Świeży - Nico Walker - ebook + książka

Świeży ebook

Walker Nico

3,4

Opis

Jedna z najbardziej kontrowersyjnych powieści ostatnich lat, finalistka PEN Hemingway Award oraz jedna z najlepszych książek roku wg „New Yorkera”, „Entertainment Weekly” i „Vogue’a”.

Młody mężczyzna na pierwszym roku nauki w college'u poznaje Emily. Połączeni pasją do twórczości Edwarda Albeego i ecstasy szaleńczo się w sobie zakochują. Wkrótce jednak Emily musi wrócić do domu w Elbie, w stanie Nowy Jork, wobec czego chłopak rzuca szkołę i zaciąga się do wojska jako sanitariusz.

Życie nie przygotowało go na koszmarną rzeczywistość, którą zastaje w Iraku. Koledzy z jego oddziału na zmianę palą, grają w karty, wdychają sprężone powietrze, nadużywają środków przeciwbólowych i oglądają porno. Oprócz tego giną jeden po drugim podczas kolejnych misji.

Przez cały ten czas chłopak stara się podtrzymać na odległość swój związek z Emily. Gdy w końcu wraca do kraju, zespół stresu pourazowego nie pozwala mu normalnie funkcjonować. Uzależnia się od heroiny, a kiedy kończą mu się pieniądze, postanawia zarobić je w jedyny sposób, jaki zna – poprzez przemoc.

Zaczyna więc napadać na banki.

 

***

 

„Niebywale świeża i prawdziwa proza, rytmiczna i pulsująca, żywa i nawinięta. Nico Walker zaprasza do piekieł wojny i heroiny bez zbędnego patosu, za to z cierpkością i humorem, którego można nabrać tylko na życiowym dnie”.

Jakub Żulczyk

„Ktoś kiedyś powiedział, że warto pisać tylko o dwóch rzeczach: miłości i śmierci. Nico Walker zna się na obydwu tych sprawach znacznie lepiej niż 99,9% współczesnych powieściopisarzy. Przeczytajcie tę książkę, bo być może już nigdy więcej nie będziecie mieli okazji poczuć się, jakby ktoś odsłaniał przed wami własną duszę”.

Donald Ray Pollock

„Literackie cudo. Walker używa języka niezwykle wulgarnego, a przy tym wyzutego z wściekłości. Świeży powstał bez krzty rozczulania się nad sobą”.

The Washington Post

Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:

Androidzie
iOS
czytnikach certyfikowanych
przez Legimi
czytnikach Kindle™
(dla wybranych pakietów)
Windows
10
Windows
Phone

Liczba stron: 346

Odsłuch ebooka (TTS) dostepny w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:

Androidzie
iOS
Oceny
3,4 (78 ocen)
16
27
17
12
6
Więcej informacji
Więcej informacji
Legimi nie weryfikuje, czy opinie pochodzą od konsumentów, którzy nabyli lub czytali/słuchali daną pozycję, ale usuwa fałszywe opinie, jeśli je wykryje.
Sortuj według:
kasia-kordeczka

Nie polecam

Należę do osób, które raczej nie czytają blurbów ani innych informacji o książce czy autorze przed jej przeczytaniem. Robię to czasami już po lekturze,  jeżeli książka mnie zaciekawiła. W przypadku 'Świeżego' totalnie tego nie ma. Przesłuchałam tę książkę, bo nie lubię zostawiać rozpoczętych ale nic nie wniosła do mojego życia. Jest to opis życia narkomana, złodzieja i żołnierza, który cierpi na zespół stresu pourazowego. I tyle. Nie znalazłam w tej książce nic więcej. Wręcz przeciwnie, opis ten momentami jest tak nudny i obrzydliwy zarazem, że trudno mi było w ogóle skończyć i ocenić tę książkę.
00
empegie

Nie polecam

stracony czas, mnóstwo wulgaryzmów
00

Popularność




Tytuł oryginału:Cherry

Copyright © 2018 by Nicholas Walker

Copyright © Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2020

Copyright © for the Polish translation

by Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2020

Redaktor prowadzący • Adrian Tomczyk

Marketing i promocja • Katarzyna Kończal

Redakcja• Gabriela Niemiec

Korekta• Mirosław Ruszkiewicz, Mirosław Krzyszkowski

Konsultacja wojskowa • Jacek Falejczyk

Projekt typograficzny wnętrza • Mateusz Czekała

Łamanie • MELES-DESIGN

Projekt okładki • Janet Hansen

Grafika na okładce• Daniel Bjugård

Adaptacja okładki• Magda Bloch

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej• Dariusz Nowacki

Książkę złożono krojami ITC Legacy Serif Pro

oraz ITC Legacy Sans Pro autorstwa Ronalda Arnholma.

Zezwalamy na udostępnianie okładki książki w internecie.

eISBN 978-83-66553-16-3

Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o.

ul. Fredry 8, 61-701 Poznań

tel.: 61 853-99-10

[email protected]

www.wydawnictwopoznanskie.pl

Taki tych czasów zwyczaj, że nikt o nic zabiegać nie musi,

poza tymi, którzy członki młode mają do rozdania.

Thomas Nashe,Summer’s Last Will and Testament

I jakby calutki świat spadał na ciebie deszczem.

Toby Keith, Courtesy of the Red, White and Blue

OD AUTORA

Ta książka jest utworem literackim.

Te rzeczy się nie wydarzyły.

Ci ludzie nie istnieli.

WSTĘP

Emily poszła wziąć prysznic. W pokoju panuje półmrok, ja się ubieram, szukam niezakrwawionej koszuli, ale bez skutku. Spodnie też się do chuja nadają – w kroku mają wypalone dziury. Heroinowa stylówka po całości, jakbym już był sławny.

Schodzę na dół. Livinia nasikała w salonie. Jezioro szczyn.

– Livinia, do cholery – mówię, ale na tyle cicho, żeby mnie nie usłyszała. To dobra psina, tylko my daliśmy dupy z nauką załatwiania się, gdzie trzeba.

Biorę papierowe ręczniki i sprej do czyszczenia. Na blacie kuchennym leży paczka pall malli. Wytrząsam jednego i odpalam od kuchenki. Sprawdzam sprzęt w szafce. Cały jest we krwi, powykrzywiany jak narzędzia tortur. Są też dwa paski nylonu, patyczki higieniczne, waga cyfrowa i dwie łyżki ze starą watą. Igły na sprzęcie są tępe, ale będą musiały wystarczyć. Emily musi być na zajęciach przed dziesiątą, wszystko tak na styk. Dopiero potem będzie czas, żeby kupić nowy sprzęt. Jest za dwadzieścia dziewiąta, ale myślę, że damy radę. Czarny powinien dzisiaj być na czas i będzie coś dla nas miał, więc się nie martwię. Ręczniki papierowe wchłaniają szczyny. Wycieram to miejsce środkiem dezynfekującym i wyrzucam zużyte ręczniki.

Czarny zatrzymuje się na podjeździe, wpuszczam go bocznymi drzwiami. Podaje mi pistolet, kaliber 11,43 milimetra, zawinięty w niebieską szmatkę, a ja na to:

– Daj mi jeszcze grama.

Mówi, że luz.

– To będzie razem siedemset dwadzieścia.

– W porządku.

Podaję mu wagę, a on zabiera się do odważania.

