Symbolika grafologiczna dr Ericka Singera ebook

Tomasz Paweł Szewczyk „Symbolika grafologiczna dr Ericka Singera”

Copyright © by Tomasz Paweł Szewczyk, 2020

Copyright © by Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o. 2020

Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część niniejszej publikacji nie

 może być reprodukowana, powielana i udostępniana w 

jakiejkolwiek formie bez pisemnej zgody wydawcy.

Redaktor prowadząca: Renata Grześkowiak

Projekt okładki: Adam Brychcy

Ilustracje na okładce: Tomasz Paweł Szewczyk

Korekta: Iwona Rusajczyk

Skład epub, mobi i pdf: Kamil Skitek

ISBN: 978-83-8119-707-6

Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o.

ul. Spółdzielców 3, pok. 325, 62-510 Konin

tel. (63) 242 02 02, kom. 695-943-706

http://www.psychoskok.pl/http://wydawnictwo.psychoskok.pl/ e-mail:[email protected]

Wstęp

Grafologia…

,,Kto nie umie w sercach czytać – nie 

potrafi też w sercach … zapisać się’’

Henryk Gralski

Otrzymujemy list, rzucamy okiem na adres i już wiemy, kto go pisał. Nauczyciel w szkole wziął do ręki wypracowanie Adasia i oświadczył wszem wobec, że je Wojtuś pisał. Te i podobne fakty życia codziennego zostały poddane w nowszych czasach metodycznym badaniom. W ten sposób powstała ,,grafologia’’, czyli badanie psychologiczne pisma ( grapho’’ – piszę i ,,logos’’ – nauka )[1]. Od dawna zwracano uwagę na związek pisma z osobowością człowieka i na tej podstawie usiłowano ustalić zasady diagnostyczne oceny charakteru[2].

Grafologia to nauka społeczna i, jak inne tego typu nauki, opiera się na prowadzeniu badań i eksperymentów – nie na iluzji. Kieruje się własnymi regułami. Bazą dla grafologii jest 250 znaków, które można pogrupować w następujące kategorie: opracowanie graficzne, wymiar, nacisk, formę, prędkość, ciągłość, kierunek.

Każde pismo analizuje się pod kątem wynotowania około 40 znaków, które, w sobie przypisanej kombinacji, dostarczają grafologowi wystarczającą wiedzę do stworzenia portretu osobowościowego autora tekstu[3].

W niniejszej publikacji zostanie przedstawiona Czytelnikom symbolika grafologiczna Erica Singera[4]. W swojej koncepcji analizy pisma, ten brytyjski grafolog kieruje się pojęciami stosowanymi w symbolice Maxa Pulvera. W jaki sposób wypełniamy przestrzeń kartki, która nas otacza? Jedni ludzie zabierają całe miejsce dla siebie, inni zaś z braku odwagi oszczędzają gesty lub się od nich powstrzymują. Zaznacza to swoje odzwierciedlenie w piśmie, jak i w rysunku. Gdy podzielimy umownie kartkę na cztery obszary otrzymamy: górę, dół, lewą stronę i prawą stronę.

Górna część kartki odpowiada temu, co ,,nad nami’’. Jest to świat naszych marzeń, wyobraźni, kreatywności i strażnik naszych wartości duchowych. W naszej kulturze to coś lepszego, ludzie od zawsze kierowali się ku niebu, umieszczając na tej przestrzeni boskość, ideowość i ducha. Potocznie lepszą szkołę nazywamy wyższą, można mieć wysokie morale, górnolotne myśli lub mówić ,,ci na górze’’.

Dolna część kartki wiąże się z życiem codziennym. To niziny społeczne, instynkty, złe. Często mówimy o kimś, że nas poniża, czy czujemy się ,,zdołowani’’. Mówi się przecież ,,chodzić po ziemi’’. Jest to także podłoże, na którym się opieramy[5] .

Część prawa stanowi domenę przyszłości, czegoś nieznanego, związana jest z mężczyzną, działaniem, logiką. Prawa strona w naszym intuicyjnym odczuciu jest lepsza od lewej strony. Nachylenie pisma na prawo ma wskazywać na otwartość, gotowość, na niepokój wewnętrzny, a jeżeli to nachylenie jest zbyt rozciągnięte oznacza skłonność do namysłu i powolność.

Natomiast ruch ręki z lewej do prawej strony jest odpowiednikiem gestu od siebie ku innym, w symbolicznym ujęciu związana jest z domem, początkiem, narodzinami, introwersją, kobiecością. Nachylenie pisma na lewo – symbolizuje zwracanie się ku przeszłości, ducha pietyzmu, przechowywanie tradycji rodzinnych, oznacza także rezerwę i powściągliwość.

Nie bez znaczenia są pojęcia przodu i tyłu. Przód symbolizuje przyszłość, front, fasadę, natomiast tył oznacza strach, cofanie się do przeszłości oraz ucieczkę do własnego wewnętrznego świata[6].

Rozdział pierwszy poświęcony jest refleksji teoretycznej nad pismem, a także w niewielkim zarysie zostaje przedstawiona metoda eksperymentalno – grafologiczna Roberta Saudeka, twórcy pojęcia impulsu pisma. W rozdziale drugim przedstawiłem koncepcje grafologiczną dr Erica Singera. Zakres tematyczny obejmuje następujące treści: znaczenie powszechnych kierunków pisania, wielkość pisma, czyli rozmiar liter śródlinijnych, szerokość charakteru pisma, typy pisma, rozmieszczenie pisma na podłożu, nachylenie liter, główne charakterystyczne cechy szybkiego, wolnego pisma, styl pisowni ( co oznacza uproszczony, wzbogacony, zamaszysty grafizm? ), tendencje ku lewej i prawej stronie, obfitość pisma, naciskowość i ciężar pisania, zasady grafologii. W rozdziale czwartym Czytelnik znajdzie wskazówki jak należy studiować psychologię pisma. Rozdział piąty opisuje eksplozję pierwszej litery pisanego słowa, jej pociągnięcia, z kolei w rozdziale szóstym zostaje przedstawiona ostatnia litera słowa i w szczególności jej adiustacje końcowe oraz wymowę małych i dużych liter alfabetu. W rozdziale siódmym zaprezentowane zostaje Londyńskie Kolegium Grafologiczne a w rozdziale ósmym czasopisma i publikacje brytyjskiego wydawnictwa SCRIPTOR BOOKS.

