Ptaki. Prawdziwi mistrzowie Ziemi ebook

Grzegorz Kaźmierczak "Ptaki - prawdziwi mistrzowie Ziemi"

Copyright © by Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o. 2015 Copyright © by Grzegorz Kaźmierczak, 2015

Wszelkie prawa zastrzeżone. Żadna część niniejszej publikacji nie może być reprodukowana, powielana i udostępniana w jakiejkolwiek formie bez pisemnej zgody wydawcy.

Skład: Arkadiusz Woźniak INFOX e-booki Projekt okładki: Maja Popiak Korekta: Ryszard Krupiński

ISBN: 978-83-7900-311-2

Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o. ul. Chopina 9, pok. 23, 62-507 Konin tel. (63) 242

WSTĘP

Prawda zawarta w tej książce daje obraz ptaków Ziemi poprzez inne spojrzenie na te cudowne istoty naszej planety. Przyjmijcie dar tej książki jako pomoc w otwarciu nowego świata poprzez otwarcie swojego serca, w czym wielką pomocą są ptaki jako nierozdzielna część Gai i miłości jej serca. Otwarcie drzwi do Nowego Świata nastąpiło. To, czy zechcesz wejść do niego Ty - zdecyduj w dowolnym momencie swojej nauki. Biorąc do ręki tę książkę możesz wybrać jednego lub wszystkich przedstawionych tu mistrzów jako przykłady pomocy, którą możesz odnaleźć tuż obok siebie, a której szukałeś dotąd w ezoteryce, kościołach, technikach, nauce czy zewnętrznych mistrzach. Boskie pasma wibracji i światła ma każdy z was, które to poprzez świadome łączenie się z Ziemią możecie uruchomić. Książka ta daje szczegóły takiej pracy, bo te istoty bardzo łączą was z energią drzew, roślin, a poprzez to z całym oddechem i sercem Ziemi. Ujrzyjcie prawdę o sobie samych, o potędze jaka w was drzemie, a odnajdziecie ją prosto, kiedy przyjmujecie innych jako równych sobie. Ptaki to mistrzowie samych siebie, pokochajcie ich pomoc, ich prowadzenie, jakie wam dają w etapie waszego powrotu do natury, do ponownego połączenia się Dzieci Ziemi ze swoją Matką. Przeniknęliście się światłem wielu istot, a inicjując masowo okultyzm we religiach systemu, zanieczyściliście skutecznie swoje światło, jak i boską energetykę całej planety. Abyście mogli teraz ponownie fruwać, tak jak czynią to ptaki, oczyśćcie się najpierw z tego światła i z czarnej mazi w jakiej tkwiliście przez eony doświadczeń. Ptaki przynoszą wam to wszystko, co potrzebujecie do własnego wzniesienia, do podążenia w nową rzeczywistość, którą już potraficie sami tworzyć. Każdy z nich ma niespotykaną moc i mimo niewielkiego wyglądu pomaga odbudować waszą energetykę, oczyścić świadomość serca, jego światło i tak jak one możecie nauczyć się posługiwać swoją mocą, aby czuć się dosłownie wolnymi jak te ptaki. Wolność to oswobodzenie od ludzkich zmartwień, chorób, strachu, cierpień. I tego właśnie uwolnienia możecie dokonać w praktycznej przemianie, pracując świadomie z waszymi braćmi i siostrami, które są wolne od tych uczuć, bo są przepełnione miłością. Tych prostych form przejawu miłości i bycia w teraz, bycia szczęśliwymi w tym, co jest, w wielkiej obfitości planety Ziemi możecie się uczyć od istot, które tego nie utraciły, aby teraz pomóc człowiekowi to przypomnieć.

Nazywam ich mistrzami, bo człowiek kochał poszukiwanie mistrzów, wcielał się sam w mistrzów dla innych, gubiąc tak siebie, jak i tych, którzy gubili swoją drogę i podążali za guru. Prawdziwi mistrzowie to mistrzowie serca, którzy potrafią w nim być i są pewni tego mistrzostwa w swoim wewnętrznym świecie, który świadomie kreują miłością. Duch ludzki łączy się z każdym, kto rozpuszcza nauki ludzkie w sobie, przekonania człowieka, pozwalając sobie na odczucie siebie jako nieograniczonej doskonałości boskiej.

