam, ale to dlatego, że jej prawie nie znałam. Przynajmniej tak mi się wydawało, bo ojciec twierdził, że w dzieciństwie, kiedy z ciotką jeszcze nie było tak źle, bywaliśmy u niej i ja jako jedyna jej się nie bałam.

— To pewnie dlatego zapisała ci ten dom — mówił. — Sprzedaj w diabły tę ruderę, po co ci kłopot na głowie? Pieniądze się przydadzą!

Jasne, że się przydadzą. Wiedziałam, o czym ojciec mówi. Liczył na to, że podzielę się z nim spadkiem albo że oddam go w całości. Nie powiedział tego wprost, ale znałam go. Był w wiecznej potrzebie, żył ponad stan, taki lowelas pragnący afiszować się i szpanować dobrobytem. A tymczasem skromna emeryturka pozwalała mu co prawda na dość spokojne życie, bez większych trosk materialnych, ale nie tak dostatnie, jak zawsze marzył. Z wiekiem, a właśnie przekroczył siedemdziesiątkę, nic się nie zmieniało.

— No bo dlaczego nie miałbym podróżować po świecie i cieszyć się przyjemnościami? — pytał, nie czekając na odpowiedź. — Nie jestem przecież taki stary! Jeszcze dużo przede mną!

Niby się z nim zgadzałam, ale nie zamierzałam go finansować, chociaż było mnie na to stać. Ale ja, w przeciwieństwie do ojca, sama do wszystkiego doszłam, na wszystko ciężko zapracowałam. Od niego nie dostałam nic. I pamiętałam samotne dzieciństwo, matkę borykającą się po rozwodzie z problemami finansowymi. A w tym wszystkim siebie — opuszczoną, cichą dziewczynkę.

Dlatego powiedziałam stanowcze „nie”. Ojciec się obraził i od pół roku milczał. Nie mogę powiedzieć, żeby mnie to martwiło. Ja w tym czasie sprzedałam warszawskie mieszkanie i przeprowadziłam się do odziedziczonego zabytkowego domu, położonego na skraju lasu w podwarszawskim miasteczku.

Jakoś mimo przestróg znajomych nie bałam się i całkiem nieźle dawałam sobie radę.

Zegar w salonie zgrzytliwie wybił drugą. No pięknie, sen diabli wzięli. I ciągle było mi zimno w stopy. Chyba nie ma co się męczyć dłużej w łóżku.

W kuchni zagotowałam wodę, napełniłam termofor i zrobiłam sobie herbatę w wielkim kubku termicznym, drugą w termosie. Po chwili zastanowienia nalałam sobie do kieliszka odziedziczoną wraz z domem nalewkę wiśniową. Będzie dobra na rozgrzewkę. Rozpaliłam w kominku w salonie i opatulona kocem rozsiadłam się na skórzanej kanapie, mając w zasięgu herbatę i butelkę z nalewką. A co! Trzeba o siebie dbać! Termoforek grzał przyjemnie, od kominka napływały fale ciepła i miłe dla ucha trzaskanie palonego drewna. Ach, jak cudnie! Naleweczka rozpływała się niebiańską słodyczą na języku, po czym palącym strumykiem spływała do żołądka. A stamtąd przedostawała się do krwiobiegu, rozgrzewając zziębnięte stopy i wykwitając rumieńcami na policzkach. Jak ja lubiłam to uczucie!

W świetle lampy i płomieni z kominka salon wyglądał tajemniczo i przytulnie. Ciemne meble ze starymi bibelotami, ciężkie aksamitne zasłony i obrazy przodków na ścianach. A na nich jakieś matrony w koronkowych mantylkach i wąsaci nestorzy rodu w mundurach i szlacheckich kontuszach. Nawet nie wiedziałam, że mam takich przodków. Prawdę mówiąc, podejrzewałam, że to jakaś ściema.

Szczególnie lubiłam jeden obraz. Wisiał nad kominkiem. Stary szlachciura zawadiacko podkręcający sumiastego wąsa, z jedną ręką na szabelce. Z fantazją, kurczę! I miał w oczach najprawdziwsze kurwiki! Przysięgłabym, że gdyby mógł, przesłałby mi całusa!

Popijałam sobie nalewkę na przemian z herbatą i było mi cieplutko. Ale sen nie nadchodził.

Muszę sobie sprawić kota, postanowiłam i zachichotałam. Będzie mi siedział na kolanach i mruczał, a ja będę go głaskać.

Ziewnęłam potężnie, ale nie chciało mi się wracać do sypialni. Umościłam się na kanapie i szczelniej opatuliłam kocem. A, łyknę sobie jeszcze naleweczki, mniam, mniam, słodziutka taka…

Napełniłam kieliszek.

Piłam malutkimi łyczkami i wpatrywałam się w ogień. Fajnie mam. Za oknami hula styczniowa zawierucha, mróz aż trzaska, a ja leżę sobie w ciepełku otoczona przodkami i popijam naleweczkę. Nikt mi nie truje, nie przynudza, nie mam uciążliwych sąsiadów — jestem panią samej siebie. Znowu zachichotałam zadowolona.

— Zdrówko, pradziadkowie!

Byłam już lekko wstawiona, więc wypiłam jednym haustem, nie zwracając uwagi na palenie w przełyku. Oczy zaszły mi łzami i zabrakło powietrza. Gwałtownie usiadłam.

— Zdrówko, zdrówko! — odpowiedział ktoś zaspanym głosem. — Tylko dlaczego tak krzyczysz? Obudziłaś mnie!

Kieliszek z resztką nalewki wypadł mi z ręki i potoczył się w stronę kominka.

Do świtu przesiedziałam zamknięta w łazience. Trzęsłam się ze zdenerwowania i z zimna, bo w desperacji wsadziłam głowę pod kran, a suszarka do włosów leżała na komodzie w sypialni. Zawinęłam głowę w turban zrobiony z ręcznika kąpielowego i analizowałam to, co się stało. Kto był w salonie? Kto tam spał, do jasnej cholery? Nikogo nie widziałam, a jednak ktoś się odezwał! I w jaki sposób się tam znalazł?

Jednak jestem głupia, stwierdziłam chyba po godzinie rozważań. Głupia jak cztery nogi stołowe, ot co! Uciekając w panice z salonu, nie zabrałam ani koca, ani kapci, ANI TELEFONU! Nie mogłam w żaden sposób wezwać pomocy. No, chyba że przez maciupeńkie okienko znajdujące się w łazience, ale dosięgnąć do niego to byłby wyczyn nie lada, bo pomieszczenie miało trzy metry wysokości, a okienko było pod samym sufitem. Nie dam rady podskoczyć, a i wspiąć się nie ma po czym. Hm… I dlaczego zamknęłam się w łazience, a nie we własnej sypialni? Tam przynajmniej mogłabym się położyć, przykryć kołdrą albo nawet uciec przez okno w razie potrzeby. W samym szlafroku i nawet boso. Ze strachu przecież nie czuje się zimna i bardzo szybko biegnie.

Przykucnęłam cichutko pod drzwiami i nasłuchiwałam odgłosów z głębi domu. Nic. Jak makiem zasiał. Coś tylko trzeszczało i bulgotało w rurach kanalizacyjnych, słychać też było poświstywanie wiatru. A w domu cisza. Chyba mi się nie przyśniło, do diabła! Tfu! Na psa urok! Lepiej nie wywoływać rogatego z otchłani piekielnej. Wystarczy mi strachu na dzisiaj.

Ale co robić? Przecież jest środek nocy, przeżyłam chwile grozy, byłam zmęczona pracowitym tygodniem i nagle, jak na złość, zachciało mi się spać.

A co będzie, jeśli ten ktoś zgasi w łazience światło? Przecież włącznik jest w korytarzu, tuż przy drzwiach… O matusiu kochana! Umrę tutaj, na pewno umrę! Ze strachu! O ile wcześ niej ten bandyta nie włamie się do łazienki i sam mi czegoś nie zrobi… A wszyscy mnie ostrzegali!

Szczękałam zębami, nie wiem, czy ze strachu, czy z zimna, bo spod turbanu wyciekło mi trochę wody i zmoczyło piżamę na plecach. Co mam robić? Co?

Skuliłam się na dywaniku przed wanną, oparłam o jej brzeg i zamknęłam oczy. Rozbolała mnie głowa, chyba od tej nalewki. I chciało mi się pić. STRASZNIE CHCIAŁO MI SIĘ PIĆ! Ale tak mnie zaćmiło, że nie pomyślałam nawet, że mam dostęp do wody. Cierpiałam z pragnienia straszne katusze!

To była najdłuższa noc w moim życiu! Miała chyba z tysiąc lat! Zanim świt przedarł się przez okienko w łazience, zdążyłam zdrętwieć w dziwacznej pozycji, ale bałam się poruszyć. W ogóle trwałam w jakimś półśnie, bo snem tego nie można nazwać. Jawą też nie.

Nie wiem, o której zaświeciło słońce. Musiał być tęgi mróz, skoro świeciło. Która to mogła być godzina?

Nie! Nie mogę tkwić tutaj do sądnego dnia! Muszę się zmierzyć z intruzem!

Na wszelki wypadek jeszcze przez dłuższą chwilę nasłuchiwałam pod drzwiami. Nic. Głucho. Może ten ktoś sobie poszedł?

Ostrożnie otworzyłam drzwi, najciszej jak się dało, ale i tak zgrzyt klucza w zamku rozległ się w całym domu jak wystrzał armatni.

Za drzwiami nikogo nie było. Powoli, na palcach, przeszłam przez korytarz. Czułam się bezpiecznie, bo nigdzie po drodze nie było żadnego zakamarka, więc nikt nie mógł mnie zaatakować. Ale w głównym holu nie byłam już tego taka pewna. Dałam susa do sypialni i szybko zamknęłam za sobą drzwi. Rozejrzałam się, czy aby przypadkiem ten bandyta nie czekał tutaj na mnie, zajrzałam do szafy i pod łóżko — nie ma go, na całe szczęście! Wślizgnęłam się pod kołdrę i nakryłam aż po głowę.

Ale co mam zrobić teraz?