Grafologia jest przydatna przy podejmowaniu wszystkich ważnych decyzji życiowych, przy nawiązywaniu nowych kontaktów biznesowych, wyborze przyszłych pracowników również dla każdego biegłego sądowego z zakresu badania pisma ręcznego, lekarza, nauczyciela, wychowawcy i przełożonego… a także policjanta. Po prostu dla każdego, kto musi znać charakter osób, z którymi ma do czynienia. Nauka ta zasługuje zatem na szerokie rozpowszechnienie we wszelkich branżach i zawodach. Mam nadzieję, że przyczynią się do tego niniejsze stronice!

Autor

Rozdział I

Alfabet podręcznikowy i indywidualny

Pismo nie zostało zapoczątkowane alfabetem przedstawiającymi głoski, lecz obrazkami przedstawiającymi przedmioty. Indywidualne szkice, które zainicjowały tę formę komunikacji, później rozwinęły się w ogólnie przyjęte. Każdy rysunek przedstawiał jeden obiekt, zarówno poprzez zobrazowanie przedmiotu dosłownie (np. ptak, jako ptak) lub przypisanie charakterystycznego atrybutu oraz symbolu dla danego obiektu, przedmiotu (np. człowiek z kijem, laską, jako ojciec). Chińskie pismo obrazkowe, przekształciło kolejne malowane symbole dla cech (np. słońce dla jasności) lub zachodzących sytuacji dla kategorii (dwie kobiety w jednym domu dla kłótni). Kilka narodów poza Chińczykami, szczególnie pomiędzy prymitywnymi rasami, ciągle używa obrazkowego pisma.

Zdaniem prof. Zdzisława Kegla, pismem jest nie tylko zespół przyjętych powszechnie znaków, utrwalony na jakimkolwiek podłożu (pismo klinowe, hieroglify, greckie czy inne), lecz także znaki wodne na banknotach[7], szyfry, wizerunki na pieczęciach[8], wszelkie znaki utrwalające myśl ludzką. Wyróżnia się szereg rodzajów pisma w zależności od kryteriów stanowiących podstawę podziału, np. pismo składające się z pojedynczych znaków (tatuaż[9], herb czy inne) oraz pismo składające się z systemów znaków (alfabetyczne)[10].

To właśnie Egipcjanie po wynalezieniu obrazkowego pisma – hieroglifów, zaczęli później tworzyć coś zbliżonego do alfabetu. Asyryjczycy ukazali nie obiekt, lecz sylabę.

Pierwszym narodem, który wynalazł prawdziwy alfabet w którym rysunki kodu liter przedstawiały głoski (spółgłoski oraz półsamogłoski) był znakomity naród wczesnej starożytności – Fenicjanie. Feniccy handlarze przywieźli z Egiptu do domu egipskie pismo i w oparciu o nie, wynaleźli kompletny alfabet składający się z 22 liter, w którym każda reprezentowała inną głoskę. Fenicjanie wynaleźli nie tylko alfabet, ale również system liczbowy, w którym litery alfabetu reprezentowały pewną liczbę. Wynaleźli także pieniądze oraz system ich obiegu, na którym ciągle bazuje nasz obecny system monetarny.

Fenicki alfabet, w którym litery nie miały żadnego jasnego obrazkowego znaczenia, ale były kodem oraz spisem głosek, umożliwił pisarzowi połączenie ich razem w słowa, które zaczęły prezentować siebie czytelnikowi, jako obieg komunikacji, zamiast wcześniejszego systemu przedstawiającego przedmioty.

Grecy zabrali Fenicjanom alfabet i rozszerzyli go do 26 liter, natomiast Rzymianie zapożyczyli alfabet od Greków. Bazując na greckim alfabecie (z wyjątkiem kilku pozostałych obrazkowych systemów) z narodowymi rozbieżnościami, różnicami oraz uzupełnieniami, stał się on popularnym pismem dla prawie całego świata.

W trakcie tego procesu rozwinęła się w Grecji (na długo przed czasami klasycznymi, oczywiście) pisownia od lewej do prawej z pisowni od prawej do lewej, natomiast później pisownia dużych oraz małych liter. System numeryczny był rozdzielony z alfabetu wraz z inwencją drukarstwa, ręcznego pisania oraz mechanicznego drukowania, stał się zróżnicowany. Dzisiaj, w Europie oraz w krajach skolonizowanych przez Europejczyków, jest pięć wyraźnie różnych alfabetów, wszystkie pochodne z greckiego oraz łacińskiego alfabetu:

- Cyrylica w słowiańskich państwach,

- Grecki alfabet w Grecji,

- Gotycki alfabet w Niemczech,

- Celtycki w Irlandii,

- Łaciński w pozostałej Centralnej oraz Zachodniej Europie, również w krajach skolonizowanych przez Europejczyków.

Podręcznik do pisania w różnych europejskich oraz amerykańskich krajach nie jest identyczny. Różni się on, w prawie każdym kraju, zgodnie z narodowym charakterem i tradycjami oraz w tych samych krajach w różnych czasach, stosowanie do zmiennego ducha czasów.

Nie ma w tym momencie pisanego, ujednoliconego typu podręcznika (do nauki pisania) w tym kraju, raczej dwóch wyraźnych stylów: duża, drukowana litera oraz kursywa, dla której późniejsze podręczniki do nauki redagowane przez Mary Richardson, we wczesnych latach tego stulecia są używane w szkołach. Istnieje, chociaż trochę nieaktualna, bardzo dobra książka zawierająca informacje o różnych stylach w tych podręcznikach, napisana przez F. Victor’a, a wydana w Berlinie przed ostatnią wojną ,, Podręcznik do nauki pisania, Formy Piętnastu Nacji’’.