Ptaki są mistrzami na swym etapie, a w roli jaką przyjęły w cudownej inscenizacji Ziemi uczą was swoim światem, jednak niczego nie nauczając. W żaden sposób nie próbują was zmienić, a pozwalają, abyście w najlepszym dla siebie momencie sami się przebudzili. Tak mówi im miłość, którą czują w sercu, a to zgubił człowiek, bo odszedł od serca i potrzebuje to sobie teraz  przypomnieć. Ludzkie księgi przepełnione są opisami ptaków, gdzie poza czubkiem swojego nosa widzieliście to ile znoszą jaj, jakiej rozpiętości są ich skrzydła, dokąd wędrują i jak liczna jest ich populacja. Gubiąc własne serce, nie kochając siebie, gubiliście postrzeganie piękna w sobie i w świecie wokół, dlatego też nie dostrzegaliście prawdziwego piękna, jakim są te cudowne różnorodne istoty, które przyjęły skrzydlate role i pierzaste kostiumy we wspólnej waszej nauce. Odczuwając sercem, patrząc nim, widzicie ten sam świat, ale postrzegacie go jako inny. Dziwicie się, że tak bardzo jest cudowny, tak bardzo różny od szarego świata zmartwień, cierpienia, walki, strachu, którego doświadczaliście własnym wyborem. Posługując się umysłem, nie byliście świadomi, że to sami kreujecie swoją rzeczywistość. Próbowaliście zmieniać innych, walczyć z innymi, poprawiać doskonałość swoich ciał, bo zapomnieliście, że to wasza świadomość tworzy to wszystko i że cały świat zewnętrzny oraz wasze ciało wypływa z piękna waszego serca. Ptaki są piękne, są zdrowe i mają doskonałe ciała. Mają świat szczęśliwości i obfitości, bo posługują się sercem, bo tworzą sobie to, co chcą doświadczyć, bo potrafią być w teraz. Swoim codziennym życiem pokazują jak nie gubić się tak, jak człowiek, w pułapce zmartwień, w które on dał się wpędzić. Dlatego właśnie przestaliście latać, teleportować czy chociażby materializować, a te dary są tylko utraconą, zapomnianą czynnością.

Ptaki mają w sobie zapis tych informacji, waszych umiejętności i w etapie rekonwalescencji, jakim jest początkowy etap budzenia się rasy ludzkiej, mogą wam to przypomnieć. Świadome łączenie się z ich mocą daje wam rzeczywistą pomoc, której poszukiwaliście na ludzkich warsztatach, próbując technicznie naprawiać swą doskonałość, jak naprawia się maszynę.

Dokonajcie wglądu w siebie, spójrzcie na siebie inaczej i tym spojrzeniem, odczuciem serca, zauważcie wreszcie ptaki takimi, jakimi one są naprawdę, a zdumiejecie się, bo odczujecie, kim rzeczywiście jesteście sami. To moment, w którym odczujesz kim jesteś i przestaniesz szukać, bo uświadomisz sobie, że wszystko to, czego potrzebujesz, masz naprawdę w sobie.

WRÓBEL

Ukochani. Wróbel to istota boska, tak jak człowiek. Jest tylko na innym etapie nauk, jest kreacją waszego świata i przybył tu z przestrzeni Boskiego Źródła. Szary Wróbelek jest niepozornym ptakiem, tak go postrzegacie, jako mało barwnego, szarego, zwyczajnego, pospolitego, niczym niewyróżniającego się pośród innych, żyjących wokół przepięknych ptaków, wielością barw mieniących się wszystkimi kolorami tęczy.

Wróbel obdarza świat szczebiotem, ćwierkaniem tak pospolitym, że nie zwracacie na niego uwagi. Jest codziennością na wielu podwórkach, domownikiem, ozdobą ludzkich chat i firmamentu krajobrazu wsi i miast. Przenika pod dachy waszych domów, aby być blisko człowieka, a sami nazwaliście go domowym.

Popatrzcie teraz sercem na przestrzeń boską swego życia i skierujcie uwagę na domownika, który jest tak blisko was, choć tak mało zauważalny. Jego wibracje przynoszą wam boskość i mają tonacje dźwięków miłości zawartych w swym śpiewie. Ten dźwięk uzdrawia miłością domowników, którymi opiekuje się niestrudzenie. Wróbel przenosi najlepsze energie z jednej chaty na drugą i tak niweluje ludzkie waśnie. Przenika się wibracją drzew, zespala się z nimi, a moc tych drzew niesie jak najbliżej człowieka, aby uwić mu oazy, aby go tym opatulać. Swoim śpiewem, nazywanym ćwierkaniem, przenika boskimi wibracjami swego głosu, w którym skumulował potężną moc natury.

Nie docenialiście go często, bo krył się pod szarością, abyście na jego tle zauważyli piękno siebie, abyście w jego delikatnych przestrzeniach zobaczyli piękno waszych barw, waszego dźwięku głosu i miłości, którą umiecie tym głosem wyrażać.

Uczcie się od Wróbelka prostoty wyrażania, skromności zachowania, wsłuchując się w jego ćwierkanie, w barwę dźwięku, w mowę jego ciała i wibracje jego skrzydełek. Odczujcie, ile w tym śpiewie jest czułości, piękna, miłości, opieki, wdzięczności i radości życia. To boski śpiew, niosący uzdrawiające wibracje miłości, oczyszczający zagrody ludzkich domostw, pełne zgrozy, kłótni, walki, pogardy, cierpienia, gdyż zapomnieliście o swoim pięknie, zgubiliście obraz tego, kim jesteście oraz jak jesteście cudownie doskonali.