– Wczoraj było o trzy za mało.

Wie. Ale nic nie mówi. Tak właśnie działają: przycinają cię, wiedzą, że przycięli, a potem zachowują się, jakbyś to ty był pojebany.

– Pamiętasz, że z tym dzwoniłem?

Pamięta. Ale musi się powydurniać, bo ćpuny tak mają.

– No weź – mówię. – Nie bądź zjebem. Powiedziałeś, że wiszę ci za to hajs, jakby to było w porządku. Przecież niedługo ci oddam.

Mówi, że spoko.

Idę do schodów i wołam Emily.

– Hej, kochanie, Czarny tu jest. Zejdź i przyładuj ze mną trochę hery.

Mówi, że będzie za chwilę.

Dzielę heroinę i wykładam jakieś czyste łyżki: jedną dla mnie, jedną dla mojej dziewczyny. Nalewam wody do szklanki i nabieram jej trochę. Mocno naciskam tłok, żeby strumień rozerwał wszystkie skrzepliny w igle. Nabieram jeszcze trochę wody i nalewam na łyżkę. Słyszę Emily na schodach, mieszam heroinę z wodą i podchodzę do kuchenki. Emily wita się z Czarnym. Czarny odpowiada.

– Ty masz tam, na blacie – zwracam się do Emily.

– Dziękuję, kochanie – mówi.

Ustawiam palnik na mały ogień i grzeję herę nad płomieniem, dopóki nie zaczyna trochę syczeć; potem zdejmuje ją znad palnika. Emily zwinęła mi kawałek waty. Wie, że się spieszę. Nadal ma mokre włosy. Biorę watę i upuszczam ją na łyżkę. Ciemnieje i pęcznieje. Nabieram strzała przez watę i wypuszczam powietrze ze sprzętu. Płyn, który zostaje, jest dość ciemny.

– Ładujesz teraz wszystko sam? – pyta Emily.

– Ehe.

– To na pewno rozsądne, kochanie?

– Będzie spoko. Jeśli nie będę w stanie ogarnąć niedługo więcej, to nie wydaje mi się, żeby miało to jakieś znaczenie.

Gdy igła jest taka tępa, boli trochę bardziej niż zwykle. Trudno czasem trafić wtedy w żyłę. Ale trafiam na luzie i to dobry znak. To będzie dobry dzień.

Wstrzykuję herę.

Najpierw jest smak, potem kop. I wszystko jest z grubsza git, przepływa przeze mnie ciepło. Do chwili gdy smak nie staje się wyrazistszy niż zwykle, tak ostry, że aż mdli. Rozgryzam to: zawsze byłem martwy. Dzwoni mi w uszach.

Leżę na podłodze w kuchni, mam lodowate jaja.

Emily stoi nade mną:

– No już.

Unoszę głowę. Spoglądam na Emily. Spoglądam na Czarnego. Czarny opiera się o blat. Chcę roześmiać mu się w twarz, ale nie mogę.

Emily ma lodowate ręce.

– Powiedz coś do mnie!

Mam rozpięte spodnie i kostki lodu w majtkach.

– Wsadziłaś mi lód w gacie?

– Myślałam, że zejdziesz – mówi.

– Dzień jeszcze młody.

Widzę, że zaraz się rozpłacze.

– Przepraszam – mówię. – Tylko żartowałem. Dobrze, że to zrobiłaś. Nie masz się czego wstydzić. Dobrze się spisałaś.

– Ty kurwiu zajebany!

– Cholera, paniusiu. Czego ty ode mnie chcesz?

Wstaję z podłogi, idę do zlewu i zaczynam wygrzebywać kostki lodu z majtek. Widać mojego kutasa; jest zimny, niespecjalne widowisko.

– Gdybym wiedział, że tak będzie, zgoliłbym łoniaki.

Czarny wychodzi z kuchni.

– Wszystko w porządku? – pyta Emily.

– Nic mi nie jest. Weź swoją, maleńka. Będziemy musieli podrzucić cię do szkoły, a już prawie dziewiąta.

Podnoszę z podłogi pojemniczki na lód. Trzy różne: zielony, niebieski i biały. Napełniam je w zlewie i wstawiam z powrotem do zamrażarki.

Czasem czuję się podle z powodu psa. Sprawimy sobie psa i nie będziemy już narkusami, mówiliśmy. No więc sprawiliśmy go sobie. Ale dalej ćpamy. Jesteśmy teraz narkusami z psem.

Czarny jest w salonie. Nakreślam mu sytuację:

– Tu jest Lancashire, tu Hampshire, a tu Coventry. Zaparkuję tutaj, za tym znakiem stopu, tu, gdzie jest jednokierunkowa. Zabierasz mnie i podwozisz do Lancashire. Zatrzymujesz się kilka budynków od rogu ulicy i mnie wysadzasz. Potem podjeżdżasz na parking za sklepem. Zaczekasz tam na mnie. Po prostu wejdę i wyjdę, i przejdę tutaj. Potem będziesz musiał tylko podrzucić mnie tam, gdzie zaparkowałem, i wysadzić, i to by było na tyle. Spotkamy się znowu tutaj, podzielimy kasą i te de, i te de. Dobra?

– Ta, gitówa.

– Czyli piszesz się na to?

– Ta.

– Dobra. To tylko daj mi chwilę i jedziemy. Emily prowadzi zajęcia o dziesiątej.

Emily jest w kuchni, czuje się już lepiej.

– Wychodzę – mówię. – Będę niedługo.

– Uważaj – odpowiada.

Mówię, że będę uważał.

Mieszkamy, ja z Emily, na ulicy czerwonych i białych domów, do której nie pasujemy. Ale jesteśmy całkiem szczęśliwi, choć często smutni, bo wydaje nam się, jakbyśmy wszystko tracili.

Czasem Emily zachowuje się naprawdę głośno i drze się na mnie z byle powodu, jakbym mógł coś na to wszystko poradzić. Muszę jej wtedy mówić: „Co, do kurwy, z tobą nie tak? Ochujałaś? Po co to całe darcie ryja, jakby cię kto zarzynał? Ktoś ci coś robi? Może ja? Sąsiedzi pomyślą, że chcę cię zarżnąć. I wezwą jebaną policję. I pały tu wpadną, zobaczą mnie i powiedzą: ten typ wygląda jak tamten od tych wszystkich, kurw a, napadów. A potem trafię do zajebanegowięzieni a  i będzie ci z tym okropnie”.

Czasem mnie przeprasza. A czasem po prostu nic nie mówi. Albo wali mnie w kark, a ja mówię: „Aua, cholera! Dlaczego uderzyłaś mnie w kark, kochanie?”.

Biegnie wtedy na górę i zamyka się w łazience, i nie wyłazi stamtąd godzinami, a ja na dole wypłakuję sobie przez nią oczy. Kocham ją tak bardzo, że za każdym razem, gdy tak robi, czuję, jakbym umierał. Jest prawdziwą pięknością i ciągle jej to powtarzam. Myślę, że zrobiłaby dla mnie wszystko.

Wsiadam do samochodu i cofam na ulicę. Na światłach jestem za Czarnym. Nie za bardzo go lubię, bo zawsze leci na jakimś gównie. Mimo to jest w porządku jak na dilera. Wszyscy jego bracia siedzą w więzieniu.