Dla grafologa wiedza z podręczników do nauki pisania, według której pisarz uczy się pisać jest bardzo ważna. Jeśli grafolog ma wątpliwości, nie powinien wahać się czy zasięgać, lub wyszukiwać informacji, jako że grafologia bazuje na obserwacji odchyleń od narodowego stylu i jest prawdopodobne odniesienie porażki, jeśli nie jest stosowana wiedza o standardowych wzorcach.

Saudek, pierwszy wielki grafolog z Kontynentu Europejskiego, który pracował i umarł w tym kraju (Wielkiej Brytanii), był o tym przekonany i opisał charakterystyczne cechy narodowego stylu pisma, mające istotne znaczenie dla specjalnych studiów. Argumentował, że grafologia uczona w pewnym kraju, może być stosowana w kolejnym kraju pod warunkiem, że zasady są przystosowane do narodowej formy pisania oraz narodowych cech charakterystycznych dla tego kraju.

Propagatorem metody ,, eksperymentalno – grafologicznej ‘’ jest właśnie Saudek. Podstawowa praca tego autora (ukazała się w pięciu językach) wywarła duży wpływ na zagadnienia ekspertyzy pisma. Istotne znaczenie mają tutaj ustalenia z dziedziny motoryki pisma. W toku tych badań stwierdza się w szczególności, że:

• przed zmianą kierunku linii pisma zatrzymujemy rękę na ułamek sekundy,

• przy wzroście szybkości następuje wzrost pochyłości pisma o około 10%,

• prostą kreskę kreśli każdy człowiek w odmiennym tempie – w różnych częściach tej kreski,

• przy przejściu do większego nacisku maleje szybkość pisania,

• dłuższe elementy kreślone są szybciej niż krótsze,

• przerywanie pisma wydłuża czas pisania, dlatego pisząc szybko, staramy się unikać przerw,

• kropka powoduje wstrzymanie biegu pisma, dlatego przy szybkim pisaniu stawia się kreski zamiast kropek,

• dolne wydłużone elementy liter pisze się szybciej niż górne.

Badania motoryki pisma owocują wprowadzeniem przez Saudeka pojęcia tzw. adiustacji, która jest wynikiem ruchu ręki w powietrzu przed ,, zaatakowaniem ‘’ papieru środkiem pisarskim względnie przy oderwaniu środka pisarskiego od papieru. Adiustacja – szczególnie przy pisaniu pojedynczych słów – przejawia się w formie długich, kolistych linii, rozpoczynających słowo (adiustacja początkowa) względnie w postaci różnych zakrętasów, kończących słowo ( adiustacja końcowa ). Wspomniany badacz jest przeciwny metodzie kaligraficzno – opisowej, występuje przeciwko ekspertom, opierającym swoje wnioski na podobieństwie liter. Saudek wskazuje przykładowo: w Berlinie zachodnim co najmniej 25% kobiet pisze literę ,, g ‘’ w ten charakterystyczny sposób, iż dolna pętla tej litery tworzy trójkąt. Tego ich w szkole nie uczono, a mimo to – stwierdza Saudek – kształt tej litery w piśmie tak znacznej ilości osób jest bardzo podobny. Pismo upodabnia się zewnętrznie pod wpływem bliskiego współżycia, podobnych zainteresowań i podobnego trybu życia[11].

Saudek wymienia 12 czynników, których współdziałanie określa indywidualny obraz pisma:

• środki mechaniczne ( pióro, ołówek, papier ),

• stopień dojrzałości pisma

• aktualny stan fizjologiczny piszącego (aby ten stan stwierdzić, należy mieć duży zbiór pism danej osoby, pochodzący z różnych okresów życia ),

• chroniczne zaburzenia fizjologiczne – zmieniające na stałe obraz pisma,

• szybkość pisania – intensywność impulsu,

• wzory szkolne, według których zaczęli pisać,

• narodowość piszącego i obecne środowisko narodowe; wpływające np. na kształt liter,

• indywidualny stopień ulegania wpływowi widzianego pisma,

• graficzny sposób wypowiadania się; uwarunkowany pamięcią wzrokową i zręcznością,

• stopień próżności,

• stopień wykształcenia, znajomość języków obcych, obcych stylów pisania,

• położenie litery w obrazie pisma ( oddzielone, względnie połączone, sposób zaczynania i kończenia liter oraz uzależniony od tego kształt litery )[12].

Nie tylko różnią się narodowe formy, ale też pisownia każdej osoby różni się w większym lub mniejszym stopniu. Różni się nie tylko od stylu podręcznika, którego ta osoba nauczyła się w szkole, ale również od wszystkich innych ręcznych charakterów pisma. Dlaczego tak jest? Odpowiedź na to pytanie jest istotą poszukiwań grafologicznych. Odpowiedź jest łatwa do udzielenia, ale skomplikowana do uzupełnienia jej w każdym szczególe. Prosta odpowiedź brzmi: indywidualny charakter pisma różni się od standardowego typu, ponieważ ludzki standardowy typ nie istnieje i jest tylko naukową hipotezą. Człowiek, który je tak wiele kalorii, dożywa tego lub tamtego wieku etc., jest to potrzebną hipotezą dla ekonomistów, statystyk,…. Jednak żyjąca osoba, nawet w najbardziej przychylnych sytuacjach, może tylko zbliżyć się do standardowego typu. Nigdy dwoje ludzi nie może zachowywać się pod każdym względem tak samo. Dlatego też żadne z nich nie napisze ani całkowicie według standardowych wzorów, ani w dokładnie identyczny sposób.

W jaki sposób różnią się ludzie? Poprzez ciało, nerwy, ruchy, odczucia, umysły, ich mózg i wyobraźnię, talenty oraz otoczenie, edukację, przeszłość, tradycję, wygląd, przyzwyczajenia, środowisko w jakim żyją oraz przełomowe wydarzenia ,wizualne wrażenia, zdrowie, wizerunek, smak – poczucie gustu, opinie, technicznymi umiejętnościami, stopniem odporności na rzeczy z którymi muszą się uporać itp. W przebiegu piśmiennictwa, to jest w kształtowaniu liter, wszystkie te czynniki będą odgrywały rolę. Pisarze zaakceptują uzgodnione kształty liter, tylko w stopniu, który uczyni możliwym komunikację i zrozumienie. Czasem w przypadku dzieci, lunatyków, ludzi aspołecznych, którzy chcą ukryć swoją osobowość, będą chcieli również zaniedbać oraz zniszczyć kształty litery jak, albo ukształtują swój własny alfabet, który będzie znany tylko jego autorowi. Równowaga indywidualnych pragnień pozostawia w komunikacji z innymi oraz z jego przywiązanie do separacji oraz tendencji indywidualnych, jest bezpośrednio sednem sprawy, nie tylko w każdej cywilizacji, jako całości, ale w konflikcie impulsów każdego umysłu.