Mały Wróbel to wielki dar Matki Natury. Uczy was, abyście mogli z jego pomocą, z jego wzorem, przeniknąć się boskim śpiewem i zapomnieć o nierzeczywistym świecie, który uwiliście sobie w swoich gniazdkach, pełnych zmartwień, cierpień, trudów, które spowodowały, że przestaliście latać. Przypatrzcie się Wróbelkom, jak się radują, jak cieszą się każdym okruchem chleba, który w porywie waszego ocknienia łaskawie im rzucicie.

Pojednajcie się z nim, bo to część natury, bo to Dar Ziemi, Wielkiej Matki, która ćwierkaniem Wróbla do was przemawia. Powrót człowieka do natury to jedyne wielbienie Boga, to przyjęcie jedności z całym jej przejawieniem. Tak pojmowana natura to jedność, odczuwany jako jedyny Bóg, którego pokochanie daje wam odnalezienie Boga w sobie samym i odczucie, kim jesteście.

Wróbel uczy was miłości, uczy kochania siebie, kochania natury, kochania pogaństwa, które tym samym wyrażacie. Kiedy to uczynicie, pokochajcie Wróbla na ludzkich domowych podwórkach, a wdzięczność i miłość, którą mu wyrazicie, to wielka zapłata Boskich Dzieci, którymi świadomie się budzicie wraz z całą biosferą, którą Wróbel świadomie jest.

JASKÓŁKA

Jaskółka jest zwiastunem dobrej nadziei, przynosi wam boskie energie, a odbiera to, co nagromadziliście w waszych domach. To twory energii, które kształtujecie, otaczając ludzkie siedliska na kształt przyssawek, niosąc trudne samopoczucie i niestabilne życie w takiej energetyce. Czujecie i widzicie, że wiele spraw dlatego wam się nie układa, a nie zauważacie pomocy, która jest tak blisko. Jaskółka przyjmuje taki dom pod opiekę i w energii tej bufonady znajduje przejścia, aby świat astralny odgrodzić od waszych przestrzeni, utrudnić mu drogę wysysania energii z człowieka. Istota zwana Jaskółką ma dar przewidywania, odnajduje te miejsca, gdzie moce czarnych światów gromadzą się i na ich drodze stawia siebie jako strażnika-opiekuna, zerkając ze swego gniazda jak z budki wartowniczej. Karmi swe młode, przeurocze dzieci, drobnymi muszkami, owadami, aby te populacje nie zagrażały innym dzieciom Ziemi. Przepływy w zastojach energii, które Jaskółka czyni, latając nisko, harmonizują natłok świadomości zbiorowej, który w swym zagubieniu tworzycie ciężki i przytłaczający ludzkie rodziny.

Dokonajcie pojednania z przydomową Jaskółką, jako ważnym członkiem waszego jestestwa. Zaprzyjaźnijcie się z nią, a ona darem swego serca zaszczebiocze dla was radośnie pod dachem waszego szczęśliwego domu. Ona od dawna traktuje was jak rodzinę, jako najbliższych, dla których przyjęła misję.

To wzniosły dar służenie innym, bo ona właśnie tego uczy. Uczcie się od Jaskółki pokochania tego daru, jakim jest jej praca dla dobra wszystkich. Dusza Jaskółki jest lekka, bo niczym nieobarczona, wznosi się w orbicie podwórka, z radością rozwijając swe zwinne skrzydła. Ptasia orkiestra Jaskółek gra dla wszystkich przecudne tonacje boskiej muzyki. Otwórzcie dla niej swe serca, a pozwalając, że wpływają te dźwięki, to właśnie je otwieracie. Jaskółka jest tym wirtuozem, którego w miłości swego serca dała wam Gaja, abyście w sercu odnaleźli swe własne boskie dźwięki tworzenia nowego świata.

Pokochajcie dary Jaskółki, a świadomie zespalając się z nią, zespalacie się z sobą samym i tak oto znika rozdzielność z człowieka, bo stajecie się jedną boską naturą.

Pytajcie Jaskółki o prawdę, czytając sercem jej lot, będziecie zdumieni, ile przesłań w tak prosty sposób wam daje. Wiedzieliście tylko umysłem, że zwiastuje deszcz, a kiedy wsłuchacie się czystość swego serca, odczytacie cały jej lot bez potrzeby czytania książek, zgłębiania tajemnej wiedzy czy zdobywania dyplomów ludzkich uczelni. Każdy jej lot to boski zapis informacji z przestrzeni mocy miłości jej serca. Odczytujcie też sercem te przesłania. W tym piśmie nie ma zawartych kodów, zniewalających człowieka oraz doktryn jak w ludzkich „świętych księgach”. Tu każdy dźwięk i lot Jaskółki jest przesłaniem prawdy jej serca, a pojednanie z nią daje każdemu odczyt miłości, której Jaskółka przejawieniem jest cała.