Wskakuje zielone i Czarny skręca w lewo. Jadę za nim i wyprzedzam go na Cedar. Poranek jest pochmurny, ale mimo to jest pogodnie – pogodny pochmurny poranek! Na przedwiośniu! I może już tak zawsze zostanie. Byłoby miło, ale życzyć sobie czegoś takiego to dziecinada.

Mijam South Taylor, aptekę, opuszczone KFC, Wendy’s, szkołę średnią, mijam kino, Lee Road, następną aptekę, kolejne domy. Mam dwadzieścia pięć lat i nie rozumiem, co takiego robią ludzie. To trochę tak, jakby wszystko zbudowano na niczym i nic tego nie trzymało do kupy. A poza tym słyszę, jak rozmawiają, co tylko pogarsza sprawę.

Nie zdążyłem na światłach przy Meadowbrook. Skręcam w prawo w Coventry, jadę nią dalej do Hampshire i skręcam w lewo. Pomazali tutejsze znaki drogowe w psychodeliczne wzorki. Mieszkałem tu wcześniej, potem już nie byłem w stanie. Człowiek czuł się z tym jak z jakimś gównem na ryju.

Jadę Hampshire, gdzie obowiązuje jednokierunkowy, a po obu stronach ulicy stoją kamienice. Część z nich ma balkony. I rosną tu ładne drzewa. Lubię je, chociaż też ich nie rozumiem. Lubię je chyba wszystkie bez wyjątku. Żebym któregoś nie lubił, musiałoby być naprawdę jakieś chujowate.

Za stopem droga jest dwukierunkowa, po obu stronach domy. Część z nich to bliźniaki, inne są wolnostojące, wszystkie wyglądają fajnie i też rosną tu drzewa, tyle że wyższe. Zawracam na ulicy i parkuję przy krawężniku. Czarny zatrzymuje się i wsiadam do jego wozu. Ścina na drugą stronę i skręca w lewo w Lancashire. Jedzie dalej i zatrzymuje się kawałek od rogu. Na razie to by było na tyle.

W którymś momencie w to wpadłem i zrobił się z tego nałóg. Jedna rzecz prowadzi do drugiej, ta do kolejnej. Raz jest lepiej, raz gorzej. Potem któregoś dnia wyrzucają cię na dobre, zanim się w ogóle zorientujesz, że to takie poważne. I możesz być szalony, możesz mieć pistolet, ale nawet wtedy to zwykle nic wielkiego.

Otwieram drzwi i samochód pika.

– Zepnę się, więc możesz już ruszać. Wiesz, gdzie jedziesz, nie?

– Ta.

– Skręć tylko trzy razy w pierwszą w lewo i nie ma opcji, żebyś źle pojechał.

– Ta.

– Na pewno chcesz to zrobić? Bo coś nie wyglądasz. Nie jest za późno na zmianę zdania.

– Wszystko gra.

– Okej. Spotkamy się na parkingu za jakieś dwie minuty. Z grubsza. Bądź tam, proszę.

– Kapuję – mówi.

– Za łatwe, nie?

– Za łatwe.

Jestem na chodniku. Mam na sobie czapeczkę Indians i czerwoną chustę, niebieską bluzę z kapturem, białą koszulę z kołnierzykiem przypinanym na guziki, jakieś dżinsy, białe adidasy, nic niezwykłego. I pistolet za pasem. Zanim minę bankomaty, naciągam chustę, zasłania mi teraz dolną część twarzy. Trochę za późno, żeby coś dała; robię to już jakiś czas i wygląd mojej twarzy nie jest żadną tajemnicą. Jakiś gość wychodzi, jestem przy drzwiach, nie czuję niepokoju. Trzymam gnata na widoku, żeby każdy zajarzył: „ŻADNYCH ALARMÓW. JESTEM POSZUKIWANY. ZABIJĄ MNIE”.

Wiadomo, że to tylko jaja. I każdy tutaj chyba to kuma. Ale tak czy owak, to napad, a ja potrzebuję trochę gotówki przed wyjazdem.

Podchodzę do kasy z opuszczoną spluwą, która jest teraz wycelowana w podłogę. Nie ma co robić z tego wielkiej historii. Z napadami na bank jest taka kwestia, że zwykle obrabia się kobiety, więc człowiek nie chce być nieprzyjemny. W osiemdziesięciu procentach przypadków kobiety nie mają nic przeciwko napadom, przynajmniej dopóki nie jesteś brutalny; pewnie przełamuje im to monotonię. Oczywiście zdarzają się wyjątki, ze dwadzieścia procent źle rokuje. Była taka jedna pańcia, co wyglądała jak Janet Reno, za nic nie chciała wyskoczyć z choćby centa więcej niż tysiąc osiemset dolców; prędzej dałaby wszystkich pozabijać, niż wyskoczyłaby nawet z drobniaków. Sądziła, ni mniej, ni więcej, że słuszność jest po stronie banku. Ale to była fanatyczka. Zwykle kasjerki są całkiem spoko: podajesz im liścik albo mówisz, że to napad, a one idą do szuflad kasowych i wykładają hajs na kontuarze; bierzesz go i wychodzisz, i to tyle. Naprawdę odbywa się to bardzo kulturalnie. Trochę jakby to był kawał, którym się z nimi dzielisz. Mówię „kawał”, bo nie wyobrażam sobie, żeby w moim wypadku nawet jedna sądziła, że gdyby przyszło co do czego, zrobiłbym coś serio, choć dokładam starań, żeby wyglądać na przynajmniej trochę obłąkanego, bo nie chcę, żeby ktoś miał z mojego powodu kłopoty. Muszę jakoś zrekompensować smutek na twarzy, więc robię miny jak jakiś wariat, żeby ludzie nie pomyśleli, że ze mnie pizda. Człowiek naraża się jednak na ryzyko, że wezmą go za stukniętego piździelca. Ale robię, co mogę, bo w innym razie menedżer powie jej: „Dlaczego dałaś tej cipie kasę? Zwalniam cię!”. Kasjerka wraca do domu i mówi dzieciakom, że Gwiazdki nie będzie.

To bez znaczenia. Przede mną kasjerka.

– Nie bierz tego do siebie – mówię do niej.

I wiecie, że się rozpoznajemy! Może z miesiąc temu – dni się zlewają – na West Side w Lakewood też doszło do napadu. Obrobiłem inną kasjerkę, ale ona też tam była. W ogóle zabawna sprawa. Ta druga wyłożyła tysiąc czterysta dolarów na kontuarze i powiedziała, że więcej nie ma. Pamiętam kłamstwo w jej głosie i myśl, że ta biedna kobieta uważa, że jestem niedorobiony. Ale co mnie to wtedy obchodziło? Była ładna i przecież nie chciałem wszystkiego, zawsze chciałem tyle, ile na daną chwilę stykło.

No i teraz obrabiam tę kasjerkę, rozpoznaliśmy się i to nic takiego. Nie wydaje mi się, żeby była przeciwko mnie. Chyba jesteśmy w tym samym wieku. Jest blada jak ja. I ma ciemne włosy, a w niebieskich oczach złote plamki. Mógłbym się w niej zakochać, gdyby sprawy ułożyły się inaczej. Może zresztą w innej rzeczywistości jesteśmy zakochani.

– Przepraszam – mówię.

– To nic.

– Jak masz na imię?

– Vanessa.

– Przepraszam, Vanesso.