Powoli po moim policzku stoczyła się pierwsza zdradziecka łza.

— Ulka! Ulka! — Ktoś wołał pod oknem i stukał w parapet, od czasu do czasu rzucając w szybę śnieżkami. A tam, stukał! Walił! Usiadłam przerażona na łóżku. Co się dzieje? Serce łomotało mi w piersi jak młot pneumatyczny. To już kolejne takie gwałtowne przebudzenie. Jak tak dalej pójdzie, zawał murowany!

— Ulka! — darł się ktoś. — Jesteś tam? Czy umarłaś?

Wstałam półprzytomna z łóżka i spojrzałam na intruza. Boże! Przecież to Baśka! Właśnie zamierzała rzucić kolejną śnieżką w okno, ale zobaczywszy mnie, odrzuciła śnieg, rozłożyła ręce i wrzasnęła:

— No, wreszcie! Co się z tobą dzieje?!

Nie miałam zamiaru krzyczeć tak jak ona, więc bez zastanowienia otworzyłam okno. Aż się skurczyłam od podmuchu lodowatego powietrza.

— Czego się drzesz?! Obudziłaś mnie!

— Obudziłam? — Oniemiała.

— A co w tym takiego dziwnego? — Zezłościła mnie. — Przecież jest sobota!

— No sobota, ale już po południu, druga! Dzwoniłam i dzwoniłam do ciebie, ale nie odbierałaś! Waliłam w drzwi i też nic! Martwiłam się!

— Właź, bo zimno! — Wyciągnęłam do niej rękę.

Baśka podskoczyła, chwyciła obiema rękami za parapet i oparła stopy na podmurówce. Dopiero teraz złapała mnie za wyciągniętą rękę i zaczęła gramolić się do środka. Wreszcie przelazła przez parapet i wskoczyła do pokoju. Czym prędzej zatrzasnęłam okno. Brrr, ale zimno. Aż się otrząsnęłam.

— Co się dzieje? Dlaczego nie odbierasz? — Baśka opadła na fotel i zaczęła ściągać buty i wierzchnie łachy, które miała na sobie. Zakutana była w jakieś szale, chusty i grubaśne rękawice, policzki płonęły jej od mrozu.

— Zostawiłam telefon w nocy w salonie, nie słyszałam.

Zabrałam od niej buty i kurtkę i ruszyłam do drzwi sypialni. W połowie drogi zatrzymałam się porażona strachem.

— A właściwie dlaczego nie weszłaś drzwiami, od frontu, tylko przez okno? — zapytałam.

— Sama kazałaś mi wejść przez okno — zdziwiła się. — Drzwi są zamknięte.

— Zamknięte? — Teraz ja byłam zdziwiona.

— No, zamknięte. A co? Zwykle nie zamykasz na noc?

— Zamykam, ale myślałam, że dziś są otwarte.

— Nie są. Chodź stąd wreszcie, bo z butów kapie. Muszę się napić gorącej herbaty, okropnie zmarzłam.

Przez chwilę się zawahałam, ale odważna dzięki obecności Baśki za plecami śmiało przekręciłam klucz.

— Zamykasz się w sypialni?

W odpowiedzi tylko wzruszyłam ramionami. Szłam w głąb domu, rozglądając się uważnie.

— Ej, Ulka! Co się dzieje? Co z tobą?

Strasznie wścibska ta moja Baśka. Wiedziałam, że nie odpuści.

— Zjesz ze mną śniadanie?

Włączyłam ekspres do kawy i poszperałam w lodówce.

— Chyba obiad — burknęła. — I nie zagaduj mnie! — powiedziała groźnie. — Chcę wiedzieć, co się dzieje!

— Ale ja głodna jestem. — Nadgryzłam suchego rogala. — Potem ci wszystko opowiem, przysięgam!

— Kiedy potem? — drążyła.

— Jak zjem. Nie denerwuj mnie. — Zamilkła, ale i tak wkurzało mnie jej czujne spojrzenie.

Nie spuszczała ze mnie wzroku. Nalała nam kawy i wzięła z talerzyka kanapkę z żółtym serem. Specjalnie jadłam powoli. Nie wiedziałam, co mam jej powiedzieć. No ale ile można zjeść kanapek na oczach zniecierpliwionej przyjaciółki? Przełknęłam ostatni kęs, zabrałam dzbanek z gorącą kawą, który miał mi posłużyć za broń w razie czego, i wstałam.

— Chodźmy do salonu.

Mężnie ruszyłam korytarzem. Baśka w milczeniu poszła za mną. W progu, na widok pozostawionego przeze mnie pobojowiska, stanęła jak wryta.

— Jeeezu! Co tu się wyprawiało?

Kiedy skończyłam swoją opowieść, Baśka patrzyła na mnie wytrzeszczonymi oczami i z otwartą buzią. Nie mogę powiedzieć, żeby podobał mi się wyraz jej twarzy. Była to mieszanina zdumienia, powstrzymywanego śmiechu i wysiłku mającego na celu ukrycie przede mną tego, co naprawdę myśli. Uważała mnie za kretynkę. Skończoną kretynkę. I nie chciała mi tego powiedzieć. Przynajmniej nie wprost.

Siedziałam rozparta na kanapie i bębniłam nerwowo palcami po oparciu. Baśka naprzeciwko mnie w fotelu. Teraz ja nie spuszczałam z niej wzroku.

— No i? — zażądałam reakcji.

Baśka spojrzała na portret pradziadka, potem na mnie i ukryła twarz w dłoniach. Jej ciałem zaczęły wstrząsać drgawki od hamowanego śmiechu. Wreszcie nie wytrzymała i ryknęła pełną piersią, odchylając głowę do tyłu.

Śmiała się długo i serdecznie, aż się zanosiła. Łzy ciekły jej wąskimi strumykami i na dodatek się zapluła.

Byłam głęboko urażona.

— Ty nienormalna jesteś. Jezu! Kompletna kretynka!

Chichotała jakoś tak dziwnie, histerycznie. Wyjęła z kieszeni chusteczki i zaczęła wycierać oczy, ale co chwila wybuchała śmiechem.

— Uważasz, że zmyślam?

Naprawdę byłam na nią wkurzona. Kto jak kto, ale Baśka, moja przyjaciółka od urodzenia, powinna uwierzyć w to, co mówię, bez żadnych zastrzeżeń!

— Ulka! Cha, cha! — Prawie spadła z fotela ze śmiechu. — Ulka! Nie wytrzymam!

Patrzyłam na nią i nawet jeden mięsień nie drgnął mi na twarzy. To naprawdę nie było śmieszne. Milczałam.

Wreszcie szalony śmiech Baśki zaczął cichnąć.

— Rany, ale się uśmiałam! — Spocona ściągnęła sweter. — Jesteś zdrowo walnięta, wiesz? Siedzisz tu sama, na tym zadupiu, i głupoty przychodzą ci do głowy. — Znowu zachichotała.

— Więc zmyślam, tak? — W moim głosie zaczepka była aż nadto wyraźna.

— Pewnie! — No, to już bezczelność z jej strony. — Byłaś po prostu nawalona! Ile tej naleweczki wlałaś w siebie, co?

— Od kilku kieliszków nikt jeszcze nie ma halucynacji — odpowiedziałam z godnością.

Baśka wzięła ze stołu pozostawioną przeze mnie butelkę i podniosła pod światło.

— Kilka kieliszeczków, tak? — Znowu zaniosła się śmiechem. — Kilka kieliszeczków?

— Dwa. No, może trzy. — Obrażona zadarłam w górę nos i odwróciłam się do okna.

— Nie strzelaj mi tu focha, pijaczko. Sama zobacz.

Że też szczęki jej nie zabolą od tego śmiechu. Wzięłam od niej butelkę i przestałam oddychać.

Była pusta.

Baśka została ze mną na noc. Jeszcze z godzinę pękałyśmy ze śmiechu na każde wspomnienie mojej przygody.

— Zawsze ci mówiłam, że jesteś głupia! — rżała Baśka. — Stara i głupia!

— Tobie też nic nie brakuje!

Leżałam bez sił na kanapie i śmiałam się do rozpuku.

— A na przykład co masz na myśli? — Wzięła się pod boki i spojrzała na mnie groźnie, czym jeszcze bardziej mnie rozśmieszyła.

— A na przykład to, że włazisz do domu przez okno! — zakpiłam.

— A ty nigdy przez okno nie włazisz?

Parsknęłam na widok jej miny.

— Prawdę mówiąc, zawsze!

Znowu ryczałyśmy ze śmiechu.

Wieczorem wyciągnęła mnie na spacer po lesie. Trochę się bałam zimowego gąszczu, w końcu byłam miejskim dzieckiem przyzwyczajonym do świecących latarni i ulicznego ruchu, ale w rezultacie nie żałowałam. Odkąd tu zamieszkałam, jeszcze nie spenetrowałam sporego zagajnika za domem. Jakoś nie odczuwałam potrzeby. Wystarczył mi widok, jaki podziwiałam przez okna, wraz ze zmieniającymi się z porami roku kolorami. No, przynajmniej tak sobie wyobrażałam, że kolory będą się zmieniać, bo jak na razie miałam okazję widzieć wszystko tylko w późnojesiennej i zimowej perspektywie.

A dzisiaj szłam między drzewami oczarowana, w milczeniu. Zresztą, było tak zimno, że lepiej było milczeć. Z ust i nosa wydobywały nam się kłęby pary, pod nogami chrzęścił śnieg. I ta cisza wokół. Uśmiechałam się w myślach sama do siebie. Fajnie mam tutaj, stwierdziłam.

— Wracajmy! — Baśka zasłoniła pół twarzy szalikiem. — Mróz okropny! Zimno mi w nogi!

Kiwnęłam głową i zawróciłam.

Na ganku otrzepałyśmy śnieg z butów i z radością wpadłyśmy do ciepłego domu.

