Ten Mężczyzna ebook

Korekta

Renata Kuk

Hanna Lachowska

Projekt graficzny okładki

Małgorzata Cebo-Foniok

Zdjęcie na okładce

© Nadya Korobkova/Shutterstock

Tytuł oryginału

This Man

Copyright © Jodi Ellen Malpas 2012

All rights reserved.

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Żadna część tej publikacji nie może być reprodukowana

ani przekazywana w jakiejkolwiek formie zapisu

bez zgody właściciela praw autorskich.

For the Polish edition

Copyright © 2014 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

ISBN 978-83-241-7830-8

Warszawa 2022. Wydanie III

Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o.

www.wydawnictwoamber.pl

Konwersja

Rozdział 1

Przetrząsam stosy rzeczy rozrzuconych na podłodze mojej sypialni. Znów się spóźnię.

– Kate! – wołam gorączkowo. Gdzie one są, do diabła? Biegnę na podest i przechylam się przez poręcz. – Kate!

Słyszę znajomy dźwięk drewnianej łyżki uderzającej o brzeg ceramicznej miski, na dole pojawia się Kate, rude kręcone włosy upięła wysoko. Zerka na mnie ze zmęczeniem. Przywykłam ostatnio do tego wyrazu jej twarzy.

– Kluczyki! Widziałaś moje kluczyki? – prycham na nią.

– Są na stoliku pod lustrem, czyli tam, gdzie je wczoraj wieczorem zostawiłaś. – Przewraca oczami, po czym wraca ze swoją mieszaniną do pracowni.

Biegnę na drugi koniec korytarza i znajduję kluczyki pod stosem tygodników.

– Znów się ukryły – mruczę do siebie, chwytając po drodze jasnobrązowy pasek, buty i laptop. Wychodzę z mieszkania znajdującego się nad pracownią Kate, moja przyjaciółka przekłada właśnie swoją mieszaninę do różnych foremek.

– Musisz posprzątać swój pokój, Ava. Panuje tam nieziemski bałagan – mruczy.

Owszem, moje osobiste umiejętności organizacyjne są szokująco marne, co jest tym dziwniejsze, że jestem projektantką wnętrz zatrudnioną w Rococo Union i całe dnie spędzam na koordynowaniu i organizowaniu. Biorę telefon z niskiego stolika i zanurzam palec w mieszaninie Kate.

– Nie mogę być idealna w każdej dziedzinie.

– Wynocha! – Kate uderza łyżką w moją dłoń. – Po co ci samochód, tak na marginesie? – pyta, wygładzając powierzchnię mieszaniny. Język opiera na dolnej wardze w wyrazie koncentracji.

– Mam pierwszą konsultację w Surrey Hills… jakaś posiadłość. – Wkładam pasek w szlufki granatowej ołówkowej spódnicy, wsuwam stopy w jasnobrązowe szpilki i przeglądam się w wiszącym na ścianie lustrze.

– Myślałam, że wolisz miasto.

Poprawiam przez kilka sekund długie ciemne włosy, przekładam je z jednej strony na drugą, lecz w końcu się poddaję. Moje ciemnobrązowe oczy wyglądają na zmęczone, brakuje w nich iskry – jest to bez wątpienia efekt tego, że zbyt dużo wzięłam na swoje barki. Wprowadziłam się do Kate zaledwie miesiąc temu po rozstaniu z Mattem. Zachowujemy się jak dwie studentki. Moja wątroba błaga o chwilę oddechu.

– Wolę. Sektor podmiejski to domena Patricka. Nie wiem, jakim cudem to zlecenie trafiło do mnie. – Muskam błyszczykiem wargi, zaciskam je, po czym całuję Kate w policzek. – Będzie bolało, już to wiem. Kocham cię!

– Ja ciebie też. Do zobaczenia wieczorem. – Kate wybucha śmiechem, nie odrywając wzroku od swojego warsztatu pracy.

Pomimo że już jestem spóźniona, ostrożnie prowadzę małe mini do mojego biura na Bruton Street; przypominam sobie, dlaczego na co dzień jeżdżę metrem, gdy przez dziesięć minut szukam miejsca parkingowego.

Wpadam do biura i zerkam na zegarek. Ósma czterdzieści. W porządku, spóźniłam się dziesięć minut, czyli nie jest tak źle, jak myślałam. Mijam puste biurka Toma i Victorii po drodze do mojego, zerkając na biuro Patricka, gdy siadam w fotelu. Rozpakowuję laptop i zauważam, że ktoś zostawił dla mnie przesyłkę.

– Dzień dobry, kwiatuszku. – Patrick wita mnie niskim tubalnym głosem, przysiadając na brzegu biurka, które skrzypi pod jego ciężarem. – Co tam chowasz?

– Dzień dobry. To nowe próbki materiałów od Millera. Podobają ci się? – Głaszczę palcami luksusową tkaninę.

– Wspaniałe – mówi z udawanym zainteresowaniem. – Tylko nie pozwól Irene ich zobaczyć. Właśnie spieniężyłem większość inwestycji, by ufundować nowe obicia w całym domu.

– Och. – Zerkam na niego ze współczuciem. – Gdzie są wszyscy?

– Victoria ma dzień wolny, a Tom przeżywa koszmar z państwem Baines. Dziś jesteśmy tu tylko ty, ja i Sal, kwiatuszku. – Wyjmuje grzebień z kieszeni i przeczesuje nimi srebrną szopę włosów.

– Mam o dwunastej spotkanie w Rezydencji – przypominam mu. Niemożliwe, by o tym zapomniał. – Jesteś pewien, że to ja mam się tym zająć, Patricku?

Zostałam zatrudniona w Rococo Union cztery lata temu z jasnymi wytycznymi: miałam rozszerzyć zakres działania firmy o nowoczesne stylizacje. W Londynie pojawiło się zatrzęsienie luksusowych apartamentów, a Patrick i Tom, ze swoją specjalizacją w tradycyjnym wystroju, zaczęli nieco odstawać od rynku. Gdy pomysł wypalił, a zleceń zaczęło przybywać, Patrick zatrudnił jeszcze Victorię.

