Wielka księga ebook

Książkę tę dedykuję moim kochanym córkom — Darii i Oliwii.

A Psik

Zimą złapał Bartka katar.

Chyba złapał go od brata,

Bo ten A PSIK mówił głośno,

Że aż wiatr się wzmagał mocno.

Za nos katar Bartka trzyma

I kichania to przyczyna.

Brat A PSIK przyniósł ze dworu

Albo dostał go w przedszkolu

Od kolegi co pod nosem

Krzyczał A PSIK mówiąc — Proszę!

Bartek A PSIK kicha z tatą.

Krople mama niesie na to.

Wczoraj zimno, dzisiaj ciepło.

Aura zimą nie jest lekką.

Mama A PSIK. A PSIK tata.

Wszyscy drżą za sprawą brata.

Wór chusteczek idzie w ruch.

Od kichania boli brzuch.

Bolą nogi, plecy bolą,

Usta szczypią, oczy kolą…

Po A PSIKU przyszła chrypa.

Mama jęczy — To jest grypa!

Nosy wszystkich jak muchomor

Od kichania mają kolor.

A PSIK nawet Azor szczeka,

Kot nie miauczy, nie chce mleka.

— Mamo, ja już kichać nie chcę!

Mówi mały Bartuś wreszcie.

Tata kicha, kicha mama.

W myślach już szpitalna brama.

— Babci tu potrzebne słowo.

Ona ma pomysły z głową.

Dla niej to jest problem mały,

Kosz przyniosła cytryn cały.

I nim minął jeden dzień

A PSIK poszło sobie w cień,

Z witaminą C odeszło.

Wszystkim przeziębienie przeszło.

Arbuz

Arbuz puszy się i rośnie:

— Nikt mnie chyba nie przerośnie!

Dla mnie brzuch mój jest jak świat.

Z piłką jestem za pan brat.

Jak balonik jestem gruby.

Wielkość jest powodem dumy.

Dumy i wielkiej radości.

Nie mam pestek, ani ości.

Jestem ogromny jak świat.

Od dziś księżyc to mój brat.

Moją siłą cienka skórka.

Gruby ojciec, gruba córka.

Moja tusza mym wytchnieniem,

Dla każdego jest marzeniem.

Tak przechwala się w zieleni

Arbuz — w głębi się czerwieni.

Rośnie aż pod chmury z dumy.

Pyszny, pewny swojej chluby.

Rośnie wielce i pęcznieje.

Świat się pod nim w nogach chwieje

…

Dzieci o nim się zwiedziały.

Arbuz rósł — one czekały.

A gdy on się rozpadł cały,

Dzieci go… spałaszowały!

Awantura w szufladzie

już w kredensie sztućce brzęczą,

noże, łyżki głośno jęczą,

że za ciasno, niewygodnie,

w ścisku leżeć jest niegodnie,

a widelce, dodatkowo,

zęby szczerzą im nad głową.

łyżka się o łyżkę trze,

w bólu się na kuchni drze

noże tępią się w szufladzie.

lepiej im w sklepie na ladzie,

a łyżeczki mają gusta,

nagabując ciastem usta.

dźwięczą sztućce robiąc zgiełk,

bo im się wciąż krzyczeć chce.

wtedy tylko dojdą ładu

kiedy pójdą do obiadu.

Babcia Henia

Babcia Henia — dziarska babcia,

Biega w swych czerwonych kapciach

I w czerwonych pantalonach…

Czerwonym Kapturkiem ona?

Nie, lecz czerwień babcia kocha.

Nawet wtedy kiedy szlocha

Nos wyciera w tę chusteczkę,

Tę z czerwonym, też, wzoreczkiem.

Lubi kwiatki swe podlewać,

Nawet kiedy jest ulewa,

Ona do nich dzielnie bierzy,

Zgrabi wszystko to co leży.

Bo porządek musi być,

Nie ma co tu tego kryć.

A gdy babcia z gór powraca

Drogę zawsze swoją skraca

By o wnuki swe zahaczyć.

Wiecie, nie trzeba tłumaczyć,

Babcia taka mocno szlocha —

— Wnuki swe chcę mocniej kochać!

Jest Natalia, jest Borysek,

Kosma też — to o nich piszę.

