Royal. Tom 3. Zamek z alabastru ebook

CZĘŚĆ TRZECIA

PROLOG

Pamiętam wszystko tak dokładnie, jakby wydarzyło się wczoraj: to zniewalające uczucie, kiedy stoję na schodach i spoglądam w dół, na Phillipa. Ależ byłam wtedy szczęśliwa, jak szaleńczo radosna! I, czego nie wiedziałam, nieprawdopodobnie naiwna, bo szczerze i niezachwianie wierzyłam, że Phillip pozwoli mi wrócić, ot tak, po prostu, do domu.

Spoglądając na tamten wieczór z perspektywy czasu, mogę jedynie pokręcić z politowaniem głową i zadać sobie pytanie, skąd wziął się ten absurdalny pomysł. Z pewnością miała w tym udział bolesna tęsknota za Katią i Markusem, do których planowałam się wtedy przeprowadzić, rozpocząć naukę w ich warsztacie i cieszyć się własnym szczęściem. Prawdziwym szczęściem. Bez Phillipa. I bez tej chaotycznej mieszaniny uczuć, którą we mnie wzbudzał, ilekroć pojawiał się w pobliżu.

O tak, marzyłam o powrocie do domu. Chciałam znaleźć się jak najdalej od tego miejsca i od bajkowego pałacu, który przytłaczał mnie swoim przepychem. Pragnęłam wolności, przynajmniej takiej, żebym już nie musiała niczego przed nikim udawać.

I naprawdę wierzyłam, że dystans wobec Phillipa przyniesie zbawienne rezultaty i pozwoli mi o nim zapomnieć. Dziś jestem już mądrzejsza i wiem, że to od początku nie miało szans powodzenia. Bo w tamtej chwili moje serce już należało do niego. Tylko do niego. Nieodwołalnie. Bezwarunkowo. I to mimo ponurego przekonania, że ma jakąś mroczną tajemnicę. Wyczuwałam ją od wieczoru, kiedy spadłam z wieży. W jego oczach pojawił się wtedy dziwny błysk, którego nie potrafiłam zrozumieć.

W głębi duszy czułam, że dzieje się coś bardzo niedobrego.

Ale, by nie zdradzać zbyt wiele, wrócę teraz do chwili, kiedy miała zapaść decyzja. Która z kandydatek jako ostatnia zakwalifikuje się do kolejnej rundy konkursu? Decyzja ta miała zaważyć na całym moim przyszłym życiu...

Rozdział 1

ŻYCIE TO NIE JESTKONCERT ŻYCZEŃ

Kandydatki, które zebrały się u podnóża schodów i które już wiedziały, że przechodzą dalej, nie kryły radości. Tu, na górze, gdzie stałam, pozostałe dziewczęta starały się uśmiechać, lecz ich miny i tak zdradzały napięcie i niepewność. Poza mną i Alissą na decyzję czekało jeszcze siedem kandydatek.

Phillip spojrzał w naszą stronę. To do niego należał wybór ostatniej uczestniczki kolejnego etapu zmagań. Niespodziewanie popatrzył prosto na mnie. Jego oczy błyszczały w świetle reflektorów i wyglądały przepięknie.

Nie potrafiłam powstrzymać radości i przesłałam mu uśmiech. Odwzajemnił go, a ja poczułam, że robi to tylko dla mnie. Po chwili ledwie zauważalnie skinął głową. Zamierzał dotrzymać umowy.

Odpowiedziałam mu równie delikatnym ruchem głowy i z ulgą wypuściłam powietrze z płuc. Phillip otworzył usta, westchnął i zaczął mówić:

– Drogie dziewczęta! Każda z was bardzo dużo wniosła do naszego konkursu. I każda zasługuje na to, by przejść do kolejnego etapu. Niestety, zgodnie z zasadami w dalszych zmaganiach może wziąć udział tylko jedna. – Znów nabrał głęboko powietrza. Na chwilę spuścił wzrok i popatrzył na połyskujący diadem, który trzymał w dłoniach, po czym znów spojrzał na nas. Na mnie. Poczułam ucisk w piersi i ogarnęło mnie nieprzyjemne przeczucie.