– Poprosili o ciebie, kwiatuszku. – Wstał, a moje biurko znów zaskrzypiało w wyrazie protestu. Patrick to ignoruje, lecz ja krzywię się za każdym razem. Musi trochę schudnąć albo przestać siadać na moim biurku. Długo nie wytrzyma takiego naprężenia.

Poproszono o mnie? Dlaczego? W moim portfolio nie ma żadnych tradycyjnych projektów – dosłownie żadnych. Nic nie poradzę na to, że myślę, iż to kompletna strata mojego czasu. To Patrick albo Tom powinni tam jechać.

– Och, impreza Lusso. – Patrick chowa grzebień. – Deweloper naprawdę zaszalał z tym przyjęciem w penthousie. Dokonałaś cudów, Avo. – Patrick kiwa głową, jednocześnie ruszając brwiami.

Oblewam się rumieńcem.

– Dziękuję. – Jestem dumna z siebie i z pracy w Lusso, to największe osiągnięcie w mojej krótkiej karierze. Inwestycja usytuowana w St. Katherine Docks z cenami rzędu od trzech milionów za zwykłe mieszkanie do dziesięciu milionów za penthouse przeniosła nas do świata superbogatych. Wymogi projektu zasugerowała sama nazwa: włoski luksus. Wszystkie materiały, meble i sztukę sprowadziłam z Włoch, spędziłam tydzień na miejscu, by zgrać grafik logistycznie. Przyjęcie ma się odbyć w następny piątek, lecz wiem, że sprzedano już penthouse i sześć innych apartamentów, co oznacza, że impreza będzie raczej pokazem niż promocją.

– Zarezerwowałam cały dzień na ostateczne poprawki po wyjściu ekip sprzątających. – Przerzucam kartki kalendarza do piątku i dopisuję coś na stronie.

– Grzeczna dziewczynka. Powiedziałem Victorii, że ma się tam stawić o piątej. To jej pierwsza impreza tego typu, więc musisz jej wszystko wyjaśnić. Ja przyjdę z Tomem o siódmej.

– Nie ma sprawy.

Patrick wraca do swojego biurka, a ja otwieram program pocztowy, by przejrzeć nowe wiadomości.

O jedenastej pakuję laptop i zaglądam do biura Patricka. Jest pochłonięty pracą.

– Uciekam – mówię, lecz on tylko macha na mnie dłonią. Przechodzę przez biuro i dostrzegam Sally, która walczy z fotokopiarką. – Do zobaczenia, Sal.

– Pa, Avo – odpowiada, lecz jest zbyt zajęta wyciąganiem z maszyny zablokowanego papieru, by na mnie spojrzeć. Ta dziewczyna to chodząca katastrofa.

Gdy wychodzę na ulicę, oblewają mnie promienie słońca, powoli idę do samochodu. Południowy ruch w piątek to w tym mieście koszmar, lecz gdy tylko wyjeżdżam z centrum, droga jest dosyć prosta. Otwieram dach, Adele dotrzymuje mi towarzystwa. Przejażdżka na wieś to uroczy sposób, by zakończyć tydzień pracy.

Zjeżdżam z głównej drogi w boczną alejkę, która kończy się największą bramą, jaką w życiu widziałam. Złota tabliczka umocowana na filarach głosi: „Rezydencja”.

Do diaska! Ściągam okulary, zerkam przez sztachety, dostrzegam żwirowy podjazd porośnięty drzewami, który zdaje się ciągnąć długie kilometry, od razu przychodzi mi na myśl palący cygara Lord Rezydencji. Wysiadam z samochodu i podchodzę do bramy, by poszukać interkomu.

– Jest tuż za tobą. – Niemal wyskakuję ze skóry, słysząc niski głos dobiegający nie wiadomo skąd.

Rozglądam się.

– Halo?

– Tutaj.

Odwracam się i dostrzegam interkom kawałek dalej. Przejechałam obok niego. Podbiegam i naciskam guzik, by się przedstawić.

– Ava O’Shea, Rococo Union.

– Wiem.

Rozglądam się i dostrzegam zainstalowaną nad bramą kamerę.

– Cóż, nie zostanę wpuszczona do środka? – pytam, a wokół mnie rozlega się skrzypienie metalowych zawiasów. Brama powoli się otwiera. – Dajcie mi szansę – mruczę, wracając biegiem do samochodu. Wskakuję do środka i powoli podjeżdżam do bramy, przez cały czas zastanawiając się, jak zdołam wyjąć kieliszek porto i cygaro, które najwyraźniej utknęły w tyłku tego żałosnego dupka. Coraz mniej się cieszę na to spotkanie. Snobistyczni właściciele ziemscy ze swoimi snobistycznymi rezydencjami nie są moim ulubionym typem klienta.

Przejeżdżam przez otwartą bramę i po mniej więcej kilometrze docieram do idealnie okrągłego podjazdu. Zdejmuję okulary i z otwartymi ustami gapię się na górujący nade mną budynek. Jest wspaniały.

Czarne drzwi – ozdobione wypolerowaną na wysoki połysk złotą ramką – są otoczone z obu stron przez cztery gigantyczne okna wykuszowe. Fasada posiadłości jest wykonana z ogromnych bloków wapienia, od frontu rosną wawrzyny, na środku stoi fontanna, która tryska podświetlonymi strumieniami wody. Wszystko to jest imponujące.

Wyłączam silnik i przez chwilę siłuję się z klamką, by wysiąść z samochodu. Prostuję plecy, spoglądam na ten wspaniały budynek i od razu przychodzi mi na myśl, że to był błąd. Miejsce jest w doskonałym stanie.

Trawniki są oszałamiająco zielone, dom wygląda tak, jakby codziennie ktoś go szorował od piwnic po dach, nawet żwir odkurzają tu chyba każdego dnia. Jeśli wnętrze wygląda podobnie, nie wyobrażam sobie, co mogłabym tu zrobić. W oknach tuzinów wykuszowych okien wiszą pluszowe zasłony. Odczuwam pokusę, by zadzwonić do Patricka i sprawdzić, czy mam właściwy adres, lecz przecież tabliczka na drzwiach wyraźnie głosiła „Rezydencja”, a żałosny dupek po drugiej stronie interkomu ewidentnie się mnie spodziewa.

