Wojciech Filaber
"Sekretna hawajska metoda przebaczania
i akceptacji. Huna i Ho’oponopono"
Copyright © by Wydawnictwo Psychoskok, 2014
Copyright © by Wojciech Filaber, 2014
Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część niniejszej publikacji nie może być reprodukowana, powielana i udostępniana w jakiejkolwiek formie bez pisemnej zgody wydawcy.
Skład: Wydawnictwo Psychoskok Projekt okładki: Wydawnictwo Psychoskok Zdjęcie okładki: sundarananda – Fotolia.com
ISBN: 978-83-7900-125-5
Wydawnictwo Psychoskok
ul. Chopina 9, pok. 23, 62-507 Konin
tel. (63) 242 02 02, kom.665-955-131
Wojciech Filaber
Sekretna hawajska metoda
przebaczania
i akceptacji.
Huna i Ho’oponopono
Wydawnictwo Psychoskok 2014
W szczególny sposób pragnę podziękować pani
Katarzynie Prałat, która, mając ogromną wiedzę
polonistyczną, pomogła mi
Wstęp
Ho’oponopono to starożytna nauka, która jest częścią Huny – tajemniczej wiedzy kultywowanej przez Hawajczyków. Hu to „wiedza”, natomiast na - „mądrość”. Owa nauka wywodzi się z czasów starożytnych, najprawdopodobniej z okresu Atlantydy i oparta jest na miłości i przebaczeniu. Ho’oponopono jest duchowym procesem uzdrawiania, której efektem jest rozwiązywanie własnych problemów, oczyszczanie siebie i swojego otoczenia oraz odkrycie prawdziwej tożsamości i esencji bycia. Proces Ho’oponopono polega na uwolnieniu z pamięci treści, które osoba odbiera jako problem w celu uzyskania harmonii własnego wnętrza. Metoda ta została stworzona i opracowana przez Morrnah Nalamaku Simeone – hawajską uzdrowicielkę Kahuna Lapa’au. Ho’oponopono znane jest również jako prastara hawajska metoda wybaczania i pojednania, stanowiąca część leczniczych praktyk stosowanych na wyspach południowego Pacyfiku. Podstawę Ho’oponopono stanowi założenie, że jednostka jest twórcą własnej rzeczywistości i tym samym odpowiedzialna jest za wszystkie zdarzenia, które pojawiają się w jej życiu.
1. Historia Ho’oponopono
Na wyspach Polinezji wierzono, że choroby spowodowane są przez wewnętrzne konflikty rodzące się na skutek braku umiejętności radzenia sobie z powstałymi w umyśle wyobrażeniami i urojeniami. W większości przypadków, w celu wyleczenia pacjenta stosowano rytuał oczyszczenia go od nieświadomie nagromadzonych treści. Według miejscowej ludności, jeśli osoba obrażona była na kogoś przez kilka dni, wytwarzała w ten sposób w swoim organizmie wewnętrzną chorobę. Za najlepszą terapię uważano wówczas spowiedź. Ponadto ludność ta wierzyła, iż osoba, która nie jest w stanie wyjawić swoich win, może nawet umrzeć od nadmiaru nieświadomie nagromadzonych zaburzeń. Ludność Vanuatu wyznaje, że skrytość powoduje nasilenie infekcji. Choroba nie może zawładnąć osobą, która ujawni swoje błędy i ukrywane treści. Wiele osób, między innymi Hawajczycy, ludność z wysp Salomona i wysp Cooka, twierdzi, że winy rodziców spadają na dzieci, a w przypadku, gdy dziecko jest chore, rodzice obwiniani są za jego cierpienie. Wewnętrzna harmonia umysłu może być przywrócona poprzez oczyszczenie własnego wnętrza, przyznanie się do błędu oraz przeprosiny.
2. Ho’oponopono jako tradycyjna praktyka wysp Hawajów
Ho’oponopono jest objaśnione w słowniku hawajskim jako „mentalne oczyszczanie”. Proces ten odbywał się to w formie rodzinnych spotkań, podczas których naprawiane były relacje między członkami rodziny. Ho oznacza „rozpocząć działanie”. Pono określane jest jako: „dobroć, sprostowanie, moralność i poprawa”. Ho’oponopono natomiast oznacza „uporządkowanie, sprostowanie”. Wyspiarze wierzyli, że choroby spowodowane są łamaniem kapu, czyli łamaniem prawa duchowego. Wyleczenie choroby mogło nastąpić tylko wtedy, kiedy osoba chora odpokutuje i oczyści własne wnętrze z wszelkich szkód i urojeń umysłu. Osobą, która asystowała w tym procesie był zazwyczaj uzdrawiający kapłan. W trakcie procesu oczyszczania proszono o wybaczenie Boga i osoby, z którymi chory pozostawał w wewnętrznym konflikcie. Proces oczyszczania miał na celu pozbycie się wszelkich umysłowych ograniczeń i skrupułów oraz naprawienie utraconych więzi rodzinnych. Spotkania te odbywały się regularnie, codziennie lub też raz na tydzień, a wszystko po to, by zapobiec problemom, spowodowanym wzajemnymi oskarżeniami, gniewem i brakiem zrozumienia.