Dlatego zawsze komunikacja, pieniądze, język oraz pismo mają przynajmniej podwójne znaczenie, w większości wiele znaczeń. Pieniądze na przykład, oddzielnie od ich przyjętego znaczenia; używane pośrednio do kupowania oraz sprzedaży, będą miały różne znaczenia dla różnych ludzi. Dla Jana będą oznaczały dom, który chce kupić, dla Patrycji sukienkę oraz luksus, dla Piotra odpoczynek i wakacje, natomiast dla Izabeli będą stanowiły temat tabu, wywołujący kompleksy. Dla Henryka będą one argumentem w jego publicznej przemowie, dla Darka hazardem, zakładami w piłce nożnej, natomiast dla Agaty, teoretyczki, coś zupełnie abstrakcyjnego – same pieniądze, będą oznaką zimnych międzyludzkich relacji, handlowy instrument wymiany dóbr materialnych, oszczędności, usług.

Podobnie, każde słowo użyte w języku, które zostanie przeczytane lub usłyszane, wypełni ludzki umysł różnymi obrazami. ,, Czerwony ‘’ skojarzy się z kolorem, bemol z nutą muzyczną, natomiast ,, i ‘’ z samogłoską, przede wszystkim nigdy nie będzie widziane lub słyszane w zupełnie identyczny sposób, poprzez różne osoby, ponieważ ich poczucie postrzegania każdej funkcji jest odrobinę różne. Wyolbrzymiając, ,, czerwony ‘’ może oznaczać jasny czerwony dla Franciszka, szkarłatny dla Artura, kolor czerwonego wina dla Moniki itp.

Ten proces naszego myślenia zbiera, przenosi i łączy wrażenia oraz wizerunki w określone słowa o abstrakcyjnym znaczeniu, następnie rozkładając je ponownie w obrazy o indywidualnych tematach, jest stałym powtarzaniem budowania wieży Babel, odwieczną walką pomiędzy standardowymi wzorami ujednolicenia, a wrodzonymi ludzkimi potrzebami różnorodności. Dajemy świadectwo temu procesowi codziennie, dodając nowe wyrazy do naszego języka, podsumowując słowa, które ciągle jasno pokazują określony temat, z którego były zapoczątkowane.

W analizach charakteru pisma, ten proces indywidualnych dewiacji, odchyleń od wzoru podręcznikowego umożliwia nam śledzenie pojedynczych charakterów, które rozpracowały specyficzny kształt i zmieniły formę, jakiej zostały nauczone w szkole. Przedsiębiorczość i inteligencja, ambicja i smak, energiczność itp., będzie wszystko wyłaniać się systematycznej analizy.

Rozdział II

Koncepcja grafologiczna dr Erica Singera

W niniejszym rozdziale poruszony zostanie w sposób wnikliwy system grafologiczny Erica Singera. W obszarze anglojęzycznym nie powstała właściwe żadna odrębna szkoła grafologiczna. Jednak na uwagę zasługuje praca Thomasa Byerl’a – Relies of Literature, wydana w 1825 roku, w której znajduje się rozdział dotyczący podpisów. W 1875 roku ukazuje się praca Edwarda Lumela pt. Sztuka poznawania charakteru z rękopisu i stylu pisania wydana w Londynie.

W rozdziale przedstawione zostaną takie zagadnienia jak np.: rozmiar pisowni, szerokość charakteru pisma, kąt pisania, szybkość pisma, styl pisania, omówione zostaną zasady grafologii. Znajdą Państwo również alfabet grafologa z opisem. Rysunki zawarte w tej książce pochodzą z tekstu oryginalnego The Graphologist’s Alphabet Erica Singera, wydanej w Londynie 1950 roku.

1. Różne znaczenia powszechnych kierunków pisania

Specyficzny kształt liter alfabetu u danej osoby może zależeć od wielu różnych czynników, w ukształtowaniu umysłowym i fizycznym tej osoby. Mogła skopiować charakter pisma od bohaterów ze swojej młodości, lub może cierpieć z powodu specyficznego skurczu palców. Istnieje, mimo wszystko, kilka powszechnych kierunków pisania, kilka podstawowych tendencji, które dobrze trzymają się (znajdują zastosowanie) całego rękopisu jak również kształtują pojedyncze litery alfabetu. Dziś grafologia stwierdza wiele znaczeń dla każdego z tych kierunków.

Eric Singer jest autorem ,, Grafologii dla każdego ‘’. Każdy z ogólnych kierunków ma ogólne źródło, z którego pochodzą wszystkie różnorodne znaczenia. Potencjalnie każdy kierunek zawiera wszystkie znaczenia. W rzeczywistości trzeba brać pod uwagę odpowiednie znaczenia z innych ogólnych kierunków (tak samo jak na zgodne wskazówki w kształcie pojedynczej litery).