– Tą kandydatką jest... Tatiana Salislaw. – Pewność siebie, z jaką to mówił, strasznie działała mi na nerwy. Paradoksalnie poczułam nie tylko złość, ale też zadowolenie. Nie wiedziałam, co o tym wszystkim sądzić!

Skrzywiłam się lekko, udając uśmiech, i zacisnęłam palce na poręczy, żeby nikt nie zobaczył, jak bardzo drżą mi dłonie. Głośne wiwaty z widowni docierały do mnie jak przez mgłę. Serce biło mi jak szalone, w uszach szumiała krew, a ja próbowałam opanować bolesne skurcze żołądka.

Ukłoniłam się mechanicznie i powoli ruszyłam w dół schodów, rozpaczliwie próbując zrozumieć, co poszło nie tak. Może nie wyraziłam się dostatecznie jasno? Nie, to wykluczone, przecież nie owijałam w bawełnę. Wielokrotnie dawałam Phillipowi do zrozumienia, że chcę wrócić do domu. Nie za pomocą subtelnych wielopiętrowych aluzji, ale jasno i klarownie. Czego ten baran nie zrozumiał? A może mu zależało, żebym została?

Jak w transie dotarłam na scenę, a aplauz zdawał się nie kończyć. Powoli podeszłam do Phillipa, który uśmiechnął się do mnie przyjaźnie. Co prawda w środku gotowałam się z wściekłości, lecz udało mi się zachować radosną minę. Co za pewny siebie, zarozumiały typ! A kiedy stanęłam tuż przed nim, miał nawet czelność wyszczerzyć się wesoło!

– Panno Tatiano! Wspólnie z panną Claire udało się wam zgromadzić największą liczbę punktów, co automatycznie zapewniło wam awans do kolejnej rundy Wyboru! Wszyscy bardzo się z tego cieszymy – wyjaśnił tak głośno, by każdy mógł go usłyszeć.

Zaskoczona otworzyłam szeroko oczy, po czym skłoniłam się lekko, by ułatwić mu nałożenie mi na głowę błyszczącego diademu. Kiedy opuszczał dłonie, musnął palcami mój policzek. Zadrżałam pod jego dotykiem, na szczęście tak delikatnie, że nikt poza nim nie mógł tego zauważyć. Phillip uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Grzecznie dygnęłam i zamknęłam oczy, by zapanować nad rozszalałymi emocjami. Potem odwróciłam się powoli, podeszłam do Claire i stanęłam obok niej. Przyjaciółka natychmiast wyciągnęła dłoń i złapała mnie za rękę.

W tej samej chwili na scenie pojawiła się Gabriela Peres w krótkiej białej sukience i dała znać młodzieńcom, by zajęli miejsca na czerwonej kanapie ustawionej nieco z boku.

– Panie i panowie! Oto dwanaście dziewcząt, kandydatek, które przechodzą do kolejnego etapu Wyboru! Nie ryzykuję wiele, mówiąc, że to najpiękniejsze przedstawicielki naszego Królestwa! Bardzo proszę o oklaski, zanim dziewczęta udadzą się na zasłużony odpoczynek. O właśnie! Serdecznie dziękuję, że byli tu Państwo z nami, i zapraszam do oglądania kolejnej relacji już za tydzień! – Szerokim gestem wskazała na nas, a publiczność zaczęła wiwatować i klaskać.

Ścisnęłam dłoń Claire, która wciąż mnie nie puszczała, i starałam się zapanować nad drżeniem. Uśmiechałam się przy tym tak szeroko, że zaczęła mnie boleć szczęka, i robiłam, co mogłam, żeby nie patrzeć w stronę Phillipa. Gdybym się nie powstrzymała, pewnie rzuciłabym się na niego i próbowała wydrapać mu te jego cudne brązowe ślepia.

Burza oklasków nie cichła, a ja marzyłam tylko o tym, by w końcu znaleźć się jak najdalej stąd. Mimo to uśmiechałam się promiennie na równi z pozostałymi dziewczętami. Walczyłam z sobą, bo gdybym się poddała, natychmiast zalałabym się łzami.