Babcia Henia lubi Luśkę,

Kiedy na kolanach uśnie

I gdy merda swym ogonkiem.

Babci pomaga z porządkiem.

Szóstki dwie ma wiekiem babcia.

Niech i sto lat, i w tych kapciach…

Babcia

Gdzie poszła babcia kochana?

Nie dała mi buzi z rana,

Nie trzymała mnie za rączkę,

Nie karmiła ciepłym pączkiem.

Dokąd udała się moja babcia?

Przecież była tylko w kapciach.

Kto mi komiks dziś poczyta

Jak Kokosz pokonał Wita?

Gdzie zniknęła babcia moja?

Czy przebrana za kowboja

Dziki zachód znów podbija

I beze mnie Indian mija?

Zagubiła się babunia?

Może wie coś jej córunia:

— Mamo, gdzie jest babcia, mów.

Wyjechała od nas znów?

Mija dzień i tydzień mija

Wnuczek się jak węgorz zwija —

Czeka babci w ciągłym ruchu

…musi być u innych wnuków?

Bajczytanki Pani Hanki

Dręczą mnie już całe ranki

„Bajczytanki Pani Hanki”.

Wymyśliłem sobie sam,

Że im pewnie radę dam.

Ale, ale… po kolei.

Zanim zacznę się czerwienić

Powiem teraz prawdę ja:

Chciała tego pani ma.

Ja, troszeczkę, za namową,

Pewny, że gdy ruszę głową

I że sukcesu połowa

Wiersz z pamięci recytować.

Pierwsza, „Sowa z Chotomowa”.

Pod poduszkę głowę chowam

I gdy oko przymknę ledwie

Widzę wilka łapy przednie.

Wiersz w pamięci wciąż powtarzam,

A za oknem piłka, plaża.

Widać też przy wielkim stole

„Zakochane parasole”,

Głowy mają w wiatr ubrane.

Gadają o kroplach, z kranem.

„Kolory niebiańskie” mają,

Wodę z nieba przyciągając.

Wiersz za wierszem moje myśli

Przebiegają jakby myszki

Albo „Zebra”, czy też „Bąk”.

Nie chcą pójść już sobie stąd.

„Bajczytanki Pani Hanki”

Mam je nocą, mam je w ranki.

Już się z nimi nie rozstanę,

Bo są dla mnie ukochane.

Bajka wujka Marka

— Chodź tu do mnie — wujek woła

Wszystkie dzieci dookoła.

Wujek bajkę wam opowie,

Taką, co się nie śni głowie.

Może będzie o owocach,

Albo, może, z magii mocach.

Może też historia kurki?

Albo dzień z żywota chmurki?

Wujek bajki wam przeczyta.

Moc w nich drzemie niespożyta,

Co u dzieci w wyobraźni

Mienią się jak świat fantazji.

Co gdy dzieci je usłyszą,

Słuchają ich z błogą ciszą.

— Chodźcie! — to wołanie wujka.

— Bajki lepsze od podwórka!

Mam tu automat z bajkami,

W którym płacisz uśmiechami.

Gdy otwieram pierwszą stronę,

Dzieci śmiechem płacić skore.

A jak inną bajkę czytam,

Śmiech radosny bajkę wita.

Książki to są automaty!

Kupisz gdyś w uśmiech bogaty…

Właśnie — oto nowa bajka.

Dzisiaj jest od wujka Marka!

Bajtek

Z góry mnie dochodzi chrobot.

To nadchodzi stary robot.

Bajtek — tak go nazwano,

Gdy do życia powstał rano.

Już Pan Kleks gdy był kosmosie

Wyczuł Bajtka, w piegach nosem.

Teraz u nas robot mieszka.

Nie wiem jednak gdzie jest reszta,

Bo blaszana ta drużyna:

Kilku chłopców i dziewczyna,

Nie dają od siebie kroku —

— Pilnują Bajek Robotów.

Gdyby bajki te z ukrycia

Nabrały energii życia,

Rozpierzchły roboty by się,

Czyniąc z przerażenia wycie.

Bo nie wszystkie Bajtka mają

Urok, no i gdy biegają,

Niektóre są nawet straszne.

Zatem są w książce na zawsze.

Chrobot na strychu znów słyszę…

Mógłby jeździć nieco ciszej.

