Stare cywilizacje słynne budowle ebook

Ted Kwiatkowski

STARE CYWILIZACJE

SŁYNNE BUDOWLE

Projekt okładki:

Aneta Sawicka, Ted Kwiatkowski

Na okładce:

Podwładni niosący dary królowi w Persepolis Opera w Sydney, Australia

Konsultant:

Krzysztof Olechnowicz

Książka ta powstała z artykułów autora drukowanych w miesięczniku społeczno-kulturalnym „Polonia Kalifornijska” w San Diego.

Wydawnictwo wersji

elektronicznej

United Kingdom 2016

eBook-ePUB

ISBN: 978-1-911283-13-3

Skład wersji elektronicznej:

Tomasz Szymański

konwersja.virtualo.pl

Pamięci moich Rodziców

Autor

POCZĄTKI LUDZKOŚCI I ROZWÓJ CYWILIZACJI(w skrócie)

Życie na ziemi kształtowało się od około trzech miliardów lat. Prapoczątki jednokomórkowych organizmów, których zarodki mogły przywędrować z meteorami z kosmosu, przechodziły wielokierunkową ewolucję, poprzez algi, twory gąbczaste do różnych odmian owadów, ryb, płazów i gadów. Dinosaury żyły, na scalonym wtedy prakontynencie „Pangea” 140 milionów lat. Wyginęły około 70 milionów lat temu, gdy kontynenty były rozdzielone. Dalsza ewolucja dokonywała się poprzez ptaki i ssaki z różnymi gatunkami małp, łącznie z człekokształtnymi „Apes”. Gdy „zegar genetyczny” ciągle tikał, od kilkunastu milionów lat z linii genetycznej „Apes”, oddzielały się kolejno, w odstępach kilku milionów lat, orangutany, goryle i szympansy (około 5 milionów lat).

Następnie, z tej samej linii „Apes”, których uważa się za praprzodków człowieka wyewolucjonowały się kolejne odmiany ludopodobne Hominidów, jak Astralophitekus (około 4 milionów lat), Homo habilis i Homo erektus chodzący na dwóch nogach (około 2 milionów lat). Wreszcie (około 300 tyś. lat p.n.e.) doszło do Homo sapiens „człowieka rozumnego”, którego pokrewieństwo genetyczne z szympansem (obecnie różnica w genach 1%, mniej niż pomiędzy szympansem i gorylem) potwierdzają najstarsze znaleziska śladów ludzi (bardzo) pierwotnych.

Okres od około 2 milionów lat, kiedy zaczął kształtować się prymitywny człowiek (Hominid) i pojawiały się pierwsze prymitywne narzędzia kamienne, do 5 tysięcy lat p.n.e. nazwano „analfabetycznym” albo „kamiennym”. Epokę tę podzielono na Starą – Epokę kamienną (Paleolit) i Nową (Neolit). Stary okres epoki kamiennej trwał do 10 tyś. lat p.n.e. i zajmował ponad 95% ludzkiej egzystencji. Ludzie pierwotni tego okresu przechodzili różne stadia rozwoju. Odkopywane szczątki pochodzą z różnych okresów historii, przed i polodowcowych liczących miliony lat. Kolebką ludzkości była centralna i północna Afryka (Kenia, Tanzania), skąd ponad 1,750 tyś. lat temu Homo habilis i Homo erektus przedostali się na teren Europy, a ponad milion lat później (około 700 tyś. lat p.n.e.) rozprzestrzenili się na całą północną Azję, co potwierdzają wykopaliska na wyspie Jawie (Javaman), oraz w Chinach (Peking man). Ludzie ci potrafili wyrabiać prymitywne narzędzia i broń tylko przez rozłupywanie kamienia, a ubiór ich mogły stanowić surowe skóry upolowanych zwierząt.

W okresie od 300 do 50 tyś. lat p.n.e. kształtowały się rasy ludzkie i zdobywane były nowe umiejętności (ubrania szyte ze skór zwierzęcych i szałasy), oraz artykułowana mowa. W nowym okresie epoki kamiennej – Neolicie od około 10 tyś. lat p.n.e. ulepszano technikę, obrabiano, polerowano i zdobiono kamienną broń i narzędzia, wykonywano ostrza z kości, groty i oszczepy, oraz wyrabiano garnki gliniane. Trwało to do epoki metalu (brązu i żelaza).

