Sycylia light: przewodnik - Agnieszka Fundowicz-Skrzyńska - ebook

Sycylia light: przewodnik ebook

Agnieszka Fundowicz-Skrzyńska

4,5
21,25 zł

lub
-50%
Zbieraj punkty w Klubie Mola Książkowego i kupuj ebooki, audiobooki oraz książki papierowe do 50% taniej.
Dowiedz się więcej.
Opis

Gorąca wyspa skarbów: od starożytnych ruin w Syrakuzach i Agrigento, przez zabytki sztuki arabsko-normańskiej w Palermo i Monreale, po perły baroku w Noto i Ragusie. Rajskie plaże, gaje cytrusowe, dymiąca Etna, dziewicza przyroda Wysp Liparyjskich. Sycylijski temperament: ekspresja uczuć, pobożność podczas barwnych procesji i beztroska hucznego karnawału. Marcepanowe cudeńka, słodkie rurki – cannoli siciliani, owoce morza, a na ochłodę orzeźwiająca granita.

Odkryj Sycylię z nową, wyjątkową serią explore! guide light. To prawdziwy niezbędnik w podróży. Konkretne i zajmujące opisy zarówno głównych atrakcji, jak i mniej znanych, ale wartych uwagi miejsc, układają się w gotowe trasy zwiedzania. Ciekawostki z różnych dziedzin są idealnym dopełnieniem całości. Sprawdzone informacje praktyczne pozwolą zaplanować udany urlop, a szczegółowe i rzetelne mapy pomogą odnaleźć się w każdym miejscu.

Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi lub dowolnej aplikacji obsługującej format:

EPUB
MOBI

Liczba stron: 129

Oceny
4,5 (2 oceny)
1
1
0
0
0
Więcej informacji
Więcej informacji
Legimi nie weryfikuje, czy opinie pochodzą od konsumentów, którzy nabyli lub czytali/słuchali daną pozycję, ale usuwa fałszywe opinie, jeśli je wykryje.

Popularność




Siciliano vero

Sycylia jest ‌miejscem, gdzie ‌spotykają się krańcowe ‌przeciwieństwa. Jej mieszkańcy są ‌postrzegani ‌zarówno jako ludzie pogodni ‌i otwarci, jak i ponurzy ‌i podejrzani.

Przywykli do nieludzkich ‌upałów, żyją ‌w zwolnionym tempie, w leniwym letargu. ‌Uwarunkowanymi historycznie cechami charakteru ‌Sycylijczyków są niewiara w możliwość ‌zmiany, ‌pasywność i pogodzenie z losem. Przyjęli ‌oni obce, różnorodne wpływy, ‌z których ukształtowali własną, ‌oryginalną osobowość. Jaki jest ‌więc Siciliano ‌vero– ‌prawdziwy ‌Sycylijczyk? Najwyższymi wartościami ‌są ‌dla niego honor i rodzina, ‌przywiązanie do ziemi, gościnność, ale i nieufność, teatralność gestów i czynów. Na sicilianità, czyli „sycylijskość”, składa się także indywidualny sposób ekspresji emocji, uczuć i myśli.

O odrębności kulturowej wyspy świadczy to, że większość Sycylijczyków (ok. 4,8 mln) na co dzień posługuje się dialektem sycylijskim (lu sicilianu), który jest mieszanką łaciny, greki, arabskiego, hiszpańskiego, katalońskiego i włoskiego. Znacznie różni się on od oficjalnego języka. Posiada też wiele odmian, zdarza się, że nawet mieszkańcy sąsiednich miasteczek nie są w stanie się porozumieć. Także gesty, postawa, sposób patrzenia, mowa ciała Sycylijczyków znaczą wiele i mają bardzo bogatą symbolikę. Prawdopodobnie początki sycylijskiego języka gestów sięgają czasu najazdów na wyspę i próby porozumienia się mieszkańców z obcymi przybyszami przy użyciu rąk. Stosowany był także przez młode kobiety i mężczyzn, kiedy nakładano na nich ograniczenia moralne i zmuszano do zachowania odpowiedniego dystansu. Gestami mogło się także porozumiewać pospólstwo, używające wyłącznie dialektu sycylijskiego, z klasą mieszczańską, posługującą się językiem włoskim. Język gestów jest używany najczęściej w komunikacji między mężczyznami, a jego symbolika dotyczy głównie sfery seksualności, religii, losu (szczęścia i pecha) oraz porachunków mafijnych. Szerokie gesty południowców kojarzą się zwykle z ich krzykliwością, spontanicznością, ale często mają służyć nakłonieniu rozmówcy do zamilknięcia. Ma to związek z mafijną omertą, czyli zmową milczenia.