Gdy zastanawiam się nad swoim następnym ruchem, otwierają się drzwi, staje w nich największy mężczyzna, jakiego kiedykolwiek widziałam. Zatrzymuje się na szczycie schodów, a ja wzdrygam się na jego widok i nieco się cofam. Ma na sobie czarny garnitur – bez wątpienia szyty na miarę, bo nie ma takiego rozmiaru – czarną koszulę i czarny krawat. Jego skóra ma kolor hebanu, jego ogolona głowa wygląda jak wypolerowana na wysoki połysk, jego oczy skrywają duże okulary przeciwsłoneczne. Stanowi całkowite przeciwieństwo moich wyobrażeń o tym, kto mógłby stanąć w tych drzwiach. Ten człowiek jest niczym góra, wszystko w nim krzyczy, że jest ochroniarzem. Nagle ogarnia mnie niepokój, że znalazłam się w jakimś centrum dowodzenia mafii, zaczynam się nerwowo zastanawiać, czy przełożyłam mój alarm antynapadowy do nowej torebki.

– Panna O’Shea?

Kurczę się pod wpływem jego obezwładniającej obecności, podnoszę dłoń i macham nerwowo.

– Cześć – szepczę.

– Tędy proszę – mruczy głębokim głosem, po czym daje mi znak głową i odwraca się, by wejść do środka.

Przez chwilę rozważam ucieczkę, lecz ciekawska i lubiąca niebezpieczeństwa część mojej natury zastanawia się, co znajdzie za tymi drzwiami. Biorę torebkę, zamykam drzwi samochodu i wchodzę po schodach, by przekroczyć próg i wejść do wielkiego holu. Rozglądam się wokół, wspaniała kręta klatka schodowa prowadząca na piętro robi na mnie ogromne wrażenie.

Wystrój jest wykwintny, luksusowy i bardzo onieśmielający. Głębokie błękity, szare brązy z drobinkami złota i oryginalne boazerie oraz mahoniowe parkiety sprawiają, że wnętrza robią wrażenie bardzo ekstrawaganckich. Dokładnie to spodziewałam się zobaczyć, nie ma to nic wspólnego z moim stylem. Z drugiej strony, coraz mniej rozumiem, jakie pole manewru miałby tu architekt wnętrz. Patrick powiedział, że poproszono o mnie, doszłam więc do wniosku, że chodzi o uwspółcześnienie wystroju, lecz widok wokół zupełnie wybił mi to z głowy. Wnętrza są dopasowane do okresu, z jakiego pochodzi budynek. A ten jest w doskonałym stanie. Co ja tu robię, do diabła?

Wielkolud skręca w prawo, biegnę za nim, moje jasnobrązowe obcasy stukoczą w parkiet, gdy prowadzi mnie na tyły posiadłości.

Słyszę odgłos rozmów, zerkam na prawo i dostrzegam mnóstwo osób przy różnych stołach, które jedzą, piją i gawędzą. Kelnerzy roznoszą jedzenie i napoje, w tle słychać głosy członków The Rat Pack. Marszczę brwi, lecz po chwili zaczynam rozumieć. To hotel – wykwintny podmiejski hotel.

Wszystko nabiera sensu. Chcę coś powiedzieć do wielkoluda, który prowadzi mnie nie wiadomo dokąd, lecz ten nawet się nie odwrócił, by spojrzeć, czy za nim idę. Widać stukot moich obcasów powiedział mu wszystko. Niewiele mówi, rośnie we mnie podejrzenie, że nie odpowiedziałby mi, gdybym go o coś zapytała.

Mijamy jeszcze dwoje zamkniętych drzwi, aż w końcu wprowadza mnie do ogrodu zimowego – przestronnego, jasnego, oszałamiająco wystawnego pomieszczenia podzielonego na sekcje sofami, wielkimi fotelami i stolikami. Podwójne drzwi wysokie do sufitu wychodzą na patio i rozległe trawniki. To naprawdę zachwycające, w duchu piszczę z radości na widok konstrukcji ze szkła skrywającej basen. To niewiarygodne, wzdrygam się na myśl o cenie za dobę w takim hotelu. Musi być pięciogwiazdkowy – albo nawet więcej.

Przechodzimy przez ogród zimowy i zatrzymujemy się przed drewnianymi drzwiami.

– Gabinet pana Warda – mruczy wielkolud, pukając do drzwi zaskakująco lekko jak na jego mamucie rozmiary.

– Menedżer? – pytam.

– Właściciel – odpowiada, otwierając drzwi. – Proszę wejść.

Waham się na progu, wielkolud przemierza pokój beze mnie. W końcu zmuszam się do postawienia kroku, wchodzę do środka, rozglądając się po równie luksusowym biurze pana Warda.

Rozdział 2

Jesse, panna O’Shea z Rococo Union – oświadcza wielkolud.

– Doskonale. Dziękuję, Johnie.

Mój zachwyt pryska, gdy wchodzę w stan gotowości, prostując plecy.

Nie widzę go; zasłania mi go masywna postać wielkoluda, ochrypły, miękki głos sprawia, że zamieram, nie brzmi tak, jakby należał do palącego cygara lorda cierpiącego na nadwagę, noszącego impregnowane kurtki.

Wielkolud, czyli John, przesuwa się, a ja dostrzegam po raz pierwszy pana Jessego Warda.

Och, dobry Boże. Moje serce zaczyna obijać się o żebra, mój oddech niebezpiecznie się rwie. Czuję zawrót głowy, moje usta ignorują nakazy mózgu, by coś powiedzieć. Po prostu stoję i wpatruję się w tego mężczyznę, a on odpowiada tym samym. Zamarłam, słysząc jego głos, a jego widok… jego widok zamienił mnie w niemy, trzęsący się wrak.

Wstaje z fotela, mój wzrok podąża za nim. Jest bardzo wysoki. Rękawy białej koszuli swobodnie podwinął, lecz nadal ma na sobie czarny krawat, poluzowany i zwisający na jego szerokim torsie.

Obchodzi biurko i zbliża się do mnie powoli. Przyglądam mu się dokładnie i z trudem przełykam ślinę. Ten mężczyzna jest tak doskonały, że niemal czuję ból. Jego ciemnoblond włosy wyglądają tak, jakby próbował nadać im jakiś pozór stylowości, lecz zrezygnował. Jego oczy mają odcień mulistej zieleni, są jasne, a ich spojrzenie zbyt intensywne; zarost pokrywający jego kwadratową szczękę nie ukrywa przystojnych rysów. Jest delikatnie opalony i po prostu… O Boże, jest oszałamiający. Czy to jest Lord Rezydencji?