Typy ludzi epoki kamiennej (Jawa, Peking, Neandertal, Cro-Magnon)

W epoce brązu (około 2,500 lat p.n.e.) wynaleziono koło i zaczęto zaprzęgać do pracy konie i inne zwierzęta domowe. W epoce żelaza (około 1,300 lat p.n.e) używano już pojazdów kołowych. W 1856 roku znaleziono w dolinie Neanderthalu koło Duesseldorfu, szczątki ludzkie sprzed 230 do 40 tyś. lat p.n.e., które nazwano Neandertalczykiem I Homo Neanderthalensis). Inne znaleziska z około 40 tyś. lat p.n.e. pochodzą z Dordogne we Francji i nazwane zostały Cro-Magnon”, tak jak poprzednie od miejscowości ich odkrycia. W przeciwieństwie do poprzednich typów ludzkich (niski wzrost, wysunięta kość brwi), człowiek Cro-Magnon Homo sapiens) był wysoki i posiadał cechy fizyczne oraz wielkość mózgu człowieka dzisiejszego. Jest on naszym najbliższym przodkiem. Nie budował jeszcze domów, lecz tylko szałasy w miejscach gdzie nie było jaskiń.

Żył w grupach, ogień znał już od dawna i porozumiewał się prymitywnym językiem. W uproszczony, lecz artystyczny, sposób zdobił ściany jaskiń rysunkami i malowidłami, przedstawiając rzeczy nie takimi jak były, lecz jak dyktowała prekoncepcja naiwnego umysłu. Czynił to w głębokich, ciemnych zakamarkach jaskiń, nie dla zachowania dzieła ale jako zapis wydarzeń, głównie z polowań. W nieznany sposób te pierwotne ludy wyginęły Neandertalczycy około 40 tyś. lat p.n.e.) lub zmieszały się z innymi. W początkowej fazie Neolitu (od około 10 tyś. lat p.n.e.), zaczęły przybywać z Afryki i z Azji do Europy ludy, które uważa się za bezpośrednich przodków człowieka współczesnego. Z wędrowca, myśliwca, plądrownika i zbieracza człowiek stawał się powoli osiadłym producentem żywności (uprawa roli) i hodowcą zwierząt domowych.

W okresie Neolitu, osiadły styl życia i względny dobrobyt przyczyniły się do coraz to większego przyrostu ludności co powodowało podział czynności. Zaczęły tworzyć się wspólnoty, rodziny, instytucje, hierarchie itp. Grupy łączyły się w państewka, z czasem suwerenne z własnym rządem, zwyczajami, a nawet językiem, których terytoria wymagały obrony. W walkach i na polowaniach ginęli mężczyźni. Przewaga kobiet powodowała poligamię, tym bardziej, że udział mężczyzn w rozrodczości był większy. Tworzono haremy, które stawały się symbolem zamożności i znaczenia w hierarchii społecznej. Podobno biblijny Król Salomon miał 300 żon i 700 nałożnic.

Powstawały prymitywne religie jako wyraz potrzeby zależności od siły wyższej, nie tyle z wiary co ze strachu i polegały bardziej na obrzędach (rytuałach) niż na wierze, ówczesny człowiek, całkowicie zależny od sił natury, (deszcze, susze, burze, pioruny, powodzie) widział w jej fenomenach nadprzyrodzone moce, złe i dobre, bogów, od których łaski wszystko mogło zależeć. Dla pozyskania tej łaski i odparcia złych omenów, czyniono krwawe ofiary ze zwierząt i z ludzi połączone z dziwnymi ceremoniami, jak magie, tabu, przesądy i czary.

Z ciągłym, choć niewielkim, wzrostem postępu począwszy od ponad 4 tyś. lat p.n.e., dzięki korzystnej lokalizacji, zaczęły kształtować się pierwsze historyczne cywilizacje i kultury. Najpierw, w dorzeczach wielkich rzek, których urodzajne gleby, łagodny klimat i inne warunki, najbardziej temu sprzyjały. Tak jak dolina Nilu w Afryce (starożytny Egipt) lub dorzecza Eufratu i Tygrysu w Mezopotamii (Babilonia, Asyria, Persia). Natomiast stare cywilizacje w innych częściach świata zaczęły powstawać nieco później, mianowicie: w Indiach około 1,500 lat p.n.e., w Chinach jakoby od 3 tyś. lat p.n.e. ale udokumentowane od około 1500 roku p.n.e., w Grecji okres Egejski (Troja) od około 3 tyś. lat p.n.e., a Hellenistyczny od 800 lat p.n.e. Najstarszym osiedlem ludzkim było odkryte przez brytyjskiego archeologa James Mellaarta w 1958 roku, i następnie stopniowo odkopywane, pierwsze „miasto” w historii zwane Catalhoyuk koło Konya w Turcji sięgające 7,000 lat p.n.e. Zajmowało obszar około 32 akrów (130 km kwadratowych) i liczyło kilka tysięcy mieszkańców pierwszej osiadłej ludności zajmującej się rolnictwem i hodowlą.