– A ty jak?

– Zabawna jesteś, Vanesso.

Szybko opróżnia szuflady; to dobrze, bo nie chcę zamarudzić – niecałe pół kilometra stąd jest posterunek policji. Zgarniam z kontuaru zwitki pieniędzy i wpycham je do kieszeni. Wyglądało to w porządku: nieważne, że nie ma tego za wiele. To jak wybić szybę i zwinąć towar, stuknąć kogoś i zwiać – ważne, żeby zniknąć.

Ważne, żeby szybko biec.

Walę drzwiami, wychodząc, ruszam za róg i mijam bankomaty. Ale nie biegnę z powrotem ulicą; skręcam i ruszam za bank, obok kubła na śmieci i miejsca, w którym kiedyś – na górze – mieszkałem, a potem w dół po schodkach na tyłach niemal wegetariańskiej restauracji do siatki ogrodzeniowej. Jest tam parking, ale nie widzę Czarnego. Nie zaskakuje mnie to ani trochę, bo to typowe zachowanie jebanych dilerów.

Ważne, żeby nie biec.

Mój samochód stoi przecznicę stąd i sądzę, że dam radę, więc to nie koniec świata. Parking jest zamknięty z trzech stron i spoglądają na mnie okna ze ścian. Zdejmuję czapeczkę i wkładam do niej pistolet. Jest ciężki, bo ma pełny magazynek. Jest naprawdę za ciężki, żeby nieść go w czapeczce, ale ten układ będzie musiał zdać egzamin, bo mam kawałek do przejścia i nie chcę, żeby w trakcie ucieczki zsunęły mi się przez niego spodnie.

Schodzę jeszcze kilka stopni w stronę parkingu, niosąc czapeczkę, mam w niej spluwę, trzymam ją w lewej ręce. Nie ma nikogo innego na parkingu, gdy go przecinam. Pistolet nadal nie jest za dobrze schowany. Idąc, zdejmuję chustę i zgniatam ją w kulkę, a potem zakrywam nią pistolet i wygląda to nieco lepiej. Ale wciąż z kieszeni wystają mi pieniądze; muszę uważać, żeby nic nie wypadło. Gdy dochodzę do chodnika, skręcam w lewo i jestem już na Hampshire. Będą jechać od strony Mayfield i jeśli mnie złapią, mam przejebane.

Czasem zastanawiam się, czy nie zmarnowałem młodości. Nie chodzi o to, że jestem za głupi na piękno. Wszystko, co piękne, biorę sobie do serca i rozpieprza mnie to tak, że prawie od tego umieram. No więc to nie to. Rzecz raczej w tym, że jest we mnie coś takiego, co zawsze mnie od piękna odciągało, jakaś taka osobliwa cząstka, i nie potrafię tego wyjaśnić.

Poza mną i jeszcze jednym typem nikogo tutaj nie ma; jest na tym samym chodniku co ja, zmierza w moją stronę z przeciwnego kierunku. W końcu się spotkamy. Widzę, że jest ubrany jak staruszek, i to dobrze: jeśli jest stary, to pewnie ni chuja go nie obchodzi, co zamierzam. Ważne, żeby nie zachowywać się, jakby obrobiło się bank.

Zachowuj się tak, jakbyś miał gdzie iść i z kim się spotkać.

Zachowuj się, jakbyś uwielbiał policję.

Jakbyś nigdy nie brał narkotyków.

Jakbyś kochał Amerykę tak bardzo, że to aż chore.

Ale nie jakbyś obrobił bank.

I nie biegnij.

Ważne, żeby nie biec.

Od strony Mayfield dobiegają syreny, a trawa drży jak nastoletnia dziewczyna. I werandy – werandy są cudowne jak ja pierdolę! W chuj szpaków ruszyło do walki o wielką smakowitą torbę śmieci – spójrzcie, jak się rzuciły! Wielki, wymachujący kutasem szpak przestraszył pozostałe. To jemu przypadną najwyborniejsze śmieci!

To właśnie piękno rzeczy, które rozpierdala mi serducho. Chciałbym móc położyć się na trawie i wyluzować przez chwilę, ale to oczywiście niemożliwe, pistolet w czapeczce byłby trochę zbyt oczywisty, wystające z kieszeni pieniądze też. I syreny, które informują wszystkich, że jestem pieprzoną gnidą. Na bank mają nadzieję, że spróbuję jakichś sztuczek, tak że będą mogli skosztować mojej krwi i opowiedzieć o tym swoim kobietom.

Mówię staruszkowi „dzień dobry”. Odpowiada. I jeśli podejrzewa mnie o zły uczynek, jest na tyle spoko, żeby o tym nie wspomnieć. Każdy z nas zajmuje się swoimi sprawami.

Jestem już w trzech czwartych.

Więc może uda mi się uciec.

Zbliżają się syreny.

Nadchodzą ich jebani gangsterzy.

Syreny teraz wyją, już skręcają.

A ja czuję spokój.

CZĘŚĆ PIERWSZA

KIEDY ŻYCIE LEDWIE SIĘ ZACZYNAŁO, UJRZAŁEM CIEBIE

Nie wiesz, jak bardzo się bałem, że odejdziesz

i mnie zostawisz. A teraz opowiem ci,

co wydarzyło się w zoo.

Edward Albee, Opowiadanie o zoo

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Emily nosiła wtedy białą wstążkę na szyi i mówiła półgłosem albo pomrukiwała, była też miła, jak to ona, w taki sposób, że nie wiedziało się, czy jest zdzirą, czy po prostu realistką. I od samego początku nie mogłem się doczekać, aż się o tym przekonam, ale myślałem sobie, że mam dziewczynę, a poza tym byłem nieśmiały.

Mieliśmy osiemnaście lat. Poznaliśmy się w college’u. Martwiła się o pieniądze, a ja każdego dnia przepalałem siedem dolców. Powiedziała, że podoba jej się mój sweter, że na to zwróciła uwagę najpierw i dlatego chciała ze mną rozmawiać. Zielony kardigan – wełna, trzy guziki, z Gapa – nazywała go swetrem starego smutnego drania. Co było w porządku.

Lubiła Modest Mouse i puszczała mi Night on the Sun. Skłoniła mnie do przeczytania dwóch sztuk Edwarda Albeego. Uważałem, że Albee to perwersyjny skurwiel. Intrygowała mnie. Jej oczy – zielone – błyszczały, były pełne litości, nie całkiem naiwne, czasem melancholijne. Słuchałem jej opowieści o opuszczonych fabrykach i cmentarzu, przy którym dorastała, o miejscach, w których obcierała sobie kolana. Jej głos mną zawładnął.

Tak znajduje się tę, która złamie ci serce.

W tamtych czasach nie miałem o niczym pojęcia, przechodziłem fazę kartoników, a Madison Kowalski sądziła, że jestem kutasem. Sam to sobie wszystko zrobiłem, ale ona i tak była pizdą, bo niby ze mną chodziła. I obciągnęła Markowi Fullerowi na parkingu w Woodmere Olive Garden. Gdy się o tym dowiedziałem, byłem rozjebany, ale jej wybaczyłem.

– Bo cię kocham – powiedziałem.

– Ja też cię kocham – odparła.