– Panno O’Shea.

Wyciąga do mnie dłoń, lecz nie jestem w stanie przekonać ramienia, by także się uniosło i odpowiedziało tym samym. Jest piękny.

Gdy nie podaję mu dłoni, podchodzi bliżej, chwyta mnie za ramiona, po czym pochyla się powoli, by mnie pocałować, jego wargi muskają lekko mój płonący policzek. Cała sztywnieję. Słyszę pulsowanie tętna w uszach i choć to całkowicie niestosowne w ramach spotkania w interesach, nie robię nic, by go powstrzymać. Wręcz mu kibicuję.

– Bardzo mi miło – szepcze do mojego ucha. Z mojego gardła wydobywa się cichy jęk. Chyba wyczuwa moje napięcie, co nie jest takie trudne, jestem przecież sztywna jak patyk, bo osłabia uścisk i obniża twarz do mojego poziomu, by spojrzeć mi prosto w oczy. – Dobrze się pani czuje? – pyta, unosząc kącik ust w pozorze uśmiechu. Zauważam pojedynczą zmarszczkę na jego czole.

Otrząsam się z tego dziwacznego bezruchu, nagle świadoma, że jak dotąd niczego nie powiedziałam. Czy zauważył moją reakcję na niego? A wielkolud? Rozglądam się i dostrzegam go stojącego bez ruchu, na nosie wciąż ma okulary, lecz wiem, że patrzy prosto na mnie. Potrząsam sobą w duchu i cofam się o krok, by uniknąć Warda i jego potężnego uścisku. Jego dłonie opadają po bokach.

– Dzień dobry. – Muszę odchrząknąć. – Ava. Proszę mi mówić Ava. – Teraz to ja wyciągam dłoń, a on nie śpieszy się, by ją uścisnąć, jakby nie był pewien, czy to bezpieczne, choć w końcu to robi.

Jego dłoń jest wilgotna i lekko drży; gdy ściska moją, zaczynają lecieć iskry. Przez jego twarz przelatuje wyraz zdumienia, oboje cofamy dłonie zszokowani.

– Ava – wypowiada moje imię, a ja wytężam wszystkie siły, by znów nie jęknąć. Powinien przestać mówić… natychmiast.

– Tak, Ava – potwierdzam. Teraz to on wydaje się wytrącony z równowagi, podczas gdy ja jestem coraz bardziej świadoma własnej rosnącej temperatury.

Nagle odzyskuje zmysły, wsuwa dłonie do kieszeni spodni, kręci głową, po czym cofa się o kilka kroków.

– Dzięki, John. – Kiwa głową na wielkoluda, który uśmiecha się lekko, przez co jego rysy łagodnieją, po czym wychodzi.

Zostaję sama z mężczyzną, który pozbawił mnie głosu, panowania nad sobą i w ogóle sprawił, że jestem bezużyteczna.

Wskazuje gestem dwie brązowe skórzane kanapy stojące naprzeciwko siebie pod wykuszowym oknem ze stolikiem do kawy pomiędzy.

– Usiądź, proszę. Podać ci coś do picia? – Odrywa ode mnie wzrok, by podejść do szafki, w której stoją różnego rodzaju butelki. Chyba nie ma na myśli alkoholu? Przecież dopiero minęło południe. To za wcześnie nawet jak na moje standardy. Przegląda zawartość szafki, po czym znów zerka na mnie wyczekująco.

– Nie, dziękuję – mówię, jednocześnie kręcąc głową na wypadek, gdyby z moich ust nie padły żadne słowa.

– Wody? – pyta z uśmiechem.

Och, Boże, nie patrz tak na mnie.

– Poproszę – uśmiecham się nerwowo. Zaschło mi w gardle.

Wyciąga dwie butelki z małej lodówki, odwróciwszy się do mnie plecami. W końcu przekonuję moje drżące nogi, by doniosły mnie na kanapę.

– Avo? – Jego głos opływa mnie i sprawia, że zamieram w pół kroku.

Odwracam się do niego twarzą. To zapewne zły pomysł.

– Tak?

Podnosi szklankę.

– W szklance?

– Tak, poproszę – uśmiecham się. Musi myśleć, że całkiem brak mi profesjonalizmu. Siadam na skórzanej kanapie, wyjmuję z torebki teczkę i telefon, po czym kładę je na stole przed sobą. Moje dłonie drżą.

Chryste, kobieto. Weź się w garść! Udaję, że coś zapisuję, gdy podchodzi do mnie, stawia na stoliku przede mną wodę i szklankę, po czym siada naprzeciwko i krzyżuje nogi, opierając kostkę na udzie. Przeciąga się. Rozsiada się naprawdę wygodnie, cisza w pokoju wręcz ogłusza, gdy nadal piszę, by uniknąć patrzenia na niego. Wiem, że muszę podnieść głowę i w końcu coś powiedzieć, lecz wszystkie standardowe pytania z krzykiem uciekły z mojej głowy.

– Od czego zaczniemy? – pyta, zmuszając mnie, bym na niego spojrzała. Uśmiecha się. Niemal mdleję.

Przygląda mi się znad krawędzi butelki, którą unosi do swoich pięknych warg. Zrywam kontakt wzrokowy, sięgając po własną butelkę, by nalać wody do szklanki. Nie panuję nad nerwami, wciąż czuję na sobie jego wzrok. To naprawdę niezręczne. Nigdy żaden mężczyzna nie wywarł na mnie takiego wrażenia.

– Powinieneś mi powiedzieć, dlaczego tu jestem. – Przemówiłam! Zerkam na niego i podnoszę szklankę.

– Och! – mówi cicho, znów marszcząc czoło, co nie umniejsza jego uroku.

– Poprosiłeś konkretnie o mnie?

– Tak – odpowiada zwyczajnie. Znów się uśmiecha. Muszę odwrócić wzrok. Upijam łyk wody, by zwilżyć suche usta, chrząkam, po czym znów na niego spoglądam.

– Mogę wiedzieć dlaczego?

