Scooby-Doo i nawiedzony zamek ebook

Rozdział 1

Była ciemna, deszczowa noc. Furgonetka Tajemniczej Spółki mknęła leśną drogą. Nagle… rozległ się grzmot, aniebo przecięła błyskawica.

–Jejku, co to było? – jęknął Kudłaty, kuląc się na tylnym siedzeniu.

–To tylko burza! Nie ma się czego bać – uspokajała go Daphne.

–Nie ma się czego bać?! – oburzył się Kudłaty. – Słyszałeś to, Scooby? Niebo zaraz zwali się nam na głowy, a Daphne twierdzi, żenie ma się czego bać!!!

–Daj spokój, Kudłaty! – zawołał Fred zza kierownicy. – Zaraz dojedziemy do kina – burza nam wtym nie przeszkodzi.

–Mam nadzieję, że masz rację, bo robię się coraz bardziej głodny! – irytował się Kudłaty. – Aty, Scooby-Doo?

–Ja też! – zaszczekał Scooby.

Wehikuł Tajemnic ostrożnie sunął krętymi drogami. Deszcz zacinał coraz mocniej, ado kina pozostało jeszcze parę kilometrów.

–O rety! Gdzie my jesteśmy? Nie poznaję tej okolicy – niepokoiła się Velma.

–Fred, jesteś pewien, że jedziemy dobrym skrótem? – dopytywała Daphne.

–Wszystko wporządku, panuję nad sytuacją – uspokoił dziewczyny Fred.

Wtem samochód podskoczył na wyboistej drodze irozległ się głośny huk! Wehikuł Tajemnic zimpetem zjechał na pobocze.

–Ratunkuuu! – krzyknął Kudłaty.

–Trzymaj mnie, Kudłaty! – zawył Scooby, wskakując przyjacielowi na ręce.

–Wszyscy są cali? – troskliwie zapytał Fred.

–Ja tak – powiedziała Daphne. – Aty, Velmo?

–Nic mi się nie stało, dzięki. Dobrze, że miałam zapięte pasy – odpowiedziała Velma.

–A co zwami, chłopaki? – Fred zwrócił się do reszty ekipy, ale Kudłatego iScooby’ego nie było wsamochodzie.

–Kudłaty? Scooby-Doo? – zaniepokoiła się Velma.

–Nic nam się nie stało – spod tylnego siedzenia dobiegł głos Kudłatego. – My tylko sprawdzamy, czy… yyy… czy podłoga jest cała!

–Hm… Ciekawe, co to było? – zainteresowała się Daphne.

–Sądząc po odgłosie, chyba złapaliśmy gumę – powiedziała Velma.

–Sprawdzę to – odparł Fred ichwytając leżącą wschowku latarkę, wyskoczył zfurgonetki.

–Możecie już wyjść spod tego siedzenia! – roześmiała się Velma. – Jestem pewna, że podłoga jest cała!

–Nigdy nie zaszkodzi sprawdzić, prawda, Scooby? – mruknął Kudłaty.

–Prawda! – szczeknął Scooby.

Tymczasem Fred wrócił do furgonetki:

–Zgadza się, złapaliśmy gumę! – poinformował wszystkich. – Musieliśmy najechać na jakiś ostry kamień. Raz-dwa zmienimy koło iruszamy wdrogę. Kudłaty, pomożesz mi!

–Hm, chyba nic ztego, Fred – mruknął Kudłaty.

–Niby czemu? – zdziwił się Fred. – Nie mów mi, że nadal boisz się burzy?

–Nie boję się burzy! – fuknął Kudłaty.

Naraz rozległ się kolejny grzmot.

–Jejku, znów się niebo wali! – wrzasnął Kudłaty iwskoczył Scooby’emu na ręce, awszyscy wybuchnęli gromkim śmiechem.

–Co was tak śmieszy? – zdziwił się Kudłaty, aScooby spojrzał na niego rozbawiony izawył:

– Buuum!

–Bardzo śmieszne, Scooby-Doo! – Kudłaty udawał obrażonego.

–Dosyć tych wygłupów, chłopaki! – powiedział Fred. – Musimy zmienić koło.

–Fred, mówiłem ci już, że nic ztego! – odparł Kudłaty. – Nie mamy koła zapasowego!

– Cooo?!! Jak to nie mamy koła zapasowego?! – Fred, Velma i Daphne spojrzeli po sobie, a potem na Scooby’ego i Kudłatego.

–Scooby ija… eee… potrzebowaliśmy miejsca na nasz ekwipunek ratunkowy – wydukał Kudłaty. – Mamy wnim wszystko, żeby przetrwać wawaryjnej sytuacji! Prawda, Scooby?

Scooby pokiwał twierdząco.

–Aż się boję zobaczyć, co tam macie… – westchnęła Daphne.

–Chyba wiem, co jest wśrodku – uśmiechnęła się Velma.

Kudłaty otworzył schowek – zamiast koła zapasowego były wnim kanapki, czipsy, cukierki, ciasteczka imnóstwo butelek oranżady.

–No cóż… Utknęliśmy wśrodku lasu, wokół szaleje burza, złapaliśmy gumę inie mamy koła zapasowego – westchnął Fred.

–To jest właśnie awaryjna sytuacja! – zawołał radośnie Kudłaty. – Prawda, Scooby?

–Zdecydowanie! – zgodził się Scooby iwraz zKudłatym rzucili się na smakołyki.

–Hej, patrzcie! Co tam jest? – Daphne wskazała ręką wzgórze.

Czarne niebo raz po raz przecinały błyskawice. Wblasku jednej znich młodzi detektywi dostrzegli zarys wielkiej budowli.

–Wygląda jak dom! – powiedziała Daphne.

–Raczej