This Winter ebook

First published in English in Great Britain by HarperCollins Children’s Books, a division of HarperCollinsPublishers Ltd. under the title THIS WINTER.

Copyright © Alice Oseman 2020

Translation © 2022 by Wydawnictwo Jaguar Sp. z o.o., translated under the license of HarperCollinsPublishers Ltd.

Alice Oseman asserts the moral right to be acknowledged as the author of this work.

Cover design © HarperCollinsPublishers Ltd 2020

Autorem tłumaczenia fragmentu książki Solitaire Alice Oseman jest Janusz Maćczak.

Redakcja: Agnieszka Zygmunt

Korekta: Marta Tojza

Adaptacja okładki: Magdalena Zawadzka/Aureusart

ISBN 978-83-8266-201-6

Wydanie pierwsze, Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2022

Adres do korespondencji:

Wydawnictwo Jaguar Sp. z o.o.

ul. Ludwika Mierosławskiego 11a

01-527 Warszawa

www.wydawnictwo-jaguar.pl

instagram.com/wydawnictwojaguar

facebook.com/wydawnictwojaguar

tiktok.com/@wydawnictwojaguar

twitter.com/WydJaguar

Wydanie pierwsze w wersji e-book

Wydawnictwo Jaguar, Warszawa 2022

Tori

Budzę się dwie godziny po zaśnięciu. Co roku w Wigilię śpię coraz mniej. Prawdopodobnie dlatego, że z powodu mojego dość niepokojącego uzależnienia od internetu zasypiam coraz później. Być może któregoś dnia w ogóle przestanę spać i zostanę wampirem. Byłabym niezłym wampirem.

Ale nie będę teraz narzekać na niedobór snu, bo jest Boże Narodzenie – ten jeden dzień w roku, w którym mogłabym przynajmniej spróbować na nic nie narzekać. Nie jest to jednak proste, kiedy twój siedmioletni brat bije cię poduszką w twarz o szóstej rano.

Mówię coś w stylu: „Nieeeeee” i chowam się pod kołdrą, ale Oliver włazi tam za mną.

– Tori – szepcze. – Jest Boże Narodzenie.

– Mhm.

– Nie śpisz już?

– Śpię.

– Nieprawda!

– Prawda.

– Tori.

– Oliver… Obudź Charliego.

– Przecież mama nie pozwala. – Zaczyna czochrać mi włosy. – Toriiiiiii…

– Uch – przewracam się na drugi bok i otwieram oczy.

Całkowicie schowany pod kołdrą Oliver patrzy na mnie, strasznie podekscytowany. Włosy sterczą mu na wszystkie strony. Długo zastanawialiśmy się z Charliem, jak to możliwe, że Oliver jest naszym bratem, skoro stanowi ucieleśnienie szczęścia, a my jesteśmy parą żałosnych nieszczęśników. Doszliśmy do wniosku, że to on dostał wszystkie geny radości.

Oliver trzyma w dłoniach bożonarodzeniową pocztówkę.

– Dlaczego masz…

Otwiera kartkę, a do mojego ucha dociera obrzydliwie radosna wersja We Wish You a Merry Christmas.

Wydaję z siebie przeciągły jęk i spycham Olivera z łóżka. Na podłodze zaczyna się chichrać.

– Nie do wytrzymania – mamroczę, po czym wstaję i zapalam lampkę przy łóżku, na co Oliver woła głośno: „Hurra!”.

Zaczyna kręcić się po moim pokoju, otwierając i zamykając pocztówkę, tak że dwie pierwsze nuty powtarzają się w nieskończoność.

Boże Narodzenie w naszym domu jest w porządku. Jest spokojnie. Na luzie. Tata mówi, że to „Spring Christmas”,i bardzo go to bawi. Rano otwieramy prezenty, a potem rodzina przychodzi na obiad i zostaje do późna. I to tyle. Gram z braćmi i kuzynami w gry wideo. Tata zawsze się upija, mój hiszpański dziadek (tata taty) kłóci się z moim angielskim dziadkiem (tatą mamy) – jest naprawdę wspaniale.

Tylko że w tym roku Boże Narodzenie wygląda nieco inaczej.

Mój piętnastoletni brat Charlie cierpi na zaburzenia odżywiania – ma anoreksję. Choruje na nią od dawna, ale ostatnie miesiące były szczególnie trudne, a stres sprawił, że w październiku znów zaczął się ciąć. Kilka tygodni spędził w szpitalu psychiatrycznym, który specjalizuje się w pracy z nastolatkami cierpiącymi na zaburzenia odżywiania. Bardzo mu to pomogło, ale i tak było ciężko. To chyba oczywiste.

Nie wydaje mi się, by zachorował z jakiegoś konkretnego powodu. Takie rzeczy po prostu się zdarzają, jak nowotwory. To nie jego wina. Szczerze mówiąc, mam wyrzuty sumienia, że to zaszło tak daleko. Kiedy zauważyłam, że coś jest z nim nie tak, nie powiedziałam o niczym rodzicom ani nie zapytałam go, co się stało. Za mało z nim rozmawiałam. Za mało zrobiłam.