Pilnuje Bajek Robotów,

By zostały w książki mroku.

Bal andrzejkowy

Znów zabawy błyśnie czar:

Nadszedł andrzejkowy bal.

Wszystkie dzieci wystrojone,

Miejsce wróżby wyznaczone.

Ale, ale… kogoś brakuje —

Gdzie się solenizant snuje?

Andrzej, Andrzej — wszyscy szukają,

Bo Andrzejka wszyscy znają

I nim wróżb nadejdzie czas

Musi wrócić między nas.

Dzieci wszystkie się rozbiegły,

Z domu na ogród wyległy.

Znaleźć zgubę wszyscy chcą.

Przeszukują szklanki dno,

Szukają chłopca w kałuży,

Pod dywanem, w krzaku róży.

Basia zajrzała do szaf,

Jaś przegrabił cały staw.

Ktoś piwnicę sprawdził całą

I lodówkę — dużą, małą…

Ale gdzie Andrzejek mały?

Śpi w objęciach dziadka. Cały.

…bo Paweł skakać chce

Paweł znów się bawić chce.

Przeskakuje kłody, pnie

Już od rana biega, tańczy,

Z wymyślonym wrogiem walczy.

Przy śniadaniu pauzę robi,

Żeby ryby z łóżka łowić,

A tych przerw ma trzy czy cztery.

Teraz chce już na rowery.

Z tatą, z mamą, z suczką Tolą

Pędzą z domu, jeżdżą wkoło.

A z rowerów — znowu szkoła?

Nie! Bo dziś sobota! Woła…

Teraz biegnie na karate

Ciągnąc z sobą swego tatę,

Który w myślach z lekka tonie:

Po karate będą konie,

Później tenis, potem basen,

Który zwolni Pawła czasem,

Bo on u dziadka w podwórku

Z kuzynami jest pod chmurką…

Tam pomysły inne trochę:

Gra w konsoli z wielkim smokiem

Potem deser, potem lody,

Dla energii, dla ochłody,

A to dopiero dwunasta.

Jeszcze trzeba obchód miasta

Zrobić, bo tak chyba trzeba.

Przed obiadem — przegląd nieba…

Dorośli krzyczą — ADHD

A on się tylko bawić chce!

Bocian i żabka

Skacze wciąż zielona żaba,

Wiedząc o tym że jest słaba

I tak żyje sobie błogo,

Kryjąc się przed kaźnią srogą.

Bowiem wkoło zagrożenie

Kryje się za każdym cieniem.

A gdy plusk robi do wody,

To ze strachu — nie ochłody…

Długie ma nogi bociek stary

I choć na nosie okulary,

Każdy on ruch widzi na łące.

Powietrze zimne czy gorące.

Bowiem on z dawna nauczony —

— Królem w trawach, bez korony,

Że każdy wokoło nogi ruch

Od lat oznacza pełny brzuch.

Żabka wskakując do wody

Nie widzi już żadnej przeszkody,

Aby się ukryć pod liściem

Przed boćka starego przyjściem.

Nie wie też ona — o, nie!!

Że bociek woli gryzonie.

Żaby je rzadko — tak się składa

Bowiem owady też częściej jada.

Bombowy Tomek

Wszystkich o ból przyprawia głowy,

Z podwórka znany — Tomek Bombowy.

Gdziekolwiek Tomuś swój nosek wsadzi

Tam, chce czy nie chce — coś tam wysadzi.

Ciągle rozrabia, jak jego tata.

Ze złością pieprz w moździerzu zgniata.

Tomek — wołają — a on już leci

Zaraz gdzieś pożar pewnie roznieci.

Może upraży popcorn z mamusią,

By przed bajeczką móc z bratem usiąść.

Lecz bajka — bajką. Trwała króciutko

I by chłopcowi nie było smutno

Przemeblowuje na drzewku domek.

Taki jest właśnie Bombowy Tomek!

Chłopiec jak każdy ma swe marzenia.

Nic są nie warte innych spojrzenia,

Chce by w jego ręce mikrofon gościł.

Wtedy opada z gniewu i złości —

Lubi zaśpiewać, lubi zanucić.

Wtedy złość całą z siebie wyrzuci.

Mama i tata mają złość z głowy…

Dziś się wyszalał Tomek Bombowy.