Wyspa spod znaku triskelionu

Położeniem geograficznym największej wyspy Morza Śródziemnego rządzi liczba trzy. Swój wyraz znajduje to w triskelionie – antycznym symbolu Sycylii, który można spotkać tu na każdym kroku.

Magię liczby trzy zauważyli już starożytni Grecy i Rzymianie, którzy ze względu na trzy przylądki (Capo Passero, Capo Peloro i Capo Lilibeo), trzy oblewające ją morza (Tyrreńskie, Jońskie i Śródziemne) i jej trójkątny kształt nazywali ją Trinacria lub Trinqueta. To właśnie na Trinacrię miał przybyć podczas swojej tułaczki Odyseusz.

Symbolem wyspy od czasów antycznych jest triskelion (z gr. „trójnożny”). Składa się on z głowy otoczonej trzema ludzkimi nogami zgiętymi w kolanach, które wydają się biec – tworzą geometryczny wzór przypominający spiralę. Przypisuje mu się symbolikę słoneczną. Godło wyspy ma różne warianty: czasami z obu stron głowy wyrastają skrzydła lub trzy kłosy (oznaczające płodność), a głowa przybiera formę twarzy mitologicznej Meduzy o wężowych włosach. W 2000 r. Parlament Sycylii ustanowił triskelion stałym elementem flagi sycylijskiej, umieszczonym na żółto-czerwonym tle. Jest to motyw pojawiający się bardzo często na wyrobach z lokalnej ceramiki, które mogą być oryginalną pamiątką z wakacji. Sama nazwa Sycylia (Sicilia) wywodzi się prawdopodobnie z indoeuropejskiego rdzenia wyrazu sik, który oznacza „rosnąć szybko”, odnosi się do idei żyzności, urodzajności, płodności sycylijskiej ziemi. Z tego samego rdzenia pochodziły też nazwy pierwotnych plemion zamieszkujących wyspę przed kolonizacją grecką (ok. 1000 lat p.n.e.) – Sykanów i Sykulów.

Smaki Sycylii

Sycylijska kuchnia jest synonimem dobrego jedzenia, bazującego na darach urodzajnej ziemi i obfitości morza: rybach i frutti di mare.

Sycylijskim fenomenem jest stosunkowo tanie i dostępne o każdej porze dnia i nocy uliczne jedzenie. W Palermo roi się od sprzedawców polipari, czyli gotowanych ośmiornic, czy cazzilli – krokietów ziemniaczanych, a w Katanii handlarzy plackami z serem, sardelami, cebulą i pomidorami. Druga strona sycylijskiej gastronomii to kuchnia arystokratycznych rodzin, zakonników i sióstr. Na Sycylii obowiązywało prawo majoratu, zgodnie z którym młodsze potomstwo nie mogło dziedziczyć majątku. Składano więc śluby zakonne, bynajmniej nie wyrzekając się doczesnych przyjemności. Tak powstała tradycja niezwykle wystawnej kuchni opactw i klasztorów, które były tu najbogatsze na świecie. To w klasztorach powstały pierwsze pomarańczki z ryżu (arancini di riso), oliwki nadziewane mięsem, cannelloni faszerowane mięsem oraz wyśmienite słodycze na bazie świeżego serka ricotta: cassata siciliana (serowo-biszkoptowy przekładaniec), cannoli siciliani (rurki z kremem) czy owoce z marcepanu frutti di Martorana. Marcepanowe smakołyki przybierają też inne kształty, takie jak owoce morza, warzywa, pieczone kurczaki, hamburgery czy figurki. Hitem są katańskie marcepany w kształcie kobiecych piersi, ozdobione kandyzowaną wisienką – minne di Sant’Agata, czyli „cycuszki św. Agaty”. Nazwą i wyglądem nawiązują do męczeńskiej śmierci patronki miasta, którą pozbawiono piersi.

