Sympatyczne Wiedźmy z Księżyca ebook

Oto główni bohaterowie:

Dzień jak co dzień.

Dzisiaj ma być wyjazd z naszego przedszkola.

Ja, czyli Michalina, wraz całą naszą grupą Misiową czekamy i czekamy, gdzie dzisiaj w końcu polecimy. Chłopaki chcą jak zwykle na Marsa. My, wszystkie dziewczyny, oczywiście na Księżyc. Może w końcu zwiedzimy ten słynny rezerwat Wiedźm Księżycowych. Ale nie, chłopaki tylko na Marsa i tam skakać, biegać. Nudy.

Wreszcie przychodzi nasza pani Iwonka i pyta:

— I jak, kochani, co wybraliście?

— Mars — mówią chłopcy.

— Nieee, Księżyc — mówimy jeszcze głośniej. A dodam, nas dziewczyn jest dwa razy więcej.

Pani Iwonka zamyśla się, ale widzimy, jak wchodzi do naszej sali pani Ania:

— Słyszałam. Jednak SpaceBus nie działa, więc na Marsa dzisiaj nie da rady. Pan Mareczek mówi, że nie naprawią, możemy dostać w zamian LunaBusa, taki mniejszy i, jak pewnie wiecie, z niewielkim zasięgiem, czyli tylko na Księżyc i z powrotem. Wracamy na obiad, mamy dzisiaj świeże i pyszne letnie warzywa, może być?

— Taak — krzyczymy głośno. A ja wstaję i skaczę z radości.

Po minach chłopaków widać, że nie są zadowoleni, a Jurek, ten, co jeszcze sepleni, pyta:

— Pani, prose, a mose, a mose z okazji rocnicy lodowania… to mose do obosu księzowego?

— Księżycowego — poprawia pani Ania.

— Księzowego, tam gdzie lodowali, coo?

— Tak, prawda, w tym roku mija setna rocznica lądowania na Księżycu, ale, jak pamiętacie, byliśmy tam już nie raz, nie dwa, a w rezerwacie Wiedźm nie byliśmy, a trudno dostać tam bilety. Nasza pani dyrektor je wywalczyła za punkty w budowaniu pojazdów latających, warto tam lecieć, zapraszam kochani. No, postanowione, to toaleta i do busa!

Tak trochę smutno mi się robi z powodu chłopaków. Podbiegam szybko do pani Ani:

— Proszę pani, jak będziemy wracać, to możemy chociaż przelecieć nad miejscem pierwszego lądowania na Księżycu, chłopakom na pewno to się spodoba.

— Dziękuję, Michalinko, zobaczymy, jak z czasem będzie, musimy dzisiaj wrócić na obiad, nie chcemy się spóźnić przecież. Porozmawiam z panem Mareczkiem, ale bardzo dziękuję.

Nasza pani przytula mnie mocno i po mojej rozmowie widzę o wiele lepsze miny naszych chłopaków. Czyli nie będzie tak źle.

Kiedy w końcu siedzimy w naszym autobusie LunaBusie, jestem już spokojna. No, wreszcie poznam te sympatyczne istoty z ciemnej strony Księżyca! Mamy wszyscy zapięte pasy jak trzeba, nasmarowani jesteśmy kremem grawitacyjnym, który zastępuje kombinezony kosmiczne, które są, jak już wiadomo, zbędne, i wszelakie stany nieważkości, wibracji, przeciążenia są nam ogólnie niegroźne. A kiedy pan Mareczek włącza nam bajeczkę, najnowszego Króla Jowisza 4, jesteśmy w całkowicie kosmicznych nastrojach.

To lecimy.

Na Księżyc.

Na ciemną stronę Księżyca.

Do rezerwatu Wiedźm.

Lecąc LunaBusem, śpiewamy naszą ulubioną piosenkę księżycową.

Początek piosenki brzmi tak:

Nawet