2. Wielkość liter

Podstawowym źródłem dużych liter jest pragnienie pionowego ,,rozszerzania siebie’’, od szczytu do głębin. To odsłania subiektywność, pragnienie wyróżnienia się piszącego od innych, stanie się lepszym, bycie uważanym przez otoczenie za osobę o znaczącej, wyjątkowej osobowości. Połączenie dużych liter z szerokim pismem oznacza, że piszący poszukuje najważniejszej pozycji w społeczności. Połączone z literami takimi jak w przykładzie 371 oznacza, że piszący ma silne uczucia oraz wykonuje szerokie gesty podczas mówienia jak orator lub aktor. Połączone z regularnością oraz kanciastą pisownią pokazuje siłę i energię. Połączone z rytmicznym pismem, jasnym rozplanowaniem oraz przestrzennym zapisem pokazuje energiczność i inteligencję. Połączone z szybkim pisaniem pokazuje przedsiębiorczość. Natomiast zrównoważona oraz proporcjonalna kombinacja wszystkich tych tendencji pokazuje prawdziwą wybitną osobowość. Połączona z dużymi marginesami po lewej stronie, dużymi końcowymi pociągnięciami linii oraz pismem skierowanym ku prawej, wskazuje na wspaniałomyślność, wielkoduszność. Połączone z pełnym; zlewającym się pismem pokazuje przewidywalność, przenikliwość oraz wielkie, wspaniałe pomysły. Połączone z niedbałym pismem, złym rozmieszczeniem (odstępami) oznacza bezmyślność, roztrzepanie oraz brak rozwagi. Połączone ze zwężonym pismem i marginesami, złym rozmieszczeniem, wyjeżdżaniem za linię – brak subtelności, bezmyślność oraz złe maniery.

Bardzo przesadny, duży rozmiar to tendencje do megalomanii. Jeśli taka pisownia jest niepowiązana, niespójna, ślamazarna, powolna i brakuje kropek nad literą ,,i’’ wskazuje to na roztargnienie, brak dokładności, punktualności, brak skupienia, rozproszenie uwagi. Połączone z niegustownym rozszerzeniem (wzrostem) liter oraz powolnym (ślamazarnym), rozwlekłym pismem oznacza ordynarną pretensjonalność i awanturnictwo.

Różniący się od absolutnego, perfekcyjnego rozmiaru charakteru pisma, który obejmuje całkowitą wysokość pisma (np.: normalny rozmiar długiej litery ,,f’’ wynosi 9 mm w angielskich i francuskich podręcznikach do nauki pisania, natomiast w niemieckiej i amerykańskiej pisowni jest większa) jest względnym, stosunkowym rozmiarem. Tym samym rozumiemy wysokość małych liter, takich jak: ,, m ‘’ oraz ,, n’’ (średnią długość) oraz ich proporcje względem dużych liter. W normalnym piśmie angielskim, małe litery mają wysokość 3 mm. Każdy rozrost, zwiększanie tego rozmiaru jest nazywane stosunkowo dużym pismem – jakakolwiek wysokość poniżej tych 3 mm jest nazywana względnie małym[13]. Jeśli chodzi o górną część (górną długość) oraz niższą część (poniżej długości) długich liter, standardowa długość angielskiego charakteru pisma, jest równa średniej długości (3 mm dla każdego przedłużenia, dłuższego w niemieckim i amerykańskim charakterze pisma). Jakiekolwiek przedłużenie w górną lub dolną strefę powyżej 3 mm jest, zatem nieproporcjonalnie długim, a jakiekolwiek przedłużenia poniżej 3 mm nieproporcjonalnie krótkie.

Stosunkowo duży rozmiar oznacza dużą pewność siebie, względnie mały rozmiar oznacza jej brak. Jeśli chodzi o proporcje, równa długość górnych, środkowych i dolnych części oznacza równowagę społecznych, towarzyskich, intelektualnych oraz materialnych zainteresowań.

Stosunkowo duży rozmiar połączony z zwyrodnieniem (zniekształceniem) dolnych długości pokazuje wyższość społecznych, towarzyskich zainteresowań nad materializmem oraz instynktami. Połączone ze słabym zaokrąglonym pismem oznacza brak dokładności. Połączone z wolnym oraz prostym pismem jest oznaką lenistwa.

Stosunkowo duży i całkowicie mały rozmiar pokazuje flegmatyczność, obojętność wobec wartości racjonalnych i społecznych świata zewnętrznego. Stosunkowo drobny oraz całkowicie duży charakter pisma oznacza rozbieżność między ambicjami, a możliwościami, zdolnościami.

Wyolbrzymienie górnej długości ogólnie wskazuje na duże zainteresowanie intelektualnym i duchowym światem, zniekształcenie górnej długości oznacza ich brak. Uwydatniona dolna długość ogólnie oznacza preferowanie świata materialnego oraz instynktów. Brak dolnej długości odsłania zaniedbanie tych aspektów. Wahania (zmiany) w rozmiarze każdego z tych przedłużeń odkrywa wahania w relacjach poszczególnych obszarów naszego życia, społecznego, intelektualnego lub materialnego. Uwydatnienie górnej długości połączone ze zniekształceniem dolnej oznacza brak realizmu.

Czy przedłużenie dolnej długości jest istotą charakteru, albo bardziej instynktownym, nieświadomym oraz seksualnym charakterem? Zależy od połączenia z innymi tendencjami. Pogrubienie (zacienienie) wskazuje na seksualny kierunek. Ostrość (wyrazistość) oraz tendencje pochylania się do lewej, również kanciaste, kwadratowe pismo oznacza materializm. Połączenie ciastowatego pisma z krótkimi końcami liter na dole jest interesującym, pokazuje, że piszący bardzo łatwo przyciąga uwagę płci przeciwnej oraz flirtuje. Jednak jest bardziej zainteresowany grą wstępną niż prawdziwym stosunkiem płciowym. Jest to typowe pisanie w stylu demi – vierge (demi – vierge fr. – półdziewica, dziewczyna nieunikająca doświadczeń erotycznych z mężczyznami, zachowująca jednak dziewictwo).

Wielkie wahania w rozmiarze (w środku długości) zawsze wykazują na silne wahania u piszącego. Jeśli te same litery (najczęściej w samogłoskach ,,a’’ , czasami w ,,o’’) są ciągle większe niż inne małe litery oznacza to, że piszący przywiązuje większą uwagę do drobnych wydarzeń, niż do ludzi oraz jest przy tym bardzo zazdrosny.

