Spiskowcy. Opowiadanie z zamierzchłych dziejów Szwajcarii ebook

Aleksander Arct

Spiskowcy

OPOWIADANIE

Z ZAMIERZCHŁYCH DZIEJÓW

SZWAJCARII

Armoryka

Sandomierz

Projekt okładki: Juliusz Susak

Tekst wg edycji z roku 1907.

Zachowano oryginalną pisownię.

© Wydawnictwo Armoryka

Wydawnictwo Armoryka

ul. Krucza 16

27-600 Sandomierz

http://www.armoryka.pl/

ISBN 978-83-7950-724-5

Okrutny ciemięzca

Świtało. Mroki nocy rzedły, bielały. Na tle jasnych fioletów nieba wyłoniły się ciemne zarysy wzgórz i śnieżne szczyty piętrzących się tu i owdzie wysokich gór.

 Jasność coraz bardziej potężniała: promienie wschodzącego słońca zaróżowiły Jungfrau, Szrekhorn i Mnicha [szczyty alpejskie, na których leży wieczny śnieg].

 Po chwili z poza dalekiego, sinego pasma gór wyłoniła się olbrzymia tarcza słońca i powlekła góry, lasy i doliny złocistą barwą.

 Jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, gęste opary, zalegające doliny i parowy, zaczęły unosić się w górę: czepiały się gałęzi świerków, porastających zielone wzgórza, potym zboczy skał, wreszcie w postaci lotnych, śnieżnych obłoków, wzniosły się nad szczyty i zaczęły wolno płynąć po sinych roztoczach nieba.

 Narodził się cudny, letni poranek.

* * *

 Na skraju świerkowego lasu ukazał się młody człowiek i przyłożywszy dłoń do oczu, zaczął pilnie przyglądać się okolicy.

 Ujrzawszy u stóp góry małą mieścinę, nad którą się wznosił duży zamek, zmarszczył brwi i rzekł:

 – Nie omyliłem się. To Sarnen. A nad nim – siedziba tego okrutnika!

 Wyciągnął z za pasa róg myśliwski i dwukrotnie w niego zadął. Na to hasło z głębiny lasu wybiegło kilku ludzi, uzbrojonych w łuki i topory.

 Gdy się zbliżyli, młodzieniec wyciągnął rękę, w której trzymał oszczep, i wskazując Sarnen, zawołał:

 – Cieszmy się, bracia! Po kilku dniach drogi, jesteśmy nareszcie u celu podróży. Ta mieścina – to Sarnen. Nad nią, na wzgórzu, w szarych murach zamczyska, kryje się nasz ciemięzca, dumny książę Herman Gessler, okrutny kat mego ojca! Za ten niecny czyn, i za inne okrucieństwa czeka go – śmierć.

 – Rzekłeś! – zawołali towarzysze. – Związani świętą przysięgą uwolnimy Szwajcarję od okrutnych rządów tyrana.

 – Niech żyje wolność! Prowadź nas, dzielny Arnoldzie z Melchtalu! Śmierć – lub zwycięstwo!

 – Jestem pewny zwycięstwa! – odparł Arnold. – Jeśli padniemy, śmierć nasza będzie pomszczona przez innych Szwajcarów, którzy tylko czekają wezwania, aby powstać. Wolny nasz lud nie może znieść okrutnej przemocy! Do dzieła więc, w drogę!

* * *

 Tymczasem w zagrodzie pod «Złotą Koroną» – gwar śmiechy i coraz większa wrzawa.

 To żołdacy książęcy, siedząc przy stołach, popijają piwo i śpiewają wesoło:

Niech żyje wielki książę nasz,

Waleczny Herman Gessler!

Wychylmy kufle do dna!

Niech wnoszą świeży piwa dzban,

Wiwat nasz waleczny pan,

Potężny Herman Gessler!

 Naraz drzwi rozwarły się z hukiem: do gospody wszedł Arnold, a za nim reszta towarzyszów.

 Na ich widok z za bufetu wyszła stara gospodyni i zbliżając się przywitała nowoprzybyłych uprzejmym ukłonem.

 – Grüss Gott! Grüss Gott! Niech będzie pochwalony! Witajcie, mili goście! Siadajcie, proszę, ot tam pod ścianą – wskazała ręką – wolne miejsca.

 Grüsse – witam – odparł Arnold i obrzuciwszy dumnym spojrzeniem książęce sługi, przeszedł koło nich z hardo podniesioną głową i usiadł przy stole, w rogu gospody.

 Obok niego na szerokich ławach i drewnianych stołkach zajęli miejsca towarzysze.

 – Czym mogę wam służyć? – spytała gospodyni.

 – Dajcie nam, matko, dzban kawy, mleka i kilka bochenków chleba! – odparł Arnold. Jesteśmy zdrożeni i głodni.

 Ujrzawszy nowoprzybyłych, żołdacy przestali śpiewać. Przyglądając się im ciekawie, zaczęli szeptać do siebie i uśmiechać się drwiąco.

 Kiedy Arnold zażądał kawy, kilku żołdaków parsknęło śmiechem.

 – Cha, cha, cha! Kawy im się zachciewa. To ci panowie – w sukmanach! – mówili jedni.

 – Dzikie niedźwiedzie! – dodawali drudzy.

 – Parobki i gbury!

 – Przechodząc obok nas nawet nam głowami nie skinęli!

 Słysząc to, Arnold, podniósł się z ławy i zawołał:

 – Milczcie, książęce sługi i parobki! Nie zaczepiamy was, więc wara wam do nas!

 Na te słowa żołdacy porwali się z miejsc i chwyciwszy za broń, krzyknęli:

 – Kamraci! Słyszeliście? On nam, książęcym żołnierzom, wymyśla od parobków!

 – Nauczmy rozumu tego chłopa! Dajmy mu i jego szarakom dobrą nauczkę! Wyciągnęli miecze i utworzywszy ciasny szereg, rzucili się na Arnolda i jego towarzyszów.

 Ci, porwawszy za oszczepy, w jednej chwili stanęli w gotowości i runęli murem na wroga.

 Już miecze uderzyły w oszczepy, gdy wtym Leuthold, najstarszy z żołdaków, wpadł między dwa szeregi i narażając się na razy, krzyknął:

 – Zaniechać utarczki! Kamraci, cofnąć się! Miecze do pochew!

 Żołdacy spełnili rozkaz. Wówczas Leuthold szepnął coś najbliżej stojącemu druhowi. Ten się uśmiechnął, kiwnął głową i wnet powtórzył słowa dowódcy innym żołnierzom.

 Kiedy Arnold, uspokoiwszy towarzyszów, zajął miejsce na ławie, Leuthold zbliżył się do niego i salutując po wojskowemu, rzekł:

 – Jestem Leuthold, naczelny strażnik jego książęcej mości. Czy mówię z dowódcą oddziału?

 – Nie jestem żadnym dowódcą, lecz towarzyszem moich współbraci – krótko odparł Arnold.

 Leuthold przygryzł wąsa, lecz nie tracąc fantazji, ciągnął:

 – Jako naczelny strażnik jego książęcej mości mam prawo i muszę się dowiedzieć, kto jesteście i skąd przychodzicie?

 – Nie jestem książęcym sługą, więc kłamstwem się brzydzę – odparł Arnold. – Jestem Arnold z Melchtalu. Przyszedłem zaś tu, aby pomścić śmierć ojca.

 Wśród żołdaków powstało wielkie poruszenie.

 Leuthold spojrzał na nich znacząco i uspokoiwszy ich ruchem ręki, zwrócił się do Arnolda:

 – Arnoldzie