Kiedy już rozsiadłyśmy się w salonie z kopiastym talerzem tostów, odruchowo, jak zawsze, zerknęłam na portret pradziadunia wiszący nad kominkiem. Mój ulubiony. I zamarłam z tostem w dłoni. Pradziadunio bowiem już nie podkręcał wąsa i nie uśmiechał się figlarnie. Teraz nieudolnie zasłaniał upierścienioną dłonią rozdziawione ziewaniem usta, a oczy miał nieprzytomne. Czy to z niewyspania? I ani śladu po kurwikach, które tak lubiłam!

Szybko przełknęłam odgryziony kawałek grzanki, przez co o mało się nie udławiłam, i zerknęłam na Baśkę. Na szczęś cie nic nie zauważyła pochłonięta bez reszty kolacją. Ale na pewno, gdy skończy jeść, spojrzy na portret i wtedy zobaczy zmianę. Nie może być inaczej.

Ale co, gdy jednak nie zauważy różnicy, rozważałam w myślach. Wcześniej była u mnie zaledwie dwa razy i wprawdzie portrety przodków bardzo jej się podobały, szczególnie ten jeden, właśnie pradziadunia, ale mogła nie zapamiętać jego pozy. Eee, nawet jeśli nie zapamiętała, to ta, w której znajdował się teraz, nie była normalna. Więc jeśli jednak zauważy, to co wtedy?

— Może masz ochotę na kieliszeczek naleweczki? — zachichotałam nerwowo. — Rozgrzejemy się po spacerze. Ziąb taki okropny!

— A zostało ci coś jeszcze?

Baśka wcinała tost za tostem. Szczęściara, nie musiała przejmować się wagą. Zawsze szczupła i z nieposkromionym apetytem. Nie to co ja.

— Pewnie, że zostało. Mam spory zapasik w piwnicy.

— Myślałam, że wszystko wychlałaś.

— To lepiej nie myśl.

Podniosłam się z kanapy.

— Zaczynam ci zazdrościć tego spadku! — krzyknęła za mną.

Nalewka miała przepiękny, intensywny kolor. Mieniła się w kieliszkach wszystkimi odcieniami czerwieni. Baśka podziwiała napitek pod światło, a potem posmakowała, umoczywszy zaledwie usta.

— Mmm — zamruczała z przymkniętymi oczami. — Pycha! — Łyknęła jeszcze odrobinę. — Nie dziwota, żeś tyle wyżłopała.

— Uważaj — mruknęłam. — Jest zdradliwa. Ma moc.

— Myślisz, że i ja coś zobaczę? — Śmiała się głośno, a dołeczki w jej policzkach były głębsze niż zazwyczaj.

— Kto wie…

Zerknęłam na portret i zachłysnęłam się pitą właśnie herbatą. Pradziadunio już nie ziewał.

Otwarcie chichotał, cały się trzęsąc.

W niedzielę, czarnym świtem, do mojej świadomości wdarł się jakiś tajemniczy dźwięk. Z trudem wracałam do rzeczywistości, przysięgłabym, że dopiero co przyłożyłam głowę do poduszki. Nie miałam siły otworzyć oczu, ale poczułam, że całe ciało paraliżuje mi strach.

Co to jest?

Na pograniczu snu i jawy wstrzymałam oddech i zaczęłam uważnie nasłuchiwać.

Chrrr, psyyy, chrrr, psyyy.

I tak na przemian. O kurczę, co to jest?

Gwałtownie usiadłam i wtedy dźwięk się urwał, ale w zamian zaczęło docierać do mnie jakieś pomlaskiwanie.

I to w moim własnym łóżku! O! Znowu! Nie! Tego już za wiele!

Zdecydowanym ruchem włączyłam lampkę.

— Wyłącz to światło — wymamrotała przez sen leżąca obok mnie Baśka. Oniemiałam. Jak się tutaj znalazła? Przecież… Aaa!

Nagłe przypomnienie przyniosło obezwładniającą ulgę.

Kiedy wczorajszego wieczoru zobaczyłam chichoczącego pradziadunia, zachłysnęłam się herbatą i to, dzięki Bogu, przykuło uwagę Baśki. Rzuciła się mnie ratować, talerz z tostami spadł na podłogę, a kubek z resztką herbaty poturlał się gdzieś w kąt pokoju. Baśka robiła to z pełnym zaangażowaniem. Jeszcze teraz czułam siłę jej uderzeń w plecy. Była nie mniej przerażona niż ja.

W końcu przestałam kasłać, charczeć i rzęzić i opadłam wyczerpana na kanapę.

— Boże, aleś mnie wystraszyła! — odetchnęła Baśka.

Rzeczywiście, była blada jak śmierć. A właściwie dlaczego mówi się „blady jak śmierć”? Czy ktoś kiedyś widział śmierć, rozważałam, ocierając pot z czoła.

— Daj nalewki.

Mówiłam z trudem, ale nie trzęsły mi się ręce, tak jak Baśce, kiedy jednym haustem wypiłam kieliszek. Znowu się zapowietrzyłam, ale po chwili odzyskałam oddech.

— Też się napij — poradziłam jej.

Kiwnęła tylko głową i opróżniła jednym łykiem zawartość swojego kieliszka.

— Uuuch… — W oczach stanęły jej łzy.

Bez słowa nalała drugą kolejkę i znów wypiłyśmy.

— Uratowałam ci życie — stwierdziła i wypiła trzeci kieliszek. — Należy mi się.

— A pij! Na zdrowie! — Bolało mnie gardło.

— Jak ty to zrobiłaś?

Baśka patrzyła na mnie świecącymi od alkoholu oczami. Na czoło opadał jej śmiesznie niesforny loczek. Zawsze tak miała — świecące ślepia i niesforny loczek na czole. To były dwa nieomylne znaki, że Baśka się upiła. No, tempo narzuciła nie byle jakie, a i wcześniej wypiła ze dwa kieliszki. Naleweczka miała moc, oj miała! Sama czułam, jak coraz szybciej krąży mi we krwi.

— Co jak zrobiłam? — Nie zrozumiałam jej.

— No, z tą herbatą!

— Nic. Po prostu się zachłysnęłam.

— No. Uratowałam ci życie — powtórzyła.

— Uratowałaś — zgodziłam się. — Ale na przyszłość nie wal tak mocno.

— Dobra — kiwnęła głową.

Piłyśmy do trzeciej. W sumie opróżniłyśmy dwie butelki. O pierwszej Baśka zaczęła śpiewać jakąś ukraińską dumkę, piękną, tęskną pieśń, aż poczułam wzruszenie i dołączyłam do niej swoim schrypniętym chwilowo kontraltem. Lubię śpiewać, choć głos mam okropny.

A z Baśką po alkoholu śpiewałyśmy zawsze. To był stały punkt w programie naszych staropanieńskich popijaw. Nie, nie zdarzały się zbyt często. Obie byłyśmy zapracowane i często nie mogłyśmy się zgrać, tak jak to bywało kiedyś. Gdy jedna mogła, to drugiej coś nie pasowało i na odwrót. Takie czasy nastały, że trudno znaleźć czas na regularne pogaduchy z własną przyjaciółką! Ale kiedy już się spotkałyśmy, to ho, ho!

Hulaj dusza, piekła nie ma!

Tak jak wczoraj.

Nie pamiętam, jak znalazłyśmy się w łóżku. Musiałyśmy nieźle popłynąć.

— No zgaś to światło! Razi! — Baśka zasłoniła oczy ręką.

— A co ty, wampir jesteś? — zapytałam, ale posłusznie wyłączyłam lampkę.

Poleżałam jeszcze chwilę, wsłuchując się w posapywanie Baśki, i sama nie wiem, kiedy zasnęłam.

Kac gigant nie jest fajnym stanem, choćby biedny człowiek hulał we własnym domu i spał we własnym łóżku. Kac gigant jest zjawiskiem niepożądanym, acz, niestety, nieuniknionym. Szczególnie gdy pije się dwie noce z rzędu.

Ból głowy, który obudził mnie kilka godzin później, rozsadzał mi czaszkę od środka. Na dodatek ciążył tuż nad czołem jak stukilowy kamień. I wypychał mi gałki oczne na zewnątrz.

Nie mogłam wstać z łóżka, bo jako bonus pijacki dostałam zawrotów głowy.

Zacisnęłam mocno powieki, żeby w ten sposób zapobiec wytrzeszczowi (no bo jak bym wyglądała z wybałuszonymi na stałe oczami?), wciągnęłam ze świstem powietrze, mając nadzieję na dotlenienie mózgu i łatwiejsze doprowadzenie się do pozycji pionowej, i zaczęłam powolutku wstawać. Nie mogłam już dłużej leżeć, miałam bowiem wrażenie, że za chwilę eksploduje mi pęcherz.

Pokój pulsował i wirował w półmroku zaciągniętych zasłon, czułam, jak zgodnie z ruchem, w którym falują ściany, pod gardło podjeżdża mi żołądek. Niedobrze, kurczę. To się może skończyć katastrofą! Oddychaj, Ulka, oddychaj głęboko!

Oddychałam więc. Wzburzone morze, na którym wybudowano mój dom, powoli się uspokajało. Mogłam podjąć heroiczny wysiłek wykonania kilku kroków w kierunku łazienki. Tylko przydałoby się coś do podparcia. Cholera! A to tak daleko!

Byłam dzielna. Bardzo dzielna. Do drzwi sypialni udało mi się dotrzeć w miarę sprawnie. Potknęłam się tylko raz, o włas ne kapcie porzucone w nocy przy progu, i nie obudziłam Baśki. Korytarz prowadzący do łazienki to był już pikuś, bo tam niezawodne wsparcie dała mi ściana.

Boże! Co za ulga! Toaleta wydała mi się ziemią obiecaną, do której pełzłam przez tysiąc lat! Ten, kto powiedział, że życiem rządzi dupa, miał świętą rację!

Nie chciało mi się kąpać, postanowiłam odłożyć to na później. Zerknęłam w lustro i ledwo powstrzymałam okrzyk przerażenia na widok rozczochranej zjawy, którą tam ujrzałam. To ja? Nieee, niemożliwe! Wprawdzie nie grzeszę urodą, ale straszydłem zdecydowanie nie jestem! W żadnym wypadku! Stanowczo protestuję przeciwko obecności obcych straszydeł w mojej łazience!