Wybrał mnie dlatego, że nie miał innego wyjścia. Gdzieś w głębi duszy czułam przez chwilę irracjonalną nadzieję, że przeszłam do kolejnego etapu dlatego, że nie chciał, bym odeszła. Jednak usłyszawszy uzasadnienie, miałam ochotę zakopać siebie i mój zły humor głęboko pod kołdrą. Ale publiczność nie chciała się nade mną zlitować.

Jeszcze mocniej splotłam palce z Claire; przyjaciółka odpowiedziała uściskiem. Na chwilę ogarnęło mnie błogie szczęście, że mam przy sobie takie wsparcie.

Potem jednak w moje myśli wkradły się nieprzyjemne obrazy – wyobraziłam sobie ciotkę na placu w naszym rodzinnym miasteczku, gdzie na żywo wyświetlano relację z naszych zmagań, jak szalejąc ze szczęścia, świętuje moje zwycięstwo. Oczyma wyobraźni widziałam też Katię, jak przytula się do Markusa i ze współczuciem kręci głową. Wiedziałam, że mimo całego sceptycyzmu trochę się cieszy i życzy mi jak najlepszej zabawy. Nie miałam też wątpliwości, że jest dumna ze mnie i z mojego uczestnictwa w Wyborze. Nieważne, czy tego chciałam, czy nie: w przyszłości będę miała o czym opowiadać swoim dzieciom, wnukom i siostrzeńcom.

Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko: muzyka w tle umilkła, a widownia przestała bić brawo. Jedna z asystentek prowadzącej show poleciła nam zejść ze sceny, rozdzieliła nas i zaprowadziła do dwóch niewielkich pomieszczeń pod schodami.

Czekałyśmy, milcząc. Odrzuconych kandydatek już nie zobaczyłyśmy – co chyba nie przeszkadzało pozostałym dziewczętom. Uśmiechały się do siebie przeszczęśliwe, jakby z radości nie mogły wydusić słowa. Ja za to nerwowo zaciskałam palce i żeby nie zwariować, starałam się jakoś zracjonalizować sytuację, w której się znalazłam. Teraz zresztą i tak było już za późno: nie miałam innego wyjścia, musiałam przetrzymać kolejny tydzień tego żałosnego współzawodnictwa.

Niewiele czasu minęło, kiedy znów zostałyśmy wywołane na scenę, gdzie miała się odbyć sesja fotograficzna. Z początku ustawiłyśmy się na szerokich białych schodach do zdjęcia grupowego, a potem przyglądałyśmy się, jak fotograf zajmuje się czwórką młodzieńców. Na koniec jedna po drugiej pozowałyśmy do portretów indywidualnych i wspólnych ze współlokatorką. Kiedy przyszła kolej na nas, objęłam Claire w pasie, a ona z radością uczyniła to samo. Dzielnie starałam się przez cały czas uśmiechać, nawet jeśli robiłam to tylko dla mojej przyjaciółki.

Claire czuła, jaka jestem spięta, więc przyciągnęła mnie mocniej do siebie, a fotoreporterzy oślepili nas fleszami.

– Strasznie się cieszę, że mam cię przy sobie – wyszeptała.

Uśmiechnęłam się tym razem szczerze, bo nie powiedziała tego z grzeczności.

– A ja się cieszę, że ty jesteś przy mnie.

Gestem dano nam znać, że nasz czas dobiegł końca i mamy ustąpić miejsca kolejnym kandydatkom.

Na widok ich radosnych i zadowolonych twarzy poczułam się jak ktoś nie z tej bajki. Jak zdrajczyni, która nie zasługiwała na to, by się tu znaleźć. Ale wiedziałam też, że nie mam wyjścia i muszę skupić się na tym, by jak najlepiej wykorzystać dany mi czas.

Jeszcze tylko tydzień. Tylko jeden tydzień, o ile znów nie przyjdzie mi do głowy włazić na dach wieży.