Mark Fuller był dobry w lacrosse’a, z tego był znany. I miał pasemka. Może też powinienem był sobie zrobić pasemka, ale ich nie miałem. Inne dziewczyny też chciały być z Markiem Fullerem, więc mógł sobie szarpać Madison Kowalski za łeb, tak żeby zadławiła się jego kutasem. To dlatego powiedziała mi: „Dzięki, że nie szarpiesz mnie za łeb”.

I kiedy o tym myślałem, robił mi się burdel w głowie, ale i tak o tym myślałem. I często sam siebie rozpierdalałem tym swoim myśleniem, że, jak mi się wydawało, zawsze powinno się być zakochanym w dziewczynie. Usłyszałem wiele kiepskich rad. Był dwa tysiące trzeci rok. Wszystko wskazywało na to, że sprawy zmierzają do końca.

Madison wyjechała z miasta na studia, pojechała do New Jersey, na Uniwersytet Rutgersa. Nie wiedziałem, dlaczego wybrała tę szkołę; nie zwracałem uwagi na uczelnie. Ale była bystra albo po prostu miała dobre oceny. Ze mną było inaczej. Zostałem na zachodnim przedmieściu Cleveland, gdzie mieszkałem od dziesiątego roku życia. Studiowałem na jednym z miejscowych uniwersytetów, tym z jezuitami i mnóstwem zjebanych dzieciaków. Dobra uczelnia. Nie powinienem tam być. Po prostu moi starzy mieli wystarczająco dużo pieniędzy, więc tego oczekiwano. Nie żebyśmy byli jakimiś specjalnie wyrafinowanymi ludźmi ani żeby w grę wchodziła jakaś tradycja czy cokolwiek, czego można by się domyślać; chodziło bardziej o jedno z tych pośrednio doznawanych odczuć, które robią z dzieciaka nieudacznika, o całe to gadanie, że sami chcieliby chodzić do college’u i się pobujać, czytając o sir Francisie Baconie i całym tym gównie, no więc dlaczego nie byłem szczęśliwy? Nie miałem pojęcia. Przekminiłem tylko tyle, że świat jest zły, a ja na nim żyję. Poszedłem więc na uczelnię, bo mówiono, żebym poszedł. Co było błędem. Jednak nie zawsze ma się wybór.

Handlowałem narkotykami, ale nie żebym był zły czy coś. Nikomu nie zawadzałem; nawet mięsa nie jadłem. Miałem robotę w sklepie z butami. Kolejny błąd. Buty w ogóle mnie nie interesowały. Byłem skazany na porażkę. Ale trzeba przyznać, że bardzo się starałem. Przez większość dni w tygodniu chodziłem do pracy na popołudnia, gdy mógłbym robić ciekawsze rzeczy, takie jak absolutnie cokolwiek (mówimy o sześciu dolarach za godzinę). Tkwiło we mnie wypielęgnowane poczucie winy, dzięki któremu się nie poddawałem; nigdy nie zadzwoniłem, że jestem chory.

Rano chodziłem na zajęcia, czasem je opuszczałem. Znów się wstydziłem; wstyd powstrzymywał mnie czasem przed pójściem na uczelnię. Ale nigdy nie opuszczałem angielskiego. W mojej grupie była Emily. Przypałowa grupa, ale zawsze przychodziłem z jej powodu. Siedzieliśmy obok siebie; tak zaczęliśmy ze sobą gadać.

Była z Elby w stanie Nowy Jork, która leży niedaleko tego samego jeziora co Cleveland. Takie samo miasto, tylko trochę bardziej zadupiaste. Imponowało jej, że miałem pracę w sklepie z butami, że sprzedawałem dragi. Mówiła, że uczyła się u zakonnic i nigdy nie chodziła do szkoły z chłopakami. Wydawało się, że nie wie o nich nic, o czym warto by wspomnieć. Okazało się, że niewiele w tym prawdy, ale co z tego. Była dobra i ją lubiłem. Lubiłem ją bardziej niż Madison Kowalski. Ale nadal byłem rozpieprzony z powodu Madison. Nawet pokazałem Emily jej zdjęcie.

– To Madison – powiedziałem.

– Jest taka ładna – odpowiedziała.

Madison była ładna.

Na świecie jest niezliczenie wiele kobiet. Czasem nie mogę znieść myśli o tym, że jest ich tak dużo i że wszystkie zaczynają, jak zaczynają, z całą tą bystrością umysłu, własnym niewidzialnym światem, tajemnym językiem i czym tam jeszcze, i że wszystko to niszczymy. I swego czasu poharatały mnie bezwzględne morderczynie, ale ani przez chwilę nie wątpiłem, że to tylko dlatego, że wcześniej ktoś je zabił. Ktoś taki jak ja.

Nie chcę kłamać, a przynajmniej nie więcej, niż tak czy siak muszę. Pierwsze, co pomyślałem o Emily, to że chciałbym ją przelecieć. Więc kutasina ze mnie. Ale to, co nas połączyło, było kwestią przeznaczenia albo czegoś w tym guście, bez względu na to, czy kiedykolwiek na nią zasługiwałem. I jeśli moje życie się spierdoliło, to nie z jej winy. Powinienem to teraz zaznaczyć.

ROZDZIAŁ DRUGI

Pojechałem Greyhoundem, żeby zobaczyć się z Madison w Rutgersie. Mieszkała w akademiku, miała za małe łóżko na dwie osoby, więc było niewygodnie. Ale przynajmniej jej współlokatorka wyjechała do domu na weekend. Madison nie lubiła swojej współlokatorki. Twierdziła, że jest zarozumiała. Spytałem, dlaczego pojechała do domu. Powiedziała, że babcia dziewczyny zmarła. Powiedziałem, że to przykre.

– Pieprzyć ją – odparła.

Miałem zostać dwie noce. Madison zabrała mnie na imprezy. Ale to było bardziej tak, jakbym za nią na te imprezy się wybrał. Poszliśmy ze wszystkimi jej nowymi koleżankami z akademika. Zdążyły już zostać swoimi najlepszymi psiapsiółkami. Trajkotały do późnej nocy. Wydzierały się w stronę samochodów. Madison wrzeszczała na wszystkie samochody.

Imprezy były do bani. Dzieciaki nie ćpały, piły tylko piwo. Różni kolesie znali Madison. Była w Rutgersie ledwie miesiąc, a oni ją znali. To dlatego, że Madison umiała tańczyć jak prawdziwa wyjebista zdzira. To jedna rzecz, jeśli o nią chodzi, zresztą to było w porządku i w ogóle, po prostu zrobiło się trochę niezręcznie, gdy to ty robiłeś na bibie za typa od laski, która tańczyła na blacie baru, ruchając ducha. Na tyle niezręcznie, że człowiek nie wie, co ze sobą zrobić.

Przyszliśmy do domu bractwa studenckiego, do piwnicy wykończonej sklejką, jakiegoś sekslochu, w którym gra się w piwnego ping-ponga, wszystko wyglądało posępnie jak na miejscu zbrodni. Puszczali kawałek, który leciał wtedy wszędzie. To była piosenka o tym, że wszystkie kobiety będą się czołgać po podłodze, i o spuszczaniu się na nie, i takich tam. Madison nie mogła się powstrzymać. Gdzieś ją zgubiłem. Stanąłem pod ścianą i czekałem, aż się to skończy.