Wykrzywiłam się szpetnie do kocmołucha w lustrze i poszłam sobie. No, poszłam to nie jest dobre określenie. Powinnam raczej powiedzieć — powlokłam się.

Miałam okropne pragnienie. Okropne! Dobrze, że dzisiaj niedziela, bo chyba będzie ciężko.

Z butelką coca-coli zwaliłam się na kanapę w salonie, aż jęknęły stuletnie sprężyny, a ja razem z nimi. W głowie zaszemrały fale mózgowe, powodując ból kleszczowy w skroniach i kolejny skurcz żołądka. Zamknęłam na chwilę oczy.

— Żuru niech ci służba nagotuje albo kwasu z beczki z ogórkami kiszonymi każ przynieść z komory, dziewczyno! — Głęboki bas zadudnił mi w uszach.

Podskoczyłam na kanapie, nie bacząc na ból głowy i złe samopoczucie. Ostrożnie otworzyłam oczy i napotkałam drwiące spojrzenie pradziadunia. Założył ręce na piersiach i uśmiechał się złośliwie. Zezłościł mnie. Myślałby kto, staropolski abstynent! Pewnie niejedną piwniczkę opróżnił, z sarmacką fantazją rozbijając kielich o czerep, skoro wie, co jest dobre na kaca!

— Za żywota mego nie uchodziło, by niewiasty raczyły się trunkami przynależnymi mężom! — Zmarszczył krzaczaste brwi, aż połączyły się w grubą krechę na czole. — Płoche były i pokorne, posłuszne mężom swym i ojcom.

— Ale to było dawno temu — burknęłam oburzona. — Teraz są inne czasy.

— Ano inne, inne — westchnął, kiwając głową z nostalgią. — Toć wiszę tu już któryś dziesiątek lat, tom się i napatrzył na niejedno. A ty, dziewczyno, jesteś nieodrodną potomkinią rodu mojego. Świętej pamięci Konstancja, wnuczka moja, a twoja praprababka, pierwsza właścicielka dworu tego, też miała niejedno na sumieniu. Familia cała się od niej odwróciła, kiedy wiejskie pachołki zaczęły szeptać, że z diabłem samym weszła w układ i z płomieni przyszłość przepowiada. Przegnali ją z zaścianka precz, wstyd wszystkim przynosiła. Ksiądz przeklął ją w imię Boże, aż w nocy z domu rodzinnego po kryjomu ujechała, uwożąc portret mój i część klejnotów rodowych. Tutaj osiadła i dalej proceder swój uprawiając, prowadziła się nieprzystojnie. Tfu!

Gapiłam się na pradziadunia z rozdziawionymi ustami. Sama nie wierzyłam w to, co się działo. Gadałam z obrazem! Chyba jestem nienormalna!

Zwilżyłam językiem spierzchnięte usta i przełknęłam ślinę. Dziadunio poskrobał się po podgolonym łbie i znowu przemówił:

— A mąż gdzie twój, dziewczyno? Czeladź gdzie? Sama tu żyjesz jak wnuczka moja i jej potomkinie?

— Sama — bąknęłam. — Męża nie mam. Służby też nie.

— Niezamężne białogłowy w klasztorze żywota dokonać powinny! — huknął nagle, aż się przestraszyłam. — A nie po nocach bezbożnie raczyć się nalewką, bez miary i opamiętania!

Struchlałam. Normalnie mnie zatkało! A to dziad jeden! Nieboszczyk malowany! Strofował mnie będzie? Jeszcze czego!

Poderwałam się z kanapy i walnęłam pięścią w stół.

— Cicho! Cicho bądź! Ja tu rządzę! To mój dom!

Wzięłam się pod boki jak jakaś megiera albo przekupa z bazaru. Pradziadunio oniemiał, po czym poczerwieniał mocno na obliczu. Wziąwszy się, jak ja, pod boki, pochylił się bardzo do przodu, tak że wystawał z ram obrazu.

— Cooo? Głos podnosić na mnie będziesz? Na przodka swojego?

Odruchowo się odsunęłam, bo dziadunio ze złości zaczął obficie pluć. Zacisnął zęby i warczał wściekle, aż na szyi wystąpiły mu żyły jak powrósła, a oczy o mało nie wyszły z orbit. Zrobiłam jeszcze jeden krok do tyłu i poczułam, jak pod moją bosą stopą coś się kruszy, a następnie gładko wbija w ciało. Podniosłam nogę i zobaczyłam rozdeptany kieliszek, który pierwszej nocy wypadł mi z ręki. Ze stopy sterczał kawał szkła, a po nim ściekała ciemną strużką krew, kapiąc obficie na dywan.

— Baśka! — szepnęłam słabo i usiadłam na podłodze. — Baśka! — zawołałam cieniutko.

Głowa zachybotała mi się na szyi jak kwiat na wątłej łodydze, a potem opadła bezwładnie na pierś, pociągając za sobą całe ciało.

Resztką świadomości zarejestrowałam ryk niepodobny do niczego.

— Baaśśkaaa!!!

Zemdlałam.

— Ula, Uleczka! — Baśka cuciła mnie, poklepując po policzkach. — Obudź się, kochana moja, proszę! Zaraz będzie lekarz! Tylko nie umieraj!

Było mi słabo i noga bolała jak cholera, ale nie zamierzałam umierać. Z trudem podniosłam ociężałe powieki i usiłowałam wyłowić z otaczającego mnie chaosu twarz Baśki.

Leżałam na podłodze z nogą wysoko opartą na krześle. Baśka założyła mi na stopę opaskę uciskową i okładała ją lodem. Od czasu do czasu pochylała się nade mną i poklepywała po twarzy, usiłując ocucić. Zobaczywszy, że otworzyłam oczy, rozpłakała się.

— Ulcia, rany, jak to się stało?

Buczała i pochlipywała jak mała dziewczynka.

— Szkoda gadać — szepnęłam. — Potem ci opowiem. Dobrze, że tu byłaś, bo nie wiem, co by się stało.

— Nawet nie chcę myśleć. — Zaczęła mnie przytulać. — Dobrze, że mnie zawołałaś. Darłaś się, jakby ci tę nogę ktoś odrąbywał, ale to dobrze, dobrze. Moja kochana!

Obejrzała nerwowo prowizoryczny opatrunek.

Milczałam, nie wiedząc, co jej powiedzieć. Nie mogła usłyszeć mojego cichego zawołania, kiedy wdepnęłam w skruszone szkło. Znam ją, spała jak zarżnięta. Nie obudziłabym jej nigdy tym szeptem. Nawet gdybym wołała pełnym głosem. No ale ryk, który usłyszałam, mdlejąc, i owszem. Był jak trąby jerychońskie, aż dziw, że dom się nie zawalił.

Spojrzałam z uznaniem na pradziadunia. No, no, niezły dech. Jak miech. Minę miał zatroskaną, a prawą rękę, zwykle podkręcającą wąsa, tym razem opierał na policzku w geście przerażenia. Co on taki lękliwy? Przecież na pewno niejedną wojenkę odbył ze swoją szabelką i widział wiele różnych okrucieństw na tym świecie, a niektórych sam był sprawcą, więc moja noga z wbitym szkłem nie powinna zrobić na nim żadnego wrażenia. A tu, proszę!

— Idź się ubrać.

— Po co? — Baśka spojrzała na mnie zdumiona.

— Mówiłaś, że lekarz zaraz przyjedzie. Chcesz go w gaciach przyjąć?

Spojrzała na siebie krytycznie i wzruszyła ramionami.

— No to co? — Była autentycznie zdziwiona.

Wkurzyła mnie. Co ona sobie myśli, że będzie mi tu paradować przed pradziaduniem i lekarzem na golasa?

— Basiorku!

Nie cierpiała tego przezwiska, tylko mnie pozwalała mówić tak do siebie, a i to w wyjątkowych sytuacjach.

— Basiorku, ubierz się, bo pewnie będziesz musiała wyjść na drogę dojazdową i pokierować sanitarką. Nikt nie trafia na to zadupie. — Starałam się mówić spokojnie i łagodnie.

— Ja trafiłam — zaprotestowała, ale posłusznie pozbierała swoje rzeczy i poszła do sypialni.

No fakt, trafiła. Ale zawsze lepiej być gotowym, żeby kogoś poprowadzić.

Na szczęście w tej samej chwili rozległ się dzwonek do drzwi i Baśka, w połowie ubrana, pobiegła otworzyć. W samą porę, bo czułam się coraz gorzej.

— Proszę, proszę bardzo — słyszałam głosy z przedpokoju. — Koleżanka leży tu obok, w pokoju.

Zaszeleściły uniformy i do salonu weszli lekarz z sanitariuszem. Rozejrzeli się wokół po panującym rozgardiaszu, ale nie powiedzieli na ten temat ani słowa.

— Co się pani stało?

Lekarz nie tracił czasu, ukląkł przy mnie i zbadał puls.

— Skaleczenie, tak? Mocno pani krwawi?

Mówiąc to, dobrał się do opatrunku zrobionego przez Baśkę. Krzyknęłam, kiedy zaczął uciskać spód stopy.

— Boli? Gdzie? Tutaj? Czy tutaj?

Bolało jak diabli, na dodatek znów popłynęła krew, a mnie zrobiło się słabo. Po chwili nałożył świeży bandaż i wstał.

— Musimy zabrać panią do szpitala, trzeba sprawdzić, czy w ranie nie zostało szkło. Konieczne będzie założenie kilku szwów. Proszę zabrać najpotrzebniejsze rzeczy, bo myślę, że zostanie pani na oddziale przez dzień lub dwa.

— Będę mogła pojechać z koleżanką?

Baśka była wystraszona.

— Tak, ale proszę się pospieszyć. Dużo pani wypiła? — zwrócił się do mnie, wypełniając jakieś formularze. Poczułam, że czerwienieję. — Pytam, bo muszę wpisać w dokumenty. Będzie pani potrzebowała znieczulenia.

Nie brzmiało to przyjaźnie. Pewnie pomyślał, że ma do czynienia z dwiema pijaczkami. Wystarczyło popatrzeć na poprzewracane butelki i kieliszki. No i czuć było od nas alkohol, co tu dużo gadać.