W celu obronnym, osiedle to stanowiło zwartą zabudowę poszczególnych mieszkań dostępnych przez otwory w dachu przy pomocy drabin. Budowane z cegieł z błota i bel drewnianych jedne nad drugimi pozostawiły wielopoziomowe ruiny.

STAROŻYTNY EGIPT(ok. 4000 roku p.n.e. do I wieku p.n.e.)

Niewolnicy transportują Sfinksa przed frontem świątyni.

Starożytna cywilizacja Egiptu, tzw. „cywilizacja trzech tysięcy lat”, jest najstarszą o jakiej mamy względnie najwięcej przekazów zawartych w pismach greckich autorów, a także w Biblii (Stary Testament). Prapoczątek cywilizacji starożytnego Egiptu zaczyna się z końcem nowej epoki kamiennej Neolitu 5,000 lat p.n.e. Początkowy okres stopniowego rozwoju, kiedy nie było jeszcze zjednoczonego państwa, a tylko samodzielne grupy – miasta zwane „nomes”, sięga prawie 4,000 lat p.n.e. Okres ten, tzw. „przeddynastyczny”, trwał około tysiąca lat tj. do 3100 roku p.n.e. Z tego okresu datują się pewne osiągnięcia w technice, sztuce i nauce, jak irygacje bagien, wyrób narzędzi i broni, oraz ceramiki i tkanin, ustanowienie podstawowych praw, wynalezienie kalendarza słonecznego z podziałem na 12 miesięcy po 30 dni każdy oraz 5 świąt, co dało początki matematyce.

Około 3100 roku p.n.e. złączyły się dzielnice północna z południową w jedną polityczną całość. Fundatorem i władcą nowego państwa ze stolicą w Thinis, w Górnym Egipcie, i pierwszym królem był oświecony Menes. Nie wiadomo skąd pochodził, może z Atlantydy przed jej zatopieniem. Poprzez starożytność Egiptem rządziło 30 dynastii, z których jedne mniej, inne więcej wniosły do cywilizacji i kultury kraju.

Najpierw Królestwo Stare (Starożytne), rządzone przez 11 następujących po sobie dynastii (tron dziedziczny), trwało ponad tysiąc lat od 3100 do 2040 roku p.n.e. W ciągu tego okresu wyróżniły się bardziej postępowe dynastie III i IV, gdy na płaskich grobowcach „mastabas” zaczęto wznosić pierwsze piramidy, jako niezniszczalne grobowce, które miały gwarantować nieśmiertelność. Udoskonalono pismo hieroglifowe (obrazkowe) i system dziesiętny (bez symbolu dla zera), a podczas IV dynastii powstało więcej piramid oraz mistyczny Sfinks i słynne piramidy Cheopsa, Chephrena i Mykierynosa w Gizeh. Znana była arytmetyka i geometria. Pomimo, że medycynę korumptowały pewne przesądy, to jednak wytworzyły się specjalizacje, osiągając jak na tamte czasy, wysoki poziom.

Następne Królestwo Pośrednie zajęło okres od 2040 do 1550 roku p.n.e. i rządzone było przez 5 kolejnych dynastii (od XII do XVII). Początkowe dynastie wykazały energiczny postęp w gospodarce, budownictwie i sztuce, kiedy ulepszono irygacje pól, zbudowano nowe piramidy i świątynię w Kamaku. Dość postępowy system sądowniczy obejmował także Faraonów. Sztuka nie była „dla sztuki”, lecz wyrażała aspiracje kolektywizacji życia oraz imitacje natury. W architekturze, głowice kolumn miały kształty pąków lub kwiatów lotosu, albo papyrusa. Świątynie charakteryzowała masywność przez grube ściany z twardego kamienia z małą ilością otworów. Końcowe dynastie tego okresu doświadczyły inwazji Hyksosów tj .ludów koczowniczych, które prawdopodobnie przybyły z okolic Zachodniej Azji i zasiedliły tereny delty Nilu.