Celem Ho’oponopono było sprostowanie oraz przywrócenie i utrzymanie zdrowych relacji między członkami rodziny. Technika ta miała pomagała w dotarciu do źródła zaistniałych problemów i oczyszczenie wewnętrznej przestrzeni pośród członków rodziny. Proces oczyszczania zazwyczaj prowadzony był przez najstarszą osobę w rodzinie, a w przypadkach, w których osoba ta nie była w stanie sprostać temu zadaniu, ktoś spoza kręgu najbliższych proszony był, by naprawić rodzinne więzy. Proces oczyszczania rozpoczynał się od modlitwy. Następnie próbowano rozpoznać problem oraz jego przyczyny, i określany był sposób, w jaki można było zaistniałą sytuację rozwiązać. W trakcie procesu oczyszczania wymagana była współpraca wszystkich, którzy zgromadzili się w celu oczyszczenia wspólnej przestrzeni z wszelkich negatywnych emocji oraz urazów. Końcowym etapem było oczyszczenie osób zgromadzonych, w którym każdy uwalniał każdego (kala), wybaczając mu. Następnie osoby zapominały o wszelkich urazach i świętowały zakończenie procesu oczyszczania ich przestrzeni.
3. Dlaczego studiować Hunę?
Huna oparta jest na konceptach trzech części Ja (środkowe, podstawowe oraz wyższe) i ich wzajemnych relacji. Części te mają na celu pomóc osobie w osiągnięciu stanu równowagi, jedności, pojednania, optymalnego zdrowia i dobrego samopoczucia. Huna oferuje wewnętrzną rozmowę i pojednanie poszczególnych części za pomocą modlitwy. Metoda ta jest narzędziem służącym rozwikłaniu wewnętrznych konfliktów oraz pozbyciu się wewnętrznych blokad i ograniczeń. Ponadto pozwala ona na efektywne zarządzanie własną energią i skierowanie jej w stronę swoich potrzeb. Za pomocą Huny osoba jest w stanie przemienić swoje życie i osiągnąć stan pełności. Stosując Hunę, możliwa jest nauka, stworzenie szczęścia i sukcesu w codziennym życiu. Esencją Huny jest umiłowanie samego siebie i pielęgnowanie pozostałych istot oraz ziemi. Co więcej, Huna oferuje stan wewnętrznej harmonii z życiem. Jest to bardzo wydajna metoda w dokonywaniu osobistych zmian. Pomaga w rozwiązywaniu codziennych problemów i umożliwia przejęcie kontroli nad własnym życiem i osiągnięcie lepszego stanu umysłu.
Słowo kahuna oznacza eksperta, mistrza w swojej dziedzinie bądź też szamana. W starożytnych czasach kahunami mogły zostać osoby obu płci. Kandydaci przechodzili praktykę i szkolenie zazwyczaj z jednym z rodziców lub dziadków albo z ciotką. Kahuna był ekspertem w swojej dziedzinie, spełniającym między innymi funkcję opiekuna, medyka i psychologa. Rolą kahunów było sprawowanie opieki nad rodziną, którą znał od jakiegoś czasu. Wzywany był on do wszelkich sytuacji, takich jak zranienia, poparzenia, jak i do poważnych chorób. Leczył on swoich pacjentów specjalistycznymi ziołami. Usługi kahuny były dodatkową formą opieki lekarskiej rodzin. Ponadto leczący kahuna odgrywał rolę łącznika pomiędzy duchowym i materialnym światem. Mieszkańcy wysp hawajskich wierzyli, że choroby mogły być spowodowane przez czynniki zewnętrzne, takie jak przekleństwa bądź mogły być skutkiem nieprawidłowego postępowania danej osoby, za sprawą rozłączenia od źródła własnego bycia, jak i za sprawą obrażenia stwórcy. Choroba mogła również nastąpić na skutek konfliktów zaistniałych w rodzinie. Zgodnie z nauką Huny umysł stanowi nierozłączny element ciała, zaś ciało, umysł i emocje stanowią jednolite elementy całości.