– Możesz. – Rozprostowuje nogi, pochyla się, by odstawić butelkę na stół, opiera łokcie na kolanach, lecz nic nie mówi. Nie zamierza rozwinąć tematu?

– Dobrze. – Z trudem udaje mi się utrzymać kontakt wzrokowy. – Dlaczego?

– Słyszałem o tobie wspaniałe rzeczy.

Moja twarz płonie.

– Dziękuję. A dlaczego tu jestem?

– Cóż, żeby projektować. – Wybucha śmiechem, a ja czuję się głupio, lecz odzywa się też we mnie irytacja. Czyżby sobie ze mnie żartował?

– Co konkretnie projektować? – pytam. – Wszystko, co tu widziałam, wygląda idealnie. – Na pewno nie chce modernizować tego pięknego miejsca. Podmiejskie posiadłości nie są może moją mocną stronę, lecz doceniam klasę, gdy ją widzę.

– Dziękuję – odpowiada miękko. – Czy masz przy sobie swoje portfolio?

– Oczywiście. – Sięgam do torebki. Nie rozumiem, dlaczego chce je obejrzeć. Nie ma w nim niczego, co by przypominało to miejsce.

Kładę portfolio na stoliku przed nim, myśląc, że je ku sobie przesunie, lecz on, ku mojemu przerażeniu, wstaje jednym zwinnym ruchem, po czym podchodzi do mnie i siada tuż obok. Chryste. Pachnie bosko – świeżą wodą i miętą. Wstrzymuję oddech.

Pochyla się do przodu i otwiera teczkę.

– Jesteś bardzo młoda jak na tak znaną projektantkę – mówi, przeglądając powoli moje portfolio.

Ma rację, to wszystko dzięki Patrickowi, który dał mi całkowicie wolną rękę na tym polu. W ciągu czterech lat ukończyłam college, dołączyłam do znanej firmy architektonicznej – stabilnej finansowo, lecz bez świeżości i nowoczesnych pomysłów – i na jej fundamencie zbudowałam sobie markę. Miałam szczęście, jestem wdzięczna Patrickowi za jego wiarę w moje możliwości. Ta wiara oraz mój kontrakt z Lusso to jedyne powody, dla których jestem tu, gdzie jestem, w wieku dwudziestu sześciu lat.

Zerkam na jego piękną dłoń, jego nadgarstek ozdabia piękny złoto-grafitowy rolex.

– Ile ty masz lat? – wypalam. Och, dobry Boże. Mój mózg przypomina jajecznicę, czuję, że znów oblałam się rumieńcem. Powinnam trzymać buzię na kłódkę. Skąd, do diabła, wzięło się to pytanie?

Wpatruje się we mnie intensywnie płonącymi zielonymi oczami.

– Dwadzieścia jeden – odpowiada z kamienną miną.

Prycham cicho, a on pytająco unosi brwi.

– Przepraszam – mruczę, odwracając się do stolika. Jestem podenerwowana. Słyszę jego ciężki oddech, gdy sięga piękną dłonią po moje portfolio i znów zaczyna przewracać strony; jego lewa ręka spoczywa na brzegu stolika.

Nie dostrzegam obrączki. Nie jest żonaty? Jak to możliwe?

– To mi się podoba. – Wskazuje na fotografie Lusso.

– Nie jestem pewna, czy moje projekty z Lusso by tu pasowały – mówię cicho. Są zdecydowanie zbyt nowoczesne, luksusowe, rzecz jasna, lecz zbyt nowoczesne.

Podnosi głowę.

– Masz rację; mówię tylko… że to mi się podoba.

– Dziękuję. – Mój rumieniec się pogłębia, gdy Ward przygląda mi się przez chwilę z namysłem, po czym wraca do przeglądania portfolio.

Sięgam po wodę, opierając się pokusie wylania jej na siebie, by się ochłodzić, lecz prawie to robię, gdy jego odziane w spodnie udo ociera się o moje nagie kolano. Odsuwam się szybko, by przerwać kontakt, kącikiem oka dostrzegam uśmieszek, w którym rozciągają się jego wargi. Robi to celowo. To zbyt wiele dla mnie.

– Mogę skorzystać z toalety? – pytam, odstawiając szklankę na stolik. Wstaję. Muszę wyjść, odzyskać równowagę. Jestem w całkowitej rozsypce.

Wstaje z kanapy, przesuwa się, by mnie przepuścić.

– Przez ogród zimowy i na lewo – mówi z uśmiechem. Wie, jaki wpływ na mnie wywiera. Uśmiecha się do mnie znacząco, założę się, że kobiety reagują tak na niego przez cały czas.

– Dziękuję. – Przeciskam się przez małą szparę pomiędzy stolikiem a kanapą, jest mi tym trudniej, że on nie robi nic, by dać mi więcej przestrzeni. Muszę się dosłownie przecisnąć obok niego, wstrzymuję oddech do chwili, w której w końcu się uwalniam.

Podchodzę do drzwi, czując na sobie jego wzrok, wypala dziurę w mojej sukience, kręcę głową, by pozbyć się gęsiej skórki, która wyskoczyła na moim karku.

Potykając się, wychodzę z jego biura, przechodzę przez korytarz, ogród zimowy i otwieram drzwi do śmiesznie wręcz luksusowej łazienki. Opieram dłonie na umywalce i spoglądam w lustro.

– Chryste, Ava. Weź się w garść! – Patrzę na siebie krzywo.

– Poznałaś Lorda, prawda?

Odwracam się na pięcie i dostrzegam bardzo atrakcyjną kobietę, która poprawia włosy w drugim końcu pomieszczenia. Nie mam pojęcia, co jej odpowiedzieć, właśnie potwierdziła moje podejrzenia – Ward wywiera takie wrażenie na wszystkich kobietach. Nie potrafię wymyślić nic odpowiedniego, więc tylko się uśmiecham.

Kobieta odpowiada uśmiechem, jest rozbawiona, zna powód mojego zdenerwowania; znika w jednej z kabin. Gdyby nie to, że jestem taka rozpalona i zdenerwowana, zapewne odczułabym wstyd z powodu oczywistości mojego stanu. Jestem jednak rozpalona i bardzo zdenerwowana, zapominam więc o upokorzeniu, biorę kilka głębokich uspokajających wdechów i myję wilgotne dłonie mydłem Noble Isle. Mogłam wziąć torebkę. Przydałaby mi się wazelina na usta. Wciąż czuję suchość w gardle, a moje wargi ponoszą konsekwencje.