Po żmudnych walkach tubylcy zdołali wyprzeć najeźdźców i nastąpiła era Nowego Imperium trwająca od 1550 do 343 roku p.n.e. (od XVIII do XXX dynastii). Jej fundator Amasis I ustanowił stolicę w Tebach, zaprowadził porządek i powrót do dawnej chwały. Nastąpił rozkwit gospodarki, sztuki i budownictwa. Egipt wzrósł do wielkiej potęgi militarnej. Wzniesiono świątynię Amona w Kamaku, i tarasową świątynię Der-el- Bahari, oraz wykuto w skale świątynię Królowej Hatshepsut. Nie miały to być miejsca modłów dla ludu, lecz tajemnicze sanktuaria dla rządzącej kasty królów i kapłanów.

Wielkimi Faraonami okazali się Thothmenowie (I, II i II) przez wprowadzenie nowych reform. Także, z różnym powodzeniem i wynikami, Amenophisowie (III i IV), a potem Ramsesowie (I, II i III). Jakkolwiek teoretycznie „wszyscy ludzie byli równi wobec prawa” to ludność podzielona była na pięć klas: rodzina królewska, kapłani, nobilowie (szlachta), klasa średnia (kupcy, rzemieślnicy, artyści i farmerzy) oraz służba. Z dalszym rozkwitem Nowego Imperium powstała szósta klasa wojskowych i siódma niewolników zdobytych na wojnie.

Dla ludzi wolnych istniała możliwość przedostania się do wyższej klasy. Warunki życia i rozwój cywilizacji oparte były na centralnych, despotycznych rządach wszechwładnych Faraonów, jednocześnie najwyższych kapłanów, którzy kontrolowali całokształt życia, utrzymywali obrządki (rytuały) religijne, promowali handel i przemysł, patronowali sztuce i prowadzili wojny. Pod nadzorem silnej armii, przymusową pracą bezpłatnych rzesz robotników i jeńców wojennych, Faraonowie wykonywali roboty publiczne i wznosili monumentalne budowle bez jakiegokolwiek względu na zwykłych ludzi. Różnica w standardzie życia pomiędzy klasami była tak ogromna jak obecnie w skrajnym kapitalizmie. Wyższe klasy opływały w dostatkach, a niższe cierpiały biedę. Wyzysk obcokrajowców, szczególnie za panowania Ramsesa II, spowodował bunt Izraelczyków i po dwusetnej niewoli Exodus. Podstawową jednostką była monogamiczna rodzina, choć akceptowano powszechnie konkubinat. Prawa kobiet często przewyższały męskie, jak w matriarchacie. Małżeństwa w rodzinach były dozwolone.

Ubiory kobiet podobne były do dzisiejszych (po kilku tysiącach lat), odkryte ramiona, drogocenne naszyjniki etc. Optymizm kierował życiem, które kochano pragnąc by trwało wiecznie. Szkolenie praktycznych zawodów dostępne było dla wszystkich klas. Dominował system ekonomiczny agrarny (rolniczy) o dużej różnorodności. Kwitł handel z Krętą, Fenicją, Palestyną i Syrią, głównie wymienny, choć pierwotną walutą były miedziane krążki (ring-money). Exportowano zboże, płótno, tekstylia, ceramikę i szkło za złoto, srebro, kość słoniową i drewno budowlane. Wiodący przemysł, kamieniołomy i budowa okrętów, jak również cała ziemia uprawna były skolektywizowaną własnością Faraonów, mających monopol na wszystko.

W różnych epokach lub dynastiach Faraonowie byli różnie widziani, jako boscy synowie boga Słońca Re lub jako zwykli despoci. Religia, z głęboką wiarą w „życie po życiu”, odgrywała dominującą rolę, pomimo, że utrzymanie tego systemu było kosztowne. Zwykły politeizm (wielobóstwo) mieszał się z filozoficznym monoteizmem. Z czasem lokalnych bożków zastąpiono jednym, wielkim bogiem-Słońcem Ra. Potem doszedł Osiris, który jakoby zmartwychwstał obiecując przez to nieśmiertelność ludziom, którzy święcie w to wierzyli, balsamując ciała dla przywrócenia życia. Uniwersalny monoteizm (wiara w jednego boga) „Atona” (Słońce) uprzedził proroków żydowskich o 600 lat. Chciwi władzy i łupów kapłani popierali despotyzm królów, za co byli szczodrze wynagradzani wielkim udziałem dochodu narodowego, jedną siódmą część uprawnej roli i ogromną ilością jeńców wojennych (2% całej ludności). Zachwiało to ekonomię i przygotowało Imperium do podboju.

W czasie XXVI