Powrócą Jaskółki do waszych chat, gdy sercem otworzysz się na nie, bo odczują wdzięczność, która od człowieka płynie. Uczyły was tego długo, czekając cierpliwie na efekty, a ta wdzięczność to wielka zapłata dla godności tych istot.

Pokochajcie domową Jaskółkę całym swoim sercem, w którym obudziliście miłość do siebie i do całego istnienia.

SZPAK

Szpak przybrał czarny kostium i nosi go z dumą jak smoking. Powiela swe odzienie tradycyjnie w swej rodzinie i aranżuje w nim role, które piastuje też sam dla człowieka. Przybył z przestrzeni boskich jako oaza, którą dla was tworzy w naukach Boskich Dzieci, dba o ich przebieg i waszą edukację. Zatrzymuje się blisko was, aby doglądać tych nauk, z dumą przejmuje organizację swej części boskiego widowiska, którą wraz z wami jest. Dociera pod dachy waszych chat, aby być równie blisko jak jego brat Wróbel. Uzupełniają się i nigdy się nie kłócą, a w przeciwieństwie do ludzi zawsze przyjmują rozejm i pojednanie braterskie. Przeplatają się ich drogi, wijąc dla was pasma oczyszczających energii. Szpak zdejmuje energie czarne, jest wirtuozem tego, podczas gdy Wróbel z precyzją uzupełnia te braki swoim ćwierkaniem, którym ceruje dziury w energetyce ludzkich chałup. Szpaka śpiew jest miłością pokoju, bo tylko miłość może zdemontować nakładające się na wasze domy i na was subtelne energie matrixa. W mrówczej swej pracy Szpak neutralizuje to i pochłania poprzez swe szaty, a z energią swego świergotu i trzepotania skrzydeł rozpyla to swą miłością, przetwarzając. Szpak to aranżer, jest ogniwem zespołu pomagającego wam sprzątać przestrzenie wody w powietrzu, której pamięć, niesie wiele zapisów. Nie przypadkiem udomowił się nad waszą głową. Dzięki temu rozbija pasma czarnych macek, wpływających do waszej energetyki. Jazgot jego śpiewu to pozorny harmider, a kiedy się w niego wsłuchacie, odczytacie jak ciężką pracę wykonuje i jak ważne czynności i zadania dla was aranżuje i przetwarza.

Powracają Szpaki na wiosnę tam, gdzie nie mogą być zimą, aby w wiosennych porządkach oczyścić energie, które nagromadziły się i drzemały w poszyciu waszych chat. Dbają o to, aby słowa wasze, które wypowiadacie nieodpowiedzialnie, dosłownie was nie zabiły.

Prawda świadomości Szpaka mówi do was, że on bardzo was kocha. Nie zauważaliście go, bo wydawało się wam, że wznieśliście się w człowieczeństwie i macie większy od niego mózg. Nie dostrzegaliście kogoś, kto pracuje przy obsłudze szamba, przy jego opróżnianiu i przy porządkach. Nie widzieliście czym są twory energii ciężkich, czarnych, jakich masę wytwarzaliście wokół siebie. Jego miłość jest bezwarunkowa, on was kocha i w żaden sposób nie ocenia waszej zabawy i nauki. Z radością robił to, co ratowało wam tyłki i nie oczekując za to zapłaty.

Świadomość jego jest przepiękna i mimo że nie ma takiego jak ludzie mózgu, bogactwo tej istoty tak się spełnia. Pracując dla was służy z dumą dla Boskich Dzieci, nie zważając na wasze zagubienia, nie bacząc na wasze ego, poprzez które niszczyliście oblicze Matki Ziemi, zjadając wiele jego braci, innych ptaków i zwierząt. Taka ważna praca łączy się w całość, kiedy świadomie wreszcie przyjmujecie jego pomoc i sercem zespalacie się z nim.

Pokażcie go swoim dzieciom z miłością i wdzięcznością, dając im prawdę o jego dobroczynności. One to zrozumieją i przyjmą chętniej niż plastikowe zabawki, które w swej pysze przynosiliście im, tym samym obdarowując je sztucznością takiego świata. Szpak kocha wszystkie dzieci, a dla swoich w gnieździe przynosi pożywienie, odrobacza nie tylko was, ale również przestrzenie z nadmiaru owadów, harmonizując ich populację.

Przejdźcie ze Szpakiem po imieniu, zaprzyjaźnijcie się z nim i dostrzeżcie piękno jego darów. Pełnia połączenia sercem z nim daje wam nowe energie miłości, pomagające przetworzyć czarne obszary w waszej świadomości. Odczujcie wiosnę i nadejście Szpaka w waszych sercach, a tak się stanie i dokona się boskie samooczyszczenie.