Zasadniczą rolą kahuny było odnalezienie duchowych przyczyn powstania choroby oraz jej medycznych następstw. W celu dotarcia do sedna sprawy kahuna obserwował ciało, doszukując się chorób cielesnych, a potem sprawdzał, czy osoba nie jest nawiedzona przez demona lub też czy jej umysł zawiera jakieś urojenia. W międzyczasie rodzina osoby chorej była przesłuchiwana. Kiedy skutki choroby zostały odkryte, kahuna by uzdrowić pacjenta stosował różnego rodzaju metody: modlitwy, rytuały, pieśni, zioła lub masaż. Jeśli choroba spowodowana była przez nieznane często magiczne bądź paranormalne siły natury, leczona była dodatkowymi modlitwami i rytuałami. W przypadku, kiedy został obrażony Bóg, należało zastosować rekompensatę i zadośćuczynienie. W sytuacji, gdy problem dotyczył całej rodziny, w celu odkrycia i rozwiązania komplikacji, stosowano proces zwany Ho’oponopono. Kahuna często pozostawał z problemami do momentu, aż odkrył źródło ich pochodzenia. Po zakończeniu procesu uzdrowienia pacjenta, kahuna był wynagradzany darami materialnymi lub częstowany posiłkiem. W odróżnieniu od kapłanów, którzy zajmowali się wyłącznie leczeniem drobnych chorób lub też konfliktów rodzinnych, istnieli także duchowni odpowiedzialni za przywracanie ludzi do ich autentycznego źródła bycia. Tego rodzaju kahuna stosował niekonwencjonalne techniki, do których zaliczały się pieśni, trucizny oraz przekleństwa, stosowane by pozbyć się negatywnych treści z ciała osoby leczonej. W starym hawajskim społeczeństwie osoby, które stosowały tego rodzaju techniki, były uważne za degeneratów. Były one omijane, a często nawet lękano się ich. Po latach, kiedy zatracono kulturę Hawajów, leczenie kahunów przestało być stosowane na szeroką skalę i stało się dostępne wyłącznie dla członków ich rodzin.
4. Koncepty Huny
Huna to mistyczny i duchowy system wiedzy, który stanowi źródło i korzenie Hawajczyków. Jest on oparty na hawajskich rozważaniach, które mogą być przedstawione za pomocą idei i oferować wewnętrzną refleksję. Ho’oponopono to również starożytna metoda rozwiązywania konfliktów w kręgach rodzinnych. W przypadkach, kiedy członek rodziny zachorował lub też pojawił się jakiś problem uważano, że przyczyną tego było nieodpowiednie zachowanie lub błędne myślenie. Zbezczeszczanie, złowrogie potraktowanie innej osoby lub Boga powodowało brak wewnętrznej równowagi. Od momentu, kiedy przyczyna została odkryta, zainfekowane wnętrze mogło zostać oczyszczone. Wówczas za sprawą hawajskiej metody Ho'oponopono stan umysłu osoby był przywracany do jego poprawnego funkcjonowania za pomocą rytuału. Efektem tego procesu było odkrycie problemu, pozbycie się złości i nagromadzonej negatywnej energii, a następnie rozwiązanie problemu i odbudowanie wewnętrznej harmonii. Dodatkowym założeniem Huny było utrzymywanie ogólnego zbioru prawd mieszkańców wysp Hawajów. Zbiór tych zasad, określany jako kapu, został stworzony aby utrzymać opiekę nad mieszkańcami wysp oraz utrzymać równowagę ekologiczną i porządek wśród ludności.