Dobrze, muszę tam wrócić, wydobyć z niego szczegóły zlecenia i zniknąć. Moje serce błaga o odrobinę wytchnienia. Całkowicie zawstydziłam samą siebie. Poprawiam włosy, po czym opuszczam łazienkę, by wrócić do biura pana Warda. Nie wiem, czy będę w stanie pracować z tym człowiekiem, wywiera na mnie zbyt przemożny wpływ.

Pukam przed wejściem do środka, Ward siedzi na kanapie i przegląda moje portfolio. Podnosi głowę i uśmiecha się, naprawdę powinnam już iść. Nie zdołam pracować z tym człowiekiem. Każda molekuła mojej inteligencji i sił umysłowych pryska z mojego ciała w jego obecności. A co gorsza, on doskonale o tym wie.

Besztam siebie w duchu, podchodzę do stolika, ignorując fakt, że on śledzi wzrokiem każdy mój ruch. Opiera się na kanapie i gestem pokazuje mi, bym przecisnęła się obok niego. Zajmuję miejsce na drugiej kanapie, przysiadam na krawędzi.

Zerka na mnie pytająco.

– Dobrze się czujesz?

– Tak, dziękuję – odpowiadam krótko. Przecież wie. – Może pokażesz mi pomieszczenie, nad którym miałabym pracować, abyśmy mogli omówić twoje wymagania? – Zmuszam się, by mówić pewnie. Postępuję według protokołu. Nie mam zamiaru brać tego zlecenia, lecz nie mogę tak po prostu wyjść… choć to bardzo kuszące.

Ward unosi brwi, wyraźnie zaskoczony moją zmianą podejścia.

– Oczywiście. – Wstaje z kanapy i podchodzi do biurka, by wziąć komórkę. Zbieram swoje rzeczy, wpycham je do torebki i idę za nim.

Wyprzedza mnie, otwiera drzwi i kłania się przede mną z przesadną grzecznością. Uśmiecham się uprzejmie – choć wiem, że z jego strony to kpina – po czym wychodzę na korytarz i zmierzam w kierunku ogrodu zimowego. Sztywnieję, gdy kładzie dłoń na moim krzyżu, by mnie prowadzić.

W co on gra? Ze wszystkich sił próbuję go ignorować, lecz musiałabym być martwa, by nie zauważyć wrażenia, jakie wywiera ten mężczyzna. Jestem przekonana, że on o tym wie. Moja skóra płonie – rozgrzana jego dłonią przez materiał sukienki – nie mogę złapać tchu, stawianie kolejnych kroków wymaga ode mnie koordynacji i całej koncentracji, jaką posiadam. Jestem żałosna, a jego wyraźnie bawią moje reakcje. Muszę mu się wydawać śmieszna.

Poirytowana na siebie przyspieszam, by zerwać kontakt fizyczny, lecz muszę się zatrzymać, gdy dochodzę do rozwidlenia dróg.

Jesse dogania mnie, wskazuje na leżące po drugiej stronie trawników korty tenisowe.

– Grasz?

Wybucham śmiechem.

– Nie, nie gram. – Biegam, lecz to by było tyle. Dając mi kij, rakietę albo piłkę, prosicie się o kłopoty. Kąciki jego ust unoszą się w uśmiechu na widok mojej reakcji, podkreślając zieleń jego oczu i długość gęstych rzęs. Uśmiecham się, kręcąc głową z zachwytu nad tym niewiarygodnym mężczyzną. – A ty?

Idzie ku wyjściu, podążam jego śladem.

– Nie mam nic przeciwko grze od czasu do czasu, lecz jestem raczej fanem sportów ekstremalnych. – Przystaje, zatrzymuję się zaraz za nim.

Jest w dziwacznie wręcz dobrej formie.

– Jakiego rodzaju sporty ekstremalne?

– Głównie snowboard, lecz próbowałem też raftingu, skoków na bungee i spadochroniarstwa. Jestem nieco uzależniony od adrenaliny. Lubię czuć, jak mój puls przyspiesza. – Patrzy na mnie, gdy mówi, czuję się jak pod obserwacją. Trzeba byłoby mnie uśpić, by zmusić mnie do jednej z tych przyspieszających puls rozrywek. Ograniczam się raczej do biegania od czasu do czasu.

– Ekstremalne – mówię, przyglądając się wspaniałemu mężczyźnie w nieokreślonym wieku.

– Bardzo ekstremalne – potwierdza cicho. Oddech znów więźnie mi w gardle, zamykam oczy, w duchu krzyczę na siebie za to, że jestem taką idiotką.

– Idziemy dalej? – Słyszę rozbawienie w jego głosie. Otwieram oczy i napotykam jego penetrujący wzrok.

– Tak, proszę. – Chciałabym, by przestał tak na mnie patrzeć. Uśmiechając się półgębkiem, wchodzi do baru, wita dwóch mężczyzn, klepiąc ich po ramionach. Obaj są bardzo atrakcyjni, młodzi, zapewne przed trzydziestką, i piją piwo z butelki.

– Panowie, to jest Ava. Avo, to Sam Kelt i Drew Davies.

– Dzień dobry – mówi Drew, przeciągając głoski. Jest przystojny w surowy sposób, ma idealnie ułożone czarne włosy, nieskazitelny garnitur i zmrużone oczy. Typ sprytnego, pewnego siebie biznesmena.

– Cześć – uśmiecham się uprzejmie.

– Witamy w świątyni rozkoszy. – Sam wybucha śmiechem, unosząc butelkę. – Mogę postawić ci coś do picia?

Zauważam, że Ward lekko kręci głową, A Sam się uśmiecha. Jest całkowitym przeciwieństwem Drew – swobodny, zrelaksowany, w starych dżinsach, podkoszulku marki Superdry oraz conversach. Ma zawadiacką minę, którą podkreśla dodatkowo dołeczek w lewym policzku. Jego niebieskie oczy błyszczą, dodając mu chłopięcego uroku, ma brązowe włosy do ramion.