Ale nieważne, jak ja się z tym czuję. Nie chodzi nawet o rodziców. Boże Narodzenie jest szczególnie stresujące dla ludzi z zaburzeniami odżywiania, bo jedzenie odgrywa wielką rolę w świętowaniu, i wiem, że Charlie się tym niepokoi. Denerwuje się od tygodnia: codziennie kłócił się z mamą i zamykał w pokoju.

Zatem dzisiaj moim zadaniem jest wspierać Charliego.

Sięgam po telefon, ignoruję powiadomienia i piszę wiadomość do mojej najlepszej przyjaciółki Becky.

Mama i tata zabronili nam budzić się przed 7:30. Teraz jest 6:17. Wstaję i odsłaniam okno: na dworze wciąż jest ciemno, tylko latarnie dają żółte światło. Znów kładę się do łóżka i włączam radio. Wyjątkowo puszczają nie All I Want for Christmas Is You, ale spokojną bożonarodzeniową pieśń. Bardzo ładną. Oliver kręci się na moim fotelu, a chór intonuje Cichą noc. Oczy mi się zamykają, braciszek siada na moim łóżku, a pocztówkę z pozytywką rzuca na stertę ubrań; i zaraz jest 6:29, 6:42, 6:55…

Oliver lekko ciągnie mnie za włosy, mówi, o jakich marzy prezentach, i pyta, czy Święty Mikołaj zjadł ciastka, które mu zostawiliśmy, a ja coś mamroczę i znowu odpływam…

A wtedy drzwi mojego pokoju znowu się otwierają.

– Victoria?

Budzę się po raz dziesiąty. To Charlie. Ledwo go widzę w półmroku. Stoi w drzwiach w swojej granatowej bluzie Adidasa i kraciastych spodniach od piżamy. Wydaje się zmęczony, ale się uśmiecha.

– Nie śpisz?

– Nie – mówię. – Dryfuję gdzieś poza ciałem. Jestem swoim własnym duchem.

Charlie parska śmiechem i wchodzi do pokoju. Zerkam na Olivera, który zasnął obok mnie, i lekko trącam go łokciem. Budzi się i dostrzega Charliego.

– CHARLIE PRZYSZEDŁ! – woła i pędzi do niego, wskakuje mu między nogi i niemal przewraca.

Charlie wybucha śmiechem i podnosi Olivera, jakby był małym dzieckiem. Robi to co najmniej raz dziennie, strasznie go tym rozbawiając.

– O rany, widzę, że naprawdę nie śpisz.

– Czy możemy już iść na dół?

Charlie przynosi Olivera do mojego łóżka.

– Nie. Mama powiedziała, że możemy przyjść dopiero o siódmej trzydzieści.

– Aaaarrrghhhh! – Oliver wyrywa się z jego ramion i siada koło mnie, wskakuje pod kołdrę, a Charlie mości się obok.

– Uch. Młodsi bracia są nieznośni – mówię, ale jednocześnie szeroko się uśmiecham. Zwijam się pod kołdrą. – Nie moglibyście po prostu zostać w swoich łóżkach?

– Robimy to, co do nas należy – uśmiecha się Charlie. – Słuchasz Radia 4? Muzyki kościelnej, serio?

– Nie jestem jeszcze gotowa na Mariah Carey.

Charlie wybucha śmiechem.

– Ja też nie.

Jego włosy sterczą jak u Olivera. Pod oczami ma fioletowe cienie – nie pamiętam już, jak wyglądał bez nich. Poza tym jednak jest po prostu sobą, długonogim i delikatnym chłopakiem.

– Spałam tylko dwie godziny.

– Ja też – mówi, ale podejrzewam, że on jest niewyspany z innych powodów.

– Ile prezentów dostaje się na Boże Narodzenie, jak się ma siedem lat? – pyta Oliver, który stoi teraz na moim łóżku i depcze po kołdrze.

Oboje z Charliem wybuchamy śmiechem.

– Siedem – mówi zdecydowanie Charlie. – Tyle, ile masz lat.

– Czyli… jak będę miał osiemdziesiąt lat, dostanę osiemdziesiąt prezentów?

Charlie trąca Olivera w pierś, a ten przewraca się z głośnym śmiechem.

– Pod warunkiem, że będziesz grzeczny!

– Nie mogę się doczekać osiemdziesiątych urodzin – mówi Oliver.

– Ja też – dodaje Charlie.

Dobrze, że jesteśmy znowu wszyscy razem. Dziwnie się czułam, kiedy byłam sama z rodzicami i Oliverem. On jest jeszcze za mały, żeby z nim normalnie pogadać, a moi rodzice niby są spoko, ale nie jesteśmy ze sobą bardzo blisko. Mama unika rozmów na wszelkie głębsze tematy i nigdy nie mówi o emocjach. Tata podobnie, ale on przynajmniej dużo opowiada o książkach. Dogadujemy się, ale nigdy nie rozmawiamy o niczym ważnym.

Nie rozmawiają nawet otwarcie o problemach Charliego, chociaż teraz już się leczy. Myślałam, że coś się zmieni; że będziemy trochę bardziej wprost mówić o naszych uczuciach.

Ale nic takiego się nie stało.

– Wyobrażasz sobie, jak to jest być naprawdę starym? – pyta Charlie, udając głos staruszka, a Oliver chichocze i wciska się pomiędzy nas.

Śmiech Charliego jest zaraźliwy.

Zaczynają się bawić w I spy with my little eye. Ten