BOCIAN

Prawda Bociana przynosi wam nauki poprzez jego ciało, lot tego ptaka i klekot, którym obdarza ludzkie rodziny. Przybył Bocian z zamorskiego kraju i zwiastuje wam wiosnę, zwiastuje wam powodzenie, które kojarzycie z jego pojawieniem. Przybywa corocznie z nowymi darami i choć nie przynosi dosłownie dzieci, to jest zwiastunem nowego życia, dlatego go z dziećmi utożsamiacie. Przynosi wam promienie wiosennego słońca i zielone łąki, po których z dumą się przechadza, łypiąc jednak zawsze okiem uważnie na człowieka.

Przyjmijcie Bociana w swoje serca, połączcie się z jego lotem, a rozpoczniecie tak jak on latać, wykorzystując powietrzne prądy, bo on pokazuje jak efektywnie przemierzać przestrzenie życia. Intuicja jego ducha z łatwością je odnajdujecie. Nauczcie się tego od Bociana, zamiast podążać pod prąd życia przez ludzkie umysły, którymi mieniliście się często ponad inne gatunki. Bocian odnajduje bezbłędnie swój dom, choć domem jego jest cała Ziemska kraina, w której czuje się w pełni zjednoczony. Patrzy wnikliwie swym bystrym okiem na szczegóły życia, usuwając nadmiar innych populacji na waszych polach, łąkach i z innych obszarów ludzkiego życia.

Pokochał Bocian rasę człowieka, nie lęka się go, mimo że dba o swe terytorium i pozwala wam samym oczyszczać ze szkodników obszar waszego wewnętrznego świata. Bocian to autorytet wśród ptaków, dumnie wznosi szyję i kocha naturę tak bardzo, że jest z nią niezwykle połączony. Przewiduje rok urodzajny i nadmierny rozrost populacji, które są jego pokarmem. Bocian kocha równowagę, kocha harmonię, ma w sobie medytację, której uczcie się od niego, gdyż on cały jest boską medytacją życia. Cokolwiek robi, skupiony jest cały w sobie, uważny w tej jednej chwili. Nie rozdrapuje zmartwień, tak jak człowiek o swej obfitości, gdyż jego serce mówi mu o tym i bezbłędnie znajduje cudowne krainy, które darem dla niego są.

Dary jego dla was i dla całej przyrody są ogromne. Połączcie się z nim i sami czytajcie, co on naprawdę dla was przynosi? Czy stawia się nad wami w czymkolwiek? Jest sam przez siebie wielką harmonią z całą naturą, dba w sensie duchowym i fizycznym o jej higienę i ekologię. Kochajcie czystość natury, a tym samym zapraszacie w te przestrzenie Bociana, który dopełnia tą czystość i samo jego przybycie jest odbiciem i przejawem czystości waszych pól i atmosfery, a to wynika ze stanu czystości ludzi, którzy tu zamieszkują. Kiedy w ignorancji swej niszczyliście jej obraz, kalaliście Matkę Ziemię, tym samym zabijaliście Bociany, które są wielkim darem pojednania świata przyrody z człowiekiem. Wyniosłość Bociana, jego dumę, przyjmijcie jako moc szamana, czyściciela łąk i bagien z nadmiaru jadowitych stworzeń.

Prawda, która płynie od serca Bociana nauczy was wiele. Otwórzcie na niego serce i przyjmijcie go w nim, a wyląduje na waszym domu lub stodole i też pokocha tę zagrodę oraz z miłością zaopiekuje się rodziną, którą dla niego zawsze jesteście.

SIKORKA

Sikorka to barwny mały ptak, bardzo przywiązany do populacji człowieka. Kocha wasze siedliska i kocha drzewa, z którymi łączy energetycznie ludzkie chaty. Rozprzestrzenia energię drzew wokół was, dbając o dobre samopoczucie swoje i człowieka. Łączy was z drzewami, które też leczy z inwazji szkodników, które tam znajduje.

Przybywa z pomocą Sikorka, tak dla jednych, jak i dla drugich, jest ogniwem łączącym obydwa światy. Widzicie ją zimą, kiedy puka do waszych okien i z wdzięcznością przyjmuje rewanż, będący wymianą za to, co ona zrobiła latem. Podzielcie się z nią cokolwiek macie, a ona z wdzięcznością wam to odpracuje, oczyszczając wasze ogrody, warzywniki z nadmiaru owadów.