– Dziękuję, nie skorzystam – odpowiadam.

Kiwa głową na Warda.

– Jesse?

– Nie, dzięki. Oprowadzam Avę. Będzie pracować nad wnętrzami – dodaje, uśmiechając się do mnie.

Prycham w duchu. Nie, jeśli będę miała w tej sprawie coś do powiedzenia. Nieco się pośpieszył, nieprawdaż? Nie omówiliśmy jeszcze cen, szkiców ani w ogóle niczego.

– Najwyższy czas. Nigdy nie można tu dostać pokoju – mruczy Drew do butelki.

– Jak się jeździło na desce w Cortinie, stary? – pyta Sam.

Ward przysiada na stołku.

– Wspaniale. Włoski sposób jazdy ma wiele wspólnego z ich wyluzowanym stylem życia. – Uśmiecha się szeroko, jest to jego pierwszy pełny uśmiech, odkąd go zobaczyłam, bezpośredni, błyszczący bielą i hojny. Ten człowiek jest bogiem. – Wstawałem późno, znajdowałem sobie górę, zjeżdżałem, dopóki nogi nie zaczęły się pode mną uginać, odbywałem sjestę, jadłem późną kolację, po czym następnego dnia zaczynałem od nowa. – Mówi do nas wszystkich, lecz patrzy na mnie.

Nie mogę się powstrzymać, odpowiadam uśmiechem.

– Jesteś dobry? – pytam, bo tylko to przychodzi mi do głowy. Podejrzewam, że jest dobry we wszystkim.

– Bardzo – potwierdza cicho. Kiwam głową z aprobatą, przez kilka sekund patrzymy sobie w oczy, to ja pierwsza opuszczam wzrok. – Idziemy? – Wstaje ze stołka i pokazuje dłonią wyjście.

– Tak – uśmiecham się. Przecież podobno jestem tu po to, by pracować. Tymczasem na razie osiągnęłam tylko tyle, że zaczęłam się czerwienić i dowiedziałam się, że Ward lubi sporty ekstremalne. Czuję się jak w transie.

Odwracam się do dwóch mężczyzn przy barze, uśmiecham się na do widzenia, oni unoszą butelki, po czym wracają do swojej rozmowy. Podchodzę do drzwi wiodących do holu wejściowego, czuję, że Ward idzie tuż za mną. Jest za blisko; czuję go. Zamykam oczy, modlę się do Boga, by to jak najszybciej minęło, bym zachowała choć odrobinę godności. Odczuwam obecność Jessego Warda zdecydowanie zbyt intensywnie, narzuca się moim zmysłom na milion różnych sposobów.

– A teraz część główna. – Zaczyna się wspinać po szerokich schodach, podążam za nim na przestrzenną galerię. – To są pokoje prywatne – wyjaśnia, pokazując mi różne drzwi.

Idę za nim, podziwiając jego piękne pośladki, ma najbardziej seksowny chód, jaki miałam przyjemność oglądać. Gdy odrywam oczy od jego ślicznego tyłka, dostrzegam ponad dwadzieścioro drzwi w równych odstępach, które wiodą zapewne do pokojów. Ward prowadzi mnie do kolejnych schodów prowadzących na inne piętro. Na szczycie znajduje się piękne witrażowe okno i łukowate przejście wiodące do innego skrzydła.

– To dobudówka. – Prowadzi mnie do nowej części posiadłości. – To właśnie tutaj będzie mi potrzebna twoja pomoc – dodaje, zatrzymując się na progu korytarza wiodącego do kolejnych dziesięciu pokojów.

– To wszystko jest nowe?

– Tak, na razie wszystko jest w powijakach, lecz jestem przekonany, że jakoś temu zaradzisz. Pozwól, że cię oprowadzę.

Ogarnia mnie szok, gdy bierze mnie za rękę i ciągnie za sobą do ostatnich drzwi. To całkowicie niestosowne! Jego dłoń jest nadal wilgotna, jestem przekonana, że moja drży w jego uścisku. Jego wygięta brew i lekki uśmiech mówią mi, że mam rację. Pomiędzy nami płynie jakiś osobliwy, bardzo mocny prąd, od którego przechodzi mnie dreszcz.

Otwiera drzwi i prowadzi mnie do świeżo otynkowanego pokoju. Jest przestronny, nowe okna doskonale pasują do tych w starym budynku. Architekt wykonał świetną robotę.

– Wszystkie pokoje mają takie rozmiary? – pytam, wyginając palce, by puścił moją dłoń. Czy zachowuje się tak wobec wszystkich kobiet?

– Owszem.

Staję na środku, rozglądam się. Rozmiar jest odpowiedni. Zauważam kolejne drzwi.

– To łazienka? – pytam, podchodząc do drzwi.

– Tak.

Pokoje są ogromne jak na standardy hotelowe. Stanowią szerokie pole do popisu. Byłabym podekscytowana, gdybym tak nie obawiała się ewentualnych oczekiwań. To nie jest Lusso. Wychodzę z łazienki, Ward opiera się o ścianę, dłonie wsadził do kieszeni spodni, mruży powieki, obserwując mnie. Mój Boże, ten mężczyzna to chodzący seks. Jestem niemal rozczarowana faktem, że nie mam bardziej tradycyjnego gustu.

– Nie jestem pewna, czy jestem odpowiednią osobą do tego zadania – mówię z żalem, który naprawdę czuję. Żałuję, że nie mogę się tego podjąć.

Zerka na mnie, jego mroczny wzrok obala moje mury obronne, sprawia, że zaczynam się chwiać na szpilkach.

– Myślę, że masz w sobie to, czego chcę – odpowiada cicho.

– Dotychczas zajmowałam się raczej nowoczesnym luksusem. – Rozglądam się po pokoju, po czym wracam wzrokiem do niego. – Jestem przekonana, że wolałbyś pracować z Patrickiem lub Tomem. Oni mają doświadczenie w projektach wnętrz z tego okresu.

Przez chwilę się zastanawia, kręci nieco głową, po czym odpycha się od ściany.

– Ja chcę ciebie.

– Dlaczego?

– Coś mi mówi, że będziesz bardzo dobra.