Miałem tylko dzbanek natural ice, ale piwo było zimne, a ja tak słabo stałem z kasą, że smakowało naprawdę dobrze. Potem podeszła Jessie. Jessie była jedną z kumpelek Madison z akademika. Zapamiętam ją: miała niewiarygodne cycki i była dla mnie uprzejma. Popatrzyła na mnie przez chwilę, a potem powiedziała:

– Kiepskie wieści, dzieciaku. Madison się tobą bawi.

Rankiem w dniu, w którym miałem wracać do Cleveland, nie mieliśmy prezerwatyw, a Madison miała paranoję na ich punkcie, mimo że brała tabletki. Nie wiem, na czym polegał jej problem.

– Nie potrzeba nam śmiesznych, jebanych gumek, co nie? – spytałem.

Powiedziała, że potrzeba. Powiedziała, że w łazience jest automat. Dobrze się składało, bo zostały mi tylko drobniaki. Ale to był żeński akademik, więc łazienka też była dla dziewczyn.

– Nie możesz po nią pójść? – powiedziałem.

– Ty idź.

Półnagi znalazłem automat, ale wszystko się rozeszło, poza jakimś gównem o nazwie Black Velvets. Chciałem po prostu wyjść z damskiej łazienki, więc kupiłem jedną i wróciłem do małego łóżka Madison, i zaczęliśmy od nowa.

Przyszła pora, żeby ją założyć.

Kondom był czarny jak lukrecjowe żelki. Miałem blade uda. Był z tego samego materiału, którego używa się do produkcji kaloszy. Wyglądało to tak, jakbym sobie nałożył sztucznego fiuta.

Nie obchodziło mnie, czy ją wyrucham czy nie. Miałem dość pierdolenia jej. Zawsze było to wielkie przedsięwzięcie: potrzebowała gumek, składanek na płytach CD, torby z rzeczami na zmianę. Raz poszedłem do niej do domu; powiedziała, że mi obciągnie, i zrobiła to, ale najpierw zmusiła mnie do zjedzenia torebki popcornu i obejrzenia całego meczu bejsbolowego.

Nie tak wygląda miłość, pomyślałem.

Wylizałem ją po raz ostatni.

Wróciłem autobusem do Cleveland, zdychając z głodu.

ROZDZIAŁ TRZECI

Sklep z butami był na końcu Promenade 3, obok Dillarda. Szef dawał mi popalić, bo chodziłem w japonkach.

– To sklep z butami – powiedział.

Wiedziałem, że wie, że jestem na kwasie.

Potem wszedł Johnny Carson.

– Potrzebuję twojej pomocy, dzieciaku.

Szukał pary białych tenisówek.

– Całe białe. I bez żadnych krzykliwych wzorków. Dziewięć i pół na szerokość. Mam szerokie stopy.

Powiedziałem, że zrobię, co mogę.

– Ale w dzisiejszych czasach większość butów ma te krzykliwe wzorki.

Powiedział, że rozumie.

– Po prostu zrób, co się da – stwierdził.

Zajęło to dwie godziny, ale mu to ogarnąłem. Miałem problemy z odczytywaniem napisów na pudełkach. Plus nie znałem się na kolorach. Ciągle łapałem się za krocze, bo wydawało mi się, że się zeszczałem.

Wyczułem niepokój klienta.

Chciałem mu wszystko powiedzieć.

Chciałem powiedzieć całą prawdę.

Zanim wszystko dobiegło końca, przerodziło się to w prawdziwą mordęgę. Pudełka po butach leżały wszędzie. Bibułka też. Resztki rozpaczy i wahania. Johnny prawie wyszedł, nie raz ani nie dwa, ale błagałem go, żeby został.

– Doskonale rozumiem – mówiłem. – Jestem jakt y.

Teraz cieszył się, że został. Miał buty, których pragnął, a przynajmniej coś do nich zbliżonego. Ubogaciły go.

– Pozwól, że coś ci powiem, dzieciak… Przyszłość przed tobą… Trzymaj się sprzedaży… Swoje osiągniesz – zwrócił się do mnie.

Po pracy pojechałem autobusem 32X, wysiadłem przy South Belvoir i poszedłem na piechotę. Dzień był ciepły. Słońce właśnie zachodziło. Widziałem cienie ptaków na żywopłotach. Pewnie wróbli. W domach zaczęto włączać światła, a ja pławiłem się w schyłkowym stadium euforii. W głowie miałem The Great Pink Hope, kawałek Rubelli z Williama Whale’a. Powiedziałem do siebie, że troszkę pośpiewam.

I tak zrobiłem. Śpiewałem:

Rozczaruję cię uśmiechem, mówiłem

Przekonałaś się, że to prawda

Gdy pokonałem czterdziestą milę

Twojego ducha boję się najbardziej

Podobno o tej porze roku na Grenlandii jest fajnie

Wpadłem na e-lektrycznego węgo-rza

Próbowali uczyć mnie o koła szkarła-acie

Tak sobie szedłem, gdy po prawej płonęło niebo. I coś poczułem. Ucisk w sercu. Strasznie chciałem być dla kogoś miły.

Zadzwoniłem do Madison.

– Tęsknię za tobą – powiedziałem. – Co robisz?

– O, fuj. Brzmisz jak przećpany.

– Szczerze mówiąc, nie jestem.

– To dlaczego tak brzmisz?

– Po prostu dlatego, że tak bardzo za tobą tęsknię.

– Czego chcesz?

– Pogadać z tobą.

– Teraz nie mogę.

– Czemu nie?

– Muszę lecieć.

– Nie.

– Do widzenia.

– Czekaj…

– Co?

– …boję się.

Rozłączyła się.

Dotarłem do Fairmount. Wszedłem do Russo, żeby kupić fajki na zapas, i wpadłem na jakieś dzieciaki z Shaker, które znałem. Dały mi xanax. Miałem przy sobie trochę ecstasy, więc rozdałem parę piguł i sam wziąłem jedną. Na dworze było ciemno. Dzieciaki z Shaker powiedziały, że idą na imprezę u tej całej Maggie na chacie. Poszedłem z nimi. Nie było daleko. Dom znajdował się przy Inverness. Był z cegły. Ruszyliśmy drogą na tyłach i przez furtkę w ogrodzie; dostrzegłem Emily. Stała pod trejażem obwieszonym światełkami, miała na sobie białą letnią sukienkę. I śmiała się.

– To ty? – spytała.

Powiedziałem, że tak.

– Znasz tych ludzi?

– Tak jakby.

– Mały ten świat, nie? – powiedziała.

– No. A znasz Maggie czy…?

– O w dupę! Ale masz wielkie źrenice.

– Jestem na piksach.

– Jakie to uczucie?

– Całkiem fajne. Przykro mi, że nie mam więcej, dałbym ci.

Powiedziała, że to nie problem.

– Zdążyłam już odmówić. Taki dziwny typ mi proponował. Powiedział, że powinnam zarzucić sobie dropsa do tyłka. Dokładnie takich słów użył. Zarzucić sobie do tyłka.

– Który to? Zaraz mu nastukam.

– Nie. Był po prostu samotny. Każdemu mogło się zdarzyć.

– To trochę, kurwa, brak szacunku.

– Niektórzy chłopcy po prostu mówią w ten sposób.

– Co to za skurwiel?

– Nie wiem. Nie ma go tu już. Nie przejmuj się tym, proszę. Pomyślałam, że to zabawne. Nie chciałam cię zdenerwować.