5. Uwolnienie od długu karmicznego
W 1976 roku szamanka Morna Simeona zaadaptowała i zmodyfikowała proces Ho’oponopono. Obecna wersja Ho’oponopono jest idealnie dostosowana do potrzeb współczesnych, ponadto nie jest wymagana interwencja ze strony kahuny oraz obecność członków rodziny. Przyjęta nowa wersja zakłada, że proces ten może przeprowadzać jedna osoba. Zgodnie z tradycjami Hawajów problem stanowi nagromadzona negatywna karma. Tradycja mówi, że każdy jest twórcą wszelkich okoliczności w swoim życiu i, że każdy czyn notowany jest w naszym umyśle tak, jak w banku pamięci. To z kolei odzwierciedla się w każdej istocie oraz w każdym przedmiocie, który był obecny przy powstaniu przyczyny wewnętrznego konfliktu. Celem współczesnej wersji Ho’oponopono jest uwolnienie nieszczęśliwych, negatywnych doświadczeń z przeszłości, rozwiązanie i usunięcie traumy zapisanej w tzw. „banku pamięci”, nagromadzonej poprzez prawo przyczyny i skutku. W celu osiągnięcia pełnego rozwoju umysłowego i duchowego wymagane jest karmiczne oczyszczanie, które pozwala na rozwiązanie więzów karmicznych utrudniających rozwój umysłu. Nauki Simeony obejmowały między innymi modlitwę. Po wypowiedzeniu ostatnich słów modlitwy rola kahuna była zakończona, a reszta oczyszczania należała do stwórcy. Na skutek modlitwy i działania sił boskich, tożsamość osoby, jak również trzy części współtworzące umysł, stawały się zrównoważone, w harmonii z energią wszechświata. Modlitwy, w których proszono o uwolnienie istot i przedmiotów ze złej karmy pozwalały na osiągnięcie stanu harmonii, wolności, wewnętrznej jedności oraz autentycznej i bezkonfliktowej relacji z członkami rodzin i środowiskiem, w którym osoba przebywała. Z tego poziomu napływała boska energia lub boska „mana”, której zadaniem była transformacja negatywnej części pamięci związanej z danym problemem w „czyste światło”. Za pomocą tego proces u wszystkich współuczestników, niezależnie od rodzaju ich problemów, cała zawartość karmy była uwalniana. Za sprawą tej przemiany, wewnętrznej transformacji, problemy zanotowane w pamięci traciły energię i negatywny wpływ na fizyczną kondycję człowieka. Rozpoczynał się wówczas proces uzdrowienia i zrównoważenia energii osoby uzdrawianej.
6. Energia „mana”
Energia „mana” stanowi energię, która umożliwia tworzenie świata i kreowanie własnych doświadczeń. Jest to energia niezbędna do życia, którą wypełniany jest organizm. Energia ta konieczna jest przy tworzeniu doświadczeń. Kreując je, odpowiedzialnie i w pełni świadomie wytwarzamy więcej energii i skuteczniej działamy na własną podświadomość. W ten sposób mamy możliwość zmiany stanu rzeczywistości. Wytwarzana energia pozwala na przemianę wewnętrznego stanu umysłu na bardziej produktywny. Myśli mają potencjał energii. Im jest on większy, tym bardziej myśl wpływa na realizację rzeczywistości. W związku z tym, ofiarowanie myślom dużej ilości zapału nadaje im większą moc i pozwala na zmaterializowanie zamierzonego planu.
Energia „mana” pobierana jest z powietrza. Dzięki głębokiemu oddychaniu jesteśmy w stanie skutecznie pobierać energię konieczną do życia. Uzupełnianie zapasów energii jest naturalnym procesem niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Ludzie często pobierają niewystarczającą ilość energii „mana”, ponieważ nie wdychają wystarczającej ilości powietrza. Ludzie ci często są skryci, stłumieni wewnętrznie i wycofani z życia społecznego. Zdarza się również i odwrotna sytuacja – ludzie czerpią za dużo energii z powietrza, co powoduje, że staja się nadpobudliwi. Wskazane wówczas jest, aby nadmiar energii wykorzystać do kreacji pozytywnego otoczenia. Osoby wypełnione pozytywną energią do życia są najczęściej bardzo zdrowe i radosne. Dzięki charyzmie dominują w otoczeniu i przelewają swój entuzjazm, zapał oraz energię do życia na otoczenie. Natomiast ludzie pozbawieni owej energii, zazwyczaj pozostają w cieniu własnej osobowości, podporządkowując się warunkom dyktowanym im przez środowisko i otoczenie, w którym się znajdują. Przebywanie wśród charyzmatycznych i wypełnionych energią ludzi, pozwala na tworzenie siły do życia, zapał i zdecydowanie w gromadzeniu osobistych doświadczeń. Natomiast osoby lękające się nie wnoszą nic pozytywnego do społeczeństwa, dodatkowo zachowują całą energię dla siebie, nie dzieląc się z pozostałymi osobami.
Praktykowanie Huny oddziałuje pozytywnie na tworzenie energii, poprzez co wpływa na pozytywne kreowanie rzeczywistości. W celu uzyskania jak najlepszego efektu z czerpanej energii umysł powinien być oczyszczony z wszelkich nieprawidłowo nabytych schematów i wzorców myślenia. W ten sposób oczyszczony stan umysłu umożliwia prawidłowe wykorzystanie energii i zapobieganie nieprawidłowemu jej wykorzystaniu. Poprawnie wykorzystana energia umożliwia bowiem tworzenie rzeczywistości pełnej szczęścia, wewnętrznej harmonii oraz kreatywności.
W