Przechodzi mnie mimowolny dreszcz. Nie jestem pewna, co sądzić o takim stwierdzeniu. Ma na myśli moje umiejętności zawodowe czy coś innego, bo to, jak na mnie patrzy, podpowiada mi, że chodzi raczej o to drugie. Jest zdecydowanie zbyt pewny siebie.

– Jaki klimat zamierzasz osiągnąć? – pytam, gdy znów zawodzą mnie słowa. Znów się czerwienię.

Kąciki jego ust unoszą się w uśmiechu.

– Zmysłowy, intymny, luksusowy, stymulujący, ożywczy… – urywa, by zbadać moją reakcję.

Marszczę brwi. Nietypowe oczekiwania. Nie wspomniał nawet o relaksie, funkcjonalności ani praktyczności.

– Dobrze, jakieś konkretne wymagania? – Po co w ogóle zadaję te wszystkie pytania?

– Wielkie łóżka i dekoracje na ścianach.

– Jakiego rodzaju dekoracje?

– Duże, drewniane panele i tkaniny. Och, oświetlenie musi pasować.

– Pasować do czego? – Do mojego głosu wkrada się konsternacja.

Uśmiecha się, a ja znów zamieniam się w gorącą kałużę hormonów.

– Cóż, do wystroju, rzecz jasna.

O Boże, musi myśleć, że jestem głupia.

– Tak, oczywiście.

Podnoszę głowę i dostrzegam belki na suficie. Budynek jest nowy, lecz wiem, że te belki są prawdziwe.

– Czy belki znajdują się we wszystkich pokojach? – pytam, zerkając na Warda.

– Tak, są nieodzowne. – Jego głos jest niski i uwodzicielski. Nie jestem pewna, ile jeszcze zniosę.

Sięgam po notes i zaczynam sporządzać notatki.

– Jakieś wymagania co do kolorów?

– Nie, możesz pozwolić sobie na wszystko.

Podnoszę głowę.

– Słucham?

Uśmiecha się.

– Masz wolną rękę.

Cóż, nie sądzę, ponieważ nigdy więcej już tu nie przyjadę. Powinnam jednak zebrać jak najwięcej informacji, aby móc je przekazać Patrickowi bądź Tomowi.

– Wspomniałeś o dużych łóżkach. Miałeś na myśli jakiś konkretny typ? – pytam profesjonalnym tonem.

– Nie, tylko bardzo duże.

Zatrzymuję się w pół słowa, podnoszę głowę, Ward patrzy na mnie, co sprawia, że staję się idiotycznie nerwowa.

– Wyściełane meble?

– Tak, w dużych ilościach. – Zaczyna iść w moim kierunku. – Podoba mi się twoja sukienka – szepcze.

Niech to szlag, muszę się zmywać!

– Dzięki – odpowiadam piskliwie, podchodząc do drzwi. – Mam już wszystko, czego potrzebuję. – To nieprawda, lecz nie mogę tu dłużej zostać. Ten mężczyzna działa na mnie jak emocjonalny dren. – Zaprojektuję kilka propozycji. – Wychodzę na korytarz i kieruję się ku galerii.

Do diabła, nie spodziewałam się tego, gdy tego ranka wstałam z łóżka. Niecodziennie natykam się w mojej pracy na luksusowe podmiejskie posiadłości z boleśnie przystojnymi właścicielami, aby dopełnić obrazu.

Zbiegam po schodach w szalonym tempie, biorąc pod uwagę moje brązowe szpilki, staję na parterze, zastanawiając się, jak w ogóle się tu znalazłam. Kompletnie się rozkleiłam.

– Z niecierpliwością będę czekać na twój telefon, Avo. – Jego chropowaty głos otula mnie, gdy staje obok i wyciąga dłoń. Ściskam ją w obawie, że jeśli tego nie zrobię, weźmie mnie w objęcia i znów pocałuje.

– Masz uroczy hotel – odpowiadam szczerze, żałując, że nie noszę w torebce dodatkowej pary butów, opaski na oczy, zatyczek do uszu i jakiejś zbroi. Byłabym lepiej przygotowana do tego spotkania.

Unosi brwi, nie wypuszcza mojej dłoni, potrząsa nią delikatnie, prąd płynie przez nasze złączone ręce, sprawiając, że znów sztywnieję.

– Mam uroczy hotel – powtarza z namysłem. Prąd zamienia się w prawdziwą iskrę, mimowolnie cofam dłoń. Zerka na mnie pytająco. – Naprawdę bardzo miło było mi cię poznać, Avo. – Podkreśla głosem „bardzo”.

– Ciebie również – odpowiadam szeptem.

Jego oczy uciekają na chwilę, przygryza dolną wargę. Podchodzi w końcu do stolika na środku holu i wyciąga pojedynczą kallę z olbrzymiej aranżacji, która dominuje nad meblem. Przygląda się jej przez chwilę, po czym wręcza kwiat mnie.

– Subtelna elegancja – mówi cicho.

Nie wiem, czemu to robię – być może dlatego, że mój mózg zamienił się w papkę – lecz przyjmuję podarek.

– Dziękuję.

Wkłada rękę do kieszeni i przygląda mi się uważnie.

– Bardzo proszę. – Jego wzrok pada na moje wargi. Cofam się kilka kroków.

– Tu jesteś! – Z baru wychodzi kobieta. Atrakcyjna blondynka średniego wzrostu z gęstymi włosami i czerwonymi odętymi wargami. Całuje go w policzek. – Gotowy?

Cóż, zakładam, że to jego żona. Nie ma jednak obrączki, więc może dziewczyna? Albo, albo, mnie tymczasem ogarnia zdumienie, gdy Ward nie odrywa ode mnie wzroku i nawet nie próbuje odpowiedzieć na pytanie kobiety. Ta odwraca się, by sprawdzić, co zajmuje jego uwagę i obrzuca mnie podejrzliwym spojrzeniem. Od razu wiem, że jej nie polubię, nie ma to nic wspólnego z mężczyzną, na którym się uwiesiła.

– A pani to? – mruczy.

Przestępuję z nogi na nogę, czuję się tak, jakby przyłapano mnie na czymś niegrzecznym. Cóż, to prawda. Doświadczyłam wyjątkowo niemile widzianych reakcji na jej chłopaka. Przeszywa mnie niezrozumiała zazdrość. To śmieszne!