Strasznie fajna wichura ebook

Copyright © Katarzyna Sobczak

Copyright © Wydawnictwo BIS 2019

ISBN 978-83-7551-702-6

Wydawnictwo BIS

ul. Lędzka 44a

01–446 Warszawa

tel. 22-877-27-05, 22-877-40-33

e-mail:[email protected]

www.wydawnictwobis.com.pl

Nie tak dawno temu, można nawet powiedzieć, że było to wczoraj, w pewnym nieodległym mieście, może nawet w tym, w którym mieszkasz ty, rozszalała się straszna wichura. Niebo zaciągnęły gęste chmury i zrobiło się tak ciemno, jakby to był środek nocy, a nie zwyczajne jesienne popołudnie. Na całym osiedlu rozbłysły w domach niemal wszystkie światła. Okna bloków i wieżowców wyglądały teraz jak setki świecących kolorowych kwadracików na tle czarnego nieba. Za każdym takim kwadracikiem krzątali się ludzie zajęci swoimi sprawami.

Za jednym z nich, czwartym licząc od dołu, trzecim licząc od góry, drugim od prawej, a szóstym od lewej, mieszkała i – wierzcie mi – mieszka nadal mała Alicja.

Wszyscy mówili na nią po prostu Ala. Tylko jej starszy brat wołał czasem na Alicję Lala, a zdarzało się nawet, że Beksa-Lala, ale to tylko wtedy, gdy zrobił jej jakiegoś psikusa, który się Ali wcale, ale to wcale nie podobał. Zresztą ostatnio brat psikusów robił jej coraz mniej. Najczęściej zamykał się w swoim pokoju, na uszy zakładał ogromne słuchawki i przyklejał nos do ekranu komputera. Z Alicją prawie już nie rozmawiał, nawet przestał jej dokuczać i Ala myślała, że stała się dla braciszka niewidzialna. Kręciła się koło niego, zaglądała mu przez ramię, próbowała zagadnąć, ale on tylko wiercił się na krześle, pomrukiwał coś do siebie albo wydawał ciche okrzyki. Ala nie rozumiała jego zabawy z komputerem i bardzo tęskniła za jego dawnymi psotami. Właśnie tego wieczoru, o którym wam opowiadam, zapytała brata nieśmiało, czy może się z nim pobawić.

– Ja się nie bawię, Alu. Ja GRAM! – odpowiedział zniecierpliwiony.

Ala zapytała więc, czy może z nim pograć, na co on mruknął tylko, że jest za mała, a tak w ogóle to… trochę mu przeszkadza. Ala westchnęła głęboko i podreptała do pokoju rodziców. Tata wrócił tego dnia wcześniej z pracy, co bardzo Alę ucieszyło, ale niestety, i on usiadł od razu przed komputerem.

– Tatusiu, czy mogę z tobą pograć? – zapytała Alicja, a on uśmiechnął się, wziął ją na kolana i powiedział:

– Zobacz no tylko, jaka to ciekawa gra!

Ala popatrzyła na ekran i zobaczyła tam same cyferki, w równych rządkach, jedne pod drugimi, całe ich mnóstwo. Postanowiła się jednak nie zniechęcać i zapytała:

– A jak w to się gra, tatusiu?

Ojciec roześmiał się, pocałował ją w czoło, zsadził z kolan i powiedział, że to, niestety, nie jest żadna gra, tylko jego praca. I dodał, że on też wolałby się pobawić i jest mu bardzo przykro, ale nie ma na zabawę z Alicją czasu.

– Mam jeszcze tyle do zrobienia… – westchnął cicho, jakby sam do siebie.

Alicja spojrzała na ojca trochę zawiedziona i zobaczyła, jak w szkłach jego okularów odbijają się i migają niezliczone cyferki. Westchnęła raz jeszcze i skierowała swoje kroki do kuchni. Pomyślała, że może mama zajmuje się czymś ciekawym i będzie mogła do niej dołączyć. W piekarniku złocił się pieczony kurczak, a całą kuchnię wypełniał apetyczny zapach. Mama siedziała przy stole. Podparła ręką głowę i kiwała nią powoli. Ala zdziwiła się na ten widok, bo przecież nie zdążyła jeszcze zapytać, czy mama się z nią pobawi, a ona już kiwała głową na „tak”! Po chwili dziewczynka zauważyła, że od ręki mamy biegnie kabelek.

Ach, to o to chodzi… – pomyślała Alicja, bo zrozumiała, że mama rozmawia z kimś przez telefon. Mama uśmiechnęła się do niej ciepło, pogłaskała ją po włosach, ale nie przestawała bez słowa kiwać głową. A kiedy przestała, to wtedy sama zaczęła mówić. Alicja nic z tego nie rozumiała. Brzmiało to mniej więcej tak:

I tak dalej. Ach…

Ala podeszła do okna. Przykleiła nos do szyby, po raz kolejny tego wieczoru westchnęła i zapatrzyła się w dal. Na zewnątrz groźnie szumiał wiatr. Na tle czarnego nieba świeciły setki rozświetlonych okien. Ala pomyślała, że za każdym z tych kolorowych kwadracików są jacyś ludzie, i była bardzo ciekawa, co robią inne dzieci, czy miło spędzają wieczór, czy mają towarzystwo, czy może nudzą się trochę tak jak ona. Tymczasem wichura rozszalała się na całego. Wiatr huczał i wył, wyginał coraz mocniej i mocniej gałęzie drzew, tarmosił je za czupryny, zrywał z nich liście i kręcił nimi kółka w powietrzu, tuż przed nosem Ali. Dziewczynce aż w głowie zawirowało od tego widoku. Już miała odwrócić się od szyby, gdy nagle coś głucho trzasnęło i zapadła ciemność. W jednej chwili zgasły wszystkie kwadraciki jasnych okien na całym osiedlu, jakby ktoś je zdmuchnął niczym świeczki na urodzinowym torcie. Zgasły też światła w mieszkaniu Alicji.

– Mamo, mamo, widziałaś?! – zawołała Ala z przejęciem, ale nie usłyszała żadnej odpowiedzi. – Tato, tato! – krzyknęła, ale i tata się nie odezwał.

– Braciiiiiszku!!!! – Znowu nic.

W mieszkaniu było cicho, jak makiem zasiał, i zupełnie ciemno, tylko za oknem nadal huczał groźny wicher. Po niebie pędziły kłębiaste chmury i kiedy odsłoniły na moment jasną tarczę księżyca, do mieszkania wpadło jego białe światło. Alicja ujrzała pusty stół, przy którym jeszcze przed chwilą siedziała mama. Puste okazało się też biurko, przy którym pracował tata, i to, przy którym brat grał w te swoje wcale niezabawne gry. Alicja zaniemówiła z wielkiego zdziwienia, tak wielkiego, że już większe być nie mogło, nawet wtedy, gdy zauważyła, że zniknął również złoty kurczak z piekarnika.

Dziewczynka