– Przepraszam. Po prostu to w chuj nie w porządku, wiesz? To, że ten skurwiel tak do ciebie powiedział.

Wzięła mnie za ręce.

– Odpuść.

– Strasznie się cieszę, że tu jesteś – stwierdziłem.

– A to dlaczego? – spytała.

– Bo cię bardzo lubię.

– Zamknij się.

– Nie no, serio.

– Hmmm.

– Co?

– Po prostu myślałam…

– Aha?

– Po prostu myślałam… że jesteś śliski.

Wróciliśmy razem, Emily i ja. Całą drogę szliśmy wzdłuż trawników, mijały nas światła samochodów. Żadne z nas nie miało na nogach butów. Emily nie założyła ich na imprezę, a ja niosłem japonki w ręku, bo chciałem, żeby pomyślała, że jestem miły.

– Nie musisz tego robić – powiedziała.

– Mam wrażenie, że muszę.

– Spójrz na siebie – powiedziała. –Ślisk i z ciebie gość, co nie?

– Zupełnie się co do mnie mylisz.

I tak sobie szliśmy. Aż doszliśmy do pokoju, w którym pocałowaliśmy się pierwszy raz. W którym odwróciła wzrok i powiedziała:

– Rób, co tylko chcesz, typie.

Obudziliśmy się rano. Za dwie godziny musiałem być w pracy. Wtedy zadzwonili ze sklepu i powiedzieli, że mnie zwalniają. Odpowiedziałem, że rozumiem, rozłączyłem się i wróciłem do łóżka.

– Zmiana planów – zwróciłem się do Emily. – Właśnie mnie zwolnili.

– Och, kurwa. Przykro mi – powiedziała.

– Nie, to nic – stwierdziłem. – W sumie to dobrze. Nie muszę teraz iść do roboty.

– To ten grubas rewizjonista, o którym mi mówiłeś?

– Jego matka.

– Twój szef kazał cię zwolnić matce?

– Tak.

– Co za pizda jebana!

– Co nie? Mówiłem ci, że to gnida, prawda?

– Co zamierzasz?

– Nie wiem. Ale pomyślę o czymś… Hej.

– Tak?

– Dzięki, że wzięłaś moją stronę w tej całej historii ze zwolnieniem. Naprawdę miła z ciebie dama.

Uśmiechnęła się.

– Chyba za tobą szaleję – powiedziałem.

– Przestań. Widziałeś gdzieś mój stanik?

Schyliła się i zaczęła szukać po omacku pod łóżkiem, a ja pomyślałem sobie: nie można mieć lepszych cycków.

Sięgnąłem dłońmi jej bioder.

– Jesteś piękna w chuj.

– Hmm… kurwa! Gdzie on się podział?

– Nie jest ci potrzebny.

– Owszem, jest. To mój najlepszy.

– Jesteś aniołem.

– Pomóż mi go znaleźć.

– Nie. Nie pomogę. Przykro mi.

– Spierdalaj.

– Rozpieprzasz mnie.

– Cholera.

– Wracaj… proszę. Kurwa, poważnie mówię.

– Ach tak?

Była zachwycona.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Ma się przyjaciół. Zwykle to nic takiego. Ale James Lightfoot był w porządku. Pamiętał o urodzinach, nigdy nie odpierdalał. Bezwzględny pacyfista. Miał leniwe oko i połówkę serca. Taki się urodził. Nosił te swoje długie włosy. Szatyn. Mieszkał w domu mamy. Trochę minęło, od kiedy jego mama tam mieszkała, ale dom nadal wyglądał jak gniazdko rodzinne. Na ścianach wisiały zdjęcia, pokazywały jego dorastanie, rok w rok. Zdjęcia szkolne. I to jedno oko od samego początku rozpieprzające mu życie.

We wtorek podwiózł mnie do banku. Kupił właśnie GTI za trzysta dolców. W kolorze spranych dżinsów. Mogłem podejść do banku, ale miałem dobre zdanie na temat Jamesa Lightfoota i jego GTI, więc wybrałem się z nim na przejażdżkę. Tamtego dnia los się do nas uśmiechał: pojaraliśmy jakiejś meksykańsko-tajskiej mieszanki, to i nas elegancko poklepało. Był z nami Roy. Roy malował domy, ale tego dnia nie pracował. Siedział z przodu. Był wysoki. Brunet. Ja siedziałem z tyłu. James Lightfoot wrzucił na głośniki jakąś płytę noise-rockową; przypominała zakłócenia telewizyjne podbite bębnem basowym. Uważałem, że to niemożliwe, żeby mu się naprawdę podobała. Myślałem, że może i całkiem picuje, ale to jego wóz.

James Lightfoot wrzeszczał na Roya. Kuzyn Roya, Joe, mówił, że wstąpi do piechoty morskiej, a James nie chciał, żeby Joe się zaciągnął. Ale Roy nie widział w tym problemu i dlatego James się teraz na niego darł. Wcześniej powiedział, że Roy musi wybić Joemu z głowy ten pomysł.

„TO OBOWIĄZEK WYNIKAJĄCY Z MIŁOŚCI – powiedział. – TWOJEJ MIŁOŚCI DO KUZYNA, KTÓREGO WSZYSCY TAK BARDZO KOCHAMY”.

I teraz znów na niego krzyczał z powodu całego tego pierdolnika z Joem i piechotą morską, a ja nie słyszałem, co mówi, ale widziałem, jak wymachuje ręką, i nie mogłem się powstrzymać przed spostrzeżeniem, że James wygląda na bezradnego i że pewnie do usranej śmierci nikt go nie posłucha.

Nieco wcześniej tego popołudnia dostałem list. Bank twierdził, że jestem mu winien pieniądze. Była to pomyłka. Zamierzałem ją naprostować. James Lightfoot zaparkował samochód, Roy wysiadł i złożył fotel, żebym mógł wyjść, a potem wszedłem do banku i stanąłem w kolejce. Nie zastanawiałem się, jak bardzo śmierdzę zielskiem. Rozłaził mi się jeden z butów i wyglądałem, jakby moje życie było bardziej spieprzone niż w rzeczywistości. Ale traktowałem to poważnie. Miałem pokwitowanie i to wystarczyło. Miałem przy sobie ich list i pokwitowanie, i zamierzałem naprostować pomyłkę. Nie było o czym mówić.

– Przysłaliście mi powiadomienie o debecie, ale coś jest nie tak. Już go spłaciłem – powiedziałem do kobiety w okienku.

Pokazałem jej pokwitowanie. Było sprzed kilku dni. Od tamtej pory nie wyciągałem pieniędzy z konta. Wpisała moje nazwisko do komputera.

– To świeży debet – powiedziała.

– Ale to niemożliwe. Nie wypłacałem nic od czasu ostatniej wpłaty. Wpłaciłem sto sześćdziesiąt dolarów.

– Dzięki tej wpłacie stan pańskiego konta wynosił dziesięć dolarów, ale była dodatkowa opłata debetowa, po której znów znalazł się pan na minusie.

– Jak mogliście obciążyć mnie kolejną opłatą, skoro spłaciłem debet?

– Wpłata nie została rozliczona na czas.

– Zapłaciłem gotówką. Tutaj.

– Proszę pana, nie zostałarozliczon a.

– Jebaną gotówką.

– Nie. Została. Rozliczona.