Wykwintnym, acz prostym daniom obowiązkowo musi towarzyszyć kieliszek wina: Zibibbo, Sirah, Nero d’Avola czy deserowych Marsala, Moscato di Pantelleria, Malvasia delle Lipari. Na ochłodę idealne będą granity, czyli zimne desery. To półpłynne lody produkowane z wody, cukru i soku owocowego lub innych dodatków: pistacji, migdałów, kawy, czekolady. Pierwsze były przygotowywane prawdopodobnie ze śniegu z Etny. Warto spróbować również likieru Amaro Averna – pije się go samego lub z lodem, po posiłku, na dobre trawienie, z dużą ilością lodu lub w proporcjach 1/3 Amaro i 2/3 soku z czerwonych pomarańczy sycylijskich.

Sycylijski teatr marionetek

Pupi dosłownie znaczy maleństwo, dzieciątko. Tworzone w Palermo marionetki wcale jednak nie należą do najmniejszych. Mierzą ok. 80 cm i ważą 13 kg, a te z Katanii osiągają nawet 1,3 m wysokości i ciężar 30 kg!

Do połowy XX w., kiedy to pojawiła się silna konkurencja w postaci telewizji, spektakle marionetek były bardzo ważnym elementem życia codziennego Sycylijczyków, popularną, uliczną rozrywką, przeznaczoną zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Sycylijski teatr marionetek jest zakorzeniony w historii i legendach średniowiecznych. Fabuła przedstawień opiera się zwykle na walce chrześcijańskich rycerzy króla Karola Wielkiego (z których najpopularniejszy jest Orlando) z Arabami. Marionetki są tak skonstruowane, by odgrywane przez nie sceny bitew robiły na widzach jak największe wrażenie: krwawią po zranieniu, tracą obcięte głowy lub nogi. W przedstawieniach nazywanych Opera dei Pupi Siciliana pojawiają się też piękne księżniczki, magowie, olbrzymy i smoki, które zieją prawdziwym ogniem. Wykorzystywane są też inne efekty pirotechniczne, aby na przykład ukazać płonące miasta czy zamki.

Marionetki są konstruowane z dużą dbałością o szczegóły i realizm. Wykonuje się je z drewna i metalu. Rycerze są zawsze przedstawieni w bogato zdobionym, kompletnym uzbrojeniu, stroje królów, dam dworu i paladynów są zdobione misternymi haftami i malunkami.

Po tym jak w 2001 r. sycylijski teatr marionetek został uznany przez UNESCO za dziedzictwo kulturalne ludzkości, powrócił na wyspie do łask jako wart kontynuacji oryginalny przejaw kultury ludowej i atrakcja turystyczna. Teatry marionetek działają m.in. w Palermo, Cefalù, Syrakuzach i Acireale.

Wielokulturowe dziedzictwo

XIX-wieczny pisarz francuski Guy de Maupassant określił Sycylię jako „prawdziwie boskie muzeum architektury”, które powinien poznać każdy wykształcony człowiek.

Panowanie m.in. Fenicjan, Greków, Rzymian, Bizantyjczyków, Arabów oraz Normanów zaowocowało na Sycylii oryginalną i zróżnicowaną architekturą.

Południowo-wschodnia część wyspy jest nazywana grecką Sycylią. Prym wiodą tu Syrakuzy, w których znajdują się m.in. teatr grecki i świątynia Apollina (obie z VI w. p.n.e.) oraz amfiteatr rzymski (III w. p.n.e.). Opinią miasta świątyń cieszy się położone na południowym wybrzeżu Sycylii Agrigento – w tutejszej Dolinie Świątyń można podziwiać kompleks dobrze zachowanych doryckich budowli sakralnych (V w. p.n.e.). Warto wspomnieć, że Grecy na Sycylii wznosili świątynie z większym rozmachem niż w samej Grecji. Jedną z najlepiej zachowanych budowli greckich na świecie jest również majestatyczna świątynia z V w. p.n.e. w Segeście. Jej dorycka rówieśniczka z Selinuntu znajduje się na terenie najrozleglejszego kompleksu starożytnych ruin greckich w Europie. Podziw dla kunsztu antycznych artystów budzą także mozaiki podłogowe z rzymskiej willi Casale (III/IV w.), uznane za jeden z najważniejszych rzymskich zabytków na świecie.