— Sporo, panie doktorze. Taki babski wieczór, rozumie pan — tłumaczyłam jak idiotka. — Ale skończyłyśmy prawie dwanaście godzin temu.

Lekarz, milcząc, pisał coś pilnie i tylko popatrywał na mnie spod oka.

Baśka w tym czasie uwinęła się ze spakowaniem dla mnie piżamy i przyborów toaletowych, ubrała się do końca i zebrała swoje rzeczy.

— Możemy jechać — oświadczyła.

Lekarz dał znak sanitariuszowi, a ten rozłożył nosze. Chciałam zaprotestować, ale uciszył mnie gestem.

— Weź mi coś do ubrania — rzuciłam do Baśki. — W czym wrócę?

Patrzyłam, jak w osobną torbę upycha zebrane z podłogi ciuchy. Porzuciłam je tam wczorajszej nocy, kiedy w pijackim amoku, ze śpiewem na ustach, wędrowałam do sypialni.

Z uczuciem zawstydzenia, ale i ulgi pozwoliłam krzepkiemu sanitariuszowi przenieść się na nosze. Razem z lekarzem zanieśli mnie do karetki i po chwili mknęliśmy już zaśnieżoną szosą w kierunku Warszawy.

— Jezu, jak boli — stękałam Baśce, która układała w szafce obok łóżka moje rzeczy.

Spociłam się z bólu i chyba miałam temperaturę, bo na policzkach wykwitły mi krwawe wypieki.

— Zaraz dadzą ci znieczulenie — pocieszała mnie, jak umiała. — Będzie dobrze, nie denerwuj się. — Przysiadła na brzegu łóżka.

— Łatwo ci mówić — jęknęłam. — Boję się. I strasznie boli!

— Wiem, kochana, wiem!

Trzymałyśmy się za ręce.

— Ale trzeba to zrobić. Zobaczysz, będzie dobrze — powtórzyła.

Obie byłyśmy zmęczone i głodne. Na przyjęcie na oddział chirurgii czekałyśmy ponad trzy godziny. Lekarz pogotowia zostawił nas w tłumie oczekujących na oddziale ratunkowym, a wcześniej zrobił, co mógł, żeby przyjęto mnie poza kolejnością. Ale i tak trwało to bardzo długo. Takich osób jak ja, potrzebujących szybkiej pomocy chirurga, była pełna poczekalnia. Nie miałyśmy wyboru. Trzeba było cierpliwie czekać na swoją kolej.

— Basiorku — wystękałam. — Może idź już do domu. Zmarnowałaś na mnie cały dzień. Zmęczona jesteś, a jutro musisz do pracy.

— Jeszcze posiedzę.

Byłam jej wdzięczna za te słowa.

— Będzie ci raźniej. Pójdę po zabiegu, jak dowiem się, co z tobą.

— Kochana jesteś!

Opadłam na poduszkę. Noga tak mnie bolała, że chciałam już mieć ten zabieg za sobą. Byle szybciej pozbyć się bólu. A potem to już z górki. Każda godzina będzie mnie przybliżać do wyzdrowienia. Tyle że będę uziemiona na jakiś czas.

— Widziałaś tego lekarza, co cię będzie szył? — szepnęła Baśka.

— No widziałam, przecież z nim rozmawiałam. Ty też. — Byłam zdziwiona.

— Oj, wiesz, o co mi chodzi — żachnęła się. — Jaki przy stojny!

— Przystojny? Nie zauważyłam. — Usiłowałam sobie przypomnieć, ale jakoś nie mogłam. — Cudzoziemiec chyba…

— No cudzoziemiec — przytaknęła. — Dobrze, że chociaż to zapamiętałaś.

— To przyjrzę mu się, jak będzie szył — obiecałam. — Wszystko ci opowiem.

— Wszystkiego nie musisz.

Wstała z łóżka, bo do sali weszła lekarka.

— Która z pań to Urszula Ornatowicz?

— Ja. — Podniosłam rękę.

— Nazywam się Anna Chojnicka, jestem anestezjologiem, muszę przeprowadzić z panią wywiad przed zabiegiem. Poproszę pani koleżankę o opuszczenie sali.

Baśka pokornie podreptała do drzwi.

— Pani doktor, ale zabieg ma być w znieczuleniu miej scowym.

Trochę przeraziła mnie perspektywa narkozy. Może byłoby lepiej zasnąć i obudzić się po wszystkim, ale gdzieś głęboko we mnie drzemał strach przed tym, że to obudzenie mogłoby nigdy nie nastąpić.

— Musimy być przygotowani na każdą ewentualność. Tak zalecił doktor Martinez.

A więc nazywa się Martinez. Ciekawe, jak ma na imię i skąd pochodzi. Teraz przypomniało mi się, że choć mówił po polsku, to jakoś śmiesznie i miękko, dziwnie wymawiał słowa, zupełnie jak dziecko. Ale badanie było bardzo bolesne i nie zwróciłam uwagi na jego wygląd, w przeciwieństwie do Baśki. Skoro ona mówi, że przystojny, to na pewno tak jest, miałyśmy podobny gust. Muszę mu się przyjrzeć. Lekarka wreszcie sobie poszła, a Baśka gdzieś przepadła. Zamknęłam oczy i wsłuchałam się w bicie własnego serca. Puk, puk — puk, puk, rytmicznie odmierzało czas.

Przysnęłam. Nie zapadłam w sen, ale przysnęłam. Byłam jak zawieszona pomiędzy snem a rzeczywistością. Z oddali słyszałam szpitalne odgłosy.

— Ulka! — Ktoś dotknął mojego ramienia. — Obudź się!

Otworzyłam oczy i przez chwilę nie wiedziałam, gdzie jestem.

— Chyba idą po ciebie.

Zatrwożyłam się, zupełnie nie wiem dlaczego. Przerażona spojrzałam Baśce w oczy.

— Trzymaj kciuki — wyszeptałam.

— Będę. — Uścisnęła mi rękę. — Zaczekam na ciebie.

Salowa i pielęgniarka pomogły mi przesiąść się na wózek inwalidzki i pojechałam do sali zabiegowej.

Doktor Martinez rzeczywiście był przystojny. Czekał na mnie przygotowany do zabiegu i uśmiechał się szeroko, jakby grał w reklamie. Czarne oczy błyszczały żywo w śniadej twarzy, spod lekarskiego czepka wymykały się kosmyki kręconych, równie czarnych i błyszczących jak oczy włosów.

— Pani Ursiula, jestem José Martinez, chirurg, pamięta pani?

Patrzyłam na niego bez słowa.

— Ja zaraz zajmę się twoją nogą.

Obserwował, jak pielęgniarka zdejmuje bandaże ze stopy.

— Cio my tu mamy? — Znowu zaczął bolesne uciskanie, aż syknęłam. — Boli? — Kiwnęłam głową. — Wiem, zie boli. Tam jeśt śkło. — O matko jedyna, tego się obawiałam. — Cieba wyjąć. — Musiałam mieć niewyraźną minę, bo kiedy oderwał wzrok od rany i spojrzał mi w oczy, uśmiechnął się jeszcze szerzej. — Ty nie bój się. Ja znieciule. Ale ty piłaś. Alkohol. — Zaczerwieniłam się. — To mozie trochę boleć. Wycimaś?

— Wytrzymam.

— No to zacinamy.

Zacisnęłam zęby, żeby nie krzyknąć, bo zastrzyk znieczulający bolał jak diabli. Ale po chwili ból zaczął się zmniejszać, a wkrótce ustał niemal całkowicie. Doktor Martinez pochylił się nad moją stopą i słyszałam cicho wydawane polecenia i brzęk narzędzi chirurgicznych.

— Ty weź luź. — Popatrzył na mnie tymi świdrującymi ślepiami. — Śpinaś się.

Łatwo było mu mówić. Mimo znieczulenia, tak jak mówił, pewnie z powodu wypitego alkoholu czułam rozgrzebywanie rany. Nie był to silny ból, ale jednak go czułam. Postarałam się mimo wszystko rozluźnić. Taki ból wytrzymam.

— Boli? — zapytał.

— Trochę.

— Ale wycimaś?

— Wytrzymam.

— Dobzie, bo teraz wyjmę śkło.

I pewnie zanurzył w ranie jakieś szczypce, bo poczułam straszny ból. Na szczęście nie szarpnęłam nogą, bo zrobiłabym sobie krzywdę.

Ale to tylko dlatego, że zemdlałam.

— Ursiula. — Figlarny uśmiech doktora José Martineza nabierał ostrości. — Pochylał się nade mną, przykładając stetoskop do mojej — o zgrozo! — nagiej piersi. — Nooo, jesteś. O cim śpałaś?

— O pracy — wymamrotałam niewyraźnie.

No właśnie, przez cały weekend nawet nie pomyślałam o pracy, a jutro miałam być na spotkaniu w sprawie fuzji.

No, ładne kwiatki, do czego to doprowadziły moje pijackie ekscesy! Jak z tego wybrnąć? Byłam tak rozkojarzona, że nie przychodził mi do głowy żaden pomysł.

— Praca będzie musiała pociekać. — Doktor powrócił do działań przy mojej stopie. — Na takiej nodze nie dojdzieś do pracy. Będą ćtery śwy. Miejsce niedobre, będzie długie gojenie, rozumieś?

Rozumiałam bardzo dobrze, chociaż cztery szwy nie wydawały mi się jakąś szczególnie wielką raną. Ale skoro sam doktor José Martinez tak mówi…

— Jak długo?

Miejsce wokół rany mimo znieczulenia pulsowało gorącym bólem.

— Ziobacimy. Trzi, mozie ćtery tygodnie. Poleziś u nas kilka dni i ziobacimy. I nie chodź na tej nodze, nie wolno ci. — Trzy tygodnie? Chyba mu się coś pomyliło! Chciałam zaprotestować, ale nie zdążyłam. — No, gotowe. Teraz odpoćnij, Ursiula. W nocy mozie boleć. Siostra!

Dał znać pielęgniarce, żeby założyła bandaż, a sam zdjął zakrwawione rękawiczki i wyszedł z sali zabiegowej.