Mały, drobny charakter pisma rodzi się z obiektywnego uświadomienia sobie przez piszącego, że musi znosić umysłowe oraz fizyczne zasoby osiągalne dla niego. Drobny charakter pisma połączony ze słabym, ściśniętym pismem oraz pochyleniem ku lewej oznacza brak pewności siebie, kompleksy dotyczące poczucia niższości, a połączone z malejącymi liniami (kreskami) oznacza rezygnację wobec takiego stanu rzeczy. Połączone z regularnością, zrównoważonym pismem oznacza realizm, dyscyplinę, mądre gospodarowanie osobistych zasobów (środków finansowych). Połączone z kropkami nad ,, i ‘’ w kształcie małych łuków otwartych ku lewej i przerwanych po pierwszej literze, również z niepołączonym (chaotycznym) charakterem pisma oznacza talent do obserwacji oraz bardzo dobrą intuicję. Połączone z przekreśleniem litery ,,t’’ na górze lub nachylenie ku dołowi oraz ostre (wyraźne, szpiczaste) pismo oznacza nietolerancję. Połączone z wąskim pismem oznacza wąskie myślenie, połączone z brakującym końcowym pociągnięciem linii oraz dokładnością oznacza niegodziwość.

Wzorce graficzne wielkości liter

3. Szerokość charakteru pisma

Szerokość charakteru pisma oznacza stopień niekonwencjonalnego (obocznego), społecznego rozwoju. O szerokim pisaniu mówimy wtedy, kiedy odległość pomiędzy dwoma pociągnięciami linii jest większa od wysokości małych liter piszącego. Jeśli jest mniejsze, mówimy o wąskim (ściśniętym) pisaniu.

Szeroki styl pisma oznacza pragnienie (chęć) życia, swobodnej mowy oraz ruchów bez zahamowań, posiadania wolnej przestrzeni, podróżowania, bycia towarzyskim. Połączone z wąską pisownią, nieregularnymi marginesami oznacza gadulstwo, brak taktu i rozwagi. Połączone z tendencjami do lewej oznacza egotyzm. Połączone z rytmicznym, zrównoważonym pismem oraz podobnym do girlandy połączeniem ujawnia przyjazne nastawienie oraz tolerancyjność, szerokie horyzonty myślowe.

Drobne, ściśnięte pismo oznacza zawsze ograniczenia. Połączone z regularnym kanciastym pisaniem – dyscyplinę. Połączone z drobnym nieregularnym, wolnym pismem ujawnia pedantyczność i nietolerancję, połączone z brakującymi końcowymi pociągnięciami linii oznacza niegodziwość.

Ekstremalnie wąskie pismo jest pokrywającym się pociągnięciem, dla którego po zmianie kierunku ruchu długopisu, piszący nie kontynuuje zmiany, ale kładzie drugie pociągnięcie linii całkowicie lub częściowo powyżej pierwszego. Nieświadomym motywem jest zahamowanie ujawnienia tej zmiany kierunku, (co może oznaczać zmiany umysłowe tak samo jak konkretny ruch). Takie jest pismo taktyka – od strachu lub przeświadczenia – tego, kto chce wykonać jego plany anonimowo, za maską oraz nie chce się odkryć zanim dojdzie do wniosku, że może podjąć ważną decyzję bez podjęcia ryzyka (przykłady w dalszej części książki).

4. Różnorodność połączeń

Pomiędzy różnymi formami połączeń, kanciaste pismo pochodzi ze zdolności i pragnienia starania się, szlaczkowe połączenie z pragnienia ,,zaokrąglania’’ rzeczy oraz unikania niepotrzebnych trudności. Połączenia łukowe pochodzą z chęci przykrycia ochrony rzeczy, spraw przed ingerencją. Falowane linie połączeń rodzą się z pragnienia bycia wszechstronnym, a nitkowe połączenie z chęci unikania podejmowania decyzji w jakimkolwiek kierunku. Konsekwentnie kanciaste pismo połączone z dużym, regularnym, systematycznym charakterem pisma oznacza dokładność oraz zdolność do ciężkiej pracy. Połączone z małymi haczykami oraz z coraz większym przekreśleniem litery ,,t’’ oznacza bezkompromisowego wojownika, pełnego wytrwałości. W zbytnio uproszczonym, powolnym, nieregularnym piśmie oznacza brak sentymentu (uczuć). Połączone z grubymi, ściśniętymi pociągnięciami linii oraz dużym naciskiem oznacza nieczułość, brutalność. Natomiast połączone z ostrym przekreśleniem litery ,,t’’ oraz innych liter ujawnia mściwość.

Girlandowe połączenie oraz duży styl pisma, z mocnym przyciskaniem oznacza dobroć, uprzejmość oraz szczerość; w słabym przyciskaniu, małym, wolnym piśmie oznacza słabość, bezmyślność, roztrzepanie, lenistwo.

Łukowe, regularne połączenia, rytmiczne szybkie pisanie, z kątem prostym pokazuje wysoki stopień niezależności oraz dyplomacji (taktu). W wolnym piśmie z tendencjami do lewoskosności oznacza nieszczerość i zakłamanie.

Falowane linie oraz mocne przyciskanie, szybkie, regularne lub rytmiczne pismo oznacza najwyższy stopień wszechstronności; w słabym, zaniedbanym pisaniu oznacza nieobecność, brak mocnego charakteru, kłamanie, oszukiwanie, podstępność, również unikanie podejmowania decyzji i brania odpowiedzialności.

Połączenie podobne do nici ma zawsze drugie znaczenie, brak celu oraz decyzje podejmowane na histerycznym podłożu, a także świetną sugestywność.

Połączony charakter pisma pochodzi z płynnej sekwencji myśli (typ ,,mózgowca’’) rozłączone pismo z metody myślenia skrótowego (typ intuicyjny).

Jeśli w wyrazie przynajmniej pięć liter jest połączonych mówimy o łącznym pisaniu lub gdy pięć jest osobnych, mówimy o nie połączonym pisaniu[14].

Małe przerwy po pierwszej literze lub stawianie kropek nad ,, i’’ albo krzyżyków nad literą ,, t’’ lub nad inną literą nie liczą się. Małe przerwy po pierwszej literze po prostu oznaczają zdolność do obserwacji.