Ważnym dla Sycylii okresem były rządy Normanów (XI i XII w.) – świetnych budowniczych, a zarazem mecenasów sztuki i nauki. Podtrzymali oni dorobek Arabów, z rąk których odbili wyspę, i umiejętnie połączyli elementy sztuki rzymskiej, bizantyjskiej i muzułmańskiej. Eklektyczny styl arabsko-normański można poznać m.in. po półkolistych kopułach, ostrołukowych oknach i bogatej dekoracji: inkrustacjach, marmurach, mozaikach. Wybitnymi przykładami tego stylu są Pałac Normański w Palermo i katedra w Monreale, zdobione pozłacanymi bizantyjskimi mozaikami, a także imponująca katedra w Cefalù.

Miasta regionu Val di Noto, m.in. Noto, Ragusę, Modicę i Caltagirone, wyróżnia natomiast architektura w oryginalnym stylu baroku sycylijskiego. Wykształcił się w XVIII w., po trzęsieniu ziemi, które nawiedziło wschodnią Sycylię i po którym trzeba było odbudować wiele obiektów. Charakterystycznymi cechami tego stylu są przepych i bogactwo ornamentów, a także groteskowe rzeźby, zwykle maszkarony i aniołki (putta), które podtrzymują balkony. Do budowy chętnie też wykorzystywano lokalny tuf wulkaniczny o ciepłej, miodowej barwie.

Nie przegap!

Pamiątkowa fotografia na tle starożytnej świątyni, spacer uroczymi zaułkami miast, wyprawa na dymiącą Etnę albo wypoczynek na rajskiej plaży lub zacisznej wysepce? Co powinno znaleźć się w planie wycieczki na Sycylię?

Piazza del Duomo, Katania patrz tutaj

„Miasto z lawy” to centrum rozrywki. Jego serce bije na Piazza del Duomo i deptaku pełnym sklepów – Via Etnea.

Etna patrz tutaj

Potęgę dymiącego wulkanu można podziwiać m.in. ze szczytu jednego z kraterów lub z okien gondoli.

Taormina patrz tutaj

Urokliwy kurort oferuje luksus, ale i zabytki: antyczny teatr i wytworne pałace. Na pamiątkowej fotografii warto ująć pobliską Piękną Wyspę.

Wyspy Liparyjskie patrz tutaj

Kuszą turystów dziewiczą przyrodą, lazurowym morzem i efektownymi erupcjami wulkanu Stromboli.

Syrakuzy patrz tutaj

Wyspa Ortygia skupia największe zabytki Syrakuz. Z kolei Obszar Archeologiczny Neapolis na stałym lądzie udowadnia, dlaczego południową część wyspy określa się grecką Sycylią.

Noto patrz tutaj

Wraz z Ragusą i Modicą reprezentuje wyrafinowany, wyjątkowo zdobny barok sycylijski.

Enna patrz tutaj

Średniowieczne miasto na wzgórzu, pełne wybrukowanych uliczek wijących się między kamiennymi budowlami, jest dziełem sztuki samo w sobie.

Caltanissetta patrz tutaj

Dawne centrum wydobycia siarki na Sycylii dziś kusi smakołykiem – cannolo siciliano, czyli rurką z kremem.

Caltagirone patrz tutaj

Ukoronowaniem wizyty w stolicy ceramiki jest wejście po schodach Matki Boskiej Górskiej, ozdobionych barwnymi ceramicznymi płytkami.

Agrigento patrz tutaj

Tutejsza Dolina Świątyń imponuje rozmachem i stanem zachowania budowli. Starożytność jest tu na wyciągnięcie ręki.

Pałac Normański, Palermo patrz tutaj

Skrzące się złotem bizantyjskie mozaiki w Pałacu Normańskim są jego ozdobą od XII w. Po zwiedzaniu warto wyskoczyć na jeden z palermskich targów.

Monreale patrz tutaj

Bizantyjskie mozaiki katedry robią równie wielkie wrażenie co finezyjnie zdobiony świątynny krużganek.

Cefalù patrz tutaj

Spokoju urokliwego miasta z piękną plażą, lazurowym morzem i normańską katedrą strzeże górująca nad nim majestatyczna skała-forteca.

San Vito lo Capo patrz tutaj

Trzykilometrowa piaszczysta plaża to w opinii wielu najpiękniejsza plaża Sycylii – najlepiej przekonać się o tym samemu.

Katania

To najbardziej kontrastowe miasto wschodniej Sycylii. Położone w pobliżu Etny zachwyca zabytkową starówką, gdzie antyczne ruiny walczą o przestrzeń z barokowymi pałacami.