No to się urządziłam, nie ma co. Jestem uziemiona. Jak ja sobie poradzę na tym swoim zadupiu? Przecież ani Baśka, ani nikt inny nie zamieszka ze mną na czas choroby. Zresztą — co tu dużo gadać — nie było nikogo innego.

Wszystko przez pradziadunia! Gdyby nie ten przeklęty portret, nigdy by nie doszło do tego wypadku! Jak go dorwę, to… Nagle uświadomiłam sobie, że nie mogę nic zrobić! Że tak naprawdę to wszystko są tylko moje wymysły.

Czekając na przewiezienie do sali, w której miałam spędzić kilka dni, rozmyślałam. Przede wszystkim pozbędę się portretu — wyniosę na strych albo sprzedam, w każdym razie nie chcę go mieć w domu. Nie ma mowy! Chyba najlepiej będzie sprzedać, na pewno jest wiele wart. To stary portret, a pradziadunio na nim jak żywy! I to dosłownie!

Głupia jesteś, zganiłam sama siebie, wmawiasz coś sobie. Przecież nie mogłaś w żaden sposób rozmawiać z portretem, opanuj się, Ulka! Ubzdurałaś coś sobie, naprawdę byłaś na niezłym rauszu. Przecież do Baśki, dziad jeden, nawet słowem się nie odezwał! I Baśka od razu stwierdziła, że byłam pod wpływem. Pewnie przez zazdrość, znam ją. Sama też chętnie przeżyłaby taką ekscytującą przygodę. Wtedy nie byłoby nic dziwnego w tym, że portret gada. I nie byłoby wyrzutów, że to z powodu alkoholu.

Ale jest dobrą przyjaciółką. Najlepszą. Zawsze mogę na nią liczyć i rozumiemy się znakomicie. Znamy się od dziecka, jest więc w moim życiu właściwie od zawsze. Teraz pewnie też siedzi na tym szpitalnym korytarzu i czeka na mnie. Kochany Basiorek, uśmiechnęłam się ciepło na myśl o niej. Mój kochany Basiorek.

I rzeczywiście, czekała wiernie. Poderwała się na mój widok z wąskiej ławeczki dla odwiedzających i niecierpliwie czekała, aż pielęgniarka pomoże mi przenieść się z wózka na moje łóżko.

— I jak? Jak było? Bolało? Blada jesteś… — Zasypała mnie gradem pytań.

Opadłam zmęczona na poduszkę i na przemian kiwałam głową albo przewracałam wymownie oczami.

— No powiedz coś!

— Bolało jak cholera — wystękałam wreszcie. — I w nocy może boleć.

— A teraz boli? — dopytywała.

— Boli, tak pulsuje — poskarżyłam się.

— Moje biedactwo! — Baśka wreszcie użaliła się nade mną. — Teraz będzie już tylko lepiej. Ale ci się przytrafiło, no normalnie pech! A co mówił piękny?

— Piękny? — Nie zrozumiałam, o kogo jej chodzi.

— Nooo, ten lekarz — wyjaśniła.

— A, no tak. Mówił, że w szpitalu zostanę kilka dni, bo rana jest w trudnym miejscu i będzie problem z gojeniem. Trzeba obserwować. Powiedział, że to może potrwać nawet cztery tygodnie, wyobrażasz sobie?

— W szpitalu masz leżeć cztery tygodnie? — Była przerażona.

— No co ty! Chyba nie… — Też się przestraszyłam. — Zrozumiałam, że całkowite zagojenie może potrwać około czterech tygodni, ale teraz to już nie wiem. Jutro dopytam.

— Może ja do niego pójdę i zapytam? Jak myślisz?

— Czy ja wiem? Chyba nie ma po co. I tak ci nic nie powie, ty nie rodzina.

— Powiem, że jestem twoją siostrą.

— Jak chcesz. — Było mi obojętne. — Możesz iść, ale nie musisz.

Baśka spojrzała na zegarek.

— Jeśli nic ode mnie nie potrzebujesz, to chyba pójdę do domu, późno jest.

— Idź, Basiorku. Musisz odpocząć po takim dniu, a tu już wieczór. Wpadniesz do mnie jutro?

— Pewnie, że wpadnę. Może nawet uda mi się rano, przed pracą. Zobaczę, jak przetrwałaś noc. Przynieść ci coś?

— Książkę. I jakieś gazety, bo umrę tu z nudów. Przecież nawet chodzić nie mogę. Aha, i wodę mineralną.

— Wodę to zaraz ci przyniosę, bo na dole jest kiosk. A nie jesteś głodna?

Nie byłam głodna. Emocje pozbawiły mnie apetytu. Przyniosła więc tylko wodę mineralną i pożegnawszy się, wyszła.

W szpitalu spędziłam aż cztery dni. Dopiero po tym czasie doktor José Martinez zgodził się wypisać mnie do domu. Na całe szczęście, bo jeszcze dzień i skończyłabym w psychiatryku. Nie, nie z powodu nogi. No, pośrednio, bo przez to unieruchomienie, które skazało mnie na towarzystwo dwóch męczących kobiet. Jęczały, stękały i bez końca opowiadały o dolegliwościach, z którymi się borykały lub które dotknęły kogoś z ich rodziny albo znajomych. Od samego słuchania można się było rozchorować. I oczywiście na wszystkim znały się lepiej od lekarzy. Cud, że leżały w szpitalu, a nie leczyły się same.

I na dodatek jedna z nich potężnie chrapała. Tak potężnie, że nie mogłam spać. Próbowałam zakrywać głowę poduszką, ale bez spodziewanego skutku. W efekcie byłam wykończona i fizycznie, i psychicznie, bo w dzień, kiedy kobiety nie chrapały, dla odmiany musiałam słuchać nieustającego trajkotu i zagadywania. A jakby tego było mało, do obu pań codziennie przychodziło stado hałaśliwych gości, z rozwrzeszczanymi i nieposłusznymi dziećmi włącznie. Kilka razy poprosiłam o ciszę, bo nie mogłam dłużej znieść panującego w sali harmidru, ale moje prośby przypominały wołanie na puszczy. Bez odzewu. Poskarżyłam się więc pielęgniarce, a ta, widząc, że i jej prośby nie odnoszą skutku, poprosiła o interwencję doktora Martineza. I wreszcie poskutkowało, choć strasznie się paniom naraziłam.

Za to doktor Martinez okazał się bardzo miłym facetem. Lubił do mnie zaglądać, choćby na chwilkę, żeby zamienić kilka słów, nie tylko na temat zranionej stopy. Można nawet powiedzieć, że zawarliśmy znajomość. Wiedziałam już, że jest rozwiedziony (Baśce zaświeciły się oczy, gdy to usłyszała, zupełnie nie wiem dlaczego) i że ma dorastającego syna.

— Ursiula — mówił. — A ty taka piękna kobieta i siama jesteś? Dlaciego?

Rumieniłam się, słysząc te słowa. Widząc to, doktor Martinez poklepywał mnie po kolanie i odchodził z tajemniczym uśmiechem na śniadej twarzy. Nie wiedziałam, co o tym sądzić. Podrywał mnie? Nie miałabym nic przeciwko temu. Podobał mi się i tak świetnie nam się rozmawiało. Jak dotąd jeszcze żaden mężczyzna nie spodobał mi się tak bardzo, jak on. Jakiś czas temu skończyłam czterdzieści lat i miałam za sobą kilka krótkich, niezbyt udanych związków. No cóż. Nie byłam pięknością, faceci nigdy się za mną nie oglądali. A poza tym moja niezależna natura nie potrafiła się pogodzić z kompromisami, jakie wymuszał na mnie każdy związek. Wolałam być sama, choć w skrytości ducha marzyłam o wielkiej miłości, jak chyba każda kobieta. Pilnowałam się bardzo, żeby głupio nie wpaść w sidła zakochania, nie chciałam po raz kolejny przeżywać frustracji i cierpień związanych z rozstaniem. Ale jak uchronić się przed zakochaniem? No jak? Minęły raptem cztery dni, a mnie już serce pikało przyspieszonym rytmem, gdy tylko wiedziałam, że on ma dyżur. Musiałam chować spocone na jego widok dłonie i chichotałam jak idiotka w odpowiedzi na każde jego zdanie. Robiło się niebezpiecznie.

Dlatego, gdy doktor zdecydował o wypisaniu mnie ze szpitala, ucieszyłam się podwójnie. Po pierwsze, wracałam do domu, gdzie nie będzie tych okropnych bab z mojej sali. Uziemiona czy nie, będę miała w domu święty spokój, a to jest najważniejsze. Po drugie, doktor José Martinez zniknie mi z oczu. A wiadomo — co z oczu, to z serca, choć trochę żal.

Dostałam eleganckie kule do chodzenia.

— Tylko nie sialej, Ursiula! — śmiał się doktor. — Cieba się naucić chodzić na nich. I nie za duzio od razu. Po trośku, pamiętaj!

Objął mnie w pasie i pomagał kuśtykać. Przechodziły mnie dreszcze od jego dotyku i koniecznie chciałam pokazać, że to dla mnie pestka.

Postanowiłam nie czekać na Baśkę z powrotem do domu. Dosyć już się nabiegała koło mnie. Była w szpitalu codziennie. Wpadała zaraz po pracy i siedziała do późna. Byłam jej za to wdzięczna, ale nie chciałam już nadużywać jej dobrego serca.

Ubrałam się więc i szybko spakowałam swoje rzeczy. Niestety, Baśka z pośpiechu nie zabrała z domu moich butów. Siedziałam na szpitalnym łóżku i rozważałam, co zrobić. Czekać na nią? Eee, to jeszcze tyle godzin, nie wytrzymam z tymi trajkotami. Zresztą, skąd Baśka miałaby wziąć buty dla mnie? Musiałaby albo przywieźć mi swoje, albo pojechać do mnie do domu, a to potrwa jeszcze dłużej.

Patrzyłam na stopy i rozważałam dalej. Przecież i tak nie założę obu butów. Zabandażowana noga nie pozwoli na to. Myśl, Ulka, myśl!