Braciszek

Hej! Braciszku mój

Malutki

Wytrę Ci spod oczu

Smutki

Chodź i przytul się

Kochany

Widzę. Jesteś

Niewyspany

Ja utulę Cię

W ramionach

Chociaż też jestem

Zmęczony

Utulę Cię w cieple

Swym

Aż ogarną Cię znów

Sny

Bo nie lubię, kiedy

Szlochasz

Wiesz? Ja Ciebie bardzo

Kocham.

Budowniczym był Darek

Jak wieść niesie w świata głąb:

To był Budowniczy Bob,

Który domy nam postawił.

Każdy murek w mig naprawił…

Ale to jest inna bajka.

Taka bajka — samograjka,

Która końca nigdy nie ma

I cudowna jest jak z nieba.

W naszej bajce budowniczy

Za swą pracę nic nie liczy

I gdy trzeba to pomoże,

Bo on wszystko zrobić może.

To Pan Darek — Złota Rączka.

Sklei pęknięcie u bączka

I piłki wszystkie nadmucha.

Kiedy trzeba to wysłucha

I zaśpiewa kiedy chcemy,

A że ładnie śpiewa — wiemy —

Ciągle dzieci proszą pana.

Nową zwrotkę co dzień z rana.

Budowniczy Darek u nas gości.

Wszystko naprawi bez zbędnej złości.

Nawet od Boba go trochę wolę!

Pan Darek zadba o nasze przedszkole.

Burza

Grom z radością z nieba zbiega,

Za nim grzmot w radości świeci.

Piorun zaraz ich dosięga,

Błyskawica na dół leci.

Ta zabawa nie ma końca.

Co dzień harce i podskoki.

Byle dalej, dalej od słońca…

Co dzień ziemi kręcą loki.

Jak grom gdzieś za głośno kropi,

Piorun w rzece hałas topi.

Błyskawica zaś i grzmot

Uderzają chłopu w płot.

Gdy pioruna moc rozpiera,

Grzmot zaraz ciszę rozdziera.

Błyskawica, lubiąc biegi

Szyje w chmurach świetlne ściegi.

A za nimi wali grom,

Głośno jakby sypał złom.

Tak wieczorem, we dnie, w nocy

Trwa zabawa w wielkiej mocy.

Od zarania czasu świat

Obiegają za pan brat.

Waląc w rzeki, morza, góry,

Plaże, drzewa, ciemne chmury.

Trą na miazgę wielkie domy.

Grzmoty, błyskawice, gromy!

Aż zawoła ich z podwórza,

Mama ich co zwie się Burza…

Buty

U szewca się raz spotkały:

Kozaki, glany, sandały

I przechwalać się zaczęły,

Skąd historię swoją wzięły.

Pierwsze przemówią kozaki:

— Mój rodowód chyba taki —

Gdy na siczy mnie nosili,

Ci co z Polską się kłócili,

Kozakami jak my zwani.

Pokój sobie mając za nic.

Wtem wtrąciły się glany:

— My jesteśmy większe pany

I choć wiekiem może młodsze,

Nasze życie było prostsze.

Nosili nas skiny, punki.

Do dziś mamy wszędzie fanki.

Lubią nosić nas kibole,

Zachowując się jak trolle.

Sandały się przypatrują,

Jak buty cholewki psują

Wygadując dziwne rzeczy

I nikt im tych słów nie przeczy.

Gdy skończyły się te gadki

Rzekły skromnie do gromadki

Butów co to są znoszone

I mówią co to nie one:

— Wszystkie przecież wiecie o tym,

Wnet nam przyjdzie walczyć z błotem.

Całuski cioci

Bobasom lubią całuski dawać

Ciocie, co lubią też wiązać krawat.

I gdy przyjeżdżają w rodziny progi,

Mają od wejścia swoje wymogi.

Zazwyczaj w objęcia dzieci,

Rzucać się lubią z drogi — jak leci.

Ciocie „szczypawki” przez filmy zwane,

Szczypią policzki w wieczór i ranem.

Bo gdy ciotunia w objęcia chwyci,

Dwa palce szczypią — Ty tyci, tyci!

Jak się u progu pojawia ciocia:

Najpierw głaskanie, może sweet focia?

Potem całusów chyba tysiące!

Lecz pod warunkiem — jesteś wciąż brzdącem.