Katania

1 Piazza del Duomo patrz tutaj

2 Targ rybny patrz tutaj

3 Teatr Wielki im. Vincenza Belliniego patrz tutaj

4 Pałac Biscari patrz tutaj

5 Zamek Ursino patrz tutaj

6 Teatr grecko-rzymski patrz tutaj

7 Via Crociferi patrz tutaj

8 Via Etnea patrz tutaj

1 Piazza del Duomo

Piazza del Duomo, czyli plac Katedralny, jest religijnym i politycznym sercem Katanii (Catania).

Plac istniał już w średniowieczu, obecny został zaprojektowany po trzęsieniu ziemi w 1693 r. To miejsce spotkań mieszkańców i turystów. Życie na placu można obserwować zza stolika w Caffè del Duomo, to również dobry punkt widokowy na stojącą przy placu katedrę św. Agaty.

Charakterystycznymi obiektami Piazza del Duomo są dwie fontanny: Słonia (Fontana dell’Elefante) oraz Amenano. Pierwsza stoi na środku placu. Słoń, będący jej elementem, widnieje w herbie Katanii, uniwersytetu, drużyny piłkarskiej oraz klubu rugby. Pełni funkcję amuletu, uważany jest za opiekuńczego ducha miasta. Rzeźba zwierzęcia została wykonana w epoce rzymskiej lub nawet wcześniej, z jednego kawałka skały bazaltowej. Ozdobą wodotrysku jest od 1736 r. Na grzbiecie dźwiga egipski obelisk z inskrypcjami poświęconymi bogini Izydzie. Na jego szczycie znajduje sie kula z insygniami św. Agaty: lilią (symbolem czystości) i gałązką palmy (oznaką męczeństwa), zwieńczoną krzyżem.

Druga fontanna, XIX-wieczna Amenano (Fontana dell’Amenano) z białego marmuru, stoi w miejscu, gdzie od starożytności przepływa podziemna rzeka o tej samej nazwie. Amenano był greckim bogiem rzecznym. Przedstawiano go pod postacią byka z ludzką głową.

Za fontanną Amenano mieści się gwarny i kolorowy historyczny targ rybny, a w bocznych uliczkach działa targ owocowo-warzywny.

Katedra św. Agaty

Pierwotną bryłę świątyni wzniósł w 1094 r. normański władca Roger I – z tego okresu przetrwała jedynie tylna część i absyda. Wielokrotnie przebudowywana katedra obecny kształt uzyskała w 1693 r. Przypory i zwieńczenia murów sprawiają, że bardziej przypomina budowlę obronną niż sakralną. Fasadę w stylu barokowym, wykonaną z białego marmuru z Carrary, zdobi nad wejściem rzeźba patronki Katanii, męczennicy św. Agaty.

W środku, po prawej stronie od ołtarza znajduje się kaplica św. Agaty, w której przechowywany jest XIV-wieczny relikwiarz. W katedrze znajdują się również dwa inne groby: urodzonego w Katanii wybitnego kompozytora operowego Vincenza Belliniego (1801–1835) oraz kardynała Giuseppe Dusmeta (1818–1894), którego ciało, zachowane w stanie nienaruszonym, można oglądać w przeszklonej trumnie.

Wewnątrz katedry warto także zwrócić uwagę na elementy wykonane z zastygłej lawy: oryginalną ambonę i świecznik w ołtarzu głównym.

Duomo di Sant’Agata Piazza del Duomo, Cataniawww.cattedralecatania.it codz. 7.30–12.00 i 16.00–19.00 wstęp wolny zakaz zwiedzania podczas mszy

W sklepikach z pamiątkami przy katedrze można kupić m.in. marionetki sycylijskie przedstawiające rycerzy i Saracenów oraz księżniczki, figurki i biżuterię z zastygłej lawy z Etny, a także alkohole i likiery, na czele z ogniem z Etny (Fuoco dell’Etna) i likierem cytrynowym Limoncello.

Jednym z najpopularniejszych dań w Katanii jest pasta alla Norma (makaron z bakłażanami, pomidorami, oliwą i serem ricotta). Nazwa nawiązuje do tytułu opery katańskiego kompozytora Vincenza Belliniego, „Norma”. Popularnością cieszy też riso al nero di seppia, czyli czarny ryż z atramentem ośmiornicy, formowany w kształt stożka wulkanu, co jest nawiązaniem do pobliskiej Etny. Ryż polewa się sosem pomidorowym, który ma przypominać spływającą z wulkanu lawę, oraz posypuje ricottą, oznaczającą śnieg leżący na jego stokach.