Łączne pismo, połączone z jasnymi odstępami i uproszczeniem oznacza dużą inteligencję, zdolność do logicznego myślenia. Połączone ze szlaczkowym łączeniem liter oraz słowami zmniejszającymi swój rozmiar, oznacza wysoki stopień przystosowania się. Połączone ze złymi odstępami oraz ogólnym złym rozplanowaniem, zwiększającym się pismem oraz łączeniem i zmieszaniem z liniami oznacza, że piszący idzie w swoim myśleniu i planowaniu w nieporęczny, uciążliwy oraz niezorganizowany sposób.

Połączenie całych zdań lub odległe od siebie słowa oznaczają dużą inteligencję. Nagłe przerwy w bardzo złączonym piśmie, są oznaką złej pamięci oraz umysłowej równowagi pod napięciem, stresem.

Nie złączone pismo, połączone z pełnym pismem oraz oryginalnym kształtem liter oznacza intuicję, dużo oryginalnych pomysłów oraz analityczną zdolność obserwacji i oceny rzeczy nieuchwytnych. W nieregularności, powolnym oraz skierowanym ku małemu rozmiarowi pisania, rozłączność oznacza brak zdolności do dostosowania się oraz złą pamięć.

5. Ogólne rozmieszczenie

Dobre, jasne rozmieszczenie pisma oznacza, że piszący jasno (prosto) myśli oraz ma zdecydowane koncepcje i plany zanim przystąpi do działania. Połączone z dużym, pełnym oraz regularnym i szybkim pisaniem, oznacza wysoki stopień inteligencji, zdolności organizacyjnych oraz stanowczość. Jeśli rozplanowanie jest przejrzyste, jednak pismo samo w sobie jest zaniedbane, powolne i pochylone, oznacza to, że piszący przekroczył planowanie oraz organizowanie kosztów samego życia, nie widzi drewna na drzewie (ang. przysł. – jest tak skupiony na detalach, że nie potrafi rozpoznać całości, ogółu).

Jeśli zarówno ogólne rozplanowanie, jak i każde pojedyncze słowo jest bardzo odmienne oraz jasno tworzone, oznacza to dobrego mówcę.

Złe rozmieszczenie jest zawsze znakiem braku prostego myślenia. Jest to znak człowieka, który kiedy zaczyna pracować, pisać, mówić, nigdy nie wie gdzie zakończy. Połączone z ozdobnym pismem oraz najeżdżaniem na linię, jest oznaką kapryśnej i roztargnionej osoby; połączone z pełnym, szybkim oraz ciastowatym pismem jest oznaką zmysłowej, oryginalnej, szczerej osoby o bardziej wybujałej wyobraźni, niż zorganizowanym umyśle.

Odległość między słowami oraz liniami powinna być szczególnie i odrębnie brana pod uwagę. Normalna odległość to około dwóch małych liter pomiędzy wyrazami oraz trzech małych liter pomiędzy linijkami. Wyraźna odległość pomiędzy wyrazami jest oznaką inteligencji, wykształcenia, pochodzenia oraz społecznej i intelektualnej dyskryminacji. Połączone z dużą pisownią, malejącą dużą literę ,,M’’ , uwydatnieniem dużych liter, są oznakami dumy i snobizmu. Połączone z małym, drobnym i wąskim pismem oznacza osamotnienie. Małe odległości między wyrazami pokazują brak społecznego wyróżnienia się oraz poczucia społecznej wzajemnej zależności, czasem uprzykrzanie i brak taktu, z drugiej strony życzliwość i towarzyskość. Pełne, ciastowate, rytmiczne pismo jest dobrą oznaką tej tendencji, natomiast wąskie, drobne oraz zaniedbane pismo jest złą oznaką tego kierunku.

Regularny odstęp pomiędzy linijkami jest oznaką przejrzystego, prostego myślenia oraz umiejętności umysłowych, podczas gdy wyjeżdżanie poza linię pokazuje brak takiego myślenia, bystrości, wnikliwości lub ambicji by je wyrazić. W bardzo szybkich charakterach pisma – jasność i klarowność jest poświęcona wydajności, w bardzo oryginalnych charakterach pisma oznacza twórcze życie.

6. Nachylenie liter

Kąt pisania wskazuje u piszącego na społeczne (towarzyskie) podejście oraz na jego relacje w przeszłości, obecne i przyszłe. Kąt pochylający się do lewej ujawnia introwersję, samotność oraz życie przeszłością. Pionowe (proste) pismo wskazuje na niezależność oraz życie teraźniejszością, natomiast kąt nachylający się do prawej pokazuje ekstrawersję, towarzyskość oraz zainteresowanie przyszłością[15].

Rysunek 1 przedstawia pismo skierowane ku lewej i oznacza niechęć do kontaktów społecznych, ucieczkę do swojego świata (zamknięcie)

Rysunek 2 przedstawia pismo skierowane ku górze, znamionuje osobę niezależną, którą cechuje rozsądek

Rysunek 3 przedstawia pismo skierowane ku prawej, co oznacza ekstrawertyka, zainteresowanie światem zewnętrznym, upodobanie do towarzystwa innych ludzi

Nachylenie do prawej połączone z dużym pismem, regularnością, rytmicznością i szybkim pisaniem oznacza entuzjazm, spontaniczność, aktywność, towarzyskość. Zaniedbane, drobne, małe pismo oznacza pobudliwość oraz brak odporności przeciwko wrażeniom, opiniom innych. Nieregularne i zaniedbane pismo oznacza pośpiech. Połączone z ostrym, pochylonym pismem, haczykami, rosnącym przekreśleniem litery ,,t’’ oznacza pobudliwość oraz skłonność do kłótni. Połączone z ciastowatością, długimi dolnymi końcówkami liter, oznacza brak seksualnych zahamowań.

Regularne, wyważone i dobrze rozplanowane proste pismo oznacza jasny osąd, rozsądek oraz samokontrolę. W słabym, ślamazarnym, zaniedbanym piśmie z zniekształcona górą oraz długością poniżej oznacza lenistwo.

Pochylenie do lewej jest zawsze związane ze sztuczną charakteryzacją, infantylnym wykręcaniem się w stawianiu czoła rzeczywistości. Połączone z tendencją ku lewej oraz łukowym połączeniem oznacza nieszczerość.