Szminka na czole, na szyi szminka.

Dziecko wygląda niczym je świnka,

Taka choroba dopadła skrycie.

Ale to tylko cioci przybycie

Powala wszystkich na klęczki w domu.

Rodzice w tył kroczą… lecz po kryjomu

Dzieci na pastwę cmoków i achów,

W cioci objęciach, ale bez strachu

Zostawić mogą. Myślą — Tak trzeba!

Bo ciotka starsza swych dzieci nie ma…

Całusy

— Patrzcie, patrzcie, jak się rusza!

Znowu dała mi całusa!

Chwalił się mały zajączek,

Gdy spotkali się na łące.

Jeżyk, zając, łoś i kot,

Który nie pochodził stąd.

Jeżyk mały mówił tak:

— Rano już mi dała znak.

Spotkaliśmy się przy brzegu,

Trochę w marszu, trochę w biegu.

Zimno było, pora taka…

Rankiem dała mi buziaka.

Łoś potrząsa w złości głową:

— Mnie też dała. Daję słowo.

Też buziaka ja dostałem,

Wtedy, kiedy ją spotkałem.

Kot, co przyszedł ze wsi tutaj,

Nogi swe poprawił w butach

I powiedział o tym także,

Że całował ją przy wiadrze.

We wsi gdzieś daleko stąd.

Tam zazwyczaj ma swój kąt.

Kilka przyszło zwierząt jeszcze…

Tę historię tako streszczę:

Wszystkie całusa dostały.

Ten co duży, ten co mały.

Całowane… na ochłodę,

Kiedy piły z Wisły wodę.

Tak. To Wisłę całowały

I odbicia swe widziały.

Z lasów, łąk ich całe mrowie

O całusach ci opowie.

Chatka Puchatka

Dzisiaj odwiedzę Chatkę Puchatka.

Dla mnie przyjemność i wielka gratka.

Bo właśnie miodku chciałbym skosztować,

Potem z Tygryskiem pobrykać, schować…

Gdy się już bawić, to w chowanego,

Bo można znaleźć kogoś innego,

Co także siedzi tam gdzie się chowasz.

Pewnie to będzie znowu Pan Sowa.

Z pochmurną miną, piórem zmarszczonym,

Jak zwykle, nie jest zadowolony,

Bo ktoś miejsca mu uszczuplił

I wlazł znowu mu do dziupli.

Dziupla w Chatce? — ktoś zapyta.

Rzecz to jest niesamowita!

Ale jak to w każdej bajce,

Dziać się mogą różne harce.

Dziupla w Chatce też się zdarza

W wyobraźni gospodarza,

Co to miodek umiłował.

W dziupli też go pewnie schował.

U Królika pośród marchwi.

Nikt się jednak tym nie martwi,

Tylko smutny znów Osiołek.

Znów mu w miodku tkwi ogonek,

Bo Maleństwo z Kangurzycą,

Kiedy skoki swoje ćwiczą

Na ogonki nie zważają.

Nieraz je w miodzie maczają.

Nie specjalnie — przez przypadek,

Kiedy skaczą, dają radę…

Wszystko miodkiem wymazują.

Tym sposobem nas częstują.

Trud z jedzenia ten wynika,

Że się je ciężko, kiedy się bryka.

Dzisiaj odwiedzam Puchatka Chatkę.

Dla przedszkolaków wciąż niezłą gratkę,

Bo tu nauka, bo tu zabawa.

Z Krzysia przygodą ciągłą wyprawa…

Chcący — niechcący

Dla chcącego nic trudnego…

Śpiew zaczniemy dziś od tego

I w tym to tematu względzie

Sprawię to co dalej będzie:

Nie chce mi się — to po pierwsze.

Pisać tego typu wiersze,

Ale kiedyś dałem słowo

Tęczę stworzyć kolorową

Ze słów różnych lecz bajkowych.

Ćwiczyć język z polskiej mowy,

Rymy składać, grać czarami,

Sam je czytać albo z wami.

Piszę — pióro samo skacze

Mnożąc wokół sterty znaczeń.

Kapią na kartki ptaszki, motyle,

Które dzieciaczkom umilą chwile.

Tu las magiczny, tam kram z misiami,

A za zakrętem komputer z grami,

Tęcza co kryje świat jednorożców

Oraz nieboskłon pełen sterowców.