Przysmakiem są też „pomarańczki” z ryżu z nadzieniem mięsnym (arancini con ragù) – niedroga i bardzo smaczna przekąska (ok. 1,50 € za sztukę).

Hitem cukierniczym Katanii są marcepany w kształcie kobiecych piersi, ozdobione kandyzowaną wisienką – minne di Sant’Agata, czyli „cycuszki św. Agaty”. Nawiązują do męczeńskiej śmierci patronki miasta, którą pozbawiono piersi.

Ważnym elementem kultury Katanii są tradycyjne kioski z napojami orzeźwiającymi. Koniecznie trzeba spróbować skutecznie gaszącej pragnienie tradycyjnej wody sodowej z cytryną i solą (selz) oraz napoju z syropu mandarynkowego i soku świeżo wyciśniętej cytryny (mandarino).

Plac Katedralny w Katanii tętni życiem zarówno w dzień, jak i w nocy.

Katedra św. Agaty od lat zachwyca bogatym barokowym wystrojem.

2 Targ rybny

Kolorowy historyczny targ rybny to obowiązkowy punkt dla tych, którzy chcą poczuć atmosferę życia codziennego Sycylijczyków.

Na rynku jest zawsze tłoczno, sprzedawcy krzyczą, zachwalają swoje towary. Targ rybny w Katanii jest jednym z najbarwniejszych bazarów na Sycylii. Stoiska ustawione są na placach nieopodal katedry św. Agaty oraz pod bramą w murach Karola V, jedynym ocalałym fragmencie XVI-wiecznego ogrodzenia.

Na targowisku można zobaczyć całą obfitość głębin Morza Jońskiego, nad którym Katania jest położona. Sprzedaje się tu świeże owoce morza: od małż, przez krewetki, ośmiornice, po ślimaki i ogromną liczbę różnych gatunków ryb. Największe wrażenie robią gigantyczne mieczniki (pesce spada) i srebrne ryby nazywane dokładnie tak jak wyglądają – szpadami (sciabola).

Pescheria Piazza Alonzo di Benedetto, Piazza Pardo i okolice, Catania pn.–sb. od rana do południa

Na sycylijskich targach sprzedawcy patroszą ryby na oczach kupujących.

3 Teatr Wielki im. Vincenza Belliniego

Panowie w smokingach, panie w futrach – budynek opery poświęconej znanemu kompozytorowi to chluba katańskiej arystokracji.

Teatr Wielki w Katanii został otwarty 31 maja 1890 r. Wystawiono wtedy najsłynniejszą operę Vincenza Belliniego, „Normę”.

Wystrój budynku nawiązuje do postaci kompozytora. W eleganckim foyer udekorowanym marmurami i stiukami ustawiono wykonany z brązu posąg Belliniego. Na suficie sali teatralnej artysta Ernesto Bellandi namalował postać kompozytora i sceny z jego najważniejszych oper: „Normy”, „Lunatyczki”, „Purytanów” i „Piratów”. W pełnej przepychu sali operowej znajdują się cztery rzędy lóż i loggia. Klasycystyczna fasada teatru przypomina stylem Bibliotekę św. Marka w Wenecji.

Teatro Massimo „Vincenzo Bellini” Via Perrotta 12, Piazza Vincenzo Bellini, Catania +39-095-7150921www.teatromassimobellini.it zwiedzanie teatru z przewodnikiem: wt.–czw. 10.00, 11.00, 12.00 zwiedzanie z przewodnikiem: 6 € (4 €)

W Teatrze Wielkim w Katanii wciąż są wystawiane opery Vincenza Belliniego.

4 Pałac Biscari

Trudno przejść obojętnie obok eleganckich tarasów i okien ozdobionych kwiatami, aniołkami i groteskowymi kariatydami.

Eklektyczna posiadłość piątego księcia Biscari, Ignazia Paternò Castella, jest najpiękniejszym prywatnym pałacem w Katanii. W pracach uczestniczyli najwięksi katańscy architekci XVIII w.: Alonzo di Benedetto, Girolamo Palazzotto, Francesco Battaglia i jego syn Antonino.

W pałacu znajduje się ok. 700 pokoi. Obecnie odbywają się w nim kongresy i wystawne przyjęcia.