Połączenie pełnego, ciastowatego pisma oraz oryginalnych kształtów liter przedstawia bogate życie wyobraźni. Połączone z wąskim, drobnym, powolnym, słabym pismem oraz opadającymi liniami oznacza strach przed stawieniem czoła rzeczywistości, lęk przed życiem, depresję.

Zmieniający się kąt w tym samym charakterze pisma oznacza, że piszący przesuwa się ku niespójności, ma skłonności do konfliktów oraz jest rozdarty pomiędzy przeszłością a przyszłością.

Rysunek 4 przedstawia zmieniający się kąt pochylenia pisma, co oznacza rozdartą osobowość, tendencję do konfliktowości, przywiązanie do ludzi

Przypisy

[1] Siwek P., Grafologia, Roczniki filozoficzne, prace z zakresu psychologii, Towarzystwo Naukowe KUL, Tom V, zeszyt I, Lublin 1957, s. 79.

[2] Pastuszka J., Charakter człowieka. Struktura – Typologia – Diagnostyka Psychologiczna, Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 1959, s. 386.

[3] Taka metodyka badań ma zastosowanie w Londyńskim Kolegium Grafologicznym w Londynie.

[4] Eric Singer urodził się w 1900 roku, zmarł 1969 roku, był jednym z czołowych brytyjskich grafologów XX w. Początkowo studiował analizę pisma ręcznego oraz psychologię w Austrii i Szwajcarii pod kierunkiem Ludwiga Klagesa. Jego badania obejmowały symbole ,,ego’’, a w szczególności zaimek osobowy ,,i’’. Był nauczycielem psychologii pisma a jego najbardziej znaczącym studentem był Francis Hilliger, który podjął studia w Brytyjskim Instytucie Grafologii ( B. I. G. ). W 1938 roku Eric Singer – doktor prawa University of Virginia, przenosi się do Londynu, gdzie otwiera prywatny gabinet specjalizujący się w rekrutacji pracowników i zgodności małżeństwa na bazie analizy pisma odręcznego. W 1969 roku zostaje wydana jego praca pod tytułem ,,Podręcznik grafologii’’. Jego dzieła zostały ponownie opublikowanie po jego śmierci.

[5] Matka – Ziemia, żywicielka, statyczny żywioł, który się odradza.

[6] Źródło: Chermet – Carroy S., Zrozumieć rysunki dziecka, czyli jak interpretować rysunki małych dzieci, Wydawnictwo ,,Ravi’’, Łódź 2004, s. 30 -32., Tarczyński D., Psychografologia, Studio Astropsychologii, Białystok 1998, s. 17 – 21.

[7] Znaki wodne inaczej zwane filigrany, to najróżniejsze rysunki w postaci liter, portretów bądź różnych rysunków okazjonalnych, jak np. kałamarz z gęsim piórem i romulusem zwiniętego papieru na 5 guldenowym banknocie waluty holenderskiej. Znaki wodne są przeważnie umieszczone na częściach niezadrukowanych i prezentują różną tonację barw. Źródło: K. Bobowski, Fałszerstwa banknotów, Częstochowa 2000, s. 87.

[8] Pieczęć to znak rozpoznawczo – własnościowy określonej osoby fizycznej lub prawnej, wyciśnięty za pomocą twardego stempla w odpowiedniej masie plastycznej lub w farbie. Napisy napieczętne były umieszczane koncentrycznie wzdłuż krawędzi pieczęci, niejednokrotnie w kilku wierszach. Były one częścią pieczęci decydującą o jej wartości prawnej. Napisy rozpoczynały się zwykle od górnej krawędzi pieczęci znakiem gwiazdki, rozetki, krzyża, kropki lub arabeski. Sfragistyka rozróżnia kilka rodzajów pieczęci np. pieczęcie państwowe, osób duchowych, rycerskie, miejskie, wiejskie, pieczęcie korporacji itp. Źródło: A. Leżański, Pieczęć i podpis jako zabezpieczenie dokumentów przed fałszowaniem w latach 1382 – 1787 (na podstawie wybranych dokumentów ze zbioru Archiwum Jasnogórskiego), Warszawa 2000, s. 8 – 11.

[9] Tatuaż pojęciowo obejmuje, zarówno przedmiot sztuki, zarazem jest jedną z technik ,,zdobnictwa’’ ciała. Postrzegany jest także jako metoda rytualnego znakowania ciała. Źródło: Praca zbiorowa, Doctrina multiplex veritas una, Toruń 2004, s.239.

[10] B. Gawda, Psychologiczna analiza pisma, Lublin 1999, s. 33.

[11] Osoby zainteresowane odsyłam do pracy E. Brzozowskiej, Możliwości wnioskowania o spokrewnieniu wykonawców rękopisów ( w relacji rodzice i ich dzieci ) na podstawie cech grafizmu, Warszawa 2001.

[12] Zobacz: Metody badań porównawczych pisma ręcznego, Kryminalistyka, s. 557 – 559.

[13] Dla porównania przedstawię kategorie wielkości pisma na gruncie polskim, pismo drobne (pasmo śródlinijne do 1,5 mm), pismo małe (1,5 – 2,5 mm), pismo średnie (2,5 – 4,0 mm) , pismo duże (4,0 – 6,0 mm), pismo bardzo duże (ponad 6,0 mm); są to cechy mierzalne. Koziczak A., Metody pomiarowe w badaniach pismoznawczych, Kraków 1997, s.42.

[14] Chodzi tu o impuls pisma; w kategorii tych cech wyróżnia się: impuls grammowy; litery podzielone na grammy, literowy (litery pisane oddzielnie), sylabowy (łączenie po kilka liter po dwie lub trzy), wyrazowy (pisane łącznie wyrazu), wierszowy (łączenie wyrazów w zdaniu).

[15] Problem ekstrawersji i introwersji w zastosowaniu do celów analizy pisma ręcznego opisuje obszernie Nadya Olyanova w książce ,, The Psychology of Handwriting Secrets of Handwriting Analysis ‘’.

Koniec Wersji Demonstracyjnej

Wydawnictwo Psychoskok