Połączcie się z Sikorką sercem, a porozmawia z wami, bo ona podobnie jak człowiek wiele czuje i ma świadomość piękna świata. Opowie wam o trudach zim, jakie próbuje przetrwać razem z wami, aby od wczesnej wiosny rozpocząć pracę oczyszczania z nadmiaru zarobaczenia, które wokół siebie i w sobie tworzyliście. Podziękujcie Sikorce za jej pracę, za doskonałą opiekę obszarów i płodów waszej rolniczej pracy, którymi się opiekuje. Dogląda darów Matki Ziemi jak ogrodniczka, bacząc na równy podział darów, których Ziemia rodzi dla każdego jej mieszkańca. Praca Sikorki jest mało zauważalna, a dbając o jej populację, o jej rodzinę, powodujecie, że ona dba o waszą sferę życia. Dla Sikorki zawsze byliście rodziną, dlatego najwyższa już pora, abyście przyjęli ją do swego serca i pokochali jako dar wielkiej rodziny, istot natury, której ona ważną częścią jest.

Zespólcie się sercem raz jeszcze i pokochajcie ją jak siostrę, a wdzięczność od was płynąca oczyści przestrzenie w tych połączeniach. Poprzez odczucie tej jedności, scalacie się z całą naturą i coraz bardziej tę naturę odnajdujecie w sobie samych. Tego uczy Sikorka człowieka.

PLISZKA

Pliszka tworzy gniazda w waszych domach lub bardzo blisko waszych chat. To kolejny domownik, którego często nie zauważaliście. Skromność Pliszki w tym, co czyni, jest piękna, a dzięki niej i swemu ciału staje się niemal niezauważalna. Przemyka się w ludzkie przestrzenie życia i staje się ich częścią, waszej energetyki świata Ziemi. Zadaniem Pliszki jest zdjąć z was cierpienie, które w amoku waszych przekonań i waszych religii zapamiętale przyjmowaliście, okładając się obficie. Cierpienie jest zabójczą strefą mrocznych nauk, jakże daleką od natury. Doświadczaliście jej w waszych domach, izolując się od piękna świata przyrody. Te ciężkie energie przenikają wasze ciała, dlatego Pliszka jest tak blisko człowieka i jest niemal na całym globie.

Ukochani, dostrzeżcie Pliszkę waszą siostrę, istotę pełną miłości i skromności, i przyjmijcie ją świadomie, dziękując za jej kreacje w pomaganiu i transformowania najcięższych energii walki, na którą byliście wprowadzani. Płynęła ona na was z waszych telewizorów, tworzących sztuczny świat programujący populację człowieka na samo-zagubienie. Pliszka niesie inny świat, świat natury, który delikatnie do was puka, przebija się przez izolację waszych domów i ludzkiej świadomości, którą coraz bardziej odcinaliście się od piękna boskiej natury Ziemi.

Pokochajcie dary Pliszki. Jej potężna świadomość łączy was z nimi, kiedy tylko na nią spojrzycie, przywraca pasma wibracji przyrody w człowieku, a jako odgromnik zdejmuje i odprowadza ciężkie energie. Mimo że jest tak mała, to świadomość tej istoty jest jakże przepotężna. Płynie przez nią kanał łączący ludzi z drzewami, roślinami, które pomagają Pliszce przetworzyć te energie w subtelne światło, odciążając was w waszej drodze, w waszych wyborach. Rozświetlcie swoje serce, a odciążycie Pliszkę z nadmiaru pracy, aby mogła mieć również chwilę dla swoich własnych dzieci, którymi pieczołowicie się opiekuje, odrobaczając przy tym rośliny i wasze chore środowiska, harmonizując też populację tych drobnych istot.

Darem natury Ziemi Pliszka jest dla człowieka. Przybyła z przestrzeni boskich, a patrząc na nią sercem z łatwością dostrzeżecie to, czego egoistyczny umysł jeszcze nie widział. Jest równą istotą dla każdego z kim się spotyka, choć sama w sobie jest mistrzynią przybyłą, aby tworzyć przestrzenie nauki dla człowieka.

Pokochajcie jej dary w sobie, ona jest częścią każdego z was, a gdy ją dostrzeżecie, staje się to pomocne, bo dostrzeżecie całą naturę, której ona ważną częścią jest i całością.

GOŁĄB

Praca Gołębia jako uczestnika waszego ekosystemu, waszej wielkiej rodziny istot Ziemi, jest niezwykle szeroka. Jego droga nauk dla was jest niebywale piękna i uczy was tak efektywnie, że często czynicie z nim przyjaźń. Ma Gołąb zapis światła JAM JEST, przenika człowieka wielowymiarowością swych nauk, a potęgą swego głosu, gruchania, rozbija blokady przed miłością w waszych sercach. Tonacje jego głosu trafiają tam precyzyjnie, dlatego nie sposób Gołębia nie kochać, bo on sam kocha wszystkich. Przyozdabia go wiele barw upierzenia, choć w szacie, w której spotykacie go w naturze, czuje się najlepiej, gdyż to on sam taki wystrój sobie na to spotkanie przybrał.