Głośny rechot z sąsiedniego łóżka pomógł mi podjąć decyzję. Wracam do domu. W kapciach.

Z trudem dokuśtykałam do windy i zjechałam na parter. Tam bezradnie stanęłam przy drzwiach. Na zewnątrz panowała śnieżna zawierucha, ludzie uginali się pod naporem wiatru. Przed wejściem było mokro i ślisko. W tej śnieżycy nie mogłam nawet wypatrzyć taksówki. Westchnęłam i sięg nęłam do kieszeni po telefon. Przecież mogę zamówić taksówkę telefonicznie, dlaczego nie zrobiłam tego wcześniej? No nic, zaczekam.

— Ursiula, co ty tu robiś?

Doktor José Martinez stanął przede mną ze zdumioną miną. Lustrował mnie od góry do dołu i kręcił głową. No wiem, musiałam wyglądać śmiesznie w zimowych ciuchach i w kapciach.

— Czekam na taksówkę — uśmiechnęłam się do niego.

— A siostra po ciebie nie psijedzie? — Baśka utrzymywała, że jest moją siostrą, dzięki czemu udzielano jej informacji na temat mojego zdrowia.

— Siostra w pracy, będzie mogła przyjechać dopiero wieczorem.

— Aaa, rozumim — pokiwał głową. — A ty juź chceś do domu, tak?

— No tak.

Było mi głupio.

— To ja ciebie zawiozę — oznajmił. — Pociekaj, psijadę tutaj autem.

— Ale… — Chciałam zaprotestować, ale już poszedł. — Ale ja mieszkam daleko… — dokończyłam w przestrzeń.

Po chwili zjawił się zaśnieżony i uśmiechnięty. Zabrał moją torbę i znowu zniknął po to, by pojawić się z wózkiem inwalidzkim.

— Siadaj — zaprosił mnie gestem. — Tak będzie beźpiećniej.

Dobrze, że przyprowadził ten wózek. Inaczej nie dałabym rady. Troskliwie pomógł mi wsiąść do samochodu, odprowadził wózek i po chwili siedział już za kierownicą.

— To dokąd pani sobie zici?

Poczułam, że nogi mi miękną na widok jego uśmiechu. Ulka, nie daj się! — upomniałam się w myślach. Ale co zrobić, że poczułam gorąco od tego czarnego, błyszczącego spojrzenia, a serce zaklekotało niebezpiecznie? Czułam, że jeszcze chwila i nic już nie poradzę. Zakocham się.

— To daleko, uprzedzam.

Podałam mu nazwę miejscowości i powiedziałam, w którym kierunku się udać.

Jechaliśmy powoli, bo wycieraczki nie nadążały zbierać z szyby grubych warstw mokrego śniegu. Na szczęście nie było dużego ruchu, pewnie właśnie ze względu na pogodę. Po minięciu granic Warszawy warunki się jeszcze pogorszyły, bo drogi nie były odśnieżone. Doktor Martinez w skupieniu prowadził samochód, więc prawie nie rozmawialiśmy. Przez jakiś czas byłam z tego zadowolona, bo nie wiem, o czym mielibyśmy mówić, ale nagle zrobiło się niezręcznie i atmosfera porozumienia gdzieś przepadła. Zastanawiałam się nawet, czy doktor Martinez nie żałuje, że tak pochopnie podjął się odwiezienia mnie. Teraz wycofać się nie mógł — przecież nie wyrzuci mnie gdzieś po drodze do rowu. Przynajmniej taką miałam nadzieję.

Wreszcie dojechaliśmy. Wjazd na posesję blokowała olbrzymia zaspa. Będzie odśnieżał?

Ale nie. Spokojnie wysiadł z samochodu i otworzył drzwi z mojej strony.

— Chodź, zaniosę cię.

Wysiadłam, a on bezceremonialnie wziął mnie na ręce i poniósł zasypaną dróżką na ganek. Tam postawił mnie zdyszany.

— Daś siobie radę? — Kiwnęłam głową. — Bo musię wracać, mam dziś dyziur w psichodni. Nie mogę się śpóźnić.

— Dziękuję, poradzę sobie — szepnęłam.

— To do widzienia, Ursiula. Uwaziaj na siebie. — Wyciągnął do mnie rękę.

— Do widzenia.

Patrzyłam, jak odchodzi, i pożałowałam, że nie mógł zostać na herbacie, na którą nawet nie zdążyłam go zaprosić. Grzebałam w torebce w poszukiwaniu klucza do domu, kiedy znowu stanął przy mnie jak duch.

— Jeście twoje zieci.

Postawił przy nogach zapomnianą torbę, kiwnął głową i zniknął.

Powoli, w poczuciu nagłego osamotnienia weszłam do domu.

Koniecznie muszę zadzwonić do Baśki i wszystko jej opowiedzieć.

— I naprawdę wróciłaś w kapciach? — Baśka pytała z niedowierzaniem, gdy do niej zadzwoniłam. — Chyba zwariowałaś!

— Przecież i tak nie mogłabym włożyć buta na nogę z opatrunkiem — tłumaczyłam. — Tak czy siak, jedna noga byłaby bosa.

— Ale mogłaś się przewrócić i potłuc! Albo i połamać! Przecież jest tak ślisko! Nie pomyślałaś o tym?

— Przeszła mi taka myśl przez głowę. Ale nie dramatyzuj, nic się nie stało — uspokajałam ją.

— Wcale nie dramatyzuję, nie wmawiaj mi! Troszczę się o ciebie, a ty tak lekko do tego podchodzisz!

— No już, Basiorku, nie denerwuj się na mnie — uderzyłam w przymilny ton. — Nie chciałam cię męczyć, należy ci się trochę wolnego ode mnie. No, nie rób foszków, nooo! Na szczęście nic się nie stało, zostałam odstawiona pod same drzwi. Z wszelkimi honorami!

— Dobrze, już dobrze — burczała jeszcze. — Ale gdybym cię miała pod ręką… ech, tyyy! — Wiedziałam już, że się na mnie nie gniewa. — Przyjechać dziś do ciebie?

— Nie, Basiorku, właśnie po to dzwonię. Żeby dać ci wychodne — zażartowałam. — Odpocznij.

— A dasz sobie radę? — W jej głosie usłyszałam powątpiewanie, ale też chyba ulgę.

— Baśka, muszę sobie poradzić. Z nogą jest coraz lepiej, a kule… nie mam wyjścia. Dam radę. Zresztą, nie będziesz się do mnie telepać w taką pogodę, daj spokój.

— A nie potrzebujesz niczego?

— Chyba nie. Jeszcze nie sprawdzałam. Najwyżej zrobię zakupy przez Internet.

— No dobrze — uległa. — Wpadnę do ciebie w sobotę. Po drodze zrobię zakupy, daj spokój Internetowi. Słuchaj, muszę kończyć. Uważaj na siebie.

— Będę uważać, pa! — Rozłączyłam się.

Tak naprawdę nie wiedziałam, czy sobie poradzę. Z kulami nie radziłam sobie na pewno, wciąż myliłam krok, a od ciężaru własnego ciała bolały mnie nadgarstki. Nie wiedziałam też, jaki jest stan mojej spiżarni. Westchnęłam ciężko, zdjęłam kurtkę i ruszyłam do kuchni. Stanęłam na środku i kombinowałam, jak sobie usprawnić działania. Aaa, pomyślę o tym później.

Wstawiłam wodę na herbatę i sięgnęłam po stojący na stole termos. To chyba będzie najlepsze rozwiązanie.

Poszperałam w lodówce, ale wiele tam nie znalazłam. Jakiś serek, kilka jogurtów i jajka. Tych było pod dostatkiem. Brakowało mi masła i chleba. Zajrzałam do zamrażarki, ale znalazłam tam pudełko świątecznego bigosu i jakąś smętną warzywną mrożonkę. Niewiele tego, ale do soboty może wystarczy. To tylko półtora dnia. Z szafki pod oknem wyjęłam paczkę ciastek owsianych, napoczęte opakowanie chrupkiego pieczywa, suszone morele i dwie puszki sardynek. Z ulgą zarejestrowałam torebkę dawno zapomnianego ryżu.

Bigos wystawiłam do rozmrożenia. Ze schowka za drzwiami kuchennymi wyciągnęłam stary koszyk, zapakowałam do niego ciastka, chrupkie pieczywo, morele i dwa jogurty. Napełniłam termos i wstawiłam do koszyka. Po namyśle dołożyłam dwa talerzyki, kubek, dwie łyżeczki, widelec i papierowe ręczniki. Wszystko z trudem zaniosłam do sypialni i poustawiałam na szafce przy łóżku i na podłodze. Na nieużywanej części łóżka, tej, na której ostatnio spała Baśka, w zasięgu ręki położyłam telefon, laptop, książkę, chusteczki do nosa, a także ładowarki do laptopa i telefonu. To chyba wszystko, czego potrzebowałam do przetrwania…

Przemieściłam się do łazienki, umyłam zęby, nie patrząc w lustro, i zmieniłam piżamę. Kąpiel odłożyłam na sobotę, bo potrzebowałam pomocy Baśki. Z ulgą położyłam się wreszcie do łóżka. Jaka cisza! Nikt nie trajkocze i nie stęka, no po prostu bosko! Gdyby nie ta noga!

Z rozmyślań wyrwał mnie dzwonek telefonu. Baśka?

— Stało się coś?

— U mnie? Nie, no co ty — zdziwiła się. — Powiedz mi, kto cię odtransportował pod same drzwi?

— Wyobraź sobie, że Piękny! — zawołałam z entuzjazmem. — Czekałam na taksówkę i sam się napatoczył!

— Nieee?! Naprawdę? Nooo, to ci się trafiło! I jak? Opowiadaj!

— A w porządku. W sumie nie ma o czym opowiadać, prawie nie rozmawialiśmy.

— Nie mów mi, że milczeliście, bo ci nie uwierzę! Szczególnie ty! A i jemu nic nie brakuje!

— Naprawdę. Ciężko się jechało, bo sypał śnieg. Nie chciałam mu przeszkadzać.

— A potem?