Wyszedłem na zewnątrz. Samochód stał w płomieniach. Dym wydobywał się spod maski. James i Roy patrzyli, jak się pali. Podszedłem do nich i stanąłem obok.

– Przykro mi z powodu samochodu – powiedziałem do Jamesa.

Spytał, czy odzyskałem pieniądze.

Odpowiedziałem, że nie.

Zabraliśmy z samochodu, co się dało: blachy, płyty, sprzęt stereo, który byliśmy w stanie unieść. Ruszyliśmy w stronę domu mamy Jamesa. Roy miał przy sobie trochę zielonego, nabił lufkę i podał ją Jamesowi.

Nic nie mówiliśmy.

Zapaliliśmy i poczuliśmy, jakbyśmy znów byli zwycięzcami.

Emily zostawiała ciągle gumki do włosów w moim łóżku, a ja je oddawałem. Z tą dziewczyną było tak, że jej rodzice rozwiedli się, gdy miała trzynaście lat. Zawsze powtarzała, że wydawało się jej, że miłość nie istnieje, że to tylko feromony wycinają ludziom numery i że pewnie menda i kłamca ze mnie. Opowiedziała mi, jak dowiedziała się jako pierwsza w rodzinie o romansie swojego ojca; podsłuchiwała telefon. Spytałem, dlaczego w ogóle podsłuchiwała.

– Złamas z ciebie jebany – powiedziała.

– Przepraszam. Znaczy, to musiało być okropne.

– Powiedziałam mu o tym. Próbował mnie przekupić. Powiedział, że wyśle mnie na obóz siatkarski, jeśli przyrzeknę, że nie powiem mamie.

– O w dupę.

– Chciałam pojechać na obóz siatkarski – stwierdziła.

– Co zrobiłaś?

– Powiedziałam mamie.

– I pojechałaś na ten obóz?

– Nie.

Miała taki zwyczaj, że znikała. Czasem szedłem jej szukać. Nie zawsze było łatwo; zdarzało się, że trudno było ją odnaleźć. Kiedyś znalazłem ją pod kratką w chodniku. Spytałem, jak się tam dostała. Powiedziała, że nie ma pojęcia.

– Przejdźmy się – rzuciłem.

Powiedziała, że musi się nad tym zastanowić.

– Co ty w ogóle tam robisz? – spytałem.

– Uczę się.

– Bardzo długo tam siedzisz?

– Mhm.

– Głodna jesteś?

Podniosła coś do światła.

– Wzięłam małą paczkę cheeriosów – powiedziała.

– Co zrobisz, jak się rozpada?

– Pewnie się utopię.

A poza tym był jeszcze Rolkarz. Spędzała z nim więcej czasu, niż bym sobie życzył. No więc mówię do niej:

– Dlaczego ten dupek jebany zawsze ma na nogach te głupie rolki?

A ona na to, że to ja jestem jebanym dupkiem, że się tylko przyjaźnią i nigdy nic między nimi nie było.

– Bardzo mnie szanuje – stwierdziła.

– Nie wierzysz tak naprawdę w te pierdoły, co? Bóg wie, co tam sobie knuje.

– A co tam z twoją dziewczyną?

Potrafiła być bezlitosna w tym właśnie stylu.

Madison znalazła jedną z gumek do włosów Emily jakoś w okolicy Święta Dziękczynienia. Ale nie robiła z tego wielkiej afery, bo wszystko było jasne i oboje o tym wiedzieliśmy. Więc wszystko grało.

Nie można było zranić Madison.

Nie była takim typem dziewczyny.

Działała z zimną krwią.

Serio była morderczynią.

Ale z drugiej strony, mimo że była morderczynią, bywała też urocza. Tak jak wtedy, minionego kwietnia, gdy zarzuciłem mnóstwo kwasów, a ona odpierdalała na trampolinie. Ależ to był widok, jej jasnoniebieska koszula wirowała, zostawiając smugi w powietrzu. Jej śmiech przetaczał się przez wierzchołki drzew. Ależ mnie to doprowadzało do płaczu. Ale nie była wzgórzem, na którym pisane mi było umrzeć.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Emily pracowała na nocki w Budynku Nauki. Sprzątała klatki i zabijała myszy laboratoryjne za pomocą małej gilotyny, której kazali jej używać naukowcy. Odcinała głowy myszkom i wyciskała krew z ich ciałek. Nie lubiła tego, ale doszła do wniosku, że myszy i tak były z góry skazane na zgubę, a ona potrzebowała pieniędzy. Jej tata był jakimś specjalistycznym dentystą i zarabiał wystarczająco dużo, żeby dopilnować, by nigdy nie otrzymała większego wsparcia od ludzi z pomocy społecznej. Ale sam nie dawał jej nic, a matka w ogóle nie pomagała. No więc Emily robiła bzdety w stylu nadkładania dodatkowego kilometra drogi, ponieważ w Marc’s sprzedawali popcorn i dietetyczne napoje gazowane o kilka centów taniej niż w Russo. Robiła takie rzeczy, gdy ja miałem wolne i zajmowałem się, czym tylko chciałem, bo się ze mną cackano i rodzice dawali mi wszystko, czego potrzebowałem. A wszystko, czego nie potrzebowałem, mogłem sobie ogarnąć za hajs ze sprzedaży dragów dzieciakom w szkole. Co było zresztą proste. Emily uważała trochę, że ze mnie łobuziak, ale w sumie jej się to podobało, więc nie było problemu. Mimo to lubiła ostentacyjnie podkreślać, że w najmniejszym stopniu mi nie ufa. A gdy się starałem i mówiłem jej coś miłego, zwykle śmiała mi się w twarz. Nie mogła się przed tym powstrzymać. Była twardą dziewczyną.

Tak to się toczyło aż skończył się nasz pierwszy semestr. Emily wracała na ferie zimowe do domu w Elbie i wpadła do mnie. Leżała na moim łóżku. Nic nie robiliśmy, czekaliśmy tylko, by się pożegnać. Patrzyłem na nią, na jej leciutkie i delikatne ciało, na całkiem spokojny i enigmatyczny wyraz twarzy, i wiedziałem, że dałbym się jej zabić, gdyby tylko miała na to ochotę, ale byłem w stanie myśleć wyłącznie o tym, że nigdy bym nie chciał, żeby stało się jej coś złego.

I jak jakiś debil jebany powiedziałem:

– Kocham cię.

Słowa wyrwały się z własnej woli, więc musiałem naprawdę tak myśleć. Popatrzyła na mnie pustym wzrokiem, nic nie mówiąc.

Po chwili – nie wiem jak długiej, bo czas się zatrzymał – powiedziała:

– Dziękuję.

I to tyle. Wyszła. Miałem jej nie zobaczyć do połowy stycznia, gdy znów zaczynały się zajęcia.

Przez cały czas, gdy jej nie było, myślałem: ona cię kocha.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Umiecie wrócić myślami do momentu, gdy poznaliście osobę, którą kochacie najbardziej na świecie, i przypomnieć sobie, jak to było? Nie gdzie byliście ani co ona miała na sobie, ani co jedliście tego dnia na lunch, ale raczej co takiego w niej dostrzegliście, że powiedzieliście sobie: tak, po to tutaj przyszedłem.

Mógłbym wciskać jakiś głupi kit, ale naprawdę nie wiem.