Ukochani. Gołąb to nie tylko wasz przyjaciel, bo przyjaźń staje się mocnym fundamentem do miłości, która między wami powstaje. Spójrzcie na niego i odczujcie, że łatwo kochać Gołębia. Popatrzcie jak wdzięczy się do was, jak miłością opatula wasze oazy życia, a gruchaniem rozbija ludzkie zmartwienia, wprowadzając was w wibracje miłości, tak wewnątrz jak i na zewnątrz.

Połączcie się sercem z Gołębiem, gdy spotkacie go na swej drodze, on otwiera je na wasz widok, wznosząc te piękne energie tak, abyście mogli obudzić ich mocą swoje uczucia. Potrafi wzbić się wysoko, bo czuje, że miłość w nim nie ma ograniczeń i ta miłość zawsze odnajduje drogę do serc tych, które tego potrzebują. Gołąb zna wszystkie języki, bo miłość w wyrażeniu jego serca jest uniwersalnym językiem, którym porozumieją się wszystkie istoty wszechświata. Dlatego właśnie obrał też funkcję listonosza w bezkresie rozsiania i zagubienia ludzkich rodzin i plemion.

Przypatrzcie się Gołębiom jak bardzo się kochają, jak pary, które tworzą, zdumiewająco są trwałe, jak czule opiekują się swoją rodziną, do której przygarną każdego z was, kto sercem się z nimi połączy. Przyjął Gołąb zadań bez liku, tworzy swe gniazda w wielu krainach Ziemi. Czasem trzymacie go w swych klatkach, on zawsze pozostaje wolny, bo nie sposób jest miłość uwięzić.

Posiada dar odnajdywania drogi, gdyż jest zsynchronizowany z Ziemią, z całą jej energią żywiołów i aurą, a szczegółową mapę ma zapisaną w sercu, bez potrzeby znajomości szlaków, tak jak czynią to inne ptaki. Potrafi Gołąb oczyszczać ludzką duszę, bo sam jest duszą wzniesioną, wielowymiarową boską istotą. To tylko pozór w waszej ziemskiej nauce, że jest on tylko ptakiem. Duch Gołębia przenika was spokojem, uwalnia się ludzka agresja, dlatego kojarzyliście go z pokojem, przyjmując go jako jego symbol.

Patrzy Gołąb na was cierpliwie, na żmudne nauki, na ich beznadziejności i że wreszcie w nim zobaczycie brata naprawdę równego sobie. Umysł ciała człowieka, którym się posługiwaliście, z którego byliście dumni, zostawił wam spuściznę zniszczeń tak dorodnych Królestw Ziemi, których Gołąb nigdy by nie skalał. Wdzięczność, którą wyrażacie, daje temu mistrzowi spełnienie, który krył się pod tym niewielkim pięknym upierzeniem, a przy zamkniętym swoim sercu nie zauważaliście, jak wielkie serce Gołębiu bije, jak wiele miłości płynie z mowy jego ciała i głosu serca.

SROKA

Kolejny wasz nauczyciel w waszej wielowymiarowości nauk Ziemi, w których jesteście. Sroka to plotkara, taką ma naturę, zagląda dyskretnie do ludzkich okien, w cudze gniazda i plądruje każdy kąt i każdy śmietnik. Jest odbiciem tej części natury w człowieku, przenika wnikliwym wzrokiem każdy szczegół w waszym ubiorze i w waszym otoczeniu. Wyszukuje błyszczące przedmioty, znosi je nawet do swego gniazda, przejawiając tym próżność, jaką obserwuje u człowieka. Jest lustrem, w którym pomaga mu się przejrzeć. Sroka jest piękna i dostojna, jej barwa jest dwojaka, choć ona wie, że nic nie jest ani czarne, ani białe, dlatego migocze wam tymi kolorami. Kolory te w splocie promieni słońca mienią się wielością barw, ukrytymi w ludzkiej szarości życia między tymi pasmami. Kiedy kochacie na równi czarne i białe, to z łatwością pokochacie Srokę, waszą siostrę, która to wam uosabia, nosząc na sobie te dwa odcienie. Plądruje krzaki, owoce, warzywniki w poszukiwaniu smakołyków, choć gustuje niemal we wszystkim, to ciągle szuka. Stwarza taki obraz poszukującego człowieka, który, mimo że otoczony jest bogactwem obfitości Ziemi, to gubi się w metalowym krążku, który zawiaduje jego umysłem. Sroka wygrzebuje wam pozłacane kapsle, przenosząc je nawet do swego gniazda, jednak w przeciwieństwie do człowieka nie pozwala zaprzedać się tym świecidełkom.

