Wampiriada ebook

Mariusz Poźniak

WAMPIRIADA

© Copyright by

Mariusz Poźniak & e-bookowo

Zdjęcie na okładce: Daniel Chorup

www.danielchorup.com

Projekt okładki:

Daniel Chorup & e-bookowo

ISBN 978-83-7859-318-8

Wydawca: Wydawnictwo internetowe e-bookowo

www.e-bookowo.pl

Kontakt: [email protected]

PATRONAT MEDIALNY

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione

Wydanie I 2014

Konwersja do epub A3M Agencja Internetowa

„Ach! nie chciej zmarłych budzić!”

Gottfried August Burger, „Lenora”

tłumaczyła Jadwiga Gamska - Łempicka

Preludium (Nosferatu1)

„Pieśń ma była już w grobie, już chłodna, -

Krew poczuła – spod ziemi wygląda –

I jak upiór powstaje krwi głodna:

I krwi żąda, krwi żąda, krwi żąda.”

Adam Mickiewicz, „Dziady, Poema”

Żegnaj, słońce, mój rewersie,

który tkwisz w sercu jak drzazga,

tyś wyrocznią było dla mnie,

dziś zaś rajem utraconym.

Witaj, luno, oko nocy,

któraś dziecię wykarmiła

jak wilczyca własny pomiot,

bielmem wiedźmy mi matkujesz.

Witaj, burzo, rozwichrzona

niby furkot pterozaurów,

tyś jest moim pandemonium,

jako teraz i na wieki.

22. 04. 2008 r.

Dracula2

„Kiedy opowiadał o dawnych czasach, o ludziach, a szczególnie o wojnach, sprawiał wrażenie bezpośredniego uczestnika tamtych wydarzeń.(...) Długimi krokami przemierzał komnatę wzdłuż i wszerz, szarpał swoje bujne wąsy, brał w rękę różne przedmioty, ściskając je w mocnych dłoniach, jak gdyby chciał je rozgnieść.

Bram Stoker, „Drakula”, tłumaczył Grzegorz Kula

Wiatr rozpaczał jak niebożę

wśród kłów Karpat, szarpiąc wzdęte

cielska cumulonimbusów

wilki wyły zaś w wąwozach

swą hosannę księżycową.

Leżę w sarkofagu wspomnień,

które, jak gacki, się tłoczą,

w złotogłowiach zaśniedziałych,

niby całun Zbawiciela,

pod spłowiałym w herbie smokiem.

Oto moja hagiografia:

rosły pale w cieniu krzyży,

niczym grzyby w deszczu krwistym,

ustawieni w zwartym szyku

wyprężali pierś niewierni.

Będąc mumią zmartwychwstałą,

jestem teraz niby Mesjasz

w paranteli samozwańczej,

bo też miałem swą Golgotę,

gdy miłość przyszło mi stracić3

23. 08. – 24. 11. 2007 r. – 10. 02. 2011 r.

„Kiedy Vardalek przebywał poza domem, Gabriel wciąż pytał o niego i rozmawiał o nim. Wówczas wydawał się, iż odzyskuje swoją dawną żywotność i ducha. Vardalek powracał zawsze wyglądając dużo starzej, zmizerniały i znużony. Gabriel pędził, żeby się z nim spotkać i pocałować go w usta.”

Mój drogi chłopcze, tęskno mi

do Ciebie niewysłowienie,

ledwie dni parę Cię nie widzę,

a już serce wykrwawione

i głodne niby wilk zimą.

Najdroższy, cieknie mi ślinka

na samą myśl o tokaju,

co tak uderzył mi do głowy,

czarując me podniebienie

wybredne jak czujny kiper.

Mój paniczu pięknooki,

w pamięci wciąż pielęgnuję

Twój anielski wyraz twarzy5

i usta różowe w sam raz

do całusów, jak i pieśni.

Tyś gwiazdą zaranną życia

w prosektorium mojej duszy,

ach! cóż to będzie za radość,

kiedy znów zmierzwię Twe włosy

czarne niby krucze skrzydła.

Z miłością, co nie umiera,

zawsze Twój

Vardalek.

21. 01. 2010 r.

Hrabia de Saint Germaine6

Drogi druhu mój, Wolterze,

czas mi Wersal już opuścić,

wiesz, że w miejscu nie usiedzę,

wciąż spragniony nowych wrażeń,

tak jak wiedzy niezbadanej.

Tutaj nic mnie dziś nie trzyma,

prócz retort i alembiku,

ty zrozumiesz mnie wszak świetnie,

jako światły człowiek pióra,

co nie ustrzegł się infamii.

Dość mam sławy tej szemranej

pokątnie przez zawistników,

lat mam tyle, na ile się

czuję, reszta jest milczeniem

niby ryt wolnomularzy.

Miałem wcieleń ilość mnogą

jak tytułów hieratycznych

w maskaradzie krwi błękitnej,

będąc piewcą renesansu,

transmutacji potrzebuję.

Wyjeżdżam, słowo się rzekło,

gdyż świat cały jest przede mną,

jak gościnny Sankt Petersburg,

gdzie młodziutka Katarzyna

wnet obejmie tron carycy.

Niechaj Hermes Trismegistos

błogosławi zawsze tobie,

ogień zaś niech nie wygasa

nigdy w twoim athanorze

- kompan twój epistolarny.

Hrabia de S. G.

PS. Pozdrowienia ślę dla króla

i metresy jego czułej.

05. – 06. 10. 2007 r.

„... leżała z otwartymi oczyma, z trumny nie wydobywał się trupi odór. (...) wyczuć się dało słaby niemniej wyraźny oddech i równie słabą, lecz wyraźną pracę serca. Członki zachowały swą giętkość, ciało było jędrne. Ołowiana trumna pełna była krwi, w której zwłoki zanurzone były na siedem cali.

Coś uczyniła, Carmillo,

najlepszego swym odejściem

niefrasobliwym? umilkła

wszelka radość, gdy w sen ległaś

nieprzespany, niby trumny

Wiekiem obłożona; jedną

duszą tak wiele ubyło9;

pustki bezsenne z każdego

kąta wyzierają