I choć mi nie chce się pisać tego,

Myślę, że dość już życia szarego.

Stworzę strumyczek kolorem rwący…

A wszystko jakoś chcący — niechcący.

Chcę nad Wisłę

— Ja nad Wisłę dzisiaj chcę!

Weźmy dla kaczuszek chleb.

To zabawa świetna będzie!

Nakarmimy też łabędzie.

— Chcę nad Wisłą ciastko zjeść!

I wianuszki z kwiatków pleść.

Razem z mamą puszczę wianek,

Ze stokrotek, z tulipanem.

— Dziś nad Wisłę pójdę z tatą!

Na to mam receptę taką:

Puszczać kaczki, łódką pływać,

Bazi nad rzeką nazrywać.

— Iść nad Wisłę chcę z rodziną!

Cieszyć się tą wspólną chwilą.

Z siostrą, bratem lepić babki.

Skakać tak jak skaczą żabki.

— Chcę nad Wisłę, chcę nad Wisłę!

Zakochana jestem w Wiśle.

Zawsze da mi radość ona.

Przez torunian ulubiona…

Chmurka

Chmurka pełną będąc wody,

Pomyślała: Dla ochłody

Zleję łąki, pola, lasy.

Niech nadejdą mokre czasy

Kapnę tutaj, kapnę tam,

W słońcu tęczę sobie tkam.

Gdy poleję skrawek świata

Myśl mi taka wnet wylata,

Że gdy ciecz ta ze mnie zleci

Życie pośród roślin wznieci.

Na mój widok parasole

Połaciami kwitną w dole.

Rynny w trąby się zwijają,

O łyk wody mnie błagają.

Pełna jest radości chmurka

Lejąc ulice, podwórka.

Kropiąc, co się zawsze kropi,

W łyżce wody smutki topi.

I tak krąży chmurka po niebie

Kapiąc wciąż uszczupla siebie.

Kropu-krop i kapu-kap…

Ty ostatnią kroplę złap.

Nie potrzeba już kapturka.

Patrzysz: o! zniknęła chmurka…

Choinka

Dzieci przy choince stoją,

Dzisiaj ją w przedszkolu stroją.

Każde ma swoje ozdoby

Według ich domowej mody.

Kasia przyniosła sopelki,

Grzesio za to dwie muszelki,

Które na pętelkach wiszą

Nad Zuzanny złotą myszą.

Kinga śnieżynki przyniosła.

Wiesza je cała radosna

Razem z Anią co bałwanka,

Stłukła z domu niosąc z ranka.

Reniferki od Justynki

Wszystkie mają śmieszne minki.

Z Mikołajem się radują,

Na choince z nim świętują.

Jola z Kasią siedzą z boku

Nie ma dla nich miejsca w tłoku,

Lecz dziewczynki się nie smucą,

Bo z łańcuchem zaraz wrócą.

Kleją go razem ze Stasiem,

Który bardzo lubi Kasię.

Pracą Kasia się z nim dzieli.

Stasio zatem łańcuch klei.

Z korytarza słychać hałas.

To pan woźny przyjdzie zaraz.

Bez drabiny nie poradzi..

On na czubek gwiazdkę wsadzi.

Lampki pozawiesza także,

Które przyniósł w wielkim wiadrze.

I anielski kładzie włos,

Złoty niczym zboża kłos.

Dzieci zdobią drzewko swoje,

Każde wdziewa na nią stroje.

W tle kolędy słychać głos.

Dzieci nucą: Cicha noc…

Chomik Julitki

Mała Julitka dostała chomika.

Co noc jej chomik gdzieś z domu znika.

Dziewczynka mała pewnie by płakała,

Gdyby wycieczek cele poznała.

A chomik? Zwykły, mandżurski chyba.

Żadną przeszkodą dla niego szyba.

On zanim trafił w Julitki ręce

Świata chciał widzieć więcej i więcej

I tak noc po nocy prowadzi wędrówki,

Raz do Legionowa, raz do Chomiczówki.

Koło do biegania Julitka kupiła,

Którego chomiczek nie zobaczył chyba,

Bowiem dzień przesypia zdrożony po nocy

Gdy gwiazdy na niebie on po Polsce kroczy.