Energie Sroki spowija mgiełka obfitości, którą umie ona harmonijnie połączyć, potrafi pokochać wszystkie wartości, nie gubiąc nic z życia. Jest dostojną jego panią, kocha siebie, dba o siebie, dlatego daje sobie wszystko. Jest pewna, że otacza ją obfitość, dlatego nigdy się nie martwi o jutro i złudne jego wartości. W ten sposób uczy was, jak tworzyć wewnętrzne bogactwo, jak kochać całą gamę barw życia, jak równoważyć duchowość i materię, z którymi to pasmami pomaga wam zapleść te dary w waszej energetyce.

Sroka to stręczycielka. Naprowadza was na siebie, dlatego że macie nie w pełni otwarte serca i nie widzicie siebie nimi dokładnie. Przyjmijcie jej skrzeczenie jako omen, dobry zwiastun, sygnał nadchodzącej miłości, która się do was zbliża. Skrzeczy też Sroka, kiedy narzekacie, kiedy kłócicie się w swoich rodzinach, bo ona kocha swoją rodzinę, do której zalicza też ciebie.

Połącz się z mocą Sroki, przyjmij te energie jako pomoc zespolenia z wibracjami Ziemi, a tak jak Sroka odnalazła siebie, odnajdziesz swój świat szczęśliwości w swych zagubieniach między duchem a materią.

KUKUŁKA

Każda Kukułka darem jest dla człowieka, bo uczy was sprzeniewierzenia siebie w doznaniach życia. Pokazuje jak drogą degradacji możecie utracić instynkt macierzyństwa. Kukułka pozbywa się wychowania dzieci, by przyjąć drogę realizacji siebie samej, a może tylko pokazuje odbicie w sobie charakteru człowieka. Dopuszcza też do siebie wielość partnerów, gdzie żadna taka więź nie jest zbyt trwała. Rodzina dla Kukułki jest dopóty spójna i współpracuje, dopóki potrzeba wykorzystać innych. Samiec odciąga od gniazda innych, aby samica mogła podrzucić swe brzemię i tak prosto innych okukać. Jest odbiciem was samych w trybie pasożytniczego życia, które wielu z was obiera i gubi się w takich ścieżkach. Kukułka dokonuje pozbycia się swego macierzyństwa i w egoistyczny sposób wykorzystuje energię innych na wychów własnych dzieci, doprowadzając wiele ptasich rodzin do utraty szansy przedłużenia gatunku. Kukaniem swoim wabi was, odciąga od materii, ale poprzez to kukanie, jego magię, gubicie uważność, bo przestajecie zaglądać w siebie. Materialne skojarzenia z kukaniem samców Kukułki daje wam naprowadzenia na uziemienie, ale magia tego kukania wyprowadza was częściej w omamienie i następuje często utrata darów materii.

Prosi Kukułka o dary dla niej, ściąga energię również z człowieka, gdy łączycie się z tym kukaniem jej samców. Samiczki Kukułki poprzez wielość partnerów kradną tę energię z kolei im. Tak trwa błędne koło wykorzystywania, stanowiące lekcje, aby w tych zagubieniach człowiek mógł dostrzec zagubienia swoje. Prawda pokazywana jest jak w lustrze, gdzie wielu z was widzi swoje odbicie swego zachowania. Pasożytniczy tryb życia człowieka stał się normą utrwaloną przekonaniami o wyższości swej rasy. W osiąganiu złudnych celów niemal przestaliście zajmować się swoimi dziećmi, dając je na wychowanie innym, sami egoistycznie realizując siebie oraz swe rozpasane seksualne żądze, odbiegające całkowicie od boskiej natury. Kukułka jaskrawo to pokazuje, w obce ręce powierza swoje dzieci i już się więcej nimi nie zajmuje. Czyż to człowiek uwierzył, że serią zastrzyków może poprawić doskonałość gatunku, a dając mu rytuał chrztu wierzy, że oddał je bogu, a wychować je może szkoła, komputer i telewizor. To podobieństwo nauk Kukułki pokazuje jak powstaje błędne koło krzywdzenia innych i siebie, poprzez powielanie przyjętych lecz chorych schematów i wzorców umysłów.

Kochajcie nauki Kukułki, przyjmijcie czytanie przyrody, uczcie się tego, zamiast programów, którymi poprzez obrazowość tworzycie kukułczy świat w sobie. Kukułka to boska świadomość, powróci do swej natury, kiedy przyjmiecie to, co ona chciała was nauczyć, a kiedy pokochacie jej dary, tak skończy swoją aktorską kwestię.

Darem Kukułki jest samotność, bo taki tryb doświadczania obrała. Pokazuje wam, że kiedy nie kochacie siebie, to tracicie kontakt z wszechmiłowaniem.

Pokochajcie jej dary dla swego gatunku, połączcie się z nią sercem, a moc Kukułki w was przeobrazi elementy wzajemnego wykorzystywania i naprowadzi na kochanie siebie i innych.

JASTRZĄB

Moc