— A potem nic. — Co ta Baśka, śledztwo prowadzi? — Mówiłam ci, że odtransportował mnie do drzwi. I koniec.

— I koniec — powtórzyła. — Ja bym go zaprosiła — dodała po chwili.

— Nie dał mi szansy. Spieszył się na dyżur w przychodni.

— Szkoda — skwitowała. — Słuchaj, na pewno niczego nie potrzebujesz?

— Na pewno. Wytrzymam do soboty.

— To lecę. Pa!

— Pa!

Ale już nie usłyszała. Jak nie moja Baśka, no!

Wtuliłam się w poduszkę i zapatrzyłam w gęsty śnieg za oknem. Oblepiał grubą warstwą szybę do połowy wysokości. Jak tak dalej pójdzie, to zasypie mnie tutaj na amen. Będziemy tylko ja, pradziadunio i błoga cisza przerywana miarowym tykaniem zegara w salonie.

Zasnęłam.

Wreszcie odespałam szpitalne noce wypełnione stękaniem i pojękiwaniem chorych. Odespałam chyba też dwie poprzednie, spędzone w towarzystwie pradziadunia, nalewki i Baśki, bo obudziłam się o trzeciej w nocy wyspana i pełna ochoty do jakiegoś działania, wszystko jedno jakiego. No i byłam głodna.

Na pierwszy ogień poszły ciastka owsiane, potem morele i kromka chrupkiego pieczywa. Zapchałam się, ale głodu nie zaspokoiłam. Popiłam herbatą i nabrałam apetytu na świąteczny bigos. A co tam, co z tego, że środek nocy, jestem głodna i już!

Zabrałam ze sobą opróżniony koszyk i pokuśtykałam do kuchni. Po drodze zatrzymałam się przy uchylonych drzwiach salonu. Nie weszłam tam po powrocie ze szpitala. Nie chciałam oglądać pradziadunia i pozostawionego pobojowiska. Jeszcze nie postanowiłam ostatecznie, co zrobić z portretem, a bałaganu nie byłam w stanie posprzątać. Trudno, musi poczekać na lepsze czasy. Teraz, po chwili wahania, też nie zdobyłam się na wejście.

Oczywiście miałam problem z organizacją pracy w kuchni. Ciężko mi było stać na jednej nodze i gotować. Musiałam zrezygnować z kul, bo potrzebowałam obu rąk do trzymania garnka i mieszania w nim. Postawiłam je więc w zasięgu ręki i oparłam się biodrem o szafkę.

Zapach bigosu rozszedł się po całej kuchni. Z niecierpliwości podjadałam z garnka. Ale pycha! Przymknęłam oczy z rozkoszy. Właściwie to nie byłam wielką miłośniczką bigosu, ale głód zrobił swoje. Nie przeszkadzało mi nawet to, że nie mam chleba. Stałam przy kuchence i bezwstydnie się objadałam. Nie było mi zbyt wygodnie, ale nie potrafiłam sobie poradzić jednocześnie z kulami i z gorącym garnkiem. Kombinowałam na różne sposoby, lecz jedyny rezultat, jaki osiągnęłam, to przewrócone z wielkim hukiem kule i w ostatniej chwili złapany garnek z bigosem, który zsuwał się z płyty. Zdecydowałam więc zjeść przy kuchence, a dopiero później zająć się kulami.

No, nie było to łatwe. Prawdę mówiąc, stanowiło wyzwanie nie lada, bo upadły tak pechowo, że aby po nie sięgnąć, musiałabym dać kilka kroków na środek, a wtedy nie miałabym żadnego oparcia. Moja mama powtarzała, że chory palec jest zawsze najdłuższy. Przysłowie to sprawdziło się teraz w stu procentach. Chwiałam się, stojąc na jednej nodze, a każdy ruch, każde pochylenie, dzięki któremu miałam już-już podnieść kule, kończyły się bolesnym spotkaniem wszystkiego dookoła z poranioną nogą. Zawadzałam, o co tylko mogłam zawadzić — o kuchenkę, o szafkę, o stół. Kurczę, jaka ta moja kuchnia jest mała! A wydawała mi się taka przestronna!

Wreszcie zdesperowana usiadłam na podłodze, bo pomyślałam, że to najlepszy pomysł. Usiadłam i… no właśnie, co dalej? W sumie cel osiągnęłam — miałam kule. Ale jak wstać?

Siedziałam na środku kuchni jak jakaś niedorozwinięta i zastanawiałam się, kiedy ktoś mnie znajdzie. Umrę tutaj w samotności i będę leżeć pośrodku jak prawdziwa kupka nieszczęścia. Wyobrażałam już sobie, jak mnie tu znajdują martwą, wszystko jedno kto, nie potrafiłam zdecydować, kogo tym uszczęśliwić. Ojca? Baśkę? Kurczę, przecież żadne z nich nie ma kluczy! Będą musieli się włamywać przez okno. Albo wyważać drzwi! Nieee! Na to nie mogłam pozwolić! Przecież później każdy będzie mógł mi tu wleźć! Jeszcze czego! Myśl, Ulka! Myśl!

Popchnęłam kule w kierunku drzwi. Zdrową nogą odepchnęłam się od posadzki i na siedzeniu przejechałam za kulami. Jeszcze raz. I jeszcze raz! No, wreszcie! Doślizgałam się do drzwi. Tam oparłam kule, zaczepiwszy je o klamkę, żeby nie upadły, i trzymając się mocno futryny, po kilku próbach wreszcie zdołałam stanąć. Uff!

Dochodziła czwarta.

Ruszyłam w kierunku sypialni. Przy drzwiach salonu znowu przystanęłam i zaczęłam nasłuchiwać. Cisza. Całe szczęście!

Gdy właśnie zamierzałam iść dalej, z salonu dobiegło ciężkie westchnienie i ktoś zawołał.

— Dziewczyno! — Milczałam, przytulona do ściany przy drzwiach. — Dziewczyno, jesteś tam? — Nadal milczałam, chociaż na pewno zdradzało mnie ogłuszające walenie serca. — Odezwij się! Wiem, że tam jesteś. No, dalej! Wejdźże tu!

Czułam, że wzbiera we mnie furia. Co ten dziad sobie myśli? Że będę przylatywać na każde jego zawołanie? O! Niedoczekanie! Zaraz mu wygarnę!

Popchnęłam kulą uchylone skrzydło drzwi i stanęłam w progu.

— No, jesteś wreszcie! — Przywitał mnie, rozkładając szeroko ręce w geście powitania. Gdybym tam była razem z nim, na tym płótnie, zagarnąłby mnie chyba ramionami i uścisnął. W jego oczach malowała się szczera radość. Zamknęłam więc usta i przełknęłam złośliwe słowa, z którymi weszłam do pokoju. Pradziadunio wyglądał okropnie. Rozwichrzona czupryna sterczała w każdą stronę, oklapnięte wąsiska zwisały smętnie, zasłaniając uśmiechnięte na mój widok usta. Zapadnięte policzki pokrywał kilkudniowy zarost.

— Dziewczyno moja, a tom się o ciebie martwił! — wykrzyknął. — Jużem myślał, że kostucha po ciebie przyszła i nie obaczę cię więcej żywej! Eeech, uścisnąłbym cię, jako żywo! Takem rad! Takem rad! Cyrulik dobrze się sprawił, oj, dobrze! Dziewczyno ty moja miła! — Mówiąc to, wziął się pod boki i zaczął podskakiwać radośnie, od czasu do czasu wywijając hołubce.

Patrzyłam na triumfalny taniec na portrecie i nie wiedziałam, co zrobić.

Chyba coś ze mną jest nie tak. Przecież nie piłam. Nic a nic.

Wreszcie skończył i podkręcił wąsa. Nie miałam serca mu napyskować, taki był zadowolony. W końcu chyba nie miał zbyt wielu radości na tamtym świecie. I przodek mój, bądź co bądź.

— Mam na imię Urszula — powiedziałam powoli.

— A toć wiem, dziewczyno miła! To po matce mojej! Też jej Urszula było. Godna i mądra była to niewiasta, mężna jak niejeden mąż. Respekt budziła wśród sąsiadów i czeladzi. Ojciec mój, Benedykt, szanował wielce jej zdanie. Podobnaś nawet do niej, i to bardzo. Toć potomkini moja jesteś. Alem rad! — Gęba śmiała mu się od ucha do ucha. I weź tu takiemu powiedz złe słowo!

— Więc nie mów do mnie dziewczyno — burknęłam. — Idę spać. Dobranoc.

— Zaczekaj! Pogwarzyć z tobą rad bym wielce! Hej! Dziewczyno! Tfu! Urszulo! Zaczekaj!

— Jutro — rzuciłam przez ramię i zamknęłam drzwi.

Nudziłam się jak mops. Drugi raz tego piątku obudziłam się o dziesiątej. Na śniadanie były wariacje na temat jajek i sardynek, ale po nocnym łasuchowaniu nie byłam specjalnie głodna. Ominąwszy salon, wróciłam do łóżka. Trochę poczytałam, ale książka mnie znudziła, i przez następną godzinę układałam madżonga. W końcu, jak twierdzi doktor House, to rozrywka starych panien. A więc — jak przystało na starą pannę — uwielbiałam madżonga i zwykle mogłam grać przez pół dnia. Ale dzisiaj po godzinie miałam dosyć. Nie mogłam znaleźć sobie miejsca ani zajęcia na dłużej. Opiłowałam i pomalowałam paznokcie u rąk. A czas chyba zatrzymał się na amen. Dopiero dochodziła pierwsza.

Wreszcie zdecydowałam się wstać i zrobić obchód domu. Oprócz salonu, rzecz jasna. Jakoś do tej pory nie miałam czasu zwiedzić dokładnie wszystkich pomieszczeń. Co prawda mieszkałam tu już od kilku miesięcy, ale, zapracowana, do niektórych pokoi zajrzałam tylko raz. Z ciekawości. Pomyślałam więc, że teraz mogę wykorzystać dużą ilość wolnego czasu i poszperać w różnych zakamarkach. Taki stary dom na pewno ma swoje tajemnice. Fajnie byłoby je odkryć.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki